رمان شاهین سرخ به قلم فاطمه تاجیک

ژانر: #جنایی #پلیسی #عاشقانه

خلاصه:

داستان در مورد نفوذ به یکی از باندهای بزرگ قاچاق مواد مخدر در ایران است. باندی با ریاست شخصی خبره به نام شاهین خسروی. این گروه هفت سال است که در حال فعالیت است. برای مختل کردن فعالیت باند، دو تن از بهترین افراد دایره نیروهای مبارزه با مواد مخدر به داخل باند نفوذ کرده و...

سرهنگ کریمی: سلام دوستان، ضمن عرض خسته نباشد، می‌خوام در مورد پرونده‌ای حرف بزنم که حدودا هفت ساله داره انواع مواد مخدر رو قاچاق می‌کنه. رییس این گروه خیلی خبره‌ست و شخصیه به نام شاهین خسروی، حدود سی و یک سال سن داره. در عین این‌که خیلی سن نداره ولی خیلی خیلی باهوشه. چندین بار خواستیم وارد این گروه بشیم؛ ولی هنوز نتونستیم شخصی رو بفرستیم که شناسایی نشه. حتی نزدیک بوده سه نفر از افراد ما توی این پرونده به خاطر شناسایی شدن، کشته بشن...

کمی مکث کرد. همه داشتن به جناب سرهنگ نگاه می‌کردن. جناب سرهنگ که سرش پایین بود سرش رو بالا آورد و گفت:

- به جز یک نفر!

همه کنجکاوانه بهش نگاه می‌کردن. ادامه داد:

- فقط یک نفر از گروه ما تونسته توی این گروه ثابت بمونه. یکی از بهترین نیروهای ما. شاید باورتون نشه این گروه هفت ساله مشغوله؛ ولی اون ده ساله که باهاشون داره کارمی‌کنه؛ یعنی قبل از ایجاد باندشون.

سرگرد احمدی: خب اون فرد کیه جناب سرهنگ؟ ما هم می‌شناسیم‌شون؟

جناب سرهنگ: خیر هیچ کس ایشون رو نمی‌شناسه و درحال حاضر هیچ کس نباید ایشون رو بشناسه!

سرهنگ احمدی: یعنی چی؟ یعنی ما نمی‌تونیم بفهمیم ایشون کی هستن؟

جناب سرهنگ: خیر، برای امنیت بیشتر حتی نیروهای خودمون هم نباید ایشون رو بشناسن.

کسی دیگه حرفی نزد، همه داشتن فکر می‌کردن. به بقیه نگاه کردم. دوازده نفر از بهترین افراد توی دایره مبارزه با مواد مخدر، دور یه میز مستطیلی شکل بزرگ نشسته بودیم. مطمئنا همه دارن به کسی فکرمی‌کنن که تونسته ده سال با همچین گروهی کارکنه. واقعا ده سال زمان کمی نیست! مطمئنا طرف خیلی خبره و باهوش بوده که تونسته ده سال تو این گروه بمونه و لو نره.

جناب سرهنگ: گوش کنید دوستان. ما الان باید یک نفر رو انتخاب کنیم و بفرستیم داخل این گروه تا فعالیت داشته باشه. همون‌طورکه می‌دونید این گروه خیلی قویه و نفوذ به اون کار هر کسی نیست. می‌دونم برای همه‌تون سخته و هر کسی که بره داخل این گروه امنیت جانی نداره؛ البته ما پلیس‌ها هیچ‌وقت امنیت جانی نداریم و همیشه باید هوشیارباشیم؛ ولی خب رفتن داخل این گروه یعنی رفتن توی دهن شیر.

یعنی چه کسی رومی‌خواست بفرسته داخل گروه ؟! همه‌ی افراد به هم نگاه می‌کردن و آخرین نگاهمون حواله‌ی چشم‌های جناب سرهنگ بود. همه منتظر بودن که ببینن اسم چه کسی از دهن جناب سرهنگ بیرون میاد. نمیشه گفت کسی دلهره و اضطراب نداشت؛ ولی ما زاده این کار بودیم و بایدآمادگی این رو داشته باشیم.

جناب سرهنگ: کسی که باید از دایره ما بره داخل باند خسروی جناب سرگرد...

مکث کرد. یه دلشوره‌ای بهم دست داد. اکثر بچه‌های اون جمع سرگرد بودن؛ ولی من خیلی اضطراب دارم یعنی منم؟ با دستم چادرم رو چنگ زدم. چشمم به دهن جناب سرهنگ بود مثل بقیه. مطمئنا همه مثل من بودن.

جناب سرهنگ سرش رو بالا آورد و اولین نگاهش رو حواله‌ی چشم‌های من کرد.

جناب سرهنگ: سرگرد زمانی.

نفسم رو آروم دادم بیرون. مشتم که چادرم رو مچاله کرده بود باز کردم و آروم آب دهنم رو قورت دادم. نگاه همه به من بود. یعنی من باید می‌رفتم داخل اون باند! از این موضوع اصلا نمی‌ترسیدم.

من عاشق هیجان و ماجراجویی‌ام؛ اما دلشوره‌ام برای چیه! به چهره‌ی تک تک بچه‌ها نگاه کردم و درآخر نگاهم جلب جناب سرهنگ شد با لبخندگفتم:

- من آماده‌ی انجام هرکاری هستم جناب سرهنگ.

سرهنگ هم بهم لبخند زد و گفت:

- خدا رو شکر می‌کنم افرادی که داخل دایره‌ی ما هستن همه شجاع و قوی‌ان. از جانب شما خیالم راحته، می‌دونم از پسش برمیاید. گر چه کار آسونی نیست؛ ولی خب ده ساله توسط بهترین فرد گروه‌مون، گره‌های بسته شده از این باند داره برامون کم کم باز میشه و شما شخصی هستید که باید به کمک همون فرد، بقیه گره‌ها و آخرین گره‌ها رو بازش کنید.

بی‌صبرانه دوست داشتم اون فرد رو ببینم. یعنی من باید به کمک چه کسی روی این پرونده به این بزرگی کار کنم! خوشحال بودم که جناب سرهنگ من رو انتخاب کرده بود.

جناب سرهنگ: بسیارخب دوستان، می‌تونید برید و به کارتون برسید. به زودی باید به صورت پشت پرده با توجه به اطلاعاتی که روزانه از دو نفرداخل باند می‌گیریم، به بسته شدن این پرونده کمک کنیم.

کم کم افراد بلند شدن که برن. نشستم تا با جناب سرهنگ حرف بزنم. وقتی همه‌ی بچه‌ها رفتن جناب سرهنگ به من نگاه کرد و گفت:

- خب سرهنگ زمانی شما باید به زودی کارتون رو توی باند شروع کنید، خیلی زود.

- بله. فقط من از کِی باید کارم رو انجام بدم؟ منظورم اینه که...

پرید وسط حرفم و گفت:

- امروز سه‌شنبه هست، شما تا پنجشنبه نهایتا باید به گروه ملحق بشید.

- چه طوری باید وارد باند بشم؟ فکری دارید؟

- ببینید جناب سرگرد، ما به کمک اون فردی که داخل باند داریم تمام کارهای اولیه رو انجام دادیم. فقط مونده رفتن شما به باند. وقتی که شما میرید و اونجا عضو می‌شید، نقش کسی رو بازی می‌کنید که خودش باید جزو روئسای اصلیه باند برای انتقال مواد و تجهیزات باشه. از اون‌جایی که شما تایید شده‌ی دایره هستید و توانایی‌های لازم رو برای انجام این پرونده دارید انتخاب شدید.

- جناب سرهنگ اون فردی که از دایره ما داخل باند داره کار می‌کنه چه نقشی داره؟

- متاسفانه شما در طول مدت انجام پرونده هیچ‌وقت نمی‌تونید ایشون رو ببینید.

- یعنی چی؟ متوجه نمیشم!

- یعنی این‌که ایشون مبهم می‌مونه تا انتهای پرونده.

- پس...پس من چه طوری باید با ایشون ارتباط برقرار کنم و به کمکشون کارها رو انجام بدم؟

- ما ترتیب اون‌ها رو دادیم، شما هرحرفی رو که می‌خواستید به ایشون بگید یا موضوعی رو باهاشون در جریان بذارید یا سایر کار‌ها، به کمک گوشی که ما بهتون میدیم و این گوشی باید همیشه مخفی بمونه، فقط به صورت پیامکی باهاشون ارتباط برقرار می‌کنید.

- خب چرا من نباید ایشون رو ملاقات کنم؟

- همون‌طور که گفتم ایشون باید تا انتهای پرونده مخفی بمونن. شما هم تحت هیچ شرایطی نمی‌تونید اون رو ببینید و هیچوقت تلاش نکنید تا ببینیدش. متوجه شدید؟

- بله متوجه شدم.خب من الان پنجشنبه چه طوری باید برم؟

- همه‌ی کارها انجام شده. شما باید برید جایی که ما میگیم و اونها میان دنبالتون. شما رو میبرن منزل رییس گروه؛ یعنی مستقیم وارد بازی می‌شید، برای همین خیلی باید حواستون جمع باشه. کوچیک‌ترین اشتباه ممکنه باعث لو رفتنتون بشه. ما مدارکی تهیه کردیم و اون رو بهتون میدیم که دقیقا همین مدارک میره زیر نظر رییس گروه. با اونا ما شما رو تبدیل می‌کنیم به شخصی که سال‌هاست کارش انجام قاچاق و تهیه مواد مخدره. و نشون میده که مثلا شما خودتون مدت‌هاست که دارید مواد قاچاق می‌کنید به کشور‌های دیگه و تنها دلیل رفتن‌تون به داخل، گروه پیشرفت و گسترده شدن دایره قاچاق به نفع باند خسرویه، متوجه می‌شید؟

- بله کاملا.

- و نکته دیگه، شما معلوم نیست که کی دیگه بتونید از گروه بیرون بیاید؛ یعنی نمی‌تونید حتی خانواده‌تون رو ببینید و باهاشون کوچک‌ترین تماس رو داشته باشید؛ چون مطمئنا چک می‌شید و تحت نظرید. پس هیچ‌وقت سعی نکنید به هیچ طریقی با کسی رابطه برقرار کنید.

چی؟ یعنی من معلوم نیست که کی خانواده‌م رو ببینم. وای غیر ممکنه!

- ولی آخه...

- می‌دونم کار آسونی نیست؛ ولی حتی کسی که از ما داخل گروه رفته عین این ده سال رو خانواده‌ش رو ندیده. با این که کاملا تایید شده‌ی رییس گروهه و مورد اطمینانش هم هست؛ ولی حتی یکبار هم هیچ تماسی با هیچ کسی جز ما نداشته.

این خیلی سخته! اون ده ساله هیچکس از خانواده، دوستان و اقوامش رو ندیده؛ یعنی من هم باید تا ده سال هیچ کس رونبینم! شاید هم بیشتر! وای خدایا، این خیلی بده خیلی.

با صدای جناب سرهنگ به خودم اومدم.

جناب سرهنگ: ببینید سرگرد زمانی، من کاملا شما رو درک می‌کنم؛ ولی کاریه که باید بشه، بودن یک نفر از ما داخل باند کمک کمیه. مطمئنا اگر شما هم به اون فرد بپیوندید، خیلی زود‌تر از وقتی که فکرش رو می‌کنید کارشون رو یکسره می‌کنیم.

هیچ کاری نمی‌تونستم بکنم، فقط سرم رو تکون دادم. آروم گفتم:

- کاش این‌قدر زود نمی‌رفتم داخل گروهشون. من برای بودن با خانواده‌م فقط یک روز وقت دارم.

سرهنگ چیزی نگفت. کمی که گذشت بلند شدم و رو بهش گفتم:

- جناب سرهنگ، من هر کاری که از دستم بربیاد انجام میدم، قول میدم از جونم براش مایه بذارم. امیدوارم به روند حل پرونده کمک کنم.

جناب سرهنگ هم بلند شد و مقابلم ایستاد، لبخند زد و گفت:

- موفق باشید جناب سرگرد. من مطمئنم با رفتن شما به گروه خسروی خیلی زود پرونده بسته میشه. ما تمام کارها رو انجام میدیم. شما می‌تونید برید منزل و مسئله رو باهاشون در جریان بگذارید. فقط بهشون گوشزد کنید که هیچ کس نباید از رفتن شما به داخل گروه چیزی بفهمه، هیچکس. می‌تونن بگم شما برای پرونده‌ای به خارج از کشور منتقل شدید و معلوم نیست که کی بیاید.

حرفش رو تاکید کردم و با انجام احترام و گفتن با اجازه از اتاق خارج شدم.

رفتم داخل اتاقم. فقط یک روز باید با بهترین آدمای زندگیم باشم، فقط یک روز.

وسایلم رو مرتب کردم. بلند شدم چادرم رو مرتب کردم و ازاتاق بیرون رفتم. با همکارهایی که دیدم خداحافظی کردم، تک تکشون برام آرزوی موفقیت کردن.

دلم شور میزد. حالا چه طوری با خانواده‌م در جریان بذارم! سخت‌ترین کار همین‌جاست. چه طوری ازشون دل بکنم برم؟! وای خدا کمکم کن. مسیر اداره تا خونه رو با تاکسی طی کردم.

بعد از این‌که کرایه روحساب کردم از ماشین پیاده شدم. یه نگاه به خونه انداختم. چطوری از این خونه که همه‌ش خاطره‌ست دل بکنم؟

زنگ در رو زدم. صدای قشنگ خواهر کوچیکم پیچید توی آیفون:

- سلام آبجی الهه

آخه چه شکلی می‌تونم از عزیزهای زندگیم دست بکشم و برم؟

با صدای باز شدن ناگهانی در، تکونی خوردم. در رو باز کردم و رفتم داخل حیاط. به سرتاسرش نگاه کردم، یعنی من تا چند وقت نمی‌تونم دیگه اینجا قدم بزنم؟

الناز: آبجی چرا وایسادی؟ بیا تو دیگه!

سرم رو چرخوندم، به چهره‌ی الناز، تنها خواهرم نگاه کردم. بهش لبخند زدم. از پله‌ها بالا رفتم. کفش‌هام رو درآوردم و رفتم داخل. الناز بغلم کردم، دست‌هام رو دورش حلقه و محکم بغلش کردم.

- سلام عزیز دلم

الناز: آبجی له شدم! چی‌کار می‌کنی؟!

خنده‌م گرفت. باید محکم‌ترفشارش بدم، معلوم نیس دیگه کِی طعم این آغوش رو بچشم.

دست‌هام رو از دورش باز کردم.

- تنهایی مگه؟

- نه، مامان و بابا دارن تلویزیون می‌بینن.

دستش روگرفتم و وارد پذیرایی شدیم.

- سلام عرض شد.

مامان: سلام مادر جون، خسته نباشی.

بابا: سلام جناب سرگرد بابا، چه طوری؟

بهشون لبخند زدم.

- خوبم بابا شما چه طورین؟

دو تاشون با هم گفتن خدا رو شکر.

- من لباسام روعوض کنم میام.

مامان: برو تا میای یه چایی برات بریزم.

- دستتون درد نکنه.

رفتم توی اتاقم، در رو بستم و بهش تکیه دادم. اشک تو چشم‌هام جمع شده بود، آخه چه شکلی برم؟

خدایا خودت کمکم کن. خودت بهم صبر وتحمل بده. لباسام روعوض کردم. اصلا وقت نیست باید کم کم قضیه رو بهشون بگم. مامان که مطمئنا بدخلقی می‌کنه. تنها امیدم به باباست که بازنشسته‌ی همین کاره.

ازاتاق رفتم بیرون.

مامان: بیا دخترم، چاییت رو بخور تا سرد نشده.

کنارش نشستم وتشکرکردم. باید زودتر بگم؛ اما چطوری؟ سرم پایین بود، باانگشت‌هام بازی بازی می‌کردم. چی‌کارکنم خدا؟ ساکت بودم وبا افکارم دست و پنجه نرم می‌کردم.

بابا: چیزی شده الهه؟

- نه، یعنی چه جوری بگم؟ راستش...من...اوم

- راحت باش بابا، حرفت رو بزن.

- من، من باید برم.

با گفتن این حرف، نفسم رو فوت کردم. چه سخته حرف زدن در مورد یه همچین موضوعی.

مامان: بری؟ کجا بری؟

- امروز توی اداره گفتن که منتقل شدم به جایی

مامان که واکنشش رو می‌دونستم. خودش رو ول داد روی مبل و وا رفت.

مامان: کجا...کجا منتقل شدی؟

- یه جایی که...یه جایی که اگه برم دیگه نمی‌تونم ببینمتون تا وقتش برسه. یعنی چه جوری بگم آخه!

بابا: الهه بابا چرا لقمه لقمه حرف می‌زنی؟ خب درست حرفت رو بزن ببینم کجا منتقل شدی؟

- ببین بابا تو خودت خیلی بیشتر از من توی این حرفه کارکردی درسته؟

بابا سرش رو تکون داد، ادامه حرفم رو گفتم:

- امروز من برای انجام پرونده‌ای منتقل میشم به جایی که هنوز نمی‌دونم کجاست! یه جایی که تا وقتی پرونده حل نشه من هیچ‌وقت نمی‌تونم ببینمتون؛ یعنی ممکنه این پرونده یک سال... دوسال... سه سال... ده سال یا حتی بیشتر یا کمتر طول بکشه.

مامان: یعنی چی؟ مگه میشه؟ لازم نکرده بری، بابات آشنا زیادداره میگه یکی دیگه رو جات بفرستن. مگه الکیه بری و ده سال دیگه بیای بدون اینکه یه بار هم ما رو ببینی؟! اصلا امکانش نیست.

- ببین مامان‌جان، می‌دونم سخته، به خدا برای من هم سخته، می‌دونم کار آسونی نیست؛ ولی چاره‌ای ندارم. کاریه که باید بشه من انتخاب شده‌ی این پرونده‌ام. من هم باید برم، هیچ راهی نیست. بابا شما یه چیزی بگید!

بابا ساکت بود، داشت فکر می‌‌کرد. برای همه سخت بود.

الناز: آبجی یعنی می‌خوای از اینجا بری تا ده سال دیگه هم نمیای؟

ناراحت بود، بغض داشت، مثل من. رفتم کنارش نشستم و بغلم کردم.

- آره عزیزم، من باید برم؛ ولی نه تا ده سال دیگه، مطمئنم کمتراز ده سال طول می‌کشه.

بابا: کی باید بری؟

مامان: چی چیو کی باید بره؟ نباید بره. آقا صابر شما که کم برو بیا نداری تو اداره، خب یکی دیگه رو بفرستن نبا...

بابا پرید تو حرف مامان و بهش گفت:

- نمیشه خانوم نمیشه. وقتی انتخاب شده یعنی نمیشه هیچ کاریش کرد، باید بره. توکل به خدا ان‌شالله صحیح و سالم خیلی زود برمی‌گرده.

دوباره رو کرد به من وگفت:

- کی میری بابا؟

- پنجشنبه باید برم.

مامان: چی؟ یعنی تو پس فردا میری و خدا می‌دونه کی بیای؟! وای خدا چه خاکیه به سرمون شد! هی گفتم نرو سر این کار مگه به خرجت رفت! دلشوره‌ی بابات کم بود تو هم بهش اضافه شدی؟

- مامانم... عزیزم. تو رو خدا این‌قدر ناراحت نباشید، الان شما چه بخواین چه نخواین باید برم، چاره‌ای هم نیست. پس لطفا این یکی دو روزِ باقی مونده رو این‌طوریش نکنید. من خودم هم حال خوشی ندارم.

- تو که حال خوشی نداری، تو که خودت هم میلت نیست بری، پس چرا...

- مامان‌جان... عزیزم دست من که نیست، انتخاب شدم و باید برم. تازه برید خدا رو شکرکنید قبل از من یکی دیگه اونجا رفته که بیشترکارها رو انجام داده. طرف ده ساله اون‌جاست و حتی برای یک بار نه تماسی با خانواده‌ش داشته نه دیداری! خدا رو چه دیدید شاید من که رفتم نهایتش یه هفته دیگه‌اش برگردم.

بابا: حالا چه جور پرونده‌ایه؟

- یه باندیه که حدودا هفت ساله داره مواد قاچاق می‌کنه. درضمن از اینکه من می‌خوام برم کسی نباید بدونه‌ها! هرکسی هم پرسید شما بگید برای حل پرونده‌ای منتقل شده خارج از کشور و معلوم نیست کی بیاد.

مامان: ای خدا چی‌کارکنم از دست این‌ها! آخرش من رو سکته میدین شما دو تا.

نمی‌دونستم چی بگم! نمی‌دونستم چی‌کار کنم! من دو روز دیگه باید از پیشون برم، اون هم خدا می‌دونه تا کی! تازه معلوم نیست زنده از عملیات بیرون بیام یا مرده.

روکردم به مامان. آروم گریه می‌کرد، الناز هم کنار من بود، اون هم گریه می‌کرد. تنها بابا بود که عجیب توی فکر بود که اگه غرور مردونه‌ش اجازه می‌داد، اون هم به گریه می‌‌افتاد.

- مامانم... عزیزم... قربون چشم‌هات بشم. گریه نکن دیگه! الان با گریه‌ی تو که مشکلی حل نمیشه؛ فقط همه رو ناراحت می‌کنی. من تا دو روز دیگه میرم، عوض این‌که حسابی تو این دو روز خوش بگذرونیم و بیشتر با هم باشیم و حرف بزنیم، این‌طوری داریم همدیگه رو ناراحت می‌کنیم. گریه نکن دیگه جانِ الهه.

مامان با گوشه‌ی روسریش که روشونه‌ش افتاده بود، اشک‌هاش رو پاک کرد و گفت:

- چی‌کار کنم مادر! گریه نکنم چی‌کار کنم آخه؟

بالبخندگفتم: هیچی، بپر برو یه ماکارونی خوشمزه درست کن که حالا حالا‌ها دیگه نمی‌تونم مثل اون رو بخورم.

با گفتن کلمه "حالا حالاها" حس بدی بهم دست داد. یعنی من حالا حالا‌ها نمی‌تونم ببینمشون. هوف!

مامان بدون حرف بلند شد رفت تو آشپزخونه. از صدای طولانی مدت آب فهمیدم داره بساط ماکارونی رو می‌چینه. به الناز نگاه کردم. زانوهاش رو بغل کرده بود و تو فکر بود. بهش نزدیک شدم و دستم رو انداختم دور شونه‌ش وگفتم:

- آبجی کوچیکه نبینم غصه می‌خوریا، من که برم تو میشی ارشد. خوبه دیگه کسی هم نیست بهت هی غر بزنه و دستور بده نه؟

الناز با نگاه ناراحتش بهم زل زد. به سختی جلوی خودم روگرفتم که گریه‌ام نگیره، الان اصلا وقت گریه نیست. توگوشش گفتم:

- می‌خوای تو جمع کردن وسایلم کمکم کنی؟

با تکون دادن سرش حرفم رو تاکید کرد.

- پس بدو برو تو اتاق تا من هم بیام.

بلند شد رفت تو اتاقِ من و در رو هم بست. مامان تو آشپزخونه بود، بابا هنوز تو فکر بود، بلند شدم رفتم پیشش.

- بابا؟

- جانم؟

- شما که خودت می‌دونی...

اومد وسط حرفم و گفت:

- می‌دونم بابا، مطمئنم کارت رو مثل همیشه خوب انجام میدی، دعا می‌کنم صحیح وسالم برگردی پیشمون.

خدا رو شکر که بابام توی حرفه‌م مشغول بوده وکارکشته‌ست و می‌تونه خوب درکم کنه.

بابا: تو پاشو زودتر برو وسایلت رو جمع کن که اصلا وقت نیست.

بهش لبخند زدم و با گفتن "چشم" رفتم تو اتاق. الناز منتظر روی تخت نشسته بود.

- خب خب خب! ازکجا شروع کنیم النازی؟

- من نظارت می‌کنم تو جمع کن.

رفتم کنارش یکی زدم پشت سرش وگفتم:

- نه بابا زیادیت نشه ؟ کارت سنگینه خسته نشی یه وقت؟!

النازخندید و گفت:

- خب تو بگو من چی‌کار کنم همون کار رو بکنم.

- اوم...لباس که نمی‌تونم با خودم بردارم؛ یعنی کلا وسایل خاصی نیاز نیست ببرم، جز یه سری مدارک و این‌جور چیزا.

رفتم سمت دراور، اولین کشو رو باز کردم. چیز خاصی توش نبود. به ترتیب کشوهای دراور رو باز کردم تا به آخری رسیدم. مثل این‌که هیچ چیزی نباید برمی‌داشتم؛ چون جناب سرهنگ زحمت همه چیز رو کشیده.

- میگم الناز من اصلا نباید چیزی با خودم ببرم.

الناز متعجب نگاهم کرد.

- آخه جناب سرهنگ گفت همه چی رو خودش آماده کرده...

گوشیم زنگ خورد، نگاه کردم جناب سرهنگ بود.

- سلام جناب سرهنگ

- سلام سرگرد،حالت چطوره؟

- خدا رو شکر خوبم، شما خوب هستید؟

- بله من هم خوبم زنگ زدم در مورد پرونده باهات حرف بزنم.

- بله در خدمتم بفرمایید.

- فردا ساعت هشت اداره باش، باید توضیحات لازم رو بهت بدم و این‌که تمام مدارک و چیزهایی که باید با خودت ببری آماده‌ست و اونا رو هم باید تحویلت بدم. در ضمن نیاز نیست چیزی با خودت ببری؛ چون همه‌ی وسایل مورد استفاده‌ت توسط نفوذیمون تهیه شده.

- بله متوجه شدم.

- بسیارخب پس... فردا می‌بینمتون، خدانگهدار.

- خواهش می‌کنم، خداحافظ.

تماس رو قطع کردم.

رو به الناز گفتم:

- خب مثل اینکه نیاز نیست هیچی با خودم ببرم، پاشو بریم ببینیم مامان کاری نداره.

با هم از اتاق رفتیم بیرون، بابا هنوز تو فکر بود. مامان هم توآشپزخونه.

رفتم پشتش از پشت بغلش کردم، سرم رو گذاشتم روی شونه‌ش و عطرتنش رو بوکردم. دلم برای این بو تنگ میشه؛ یعنی زنده می‌مونم که باز این عطر رو بو کنم؟!

- کاری نداری مامانم؟

- نه عزیزم، تو وسایلت رو جمع کردی؟

- نیاز نیست چیزی با خودم ببرم، همه چیز رو جناب سرهنگ آماده کردن.

- یعنی لباس هم با خودت نمی‌بری؟

- نه دیگه، اگه لازم باشه خودشون آماده می‌کنن.

مامان برگشت و زل زد تو چشم‌هام. یه دنیا حرف توش بود و نگرانی، یه عالم بغض وگریه توش داشت. من هم داشتم، بیشتر از اون نباشه کمتر هم نبود.

بهش لبخند زدم و محکم همدیگه رو بغل کردیم. آروم اشک می‌ریختم وخودم رو بهش فشار می‌دادم. نمی‌خواستم کسی من رو از این آغوش گرم جدا کنه؛ اما چاره‌ای نبود، باید جدا می‌شدم. با صدای بابا از همدیگه جدا شدی.

- یکی هم بیاد من رو این‌طوری بغل کنه.

همون موقع الناز از پذیرایی اومد تو آشپزخونه و درحالی که بابا رو بغل کرده بود، رو به بابا گفت:

- مگه من مردم باباجون، خودم بغلت می‌کنم.

همه خندیدم و با هم از آشپزخونه اومدیم بیرون.

***

آروم به در ضربه زدم و با تایید جناب سرهنگ وارد شدم. بهش احترام گذاشتم وبا اشاره دستش آزاد قرار گرفتم.

- سلام

- سلام سرگرد، بیا بشین که وقت نیست.

نشستم رو صندلی روبه‌روی میزش، خودش هم بلند شد و اومد مقابلم نشست.

- خب، باید اطلاعات لازم رو بهت بدم.

- بفرمایید می‌شنوم.

- فردا راس ساعت ده باید تو این کافی‌شاپ باشی...

یه کارت ویزیت بهم داد که آدرس کافی‌شاپ داخلش بود. ازش گرفتم و به آدرسش نگاه کردم.

- و این‌که باید بگم یه چند تا مرد سیاه پوش میان دنبالت که سوار یه ون مشکی‌ان. احتمالا سه یا چهار نفر باشن، ازت رمز می‌خوان تا مطمئن بشن که تو همون فردی، باید این رو هم اضافه کنم "شاهین سرخ" خودش یه اسم رمزه. وقتی اونا میان پیشت ازت می‌پرسن برای کی کار می‌کنی و تو باید بگی شاهین سرخ. همین، نیاز نیست هیچ کاری انجام بدی و هیچ حرفی بزنی فقط یک کلام میگی اون هم شاهین سرخه.

- حالا چرا شاهین سرخ؟ چه معنی میده؟

- همون‌طور که می‌دونی اسم رییس باندشون شاهینه، حالا چرا سرخ نمی‌دونم!

سرم رو تکون دادم که یعنی متوجه شدم. از توی کیف دستی که مقابلش بود یه گوشی درآورد و داد بهم.

- تو باید با استفاده از این گوشی با نفوذی‌مون حرف بزنی، اون هم فقط به صورت پیامکی. ابتدای هر پیامت باید اسم رمز شاهین سرخ ذکر شده باشه، فقط زمانی که تنهایی و به صورت مخفیانه باید ازش استفاده کنی، بهتره همون شب که همه خوابن ازش استفاده کنی.

- بله متوجه شدم. جناب سرهنگ من که وارد گروه بشم مطمئنا باید سوال‌های زیادی رو جواب بدم که اصلا من کی هستم، از کجا پیدام شد، چی شد با این گروه آشنا شدم و می‌خوام واردش بشم...

- بله بله درسته. ببینید شما وقتی وارد گروه میشید نقش یه قاچاقچیِ حرفه‌ای رو دارید. قبلا هم گفتم فقط برای گسترش حلقه و کسب درآمد بیشتر وارد این گروه میشید و این‌که باید تابع گروه و شاهین خسروی باشی. شما اسمتون کتایون فرخیه، تنها و برای خودتون کار می‌کنید. هر وقت که می‌خواستین کارهای انتقال مواد رو انجام بدید با طرف قراردادتون قرار می‌ذاشتید و به محض دریافت پولتون مواد رو بهش تحویل می‌دادید.

حالا چرا تنها وبدون وجود یک نفر این کارو می‌کردید؟یکی دیگه از دلایل انتخاب شما برای وارد شدن به گروه، داشتن کمربند مشکی تکواندو و جدو هست. از اون‌جایی که شما آمادگی جسمانی بسیار خوبی رو دارید و دفاع شخصی رو کاملا بلدید همیشه تنها کار می‌کردید و این‌که شما باید خیلی بی‌رحم و دلسنگ باشید، متوجه میشید؟

- خیر منظورتون از بی‌رحم بودن چیه؟

- ببینید شاید باورتون نشه؛ ولی ممکنه برای ثابت شدن شما به شاهین حتی بد‌ترین کار ممکن رو انجام بدید، ممکنه یکی رو بیارن جلوت و بگن بکشش که امیدوارم این‌طوری نباشه؛ ولی تو باید این‌کار رو بکنی.

- چی؟ یعنی من باید بی‌دلیل یه آدم بی‌گـ ـناه رو بکشم.

- ببین سرگرد، اگرشاهین بگه باید یکی رو بکشی تو باید این‌کار رو بکنی و این‌که افرادی که بهت پیشنهاد میده واسه کشتن، آدم‌های معمولی و بی‌گـ ـناه نیستن مطمئنا کسی رو بهت پیشنهاد میده که دشمنی به خصوصی باهاش داره که اول یا آخر کشته میشن، اگر توسط شما وآدم‌های شاهین نباشه توسط قانون اعدام میشن. البته باز هم میگم فقط ممکنه همچین پیشنهادی بهت بشه که امیدوارم اگر شد یکی از دشمنانش باشه و فرد بی‌گناهی نباشه که کارمون سخت میشه. ضمن این‌که باید بگم شاهین از افراد نترس و بی‌رحم خوشش میاد؛ چون خودش همچین آدمیه. پس کاملا نسبت به اطرافت بی‌رحم باش و بی‌تفاوت تا بیشتر نظرش رو جلب کنی.

- بله من همه‌ی تلاشم رو می‌کنم.

- یه چیز دیگه، تو علاوه بر این‌که با نفوذی‌مون ارتباط می‌گیری، با ما هم می‌تونی ارتباط برقرار کنی. باز هم میگم، هیچ‌وقت هیچ‌گونه تماسی با هیچ‌کس حتی ما نداشته باشید، تنها ارتباط شما باید با ما باشه و نفوذی اون هم فقط و فقط پیامکی.

- پس من چطوری از حال خانواده‌م مطلع بشم؟ من نمی‌تونم حتی کوچک‌ترین دیداری باهاشون داشته باشم! چی‌کار کنم آخه؟! این خیلی سخته!

- می‌دونم... می‌دونم خیلی کار غیرممکن و سختیه؛ ولی تا الان همه ماموریت‌هات رو به خوبی انجام دادی، باید بتونی از پس این کار هم بربیای.

درسته من همه ماموریت‌ها رو به خوبی از پسش براومدم، این یکی رو هم باید بتونم و از پسش بربیام.

- هیچ‌گونه وسایلی جز این‌هایی که ما بهت میدیم رو نباید با خودت ببری. هیچ ردیابی هم بهت داده نمیشه؛ چون داخل گوشی که بهت دادیم یه برنامه هست که هر وقت ما بخوایم می‌تونیم ردیابیت کنیم. باتری گوشی طوریه که شارژش تموم نمیشه و این‌که اصلا قابلیت داشتن صدا رو نداره، فقط با ویبره هست که تو ارتباط می‌گیری. باز هم میگم، خیلی باید مراقب باشی، هیچ‌کس نباید بهت کوچک‌ترین شکی کنه و از داشتن گوشی باخبر بشه. ما یه گوشی دیگه هم بهت میدیم که تنها برای برقراری تماس با آدم‌هاییه که قراره بهشون مواد بفروشی، اون افراد هم آدم‌های خود ما هستن. سوالی هست؟

- نه همه چیز رو فهمیدم.

- راستی، فردا باید لباسی بپوشی که سرتاسرش مشکیه؛ یعنی مانتو، شلوار، شال، کیف وکفش همه چیز باید مشکی باشه.

تعجب کردم، همه چیز مشکی!

- متوجه شدم جناب سرهنگ

- می‌تونی بری و این وسایل رو هم با خودت ببری، امیدوارم صحیح و سالم برگردی پیشمون. ما همه منتظر تو و اون نفوذی که ده ساله از پیشمون رفته هستیم؛ مطمئنم با هم برمی‌گردین. موفق باشی.

- امیدوارم رو سفیدتون کنم. بااجازه.

با هم بلند شدیم. بهش احترام گذاشتم. سرهنگ هم بهم ادای احترام کرد. به هم لبخند زدیم و با گفتن خدانگهدار ازش دور شدم؛ ولی به محض این‌که در رو باز کردم که برم باز صدام زد، برگشتم ببینم چی‌کار داره.

- یادت نره هیچ‌وقت نباید تو اطرافیانت کنجکاوی کنی وآدم نفوذی روپیداش کنی، هیچ‌وقت و تحت هیچ شرایطی.

چقدر عجیبه که نمی‌تونم این همه مدت حتی یه بار ببینمش؛ البته شاید ببینمش. اون من رو می‌شناسه، منم که نمی‌شناسمش. سرم رو تکون دادم و از اتاق خارخ شدم. با همه‌ی همکارهام خداحافظی کردم.

***

باصدای آلارم گوشیم سریع بلند شدم. ساعت هفت و نیم بود. از تخت بلند شدم و سریع لباس‌هام رو برداشتم و رفتم یه دوش نیم ساعته گرفتم. حتی تاپی که باید زیر مانتوم می‌پوشیدم هم مشکی بود.

این رنگ رو دوست داشتم، بهم جذابیت بیشتری می‌داد. از اتاق رفتم بیرون، انگار همه منتظر من بودن. قیافه‌ی همه‌شون ناراحت و نگران بود.

- صبح بخیر

فقط الناز بود که جوابم رو داد.

- باز که شماها تو لاکتونین، بابا من دو ساعت دیگه میرما! این‌قدر ناراحت نباشید من رو هم ناراحت نکنید دیگه، به خدا یه وقت دیدین دو روز دیگه برگشتم.

تو دلم گفتم میرم که حالا حالا‌ها نیام، عمرا پرونده با یکی دو روز و یک ماه و دوماه تموم بشه.

- صبحانه خوردین؟

باز هم الناز جواب داد.

- نه آبجی، منتظر بودیم تو هم بیای.

- پس بلند شین که من خیلی گشنمه‌ها.

هوف. باز هم بلند نشدن! رفتم جلو دست مامان و بابا روگرفتم و بلندشون کردم.

- مگه من با شماها نیستم؟! آخه چرا این‌قدر ناراحتین؟! می‌خواین من رو هم نگران کنین که لو برم بدبخت بشم، آره؟

مامان: نه مادر این چه حرفیه؟!

- پس این‌قدر ناراحت نباشین. بلند شیم بریم صبحانه بخویم که اصلا وقت نیست.

با هم رفتیم تو آشپزخونه. همه داشتیم به اجبار صبحونه‌مون رو می‌خوردیم. همه ساکت بودیم کافی بود کوچیک‌ترین اشاره‌ای بشه که همه‌مون بزنیم زیرگریه؛ حتی بابا.

بلند شدم و تشکرکردم. وقت زیادی نبود.

- من دیگه کم کم باید برم، میرم که آماده بشم.

فورا رفتم تو اتاق و مانتو بلند مشکی که دیروز خریده بودم تنم کردم، شلوار مخمل مشکیم رو هم همین‌طور. آرایش خیلی ملایمی کردم که بیشتر از همه خط چشم مشکیم تو چشم بود.روسری رو سرم کردم و دور گردنم مدل‌دار پیچیدمش. عینک دودی مشکیم رو هم برداشتم. کیف وکفش ورنی مشکی رنگی رو هم که دیروز تهیه کرده بودم از داخل دراور برداشتم.

آخرین نگاه رو به اتاقم کردم و از اتاق رفتم بیرون. مامان یه سینی دستش بود که یه کاسه آب و قرآن توش بود. بهشون لبخند زدم.

- خب دیگه وقت رفتنه. الناز خانوم نیام ببینم مامان و بابا شکایت کردن ازتا که اذیت می‌کنی... کار نمی‌کنی! کمک مامان باش، درست رو هم خوب بخون.

رفتم جلو و محکم بغلش کردم. خیلی داشتم با خودم دست و پنجه نرم می‌کردم که اشک‌هام نریزه. الناز تو بغلم گریه می‌کرد.

- گریه نکن دیگه خواهری، می‌خوای من هم گریه‌م بگیره؟

گونه‌ش رو آروم بوسیدم و بابا رو بغل کردم. من حالا حالا‌ها به این آغوش‌های گرم احتیاج دارم؛ ولی حیف که الان باید ترکشون کنم.

- خیلی دوستت دارم بابا، برام دعا کن.

بابا: من هم دوستت دارم دخترم، خیلی مراقب خودت باش. ما از طریق سرهنگ ازت خبر می‌گیریم.

ازش جدا شدم و حرفش رو تایید کردم.

به مامان نگاه کردم. چشم‌هاش پرِ اشک بود، پریدم تو بغلش.

- مامانم نبینم گریه می‌کنی، عوض این اشک‌های قشنگت برام دعا کن. من قول میدم مراقب خودم باشم، پس شما هم مراقب خودتون باشین. دیگه این‌قدر گریه نکنید.

- خیلی مواظب خود باش دخترم، من وقتی بابات سر این کار می‌رفت دلشوره اون رو داشتم، از وقتی تو رفتی و بابات بازنشست شد دلشوره تو رو دارم، مثل این‌که این دلشوره حالا حالا‌ها باید با من باشه.

- الهی قربونت برم، نگران من نباش، من همه سعیم رو می‌کنم که زود برگردم پیشتون، شما فقط دعا کنید.

- باشه دخترم، کار دیگه‌ای هم مگه می‌تونیم بکنیم؟

بهش لبخند زدم. الناز هنوز گریه می‌کرد. رفتم جلو و گفتم:

- النازجان خواهرم گریه نکن دیگه.

- دلم برات تنگ میشه آبجی

- دل من هم برات تنگ میشه، مراقب خودت باش عزیزم.

دوباره بغلش کردم و بوسیدمش.

مامان اشک‌هاش رو پاک کرد. در خونه رو باز کرد وقرآن رو بالا گرفت. قرآن رو بوسیدم و با بسم الله از خونه اومدم بیرون. دنبالم اومدن تا دم در. تاکسی که تماس گرفته بودم دم درمنتظرم بود.

- خب دیگه من سفارش نمی‌کنما، مراقب خودتون باشید، به کسی هم بروز ندید کجا رفتم. دلم براتون تنگ میشه.

آخرین نگاه رو به تک تکشون کردم. اونا هم نگاهم می‌کردن. انگار آخرین باری بود که می‌دیدمشون ودیگه قرار نیست دیداری باشه!

- خداحافظ

مامان: خدا به همراهت مادر.

بابا: مراقب خودت باش دخترم.

الناز: آبجی زود برگرد خداحافظ.

به همه‌شون لبخند زدم و سرم رو تکون دادم. سوار ماشین شدم و در رو بستم. راننده حرکت کرد.

از شیشه نگاهشون می‌کردم، دلم خیلی براشون تنگ میشه. مامان کاسه آب رو ریخت پشت ماشین، الناز دست تکون می‌داد و گریه می‌کرد، بابا هم دستش رو برده بود بالا و آروم تکونش می‌داد. من هم براشون دست تکون دادم. به پیچ کوچه که رسیدیم صاف نشستم سرِ جام. سرم رو به شیشه تکیه دادم و به اشک‌هام اجازه ریختن دادم.

چند دقیقه بعد که آدرس رو به راننده دادم، با همون گوشی که بهم داده بودن، بدون جلب توجه راننده، برای جناب سرهنگ پیام فرستادم.

- شاهین سرخ، من حرکت کردم و در نزدیکی کافی‌شاپم.

چند لحظه بعد گوشی رفت رو ویبره‌ی کوتاه. از جناب سرهنگ بود، بازش کردم نوشته شده بود:

- دریافت شد... ما زیر نظر داریمت.

جواب دادم:

- شاهین سرخ، دریافت شد... تمام.

حدود نیم ساعت گذشت و به کافی شاپ رسیدم. بعد از حساب کردن کرایه به سمت کافی شاپ راه افتادم. از قیافه‌م خنده‌ام گرفته بود. قدم بلند بود ولاغر اندام بودم. قیافه‌م رو دوست داشتم.

مخصوصا با این تیپی که الان زدم حسابی جذاب شدم. این رو از نگاه مردم، مخصوصا مردها به خودم متوجه شدم؛ ولی اون‌قدر جدی هستم که کسی جرئت نخ دادن نداره. دربان کافی‌شاپ با تعظیم کوتاهی در رو برام باز کرد و خوشامد گفت. میزی رو که از قبل برام رزرو شده بود رو دیدم و نشستم همونجا. گارسون اومد سمتم و با تعظیمی گفت:

- خوش اومدید چی میل دارید؟

- یه قهوه تلخ لطفا

با گفتن چشمی از میز دور شد. عادت ندارم قهوه، نسکافه یا چایی‌ام رو تلخ بخورم؛ ولی از الان به بعد مجبورم؛ چون جدیتم رو می‌بره بالا. خیلی زود گارسون سفارشم رو آورد.

به ساعت نگاه کردم، ده دقیقه به ده بود. یکم اضطراب داشتم. فنجون قهوه‌م رو بین دستم گرفتم و بهش زل زدم .تو فکر این بودم که تا چنددقیقه دیگه باید برم جایی که نمی‌‌دونم کجاست! باید وارد پرونده‌ای بشم که تا الان نشدم. کار خیلی سختیه، فقط خدا کنه رو سفید بیرون بیام. همون لحظه یه نفرنشست روبه‌روم. قبل از این‌که نگاهش کنم رادارم فعال شد، مطمئنا خودشونن. همچنان سرم پایین بود و بهش نگاه نکردم. بالاخره به حرف اومد و گفت:

- برای کی کار می‌کنی؟

خودشونن. با کمی مکث گفتم:

- شاهین سرخ.

پام رو انداختم رو پام، فنجون رو گذاشتم روی میز و یه دستم رو دورش نگه داشتم. بادست دیگه‌م عینک آفتابیم رو که روی شالم بود رو برداشتم و دسته‌ش رو گذاشتم کنار لبم و زل زدم تو چشم‌های اون مرد و چشم‌هام رو تنگ کردم براش. کاملا جدی بودم، طوری که اگه خودم خودم رو تو آینه نگاه می‌کردم حساب می‌بردم. همون‌طور که سرهنگ گفته بود لباسش کاملا مشکی بود. مرد بلند شد و گفت:

- دنبالم بیا.

بدون حرف و باز هم با کمی مکث، خیلی آروم از جام بلند شدم. هر قدمم رو پشت قدم دیگه‌م برمی‌داشتم. خدا رو شکر به کفش پاشنه بلند عادت داشتم، این هم که حسابی پاشنه داشت و صدای تق تقش تو فضا می‌پیچید. نیازی به پرداخت پول قهوه نداشتم؛ چون از قبل حساب شده بود. گارسون در رو برام باز کرد. مرد عقب ایستاد. بدون این‌که کوچک‌ترین نگاهی بهش بندازم محکم و استوار از مقابلش گذشتم.

مردسیاه پوش: بفرمایید پشت کافی‌شاپ

از سنگ‌فرش‌ها رد شدم و ساختمون رو پیچیدم. طبق حرف سرهنگ، یه ون مشکی پشت کافی‌شاپ بود که دو مرد هیکلی با کت و شلوار مشکی و عینک آفتابی مشکی کنارش ایستاده بودن. راننده با همون تیپ و قیافه داخل نشسته بود. همه‌شون لباس‌هاشون عین هم بود. خیلی جالبه که همه‌شون مشکی پوشن. وقتی دیدن ما داریم میایم سمتشون، یکی‌شون درِ ون رو کشید و باز کرد. کنار ایستادن تا من برم. رفتم داخل و سه نفرشون اومدن تو، با گفتن حرکت کن توسط همون مردی که دنبالم اومده بود ماشین راه افتاد.پام رو انداخته بودم رو پام و یکی از ابروهام رو انداخته بودم بالا. فضای داخل ماشین کاملا ساکت بود و هیچ‌کس هیچ حرفی نمی‌‌زد. ماشین پیچید تو یه فرعی و از جاده خاکی داشت می‌رفت جایی که تا حالا نرفته بودم. دلشوره‌م بیشتر شد؛ ولی نباید این رو نشون بدم، آروم نفس عمیق کشیدم. حدود نیم ساعت بعد ماشین ایستاد.

مرد سیاه پوش: رسیدیم

هر سه نفرشون از ماشین پیاده شدن و منتظر من ایستادن. خیلی آروم و با ناز پام رو گذاشتم بیرون. تو یه ویلای خیلی خیلی بزرگ بودیم که سرتاسرش پر بود از بید مجنون. وسطش ویلا یه استخر خیلی بزرگ بود. البته نمیشه گفت ویلا، بیشتر شبیه کاخ بود.

مرد سیاه پوش: دنبالم بیا.

خودش جلو راه افتاد، من هم پشتش. اون دو نفر هم پشت سرم مثل بادیگاردها می‌اومدن. خیلی آروم و آهسته راه می‌رفتم که باعث شد مرد روبه‌روم هم آروم‌تر راه بره. به دراصلی که رسیدیم با دستگیره کوچیکی که مخصوص ضربه زدن بود و نماد شاهین رو داشت در زد. چند لحظه بعد در توسط یه مرد که لباسش مثل لباس اون مردها بود باز شد. فکرکنم این‌جا همه‌ی مردها از این لباس‌ها تنشونه.

مرد عقب ایستاد، وارد خونه شدم. از زیباییش هر چقدر بگم کم گفتم، فوق العاده بود. یه سالن خیلی بزرگ پایین بود که توسط پله‌های مارپیچ به طبقه بالا می‌رفت. چند در پایین بود که احتمال می‌دادم هر در مخصوص یه جایی و یا یه کسی باشه. دکوراسیون خونه با رنگ‌های مشکی و قرمز ست شده بود و تنها چیز یا اولین چیز چشم گیری که نظر هر کسی رو جلب می‌کرد، تابلویی بود که بالای سالن و روبه‌روی در، روی دیوار نصب شده بود. تابلوی بزرگی که زمینه‌ی مخملی مشکی داشت و با خط قشنگی با رنگ قرمزی که خیلی تو چشم می‌زد، نوشته شده بود "شاهین". اوف سرتاسر این خونه پر از رمز و رازه. با صدای مردی که در رو باز کرده بود، برگشتم.

- خانم بفرمایید بنشینید، آقا الان میان خدمتتون.

طبقه‌ی اول دوبلکس بود. ازپله‌ها رفتم بالا و روی مبل تک نفره نشستم. پام رو انداختم روی پام، عینکم رو که درآورده بودم، بردم بالای روسریم. خدمتکار یه خانوم نسبتا جوونی بود و لباس فرم سفید مشکی که حالت کتی داشت تن کرده بود، برام قهوه آوردم و گذاشت روی میز. بی‌صبرانه منتظر شاهین خان خسروی‌ام. یعنی کیه که با این سن کمش، تونسته صاحب همچین جایی بشه و هفت سال تو کار قاچاق مواد مخدر باشه. با صدای کفش شخصی که داشت از پله‌ها پایین می‌اومد سرم رو بالا گرفتم، مطمئنم خودشه. وقتی از پله‌ها پایین اومد، مستقیم اومد سمت من. دو تا بادیگارد با تیپ مشکی پشتش بودن. نظرم به سمتش جلب شد. یه مرد خیلی جذاب و قد بلندِ لاغر اندام که خودش هم کت و شلوار مشکی تن کرده بود و موهاش رو خیلی شیک و مردونه بالا داده بود.

بلند شدم و به احترامش ایستادم و کاملا خونسرد منتظرش ایستادم. وقتی از پله‌ها بالا امد و رسید بهم مقابلم ایستاد. یه ابروم رو انداختم بالا و کاملا جدی بهش نگاه کردم. اون هم خیلی جدی و بدون حتی کوچک‌ترین لبخندی بهم زل زده بود و تمام اجزای صورتم رو از نظر گذروند.

شاهین: پس شیرزنی که سال‌هاست کار انتقال مواد رو به تنهایی انجام میده شمایید.

- من هم تعریف شما رو زیاد شنیدم، از دیدنتون خوشحالم.

- بفرمایید خواهش می‌کنم.

با همون ژست قبلم نشستم روی مبل، شاهین هم نشست روبه‌روم.

- خیلی مشتاق دیدنتون بودم. من و شما باید زود‌تر از الان همدیگه رو می‌دیدیم. مطمئنا با وجود شما درگروه، کارمون خیلی پیشرفت می‌کنه.

- خیلی هم مطمئن نباشید؛ چون هنوز مذاکره و قراردادمون مونده.

قهقهه‌ای بلند سر داد و گفت:

- اوه بله بله، حق با شماست. به اونجا هم می‌رسیم اما...

صدای شکستن مجسمه‌ای که کنار دیوار قرار داشت، نگاه هردومون رو سمت خودش جلب کرد و حرف شاهین رو نصفه گذاشت.

یه پسر بچه با ترس زل زده بود به شاهین و منتظرمجازاتی بود که قراره درانتظارش باشه.

ظاهرا مقصر شکستن مجسمه اون بود. به شاهین نگاه کردم و نسبت به بچه خودم رو بی‌تفاوت جلوه دادم. شاهین با اخم بلند شد و رفت سمت پسر. همون لحظه یه خانوم با دو از آشپزخونه دوید بیرون و نشست جلوی شاهین و با التماس گفت:

- آقا ببخشینش... غلط کرد... حواسش نبود...آقا هر کاری بگین می‌کنم فقط بچه‌م رو کاری نداشته باشین.

شاهین بازوی پسربچه رو کشید ورو به مادرش گفت:

- هه! کاریش نداشته باشم؟! قیمت این مجسمه از قیمت بچه‌ی تو خیلی بیشتره، یه بلایی سرش میارم که درس عبرت بشه براش؛ البته اگه عمری باقی بود.

چی؟ یعنی چی؟ یعنی می‌خواد بکشتش؟ بچه شیش ساله رو بکشه! امکان نداره! یعنی این قدر بی‌رحم؟ برگشت با پوزخند زل زد به من و گفت:

- دنبالم بیا.

از روی مبل بلند شدم و دنبالش رفتم تو حیاط. مادرِ بچه و بچه، گریه می‌کردن. چقدر دلم براشون سوخت. یعنی می‌خواد چی‌کارشون کنه! شاهین با داد یکی رو صدا زد.

- فرحان...فرحان

چند لحظه بعد یه مرد با دو اومد سمتش و گفت:

- بله آقا کاری داشتید؟ درخدمتم.

– برو یه طناب بیار.

مادربچه: آقا تو رو خدا ببخشینش... من خودم تنبیهش می‌کنم... خواهش می‌کنم ولش کنید.

بچه ترسیده بود و بلند بلند گریه می‌کرد. شاهین خیلی بی‌تفاوت‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم، حتی دلش به حال اشک این طفل معصوم هم نسوخت. فرحان با یه طناب برگشت.

شاهین: این بچه رو ببندش به درخت.

فرحان: بله آقا.

هه! ظاهرا همه‌ی افرادش می‌شناسنش که کوچک‌ترین اصرار و تاملی نمی‌کنن. منتظربودم ببینم چی‌کار می‌خواد بکنه. دلم براشون می‌سوخت، بیچاره بچه که ازگریه کبود شده بود. خیلی نگرانش بودم؛ ولی باید جلوی خودم رو بگیرم و تحمل کنم، نباید برام مهم باشه. دست به سینه ایستاده بودم و منتظربودم.

فرحان بچه رو بست. مادر بچه هنوزگریه می‌کرد و شاهین کوچیک‌ترین رحمی به حالشون نمی‌کرد. فرحان اومد و کنارشاهین ایستاد. شاهین دقیقا روبه‌روی بچه بود و بهش زل می‌زد. من هم زل زده بودم به شاهین و طبق عادتم یه ابروم بالا بود و منتظر. یه دفعه شاهین نگاهش رو از بچه گرفت و زل زد به من و گفت:

- بیا اینجا.

رفتم و کنارش ایستادم.

- می‌دونی من با آدم‌هایی که ناراحت و عصبانیم کنن چی‌کار می‌کنم؟!

سرم و کج کردم و زل زدم تو چشم‌هاش. عینکم رو از صورتم برداشتم و چشم‌هام رو تنگ کردم. صورتش رو آورد نزدیک صورتم، طوری که نفس‌هاش می‌خورد تو صورتم.

- می‌کشمشون

خیلی تعجب کردم، میشه گفت از حرفش شوکه شدم. ژستم رو همون‌طوری نگه داشتم و همه تلاشم رو کردم تا حرف‌هام رو از تو چشم‌هام نخونه.

- جالبه، من هم مثل شمام. فکر می‌کنم تمام افرادی که تو این حرفه‌ان همچین ویژگی رو دارن.

شاهین دستش رو برد تو جیب داخل کتش و اسلحه‌ش رو در آورد و گرفت سمتم. کنجکاو نگاهش کردم.

- بکشش

چی؟! یعنی من باید این بچه رو بکشم؟! وای خدایا! حیوون هم دلش نمیاد همچین کاری کنه! صدای گریه بچه و مادرش رو مخم بود. مدام التماس می‌کردن. شوکه شده بودم از حرفش. خدایا کمکم کن. شاهین با پوزخندش که حسابی کفریم می‌کرد زل زده بود بهم و دستش سمتم درازبود. نباید خودم رو این‌طوری نشون بدم... نباید برام مهم باشه. بدون لحظه‌ای درنگ وتامل اسلحه رو ازش گرفتم و چرخیدم سمت بچه. دستم رو دراز کردم و اسلحه رو مستقیم گرفتم سمت مغزش. وای خدایا چیکارکنم من؟! ناگهان فکری اومد تو ذهنم. می‌تونم بگم نشونه‌گیری خوبی ندارم و به جای مغز بچه تنه‌ی درخت رو هدف بگیرم. آره، همینه. بدون جلب توجه فقط یکم سر اسلحه رو بالا گرفتم. دلم خیلی براش می‌سوخت رنگ تو صورت نداشت. توی دلم تا سه شمردم.

1

2

3

شلیک

همون لحظه صدای قهقهه بلند شاهین بلند شد.

لعنتی داشت امتحانم می‌کرد. اسلحه خالی بود. برگشتم سمتش و با عصبانیت گفتم:

- اصلا خوش ندارم بازیچه‌ی دست کسی باشم.

شاهین دست‌هاش رو به نشونه تسلیم بالا گرفت و گفت:

- می‌دونم... می‌دونم. باید من رو ببخشی چون باید یه جوری امتحانت می‌کردم دیگه. راستش من از آدمای بی‌رحم و بی‌تفاوت خیلی خوشم میاد، ظاهرا شما هم همچین آدمی هستین.

هوف. خدا رو شکر تونستم قدم اول رو درست بردارم.

- دفعه‌ی بعد بخوام مورد آزمایش قرار بگیرم ساکت نمی‌شینم، حواستون باشه.

- اوه، بله بله، حتما مواظبم.

اسلحه رو پرت کردم جلوی پاش و با قدم‌های آهسته از مقابلش گذشتم و رفتم داخل.

چند لحظه بعد، شاهین هم اومد و سر جای قبلیش نشست.

- خب خانوم کتایون فرخی، باید مواردی رو بهتون بگم. از اونجایی که من هیچ شریکی تو کارم نداشتم و شما اولین شریک من هستید باید بهتون بگم هر گونه کار و قراردادی که دارید رو باید به من گزارش بدید. شما برای من کار می‌کنید نه هیچ‌کس دیگه، و این‌که شما باید داخل همین خونه و طبقه بالا زندگی کنید. ازاون‌جایی که قرار بود امروز به اینجا بیاید و از کارکردنتون پیش خودم مطمئن بودم، همه‌ی وسایل مورد نیازتون رو تهیه کردم. اگر چیزی می‌خواستید به مستخدم شخصیتون می‌گید... و این‌که شما دو تا بادیگارد دارید. از این‌که کاملا دفاع شخصی رو بلدید مطلعم؛ ولی بودن بادیگارد براتون اجباریه، پس مخالفتی نداشه باشید. سوالی چیزی هست؟

- نه، من از کی باید کارم رو شروع کنم و قرارداد رو ببندم؟

- از همین امروز، تا چند ساعت دیگه‌ هم قرارداد رو به صورت رسمی می‌بندیم، حله؟

- حله

شاهین یه خانومی به نام پری رو صدا زد که یه دخترحدودا بیست ودو سه ساله ازآشپزخونه بیرون اومد. شاهین رو به من گفت:

- ازامروز به بعد پری مستخدم شخصیته، هر کاری داشتی بهش بگو.

رو کرد سمت پری و بهش گفت:

- اتاق کتی رو بهش نشون بده.

برگشت سمتم و گفت:

- می‌تونی بری، درضمن من رو شاهین صدا بزن نه آقا و رییس و مهندس و این چیزها.

- نمی‌گفتی هم می‌دونستم. عادت ندارم به جز اسم، کسی رو چیز دیگه‌ای خطاب کنم.

بلند شدم و دنبال پری از پله‌ها بالا رفتم. تا بالا رفتنم از پله‌ها، نگاه و پوزخند شاهین رو روی خودم حس می‌کردم. طبقه دوم به بزرگیِ پایین نبود. راهرو شکل بود و شیش تا اتاق توش بود. پری مستقیم رفت انتهای سالن و در یه اتاق رو باز کرد. کنار ایستاد و رو به من گفت:

- بفرمایید خانم.

وارد اتاق شدم. یه اتاق بزرگ که دکورش از رنگ سفید و مشکی بود، یه تخت سلطنتی بزرگ به رنگ مشکی وسط اتاق خودنمایی می‌کرد، دیوار‌ها سفید بود، رنگ کمد دیواری و تموم وسایل دیگه مشکی. عاشق این رنگ بودم. همه‌ی اتاق رو از نظر گذروندم، رو به پری گفتم:

- می‌تونی بری، می‌خوام استراحت کنم.

- چشم خانم، کاری داشتید می‌تونید اون زنگ رو بزنید. فورا خودم رو می‌رسونم.

سرم رو تکون دادم. با گفتن با اجازه از اتاق بیرون رفت. می‌خواستم همه‌ی اتاق رو زیر و رو کنم؛ ولی می‌ترسیدم دوربین تو اتاق باشه و توی دید من نباشه. بالاجبار مانتوم رو درآوردم و با همون تاپ مشکی خوابیدم رو تخت و پتوی مخملی مشکی رو انداختم روم و تا سرم کشیدم بالا. گوشی که سرهنگ بهم داده بود تو جیب کنار شلوارم بود. آروم درش آوردم. نباید جلب توجه کنم، ممکنه هر لحظه متوجه بشن، مخصوصا اگه دوربین تو اتاق باشه. تو خودم مچاله شدم و به پهلو خوابیدم. پیامی رو با این عنوان فرستادم به نفوذی‌مون:

- شاهین سرخ، من توی اتاقم، اینجا دوربین و شنود داره؟

فورا جواب داد، پیام رو باز کردم.

- نه دوربینی هست نه شنود، می‌تونی راحت باشی.

با خوندن پیامش پتو رو از روم برداشتم وپرت کردم پایین تخت. آخیش داشتم خفه می‌شدم. دوباره گوشی رو ویبره رفت، خودش بود، نوشته بود:

- قدم اول خوب بود. ظاهرا نظر شاهین جلب شده.

خواستم ازش بپرسم کیه؛ ولی یاد حرف سرهنگ افتادم که گفته بود تحت هیچ شرایطی نخوام بفهمم اون کیه. نوشتم:

- شاهین سرخ، از برنامه آینده شاهین اطلاعی داری؟

جواب داد:

- تا چند ساعت دیگه باهات قرارداد رو می‌بنده. مقدار پولی که می‌خواست بهت بده تو باید دو برابرش رو بهش بگی.

نوشتم:

- شاهین سرخ، اگر مقدار پول پیشنهادی اون خیلی زیاد باشه و من بخوام دو برابرش رو بهش پیشنهاد بدم قبول می‌کنه؟ اگرقبول نکرد چی؟

جواب اومد:

- کاری که گفتم رو بکن.

پوف، چه بداخلاقه! دستور میده هی، اَه. ازحرفم خنده‌م گرفت. خب باید دستور بده دیگه. براش فرستادم:

- شاهین سرخ، دریافت شد تمام.

فورا به سرهنگ پیام دادم.

- شاهین سرخ، قدم اول با موفقیت انجام شد. تا ساعتی بعد قرارداد بسته میشه.

من موندم رو گوشی‌هاشون خوابیدن که این‌قدر زود جواب میدن! پیام سرهنگ هم خیلی زود اومد:

- دریافت شد تمام.

گوشی تو دستم بود. بلند شدم و رفتم پشت پنجره. فضای خونه عالی بود، یه باغ بزرگ و رویایی. دوست داشتم سرتاسرش رو ببینم؛ ولی حیف که کار آسونی نیست.

رفتم سمت کمد. باید ببینم چه لباس‌هایی برام آماده کردن. درش رو که باز کردم چشم‌هام داشت از حدقه بیرون میزد. کلی لباس داخل کمد بود که تمومش به رنگ مشکی بود، تک و توک لباسی پیدا میشد که در کنار مشکی یه رنگ دیگه‌ هم توش باشه. جابه‌جاشون کردم. کسی که این‌ها روخریده خیلی خوش سلیقه‌ست، همه‌شون زیبا بودن، خوشبختانه بیشترشون هم پوشیده بود و جای نگرانی نبود. در کمد رو که بستم چشمم خورد به میز آرایش. همه جور لوازم آرایشی روش بود. از آینه به خودم نگاه کردم. خیلی اهل آرایش نبودم ولی آرایش می‌کردم. حالا چه کنم با این همه وسایل آرایش؟! گوشی توی دستم تکون خورد، ظاهرا پیام داشتم اون هم از نفوذی.

- آماده باش تا چند دقیقه دیگه میان دنبالت تا بری قرار داد رو امضا کنی.

نوشتم:

- شاهین سرخ، متوجه شدم.

گوشی روگذاشتم زیر بالشت و رفتم سراغ کمد. باید لباسم رو عوض کنم. از بین لباس‌ها یه تونیک مشکی بلند که تا بالای زانوم بود رو برداشتم و با یه ساپورت ضخیم مشکی تنم کردم. رفتم سراغ میز آرایش، تمام آرایشم رو پاک کردم و از نو آرایش کردم. پوستم سفید بود واسه همین هیچ‌وقت کرم پودرنمی‌زدم، برای همین فقط یکم کرم مرطوب کننده زدم. چشم‌هام مشکی بود، فقط کافیه یکم خط چشمم رو کلفت‌تر بکشم، این‌طوری قشنگ‌تره. گشتم دنبال یه رژ خوش‌رنگ. کالباسی... قرمز... صورتی... قهوه‌ای و ... اوف کلی رنگ بودن. یه رژصورتی براق رو زدم و برق لبم رو هم کشیدم روش. به خودم نگاه کردم. همه چیز عالیه. باز هم رفتم سراغ کمد. کلی شال و روسری بود، از بینشون یه روسریِ براق مشکی برداشتم و مثل همیشه پیچیدمش دور گردنم و با یه پاپیون بزرگ بستمش. حالا خوب شدم. همون موقع در زدن خودم رو مشغول صورتم کردم و الکی دست می‌کشیدم به مژه‌هام و ریملش رو کم و زیاد می‌کردم.

- بیا تو.

پری بود.

- خانوم، آقا گفتن بیاید پایین، ظاهرا می‌خوان قرار داد رو بنویسن.

- تا چند دقیقه دیگه میام، می‌تونی بری.

از اتاق بیرون رفت. در جا کفشی رو باز کردم. یه کفش پاشنه بلند مشکی برداشتم. همه‌ی کفش‌ها مشکی بودن! جالب این‌جاست که سایز کفش و لباس‌ها همه اندازه‌م بود. آخرین نگاه رو تو آینه کردم. همه چی خوبه. یه دست به لباسم کشیدم وگوشی رو با بدبختی یه جا جاسازی کردم و از اتاق رفتم بیرون. صدای پاشنه کفشم تو فضای ساکت خونه می‌پیچید. پایین پله‌ها یکی از مستخدم‌های مرد رو دیدم. با دیدنم تعظیمی کرد و گفت:

- آقا بیرون منتظرتونن، دنبال من بیاید.

خیلی کم سرم رو بالا پایین کردم و دنبالش راه افتادم. آروم و مثلا با ناز و عشوه راه می‌رفتم. چقد سخته با این کفش‌ها این‌طوری نقش بازی کنی.

شاهین نشسته بود روی صندلی که وسط باغ بود. با دیدن من سرش رو کاملا بالا آورد و سرتاپام رو چک کرد. خود به خود یه ابروش بالا رفت و یه پوزخند زد. مرده شورخودت و اون پوزخندِ مزخرفت رو ببرن. یکی از ابروهام رو بالا دادم و نگاهش کردم.

- بشین

رو صندلی روبه‌روش نشستم.

- فکر نمی‌کردم رنگ مشکی این‌قدر جذابت کنه.

خودم رو بی‌تفاوت نشون دادم: