رمان بازوبند‌های طلا به قلم Aramis.H

- پسره‌ی دست و پا چلفتی! باز هم واسه من خسارت به بار آوردی هان؟ بیا اینجا ببینم!
پادوک نگاهی به پشتش انداخت و شتاب‌زده این سو و آن سو را از نظر گذراند. گفت:
- اوه خدای من! بابام از کجا پیداش شد؟
و سپس بلافاصله به سمت خانه‌ی «خانم سوانت» دوید. خانم سوانت، زن میانسال و مهربانی بود که من و پادوک از کودکی در چنین مواقعی به خانه‌ی او پناه می‌بردیم.
- منتظرم باش کای! بابام رو دست به سر کنم به سفر ادامه میدیم.
با لبخند سرم را به طرفین تکان دادم؛ من با این پسر لاغر و اسکلتی، هرگز همسفر نمی‌شدم.
پدرش به من رسید و با همان اخم‌ها؛ ولی لحن همیشه محبت آمیـ*ـزش پرسید:
- کای! پادوک کجا رفت؟
با لبخند گفتم:
- نمی‌دونم، تا شما رو دید فرار کرد!
دو بار روی شانه‌ام زد و با گفتن «بعداً حرف میزنیم» دور شد‌.
هنوز از شهر خارج نشده بودم که، متوجه شدم من هرگز بیرون شهر نبوده‌ام و هیچ‌ اطلاعاتی هم در این‌باره ندارم.
چشمم به یک پیرمرد ضعیف افتاد. مردی ریش سفید با لباس‌های فرسوده و عصای چوبی، در نزدیکی خروجی شهر نشسته بود‌. این مرد برای خودش یک معما و حتی یک افسانه محسوب می شد؛ زیرا هیچکس از آمدن او به شهر، یعنی چگونه و چه زمانی و برای چه آمده، خبر نداشت. حتی گفته می‌شود که او قبل از بنای شهر در این مکان حضور داشته.
می‌گویند این پیرمرد مانند مجسمه ابوالهول، دانا بوده و جواب تمام سوال‌های مردم شهر پیش اوست.
باید از این امر مطمئن می‌شدم، پس مقابل او زانو زده و گفتم:
- مرد دانا! من دارم به یه سفر میرم، نمی‌دونم ‌چجوری و چطور این کارو کنم ولی...
به چشمان پیرمرد که از میان شال فرسوده و موهای بلندش، به سختی دیده می شد، چشم دوختم‌. ادامه دادم:
- ولی من یه هدف دارم، اونم پیدا کردن پاپیروس برای درمان پدرم. به نظرت چطور انجامش بدم؟
پیرمرد سرش را کمی بالا آورد و با صدای ضعیفی پرسید:
- آیا از اعماق ‌وجودت این خواسته را داری؟
لبخند ‌زدم و بی تردید گفتم:
- بله!
عصایش را از روی زمین برداشت و به صورت ایستاده میان دستانش گرفت.
- تو با شخصی آشنا خواهی شد که تمام گذشته و آینده را مبهم می‌سازد، این شخص به تو یاد آور می‌شود که گذشته آنچنان که به نظر می رسید، نیست و آینده آنطور که احتمال می رود، نخواهد بود.
سخنان به ظاهر خردمندانه او، به من این احساس را داد که به راستی داناست؛ هرچند باید دید آیا چنین شخصی به زندگی‌ام خواهد آمد یا خیر.
اگر چنین اتفاقی رخ داد، برگشته و پیرمرد دانا را به عنوان پیشگو نیز معرفی خواهم کرد، در واقع شاید او از این کار خوشحال نشود.
بگذریم، تقریباً نیم ساعت است که من به این پیرمرد خیره شده‌ام ‌و او به خواب رفته.
همانطور که نگاهم به پیرمرد بود، ایستادم. برای دیدن آن آدم مرموز باید هر چه زودتر از شهر خارج می‌شدم و بر حسب اتفاق، به محض خروجم از دروازه‌ی شهر، شخصی را دیدم.
***
مرد جوانی که عصبانی و با ارابه‌ی شکسته به شهر همسایه می‌رفت، با غرولند گفت:
- بیا اینجا حیوون زبون نفهم!
الاغ بیچاره که از پس حمل آن ارابه‌ی شکسته و بار سنگین آن، برنمی‌آمد به سختی قدم برمی‌داشت. آن مرد هم با کشیدن افسار او، فشار زیادی را متحمل می‌شد.
جلو رفته و پرسیدم:
- کمکی از دست من برمیاد؟
نگاهی به من انداخت، سپس گفت:
- میتونی کمک کنی این ارابه رو به شهر خودم برسونم؟
به این اندیشیدم که ممکن است آن شخصی که پیرمرد دانا من را از وجود او آگاه ساخت، این مرد باشد. پس سرم را تکان دادم و با لبخند گفتم:
- حتماً!
از پشت، ارابه را هل دادم و به سمت شهر همسایه رفتیم. مسیر برای ما که پیاده بودیم، نیمی از روز را در برمی‌گرفت.
نگاهی به آن مرد انداختم.
- من کای هستم، شما؟
نگاهی گذرا به من انداخت و دوباره به مسیر چشم دوخت. پاسخ داد:
- تَوّاب.
- خوشبختم تواب!
- منم همینطور.
- اهل «المعادی» هستی؟
- درسته، تو چی؟
- من تو عابدین بزرگ شدم با پدرم، راستش اون مریض شده و برای درمانش باید کمی پاپیروس گیر بیارم.
یکی از ابروهایش بالا پرید، پرسید:
- پاپیروس؟
سرم را به نشانه تائید تکان دادم که گفت:
- توی این فصل غیر ممکنه... میدونی که سال‌هاست پاپیروس دیگه دیده نشده، مخصوصاً توی این هوا!
- می‌دونم، ولی مجبورم!
مکثی کرد و سپس گفت:
- شاید بتونم بهت کمک کنم.
با شنیدن این سخن، متعجب به او خیره شدم. با ابروهای بالا رفته پرسیدم:
- واقعاً این کار رو‌ می‌کنی؟
خندید و پاسخ داد:
- معلومه! هر کاری بتونم انجام میدم.