رمان تکنیک های مخ زنی (جلد دوم) به قلم حمیده خوشبخت

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #طنز

خلاصه :

در ادامه‌ی داستان جلد اول، نگار به خاطر جنجالی که ایجاد کرد از مدرسه‌ش اخراج میشه و به اجبار به مدرسه‌ی دیگه‌ای میره اما چند نفر اونجا با شوق و ذوق منتظرشن، برای یه بازی جدید!

مقدمه:

تمام مشکلات من از اونجایی شروع شد که همه فکر می‌کردن مهربون بودن یعنی ساده بودن!

با حرف‌هاشون و کارهاشون ذره به ذره‌ی وجودم رو شکستن و من کم- کم لبریز شدم، خشک شدم.

جالبه! چون حالا که با تکه‌های شکسته‌م زخمیشون می‌کنم، شکایت و گِله‌هاشون شروع میشه.

من دیگه صاف و زیبا نبودم، مثل یه کوزه‌ی شکسته بودم و با کوچک‌ترین وزش‌های باد از هم می‌پاشیدم.

اَنگ ضعیف بودن بهم زدن درحالی که خودشون اون بادهای مهیب بودن... .

پ. ن: برای خوندن جلد دوم، لازمه که جلد اول رو بخونید♡

جون از پاهام بیرون رفت و ناخودآگاه کنار جاده نشستم. تا چند لحظه فقط با بهت به صفحه تلفن نگاه می‌کردم و مغزم قفل شده بود.

ما توافق کردیم، ما با اون محسن گور به گوری توافق کردیم. چرا این رو پخش کرد؟ اصلا محسن پخشش کرد؟!

من احمق چرا فکر کردم قراره همه چیز به خوبی و خوشی تموم بشه؟

با بغض دست روی دهنم گذاشتم و خیره به صفحه گوشی داد زدم:

- لامصب هنوز پنج دقیقه نیست گذاشتت چرا انقدر بازدید خورد؟ وای من جواب ملت رو چی بدم؟

مامان و بابا من‌و می‌کشن، از مدرسه اخراج میشم، آبروم توی محل میره... .

با کشیده شدن گوشی از دستم، جیغ بلندی کشیدم. همینم مونده گوشیم‌و بدزدن! نگاهم روی آیوار ثابت موند.

با بهت به صفحه گوشی نگاه می‌کرد و منِ خدازده‌ی مفلوک منتظر یه کلمه از جانبش بودم تا بغضم بشکنه.

من دغدغه‌ی آینده رو داشتم ولی آیوار کلا شوت می‌زد.

- نگار خاله‌ی ناتنی من روانپزشکه میخوای بری پیشش؟ تخفیف هم میده اتفاقا.

با بغض و حرص نفسم رو بیرون دادم و مثل آبشار نیاگارا اشک از چشم‌هام سرازیر شد. طلبکار به خودم اشاره کردم و با صدایی که به خاطر گریه خروسی شده بود جیغ زدم:

- منظورت اینه من روانی‌ام؟ مریضم؟!

گوشی رو سمتم گرفت و با همون چشم‌های گرد به عکس جنازه‌ی سپهر اشاره کرد.

- زن حسابی! این عکس‌و به داعش هم نشون بدی شاش‌بند میشه.

به نقطه‌ای رسیده بودم که حتی گریه هم کفاف نمی‌کرد. من باید جیغ می‌زدم، باید شهرو به آتیش می‌کشیدم.

دست روی سرم گذاشتم و چشم‌هام رو با بغض بستم.

چرا همه‌چیز انقدر قمر در عقرب بود؟ چرا هر چقدر بیشتر چلو میریم، بیشتر توی باتلاق میفتیم؟

فایده نداره! من باید جیغ بزنم.

دهنم رو به موازات قطر فیل باز کردم و چنان جیغی زدم که گوشی از دست آیوار سُر خورد. جیغ دومی رو به خاطر گوشیم که نزدیک بود بیفته کشیدم ولی خوشبختانه آیوار سریع جلوی فاجعه رو گرفت.

کثافتی که به بار آوردم رو فراموش کردم و با ترس و بهت به گوشیم چنگ زدم و همزمان که لگد محکمی به زانوی آیوار می‌کوبیدم، گفتم:

- تو نحسی به قرآن! دیگه سمت گوشیم نمیایی وگرنه من می‌دونم و عمه‌ت.

مظلوم و معصوم بهم نگاه کرد و گفت:

- خب چرا جیغ میکشی؟

دلیل جیغ کشیدنم یادم اومد و دوباره به موود قبلیم برگشتم. محکم به سرم کوبیدم و با نفسی بریده روی زمین نشستم.

- دیگه تموم شد! آیوار بیا باهام خداحافظی کن. الان نصف ملت کلیپم رو دیدن. باید جواب مامان و بابام، کفایت، پلیس، ننه بابای سپهرِ گور گور به گوری... .

با بغض دوباره به ساق پاش کوبیدم و عاجزانه داد زدم:

- بابات! بابات‌و من چیکار کنم؟ من چطور تو چشمای براتی نگاه کنم؟! من واسه این مرد سنبل پاکی و ادب بودم. به خدا میرم بهش میگم که تو، تو من‌و از راه به در کردی.

با تعجب بالای سرم ایستاد و دست‌هاش رو طلبکارانه به پهلو زد و گفت:

- من تو رو از راه به در کردم؟ تو که اولین دوست پسرت بهروز بود، اولین بوسه‌ت هم که با بهروز بود. من کجا تو رو از راه به در کردم؟

ولی محسن آدمی نبود که همچین معامله‌ای رو به هم بزنه. قشنگ معلوم بود که خودش هم از این همه جنجال خسته شده بود. کی این کارو کرد؟ چرا؟ چه دشمنی‌ای باهام داره؟

نکنه عمه واقعا من‌و نفرین کرده؟ شاید دارم تقاص یکی از کارهام‌و پس میدم. تقاص چیز تو چیز بازی با بهروز رو که پس دادم، بد هم پس دادم!

پس این تقاص چیه؟

با فکری که به سرم خورد، هین بلندی کشیدم و محکم به گونه‌م چنگ زدم. یه جوری وحشت‌زده به آیوار نگاه کردم که بنده خدا گرخید و آب دهنش رو سریع قورت داد.

آیوار! امروز صبح چه کارها که با هم نکردیم! خاک بر سرم، کلا عشق بازی به من نیومده. خدایا! ملت سه تا_سه تا دوست پسر عوض می‌کنن ککشون نمیگزه؛ بعد تو قفلی زدی رو من بدبخت؟

لبم رو با شرم گاز گرفتم و با بهت و بغض به چشم‌هاش خیره شدم و نالیدم:

- آیوار حضرت عباس زده تو کمرمون! من و تو نباید امروز صبح همدیگه رو بوس می‌کردیم.

با تعجب روبه‌روم چهارزانو نشست. پشماش ریخته بود! باید هم بریزه! اون چه می‌فهمید اعتقادات چیه؟

- تو خودت اولش من‌و بوسیدی. من داشتم سوالم‌و می‌پرسیدم، یهو تو زارت من‌و بوسیدی. دقت کن! چرا الان بلایی سرم نیومده؟ چون من آغازکننده نبودم.

احمق آیوار نبود؛ احمق منم، احمق بودن منم، ریشه‌ی کلمه احمق منم! چرا باید از این بشر خوشم بیاد؟ تقصیر خودمه دیگه، صبح خیلی بهش رو دادم. اصلا نباید می‌اومدم اینجا.

