رمان شوره زار به قلم معصومه آبی

مگر در ماه چند روز کنار خانواده اش بود که بیشتر آن را به بحث بگذرانند ؟!
حافظ دست به سینه شد :
-مگه اون دفعه نگفتم مشکلتون رو حل کنین که هی جلو بچه ها تو صورت هم پنجه نکشین ؟!
کاظم پوزخند زد و به او نگاه کرد :
- انگار خواهر خودت رو نمیشناسی ! مرغش یه پا داره !
حافظ زبان روی لب کشید و آرامتر گفت :
- اون تقصیری نداره . . من بهش میگم که . . .
کاظم سرش را تند جنباند :
- نه . . نه . . من که نمیگم اصلا نیاد ! تحمل کوچکترین حرف مخالف رو نداره اصلا . من کِی گفتم نیاد ؟! حنا و سبحان برای من اگه بیشتر از خواهر و
برادر خودم عزیزنباشن ، کمتر نیستن ! اصلا وظیفه اشه که بیاد . ولی من میگم خانمِ من . . عزیزِ من . . من کلا تو ماه یه چند روز مرخصی دارم و پیش
شمام . این چند روز رو کمتر برو خونه داداشت . برو سر بزن و بیا . ولی برعکس هر وقت من میام لج میکنه . میاد صبح میمونه تــا شب ! باور کن اگه
نمیومدم اصلا به روی خودش نمی آورد یه شوهر بدبختی داره که خسته هزار کیلومتر راه رو کوبیده تا بیاد زن و بچه اش رو ببینه ! بد میگم آقا ؟! بد
میگم بگو بد میگی !
حافظ دستی به چانه زد .
کاظم حق داشت !
کوچکترین گله ای به او نمی توانست داشته باشد . از طرفی می دانست سبا آنقدر دل نازک است که اگر کوچکترین حرفی به او بزند ، بی شک به بدترین
شکل ممکن از او دلخور و ناراحت خواهد شد .
سری تکان داد و گردنش را چنگ زد .
سر و صدای دوقلو ها زودتر از خودشان آمد . به سمت پدرشان پر گرفتند و کاظم با ذوق بینهایتی آنها را به سینه چسباند و عطر تنشان را بوئید .
حافظ لبخندی زد . مردِ بیچاره ! شک نداشت که خواهرش بچه ها را بدون اینکه درست و حسابی پدرشان را ببینند ، یک راست از رختخواب بیرون
کشیده و به آنجا آورده است .
سبا با لب و لوچه ای آویزان به دنبال بچه هایش خانه را ترک کرد و دست در گردنِ او انداخت :
- زیر شامت رو روشن کردم . . . یادت نره بخوری !
کاظم سر بلند کرد و با خنده گفت :
- خدا شانس بده !
اما حس تلخی و دلخوری تهِ کلامِ او کاملا قابل لمس بود .
سبا برای او چشم غره ای رفت و از کنارش گذشت . حافظ ، روی سر خواه*ر*زاده هایش را ب*و*سید و آنها را به دنبال مادرشان هدایت کرد .
کاظم دستش را جلو آورد و زمزمه کرد :
- شرمنده ام داداش . به خدا فکر بد نکنی . . .
حافظ دستش را فشرد و لبخندی زد :
- نه آقا . . اولین بار نیست که پیش میاد اینطوری . فقط . . باهاش دیگه بحث نکن ، اوقات خودتون رو تلخ نکنین . من خودم باهاش حرف میزنم . از من
دلگیر بشه زود فراموش میکنه ، ولی از تو . . خب . . فک میکنه با ما مشکل داری .
کاظم سری به افسوس تکان داد و آهی کشید :
- کی دیدی من استعفا دادم و برگشتم اینجا . لااقل این همه جنگ و جدل نداریم .
حافظ دست روی شانه ی او گذاشت و بدرقه اش کرد . در را که بست ، کفِ دستش را به پیشانی مالید .
هوف گویان پله ها را بالا رفت و صدای غرغر سبحان می آمد :
- باز این دختره ، کاظم بیچاره رو چطوری چزونده ؟!
با خنده درِ اتاق او را پس زد . حنا کتاب به دست ، کنارِ تخت او بود :
- شما دو تا قصد ندارین از این اتاق بیاین بیرون ؟!
سبحان چشم درشت کرد :
- بلا به دور . . بلا به دور . .خدا اون روزو نیاره ! زلزله های سبا غیر قابل تحمل شدن این روزا ! خدا پدر و مادر این کاظم رو بیامرزه . چند روز نیان اینجا
بلکه ما یه نفسی بکشیم !
حنا چشم غره ای به او رفت :
- دلت میاد واقعا ؟!
سبحان با کمک دست هایش نیم خیز شد :
- جــــون ؟! خوبه خودت گفتی درو ببندیم جیکمون در نیاد بلکه دست از سرمون بردارن !
حافظ خنده کنان لبه ی تخت سبحان نشست و دستی روی زانوی او زد :
- این سبایی که من دیدم فردا صبح علی الطلوع اون کاظم بدبخت رو ول میکنه و میاد .
سبحان با خنده دست روی چشم گذاشت :
- بیچاره یه دو سه روز هم از دست ما نمیتونه از وجود همسرش بهره ببره !
حنا خنده اش را بلعید و لبش را گزید و با کتاب به بازوی او کوفت :
- زشته ! مثلا سبا خواهرته ها !
سبحان دست هایش را بالا گرفت :
- خب چی کار کنم ؟! اگه غیر این بود ، تو هر چی خواستی بهم بگو ! والا من دلم به حال داماد بدبختمون میسوزه !
حافظ لبخندش را جمع کرد و گوشه ی چشمش را ماساژ داد :
- نه جدی . . سبحان راست میگه . سبا داره دیگه افراط میکنه . سر زدن با ول کردن خونه و زندگی فرق داره . باید باهاش یه صحبتی بکنم . بالاخره
صبر کاظم هم حدی داره .
حنا دست روی دست کوبید :
- خدا نکنه حافظ !