رمان کلاف به قلم کلثوم حسینی( گلی)

کیف بند دارم را روی شانه ام صاف کردم و دستی به مقنعه مشکی ام کشیدم و با بسم الله زیرلب گفتن از هال خارج شدم و کنار آستانه در خم شدم تا کفش های تختم را بپوشم، پشت پاشنه ام را جابه جا می کردم تا موقع راه رفتن، اذیت نشوم.
از میان حیاط باصفا و تنها درخت انگور وگل شمعدونی، گل کروتون و گل محبوب شب( همه این گل ها در بازار تهران موجود است) که مامان زهرایم همیشه حواسش به برگ ها و گل هایشان است و عاشق گل وگیاه می باشد.
یک پارکینگ کوچک کنار حیاط زیر سقف با حفاظ های آهنی و چوب، راهم را از میان راهروی کوچک اما پهن نمان کج کردم و جلوی درب کوچک مکثی کردم و سپس آرام گشودم.
همین که چند قدمی داخل کوچه راه افتادم، صدای باز شدن اتوماتیک وار درب بزرگ مشکی و قهوه ایی که برای اتومبیل حاج بابا و امیرحسین بود; آرام آرام باز می شد، شدم.
سربه زیر کنار دیوار راهم را می رفتم که صدای حاج بابا به گوشم نشست:
ماهور؟
پایم از حرکت ایستاد و با چند قدم کمی تند خود را به حاج پدرم نزدیک کردم:
جانم حاج بابا؟
پلکی روی هم گذاشت و اشاره ای کرد:
بشین می رسونم.
لبم را گزیدم و آرام درب جلو را گشودم و روی صندلی جلو نشستم و کیفم را روی ران پایم گذاشتم و دستانم را بهم قلاب کردم.
سکوتش همیشگی بود و زیاد اهل حرف زدن نبود.
_ اونجا که می ری مثل همیشه متین و سنگین برخورد می کنی و به اینم فکر کن تو دختر حاج مرتضی نیکو هستی.
آب دهانم را به زور فرو دادم و چند بار پلک زدم:
چـشـم.
باصدای آهنگران آن هم از تلفن پدرم، لبم دوباره گزیدم و نگاهم را به او دوختم.
اخمی بخاطر تمرکزش کرده بود، با دادن تلفنش بهم سری به جلو تکان داد:
ببین کیه؟
تا نگاهم به نام حاج رسول افتاد اخم هایم درهم شد و سرم را زیر انداختم تا شاهد خودخوریم نشود، تلفنش را با احترام بالای فرمان گذاشتم:
حاج رسول بود.
پلکش تکان خورد:
خوب جواب می دادی.
دستم را روی کاسه زانویم مشت کردم:
حاج بابا مـ... من...
نفس عمیقی کشیدم و از کنار بغلم به بیرون خیره ‌شدم.
اطمینان داشتم منظورم را گرفت ومی داند من هیچ از پسر حاج رسول خوشم نمی آمد و نمی دانم اصرار پدرش برای چه بود!
همین که جلوی ورودی دانشگاه مورد نظرم ایستاد، با لبخند محوی به دانشجوهایش چشم دوختم که پدرم اخم هایش درهم شد:
این خراب شده چرا کنترلی روی لباس های اینا ندارند؟
متعجب سرم را برگرداندم:
چی شده؟
با غیظ تسبیح کف دستش را چرخاند:
ببین اون دختره... استغفرالله تمام گیساش بیرونه و اون پسره هم که شلوار تنش نیست!
بادقت به دختری که مقنعه اش را خیلی عقب کشیده بود و خرمن طلائی موهایش بیرون زده بود و پسری که موقع راه رفتن تمام پشتش دیده می شد و کمربندش خیلی پایین بود!
زبانم را روی لبم تر کردم تا از خشکی در بیاید:
دستتون دردنکنه حاج بابا، زحمت کشیدین.
این بار انگشتش را رو به بالا برد:
ماهور اگه مثل اینا بشی دیگه حق اومدن به خراب شده رو نداری.
دختر باید بمونه خونه و از مامانش خونه داری یادبگیره واسه فرداش!
ناراحت نشدم چون به تعصبش واقف بودم و با سری افکنده چشمی زمزمه کردم تا از موضع اش کوتاه بیاید.
درحینی که پیاده می شدم وکیفم را با دستانم محکم چسبیده بودم، خم شدم:
خوشحال شدم من رو تا دانشگاهم آوردین.
بی حرف با اتومبیل پژو پارس نقره ایش دور شد و حتی جوابم را نداد.
آهی کشیدم و با دیدن درب ورودی تمام دلخوری ها دود شد و با لبخند کمرنگی به سمت نگهبانی راه افتادم تا هم کارت دانشجوئی را نشان دهم و هم ساختمان هنر را پیدا کنم.
سه ساعت بعد...
لبخند از روی لبانم پاک نمی شد و چقد آرزو داشتم تا به دانشگاه بروم و پدرم مخالف بود، منتهی با اصرار زیاد مامان زهرا و علاقه فراوان من به طراحی ودوخت بلاخره قبول کرد ولی، با کلی شرط وشروط.
یکی از همین شروط ها:
حجاب کامل و سربه زیری بود، با کسی دمخور و رفیق نشوم، باید تا درسم تمام شد درخانه کار کنم نه بیرون دگو در جامعه!
همه را پذیرفتم تا بتوانم به آرزویم برسم همین کفایت می کرد; باید تعصب و فرق بین بین جنسیت را قبول می کردم.
تا ایستگاه بی آر تی قدم زنان به درخت های سربه فلک کشیده بزرگ و آگهی هایی که روی بعضی هایشان چسبیده بود، را می خواندم و اکثرشان آگهی استخدام و تایپست وکار پاره وقت می بود.
آهی کشیدم و زیرلب زمزمه کردم:
من بتونم کلاس هام رو پاس کنم واسم کافیه دیگه نیاز به کار کردن نیست.
همین که به ایستگاه رسیدم کارت اتوبوس رانی ها را در آوردم و روی اسکن نگه داشتم و ازشان عبور کردم و با دیدن بی آر تی قسمت بانوان سوار شدم و روی صندلی اول پشت به قسمت مردانه نشستم و با لبخند جزوه های در آوردم وبا حس خوبی نکته هایش را مرور می کردم تا هم اتلاف وقت نشود و هم حوصله ام سرنرود و دوره ای هم کرده باشم.
تا به کوچه آرام،و بی حاشیه مان رسیدم، کلید را با لب های جمع شده در دست فشرودم و زنگ درب را فشار دادم و با خیرگی منتظر شدم تا مادرم جواب دهد.
_ بـله؟
باصدای گرم هنگامه لبخند کوچکی زدم:
سلام هنگامه جان، باز می کنی؟
صدایش کمی بالارفت:
ماهوره بیا، باز شد؟
همین که وارد شدم و از کنار درب با شیطنت گفتم: