رمان گیله نار به قلم پریسان خاتون

ژانر : #عاشقانه #معمایی #اجتماعی

خلاصه :

اَفرا دخترِ به ظاهر خجالتی و سربه‌زیرِ حاج فتاح سلطانی، به دنبال به‌دست آوردن استقلال، ‌ماه‌ها پیش بعد از قبولِ شرط دردسرساز پدبزرگِ مستبد و متعصب‌اش، با شراکت عمه‌ی کوچکش کافه‌ای در حومه‌ی شهر برپا کرده‌اند. همه‌چیز خوب پیش می‌رود تا قبل از این‌که گندِ جبران نشدنی‌ای به بار بیاورند و به‌خاطر ترس از طرد شدن، ماه‌ها روی آن سرپوش بگذارند. اما ماه همیشه پشت ابر نمی‌ماند.

کینه‌ و کدورت قدیمیِ شایان‌خان و سوء‌تفاهمی که برای او و خانواده‌اش پیش آمده است، باعث می‌شود که شاهانِ جاوید پا به میدانِ بازی بگذارد و بعد از ماه‌ها، بوی تعفن‌آور رسوایی، خانواده‌ی سلطانی را بی‌آبرو کند.

مقدمه:

هشدار؛ قلب دلبر را نلرزانید،

که عاقبتش چیزی جز پشیمانی نیست!

هشدار؛ روانِ محبوب را نخراشید،

که پایانی جز نابودی نیست!

هشدار؛ چشمان معشوق را به خیسی نرسانید،

که ته این راه بن‌بستی بیش نیست!

موهایم را پشت گوش می‌فرستم و لگدی به کارتونِ خالی‌ای که سدِ راهم شده است می‌پرانم. خانه بیش از حد شلوغ و درهم شده است و از این شلختگی‌اش سردرد می‌گیرم. ماه‌بانو در حالی که آخرین کارتون شکستنی‌ها را خالی می‌کند و محتوایش را با وسواس داخلِ کابینت می‌چیند، مانندِ تمام این سه‌روزش شروع به غرغر کردن می‌کند:

- آقا پیر و خرفت شده. اصلاً نمی‌فهمه داره چی‌کار می‌کنه!

ابروهایم در هم می‌لولند و سرم عجیب تیر می‌کشد. به‌خدا که آخر از دست این دردِ بی‌درمان، سر به بیابان می‌گذارم. کفِ انگشتِ شستم را مابینِ جفت ابرویم می‌کشم و بعد از راست شدنِ کمرِ خمیده‌ام، تذکر می‌دهم:

- ماه‌بانو!

چشم غره‌ای می‌رود و این‌بار بی‌صدا مشغول ادامه‌ی کارش می‌شود. همان لحظه آیفون به صدا در می‌آید و کاسه‌ای که مشغول تمیز کردن‌اش بودم را زمین می‌گذارم. با شلوار پلیسه‌ای که به پا دارم و حسابی صدا ایجاد می‌کند، به سمتِ در می‌روم و گوشی آیفون را بر می‌دارم. پدرم یک کلمه از من می‌خواهد در را برایش باز کنم و من هم دکمه‌ی کنارِ گوشی را فشار می‌دهم. اگر آیفون‌مان مانند خانه‌ی خودمان تصویری بود و صدایش خش نداشت، مجبور نبودم مدام از آتا، درمورد هویتش سؤال بپرسم و او هم کج‌خلق شود. خانه‌ی خودمان!

درِ ساختمان اصلیِ خانه که از قبل‌ نیمه‌باز بود را با لگد کامل باز می‌کند و نگاهم به دست‌های پرش کشیده می‌شود:

- آتا! به‌خدا زشته. چرا این‌جوری می‌کنید شما دو نفر؟!

ابروهای نسبتاً کم پشتش به گره‌ی کور تبدیل می‌شوند و در حالی که من به فکر راه حل برای باز کردنِ ابروهایش، بدونِ استفاده از دندان هستم، از کنارم می‌گذرد و پوشه‌ی سندها را روی اُپنِ سنگیِ آشپزخانه پرت می‌کند:

- کاری به کار بزرگترا نداشته باش. عوضش کارای حسابداری اینا رو تا فردا انجام بده‌، لازم‌شون دارم.

می‌رود و من می‌مانم با کوهی از سندها و دفترهای حسابِ به‌هم ریخته. دست به کمر می‌زنم و نگاهی به خانه‌ی درهم‌مان می‌اندازم. اِنگار که هیچ‌جوره تمیزی بر نمی‌دارد. با مرور کردنِ لیستِ کارها، رمق از پاهایم می‌رود و طعنه‌ای بارِ خودم می‌کنم:

- میگن دست کار می‌کنه و چشم می‌ترسه، همینه ها!

اسناد را به‌روز زیرِ بغل می‌زنم و قصد می‌کنم که به اتاق خانه ببرم‌شان بلکه آخرِ شب مشغول‌شان شوم که با نگاه کردن به خانه، گیج می‌شوم. حتم دارم زمان زیادی ببرد تا به این خانه‌ی نقلیِ جدید و تک‌اتاقِ کوچک‌اش عادت کنم. بهتر است دعا کنم یا آقا از یابویِ شیطان پایین بیاید یا زودتر تکلیفِ حساب و کتاب‌ها مشخص شود. و اِلا ناممکن است این‌جا دوام بیاورم! اسناد را گوشه‌ی کمد رها می‌کنم و موهای جلوی سرم که به عرقِ پیشانی‌ام چسبیده‌اند و امکان ندارد که آغوش‌گشایی کنند را پس می‌زنم. ماه‌بانو صدایِ دل‌خورش را پس کله ‌می‌اندازد:

- اَفرا، اَفرا بیا این غذا رو واسه بابات گرم کن...

قبل از این‌که بتوانم لب باز کنم و خواسته‌اش را روی چشم بگذارم، برای بارِ سوم، با صدای بلندی مکرر می‌شود:

- با تواَم اَفرا!

هر وقت با آتا بحثش می‌شود، این‌گونه نسبت به من حق به جانب می‌شود. یکی نیست بگوید؛ خدا کُل‌َهُم خاندانت را بیامرزد. این وسط گناهِ من چیست؟ از تخم و ترکه‌ی آقا هستم که باشم!

نمایشی برای خودم گریه‌ی مختصر و مفیدی سر می‌دهم و موهایم را به این‌طرف و آن‌طرف می‌کشم. همین الان متوجه شدم که دنباله‌ی موهایم موخوره برداشته‌اند و باید با قیچی روبوسیِ‌شان بدهم!

از اتاق بیرون می‌روم و مستقیم واردِ آشپزخانه می‌شوم. حوصله‌ی غرولند کردن‌های ماه‌بانو را ندارم و ممکن است با معترض شدنم، رویِ آتا هم برای بحث و جدل کردن بازتر شود. کمی اطرافِ آشپزخانه را برایِ پیدا کردنِ فندک می‌گردم و اما وقتی امیدم نا امید می‌شود، درِ قابلمه را محکم رویش می‌کوبم و از آشپزخانه بیرون می‌زنم. آتا به من غر می‌زند:

- رفتی گرم کنی یا بپزی؟

و ماه‌بانو هم دوباره به او می‌پیچید و بحث را از نو شروع می‌کند:

- من اسباب اثاثیه‌م رو چه‌جوری توی این یه وجب جا بچینم؟!

قبل از این‌که واردِ اتاق شوم، برای چند لحظه، با صدایِ عربده‌ی آتا، سرِ جایم میخ که نه، میخ‌کوب می‌شوم:

- بذارشون سرِ قبرِ من!

طبیعی است. آتا جان عصبی و خسته است و ماه‌بانو هم مدام به جان‌اش غر می‌زند. نمی‌تواند حتی در چنین شرایطی زبان به دهان بگیرد و می‌دانم که عادت دارد.

خسته نفسم را بیرون می‌فرستم و واردِ اتاق می‌شوم. به‌خاطر پنجره‌ای که باز است و نسیمِ نسبتاً ملایمی که می‌وزد، دَر به دنبالم، به‌هم کوبیده می‌شود و گویا عادت کرده‌ام که دیگر اهمیتی نمی‌دهم و قلبم گرومپ گرومپ نمی‌زند!

سمتِ کنجِ اتاق می‌روم و در کوله پشتیِ هولوگرامی‌ام به دنبال تکه کاغذی می‌گردم. از کلاسورم کاغذی بر می‌دارم و همین که می‌خواهم به آشپزخانه برگردم، صدای آشنایی توجه‌ام را به سمتِ خودش می‌کشاند. صدایِ بچه‌ی جگرگوشه‌ام را نشناسم چه کسی را بشناسم؟!

موبایلِ عزیز دردانه‌ام را بر می‌دارم و پیامی که برایم آمده است را روخوانی می‌کنم:

- سفارش دارم واسه یه تولد.

نیشخندی کنجِ لبم جا خوش می‌کند و در دل به این آدم که تا به حال مشغول مطالعه‌ی فراخوان‌های چهار ماه پیش بوده است می‌خندم. از درخواست سفارش بی‌ادبانه و به دور از سلام‌اش که چشم پوشی کنم، بی‌نوا باید خبر نداشته باشد که پس از آن اتفاقِ شوم، چند وقتی است کار و کاسبیِ‌مان را جمع کرده‌ایم!

برایش تایپ می‌کنم:

- دیگه سفارش قبول نمی‌کنیم. روزتون به‌خیر.

پیام را سند می‌کنم و موبایل را در جیبِ هودی‌ام سُر می‌دهم. آتا می‌گوید این لباس کوتاه است و برازنده‌ی یک دختر به سن و سالِ من نیست، حالا کجا است ‌که ‌ببیند همین به قولِ خودش یک وجب لباس چه جادار و کارآمد است؟!

کاغذ را تا می‌زنم و قبل از این‌که از اتاق بیرون بروم، بالشتی جلوی در می‌گذارم تا دوباره امواتمان را به خیرات دعوت نکند.

آتا جلوی تلوزیون لم داده است و به خیالِ خودش دارد فیلم تماشا می‌کند، ولی من که خوب می‌دانم تنها چیزی که نمی‌بیند همان فیلم است و چه قیامتی در دل‌اش به‌پاست.

ماه‌بانو را نمی‌بینم و برای پیدا کردن‌اش هم تلاشی نمی‌کنم. آدمِ عاقل سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندد که! کاغذ را به کمکِ شعله‌ی سماور آتش می‌زنم و گاز را روشن می‌کنم. در حالی که قاشق در عدس‌پلو می‌زنم و به این فکر می‌کنم خدا کند از این پس اکثرِ وعده‌هایمان شاملِ این‌چنین غذاهایی نشود، صدایِ تک‌ملودیِ موبایلم بلند می‌شود و هم‌زمان لرزِ بندری هم می‌رود.

زیرِ گاز را کم می‌کنم و پاسخ را می‌زنم:

- جانم اوشاق باجی؟

منتظر می‌مانم مثلِ همیشه غرولند کند و با فحش‌های لاکچری‌اش مستفیضم کند‌ اما با صدای لرزان و نفس‌هایی که حتی از پشتِ خط هم مشخص است چه‌قدر کشیده‌اند، می‌گوید:

- اَفرا... خاک به سر شدیم.

از شنیدن صدای لرزان و هق‌هقی که در گلویش خفه کرده است متعجب و نگران نمی‌شوم. مثلِ کفِ دستم اوشاق باجی را می‌شناسم و خوب می‌دانم سرِ هر موضوعِ کوچک و بی‌اهمیتی چگونه جان به لب می‌شود و مانندِ مرغ پر کنده، بال‌بال می‌زند. دسته‌ی نازکِ موی بلندم که در صورتم ریخته است را دورِ انگشتِ اشاره‌ام می‌پیچم:

- باز چه شاخه گلی رو آب دادی که داری سنکوپ می‌کنی؟

این‌بار دیگر واقعاً هق می‌زند:

- دیشب یکی بهم پیام داده، گفته تقاصِ گندکاری‌تون رو به‌زودی پس میدین!

با این‌که می‌دانم منظورش چیست و پوستِ لبم را می‌جوم، خودم را به بی‌خیالی می‌زنم:

- معلوم نیست باز کدوم یکی از دالتون‌ها سربه‌سرت گذاشته که می‌خوای گناهِ ملت رو به گردن بگیری و به گناهِ کرده و نکر...

حرفم را با جیغش قطع می‌کند:

- اَفرا! چرا خودت رو به خریت می‌زنی؟

صدایش بغض می‌گیرد و ادامه می‌دهد:

- از صبح که پیام رو دیدم تهِ دلم شده رخت‌شور خونه!

حرفش که تمام می‌شود و به خودم که می‌آیم، می‌بینم تمامِ موی بلندم را سفت و سخت دورِ انگشتم پیچیده‌ام و زبان‌بسته از شدتِ فشار، سرخ و متورم شده است. مویم را رها می‌کنم و می‌گویم:

- آذر، به هیچی فکر نکن و اون طرف رو هم بلاک کن.

با شنیدن صدای جلز و ولزی که از قابلمه بلند می‌شود، خداحافظی کرده و نکرده، تماس را قطع می‌کنم و به دادِ قابلمه می‌رسم. البته ناگفته نماند که زود به دادش نرسیدم. خدا جان با شنیدنِ دعایم، سنگِ تمام گذاشته بود و دیگر عدس‌پلو را هم نداریم. قابلمه را داخلِ سینک پرت می‌کنم و همان لحظه ماه‌بانو سر می‌رسد. همین یکی را کم داشتم! نگاهِ بدی حواله‌ام می‌کند و خوب می‌دانم که بالأخره یک دیوارِ کوتاه پیدا کرده است و هیچ‌جوره امکان ندارد به راحتی از خیرش بگذرد. لب‌هایش را به سرکوب و شرمنده کردنم باز می‌کند و آن‌قدر برای امواتِ داشته و نداشته‌ام خیرات پخش می‌کند که دلم می‌خواهد با سر به دیوارهای چرک‌ و کثیفِ آشپزخانه حمله کنم. چشم‌هایم را لوچ می‌اندازم و از آن‌جا بیرون می‌زنم. مستقیم به اتاق می‌روم و مشغولِ جمع و جور کردنِ لباس‌ها می‌شوم. با شنیدن گفته‌هایِ آذر، به اندازه‌ی کافی اعصابم به‌هم ریخته و ذهنم درگیر شده است. به این فکر می‌کنم که اگر فقط یک درصد گفته‌ی آن مزاحمِ خیرندیده درست باشد و از همه‌چیز خبر داشته باشد، بدونِ برگشت بی‌چاره‌ایم و باید فکرِ کفن باشیم‌. از یادآوریِ چند ماهِ پیش، اشک در چشمم نیش می‌زند و لب‌هایم را به داخل می‌کشم که همان لحظه درِ اتاق زده می‌شود و یکی سرک می‌کشد. آذر است، تظاهر به مودب بودن‌اش را می‌شناسم. عینک مطالعه‌ی شش ضلعی‌مانندم را از روی میز بر می‌دارم و در حالی که به چشم می‌زنم‌شان می‌گویم:

- بیا تو!

وارد می‌شود و همین که در را می‌بندد، به آن می‌چسبد و با کفِ دست‌هایش به آن چنگ می‌زند. برایش سری تکان می‌دهم و در حالی که آخرین شال را داخل کمد می‌چپانم می‌گویم:

- آقا خبر داره اومدی این‌جا؟

جلو می‌آید و بغ‌کرده نگاهم می‌کند:

- خودش گفت بیام با قارداش حرف بزنم از خر شیطون بیاد پایین.

خاک بر سرش کنند که نافش را با دروغ بریده‌اند... ته‌اش هم اسم‌شان را می‌گذارد دروغِ مصلحتی. اگر ماه‌بانو الآن این‌جا بود، می‌گفت کفن بگیرند این‌چنین دروغی را که به مصلحتِ آتا و آقا باشد!

قبل از آن‌که چیزی بگویم، بانو با رنگ و رویِ نزاری که حاصل از خستگی‌اش است داخل می‌آید و نگاهی حواله‌ی آذر می‌کند:

- از این طرفا آذر! خانیم جان چطوره؟

آذر خودش را به مرتب کردنِ شالِ دو رنگش سرگرم می‌کند و سعی دارد استرس‌اش را لاپوشانی کند:

- با قارداش کار دارم. اونم خوبه.

ماه‌بانو چپ‌چپ آذر را نگاه می‌کند و از اتاق بیرون می‌رود. چیزی دستگیرش نشده و بی‌شک کوره‌ی خشم و آتش است.

سری تکان می‌دهم و خطاب به آذر می‌گویم:

- آتا خوابیده.

خودش را روی زمین ولو می‌کند و نگاه‌اش را روی در و دیوارِ ساده‌ی اتاق می‌گرداند:

- فکر نکنم خانیم‌داداش از این وضعیت راضی باشه.

رویِ صندلیِ چرخ‌دارِ کامپیوتر می‌نشینم و خودم را سرگرمِ پاک کردن گویِ برفی‌ام نشان می‌دهم:

- آذر! واسه اون پیامی که گفتی این‌جایی. نه؟!

شال‌اش را روی زمین پرت می‌کند و نگاه‌اش را به من می‌دوزد:

- حاضرم بمیرم ولی آقا نفهمه چه گندی زدیم.

یک کلمه می‌گویم:

- می‌فهمم!

اشک در چشمش می‌نشیند و من هم دستِ کمی از او ندارم. آتا هم بفهمد چه غلطی کرده‌ایم خودش زنده به گورمان می‌کند. با دست اشکم را پس می‌زنم و از روی صندلی بلند می‌شوم:

- جدیش نگیر. بلاکش کردی؟

سرش را به نشانه‌ی تأیید بالا و پایین می‌کند و از روی زمین بلند می‌شود. همان‌لحظه آتا اسمش را صدا می‌زند و عجله‌ای پیشِ او می‌رود. دنبالش می‌روم و آتا می‌گوید:

- آذر!

و اوشاق باجی با همین یک تذکر از دروغ و دغل به هم بافتن قدم عقب می‌گذارد و عقب‌نشینی می‌کند‌. خنده‌ای می‌کنم و قبل از آن‌که برای بدرقه‌ی آذر بروم، با صدای آتا سمتش می‌چرخم:

- اَفرا، الآن توسلی میاد. یه لباسِ درست و حسابی بپوش و بیا حسابا رو باهاش تنظیم کن.

بدتر از این نمی‌شود... تحملِ حساب و کتاب‌ها، سردردم و توسلی، آن‌هم هم‌زمان!

آذر نگاهِ بدی به آتا می‌اندازد و زیرِ گوشم پچ می‌زند:

- به قارداش ماجرا رو نگفتی؟

صورتم را از نفس‌های گرمش که گوشم را به قلقلک انداخته‌اند دور می‌کنم و لب می‌زنم:

- کدوم ماجرا! توهمای ذهنِ من و تو؟!

تأکید می‌کند:

- باید می‌گفتی!

و حرف را خاتمه می‌دهم:

- اگه بگم، تهش من مقصرم و معراج بی‌تقصیر.

چشم روی لباس‌هایم و نگاه‌های غرای آتا می‌چرخانم و منظورم را به آذر می‌فهمانم. لبخندِ تصنعی‌ای برای دل‌خوشی‌ام می‌زند و با خداحافظی کردن از قارداش‌اش، از خانه بیرون می‌زند. شالم را از روی اُپن بر می‌دارم و برای بدرقه‌اش می‌روم. وقتی ماه‌بانو خسته و عصبی است و روی خوش نشان نمی‌دهد، لاقید من باید جورش را بکشم!

اوشاق‌باجی سه پله‌ی راه‌رو را پایین می‌رود و در حالی که پاشنه‌ی کفش‌هایش را بالا می‌کشد، می‌گوید:

- خیلی زمان می‌بره به این‌جا عادت کنم!

کمرش را راست می‌کند و انگار که می‌خواهد دستم را بفشارد، ولی من بدون توجه به او و حرفی که زده است، حرفِ دلِ خودم را می‌زنم:

- آذر... کاش مثلِ همیشه ‌گوش به فرمانِ آتا بودم و خیرِ سرمون اِن‌قدر آزادی پیدا نمی‌کردیم.

به آغوشم می‌کشد و صدایش بغض می‌گیرد:

- همه‌ش تقصیرِ آقا و شرط و شروطش بود.

می‌دانم خیال ندارد که عذاب وجدانِ من را بیدار نشده، به خوابِ زمستانی بفرستد و این را از تهِ دلش می‌گوید. چند بار، آرام دستم را روی پشتش می‌کشم و او را از خودم جدا می‌کنم. خداحافظی می‌کند و با قیافه‌ی دل‌خوری از خانه بیرون می‌رود. سوارِ پژوپارسِ مشکی رنگِ آقا می‌شود و قبل از حرکتش، برایم تک بوقی می‌زند. برایش دست تکان می‌دهم و به داخل بر می‌گردم. برای تعویض لباس‌هایم به اتاق بر می‌گردم و یک دست بلوز و دامنِ پوشیده و در عینِ حال شیک می‌پوشم. اگر آتا هم تذکر نمی‌داد، میلی نداشتم مقابلِ توسلی با هودی و شلوار دولا و راست شوم.

از داخلِ هال صدایِ خوش و بشی را می‌شنوم و شستم خبردار می‌شود که دوباره آقای بشکه‌قیر تشریف‌فرما شده است. به زدنِ یک ضدآفتابِ رنگی کفایت می‌کنم و با مرتب کردن شالِ حریرم، از اتاق بیرون می‌روم. درست مقابلِ در اتاق برای خودشان چادر برپا کرده‌اند و ماه‌بانو مشغول پذیرایی است. سلامِ کوتاهی می‌دهم و دو زانو کنارِ آتا می‌نشینم. معراج هم سلام را با علیک جواب می‌دهد و هیچ توجهی نشان نمی‌دهد. زیر لب می‌گویم:

- بشکه‌قیرِ مکار!

و یکی از دفترها را جلو می‌کشم. خودکارِ بیکی که آن وسط افتاده است را بر می‌دارم و ورق می‌زنم که صدای معراج بلند می‌شود:

- اونا رو من رصد کردم. بدینش به من.

نگاهم روی دستِ دراز شده‌اش و دفتر در رفت و آمد است و هوس می‌کنم خودم یک دورِ دیگر حساب‌ها را بررسی کنم:

- دو دور رصد کردنش ضرری نداره جناب توسلی.

اخم‌هایش را در هم گره می‌زند و دستش را بیش‌تر به سمتم دراز می‌کند:

- وقت رو تلف نکنید خانوم! اون دفتر رو بدین.

با این اصرارهایش برایِ گرفتنِ دفتر از دستِ من، شمِ پلیسی‌ام به کار می‌افتد و شاخک‌هایم تکان‌تکان می‌خوردند. کارآگاه اَفرا با آن پالتوی بلندِ خاکستری رنگ و ذربینی که در دست دارد، تمام حالات معراج را مو به مو بررسی می‌کند و می‌خواهد یک چیزی برای کم کردن شرش پیدا کند که با صدایِ بلندِ آتا تمامِ تنم به لرزه می‌اُفتد:

- اَفرا! اگه کمک نمی‌کنی، توی دست و پا هم نباش.

بغضم می‌گیرد. آتا حق نداشت این‌گونه جلوی این بشکه‌قیر رو سیاهم کند. گفت «توی دست و پا نباش»! این جمله برای من زیادی سنگین است. مگر من زباله‌ام که دست و پا گیر شوم؟!

بغضم را قورت می‌دهم و دفتر را محکم روی زمین می‌گذارم. از جا بلند می‌شوم و زیرِ لب زمزمه می‌کنم:

- حتماً!

و داخلِ اتاق بر می‌گردم. کنجِ دیوار را خالی از وسیله می‌کنم و همان‌جا چمباتمه می‌زنم. سیبکِ گلویم چند دور بالا و پایین می‌شود و برایِ اُبهت و غرورِ زیرِ رادیکال رفته‌ام مراسمِ ختم می‌گیرم. موبایلم صدایم می‌زند و از فکر و خیال بیرون می‌آیم‌. بدون این‌که بلند شوم، دست دراز می‌کنم و از رویِ میز برش می‌دارم. شماره ناشناس است و آتا حکم کرده است که در چنین مواردی ریجکت بزنم، ولی یک غده‌ی بی‌شعورِ مغزی برای لج کردن با آتا تحریکم می‌کند. دستم روی اسکرین می‌لغزد و با عصبانیت غر می‌زنم:

- بویورون! «بفرمائید»

صدایی نمی‌آید و به گمانم به جای غر زدن، عربده‌کشی کرده‌ام و مخاطبِ آن‌طرفِ خط مات مانده است از این میزان لطافت.

حدسم درست از آب در می‌آید و بعد از چند لحظه‌ی کوتاه، گلویش را ساختگی صاف می‌کند و با صدایی که هنوز خش دارد می‌گوید:

- توی پیام هم گفته بودم. سفارش دارم!

این‌بار من مات می‌مانم از شنیدنِ صدایش. گویا خشِ صدایش طبیعی‌ است و این نوع اصوات چقدر جذاب به نظر می‌آیند!

- سیز؟

باز هم برای جواب دادن معطلم می‌کند:

- من این‌طوری طوطی‌وار حرف زدن‌تون رو نمی‌فهمم، فارسی بگید!

این دیگر چه پرروئی است! مزاحم شده است که هیچ، دو قورت و نیمش هم باقی‌ است!

از لحنِ حق به جانبش عصبی می‌شوم و ابروهایم هم‌دیگر را به آغوش می‌کشند:

- میگم شما؟

تا نفهمم کیست، نمی‌توانم بیش‌تر از آن برایش دندان نشان بدهم‌. خدا را چه دیدی؟ شاید خیرِ سرم خواستگار از آب در آمد و با این لحنِ حرف زدنم، دُم‌اش را روی کول‌اش گذاشت و پا به فرار بگذارد؟!

- مگه هر کی سفارش داشته باشه، حتماً باید معارفه بده خدمتِ خانوم؟!

نمی‌دانم این غریبه چرا در صدایش اِن‌قدر از من نفرت دارد، ولی مطمئنم باید یک جوابِ دندان‌شکن برای این طلبکارانه حرف زدن‌اش از آستین بیرون بکشم و پوزه‌اش را به خاک بمالم:

- قطعاً همین‌طوره! شما سرکارِ خانومِ... ؟

گویا دارد دندان روی هم می‌سابد و آخ که چه دلی از من خنک می‌شود!

- اِن‌قدر گیرایی‌تون پایینه که تفاوتِ صدای مرد و زن رو نمی‌فهمید؟

این‌بار یک سطلِ بزرگ آب یخ روی سرم خالی می‌شود و اما از رو نمی‌روم:

- چرا متوجه‌ام. گفتم شاید شما چشم‌تون ضعیفه و خوب بنرها رو مطالعه نکردین!

نفسی چاق می‌کنم و ادامه می‌دهم:

- سفارشِ آقایون پذیرفته نمی‌شه.

با یادآوریِ این یک اصل، می‌خواهم به آقا و شرط و شروطش لعن و نفرین بفرستم و اَدب‌خانوم نمی‌گذارد.

قبل از این‌که تماس را قطع کنم صدایش بلند می‌شود:

- سفارشم واسه یه جشنِ بدونِ حضور آقاست.

سنگِ روی یخ می‌شوم شاید هم یخِ روی سنگ... دقیق نمی‌دانم، اما هر چه هست معنایی جز خجالت و شرم‌زدگی ندارد. مانده‌ام با چه رویی بگویم چند ماهی است کافه را جمع کرده‌ایم و از اول هم قصدم از رو بردن‌اش بوده است:

- ببینید‌...

کلامم را قطع می‌کند:

- خبر دارم کافه‌تون رو تعطیل کردن خانومِ سلطانی...

با شنیدن حرفش، رگِ تعصبم بیدار می‌شود و لرزان می‌گویم:

- تعطیل نکردن، تعطیل کردیم!

می‌خندد و عجیب است به‌جای آن‌که عصبی شوم، گوش به صدایش می‌سپارم. یک نوای خاصی دارد؛ مثلِ بارانی که در سکوت روی پنجره‌ی خانه می‌کوبد و هم‌زمان رعد و برقی بنگ خودش را میانِ آرامشِ آدم می‌پراند و قلب را وادار به گرومپ گرومپ کوبیدن می‌کند... آرام اما دلهره‌آور!

- درسته.

دست مابینِ ابروهایم می‌کشم و غرولند می‌کنم:

- پس چی میگین وقتی می‌دونید کافه تعطیله؟

گویا قصدِ صلح دارد که لحنش آرام‌تر می‌شود:

- گوش کنید خانومِ سلطانی؛ دو روز دیگه تولدِ عزیزترین شخصِ زندگیمه، کسی که حاضرم جونم رو واسه‌ش بدم.

عزیزترین شخصِ زندگیِ این آدمِ خوش‌صدا!

من هم دست از وحشی‌گری بر می‌دارم:

- چه کمکی از دست من بر میاد؟

و جواب می‌دهد:

- می‌خوام دوستاش بیان کافه‌ی شما و واسه‌ش جشن بگیرن.

قبل از این‌که چیزی بگویم، اضافه می‌کند:

- شده اون کافه رو واسه یه روز باز کنید، هر چقدر پول بخواید بهتون میدم‌.

از پیشنهادش دوباره ابروهایم بازی‌گوشی می‌کنند و کنارِ هم می‌روند:

- نمی‌شه یعنی نمی‌شه. این‌همه کافه و رستوران توی ماکو ریخته، یکی از اونا رو رزرو کنید!

می‌خواهم تماس را قطع کنم که دوباره مانع می‌شود. گویا صدایش مسخ کننده است:

- ایده‌های دیزاینرتون بهتر از همه‌ست. عزیزترین شخصِ من خودش نمی‌تونه توی اون تولد شرکت کنه و این تنها کاریه که از دستم بر میاد. می‌فهمید دیگه؟

جوری حرفِ آخرش بوی تهدید می‌دهد که واقعاً نمی‌توانم بگویم؛ «نه، نمی‌فهمم.» لب‌هایم به سمتی کج می‌شوند و می‌پرسم:

- واسه ساعت چند می‌خواید رزرو کنید؟

برای پاسخ دادن دست‌دست می‌کند و اما بعدش یک کلمه می‌گوید:

- پنجِ عصر. روزتون به‌خیر.

دیگر صدایی نمی‌آید و وقتی به اسکرین نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم که در نهایتِ بی‌ادبی تماس را قطع کرده است! من که قبول نکرده بودم، فقط می‌خواستم زمان‌اش را بدانم و با آذر در میان بگذارم‌اش!

دستم روی شماره‌اش می‌لغزد و می‌خواهم بگویم فعلاً روی ما حساب باز نکند اما پشیمان می‌شوم و دست عقب می‌کشم. موبایل را زیرِ چانه می‌زنم و متفکر در اتاقِ کوچک‌مان جهان‌گردی می‌کنم‌. این مردکِ پرروی طلبکار که انگار پول خونِ پدرش را از همه به ارث دارد دیگر از کجا پیدایش شده بود؟! صدایش، تحکم کلامش و دل‌تنگی‌ام برای کافه‌ی کوچک‌مان، وسوسه‌ام می‌کرد که پیشنهادش را قبول کنم. می‌دانم اگر من بگویم، عمه آذر هم نه نمی‌آورد. بهتر است تا شب فکر کنم و بعد با او در میان‌اش بگذارم.

***

از صبح که با صدای داد و بی‌‌دادهای آتا از خواب پریده‌ام و هیچ چیزی کوفت نکرده‌ام. انتظار دارم زبان بسته با قار و قور کردن‌اش اعلام حضور نکند؟!

نگاهِ خصمانه‌اش را سمتِ من که گوشه‌ای کِز کرده‌ام سوق می‌دهد و بیش‌تر پوستِ کنار ناخن‌هایم را می‌کَنَم.

- اَفرا...

می‌دانم می‌خواهد چه چیزی را برای بارِ هزارم مکرر شود و خودم پیش‌دستی می‌کنم:

- آتا به جونِ خودت قسم کارِ من نیست! چرا باور نمی‌کنی؟

ماه‌بانو که تازه دیشب کمی از اخم‌هایش باز شده بود، رو ترش می‌کند و غر می‌زند:

- اینا قوم‌الظالمین اوشاق جان «بچه جان». مگه کسی رو باور می‌کنن؟!

دوباره میگرن‌ام شدت گرفته و هیچ‌چیزی برایم مهم نیست جز خودِ لاکردارش.

آتا عصبی زیرِ لب چیزی می‌گوید و شقیقه‌هایم را ماساژ می‌دهم. ماه‌بانو جلوتر می‌آید و می‌گوید:

- یاخجیسان؟ «خوبی»

چرا خوب نباشم با این حال و اوضاعی که آتا برایمان ساخته است؟

آتا اهمیتی به حالِ بدم نمی‌دهد و به قول خودش همه‌ی این‌ها فیلم و سریال‌اند:

- پس آب شدن و رفتن توی زمین؟

می‌دانم مدارک و اسنادش کجااَند و اما جرئت گفتنِ فرضیه‌ام را ندارم. روی توسلی جان‌اش زیادی تعصب دارد و کیست که بتواند به او خورده بگیرد، ولی من که می‌دانم کارِ خودِ بشکه‌قیرش است.

لب و لوچه‌ام را آویزان می‌کنم و در حالی که رویِ عضلات خواب رفته‌ام می‌ایستم، حرفم را در لفافه می‌پیچم:

- یه سر برید میدون، شاید دیروز قاطیِ مدارکای تره‌بار، بردیدشون اون‌جا؟

منتظر جوابش نمی‌مانم و دل‌خور به اتاقم می‌روم. روده‌هایم هم آرام و دل‌خور گوشه‌ای نشسته‌اند و بهانه نمی‌گیرند. می‌دانند وقتی دل‌خور باشم زیاد جلوی چشم آتا نمی‌روم و وادار به رفتن‌ام نمی‌کنند.

موهای بلند و بافته شده‌‌ی جلوی سرم را باز می‌کنم و وقتی مطمئن می‌شوم که فر شده‌اند، در صورتم می‌اندازم‌شان. از کیف خاکستری‌ام مسکنی بر می‌دارم و بدون آب قورت‌اش می‌دهم. کمی سرِ دلم سنگین می‌شود و بی‌حال رویِ صندلی می‌نشینم. این هم از عوارضِ روزی یک‌بار در سال صبحانه نخوردن است دیگر! چشم‌هایم را می‌بندم و بعد از نفسِ عمیقی از روی صندلی بلند می‌شوم. خیلی طول نمی‌کشد تا شلوار بگ استایل و مانتوی کوتاهم را بپوشم و آماده شوم. ضد آفتاب رنگی‌ام را به صورتم می‌زنم و دستم سمتِ خطِ چشمم می‌رود. برای کشیدن یک خطِ مرتب و قشنگ وسوسه می‌شوم و اما وهمِ آتا برایم اخم می‌کند. بنده خدا حق دارد، چشم‌هایم اندازه‌ی کافی کشیده و بادامی‌طور هستند دیگر خط چشم زیادی آرایشم را غلیظ نشان می‌دهد. بی‌خیال می‌شوم و به زدنِ یک برق لب کفایت می‌کنم. شالم را روی سرم می‌اندازم و از اتاق بیرون می‌زنم که آتا با دیدنم رو ترش می‌کند:

- کجا به سلامتی؟!

در حالی که محتوایِ کیفم را چک می‌کنم، جوابش را می‌دهم:

- الآن عمه آذر میاد دنبالم یه سر بریم خرید.

کمی از اخمش را کم می‌کند و دیگر چیزی نمی‌گوید. می‌دانم اگر بگوییم قرار است برای یک روز کافه را باز کنیم از آن گیرهای سه‌پیچش می‌دهد و مو به سرم نمی‌گذارد. خدا کند فردا تا شب میدان باشد تا بتوانم به کارم برسم. عجیب است که چرا مسخ شده‌ام. تا دیروز در خیالم اگر کسی از من می‌خواست برای یک‌بار دیگر کافه را باز کنم هیچ‌جوره قبول نمی‌کردم.

و اما امروز می‌خواستم آتا را بپیچانم و کافه را باز کنم! شانه‌ای بالا می‌پرانم و به محضِ دیدنِ ماشینِ آقا که وارد پیچ کوچه می‌شود، به سمتش پا تند می‌کنم. سوار می‌شوم و کیفم را عقبِ ماشین می‌اندازم و سلام و احوال‌پرسیِ گرمی هم با آذر دارم. همان‌طور که دوباره عینک دودی‌اش را روی چشم می‌کشد، پیچِ کوچه را دور می‌زند و عقب‌گرد می‌کند. من هم دوباره کیفم را از عقب بر می‌دارم و عینک دودی‌ام را از آن بر می‌دارم. آن را به چشم می‌زنم و در حالی که یکی از آدامس‌های نعنایی‌ام را می‌جوم، می‌گویم:

- یه دقیقه دیرتر اومده بودی آتا سرم رو می‌خورد.

می‌خندد و دست روی لب‌هایش می‌کشد:

- باز پادگان نظامی راه انداخته بود؟

خوب است خودش قارداش‌اش را می‌شناسد و لازم نیست برایش چند خط توضیح بدهم! به نشانه‌ی تأیید سر تکان می‌دهم و بحث را عوض می‌کند:

- ماجرای باز کردن کافه چیه؟ باز توبه‌ت شد توبه‌ی گرگ؟!

این‌بار وقتش رسیده است من به حرفش بخندم و گونه‌های برجسته‌اش را نیشگون بگیرم. می‌ترسم این توبه‌های گرگی‌وارم آخر کار دستم بدهند و به مرگم برسانند:

- گیر نده. این سفارش هم پولش خوبه و هم بعدِ مدتی از کسلی در میایم.

بحث پول و حوصله را میان کشیدم چون خودم هم دلیل قبول کردنِ پیشنهادِ آن مردتیکه را نمی‌دانم. از بعدِ آن ماجرای لعنتی، حوصله‌ی دردسرِ جدید را ندارم و محتاطانه‌تر عمل می‌کنم.

با صدایش به خودم می‌آیم:

- حالا چه دیزاینی می‌خوان؟ واسه چند نفر؟!

تازه یادم می‌آید که اصل مطلب را از خاطر برده بودم و نمی‌دانم چه جوابی به اوشاق‌باجی بدهم! حالم را می‌فهمد و تأسف‌وار من را می‌نگرد:

- بهش زنگ بزن و بپرس.

دو دِل‌ام، اما راهِ دیگری ‌در کار نیست! شماره‌اش را می‌گیرم و منتظر پاسخ می‌مانم. زیادی طول‌اش می‌دهد و هر لحظه امکان دارد تماس را به همراه یک فحش رکیک قطع کنم. در گمانم مردک باید زیادی چاق و تنبل باشد که برای برداشتن موبایلش یا حتی حرف زدن وسواس به‌خرج می‌دهد. به افکار خودم می‌خندم و همان‌لحظه تماس برقرار می‌شود:

- بویورون!

چرا یک لحظه حس کردم ادایم را در آورده است؟

لب می‌گزم و می‌گویم:

- سلطانی هستم...

- عرضتون؟

شک می‌کنم شاید این آدم واقعاً طلبکار است و من خبر ندارم؟ یک دور داده‌های ذهنم را اسکن می‌کنم و خبر از هیچ طلب و بدهی‌ای نیست!

- مهموناتون چند نفرن؟ چه دیزاینی می‌خواید؟

جان می‌کَنَد تا جوابم را بدهد:

- بیا‌ید مغازه جوابتون رو میدم. آدرس رو پیامک می‌کنم.

قبل از این که چیزی بگویم دوباره خودش تماس را به رویم قطع می‌کند و نفسم را می‌برد. خیلی طول نمی‌کشد که برایم لوکیشن می‌فرستد و می‌دانم زیاد هم از کافه دور نیست. آذر سؤالی نگاهم می‌کند و فقط یک جمله می‌گویم:

- برو حومه‌ی شهر.

از هر چه شانس نداشتم، از عمه شانس آوردم و یک خوب و حرف گوش‌کن‌اش نصیبم شد. البته شاید تفاوت سنیِ کم‌مان هم بی‌تاثیر نباشد!

به محض رسیدن به حومه‌ی شهر، با وجود شلوغی‌های بازار، نمی‌تواند بیش‌تر از آن ماشین را پیش ببرد و یک گوشه پارکش می‌کند. جمعه است و قیامتی به پا. پیاده می‌شویم و قفلِ ماشین را می‌زند. موهایم را مرتب‌تر می‌کنم و کیف دستی‌ام را به دست می‌گیرم. شانه به شانه راه می‌اُفتیم و سر درِ اکثر مغازه‌ها را برای یافتن اسمش روخوانی می‌کنم.

با دیدن پنج مغازه‌ی بزرگی که تابلوی بالای درشان نشان می‌دهد همگی متعلق به این خاندان‌اند، کمی معذب می‌شوم و می‌فهمم طرف بی‌راه هم‌نگفته است. گویا توان‌اش را دارد برای کرایه‌ی یک روزه‌ی کافه، هر چه پول بخواهم به حسابم بریزد!

واردِ «طلا و جواهرات فروشیِ جاوید» می‌شوم و آذر با کمی تاخیر دنبالم می‌آید. در همان وهله‌ی‌ ورود، بادِ خنک کولری که روشن است، خنکمان می‌کند و عرق را روی تن‌مان می‌خشکاند. چشم می‌چرخانم و پسرکِ قد بلند و نسبتاً لاغری را پشتِ ویترین می‌بینم. تمامِ صورتش جوش زده است و موهای کم پشتِ روی لبش هم نشان از نوجوان بودن‌اش می‌دهد. زیرِ لب بی‌خیالِ کشیده‌ای می‌گویم و نچ‌نچی می‌کنم. امکان ندارد این همان جنابِ جاویدی باشد که با من حرف می‌زد!

با لهجه‌ی غلیظِ آذری‌اش می‌گوید:

- جان!

خُب خدا را شکر نه صدایش شبیه مخاطبِ پشت خطی من است و نه لهجه‌اش. آذر به جای من جوابش را می‌دهد:

- با آقای جاوید کار داریم.

دستی میان موهایش می‌کشد و سپس روی ویترین خم می‌شود:

- خودم هستم خانیم. اَمرتون؟

نمی‌دانم چرا اصلاً دوست ندارم باور کنم آن میزان اُبهت متعلق به این بچه بوده است و فشارم بالا و پایین می‌شود. زیرِ لب بسم‌الله می‌گویم و رو بر می‌گردانم. آذر متعجب و سؤالی نگاهم می‌کند و منتظر است گفته‌اش را تأیید کنم که همان لحظه مردِ سیاه‌پوشی از دری که انتهای مغازه‌ی بزرگ و مستطیلیِ طلافروشی‌شان است بیرون می‌آید و جعبه‌ای که مشخصاً متعلق به یک سرویس

طلای گران‌بها است را روی میز می‌‌گذارد، سپس خطاب به پسرک می‌گوید:

- حسام با من کار دارن. تو این سرویس رو ببر واسه خانومِ ملکی‌.

حسام که بدجوری توی ذوقش خورده است، چینی به صورتش می‌دهد و می‌گوید:

- مگه برنگشتن؟

و جاوید جوابش را می‌دهد:

- نه. رفتن نمایشگاه فرش.

جوری حرف می‌زند که اجازه‌ی حرف دیگری به پسرِ بی‌چاره نمی‌دهد و پی‌ نخود سیاه می‌فرستدش. در طولِ مدتی که با جاویدِ کوچک حرف می‌زد، صورتش را کنکاش کردم و اصلاً هیچ نقطه‌ی اشتراکی با خیالاتِ من ندارد. موهای سرش را کلاسیک و سنتی کوتاه کرده و چشم و ابرو مشکی است. یعنی بابِ میلِ عمه آذر! دماغِ استخوانی دارد و فرمِ لب‌هایش از زیر ته‌ریشِ مشکی‌اش زیاد مشخص نیست.

قدش هم حداقل‌اش ۱۹۰ را پر می‌کند.

در حالی که هیچ توجهی به ما ندارد، دستی روی موهایش می‌کشد و زیرِ ویترین خم می‌شود:

- مهمونام ۴۰ نفری هستن. دیزاین و تم رو مشکی بذارید.

زیادی بی‌حوصله و تنبل است. زود هم سرِ اصل مطلب می‌رود. مقدمه‌چینی فرقِ سرش بخورد، لااقل جواب سلام‌مان را می‌داد!

آذر که دیزاینرِ اصلی است می‌پرسد:

- مشکی رو ستِ چه رنگی بذاریم؟

در حالی که دست داخلِ کیفِ بزرگش می‌برد تا بنرهای تبلیغاتی‌مان را به جاوید نشان بدهد، پرحرفی هم می‌کند که او از زیرِ میز بالا می‌آید و یک دسته تراول تا نخورده را روی میز می‌کوبد.

- فقط سیاه.

تحکمِ کلام‌اش آن‌قدر زیاد است که آذر عقب‌نشینی می‌کند و دست از تبلیغات بر می‌دارد. او را عقب می‌زنم و خودم مقابلِ جاوید می‌ایستم:

- گفتین مراسمِ تولد نه که عزا!

برایش فیگورِ از دماغ فیل افتادگی‌ام را می‌گیرم تا بداند من هم از این ادا و اطوارها یک چیزهایی بلدم. چشم‌های وحشی‌اش را به من می‌دوزد و یک کلمه لب می‌زند:

- مشکی.

حرف در دهانم می‌خشکد و ترجیح می‌دهم عقب نشینی کنم. به‌خدا که این از دماغِ فیل افتاده‌تر است!

گلویم خشک شده و جاوید آن‌قدر فرهنگِ مهمان‌نوازی ندارد که از آب‌میوه‌ی اناری که گوشه‌ی میز است به من و آذر تعارف بزند. از بخارِ سردی که روی پارچِ شیشه‌ای نشسته حدس می‌زنم باید حسابی هم خنک و گوارا باشد. یک‌چیزی در ذهنم جولان می‌دهد و لبخندِ کثیفی می‌زنم. در حالی که دست داخل کیفم می‌برم و بسته‌ی مسکن را پیدا می‌کنم، می‌گویم:

- بی‌زحمت یه لیوان از اون آب‌میوه به من بدین قرصم رو بخورم.

نگاهم را بالا می‌کشم و می‌بینم که دارد وحشی‌تر از قبل نگاهم می‌کند‌. وقتش شده است بگویم «چغه!»

بالأخره نگاه از من می‌گیرد و سمتِ میز می‌رود. نمی‌دانم چرا ندیدبدید بازی در می‌آورم و برای یک لیوان آب‌میوه حاضر شدم این‌چنین دروغ مضحکی بگویم ولی امیدوارم ارزشش را داشته باشد. از کنارِ پارچِ آب‌میوه می‌گذرد و داخلِ همان اتاقکِ پشتی می‌رود. خیلی طول نمی‌کشد که با یک لیوان آب بر می‌گردد و آن را روی زمین می‌گذارد. بغضم می‌گیرد و دلم می‌خواهد پاهایم را تند و تند روی زمین بکوبم اما جایش نیست‌.

نگاهِ خیره و مات مانده‌ام را که می‌بیند، می‌گوید:

- قرص رو با آب می‌خورن نه آب‌میوه. این یک.

نگاه‌اش را به پایین می‌دوزد و ادامه می‌دهد:

- ادب حکم می‌کنه وقتی با کسی حرف می‌زنید، آدامس نجوید. این دو.

دسته‌ی تراول را جلویم هُل می‌دهد و با کمی مکث اضافه می‌کند:

- ممنون که قراره هر چه زودتر به کارتون برسید. این هم سه.

می‌خواهد هم شرمان را کم کند و طعنه برود که زودتر به کارمان برسیم وگرنه تشکر کردن به این دماغو نمی‌آید! دهانم از جویدنِ آدامس باز می‌ماند و مه و مات می‌مانم از بی‌شعورش‌اش. بر فرض که تو راست بگویی، لااقل یکم ملایمت به خرج می‌دادی نامروت! قرص را داخل کیفم بر می‌گردانم و پول‌ها را سر جای قبلی‌شان سُر می‌دهم:

- تسویه‌حساب واسه پایانِ کارِ جنابِ آقا!

آذر مانند یک مترسکِ بی‌کاربرد وسطِ مزرعه‌ی طلا و جواهرات جاویدِ دماغو ایستاده و به او زل زده است.

«جانِ اَفرا پسرِ مردم را نخور اوشاق‌باجی!»

دستش را می‌گیرم و به دنبال خودم می‌کشم‌اش که قبل از خروج‌مان جاوید می‌گوید:

- هر جور مایلید سرکارِ خانوم.

نفسم را بیرون می‌فرستم و از مغازه‌‌اش بیرون می‌زنیم. کاش این‌جوری شرمنده‌ام نمی‌کرد تا بتوانم نگاهی به جواهراتش بی‌اندازم. هر چند پولِ خریدشان را نداشتم و فقط قرار بود خود آزاری کنم! آذر می‌خندد و خبر دارم می‌خواهد چه برنامه‌ای را شروع کند، به همین خاطر مجال‌اش نمی‌دهم و فوری داخل ماشین می‌نشینم. هوا از بس گرم و نفس‌گیر است که تمام روکش‌های چرمِ صندلی در حال ذوب شدن‌اند و گلویم از گرما خشک و متورم شده است. عمه آذر در حالی که مدام از تیپ و استایلِ جاوید تعریف می‌کند، ماشین را راه می‌اندازد. با چهار انگشتم آرام روی پیشانی‌ام می‌کوبم و غر می‌زنم:

- آذر! برو بازار وسیله بخریم.

چپ‌چپی نگاهم می‌کند و دستِ پیش می‌گیرد:

- چرا پولا رو نگرفتی؟ بگم من هیچی تو کارتم نیست واسه خرید!

زیرِ لب «به درک» می‌گویم و آدامسم را از شیشه‌ی ماشین بیرون می‌اندازم که دوباره یادِ پدربزرگ‌بازی‌اش می‌افتم.

شبیه آقا حرف می‌زد و فکر کنم همین مسئله برای پا پس کشیدنِ آذر کافی باشد.

ماشین را گوشه‌ای پارک می‌کند و دوباره شانه به شانه راه می‌اُفتیم. آقا لقبِ «پت و مت» را برایمان گذاشته و الحق که برازنده‌یمان است. آذر دستم را سمتِ مغازه‌ی انستیتو می‌کشد و وارد می‌شویم. علی با دیدن‌مان لبخند می‌زند و از پشت دخل‌اش بیرون می‌آید. سلامِ گرمی می‌کند و می‌گوید:

- سلطانی‌ها این اطراف چی‌کار می‌کنن؟

جلو می‌روم و مشتی حواله‌ی بازوهای تو پُرش می‌کنم:

- خوب تو این نیم وجب جا هم لاس می‌زنی ها!

منظورم به دو دختری است که با ورودِ ما بساطِ هر و کرشان را روی کول‌شان گذاشتند و بیرون رفتند. نمایشی بازوهایی که با هزار جور مکمل ساخته است را می‌مالد و عقب‌نشینی می‌کند:

- همه‌ش واسه فروختنِ این دو هزار جنسه دختردایی!

آذر می‌خندد و می‌گوید:

- ولی بهشون می‌اومد اونا بیش‌تر از تو کنده باشن تا تو.

و من اضافه می‌کنم:

- مگه نه پسر عمه؟

سرش را به معنای تأسف برایمان تکان می‌دهد و پشتِ دخل بر می‌گردد:

- پررو نشین بهتون رو دادم دو وجب بچه! چیزی می‌خواستید؟

به‌قرآن که این پسر روانیِ تمام عیار است. گاهی اوقات در حالی که از شدتِ خنده ریسه می‌رود، یک‌هو به یک سگِ هار تبدیل می‌شود و امکان دارد تمام حضار را ببلعد!

آذر هم خودش را مقابلِ پسرعمه‌ای که از خودش بزرگ‌تر هم است جمع و جور می‌کند و مَشغولِ مرتب کردنِ شالش می‌شود.

نگاهی دورِ مغازه می‌چرخانم و بدون آن‌که از موضعِ پرروبازی‌ام عقب‌نشینی کنم، طعنه می‌پرانم:

- علی، تو این دُکونت بادکنک هم پیدا می‌شه؟

به انستیتوی لاکچری‌اش گفته‌ام دُکان و انتظار می‌رود یک لقمه‌ی چپم کند اما گویا فهمیده است هیچ درمانی برای مریضیِ صعب‌العلاج من نیست که این‌گونه زیرِ لبی یک فحشِ آبدار بارِ خودش می‌کند و چیزی نمی‌گوید. برای رفتن به طبقه‌ی بالا، از نردبان بالا می‌رود و صدایش را پس کله می‌اندازد:

- چه رنگی می‌خواین؟ چند تا؟!

با آذر نگاهی به‌هم می‌اندازیم و خوب می‌دانم که هر دو نفر به سلیقه‌ی دوزاریِ جاوید فکر می‌کنیم. هم‌زمان جوابِ علی را می‌دهیم:

- سیاه!

علی از آن بالا سرک می‌کشد و حیرت‌زده نگاه‌مان می‌کند که اضافه می‌کنم:

- صد تایی بده.

دوباره عقب می‌رود و بعد از چند دقیقه با یک نایلون در دست، پایین می‌آید. آن را جلویمان سُر می‌دهد و می‌گوید:

- چند مدلشو واسه‌تون گذاشتم.

و باز شوخ می‌شود:

- برید شرتون کم.

این یعنی پولش را نمی‌خواهد یا حداقل الان نمی‌خواهد. ای آذرِ حیله‌گر، خودت خوب می‌دانی کجا پا بگذاری! من هم برای پرداخت پول هیچ اصراری نمی‌کنم و از مغازه بیرون می‌رویم. با یادآوری چیزی آذر را همان‌جا می‌گذارم و داخل انستیتو بر می‌گردم:

- علی حواست باشه آتا و آقا نفهمن این‌جا بودیم و از این داستانا دیگه!

جدی سری تکان می‌دهد و دست روی چشمش می‌گذارد. نیش پاره می‌کنم و بیرون می‌زنم.

خیال‌مان راحت است آتا و آقا تا شب به خانه بر نمی‌گردند و وقت داریم. دو ساعتی را داخل بازار چرخ می‌خوریم و با دست‌های پر و جیب‌های شپش گرفته سمت کافه می‌رویم. خریدها را روی زمین می‌گذاریم و برای یافتن کلیدهای مغازه، کیفم را زیر و رو می‌کنم. کلید را بر می‌دارم و در قفل می‌چرخانم. با ورودم سرم تیر می‌کشد و نفسم سنگین می‌شود. دوباره یادِ گندکاری‌مان می‌اُفتم و بغضم می‌شکند. خدا خودش می‌داند که این یک ماه هم چرا از خاطرم رفته و برایم عادی شده بود! آذر با رنگ و رویی که به زردی می‌زند، با یک دست زیرِ بازوی من را می‌گیرد و با دستِ دیگرش وسایل را بر می‌دارد. داخل می‌رویم و در را با پا می‌بندد. یکی از صندلی‌های خاک گرفته را از روی میز بر می‌دارم و روی آن می‌نشینم...

***

آقا سبیل‌های گندمی‌اش را تاب داد و گفت:

- سپردم اِلیار چهار چشمی حواسش باشه ها!

اِنگار می‌خواست بچه بترساند که آن‌گونه برایمان خط و نشان می‌کشید! دندان قروچه‌ای کردم و سری تکان دادیم. با عصایش روی شانه‌ی اِلیار کوبید، با چشم چیزی به او فهماند و رفت.

رفت و ما را با یک شرطِ دردسرآفرین تنها گذاشت!

***

با خستگی موهایم را پس می‌زنم و نگاهم سمتِ دیزاینِ جدید کافه می‌رود. جنابِ آقا زیادی هم بی‌سلیقه نبود و کافه قشنگ شده است. البته اگر رنگِ ستش را استفاده می‌کردیم که محشر می‌شد. بر منکرِ این فرضیه لعنت!

همان‌لحظه زنگوله‌ی بالای کافه به صدا در می‌آید و یکی وارد می‌شود. قلبم هُری پایین می‌ریزد و می‌ترسم یکی از سگ پاسبان‌های آتا یا آقا باشد که با دیدنِ چهره‌ی آشنا و احتمالاً بی‌آزارش ترسم می‌ریزد.

حسام قسمتِ تاریکِ کافه را رد می‌کند و جلو می‌آید. روی صندلی می‌نشینم و با دست روی میز ضرب می‌گیرم:

- بویور! «بفرما»

کفِ دست‌هایش که احتمال می‌دهم عرق کرده باشند را به کمک لباسش پاک می‌کند و می‌گوید:

- عمو جاوید گفت بهتون بگم سفارشِ کیک با خودشه.

شانه‌ای بالا می‌پرانم و زیرِ لب می‌گویم:

«- چه بهتر!»

به نشانه‌ی تأیید سر تکان می‌دهم و چیزی نمی‌گویم. حداقل‌اش می‌توانم اُبهتم را به رخِ این یکی جاوید بکشم که!

می‌خواهد از کافه بیرون بزند که عمه آذر صدایش می‌زند و مانع می‌شود:

- آقا حسام یه لحظه بیا کارت دارم.

بر می‌گردد و ذوق می‌کند. آذر پیچ و تابی به دستش می‌دهد و روی میز خم می‌شود:

- میگم این عموت اسم نداره؟

حسام این پا و آن پا می‌کند که اوشاق‌باجی می‌گوید:

- بیا بشین.

صندلی‌ای را برایش عقب می‌کشد و او هم تعارف نمی‌کند‌. روی آن می‌نشیند و می‌گوید:

- اسم که داره. ولی همه بهش می‌گن جاوید!

خوشم آمد. حرفش را در لفافه پیچاند که اسمش را نگوید ولی نمی‌دانست مقابلِ آذر هیچ راهِ فراری نیست:

- یعنی زنش هم بهش می‌گه آقای جاوید؟

تصنعی می‌خندد و من که می‌دانم چه در کله‌ی بی‌شعورش می‌گذرد. جوری سوال می‌پرسد که حساسیتی ایجاد نکند و حسام بدبخت خودش، خودش را در دام بی‌اندازد. هر چه نباشد دخترِ آقا است دیگر!

حسام چینی به صورتش می‌دهد و پقی زیر خنده می‌زند:

- زنش رو که خدا بیامرزه!

با آذر، حیرت‌زده هم‌دیگر را نگاه می‌کنیم و سپس سمتِ حسام می‌چرخیم. پسرک یکم بیش‌تر از یکم خل‌مغز است که با خنده و قه‌قهه این‌چنین جمله‌ای را ادا می‌کند! آذر که حسابی توی ذوقش خورده است، خودش را از روی میز می‌کِشد و با لحنِ طلبکاری رو به حسام می‌گوید:

- باشه. پاشو برو به کارت برس.

می‌ترسم اگر حسام یک لحظه بیش‌تر آن‌جا بماند و به ریسه رفتن‌اش ادامه بدهد، نازِ شستِ آذر را بچشد. گویا خودش هم این‌چنین حسی کرده است که بلند می‌شود و بعد از گفتنِ «با اجازه»، از کافه بیرون می‌رود. آذر از روی صندلی‌اش بلند می‌شود و در حالی که قوزِ کمرش را می‌گیرد، غر می‌زند:

- عه عه دیدی زن داره!

مانعِ خنده‌ام می‌شوم و مسخره‌اش می‌کنم:

- زن داشته. جدی عمه، برو زنِ دومش شو، سوگلیش میشی!

با دست روی سرم می‌کوبد و خیلی جدی می‌گوید:

- آره، که بعدِ مردنم این‌طوری بشم مسخره دست این بچه!

می‌محابا می‌خندم به خیالات خامِ عمه جان. من هم بلند می‌شوم و نگاهِ دیگری دورتادورِ کافه می‌گردانم. دورِ هر میز، چهار صندلی گذاشته‌ایم و با ده میز سر و تهِ قضیه را هم آورده‌ایم. روکشِ میزها و دیزاین دیوارها هم همه مشکی و ساده‌اند. باید فردا قبل از آمدن، چند لامپِ خوب و پرقدرت بگیرم تا فضا کمی از عزا در بیاید... البته اگر جنابِ آقا نخواهد که لامپ‌ها هم سیاه باشند! از کافه بیرون می‌زنیم و آذر اول من را به خانه‌ی خودمان می‌رساند. ساعت از سه بعد از ظهر گذشته است و خداخدا می‌کنم آتا برای نهار نیامده باشد. از آذر خداحافظی می‌کنم و داخلِ خانه می‌روم. ماه‌بانو همین که در را باز می‌کند، داخلِ راه‌رو می‌دود و ابروهای درهم‌اش مقدمه‌ی یک سردرد دیگراَند:

- صبح طلوع نکرده رفتی تا الان کجا بودی؟

جوری رفتار می‌کنند اِنگار بچه‌‌ام و هیچ توجهی به ۲۴ سال سنم ندارند. این‌که با آذر بوده‌ام هم اعتمادشان را جلب نمی‌کند... تاسف‌بار است!

کفش‌هایم را گوشه‌ای پرت می‌کنم و ماه‌بانو را کنار می‌زنم:

- با آذر رفتیم خرید. بازار شلوغ بود و طول کشید.

داخلِ اتاق می‌روم و لباس‌هایم را مرتب داخلِ کمد آویزان می‌کنم‌. ماه‌بانو دنبالم آمده و با چشم‌های ریزش تمام جانم را کنکاش می‌کند. درِ کمد را می‌بندم و سمتش می‌چرخم:

- من فردا بعد از ناهار تا غروب خونه‌ی آقام.

می‌دانم که همین یک جمله برای ترکیدنِ کیسه‌ی حرف و دل‌خوریِ ماه‌بانو کفایت می‌کند، ولی چاره‌ی دیگری هم ندارم. صدایِ لهجه‌دارش را بلند می‌کند و داد می‌کشد:

- آقات؟ آقات با لگد از خونه‌ی خودمون پرتمون کرد بیرون، اون‌وقت می‌خوای بری خونه‌ش؟ نکنه بخوای بری دست‌بوسی اَفرا!

از کاه، کوه می‌سازد. جوری رفتار می‌کند آدم فکر می‌کند آقا اسلحه روی کله‌یمان گذاشت که طبقه‌ی ساختمان‌‌اش را خالی کنیم، دیگر کلاً منکر این می‌شود که آتا خودش لج کرد و از آن‌جا بیرون زد! می‌دانم اگر این‌ها را به ماه‌بانو بگویم هیچ‌جوره زیرِ بارش نمی‌رود که هیچ، بی‌تعارف مغزم را هم می‌جود. روی صندلی لم می‌دهم و یک جمله می‌گویم:

- دست‌بوسی چیه؟ مگه آقا با من دعوا داره!

دست داخلِ کیفم می‌برم و سلاحم را در می‌آورم. مصرف قرص و بهانه کردن میگرن تنها نقطه‌ضعفی است که ماه‌بانو مقابل من دارد و عقب‌نشینی می‌کند. از اتاق بیرون می‌رود و دوباره قرص را داخل کیف پرت می‌کنم. گوشه‌ای از اتاق روی زمین برای خودم لحاف و تشک می‌اندازم و رویِ آن شیرجه می‌روم...

***

کسی نداند فکر می‌کند در دِه زندگی می‌کنیم. پایین شهر است که باشد، خروس کوک کردن‌تان برای چیست؟

در جایم می‌نشینم و کش و قوسی به تنم می‌دهم. هوایی که از پنجره‌ی بازِ اتاق به داخل می‌آید، موهایم را به بازی می‌گیرد و حس خوبی بهم دست می‌دهد. به‌نظرم امروز روزِ خوبی می‌شد اگر خروسِ آقای همسایه بالای سرم ساز و دهل نمی‌زد!

آفتاب وسطِ آسمان است و نشان می‌دهد سر ظهر شده.

به‌جای آن‌که با این میزان خوابیدن، خستگی از تنم در رفته باشد، بیش‌تر احساس خستگی و کسلی دارم! در جایم خیز بر می‌دارم و پتوها را جمع می‌کنم. آن‌ها را گوشه‌ای می‌گذارم و می‌خواهم بیرون بروم که با شنیدن سر و صدایی، به سمت پنجره کشیده می‌شوم. موهایم را داخل تیشرتم می‌فرستم و از پنجره سرک می‌کشم. آقا و ماه‌بانو می‌خواهند به زور نصفی از اثاثیه‌ی اضافی را در حیاط مربعی و کوچک‌مان جای بدهند و به نظرم این‌کار حسابی انرژی ماه‌بانو را می‌گیرد، آخرش هم یقه‌ی من را می‌چسبد و غرش را سر من می‌زند!

پنجره را می‌بندم و بعد از جمع کردن موهایم با کلیپس ساده‌ام، از اتاق بیرون می‌روم. سرویس بهداشتی جدیدمان داخل هال است و مشترک! آبی به دست و صورتم می‌زنم و به آشپزخانه می‌روم. تابه‌ی غذا روی گاز است و با دیدنش به سمتش کشیده می‌شوم. درش را بر می‌دارم و صورتم در هم می‌رود. خاک بر سرم کنند که شانس ندارم. این‌طوری پیش برود سوء‌تغذیه می‌گیرم. همان‌لحظه در باز می‌شود و ماه‌بانو در حالی که دست‌هایش را جلوی درِ حیاط شسته و مشغول پاک ‌کردن‌شان ‌است، داخل می‌آید. اخمی می‌کنم و در حالی که می‌دانم حوصله‌ی هیچ حرفی را ندارد، غر می‌زنم:

- بانو، شما که می‌دونی من از این جونور چندشم می‌شه!

چشم‌هایش را ریز می‌کند و داخل آشپزخانه می‌آید. چشم ریز کرده است و خدا به دادم برسد!

طعنه می‌رود:

- سحریز خیر اولسون! «صبح شما به‌خیر»

از رو نمی‌روم و مانند خودش جواب می‌دهم:

- گله جه گیز خیر. «عاقبت شما به‌خیر»

جلوی سینک ظرفشویی می‌رود و از کابینتِ بالایش بشقابی بر می‌دارد:

- از بس بد غذایی، شدی دو تا استخون!

جلوی آینه‌ی آویزانِ هال می‌روم و در حالی که صورت استخوانی‌ام را بر انداز می‌کنم، می‌گویم:

- نمی‌خورم، بمیرم هم ماهی نمی‌خورم.

از داخل یخچال قالبِ پنیر را بر می‌دارم و روی اُپن می‌گذارم. عجله‌ای چند لقمه پنیر و سبزی می‌خورم و سمت اتاق می‌دوم. از پنجره سرک می‌کشم و آتا را می‌بینم که با ماشینش از خانه دور شده. فوری لباس‌هایم را با یک مانتوی کوتاهِ عروسکی و شلوار بگ استایل مشکی تعویض می‌کنم. شالِ اناری‌ام را روی موهایم می‌اندازم و رژِ لب اناری می‌زنم. درست است تم باید سیاه باشد، ولی مراسم عزا که نمی‌روم. محتویات کیفم را چک می‌کنم و با دیدن بسته‌ی خالیِ آدامس، نفسِ کلافه‌ای می‌کشم. موبایلم را بر می‌دارم و از اتاق بیرون می‌دوم. قبل از این‌که به مرحله‌ی بعدی برسم، ماه‌بانو خودش را به من می‌رساند و با شکاکی می‌گوید:

- خونه‌ی آقا میری دیگه!

دسته‌ی موهایم که در صورتم آویزان شده‌اند را داخل می‌فرستم تا حساسیت ایجاد نکنم:

- جایِ دیگه‌ایی هم دارم؟

ابرو بالا می‌پراند و نگاهم به ساعتِ خانه کشیده می‌شود. ۱ و ۵۵ دقیقه است و تا به کافه برسم و آماده شوم، ۴ می‌شود. خدا کند بازجویی‌های ماه‌بانو زودتر تمام شود!

داخل آشپزخانه می‌رود و می‌گوید:

- آذر میاد دنبالت؟

در حالی که داخل راه‌رو رفته‌ام و دنبالِ کفش‌های بدون پاشنه‌ام می‌گردم، صدایم را بلند می‌کنم:

- ماشین نداره.

کفش‌هایم را از زیرِ پله بیرون می‌کشم و می‌پوشم‌شان که ماه‌بانو داخل راه‌رو می‌آید و خودش را به در می‌چسباند:

- آقا امروز نرفته میدون. زنگ بزن بیاد دنبالت.

با شنیدن حرفش مغزم داغ می‌کند و رمق از پاهایم می‌رود. همین یکی را کم داشتم! اِنگار باید امروز قیدِ آذر را بزنم و این از بعدِ آن ماجرا زیادی ترسناک به نظر می‌آید.

برای دست به سر کردنِ ماه‌بانو، زیرلب می‌گویم:

- مگه آذر آژانس شخصیِ منه؟

خداحافظی می‌کنم و قبل از این‌که دوباره سین جیمم کند، از خانه بیرون می‌دوم. خودم را به خیابانِ اصلی می‌رسانم و برای تاکسی‌های شهری دست تکان می‌دهم. به محض ایستادن پژوی زرد رنگ، سوار می‌شوم و از راننده می‌خواهم به حومه‌ی شهر برود. شماره‌ی آذر را می‌گیرم و بعد از چهار بوق، جواب می‌دهد:

- اَفرا!

با دندان، پوستِ گوشه‌ی ناخن‌هایم را می‌کنم و غر می‌زنم:

- ماه‌بانو چی می‌گه؟

نفسِ عمیقی می‌کشد و برای جواب دادن لفت‌اش می‌دهد:

- شرمنده‌م به‌خدا. حتی بهونه کردم بیام خونه‌ی شما، نذاشت که نذاشت!

پوستی که روی زبانم مانده است را بیرون می‌اندازم و با درماندگی می‌نالم:

- آذر، آذر، آذر.‌‌‌.. !

صدای آقا از آن‌طرفِ خط بلند می‌شود و حتم دارم از حرص، دماغم باد گرفته باشد! دستی به آن می‌کشم و دل‌خور لب می‌زنم:

- باشه. کاری نداری؟ خداحافظ!

مهلت نمی‌دهم چیزی بگوید و تماس را قطع می‌کنم. راننده ماشین را اولِ میدانِ اصلی نگه می‌دارد و از داخلِ آینه به من نگاه می‌کند:

- شرمنده. نمی‌تونم جلوتر برم.

همچنان این‌قسمت از شهر آن‌قدر شلوغ است که به راننده‌ی بی‌چاره حق می‌دهم. پولش را پرداخت می‌کنم و پیاده می‌شوم. قبل از این‌که خیابان را بپیچم و به کافه بروم، از دکه‌ای که روبه‌روی میدان است، یک بطری آب معدنی و یک بسته آدامسِ نعنایی برای خودم می‌خرم.

عینک آفتابی‌ام را روی چشم می‌کشم و میدان را دور می‌زنم که آقای نامحترمی از ماشینش سرک می‌کشد و عربده می‌زند:

- مگه تو ماشینی که از دورِ میدون میری؟