رمان در آغوش مهربانی به قلم arameeshgh20

ژانر : #عاشقانه #اربابی #معمایی #اجباری

خلاصه :

داستان در مورد دختری به نام روژانه که یه دختر شر و شیطون و در عین حال مهربونه… این دختر هیچوقت اجازه نمیده حقش پایمال بشه و اگه ببینه حق کسی رودارن به زور میگیرن از اون طرف هم دفاع میکنه… داستان از اونجا شروع میشه که پدر و مادر روژان فوت کردن و وکیل خونوادگی که دوست صمیمیه پدر روژان بود میاد در مورد رازی صحبت میکنه...

عصبیم، واقعا عصبیم مگه ممکنه. خدایا مگه می شه. دلم می خواد سرم رو بکوبم به دیوار، چه طور دختره راضی شده، نکنه تا حالا عقدش هم کرده باشن؛ چرا خبرم نکرده. داره اشکم در میاد. دلم می خواد الان رزا کنارم بود و تا می تونستم سرش داد می زدم. همین جور که دارم با سرعت ماشین رو می رونم برمی گردم به چند ماه پیش، چه زندگی شادی داشتیم چه قدر خوشبخت بودیم. ای کاش پدر و مادرم به اون مسافرت لعنتی نمی رفتند. همه ی ماجرا از سه ماه پیش شروع شد که پدر و مادرم تصمیم گرفتن دو تایی به شمال برن تا آب و هوایی عوض کنند، اما موقع برگشت به خاطر لغزندگی جاده پدرم کنترل ماشین رو از دست داد و ماشین به ته دره سقوط کرد و ماشین منفجر شد. هیچی ازشون باقی نموند، هیچی... چه قدر داغون بودم، اما رزا از منم داغون تر بود. رزا؛ تنها خواهر من، تنها دوست من، تنها مونس من از من هم داغون تر بود. من مامان و بابا رو خیلی دوست داشتم ولی رزا دیوونه ی اونا بود. رزا مامان و بابا رو می پرستید، خیلی بهشون وابسته بود. با این که خودم نیاز به یک تکیه گاه داشتم با این که از رزا دو سال کوچکتر بودم ولی تو اون لحظه ها همه ی سعیم رو می کردم که خونسرد باشم. یه پام تو بیمارستان بود، یه پام پزشک قانونی. خواهرم همین که موضوع رو شنید حالش بد شد. سعی کردم مثل همیشه مقاوم باشم، سعی کردم برای خواهرم تکیه گاه باشم. من و رزا تو این دنیا هیچ قوم و خویشی نداریم فقط یه عمو داریم که اون هم آلمانه، با زن و بچه اش همون جا زندگی می کنه. سالی یه بار میاد ایران، هر چند که اون هم برای دیدن ما نیست برای تفریح و خوشی خودشه. وقتی خبر مرگ پدر و مادرمون رو به عمو دادم فقط یه خرده منو دلداری داد و کار زیاد رو بهونه کرد. حتی حاضر نشد یه سر ایران بیاد. همه ی کارهای تشییع جنازه رو من و عمو کیوان که دوست صمیمی بابام بود انجام دادیم. عمو کیوان نه تنها دوست صمیمی بابا بلکه وکیل خانوادگیمون هم بود. همیشه عمو صداش می زنم، از عموی واقعی هم بیشتر دوستش دارم. تو اون شرایط سخت که خواهرم غمگین و افسرده بود یکی باید اوضاع رو درست می کرد. تصمیم گرفتم برم پیش یه روانشناس، وقتی همه ی موضوع رو به روانشناس گفتم بهم دلداری داد و گفت:

- یه بار خواهرت رو بیار پیشم تا باهاش صحبت کنم.

نمی خواستم خواهرم افسرده بمونه باید همه ی سعیم رو می کردم که تنها یادگار پدر و مادرم رو حفظ کنم. خودم رفتم شرکت و همه ی کارا رو سر و سامان دادم. خیلی سخت بود خیلی... ولی می دونستم باید ادامه بدم. به پیشنهاد خانم صولتی که همون خانم روانشناس بود خونمون رو فروختم و یه آپارتمان نقلی خریدم تا روحیه ی رزا عوض بشه. هر چند خیلی سخت بود گذشتن از همه ی اون خاطره ها ولی نمی خواستم تو خونه ای باشم که جای جای اون منو یاد پدر و مادرم می انداخت. می دونستم حق با خانم صولتیه.

خانم صولتی می گفت:

- باید به خواهرم فکر کنم.

درستش هم همین بود پدر و مادرم رفته بودن ولی خواهرم بود و بهم احتیاج داشت. رزا مخالف فروختن خونه بود ولی من مثل همیشه رو حرفم موندم و کارایی رو که می خواستم انجام دادم اونم در آخر کوتاه اومد. همه چی داشت خوب پیش می رفت، رزا تقریبا داشت با موضوع کنار می اومد. با صحبت های خانم صولتی رزا تو شرکت مشغول به کار شده بود که اون اتفاق لعنتی افتاد.

زیر لب زمزمه می کنم:

- آخه چرا؟ خدایا آخه چرا؟

به آدرس نگاه می کنم. آدرس خیلی پرته، پیدا کردن آدرس خیلی سخته. از چند نفر می پرسم. راه رو بهم نشون می دن. زیر لب زمزمه می کنم:

- خدایا کمک کن به موقع برسم. خدایا خودت کمکم کن.

همین طور که دارم ماشین رو می رونم باز برمی گردم به گذشته، به اون روزی که عمو کیوان اومد خونمون. ای کاش هیچی نمی گفت، ای کاش اصرار نمی کردم که همون لحظه بگه، وقتی گفت:

- فردا بیا دفتر باهات کار دارم.

من مثل همیشه عجله به خرج دادم. هنوز صدای نگران خودم تو گوشمه.

- چی شده عمو؟

عمو کیوان:

- چیزی نشده دخترم فقط باید یه چیزهایی رو در مورد گذشته بهت بگم، در مورد رزا.

می دونست چه قدر خواهرم رو دوست دارم. من بیشتر از پدر و مادرم به خواهرم وابسته بودم.

- عمو، من خیلی نگرانم بهم بگین. رزا خوابیده متوجه نمی شه. من تا فردا طاقت نمیارم.

هنوز که هنوزه وقتی یاد اون روزا می افتم اشکم در میاد. ماشین رو یه گوشه نگه می دارم و با دستمال کاغذی اشکم رو پاک می کنم. زیر لب به خودم لعنت می فرستم. همه چیز تقصیر منه. نباید اون همه اصرار می کردم نباید.

بعد از چند دقیقه دوباره ماشین رو به حرکت در میارم. به اون روز فکر می کنم که با اصرارهای بیجا بالاخره عمو رو تسلیم حرف هام کردم. تمام مکالمات اون روز تو ذهنم تکرار می شه.

عمو کیوان:

- ببین روژان این رو از همین حالا بهت بگم که حق نداری بعد از حرف های من با خواهرت برخورد بدی داشته باشی، خودت هم می دونی رزا چه قدر برای خونواده ات عزیز بود.

- عمو منظورتون چیه؟ رزا برای من خیلی عزیزتر از این حرفاست من هیچ وقت این اجازه رو به خودم نمی دم که ناراحتش کنم.

عمو کیوان:

- بعد از شنیدن حرف هام منظورم رو می فهمی فقط می خوام به حرف هام خوب گوش بدی. بیست و چهار سال پیش که خونواده ات برای تفریح به یکی از روستاهای استان گیلان رفته بودن با خونواده ای آشنا شدن که هشت تا فرزند داشتن و زن خونواده باز هم هفت ماهه باردار بود اما مرد بچه رو نمی خواست. تو وسط روستا مرد داد و بیداد راه انداخته بود که من پول ندارم همین بچه ها رو بزرگ کنم من این بچه رو نمی خوام و زن با اون حالش فقط و فقط گریه می کرد. پدرت مرد رو به گوشه ای برد و باهاش حرف زد اما مرد زیر بار نمی رفت. همون روز زن بیچاره به خاطر شوک عصبی حالش بد شد و بچه اش زودتر از موعد مقرر به دنیا اومد. اون جور که پدر و مادرت تعریف می کردن اون مرد حتی حاضر نشد بچه رو ببینه. زن هم با حسرت به بچه اش نگاه می کرد. از طرف دیگه هم، همه ی دکترها از مادرت ناامید شده بودن. پدر و مادرت نمی تونستند بچه دار بشن. مشکل از مادرت بود، مادرت حامله می شد ولی نمی تونست بچه رو تو رحمش نگه داره، به دو سه ماه نرسیده بچه سقط می شد. پدرت عاشق مادرت بود و بچه براش مهم نبود، اونا همین که کنار هم بودن با هم احساس خوشبختی می کردن. اما توی اون لحظه مهری از اون دختر تو دل مادرت نشست که نتونست ازش بگذره. به بابات پیشنهاد داد بچه رو به فرزند خوندگی قبول کنند، پدرت هم که برای خوشحالی مادرت هر کاری می کرد قبول کرد. تو اون لحظه وقتی پدرت این پیشنهاد رو به پدر بچه داد تازه بچه برای مرد عزیز شد و در نهایت از پدرت مبلغ هنگفتی گرفت. خلاصه اش می کنم، وقتی بابات به تهران برگشت من همه ی کارا رو به طور قانونی انجام دادم. پدر و مادرت اسم اون دختر بچه رو رزا گذاشتن و بعد از مدتی عاشقش شدن. رزا از همون بچگی آروم بود. وقتی مادرت تو رو حامله شد باز می ترسیدند بچه رو از دست بدن، اما تو موندی و به دنیا اومدی. خوشبختی خونواده ات با وجود تو کامل شد هر چند که برعکس رزا خیلی شر و شیطون بودی. خونواده ات هیچ وقت بین تو و رزا فرق نذاشتن ولی قرار بود بعدها به رزا در مورد اصلیتش حرف بزنند می خواستن رزا همه چیز رو بدونه و دلیل این که امروز به تو این موضوع رو گفتم همینه.

با اعصابی داغون از فکر گذشته بیرون میام. برای بار هزارم به آدرس نگاه می کنم. پیرزنی رو کنار جاده می بینم. ماشین رو جلوش نگه می دارم و می گم:

- حاج خانم یه نگاه به این آدرس بندازین، ببینید دارم مسیر رو درست می رم؟

پیرزن:

- مادر من که سواد درست و حسابی ندارم، خودت بخون، ببینم چی نوشته؟

- شرمنده حاج خانم.

و براش آدرس رو می خونم.

پیرزن:

- درسته مادر، یه کم جلوتر بری می خوری به جاده خاکی، اگه همون رو ادامه بدی خودت همه چیز رو می بینی.

- حاج خانم بیاین سوار شید تا یه جایی برسونمتون.

پیرزن:

- نه دخترم، من منتظر پسرم هستم، حالا با وانت میاد دنبالم.

- بابت کمکتون ممنونم، خداحافظ.

- برو به سلامت مادر.

ماشین رو راه می ندازم و همین طور به راهم ادامه می دم. دوباره یاد اون روز می افتم. اون روز هنوز تو بُهت حرف های عمو بودم که صدای افتادن چیزی رو شنیدم. خواهر نازنینم دوباره حالش بد شده بود. همه چیز رو شنیده بود و از حال رفته بود. اون رو به بیمارستان رسوندیم ولی حال خودمم خوب نبود، باورم نمی شد. احساس من نه تنها به خواهرم عوض نشد بلکه با خودم عهد بستم بیشتر از گذشته ها مراقبش باشم. بیشتر هواش رو داشته باشم. از طرفی هم احساس تنفر عجیبی نسبت به اون مرد که دلم نمی خواد واژه ی پدر رو براش به کار ببرم داشتم. وقتی خواهرم به هوش اومد خیلی ناراحت بود. من بهش گفتم هیچی تغییر نکرده، همه چی مثل گذشته باقی خواهد موند. پدر و مادر واقعا بین من و رزا فرقی نذاشته بودن و همه ی اموال به طور مساوی بینمون تقسیم شده بود. عمو کیوان همه یث کارا رو انجام داد و همه ی مسائل مربوط به ارث و میراث به خوبی ختم بخیر شد. هر چند نه برای من، نه برای رزا مال و اموال مهم نبود. اون روزا، اون قدر با خواهرم حرف زدم تا حالش بهتر شد. دوباره از خانم صولتی کمک گرفتم که در حقم مادری کرد و این بار هم خیلی به من و خواهرم کمک کرد. با حرفایی که به خواهرم زد رفتار خواهرم خیلی تغییر کرد. رزا تقریبا با این موضوع کنار اومده بود ولی تصمیم داشت پدر و مادرش رو پیدا کنه. رزا خودش رفت با عمو کیوان صحبت کرد و ازش خواست همه چیز رو دقیق براش تعریف کنه. عمو همون چیزهایی رو که به من گفته بود دوباره واسه خواهرم تکرار کرد و رزا هم آدرس روستا و اسم پدر و مادرش رو از عمو گرفت. در تمام مراحل پا به پای خواهرم رفتم. من با پیدا کردن خانواده ی خواهرم مشکلی نداشتم اما بدبختی این جا بود که اون می خواست تنها به اون روستا بره. هیچ وقت خواهرم رو تا این حد جدی ندیده بودم. شاید اولین بار بود که احساس می کردم اون خواهر بزرگمه، چون همیشه طوری رفتار کرده بود که اگه کسی ما رو می دید فکر می کرد اون از من کوچکتره و این توی رفتارمون کاملا هویدا بود. حس می کردم خواهرم بزرگ شده. عمو کیوان بهم گفت:

- بذار تنها بره.

خانم صولتی گفت:

- بذار خواهرت مستقل بشه.

خواهرم تو تمام دوران زندگی یا به من یا به پدر و مادرم وابسته بود اکثر جاها من ازش دفاع می کردم، برای همین هم خیلی براش نگران بودم. گفتم هر وقت به مشکلی برخورد باهام تماس بگیره، گفتم نگران هیچی نباشه من مراقب همه چیز هستم. اونم گفت زود برمی گرده و کلی سفارش کرد. اون رفت و من تنها شدم. یه روز شد دو روز، دو روز شد سه روز و همین طوری تا یه هفته ازش بی خبر موندم ولی هیچ خبری از خواهرم نشد. خیلی دلتنگش بودم، اما هر چی زنگ می زدم گوشیش در دسترس نبود. با خودم می گفتم حتما اون جا آنتن نمی ده. تا این که بعد یه هفته امروز صبح خانمی باهام تماس گرفت. گفت خودم رو برسونم. گفت خواهرم برام پیغام فرستاده، گفته دارن به زور شوهرش می دن. باورم نمی شد. ازش آدرس گرفتم. آدرس دقیق رو بهم داد. واسه عمو کیوان هم زنگ زدم، گفت مسافرته. موضوع رو بهش گفتم نگران شد و گفت صبر کنم تا خودش رو برسونه، اما من نمی تونستم منتظر بمونم. می ترسیدم دیر برسم. خواهرم به من احتیاج داشت. من باید می رفتم. گفتم من می رم شما بعدا بیاین. آدرس رو به عمو کیوان هم دادم، بهش گفتم فکر نکنم گوشی اون جا آنتن بده، پس اگه تماس گرفت و در دسترس نبودم نگرانم نشه. با این که موافق نبود ولی ناچارا رضایت داد.

نگاهی به جاده ی خاکی می ندازم. دیگه چیزی نمونده؟ رزا طاقت بیار من خودم رو به موقع می رسونم. قول می دم خواهری، قول می دم...

آهی می کشم و به راهم ادامه می دم زیر لب زمزمه می کنم:

- ای کاش مثل همیشه رو حرفم می موندم.

بعد تو دلم می گم:

- بی خیال، گذشته ها گذشته. باید الان به فکر چاره باشم.

مثل همیشه سعی می کنم خونسردیم رو حفظ کنم. با این که از شدت دلهره نوک انگشتام یخ زده ولی از قیافه ام هیچی پیدا نیست. همیشه همین طورم حتی اگه از ترس در حال مرگم باشم بازم سعی می کنم خونسرد باشم چون می دونم با گریه و زاری هیچی درست نمی شه. رزا دقیقا برعکس منه.

یه آهنگ می ذارم و خودم زیر لبی باهاش زمزمه می کنم:

باز یه شبِ پرُِ غم، باز تو رو بهونه کرده دلم

کاش می شد مثل قدیم ها باز بشینیم عاشقونه با هم

من به همین دل خوشم که یه روزی عشق تو بشم

تو می دونستی اگه بری من خودمو می کشم

اما تو رو تا نبینم دوست ندارم بمیرم

من یه روز هر جا که باشی دست تو رو می گیرم

اما تو رو تا نبینم دوست ندارم بمیرم

من یه روز هر جا که باشی دست تو رو می گیرم

باز یه شب پُرِ غم، باز تو رو بهونه کرده دلم

کاش می شد مثل قدیم ها باز بشینیم عاشقونه با هم

من به همین دل خوشم که یه روزی عشق تو بشم

تو می دونستی اگه بری من خودمو می کشم

اما تو رو تا نبینم دوست ندارم بمیرم

من یه روز هر جا که باشی دست تو رو می گیرم

اما تو رو تا نبینم دوست ندارم بمیرم

من یه روز هر جا که باشی دست تو رو می گیرم

بالاخره رسیدم. هوا تاریک شده، نمی دونم کجا باید دنبال رزا بگردم. تصمیم می گیرم برم خونه ی پدر رزا. به یه خانم که دست بچه ی کوچیکش رو گرفته می گم:

- ببخشید!

با تعجب به لباس های من نگاه می کنه و می گه:

- بله خانم؟

- ببخشید، می خواستم بدونم منزل آقای کوه دل کجاست؟

خانم:

- قاسم رو می گید؟

- بله قاسم کوه دل.

- اگه همین جوری مستقیم برید بهش می رسید، مسیر راه منم همون طرفه اگه خواستید نشونتون میدم.

با لبخند بهش نگاه می کنم و می گم:

- لطف بزرگی می کنی.

یه نگاه به من می ندازه و یه نگاه به ماشینم.

خانم:

- خانم اون طرف ماشین رو نیست.

- مهم نیست پیاده میام.

خانم:

- ولی ممکنه ماشینتون رو خط بندازن.

با مهربانی نگاهش می کنم و می گم:

- مهم نیست عزیزم، این قدر هم منو خانم صدا نکن، اسم من روژانه.

یه لبخند بهم می زنه و می گه:

- منم زهرا هستم، این هم پسرم کاظم.

- از دیدارت واقعا خوشبختم.

بعد می رم سمت ماشین و داشبورد رو باز می کنم چند تا شکلات کاکائویی مغز دار بیرون میارم برمی گردم جلوی کاظم زانو می زنم و بهش شکلات می دم. عاشق بچه هام.

- سلام آقا کاظم، از آشناییت خیلی خیلی خوشبختم مرد کوچک.

با خجالت از من شکلات ها رو می گیره.

زهرا:

- کاظم از خانم تشکر کن.

کاظم با خجالت می گه:

- مرسی خانم.

- روژان، عزیزم روژان صدام کن.

زهرا:

- اما...

- اما و آخه نداره گلم، ما تقریبا هم سنیم.

لبخند مهربونی می زنه.

- یه لحظه صبر کن ماشین رو یه گوشه پارک کنم بریم.

ماشین رو یه گوشه پارک می کنم و وسایلم رو برمی دارم و به سمت زهرا میرم.

- خب خانمی راه بیفت بریم.

زهرا:

- روژان خانم.

می پرم وسط حرفش و می گم:

- روژان.

می خنده و می گه:

- روژان، از شهر اومدی؟

- آره اومدم دنبال خواهرم، یه هفته ی پیش اومده این جا.

زهرا:

- خواهرتون؟ همون دختر شهری؟

- پس دیدیش؟

زهرا:

- همه ی این روستا ایشون رو می شناسن؟ با اون اتفاقی که افتاده.

دلم هری می ریزه پایین، با صدای لرزون می گم:

- مگه چی شده؟

زهرا:

- خانم غوغایی شد. فقط در همین حد می دونم که پسرعموی ارباب از خواهرتون خوشش اومد، اما خواهرتون قبول نکرد، می خواست برگرده شهر، که ارباب جلوش رو می گیره.

- خب بعدش؟

زهرا:

- مثل این که تو خونه ی پدریش زندانیه، آخر هفته ی آینده عروسیشه.

- یعنی هنوز چیزی نشده؟

زهرا:

- نه، ولی به زودی می خوان عروسی بگیرن.

زیر لب می گم:

- خدا رو شکر.

زهرا:

- روژان تو نمی تونی خواهرت رو برگردونی؟

با ترس برمی گردم سمتش و می گم:

- مگه نگفتی اتفاقی نیفتاده؟

زهرا:

- درسته ولی خونواده ی ارباب فقط کافیه دست رو چیزی بذارن تا به دستش نیارن آروم نمی شن. ارباب تازه فوت کردن و پسراشون جای پدر رو گرفتن، الان پسر بزرگ ارباب شده. اونا خیلی بی رحم هستن.

یه پوزخند می زنم و می گم:

- خواهرِ من، چیزی نیست، اون همه هستی منه. من اجازه نمی دم دست ارباب و خونواده اش به خواهرم برسه. راستی خونواده ی رزا چی کار کردن؟

زهرا با تعجب نگاه می کنه و می گه:

- رزا کیه؟

- آخ ببخشید، حواسم نبود منظورم خونواده خواهرم بود.

بعد با لبخند اضافه می کنم:

- اسم خواهرم رزاست.

لبخند مهربونی می زنه و می گه:

- پدر رزا تا اسم پول بیاد، از همه چیز می گذره. همه ی روستا هنوز یادشونه که چه جور بچه اش رو فروخت. من خودمم از خونواده ام شنیدم.

با عصبانیت می گم:

- اختیار رزا با پدرش نیست، اون از نظر قانونی هیچ نسبتی با خواهرم نداره. از اول هم نباید می ذاشتم خواهرم تنها به این روستا بیاد.

بعد با لحن ملایم تری می گم:

- مادر رزا چی کار کرد؟

زهرا:

- چی می تونه بگه شوهرش بچه اش رو جلوی چشماش فروخت نتونست کاری کنه بعد تو می گی اون چی کار می کنه! فقط اشک می ریزه.

سری به نشونه ی تاسف تکون می دم و می گم:

- خواهر و برادرهاش هیچ کاری براش نکردن؟

زهرا:

- برادرهاش که کپی قاسم هستن، خواهرهاش هم که همه به جز سوسن ازدواج کردن، بعدش هم تو این روستا زن روی حرف مَردش حرف نمی زنه، دخترا نمی تونند کاری کنند.

خدایا خواهرم بین چه قومی گیر افتاده! اینا اصلا از انسانیت بویی نبردند.

زهرا:

- همین جاست.

نگاهی به خونه می ندازم و می گم:

- مرسی زهرا، واقعا ازت ممنونم کمک بزرگی بهم کردی. اگه روزی به کمکم احتیاج داشتی حتما روی من حساب کن.

و یکی از کارت های شرکت رو بهش می دم و می گم این پشت شماره ی من نوشته شده.

زهرا:

- ولی خانم...

با لبخند می گم:

- هیس، اتفاق که خبر نمی کنه، امروز تو به من کمک کردی، شایدم یه روز من بهت کمک کردم.

زهرا:

- من که کاری نکردم.

- همین که منو به این جا رسوندی و اطلاعات مفیدی بهم دادی ازت ممنونم. حداقلش اینه که من الان خونواده ی خواهرم رو می شناسم و می دونم چه جوری باهاشون برخورد کنم.

مهربون نگاهم می کنه.

- برو گلم، خدا به همرات باشه، دیگه مزاحمت نمی شم.

بعد جلوی کاظم زانو می زنم و می گم:

- مواظب مامانی باش آقا کاظم.

کاظم:

- چشم.

- آفرین پسر خوب.

بلند می شم و می گم:

- خدا حافظت باشه گلم.

زهرا:

- خداحافظ.

دستی به نشونه ی خداحافظی تکون می دم و بعد برمی گردم و به خونه ی پدری رزا نگاه می کنم.

فصل دوم

خونسردیم رو حفظ می کنم و می رم سمت در، زنگی نمی بینم که بخوام زنگ بزنم، چند ضربه ی محکم به در می زنم. کسی جواب نمی ده، دوباره چند ضربه به در می زنم، بازم کسی جواب نمی ده. یکی از همسایه ها از خونه اش میاد بیرون و یه جوری نگاهم می کنه می گه:

- دختر، در نزن کسی خونه نیست.

تفاوت فاحشی که بین لباس های من و مردم روستا هست باعث جلب توجه می شه. یه شلوار جین چسبان، با مانتوی کوتاه، موهای جلومم هم کج ریختم رو صورتم، عینک آفتابی هم روی موهامه، آرایش چندانی ندارم فقط یه خرده رژ زدم. از آرایش زیاد متنفرم، کلا از آرایش متنفرم. از وقتی اومدم کاملا معلومه که این جایی نیستم. حتی اگه از لباسم هم معلوم نبود از نحوه صحبت کردنم معلوم می شد. چون مردم این جا با یه لهجه قشنگی حرف می زنند، ولی من لهجه ندارم.

- ببخشید خانم می تونم بپرسم کجا رفتن؟

یه جوری نگاهم می کنه و می گه:

- من شما رو به خاطر نمیارم.

- چند روزی هست که خواهرم به این روستا اومده، اومدم دنبالش.

یهو رنگ نگاهش عوض می شه و می گه:

- تو خواهر رزایی؟

وقتی می بینم خواهرم رو می شناسه دلم پر از شعف می شه:

- خانم تو رو خدا بگین خواهرم کجاست من خیلی نگرانم، من روژانم؛ خواهر رزا.

با مهربونی می گه:

- پس بالاخره اومدی! به زحمت تونستم باهات تماس بگیرم.

از هیجان دستام می لرزه چند قدم فاصله ی بینمون رو طی می کنم و محکم بغلش می کنم و می گم:

- پس شما بودین؟ اون خانم پشت تلفن شما بودین؟

اشک تو چشماش جمع می شه و می گه:

- آره، خودم بودم. رزا زندونی بود، از مادرش می خواد یه جوری باهات تماس بگیره، اما مادرش هم نمی تونست از خونه بیاد بیرون، پدره فهمیده بود. مادر رزا شماره ات رو به من می ده منم باهات تماس می گیرم. تو این چند روز خیلی به این دختر ظلم شد؟ کمکش کن.

با التماس می گم:

- بهم بگین خواهرم کجاست؟

خانم:

- آروم باش دختر جون، به زور بردنش خونه ی ارباب.

قلبم میاد تو دهنم! با صدای لرزون می گم:

- مگه قرار نبود آخر هفته عروسی بگیرن؟

خانم:

- تو از کجا می دونی؟

- یکی از اهالی روستا منو راهنمایی کرد تا این جا رو پیدا کنم توی راه برام ماجرا رو تعریف کرد.

سری تکون می ده و می گه:

- نگران نباش، فقط بردنش اون جا که خیاط لباسش رو برای عروسی آماده کنه.

نفسی از سر آسودگی می کشم و می گم:

- کی میان؟

خانم:

- فکر کنم فردا ظهر.

- چـــی؟

خانم:

- دختر آروم تر.

- ببخشید خیلی نگران و عصبیم. مگه نگفتین فقط می خواد لباس آماده بشه پس چرا این همه مدت می خوان اون جا بمونند؟

خانم:

- عروس رو می برن تا برای عروسی آماده کنند، فقط لباس نیست که کلی کار دیگه هم دارن. نگران نباش.

- می شه آدرس خونه ی ارباب رو بهم بدین، من باید الان برم.

خانم:

- دختر دیوونه شدی! ارباب اگه بفهمه کسی اطراف خونه اش می پلکه طرف رو نیست و نابود می کنه، تو می خوای بی اجازه بری خونه اش! اون هم این وقت شب، هیچ کس حق نداره بی اجازه بره خونه ی ارباب.

- من هیچ کس نیستم، من خواهر رزا هستم. خانم خواهش می کنم، شما فقط آدرس رو بهم بدین. من به کمکتون احتیاج دارم. اگه بهم نگین، درِ تک تک خونه های روستا رو می زنم تا آدرس ارباب رو پیدا کنم.

خانم:

- فکر نمی کردم این قدر خواهرت رو دوست داشته باشی. وقتی مادر رزا گفت به این شماره زنگ بزن و ماجرا رو براش تعریف کن با خودم گفتم محاله یه غریبه خودش رو به دردسر بندازه.

با لحن محکمی می گم:

- من غریبه نیستم، رزا خواهرمه، همه ی هستی منه.

با مهربونی می گه:

- صبر کن پسرم رو صدا بزنم راهنماییت کنه، این وقت شب تنها نمی تونی جایی رو پیدا کنی.

- ممنونم خانم واقعا ممنونم.

میره داخل خونه و من با استرس جلوی در خونشون راه میرم. بعدِ مدتی، یه پسرِ چهارده پانزده ساله از خونه بیرون میاد.

خانم:

- سعید، دیگه سفارش نکنما، خانم رو رسوندی سریع بیا خونه.

سعید:

- باشه مامان.

خانم:

- دخترم، سعید راه رو بهت نشون می ده ولی بقیه اش با خودته. من باز می گم صبر کن فردا خواهرت اومد دستش رو بگیر و برو.

- خانم من تا فردا دلم هزار راه میره باید برم، فعلا خداحافظ.

خانم:

- خداحافظ دخترم.

پسر به سمت من میاد و می گه:

- سلام خانم.

لبخندی می زنم و می گم:

- سلام آقا سعید، ببخش که مزاحمت شدم. می شه لطف کنی و راه رو بهم نشون بدی.

- پشت سرم بیاین.

مسیر برام آشناست؛ داریم می ریم به سمتی که ماشینم رو اون جا پارک کردم.

- ببخشید، اون مسیری که می خوایم بریم ماشین رو هست؟

سعید:

- بله خانم، ولی این وقت شب ماشین کجا بود؟

- من ماشین دارم.

سعید:

- ماشینتون کجاست؟

- یه کم جلوتره.

سری تکون میده و دیگه چیزی نمی گه. وقتی به ماشین می رسیم، بهش اشاره می کنم، اون هم سوار می شه. منم وسایلم رو می ندازم روی صندلی عقب و سوار می شم. ماشین رو روشن می کنم و اون مسیر رو بهم نشون می ده.

سعید:

- خانم همین جا نگه دارین.

با تعجب ماشین رو نگه می دارم و می گم:

- چی شده؟

سعید:

- از این جا به بعد منطقه ی ممنوعه ست.

وقتی نگام رو می بینه ادامه می ده و می گه:

- ارباب اجازه نمی ده هر کسی وارد این منطقه بشه.

- بابت راهنماییم، دستت درد نکنه. از این جا به بعد خودم میرم. فقط یه چیزی؛ می شه راحت خونه رو پیدا کرد.

سعید:

- خانم تو اون منطقه فقط یه ویلا هست که ارباب با برادرش اون جا زندگی می کنه.

- ممنون بابت کمکت.

سعید:

- انجام وظیفه بود، خداحافظ.

- لطف کردی خداحافظ.

ماشین رو به حرکت در میارم. هر چی می رم نمی رسم. از دور یه ماشین رو می بینم. یه نفر صندوق عقب ماشین رو باز کرده و داره یه چیزی ازش در میاره. یکی هم با لبخند به ماشین تکیه داده. یه کم که میرم جلوتر متوجه می شم یه نفر هم تو ماشین نشسته.

ماشین رو نگه می دارم و می گم:

- ببخشید آقایون؟

هر سه نفر با چشمای گرد شده نگاهم می کنند. دلیل تعجبشون رو نمی دونم. بالاخره اونی که به ماشین تکیه داده بود به سمت ماشینم میاد و می گه:

- بله خانم؟

- ببخشید آقا شما اهل این روستا هستین؟

با شیطنت یه لبخند می زنه و می گه:

- شما فکر کن بله.

با جدیت نگاهش می کنم و می گم:

- شنیدم این اطراف یه ویلا هست، می خواستم ببینم دارم مسیر رو درست میرم.

چشماش از شیطنت برق می زنه و می گه:

- کاملا درسته، یه خرده دیگه ادامه بدین می رسین، فقط شما نمی ترسین که تنها به این منطقه اومدین؟

- از چی باید بترسم؟

پسر:

- در مورد منطقه ی ممنوعه چیزی نشنیدین؟

- آخه من بیکار نیستم فکرم رو مشغول این چرندیات کنم، شب خوش.

اون پسری که داشت از صندوق عقب چیزی برمی داشت اومد طرف ماشین و گفت:

- ماهان بیا این طرف ببینم، خانم شما به چه اجازه ای...

- حوصله ی جر و بحث ندارم، من کارهای مهم تر از این دارم که باید انجام بدم.

بی تفاوت شیشه ی ماشین رو بالا می کشم و ماشین رو به سرعت به حرکت در میارم.

زیر لب زمزمه می کنم:

- عجب آدمایی تو این دوره زمونه پیدا می شن. رو زمین خدا هم داریم راه می ریم باید از مردم اجازه بگیریم.

همین جور که غرغر می کردم چشمم به ویلا می افته. با خوشحالی ماشین رو پارک می کنم و به سمت در خونه حرکت می کنم. دستم رو می ذارم رو زنگ خونه و بر نمی دارم. صدای قدم های یه نفر رو می شنوم، در باز می شه. یه پیرمرد رو، روبروی خودم می بینم.

پیرمرد:

- چته دختر مگه سر آوردی؟

- می تونم بیام داخل؟

پیرمرد:

- دخترجون نصفه شبی شوخیت گرفته؟

- آقا به قیافه ام می خوره که برای شوخی این همه راه رو از تهران اومده باشم! من اومدم دنبالِ خواهرم.

پیرمرد با دهن باز نگام می کنه. می بینم این جوری فایده نداره.

- ببخشید آقا بهتره برید کنار.

نه مثل این که فایده نداره در رو هل می دم و خودم داخل می شم. پیرمرد به خودش میاد:

- دختر تو همین طوری نمی تونی وارد بشی.

بی توجه به حرفاش در ورودی رو پیدا می کنم. در رو با سرعت باز می کنم و خودم رو می ندازم داخل. راهرو رو رد می کنم و به سالن می رسم. چند تا چشم به من خیره می شن. یکی از خانم ها بلند می شه و می گه:

- دختر تو کی هستی؟ این جا چی کار می کنی؟

با نیشخند می گم:

- خواهر عروس؛ خیلی بده خواهر عروس رو به عروسی خواهرش دعوت نکنن.

بعد با خونسردی تمام میرم رو یه مبل یه نفره می شینم و ادامه میدم:

- البته وقتی خود عروس راضی به ازدواج نیست، جای تعجب هم نداره که رضایت خانواده اش مهم باشه.

همون زن با اخم می گه:

- چرا واسه خودت چرت و پرت می گی دختر؟ هم عروس، هم پدر عروس، هم خانواده اش راضی اند.

با یه پوزخند می گم پدر عروس فوت شده؛ مادر عروس فوت شده، تنها بازمانده ی خانواده ی عروس بنده هستم.

زن با اخم نگاهی به مردی که جلوش نشسته می کنه و می گه:

- قاسم این دختره چی می گه؟

قاسم:

- خانم چرت و پرت می گه.

از جام بلند می شم و با خونسردی جلوی قاسم وایمیستم و می گم:

- من چرت و پرت می گم! آقای به اصطلاح محترم من همین الان هم می تونم ثابت کنم که تو هیچ صنمی با رزا نداری. من می تونم به صورت قانونی ثابت کنم که مسئولیت رزا با شما نیست.

زن:

- دختر بشین ببینم چی می گی.

با لحن سردی می گم:

- احتیاجی به نشستن نیست، بهتره بگین خواهرم کجاست؟

تو همون لحظه در یکی از اتاق ها باز می شه و رزا از اتاق میاد بیرون. خدایا این چرا این جوریه. همه ی صورتش کبوده. اشک تو چشمام جمع می شه. بی توجه به بقیه می رم سمت رزا و محکم بغلش می کنم که آخش در میاد. سریع رهاش می کنم و با نگرانی می گم:

- چی شد خواهری؟

رزا که انگار بعد مدت ها یه آغوش گرم پیدا کرده باشه می زنه زیر گریه. خیلی عصبی ام. با جدیت می گم:

- رزا لباسات کجاست؟

به یه اتاقی اشاره می کنه.

- برو لباسات رو عوض کن، همین حالا برمی گردیم.

زن:

- منظورت چیه؟ آخر هفته عروسیه؟

- کدوم عروسی خانم؟ بذارین یه چیزی رو صاف و پوست کنده بهتون بگم و خیالتون رو راحت کنم اگه آقای کوه دل بهتون قولی داده یا ازتون پولی گرفته، باید بگم حسابی سرتون کلاه رفته. این آقا بیست و چهار سال پیش مبلغ هنگفتی از پدرم گرفت و رزا رو به پدرم فروخت و از لحاظ قانونی هم همه چیز ثبت شده، حتی شناسنامه ی رزا هم به نام پدر و مادر منه. مسئولیت رزا اصلا با این آقا نیست.

زن:

- چـی؟

یه نیشخند می زنم و می گم:

- از شما چه قدر گرفته؟

زن:

- قاسم این دختره چی می گه؟

قاسم رنگش پریده و می گه:

- خانم... من... من...

زن با فریاد می گه :

- تو چی لعنتی؟

- اگه بخواین می تونم مدارک رو هم بهتون نشون بدم.

رزا لباساش رو عوض کرد و از اتاق خارج شد، دستش رو می گیرم و می گم:

- بریم.

زن:

- دختر، رزا نمی تونه از خونه خارج بشه، ماکان براش دو تا محافظ گذاشته، چون یه بار داشت فرار می کرد...

با عصبانیت می پرم وسط حرفش و می گم:

- چـی؟ این آقا خیلی بیجا کردن، مگه ازدواج زوریه.

دست رزا رو می گیرم و با خودم می کشم که دو تا مرد جلوم رو می گیرن. صدای گریه ی رزا بد جور رو اعصابمه اما با ملایمت به سمت رزا برمی گردم و می گم:

- گریه نکن خواهری من از این جا می برمت بیرون. مگه بهم اعتماد نداری؟

با مظلومیت می گه:

- چرا، به هیچ کس تو دنیا به اندازه ی تو اعتماد ندارم.

- پس آروم باش، من این جام.

سری تکون میده و با نگرانی نگام می کنه. برمی گردم سمت اون دو تا مرد و می گم:

- آقایون بهتره راه رو باز کنید.

یکی از مردا پوزخندی می زنه و می گه:

- ما از جنابعالی دستور نمی گیریم.

خیلی سعی می کنم هیچی نگم. با عصبانیت هلش می دم. چون توقع چنین عکس العملی رو ازم نداشت تعادلش رو از دست می ده و می خوره زمین. دست رزا رو می گیرم و سعی می کنم رد بشم ولی اون یکی محافظ دست آزادم رو می گیره و می پیچونه. دست رزا رو ول می کنم، بالاخره این کاراته یه جا باید به دردم بخوره. با چند تا ضربه نقش زمینش می کنم. می خوام دست رزا رو بگیرم که با اون یکی محافظ روبرو می شم. این یکی قوی تره ولی من نمی تونم شکست بخورم. نه برای لج و لجبازی، نه برای نشون دادن قدرتم، من به خاطر خواهرم باید قوی باشم. از نفس افتادم ولی بالاخره اون رو هم نقش زمین می کنم. همون طور که نفس نفس می زنم دست رزا رو می گیرم و می خوام به سمت راهرو برم. که سه نفر وارد سالن می شن و با تعجب به وضع نابسامان سالن نگاه می کنند. با تعجب به دو تا از پسرا نگاه می کنم. همون هایی هستن که تو جاده دیدم و اون سومی که برام نا آشناست لابد همونیه که تو ماشین نشسته بود. اون پسری که بی توجه به اون شیشه رو بالا بردم و راه افتادم چند قدم میاد جلو و با تعجب به محافظ ها نگاهی می کنه. کم کم تعجب جای خودش رو به خشم میده و داد می زنه:

- این جا چه خبره؟ این دختر این جا چه غلطی می کنه؟

با یه پوزخند می گم:

- بهتره من و خواهرم دیگه رفع زحمت کنیم. فکر کنم اقوام بهتون بگن بنده این جا چه غلطی می کردم. با اجازه.

پسر:

- یکی بهم بگه تو این خراب شد چه خبره؟

زن:

- ماکان عزیزم، من همه چیز رو برات توضیح می دم.

برمی گردم سمت رزا.

- بریم عزیزم.

ماهان با تعجب می گه:

- چرا صورت این دختر این جوری شده؟

ماکان با بی حوصلگی مسیر نگاه ماهان رو دنبال می کنه ولی تا چشمش به رزا می افته خشکش می زنه و اما اون پسر که تا الان ساکت بود میاد به طرف رزا. که رزا پشت من قایم می شه. نگاه خشمگینی به پسره می ندازم و می گم:

- اگه می خوای مثل اون دو تا محافظ ها نفله بشی بیا جلو.

پسر:

- من کاریش ندارم.

- کاملا معلومه.

پسر:

- من عاشق رزا هستم.

- خب این که یه چیز عادیه، خیلی ها رزا رو دوست دارن یا عاشقشن، دلیل نمی شه که رزا با همشون ازدواج کنه.

پسر:

- اما رزا خودش موافقت کرد.

با ناباوری می گم:

- چـی؟

پسر:

- باور کن، می تونی از خودش بپرسی؟

- رزا این پسره چی می گه؟

رزا با گریه می گه:

- بابا مجبورم کرد.

و سرش رو می ذاره رو شونه ام و زار زار گریه می کنه.

اشک تو چشمام جمع می شه. برمی گردم به سمت پسره و می گم:

- شنیدین؟ من خودم از اهالی این جا شنیدم که رزا می خواست برگرده اما ارباب نذاشت، حالا این ارباب کیه من خبر ندارم، اما یه چیز رو خوب می دونم آقا پسر که با شما بی نسبت نیست.

پسره برمی گرده به سمت ماکان و با ناباوری می گه:

- ماکان تو واقعا این کار رو کردی؟

ماکان:

- من برای پسرعمو و دوست دوران کودکیم هر کار می کنم.

یه پوزخند می زنم و می گم:

- زحمت می کشی. ظلم کردن به مظلوم کارِ خیلی بزرگیه، کمک خواستین حتما خبرم کنید.

با خشم نگام می کنه و هیچی نمی گه. پسره میاد به سمت رزا که رزا خودش رو کنار می کشه. ماهان با یه لحن غمگین می گه:

- کیارش فعلا بی خیال شو.

ولی کیارش بی توجه به حرف ماهان با یه قدم خودش رو به رزا می رسونه و محکم بازوهاش رو می گیره که آخ رزا در میاد.

کیارش: