رمان دست منو بگیر حالم جهنمه به قلم گروهی

ژانر : #ترسناک #معمایی #طنز #پلیسی

خلاصه :

داستان در مورد یه دختره که در حال تحصیل تو دانشکده رزمیه با آزار اذیت‌هایی که میشه مجبور به مراجعه به یک جنگیر میشه. اون پسر هم یک پلیس معلق از خدمته و به نوعی چشم سوم داره.

مقدمه:

صداى جيغ و خنده...

و صورتى سفيد با چشمانى به رنگ خون

حرارت بدنى در كم ترين فاصله

تمام اين ها روزمره شده

روزمره هاى ترسناك

چه احساسی خواهید داشت اگر...

ضربه‌ای به شیشه‌ی پنجره‌ی اتاقتان بخورد!

و آن هنگام که به طرف پنجره می‌روید

متوجه شوید، صدا از داخل آینه‌ی اتاق شماست...

بسم الله الرحمن الرحیم

با غرغر های مامان چشم باز کردم، وقتی چشم‌های بازم رو دید لحنش ملایم‌ شد:

_مستانه؟ دیر شد دختر! چقدر می‌خوابی؟ مگه کلاس نداری؟

مگه ساعت چند بود؟ زیر لب "سلام"ی گفتم و کرخت از جا بلند شدم، کاش می‌تونستم یه کم دیگه بخوابم اما اونوقت حسابم با کرام‌الکاتبین بود؛ همچنان که به طرف در می‌رفتم گفتم:

_نمی‌دونم چرا جدیدا احساس سرگيجه دارم، اصلا دلم نمی‌خواد از رختخواب کنده شم

چرا فکر می‌کردم حس دلسوزی مادرونه رو به جوش میارم؟ مامان اما از هر فرصتی برای اعلام نارضایتی رشته‌ی تحصیلیم استفاده می‌کرد، همون‌طور كه به سمت در اتاق مى رفت دستی به طرفم پرتاب کرد:

_از بس صبح تا شب دارى با در و ديوار مى جنگى، من نمى‌دونم اين هم رشته بود تو انتخاب كردى؟

کلافه از این بحث تکراری، شونه هام رو بالا انداختم:

_دوستش داشتم، بعد چرا هر چى مي‌شه ربطش مي‌دى به رشته‌ام؟

جلوى در اتاق ايستاد و انگشت اشاره‌اش رو به طرفم گرفت:

_چون من می‌گم ربط داره، حالا هم برو صورتت رو بشور شبيه خرس قطبى شدى

صداى اعتراضم بلند شد و مامان با چهره‌ای خندون اتاق رو ترک کرد، خودش هم می‌دونست داره زور می‌گه! نفسم رو با شدت بيرون فرستادم و برای شستن دست و صورتم به سمت سرویس بهداشتی رفتم، تماس صورتم با آب يخ خواب و خستگي رو از سرم پروند.

به آشپزخانه رفتم و با كتلتی كه از شام دیشب مونده بود يک ساندويچ كوچیک براي خود درست كردم كه برای جلوگیری از ضعف تو راه بخورم، دلیل این سرگیجه ها رو به نامرتب و بد موقع غذا خوردن ربط می‌دادم.

ساندويچ رو تو کیفم گذاشتم و به اتاق رفتم تا حاضر بشم.

برای دانشکده هميشه از لباس‌هایی با رنگ‌های تيره استفاده می‌کردم، خسته كننده بود اما شرايط و اتمسفر دانشكده اينطور ايجاب می‌کرد؛ چادرم رو سر كردم و كيفم رو برداشتم، به سمت در خروجی خونه رفتم و مامان رو صدا زدم، اما جوابی نمی‌شنیدم، همون‌طور که کفشم رو از جا کفشی بیرون می‌آوردم با صدای بلند طوری که مامان بشنوه گفتم:

_من دارم می‌رم، کاری نداری؟

همچنان بی‌جواب موندم و خواستم از در خارج بشم که مامان سریع از آشپزخونه بیرون اومد و همون‌طور که دست‌هاش رو خشک می کرد گفت:

_ دستم بند بود مامان

به سر تا پام نگاه کرد و ادامه داد:

_ پول داری؟

سرم رو به نشانه مثبت تکون دادم و بعد از خداحافظی از خونه خارج شدم.

کوچه تو سکوتی مطلق فرو رفته بود و جز صدای یا کریم هایی که روی تیر چراغ برق نشسته بودن صدای دیگه‌ای به گوش نمی‌رسید. به سر کوچه رسیدم و دست راستم رو برای گرفتن ماشین از چادر بیرون آوردم؛ یک تاکسی زرد رنگ مقابلم نگه داشت، مقصد رو گفتم و هزینه ی کرایه رو پرسیدم، راننده که مردی هیکلی و سیبیل کلفت بود سر تا پای من رو نگاه کرد و مبلغی گفت که چشم‌هام از حدقه بیرون پرید:

_ چه خبره آقا؟ من همیشه با نصف این قیمت می‌رم

انگار به مزاجش خوش نیومد، دنده رو جا زد و آماده ی حرکت شد:

_ نمی‌خوای سوار شی نشو، همینه که هست!

به ناچار سوار ماشین شدم، با عجله‌ای که داشتم به این زودی ماشین دیگه‌ای به پستم نمی‌خورد؛ سرم رو به شیشه‌ی ماشین تکیه دادم و به بیرون چشم دوختم. صداهای اخیری که می‌شنیدم فکرم رو درگیر خودش کرده بود، شیشه رو پایین کشیدم تا خنکی هوا صورتم رو نوازش کنه اما فکرم از اون صداهایی که می‌شنیدم و منبعش رو پیدا نمی‌کردم، رها نمی‌شد؛ با صدای راننده به خودم اومدم:

- خانوم رسیدیم

گنگ به اطراف نگاه کردم:

_ چی؟!... اها باشه

بعد از پرداخت کرایه پیاده شدم و به طرف دانشکده حرکت کردم، هوا خوب بود و تنفسش حس فوق العاده‌ای می‌داد، نفس عمیقی کشیدم و ریه‌هام رو از این هوای دل انگیز پر کردم که با شنیدن صدای قدم‌های کسی از پشت، سرم رو برگردوندم، اما کسی رو ندیدم. تنم یخ بست، این چه مرض مزخرفیه که جدیدا گرفتارش شدم؟ نخواستم ذهنم رو بیشتر از این درگیر کنم، پس قدم‌هام رو تندتر برداشتم، این حس مبهم افکارم رو پریشان می‌کرد اما ترجیح دادم تنها به کلاس‌های امروز فکر کنم...

مهسا یکی از هم کلاسی هام رو دیدم که به سمتم می‌اومد، چند قدم مونده بود به هم برسیم که از همون جا لب باز کرد و تند و سریع گفت:

_ سلام ،خوبی؟ آقای محمدی گفتن بری اتاقشون، کارت دارن

متعجب از عجله‌ای که تو جمله‌اش بود، گنگ جواب دادم:

_سلام، باشه، ممنون از خبر دادنت

نگاهم ناخودآگاه به سمت ساختمون آموزش که تو گوشه ترین نقطه دانشگاه بود، کشیده شد "بسم الله" گویان به سمت ساختمون راه افتادم؛ هزار فکر هم‌زمان به ذهنم هجوم آوردند و تو دلم خدا خدا می‌کردم و به ائمه متوسل شده بودم.

"باز چیکار کردم خدایا؟!"

"نکنه می‌خوان اخراجم کنن؟"

و جواب خودم را با شک و تردید به خودم دادم

"نه بابا دختر به این گلی کی دلش میاد آخه؟!"

هرچند به این جواب خودم خنده‌ام گرفت اما از اضطرابم کم نشد، سرم رو به دو طرف تکون دادم تا دست از این افکار بیهوده بکشم. از چند پله ی جلوی در ورودی آموزش بالا رفتم و چند قدم به سمت دفتر آقای محمدی برداشتم که سرم گیج رفت. ایستادم و سرم رو با دست‌هام گرفتم

انگار باید بیشتر نگران این سرگیجه‌ها می شدم؛ نفس عمیقی کشیدم و دوباره راه افتادم. جلوی در دفتر که رسیدم، دستم رو روی قفسه‌ی سینه‌ام گذاشتم تا کمی به خودم مسلط بشم، مودبانه در زدم و منتظر موندم.

- بفرمایید.

در رو یه کم باز کردم و به داخل نگاه کردم:

- اجازه هست استاد؟ حیدری هستم.

بدون لبخند با سر اشاره کرد:

- بله خانوم حیدری، بفرمایید

یا خود خدا! پس دلیل احضارم چیز خوبی نمی‌تونست باشه. وارد شدم و شق و رق جلوی میز کارش ایستادم، سعی کردم لبخند بزنم و صدام از اضطراب نلرزه:

- استاد گفتن منو خواستین...

حرفم رو قطع و به صندلی مقابل میزش اشاره کرد:

- بله، بفرمایید!

روی صندلی نشستم. یه برگه کاغذ مقابلم گرفت:

- خانوم حیدری، حواستون هست چند جلسه غیبت داشتین؟

سعی کردم متن داخل برگه رو بخونم که با ادامه‌ی حرفش نگاه از برگه گرفتم:

- من داشتم اسم دانشجوها رو فهرست می‌کردم برای آموزش بفرستم که دیدم یکی از دانشجوها رو اصلا نمی‌شناسم! ممکنه بگین تا امروز کجا بودین؟

چشم‌هام گرد شد. من فقط یه جلسه غیبت کرده بودم. آروم لب زدم:

- استاد من فقط یه روز نیومدم...

صداش جدی و ناراحت بود:

- من با شما شوخی دارم خانوم؟ شما هیچکدوم از جلسات کلاس من رو حضور نداشتین!

به ذهنم فشار آوردم تا چند نمونه از حرف‌های استاد رو که تو کلاس گفته بود به عنوان مدرک رو کنم، اما در کمال ناباوری یادم افتاد هر وقت با این استاد کلاس داشتم یه چیزی پیش می‌اومد که نمی‌تونستم تو کلاسش حضور داشته باشم و سر کلاس استاد دیگه ای بود که فقط یه روز غیبت داشتم! سرم رو پایین انداختم:

_ حق با شما بود شرمنده، سعی می کنم دیگه تکرار نشه

مستاصل سری تکون داد:

_در هر صورت من نمره از شما ندارم، لطفا فردا راس ساعت هشت برای امتحان عملی آماده باشید

عالی شد! فقط همین کم بود! حالا باید در به در بیفتم دنبال یکی که بهم حرکت‌ها رو یاد بده! چاره ای جز اطاعت نداشتم، پس "چشم"ی گفتم و از اتاق خارج شدم.

خدا رو شکر که درس‌های امروز همه تئوری بودن چون امروز خیلی بی حال بودم و با امتحانی که استاد محمدی ازش حرف زده بود حسابی ضد حال خورده بودم.

بعد از گذروندن یک روز کسالت بار و اتمام کلاس هام، که تا غروب طول کشیده بود راهی خونه شدم. کسالت روحیم توی قوای جسمیم هم تاثیر گذاشته بود، پاهام رو کف خیابون می کشیدم، حتی سنگینی کیفم رو نمی تونستم تاب بیارم. دلم می خواست زودتر به خونه برسم و خودم رو روی تخت ولو کنم، به ایستگاه تاکسی ها رسیدم، آدم که هیچ یک تاکسی هم پر نمی زد، پر هم که نه رد نمی شد. به افکار خودم لبخندی زدم که نیشم ناخودآگاه باز شد و در همون حال یک نفر از کنارم رد شد:

-خودت رو توی آیینه دیدی داری می خندی؟

زود لبم رو به دندون گرفتم، بیا! شانس هم نداریم، نگاهی به آسمون انداختم و با خدای خودم حرف زدم

"الهی قربونت برم خدا جون، تا حالا یه پست عبوری هم رد نشد، همین که نیش من اندکی باز شد باید این یارو رد می شد؟!"

یهو تعادلم بهم خورد و نزدیک بود با سر کف خیابون بی افتم که احساس کردم دستی بازوم رو گرفت و مانع از افتادنم شد. اینبار آروم تر تو دلم از خدا گلگی کردم

"قربونت برم خدا جون، گرفتم گفتی سرت به کار خودت باشه"

گلوم رو صاف کردم، تا سمت ناجیم بچرخم که ازش تشکر کنم. اما وقتی چرخیدم کسی رو ندیدم. همه جا رو نگاه کردم و آب دهنم رو قورت دادم و سر به زیر به راه افتادم.

راه افتادم، اما فکرم از اتفاقی که تو ایستگاه افتاده بود بیرون نمی‌اومد و حالم به شدت خراب شده بود، سرگیجه های متداول هم بی شک بی تاثیر نبودند و باعث شده بود نتونم قدم های درستی بر دارم. یکدفعه یادم افتاد ساندویچ کوچیکی درست کردم و داخل کیفم گذاشته بودم؛ دستم رو برای برداشتن سانویچ داخل کیفم بردم كه متوجه شدم لقمه ای داخل كيفم نيست. چند لحظه با تعجب ايستادم و دوباره كيفم رو گشتم ولي از ساندويچ خبری نبود كه نبود! هر چقدر فكر كردم امروز ساندويچم رو خوردم يا نه فقط يک جواب توي ذهنم پررنگ شد و اون هم "نه" بود! نفس عميقي كشيدم تا به خودم مسلط بشم، سعی كردم به چيزى فكر نكنم و به خیابون چشم بدوزم و منتظر تاکسی باشم، طولی نکشید که تاكسى اومد و سوار شدم؛ اینقدر مشغله‌ی ذهنی داشتم که متوجه نشدم کی به خونه رسيدم؟ در رو باز كردم و داخل شدم، خيلی خسته بودم و بدنم كوفته بود، به مامان "سلام" دادم و به سمت اتاقم رفتم، يه حمام مى‌تونست حالم رو بهتر كنه؛ برخورد قطرات سرد آب به صورتم خستگيم رو از تن بیرون برد.

از حمام بيرون که اومدم، بوى خوش غذا توى خونه پيچيده بود و باعث تحریک اشتهام شد و احساس گرسنگی کردم، همون‌طور با موهای خیس پایین رفتم و جلوی اشپزخونه ایستادم و عطر خوب غذا رو به ریه هام کشیدم، داخل اشپزخونه شدم و پشت میز قرار گرفتم، صندلی رو بیرون کشیدم:

- به به... مامان خانوم چه کرده

مامان چپ‌چپ نگاهم کرد:

- زبون نریز، بکش بخور

لب‌هام رو غنچه و خودم رو لوس کردم:

- دختر شمام دیگه

و چشمک ریزی هم چاشنی صحبتم کردم. تبسمی کرد و به طرف یخچال رفت، بطری آب رو بیرون کشید و روی میز گذاشت و روبرم نشست:

- پس بابا و ماهان کو؟

مامان کفگیر دوم رو تو بشقابش خالی کرد:

- تو مغازه کار داشتن... بابات زنگ زد گفت ناهار نمیاییم شما بخورین

"آهان"ی گفتم و برای خودم غذا کشیدم و مشغول خوردن شدم

نمی‌دونم چرا همیشه احساس می‌کنم یکی از توی پذیرایی نگاهم می‌کنه؟! قاشقم رو آماده کرده بودم به دهن ببرم که صدای افتادن شی‌ای رو شنیدم به آرامی سرم رو به طرف صدا برگردوندم و به فاصله ی خالی بین مبل‌ها نگاه کردم، به گمونم صدا از همون نقطه شنیده شد، به مامان نگاه کردم:

- مامان شنیدی؟

بی‌قید جواب داد:

- چی رو؟

طلبکار بهش نگاه کردم:

-صدا رو دیگه!

ابروهاش بالا پرید و ریز سر تکون داد:

-کدوم صدا؟!

چشم‌هام رو درشت کردم، پوست پیشونیم به عقب کشیده شد:

- واقعا صدا رو نشنیدی؟

به بشقاب غذاش چشم دوخت:

- صد بار نگفتم این جنگولک بازیا رو بذار کنار؟ بفرما! این رزمی کاریا پاک خلت کرد رفت

عصبی قاشق رو به دهن بردم و به غذام چشم دوختم، با مامان هم نمی‌شد صحبت کرد همه چیز رو به شوخی می‌گرفت! اما چرا امروز اینقدر احساسات عجیب و غریبی دارم؟ این حس کلافه‌ام می‌کرد. سرم رو تکون دادم تا فکر اضافه نکنم و به خوردن غذام ادامه دادم ولی لقمه ها به سختی از گلوم پایین می‌رفت، جوری که از اشتها افتادم و عصبی قاشق و چنگالم رو توی بشقاب رها کردم و بی توجه به صدای گوش خراشی که ایجاد کرد به سمت اتاقم راه افتادم.

از پله ها بالا رفتم و به سمت چپ راهرو که اتاقم در اون قسمت بود قدم برداشتم، دوباره همون حس سرگیجه اما خیلی شدیدتر! لعنتی چرا اینجوری می‌شدم؟! دنیا دور سرم می‌چرخید، اما این بار یه صدا هم همراه سرگیجه تو سرم پیچیده بود، یه صدایی مثل جیغ یه دختر! یه همهمه! دیگه نتونستم تحمل کنم و روی دو زانو زمین افتادم؛ با صدای بدی که ایجاد کرد مامان سراسیمه صدام کرد، هرچی تلاش کردم نتونستم لب باز کنم، وقتی مامان جوابی نشنید خودش بالا اومد، وارد راهرو شد و من رو با اون وضع روی زمین دید، به صورتش چنگی زد و به سمتم اومد؛ من اما دیگه هیچ چیز نشنیدم، حتی نتونستم چشم‌هام رو باز نگه دارم.

همون لحظه دوباره همون صدا رو شنیدم، یکی تو گوشم جیغ کشید! با اون جیغ کمی به خودم اومدم و تازه تونستم حرف های مامان رو متوجه بشم:

_ مستانه؟ دختر یه چیزی بگو، داری سکته‌ام می دی!

ثانیه ای بعد همه جا سکوت شد. همچنان چشم‌هام قصد باز شدن نداشتند. چند دقیقه بعد احساس کردم کسی کنارم روی تخت نشست:

_بلند شو این آب قند رو بخور، لابد فشارت افتاده!

حتی توانایی باز کردن چشم هام رو نداشتم، انگار مامان متوجه شد و کمک کرد بنشینم، بی حال تر از همیشه روی تخت نشستم و جرعه جرعه از آب قندی که مادر به خوردم می داد نوشیدم؛ در این بین یهو یاد امتحان فردا افتادم، با این اوضاع چطور می توانم آن حرکات دشوار رو انجام بدم؟! وای خدای من کمک!

تو افکارم غوطه ور بودم که با صدای مامان به خودم اومدم:

- یه کم استراحت کن، رنگ به روت نمونده

لیوان رو از لب هام جدا کردم و با چشم‌هام رو ریز کردم:

- نه خوبم، فردا امتحان دارم باید تمرین کنم

مادر دست‌هاش رو به آسمان بلند کرد و با حالت غر و خطاب به من شکایت کرد:

- ای خدا! دختر تو چرا درست بشو نیستی؟ این رشته از اول هم به درد تو نمی‌خورد و نمی‌خوره و نخواهد خورد، آخر یه بلایی سر خودت میاری، ببین کی گفتم!

چشم درشت کردم و طلبکار گفتم:

- مامان من خوبم! لطفا این بحث رو هم در حضور بابا دیگه پیش نکش

از جا بلند شد و به سمت در رفت:

- همینه دیگه همیشه باید سکوت کنم

و از اتاق خارج شد و من رو با کوله باری از غم و خستگی تنها گذاشت. هیچ کس نمی‌دونست بیشتر از همه خودم سخت می‌گذرد، افکار بهم ریخته‌ام یک طرف و این امتحان بی موقع هم یک طرف...

با کلافگی دستی تو موهام کشیدم و به سختی از تخت پایین اومدم، با بی حالی به سمت سرویس قدم برداشتم. درحال برداشتن قدم دوم بودم که حس کردم سایه ای توی آیینه دیدم، همون جا ایستادم و میخ آیینه شدم اما هیچی جز چهره ی آشفته ی خودم پیدا نبود. به چهره‌ام دقیق شدم، موهای پرپشت خرمایی با ابرو های خوش حالت، چشم‌هام درشت و طوسی ، بینی متناسب و لبم کمی قلوه ای بود. به نظر خودم که با این پوست سفید خیلی تو دل برو و جذاب بودم.

دست از بررسی چهره‌ام برداشتم و راه سرویس داخل اتاق رو پیش رفتم تا ابی به صورتم بزنم بلکه از التهاب درونم کاسته بشه؛ شیر آب رو باز کردم و دستم رو زیر آب گرفتم و پر کردم. یه لحظه تو ایینه به خودم نگاه کردم بعد خواستم آب و به صورتم بزنم که به جای آب تو دستم، خون می‌دیدم، باوحشت جیغی کشیدم و خودم رو به عقب پرت که با دیوار برخورد کردم، چشم‌هام از ترس گرد شده بود و زبونم برای صدا زدن مامان نمی چرخید. تکیه‌ام رو از دیوار گرفتم و دوباره به آب باز نگاهی کردم، زلال زلال بود! پس اونی که دیدم چی بود؟ آهی کشیدم، دقیقا نمی‌دونم چه اتفاقی برام افتاده! قضیه هایی که اخیرا پیش اومده بود ذهنم رو بیش از حد به خودش درگیر می‌کرد! با تنی سست از دستشویی بیرون اومدم و پایین رفتم، مامان روی مبل نشسته و به جایی خیره بود انگار او هم تو فکر فرو رفته، صداش زدم، متوجه‌ام شد و ادامه دادم:

- مامان! احساس می‌کنم جدیدا توهم زدم!

با دست تو صورتش زد:

- وای خدا مرگم بده! دیوونه نبودی که شدی خوب دختر از بس فکر و خیال می‌کنی

- نمی‌دونم!

می‌دونستم ادامه بدم ،مامان شروع می‌کنه به غر زدن، خودم هم کلافه تر از اونی بودم که بخوام بحث کنم پس بی‌خیال شدم و سمت گوشیم رفتم و هندزفریم رو هم برداشتم تا شاید با گوش دادن به آهنگ آروم بشم،

گوشیم رو روشن کردم و تو فایل موسیقی‌هام، آهنگ مورد علاقه‌ام رو انتخاب کردم اما یکدفعه به جای آهنگ صدای جیغ زنی پخش شد، سریع به سمت مامان دویدم، تند تند و پشت سر هم جیغ می‌زدم:

- مامان... مامان... مامان!

مامان سراسیمه خودش رو بهم رسوند، پام پیچ خورد و رو زمین افتادم، بدنم درد داشت ولی این ترس لعنتی خیلی بدتر بود، مامان زیر بغلم رو گرفت و با نگران شد:

- مستانه؟ چت شده تو دختر؟ آخه چرا اینجوری می‌شی؟

اشک‌هام راه خودشون رو روی صورتم باز کرده بودن، با لکنت و گریه گفتم:

-مـ... ا... مان... من... یه صدا... یی...

مامان به لب‌هام زل زده و منتظر ادامه‌ی حرفم بود، اما وقتی دید نمی‌تونم خوب حرف بزنم، دستش رو روی لبم گذاشت:

- هیششش... ولش کن! آروم باش دخترم، نمی‌خواد چیزی بگی، این چند وقت خیلی از خودت کار کشیدی خسته شدی، فقط همین!

اشک هام رو با نوک انگشت هام گرفتم و آب بینیم رو بالا کشیدم، با اینکه حموم رفته بودم اما باز هم بهش احتیاج داشتم، از روی زمین بلند شدم و بی حرف، تلو تلو خوران به سمت حموم رفتم. خسته از این سردرگمی ها، این گیج شدن ها و صداهای گیج کننده... شاید یه دوش آب سرد، می تونست مسکن ذهن خسته ام باشه.

شیر آب رو باز کردم و زیر دوش رفتم. این چند روز، بهم سخت گذشته بود؛ صداها رهام نمی کردن، گاه و بی گاه می شنیدمشون. صدای زمزمه های اون زن رو، صدای جیغ های گاه و بی گاهش رو، صدای نجواهای ترسناک دختربچه ای که هر از چند گاهی، احساس می کردم تو فاصله ی بین کمد و دیوار، می بینمش...

نفس های بلند و عمیق می کشیدم، سرم رو دیوانه وار تکون می دادم تا فراموششون کنم. می دونستم، کم کم دارم به مرز جنون می رسم!

صدای نفس های عمیق و بریده بریده ای رو از پشت سرم شنیدم. برنگشتم، می ترسیدم! نباید به افکارم دامن می زدم، نباید پیگیر صدا زدن ها می شدم. صدای نفس ها نزدیک و نزدیک تر شدن، احساس می کردم که شخصی کنار گوشم داره نفس می کشه، و با نفس کشیدن، چندقطره آب با دم و بازدمش، به جلو پرت میشن. نفسم رو تو سینه ام حبس کردم و بی صدا، کمی سرم رو روی شونه ی راستم چرخوندم. نفس هاش گرم بود و پوستم رو قلقلک می داد. آب دهانم رو قورت دادم و یهو به سمت راستم چرخیدم، که با صحنه ای که دیدم، نفسم برید...

بالای قفسه، ظرف شامپو واژگون شده بود و شامپو روی زمین حموم می ریخت. شاید خودم بعد از برداشتن یادم رفته بود درش رو ببندم، اما موضوع اصلا این نبود! از قوطی سبز و سفید شامپو، یه مایع سیاه رنگ بیرون می‌اومد! این یکی غیر عادی بود! با دست های لرزون برداشتم و به داخلش نگاه کردم. شامپو مثل قیر سیاه بود! آب دهنم رو قورت دادم و با خودم گفتم:

"خراب شده... حتما خراب شده... تو هم وقتی برداشتی... حواست نبود..."

حالا بدنم هم می لرزید. داخل بطری شامپو، یه حباب درشت روی سطح مایع ظاهر شد و ترکید. بطری رو روی زمین انداختم و با پا ضربه ای بهش زدم. تا آخر، دیگه نه برداشتم و نه حتی نگاهش کردم. خیلی سریع کارم رو توی حموم تموم کردم و در حالی که چشم‌هام سیاهی می رفت، حوله‌ام رو برداشتم و از حموم بیرون رفتم.

***

فردای اون روز صبح زودتر از همیشه از خواب بیدار شدم تا به تمریناتم برسم.

تو این اوضاع امتحانات دانشگاه از همه چیز بدتر بود!

شلوار و مقنعه مشکی همراه مانتو سورمه‌ای ام رو پوشیدم و بعد از خوردن صبحانه چادرم رو برداشتم و از خونه خارج شدم. وقتی به دانشگاه رسیدم ساعت تقریبا هفت بود. دیروز تمرین کرده بودم اما نه به اندازه ای که بتونم از سخت گیری آقای محمدی جان سالم به در ببرم.

با اینکه می دونستم تو یک ساعت چیز زیادی نمی تونم یاد بگیرم، اما تصمیم گرفتم از دوستم سپیده بخوام که بهم کمک کنه. از دور دیدمش که مثل همیشه تنها نشسته و مشغول درس خوندن بود. به طرفش رفتم و وقتی نزدیک شدم متوجه‌ام شد و از جا بلند شد، سلام و صبح بخیر گرمی گفت و کنار هم نشستیم.

_ سپیده جون راستش مزاحم شدم تا ازت کمک بخوام.

سپیده دختر خیلی مهربونی بود و همیشه در هر زمینه ای کمکم می کرد.

_چه کمکی ازم بر میاد عزیزم؟

وقتی تمام جریان رو براش تعریف کردم به ساعتش نگاهی انداخت و قیافه‌اش درهم شد:

_ خیلی وقتمون کمه، دختر چرا دیروز بهم نگفتی؟!

درمونده بهش زل زدم، خودش ادامه داد:

_ بلند شو بریم سالن این ساعت کلاسی اونجا برگزار نمی شه.

همراه سپیده به سالن تمرینات رفتیم. به خاطر کمبود وقتی که داشتیم، سعی می کرد همه اون حرکاتی که استاد گفته بود رو خیلی سریع بهم آموزش بده خدارو شکر منم موجود خنگی نبودم که با یه دور توضیح دادنش متوجه نشم، ولی اینکه به خاطر تمرین مجبور شده بودم چادرمو بردارم معذبم می‌کرد! اما الان هیچی مهم تر از کم شدن شر این استاد از جنس تفلن نبود!

حدود چهل دقیقه ای از تمرینمون می گذشت و حسابی خسته شدم، پام رو بالا آوردم تا به کیسه بوکس ضربه بزنم که با دیدن سایه ای که از دیوار رو به رو به شدت گذشت پامو زمین گذاشتم، چی بود؟! از ترس زبونم بند اومده بود، با چشم‌های درشت شده از ترسم همه سالن رو زیر نظر گرفتم، هیچ کس غیر از من و سپیده تو سالن نبود و ما هم اینقدری با دیوار فاصله داشتیم و سایه اینقدری بزرگ بود که نتونه متعلق به ما باشه؛ با صدای سپیده به خودم اومدم و فهمیدم چند دقیقه‌اس که خیره به دیوار روبه رو ام و از حرکت ایستادم

_ مستانه؟ مستانه جان چی شدی؟ چرا جواب نمی دی به کجا نگاه می کنی؟!

به خاطر اینکه آبروم جلوی سپیده نره سعی کردم به خودم مسلط باشم، آب دهنم رو برای بار هزارم قورت دادم و لبخند مصنوعی به سپیده تحویل دادم.

_ خوبم، یه کم سرم گیج رفت ببخشید!

سری تکون داد:

_ دیگه بهتره بریم بیشتر از این نمی شه تمرین کرد!

بعد از این حرف وسایلمون رو برداشتیم و همراه سپیده به طرف اتاق استاد محمدی ملقب به تفلن حرکت کردم. از دور استاد رو دیدم و با اعتماد به نفس جلو می‌رفتم، احساس کردم حالاست که تمام تمرینات آموزشی رو تمام و کمال اجرا کنم و از توبیخ هاش رها بشم، هنوز چند قدم مونده بود بهش برسم که احساس کردم دور تا دورم رو لشکری از افراد نامرئی فراگرفتن؛ به اطرافم نگاه کردم اما چیزی نمی‌دیدم، سپیده که پشت سرم می‌اومد کلافه شد:

- برو دیگه! چرا معطل می‌کنی؟

عرق سردی رو روی پیشونیم احساس می‌کردم، به خود نهیب زدم

"استرسه، همه ی اینا استرسه، آره..."

حالا مقابل استاد بودم، همین که خواستم سلام کنم صدای نفس عمیق و کشدار کسی رو پشت سرم احساس کردم، نفس عمیقی کشیدم و آب و دهنم رو قورت دادم، با خودم حرف زدم:

"مستان شجاع باش، اصلا چیزی نیست، همه چیز در امن و امانه، فقط الان بر می گردی و یه دونه محکم می‌زنی زیر گوش طرف همه چیز حل می‌شه، باشه عشقم؟"

سری برای تایید حرفم بالا و پایین کردم و باشه‌ای زیر لب زمزمه کردم و با یک چرخش ناگهانی دستم رو بالا بردم تا بخوابونم زیر گوش کسی که این مدت رهام نکرده، ولی با دیدن اونچه که می‌دیدم دهنم باز موند و دستم توی هوا چند سانت مونده به صورت استاد محمدی توی هوا خشک شد.، اخم های محمدی تو هم می رفت و دست من هم سانت سانت پایین می اومد، چشم هام خیره به لب های آقای محمدی موند تا ببینم چه تیکه ای بارم می کنه که قطعا اینبار هر چی بگه لایقمه

- هی دختر، هیچ معلوم هست حواست کجاست؟

لبخندی اومد روی لب هام بشینه چون اینبار در و گوهر از زبانش خارج شده بود و تیکه ای هم بارم نکرده بود اما برای بار دوم که لب هاش از هم باز شد امیدم به خودش رو نا امید کرد

- با همگی شما ها هستم، یادتون باشه که کجا هستین و برای چی اومدین اینجا جای دوستی با رویا و خیال نیست، جدی باشید.

توی دلم پوزخندی زدم و با خودم حرف زدم

"به در گفت دیوار بشنوه خیال و رویا کجا بود برادر نمی‌دونم کین!"

امتحان که تموم شد انگار از زندان آزاد شده بودم، به سمت خونه حرکت که نه، پرواز می‌کردم؛ وجود اون سایه ها و صدا ها همه و همه داشت منو به مرز جنون می رسوند، مادرم که حال منو می دید نگران وضعیتم شده بود، از همه بدتر این بود که هیچ‌کس به جز من این صداهای عجیب رو نمی شنید و این بیشتر آزارم می داد.

***

چند روزی گذشته بود و دیگه خبری از اون صداها نبود، فقط شب‌ها تو خواب می‌شنیدم و وقتی از خواب می‌پریدم سایه می‌دیدم و دیشب هم یکی از اون شب‌ها بود، تو این فکر بودم که خواب می‌بینم؟ یا واقعیته؟! با صدای مامان به خودم اومدم:

- مستانه این لباسه قشنگه ها نگاهش کن

به ویترین نگاهی کردم، اما با چیزی که دیدم خشکم زد! به جای مانکن‌ها یه سایه سیاه که چهره‌اش کاملا پوشیده شده بود، با تکونی که خوردم مامان متعجب چهره‌ام رو کاوید:

- چی شدی؟ حالت خوبه؟!

انگار به ریه‌هام هوا نمی‌رسید و نفسم به سختی بالا می‌اومد، با این حال سرم رو ریز تکون دادم:

- خوبم

دوباره نگاهم رو به ویترین دوختم تا دوباره ببینمش و از دیدنش مطمئن بشم، اما سایه‌ای نبود! خدایا! این چه آزمایشیه که من توش گیر کردم؟ موج های منفی رو به خوبی احساس می‌کردم، حداقل تو افکار خودم نباید انکارشون می‌کردم! می‌دونستم داره یه اتفاقاتی می‌افته...

* * * *

خسته و کوفته خودم رو روی مبل رها کردم. مامان با سینی چای اومد و کنارم نشست:

- با این قیافه‌ای که تو گرفتی، معلومه روز خوبی نداشتی

با اتفاق های امروز توی دانشکده اخمام توی هم بود اما خیلی زود جمعش کردم و به جاش لبخندی زدم:

- نه، خیلی خوب بود!

مادر کمی به طرفم خم شد:

- اما معلومه که خیلی خسته ای

کمی از چایم رو نوشیدم و سرم رو به چپ و راست کج کردم:

- خب کمی تمرینات زیاد بوده

بهم زل زد و بعد از چند ثانیه با چشم‌های ریز شده پرسید:

- مطمئن باشم فقط دلیلش همینه؟

با تاکید سر تکون دادم و محکم گفتم:

- البته!

مادر به ساعت نگاهی انداخت:

- نمی دونم چرا بابات امروز دیر کرده

فنجون چای رو به لبم نزدیک کردم:

- نگران نباشید حتما روز پرکاری داره

مامان هوفى كرد و موهاش رو كلافه كنار زد:

_نمى دونم چرا دلم شور مي‌زنه

دلم سوخت، مادرها برای حفظ کیان خانواده، همیشه محکوم به نگرانی هستند، بلند شدم و به سمت تلفن رفتم:

- الان يه زنگ مى زنم تا شما هم از دلشوره الكى در بيايد

تلفن رو برداشتم و شماره‌ی مغازه رو گرفتم، اما صداى پچ پچ مانند يه نفر مى اومد، شونه ام رو به گوشم مالیدم تا از پچ پچ آزار دهنده گوشم کم کنم، صداهای پچ پچ وار مدام توی گوشم تکرار می شد، صداهایی که باعث می شد تنم یخ ببنده، به نفس نفس افتاده بودم. یک دستم رو روی گوشم گذاشتم، می‌خواستم جیغ بزنم تا این پچ‌پچ ها از بین بره، که با صدای الوی بلندی که از گوشی تلفن شنیدم تمام صداها خوابید. انگار همه جا در سکوت مطلق فرو رفت

- الو؟ الو مستانه چته؟ چی شده چرا نفس‌نفس می‌زنی بابا؟ اتفاقی افتاده؟! جون به لبم کردی چی شده؟ حرف بزن

آب دهنم رو قورت دادم، احساس می کردم نیروی پاهام رو از دست دادم، دستم رو به دیوار گرفتم و گلویی صاف کردم:

-سلام بابا جان، چیزی نیست دویدم به نفس نفس افتادم، زنگ زدم بپرسم کجایین چرا نیومدین؟

-مطمئنی چیزی نشده؟

-اره قربونت برم، شما کی میای؟ مامان نگرانه

- نیم ساعت دیگه خونه‌ام

-خوش اومدین

تلفن رو قطع کردم، برگشتم به مامان خبر بدم که بابا چه زمانی خونه‌اس و ننگرانیش بیهوده بوده که سوز سردی به گوشم خورد و پشت بندش صدایی که چیزی ازش نفهمیدم و بقیه نیروی پاهام رو از دست دادم. تمام بدنم سست شده بود، هیچ حرکتی نمی تونستم بکنم.

چند لحظه ای تو این حال بودم که یهو تمام صداها قطع شد اما هنوز حسی توی پاهام نبود، می خواستم تکونشون بدم اما نمی تونستم. دستم رو روی مچ پام گذاشتم و نیشگون ریزی گرفتم، اما هیچ حسی نداشت. واقعا ترسیده بودم و نگران بی‌حرکت شدن پاهام بودم که همون موقع مامان من رو دید و با عجله خودش رو کنارم رسوند:

- چی شده مستانه؟ برای بابات اتفاقی افتاده؟

با صدایی که به زور از حنجره‌ام خارج می‌شد، گفتم:

- نه‌! نه! بابا خوبه، به خاطر تمرین‌ها خسته شدم پاهام گرفته

لب‌هاش رو روی هم فشار داد و بعد طلبکار بحث همیشگی رو پیش کشید:

- صد بار بهت گفتم این رشته به دردت...

بی‌طاقت حرفش رو قطع کردم:

- باشه مامان به دردم نمی‌خوره ولی من به این رشته علاقه دارم، پس تا تهش می‌رم، بسه! هر چی می شه زود به این رشته ربطش می‌دی، به خدا خسته شدم

مامان با اخم بهم خیره شد:

- نمی‌شه باهات حرف هم زد

و از کنارم بلند شد و به آشپزخونه رفت. پوفی کشیدم و با مشت چند بار روی پام کوبیدم، انگار حس تو پاهام برگشته بود، تو دلم "خدا رو شکر"ی گفتم و به طرف اتاقم راه افتادم.

جلوی در اتاقم ایستادم، ابروهام از تعجب بالا پریدن باز هم همون صداها... گوشم رو نزدیکتر بردم و تقریبا به در اتاقم چسبوندم، نمی‌دونستم امروز چندمین بار بود که صداهای عجیب غریبی رو می‌شنیدم ولی اینبار گریه‌ی کودکی بود که عجیب روی مغزم خدشه ایجاد می‌کرد. به عقب رفتم و نفسی گرفتم دستم رو آروم روی دستگیره گذاشتم و نفس‌نفس زنان در رو به طور ناگهانی باز کردم، ولی در کمال تعجب اتاق آروم بود وخبری از گریه‌ی کودک نبود، با پاهای سست به طرف تختم رفتم و روی تخت نشستم.

به اطراف نگاه کردم، نیاز داشتم دکور اتاقمو عوض کنم، چشمم روی کاغذ دیواری های سیاه و سفید افتاد، دوستشون داشتم ولی با دیدن این سایه‌های سیاه، باید دکور اتاقم رو عوض می‌کردم، چرا که این طرح ابر و بادی سیاه و سفید شدیدا برای اتاق من ترسناک به نظر می‌رسید؛ از جا بلند شدم و به طرف میز گوشه ی اتاق رفتم، روی صندلی نشستم و لپتاپم رو باز کردم و تو گوگل دکوراسیون اتاق رو سرچ کردم که یهو عکس یک دختر با موهای سیاه بلند و چشمای قرمز روی صفحه ظاهر شد، جیغ بلندی کشیدم و از جا بلند شدم، اینقدر عملکردم سریع بود که صندلی افتاد و گوشه ی پام رو زخمی کرد، دیگه نتونستم تحمل کنم. این چند روز بیشتر از ظرفیت تحملم کشیده بودم. در لپ تاپ رو که محکم بستم، بغضم ترکید و همون طور که با تلفیقی از حس سردرگمی و ترس اشک می ریختم، به سمت کمدم هجوم بردم.

از پله ها که پایین رفتم، چشم مامان بهم افتاد. وقتی دید لباس پوشیدم فوری به طرفم اومد:

- کجا داری می‌ری؟ مستانه؟ چیزی شده؟ چرا داری گریه می‌کنی؟

بدون این که جواب سوال‌هاش رو بدم با عجله به طرف در خونه رفتم. دست خودم نبود و تمام تنم می لرزید. فقط می خواستم فرار کنم، از کجا یا از کی؟ نمی دونم! اما پاهام من رو به بیرون می کشیدن. دوست داشتم برم یه جای خلوت، دور از چشم مامان و با صدای بلند جیغ بکشم...

اما همین که در خونه رو باز کردم، چشمم افتاد به فرهود؛ که با چشمهای گرد نگاهم می کرد و دستش در نیمه راه زنگ در، روی هوا خشک شده بود!

دست فرهود پایین افتاد و با سرفه مصلحتی حواس من رو هم سر جاش آورد:

- سلام، خوبی مستانه جان؟!

لبخند کاملا مصنوعی زدم:

_ ممنون.

بعد از این حرف از جلوی در کنار رفتم و فرهود رو به داخل دعوت کردم. با وجود فرهود دیگه فکر بیرون رفتن رو از سرم بیرون کردم. به طرف هال هدایتش کردم:

- خاله خوبه؟! چه عجب از این طرف‌ها!

خندید:

_ مسخره‌ام می کنی؟ من که همیشه اینجام! خاله هم خوبه سلام رسوند.

مامان وقتی فرهود رو دید از جا بلند شد و بعد از سلام احوال پرسی های معمول اون رو دعوت به نشستن کرد، به من هم چشم غره‌ای رفت که دلیلش واضح بود، بی‌جواب گذاشتن سوال‌هاش! فرهود نیم نگاهی به من انداخت:

- جایی می خواستی بری؟

سرم رو به نشونه‌ی منفی تکان دادم :

- نه بابا... الان لباس‌هام رو عوض می کنم و میام

ابرو بالا انداخت و انگشتش رو به طرفم گرفت:

- ولی داشتی می‌رفتی‌ها!

با اخم و لبخند "اِ"ای گفتم که خندید، همیشه از سر به سر گذاشتن من لذت می‌برد!

از اومدن فرهود خوشحال شدم، اون تنها کسی بود که می تونستم مشکلات این چند روز اخیر رو براش بازگو کنم و ازش کمک بگیرم؛ از فکر حرف زدن با فرهود لبخندی به لبم اومد و قدم هام رو بلندتر برداشتم تا سریع پایین برگردم، بعد از تعویض لباس هام به سمت هال رفتم و مبل کناری فرهود رو برای نشستن انتخاب کردم. حدود یک ربع از نشستن من کنار فرهود می‌گذشت ولی مامان حتی اجازه نداده بود کلمه ای حرف بزنم، تمام مدت یا داشت از خواهر زاده عزیزش تعریف و تمجید می‌کرد یا روی رشته بدبخت من عیب می‌ذاشت

و غر می‌زد؛ من نمی‌دونم مشکل مادر ما با این رشته چیه؟ والا دلش هم بخواد!

بعد از یک ربع که گذشت از جا بلند شد تا وسایل پزیرایی از فرهود رو اماده کنه، همون طور که داشتم با نگاهم تا ورودی اشپز خونه بدرقه‌اش می‌کردم نفس عمیقی کشیدم که صدای فرهود اجازه کامل شدنش رو نداد

ـ خوبی مستانه؟؟ چیزی شده انگار مستانه همیشه نیستی؟؟

ـ بعد شما همه اینا رو تو این چند دقیقه متوجه شدی

ـ اره خب

ـ می‌شه بپرسم چطوری اون وقت؟

ـ معلومه! از رنگه پریده‌ات! هر کسی تو رو ببینه متوجه حال خرابت می‌شه

لبخندی مصنوعی زدم و از گوشه ی چشم نگاهش کردم:

- بابا با هوش!

فرهود هم خندید، جدی شدم و گلو صاف کردم:

- می‌دونی؟ دو سه روزه صداهای عجیب و غریب می‌شنوم، دنبال صدا می‌رم ولی پیداش نمی‌کنم، یعنی نمی‌دونم صداها از کجا میان

دست‌هاش رو روی دسته ی مبل فشار داد و خود رو به جلو کشید:

- شام زیاد نمی‌خوری؟

متوجه طعنه ی کلامش شدم و با حرص دندون‌هام رو روی هم ساییدم:

- دارم جدی می‌گم

سرش رو پایین انداخت و از بالای چشم نگاهم کرد، با حالت قهر رو برگردوندم:

- می‌دونستم باور نمی‌کنی

دلجویی کرد:

- باشه قهر نکن، باور می‌کنم ولی جون من بگو تازگی ها فیلم ترسناک ندیدی؟

بیشتر حرصی شدم و تا خواستم دهن باز کنم صدایی شنیدم، صدایی مثل "فیف" کردن گربه، انگشت اشاره‌ام رو کنار گوشم قرار دادم:

- بفرما! الان هم شنیدم

لب هاش رو غنچه کرد و شونه بالا انداخت:

- من که صدایی نشنیدم

درمونده بهش خیره شدم، جدی نگاهم کرد و ادامه داد:

- می‌گم مستانه شاید گوش‌هات مشکل پیدا کرده، یکی از دوست‌هام هم اینجوری بود، می‌گفت صداهای عجیب غریب می‌شنوم بعد رفت دکتر گوشش رو شستشو دادن خوب شد، دیگه صدا نمی‌شنید

این دیگه غیر قابل تحمل بود، از جا بلند شدم و با خشم به سمت اتاقم رفتم؛ از حرص تند تند لبم رو می‌جویدم، عجب اشتباهی کردم که فکر کردم می‌تونم مشکلاتم رو با اون در میون بذارم و روی کمکش حساب کنم! کی درک می‌کرد؟ همه تصور می‌کردن که دیوونه شدم!

در حین بالا رفتن از پله ها احساس کردم سرم تیر کشید و صدای سوت مانندی رو تو گوشم شنیدم، حس کردم به جز اون صدا هیچ صدای دیگه‌ای نمی‌شنوم؛ لعنتی!

روی پله نشستم و با دست شقیقه‌هام رو فشار دادم، خدایا خودت رحم کن!

چند لحظه تو همون حالت موندم و خدا را تو دلم صدا کردم، اشک چشم‌هام آروم آروم راه گرفته بودن که صدا ها کم‌کم قطع شد و به دنبالش صدای نگران فرهود رو شنیدم:

-مستانه؟ مستانه چی شدی؟

چشم‌هام رو آروم باز کردم. پرده ی اشکی جلوی چشمم، دیدم رو تار کرده بود، پلکی زدم که چند قطره اشک از چشم‌هام سرازیر شد. ملتسمانه به فرهود چشم دوختم.

- فرهود... من... من...

با انگشت شستش اشک هام رو پاک کرد:

- باشه بعد در موردش حرف می زنیم.

نمی دونستم چی بگم از یه طرف ممنون بودم که مجبورم نکرد براش توضیح بدم و از طرف دیگه دلم می خواست به یکی بگم چقدر عذاب کشیدم. فرهود من رو به اتاقم برد و کمک کرد تا دراز بکشم. خودش هم کنارم نشست

دوباره می خواستم حرف بزنم، اما لب‌هام مثل ماهی باز و بسته شدند، متوجه شد:

- فعلا سعی کن استراحت کنی بعدا هم می تونی کامل برام توضیح بدی

نالیدم:

- من می ترسم

چشم‌هاش گرد شدن:

- از چی؟

- از اون صدا ها، از اون سایه ها

روی زمین کنار تختم چهارزانو نشست:

- من کنارتم از هیچی نترس

کم کم چشم‌هام گرم شد و خوابم برد

***

تو باغ بودم، اما سرگردون به دنبال چیزی می گشتم، وقتی از پیدا کردنش ناامید شدم، برگشتم تا به مامان بگم "چیزی اینجا نیست"...

اما تا برگشتم زنی رو دیدم که در گوشه ترین نقطه باغ ایستاده بود و با چشم‌های مشکی درشت تر از حالت طبیعی بدون کوچک ترین لبخندی به من زل زده بود، خواستم بگم این زن کیه؟ تو باغ ما چه می کنه؟ نگاهی به سر تا پاش انداختم که یهو چیزی درونم فرو ریخت... زن پایی نداشت و چیزی شبیه به چادر روی شونه هاش افتاده بود و از زمین فاصله داشت!

جیغ بلندی کشیدم و هم‌زمان از خواب پریدم، به نفس‌نفس افتاده بودم، در اتاق باز شد و فرهود و مامان وارد اتاق شدن، مامان نگران بالای سرم اومد و دستی به پیشونیم کشید و "نچ"ی گفت، من اما همچنان شوکه از خوابی که دیدم خیره به دیوار روبه رو بودم، نمی دونم چی شد؟ وقتی به خود اومدم که با فرهود تو اتاق تنها بودم. مثل بازجوها ولی نگران پرسید:

- چند وقته اینطوری شدی؟!

زمزمه وار جواب دادم:

- تقریبا یه هفته...

سری تکون داد:

- تعریف کن!

راجع به تمام صداها و تصاویر و اتفاقات عجیبی که برام افتاد، از اول همه چیز رو براش تعریف کردم، فرهود متفکر دستی به چونه‌اش کشید:

- مستی... نمی‌خوام بترسونمت ولی دوتا نظریه دارم، اولی اینکه موجودات ماورایی دارن اذیتت می‌کنن و دومی اینکه با فشار کارها و امتحان‌ها...

حرفش را با تندی بریدم:

- می‌گم توهم نیست! آخه چرا باور نمی‌کنی؟

فرهود کف دو دستانش را بالا گرفت و گفت:

- خیلی خب! منو نزن ! پس می‌مونه نظریه ی اول!

سرم رو بالا آوردم و با نگرانی به صورتش خیره شدم که ناگهان فردی سیاه پوش با چشم‌هایی قرمز و موهای لخت مشکی رو دیدم، جیغی از ته گلویم کشیدم و با ناله و صدایی لرزون اشاره کردم:

- فـ... فر... اون...

فرهود خشکش زده بود. شاید نمی فهمید چی می‌گم و یا شاید فکر کرده بود مسخره بازیه؛ اما چند ثانیه بعد به پشت چرخید و دوباره رو به من کرد. حالا نگرانی عمیقی توی چشم‌هاش مشهود بود:

- مستانه... شوخی که نمی‌کنی؟

سکسکه‌ام گرفته بود و چشم‌هام رو بسته بودم. دیگه حاضر نبودم یه لحظه هم بازشون کنم. دست فرهود رو روی شونه‌ام حس کردم و صداش توی گوشم پیچید:

- آروم! یه نفس عمیق بکش

به توصیه‌اش عمل کردم و چندتا نفس عمیق کشیدم، اما قلبم هنوز تند می زد؛ می دونستم دیگه هیچ وقت، به آرامشی که قبلا داشتم برنمی گردم.

***

از اون شب که با فرهود حرف زدم یک هفته ای می گذره. صبح روز بعدش همراه فرهود پیش یکی از دوستاش رفتیم که ادعا می کرد یه شخصی رو می‌شناسه و می‌تونه این مشکلم رو حل کنه؛ و امروز روزی بود که با اون فرد قرار داشتیم. توی حیاط قدم می زدم و منتظر فرهود بودم که حس کردم سایه ای با سرعت از بین درخت ها عبور کرد. بهش توجهی نکردم، خیلی دوست داشتم بهش عادت کنم ولی نمی‌شد. با شنیدن صدای زنگ در، به طرف در رفتم اما جسم سیاهی رو دیدم که تا اومدم جیغی بکشم هولم داد که روی زمین افتادم و سرم به لب باغچه اصابت کرد و خون سرازیر شد.

فرهود سر رسید، از دری که باز شده بود وارد شد که من رو با اون حال و اوضاع دید

- ای وای مستانه چی شد؟

فقط این جمله رو شنیدم، بعدش چشم‌هام بسته شد و دیگه چیزی نفهمیدم!

***

با سر و صداهایی که شنیدم چشم‌هام رو از هم باز کردم؛ دوباره همون صداها! من نمی دونم چرا دست از سرم بر نمی دارند؟ تازه پی به ضعیف بودنم بردم. سایه مامان رو تار دیدم که به طرفم می اومد:

- الهی من فدات بشم مستانه، آخه تو چرا اینطوری شدی؟

فرهود حرفش رو قطع کرد:

- فعلا زیاد باهاش صحبت نکنید، اینجوری برای خودش بهتره

نگران اطاعت کرد:

- باشه، فقط... حالش کی خوب می‌شه فرهود؟

- باید با پرستارش صحبت کنیم

مامان بوسه ای به پیشونیم زد و صدای دور شدن قدم‌هاش خبر از رفتنش می‌داد، فرهود به سرعت کنارم قرار گرفت و روى تخت نشست، خواستم بلند بشم كه سرم تير كشيد، دستم رو سمت سرم بردم و متوجه باند پيچیده‌ی دور سرم شدم، تمام اتفاقات مثل يه فيلم از جلوى چشم‌هام رد شد و با وحشت به فرهود نگاه كردم:

- فرهود، كى من رو هل داد؟!

با نگرانى بهم نگاه کرد:

- كسى هولت نداد، يعنى من نديدم كسى هولت بده، مامانت گفت داشته به سمتت می‌اومده كه ديده به طرف در رفتى بعد هم خوردى زمين و سرت به لب باغچه خورد

دستم رو به سرم گرفتم، درد طاقت فرسایی بود! انگار با پتک بهش کوبیدن!

- آخ خدا، اين چه مصيبتى بود گرفتارش شدم؟ فرهود؟

- بله

- قرار داشتيم، نه؟

لبخندی زد و سری تکون داد، برای چند ثانیه به من نگاه کرد برقی داخل چشم‌های رنگیش دیدم، انگار که مردمک چشم‌هاش چرخی خورد و درخشید، نفسم می‌رفت که قطع بشه، حس کردم این فرهود نیست، یعنی واقعا نبود! فرهود اصلا چشم های رنگی نداشت! فرهود رو همگی به سیاه چشم بودنش می شناختیم، لب هاش هر لحظه بیشتر کش می اومد، صورتش داشت به سیاهی می رفت و بدنش داشت شبیه آتیش می شد، احساس خفگی می کردم ، نفس هام داشت به شماره می افتاد، تصویر مقابلم اونقدر ترسناک بود که داشتم جون به عزراییل می دادم، کمی خودم رو بالا کشیدم و دستم رو بالای سرم بردم تا زنگ هشدار رو فشار بدم، اون جسم آتیش مانند جلو و جلوتر می اومد و من هر لحظه بیشتر از قبل توی خودم مچاله می شدم، یهو در به یک باره باز شد و پرستار همراه فرهود و مادرم هراسون داخل شدن.

هنوز نگاهم به جای خالی اون جسم بود که با باز شدن در، ناپدید شده بود، زبونم بند اومده و دستام به شدت می‌لرزید. چشم‌هام از ترس بزرگتر شده بود، به طرفم هجوم اوردن و سعی کردن من رو روی تخت بخوابونن ولی ای کاش اجازه می‌دادن به خودم بیام و قدرت تکلمم رو به دست بیارم؛ با احساس سوزشی تو دست راستم با صدای هینی به خودم اومدم و تو آغوش مامان فرو رفتم، اشک چشم مامان سرازیر بود و موهام رو نوازش می‌کرد و در همون حال حرف‌هایی می‌گفت که درکش برای من در اون لحظه خیلی سخت بود، توجه‌ام به دست پرستار، که سوزن رو تو دستم فرو کرد جلب شد و بعد از چند ثانیه چشم‌هام بسته شد و تو عالم خواب غرق شدم.

نمی‌دونم چه مدت گذشته بود که چشم‌هام باز شد، خودم رو تو یه اتاق تاریک می‌دیدم که فقط یک قسمت از اون باریکه‌ای از نور بیرون افتاده بود ، روی یک صندلی وسط اتاق که یک نفر روش نشسته بود و به دست‌هاش نگاه می‌کرد، از تخت پایین اومدم و آروم آروم به طرفش قدم برداشتم، وقتی بهش رسیدم توجه‌ام به دست‌هاش جلب شد، پر از مایعی سرخ رنگ بود، یک دفعه از جا بلند شد و گلوم رو فشرد و بلند تو صورتم فریاد می‌زد :

- من کشتمش، خودم...

ناگهان دستی بلندم کرد، هین بلندی کشیدم و به اولین چیزی که جلوی روم بود یعنی مچ فرهود چنگ زدم، تند تند نفس می‌کشیدم و عرق سردی روی پیشونی و تیره ی کمرم نشسته بود، صدای نگران فرهود رو شنیدم:

-مستانه؟ مستان چی شدی؟

همونجوری که نفس نفس می‌زدم بریده بریده گفتم:

-کشـ... کشتش! کشتش!

صدام لحظه به لحظه بالا تر می‌رفت، با چشم‌هایی گرد شده و مبهوت گفتم:

- فرهود کشتش! باورت می‌شه؟

ناگهان شروع به خندیدن کردم، بلند و هیستریک‌ وار می‌خندیدم و فریاد می‌زدم:

- کشتش! کشتش! کشتش!

فرهود عصبی چنگی به موهاش زد و بازوی من رو گرفت و کمک کرد تا روی تخت بخوابم، همون‌طور که منو گرفته بود تا تکون نخورم با صدای بلندی پرستار رو صدا می‌زد، دیگه توانی برای مقابله نداشتم دست از تقلا برداشتم و آروم گرفتم، تو شوک چند دقیقه پیش و به سقف زل زده بودم، در باز شد و دو پرستار وارد اتاق شدند، نفهمیدم فرهود چی بهشون گفت، وقتی به خودم اومدم که پرستار تو سرمم آمپولی تزریق کرد، دقیقه‌ای بعد چشم‌هام کم‌کم سنگین شد و به خواب فرو رفتم...

***

وقتی چشم باز کردم، خودم رو تو اتاق سبز و سفید رنگ بیمارستان دیدم، هاج و واج به اطراف نگاه کردم، مامان به دیوار تکیه زده بود و زیر لب ذکر می‌گفت و همراه با اون دونه های تسبیح رو رد می‌کرد؛ ناله‌ی خفیفی کردم که متوجه‌ام شد و تکیه از دیوار برداشت و به طرفم اومد:

- خوبی مامان؟

دست روی سرم گذاشت و پرسید:

- درد نداری؟

با حرکت چشم به نشونه‌ی مثبت سر تکون دادم، تسبیح رو تو جیب مانتوش گذاشت و زنگ بالای تخت رو فشرد، طولی نکشید که پرستار وارد شد و مامان ازش خواهش کرد تا بهم مسکن تزریق کنن، پرستار دست‌هاش رو تو جیب روپوشش فرو برد:

- نه خانم! سه روزه داره کدئین می‌گیره، از این بیشتر جایز نیست کدئین به بدنشون تزریق بشه

مامان درمونده نگاهی به من کرد:

- پس چه کار کنیم؟

نفهمیدم پرستار چی گفت؟ ذهنم درگیر حرفی بود که زد، "سه روزه..." سه روز؟! پس چرا من چیزی یادم نمیاد؟!

از مامان پرسیدم:

_من سه روزه بيهوشم؟!

با ناراحتی سرى تكون داد:

- به هوش مي‌اومدى هذيون مى گفتى، مجبور می شدن بهت كدئين تزريق كنن

با تعجب نگاهش كردم

- چى مى گفتم؟!

قيافه‌اش رو توى هم جمع كرد و دستش رو تکون داد:

- والا ازت مى ترسيدم، هى مي گفتى كشتمش، جيغ مى زدى بعدش مثل اين خل و ديوونه ها يهو قهقهه مى زدى

با لحن با مزه اى ادا می‌کرد و همين باعث شد لبخند به لبم بياد، جدی شد و پرسید:

- می‌گم مستان؟

- جونم؟

- تو آدم كشتى مگه؟

بلند خندیدم

- آره مامان، هفت، هشت، ده تا آدم کشتم

نيشگون آرومی از لپ هاى سفيدش گرفت

- خاک به سرم، ديوونه بودى، وحشى بودى، قاتل هم شدى؟!

خندیدم، خودش هم دیگه نتونست خنده‌اش رو نگه داره، یه کمپوت از یخچال بیرون اورد و داخل بشقاب ریخت و کم‌کم به خوردم داد، آخرین تکه از کمپوت رو که خوردم دراز کشیدم و به سقف زل زدم؛ یعنی تو این سه روز چی شده بودم؟! خودم هیچی یادم نیست! نکنه تسخیر شده باشم؟! با فکری که به سرم زد زبونم رو گاز گرفتم و سعی کردم دیگه به این موضوع فک نکنم! مامان روی صندلی کنار تختم نشست:

- مستانه من واقعا نگرانتم، تو خیلی وقته که اون مستانه سابق نیستی!

خودم هم این رو می دونستم، سکوت کردم که مامان ادامه داد:

- فرهود در مورد مشکلی که پیش اومده بهم گفته!

با شنیدن این جمله با وحشت و تعجب به مامان زل زدم، تو ذهنم هزار جور نقشه قتل برای فرهود ریختم! سعی کردم هیجانم رو نشون ندم، چند نفس عمیق کشیدم و آب دهنم رو قورت دادم:

- مامان اونجوری که شما فکر می کنی هم نیست!

مامان اشکی که از گوشه چشمش می اومد رو پاک کرد:

_تو نباید به من بگی بیماری داری؟ من باید از فرهود بشنوم که بیماری اعصاب داری؟!

جا خوردم، بینیم رو چین دادم:

- چی؟!

- بیماری اعصاب داری دیگه، انکار دیگه فایده ای نداره، فرهود بهمون گفته که پارانویا داری

چشمام اندازه کل صورتم باز شده بود، فکر این پسر به کجا رسیده بود، اصلا پارانویا چی بود؟! با این حال خونسرد گفتم:

- مامان جان فکر نکنم الان برای این حرفا وقت خوبی باشه

مامان تشر زد:

- کی وقت خوبشه؟! خودت که به ما نگفتی ،الان هم که فهمیدیم می‌گی صحبت نکنم؟ من چقدر بدبختم، چقدر بی‌چاره‌ام، لگد پرونی‌هات کم بود، خل و چل باز‌هات هم بهش اضافه شد

دیگه به حرف‌هاش گوش ندادم. به این همه تلاش من برای حرکات رزمی می‌گفت لگد پرونی! تن هرچی مربی ورزش‌های رزمی بود رو تو گور لرزوند. سر انگشت‌هاش رو بهم زد:

- نظرت چیه؟

نمی‌خواستم متوجه‌ بشه که حرف‌هاش رو نشنیدم، بی‌اختیار اما پرسیدم:

-ها! نظر چی؟

عصبانی چشم باریک کرد: