رمان قرعه به نام سه نفر به قلم فرشته تات شهدوست

ژانر: عاشقانه

خلاصه رمان :

داستان رمان قرعه به نام سه نفر درباره ی ۳ تا برادر با نام های رادوین، رایان، راشا است. این ۳ تا پسر توی این رمان میشه گفت یه جورایی هم شخصیت منفی دارن و هم مثبت. در کل بچه مثبت نیستند. با اینکه وضعیت مالی بدی ندارند ولی گاهی شیطون گولشون میزنه و میرن دزدی. به قول خودشون افتابه دزدی نه، گاوصندوق اونم از شرکت های مایه دار و شیک....

به نام خداوند پاکی و احساس

به عشق، دوباره من حرف تازه ای خواهم زد

به دل، دوباره من طعنه ی بی بهانه ای خواهم زد

عبور می کند و گم می شود از فصل تنهاییم گاهی

کسی که به سرنوشتِ خاکیم قرعه ای خواهد زد..

فصل اول

رایان:

- راشا اون نور لامصب رو بنداز رو دستم نه تو چشمم، کورم کردی!

راشا سریع نور چراغ قوه را روی دست رایان انداخت. خیلی ماهرانه سعی داشت در گاوصندوق را باز کند.

رادوین:

- زود باشید دیگه، گاوصندوق بانک مرکزی که نیست! دِ یالا.

توی درگاه اتاق ایستاده بود و از همان جا بیرون را می پایید.

رایان با حرص گفت:

- من بچه زرنگ گروهم یا تو رادوین؟! دِ یه ذره صبر داشته باش برادرِ من! خُم رنگرزی که نیست، وقت می خواد.

راشا:

- آره راست می گه، وقت می خواد، ولی رایان جان، داداشِ من، این طور که تو فس فس می کنی باید به فکر باز کردم قفل در زندان باشی نه گاوصندوق!

همان موقع صدای تیک در گاوصندوق مژده ی باز شدنش را داد. هر سه از سر رضایت لبخند زدند.

از بیرون صدای پا شنیدند.

نگاهی سریع بینشان رد و بدل شد، خشکشان زده بود. تازه مغزشان به کار افتاد و حالا دنبال سوراخی می گشتند که در آن مخفی شوند. وقتی ده، بیست بار به هم برخورد کردند، رادوین خزید زیر میز و بقیه هم به دنبالش.

همزمان در اتاق باز شد، نور چراغ قوه فضا را روشن کرد. صدای قدم هایی آرام در اتاق پیچید.

راشا آهسته گفت:

- اوه اوه بچه ها این یارو مشکوکه، چراغ قوه دستشه!

رایان:

- خب باشه، کجاش مشکوکه؟!

رادوین:

- راشا راست می گه، می تونست لامپ رو روشن کنه ولی چرا چراغ قوه؟

هر سه سکوت کردند.

راشا ابرویش را بالا انداخت و آرام تر گفت:

- یعنی این یارو هم از بچه های همکاره؟!

رادوین سر تکان داد.

راشا:

- خب این جوری که ما در گاوصندوق رو باز کردیم اونم راحت پولا رو برمی داره، می زنه به چاک که!

رایان زیر لب با حرص گفت:

- راشا دو دقیقه زِر نزن، بذار تمرکز کنم.

راشا:

- به من می گی زِر نزن ایکیوسان؟ تو که...

رادوین:

- هر دوتاتون زِر نزنید. دِ خفه شید دیــگه.

راشا خندید:

- چه زِر تو زِری شد. حالا چه کار کنیم؟

رایان لبخند مرموزی بر لب زد و پچ پچ کنان گفت:

- عمرا بذاریم کار نصفه و نیمه ی ما رو یکی دیگه تموم کنه.

هر دو نگاهش کردند و به نشانه ی تایید سرشان را تکان دادند.

راشا:

- با شمارش من از جاتون بلند شید و ببینید طرف کیه.

رایان:

- اون وقت تو می خوای چه کار کنی؟!

راشا:

- منم قسم می خورم از پشت هواتون رو داشته باشم.

رادوین:

- نیازی به قسم خوردن تو نیست. هر بار دیدم قسم می خوری پشتش چی می شه! همگی با هم بلند می شیم، اوکی؟

رایان:

- موافقم، اوکی.

راشا:

- چاره ی دیگه ای هم مگه هست؟!

رادوین:

- خیلی خب، سه، دو، یک، حالا.

هر سه با یک جهش از زیر میز بیرون آمدند.

حدسشان درست بود. یک نفر تا نصفه کمرش را درون گاوصندوق کرده بود و پول ها را داخل کیسه می ریخت. هر سه بالای سرش ایستادند. آن مرد هم بی خیال کارش را انجام می داد.

رادوین روی شانه اش زد. مرد ترسید و هول شد. سرش را بلند کرد که محکم به سقف گاوصندوق خورد.

رایان از پشت یقه اش را گرفت و کشید بیرون. سفت چسبیدش.

مرد که فکر می کرد این سه پسر جوان، صاحب های شرکت هستند به التماس افتاد:

- آقا تو رو خدا ولم کنین، غلط کردم، دیگه دزدی نمی کنم، بذارید برم.

راشا:

- کجا؟! به چه حقی پات رو گذاشتی تو شرکت؟! این جوری که داری از خودت پذیرایی می کنی رودل نکنی بیچاره؟ هر چی خوردی رو پس بده. منظورم اینه، کیسه رو پس بده، یالا.

رادوین کیسه را از دستش کشید.

رادوین:

- ولش کن بذار بره.

رایان:

- نه بذار یه گوشمالی حسابی بهش بدیم تا دیگه دست به دزدی نزنه. چنین عملی نابخشودنیه.

راشا:

- آره منم موافقم، گوشمالی کمشه، مشت و مال هم می خواد.

بعد هم دستانش را به هم مالید و قولنج گردنش را شکست.

هر سه برادر قد بلند بودند و هیکلی ورزیده داشتند. مرد که هیکل ریزی داشت مطمئن بود هیچ جوری نمی تواند از پسشان بربیاید. آب دهانش را با سر و صدا قورت داد و این بار غلیظ تر التماس کرد.

- نه، جون عزیزتون بذارید برم. غلط کردم، گوه خوردم، دیگه به روز سیاه هم بیفتم دزدی نمی کنم، قسم می خورم.

راشا تند گفت:

- بچه ها قسم خورد ولش نکنید.

رادوین:

- همه که مثل تو نیستن از این ور قسم بخورن و از اون ور انگار نه انگار.

رایان:

- چه کارش کنیم؟ بذاریم بره یا قبلش جفت دستاش رو بشکنیم؟!

فضا تاریک بود. رنگ از رخ مرد پریده بود و هیچ کدام این را نفهمیدند. با این حال رادوین دستور داد ولش کنند.

رایان کشان کشان مرد را به سمت در برد و راشا هم دنبالش رفت. در را باز کرد و رایان پرتش کرد بیرون. راشا هم یک لگد به طرفش پراند، محکم خورد به پشتش که او هم با وحشت پا به فرار گذاشت.

راشا دستانش را به هم زد و گفت:

- مرتیکه ی دزد، می خواست بزنه به شاه دزد! از مادر زاده نشده.

رایان:

- خیلی خب کم موعظه کن. تا یکی دیگه سر و کله اش پیدا نشده باید بزنیم به چاک.

کیسه را برداشتند و وقتی از برق افتادن گاوصندوق مطمئن شدند ماهرانه بدون هیچ سر و صدایی از شرکت خارج شدند.

*****

وارد خانه شدند. رایان با خستگی خودش را روی مبل پرت کرد. راشا هم درست کنارش افتاد. رادوین کیسه ی پول ها را روی میز انداخت و خودش هم روی مبل نشست.

نگاهِ هر سه مستقیم به طرف کیسه ی پُر از پول بود.

راشا با آرنجش زد تو پهلوی رایان و گفت:

- رایان خدا وکیلی تو اون جمله رو از کجات گفتی؟

رایان:

- کدوم جمله؟!

راشا ادایش را درآورد:

- یه گوشمالی حسابی بهش بدم تا دیگه دست به دزدی نزنه. چنین عملی نابخشودنیه.

رایان پوزخند زد:

- بیخی بابا اون لحظه یه جَوی اومد منو گرفت و بعدشم اون چرت رو پروندم.

رادوین نگاهی به هر دو انداخت و گفت:

- بچه ها یه سوال؟ بد جور درگیرشم.

راشا:

- بپرس داداش بزرگه، خودم جوابت رو می دم.

رادوین:

- ما واسه چی می ریم دزدی؟

راشا یه کم نگاهش کرد و بعد هم دست به سینه تکیه داد به مبل. با انگشت به رایان اشاره کرد و گفت:

- آهان! خب سخت بود از بعدی بپرس.

رادوین نگاهش را به طرف رایان کشید.

رایان یک کلام گفت:

- مرض داریم.

راشا:

- خب جواب صحیح نیست، شما صد امتیاز از دست دادید.

رادوین نفسش را فوت کرد و گفت:

- نه اتفاقا رایان راست می گه، ما مرض داریم.

راشا:

- بابا جمع کنید این حرفا رو. چیه؟ بعد از یک سال تازه غولِ عذاب وجدان افتاده به جونتون؟!

رادوین سرش را به نشانه ی مثبت تکان داد. رایان و راشا با تعجب نگاهش کردند.

رادوین متفکرانه گفت:

- یادتونه اولین بار کی رفتیم دزدی؟

راشا:

- آره من یادمه. دقیقا یک سال پیش رفته بودیم کافی شاپ. رایان حرف رو کشید به دزدی ای که از خونه ی دوستش شده. بعد هم بحث عین پیتزا کش اومد. تو هم گفتی خداییش دزدی هم هیجان خودش رو داره ها. ما هم عین منگولا گفتیم آره والا. بعد تو هم نه گذاشتی نه برداشتی گفتی باید یه بار امتحانش کنیم. ما هم که همیشه عین کش تنبون دنبالت بودیم نمی تونستیم ولت کنیم شدیم شریک جرمت.

رادوین:

- کم چرت بگو. تو خودت پیشنهاد دادی و گفتی عاشق این جور هیجاناتی.

راشا:

- خب منم خر مغزم رو گاز گرفته بود. جفت پا لگد زدم به بخت و اقبالم، وگرنه من که داشتم گیتار تدریس می کردم. معلم هنر و موسیقی رو چه به دزدی و خلاف؟

رایان:

- آره راست می گه. تو، این فکر رو انداختی توی سرمون. منم که تو کار خرید و فروش موبایل و لوازم جانبی بودم.

رادوین:

- خوبه پس همه چیزش افتاد گردنِ من! خب منم باشگاه بدنسازیم رو داشتم، اینا که دلیل نمی شه.

راشا دستش را زیر چانه اش زد و گفت:

- خلاصه برادرای عزیز رفتیم تو گِل تا خرخره. حالا می شه خودمون رو بکشیم بالا؟!

رایان:

- چرا نشه؟! دفعه ی اول که رفتیم گاوصندوق اون یارو سمساره رو خالی کردیم، دیدیم هیجان نداشت تازه عذاب وجدان هم گرفتیم. بعد هم گفتیم بریم شرکتای توپ رو خالی کنیم، ولی تا به خودمون اومدیم دیدیم ای دل غافل، شدیم یه پا شاه دزد و خلاص.

رادوین:

- ولی ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه ست.

راشا:

- آره خب تازه ست ولی مگه می خوای این ماهیِ خوش اقبال رو بگیری؟!

رادوین متفکرانه نگاهشون کرد و گوشه ی لبش رو گزید:

- بدم نمیاد، شماها چی؟

رایان و راشا نگاهی به هم انداختند.

رایان:

- من که از خدامه برگردم سر کار قبلیم، ولی نمی دونم می تونیم از پسش بربیایم یا نه.

راشا:

- حالا رادوین چی شده که یهو وجدان خفته ات رو زدی بیدار کردی؟

رادوین:

- من بیدارش نکردم. خودش با یه تلنگر بیدار شد.

رایان:

- می شه بگی چه طوری؟!

رادوین:

- امشب که رفتیم دزدی، وقتی اون مرد اومد و خواست گاوصندوق رو خالی کنه دیدم ما دزدیم و اونم دزد، ولی جوری باهاش برخورد کردیم که انگار ما آدم حسابی هستیم اون بیچاره سر دسته ی دزداست. خواری و خفتش رو که دیدم یه جوری شدم. گفتم خب منم از این یارو کم ندارم، منم دزدم، منم اومدم این جا خلاف کنم. التماس ها و حقارتش رو که دیدم از خودم بدم اومد. برای همین گفتم ولش کنید. کاری رو که اون مرد می خواست انجام بده رو من و شما دو تا تمومش کردیم. هر چهار نفر دزد بودیم، ولی از یه قماش نبودیم. ما سه تا یه جورایی وجدان حالیمونه ولی اون مرد! نمی دونم. ماها با این که مشکل مالی نداریم ولی خیر سرمون واسه تنوع گاهی می ریم گاوصندوقا رو برق می ندازیم. شده عادت برامون. اسمش دزدیه نه سرگرمی. اتفاقات امشب یه تلنگر بهم زد که منم دزدم و چیزی از اون مرد کم ندارم. درسته همیشه حساب شده عمل کردیم و هیچ پلیسی نتونسته ما رو خفت کنه ولی آخرش که چی؟ شوخی شوخی افتادیم زندان چه کار کنیم؟

راشا:

- اون وقت همه ی اینا رو همین امشب فهمیدی؟!

رادوین:

- همش رو نه. گفتم که، وجدانم نیمه بیدار بود که با تلنگرِ امشب کامل از خواب پرید.

رایان:

- پس بیدار نگهش دار که منم باهاتم. اگه همین امشب دست از این کار بکشیم من پایه ی همتونم، می کشم کنار.

رادوین:

- منم همین رو می خوام، دیگه نباید ادامه بدیم. بچسبیم به کارای قبلیمون. هیجان و سرگرمیش دیگه بهم حال نمی ده.

هر دو به راشا نگاه کردند که ساکت بود و چیزی نمی گفت.

راشا:

- خب، چی بگم؟! منم که نُخودیم این وسط و تابعِ بقیه. شما می گین نیستید منم می گم، ایول دارید به مولا، منم نیستم.

رادوین دستش رو جلو آورد و گفت:

- قول؟

رایان دستش رو گذاشت روی دست رادوین و گفت:

- قول.

راشا هم دستش رو گذاشت و محکم فشرد:

- منم قسم می خورم که...

رادوین و رایان بلند گفتند:

- اِ!

راشا خندید:

- خیلی خب بابا شوخی کردم، منم قول.

رادوین:

- پس، از امشب یه خط قرمز می کشید دور خلاف ملاف، اوکی؟!

رایان:

- من که گفتم پایه ام.

راشا:

- به شرط این که بچه مثبت نشیما، فقط دزدی رو بی خیال می شیم.

رادوین لبخند مرموزی زد و گفت:

- اون که بله، البته خلاف از نظر ما یه چیز دیگه ست.

رایان خندید و گفت:

- رادوین راست می گه، اونی که تو بهش می گی خلاف دیگه خلاف نیست، باحال ترین سرگرمی ماست. من که عمرا اگه بی خیالش بشم.

هر سه خندیدند.

*****

تارا رو به تانیا که رانندگی می کرد، گفت:

- حالا چه اصراریه بریم خونه ی عمه خانم؟

تانیا با حرص دنده عوض کرد و جوابش را داد:

- من چه می دونم. زنگ زد گفت بیاید می خوام در مورد موضوع مهمی باهاتون صحبت کنم.

ترلان پوزخند زد:

- عمه خانم و موضوع مهم؟ از نظر عمه خانم تنها موضوعی که هم مهمه و هم باید حتما اجرا بشه شوهر کردنِ ما سه تاست. نمی دونم چی نصیبش می شه؟ ما نخوایم ازدواج کنیم کدوم بدبختی رو باید ببینیم؟

تارا:

- آره واقعا، همین رو بگو. اگر این بار هم بخواد تو گوشمون از این حرفا بخونه من که نیستم. کلمه ی اول به دوم، پا می شم میام بیرون.

ترلان:

- منم مثل تو.

تانیا:

- بسه دیگه! هی هیچی نمی گم باز ادامه بدینا.

تارا:

- خب همه که مثل تو نیستن خواهرِ من. این که یه شاهزاده ی سوار بر اسب سفید اَت بیاد بخوره به پست و اقبالش.

تانیا چپ چپ نگاش کرد، ولی ترلان گفت:

- خب راست می گه دیگه. تو یکی رو زیر سر داری، من و تارا چی بگیم؟ تازه من عمرا ازدواج بکنم اونم بدون این که به طرف علاقه ای داشته باشم.

تانیا:

- هه، علاقه رو بذار در کوزه آبش رو سر بکش آبجی. عشق و علاقه توی این دوره و زمونه پیدا نمی شه. هر کی هم بیاد جلو واسه ی پولِ ماست نه این که عاشق چشم و ابرومون بشه.

تارا:

- خدا وکیلی این رو راست گفتی. هنوز اون پسره ی چلغوز رو یادم نرفته. بی شعور جلوی من، سوسکِ بیچاره رو لگد کرد، بعدش هم با افتخار می گه کُشـتـمــش. آی دلم می خواست با بیلی، کلنگی، خلاصه با یه چیزِ اساسی بزنم فرق سرش دیگه بلند نشه. عینهو همون سوسکِ فلک زده له و لورده بشه.

ترلان خندید:

- خب بنده ی خدا چه کار می کرد؟ نمی دونست که تو طرفدار حیوونا و چرنده ها و خزنده ها و حشراتی.

پشت چشم نازک کرد و گفت:

- به درک که نمی دونست. می خواست تحقیق کنه بعد بیاد بهم پیشنهاد بده. توی همون دیدار اول گند زد، مرتیکه ی قاتل.

تانیا خندید و گفت:

- چون زده سوسکه رو کشته بهش می گی قاتل؟

تارا:

- پ ن پ، فکر کردی با این کارش مدال طلای المپیک بهش تعلق می گیره؟

ترلان:

- ولی منم سوسک ببینم با دمپایی به خدمتش می رسم، نمی ذارم قسر در بره.

تارا با غیظ داد زد:

- تو غلط می کنی! ببین من روی جک و جونورام حساسما، بهشون توهین کنی...

تانیا:

- خیلـــی خب، خودت رو کنترل کن دختر! واسه سوسک هم آدم این قدر داد و قال راه می ندازه؟

تارا:

- چه طور تو واسه روهان داد و قال راه می ندازی، چیزی نیست، واسه من عیبه؟ والا سوسکا ارزششون از روهان هم بالاتره.

تانیا با شنیدن اسم روهان اخم هایش را در هم کشید و گفت:

- دیگه تمومش کن تارا، موضوعِ من و روهان فرق می کنه.

ترلان:

- اتفاقا فرق نمی کنه، در هر حال به ما هم مربوطه. بالاخره تصمیمت چیه؟

تانیا:

- فعلا هیچی.

نگه داشت. رو به روی خانه ی عمه خانم پارک کرده بود.

همگی پیاده شدند.

*****

عمه خانم زن تنهایی بود. تنها یک برادر تنی و یک ناتنی داشت، که برادر تنی او هم احسان، پدر تانیا و ترلان و تارا بود.

پدرشان بر اثر سکته ی قلبی فوت شده بود. قبل از مرگش به صورت لفظی وصیت کرده بود که بعد از فوتش سرپرستی دخترها به عهده ی عمه خانم باشد، ولی عمه خانم زنی بود که توانایی نگهداری این سه دختر را نداشت.

از طرفی هم دخترها دوست نداشتند خانه ی پدریشان را ترک کنند و این جا بمانند. به قول تارا آبشان در یک جوی نمی رفت. عمه خانم اون ور جوی این سه نفر هم این ور جوی.

عمه خانم هیچ فرزندی نداشت، ولی بسیار زن ثروتمندی بود.

مثل همیشه با غرور روی صندلی چرخدارش نشسته بود. پرستارش خانم سلیمی هم کنارش ایستاده بود.

دخترها به ترتیب کنار هم روی مبل نشستند و مسیر نگاهشان مستقیم به سمت عمه خانم بود.

عمه خانم:

- خب مطمئنم که نمی دونید واسه ی چی بهتون گفتم بیاید این جا، درسته؟

تارا زیر لب به طوری که او نشنود، گفت:

- مگه علم غیب داریم؟ باز شروع شد. همیشه همین جوری استارتش رو می زنه، بعد تا می تونه گاز می ده.

تانیا زیر لب نامحسوس گفت:

- تارا ساکت.

عمه خانم لب باز کرد و با صدای پیر و شکسته اما پر غرور و محکمی گفت:

- من دیگه چیزی از عمرم باقی نمونده. دیشب خواب محمدعلی خان رو دیدم. اومد به خوابم و گفت ساکم رو جمع کنم برم پیشش. این نشونه ی خوبیه واسه من، دیگه خسته شدم. این دنیا به من وفا نکرد ولی اون دنیا خیلی کارا می تونم بکنم.

تارا دوباره زیر لب گفت:

- با این سنش تازه فهمیده این دنیا بهش وفایی نکرده. ساعتِ خواب! حالا هم واسه اون دنیاش کیسه دوخته.

ترلان زیر پوستی خندید ولی تانیا دوباره تذکر داد.

تارا با عمه خانم خصومتی نداشت و همیشه احترامش را نگه می داشت، ولی دلش از این پُر بود که عمه خانم تنهاست و این همه ثروت دارد ولی دستِ هیچ فقیر و بیچاره ای را در راه خیر نمی گیرد.

تا به حال کسی ندیده بود عمه خانم دست به سوی خیر دراز کند. کلا اهل این جور کارها نبود. زنی غُد و یک دنده، مستبد و مغرور بود و همیشه سه تا خواهر را مجبور به اطاعت از خود می کرد.

تانیا احترام می گذاشت ولی بقیه تنها حرص می خوردند. در کل هیچ کدام راضی به انجام اوامر عمه خانم نبودند.

عمه خانم:

- ازتون خواستم بیاید این جا تا در مورد وصیت پدرتون باهاتون حرف بزنم، مسئله ی مهمیه.

هر سه با کنجکاوی نگاهش کردند.

عمه خانم:

- امروز وکیل خانوادگیمون این جا بود، باهاش کار داشتم. بعد از اتمام کار یه چیزی گفت که ذهنم رو به خودش مشغول کرد.

تانیا:

- چی عمه خانم؟ به ما هم مربوط می شه؟

سرش را تکان داد. با انگشت به هر سه اشاره کرد و گفت:

- آره، دقیقا به شما سه نفر مربوط می شه.

ترلان:

- خب بگید، چی شده؟

عمه خانم:

- آقای شیبانی، همون وکیل خانوادگیمون، امروز بهم گفت که توی وصیت پدرتون یک مورد دیگه هم قید شده، ولی شما ازش بی خبرید. ازش پرسیدم که اون چیه و این که چرا این قدر دیر به ما اطلاع داده و اون روز که وصیت خونده شد چیزی ازش به ما نگفت؟ در جواب سوالم گفت که این قسمت از وصیت نامه به خواسته ی خود کیهانی یعنی پدر شما مخفی می مونه تا آقای شیبانی کارهای مربوطه رو انجام بده، بعد از انجام کارها، این قسمت از وصیت نامه ی اون رو به اطلاع شماها برسونه، ولی خب امروز منو در جریانش قرار داد و این رو هم گفت که احتمالش هست امروز، فردا سراغ شماها هم بیاد.

تارا:

- حالا این قسمتِ سکرت مونده ی وصیت نامه ی پدر ما چی هست؟

عمه خانم:

- یه ویلا.

هر سه نگاهی به هم انداختند و رو به عمه خانم گفتند:

- ویــــلا؟!

سرش را تکان داد و با جدیت گفت:

- آره، ویلا. تعجب نداره.

تانیا:

- آخه عمه خانم، یه ویلا مگه چی بوده که پدرمون نخواد به ما بگه؟

عمه خانم:

- این ویلا با ویلاهای دیگه فرق می کنه، برای پدرتون یه ویلای معمولی نبود. خاطرات کودکی، نوجوانی و جوانی پدرتون توی اون ویلا سپری شده، ولی بعد از ازدواج از اون جا اومد. گاهی بهش سر می زد ولی کم کم کار و مشغله و زندگی باعث شد، ویلا رو به فراموشی بسپره، با این حال وقتی خواست وصیت کنه اون رو یادش بود.

ترلان:

- اگر این طوره که شما می گید، بازم چیزِ مهمی نبوده که پدر نخواد به ما بگه.

عمه خانم سکوت کوتاهی کرد و گفت:

- در ظاهر این طوره، ولی من همه چیز رو بهتون نگفتم.

با تعجب به او نگاه کردند که ادامه داد:

- ویلا تنها سه دانگش به نام پدر شماست، سه دانگ دیگه اش به نام شخصی به اسم نیما بزرگواره.

تانیا:

- نیما بزرگوار؟! فامیلیش یادم نیست، ولی بابا چند بار اسمش رو تو خونه به زبون آورده بود. فکر می کنم یکی از دوستان بابا باشه.

عمه خانم:

- درسته، دوست صمیمی پدرتون بود. از دوران کودکی این دوستی و رفاقت پا بر جا مونده بود. اون هم الان فوت شده، شش ماهی می شه، یعنی درست سه ماه بعد از فوت پدرتون.

تارا:

- و رو حسابِ همین رفاقتِ چندین و چند ساله که ما هم ازش بی خبر بودیم، ویلا رو نصف می کنند و سه دانگ- سه دانگ بین خودشون تقسیم می کنند. درسته؟

عمه خانم:

- یه جورایی می شه گفت درسته. شما نیما بزرگوار رو دیده بودید؟

ترلان:

- آره. البته فقط یکی- دو بار. یه بارش تو رستوران بودیم که بابا دیدش و گُل از گُلش شکفت. یک بار هم توی پارک. البته ما سه تا تنها رفته بودیم اون جا. صبح زود بود و داشتیم ورزش می کردیم.

رو به تانیا و تارا گفت:

- یادتونه؟

تانیا:

- آره یادمه. مرد متشخص و متینی به نظر می رسید، ولی باهاش رابطه ی خانوادگی نداشتیم.

عمه خانم:

- آره، می دونم. نیما بزرگوار اهل مهمونی رفتن و این حرفا نبود، ولی هر وقت می خواست پدرتون رو ببینه می رفت شرکتش.

تارا:

- چه کاره بود؟

عمه خانم:

- شغلش آزاد بود. یه فروشگاهِ لباس داشت، البته الان پسراش فروشگاه رو فروختن.

ترلان:

- پسر داشته؟

عمه خانم تنها به تکان دادن سر اکتفا کرد و چیزی نگفت.

تانیا:

- ما باید منتظر باشیم تا آقای شیبانی بیاد سراغمون یا خودمون بریم پیشش؟

عمه خانم مکث کوتاهی کرد:

- صبر کنید بهتره. داره کارهاش رو انجام می ده. چون بزرگوار هم فوت شده کارهای ارث و ورثه باید انجام بشه، به هر حال زمان می بره. خودش میاد پیشتون.

هر سه سکوت کردند. کنجکاو بودند ویلا را هر چه زودتر ببینند، ولی به گفته ی عمه خانم باید صبر می کردند.

*****

رادوین در باشگاه بود. کارهایش را انجام داد و قصد خارج شدن از آن جا را داشت که موبایلش زنگ خورد. جواب داد.

رادوین:

- بله؟

- سلام عشقم.

با شنیدن صدای دلناز نفسش را فوت کرد و گفت:

- سلام.

- خوبی عزیزم؟ کجایی؟

با حرص درِ باشگاه را بست و قفلش کرد:

- خوبم، باشگام، دارم می رم خونه.

- می خوام ببینمت رادوین.

رادوین:

- واسه چی؟

- واسه چی نداره! خب دلم برات تنگ شده.

پوزخند زد و گفت:

- دلت تنگ شده؟ خب بده یکی گشادش کنه.

- کارِ خودته، دلم فقط تو رو می خواد.

گوشی را با فاصله از گوشش نگه داشت و زیر لب ادایش را درآورد:

- دلم فقط تو رو می خواد. هه، آره جون عمه ات.

- الو... الو... رادوین چرا جوابم رو نمی دی؟

گوشی را به گوشش چسباند و گفت:

- کجایی؟

خندید:

- همون پارکِ همیشگی عزیزم. زیر همون آلاچیقی که عاشقشم.

بی حوصله گفت:

- خیلی خب، تا نیم ساعت دیگه اون جام.

دلناز با ذوق جواب داد:

- وای عزیزم، خوشحال شدم. زود بیا، منتظرتم.

رادوین:

- بای.

- بای عشقم.

گوشی را گذاشت توی جیبش و سوار ماشین شد. تمام راه به دلناز فکر می کرد، به این که چه طور از سر خود بازش کند.

یک سال پیش با هم آشنا شده بودند. دلناز خودش به رادوین زنگ زده و چند باری هم پیامک فرستاده بود. با این کار رادوین راترغیب به این رابطه می کرد. اوایل قصد هیچ کدام ازدواج نبود. تنها یک دوستی ساده، ولی بعد از مدتی دلناز حرف ازدواج را پیش کشید. رادوین مخالف بود، ولی دلناز سرِ ناسازگاری می گذاشت و می گفت عاشقش است.

دلناز دختری نبود که رادوین برای ازدواج، او را در نظر داشته باشد. برای دوستی ساده خوب بود ولی ازدواج، نه.

روز به روز این موضوع بیشتر کش داده می شد و هر بار رادوین در پی بر هم زدن این رابطه بود.

امروز باید تکلیفش را مشخص می کرد. راه این دو از هم جدا بود. نه رادوین قصد ازدواج داشت و نه دلناز دختر مورد نظرش بود.

ماشینش را کناری پارک کرد و پیاده شد.

فصل دوم

دلناز زیر همان آلاچیقی که همیشه با هم قرار می گذاشتند نشسته بود. رادوین با دیدنش اخم کرد. به طرفش رفت. همه ی حواس دلناز به، رو به رو بود. رادوین مسیر نگاهش را دنبال کرد. درست رو به رویشان، دختر و پسری جوان کنار هم نشسته بودند.

نگاه بی تفاوتی به آنها انداخت و به دلناز نگاه کرد. با تک سرفه ی رادوین، دلناز از جا پرید. با ترسی مبهم به رادوین نگاه کرد.

به سرعت از جا بلند شد و رو به رویش ایستاد.

- سـ... سلام عشقم. چه زود اومدی!

رادوین:

- می خواستم باهات حرف بزنم.

- چه خوب، اتفاقا منم می خواستم باهات حرف بزنم. بشین.

هر دو نشستند. رادوین نفس عمیقی کشید و نیم نگاهی به اطرافش انداخت.

رادوین:

- چه قدر خلوته.

- آره، مثل همیشه جای دنجیه.

نگاهش را کامل به دلناز دوخت، ولی ظاهرا حواس دلناز پیش او نبود. گاهی نیم نگاهی به رو به رو می انداخت، رنگش هم کمی پریده بود.

رادوین:

- حالت خوبه؟

- هان؟ آره، آره خوبم. خب حرفت رو بزن.

رادوین:

- حرف زیادی ندارم، توی یه جمله می گم. می خوام دیگه با هم رابطه ای نداشته باشیم.

این بار همه ی حواس دلناز به او جمع شد. با چشمانی گرد و متعجب گفت:

- چــــی؟! تو چی گفتی رادوین؟!

رادوین با خونسردی کامل گفت:

- می دونی که خوشم نمیاد جمله ام رو دو بار تکرار کنم. گفتم دیگه نمی خوام رابطه ای با هم داشته باشیم.

- آخه چرا؟! چیزی شده؟!

رادوین:

- نه، چیزی نشده و قرار نیست هم بشه. ما با این رابطه ی دوستی راه به جایی نمی بریم. دلناز، بهتره تمومش کنیم. یه مدت دوستان خوبی برای هم بودیم، ولی حالا که دیدِ تو نسبت به دوستیِ ساده مون تغییر کرده و حرف از ازدواج می زنی، من لزومی نمی بینم که ادامه اش بدیم. تا وضع بدتر نشده، تمومش می کنیم.

اشک در چشمان دلناز حلقه بست و گفت:

- ولی رادوین، من عاشقت شدم، نمی تونم فراموشت کنم. باشه، دیگه ازت نمی خوام ازدواج کنیم، ولی تنهام نذار.

اخم هایش را در هم کشید و گفت:

- ولی من حسی به تو ندارم دلناز. حسی هم که یک طرفه باشه به درد نمی خوره. این جوری هم تو اذیت می شی هم من. پس بیشتر از این کشش نده و تمومش کن.

- چرا نمی فهمی رادوین؟ دارم بهت می گم دوستت دارم، من بدون تو می میرم. می خوام باهات باشم، هر طور که تو بخوای. بـ...

نگاه پر از خشم رادوین باعث شد دلناز ساکت شود.

غرید:

- دلناز، یه بار دیگه بگو چه غلطی کردی؟ هــــان؟ با توام.

دلناز با ترس نگاهش کرد. رادوین در همان حالت ادامه داد:

- ببین بهت چی می گم. من اگر دنبال این کثافت کاریا بودم ازت نمی خواستم راهمون رو از هم سوا کنیم. به بهترین شکل ممکن ازت سوء استفاده می کردم بعد هم ولت می کردم و بهت می گفتم هِری، حالا این جا نشستی و خودت با بی شرمی به من...

ادامه نداد و با حرص نفسش را فوت کرد. دستی بین موهایش کشید.

دلناز با صدایی لرزان گفت:

- بـ... باشه رادوین، اصلا غلط کردم. نباید این حرف رو می زدم، ولی نمی خوام ولت کنم، نمی خوام.

- به بـه! ببین کی این جاست! دلی خودتی؟!

نگاه رادوین و دلناز به آن مردِ جوان جلب شد. رنگ از رخ دلناز پرید. با وحشت به او نگاه می کرد.

- تـ... تو... تو این جا.

رادوین نگاه مشکوکی به آنها انداخت.

رو به دلناز پرسید:

- مگه می شناسیش؟

سکوت کرد ولی مرد گفت:

- چرا نشناسه؟! مثلا دوست پسرشم.

دلناز:

- خفه شو شروین.

رادوین پوزخند زد و گفت:

- نه چرا خفه شه؟ بذار بگه، موضوع تازه داره جالب می شه.