رمان به عشق زری به قلم شیما فراهانی

ژانر : #عاشقانه #درام #مذهبی

خلاصه :

این داستان قصه ی عشق ناصر به زری دختر حاج بشیری است که مردی باخدا و معتمد محل است، اما ناصر برخلاف خانواده ی بشیری پسر شروری است که کل اهالی محله از دست او عاجز هستند، روزی که ناصر برای نخستین بار در کوچه چشمش به زری می افتد یک دل نه صد دل عاشق او می شود و به خواستگاری اش می رود، اما ماجرا به اینجا ختم نمی شود و حاج بشیری با شرطی که برای ناصر می گذارد او را عملاً جزء برترین بندگان خدا می کند...

{هیچ کدام از شخصیت های داستان وجود خارجی ندارند}

*داستان از زبان ناصر*

(31 شهریور 1363)

در حیاط خانه را باز کردم و موتورم را به داخل بردم، همیشه وقتی در حیاط به دیوار برخورد می کرد صدای بدی ایجاد می شد و مادرم بعد از این که صدا را می شنید سرش را از پنجره ی آشپزخانه بیرون می آورد و می گفت:

ـ ناااااصر، خبر مرگتو بیارن الهی، این در بی صاحاب و صدبار گفتم درست باز کن.

اما این بار این سخن را از زبان مادرم نشنیدم و بعد از این که موتورم را گوشه ای از حیاط گذاشتم وارد خانه شدم و با چشم به دنبال مادرم گشتم و با صدای بلندی گفتم:

ـ سلام و العلیکم به بهترین ننه ی دنیا.

اما صدایی نشنیدم و وارد اتاق شدم، همان موقع بود که چشمم به مادرم افتاد که پای سجاده ی ترمه ای که همیشه بوی عطر یاس می داد نشسته بود و با تسبیحی که از آخرین سفر مشهدی که رفته بود خریده بود ذکر می گفت...

(اللهم صلی علی محمد و آل محمد)

صدای صلوات گفتن مادرم تا مکانی که ایستاده بودم شنیده می شد، بلند بلند صلوات می فرستاد و در آخر دست به دعا برداشت...

زهرا:

ـ خدایا این بچه ام ناصر پسر خوبیه، قلب پاکی داره؛ ولی با رفیق ناباب می گرده توروخدا تو اهلش کن، یه کاری کن سر و سامون بگیره دست از این شرارت هاش برداره!

از سخن مادرم پوزخندی رو لبم نقش بست و گفتم:

ـ مادر من خسته نمیشی انقدر به درگاه خدا التماس می کنی ما اهل بشیم؟!

مادرم طلبکارانه نشسته به سمتم چرخید و گفت:

ـ نه خسته نمیشم، بالاخره یه روز خدا صدامو میشنوه، توام سر به راه میشی.

سری به نشانه ی تاسف تکان دادم و گفتم:

ـ من گشنمه، ناهار چی داریم؟!

مادرم در حالی که داشت جانمازش را جمع می کرد و به روی طاقچه می گذاشت گفت:

ـ از صبح تا الان معلوم نیست کجا بوده که حالا تشنه و گشنه اومده خونه!

پای سفره نشسته بودیم و در سکوت مشغول صرف ناهار، از روزی که پدرم توی روستا از روی تراکتور افتاد و کمرش شکست و بعد از یک ماه فوت شد من و مادرم دار و ندارمان را در روستا فروختیم و به شهر آمدیم، زندگی خوب و آرامی داشتیم تا این که به قول مادرم من دو سه تا رفیق ناباب توی شهر پیدا کردم و همین باعث شد نه دل به کار بدهم و نه به زندگی...!

کار و کاسبی درستی که نداشتم و گاهی برای امرار معاش خودم و مادرم کفتر خرید و فروش می کردم و همین منجر می شد که مادرم و اهالی محله نامم را بگذارند...

" ناصر کفترباز "

البته که از اموال پدرم یک تکّه زمین برایمان مانده بود و با اجاره ی سالیانه ی آن اندک پولی برای گذران زندگی داشتیم؛ اما این اواخر بخاطر جنگ اوضاع مالی هیچ کس خوب نبود و ما هم جزء همه بودیم...

از شروع جنگ دقیقاً سه چهار سالی می گذشت و توی این مدت کوتاه در کوچه ای که ما زندگی می کردیم حداقل سه نفر شهید شده بودند، روزهای بدی بود خیلی بد، جنگ و موشک باران برای هیچ کس دل و دماغ نگذاشته بود و هر کس را که می دیدیم به نحوی عذادار بود...

توی فکر بودم که نفهمیدم کِی ناهارم تمام شد و بعد از این که از جایم برخاستم رو به مادرم گفتم:

ـ دستت درد نکنه.

اینو گفتم و داشتم به سمت اتاق می رفتم که صدای مادرم را از پشت سر شنیدم...

زهرا:

ـ خدا صدامو شنید؛ چون تا همین دیشب حتی اینم نمی گفتی.

سرمو به سمت مادرم چرخاندم و همراه با یه نیشخند رو بهش گفتم:

ـ من برم یه چرت بزنم خسته ام.

اینو گفتم و بعد از این که وارد اتاق شدم و بالشتی از گوشه ی دیوار برداشتم آن را زیر سر گذاشتم و بعد از گذشت دقایقی به عالم بی خبری فرو رفتم...

بعد از این که دو سه ساعتی خوابیدم از جایم برخاستم و بعد از نوشیدن یه استکان چای تازه دَم از خانه خارج شدم و به سمت خانه ی نصرت رفیقم به راه افتادم...

امروز خانه ی نصرت گروبندی بود و از چهارتا محله پایین تر و چهارتا محله بالاتر همه روی پشت بام خانه ی نصرت جمع می شدند تا روی کفترها شرط ببندند...

چون که خانه ی نصرت تا خانه ی ما فاصله ی کمی داشت پیاده داشتم از کوچه پس کوچه های باریک و بی عابر گذر می کردم که ناگاه صدای جیغ دختری مرا هوشیار کرد...

زری:

ـ کمک ... کمک ... ولم کنید بی شرفا!

صدا ضعیف بود اما به وضوح به گوش می رسید و مرا به خودم می آورد تا به سمت مرکز صدا دوان دوان خودم را برسانم و ناگهان چشمم به صحنه ی رو به روم افتاد...

