رمان حلقه جادویی جلد دوم (سومین دختر وارث) به قلم س.زارعپور

- امکان نداره... خودشه!
کاترین بی‌صبرانه برخاست و به طرفش رفت. بر دسته‌ی نرم مبل سیاه‌رنگ نشست و به تپ لت خیره شد. ناگهان از جا پرید و تپ‌لت را از دستش قاپید. دراک نیز بلند شد.
کاترین: باورم نمی‌شه، دراک... این حلقه‌ست، حلقه‌ی جادویی!
دراک: مطمئنی؟! کجاست؟
‌این را گفت و کنارش ایستاد. کاترین انگشتش را چند بار روی صفحه‌ی لمسی بالا و پایین کرد و پاسخ داد:
- آره خودشه. اون حلقه‌ای که دست لرد بود، توی موزه‌ست؛ یه موزه توی لندن!
***
مدتی پیش‌تر
قرن 21 ، 2 آپریل 2017
الیزابت درحالی‌که پشت پیشخوان فروشگاه مواد خوراکی نشسته بود، خیره به موبایلش لباس‌های مد روز را در اینستاگرام نگاه می‌کرد. آسمانِ ابری و خاکستری سخت می‌بارید. هم‌زمان با غرش آسمان، یکی از لامپ‌های مهتابی بالای طبقه‌های مواد کنسرو شده، با صدای آرامی خاموش شد. الیزابت نگاهش را به سقف دوخت. لامپ مثل دفعه‌های پیش دوباره روشن نشد.
موبایلش را روی میز چوبی و آبی‌رنگ مقابلش گذاشت و برخاست. هیچ مشتری در فروشگاه نبود و صدای پایش در آن سکوت به راحتی شنیده می‌شد. لژ کفشش با هر قدم آهسته قیژقیژ می‌کرد. میان ردیف کنسروها و تنقلات ایستاد و به لامپ خاموش شده خیره شد و کمی بعد، تمام لامپ‌ها هم‌زمان خاموش شدند. نور رعد آسمان، از شیشه‌های فروشگاه به داخل تابیدند. دستش را به سینه‌اش چسباند و از جا پرید. خدا را شکر کرد که هنوز هوا کمی روشن است، وگرنه از ترس در تاریکی فروشگاه قالب تهی می‌کرد. سرش را چرخاند و با خود گفت:
- آه... واقعاً که داری باهام شوخی می‌کنی!
به سمت کنتر برق رفت؛ درست در انتهایی‌ترین قسمت آن‌جا، درب کوچک و سیاهش را بالا داد و سعی کرد در آن تاریک و روشنی کلیدها را ببیند. یکی از کلیدها را پایین زد، اما با پرش جرقه‌های روشن سریع عقب کشید و جیغ کوتاهی برآورد. لامپ‌ها همچنان خاموش ماندند. درِ کنتر را بست و زیر لب غر زد:
- همیشه این کار رو با من می‌کنی!
صدای زنگ موبایلش، حواسش را به خود جمع کرد. چراغ‌قوه‌ی کوچکی که روی دیوار آویزان بود را برداشت و راهِ رفته را برگشت. یخچال‌های داخل فروشگاه هم خاموش شده بودند و این یعنی می‌بایست مثل همیشه به مأمور برق زنگ بزند و از دست خودش کاری ساخته نیست.
بالای سر موبایلش که رسید، با تعجب به صفحه‌ی سیاه آن خیره شد و همچنان صدای زنگ را می‌شنید. سرش را برگرداند و به دنبال صدا گشت. با تکان خوردن شانه‌ی چپش، از جا پرید و چرخید و نور چراغ‌قوه را بالا کشید.
صورت پرتمسخر سوفیا تحت‌تأثیر نور چراغ کمی هراسناک شده بود. سریع چراغ را خاموش کرد و از ترس بی‌جایش خجالت کشید و هول شد. موبایل او بود که زنگ می‌خورد. باید یادش می‌ماند که آهنگ زنگ‌خورش را مانند او تنظیم کرده است.
الیزابت: هـ... هـ... هی، سوفیا! تویی؟
سوفیا موهای مشکی و زیبایش را با دست عقب برد و دست‌به‌سینه جواب داد:
- درسته اِل! خودمم!
همیشه نامش را در همین حد مخفف می‌کرد. گرچه خوشش نمی‌آمد ولی برای اینکه او ناراحت نشود، حرفی نمی‌زد. با خوش‌رویی گفت:
- چیزی می‌خوای؟
سوفیا کمی عقب رفت و به لبه‌ی میز تکیه داد.
- امشب خیلی کار دارم. می‌دونی که فردا شب تولد وِیده. می‌خوایم براش جشن بگیریم. تو هم دوست داری بیای؟
الیزابت خوشحال از این دعوت، لبخندزنان پاسخ داد:
- آره که می‌خوام! چه ساعتی؟
سوفیا سرش را کج کرد:
- اگر می‌خوای بیای، خب برای امتحان شیمی فردا بخون، چون من نمی‌تونم و بعد، فردا شب ساعت شیش بیا خونه‌ی ما.
غلظت لبخند، کمی از لـب‌های الیزابت پرید؛ اما پس از مکث کوتاهی سرش را تکان داد:
- باشه.
- فهمیدی؟
- آره آره، خیالت راحت.
سوفیا لبخند پیروزمندانه‌ای زد و تکیه‌اش را برداشت:
- آفرین. این تنها کاریه که توش استادی! فعلاً.
این را گفت و از فروشگاه خارج شد. از پشت شیشه، سوار شدنش در ماشین قرمزش را تماشا کرد. موهایش با هر قدم در هوا تاب می‌خورد و لباس‌های شیکش، زیبایی‌اش را دو چندان می‌ساخت. او خاص‌ترین دختر کالج بود و البته قانون‌شکن‌ترین! دختری که بدون گواهینامه پشت ماشین می‌نشست. گرچه در تدارک دریافت آن بود! مثل او شدن، تمام خواسته‌ی الیزابت را تشکیل می‌داد.
***
صدای ساعت کوکی و سفیدرنگ روی عسلی، سکوت خانه را شکست. دست الیزابت از زیر ملحفه‌ی در هم تنیده بیرون خزید و درست بر سر ساعت فرود آمد و صدا قطع شد. چیزی از رها شدن دوباره‌ی دستش روی تخت نگذشته بود که زنگ موبایلش به هوا رفت. از زیر ملحفه ناسزایی گفت و بعد از کمی گشتن روی عسلی، آن را برداشت و از روی ملحفه دم گوشش گذاشت.
- الو.
- الو عزیزم؟ صبح بخیر، هنوز خوابی؟
در یک لحظه تمام اطلاعات در مغزش پردازش شد. بلافاصله از جا پرید و نشست. پس از تلاش بسیار برای رهایی، بالاخره سرش را از ملحفه‌ی پیچ‌درپیچ بیرون کشید و با موهای بیش از حد ژولیده که به خاطر الکتریسیته هر تارش به سمتی پریده بود و صورتی پریشان، خطاب به فرد پشت خط گفت:
- الو مامان، ساعت چنده؟
نگاه خودش نیز هم‌ز‌مان به سمت ساعت کوکی‌اش چرخید.
- ساعت هفته عسلم.
نور از پنجره به داخل خزیده بود و کله‌اش را بیشتر شبیه پشمک می‌کرد! نفسی از سر آسودگی کشید و شانه‌هایش فرو افتادند. صدای مادرش جِین، با همان لطافت قبل ادامه یافت:
- دیرت شده؟
- نه مامان فقط خواب بودم، فکر کردم دیرم شده. امروز آزمون شیمی داریم.
ملحفه را کنار کشید و از تخت پایین رفت.
- اوه پس دیشب حسابی درس می‌خوندی.
- آره.
راهش را به سمت آشپزخانه‌ی کوچکش کج کرد و چای‌ساز را روشن. سرامیک‌های زیر پایش حسابی سرد بودند؛ اما به سرمایشان عادت کرده بود.
- امیدوارم موفق بشی دانشمند کوچولوی من.
نان تست را درون دستگاه گذاشت و گفت:
- ممنون مامان، چیزی شده که این موقع زنگ زدی؟ معمولاً آخر شب زنگ می‌زدی!
یک دستی، از درون یخچال مربا و کره را خارج کرد و روی میز دونفره‌ی سیاه‌رنگ گذاشت.
- آره می‌خواستم دعوتت کنم به یه مهمونی که با دوستم برگزار کردیم، راستش می‌خوایم به چند نفر بگیم با لباسای طراحی‌شده‌ی من و دوستم توی جشن ظاهر بشن تا مدل‌هاشون رو تبلیغ کنیم.
موهایش با هر حرکت در هوا پرواز می‌کرد و نبود عینکش باعث می‌شد نتواند به خوبی ببیند؛ اما آن‌قدر این کار را صبح‌ها تکرار کرده بود که جای همه‌چیز را از حفظ بود.
- مهمونی کِی هست؟
- همین امشب، می‌تونی بیای؟ می‌خوام یکی از لباسا رو هم به تو بدم، یکی از خوشگلاش رو برات در نظر گرفتم... .
تست‌های برشته شده با صدای تقی بالا پریدند. به سمتشان چرخید.