رمان طنز و عاشقانه عطر نفسات به قلم مریم_21

_باشه بابا اصلا حرف تو درست!
هم بدریخته،هم بدترکیب.حالا هم منو اینجوری نگاه نکن!
آن روز تا آخر کلاس به فکر این بود که چه بلایی سر هورش بیاورد،تا به قول خودش اینقدر شاخ و شانه نکشد!
اما هرچه فکر می کرد،به نتیجه ی مطلوبی نمی رسید.
بعد از کلاس همراه نیلوفر از نازنین خداحافظی کردند و از دانشگاه خارج و سوار ماشینش شدند.
از فرعی اول،به فرعی دوم می پیچید که نیلوفر کمی جا به جا شد و از او پرسید:
_حالا می خوای با این پسره چی کار کنی؟
_هیچی می رم م*ا*چش می کنم!
خوب معلومه،حقش رو کف دستش می ذارم.اصلا می دونی چیه؟
در حد مرگ،از خودش و اسمش و هرچی که بهش مربوط باشه بیزارم!
نیلوفر در حالی که می خندید با دستش ضربه ای به شانه ی او زد:
_دیوونه...یکم به اعصابت تسلط داشته باش!
_تو بخند! فردا چنان حالی ازش بگیرم که مرغای آسمون به حالش تالاپ تولوپ تخم بذارن!
_همچین حرف می زنی انگار اونم بیکار می شینه،تا تو هر کاری که خواستی بکنی!
_فردا که حالش رو گرفتم،می فهمی من هرکاری که بخوام رو انجام میدم!
بعد از اینکه نیلوفر را رساند به سمت خانه حرکت کرد.
خانه شان نقلی و کوچک بود،اما دلباز!
ماشین را در پارکینگ ساختمان پارک کرد و سوار آسانسور شد.دکمه طبقه چهارم را زد و پس از مدتی رسید.
کفش هایش را داخل جا کفشی گذاشت و وارد پذیرایی شد.مهرزاد و محیا جلوی تلویزیون نشسته بودند و فوتبال تماشا می کردند.
جلوتر رفت و رو به رویشان ایستاد:
_سلام به خل و چل های خودم
مهرزاد درحالی که تخمه می شکست معترضانه جوابش را داد:
_اه..مهتاب برو اون طرف خیر سرمون داریم فوتبال می بینیم!
محیا گفت:
_راست می گه دیگه،آبجی برو اون ور ببینیم چی شد!
_دارم بهتون سلام می کنم! جواب سلام واجبه!
مهرزاد بند کیف او را کشید و درحالی که او را از جلوی تلویزیون کنار می زد گفت:
_باشه حاج خانوم،علیک سلام..حالا برو گمشو بذار بقیه بازی مون رو ببینیم!
مهتاب کیفش را به سمت او پرت کرد:
_هوی درست صحبت کن!
یعنی خاک تو سر شما دوتا که قدر منو نمی دونین!
ای خدا آخه من چه گ*ن*ا*هی کردم که باید بشم خواهر این دوتا؟!
مهرزاد در حالی که می خندید گفت:
_مهتاب کم کولی بازی در بیار! بیا برو..برو...آفرین دختر خوب!
مهتاب سری از روی تاسف برایشان تکان داد و به سمت اتاقش رفت.
در حالی که مقنعه اش را در می آورد با صدای بلندی از محیا پرسید:
_محیا مامان کجاست؟
_خونه خاله
_کی رفته؟
_یکی دو ساعتی می شه.الاناست که برگرده!
بعد از تعویض لباس هایش به آشپزخانه رفت و مشغول گرم کردن ناهار شد.
در همین حین،لای در باز شد و سهیلا وارد خانه شد.
مهتاب به سمتش رفت و نانی که در دستش بود را گرفت.
_سلام
_سلام،کی اومدی؟
_تقریبا نیم ساعت می شه
سپس به آشپزخانه برگشت و مشغول کشیدن غذا شد.
*******
صبح با صدای آلارم گوشی اش از خواب بیدار شد.با تصور بلایی که قرار بود سر هورش بیاورد پوزخندی روی لب هایش نقش بست.به سمت کمدش رفت و بعد از پوشیدن لباس هایش آرایش مختصری کرد و به سرعت از اتاق خارج شد.مشغول بستن بند کفش هایش بود که سهیلا به طرفش آمد:
_مهتاب
_جانم؟
_تو که صبحونه نخوردی،کجا میخوای بری؟
_عجله دارم مامان باید برم
_هنوز که تا شروع شدن کلاست خیلی مونده!
_آره می دونم ولی باید یه کاری رو انجام بدم.خداحافظ
منتظر خداحافظی سهیلا نماند و از خانه خارج شد.بعد مدتی به دانشگاه رسید.در دلش خدا خدا می کرد که محیط دانشگاه خلوت باشد.وقتی وارد حیاط شد، عده ی کمی از دانشجوها آمده بودند و این درست همان چیزی بود که او می خواست.به سرعت خودش را به کلاس رساند و درحالی که زیرلب دعا می کرد کسی داخل کلاس نباشد وارد کلاس شد.
اوضاع بر وقف مرادش بود و کسی داخل کلاس نبود.سرخوش به سمت صندلی های آخر کلاس رفت،درست همان جایی که هورش همیشه می نشست!
زیپ کیفش را باز کرد و یک بسته آدامس بیرون آورد.لبخند موزیانه ای زد و آدامس اولی را جوید و چسباند به صندلی!
_این بخاطر قورباغه ها