رمان ببین دوستدارم به قلم محیا داودی

ژانر : #عاشقانه ، #غمگین ، #انتقامی ، #طنز

خلاصه :

داستان در مورد زندگی پسری به اسم سام و دختری به اسم نیکاست

دوعاشق که بعد از پشت سر گذاشتن مشکلات زیادی به همدیگه میرسن

اما اتفاقاتی میفته که زندگیشون از هم میپاشه

باید دید سرنوشت این دو نفر چی میشه

راهی برای بازگشت هست؟

نیکا سام رو میبخشه یا نه؟

ســـام

بعد از خداحافظی با مهران از مغازه ش خارج شدم.

رفتم به سمت ماشین وسوار ماشین شدم.

گوشیم زنگ خورد،نیکا بود:

_ سلام سام حالت خوبه؟

_ سلام ممنون عزیزم،اگه تو خوب باشی من هم خوبم.

_ من هم خوبم شکر.سام بهم زنگ زده بودی کاری داشتی؟حموم بودم الآن دیدم که زنگ زدی.

_ آره،خواستم بگم امروز اگه میتونی بریم بیرون؟

_ خب باشه بریم.چه ساعتی؟

_ ناهار رو باهم باشیم چطوره؟

_ امروز نمی شه واسه ناهار بریم بیرون یکمی کار دارم.

_ خب باشه پس چی کار کنیم؟

_ بعد از ناهار میام،اخه امروز بعد از چند هفته روشا اومده پیشم.ناهارم اینجاست.

_ پس ساعت سه می بینمت.

_ باشه فعلا

گوشی رو قطع کردم و رفتم به سمت خونه،امروز باید حسابی به خودم می رسیدم...

موهام رو سشوار کشیدم و

از توی کمد لباس هایی که می خواستم بپوشم رو در آوردم.

بعد از پوشیدن لباس ها یکمی از ادکلن همیشگیم زدم و از اتاق خارج شدم.

از پله ها اومدم پایین و رفتم به سمت در خروجی که با صدای اکرم خانوم ایستادم و به سمتش برگشتم،توی آشپزخونه بود:

_ کجا میری مادر؟

_ چطور؟

_ آخه پروین خانم زنگ زد گفت که بهت بگم امروز بعد از ظهر نری نمایشگاه،مثل اینکه دختر خاله میترا می خواد بیاد اینجا.

_ خب این چه ربطی به من داره؟

_ دیگه من نمی دونم پسرم،حرف مادرت رو گفتم

واقعا دلیل اینکه چرا من باید به خاطر میترا بمونم خونه رو نمی فهمیدم.خیلی ازش خوشم میاد که حالا به خاطرش بمونم خونه؟عمرا

_ به مامان بگید که امروز کارای مهمی دارم تو نمایشگاه،دختر خاله لطف کنه من رو ببخشه

_ پس جواب مادرت با خودت.

_ باشه من رفتم.خداحافظ

وارد حیاط شدم رفتم به سمت ماشین و سوار شدم با ریموت در رو بازکردم و از حیاط خارج شدم.سرکوچه کریم آقا رو دیدم که کلی خرید دسش بود و داشت می اومد دستی تکون داد،من هم دستی واسش تکون دادم و رفتم.باید واسه ساعت سه می رسیدم...

نـــیـــکـــا

بعد از اینکه با سام حرف زدم و گفت که سرکوچست گوشی رو قطع کردم،حسابی دیرم شده بود اگه می دونستم روشا انقدر دیر می خواد بره واسه ساعت چهار قرار میذاشتم.

خیلی جزئی آرایش کردم،لباس هام رو پوشیدم و کیفم رو از روی تخت برداشتم و آماده ی خروج از خونه شدم.فقط باید قبلش به مامان زنگ می زدم و می گفتم که دارم می رم بیرون که وقتی اومد و دید خونه نیستم نگرانم نشه...

بعداز اینکه با مامان تماس گرفتم توی آیینه ی قد نگاهی به سر تا پام انداختم،ترکیب دوتا رنگ کرم و سبز لجنی واقعا عالی بود!

از خونه خارج شدم.ماشین سام سر کوچه پیدا بود اما از جایی که شیشه های ماشینش دودی بود چهره ش رو به طور واضح نمی دیدم،رسیدم پیش ماشین،در رو باز کردم و سوار شدم:

_ چه عجب تشریف آوردی!ده دقیقه تاخیر داشتی نیکا خانم.

_ علیک سلام ببخشید دیگه روشا دیر رفت.حالت خوبه؟

_ یادم رفت سلام بدم،سلام عزیزم منم خوبم،روشا واسه چی اومده بود؟

خواستم بگم بخاطر اینکه تولدمه اومده بود،اما یادم اومد که سام بهم حتی تبریک هم نگفته و انگار اصلا یادش هم نیست.پس گفتم:

_ نمی دونم.همینطوری اومده بود چند هفته ای می شد همدیگرو ندیده بودیم.دیگه ناهار هم پیشم موند

_ آها،خب حالا کجا بریم؟

_ نمی دونم هرجا که تو بگی.

_ پس پیش به سوی رستوران مورد علاقه ی من

_ قبوله،فقط ما که غذا خوردیم بریم رستوران چی کار؟

_ حالا بریم یه چیز دیگه می خوریم.

_ باشه قبول.

ضبط ماشین رو روشن کرد،آهنگ های بابک جهانبخش رو خیلی دوست داشت و این بارهم آهنگ دوستدارم جهانبخش رو گذاشت:

خیلی وقته دلم می خواد بگم دوستدارم

بگم دوستدارم،بگم دوستدارم

از تو چشمای من بخون که من تو رو دارم

فقط تو رو دارم،بی تو کم میارم

نبینم غم و اشک رو تو چشم هات

نبینم داره می لرزه دست هات

نبینم ترس رو توی نفس هات

ببین دوستدارم

من هم مثل تو باخودم تنهام

من هم خسته از تمومه دنیام

من هم سخت میگذره همه شب هام

ببین دوستدارم

ببین دوستدارم...

سام همراه با آهنگ زمزمه میکرد و من تموم این مدت به این فکر میکردم که واقعا یادش رفته که امروز تولد منه؟آره دیگه اگه یادش نرفته بود که حداقل یه تبریک خشک و خالی بهم میگفت.اصلا فکر نمی کردم بعد از سه سال تولدم رو یادش بره.

باصداش از این افکار خارج شدم:

_ به چی فکر میکنی چند باری صدات زدم،انگار نشنیدی .

_ چی؟ کی صدا زدی؟

_ حواست کجاست دختر؟

_ همینجا

تا برسیم حرف خاصی نزدیم.

پیش رستوران مورد علاقه ش که همیشه می گفت بهترین رستوران توی کل تهرانه نگه داشت.

از ماشین پیاده شدیم و رفتیم به طرف رستوران.شونه به شونه ی همدیگه راه می رفتیم،نفس که می کشیدم جز عطر تنش چیزی رو استشمام نمی کردم،بوی ادکلنش هم درست مثل خودش خاص بود.

وارد رستوران شدیم و با راهنمایی یکی از گارسون ها به سمت میزی رفتیم و نشستیم.واقعا رستوران شیکی بود و برای من از همه چیز لذت بخش تر صدای پیانوی مردی بود که مشغول پیانو زدن بود.

با صدای سام به خودم اومدم：

_ همچین نگاه میکنی انگاری تا حالا این رستوران رو ندیدی.

لبخندی زدم：

_ همینطوری داشتم اطرافمون رو نگاه می کردم،عجیبه که امروز یه کمی خلوته

_ نه عزیزم عجیب نیست چون ساعت چهار بعد از ظهره و اکثر مردم ناهارشون رو خوردن.من و توام که واسه غذا خوردن نیومدیم

نگاهم به گارسون افتاد که ظرف بزرگی به دست داشت و به طرف ما می اومد:

_ سام تو چیزی سفارش دادی؟

_ نه چطور؟

_ آخه گارسون داره با اون ظرفی که تو دستشه میاد سمت ما

نگاهی به گارسون انداخت:

_ آره راست میگی چرا داره میاد اینجا؟

گارسون رسید پیشمون و ظرف رو روی میز گذاشت و درش رو برداشت با دیدن چیزی که توی ظرف بود حسابی تعجب کردم،صدای سام رو شنیدم：

_ بفرمایید نیکا خانم.تقدیم به بهترینم

واقعا سوپرایز شده بودم.من تا الآن فکر می کردم که یادش رفته امروز تولد منه

جوابش رو دادم：

_ ممنونم عزیزم،فکر می کردم تولدم رو یادت رفته واقعا غافلگیر شدم.

_ مگه میشه تولد عشقم رو فراموش کرده باشم؟

دوتایی لبخند زدیم،گارسون شمع عدد تولدم رو گذاشت روی کیک و روشنش کرد و رو به سام گفت：

_ آقای رادفر اگه امری نیست برم.

_ نه دیگه کاری ندارم،امروز همه چی خوب بود ممنون.

با رفتن گارسون سام نگاهم کرد：

_ نمی خوای شمع ها رو فوت کنی؟همش آب شد که

خندیدم و شمع ها رو فوت کردم

_ تولد بیست و پنج سالگیت مبارک.

نگاهش کردم：

_ ممنونم سام.

_ قابل شما رو نداره دو تا تیکه ببر بده بخوریم.

_ چشم قربان

یه کیک وانیلی قلب شکل که روش رو باکاکائو پوشونده بودن و روش نوشته شده بود "تولدت مبارک بهترینم" با کاردی که روی بشقاب بود دوتا برش به کیک زدم و یه تیکه گذاشتم توی بشقاب جلوی سام و یه تیکه هم توی بشقاب خودم و رو به سام گفتم：

_ همین دو تیکه واسه ما کافیه باقیش رو بده به گارسون تا خودشون هم بخورن،با سر باشه ای گفت و گارسون رو صدا زد...

بعد از اینکه کیک رو خوردیم گفت：

_ نیکا؟

_ جانم

_ من نتونستم واست هدیه بگیرم،این هفته خیلی کار ریخته بود سرم.ببخشید

نگاه مهربونی بهش انداختم:

_ این چه حرفیه؟همین که یادت بود تولدم رو واسه ی من ارزشمند ترین هدیه ی دنیاست.

_ قول میدم تولد بعدیت جبران کنم.

_شما ثابت شده ای آقا سام،کارامروزت بهترین هدیه عمرم بود

_ بازم شرمنده،اگه چیزی نمی خوری بریم؟

_ نه دیگه میل ندارم.حساب کن بریم

_ قبلا حساب کردم

بلند شدیم دستی برای گارسونی که همه ی کارا رو واسمون انجام داد تکون داد و از رستوران خارج شدیم.

رسیدیم پیش ماشین

سوارشدیم، ماشین رو روشن کرد و راه افتادیم.

چند دقیقه ای نه من حرف زدم و نه سام.فقط به موزیک گوش دادیم.صدام زد：

_ نیکا؟

_ بله

ماشین رو کنار یک پارک نگه داشت：

_ الآن وارد بیست و پنج سالگی شدی

_ وا؟خب خودم می دونم دیگه

شیشه ی ماشین رو داد پایین،بیرون رو نگاه کرد و زیر لب اوهومی گفت.

_ خب الآن چرا نگه داشتی؟

نگاهی بهم انداخت،سرش رو پایین انداخت و گفت：

_ نیکا خانم

پرسشگرانه جواب دادم：

_ جون نیکا؟

حس کردم استرس داره،نمی دونم چرا اما خیلی شبیه اون روزی که توی فیزیوتراپی ازم خواست که باهاش تماس بگیرم و به حرف هاش گوش بدم شده بود.با صداش از حال و هوای اون روز خارج شدم：

_ میگم که...

حرفش رو ادامه نداد،توی چشم هاش که حالا خیره به فرمون مونده بود،شوق همراه با اضطرابی می دیدم که هنوز دلیلش رو نمی دونستم!با انگشت هاش روی فرمون می زد و صدایی مثل تیک تاک ساعت ایجاد کرده بود!

_ میگی که چی؟

_ نیکا می تونم ازت یه چیزی بخوام؟

_ خب چی؟

_ میشه چشم هات رو ببندی؟

_ چرا ببندم؟

_ چشم هات رو ببند و بعد از شنیدن صدای بسته شدن در چشم هات رو باز کن.

گیج شده بودم،اما با این حال قبول کردم،چشم هام رو بستم.شاید یه دقیقه طول کشید تا صدای بسته شدن در رو شنیدم،چشم هام رو باز کردم،سام رو دیدم که به سمت نیمکتی می رفت که بالاتر از ماشین

بود،تا وقتی بشینه با چشم هام تعقیبش کردم

نگاهم افتاد به روی داشبورد و یک پاکت نامه دیدم که جعبه ی زرشکی کوچیکی روش بود.

جعبه رو باز کردم..

نامه رو خوندم..

خدای من!شوکه شده بودم.به سام نگاه کردم بادی که شروع به وزیدن کرده بود کت قهوه ایش رو بالا و پایین می کرد،رد نگاهم رو گرفت و فهمید که زل زدم بهش،سرش رو برگردوند و دستی توی موهاش کشید.

نمی دونستم باید جای خالیم رو کنارش پر می کردم یا از اونجا می رفتم

تصمیم گرفتم که برم.شاید الآن هر دومون به تنهایی نیاز داشتیم،در ماشین رو باز کردم و پیاده شدم،هوا کم کم داشت تاریک می شد،گیج شده بودم!نمی دونستم توی این غروب پاییزی مقصدم کجاست فقط می خواستم برم...

ســام

زل زده بود بهم، نمی دونم چرا اما نگاهش بدجوری روم سنگینی می کرد و من تحمل این نگاه رو نداشتم.همزمان با این که دستی توی موهام کشیدم سرم رو برگردوندم تانبینمش،باد هم وزیدن گرفته بود و عجب غروبی شده بود...

بعد از چند دقیقه سرم رو برگردوندم،می خواستم ببینم هنوز هم داره بهم نگاه می کنه یا نه؟اما توی ماشین اثری از نیکا نبود!نگاهی به اطراف انداختم.دیدمش که از ماشین فاصله گرفته بود و داشت با سرعت می رفت،دویدم سمتش اماکنار ماشین که رسیدم ایستادم،با خودم فکر کردم که شاید به تنهایی نیاز داره.یا شاید هم عصبی شد از دستم و واسه ی همیشه رفته

چند باری شمارش رو گرفتم اما یه حسی مدام بهم گوش زد می کرد که الآن وقتش نیست.

کلافه سوار ماشین شدم و در رو محکم کوبیدم،از شر فکر هایی که توی مخم رژه می رفتن آروم و قرار نداشتم،ماشین رو روشن کردم و باسرعت حرکت کردم.حوصله ی نمایشگاه رو نداشتم،رفتم به سمت خونه

ماشین قدیمی مادر بزرگ میترا رو که جلوی در دیدم فهمیدم اومده اینجا.

اصلاحوصلش رو نداشتم.ماشین رو توی حیاط پارک کردم و درو بستم و رفتم توی خونه.

مامان روی صندلی مخصوصش نشسته بود و تاب می خورد و نمی دونم چه ماسکی بود که روی صورتش گذاشته بود میتراهم روبه روش روی مبل نشسته بودو با همدیگه راجعب ماسکی که روی صورت مامان بود حرف می زدن.

اکرم خانم از توی آشپزخونه بهم سلام کرد،من هم جواب سلامش رو دادم.

مامان چشم هاش رو از میترا گرفت،گفتم:

_ سلام

_ سلام عزیزم،خوب شد زود اومدی،میترا جون اومده

و بادست به میترا اشاره کرد.

بدون اینکه به میترا نگاه کنم گفتم:

_ بله دارم می بینم،خوش اومدن.

میترا اومد روبه روم و دستش رو آورد جلو و با لحنی لوس گفت:

_ سلام پسرخاله،خیلی وقته که ندیدمت چقدر تغییر کردی،بزرگ شدی!

_ بی توجه به اینکه منتظر بود بهش دست بدم گفتم:

_ سلام،اما تو هنوز همون بچه ی لوسی که بودی موندی

و از کنارش رد شدم و رفتم به سمت پله ها.مطمئن بودم که مامان الآن حسابی از دستم عصبیه اما به راهم ادامه دادم.از پله ها رفتم بالا و وارد اتاقم شدم.در رو بستم.به در تکیه دادم و کم کم به سمت پایین فرود اومدم.بازهم هجوم فکرها به ذهنم آغاز شد هجومی که باعث می شد سرم رو بین دوتا دستام بگیرم و چشم هام رو ببندم و محکم روی هم فشار بدم تا بتونم حتی شده واسه چند لحظه به آرامش برسم!

چند دقیه ای رو همینطوری موندم.باشنیدن صدای تق تق در بلند شدم:

_ سام در رو باز کن باید باهم حرف بزنیم.

صدای مامان بود.در رو باز کردم:

_ بله

اومد تو و رفت کنار پنجره ایستاد:

_ این چه رفتاری بود که با میترا کردی؟اون به خاطر تو پاشده اومده اینجا اونوقت تو...

ادامه ی حرفش رو نگفت:

_ به خاطر من؟ د خیلی بیخود کرده که به خاطر من اومده

_ بس کن،امشب چت شده تو؟سریع میای و از میترا معذرت خواهی می کنی.فهمیدی؟

_ چی؟من از میترا معذرت خواهی کنم؟فکرش رو از سرتون بیرون کنید مامان.

_ ببین امشب بهت چیزی نمی گم،انگار حالت خوب نیست.دست و روت رو آب بزن و بیا پایین واسه شام.

_ مـــامــان...

نذاشت دیگه حرفی بزنم:

_ شام نمی خوریم تا بیای

رفت پایین.پس مجبور بودم به خاطر مامان میترا رو تحمل کنم.رفتم به سمت دستشویی انتهای راهرو تا آبی به دست و صورتم بزنم..

از پله ها رفتم پایین.بابا و سامان که سفر بودن و هنوز نیومده بودن،پس دور میز غذا خوری فقط دونفر نشسته بودن اون هم مامان و میترا.

رفتم سمت میز اومدم رو صندلی پایینی بشینم که روبه روی مامان بودوازمیترا دورباشم که مامان گفت:

_روی این صندلی بشین

و به صندلی روبه روی میترا اشاره کرد

نخواستم چیزی بگم

واقعا حوصله بحث نداشتم.رفتم و نشستم روی صندلی رو به روی میترا.

اکرم خانم اومد کنار صندلیم:

_ چی میل داری پسرم

به میز غذا خوری نگاه کردم غذا باقالی پلو باگوشت بود

_خودم هرچی که خواستم رو می خورم اکرم خانم شما بفرمایید.

رفت توی آشپزخونه کنار کریم آقا.

یه کمی از سالاد واسه خودم کشیدم،تموم این مدت حتی یک نگاه هم به میترا ننداختم اما سنگینی نگاهش رو روی خودم حس می کردم.

مامان رو به میترا گفت:

_ میترا جان بشقابت رو بده تا سام برات سالاد بکشه

از این حرف مامان واقعا عصبی شده بودم،اما چیزی نگفتم

میترا با اون لحن لوس و حال بهم زنش گفت:

_ مرسی خاله جون فعلا میل ندارم

خب خداروشکر خطر رفع شد.

سالاد رو خوردم،دستم رو بردم که پارچ آب رو بردارم که همزمان با من اون هم دستش رو آورد تا پارچ رو برداره

توی یه لیوان یه کمی آب ریخت و گرفت سمتم:

چشم غره ی مامان رو دیدم،انگاری باید میگرفتم اون لیوان رو.

نگاهی به میترا انداختم که خیلی آزاد با یه لباس تقریبا باز رو به روم نشسته بود و موهاش رو ریخته بود روی شونش،به چشم هاش نگاه کردم،حالم از خودش و چشم های عسلیش بهم می خورد.لیوان آب رو از دستش گرفتم، دلم نمی خواست از اون آب بخورم اما به خاطر مامان یه قلوپ ازش خوردم.

بلند شدم و رفتم به سمت آشپزخونه از اکرم خانم بابت شام تشکر کردم،یک قرص خواب خوردم و رفتم به سمت پله ها.خواب بهترین راه بود واسه به پایان بردن امشب و خلاصی از دست افکاری که بلای روحم شده بود...

پا نیـــکــا

بعد از این که کلی قدم زدم توی خیابون ها و به حرف های توی نامه ی سام فکر کردم اومدم خونه.مامان و بابا شام خورده بودن و مامان داشت ظرف ها رو جمع می کرد.رفتم پیششون:

_ سلام

جواب سلامم رو دادن،مامان گفت:

_ غذا خوردی؟

_ اشتها ندارم،با اجازتون میرم استراحت کنم.

_ باشه عزیزم برو.

راه افتادم برم به سمت اتاقم که کنار آشپزخونه بود و سه تا پله می خورد،صدای بابام رو شنیدم:

_ نیکاجان؟

با این که فکرم هنوز هم درگیر نامه ی سام بود اما با خوش رویی برگشتم:

_ جانم

_ چه کم توقع شدی باباجان،به تبریک صبح قانع شدی؟

کلا یادم رفته بود که تولدمه و هنوز هدیه م رو از مامان و بابا نگرفتم.گفتم:

_ بابا از شما به ما رسیده

خندید و بلند شد و به سمتم اومد:

_ گوشیت رو ببینم دخترم

گوشیم رو از توی کیفم درآوردم،لبخندی زد و به سمت سالن پذیرایی خونه هدایتم کرد:

_ برو اون ساک رو بردار

و به ساک صورتی که روی عسلی بود اشاره کرد.

رفتم و ساک رو برداشتم،حدس می زدم هدیه ش رو،ممکن بود یک گوشی جدید باشه،جعبه ای که توی ساک بود رو درآوردم و بازش کردم.حدسم درست بود!

_ وای بابا این جدیدترین گوشی امساله.یه دنیا ممنون.

اومد پیشم و پیشونیم رو ب*و*سید:

_ لیاقتش رو داری دختر کوچولوی من

خندیدم:

_ باباجون دختر کوچولوت الآن ۲۵سالشه ها

مامان از آشپزخونه اومد بیرون:

_ پدر و دختر خوب خلوت کردید ها

و رو به بابا گفت:

_ آقا بهزاد به نیکا گفتی که هدیه از طرف جفتمونه دیگه؟

بابا به من چشمکی زد:

_ آره گیتی خانم گفتم،خیالت راحت.

مامان که فهمید بابا الکی داره این حرف رو می زنه خندید:

_ از دست تو بهزاد

سه تایی خندیدیم،ازشون جدا شدم و رفتم به سمت اتاقم.ما یه خونه ی دو طبقه داشتیم که طبقه ی پایین زندگی می کردیم و طبقه ی بالا رو واسه مهمون گذاشته بودیم،خونمون دوبلکس بود و از جایی که دوتا اتاق خواب بالای پارکینگ بودن واسه رفتن به اتاق ها باید سه تا پله رو بالا می رفتی.

رفتم توی اتاق بعد از این که لباس هام رو عوض کردم و آبی به دست و صورتم زدم دوباره فکرم درگیر نامه ی سام شد،از توی کیفم درش آوردم و نشستم روی تخت شاید بهتر بود یه بار دیگه بخونمش.

نامه رو باز کردم:

به نظرم باید یه بار دیگه واسه خودم می خوندمش:

سلام نیکای عزیزم.امروز برای من روز خاصیه،نه صرفا فقط به خاطر تولدت.من امروز مهم ترین درخواست زندگیم رو از تو دارم.

از تو اجازه می خوام تا درخواستی کنم که این روزهـا همه ی ذهن و فکرم رو مشغول خودش کرده.

جعبه ی کوچیک همراه این نامه درخواست من به تو،امــیــدوارم این جعبه رو خالی برام پست نکنی.

نامه رو کنار گذاشتم و در جعبه رو باز کردم،چه انگشتر زیبایی بو.

انگشتر رو انداختم انگشتم و به دستم نگاه کردم،چقدر به دستم می اومد.

دراز کشیدم،همینطور که به حلقه توی دستم نگاه می کردم به این فکر می کردم که کاش سام یه کم با مقدمه ازم خواستگاری می کرد تا اینجوری سردرگم نمونم...

سـام

از خواب بیدار شدم.

آماده شدم واسه بیرون رفتن.

خداروشکر وقتی اومدم پایین مامان و میترا رو ندیدم

مثل این که هنوز بیدار نشده بودن.

اشتهای خوردن صبحونه نداشتم،یه لیوان شیر خوردم و از خونه زدم بیرون.

خیلی با خودم کلنجار رفتم

که بتونم به نیکا زنگ بزنم،اما نه نمیتونستم

از فکر این که جوابش منفی باشه دیوونه می شدم.

تصمیم گرفتم برم و از دور ببینمش.ساعت هشت می رفت

سرکار پس باید قبل از اینکه بره خودم رو می رسوندم..

چند دقیقه ای تا ساعت هشت مونده بود که رسیدم حوالی خونشون.

قبل از این ساعت نمی رفت پس یه گوشه ای ماشین و نگه داشتم و منتظر بیرون اومدنش موندم.

بالاخره بعد از چند دقیقه اومد بیرون،دوست نداشتم از الان خودم رو ببازم چون هنوز هیچ چیز مشخص نبود اما خب حس درونیم ظاهرم رو هم تحت تاثیر قرار داده بود.

اما با ظاهر شدن صورت ملوسش جلو چشمام

آرامش کمی نصیبم شد.

کاش اونقدر پر رو بودم که

برم پیشش و از حس های تازه جوونه زده ی توی وجودم براش بگم

دوست داشتم تا بهش بگم قبل از این که بیاد توی زندگیم

گله ای از تنهاییم نداشتم.حتی شاید لذت هم می بردم از این تنهایی.

اما حالا همه چی فرق کرده

دنیام زیر و رو شده.

کاش میشد بهت بگم

اونقدر حجم حس خواستنت توی من زیاده که دلم می خواد از سینم بکشمش بیرون تا کم تر دلتنگ و اسیرت بشه،

گاهی از ترس نخواسته شدن از طرفت،دنیام سیاه می شه.

اما هر دفعه پس می زنم این حس لعنتی رو.

توی ذهنم این حرف ها عبور می کرد

وچشم هام همینطوره خیره به قدم هایی که بر می داشت مونده بود...

وارد خیابون که شد ماشین رو روشن کردم.

می خواستم تاوقتی که سوار تاکسی میشه نگاش کنم.

تو کل این خیابون بین همه آدم که تو پیاده رو بودن چشمام جز نیکا رو نمی دید.

کاش الان می شد برم و سوارش کنم تا با همدیگه بریم.

سوار تاکسی شد و رفت به سمت فیزیوتراپی.

نمی دونم چرا اما دلم نمیخواست برم با این که نیکا رفته بود توی فیزیوتراپی اما می خواستم بمونم

دوستداشتم تا ظهر بمونم که دوباره ببینمش.

نیم ساعتی میگذشت از این که اونجا نگه داشته بودم که گوشیم زنگ خورد.

گوشی رو از توی جیبم درآوردم،تعجب کردم.

نیکا بود!

بدون معطلی جواب دادم:

_ بله

_ سلام خوبی؟

_ مرسی.تو خوبی؟

_ شکر.جواب نامه تو نمیخوای انگار

استرس گرفتم.یعنی می خواست جوابم رو بده؟

_ چرا می خوام.

_ خب من جوابم منفیه.

حس کردم واسه چند ثانیه قلبم از تپش افتاد

_ چی؟چرا؟

_ خب به این نتیجه رسیدم که به درد همدیگه نمی خوریم.

حسابی زد تو ذوقم،گفتم:

_ ولی نیکا من..من..

زد زیر خنده.صدای قهقهه هاش توی گوشی پیچید:

_ شوخی کردم دیوونه.

آرامشم برگشت.

_ جدی؟پس چرا اونروز رفتی؟

_ خب یه دفه ای شد نتونستم خودم و کنترل کنم و بمونم.

_ پس از سر ذوق نموندی؟

از این حرفم حرصش گرفت

_ از سر ذوق؟؟مگه دستم بهت نرسه سام.

_ خب اگه بخوای دستت می رسه.

_ یعنی چی؟

_ یعنی این که اگه می خوای بیا رو به روی فیزیوتراپی.

انگاری گیج شده بود

_ باشه الان میام.

نــیــکا

گوشی رو قطع کردم و رفتم به سمت در خروجی فیزیوتراپی.

رسیدم دم در.

دیدمش اون طرف خیابون به ماشینش تکیه داده بود و دست به سینه باحالتی خاص نگام می کرد و لبخند ژکوند تحویلم میداد.

رفتم پیشش و سوار ماشین شدیم.

_ خب چطوری عروس خانم؟

_ خوبم.تو چطوری؟

_ وقتی همچین دختر نازی کنارم نشسته مگه میتونم بد باشم؟

با شیطنت ابرویی بالا انداختم:

_ خب معلومه که نه!

خندید:

_ ماشاالله از خود راضیم هستی.من به شوخی یه چیزایی میگم تو جدی نگیرشون.

با مشت زدم به پاهاش:

_ اینطوریه؟

خودش و لوس کرد:

_ آخ آخ نزن کشتی آقا دامادو که.

_ بالاخره از الآن باید تربیتت کنم که فردا به مشکل نخوریم.

و باشیطنت خندیدم.

_ عیبی نداره نیکا خانم فعلا راحت باش.خرم که از پل گذشت درستت می کنم!

_ شتر در خواب بیند پنبه دانه.

ماشین و روشن کرد

_ کجا میری سام؟کلی مریض توی فیزیوتراپیه.نگه دار

_ الان برمیگردیم.

_ خب کجا داریم می ریم؟

_ پیش شتر!

تعجب کردم:

_ هوم؟شتر؟

_ صبرکن خانم.

بالاخره تو یه کوچه ی خلوت نگه داشت.

_ خب الآن اومدیم اینجا که چی بشه؟

_ اومدیم که شتر و بهت نشون بدم دیگه

_ برو خودت و مسخره کن.الآن اینجا شتر کو؟

با دستش پنجره ی کنار صندلیم رو نشون داد و گفت:

_ اونه ها..نمی بینی؟ پیش یه چشم پزشک برو.

شیشه ی پنجر رو دادم پایین،سرم رو بردم بیرون:

_ پسره ی مسخره اینجا گربه ام نیست چه برسه به شتر.

انگار صداش رو از فاصله ی نزدیک تری شنیدم:

_ چرا هست

سرم رو آوردم تو که جوابش رو بدم اما از جایی که خودش رو نزدیک صندلی من کرده بود فاصله ی بین صورتامون خیلی کم بود،ترجیح دادم فعلا حرف نزنم‌.

بهم خیره شده بود و تک تک اجزای صورتم رو از نظر میگذروند.

دست راستم رو بالا آوردم و زدم به سینش که بره عقب اما دستم و گرفت و در کمال تعجب من ب*و*سیدش.

و رو به من که هاج و واج مونده بودم گفت:

_ خیلی دوستدارم نیکا

با این حرفش یه کم از این هاج و واجی فاصله گرفتم:

_ منم دوستدارم.

همینطور که دستم و توی دستش نگه داشته بود با صدای بلند نفس کشید و توی چشمام نگاه کرد:

_ بالاخره این دستا مال خودم شد،ممنونتم خدا

لبخندی از سر شادی زدم:

_ هیچوقت قرار نبود مال کس دیگه ای باشه!

با مهربونی بهم نگاه کرد:

_ خوشحالم که بهترین شریک دنیا رو واسه زندگیم پیدا کردم.

جوابی ندادم و فقط نگاهش کردم.

جا به جا شد و کاملا روی صندلی خودش نشست.

ماشین رو روشن کرد:

_ خب شترم که نشونت دادم،بریم که به مریضاتم برسی.

دوتایی قهقهه زدیم و راه افتادیم.

دست چپم و گرفت و گذاشت رو پاهاش:

_ از الآن تا ابد وقتی پیشم نشستی دستت اینجا باشه،یه آرامش خاصی بهم میده این دستا.

با شیطنت چشمکی زدم:

_ اطاعت سرورم.

بعد از چند دقیقه من و رسوند و خودشم رفت نمایشگاه.

رفتم توی فیزیوتراپی و به کارام رسیدم.

همه ی این مدت ذهنم درگیر این بود که چجوری قضیه خواستگاری سام و به مامان و بابا بگم

****

از اتاقم اومدم بیرون و رفتم به سمت آشپزخونه تا ناهار بخوریم،بابا خونه نبود و به نظرم بهترین فرصت بود که قضیه رو به مامان گیتی بگم تا اون با بابا درمیون بزاره.

نشستم روی یکی از صندلیای میز غذاخوری چهار نفره و به مامانم که رو به روم نشسته بود گفتم：

_ مامان،بابا امروز نمیاد؟

_ نه توی شرکت کار داشت.عصر میاد

_ آها که اینطور.

_ چرا پرسیدی؟

_ هیچی همینطوری

_ خیلی خب.غذاتو بخور

چنگال و برداشتم و به ماکارونی توی بشقابم چشم دوختم و همزمان باهاش بازی کردم.

_ نیکا؟

_ بله

_ چرا نمی خوری؟چیزی شده؟

باید قضیه رو براش می گفتم،حالاهم که بابا خونه نبود راحت تر بودم

پس گفتم：

_ مامان می خوام یه چیزی بهتون بگم.

_ خب چرا استخاره می کنی بگو دیگه

_ راستش چند روز پیش یه آقاپسری که قبلا از بیمارای فیزیوتراپی بود ازم خواست که اگه بشه باخانوادش بیان واسه...

حرفم و قطع کرد：