رمان به عشق زری به قلم شیما فراهانی

ـ بشین، راحت باش.
غلامرضا با دست به صندلی رو به روی خودش اشاره کرد و گفت:
ـ منتظرت بودم، بگم برات چی بیارن؟!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
ـ فقط چای!
غلامرضا با دست به پسر کوچک یدالله که سیزده، چهارده سال بیشتر نداشت و در حال آوردن چای برای مشتری ها بود اشاره کرد و گفت:
ـ حسن، بیا!
حسن سراسیمه آمد و بعد از سلام رو به غلامرضا گفت:
ـ جونم، بفرمایید!
غلامرضا:
ـ یه دونه چای برای آقا ناصر بیار دستت درد نکنه.
دست راستش را بر روی چشمش گذاشت و گفت:
ـ به روی چشم!
حسن رفت و بعد از آن که با یه استکان چای کمر باریک برگشت آن را جلوی من گذاشت و بعد از این که هر دو جرعه ای از چایمان را نوشیدیم گرم صحبت شدیم...
غلامرضا:
ـ خُب، ناصرخان قضیه رو برام تعریف کن.
نگاهم سمت غلامرضا کشیده شد و گفتم:
ـ قضیه ی چی؟!
غلامرضا تعجب کرد و پرسید:
ـ یعنی یادت رفت؟ همونی که روی پشت بوم خونه ی نصرت گفتی برات شب تعریف می کنم دیگه!
ناصر:
ـ آهان، آره ببخشید، حواسم امروز کلاً پرت بود.
غلامرضا:
ـ نمی گفتی هم معلومه، حالا بگو من سراپا گوشم.
نفس عمیقی کشیدم و با عزت نفس گفتم:
ـ عاشق شدم!
غلامرضا از فرط تعجب چشم هایش گرد شد و با صدای بلندی گفت:
ـ چی؟!
آنقدر صدای غلامرضا بلند بود که آن چند نفری که کنار میز ما نشسته بودند نگاهشان سمت ما کشیده شد و بعد از این که نگاه کوتاهی به ما انداختند مجدد گرم صحبت با کنار دستی شان شدند...
ناصر:
ـ هیشششش، چه خبرته؟!
غلامرضا همچنان که تعجب از چهره اش می بارید گفت:
ـ ببخشید داداش یهو بی مقدمه گفتی تعجب کردم، حالا این دختر خوشبخت کی هست؟!
مکث کوتاهی کردم و گفتم:
ـ دختر حاج بشیری.
غلامرضا مجدد با تعجب فراوان و با صدای بلندی رو بهم گفت:
ـ چی؟!
نگاهی به دور و اطراف انداختم و وقتی مطمئن شدم کسی حواسش به ما نیست گفتم:
ـ صداتو بیار پایین، امشب آبرو برام نزاشتی.
غلامرضا آب دهانش را پُر صدا قورت داد و گفت:
ـ ناصر تو عقلت و از دست دادی؟ چی داری میگی؟ حاج بشیری و پسرش اگر بفهمن تو سایه ات افتاده روی در خونه اشون دختر که هیچی چهارتا فحش هم بهت نمیدن!
غلامرضا مکث کوتاهی کرد و در ادامه رو بهم گفت:
ـ بی خیال اون دختر شو، من پدر و برادرش رو می شناسم، اونایی هم که من می شناسم دختر به تو نمیدن.
هوف کلافه ای کشیدم و در جواب غلامرضا گفتم:
ـ میشه آیه ی یاس نخونی؟!
غلامرضا:
ـ دارم حقیقت رو بهت میگم، حالا باباش شاید بشه دوتا کلام باهاش حرف زد اما برادرش که عمراً بشه باهاش حرف زد.
ناصر:
ـ تا وقتی که دختر پدر داره برادر کاره ای نیست، میرم با خود حاج بشیری حرف میزنم، می دونم هم کجا پیداش کنم...
فردا طرفای ظهر بود و نزدیک وقت اذان که خودم را خیلی سریع با قدم هایی بلند به مسجد محل رساندم و به محض این که وارد صحن حیاط مسجد شدم صدای اذان طنین انداز شد...
(الله اکبر و الله اکبر...)
کفش هایم را جلوی درب مسجد درآوردم و با چشم بین آن جمعیت نمازگزار به دنبال حاج بشیری گشتم و بعد از این که او را ایستاده در صف نماز دیدم متوجه شدم الان وقت مناسبی برای گفتن حرف دلم نیست و باید منتظر بمانم تا نمازش را بخواند...
داشتم از در بیرون میزدم تا با قدم زدن در حیاط وقت بگذرد که دیدم پیرمردی سالخورده بازویم را گرفت و گفت:
ـ خوش اومدی ناصرخان از این وَرا پسرم، بیا بریم نماز رو با جماعت بخونیم.
بعد از این که با دقت به چهره ی پیرمرد نگاه کردم یادم افتاد چند باری او را در قهوه خانه دیدم...
ناصر:
ـ سلام حاج آقا خوبی؟ ببخش اول نشناختم، من که والا اهل نماز خوندن نیستم، راستش با حاج بشیری کار داشتم که گذاشتم بعد از نماز خدمتشون برسم.
حاج آقا:
ـ بیا جوون، بیا بریم نماز بخون بعدش با حاج آقا صحبت کن، بیا بریم.