رمان کلاف به قلم کلثوم حسینی( گلی)

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

دختری به نام ماهور نیکو در خانواده کاملا سنتی زندگی می کند ومحصل است، در بین ناخواسته پسری به اسم پندار که مکانیک و زندگی اش معمولی می گذرد سر راهش قرار می گیرد وبنا به درون کینه پندار، پندار صادقی به خواستگاری ماهور می رود... ولی ماهور علاقه ای به او ندارد و نمی داند پندار بخاطر یک کینه می خواهد ماهور را هرطوری شده بدست بیاورد حتی مجبور می شود پا روی خط قرمزهایش بگذارد و...

* مقدمه*

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

باز ای سپیده شب هجران نیامدی

شمع شکفته بود که خندد به روی تو

افسوس ای شکوفه خندان نیامدی

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا

باز امشب از دریچه زندان نیامدی

با ما سرچه داشتی ای تیره شب که باز

چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

شعرمن از زبان تو خوش صید دل کند

افسوس ای غزال غزل خوان نیامدی

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه

نامهربان من، تو که مهمان نیامدی

خوان شکر به خون جگردست می دهد

مهمان من چرا به سرخوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش

ای ماه قصر برلب ایوان نیامدی

گیتی متاع چون منش آید گران به دست

اما تو هم به دست من ارزان نیامدی

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ایست

ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی

در طبع شهریار خزان شد بهارعشق

زیرا تو خرمن گل وریحان نیامدی

" شهریار"

نوع قلم: ادبی و درحین حال زاویه دید کلی از همه نوع موارد جزوئی

ماهور: پستی وبلندی و اسم گل

پندار: گمال و حدس

" اکنون"

در میان هاله ای از خشم نگاهم صورت نادرش را می کاوید.

می خواستم بدانم چرا؟

کجای کار خبط کرده بودم که سزایش شده بود، خراب شدن کاخ آرزوهایم.

مگر من از زندگی با او در کنارش چه می خواستم که، اینگونه کلمات تلخ و زهرآگین را تحویلم می داد؟

حقم بود یا ناحق؟

آب دهانم را فرو دادم ولی، بزاقی نمانده بود تا قورتش دهم و دهانم خشک و چشمانم از خشم سرخ شده بود.

پلک محکم، سنگین روی هم فشرودم و دست راستم کنار ران پایم مشت.

سری عاجزانه خم کردن گذشته بود و...

صدایم زنگدار و خشدار به گوشش رسید:

فقط یه کلام، چرا؟

نگاهم کرد، نگاهش کردم; هر دو ناگفته ها زیاد داشتیم و هردو گفته های ناگفتی را با نگاه هایمان تاخت می زدیم.

صدایش دور گه افکارم را پس زد:

خودت می دونی.

ماتم نبرد، نه باید شهامتم را بدست آوردم و با او که این گونه دو خانواده را به بازی دعوت داده بود باید اتمام حجت می کردم.

دستان خیس از اشکم را در گوشه مانتوام چلاندم و بغض ام را مخفی کردم:

نمی دونم، می خوام از زبون خودت بشنوم که...

میخ شدم و پرتحکم:

چرا همچین معامله ای بد و غیرانسانی با من و زندگیم کردی، ( انگشت اشاره ام را به سمت بالا گرفتم) فقط یه کلام بگو وخلاص.

نگاهش را دزدید و من مقاومت می کردم تا به چشم های عسلی اش خیره شوم.

منتظر جوابی، سرنخی بودم تا تکه های سناریو این داستان ناعادلانه را بیابم.

در اوهام و گیرودار افکارم چنگ کشید و دست به چانه در سکوت زوم نگاهم شد.

جوابم نگاه پر حرف و لب های چفت شده اش نبود، بود؟

شانه هایم لرزید و چانه ام هم...

با ناباوری عقب عقب می رفتم و به او که تنها پوزخندی کنج لبانش بود، چشم دوخته بودم.

خدایا حکمت این سکوت فریاد رسا را نمی فهمم، چرا با آنکه مسکوت است اما، حرف هایش فریاد می کشیدند؟

نگاهش درد داشت یا غم؟

سرم را به طرفین درحینی عقب عقب قدم هایم می لغزیدند، دهانم همانند ماهی تشنه به آب; باز وبسته می شد.

تکیه اش را کرخت از دیوار نم زده کاهگلی گاو داری برداشت و نزدیکم شد که، بی گدار داد کشیدم:

جـــلــو نــیــا!

پایش خشک شد و من با چشم های که سیل می بارید و باران جلویش کم می آورد، تحلیل رفتم:

جـلو نـیا...

صدایش اندوهگین و لحنش عاجزانه شد:

مــاهــور!؟

پلک محکمی روی ماهور گفتنش بستم و بی حرف دست بر سر روی زمین پرکاه نشستم و بی صدا هق هق می کردم و به او او که درمانده پوفی کشیده بود و سربه بالا نگاه بست، خیره شدم.

چه می گفتم وقتی مرا پس زده بود... منی که برای بدست آوردنش زمین و زمان را بهم دوخته بود بلکه جواب مثبت بگیرد و پاشنه درب خانه حاج مرتضی نیکو را از جا کنده بود تا دختر میانه اش( وسط) را به نکاح خود در آورد...

نگاهم به گذشته سفر کرد و لحظه ها همچو فیلم جلوی چشمانم تداعی شد وقتی...

" فلش بک"

_ اع!

فرشته بگو دیگه؟

فرشته لبخند خبیثانه ای زد: نوچ نمی گم، باید مژده گونی بدی.

با نگرانی تند سری تکان دادم:

جون بکن بگو، مژده گونیتم پیش پیش!

فرشته سری بالا انداخت و چشم ریز کرد:

ماهور وقولش؟

این یعنی نباید زیر قولت بزنی وگرنه...

شانه ای بی قید بالا انداختم:

بگو قول قول.

لبخند دندان نمای زد که سفیدیش را به رخ کشید:

عزیزم بلاخره قبول شدی.

ناباور چندلحظه سکوت کردم وسپس با سری کج شده برشانه تکرار کردم:

ها!؟

قهقه ای بی رو دروایسی زد:

ببند توش مگس رفت.

با اخم لب هایم را بستم و او را که بی خیال از کنارم رد می شد، دستش را کشیدم و جدی نفس زدم:

واقعی؟

سری به طرفین تکاند:

واقعی.

چندبار پلک زدم و بلاخره خبرش را با دیدن روزنامه بر دستش باور کردم و با خوشحالی و نگاهی دو دو زده روزنامه را قاپیدم و با هیجان و نفس نفس دنبال نامم می گشتم و بعد از چند دقیقه و خون به دل بلاخره اسم ماهور نیکو را به عنوان قبولی یافتم:

واییی.

خدای من!

تند پلک می زدم و چشم تا آخرین حد گرد کرده بودم تا واقعی بودنش را دریابم.

_ شیرینی ما سرجاشه؟

باصدای فرشته دست از جست وجو روزنامه برداشتم و او را خواهرانه در آغوش کشیدم و با صدای که می لرزید و خشدار بود، لب باز کردم:

باورم نمی شه... من... منـ....

کف دستش را آرام به پشت کمرم زد:

عزیزم بهت تبریک می گم، حتما حاجی و مامانت خیلی خوشحال می شن، نه؟

اشک خوشحالیم را با نوک انگشت کنار زدم و همزمان سر تکاندم:

آره، آره حاج بابام بفهمه خیلی خوشحال می شه و...

شانه ام را کشید و مرا از خود دور:

پس چه مرگته که آبغوره گرفتی؟

لب برچیدم:

فـرشـته؟

لبخند وهمراه چشمکی زد:

جوون دلم؟

ببین آبجی... به نظرم حاجی شام افتاده.

لبخند کمرنگی زدم و بدون حرف پشت به او راه افتادم که پشت سرم همراه با غر می آمد:

عجب آدمیا؟

حالا خوبه فقط شیرینی خواستما و تــ...

ایستادم و با چشم های باریک شده مچش را گرفتم:

مگه شیرینی نمی خوای؟

نمادین ترسید و سرتکان داد.

خنده آرامی کردم:

پس بیا بریم سر همین مغازه بستنی فروشی که تازه باز شده و یه بستنی به سلیقه خودت مهمونم، خوبه؟

دست به سینه نیشخندی زد:

از دختر حاجی بعید بود خساست!

ولی جهنم، مفت باشه کوفت باشه.

سری به تاسف تکان دادم و همراه هم هم قدم تا خود مغازه راه افتادیم و گاهی مسخره بازی در می آورد و وای برمنی که اگر حاج بابایم می فهمید باز در خیابان فرشته سبک بازی در آورده است، وای!

انگشت هایم را درهم تنیدم و زیرچشمی سر به پایین به حاج پدرم خیره شدم، ساکت و صامت به اخبارش نگاه می کرد و گاهی هم با برادر بزرگترم امیرحسین صحبت می کرد و نظر او را در مورد تورم و تحریم می پرسید، چراکه امیرحسین اقتصاد خوانده بود و کارشناس شرکت بزرگی بود و گاهی هم به حجره طلافروشی پدرم سر می زد و حساب هایش را سر وسامان می داد.

امیرحسین نیم نگاهی حواله ام کرد:

چیزی می خوای ماهورجان؟

من منی کردم و با چشم درشت کردن سرم را بالا انداختم:

نه، زن داداش چطوره؟

لبخند کمرنگی زد:

خوبه سلام رسون شماست.

معذب از فضای مسکوت منزل، سری به شانه خم کردم:

سلامت باشن.

نگاهم ملتمسانه به مادرم دوختم که او چشم روی هم گذاشت.

این یعنی دندان روی جگر بذار وچیزی نگو.

بی حرف وارد آشپزخانه تمام ام دی اف شیک نو شدم درحالی که از یخچال سای بای ساید مدرن شرکت سامسونگ آب خنک بر می داشتم همزمان به مادرم که جلوی اجاق گاز فردار توسی رنگ ایستاده بود، چشم دوختم:

مامان نگم یعنی؟

قاشقی برداشت و غذایش را مزه کرد و با چهره ای اخم کرده بخاطر دقت طعم دیزی اش، با سر بالا انداختن; جوابم را داد.

‌_ تو فعلا چیزی بهش نگو تا خودم با حاجی حرف بزنم.

سری به معنی باشه تکاندم و به سمت کابینت رفتم و درش باز کردم از آبچکانش چند کاسه در آوردم وقاشق و لیوان کنارهم روی اپن چیدم و سپس از داخل یخچال سبزی خوردن را بیرون کشیدم و روی دوتا سبد سبزی مرتب ریختم همراه ترب های دلفریب صورتی گرد.

دوغ دستی مادرم که بانعنا مزه گرفته بود را کنار کاسه ها گذاشتم و خم شدم و سفره دو متری را برداشتم و به سمت هال راه افتادم.

میزناهاری داخل آشپزخانه بود، منتهی حاج بابا سفره را می پسندید و می گفت: سفره برکت خونه است.

زیرسفری را پهن کردم و سپس سفره گلدار ظریف را رویش صاف پهن و صاف کردم.

بی صدا کاسه ها و سبد سبزی و بقیه چیزها را رویش چیدم به همراه نان سنگک های بریده شده.

همین که مامان زهرا حاج پدرم را صدا زد، پدرم یا علی گویان از روی مبل ها بلند شد و تسبیح اش را درون جیب جلیقه مشکی تنش گذاشت و دستی به محاسن کم اش کشید و دست به زانو جلوی سفره نشست:

زهرا دمبه هم داره؟

مادرم سرتکان داد:

بله حاجی.

پدرم خوبه ای زمزمه کرد و مادرم از آبش برای پدر کشید و با نوش جانی جلویش قرار داد و سپس برای امیرحسین و سپس من.

سربه زیر و در آرامش شامان تناول شد و به احترام سفره همیشه آرام و بی حرف میل می کردیم.

همین که سفره جمع شد، ظرف هارا برداشتم و به سینک دوقلو منتقل کردم و شیرآب اهرمی داغ را باز کردم و با کف مشغول شست وشو شدم.

آب درون کتری ریختم و روی اجاق گاز گذاشتم و زیرش را زیاد کردم تا زود جوش یابد و چای قبل از خواب خانوده را آماده کنم.

به تعداد استکان های هشت ضلعی را روی سینی قدیمی کنده کاری شده گذاشتم و از چای تازه دم، خوش عطری که هل همراه چای اصل لاهیجان فضای آشپزخانه را احاطه کرده بود; داخل استکان های شفاف ریخته و به همراه خرما خشک و اجیرخشک ونبات بسوی هال راه افتادم و اولین نفر جلوی حاجی گرفتم و سپس مادرم و درآخر هم امیرحسین.

امیرحسین بعدازصرف چای به منزل خودش رفت و من نیز با شستن استکان ها راهی اتاق خوابم شدم و مرور کردن جزوه های درسی ام و تلاش های بی وقفه ای که برای قبولی در کنکور کرده بودم تا در رشته طراحی مد وخیاطی قبول شوم.

کیف بند دارم را روی شانه ام صاف کردم و دستی به مقنعه مشکی ام کشیدم و با بسم الله زیرلب گفتن از هال خارج شدم و کنار آستانه در خم شدم تا کفش های تختم را بپوشم، پشت پاشنه ام را جابه جا می کردم تا موقع راه رفتن، اذیت نشوم.

از میان حیاط باصفا و تنها درخت انگور وگل شمعدونی، گل کروتون و گل محبوب شب( همه این گل ها در بازار تهران موجود است) که مامان زهرایم همیشه حواسش به برگ ها و گل هایشان است و عاشق گل وگیاه می باشد.

یک پارکینگ کوچک کنار حیاط زیر سقف با حفاظ های آهنی و چوب، راهم را از میان راهروی کوچک اما پهن نمان کج کردم و جلوی درب کوچک مکثی کردم و سپس آرام گشودم.

همین که چند قدمی داخل کوچه راه افتادم، صدای باز شدن اتوماتیک وار درب بزرگ مشکی و قهوه ایی که برای اتومبیل حاج بابا و امیرحسین بود; آرام آرام باز می شد، شدم.

سربه زیر کنار دیوار راهم را می رفتم که صدای حاج بابا به گوشم نشست:

ماهور؟

پایم از حرکت ایستاد و با چند قدم کمی تند خود را به حاج پدرم نزدیک کردم:

جانم حاج بابا؟

پلکی روی هم گذاشت و اشاره ای کرد:

بشین می رسونم.

لبم را گزیدم و آرام درب جلو را گشودم و روی صندلی جلو نشستم و کیفم را روی ران پایم گذاشتم و دستانم را بهم قلاب کردم.

سکوتش همیشگی بود و زیاد اهل حرف زدن نبود.

_ اونجا که می ری مثل همیشه متین و سنگین برخورد می کنی و به اینم فکر کن تو دختر حاج مرتضی نیکو هستی.

آب دهانم را به زور فرو دادم و چند بار پلک زدم:

چـشـم.

باصدای آهنگران آن هم از تلفن پدرم، لبم دوباره گزیدم و نگاهم را به او دوختم.

اخمی بخاطر تمرکزش کرده بود، با دادن تلفنش بهم سری به جلو تکان داد:

ببین کیه؟

تا نگاهم به نام حاج رسول افتاد اخم هایم درهم شد و سرم را زیر انداختم تا شاهد خودخوریم نشود، تلفنش را با احترام بالای فرمان گذاشتم:

حاج رسول بود.

پلکش تکان خورد:

خوب جواب می دادی.

دستم را روی کاسه زانویم مشت کردم:

حاج بابا مـ... من...

نفس عمیقی کشیدم و از کنار بغلم به بیرون خیره ‌شدم.

اطمینان داشتم منظورم را گرفت ومی داند من هیچ از پسر حاج رسول خوشم نمی آمد و نمی دانم اصرار پدرش برای چه بود!

همین که جلوی ورودی دانشگاه مورد نظرم ایستاد، با لبخند محوی به دانشجوهایش چشم دوختم که پدرم اخم هایش درهم شد:

این خراب شده چرا کنترلی روی لباس های اینا ندارند؟

متعجب سرم را برگرداندم:

چی شده؟

با غیظ تسبیح کف دستش را چرخاند:

ببین اون دختره... استغفرالله تمام گیساش بیرونه و اون پسره هم که شلوار تنش نیست!

بادقت به دختری که مقنعه اش را خیلی عقب کشیده بود و خرمن طلائی موهایش بیرون زده بود و پسری که موقع راه رفتن تمام پشتش دیده می شد و کمربندش خیلی پایین بود!

زبانم را روی لبم تر کردم تا از خشکی در بیاید:

دستتون دردنکنه حاج بابا، زحمت کشیدین.

این بار انگشتش را رو به بالا برد:

ماهور اگه مثل اینا بشی دیگه حق اومدن به خراب شده رو نداری.

دختر باید بمونه خونه و از مامانش خونه داری یادبگیره واسه فرداش!

ناراحت نشدم چون به تعصبش واقف بودم و با سری افکنده چشمی زمزمه کردم تا از موضع اش کوتاه بیاید.

درحینی که پیاده می شدم وکیفم را با دستانم محکم چسبیده بودم، خم شدم:

خوشحال شدم من رو تا دانشگاهم آوردین.

بی حرف با اتومبیل پژو پارس نقره ایش دور شد و حتی جوابم را نداد.

آهی کشیدم و با دیدن درب ورودی تمام دلخوری ها دود شد و با لبخند کمرنگی به سمت نگهبانی راه افتادم تا هم کارت دانشجوئی را نشان دهم و هم ساختمان هنر را پیدا کنم.

سه ساعت بعد...

لبخند از روی لبانم پاک نمی شد و چقد آرزو داشتم تا به دانشگاه بروم و پدرم مخالف بود، منتهی با اصرار زیاد مامان زهرا و علاقه فراوان من به طراحی ودوخت بلاخره قبول کرد ولی، با کلی شرط وشروط.

یکی از همین شروط ها:

حجاب کامل و سربه زیری بود، با کسی دمخور و رفیق نشوم، باید تا درسم تمام شد درخانه کار کنم نه بیرون دگو در جامعه!

همه را پذیرفتم تا بتوانم به آرزویم برسم همین کفایت می کرد; باید تعصب و فرق بین بین جنسیت را قبول می کردم.

تا ایستگاه بی آر تی قدم زنان به درخت های سربه فلک کشیده بزرگ و آگهی هایی که روی بعضی هایشان چسبیده بود، را می خواندم و اکثرشان آگهی استخدام و تایپست وکار پاره وقت می بود.

آهی کشیدم و زیرلب زمزمه کردم:

من بتونم کلاس هام رو پاس کنم واسم کافیه دیگه نیاز به کار کردن نیست.

همین که به ایستگاه رسیدم کارت اتوبوس رانی ها را در آوردم و روی اسکن نگه داشتم و ازشان عبور کردم و با دیدن بی آر تی قسمت بانوان سوار شدم و روی صندلی اول پشت به قسمت مردانه نشستم و با لبخند جزوه های در آوردم وبا حس خوبی نکته هایش را مرور می کردم تا هم اتلاف وقت نشود و هم حوصله ام سرنرود و دوره ای هم کرده باشم.

تا به کوچه آرام،و بی حاشیه مان رسیدم، کلید را با لب های جمع شده در دست فشرودم و زنگ درب را فشار دادم و با خیرگی منتظر شدم تا مادرم جواب دهد.

_ بـله؟

باصدای گرم هنگامه لبخند کوچکی زدم:

سلام هنگامه جان، باز می کنی؟

صدایش کمی بالارفت:

ماهوره بیا، باز شد؟

همین که وارد شدم و از کنار درب با شیطنت گفتم:

نشد!

ای بابا گفتنش را نشنیده گرفتم و تند وسریع از میان راهرو گذشتم از سه پله کوچک بالارفتم و جلوی درگاه تاملی کردم و کفش هایم را در آوردم و هوای تازه را به ریه کشاندم و همین که درب را هل دادم، بوی خوش غذای مادرم بینی ام را پر کرد و با کمی دقت فهمیدم امروز از آن قیمه های معروفش بار گذاشته و احتمالا بخاطر هنگامه و محیای عمه بود.

همین که محیای یک ساله را روی فرش دستباف سفید وقهوه ای مان یافتم که چیزی را سعی داشت در دهان بگذارد، با دو خودم را بهش رساندم و کیفم را کناری پرت کردم و تن توپول و سفیدش را در آغوش کشیدم و تا می توانستم توی بغلم چلاندمش و ماچ ماچ گونه اش را می فشرودم و محیا هم همراهم غش غش می خندید و از قلقلک دادنش خوشم می آمد و برعوس بقیه خردسال ها اهل نق ونوق نبود و دختری آرام وشیرین همانند مادرش هنگامه بود.

_ بی معرفت حالا دیگه دیگه سلام نکرده، می پری پیش دخترم؟

صدای گله مند هنگامه را شنیدم و با گرفتن محیا و جابه جا کردنش; از جایم بلندشدم و سمتش رفتم و لب هایم را جلو کشیدم:

لپت رو بیار جلو تا ازدلت دربیارم.

پشت چشمی نازک کرد:

لازم نکرده.

می دانستم شوخی می کند، پس بی تعارف بوسه ای روی گونه برجسته اش کاشتم و قهقه زنان روی مبل تکی نشستم و همزمان که مقنعه ام را در می آوردم و گاهی هم بوسه زیر گلوی محیا می زدم و او ریسه می رفت.

مادرم را دیدم که با سینی چای نزدیکمان می شود، هنگامه سریع سینی را از دستش گرفت:

مادرجون کاری داشتی بگو من انجام می دم.

مادرم دستی روی زانوی دردمندش کشید:

پیربشی دخترم.

رابطه هنگامه و مادرم بیشتر شبیه دختر ومادر بود تا عروس و مادرشوهر!

_ مامان ما حالش خوبه؟

نگاهی همراه باشفق به همراه لبخندکمرنگی حواله ام کرد:

شکر، از دانشگاه چخبر؟

روز اولی چطور بود؟

لبم را داخل دهانم کشاندم و با ریزبینی پلکی زدم:

عالی، این ترم اکثرن بالا سن بودند و دختر، ولی در کل خیلی خوب بود.

همزمان که زانویش را مالش می داد، خم شد و استکان بلوری چایش را برداشت:

ماهور تلاش کن وبزار جفتمون جلوی حاجی سربلند بشیم.

چشمی کشیده نثارش کردم و از سینی استکان خودم را برداشتم.

همین که هورتی بی صدا کشیدم وحبه قند را درون قنداق انداختم و محیا را در آغوش مادرم دادم.

سپس به سمت اتاق راه افتادم تا لباس هایم را عوض کنم...

روی میز بشقاب و پیاله سالاد را گذاشتم و از یخچال هم دوغ و کاسه سالاد را برداشتم و به اندازه برای خودمان ریختم، مامان زهرا که رسید بی حرف دیس را برداشت و از پلو خوش عطر شمال کشید و همزمان که روی میز می گذاشت، آرام پرسید:

امروز که اتفاقی نیفتاد؟

مکثی کردم و دست هایم را پیش بردم تا بشقاب خورشت قیمه را بگیرم که رویش خلال سیب زمینی، از درون کاسه پرشده سیب زمینی سرخ شده بریزم.

_ راستش حاج بابا رسوند بعدش تو راه حاج رسول تماس گرفت و...

یک باره رو به مادرم سری کج کردم:

مـامـان توروخدا اگه بازم حاج رسول و پسرش خواست بیان، مخالفت کن و بگو سنش کمه و درس داره... حاج بابا قبول نمی کنه و می ترسم نزاره تا برم.

مکثی کرد:

حالا شلوغش نکن، اگه حاجی حرفی زد و چیزی گفت منم یه چیزی می گم... فقط تو سربه زیر و مثل همیشه برو و بیا کسی حرف درنیاره تا بهونه دست حاج رسول بدی.

آهی کشیدم:

موندم بین این همه دختر... چرا ول کن من نیست.

لبخند بی شک پوزخندی زد:

چرا نیاد؟

حاجی که وضعش شکرخدا خوب نیست که هست... برو بیای نداره که داره... حرفش برو نداره که داره... چرا نیاد... یه محله و یه حاجی مرتضست، اونم خوب می دونه.

خداروشکر کردم که حداقل مادرم مرا درک می کرد و حواسش به همه چیز بود.

با آمدن هنگامه بحث را عوض کردم:

آره مامان امروز یه دختره خیلی سوال می کرد و استاد بدبخت مونده بود جواب بده یا درس.

هنگامه خندید:

عزیزم روز اولی و شوقش.

سری تکان دادم و لپ محیارا آرام کشیدم:

توچخبر؟

چکارا می کنی.

تبسمی کرد:

هیچی، خونه داری و بچه پروری.

هردو زدیم زیرخنده و همزمان باهم که روی صندلی می نشستیم باهم جک می گفتیم.

محیا را در آغوشش گرفته بود که،

بشقاب جلویش را برداشتم و برایش یک بشقاب پلو کشیدم و باز مقابلش قرار دادم.

دو روز بعد... دانشگاه...

سربه زیر بودم و دستانم دور دسته کیفم مچاله کردم و سنگین قدم می زدم.

_ آهای خانوم برسونیم؟

ابروهایم درهم گره خوردند و با حرص به قدم هایم شتاب دادم، هوا رو به تاریکی می رفت و همین هم هراسم را بیشتر می کرد و دلهره را افزایش می داد.

فکر می کردم آن دو پسر مزاحم پی کارشان رفته اند، اما زهی خیال باطل.

وقتی کیفم محکم کشیده شد و با ترس و وحشت درحالی که چشمانم درشت شده بود، نفس زدم:

_ ولم کنید، چی می خواید؟

پسره شلخته ای که کیفم را گرفته بود، پوزخندی زد:

اسی می گه چی می خواید!

می خوای بهش نشون بدم ما چی می خوایم؟

پسر مو سیخ سیخی که به طرز وحشتناکی سرتاپایم را دید می زد، خمار وخشدار لب زد:

_ آره آره بیارش توماشین باهم نشون بدیم.

با این جمله اش رعشه خوفناکی به تنم سرازیر شد و با تقلا و اشک و گریه درحالی که دستانم روی بند کیفم بود وسرم را به طرفین تکان می دادم و عقب عقب می رفتم وهمزمان هم شروع به التماس کردم:

_ توروخدا ولم کنین، مگه خودتون خواهر ندارین؟

بابا...

هر جفتشون خنده بدی کردند که لرز ترسناکی به تنم رسوخ کرد ودانه های درشت عرق روی تیرک کمرم نشسته بود.

یک دفعه از بازویم کشید که جاخوردم و با بهت چنان جیغی از سر ترس و نگرانی و بی آبرویی کشیدم، که شک نداشتم تمام محل خبر شده بودند.

پسر مو سیخ سیخی یا همان اسی با حرص و نگرانی رو به دوستش غرید:

کامی زودباش بلندش کن و بیار تا نریختن روی سرمون.

کامی انگار به خودش آمد و نعشگی از سرش پرید و با خشم و زور متوسل شد، تقلا می کردم و با چنگ زدن و جفتک پرانی از خود دفاع می کردم ولی زور مرد کجا و زور زن کجا!؟

وقتی که تقلاهایم را دید، با خشونت مرا کشید و سیلی بدی به گونه ام زد که برق از سرم پرید و مات و مبهوت همان چک روی صورتم بودم.

خود را تمام شده می دانستم که یک دفعه مرد به شدت عقب کشیده شد و در میان تاریکی شاهد زد و خورد میانشان شدم.

هنگ ومنگ خون گوشه لبم را پاک کردم و چهره ام بخاطر دردش درهم شد و تمام آب دهانم با خون آغشته شده بود را روی آسفالت پاشیدم.

دستانم دور گردنم نگه داشتم و مقنعه ام را که از تقلا از سرم افتاده بود را با هق هق و بالا کشیدن دماغم درست کردم و با گرفتن کیفم که روی زمین افتاده بود را برداشتم و دوان دوان از محل درگیری دور شدم.

نفس نفس می زدم و چهره ام به کبودی می رفت و رنگم پریده بود وبزاق دهانم از عطش وهیجان وترس خشک شده بود.

سر درد بدی گرفته بودم و تنها تاریکی هوا خودش دلهره آور و اضطرابم را بیشتر می کرد.

نمی دانم تا کجا دویده بودم که سینه ام خس به خس افتاده بود و خنکی هوا درمیان صورتم همانند شلاق می بود و جای زخم لبم را می سوزاند.

همین که به خودم آمدم با چشم های اشکی دست بر دیوار سنگی گذاشتم و تکیه بر دیوار دست برقفسه سینه ام قرار دادم و خم ‌شدم تا نفسی تازه کنم.

دستمالی از جیب مانتوام برداشتم و عرق های ریز روی پیشانی ام را پاک کردم ولی همین که چشمم روی ساعت مچی ام افتاد، رنگ از رخم پرید و لب زیرینم را زیر دندان کشیدم و سریع از دیوار فاصله گرفتم و سر خیابان ایستادم و با نگرانی جلوی تاکسی زرد رنگ عمومی را گرفتم و از او خواستم تا به آدرس خانه مان برساند.

همین که داخل اتومبیل عمومی نشستم نفس آسودگی کشیدم منتهی هنوز ضربان قلبم تند و کوبنده می زد و می ترسیدم امشب برایم گران تمام شود و خدا رحم کرد و رحمتش را نشانم داد وگرنه...

_ دخترم گوشه لبتون قرمز شده!

با مکثی دستمال برداشتم و روی لبم نگه داشتم و آرام آرام رویش می کشیدم.

کرایه را حساب کردم و سریع پیاده شدم، با استرس نگاهی گذرا به اطرافم کردم و با دستانی لرزان زنگ درب را فشرودم.

امشب قید پس انداز را زدم تا زودتر به منزل برسم.

_ کیـه؟

آب دهانم را فرو دادم:

بازکن مامان، منم.

صدای باز شدن درب و وارد شدنم را در یک لحظه طی کردم و بادیدن حیاط باصفا و زیبایمان چشمانم نم باران گرفت و با نگرانی چندبار به گونه ام کوباندم تا اشک هایم بند بیاید و بقیه را کنجکاو نکنم.

تا نزدیکی در هال که رفتم، خم شدم و کفش هایم را درآوردم.

_ خوبی مامان؟

باصدای گرم مادرم لحظه ای از نظرم گذشت، اگر آن مرد نمی رسید و مرا از چنگال آن دو نجات نمی داد; قطعنا الان باید جنازه ام را پیدا می کردند و طفلک مادرم.

بی هوا گونه اش را با دلتنگی بوسیدم و سریع از کنارش رد شدم تا شکی بهم نکند.

از میان هال هول کرده عبور کردم و سلام هم یادم رفت تا برسم اتاقم و قفل کردن درش و پشت به در ایستادم.

نفس نفس می زدم و مدام چهره منفور آن دو مزاحم شیطان صفت جلوی چشمانم زنده می شد و همان جا با بی قراری سر خوردم و دستانم دورم حلقه کردم وبی صدا شروع کردم به بی قراری وخود خوری; درحینی که دستانم جلوی دهانم بود تا صدایم را نشوند.

به خود آمدم که تنم و لباس همه از فرط عرق و هیجان خیس شده بود و موهای سرم به صورتم چسبیده بودند، به این بهانه از جایم بلندشدم و حمام رفتم و زیر دوش آب سرد احساس کرختی و ضعف می کردم.

سردی آب حس خوشایندی را بهم القا می کرد ولی مدام بیم آن شخصی که مرا نجات داده بود و من بخاطر ترس زیاد و وحشت بیش از حدم او را تنها گذاشتم احساس ندامت می کردم و کاش می توانستم دوباره ملاقتش کنم.

بعداز دوش لباس هایم برتنم کرده و جلوی آینه بزرگ قدی ایستادم و به چهره رنگ پریده ام و زخم کبود شده لبم خیره شدم و با حرص کرم مرطوب کننده را روی انگشتم کم ریختم و به گوشه لبم مالیدم.

_ اوف!

می سوخت و چهره ام کلافه ودرهم شده بود، نم موهایم را خشک کردم و سربه زیر از اتاق خارج شدم و مستقیم به سمت آشپزخانه راه افتادم و همزمان زیرچشمی پدرم را می پایدم.

_ چی شده ماهورجان؟

اگر خانواده از پرده مبهم حقایق تلخ را می فهمیدند، بدبخت می شدم وبنابراین سکوت پیشه کردم و با لبخندتصنعی رو به رویش ایستادم:

چیزی نیست مامان فقط خسته ام و خوابم می آد.

نگاه دقیقی حواله ام کرد و بی توجه از کنارم گذشت و با دیدن سفره در دستانش، بشقاب ها را برداشتم و وارد هال شدم و سلام آرامی حواله پدرم کردم.

باز همانند همیشه آرام جوابم را داد و تا پارچ آب را آوردم، تازه متوجه بوی خوش بوی محرکه قورمه سبزی مامان پز شدم و با ولع بویش را استشمام کردم.

حاج بابا نیمچه نگاهی نثارم کرد:

ماهور چرا رنگت پریده اس؟

بی شک دوباره رنگم بخاطر ترس و ضعف پریده شده بود. با دلهره و نگرانی دستی به شالم کشیدم و من من کنان قاشق را برداشتم و جلوی خود قرار دادم:

اوم فکرکنم ضعف کردم.

نگاه جدی وبا لحن محکم افزود:

ازبس لاغر وضعیف هستی و خودت نمی رسی،( رو کرد سمت مادرم) خانوم شما براش لقمه بپیچ تا گو‌شت استخون نشده.

مادرم چشمی گفت و بشقاب پلو را جلویش گذاشت به همراه خورشت ویک من دنبه خرد شده!

به قول مادرم قورمه سبزی و دنبه گوسفندش!

پدرم آبگوشت یا دیزی باشد را با دنبه می پسند همراه با سبزی خوردن تازه و دوغ نعنای دست ساز مامان زهرا.

بخاطر استرس بود یا نگرانی ولی میل زیادی نداشتم وفقط چند قاشق خورده بودم و سپس شستن ظرف ها و دم کردن چای دبش حاج بابا راهی اتاقم شدم و روی تخت قسمت خوش خوابش لم دادم و به ماجرای عجیب و ترسناک امروز فکر می کردم و مردی که ناجی ام شده بود و نمی دانستم چه کسی جان فشانی کرده است، تا از او تشکر کنم بابت حفظ آبرویم.

روز بعد...

_ خداحافظ مامان.

مادرم بدرقه ام کرد و با گرفتن لقمه ای که برایم درست کرده بود وچپاندنش داخل کیف و سرسری پوشیدن کفش هایم، راهی دانشگاه شده بودم.

درب را گشودم که آفتاب به صورتم تابید و باعث شد، دستم را سایه بان چشمانم کنم و با ریزبینی ساعت مچی ساده ام را نگاه کنم.

یک ربع به هفت، باید سریع راه می افتادم; بنابراین هول کرده به قدم هایم شتاب دادم و همین که از عرض خیابان گذشتم موتور سیکلت با کلاه مشکی نزدیکم شد.

خوف بدی به جانم سرازیر شد و با ترس و واهمه کنار کشیدم تا مورد تهاجم قرار نگیریم.

( ترس شب گذشته، موجب وحشت شده بود)

کنار پایم ترمز کرد و من با بهت ونگرانی سریع کیفم را چسبیدم و پشت به او راه افتادم وهراسان ضربان قلبم محکم تر از همیشه می کوبید.

یک باره صدای مردانه ای توجه ام را جلب کرد:

خانوم نیکو؟

شوکه شدم و آب دهانم درحینی که مبهوت بر می گشتم، فرو دادم:

بـ... بله؟

کلاه کاسکتش را برداشت و من با دیدن چهره اش متعجب و خشک شدم.

درحالی که موهایش را مرتب می کرد لبخندمحوی زد:

ترسوندمتون؟

متوجه کبودی کنار چشمش شده بودم، همین که نگاه خیره ام را دید; سرش را پایین انداخت و دستش را جلو آورد:

فکرکنم مال شماست، این توی درگیری دیشب پیدا کردم.

ناباور به سرتاپایش خیره شدم و با منگی دسته کیفم را رها کردم و دوگام نزدیکش شدم و به زنجیر وپلاک کشتی ریز مانندم در کف دستش برق می زد.

شرمگین دستم را جلو ڪشیدم تا بگیرمش که مانع شد:

دیشب یهو گذاشتین و رفتین...؟

آب دهانم را به زور و دلهره قورت دادم و من من کنان دستی به پیشانیم کشیدم:

راسـ... راستش حالم خوب نبود... خب من...

با چشم های عمیق ونافذش، بقیه حرفم را فراموش کردم و متعجب چند قدم عقب رفتم:

مــ... می شه پلاکم رو پس بدین؟

بی حرف دستش را باز کرد و لب زد: بفرمائین.

با تردید و شک به کف دستش خیره شدم، چشمانش را اطمینان بخش روی هم گذاشت و دستان لرزانم را جلو بردم و پلاکم را نرم برداشتم به طوری که حتی نوک انگشتانم به کف دستش تماسی نداشته باشد.

پلاکم را در کف دستم مشت کردم و سربه زیر زمزمه کردم:

ممنون که نجاتم دادین آقای...؟

لبخندزیبای زد و دست داخل خرمن موهایش فرو داد:

کوچیک شما پندار هستم، پندار صادقی.

لبخند کمرنگی سربه زیر منباب آشنای روی لبانم آوردم و با شرم و متانت از او خداحافظی کردم و بی حرف به سمت مخالف او راه افتادم.

پلاک زنجیر در کف دست می فشرودم و مدام چهره اش جلوی رویم تداعی می شد، با لبخند محو به واکنش دیشب خودم فکر کردم.

اگر ناجی ام را ببینم از او تشکر می کنم و امروز که برای اولین بار دیده بودم خیلی ساده ممنونی بلغور کردم.

آهی کشیدم و به سمت ایستگاه راه افتادم و درحینی که جزوه ام را مرور می کردم و کلاسور را در دستانم چفت گرفته بودم، قدم زنان راسخ به فکر فرو رفته بودم.

بعداز اتمام کلاس ها راهی بازار شده بودم باید چندکتاب خوب ومجله تهیه می کردم.

بعداز نیم ساعت به محل کتابخانه بزرگ تهران رسیدم و با تهیه کارت کتابخانه وارد شدم و به سمت مجله ها نزدیک شدم و با دقت به تیرهایشان خیره می شدم واز میانشان چندتایی برداشتم و همزمان هم نگاهی به تک تک شان می انداختم روی یکی از صندلی ها جای گرفتم، نمی دانم تا کی غرق نکته براری و عکس گرفتن از مجله ها بودم، وقتی به خودم آمدم که هوا رو به تاریکی می رفت.

واهمه باز به سراغم آمد و دستانی لرزام و کوبش تند قلبم از روی صندلی بلندشدم و همزمان که کیفم را روی شانه ام می انداختم، تمام مجله ها را سرجایش گذاشتم و سراسیمه و هول شده از کتابخانه خارج شدم و با چشمانی که عجیب گریه اش گرفته بود و مدام خودخوری می کرد، به سوی ایستگاه مترو نزدیک شدم و کارتم رویش قرار دادم و از پله های برقی به سمت پایین می رفتم.

وقتی رسیدم کم مانده بود مترو برود که سریع قسمت بانوانش جست زدم و با گرفتن میله آهنی خود را محکم گرفتم تا پخش کف اش نشوم.

تا به خانه مان برسم جانم به لبم آمد و هربار ساعت مچی ام را چک می کردم و مدام لبم را می گزیدم.

یک هفته بعد...

با شوق دست هنگامه را کشیدم و با لبخند مانتوی صورتی کوتاه جلو باز را نشانش دادم:

ببین این چطوره؟

هنگامه لبخند کمرنگی زد واشاره ای به مانتوی بوتیک بغلیش اشاره کرد:

بنظرم اون یکی مانتوهاش سنگین تره واست.

با دیدن بلندی و دکمه های ریز مانتوهای تن مانکن، یک تایی ابروانم را بالا بردم:

آخه من...؟

سرم را پایین انداختم:

من از اون مانتو خوشم اومده.

هنگامه جدی سرش را تکان داد:

هرطوری دوست داری ولی بنظرت حاجی یا مامان می ذاره این مانتوی کوتاه و صورتی بپوشی؟

منطقی بود و محال بود حاج مرتضی نیکو

رضایت دهد تک دخترش همانند دخترهای جلف بگردد!

لبم را جمع کردم و همراه هنگامه وارد بوتیک کناری شدیم.

همین که وسط بوتیک ایستادم با دیدن فرد رو به رویم جا خوردم و احتمالن رنگم پرید.

با دستانی لرزان عرق روی پیشانیم را پاک کردم و نگاه از چهره متفکرش گرفتم.

_ آقا می شه از اون مدل پشت ویترین بهمون سایز چهلش بدین؟

پندار تکانی خورد و با دیدن ما نگاهش میخ چشمانم شد و سپس با تک سرفه ای سری کج کرد:

ببخشید ولی اینجا مغازه رفیقمه و منم نمی دونم این چیزا جاش کجاست.

نگاه معنادارش را نثارم کرد:

صبرکنید الان صداش می زنم.

از پشت پیشخوان بلندشد و از در باریک پشت سرش داخل رفت که احتمالن انباری چیزی بود.

دست هنگامه را کشیدم:

بیا بریم.

هنگامه مات خندید:

چرا؟

از صبح کلی گشتیم و فقط این جا جنس هاش خوب و بهتره.

از داخل لپم را گزیدم و دوباره دستش را کشیدم:

بریم بهت می گم.

تا خواست از جایش تکان بخورد، پسری مقعر وارد شد و خطاب به ما پیشخوان ایستاد:

ببخشید، خوش اومدین؛ چی می خواستین؟

هنگامه با دست به مانکن عروسکی اشاره کرد:

از اون مدل رنگ یشمی و یا آبی کاربونیش رو می خواستیم سایز چهل.

پوفی کشیدم و دست به سینه ایستادم که نگاهم توی نگاه عجیب پندار تلاقی کردوهول کرده دستی به شال ارغوانی ام کشیدم و سرم را زیر انداختم.

گرمای عجیبی تا بناگوشم را احاطه کرده بود و تسلطی روی افکارم نداشتم.

با صدای هنگامه از هپروت در آمدم:

برو پرو کن بیا.