دختری ظریف و ریز نقش در حالی که یه دستش به چادرش بود و دست دیگرش به نان بربری در تقلا بود که از دست دو نفر مرد بی شرف و گرگ صفت فرار کند و آن دو که دست بردار دختر بی پناه نبودند با بی شرمی بازوی دختر را گرفتند و او را به سمت خودشان کشاندند...

درسته از دست این زمانه و تلخی های روزگار همه مرا لات بی سروپایی بیش نمی دانستند و تا نام ناصر می آمد همه یاد عربده هایی می افتادند که من در این محل و آن محل می کشیدم اما هنوز آنقدر بی غیرت نشده بودم که اجازه دهم دست کثیف آن دو به این دختر بخورد و سریع با قدم هایی بلند و مشت هایی گره کرده و صدایی که بی شباهت به صدای غرش شیران نبود به سمت آن ها پا تند کردم...

*داستان از زبان زری*

باز هم صدای چرخ خیاطی در خانه ی ما طنین انداز شد، آنقدر که من پای چرخ خیاطی مادرم می نشستم و خیاطی می کردم مادرم پای این چرخ خیاطی نمی نشست...

عاشق خیاطی کردن بودم و فقط کافی بود که یک تکّه پارچه پیدا کنم تا از همان حتی شده برای مادرم دستگیره ی قابلمه بدوزم...

بعد از این که مادرم دید من استعداد خیاطی کردن دارم خودش هم هر چه بلد بود به من یاد داد و الان از دوخت چادر به پیراهن های خوش دوخت و زیبا رسیدم...

آن روز هم مثل همیشه پای چرخ خیاطی نشسته بودم و در حال خیاطی کردن بودم که صدای مادرم را از دور شنیدم...

زینت:

ـ زری مادر برو نانوایی یه دوتا بربری بگیر با شام بخوریم.

از جایم برخاستم و بعد از این که از مادرم پول گرفتم و چادرم را سر کردم مادرم با تاکئید بر این که زود به خانه برگردم از خانه خارج شدم و به سمت نانوایی به راه افتادم...

من زری هستم، زری بشیری دختر حاج فتح الله بشیری که یک محله روی اسمش قسم می خورند و او را مردی زاهد و باخدا می پندارند، دختری هستم از جنس احساس، از جنس عشق، از جنس لطافت و همیشه گوش به فرمان اوامر پدر...

علاوه بر پدر و مادر یه برادر بزرگتر از خودم نیز دارم که مرا خیلی دوست دارد؛ اما کافی است پایم را روزگاری کج بگذارم تا حسابی به خدمتم برسد و خداروشکر هیچ وقت آن روز پیش نیامده...

صف نانوایی از شانس بدم شلوغ بود و مدت زمان زیادی را در صف ایستادم اما بالاخره نوبتم رسید و بعد از این که دوتا نان تازه ی بربری گرفتم در راه بازگشت داشتم از یه کوچه ی خلوت عبور می کردم که چشمم به دوتا جوان علاف و لااُبالی افتاد که اواسط کوچه به دیوار تکیه داده بودند و زنجیر می چرخاندند...

همان طور که یه دستم به چادرم بود و دست دیگرم به نان سعی کردم با فاصله و سری که همچنان پایین بود از جلوی آن ها عبور کنم اما نشد و تا از رو به رویشان گذر کردم صدای یکی از آن لااُبالی ها لرزه به تنم انداخت...

مزاحم:

ـ هی خوشگله، یه لحظه وایسا یکم اختلاط کنیم.

از بچگی توی گوشم خوانده بودند و من هم یاد گرفته بودم که حیا و نجابت یک زن باعث می شود نگاه نامحرم روی او هرز نرود، اما الان چه؟ مگر من طبق دستورات و قوانین عمل نکرده بودم؟ پس چرا آن دو مزاحم من شدند؟! سعی کردم با قدم هایی تندتر از این مخمصه نجات پیدا کنم اما آن دو سمج تر از این حرفا بودند و یکی از آن ها به محض این که به طرفم آمد و از روی چادر بازویم را گرفت با شنیدن صدای عربده ای که با ما فاصله ی چندانی نداشت هر سه به خودمان آمدیم...

ناصر:

ـ حرومزاده های بی شرف مگه خودتون خار و مادر ندارید؟!

خودش بود ... " ناصر " ... کیه که در این محله او را نشناسد، از هیکل و هیبت زبان زد عام بود و از دیگران شنیده بودم توی دعوا قدرتش آنقدر زیاد بود که می توانست حداقل پنج نفر را با هم بزند...!

آن دو هم همچو من به وضوح رنگشان پریده بود و مطمئن شدم آن ها هم احتمالاً ناصر را شناخته اند و بخاطر همین هم فرار را بر قرار ترجیح دادند و از مهلکه به سرعت گریختند، ناصر تا سر کوچه بدنبال آن ها دوید اما رَه به جایی نبرد و منم هاج و واج به جای خالی آن ها و ناصر نگاه می کردم...

باورش سخت است ناصر پسر زهرا خانم کسی که صبح تا شب کاری جز کفتربازی روی پشت بام ها نداشت حالا کارش به جایی رسیده باشد که از ناموس مردم طرفداری کند، به قول پدرم انقلاب و جنگ به ما یاد داد مردانگی نمُرده و هرگز هم نخواهد مُرد حتی آن که تصورش هم نمی رفت یه جو مردانگی داشته باشد...

*داستان از زبان ناصر*

تا سر کوچه به دنبال آن دو دویدم اما بی فایده بود، به سرعت برق و باد فرار کردند و بعد از یه مدت کوتاه از جلوی دیدم مَحو شدند، برگشتم و به پشت سر نگاه کردم، دختر بیچاره آنقدر ترسیده بود که پایش به زمین چسبیده بود و قدرت انجام هر کاری از او سلب شده بود، فقط گهگاهی سرش را بالا می آورد و نیم نگاهی به جای خالی آن ها و من می انداخت...!

با قدم هایی آهسته خودم را به او رساندم و رو به رویش ایستادم...

ناصر:

ـ حالت خوبه؟!

سرش را بالا آورد و بدون این که جوابم را دهد فقط سرش را بالا پایین کرد و حرفم را تائید کرد...

وقتی سرش را بالا گرفت چشمم به چهره ی پاک و معصومش افتاد که گویی قرص قمر می درخشید و با آن چادر رنگی با گُل های ریز شیپوری دل هر کس و ناکسی را می برد...

آری قصه ی عشق ناصر و زری آن جا رقم خورد و من ناصر توکلی فرزند حبیب متولد یکی از روستاهای اطراف کاشان به شماره ی شناسنامه ی 1032 به محض این که چشمم به این اُسوه ی نجابت و زیبایی افتاد یک دل نه صد دل عاشقش شدم...

مدت اندکی به سکوت گذشت و دخترک من من کنان گفت:

ـ من دیرم شده مادرم نگرانم میشه باید برم.

داشت از کنارم عبور می کرد که خودم را با قدم هایی بلند بهش رساندم و گفتم:

ـ تا در خونه اتون می رسونمت که دیگه کسی مزاحمت نشه.

دخترک به سمتم چرخید و گفت:

ـ نه خودم میرم ممنون؛ چون من و شما رو کسی تو کوچه با هم ببینه به گوش بابام و داداشم برسونه برام بد میشه.

آب دهانم را پُر صدا قورت دادم و گفتم:

ـ شما برو، من با فاصله از شما میام که حواسم بهتون باشه.

زری:

ـ ممنونم آقا ناصر لطف بزرگی در حقم کردید.

نامم را می دانست، به من گفت آقا ناصر، چقدر شنیدن نامم از دهانش زیبا بود، چه طنین دلنشینی داشت...!

لبخند ساختگی به روی دختر زدم و به یه کلمه ی خواهش می کنم وظیفه بود اکتفا کردم و با فاصله پشت سر دخترک به راه افتادم و بعد از این که آن دختر به خانه رسید و زنگ در حیاطشان را به صدا درآورد و وارد خانه شد منم از فرط تعجب دهانم باز ماند...

" قصه ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت

نه در شروع می شد آن را در تقویمی مشخص کرد

نه در پایان شد آن را در تقویمی مشخص کرد

و عشق فقط برای داستان ها و افسانه ها نیست

و عشق فقط برای آدم های بزرگ نیست

گاهی در نگاهی، در صدایی، در سخنی دلی می لرزد برای دلی دیگر

و مدام خاطرات را مرور می کنی برای گرفتن جانی تازه

اما این خاطرات جان می کاهد از من که جز خاطره چاره ای برای مرور تو ندارم "

{گزیده ای از دلنوشته های بی پروای قصه گو}

*داستان از زبان راوی*

ناصر پشت دیوار قایم شد تا زری وارد خانه شود و به محض این که در حیاط باز شد و زری آخرین نگاه را به ناصر انداخت وارد خانه شد...

باورش برای ناصر سخت بود آن دختری را که در کوچه دیده بود زری دختر حاج بشیری باشد، دیگر برای قید آن دختر را زدن بخاطر پدرش دیر بود خیلی دیر، پس بعد از این که نفس عمیقی کشید و عصبی وار چنگی به موهایش زد راه خانه ی نصرت رفیقش را در پیش گرفت و در طول مسیر به فکر فرو رفت...

فکر و خیال ناصر را با آن هیبت و صلابت یک روزه از پای درآورد، گویی که اگر چشم هر رهگذری به او می افتاد پی به راز دلش می برد چه برسد به دوستان و آشنایان و افراد نزدیک به ناصر...

وقتی وارد خانه ی نصرت شد با یه سلام و تعارف سرسری با نصرت و بقیه همگی به پشت بام رفتند تا گروبندی را از سر بگیرند...

گروبندی:

یکی از بازی های سنتی ایرانیان به شمار می رود و این بازی تنها به مردان اختصاص دارد و امروزه نیز در اکثر شهرهای ایران هنوز رواج دارد.

اصولاً گروبندی در ایران به دو شکل مختلف انجام می شود، شکل اول رقابت بازیکنان به وسیله ی کبوتران در حین پرواز و شکل دیگر آن شرط بندی بین صاحبان کبوتر است که در این روش کبوترباز می کوشد کبوتران حریف را در حین پرواز به بام خود بکشاند و آن ها را تصاحب کند، در این بازی گاهی وجه نقدی هم جا به جا می شود.

داورها آمده بودند و مردان زیادی از محله های مختلف پشت بام خانه ی نصرت جمع شده بودند و بازیکنان که یکی از آن ها نصرت بود آماده بودند برای به پرواز درآوردن کبوتران...

با صدای یکی از داوران همه سکوت کردند و مراسم به طور رسمی آغاز شد...

" بر روح خدا پیر جماران صلوات

بیش از قطرات ناب باران صلوات

آن گوهر تابان به شهیدان پیوست

تقدیم به ارواح شهیدان صلوات "

(اللهم صلی علی محمد و آل محمد)

بعد از ذکر صلوات یک دقیقه سکوت شد و کبوتران به پرواز آمدند...

کله دار، دُم سیاه، دُم سفید، سرور، پاپَری، اَبلق و ... انواع مختلف کبوتران در آسمان به رقص آمدند و داوران و مردان محله سر به آسمان به دنبال تماشای کبوتران در حال پرواز...

ناصر اما گوشه ای از پشت بام نشست و سرش برخلاف اکثریت پایین بود، چطور می شود آن دختر را فراموش کرد؟ چطور می شود فکر آن را از سر بیرون کرد؟ پوست سفید همچو برف، چشم و ابروی مشکی شهلایی، لب های قرمز قلوه ای، نه قطعاً نمی شود او را از یاد برد...!!!

به قول ناصر قرص قمر...

هیچ کس اما حواسش به ناصر و احوالاتش نبود جز غلامرضا رفیق قدیمی ناصر که البته یه نسبت فامیلی دوری هم با او داشت...

*داستان از زبان ناصر*

گوشه ی دیوار نشسته بودم و فکر آن دختر لحظه ای رهایم نمی کرد، همان طور که توی خودم بودم و حواسم پرت دیدم غلامرضا به سمتم آمد و از بین تمام کسانی که نگاهشان به آسمان بود اما او نگاهش سمت من کشیده شد...

غلامرضا:

ـ ناصر داداش چرا نشستی روی زمین؟!

سرم را بالا گرفتم و گفتم:

ـ حال و حوصله ندارم امروز، بخاطر نصرت اومدم که از دستم ناراحت نشه.

غلامرضا هم کنارم روی زمین نشست و گفت:

ـ چته داداش؟ این چه قیافه ای؟ خاله زهرا حالش خوبه؟!

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ آره خوبه نگران نباش، یه مسئله ای هست که اینجا جاش نیست شب بریم قهوه خونه برات میگم.

غلامرضا از جایش برخاست و بعد از این که با دست خاک روی شلوارش را تکاند دست دیگرش را به سمتم دراز کرد و گفت:

ـ باشه شب ساعت ده توی قهوه خونه منتظرتم، حالا از روی زمین پاشو زشته اینجا نشستی.

دستم را در دست غلامرضا گذاشتم و برای اولین بار در عمرم یاعلی گویان از جایم برخاستم و به وسط جمعیت رفتم...

نصرت تا چشمش به من افتاد با نیش باز به سمتم چرخید و گفت:

ـ بنازم ناصر به این سرور ببین چه اوجی گرفته لامصب، الحق که این اسم برازنده اشه!

لبخند نیمه جانی به نصرت تحویل دادم و با کف دست بر پشت شانه اش زدم و گفتم:

ـ ایشالا که داداش امروز روز توئه!

امروز ... امروز ... امروز اما روز من بود، روزی که دل دادم به دختری که با هر قدمش قدم زدم، با هر نفسش نفس کشیدم و با هر نگاهش اسیر شدم...!

گروبندی بعد از حدود دو ساعتی تمام شد و همه با رَد و بدل کردن پول و خداحافظی از خانه ی نصرت خارج شدیم و هر کس راه خانه ی خودش را در پیش گرفت...

با این که مسیرم فرق داشت اما سر از کوچه ی حاج بشیری درآوردم و کمی آن طرف تر به در خانه یشان چشم دوختم...

حاج بشیری مرد باخدا و با ایمانی بود و همه به او احترام می گذاشتند، یه برادر شهید داشت و برادر دیگرش مفقودالاثر بود، هر کس حتی چهاربار هم پا به مسجد محل گذاشته باشد امکان نداشت آن مرد خدا را در آن جا ندیده باشد...

توی فکر بودم و نگاهم به در سبز رنگ خانه ی حاج بشیری که در باز شد و عشقم از در خانه با کاسه ی آشی بیرون زد و به سمت خانه ی همسایه رو به رویی رفت...

سریع خودم را به پشت دیوار رساندم که مرا نبیند و از آن فاصله یک دل سیر او را تماشا کردم، بعد از این که کلی با همسایه سلام و تعارف کرد کاسه را به او داد و خیلی زود دوان دوان خودش را به در حیاطشان رساند و در را محکم بهَم کوبید...

یه مدت دیگر ایستادم و بعد از آن که آه عمیقی کشیدم به سمت خانه ی خودمان به راه افتادم...

سر سفره ی شام آنقدر فکرم درگیر بود که حتی مادرم هم پی به حال و روزم برده بود و با تعجب فراوان پرسید:

ـ مادر چرا شامتو نمی خوری؟!

سرم را بلند کردم و گفتم:

ـ ببخشید می خورم.

زهرا:

ـ حالت خوبه؟!

سری به علامت تائید تکان دادم و گفتم:

ـ آره خوبم یکم خسته ام فقط.

بعد از صرف شام با موتور از خانه بیرون زدم و به سمت قهوه خانه ی یدالله حرکت کردم، قهوه خانه همیشه جایی بود که من و رفقا دور هم جمع می شدیم و بعد از این که چای می نوشیدیم و قلیانی می کشیدیم از مسائل مختلف حرف می زدیم و به ترک دیوار هم حتی می خندیدیم...

بعد از این که وارد قهوه خانه شدم به دنبال غلامرضا گشتم و در نهایت آن را گوشه ای دنج یافتم که مشغول نوشیدن چای بود...

با سلام و تعارف با برخی از اهالی محله بالاخره خودم را به غلامرضا رساندم و به محض این که خواست جلوی پایم بایستد دستم را بر روی شانه اش گذاشتم و گفتم:

ـ بشین، راحت باش.

غلامرضا با دست به صندلی رو به روی خودش اشاره کرد و گفت:

ـ منتظرت بودم، بگم برات چی بیارن؟!

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ فقط چای!

غلامرضا با دست به پسر کوچک یدالله که سیزده، چهارده سال بیشتر نداشت و در حال آوردن چای برای مشتری ها بود اشاره کرد و گفت:

ـ حسن، بیا!

حسن سراسیمه آمد و بعد از سلام رو به غلامرضا گفت:

ـ جونم، بفرمایید!

غلامرضا:

ـ یه دونه چای برای آقا ناصر بیار دستت درد نکنه.

دست راستش را بر روی چشمش گذاشت و گفت:

ـ به روی چشم!

حسن رفت و بعد از آن که با یه استکان چای کمر باریک برگشت آن را جلوی من گذاشت و بعد از این که هر دو جرعه ای از چایمان را نوشیدیم گرم صحبت شدیم...

غلامرضا:

ـ خُب، ناصرخان قضیه رو برام تعریف کن.

نگاهم سمت غلامرضا کشیده شد و گفتم:

ـ قضیه ی چی؟!

غلامرضا تعجب کرد و پرسید:

ـ یعنی یادت رفت؟ همونی که روی پشت بوم خونه ی نصرت گفتی برات شب تعریف می کنم دیگه!

ناصر:

ـ آهان، آره ببخشید، حواسم امروز کلاً پرت بود.

غلامرضا:

ـ نمی گفتی هم معلومه، حالا بگو من سراپا گوشم.

نفس عمیقی کشیدم و با عزت نفس گفتم:

ـ عاشق شدم!

غلامرضا از فرط تعجب چشم هایش گرد شد و با صدای بلندی گفت:

ـ چی؟!

آنقدر صدای غلامرضا بلند بود که آن چند نفری که کنار میز ما نشسته بودند نگاهشان سمت ما کشیده شد و بعد از این که نگاه کوتاهی به ما انداختند مجدد گرم صحبت با کنار دستی شان شدند...

ناصر:

ـ هیشششش، چه خبرته؟!

غلامرضا همچنان که تعجب از چهره اش می بارید گفت:

ـ ببخشید داداش یهو بی مقدمه گفتی تعجب کردم، حالا این دختر خوشبخت کی هست؟!

مکث کوتاهی کردم و گفتم:

ـ دختر حاج بشیری.

غلامرضا مجدد با تعجب فراوان و با صدای بلندی رو بهم گفت:

ـ چی؟!

نگاهی به دور و اطراف انداختم و وقتی مطمئن شدم کسی حواسش به ما نیست گفتم:

ـ صداتو بیار پایین، امشب آبرو برام نزاشتی.

غلامرضا آب دهانش را پُر صدا قورت داد و گفت:

ـ ناصر تو عقلت و از دست دادی؟ چی داری میگی؟ حاج بشیری و پسرش اگر بفهمن تو سایه ات افتاده روی در خونه اشون دختر که هیچی چهارتا فحش هم بهت نمیدن!

غلامرضا مکث کوتاهی کرد و در ادامه رو بهم گفت:

ـ بی خیال اون دختر شو، من پدر و برادرش رو می شناسم، اونایی هم که من می شناسم دختر به تو نمیدن.

هوف کلافه ای کشیدم و در جواب غلامرضا گفتم:

ـ میشه آیه ی یاس نخونی؟!

غلامرضا:

ـ دارم حقیقت رو بهت میگم، حالا باباش شاید بشه دوتا کلام باهاش حرف زد اما برادرش که عمراً بشه باهاش حرف زد.

ناصر:

ـ تا وقتی که دختر پدر داره برادر کاره ای نیست، میرم با خود حاج بشیری حرف میزنم، می دونم هم کجا پیداش کنم...

فردا طرفای ظهر بود و نزدیک وقت اذان که خودم را خیلی سریع با قدم هایی بلند به مسجد محل رساندم و به محض این که وارد صحن حیاط مسجد شدم صدای اذان طنین انداز شد...

(الله اکبر و الله اکبر...)

کفش هایم را جلوی درب مسجد درآوردم و با چشم بین آن جمعیت نمازگزار به دنبال حاج بشیری گشتم و بعد از این که او را ایستاده در صف نماز دیدم متوجه شدم الان وقت مناسبی برای گفتن حرف دلم نیست و باید منتظر بمانم تا نمازش را بخواند...

داشتم از در بیرون میزدم تا با قدم زدن در حیاط وقت بگذرد که دیدم پیرمردی سالخورده بازویم را گرفت و گفت:

ـ خوش اومدی ناصرخان از این وَرا پسرم، بیا بریم نماز رو با جماعت بخونیم.

بعد از این که با دقت به چهره ی پیرمرد نگاه کردم یادم افتاد چند باری او را در قهوه خانه دیدم...

ناصر:

ـ سلام حاج آقا خوبی؟ ببخش اول نشناختم، من که والا اهل نماز خوندن نیستم، راستش با حاج بشیری کار داشتم که گذاشتم بعد از نماز خدمتشون برسم.

حاج آقا:

ـ بیا جوون، بیا بریم نماز بخون بعدش با حاج آقا صحبت کن، بیا بریم.

ناصر:

ـ آخه...

پیرمرد دستم را کشید و گفت:

ـ آخه نداره بیا بریم.

تو رودربایسی آن پیرمرد قرار گرفتم و با گفتن ( باشه پس من برم وضو بگیرم بیام) به سمت آبخوری مسجد رفتم و بعد از گرفتن وضو به سمت نمازخانه ی مسجد رفتم و توی صف آخر ایستادم و نمازم را خواندم...

نوجوان که بودم نمازم را می خواندم اما بعد از فوت پدرم نماز خواندن را ترک کردم، گویی با خدا قهر کرده بودم؛ چون پدرم را خیلی دوست داشتم و از فوتش خیلی ناراحت بودم...

با گفتن هر کلمه ای از کلام خدا آرامشی به قلبم سرازیر می شد که وصفش برایم امکان پذیر نبود و همان جا با خدا عهد کردم دیگر تحت هر شرایطی نمازم را بخوانم...

بعد از نماز همه دست فرد کنار دستی خود را فشردند و با گفتن (قبول باشه) در آن حین سلام و تعارفی هم کردند اما من تمام حواسم به حاج بشیری بود و بعد از این که صحبتش با مرد مسنی که هم سن و سال خودش بود تمام شد به سمتش رفتم و حرف دلم را به او گفتم:

ـ سلام حاج آقا خوب هستید؟!

حاج بشیری سرش را بلند کرد و بعد از این که دستی به محاسنش کشید با چشمانی باریک شده رو بهم گفت:

ـ سلام ناصرخان، شما خوبی پسرم؟!

آب دهانم را پُر صدا قورت دادم و گفتم:

ـ ممنون، راستش حاج آقا باهاتون یه حرفی داشتم که نمی دونم جاش اینجاست یا نه!

حاج بشیری همچنان که سرش بالا بود رو بهم گفت:

ـ بشین ناصرخان سرپا واینستا!

رو به روی حاج بشیری نشستم و بعد از این که نفس عمیقی کشیدم گفتم:

ـ راستش حاج آقا نمی دونم چه جوری بگم، من ... من ...!

حاج بشیری لبخند کم رنگی تحویلم داد و گفت:

ـ خدا عجرت بده پسرم، برای ثبت نام جبهه باید با پسرم محمدرضا صحبت کنی برو برای اذان مغرب بیا، ثبت نام بعد از نماز مغرب هست.

آب دهانم را پُر صدا قورت دادم و من من کنان گفتم:

ـ نه حاج آقا، حرفم چیز دیگه است، من راستش برای دخترتون خواستم ازتون اجازه بگیرم با مادرم خدمت برسیم.

رنگ صورت حاج بشیری به وضوح پرید و اخمی بر پیشانی اش نشست، همان موقع بود که ترس بر تمام وجودم قالب شد و خواستم با یه ببخشید از جایم برخیزم که دیدم بعد از یه مکث طولانی حاج آقا رو بهم گفت:

ـ تو جای من بودی اجازه می دادی یه جوانی مثل خودت بیاد خواستگاری دخترت؟!

به وضوح مشخص بود که حاج بشیری کفتربازی مرا به روم می کشد اما اکنون وقت شانه خالی کردن و بی خیال شدن نبود، پس با عزت نفس گفتم:

ـ می دونم حقم دارید حاج آقا، اما اینم در نظر داشته باشید که من اهل هر چی باشم جوان پاکی هستم، نه تا حالا لب به نجسی زدم نه نگاهم به ناموس کسی هرز رفته، این براتون کافی نیست که دخترتون رو دستم بسپارید و تا آخر عمر خیالتون راحت باشه که من مراقبش هستم؟!

اخم جایش را به لبخند داد و حاج بشیری با همان لبخند دلنشینش رو بهم گفت:

ـ اگر اینا رو ازت دیده بودم که حتی حرفم باهات نمیزدم ناصرخان!

ناصر:

ـ پس پدری کن در حقم بزار دخترت رو خوشبخت کنم.

حاج بشیری تسبیحش را دور انگشت اشاره اش تاب داد و گفت:

ـ اگر دختر می خوای خودتو بهم ثابت کن، اون جوری جونم هم بخوای بهت میدم چه برسه به دختر، اگر می تونی بسم الله اگر هم نه که...

میان حرف حاج آقا پریدم و گفتم:

ـ چشم، بهم فرصت بدید خودمو بهتون ثابت می کنم، قول میدم.

حاج بشیری دست چپش را بر روی شانه ام گذاشت و گفت:

ـ این یه قول و قراری هست بین من و تو، هیچ کس از این حرفا نمی خوام آگاه بشه، یه نفر و میزارم شبانه روز حواسش بهت باشه اگر کوچکترین خطایی ازت ببینم حق نداری دیگه اسم دخترمو بیاری.

لبخندی به روی لبم نقش بست و گفتم:

ـ چشم، اجازه بدید دست شما رو ببوسم.

خواستم دستشان را ببوسم که حاجی اجازه نداد و رو بهم گفت:

ـ پیر بشی جوون، سلام به خانم والده هم برسون، خداحافظ.

بعد یاعلی گویان از جایش برخاست و بعد از این که من تا دَم در ایشان را همراهی کردم با لبی خندان و دلی شاد راه خانه را در پیش گرفتم و از بابت امروز خدا را هزاران بار شکر گفتم...

فردا صبح وقتی از خواب بیدار شدم و به محض این که کنار حوض آبی به دست و صورتم زدم از خانه خارج شدم برای خرید نان، یک عمر مادرم با آن وضع پا دردش رفت در صف نانوایی ایستاد و نان گرفت حالا نوبت من بود...

انگار عشق به دختر حاج بشیری چشم و گوش مرا باز کرده بود، پیاده به سمت نانوایی رفتم و گاهی هم در طول مسیر با اهالی محله سلام و تعارف کردم تا بالاخره به نانوایی رسیدم و در صف ایستادم اما بعد از این که دو سه دقیقه ای سرم پایین بود و حواسم اصلاً به دور و اطرافم نبود به ناگاه صدای آشنایی را از پشت سر شنیدم...

زری:

ـ آقا آخرین نفر دوتایی شمایید؟!

برگشتم و با چهره ی زیبا و معصومش رو به رو شدم و از فرط استرس و هیجان زبانم بند آمد...

دختر حاج بشیری تا دید من سکوتم طولانی شد همراه با یه لبخند دلنشین رو بهم گفت:

ـ سلام آقا ناصر خوب هستید؟!

بعد از یه مکث طولانی آب دهانم را پُر صدا قورت دادم و گفتم:

ـ س ... سلام، حال شما خوبه؟!

همچنان که لبخند از روی لبانش کنار نمی رفت گفت:

ـ ممنون شما خوبی؟ بابت اون روز ممنون که منو تا دَم خونه امون رسوندید من دیگه بعدش شما رو ندیدم ازتون تشکر کنم!

ناصر:

ـ خواهش می کنم هر کاری کردم وظیفه بود، شما چندتا می خوای؟!

دخترک تعجب کرد و پرسید:

ـ چی؟!

همراه با یه لبخند گفتم:

ـ نون دیگه، شما چندتا می خوای؟!

چادرش را کمی از روی سرش جلو کشید و گفت:

ـ من دوتا می خوام.

ناصر:

ـ پس شما بیا جاتو با من عوض کن.

بعد از کمی تعارف جایش را با من عوض کرد و بعد از این که نان را گرفت با یه خداحافظی از من به سمت خانه یشان حرکت کرد...

نباید می گذاشتم تنها برود و بخاطر همین قید گرفتن نان را زدم و پشت سرش به راه افتادم...

دختر حاج بشیری اصلاً حواسش نبود که من پشت سرش به راه افتادم و بعد از این که زنگ در حیاطشان را زد و مادرش در را باز کرد رو به دخترش گفت:

ـ اومدی زری؟ چقدر دیر کردی مادر؟!

پس نامش زری است...!

بعد از این که مجدد به سمت نانوایی رفتم و دوتا نان تازه گرفتم به سمت خانه ی خودمان به راه افتادم و به محض این که در حیاط را باز کردم چشمم به مادرم افتاد که در حال آب و جارو کردن حیاط بود و تا چشمش به من افتاد گفت:

ـ تو کجا رفتی صبح زود؟!

در خانه را با پا از پشت سر بستم و گفتم:

ـ رفتم نون بگیرم، بریم صبحونه بخوریم.

بعد از رو به روی چهره ی متعجب مادرم عبور کردم و وارد خانه شدم...

سر سفره نشسته بودیم و در سکوت مشغول صرف صبحانه بودیم که مادرم رو بهم گفت:

ـ ناصر می خوام راجع به یه موضوعی باهات حرف بزنم.

جرعه ای از چایم را نوشیدم و گفتم:

ـ من سراپا گوشم!

مادرم مکث کوتاهی کرد و گفت:

ـ راجع به این دختر شوکت خانم همسایه بغلی ما، من چند روز پیش دیدم...

نگذاشتم مادرم ادامه ی حرفش را بزند و با تحکم خاصی که همیشه مخصوص خودم بود گفتم:

ـ من خودم یه دختر خوب زیر نظر دارم و فقط با همون ازدواج می کنم.

مادرم تعجب کرد و پرسید:

ـ کی؟!

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ دختر حاج بشیری، زری...

مادرم با چشمانی گرد شده از فرط تعجب رو بهم گفت:

ـ دختر حاج بشیری؟!

سری به نشانه ی تائید تکان دادم و گفتم:

ـ آره، با پدرش هم حرف زدم!

مادرم تعجبش بیشتر شد و گفت:

ـ تو رفتی با حاج بشیری حرف زدی؟ چی گفت؟!

ناصر:

ـ گفت سر به راه شو دختر که سهله جونمم برات میدم؛ ولی تا زمانی که سر به راه نشدی حق نداری اسم دختر منو بیاری، گفت از این قول و قرارمون هم کسی چیزی نفهمه، توام مادر حواست باشه راجع بهش با کسی حرف نزنی!

مادرم سری به علامت نفی تکان داد و گفت:

ـ نه به کسی نمیگم؛ ولی موندم اون چه جوری قبول کرده تو بری خواستگاری زری!

نیشخندی زدم و گفتم:

ـ هنوز یه جو اعتبار تو محل برام مونده که خرجش کنم، درسته همه منو ناصر کفترباز صدا می زنند اما هنوز انقدر مرد هستم که حاجی دخترشو دستم بسپاره و خیالش راحت باشه، فقط باید خودمو بهش ثابت کنم.

یاعلی گفتم و از سر سفره برخاستم و رو به مادرم در ادامه گفتم:

ـ امروز مشتری میاد کفترها رو یه جا بخره، اگر صدای یاالله گفتنم رو شنیدی حواست باشه مادر، فعلاً!

اینو گفتم و به سمت خانه ی نصرت به راه افتادم تا از او بخواهم برای کفترها مشتری پیدا کند، دلم راضی نبود و کفترها را مثل بچه های نداشته ام دوست داشتم اما حاضر بودم از جانم برای زری بگذرم کفتر که سهل است...

" نقش تو در خیال من است و جدا نمی شود

دل که اسیر شد دگر ساده رها نمی شود

باز تویی که آمدی واژه به شعر من دهی

دِین غزل سرایی ام بر تو ادا نمی شود

در دل من چه آتشی عشق رخت به پا نمود

سوز و گداز عاشقان هیچ دوا نمی شود

حبس ابد سزای من چون که رها نمی شود

کاش رسیم ما به هم فاصله گم شود دمی

غرق دعا و حاجتم حیف روا نمی شود "

خودم را قدم زنان و غرق فکر و خیال به خانه ی نصرت رساندم و بعد از این که زنگ در حیاطشان را به صدا درآوردم و نصرت با صدای بلند گفت (کیه) خودم را از پشت در معرفی کردم و نصرت با چهره ای بشاش در را به رویم باز کرد و بعد از سلام و تعارف گفت:

ـ جونم داداش؟ کاری داشتی اومدی؟!

به روی نصرت لبخندی زدم و گفتم:

ـ اومدم بگم بی زحمت مشتری برام پیدا کنی کفترهام رو بفروشم!

نصرت با چشمانی گرد شده از فرط تعجب رو بهم گفت:

ـ چی؟ تو که می گفتی کفترهام عشقم هستن؟ پس چرا می خوای این کار و کنی؟!

نیشخندی زدم و گفتم:

ـ نه تا زمانی که با عشق حقیقی آشنا نشده بودم!

بعد از این که حرفم با نصرت تمام شد و قرار شد یکی دو ساعت دیگر مشتری را بفرستد به خانه برگشتم تا با کفترهام خداحافظی کنم...

سخت بود بعضی از آن ها از وقتی جوجه ی یک روزه بودند جلوی چشم خودم بزرگ شده بودند، اما چاره ای نبود باید ازشان می گذشتم...

در قفسه ی کفترها را باز کردم و یکی یکی نگاهی بهشان انداختم و گاهی هم قطره اشکی از گوشه ی چشمم به پایین می افتاد و با انگشت سبابه آن را پاک می کردم، کفتر جَلد را هر کجا رها کنی باز نزد صاحبش برمی گردد اما من به صاحب جدیدش می گویم آن ها را ببرد به یه جای دور، جایی که آدرس اینجا را گم کنند...

هنوز در قفسه ی کفترها بودم که دیدم مادرم در پشت بام را باز کرد و بعد از این که نگاه طولانی به من انداخت گفت:

ـ پسرم منو حلال کن!

نگاه غمگینی به مادرم انداختم و گفتم:

ـ چرا مادر؟!

زهرا:

ـ چون تو کفتربازی می کردی من این زبون بسته ها رو نفرین می کردم!

لبخند نیمه جانی تحویل مادرم دادم و گفتم:

ـ پس از من حلالیت نطلب از این به قول خودت زبون بسته ها حلالیت بطلب!

مادرم آه عمیقی کشید و گفت:

ـ همیشه از کفتر بدم میومد؛ چون پدر خدا بیامرزت هم جوونی هاش کفترباز بود، همیشه فکر می کردم کفترهاش و از من بیشتر دوست داره.

ناصر:

ـ خدا رحمت کنه آقام رو، روحش شاد!

مادرم بعد از این که آخرین نگاهش را به من انداخت در پشت بام را باز کرد و از راه پله پایین رفت...

زیاد طول نکشید تا خریدار آمد و بعد از این که پول همه ی کفترها را یکجا داد آن ها را با خود برد و من ماندم و جای خالی آن ها...

بعد از این که با خریدار خداحافظی کردم و در حیاط را بستم به سمت اتاق رفتم و یه بخشی از پول را به مادرم دادم و بخشی را برای خرید مایحتاج خانه داخل جیبم گذاشتم...

تصمیم داشتم از فردا هم به دنبال کار بگردم و هر جور شده خودم را به حاج بشیری ثابت کنم...!

فردا صبح زود از خواب بیدار شدم و بعد از صرف صبحانه ای مختصر به سمت مکانیکی اوس یعقوب رفتم تا وردست او کار کنم؛ چون شنیده بودم به دنبال وردست می گردد و منم فرصت را غنیمت شماردم...

وقتی به مکانیکی رسیدم موتورم را کنار پیاده رو گذاشتم و به سمت درب ورودی مکانیکی رفتم و تا چشمم به اوس یعقوب افتاد گفتم:

ـ سلام اوس یعقوب، حالت چطوره؟!

اوس یعقوب لبخندی تحویلم داد و گفت:

ـ سلام ناصرخان خوش اومدی، بفرما، از این وَرا!

منم لبخندی تحویلش دادم و گفتم:

ـ ممنون، میگم اوس یعقوب هنوز هم دنبال وردست می گردی یا نه؟!

اوس یعقوب:

ـ معلومه که می گردم؛ ولی متاسفانه پیدا نکردم!

ناصر:

ـ من یه نفر و می شناسم وردست خوبی میشه برات، دستمزد هم خودت هر چی کرمته بهش بده.

اوس یعقوب با چشمانی باریک شده رو بهم گفت:

ـ کی؟!

مکث کوتاهی کردم و گفتم:

ـ خودم!

دو سه روزی بود که در مکانیکی اوس یعقوب کار می کردم و شب ها خسته و کوفته با لباس و دست های سیاه و روغنی به خانه برمی گشتم، مادرم از وقتی شنید من رفتم سر کار کلی خوشحال شد و به فکر ادای نذرش افتاد، نذر کرده بود اگر من سر کار رفتم مقداری آذوقه جمع کند و برای رزمندگان اسلام به جبهه بفرستد و منم در این امر خدا پسندانه از کمک به او دریغ نکردم و برای فرستادنش هم باید می رفتم سراغ حاج فتح الله و از او یاری می خواستم...

وضو گرفته از خانه بیرون زدم و به سمت مسجد محل به راه افتادم، باز هم صدای خوش طنین اذان...

(الله اکبر و الله اکبر...)

نمی دانم چه سحری در این صداست که به گوش هر کس برسد حتی اگر هیچ اعتقادی هم به دین نداشته باشد قلبش با نجوای آن آرام می گیرد...

کفش هایم را درآوردم و بعد از این که مُهری برداشتم صف اول ایستادم برای اقامه ی نماز، موقع آمدن و قامت بستن آنقدر شلوغ بود که حواسم به حاج بشیری نبود و بعد از این که نمازم تمام شد تازه متوجه ی حضور او شدم...

با قدم هایی آهسته و سری بالا و سینه ای جلو داده به سمتش رفتم و سلامی عرض کردم...

ناصر:

ـ سلام حاج آقا!

حاج بشیری که مشغول صحبت با کسی بود نگاهش سمت من کشیده شد و گفت:

ـ سلام ناصرخان، خوبی پسرم؟!

وقتی کلمه ی پسرم را از زبانش شنیدم دلم گرم شد که قرار است اتفاقات خوبی بیفتد و قرار است حاجی با ازدواج من و زری موافقت کند...

آب دهانم را پُر صدا قورت دادم و گفتم:

ـ خوبم ممنون، دعاگوی شما هستم!

حاج بشیری لبخندی زد و گفت:

ـ ناصرخان من الان دارم با حاج آقا رسولی صحبت می کنم یه چند دقیقه صبر کنی میرسم خدمتت!

بعد با چشم و ابرو به حاج رسولی اشاره کرد و همون موقع بود که متوجه شدم نباید جلوی او از دخترش و مراسم خواستگاری حرف زد، پس منم لبخندی تحویل حاج بشیری دادم و گفتم:

ـ چشم، من با اجازه اتون توی حیاط مسجد منتظر شما هستم.

حاج بشیری:

ـ باشه پسرم.

کمی در حیاط مسجد قدم زدم تا زمان بگذرد و حاج بشیری بعد از این که صحبتش تمام شد در حالی که مشغول پوشیدن کفش هایش بود رو بهم گفت:

ـ ببخش آقا ناصر معطل شدی!

به سمت حاجی چرخیدم و گفتم:

ـ نه خواهش می کنم، والا راستش یه دوتا خواهش ازتون داشتم!

حاجی با قدم هایی بلند به سمتم آمد و گفت:

ـ من در خدمتم!

کمی مکث کردم و بالاخره من من کنان گفتم:

ـ والا من اوامر شما رو انجام دادم، الانم نمی دونم در جریان هستید یا نه!

حاج بشیری دستی بر روی شانه ام گذاشت و گفت:

ـ آره خبرا به گوشم میرسه اما جاتون خالی فردا طرفای صبح می خوایم راه بیفتیم بریم سمت شابدالعظیم برای زیارت، خانم بچه ها هم قراره بیان، یه دو سه روزی هم قراره بریم شهر ری خونه ی خواهر خانمم، ان شاالله آخر هفته با خانم والده تشریف بیارید!

با همان چشمانی که از شادی برق میزد و لبی که از خوشحالی لبخند داشت رو به حاجی گفتم:

ـ به من لطف کردید ممنون، ان شاالله سعادت غلامی شما رو داشته باشم، راستش یه موضوع دیگه هم بود که خواستم باهاتون در میون بزارم!

حاج بشیری:

ـ بفرما، من در خدمتم!

ناصر:

ـ راستش مادرم یه نذری داشت برای کمک به رزمنده ها یه سری آذوقه هم تهیه کردیم که داخل خونه است؛ ولی نمی دونیم چطوری باید به دستشون برسونیم!

حاج بشیری مجدد دستش را بر روی شانه ام گذاشت و گفت:

ـ خدا عجرتون بده نذرتون قبول باشه، راجع به این چیزا باید با محمدرضا حرف بزنی، اون جا نشسته پشت اون میز برای ثبت نام رزمنده ها!

بعد با سر به میزی اشاره کرد که پسر جوانی پشتش نشسته بود و کاغذ و قلمی در دست داشت و مشغول نام نویسی افرادی بود که جلوی او صف کشیده بودند...

نگاهم به صف افتاد و یک دل سیر رزمندگان اسلام را تماشا کردم، غافل از این که خودم هم روزگاری در این صف می ایستم...

بعد از کسب اجازه از اوس یعقوب برای این که فردا را بهم مرخصی دهد با قدم های بلند خودم را به خانه رساندم و بعد از این که در حیاط را باز کردم و وارد شدم رو به مادرم گفتم:

ـ مادر فردا آماده باش می خوام ببرمت شابدالعظیم زیارت...

زودتر از چشم برهم زدنی فردا فرا رسید و چون که با موتور نمی شد تا آنجا رفت پس سوار مینی بوس شدیم و با مادرم راهی شابدالعظیم شدیم...