رمان پیمان به قلم دانیل استیل

مترجم : هادی عادلپور

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #خارجی

خلاصه :

رمان حاضر ترجمه دیگری است از رمان پیمان اثر دانیل استیل ، نویسنده معاصر آمریکایی . استیل این رمان را بر پایه فیلمنامه‌ای به همین نام به قلم کاری مایکل وایت نوشته است . در این داستان ماجرای دختر و پسری را به تصویر کشیده که در جامعه‌ای پلید با همه دشواری‌ها و هر بلایی پذیرا می‌شوند تا پیوند مقدس ازدواج را برقرار کنند و به دور از ناپاکی‌ها روزگار بگذرانند .

رمز توفیق دانیل استیل و این اثر در عرضه و ارائه عشق پاک و مهر بی شائبه نهفته است ...

فصل اول

نانسی مک آلیستر و مایکل هیلیارد جلوی تالار الیوت در حیاط دانشگاه هاروارد قفل دوچرخه هایشان را باز میکردند که خورشید صبحگاهی نخستین پرتوهای زرفام خود را بر پشتشان افشاند.

لحظه ای دست از کار کشیدند تا بروی هم لبخند بزنند. ماه مه بود و آندو خیلی جوان بودند. موهای کوتاه نانسی در پرتو آفتاب میدرخشید و هنگامیکه نگاهش به چشمان او افتاد خنده را سر داد:

- خب ، آقای دکتر آرشیتکت، در چه حالی ؟

مایکل در حالیکه یک دسته موی بور را از روی پیشانی کنار میزد، به لبخندش پاسخ داد و گفت:

- این را دو هفته دیگر بپرس که دکترایم را گرفته باشم.

نانسی پوزخندی به او زد: مرده شور آن دکترایت را ببرند، منظورم بعد از پیاده روی طولانی دیشب بود.

مایکل با یک حرکت تند دست ، ضربه ای به پشت او زد: آتشپاره ! خودت چطوری؟ ... باز هم میتوانی قدم برداری؟

حالا پاهایشان روی پدال دوچرخه ها بود. نانسی سرش را به عقب برگرداند و بجای جواب متقابلا با کنایه پرسید: تو چطور ؟ میتوانی؟...

و با این حرف ، بیدرنگ رکاب زد و سوار بر دوچرخه کورسی قشنگی که همین چند ماه پیش مایکل بمناسبت جشن تولدش برایش خریده بود از او پیش افتاد. مایکل دلباخته نانسی بود. در تمام زندگیش عاشق او بود. یک عمر در رویاهای خود به او فکر کرده بود، اما از دو سال پیش با نانسی آشنا شده بود.

تا پیش از آن اوقاتش در هاروارد در تنهائی گذشته بود و با این تنهائی خوب کنار میآمد . آنچه را که دیگران میخواستند ، مطلوب او نبود. او دختران دانشکده های رادکلیف یا واسار یا ولسلی را نمیخواست . با تعداد بسیاری از آنها در دوره تحصیلیش آشنا شده بود و همیشه حس میکرد که چیزی کم دارند. او خواهان چیز بیشتری بود. ماهیت ، جوهر ، روح.

نانسی یک دختر بسیار استثنائی بود. از همان لحظه ای که او را در گالری بوستون که تابلوهایش را نمایش میدادند دید، به این موضوع پی برد. دلتنگی و غربت ماندگاری در دورنماها و انزوا طلبی و تنهائی غم انگیزی در اشخاص تابلوهای نانسی وجود داشت که احساس همدردی او را بر میانگیخت و تشویقش میکرد که از خودش بیرون بیاید و بسراغ آنها و هنرمندی که نقاشی شان کرده برود.

آنروز نانسی با کت کهنه ای از پوست خرس و کلاه بره قرمز رنگی در گالری نشسته بود. پوست لطیفش هنوز بخاطر پیاده روی تا گالری خیابان چارلز برق میزد. چشمانش میدرخشید. صورتش زنده و با روح بود. هرگز هیچ زنی به اندازه او قلبش را بلرزه نینداخته بود. دوتا از تابلوهای او راخرید و برای شام به یک رستوران دعوتش کرد. اما بقیه اش زمان بیشتری گرفته بود. نانسی مک آلیستر در تقدیم قلبش عجله ای نداشت . او دیر زمانی اسیر تنهائی چنان شدیدی بود که به این آسانی خود را درگیر نمی ساخت. در نوزده سالگی او دختر بسیار عاقل و با درد آشنا بود. درد تنها بودن ، درد تنها گذاشته شدن . از سنین بچگی که به پرورشگاه گذاشته شد ، این درد وجودش را قبضه کرد. دیگر آن روزی را که مادرش مدت کوتاهی قبل از مرگ خود او را به پرورشگاه سپرد بخاطر نمیآورد. اما سرمای راهروها، بوی مردمان غریبه و هایهوی و جنجال صبحگاهی بچه ها را ، در حالیکه خودش در بستر دراز میکشید و با اشک هایش میجنگید ، فراموش نمیکرد. در تمام عمرش این خاطرات در ذهنش زنده میماندند. تا مدتی طولانی فکر میکرد که هیچ چیز نمیتواند خلاء درونی او را پر کند ، اما حالا مایکل را داشت.

روابطشان بی درد سر و خالی از اشکال نبود، منتها این پیوند بر مبنای علاقه و احترام گذاشته شده بود . آندو دنیاهای خود را به هم بافتند و دنیای قشنگ و کمیاب ساختند. مایکل هم جوان نادانی نبود. او از خطرات دوست داشتن یک دختر بقول مادرش متفاوت ، مطلع بود . مادرش وقتی از قضیه با خبر شد این لقب را روی نانسی گذاشت. ولی در نانسی هیچ چیز متفاوتی وجود نداشت. تنها وجه تمایز او میتوانست این باشد که او نه یک دانشجو ، بلکه یک هنرمند بود. او دیگر در جستجو نبود، تا بحال آنچه که میخواست باشد شده بود. و برخلاف سایر زنانی که مایکل میشناخت مدام خواستگاران خودش را امتحان نمیکرد تا در میانشان به انتخاب بپردازد. او محبوت خود را انتخاب کرده بود ، در این دو سال مایکل هیچگاه مایه یاس او نشده بود و نانسی یقین داشت که هیچوقت نخواهد شد.

همدیگر را بطور کامل می شناختند . دیگر چه چیزی میتوانست در زندگی مایکل وجود داشته باشد که او از آن بیخبر باشد؟ او همه چیز را میدانست... شیطنت ها ، رازهای مسخره ، رویاهای بچگی، ترس های آزار دهنده ... و بخاطر مایکل به خانواده او و حتی به مادر او هم احترام میگذاشت.

مایکل در یک خانواده اشرافی قدیمی به دنیا آمده بود ، از بچگی وارث یک امپراطوری عظیم معماری شده بود . این موضوعی نبود که بتواند آنرا آسان بگیرد یا حتی در موردش شوخی کند، حتی بعضی وقت ها واقعا او را میترسانید. آیا او هم روزی بر تخت پیشنیان خود تکیه میزد؟ اما نانسی میدانست که چنین خواهد شد. پدر بزرگش ریچارد کوتر یک آرشیتکت بو د و پدرش هم به همچنین . این پدر بزرگ مایکل بود که شالوده امپراطوری را ریخته بود ، اما ادغام حرفه کوتر با ثروت هیلیارد از ازدواج مادر و پدر مایکل ، کوتر – هیلیارد کنونی را بوجود آورده بود.

ریچارد کوتر میدانست که چطوری پول در بیاورد ، اما پول هیلیارد همان پول پر از قدمت بود که همراه خود سنن و آداب قدرت را به ارمغان آورده بود.

مایکل به دفعات این بار را بر روی دوش های خود سنگین احساس کرده بود اما از آن بیزار نبود. نانسی هم برای آن احترام قائل بود . میدانست که روزی مایکل در راس کوتر –هیلیارد قرار خواهد گرفت. در اوایل پی در پی در این باره حرف میزدند و بعد وقتی پی بردند که احساسشان نسبت بهم واقعا تا چه حد جدی است ، صحبتش را از سر گرفتند. اما مایکل یقین داشت زنی را پیدا کرده که بخوبی میتواند بار مسئولیت خانوادگی را همراه با وظایف شغلی به دوش بکشد. یتیم خانه در جهت آماده کردن نانسی برای ایفای نقشی که مایکل مطمئن بود از عهده او ساخته است هیچ کاری نکرده بود، ولی زمینه لازم برای سازندگی در روحیه نانسی وجود داشت.

در این لحظه مایکل با غروری تحمل ناپذیر به نانسی که جلوی او رکاب میزد و با سرعت پیش میرفت چشم دوخته بود. چه مطمئن بود از خودش!... چقدر قوی بود!... با ساقهای ترکه ای ، چه ماهرانه رکاب میزد!... نانسی سرش را به عقب چرخاند و نگاهش به او افتاد و خندید. مایکل دلش میخواست سرعت بگیرد و او را از دوچرخه پائین بکشد. اما این فکر ها را از مغزش بیرون راند و با او کورس گذاشت.

- هی کله پوک ! صبر کن تا منهم بهت برسم.

چند لحظه بعد به مجاورت او رسید. اکنون که هردو سرعتشان را کم کرده بودند ، براحتی اندک فاصله میانشان را با دراز کردن دستش پر کرد.

- نانسی ، امروز خوشگل شده ای .

در آن هوای بهاری صدایش نوازشگر بود. در اطرافشان دنیا سبز و زنده بود.

- میدانی چقدر دوستت دارم؟

- اوه،.. شاید نصف مقداری که من دوستت دارم آقای هیلیارد.

- واقعا شاهکار زدی با این معلوماتت.

مایکل همیشه او را سر نشاط میآورد . هر کار عجیب و غریبی از او ساخته بود. نانسی اینرا از همان بار اولی که مایکل قدم به گالری او گذاشت و تهدیدش کرد که اگر همه تابلوهایش را به او نفروشد همانجا لخت مادرزاد میشود فهمید.

مایکل ادامه داد: تصادفا من ترا هفت برابر بیشتر دوست دارم.

نانسی دوباره به او پوزخندی زد . هوا با بو کشید و بر سرعت حرکت خود افزود.

- نوچ... من بیشتر دوستت دارم.

مایکل تلاش کرد تا به او برسد : آخر از کجا میدانی ؟

- بابا نوئل بهم گفت.

و با این حرف از مایکل سبقت گرفت . این بار مایکل مانع از جلو افتادن او در آن گذرگاه باریک نشد. سر حال و خوش بودند و مایکل از تماشای او لذت میبرد. حالت موزون پاهای او در شلوار جین ، کمر باریکش ، شانه های خوش تراشش که گرم کن قرمز رنگی بنرمی دور آن ها گره خورده بود و آن پیچ و تاب زیبای موهای تیره اش چشم نواز بود. میتوانست سالهای سال به تماشای او بنشیند، و در واقع چنین نقشه ای هم کشیده بود. همین یادش انداخت که قصد داشت امروز صبح با نانسی در این مورد حرف بزند. دوباره فاصله ای را که بینشان بوجود آمده بود طی کرد و با دست آهسته به پشت او زد:

- معذرت میخواهم خانم هیلیارد!

نانسی از شنیدن این کلمه یکه خورد و آنگاه لبخندی شرمگین بر لبانش نشست . خورشید روی صورتش میدرخشید و مایکل میتونست در پرتو آفتاب کک مک های ریز و صورت او را ببیند که گوئی غباری از طلا بود و پریان روی پوست گندمی اش نهاده بودند. او که دو سال برای رسیدن به این لحظه صبر کرده بود، دوباره با لذتی بی پایان این کلمات را بر زبان آورد:

- من گفتم خانم هیلیارد!

نانسی با تردید و کمی ترس گفت: فکر نمیکنی که عجله بخرج میدهی مایکل؟

آخر تا مایکل با مادرش ماریون مشورت نمیکرد هیچ قول و قراری بین خودشان اعتبار نداشت.

مایکل پاسخ داد: کار من به هیچ وجه عجولانه نیست. به عقیده من بهتر است دو هفته دیگر ، بلافاصله پس از فارغ التحصیل شدنم عروسی را راه بیندازیم.

مدتها بود که قرار یک عروسی ساده و بی تشریفات را گذاشته بودند. نانسی که خانواده ای نداشت ، مایکل هم دلش میخواست در آن لحظه گرانقدر زندگیش فقط او باشد و نانسی ، نه یک گله هزار نفری مهمان، یا لشگری از عکاسان مطبوعات.

مایکل ادامه داد: راستش را بخواهی فکر کرده ام همین امشب به نیویورک بروم و با ماریون صحبت کنم.

- امشب؟...

سئوال نانسی هراسی را در خود پنهان داشت. او دو چرخه را رها کرد تا خودش به آرامی متوقف شود.

مایکل با پائین آوردن سر به او جواب مثبت داد.

نانسی به تپه های پر پشت اطراف نظری انداخت. دلش گرفت . ترس قلبش را میفشرد. سئوالی در ذهنش میجوشید که از شنیدن پاسخ آن وحشت داشت . با اینحال پرسید: فکر میکنی او چه بگوید؟...

- معلوم است که "بله". تو جدا نگرانی؟

اما هر دو بخوبی میدانستند که سئوال مایکل چه بی معنی است . اسباب نگرانی برای آنها کم نبود.

ماریون دختر کوچولوئی نبود که در عروسی ها گل بدست بگیرد و دنبال عروس و داماد شادمانه هلهله سر بدهد. او مادر مایکل بود ، یک زن با قدرت و مصمم، با احساسات سر و کاری نداشت و قلبی چون فولاد در سینه اش میتپید. بعد از مرگ پدر خود ، مسئولیت اداره حرفه خانوادگی را بعهده گرفت و یک مرتبه دیگر پس از مرگ شوهرش با اراده استوار و عزمی نو این بار را بر دوش خود نهاد.

هیچ چیز نمیتوانست جلوی ماریون هیلیارد بایستد. هیچ چیز ! و بطور حتم یک دختر جوان یا حتی تنها پسرش هم چنین قدرتی نداشتند.

اگر او دلش نمیخواست که نانسی و مایکل زن و شوهر شوند ، هیچ عاملی نمیتوانست وادارش کند که آن بله را که مایکل وانمود میکرد به گرفتنش اطمینان کامل دارد بر زبان آورد.

نانسی بطور دقیق میدانست که ماریون هیلیارد در باره او چه نظری دارد. ماریون هیچوقت احساساتش را مخفی نکرده بود، یا دست کم نه بعد از لحظه ای که پی برد جفتک پرانی مایکل با اون نقاشه ممکن است واقعیتی داشته باشد.

از این رو مایکل را چند با به نیویورک احضار کرد. ابتدا از در گرمی و محبت و صمیمیت وارد شد تا دلش را بدست بیاورد، و رأیش را از نانسی بزند. اما چون این تلاشها بی اثر ماند، طوفانی براه انداخت و بنای تهدید را گذاشت تا او را به ستوه بیاورد. سپس تسلیم شد. یا ظاهرا وانمود میکرد که تسلیم شده است .

مایکل کوتاه آمدن او را نشانه دلگرم کننده میدانست ولی نانسی به اندازه او مطمئن نبود. یک حس درونی به نانسی هشدار میداد که ماریون آگاهانه عمل میکند و در حال حاضر به سادگی تصمیم گرفته این قضیه را نادیده بگیرد.

از آن پس احضار مایکل به نیویورک متوقف شد. افترائی زده نشد ، بخاطر آنچه که قبلا به مایکل گفته شده بود هیچ معذرتی خواسته نشد. و در عین حال هیچ مشکل تازه ای هم به وجود نیامد. از نظر آن زن ، نانسی مطلقا وجود نداشت..

با وجود این نانسی با حیرت احساس میکرد که این نادیده انگاشته شدن از سوی مادر مایکل چقدر رنجش میدهد. او که خود نه مادری داشت و نه پدری ، همیشه در باره رابطه ای که با ماریون پیدا خواهد کرد رویای شیرینی در سر میپروراند. آرزو داشت که با هم دوست بشوند. ماریون به او علاقه پیدا کند، با هم برای مایکل به خرید بروند... و سر انجام ماریون برای او همان مادری بشود که هرگز نداشته یا نشناخته .

اما ماریون به آسانی در قالب این نقش ها فرو نمیرفت. در این دوسه سال نانسی بحد کافی فرصت داشت که این موضوع را درک کند. فقط مایکل با خیره سری روی این حرف ایستاده بود که مادرش تغییر رای خواهد داد. او میاندیشید که مادرش در مقابل علاقه و محبت آندو چاره ای جز تسلیم ندارد و روزی میرسد که این حقیقت را درک میکند و از آن پس مادرش و نانسی دوستان خوبی برای هم میشوند.

با این حال نانسی هیچگاه به اندازه مایکل احساس اطمینان نمیکرد. او حتی مایکل را وادار میکرد که در باره این امکان که ماریون هرگز وجود او را نپذیرد و با ازدواجشان موافقت نکند صحبت کنند. آن وقت چه میشد؟

- آنوقت ما میپریم توی اتومبیل و به اولین محضر میرویم . هردوی ما به سن قانونی رسیده ایم ، مگر نه؟...

آنروز در پایه تپه مدتی دراز در سکوت ایستادند و چشم به منظره سر سبز اطراف دوختند. سپس مایکل گفت: دوستت دارم کوچولو...

-منهم ترا دوست دارم.

مایکل با نگاه خود چشمان او را به سکوت فرا میخواند، ولی هیچ چیز نمیتوانست سئوالاتی را که در سر هر دوی آنها میجوشید خاموش کند، هیچ چیز، جز گفتگو با ماریون.

نانسی دوچرخه اش را رها کرد تا بیفتد. آهی کشید و گفت: ایکاش آسانتر بود مایکل.

- همینطور هم هست . خودت خواهی دید. حالا بلند شو. قرار است دوچرخه سواری کنیم یا تمام روز همینجا بایستیم؟

مایکل دوچرخه او را برایش بلند کرد و لبخندی زد.

یک لحظه بعد دوباره در راه بودند، خندان و بازیگوش و آواز خوان. چنان که گوئی ماریونی وجود ندارد. ولی او وجود داشت. همیشه سایه وجودش بر زندگی آنها سنگینی میکرد.

ماریون بیش از آنکه یک زن باشد ، یک موسسه بود. با این حال همیشه در آنجا بود. در زندگی مایکل و حالا هم در زندگی نانسی.

خورشید در آسمان بالا میآمد که از حومه شهر گذشتند. گاهی از هم جلو میزدند و گاه پهلو به پهلوی هم دوچرخه میراندند. یک لحظه سر بسر هم میگذاشتند و لحظه ای بعد ساکت و متفکر در خود فرو میرفتند.

نزدیک ظهر به ری وربیچ رسیدند و چهره آشنائی را دیدند که بسوی آنها میآمد.

بن آوری بود با یک دوست دختر تازه در کنارش. موبور لنگ دراز دیگر.

بن خنده را سر داد: هی ،.. رفقا به بازار مکاره میروید؟

سپس با یک حرکت مبهم دست جنت را معرفی کرد. همه به هم سلام کردند.

نانسی دستش را چون سایه بانی بالای چشم گذاشت و نگاهش را به دور دست دوخت تا بازار مکاره را ببیند. اما هنوز چندین بلوک دیگر را باید طی میکردند.

در جواب بن ، مایکل متقابلا پرسید: به رفتنش میارزد؟

- صد در صد. ما یک سگ کوچولو بردیم . (به موجود کوچک بیریختی که در سبد جنت بود اشاره کرد.) همچنین یک لاک پت سبز (که معلوم نبود چطوری گمش کرده بودند) و دوقوطی نوشابه . بلال سرخ کرده هم دارند که معرکه است.

مایکل گفت: قانعم کردی.

آنگاه نگاهش را بسوی نانسی متوجه ساخت و با تبسمی پرسید: میرویم؟

- معلوم است که میرویم . شما دوتا دارید برمیگردید؟

اما سئوالش بیجا بود. خودش میتوانست ببیند که آنها در راه برگشتن هستند. برق محسوسی در چشمان بن میدرخشید و بظاهر جنت هم با او همدل بود. نانسی از مشاهده آن حالت بی اختیار لبخندی بر لبانش نقش بست.

بن به نانسی جواب داد: آره ، ما از ساعت شش صبح امروز بیرون بوده ایم. من خسته ام . راستی برای شام چه برنامه ای دارید؟ دلتان میخواهد برای خوردن یک پیتزا نیش ترمزی بزنید؟

اتاق بن فقط چند در پائین تر از اتاق مایک بود. نانسی با لبخند گشاده ای به مایکل نگریست: آقا برنامه امشب برای شام چیست؟

اما مایکل با علامت سر پیشنهاد بن را رد کرد: امشب کمی گرفتارم باشد یک شب دیگر.

یاد آوری سریعی از ملاقات با ماریون بود.

بن گفت: خیلی خب ، باشد، به امید دیدار.

بن و جنت دستی تکان دادند و دور شدند. نانسی و مایکل به طرف بازار مکاره حرکت کردند . نانسی به مایکل چشم دوخت:براستی خیال داری امشب به دیدن او بروی؟

- بله . خواهش میکنم دیگر دلواپس نباش. همه چیز به خیر و خوشی خواهد گذشت . راستی تا یادم نرفته مادرم میگفت که کار او درست شده .

نانسی با حالتی پرسشگر مایکل را نگریست: کار کی ؟... بن؟...

- آره . من و او همزمان کار خود را در موسسه شـروع میکنیم . منتها زمینه کارمان متفاوت است .

مایکل خشنود و راضی بنظر میرسید. او و بن از دوره دبستان دوست و باهم مثل دو برادر بودند.

نانسی پرسید: خود بن خبر دارد؟

برق لبخندی بر لبهای مایکل درخشید و در جواب سری تکان داد: فکر کردم که هیجان شنیدن این خبر را بطور رسمی تقدیمش کنم . نمیخواستم قضیه برایش بیمزه شود.

نانسی هم تبسمی کرد: تو بینظیری مایکل هیلیارد و من عاشقت هستم.

سپاسگزارم خانم "هی"

-دست بردار مایکل.

نانسی این اسم را بیش از آن دوست داشت که بخواهد در هر کجا آنرا بشنود، حتی از زبان مایکل. اما مایکل جدی بود

- من دست بر نمیدارم . تو هم بهتر است به این اسم عادت کنی.

- بموقعش عادت میکنم . ولی تا آن روز فرا برسد دوشیزه مک آلیستر کاملا برازنده ام هست.

- آنروز بطور دقیق دو هفته دیگر فرا خواهد رسید. زود باش بجنب میخواهم با تو مسابقه بدهم.

پهلو به پهلوی هم ، با سرعت ، نفس زنان و خنده کنان پیش میرفتند.

مایکل سی ثانیه زودتر از نانسی به در ورودی بازار مکاره رسید. هردو عرق کرده بودند و سر حال و بی دغدغه خاطر مینمودند.

نانسی پرسید: خب ... آقا ، اول از همه نوبت چیست؟

گرچه خودش از قبل جواب را حدس زده بود و حدسش هم درست از آب در آمد.

- معلومست که بلال. احتیاجی به سئوال بود؟

- راستش نه .

دوچرخه هایشان را کنار یک درخت جا دادند . میدانستند که در آن حومه شهر هیچکس دوچرخه آنها را نخواهد دزدید. سپس قدم زنان راه افتادند.

ده دقیقه بعد ، شادمانه در کناری ایستاده بلال میخوردند. روغن از سر و رویشان میچکید .

بعد از آن سوسیس ها را به نیش کشیدند و پشت آن نوشابه های خنک را جرعه جرعه فرو دادند.

دست آخر نانسی یک پشمک عظیم را بدرقه همه اینها کرد.

مایکل به پشمکی که او میبلعید اشاره کرد و پرسید: چطور میتوانی این آشغال را فرو بدهی؟

نانسی که مثل یک دختر بچه پنج ساله شاد و سر حال مینمود ، در همان حال که پشمک خود را فرو میداد جواب مختصری داد: خیلی ساده ، خوشمزه است.

- تازگی ها به تو گفته ام چقدر خوشگلی؟

نانسی با صورت سفید شده و پر پشمک به او خندید. مایکل دستمالی برداشت و چانه او را پاک کرد و گفت: اگر خودت را ترو تمیز کنی، میتوانیم با هم عکس بگیریم.

نانسی یک پشمک دیگر به نیش کشید و باز هم دماغش گم شد.

- اوهوم ... کجا؟

- تو غیر قابل پیش بینی هستی ! نگاه کن ، آنجا...

مایکل به غرفه ای اشاره میکرد که میتوانستند صورتشان را از سوراخهائی بیرون بیاورند تا عکسشان در زمینه یک دورنمای بیگانه بیفتد. انتخاب زمینه عکس با خودشان بود.

مدتی در غرفه گشتند تا سر انجام رت باتلر و اسکارلت اوهارا را انتخاب کردند.

عجیب آنکه در عکس برخلاف انتظار قبلی خود به هیچوجه قیافه احمقانه ای پیدا نکردند. نانسی در آن لباس محلی که ماهرانه نقاشی شده بود خوشگلتر از همیشه مینمود. زیبائی چشمگیر و ظرافت خطوط صورت او با لباس پر چین و محلی آن دختر جنوبی کامل میگشت.

مایکل هم یک جوان خوش گذران مینمود.

عکاس عکس آنها را به دستشان داد و یک دلار خودش را گرفت و گفت: باید این عکس را در آرشیو خودم نگهدارم . شما دوتا خیلی خوب افتاده اید.

نانسی از این ستایش ذوق کرد و گفت: خیلی ممنون.

ولی مایکل فقط با لبخندی تعریف عکاس را پذیرفت. او خودش همیشه به وجود نانسی میبالید. فقط دو هفته دیگر ... و بعد ... اما فشار وحشیانه ای که نانسی بر آستین پیراهن مایکل وارد آورد، او را از عالم رویاهای صبحگاهی بیرون کشید.

- هی ! آنجا را نگاه ! پرتاب حلقه...

نانسی از وقتی که یک دختر کوچولو بود، همیشه دلش میخواست در بازار مکاره به غرفه پرتاب حلقه برود و بازی کند، ولی هر بار دایه های یتیم خانه میگفتند که خیلی خرج بر میدارد. نانسی خودش را برای مایکل لوس کرد: میشود برویم؟

مایکل ، تعظیم کوچکی به او کرد و بازویش را پیش برد : بله ... البته عزیزم.

مایکل قدم زنان بسوی غرفه میرفت ولی نانسی هیجان زده تر از آن بود که به قدم زدن اکتفا کند. مثل یک بچه جست و خیز میکرد. شور و شعف او مایکل را بر سر نشاط میآورد. عاقبت نانسی اصرار کرد: زود باش.... میخواهم همین حالا بازی کنم . میشود؟

- حتما نازنینم.

مایکل یک دلار داد و متصدی غرفه چهار دسته حلقه را که برای چهار دور بازی بود جلویشان گذاشت. بیشتر مشتریان فقط ربع دلار میدادند ، اما نانسی در بازی ناشی بود و همه حلقه هایش پخش و پلا میشد.

مایکل با تعجب به او چشم دوخته بود: ببینم ... دقیقا کدام جایزه مطلوب تست؟

برقی در نگاه نانسی درخشید. مثل یک بچه کوچک زمزمه کرد: گردنبند را میخواهم . تا حالا یک گردنبند پر زرق و برق نداشته ام .

این همان چیزی بود که در عالم بچگی همیشه حسرتش را بدل داشت. یک گردنبند براق و درخشان و بدلی.

مایکل گفت: راضی کردن تو خیلی آسان است عزیزم. حتم داری که یک سگ کوچولو را ترجیح نمیدهی؟

یک سگ مثل سگی که جنت در سبد گذاشته بود را در نظر داشت. اما نانسی با اراده قاطع سرش را بالا برد: نه ... گردنبند را میخواهم.

- امر ، امر خانم است .

بدنبال این حرف مایکل هر سه حلقه را درست به هدف زد. متصدی غرفه با تبسمی ، گردنبند را به او داد و مایکل بدون درنگ گردنبند را به دور گردن نانسی بست.

- بفرمائید مادموازل. متعلق به شماست . آیا لازم میدانید که بیمه اش کنیم ؟

نانسی با ظرافت گردنبند را لمس کرد . دانستن این که گردنبند دور گردنش برق میزند، شور و حالی به او بخشیده بود.

- گردنبند مرا مسخره نکن. به عقیده من این گردنبند با شکوه است .

- به عقیده من تو با شکوهی. دلت چیز دیگری هم میخواهد؟

نانسی با خنده اظهار داشت: یک پشمک دیگر...

مایکل برایش یک پشمک دیگر خرید. آنگاه نرم نرمک بسوی دوچرخه هایشان براه افتادند.لحظه ای بعد مایکل پرسید: خسته ای ؟

- راستش را بخواهی نه.

- دوست داری کمی دورتر برویم ؟ یک جای باصفا بالای آن تپه هست . میتوانیم مدتی در آنجا بنشینیم و امواج دریا را تماشا کنیم.

- موافقم.

باز سوار دوچرخه راهی شدند. منتها این بار آهسته تر میراندند.

حال و هوای نشاط آمیز تفریح از سرشان پریده بود. هر دو در افکار خود که قسمت اعظم آن متوجه دیگری بود غرق بودند.

نزدیک "ناهانت" که رسیدند نانسی میعادگاه انتخابی مایکل را بالای یک جاده انشعابی در زیر درختان کهنسال دلگشائی مشاهده کرد.

خوشحال بودند که گردش آنروزشان در چنین جای خوش منظره ای پایان میپذیرد.

- وای مایکل ... اینجا چه قشنگ است.

- میپسندی اش، مگر نه ؟

بر علفزار نرم نشستند. جلوی پیشانی حاشیه باریک شنی آغاز میشد و آن سو تر امواج بلند و یکنواخت روی یک تپه دریائی که درست تا زیر آب سر کشیده بود خرد میگشت.

مایکل گفت: همیشه دلم میخواست ترا به اینجا بیاورم.

- چقدر خوشحالم که امروز این کار را کردی.

در سکوت نشسته بودند. ناگهان نانسی از جا جست . مایکل پرسید: چی شده؟

- کاری دارم.

- برو آن پشت بوته ها.

نانسی در همانحال که بسوی نقطه ای در ساحل میدوید جواب داد: نه کله پوک . آن کار نه.

مایکل آرام دنبالش میرفت . حیرت زده بود که این دختر چه فکری در سر دارد.

نانسی در کنار یک صخره بزرگ ایستاد. با حرارت و شور تقلا میکرد که آن صخره را جابجا کند ولی تلاشش بی نتیجه ماند.

مایکل سر در نمیآورد. دست آخر گفت: هی بچه جان بگذار کمکت کنم . میخواهی چه کار کنی؟

- فقط میخواهم برای یک لحظه از جا بلندش کنم . نگاه کن ، اینجا را....

صخره زیر فشار محکم مایکل کمی راه داد و جنبید و یک حفره نمناک زیر آن نمایان شد.

قسمت سوم

نانسی بسرعت گردنبند آبی درخشان را از گردنش باز کرد. آنرا لحظه ای در دست نگاهداشت . چشمانش بسته بود. سپس آنرا در میان شنهای زیر صخره انداخت و گفت: خیلی خوب ، صخره را سر جایش بگذار.

- روی گردنبند؟...

نانسی با سر اشاره مثبت کرد. در تمام مدت نگاهش به تلولوی گردنبند آبی دوخته شده بود.

- این گردنبند یاد بودی از پیوند ما خواهد بود ، یک یاد بود همیشگی از یک پیوند دائمی . آنرا دفن میکنیم که تا وقتی این صخره و این ساحل و این درخت ها در اینجا هستند ، پیوند ما هم باقی بماند.

مایکل لبخند محوی بر لب نشاند.

- داریم خیلی خیالپرداز میشویم.

- چرا نشویم ؟ اگر آنقدر خوشبختی که عاشق باشی، عشقت را گرامی بدار. آشیانه ای به آن بده.

- حق با توست . کاملا حق با توست . خیلی خب . پس اینجا آشیانه عشق ماست.

- حالا بیا پیمانی ببندیم. من قسم میخورم که هرگز از خاطر نبرم که چه چیزی در اینجاست ، یا چرا در اینجاست . حالا نوبت توست.

نانسی همانطور که زانو زده بود به مایکل نگاه کرد. مایکل باز لبهایش از تبسمی درخشید . هیچگاه تا به این اندازه دلباخته نانسی نبود.

- من پیمان میبندم... عهد میکنم که هرگز به تو نگویم خداحافظ...

و آنگاه بدون هیچ دلیل خاصی هر دو خنده را سر دادند . چرا که جوان بودن ، رمانتیک بودن و حتی غرق در روغن بلال بودن خوش آیند است. روز دلپذیری بر آنها گذشته بود.

مایکل پرسید: حالا میتوانیم برویم؟

نانسی با سر رضایت داد . بطرف جائی که دوچرخه هایشان را گذاشته بودند روانه شدند.

دو ساعت بعد به آپارتمان کوچک و زیبای نانسی که نزدیک خوابگاه دانشجویان قرار داشت رسیدند.

مایکل در حالی که خود را روی کاناپه رها میکرد، نگاهی به دور و بر آپارتمان انداخت و یک بار دیگر حس کرد که بودن در این خانه برایش چقدر لذت بخش است و در آن چه آسایشی دارد. تنها خانه واقعی که تا بحال شناخته . آپارتمان وسیع مادرش هیچگاه آسایشی به او نمیبخشید، ولی این خانه کوچک ، چرا. فرح بخش و با روح بود. هر گوشه آن نموداری از روحیه صمیمی نانسی بود و هر تکه از اثاثیه اش سلیقه ظریف او را نشان میداد. تابلوهائی که در طی سالها کشیده بود ، رنگهای گرمی که برای دیوارها انتخاب کرده بود، یک کاناپه نرم از مخمل قهوه ای ، یک قالیچه پوستی که از یک دوست خریده بود. همیشه در گوشه و کنار خانه ، گل بود و گیاهانی که نانسی با همه دقت به آنها میرسید.

- نانسی میدانی که چقدر این خانه را دوست دارم؟

نانسی نگاه غریبانه ای به اطراف افکند.

- آره میدانم ، خود منهم همینطور. دل کندن از اینجا مشکل است . توی این فکر هستم که بعد از عروسی مان چه کنیم؟

- همه این اثاثیه قشنگ را به نیویورک میبریم . آشیانه کوچک گرمی برایشان پیدا میکنیم.

ناگهان نگاه مایکل بسمت چیزی کشیده شد.

- این چیست ؟ جدید است ؟

به سه پایه نقاشی نانسی اشاره میکرد که تابلوی روی آن هنوز در مراحل اولیه کار بود. اما حتی در آن مرحله هم حالت همیشگی تابلوهای نانسی را داشت. تابلو دورنمائی از درخت و مزرعه بود. اما وقتی مایکل بطرف آن رفت ، پسر کوچکی را هم دید که در یک درخت پنهان شده و پاهایش را آویزان کرده . با کنجکاوی پرسید: وقتی برگهای درخت را بکشی ، باز پسرک پیداست؟

- شاید . اما چه فرقی میکند؟ ما که میدانیم پسرک آنجاست. تابلو را میپسندی؟

قبل از آنکه مایکل جواب دهد، نانسی علاقه او را به تابلو در نگاهش خواند و غرق لذت شد. مایکل همیشه هنر او را کاملا درک میکرد . او در پاسخ نانسی گفت: من عاشق این تابلو هستم.

- در اینصورت وقتی که تمام بشود بعنوان هدیه عروسی بتو تقدیم خواهد شد.

- چه هدیه سخاوتمندانه ای .... راستی ، صحبت هدیه عروسی شد....

مایکل نگاهی به ساعتش انداخت . کمی از پنج گذشته بود. میخواست ساعت شش در فرودگاه باشد.

ادامه داد : باید راه بیفتم .

- براستی خیال داری امشب بروی؟

- آره این ملاقات خیلی اهمیت دارد. تا چند ساعت دیگر بر میگردم. فکر میکنم حدود هفت و نیم –هشت به خانه ماریون برسم . بستگی به وضع ترافیک دارد. بعد میتوانم با آخرین هواپیما که ساعت یازده حرکت میکند برگردم و تا نیمه شب به خانه برسم. خب ؟

- خب !

با این وجود نانسی در قلب خود تردیدی احساس میکرد دلواپس رفتن مایکل بود. نمیخواست که او برود. هرچند که دلیلی هم برای دلشوره خود نمیافت.

- امیدوارم همه چیز بخوبی بگذرد.

- یقین دارم که همینطور میشود.

با اینحال ، هردوی آنها خوب میدانستند که ماریون فقط کاری را میکند که مایل به انجام آن است، و به حرفهائی گوش میسپرد که میخواهد آنها را بشنود، و تنها موضوعاتی را میفهمد که موافق طبعش باشد.

با وجود این مایکل به دلش افتاده بود که او و نانسی در این مبارزه بر ماریون پیروز میشوند. باید پیروز میشدند . او باید به نانسی میرسید ، به هر قیمتی ، به هر بهائی.

مایکل کراواتی دور یقه پیراهن اسپرتش لغزاند و یک کت نازک را از پشت صندلی قاپ زد. خودش آن کت را صبح همانروز در آنجا گذاشته بود. اطلاع داشت که هوا در نیویورک گرم است ولی در ضمن میدانست که در خانه ماریون باید با کت و کراوات حاضر شود. رعایت این نکات ضروری بود. ماریون به هیچوجه تاب تحمل هیپی ها ، یا هیچ ها ... مثل نانسی را نداشت.

در هنگام خداحافظی هر دو آگاه بودند که مایکل با چه واکنشی روبرو خواهد بود.

- موفق باشی.

- دوستت دارم.

نانسی مدتی طولانی در آپارتمان ساکت نشست و به عکسی که در بازار مکاره انداخته بودند چشم دوخت. رت و اسکارلت ، عشاق جاودانی .... در آن دورنمای بومی چوبی ، با صورت هائی که از توی سوراخ بیرون آورده بودند....

ولی ظاهرشان احمقانه نمینمود، بلکه شادی و خوش بختی قلبی شان ، را نشان میداد. نانسی دو به شک بود که آیا ماریون میتواند این موضوع را درک کند؟ آیا او تفاوت بین آدم خوشبخت و آدم احمق را میداند ؟ همان تفاوتی را که بین واقعیت و خیالات است؟ مشکوک بود که آیا ماریون اصلا قوه فهم و درک دارد؟

*****

میز اتاق ناهار خوری همانند یک دریاچه تلالو داشت. فقط در کنار ساحل رومیزی کتانی کرم رنگی که یک ظرف چینی به رنگ آبی و طلائی زینت بخش آن بود به این تلالو خدشه وارد میساخت . در کنار ظرف یک سرویس قهوه خوری نقره قرار داشت و یک زنگ نقره ای زینتی کوچک.

ماریون هیلیارد دود سیگاری را که تازه روشن کرده بود ، با آهی از میان لبها بیرون فرستاد و به صندلی اش تکیه داد. امروز خسته شده بود. یکشنبه ها همیشه خسته اش میکردند. گاهی به این فکر میافتاد که در خانه بیش از اداره کار میکند. یکشنبه را به مکاتبات شخصی ، مطالعه گزارش های آشپز و خانه دار ، تهیه فهرستی از کمبودهای گنجه لباسش و صورتی تعمیراتی که متوجه شده بود لازمست در خانه انجام گیرد و تهیه برنامه غذائی برای روزهای هفته میگذراند. این کارها برایش شاق بود، ولی از سالها پیش ، حتی قبل از آنکه کار اداری را آغاز کند، برنامه یکشنبه هایش همین بود.

آن زمان هم که جانشین شوهرش شد ، باز یکشنبه ها را صرف رسیدگی به امور خانه و مراقبت از مایکل در غیاب پرستارش که به مرخصی میرفت میکرد.

یاد آوری این خاطره لبخندی بر لب او نشاند. لحظه ای چشمانش را بست. چه یکشنبه های عزیزی ! چندین ساعت را با پسرش میگذراند. بی آنکه هیچ کس مزاحمشان بشود، یا بخواهد پسرش را از دستش بیرون بیاورد.

بعد از آن دیگر هیچ یکشنبه ای به آنسان نگذشت . سالهای سال او و مایکل از هم دور ماندند.

ماریون به آرامی بر روی صندلی نشست و پسرش را در هجده سال قبل مشاهده کرد، آن زمان که پسرک شش ساله و کاملا متعلق به مادرش بود. یک قطره اشک شفاف از لای مژگانش خزید . چقدر به آن بچه دلبسته بود . حاضر بود برای او همه کار بکند. در واقع همه کار هم کرد. برای او یک امپراطوری را حراست کرد. گنجینه ای را از نسلی دریافت نمود و از آن مراقبت کرد تا آنرا به نسل بعدی تحویل دهد. این گرانبهاترین هدیه او به مایکل محسوب میشد. موسسه کورت – هیلیارد کم کم همانطور که به پسرش عشق میورزید به آن حرفه هم دلبستگی پیدا کرده بود.

- خوشگل شده ای مادر.

ماریون چشمانش را با تعجب گشود و پسرش را دید که در استانه اتاق ناهار خوری ایستاده . چقدر دلش میخواست در آن لحظه گریه کند . آرزو داشت مثل تمام سالهای پیش او را در آغوش خود بگیرد. اما فقط لبخند مختصری زد و گفت: صدای زنگ در را نشنیدم.

در لحن کلامش هیچ دعوتی به صمیمیت و کوچکترین اثری از آنچه که در قلب خود احساس میکرد نمایان نبود. تا بحال هیچس نفهمیده بود که درون ماریون چه میگذرد. مایکل گفت: من از کلید خودم استفاده کردم. میتوانم بیایم تو..؟

- البته ، دسر میل داری؟

مایکل آهسته قدم به داخل اتاق گذاشت . لبخند کوچک و لرزانی بر لبانش بازی میکرد. مثل یک پسر بچه توی بشقاب مادرش سرک کشید.

- هوم .... چی خوردی ؟ انگار باید شکلات باشد، هان؟

ماریون خنده اش گرفت و با سر اشاره کرد. این پسر هیچ وقت بزرگ نمیشد، یا دست کم از جهاتی همیشه یک پسر بچه باقی میماند.

- شیرینی کرم دار است . میخواهی کمی بخوری؟ متی هنوز در آشپزخانه هست.

- شاید دارد حساب ته مانده اش را میرسد؟

هر دو از این حرف که میدانستند دور از حقیقت نیست خنده را سر دادند . با این حال ماریون زنگ را بصدا در آورد.

متی یکلحظه بعد حاضر شد. در روپوش سیاه قیطان دوزی رنگ پریده بنظر میرسید. او عمری را در دویدن و رفتن و آوردن و خدمت کردن به دیگران گذرانده بود. فقط گاه بگاه یکشنبه هائی را به خودش اختصاص میداد و تازه در آنروزها هم که آن همه حسرت فرا رسیدنشان را کشیده بود، هیچ کار خاصی نداشت که انجام بدهد.

- بله خانم؟

ماریون دستور داد: برای آقای هیلیارد قهوه بیاور و عزیزم دسر میخوری؟

مایکل با سر اشاره کرد که نه... و دیگر هیچی.

- اطاعت خانم.

یک لحظه مایکل اسیر آن حیرت همیشگی شد که چرا مادرش هیچوقت ازمستخدمین تشکر نمیکند. چنان که گوئی آنها فقط برای اجرای اوامر او به دنیا آمده اند. ولی می دانست که عقیده مادرش هم همین است ! این زن همیشه در میان لشگری از خدمتکاران و منشی ها و بر خوردار از همه گونه امکانات کمک زندگی کرده بود. ماریون کودکی اش را تنها ولی در رفاه گذرانده بود. وقتی سه سالش بود مادر و تنها برادرش در یک سانحه از بین رفتند. برادری که وارث تاج و تخت امپراطوری آرشیتکتی کوتر محسوب میشد. بعد از آن حادثه ، ماریون جانشین او شد و از زمانی که بر تخت نشست ، کارش را با لیاقت تمام انجام داد.

- خب پسرم ، دانشکده در چه حال است ؟

- شکر خدا تقریبا تمام شد. فقط دو هفته به جشن فارغ التحصیلی مانده.

- میدانم . من به تو افتخار میکنم . خودت هم اینرا میدانی . دکترا مدرک با ارزشی است ، بخصوص در رشته معماری.

لحن مادرش او را بر می انگیخت که بگوید " آخ مادر" درست مثل زمان نه سالگی اش .

ماریون ادامه داد: همین هفته با آن جوان آوری برای کارش تماس میگیریم . تو که چیزی به او نگفته ای؟

ماریون این حرف را بیشتر از روی کنجکاوی میزد تا سختگیری . برایش ذره اهمیت نداشت که مایکل به بن چیزی گفته باشد یا خیر . به عقیده او ذوق زده کردن بن که مایکل این همه مهم تلقی اش میکرد، بچگانه و ابلهانه بود.

مایکل جواب داد: نه ، چیزی نگفته ام. خیلی خوشحال خواهد شد.

- باید از خوشحالی سر از پا نشناسد . این یک شغل عالیست.

- بن لیاقتش را دارد.

- امیدوارم همینطور باشد

ماریون هرگز وقت را تلف نمیکرد.

- تو چی ؟ برای شروع کار آماده ای ؟ دفتر کار تو تا هفته آینده حاضر خواهد شد.

از فکر دفتر کار برقی در چشمان مایکل درخشیدن گرفت. چه دفتر کار قشنگی پیدا میکرد. تزئینات چوبی دیوارهای آن به تزئینات اتاق کار پدرش شبیه بود. بانضمام تابلوهای سیاه قلم متعلق به پدرش ، یک کاناپه با صندلی ها چرمی براق و یک دست مبل به سبک دوره جرج پادشاه انگلستان. مادرش تمام این اثاثیه را در تعطیلات مختلف از لندن خریده بود. ماریون با غرور ادامه داد: پسر عزیزم ، واقعا که دفتر کار پر شکوهی داری.

پرتو لبخندی چهره مایکل را روشن ساخت: چه خوب ، من چند تا تابلو دارم که میخواهم قاب بگیرم. اما صبر میکنم تا نگاهی به دکوراسیون اتاق بیندازم.

- احتیاجی به این کار نیست. من همه چیزهائی را که برای دیوارها لازم باشد خریده ام.

اما مایکل از آن فکر منصرف نمیشد. آخر پای تابلوهای نانسی در میان بود. ناگهان شعله ای در نگاهش زبانه کشید. مادرش با دقت به او چشم دوخته بود. چیزی در صورت مایکل میدید. مایکل گفت: مادر ...

با آه کوتاهی پهلوی مادرش نشست . لحظه ای بعد که متی با قهوه وارد شد، کمی خود را جابجا کرد: متشکرم متی ...

- خواهش میکنم آقای هیلیارد.

متی با گرمی همیشگی به مایکل تبسم کرد. مایکل همیشه نسبت به او رفتار مهر آمیزی داشت ، گوئی بیزار بود از این که او را آزرده کند . درست برعکس...

- امر دیگری ندارید خانم؟

- نه . اما ... مایکل موافقی که قهوه را در کتابخانه بخوریم؟

- اشکال ندارد.

مایکل از این پیشنهاد راضی بود. شاید در کتابخانه راحت تر میتوانست حرفهایش را بزند. اتاق نهار خوری منزل مادرش همیشه سالن رقص خانه های نیاکان را به یادش میآورد. محیط اتاق حال و هوائی برای یک گفتگوی صمیمانه فراهم نمیکرد، چه برسد برای متقاعد ساختن تدریجی ماریون.

مایکل از جا بلند شد و به دنبال مادرش از اتاق خارج گشت. از سه پله مفروش با قالیهای ضخیم پائین رفتند و یکسر به کتابخانه که درست در سمت چپ قرار داشت وارد شدند.

کتابخانه با منظره پر شکوهی از خیابان پنجم و کنده راحتی از پراک مرکزی و آتشگاهی روشن زینت یافته بود. بر دو دیوار کتابهای متعدد را ردیف بندی کرده بودند و بر دیوار چهارم تصویری از پدر مایکل خود نمائی میکرد. تصویری که مایکل آنرا دوست داشت . چون پدرش در آن بسیار خونگرم و صمیمی مینمود، مثل کسی که انسان دوست دارد با او آشنا شود.

مایکل در بچگی بارها به آن اتاق آمده بود تا ته تصویر پدرش نگاهی بیندازد و با او با صدای بلند درد دل کند. یک بار مادرش او را در حین انجام این کار غافلگیر کرد و گفت این کار احمقانه ایست که مرتکب میشود. ولی بعد ها مایکل ، مادرش را در آن اتاق یافت که گریه میکرد و درست مثل خود او به تصویر چشم دوخته بود.

ماریون در صندلی همیشگی اش که متعلق به عهد لوئی پانزدهم بود و روکش بژ رنگی داشت رو به آتش نشست . امشب لباس او هم به رنگ صندلی بود و در یک لحظه که آتش شعله کشید مایکل او را زیبا یافت.

البته ماریون روزگاری نه چندان دور زنی زیبا بود . حالا پنجاه و هفت سال داشت . مایکل را در سی و سه سالگی به دنیا آورد. پیش از آن فرصتی برای بچه دار شدن نداشت . آن روزها زن بسیار قشنگی بود. همان موهای بور تیره مایکل را داشت که اکنون به خاکستری گرائیده شده بود. روحیه و سر زندگی از ظاهرش رخت بر بسته و در طول سالها جای خود را به چیزهای دیگر و بیشتر از همه با کار داده بود. چشمانی که روزی آبی گل گندمی بود. اکنون تقریبا خاکستری مینمود ، چنان که گوئی زمستان سر انجام از راه رسیده بود.

ماریون گفت : مایکل احساس میکنم که تو امشب به قصد گفت و گو در باره موضوع مهمی به اینجا آمده ای . اتفاقی افتاده؟

ماریون با خود اندیشید آیا او زنی را حامله کرده ؟ اتومبیل خود را خرد کرده؟ به کسی صدمه ای زده؟ البته تا زمانی که مشکلاتش را با او در میان میگذاشت هیچ مسئله ای غیر قابل جبران نبود. ماریون خوشحال بود که پسرش برای چاره جوئی نزد او آمده است .

مایکل جواب داد: نه اتفاقی نیفتاده . ولی موضوعی هست که آمده ام با تو در باره آن بحث کنم.

غلط...! حتی خود مایکل هم بخاطر کلمه غلطی که بر زبان آورده بود بنحو محسوسی خود را جمع و جور کرد. بحث کنم ! باید میگفت : موضوعی هست که میخواه بتو "بگویم" نه اینکه با تو در باره آن بحث کنم. " احمق".

مایکل ادامه داد: فکر کردم موقع آن رسیده که با یکدیگر یکرنگ باشیم.

- طوری حرف میزنی که انگار ما با هم دو رو هستیم.

- در مورد بعضی مسائل همینطور هست.

اکنون تمام بدن مایکل منقبض شده بود. روی صندلی خود به جلو خم شد . متوجه پدرش بود که از بالای سر به او مینگریست. ادامه داد: من و تو در مورد نانسی با هم یکرنگ نیستیم مادر.

- نانسی ؟

ماریون لحن مبهمی داشت . ناگهان این میل در دل مایکل زبانه کشید که از جا بپرد و یک سیلی بگوش او بزند . از لحن مادرش هنگام ادای کلمه نانسی نفرت داشت. ماریون طوری اسم نانسی را بر زبان آورد که گوئی او هم یکی از خدمتکارانش است.

- بله . نانسی مک آلیستر دوست من .

- آهان ... خب...

سکوت پایان ناپذیری حکمفرما شد. ماریون قاشق مطلا و میناکاری کوچک را در فنجان قهوه خوری خود میچرخاند . سر انجام آنرا در نعلبکی گذاشت . وقتی سکوت را شکست ، چشمانش را حجابی از یخ حاکستری پوشانده بود.

- راجع به نانسی در چه مورد یکرنگ نیستیم ؟

- تو سعی میکنی وانمود کنی که او وجود خارجی ندارد و من میخواهم در این مورد ترا مشوش نکنم . ولی راستش را بخواهی مادر .... من قصد دارم با او ازدواج کنم.

مایکل نفسی عمیق کشید و به پشتی صندلیش تکیه داد و افزود: تا دو هفته دیگر.

- آهان.

ماریون هیلیارد آرامش کامل داشت . نگاهش به هیچ سو منحرف نشد . دستها و صورتش هم کوچکترین حرکتی نکردند. اصلا تکان نخورد.

- میتوانم بپرسم علت این ازدواج چیست؟ نکند دختره حامله است؟

- البته که نه.

- چه خوش بیاری بزرگی ! ممکنست سئوال کنم که در اینصورت چرا قصد ازدواج با او را داری؟ آنهم تا دو هفته دیگر؟

- زیرا دو هفته دیگر فارغ التحصیل میشوم ، بخاطر این که به نیویورک میآیم ، کارم را شروع میکنم ، چون که این مفهومی دارد.

- برای کی مفهوم دارد؟

یخ چشمان ماریون سخت شد و یا ساق پایش با دقت روی دیگری قرار گرفت و صدای خش و خش ابریشم برخاست.

مایکل زیر نگاه خیره و مداوم او احساس ناراحتی میکرد. ماریون درست مثل زمان کار اداری بیرحم بود. او میتوانست هر مردی را بر آشفته کند و حتی در هم بشکند. مایکل پاسخ داد:برای ما مفهوم دارد مادر.

- خیل خب ... باشد . ولی برای من که ندارد . از ما دعوت شده با همان گروهی که مرکز پزشکی هارتفورد را ساختیم، یک مرکز پزشکی در سانفرانسیسکو بسازیم. تو دیگر فرصتی برای رسیدن به یک همسر نخواهی داشت . من برای یک الی دو سال آینده خیلی روی تو حساب میکنم . اینرا صادقانه میگویم عزیزم . بهتر است دست نگهداری.

این اولین انعطافی بود که مایکل مشاهده میکرد و تا حدودی به شک افتاد که نکند جای امیدی هم باشد. در جواب گفت: نانسی برای هردوی ما وجود مفیدی خواهد بود مادر . نه فکر مرا بهم میزند و نه موی دماغ تو میشود. او دختر نازنینی است .

- شاید باشد و اما در مورد مفید بودنش ... به ننگی که همراهش هست فکر کرده ای؟

در این لحظه برق پیروزی در نگاه ماریون میدرخشید. او میرفت که همه چیز را نابود کند . مایکل ناگهان نفس را در سینه حبس کرد. مثل یک شکار درمانده بود. نمیدانست شکارچی در کجا یا چگونه ضربه آخر را وارد میکند. با ضعف پرسید: چه ننگی؟

- لابد به تو گفته که کی هست؟

ای خدای مهربان ! این زن میخواهد چه بگوید؟

- منظورت چیست که او کی هست ؟

ماریون با حرکت نرمی چون یک گربه ، فنجان قهوه خوری را کنار گذاشت و پشت میز تحریرش خزید. از کشوی آخر یک پوشه را برداشت و در سکوت آنرا بدست مایکل داد.

مایکل لحظه هائی پوشه را نگهداشت . میترسید نگاهی به محتویاتش بیندازد. پرسید: این چیست؟

- یک گزارش است . من یک کارگاه خصوصی را استخدام کردم تا سر از کار این دوست کوچولو و هنرمند تو در بیاورد. چندان خشنود کننده نیست.

بنظر مایکل رسید که او حقیقتی را کتمان میکند. صورت ماریون کبود شده بود.

- لطفا بنشین و آنرا بخوان.

مایکل ننشست ولی با اکراه پرونده را باز کرد و به خواندن مشغول شد.

گزارش در دوازده سطر اول حاکی از این بود که وقتی هنوز نانسی یک طفل شیر خواره بود پدرش در زندان به قتل رسید و دو سال بعد مادرش بر اثر افراط در میخوارگی در گذشت . این پرونده به وضوح آشکار میساخت که پدره هفت سال همدست سارقین مسلح بوده .

- مردمان محترمی هستند، مگر نه پسر عزیزم؟

شیوه بیانش اهانت آمیز بود. ناگهان مایکل پروند را روی میز پرتاب کرد. اوراق داخل پوشه بسرعت روی کف اتاق ولو شد.

- من این مهملات را نخواهم خواند.

- نه ، نخوان ... ولی با آن عروسی خواهی کرد.

- آخر چه فرقی میکند که مادر و پدر او چه کسانی باشند؟ مگر این بدبختی تقصیر اوست؟

- نه از بدشانسی اوست ، و بدشانسی تو اگر با او ازدواج کنی . مایکل سر عقل بیا، تو داری قدم به حرفه ای میگذاری که در هر معامله آن میلیونها دلار خرج میشود. دیگر از عهده ننگ و رسوائی بر نمیآئی . تو همه ما را به نابودی میکشانی..... بیشتر از پنجاه سال پیش ، پدر بزرگ تو این موسسه را بنیان نهاد و حالا تو خیال داری بخاطر یک مترس خرابش کنی؟ دیوانه نشو وقتش رسیده که بزرگ بشوی پسرم. این فرصت گرانبها را از دست نده. درست تا دوهفته دیگر، روزهای عیاشی و بیخیالی تو بپایان میرسند.

اکنون که به پسرش نگه میکرد چون آتشی سوزان بود. خیال نداشت در این جنگ شکست بخورد. این پیروزی را به هر قیمتی میخواست.

- مایکل ! من در این مورد با تو بحث نمیکنم. تو هیچ چاره ای نداری.

همیشه همین حرف را به او زده بود. لعنتی همیشه همین را...

مایکل با قدمهای بلند عرض اتاق را میپیمود. ناگهان غرشی سر داد: به جهنم که ندارم! مادر من خیال ندارم تمام عمرم جلوی تو و مقرراتت سر خم کنم و زانو به زمین بزنم . نخیر ! این کار را نمیکنم. میدانم که چه خیالی در سر داری . میخواهی مرا توی این کار بکشانی و همه جا دستم را بگیری، تا روزی که بازنشسته بشوی و آنگاه مرا مثل یک توله سگ از روی کاناپه اتاقت هدایت کنی . خیلی خوب به درک ! من میآیم و برای تو کار میکنم. ولی همین ، والسلام. تو مالک زندگی من نیستی . نه حالا و نه هیچوقت . و من حق دارم با هرکسی که از جان و دل خواهانش هستم ازدواج کنم.

- مایکل!

صدای ناگهانی و یکنواخت زنگ در، رشته گفتگوهایشان را پاره کرد. هردو ایستادند و مثل دو ببر در یک قفس به هم چشم دوختند... ببر پیر و ببر جوان... هر کدام تا حدودی ترسیده از دیگری ... هر کدام گرسنه پیروزی... هریک در مبارزه برای تفوق جوئی.

هنوز در دو طرف اتاق ایستاده بودند و از فرط خشم بدنشان میلرزید که جرج کالووی وارد شد و بیدرنگ حس کرد که قدم به صحنه یک دعوای شدید و آزارنده گذاشته است.

جرج کالووی مرد آرام و با نزاکتی بود که آخرین سالهای پنجاه را میگذراند. در طی سالیان دراز چون دست راست ماریون برای او کار کرده بود. حتی بیشتر از آن ، در کوتر هیلیارد قسمت اعظم قدرت را در دست خود داشت. ولی برعکس ماریون بندرت روی صحنه ظاهر میشد. ترجیح میداد که قدرت خود را از پشت پرده اعمال کند. دیر زمانی بود که به امتیازات قدرت بی سرو صدا پی برده بود . همین سیاست باعث شد که ماریون از همان زمان که جای شوهر خود را در موسسه اشغال کرد ، نسبت به او احساس اعتماد و تحسین کند.در آن زمان ماریون رئیس پوشالی بیش نبود. در نخستین سال ، این جرج بود که موسسه را براستی اداره میکرد. و در ضمن با اراده قاطع و هوشیاری تام سر نخ ها را بدست ماریون میداد.

کار خودش را آنقدر خوب انجام داد که ماریون هرچه را که او یادش داد، وحتی بیشتر از آنرا بخوبی آموخت. حالا ماریون برای خودش وزنه ای شده بود ولی هنوز در هر معامله بزرگ به جرج اتکا میکرد.

این امر برای جرج خیلی اهمیت داشت چون پی میبرد که بعد از سالیان دراز هنوز به وجود او نیاز هست. جرج و ماریون یک تیم را تشکیل داده بودند. هر دو آرام ، جدائی ناپذیر و قدرتمند بواسطه وجود دیگری. جرج گاهی به شک میافتاد که آیا مایکل میداند که مادرش و او چقدر با هم صمیمی هستند؟ این موضوع باعث اشتغال فکر او میشد. مایکل همیشه محور اندیشه ها و زندگی مادرش بود. اصلا چه علتی دارد که او تا بحال متوجه شده باشد که جرج چقدر علاقه و توجه بخرج میدهد؟ از بعضی جهات حتی ماریون هم این را ملتفت نمیشد. ولی جرج با همین وضع کنار آمده بود. او همه شور و انرژی اش را بیدریغ نثار کارمیکرد و شاید روزی میرسید که ...

اکنون جرج با نگرانی آنی به ماریون نگاه میکرد. او میتوانست از زیر پودر و سرخابی که بدقت مالیده شده بود فشردگی دور لبها و رنگ پریدگی عجیب چهره او را تشخیص دهد. او بیشتر از هر کس دیگری از وضع سلامت و بیماری ماریون خبر داشت . سالها پیش ماریون با او درد دل کرده بود. چون بخاطر کار هم که شده لازم میدانست کسی را مطلع سازد. ماریون بطور وحشتناکی فشار خونش بالا بود و یک بیماری قلبی حاد داشت.

جرج پرسید: ماریون ... حالت خوب است؟

تا یک لحظه پاسخی نشنید . سپس ماریون از پسرش نگاه بر گرفت تا به همکار و دوست قدیمی اش بنگرد.

- بله ... بله..، حالم خوبست. معذرت میخواهم . شب بخیر جرج بیا تو.

- به گمانم بد موقعی مزاحم شدم.

- ابدا جرج من داشتم میرفتم.

مایکل برگشت تا نگاهی به جرج بیندازد ونتوانست حتی بظاهر هم که شده لبخندی بر لب بنشاند و آنگاه بار دیگر به مادرش نگریست ولی هیچ قدمی برای نزدیک شدن به او بر نداشت.

- شب بخیر مادر.

- من فردا بتو تلفن میزنم مایکل و در این مورد مذاکره میکنیم .

مایکل دلش میخواست زهرش را به او بریزد . چیزی بگوید که تا مغز استخوان او را بلرزاند . ولی نتوانست . نمیدانست که چرا نمیتواند. تازه فایده اش چه بود؟

- مایکل ...!

مایکل پاسخی به مادرش نداد. به سردی با جرج دست داد و بدون اینکه به پشت سرش نگاهی بیندازد از کتابخانه بیرون رفت.

نه نگاه مادرش را دید و نه نگرانی جرج را ، هنگامی که ماریون آهسته بر صندلیش لغزید و دستهای لرزان خود را بر روی صورت نهاد. اشک به چشمان ماریون میدوید. اشک هائی که او آنها را حتی ازجرج هم مخفی میکرد. جرج گفت: ترا بخدا بگو چی شده ؟

- میخواست دست به کار احمقانه ای بزند.

- شاید فقط حرفش را میزند . همه ما گاه بگاه تهدید میکنیم که کار ابلهانه ای انجام میدهیم.

- در سن ما تهدید میکنند ، در سن او عمل.

ماریون آهی کشید و بر صندلی نرم خود آرام تکیه داد. تمام این تلاشها برای هیچ بود. گزارش های کارگاه خصوصی ، تلفن ها ...

جرج پرسید: امروز دوایت را خورده ای؟

ماریون با حرکت نه چندان محسوسی جواب منفی داد.

جرج پیگیر شد : قرص هایت کجاست ؟

- توی کیفم . روی میز.

جرج بسوی میز تحریر رفت . بدون این که به کاغذهای گزارش که روی میز و زمین ولو شده بودند کوچکترین اشاره ای بکند. کیف دستی سیاهرنگ پوست سوسماری او را که قلابی از طلای هیجده عیار داشت همانجا یافت. آن کیف را خوب میشناخت. چون خودش عید سه سال قبل آنرا به ماریون هدیه کرده بود.

شیشه قرص را پیدا کرد. در حالیکه دو قرص سفید در دست داشت بسوی ماریون برگشت. ماریون تق- تق فنجان قهوه خوری را شنید و چشمانش را گشود. در این لحظه بود که به جرج تبسم کرد: اگر ترا نداشتم چه میکردم؟

جرج حتی طاقت شنیدن این حرف را نداشت . با دلسوزی گفت: میخواهی تنهایت بگذارم ؟ به کمی استراحت احتیاج داری.

- فکر مایکل بیشتر آشفته ام میکند.

- هنوز که از کار در موسسه منصرف نشده ؟

- نه . موضوع چیز دیگری است.

- آهان... پس موضوع دختره است .

جرج هم این قضیه را میدانست ولی نمیخواست در آن لحظه ماریون را در تنگنا بگذارد. به حد کافی فشار به اعصابش وارد میآمد.

اما دست کم رنگ بصورتش برگشته بود. ماریون بعد از این که قرص ها را بلعید، سیگاری از کیف خود بیرون آورد. جرج همچنان او را مینگریست سیگارش را روشن کرد.

" زن قشنگی است " این فکر همیشه در سر جرج میچرخید.

حتی حالا که خسته و بطور روز افزونی بیمار شده ، هنوز تو دل برو و جذاب است.

جرج دو به شک بود که آیا مایکل میداند مادرش تا چه حد مریض است ؟ در آنصورت شاید نمی توانست یا نمیبایست او را این همه پر یشان کند.

آنچه جرج نمیدانست این بود که در آن لحظه مایکل هم به انداز مادرش دچار فشار و ناراحتی عصبی بود.

در راه برگشت به فرودگاه وقتی بر پشتی صندلی تکیه میداد، داغی اشک چشمانش را میسوزاند.

بمحض رسیدن به فرودگاه به نانسی تلفن زد. هواپیمایش تا بیست دقیقه دیگر پرواز میکرد.

نانسی از لحن الو گفتن او نفهمید که اوضاع چطور گذشته . از اینرو پرسید : چطور شد؟

- درست شد. برایت یک سرگرم جور کرده ام . از تو میخواهم کیفت را برداری ، لباس بپوشی و تا یکساعت و ربع دیگر که من به آنجا میرسم حاضر و آماده باشی.

نانسی گوشی در دست ، روی کاناپه حلقه زده گیج شده بود: برای چه حاضر بشوم؟

مایکل لحظه ای سکوت کرد و سپس برق لبخندی لبانش را روشن ساخت . بعد از دو ساعت این نخستین تبسم او بود.

- برای یک ماجرا نازنینم. خودت خواهی دید.

نانسی خنده ای کرد ، همان خنده نرم و گیرا و آشنا: تو دیوانه ای.

- البته که دیوانه ام . دیوانه تو.

مایکل دوباره خودش شده بود. یک بار دیگر تمام لحظه های زندگیش میرفت که مفهوم پیدا کند . او پیش نانسی بر میگشت و هیچکس نمیتوانست این خوشبختی را از او بگیرد. نه مادرش و نه یک گزارش . هیچکس و هیچ چیز! او صبح همانروز در ساحل ، همانجا که گردنبند را دفن کردند پیمان بست که هرگز به نانسی نگوید خداحافظ و سر قول و قرار خود ایستاده بود.

- خیلی خوب نانسی دیگر بجنب. آهان ، راستی ، تا یادم نرفته سعی کن یک چیز کهنه بپوشی ، با یک چیز نو.

حالا دیگر مایکل فقط تبسم بر لب ننشانده بود، بلکه میخندید.

نانسی گفت: منظورت این است که ....

دنباله کلام نانسی در حیرتش گم شد.

مایکل گفت: منظورم ایست که امشب ازدواج میکنیم . موافقی ؟

- آره ، اما ....

- اما بی اما ...

- ولی چرا امشب؟

- روی غریزه . به من اعتماد کن . تازه ، ماه هم کامل است

- باید باشد.

حالا چهره نانسی هم از پرتو لبخندی میدرخشید . قرار بود عروس بشود! او و مایکل زن و شوهر میشدند.

- تا یکساعت دیگر میبینمت دختر جان. در ضمن نانسی..

- هان؟

- خیل دوستت دارم...

مایکل گوشی را گذاشت و بسمت دروازه خروجی فرودگاه شتافت.

او آخرین مسافری بود که سوارهواپیمای عازم بوستون شد. اکنون هیچ چیز نمیتوانست مانعش بشود.

از ده دقیقه پیش یکنواخت به در میکوفت و خیال نداشت که از این کاردست بکشد. میدانست که بن در خانه است . فریادش بلند شده بود: بن ... بلند شو پسر .... بن ... ترا بخدا .... مرد پاشو...

یک رگبار دیگر مشت، و سرانجام صدای پای یکنفر ، و آنگاه ترق ترق باز شدن در.

باز شدن در بن خواب آلود و سراسیمه ای را که در لباس منزل نمایان کرد که یک پایش را میمالید. مایکل حیرت زده گفت: ای خدای بزرگ . تازه ساعت یازده است . تو این وقت شب توی خواب چه میکردی.

اما پوزخند بن در نگاه دوم به او فهماند.

- پروردگارا! پسر تو صدمه دیده ای.

بن با لبخند شیطنت آمیز نگاهی به پای خود انداخت و ساقهای پایش هنوز ناپایدار و لرزان بود.

- سر انگشتان پایم....

مایکل حرف او را قطع کرد : خیلی خب ، باشد. خیلی زود بهبود واقعی پیدا میکنی . آخر من بتو احتیاج دارم.

- خدا ذلیلت کند پسر . بعد از شش گیلاس از آن اعلاهاش خیال داری حال خوشم را از من بگیری؟ کور خوانده ای.

- این حرف ها را ول کن لباست را بپوش.

- لباس تنم هست.

وقتی مایکل چراغ ها را روشن کرد بن با عصبانیت نگاهی چپ چپ به او انداخت: هی ... چه غلطی میخواهی بکنی؟

اما مایک فقط تبسمی کرد و توی آشپزخانه کوچک و شلوغ او سرک کشید: تو در اینجا چه کار میکنی ؟ نارجک منفجر کرده ای؟

- آره خیال دارم یکی اش را هم روی سر تو منفجر کنم.

- خیلی خب . بس کن دیگر. این موضوع خیلی استثنائی است .

- مایک در آستانه آشپزخانه برگشت تا لبخندی بر روی بن بزند. در یک لحظه برق امیدی در نگاه بن درخشید.

- ببینم ، میتوانیم بسلامتی اش گیلاسی بزنیم؟

- آره منتها نه حالا ، بعد.

- تف!

بن خودش را روی یک صندلی انداخت و سرش را به بالش های نرم تکیه داد. مایکل گفت: نمیخواهی بدونی موضوع چیست؟

- اگر نتوانم بخاطرش گیلاسی بزنم ، نه! من همین روزها از دانشکده فارغ التحصیل میشوم و بخاطرش میتوانم گیلاسی بالا بیندازم.

- منهم بزودی ازدواج میکنم.