رمان ببین دوستدارم به قلم محیا داودی

خدای من!شوکه شده بودم.به سام نگاه کردم بادی که شروع به وزیدن کرده بود کت قهوه ایش رو بالا و پایین می کرد،رد نگاهم رو گرفت و فهمید که زل زدم بهش،سرش رو برگردوند و دستی توی موهاش کشید.
نمی دونستم باید جای خالیم رو کنارش پر می کردم یا از اونجا می رفتم
تصمیم گرفتم که برم.شاید الآن هر دومون به تنهایی نیاز داشتیم،در ماشین رو باز کردم و پیاده شدم،هوا کم کم داشت تاریک می شد،گیج شده بودم!نمی دونستم توی این غروب پاییزی مقصدم کجاست فقط می خواستم برم...
ســام
زل زده بود بهم، نمی دونم چرا اما نگاهش بدجوری روم سنگینی می کرد و من تحمل این نگاه رو نداشتم.همزمان با این که دستی توی موهام کشیدم سرم رو برگردوندم تانبینمش،باد هم وزیدن گرفته بود و عجب غروبی شده بود...
بعد از چند دقیقه سرم رو برگردوندم،می خواستم ببینم هنوز هم داره بهم نگاه می کنه یا نه؟اما توی ماشین اثری از نیکا نبود!نگاهی به اطراف انداختم.دیدمش که از ماشین فاصله گرفته بود و داشت با سرعت می رفت،دویدم سمتش اماکنار ماشین که رسیدم ایستادم،با خودم فکر کردم که شاید به تنهایی نیاز داره.یا شاید هم عصبی شد از دستم و واسه ی همیشه رفته
چند باری شمارش رو گرفتم اما یه حسی مدام بهم گوش زد می کرد که الآن وقتش نیست.
کلافه سوار ماشین شدم و در رو محکم کوبیدم،از شر فکر هایی که توی مخم رژه می رفتن آروم و قرار نداشتم،ماشین رو روشن کردم و باسرعت حرکت کردم.حوصله ی نمایشگاه رو نداشتم،رفتم به سمت خونه
ماشین قدیمی مادر بزرگ میترا رو که جلوی در دیدم فهمیدم اومده اینجا.
اصلاحوصلش رو نداشتم.ماشین رو توی حیاط پارک کردم و درو بستم و رفتم توی خونه.
مامان روی صندلی مخصوصش نشسته بود و تاب می خورد و نمی دونم چه ماسکی بود که روی صورتش گذاشته بود میتراهم روبه روش روی مبل نشسته بودو با همدیگه راجعب ماسکی که روی صورت مامان بود حرف می زدن.
اکرم خانم از توی آشپزخونه بهم سلام کرد،من هم جواب سلامش رو دادم.
مامان چشم هاش رو از میترا گرفت،گفتم:
_ سلام
_ سلام عزیزم،خوب شد زود اومدی،میترا جون اومده
و بادست به میترا اشاره کرد.
بدون اینکه به میترا نگاه کنم گفتم:
_ بله دارم می بینم،خوش اومدن.
میترا اومد روبه روم و دستش رو آورد جلو و با لحنی لوس گفت:
_ سلام پسرخاله،خیلی وقته که ندیدمت چقدر تغییر کردی،بزرگ شدی!
_ بی توجه به اینکه منتظر بود بهش دست بدم گفتم:
_ سلام،اما تو هنوز همون بچه ی لوسی که بودی موندی
و از کنارش رد شدم و رفتم به سمت پله ها.مطمئن بودم که مامان الآن حسابی از دستم عصبیه اما به راهم ادامه دادم.از پله ها رفتم بالا و وارد اتاقم شدم.در رو بستم.به در تکیه دادم و کم کم به سمت پایین فرود اومدم.بازهم هجوم فکرها به ذهنم آغاز شد هجومی که باعث می شد سرم رو بین دوتا دستام بگیرم و چشم هام رو ببندم و محکم روی هم فشار بدم تا بتونم حتی شده واسه چند لحظه به آرامش برسم!
چند دقیه ای رو همینطوری موندم.باشنیدن صدای تق تق در بلند شدم:
_ سام در رو باز کن باید باهم حرف بزنیم.
صدای مامان بود.در رو باز کردم:
_ بله
اومد تو و رفت کنار پنجره ایستاد:
_ این چه رفتاری بود که با میترا کردی؟اون به خاطر تو پاشده اومده اینجا اونوقت تو...
ادامه ی حرفش رو نگفت:
_ به خاطر من؟ د خیلی بیخود کرده که به خاطر من اومده
_ بس کن،امشب چت شده تو؟سریع میای و از میترا معذرت خواهی می کنی.فهمیدی؟
_ چی؟من از میترا معذرت خواهی کنم؟فکرش رو از سرتون بیرون کنید مامان.
_ ببین امشب بهت چیزی نمی گم،انگار حالت خوب نیست.دست و روت رو آب بزن و بیا پایین واسه شام.
_ مـــامــان...
نذاشت دیگه حرفی بزنم:
_ شام نمی خوریم تا بیای
رفت پایین.پس مجبور بودم به خاطر مامان میترا رو تحمل کنم.رفتم به سمت دستشویی انتهای راهرو تا آبی به دست و صورتم بزنم..
از پله ها رفتم پایین.بابا و سامان که سفر بودن و هنوز نیومده بودن،پس دور میز غذا خوری فقط دونفر نشسته بودن اون هم مامان و میترا.
رفتم سمت میز اومدم رو صندلی پایینی بشینم که روبه روی مامان بودوازمیترا دورباشم که مامان گفت:
_روی این صندلی بشین
و به صندلی روبه روی میترا اشاره کرد
نخواستم چیزی بگم
واقعا حوصله بحث نداشتم.رفتم و نشستم روی صندلی رو به روی میترا.
اکرم خانم اومد کنار صندلیم:
_ چی میل داری پسرم
به میز غذا خوری نگاه کردم غذا باقالی پلو باگوشت بود
_خودم هرچی که خواستم رو می خورم اکرم خانم شما بفرمایید.
رفت توی آشپزخونه کنار کریم آقا.
یه کمی از سالاد واسه خودم کشیدم،تموم این مدت حتی یک نگاه هم به میترا ننداختم اما سنگینی نگاهش رو روی خودم حس می کردم.
مامان رو به میترا گفت:
_ میترا جان بشقابت رو بده تا سام برات سالاد بکشه
از این حرف مامان واقعا عصبی شده بودم،اما چیزی نگفتم
میترا با اون لحن لوس و حال بهم زنش گفت:
_ مرسی خاله جون فعلا میل ندارم
خب خداروشکر خطر رفع شد.
سالاد رو خوردم،دستم رو بردم که پارچ آب رو بردارم که همزمان با من اون هم دستش رو آورد تا پارچ رو برداره
توی یه لیوان یه کمی آب ریخت و گرفت سمتم:
چشم غره ی مامان رو دیدم،انگاری باید میگرفتم اون لیوان رو.