با حرص به گردنم اشاره کردم و غریدم:

- اتفاقا دفعه اول که خودم و بهروز همدیگه رو بوسیدیم هیچ اتفاقی برام نیفتاد. دفعه دوم بهروز سراغ گردنم رفت و به فلان سگ

شرمگین دست روی چشم‌هام گذاشتم و ادامه دادم:

- امروز صبح هم تو رفتی سراغ گردنم.

- خب اینجا نتیجه می‌گیریم مشکل از گردنته. عیب نداره دیگه گردنت‌و نمی‌بوسم، این همه مساحت داری یه جای دیگه رو می‌بوسم.

نه نگار! دیگه خر نمیشی، بیشتر از این خودت رو بدبخت نکن.

چشم غره‌ی سگی‌ای بهش رفتم و با فشردن انگشتم به پیشونیش به عقب هولش دادم.

- ببوسی؟ چاییدی! من امشب با بهروز رسما کات کردم اونم فقط واسه اینکه رفیق صمیمی داداشمه و نخواستم دوستیشون رو خراب کنم.

تو هم از شانس گوه من رفیق دیرینه‌ی اکیپشون در اومدی و یهو دوباره یکی ازمون عکس میگیره. آقا من اصلا رل نمیخوام. خدا سر شاهده آرامشی که در سینگل بودن داشتم رو خیلی وقته حس نکردم.

تمام حرفای من‌و به پشمش گرفت و فقط یه جمله‌م رو فهمید.

- ناموسا با بهروز کات کردی؟

چنان با شوق این رو پرسید که لحظه‌‌ای یخم آب شد.

هر چیزی که می‌خواستم غیر قابل دسترس بود. خیلی گله داشتم، از همه گله داشتم. از خدا خیلی ناراحت بودم!

تک به تک سلول‌هام درد می‌کرد. دوست داشتم برای یک روز هم که شده دکمه‌ خاموشی مغزم رو بزنم تا فقط به خودم استراحت بدم.

- نگار گریه می‌کنی؟

هقهقه‌ای کردم و چونه‌م لرزید. من می‌خواستمش، بدجور هم می‌خواستمش اما از هر زاویه به رابطمون نگاه می‌کردی عیب و نقص داشت.

آیوار دستم رو گرفت و بهم خیره شد. انگار داشت می‌گفت من و تو می‌تونیم در کنار هم جلوی بقیه وایسیم. بقیه کی بودن؟ داداش‌هام، خانوادم، دوستام، کسی که باید جلوش می‌ایستادیم خودِ من بودم.

بودن با آیوار یعنی لگدمال کردن نگاری که من می‌شناسم.

اشکم رو پس زدم و عاجزانه سرم رو به طرفین تکون دادم و نالیدم:

- نمیشه آیوار. تو دوستایی که داری دوباره به دستشون میاری رو از دست میدی. من داداش‌هام رو از دست میدم. پیش بهروز و مهرداد و یاسین میشم یه دختری که چشمش دنبال رفیقای بقیه‌ست. می‌دونی اگر رابطمون‌و میلاد بفهمه ممکنه با تو هم کات کنه؟

من به اندازه کافی دردسر درست کردم. نمی‌تونم، به خدا نمی‌تونم. من... من دارم بیشتر از سنم درد می‌کشم. به خدا من کسی نیستم که باید این همه رنج ببینه.

استرس از تک به تک حرکاتم مشهود بود. پوستم از شدت سرمای نصف شب بی‌حس شده بود.

دقیقا وسط باتلاق بودم. خواستم بقیه رو بیرون بکشم اما خودم گیر افتادم.

آیوار دست‌هاش رو با استیصال دور شونه‌هام حلقه کرد و با سکوتش بهم دلداری داد.

با بغض نالیدم:

- رابطم با بهروز رو تونستم به دوستام بگم ولی نمی‌تونم راجب چیزی که بین من و تو گذشت رو به کسی بگم. انقدر داغونه که حتی نمیشه به میلاد گفت.

با پشت دستش اشکم رو پاک کرد. گونه‌م رو روی شونه‌ش گذاشتم و به نیم‌رخش نگاه کردم.

می‌خواست چیزی بگه اما نگاهش مدام بین دو چشمم ویبره می‌رفت. نفس عمیق و محکمی کشید و نگاهش رو به پایین دوخت. خیلی یهویی لب باز کرد و گفت:

- چشمات خیلی نازه. تو رو ببری جلوی یه پسر دیگه حتما میگه ظاهرش ساده‌ست ولی پیش من یه جور دیگه خوشگلی.

انقدر خوشم میاد وقتی روی موهات موگیر میزنی! لپات هم که همیشه سرخ و تپله، آدم دلش میخواد گازشون بگیره.

به قیافش که مدام به هر جا به جز چشمام نگاه می‌کرد، خیره شدم و لبخند ریزی زدم. نمردم و خجالت کشیدنش رو هم دیدم!

- خجالتی که میشی چقدر چلمنگ میزنی!

با خنده سرش رو سمتم چرخوند و خیره نگاهم کرد. دختری نبودم که سرِ تعریف کردن یه پسر کلی ذوق مرگ بشم و غش و ضعف کنم اما حس خوبی که از حرفاش می‌گرفتم خیلی فرق داشت.

انگار تازه از مدرسه برگشتم و بعد یه حموم طولانی تا ساعت شش عصر خوابیدم و بعد خواب هم تکلیفی ندارم که انجام بدم. همینقدر حس خوب می‌گرفتم...!

زبونی روی لب‌هاش کشید و خیره بهم گفت:

- ما پسرا یه دوره‌ای توی نوجوونیمون داریم که عاشق پلنگ منگای اینستا میشیم و فن پلنگه میشیم. من همون‌قدر فَنتم.

با خنده سرم رو پایین انداختم. دختر پونزده ساله بودم و هیجانات خجسته‌طوری داشتم. لبم رو گاز گرفتم و آروم زمزمه کردم:رفتم. دوباره توی پارتی هم تو گردنم‌و بوسیدی و به فنا رفتم.

- فنمی؟

- آره! میخوام برات فن پیج بزنم. اسمشم میزارم نگار بیوتی.

وجودم گرم شد. خندیدن توی این موقعیت واقعا مسخره بود اما نتونستم به لحن جدیش نخندم. با خنده به عقب هولش دادم و عقب‌تر نشستم.

- خودت‌و مسخره کن بچه پررو.

لبخند عمیقش رو حفظ کرد و چهار تا از انگشترهاش رو درآورد. لامصب دور تمام انگشتاش انگشتر فانتزی داشت. انگشترها رو در کمال تعجب سمت انگشتای دست چپم برد. سوالی بهش خیره شدم. خیرات می‌داد؟

- از ته دلت بهم جواب بده. میخوای با هم باشیم؟

آب دهنم رو قورت دادم و غمگین گفتم:

- اشتباهه، دردسر میشه.

نچی کرد و لجبازانه سوالش رو تکرار کرد.

- میخوای با هم باشیم؟ دوست داری من دوست پسرت باشم؟

من از آینده‌ این رابطه می‌ترسیدم جون کاملا مطمئن بودم یه جایی و یه زمانی پشیمون میشم؛ وقتی پشیمون میشم که همه رو از دست داده باشم، همه رو!

به انگشترای دستم نگاه کردم و هیج حرفی نزدم. نمی‌خواستم دلش رو بشکنم. کاش درک می‌کرد.

با دستش چونه‌م رو بالا داد و مجبورم کرد بهش نگاه کنم. سعی کرد با لبخندش صداقت حرفش رو نشون بده.

- من تو رو دوست دارم، تو هم من‌و دوست داری. قراره از فردا مسیر زندگیت به کل تغییر کنه و می‌فهمم که نمیخوای دیگه از یه رابطه‌ی دیگه ضربه بخوری اما من میخوام توی تمام بگایی‌ها کنارت باشم. میخوام هروقت می‌بینمت خر کیف بشم که ایول پسر! عجب دافی تور کردی.

نیشخندی زدم و بلاتکلیف دستی به موهام کشیدم. وسط این همه بدبختی مطمئن بودم اگر آیوار رو پس می‌زدم، افسردگی هم به مشکلاتم اضافه می‌شد.

یه لحظه خواستم بگم سگ ضرر اما... اما موقع دوستی به بهروز همین رو گفته بودم مگه نه؟

آب دهنم رو قورت دادم و خیره بهش گفتم:

- بزار یکم اوضاعم بهتر بشه. هروقت این قائله‌ی سپهر تموم شد، میام و نظرم رو بهت میگم.

- دقیقا کِی نظر مثبتت رو بهم میگی؟

پوکرفیس نگاهش کردم و لبخند شیطونش حرصم رو درآورد. ببین چه تایتانیک بازی‌ای درآوردم که انقدر مطمئنه جواب من مثبته.

گوشیم رو روشن کردم و دوباره به فیلم و کپشن خیره شدم. چیکار کنم؟ بیشتر از همه از مامان و بابا می‌ترسیدم. بگم واسه چی این کارو کردم؟

بابا سکته می‌کنه! هنوز دیه‌ی دعوای پسرا رو کامل نداده که باید دیه‌ی دعوای من رو هم بده. از بچه شانس نیاورده کلا!

- آیوار این موضوع دیگه داره از کنترل خارج میشه. رسانه‌ای شده، فردا پس فرداست که خانواده‌هامون می‌فهمن. آیندمون داره نابود میشه.

آیوار هم یه دور به فیلم نگاه کرد و یه دور دیگه پشماش ریخت. سرش رو به معنای تایید تکون داد و متفکرانه گفت:

- جمع کردن این یکی دیگه کار ما نیست. ما چند تا نوجوونِ مفلوکیم. باید سراغ یه بزرگتر بریم.

پوزخندی زدم و معصومانه زانوهام رو بغل کردم. ماتم زده به خیابون خلوت خیره شدم و نا امیدانه زمزمه کردم:

- بزرگتر؟ کدوم بزرگتر؟ انقدر بدبختیم که کوچک‌ترین مشکلمون رو هم نمی‌تونیم به خانوادمون بگیم.

- شاید بابام بتونه کمک بکنه.

یه لحظه گوشم سوت کشید و پشمام فر خورد. با تعجب بهش خیره شدم و منتظر بودم خنده‌ نکبتش رو نشون بده و بگه شوخی کرده اما هیچ که هیچ!

براتی؟ من قاتل دانش آموزش محسوب میشم. شانس بیارم قبل از خانواده‌ سپهر خودِ براتی ازم شکایت نکنه!

با بهت دست روی دهنم گذاشتم و محمم به پیشونی آیوار کوبیدم و داد زدم:

- تو احیانا گل نزدی؟ خوبی؟! بابای تو از صد تا اف بی اِی بدتره.

حق به جانب سرش رو تکون داد و گفت:

- حرفت‌و قبول دارم. بابا کلا بد اخلاقه ولی امان از گُلی!

سوالی ابروهام رو بالا انداختم و پرسیدم:

- گُلی کیه؟

- زن براتی که بشه مامانِ من.

***

دومین بطری آب معدنی رو تموم کردم ولی هنوز استرس و اضطرابم کمتر نشد. با حرص و وحشت بطری رو سمت سطل زباله پرت کردم و رو به آیوار گفتم:

- خدا لعنتت کنه! مگه نگفتی آب حلالِ تمام مشکلاته؟ مشکلم رو حل نکرد که هیچ تازه الان حس می‌کنم انبار شاشم.

بطری سوم رو سمتم گرفت و گفت:

- دومی درستش نکرده باشه دیگه سومی قطعا درستش می‌کنه. بزن که گلی از دختر سوسول خوشش نمیاد.

- برام مهم نیست مامانت از من خوشش میاد یا نه.

با حرص چشم ازش گرفتم. انقدر ضعیف و مفلوک شده بودم که جلوی درب خونشون مظلومانه زانو زدم و بی‌صدا اشک ریختم. چقدر اوضاع قمر در عقرب بود که مجبوریم به براتی پناه ببریم.

من فکر می‌کردم براتی از زنش طلاق گرفته و این موضوع رو از آیوار پرسیدم. جوابی نداد، درستش اینه که پیچوند. منم توی موقعیت پیگیری موضوع نبودم...

موهام رو داخل کلاه یاسین قایم کردم و لبم رو محکم گاز گرفتم.

اصلا به براتی بگم چرا با پسرش این وقت شب بیرونم؟

زبونم بند اومده بود و نمی‌تونستم چیزی به آیوار بگم. افسارم رو دادم دستش؛ دیگه همه‌جیز از کنترلم خارج شده بود.

خسته بودم، خیلی خسته بودم! کاش بمیرم و روحم داخل یه جسم دیگه تناسخ پیدا کنه. حداقل اینطوری با بدبختی‌های جدید و قابل تحمل تر روبه‌رو میشم.

لامصب من الان مجرم تحت تعقیب حساب میشم.

رغبت نمی‌کردم صفحه گوشیم رو روشن کنم. می‌دونستم قرار نیست چیزهای خوبی ببینم.

حس گناه کل وجودم رو در بر گرفته بود. از کاری که با سپهر کردم اصلا پشیمون نبودم؛ در واقع فقط و فقط شرمنده مامان و بابا بودم. من می‌ترسیدم سه‌قلوها آبروشون رو ببرن ولی حالا خودم مایه آبروریزی شدم.

من دقیقا شدم دختر بدِ داستان!

- نگار آیفون بزنم یا نه؟

آب دهنم رو قورت دادم و بی‌حرف بهش چشم دوختم. آروم بلند شدم و چشم‌های سرخ از خوابم رو بالا بردم.

خیره نگاهم کرد. دنبال نگاری که می‌شناخت می‌گشت.

من امروز حتی بیشتر از زمانی که بیمارستان بودم ضربه دیدم. هنوز گیر افتادنم داخل انبار مدرسه رو هضم نکردم که یهو سر از اینجا درآوردم.

واقعا گناه داشتم، به خدا که گناه داشتم.

آیوار با بهت به چشم‌های درمونده‌م نگاه کرد و زیر لب گفت:

- خدای من!

بی‌توجه به اینکه ممکنه همسایه‌ها ما رو ببینن، پیشونیم رو روی قفسه‌ی سینه‌ش گذاشتم.

سریعا بغلم کرد. هنوز حیرت‌زده بود. من دیگه اون دختر فضول نبودم؛ تبدیل به دختری شدم که مظلومانه دنبال جایی بود که داخلش آروم باشه.

- پشمم روشن!

با صدای نازک و خوشگلی دقیقا کنار گوشم، وحشت زده هینی کشیدم و آیوار رو به عقب هول دادم.

با بهت به شخص گُلی نام چشم دوختم. قدش از منم بلندتر بود و بدنش کشیده‌تر! موهاش کاملا پسرونه بودن و شاید فقط یه نموره از موهای آیوار بلندتر. گوشه به گوشه‌ی موهاش یه رنگ بود. کلا رنگین کمونه لامصب.

چشم‌های درشت مشکیش از شیطنت برق می‌زد.

مرگ من این زن براتیه؟ نه من جدی می‌پرسم! از دور بهش نگاه کنی میگی هنوز هجده سالش نشده، بعد چطوریه پسر خونده‌ هفده ساله داره؟

با ذوق شونه‌هام رو گرفت و از شدت خوشحالی مثل قلک بالا پایینم کرد.

- وای خدا این فنج رو ببین! چقدر ریزه! وای آیوار همون نگاره؟

آیوار اصلا انگار نه انگار تا چند ثانیه پیش با غم نگاهم می‌کرد، ذوق مرگ پشتم ایستاد و خیره به مامانش لپای منِ مفلوک رو کشید و گفت:

- آره دیگه! همون نگاره که واست تعریف کردم. هی می‌گفتی تو سلیقت خوب نیست، نگاه عجب دافی بلند کردم!

مامانش من‌و به شدت یاد گیلدا می‌انداخت. لاکردار تا خود پذیرایی یه جوری بغلم کرده بود که اصلا نتونستم حیاط رو ببینم.

حضورش اصلا اجازه نمی‌داد معذب بشم. زن! تو که انقدر از من خوشت میومد یه زنگ می‌زدی مثل اسب می‌دویدم پیشت.

با رسیدن به پذیراییشون سرم رو بلند کردم. فضا رو ببین ناموسا!

با روحیه‌ای که از براتی می‌شناختم، منتظر بودم مبل‌های سلطنتی و هزار جور زلم زیمبو ببینم ولی زکی!

مبل‌های زرد رنگ اصلا به فرش‌های قرمز رنگ نمی‌اومدن. روی دیوار به جای قاب عکس، پر بود از جای مداد شمعی و رنگی و نقاسی‌های مسخره.

اینجاست که شاعر می‌فرماید:

- خودم ریختم، پشمام موند.

کیپ شده روی مبل نشستم که یهو صدای بوق وحشتناکی از زیر باسنم اومد. وحشتن زده به عروسک زیر باسنم نگاه کردم. عروسک بازی می‌کنن؟

- عه این عروسکِ پارمیسه.

با تعجب به آیوار نگاه کردم و پرسیدم:

- پارمیس؟

سوییشرتش رو درآورد و روی میز غذاخوری پرت کرد و جوابم‌و داد:

- خواهر کوچولومه، الان خوابه.

پس آیوار خواهر کوچک‌تر داره.

گُلی با ذوق کلاهم رو از روی سرم برداشت و برای بار هزارم گونه‌م رو ماچ کرد.

در کمال تعجب دستم رو بالا برد و رو به آیوار که روی مبل لم داده بود، با شعف گفت:

- وای خدا! نگاه چه انگشتاش کوچولوان! تو با همین دستا سپهر رو به هاچ دادی؟ شیر زنی تو، شیر زن.

یعنی تف تو گورم! همه ویدیو رو دیدن. طلبکارانه به دست‌هام نگاه کردم.

این خانواده آیوار کلا مسئول گند زدن به اعتماد به نفس من هستن. پسرش که میاد و به سینه‌هام گیر میده، زنش هم بهم میگه ریزی.

لعنت به منِ شصت و پنجی با قد صد و پنجاه و هفت.

توی دست گلی مثل سگ جابه‌جا می‌شدم و مجال نمی‌داد زر بزنم.

- تو چرا انقدر رنگت پریده؟ آیوار هوی... .

همون عروسک رو سمت شکم آیوار پرت کرد و عروسک مستقیم و چکشی روی شکمش فرود اومد. بدبخت سیبش کوفتش شد! با بهت روی مبل نشست و طلبکار یه مامانش نگاه کرد.

- مامان چرا میزنی؟

گلی با حرص به چهرم اشاره کرد و گفت:

- این بچه چرا انقدر رنگش پریده؟ نتونستی سوییشرتت رو بهش بدی؟! نتونستی براش یه خوراکی بخری؟

- سوییشرتم‌و چرا بهش بدم؟

- بچه سردش شده.

- من سردم نمیشه؟ من آدم نیستم؟

خیلی یهویی گُلی مثل پتک به فرق سرم کوبید. با بهت آخی گفتم و دست روی سرم گذاشتم.

متاسف سرش رو برام تکون داد و گفت:

- توی گاو هم به این بشر جواب مثبت دادی؟ خاک تو فرق سرت! شما دخترای نوجوون به پسرها رو می‌دید.

بالاخره زبون باز کردم و مظلومانه گفتم:

- به خدا من بهش گفتم هنوز آمادگی رابطه ندارم نمیخوام باهات باشم.

این بشر کلا غیر قابل پیش‌بینیه! مبهوت بهم نگاه کرد و دستش رو جلوی دهنش گذاشت.

نامحسوس رو به آیوار زمزمه کردم:

- این چرا اینجوریه؟

- نگاهش کن! چقدر ظریف حرف میزنی، چقدر صدات قشنگه. وای آیوار خدا بگم چیکارت کنه! بالاخره تونستی یه دختر جذاب پیدا کنی.

یعنی انقدری که مامانش توی این چند دقیقه ازم تعریف کرد، فنای آنجلینا جولی توی تمام این سال‌ها ازش تعریف نکردن.

معذب شدم و کمی خودم رو عقب کشیدم. صدای من ظریفه؟ ایشون باید من‌و موقع دعوا با سه‌قلوها ببینه.

- ببخشید من میتونم برم دستشویی؟

با همون لبخند پهنش سرش رو تکون داد و بلند شد.

- برو عزیزم. منم واست پیتزا بیارم قشنگ جیگرت حال بیاد.

درود خدا بر شرفت زن! فقط پیتزا میتونه حالم‌و خوب کنه.

آیوار بلند شد و دستم رو گرفت تا توالت رو بهم نشون بده.

توالت دقیقا پشت پذیرایی بود. با دور شدن از گلی، وحشت‌زده بازوی آیوار رو گرفتم و عاجزانه نالیدم:

- چرا مامانت مثل عروس آیندش بهم نگاه می‌کنه؟ اصلا مور مورم میشه. واسه چی راجب من به مامانت گفتی آخه؟

- من کلا همه‌چیز رو به مامانم میگم.

چند لحظه شوکه نگاهش کردم. وقتی این جمله‌ رو می‌گفت با یه لبخند ملیحی عقب رفت. یعنی چی همه‌چیز؟

- منظورت چیه آیوار؟

آب دهنش رو قورت داد و آروم گفت:

- همه‌چیز راجب من و تو.

در شرف غش کردن بودن که سریع دست‌هاش رو تسلیمانه جلوم تکون داد و گفت:

- نه ببین! یه جاهایی رو سانسور کردم، یه جاهایی مثل قضیه چاقو زدن رو بهش نگفتم.

- پس دیگه چی‌و گفتی؟ کل رابطه‌ی من و تو رو بدن دست سانسورچی‌های صدا و سیما فقط همون دیدار اولمون رو بهمون تحویل میدن.

لب‌هاش رو از خنده به هم فشرد که با حرص غریدم:

- نیشت‌و ببند.

اوف کلافه و کشیده‌ای گفتم و سمت دستشویی رفتم. وقتی کارم رو انجام دادم، بیرون اومدم.

دست‌هام رو به پشت شلوارم خشک کردم و همزمان گیج شده به آیوار خیره شدم. دست روی چشم‌هاش گذاشته بود و معصومانه سرش رو پایین انداخت. حالتش جوری داغون بود که انگار زنش و دو با بچه‌هاش رو از دست داده و حالا با قلبی شکسته، زیر بار بدهی‌ها کمرشم شکست. این چرا انقدر مچاله‌ست؟

با شنیدن صدای براتی دقیقا پشت سرم، خودم هم به سرنوشت آیوار دچار شدم و خشکم زد.

- خانم قیصری چرا خبر ندادید میایید منزل تا من شام براتون تدارک ببینم؟

آیوار با همون سیس آروم و پشیمون گفت:

- بابا بزار من قضیه فیلمی که پخش شد رو برات بگم.

- آیوار پسرم.

آیوار پس از سال‌ها سرش رو بالا آورد و با لبخند ملیحی گفت:

- جانم؟

- دهنت‌و ببند. برو تو اتاقت، در رو مثل دهنت ببند. یه هدفون هم بزار روی گوش‌هات و به خوابی عمیق فرو برو.

ترسیده و عاجز به آیوار نگاه کردم. با نگاهش داشتم می‌گفتم که جان جدت من‌و با مامان خل و چل و بابای روانیت تنها نزار.

- چشم بابا.

با بهت به مسیر رفتنش نگاه کردم. واقعا من رو با باباش تنها گذاشت؟ عوضی!

انقدر خجالت‌زده و ترسیده بودم که حقیقتا دوباره مثانه‌م مچاله شد. آروم سمت آقای براتی برگشتم و به معنای واقعی کلمه سوسک شدم.

موهای همیشه مرتبش مثل برق گرفته‌ها بود و نگم از صورتش که معنای جوش آوردن رو بیان می‌کرد.

مدام دهنم رو باز می‌کردم تا حرف بزنم ولی نفسم از شدت ترس بند می‌اومد.

بعد چند ثانیه تحمل خشم براتی، مثل گوسفند به چشم‌هاش نگاه کردم و با لحنی که سعی می‌کردم مؤدبانه باشه گفتم:

- یکم یهویی شد اومدنم به اینجا وگرنه می‌گفتم که حتما شام تدارک ببینید.

صدای دندون قروچه‌ش رو که شنیدم، فهمیدم که شروع خوبی واسه مکالمه نبود. واسه جمع کردن حرفی که زدم، لبخند ملیحی روی صورتم نشوندم و گفتم:

- البته من زیاد رو غذا حساس نیستم. همین الان یه نون و ماستی بهم بدید واسم کفایت می‌کنه.

چشم‌هاش رو محکم بست و چند تا نفس عمیق و محکم کشید. منم تصمیم گرفتم برای چند دقیقه آینده کلا حرف نزنم و خفه خون بگیرم.

خیلی یهویی بازوم رو گرفت و جلوی دستشویی نشوندم و خودش هم چهارزانو جلوم نشست. با بهت بهش خیره شدم و نفسم رو حبس کردم.

نکنه میخواد حواسم‌و پرت کنه تا پلیس زودتر بیاد و من رو ببره؟ یعنی خاک تو سرت آیوار! من‌و مستقیم به قفس شیر آوردی.

مظلومانه بهش خیره شدم. نکنه گلی بهش گفته دوست دختر آیواره؟ منِ بچه مثبت به کجاها که نرسیدم!

چشم‌هاش رو ریز کرد و با لحنی که انگار آماده عربده زدنه گفت:

- نگار دخترم! می‌دونی من الان از کجا و از چه موقعیتی اومدم؟

یقینا مدرسه بوده و داشته با افتخار به دانش آموزهایی که دستگیر می‌شدن نگاه می‌کرد. واقعا پلیس برای چی اومد؟

- نه والا من از کجا بدونم؟

با چشم‌های گرد حاصل از حرص سرش رو تند- تند بالا و پایین کرد و درحالی که داخل گوشیش دنبال چیزی می‌گشت زمزمه کرد:

- که نمی‌دونی! دخترم میخوام یکی رو برام شناسایی کنی.

یا ضعیف الضعفا! چرا انقدر رمزی حرف میزنه؟

صفحه گوشیش رو سمتم گرفت و من یه دور اپلاسیون شدم. یه لحظه چشم‌هام گرد شد و با بهت به عکسی که نشونم داد نگاه کردم.

تصویر انگار مال دوربین مدار بسته‌ بود و دقیقا امشب ما رو نشون می‌داد. فکر کنم کوچه پشتی بود؛ تصویر سه‌قلوها، رویا و بهروز، مهرداد و یاسین تار افتاده بود ولی من از روی لباس‌هاشون تشخیصشون دادم. میلاد کنار آیوار به دیوار تکیه داده بود.

و من؟ منِ خر، منِ احمق، منِ گاگول مثل جغد به دوربین زل زده بودم.

- این خانومی هست که به دوربین نگاه می‌کنه، این خانم‌و می‌شناسی؟

از شدت استرس شکمم رو منقبض کرده بودم و نصف تنم لمس شده بود.

محسن بی‌شرف! مگه نگفت نگران دوربین‌ها نباشیم؟ اسکول ما هستیم که به وعده محسن اعتماد کردیم.

زبونی روی لب‌هام کشیدم و خیره به خودم آروم گفتم:

- نه! کیه این خانم؟

یه جوری از جوابم تعجب کرد که برای چند ثانیه احساس کردم دچار سانحه قلبی شد.

- نمی‌شناسی؟ تو؟ این دختری که اینجاست رو نمی‌شناسی؟

از قدیم گفتن بهترین دفاع حمله‌ست! البته من رسما به فنا رفتم.

دوباره با دقت الکی به تصویر نگاه کردم و بعد با گیجی رو به براتی گفتم:

- من نمی‌شناسم این خانم‌و. کاری کرده آقای براتی؟

با حرص گوشیش رو کنار گذاشت و انگشت‌هاش رو با هر جرمی که می‌گفت پایین می‌‌آورد.

- ایجاد جنجال و هرج و مرج جلوی مدرسه‌ی پسرانه، مصدوم کردن یک دانش آموز، خسارت به اموال شخصیِ دانش آموزی دیگر، رابطه‌ی نامشروع... .

با شنیدن کلمه‌ی آخری هین بلند و مبهوتی کشیدم و جوری مغزم از شدت تعجب منفجر شد که صدای جیغم تا ناموس بالا رفت:

- رابطه نامشروع؟ با کی؟!

براتی مصمم سرش رو تکون داد و انگار که سه قلو حامله هستم، به سر تا پام نگاه کرد و غرید:

- با پسر مدیر دبیرستان سروش.

با صدای جیغی که کشیدم، گُلی وحشت زده سمتمون دوید. به شلوارک باب اسفنجی و تیشرت مشکی رنگش نگاه کردم و ناخودآگاه انگار تنها ناجیم خودشه، بلند زدم زیر گریه.

شونه‌هام از شدت گریه بندری می‌رفت و زشت‌ترین قیافه ممکن رو داشتم. بین گریه‌هام با صدای خروسکی مظلومانه به قفسه سینه‌م کوبیدم و نالیدم:

- آقای براتی شما وقتی هیچی نمی‌دونید چرا من‌و قضاوت می‌کنید؟

گلی با بهت و نگرانی به گریه‌هام نگاه کرد و کنار براتی نشست. براتی با حرص صلوات بلندی فرستاد و دست روی چشم‌هاش گذاشت.

- چی‌و باید بدونم؟ هان؟ بین این سه تا مدرسه کوفتی چه خبره؟

تا کیِ باید نگران موقعیت بقیه باشم؟ تا کِی تنها کسی که میسوزه من باشم؟! من رسما به فنا رفتم و از فردا پنجره جدیدی از بدبختی برام باز میشه.

دلم‌و زدم به دریا و با بغض شروع کردم به حرف زدن.

- آقای براتی حدود یه ماه پیش فهمیدم بچه‌های مدرسه تیزهوشان و مدرسه شما یه شرط‌بندی واسه تیغ زدن دخترها راه انداختن. برادرهای من و دوستاشون و اکیپ محسن که فکر کنم شما بشناسیدش این بازی رو راه انداخته بودن. اینجوری بود که دو نفر پول‌هاشون رو می‌گذاشتن وسط و هرکی تونست مخ دختر مورد نظر رو بزنه تمام پول برای خودش میشه.

من عصبانی شدم، از همشون حتی داداش‌های خودم آتو جمع کردم و عکس‌های شرط‌بندی رو واسه دوست دخترهاشون فرستادم.

محسن با من لج کرد و هر بلایی سرم آورد، میلاد داخل اکیپش بود و نتونست طاقت بیاره و جلوش وایساد ولی میلاد رو هم از روی پله‌ها انداختن.

داداش‌هام فهمیدن محسن داره اذیتم می‌کنه و با وجود اینکه ازم عصبانی بودن، دیگه سمت شرط‌بندی و اینا نرفتن.

همه درگیر شده بودیم و از طرفی محسن با یه موضوعی که نمی‌دونم چیه، سه‌قلوها و رفیقاشون رو تهدید می‌کرد. موضوع یه جوری داغون بود که حتی آیوار و میلاد هم جرعت انجام حرکتی علیه محسن نداشتن.

با بغض دماغم رو بالا کشیدم و دست‌هام رو مشت کردم. نود درصد داستان رو سانسور کرده بودم لاکردار! گلی درحالی که نصف بدنش لمس شده بود، تند- تند شونه‌هاش شوهرش رو ماساژ می‌داد و هر چند ثانیه یه بار می‌گفت:

- عزیزم نفس عمیق بکش، عمیق، خیلی عمیق!

- یه فلشی وجود داشت که انگار مربوط به همین برگ برنده‌ی محسنه، پیش دوست صمیمی من بود. این پسره سپهر رفت سراغ دوستم و اذیتش کرد و محسن عوضی فیلم آزار و اذیتش رو بهم نشون داد.

من عصبی شدم، به هم ریختم؛ وقتی امروز صبح دیدمش نتونستم خودم‌و نگه دارم و اینجوری فکش رو شکوندم. آیوار واسه نجات دادنم من‌و برد طبقه سوم مدرسه شما تا گیر نیفتم ولی محسن و اکیپش من رو داخل انباری زیر شیروونی به صندلی بستن.

آقای براتی خدا سر شاهده تا خودِ ساعت نُه شب من بت صندلی بسته بودم. بچه‌ها بی‌خیال آتوی محسن شدن و اومدن تا من رو نجات بدن و اینطوری درگیری پیش اومد. محسن عوضی کل زیر دست‌هاش رو خبر کرد تا ما رو به فنا بدن که یهو پلیس سر رسید. به خدا ما نمی‌دونیم پلیس چرا اومد آقای براتی!

در پایان تمام اعترافاتم، لبخندی به وسعت تمامِ کثافت‌کاری‌هام زدم.

براتی یه جوری توی شوک رفت که نفسش گرفت و رنگ صورتش بنفش شد.

گلی با وحشت دکمه‌های اول پیراهن براتی رو باز کرد و همزمان دلداری‌های پوچ داد.

- دردت به سرم آروم باش! میدونی نکته مثبتش کجاست؟ نگار میگه اوایل مهر ماه این موضوع رو فهمید که اون موقع آیوار پسرمون هنوز تهران بود؛ این یعنی پسر ما آلوده به این بازی کثیف نیست. حضورش صرفا به خاطر علاقه‌ش به نگار بوده و بس.

نتونستم جلوی دهن کوفتیم رو بگیرم و یهو وسط اشک تمساح ریختن‌هام، زرتی زدم زیر خنده.

- علاقه به من؟ اصلا ایده‌ی شرط‌بندی رو خودِ آیوار به داداشم امیر داد. در واقع تاسیس این شرط‌بندی‌ها با آیوار بوده.

به وضوح دیدم که تن و بدن گلی لرزید. جوری رنگش پرید و نفسش گرفت که اصلا غلط کردم! با وحشت بازوهاش رو گرفتم و جیغ زدم:

- گلی نفس بکش! من هنوز کامل داستان رو نگفتم تیکه‌های خوبش مونده.

براتی با صورتی بنفش دستی به گردنش کشید و صدای نفس کشیدن‌های خفه‌ش رو شنیدم. یا موسی بن جعفر!

گلی با دیدن وضعیت شوهرش که برای نفس کشیدن تقلا می‌کرد، با وحشت چنگی به گونه‌ش زد و کولی‌وارانه نعره زد:

- شوهرم، شوهرم!

نکنه سکته کنه؟ ای خدا!

با وحشت بدنم رو منقبض کردم و به براتی خیره شدم. چیکار کردم؟ آیوار خبر مرگش جدی خوابید؟

گلی با ترس چنگی به تمبونم زد و نالید:

- برو آب بیار، زود باش.

تند- تند سرم رو تکون دادم و با دست و پایی که از ترس سرد شده بود، سمت آشپزخونه دویدم. دسته‌ی پارچ آب روی اُپن رو گرفتم و بی‌توجه به گرمایی که حس می‌کردم، سمت براتی رفتم.

براتی روی سرامیک‌ها دراز کشیده بود و عاجزانه سعی می‌کرد نفس بکشه. انقدر ترسیده بودم که کل آب داخل پارچ رو روی سرش خالی کردم.

انتظار یکم شوکه شدن رو داشتم ولی نمی‌دونم چی شد که دود از سرش بلند شد و صدای عربده‌‌ش لرز به تنم انداخت.

صورتش متورم و سرخ شده بود و خیره به سقف مثل خر عر عر می‌کرد. گلی با وحشت چنگی به سرش زد و نالید:

- آب جوش روی شوهرم ریختی؟

مات و مبهوت بهش خیره شدم و درحالی که کم- کم آب می‌رفتم زمزمه کردم:

- چی؟

من دقت کردم هر وقت خر می‌شدم و به آیوار اعتماد می‌کردم، در نهایت با خودم می‌گفتم:

- من غلط بکنم دیگه با این بشر رفت و آمد کنم.

همیشه همین بوده! الان هم عمیقا خاک بر سرم! آیوار لحظه به لحظه بهم ثابت می‌کرد که من برای مقوله‌ی دوست پسر مناسب نیستم.

چه دنیایی داشتم قبل از دوست پسر داشتن! درسته سخت بود ولی حداقل مهم این بود مجبور نبودم مشکلات یه گاو دیگه رو هم تحمل کنم.

از اول هم خریت از من بود که به خونه‌شون رفتم. رسما دیوونه خونه بود! آیوار عوضی کاملا حرف باباش رو جدی گرفت و به خوابی عمیق فرو رفت. ایشالله خواب ابدیت رو هم ببینم!

یکی نیست بگه تو با اون همه جیغ و داد بلند نشدی؟

نگم از براتی که پوست از سرش کنده شد. بابا من چه می‌دونستم اشتباهی آب جوش واسه شیر خشک پارمیس خانم رو برداشتم؟ آدم آب جوش رو داخل پارچ می‌ریزه؟

من شانس بیارم حداقل براتی ازم شکایت نکنه. آخرین تصویری که ازش دارم یه کله مملوء از خمیر دندون بود. گلی یه جوری مشغول امداد و نجات براتی بود که اصلا فکر نکنم متوجه خروج من شده باشه.

تا عمر دارم دیگه روم نمیشه به چشم‌هاش نگاه کنم.

مظلومانه دستی به بازوهای یخ زده‌م کشیدم و به در خاکستری رنگ روبه‌روم خیره شدم.

من خودِ بدبختی بودم، بدبخت بودن منم، بدبختی رو از روی من ساختن.

برای آرامش اعصابم گوشیم رو خاموش کردم. به نظرم بهتره اصلا به اون همه میس کال از اعضای خانوادم فکر نکنم. شک ندارم شونزده‌تا میس کال از طرف امیر نود درصدش به خاطر این بود که مطمئن بشه من پیش دوست پسرم نخوابیدم.

آیوار عوضی! حتی زنگ نزد ببینه من پیش ننه و باباش زنده موندم یا نه.

قطعا الان مجرم فراری شناخته میشم. نمی‌خواستم فردا وقتم رو داخل دادگاه سپری کنم. کاش می‌شد تا ابد از این قوم عجوج و مجوج فرار کرد.

مدرسه که قطعا اخراجم؛ امیدم فقط به خدا بود که لطفش رو روی سرم بریزه و حداقل بابا از خونه به بیرون پرتم نکنه.

تنها کسی که توی این شهر می‌تونستم بهش پناه ببرم ایشون بود:

- حکیم.

یعنی فقط بابا بفهمه من جلوی خونه‌ی حکیمم تا اسمم رو از شناسنامه‌ش پاک کنه.

ساعت از دوازده هم گذشته بود. خونه‌ش جای شوتی بود. مرتیکه خسیس حداقل یه جای بهتر خونه می‌خریدی! مامان و بابای سپهر من رو به فنا ندن قطعا اراذل اینجا بلایی سرم میاره.

با استرس زنگ آیفون رو فشردم و با چشم‌های سرخ از خواب منتظر موندم جواب بده.

جمعی از چند تا پسر اول کوچه چمع شده بودن و تقریبا همسن برادرهای خودم بودن. حالا بنده خداها اصلا به منِ مفلوک نگاه نمی‌کردن ولی چون بنده کلا خاطرات خوبی از اکیپ پسرها ندارم، مدام فکر می‌کردم قراره خفتم کنن.

این حکیم عوضی چرا جواب نمیده؟

- آبجی با حکیم کار داری؟

با شنیدن صدای خروسکی پسری کنارم، با وحشت چنگی به پیراهنم زدم و عقب رفتم.

بیچاره مظلومیت از چشم‌های عسلیش می‌بارید ولی شیطونه دیگه، یهو بهش میگه بیا و این داف جلوت رو بدزد.

به رسم مُدی که جدیداً بین پسرها لنگ انداخته، تیشرت مشکی و گشاد با شلوار شیش جیب تنش بود.

از نگاه آدمیزادش حس امنیت گرفتم و صاف ایستادم. با لحن خسته و کلافه‌ای گفتم:

- حکیم اینجا نیست؟

- هستش بابا. این روش خوبی برای بیدار کردنش نیست.

با تعجب ابرویی بالا انداختم. بلافاصله سنگ تقریبا بزرگی از روی زمین برداشت و جوری سنگ رو سمت پنجره پرتاب کرد که خودِ آرش کمانگیر هم نمی‌تونست.

با بهت به پنجره‌ی شکسته نگاه کردم و تند- تند پلک می‌زدم. زندگی اینجا داخل بُعد دیگه‌ای جریان داشت واقعا!

- اینجوری باید بیدارش کنی آبجی.

واقعا هم جواب داد و بعد چند ثانیه صدای رگبار فحش حکیم طنین‌انداز شد.

- ای بر پدر فلان شده‌ت صلوات! کدوم کره خری دوباره اینجوری من‌و بیدار کرد؟

با باز شدن در حیاط، پسره مثل اسب سمت دوست‌هاش دوید تا حکیم فن‌های کذایی مخصوص خودش رو سرش پیاده نکنه.

بعد مدت‌ها ریخت نحسش رو بدون حوله دیدم. چشم‌هاش از چشم‌های منم سرخ‌تر بود و از چماقی که دستش بود معلومه به قصد دعوا در رو باز کرد.

شلوار پارچه‌ای صورتی و تیشرت زرد رنگ نشون می‌داد که تا خودِ صبح باید این سم رو تحمل می‌کردم.

کرک و پرهاش با دیدن من ریخته بود. مثل اینکه جناب هنوز فیلم جهانی شده‌ی من رو ندید! هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم به این صورت داخل ایران ترند بشم.

متاسف سرم رو برای تیپش تکون دادم و از کنارش وارد خونه‌ش شدم.

از خونه‌ی یه دعا نویس تقلبی همچین صحنه‌هایی بعید نیست. یه چیزهایی به در و دیوار این خونه چسبونده بود که خودِ شیطون هم جرعت نمی‌کرد بهشون نگاه کنه.

مردک چندتا جمجمه و غل و زنجیر به دیوار چسبونده بود. روی در و دیوار کلمات عربی‌ای نوشته بود. همه‌ش بی‌معنی بود، اصلا معنی نداشتن. شاید بپرسید تو از کجا می‌دونی؟ چون خودم این چرت و پرت‌ها رو طبق عربی سال هفتمم نوشتم و دستش دادم. مثلا کنار جمجمه شما صرف فعل «ذهب» رو می‌دیدید، اونم به مضارع و ماضی!

پوزخند تحقیرآمیزی به سر و وضع خونه زدم. حیف که در شرایط بحرانی نیازش دارم وگرنه خودم پلیس رو خبر می‌کردم.

- خجالت نمی‌کشی مردم رو گول می‌زنی؟ از اون دنیات نمی‌ترسی؟ تمام اون دعاهای چرتت رو به عنوان سرب داغ باید کوفت کنی بدبخت.

- تو از آخرتت ترسیدی و پسر مردم رو زیر و رو کردی؟

با اخم سمتش برگشتم. پس کلیپ رو دیده بود. خدا رو هزار مرتبه شکر که عقل ناقصش به این پی برد که من چرا اینجام و مجبور نیستم داستان رو براش بگم.

با خنده‌ی کریهش به قیافه مچاله و خسته‌م نگاه کرد و گفت:

- دوست پسرت بوده بلا؟

تف تو این دنیا! اگر حکیم همچین فکری کرده دیگه ببین مامان و بابا فکرشون تا کجاها بره. حتما با خودشون میگن نگار با این پسره بوده و ازش حامله‌ست و حالا اومده انتقام بگیره.

- مگه اسکولم که با پسرهای مدرسه سروش دوست بشم؟ خصومت شخصی داشتم باهاش.

بلافاصله یاد آیوار افتادم و اخم‌هام بیشتر درهم فرو رفت. اسکولم دیگه! اسکول نبودم که رفیق حکیم نمی‌شدم.

سمت خونه‌ی کوچیک و یه طبقه‌ش رفتم و با ناراحتی داد زدم:

- حکیم برای یه مجرم فراری جا داری؟ من زدم دهن یه پسر رو سرویس کردم و حالا فیلمم پخش شده، با دوست پسرم کات کردم و صورت بابای کراشم رو سوزوندم. می‌تونی تا صبح چسناله‌هام رو تحمل کنی؟

تف به ذات خسیسش بیاد! من مسافر خونه می‌رفتم بهتر بود. تنها چیزی که داخل این خونه‌ی درن‌دشت دیده می‌شد، فرش سه متری با دو تا بالشت و تلوزیون بود.

حتی یخچال یا گاز نداشت!

باورم نمی‌شد همچین صحنه‌ای رو می‌بینم. این بشر اصلا فقیر نبود، اتفاقا خوب از مردم خرافاتی پول می‌گرفت؛ حالا می‌مردی یه سر و سامونی به این خونه بدی؟

- با این وضع خونه میخوای زن هم بگیری؟

با اعتماد به نفس قفسه سینه‌ش رو جلو داد و گفت:

- من به جای پول بهش عشق میدم.

پوزخند عصبی‌ای زدم و درحالی که خسته و کوفته روی فرش دراز می‌کشیدم گفتم:

- عشقت بخوره تو سرت. عشقت هم آدمیزادی نیست! تو هم اقدس رو میخوای هم حسن زاده رو.

پوسته‌های تخمه رو زیر کمرم حس کردم و با حرص داد زدم:

- توی این خراب شده تشک و پتو پیدا نمیشه؟

حضور داخل خونه حکیم بهم ثابت کرد که من کلا در خریت زندگی می‌کنم. یه بار نشد یه تصمیم درست بگیرم!

در کمال تعجب اصلا اجازه نمی‌داد سمت اتاق آخر پذیرایی برم. تشک و پتو زیر پام انداخته بود.

به شدت گرسنه‌م بود. الحمدالله شعورش رسید و برام دو تا پیتزا سفارش داد. بازم خودم رو زدم به کولی‌بازی و برام مرغ سوخاری سفارش داد.

خوابیدن با اون لباس‌ها واقعا سخت بود اما باید تحمل می‌کردم.

در نهایت حکیم دهن باز کرد و رو بهم گفت:

- راستی نگار! اون پولی که دادی به رفیقم که بهم بده، پونصد هزار تومنش کم بود.

سریع چشم‌هام رو بستم و چنان خرناسه‌ای کشیدم که به حضرت عباس خودِ خرس قطبی اینجوری خر و پف نمی‌کنه.

مرد حسابی! تو وضعیت من‌و می‌بینی و دنبال پولی؟

صدای پررو و طلبکارش رو بالای سرم شنیدم:

- یک میلیون برات غذا سفارش دادم. پنج هزار تومن دستشویی‌ای که رفتی، جای خواب و حق مکان هم میشه دویست هزار تومن. یه پنجاه هزار تومن هم مالیات حساب کن. یکی دو میلیون هم پول شیشه‌ای که شکوندی، صد هزار تومن پول وانتی که قراره پنجره جدید بیاره.

با حرص لب‌هام رو به هم مالوندم ولی باز هم چشم‌هام رو باز نکردم.

تف به ذات خسیسش! منِ احمق چرا یه آدم به درد بخور به عنوان دوست انتخاب نمی‌کنم؟ مردک هزینه توالت هم میگیره.

چماقش رو برداشت و جوری که انگار لاشه‌ی سگ جلوشه، آروم زانوم رو با چماق تکون داد و گفت:

- شنیدی چی گفتم؟ نگار؟! نگار خوابیدی؟

با همون چشم‌های بسته جواب دادم:

- اقدس رو برات جور می‌کنم.

- حسن زاده رو هم برام جور کن تا حق استفادت از اکسیژن خونه‌م رو نگیرم.

خوابیدن توی خونه‌ی حکیم هم آنلاک شد به لطف خدا!

صبح با صدای انکرالاصوات حکیم بیدار شدم. نور خورشید مثل شمشیر به چشمم خورد و از روی اجبار دوباره چشم‌هام رو بستم. دستی به موهای کوتاهم کشیدم و خمیازه‌ای بلندی سر دادم.

با شنیدن صدای حکیم مبهوت چشم‌هام رو گرد کردم و به سقف خیره شدم. چی می‌گفت این؟

صداش رو به طرز غریبی کلفت و ترسناک کرده بود و از پنجره مشاهده کردم که هلیکوپتری دست‌هاش رو توی هوا می‌چرخوند. دو تا جمجمه رو مثل توپ به هوا می‌نداخت و چیزهایی به عربی بلغور کرد. حالا چی بودن:

- أذهبَ، تَذهبُ، تذهبینَ، یذهبُ، تذهبُ، نذهبُ... .

یعنی خودِ شیطون و دار و دسته‌ش هم با بهت بهش نگاه می‌کردن. لعنت به منی که کتاب عربیم رو بهش دادم تا اینطوری ملت رو گول بزنه.

دو خانم تقریبا میانسال با چشم‌های اشکی و هیجانی بهش نگاه می‌کردن.

با تاسف سرم رو تکون دادم و از روی تشک بلند شدم. از عمد خواستم به دستشویی بیرون از خونه برم تا شرف و آبروش رو ببرم. بزار حداقل بیفته تو دهن مردم که حکیم دعانویس دختر آورده خونه تا من دلم خنک بشه!

دکمه‌ی بالای پیراهنم رو باز کردم و لنگه‌ی شلوار جین یاسین رو پایین کشیدم. با بد عنق‌ترین قیافه ممکن سمت حیاط رفتم و طلبکار بهشون خیره شدم.

حکیم با دیدن من به وضوح چشم‌هاش گرد شد. دو تا خانم با حیرت به من نگاه کردن و قدمی به عقب برداشتن. حق داشتن به خدا!

دیشب امیر عوضی شونه‌م رو برداشت و من از سر اجبار کلاه یاسین رو سر کردم تا موهای سیخ سیخیم معلوم نباشه ولی الان هر تار موهام به یه جهت جغرافیایی کشیده شدن.

آب دهنم روی گونه‌م خشک شده بود و دیشب انقدر زیر پتو زار زدم که چشم‌هام پف کرده بودن.

دمپایی پلاستیکی‌های حکیم تیپم رو تکمیل کرده بود. آخ امیر خدا نیامرزت پسره‌ی زشت! من با این تیپ زاقارت دیشب پیش بهروز، آیوار و جد و آباد آیوار بودم.

اصلا به نظرم تنها دلیل که دیشب اون اکیپ پسرهای لات کاری باهام نداشتن همین تیپم بود.

طلبکارانه دستی به شکمم کشیدم و رو به حکیم گفتم: