قرعه به نام سه نفر به قلم فرشته تات شهدوست

رادوین:
- من بیدارش نکردم. خودش با یه تلنگر بیدار شد.
رایان:
- می شه بگی چه طوری؟!
رادوین:
- امشب که رفتیم دزدی، وقتی اون مرد اومد و خواست گاوصندوق رو خالی کنه دیدم ما دزدیم و اونم دزد، ولی جوری باهاش برخورد کردیم که انگار ما آدم حسابی هستیم اون بیچاره سر دسته ی دزداست. خواری و خفتش رو که دیدم یه جوری شدم. گفتم خب منم از این یارو کم ندارم، منم دزدم، منم اومدم این جا خلاف کنم. التماس ها و حقارتش رو که دیدم از خودم بدم اومد. برای همین گفتم ولش کنید. کاری رو که اون مرد می خواست انجام بده رو من و شما دو تا تمومش کردیم. هر چهار نفر دزد بودیم، ولی از یه قماش نبودیم. ما سه تا یه جورایی وجدان حالیمونه ولی اون مرد! نمی دونم. ماها با این که مشکل مالی نداریم ولی خیر سرمون واسه تنوع گاهی می ریم گاوصندوقا رو برق می ندازیم. شده عادت برامون. اسمش دزدیه نه سرگرمی. اتفاقات امشب یه تلنگر بهم زد که منم دزدم و چیزی از اون مرد کم ندارم. درسته همیشه حساب شده عمل کردیم و هیچ پلیسی نتونسته ما رو خفت کنه ولی آخرش که چی؟ شوخی شوخی افتادیم زندان چه کار کنیم؟
راشا:
- اون وقت همه ی اینا رو همین امشب فهمیدی؟!
رادوین:
- همش رو نه. گفتم که، وجدانم نیمه بیدار بود که با تلنگرِ امشب کامل از خواب پرید.
رایان:
- پس بیدار نگهش دار که منم باهاتم. اگه همین امشب دست از این کار بکشیم من پایه ی همتونم، می کشم کنار.
رادوین:
- منم همین رو می خوام، دیگه نباید ادامه بدیم. بچسبیم به کارای قبلیمون. هیجان و سرگرمیش دیگه بهم حال نمی ده.
هر دو به راشا نگاه کردند که ساکت بود و چیزی نمی گفت.
راشا:
- خب، چی بگم؟! منم که نُخودیم این وسط و تابعِ بقیه. شما می گین نیستید منم می گم، ایول دارید به مولا، منم نیستم.
رادوین دستش رو جلو آورد و گفت:
- قول؟
رایان دستش رو گذاشت روی دست رادوین و گفت:
- قول.
راشا هم دستش رو گذاشت و محکم فشرد:
- منم قسم می خورم که...
رادوین و رایان بلند گفتند:
- اِ!
راشا خندید:
- خیلی خب بابا شوخی کردم، منم قول.
رادوین:
- پس، از امشب یه خط قرمز می کشید دور خلاف ملاف، اوکی؟!
رایان:
- من که گفتم پایه ام.
راشا:
- به شرط این که بچه مثبت نشیما، فقط دزدی رو بی خیال می شیم.
رادوین لبخند مرموزی زد و گفت:
- اون که بله، البته خلاف از نظر ما یه چیز دیگه ست.
رایان خندید و گفت:
- رادوین راست می گه، اونی که تو بهش می گی خلاف دیگه خلاف نیست، باحال ترین سرگرمی ماست. من که عمرا اگه بی خیالش بشم.
هر سه خندیدند.
*****
تارا رو به تانیا که رانندگی می کرد، گفت:
- حالا چه اصراریه بریم خونه ی عمه خانم؟
تانیا با حرص دنده عوض کرد و جوابش را داد:
- من چه می دونم. زنگ زد گفت بیاید می خوام در مورد موضوع مهمی باهاتون صحبت کنم.
ترلان پوزخند زد:
- عمه خانم و موضوع مهم؟ از نظر عمه خانم تنها موضوعی که هم مهمه و هم باید حتما اجرا بشه شوهر کردنِ ما سه تاست. نمی دونم چی نصیبش می شه؟ ما نخوایم ازدواج کنیم کدوم بدبختی رو باید ببینیم؟
تارا:
- آره واقعا، همین رو بگو. اگر این بار هم بخواد تو گوشمون از این حرفا بخونه من که نیستم. کلمه ی اول به دوم، پا می شم میام بیرون.
ترلان:
- منم مثل تو.
تانیا:
- بسه دیگه! هی هیچی نمی گم باز ادامه بدینا.
تارا:
- خب همه که مثل تو نیستن خواهرِ من. این که یه شاهزاده ی سوار بر اسب سفید اَت بیاد بخوره به پست و اقبالش.
تانیا چپ چپ نگاش کرد، ولی ترلان گفت:
- خب راست می گه دیگه. تو یکی رو زیر سر داری، من و تارا چی بگیم؟ تازه من عمرا ازدواج بکنم اونم بدون این که به طرف علاقه ای داشته باشم.
تانیا:
- هه، علاقه رو بذار در کوزه آبش رو سر بکش آبجی. عشق و علاقه توی این دوره و زمونه پیدا نمی شه. هر کی هم بیاد جلو واسه ی پولِ ماست نه این که عاشق چشم و ابرومون بشه.
تارا:
- خدا وکیلی این رو راست گفتی. هنوز اون پسره ی چلغوز رو یادم نرفته. بی شعور جلوی من، سوسکِ بیچاره رو لگد کرد، بعدش هم با افتخار می گه کُشـتـمــش. آی دلم می خواست با بیلی، کلنگی، خلاصه با یه چیزِ اساسی بزنم فرق سرش دیگه بلند نشه. عینهو همون سوسکِ فلک زده له و لورده بشه.