رمان طنز و عاشقانه عطر نفسات به قلم مریم_21

تعداد صفحات : 320

ژانر : #عاشقانه #طنز #درام

خلاصه رمان :

دختر قصه ی ما حساس و لجوجه ولی در عین حال مهربون و خوش قلب!

ولی "هورش" پسر قصه مون یه پسر تنها...اما در عین حال محکم و جسور!!

آشنایی و اتفاق هایی جالب و هیجان انگیزی بین این دو در دانشگاه میفته که آخرش ختم میشه به سر آغاز یک عشق ...!!

یک عشق پاک و احساسی ناب...

یه دختر از جنس احساس،یه پسر از جنس غرور...

ولی عشقشون پر از دردسر و ماجراست...

لمس نفس هایت

ضربان قلبم را به شماره می اندازد!

تو آرام،آرام نفس بکش

من لحظه به لحظه

دیوانه ات می شوم!

سرش را در بالشت گرم و نرمش فرو کرد تا صدای داد و بیداد های او را نشنود!

عادتش شده بود که هر روز با صدای داد و فریاد های او چشم های خواب آلودش را باز کند.

_هورش...بلند شو !

ساعت 7 صبحه! کلاس داری!

پتو را روی سرش کشید و داد زد:

_مامان ولم کن تو روخدا! اگه گذاشتی یه دقیقه بخوابم!

در اتاق به شدت باز شد و مریم وارد اتاق شد!

_بیست دقیقه اس داری همین رو میگی،بلند شو ببینم!

پتو را به دور خود پیچید و خواب آلود جوابش را داد:

_مامان توام بیست دقیقه اس،مدام داری جیغ میکشی!!

کر شدم بخدا،خداییش این جیغهات بدجور رو مخه!

پتو را از رویش کشید و گفت:

_جیغای من رو مخته؟جیغای من رو مخته،اره هورش؟

هورش با چشم هایی نیمه باز نگاهش کرد و گفت:

_آره،خیلی!

مریم بالشت را از کنارش برداشت و به طرفش پرتاب کرد.

هورش با خنده گفت:

_واسه چی میزنی آخه؟

_تا یاد بگیری با بزرگترت درست حرف بزنی!

خیر سرت 25 سالته...هنوز مثل پسر بچه های هیجده نوزده ساله رفتار میکنی!

آخه تو به من بگو،به چی تو دل خوش کنم؟

هورش لبخندی زد و دستی به موهای قهوه ایش کشید و گفت:

_به قیافم!

_الحق که به اون بابات رفتی!

بلند شو صبحونت رو بخور برو دانشگاه،یه نفس راحت از دستت بکشم!

_الان من شدم عامل تنگی نفس؟

مریم چشم غره ای به او رفت.اما او خندید و درحالی که بلند می شد گفت:

_الهی قربون اون نگاهات برم،چشم الان میام!

مریم که بحث کردن با او عادتش شده بود،کلافه جوابش را داد:

_هورش اول صبحی باز شروع نکن!

زودتر بیا پایین صبحونت و بخور تا دیرت نشده!

سپس در را بست و بیرون رفت.

هورش رو به روی آینه ایستاد و دستی به موهایش کشید.چهره ی دلنشینی داشت.

پوستی روشن،لب هایی متوسط،مژه هایی بلند،با چشم هایی طوسی رنگ!

پس از آماده شدن،نگاهی به خودش در آینه کرد و از اتاق خارج شد.

وارد آشپزخانه شد و پشت میز نشست.نگاهی به ساعت مچی انداخت 7:15 را نشان میداد!

به خوردنش سرعت بخشید،پشت سر هم لقمه می گرفت و نجویده قورتش می داد.استکان چایش را برداشت و یک نفس همه را سر کشید!

از پشت میز بلند شد و با عجله به سمت در رفت!

_مامان من رفتم

_کجا؟تو که هنوز چیزی نخوردی!

_به اندازه ی کافی خوردم.باید برم خیلی دیرم شده!

_باشه به سلامت!

از خانه خارج شد.سوار ماشینش شد و به سمت دانشگاه به راه افتاد.

پس از مدتی به دانشگاه رسید.کیفش را از روی صندلی برداشت و از ماشین پیاده شد.در همین حین،کسی با پشت دست ضربه ای به گردنش زد!

برگشت و با دیدن عرفان معترضانه به او غرید:

_چته دیوونه!مرض داری؟

عرفان که از فرط خنده سرخ شده بود گفت:

_چه خبرته بابا؟ زدم تا خواب از سرت بپره!

هورش با دست کنارش زد و به سمت ساختمان دانشگاه به راه افتاد.عرفان تنها پسر عمویش بود که حکم یک برادر را برایش داشت.اما شوخی های گاه و بی گاهش او را سخت کلافه می کرد!

_کجا میری هورش؟صبرکن منم بیام!

سپس با قدم هایی بلند، خود را به او رساند.

هورش کیفش را در دستش جا به جا کرد و گفت:

_مگه کلاس شروع نشده؟تو این بیرون چیکار می کنی؟

_استاد شمسایی هنوز نیومده!

_جدا؟پس شانس آوردم وگرنه مثل دفعه قبل پدرم رو در می آورد!

عرفان در کلاس را باز کرد و با هم وارد کلاس شدند.

اولین کسی که به چشم هورش خورد،مهتاب بود!

لجبازترین دختری که تا به حال دیده بود!

چون خیلی سر لج و لجبازی را داشتند،نام و آوازه شان در دانشگاه پیچیده بود!

مهتاب با پوزخند تلخی نگاهش را از او گرفت.

هورش نیز پوزخندی زد و عمدا سری از روی تاسف تکان داد و از کنارش گذشت.

مهتاب متوجه پوزخند او شد.ساکت نماند و گفت:

_بهتره برای خودت متاسف باشی،آقای حسامی!!

حسامی را با غیظ تلفظ کرد،هورش که خنده اش گرفته بود با خود گفت:

_من که می دونم دلت از کجا پره!

دلت از اون چهار تا قورباغه ای که گذاشتم تو کیفت پره!

بابا چهار تا قورباغه ناقابل که این حرف ها رو نداره.

طبق عادت همیشگی ته کلاس،پیش سهیل و آرش نشستند.

سهیل گفت:

_چه عجب بابا...کم کم داشتیم به اومدنت ناامید می شدیم!

شانس آوردی شمسایی هنوز نیومده وگرنه...

آرش به میان حرفش پرید و درحالی که با چشم به مهتاب اشاره میکرد رو به هورش گفت:

_می بینم نیومده باز شروع کردین!

_تقصیر خودشه! هنوز پام رو توی کلاس نذاشتم پوزخند تحویلم می ده!

عرفان با خنده گفت:

_چیه انتظار داری با اون بلایی که سرش آوردی لبخند تحویلت بده؟

با یادآوری این موضوع همگی شان بلند زدند زیر خنده!

ناگهان نگاه متعجب بچه های کلاس به آنها دوخته شده بود که هورش بلند شد و گفت:

_چیزی نیست!

داشتیم به قضیه قورباغه ها می خندیدیم،مگه نه خانوم کرامتی؟

مهتاب بی تفاوت نگاهش کرد.اما نگاه تیز بین هورش،دست های مشت شده از عصبانیت او را دید!

هورش باز هم خواست سر به سرش بگذارد،که با ورود استاد به ناچار سرجایش نشست و سکوت کرد.

بعد از اتمام کلاس به همراه عرفان و دوستانش به بوفه رفتند.آرش برای همه چای گرفت.در حال حرف زدن بودند که مهتاب و دوستانش هم به سمت بوفه آمدند!

هورش آرام در گوش عرفان زمزمه کرد:

_من امروز تا این دختره رو اذیت نکنم روزم شب نمی شه!

عرفان گفت:

_ولش کن هورش.

_نمی شه!

این را گفت،گلویی تازه کرد و او را صدا زد:

_خانوم کرامتی!

مهتاب برگشت و نگاه منتظرش را به او دوخت.

_من جای شما بودم اون کیف رو می انداختم دور!

مهتاب ابروان کشیده و باریکش را بالا انداخت و گفت:

_اون وقت چرا؟

_قورباغه ها رو یادتون هست؟

بالاخره کثیف اند،میکروب دارند...نکنه فقط همین یه کیف رو دارین؟

مهتاب نگاه عاقل اندر سفیهی به او کرد و درحالی که پوزخند بر لبانش نقش بسته بود جوابش را داد:

_پس شما هم باید با دوستاتون خداحافظی کنی!

البته نمی دونم چطور دوستاتون چندشیشون نمی شه که با شما دست میدن!

به هر حال قبل از کیف من،قورباغه ها تو دست های شما بوده!

راستی...شباهت چشم گیری بینتون هست!

رنگ چشم های شما،با رنگ پوست اونا مو نمی زنه!

آرش و سهیل به وضوح می خندیدند!

اما عرفان معلوم بود که به زور جلوی خنده اش را گرفته است.

هورش لبخند مصنوعی روی لبانش نشاند،در حالی که از درون مانند کوره ی آتش،از فرط عصبانیت می سوخت!

در چشمان مهتاب زل زد و فاصله بینشان را کمتر کرد و گفت:

_رنگ چشم های من با پوست قورباغه ها یکیه؟

_بله خیلی!

_بخاطر این حرفت،تاوان سنگینی پس میدی!

_هیچ کاری نمی تونی بکنی!

هورش سرش را کمی پایین آورد و در نی نی چشمان او زل زد:

_سر قضیه قورباغه هام همین حرف رو زدی!

دیدی که چیکار کردم.

مهتاب کمی جلو آمد و به چشمان رنگی او چشم دوخت:

_توام مثل اینکه یادت رفته چه بلایی سر لاستیک های خوشگل ماشینت آوردم!

هورش چیزی نگفت.فقط صدای نفس های عصبی اش بود که به گوش مهتاب می رسید!

مهتاب پوزخندی به او زد و ادامه داد:

_پس منو تهدید نکن،چون صدتای تو رو حریفم!

سپس برگشت و چند قدم به جلو برداشت.هنوز فاصله ی چندانی از هورش نگرفته بود که صدای او را از پشت سرش شنید:

_خیلی به خودت مطمئنی! باشه...پس بچرخ تا بچرخیم

مهتاب بدون اینکه برگردد جوابش را داد:

_باشه.بچرخ تا بچرخیم!

و همراه دوستانش از آنجا دور شدند.

نیلوفر خنده ای کرد و گفت:

_ به بدبخت گند زدی رفت!

_حقش بود! هی من هیچی نمی گم،پررو تر می شه و شاخ و شونه می کشه!

خیال می کنه کی هست!

دلم می خواد خفش کنم،پسره ی بد ریخت،بد ترکیب!

نیلوفر درحالی که می خندید گفت:

_یکم خودت رو کنترل کن!

بعدشم کجاش بدریخت و بدترکیبه؟

مهتاب چشم غره ای به او رفت و چینی به پیشانی اش داد.

نیلوفر خندید و گفت:

_باشه بابا اصلا حرف تو درست!

هم بدریخته،هم بدترکیب.حالا هم منو اینجوری نگاه نکن!

آن روز تا آخر کلاس به فکر این بود که چه بلایی سر هورش بیاورد،تا به قول خودش اینقدر شاخ و شانه نکشد!

اما هرچه فکر می کرد،به نتیجه ی مطلوبی نمی رسید.

بعد از کلاس همراه نیلوفر از نازنین خداحافظی کردند و از دانشگاه خارج و سوار ماشینش شدند.

از فرعی اول،به فرعی دوم می پیچید که نیلوفر کمی جا به جا شد و از او پرسید:

_حالا می خوای با این پسره چی کار کنی؟

_هیچی می رم م*ا*چش می کنم!

خوب معلومه،حقش رو کف دستش می ذارم.اصلا می دونی چیه؟

در حد مرگ،از خودش و اسمش و هرچی که بهش مربوط باشه بیزارم!

نیلوفر در حالی که می خندید با دستش ضربه ای به شانه ی او زد:

_دیوونه...یکم به اعصابت تسلط داشته باش!

_تو بخند! فردا چنان حالی ازش بگیرم که مرغای آسمون به حالش تالاپ تولوپ تخم بذارن!

_همچین حرف می زنی انگار اونم بیکار می شینه،تا تو هر کاری که خواستی بکنی!

_فردا که حالش رو گرفتم،می فهمی من هرکاری که بخوام رو انجام میدم!

بعد از اینکه نیلوفر را رساند به سمت خانه حرکت کرد.

خانه شان نقلی و کوچک بود،اما دلباز!

ماشین را در پارکینگ ساختمان پارک کرد و سوار آسانسور شد.دکمه طبقه چهارم را زد و پس از مدتی رسید.

کفش هایش را داخل جا کفشی گذاشت و وارد پذیرایی شد.مهرزاد و محیا جلوی تلویزیون نشسته بودند و فوتبال تماشا می کردند.

جلوتر رفت و رو به رویشان ایستاد:

_سلام به خل و چل های خودم

مهرزاد درحالی که تخمه می شکست معترضانه جوابش را داد:

_اه..مهتاب برو اون طرف خیر سرمون داریم فوتبال می بینیم!

محیا گفت:

_راست می گه دیگه،آبجی برو اون ور ببینیم چی شد!

_دارم بهتون سلام می کنم! جواب سلام واجبه!

مهرزاد بند کیف او را کشید و درحالی که او را از جلوی تلویزیون کنار می زد گفت:

_باشه حاج خانوم،علیک سلام..حالا برو گمشو بذار بقیه بازی مون رو ببینیم!

مهتاب کیفش را به سمت او پرت کرد:

_هوی درست صحبت کن!

یعنی خاک تو سر شما دوتا که قدر منو نمی دونین!

ای خدا آخه من چه گ*ن*ا*هی کردم که باید بشم خواهر این دوتا؟!

مهرزاد در حالی که می خندید گفت:

_مهتاب کم کولی بازی در بیار! بیا برو..برو...آفرین دختر خوب!

مهتاب سری از روی تاسف برایشان تکان داد و به سمت اتاقش رفت.

در حالی که مقنعه اش را در می آورد با صدای بلندی از محیا پرسید:

_محیا مامان کجاست؟

_خونه خاله

_کی رفته؟

_یکی دو ساعتی می شه.الاناست که برگرده!

بعد از تعویض لباس هایش به آشپزخانه رفت و مشغول گرم کردن ناهار شد.

در همین حین،لای در باز شد و سهیلا وارد خانه شد.

مهتاب به سمتش رفت و نانی که در دستش بود را گرفت.

_سلام

_سلام،کی اومدی؟

_تقریبا نیم ساعت می شه

سپس به آشپزخانه برگشت و مشغول کشیدن غذا شد.

*******

صبح با صدای آلارم گوشی اش از خواب بیدار شد.با تصور بلایی که قرار بود سر هورش بیاورد پوزخندی روی لب هایش نقش بست.به سمت کمدش رفت و بعد از پوشیدن لباس هایش آرایش مختصری کرد و به سرعت از اتاق خارج شد.مشغول بستن بند کفش هایش بود که سهیلا به طرفش آمد:

_مهتاب

_جانم؟

_تو که صبحونه نخوردی،کجا میخوای بری؟

_عجله دارم مامان باید برم

_هنوز که تا شروع شدن کلاست خیلی مونده!

_آره می دونم ولی باید یه کاری رو انجام بدم.خداحافظ

منتظر خداحافظی سهیلا نماند و از خانه خارج شد.بعد مدتی به دانشگاه رسید.در دلش خدا خدا می کرد که محیط دانشگاه خلوت باشد.وقتی وارد حیاط شد، عده ی کمی از دانشجوها آمده بودند و این درست همان چیزی بود که او می خواست.به سرعت خودش را به کلاس رساند و درحالی که زیرلب دعا می کرد کسی داخل کلاس نباشد وارد کلاس شد.

اوضاع بر وقف مرادش بود و کسی داخل کلاس نبود.سرخوش به سمت صندلی های آخر کلاس رفت،درست همان جایی که هورش همیشه می نشست!

زیپ کیفش را باز کرد و یک بسته آدامس بیرون آورد.لبخند موزیانه ای زد و آدامس اولی را جوید و چسباند به صندلی!

_این بخاطر قورباغه ها

آدامس دومی..

_این بخاطر دست انداختنت سر کلاس

آدامس سومی..

_این بخاطر پرروییت توی حیاط

هه...حالا ببینیم کی از این به بعد سوژه ی خنده می شه هورش خان!

بلند شد و سر جایش نشست.مدتی گذشت که بچه ها یکی یکی وارد کلاس شدند.هورش وقتی وارد کلاس شد، بی خبر از همه چیز به سمت صندلی های آخر کلاس به راه افتاد و درحالی که با پوزخند به مهتاب زل زده بود سرجایش نشست.مدتی گذشت که استاد وارد کلاس شد،سلامی کرد و به طرف میزش رفت.

نگاه های تمسخر آمیز و پوزخندهای پی در پی مهتاب اعصاب هورش را بهم ریخته بود و قدرت تمرکز روی درس را از او گرفته بود.نگاهش را به مهتاب دوخت و متقابلا پوزخندی به او زد.

صدای انتظامی باعث شد نگاهش را از مهتاب بگیرد.

_آقای حسامی حواستون کجاست؟

_حواسم پیش شماست!

انتظامی یک تای ابرویش را بالا انداخت و گفت:

_جدا؟پس تشریف بیارید کنفرانس بدید!

هورش آب دهانش را قورت داد و درحالی که در دلش ناسزا بار مهتاب می کرد بلند شد.اما چیزی مثل یک نیروی جاذبه ی ضعیف او را به صندلی چسبانده بود!

توجهی نکرد و بلند شد.از بین صندلی عبور می کرد که صدای مهتاب از پشت سرش بلند شد:

_ااا...آقای حسامی!پشتتون دکه آدامس فروشی باز کردین؟

صدای خنده بچه ها سکوت کلاس را شکست.هورش برگشت و عصبی رو به بچه ها گفت:

_فکر نمی کنم چیز مضحکی باشه که هرهر،کرکر راه انداختین!

چند نفر ساکت شدند اما بعضی ها مثل مهتاب هنوز می خندیدند.

مهتاب با حاضر جوابی پوزخند تلخی به او زد و گفت:

_اتفاقا هم خود طرف خیلی مضحکه،هم اون چیز.فکر کنم یه بنده خدایی پشتتون براتون علامت گذاشته!

با این حرف او کلاس به یک باره منفجرشد،حتی انتظامی نیز می خندید!

هورش هیچ جوره متوجه منظور او نمی شد.با اخم به او زل زده بود که سهیل آرام ضربه ای به پایش زد و گفت:

_ یکی به شلوارت آدامس چسبونده!

هورش نگاه غضب ناکش را به مهتاب دوخت،از فرط عصبانیت دست هایش را مشت کرده بود و تند و عصبی نفس می کشید.مهتاب که متوجه حال او شده بود برای این که بیشتر حرصش را در بیاورد با خنده گفت:

_وا! چرا ایستادی مثل احمقا منو نگاه می کنی؟خوب برو کنفرانست رو بده!

هورش صدای خنده بچه ها و نگاه های تمسخر آمیز مهتاب را نتوانست تحمل کند و به سرعت از کلاس خارج شد

عصبی بود و کنترلی روی رفتارش نداشت.با قدم هایی تند و عصبی از دانشگاه خارج شد.به سمت ماشینش رفت،در را باز کرد و تا خواست سوار شود،یاد شلوار آدامسی اش افتاد.پوفی کشید و درحالی که زیرلب، ناسزا نثار مهتاب می کرد،دستمالی از جیبش بیرون آورد و روی صندلی پهن کرد.عصبی در ماشین را بهم کوبید. سوار شد و به راه افتاد.

مشتش را روی فرمان کوبید و با عصبانیت با خود زمزمه کرد:

_ااا...دختره ی احمق رو دیدی چی کار کرد؟ آبرو نذاشت برام!حالا من از فردا با چه رویی پام رو،توی اون دانشگاه کوفتی بذارم؟ کارش رسیده به جایی که مثل این بچه دبستانی ها،آدامس می چسبونه به صندلی!نشونت می دم یه من ماست چقدر کره داره دختر خوب!

از فرعی اول پیچید و وارد فرعی دوم شد.با افکارش در گیر بود که لرزش تلفن همراهش را در جیبش احساس کرد.

به هر زحمتی بود،آن را از جیبش بیرون آورد.عرفان بود.

کلافه جواب داد:

_چیه؟!

_اوه اوه،چه بداخلاق!

سپس با خنده ادامه داد:

_مثل این که حسابی گند زده به اعصاب مبارکت!

با عصبانیت گفت:

_عرفان،حوصله مسخره بازیات رو ندارم،به اندازه ی کافی اعصابم خورد هست،تو دیگه بدترش نکن!

_خیلی خب توام! سه چهار تا آدامس ناقابل،اعصاب خورد کردن نداره برادرمن!

و بعد بلند زد زیر خنده.هورش که از خنده های او حرصش گرفته بود،گوشی را در دستش جا به جا کرد و گفت:

_باشه عرفان خان.حالا کارت به جایی رسیده که منو مسخره می کنی؟

عرفان خنده ی م*س*تانه ای سر داد:

_آخه بعد از اون همه هارت و پورتت،این جوری سوسکت کرد!خدایی هورش تو..

همزمان با حرف های عرفان حواسش نیز به دور و برش بود.نگاهش به کوچه ی باریک منتهی به ورودی پارک کشیده شد.

با دیدن صحنه ی پیش رویش،جا خورد!

دیگر صدای عرفان را نمی شنید و تمام حواسش آنجا بود.

_الو...الو هورش گوشی دستته؟..الو!

گوشی راقطع کرد و روی صندلی کناری انداخت و دو مرتبه به آن نقطه خیره شد.

دو نفر به قصد کشت،فردی را زیربار مشت و لگد گرفته بودند.سرعت ماشین را پایین تر آورد،خواست رد شود و توجهی نکند،اما وجدانش قبول نکرد!

آرام ترمز زد و با خود گفت:

_یعنی چه کاری از دست من بر می آد؟

حتما یه غلطی کرده که این جوری داره توان پس میده!چه دل پری هم ازش دارند،نامردا له و لوردش کردند.

آن لحظه شهامت این را نداشت که پیاده شود و به کمک آن جوان بشتابد!

با آن قد بلند و هیکل ورزیده اش قفل کرده بود!

بین رفتن یا نرفتن مردد بود.بالاخره تصمیم آخر را گرفت و در را باز کرد و از ماشین پیاده شد.درحالی که به آن سمت می رفت،با خود مرور کرد:

_هرکول بازی موقوف!

باهاشون صحبت می کنم.اگه حالیشون نشد،از مورد قبلی صرف نظر می کنم،جور دیگه ای حالیشون می کنم!

خیابان نسبتا خلوت بود.قدم هایش را تندتر برداشت و وارد کوچه شد.

آنها متوجه حضور او نشدند،آب دهانش را قورت داد و فریاد زد:

_ولش کنین بدبخت رو،چی کارش دارین؟

یکی از آن دو مرد که قد بلندتر و هیکل درشت و ورزیده ای نسبت به دیگری داشت فریاد زنان رو به آن یکی مرد،که موهای سرش کمی ریخته بود و کوتاه قد تر و هیکل ریزتری داشت گفت:

_علی خفش کن!

علی به سرعت خود را به هورش رساند و با صدای نسبتا بلندی فریاد زد:

_ببین بچه..ازت خوشم اومده،حیفه با این سر و تیپت زیر مشت و لگدای من از ریخت بیفتی!

راهت رو بگیر و برو.شتر دیدی،ندیدی..حالا هم هری!!

هورش چند قدم جلو تر رفت و درحالی که سعی می کرد،آرامش خود را حفظ کند گفت:

_باشه باشه...بدون دعوا هم می شه حرف زد.

سپس نگاهش را به آن پسر جوان که هنوز درحال کتک خوردن بود،دوخت و ادامه داد:

_مگه چی کار کرده که باید این جوری تاوان پس بده؟

علی دستش را روی سینه هورش گذاشت و او را به شدت،به عقب هل داد و با لحنی پرخاشگرانه گفت:

_این فضولی ها به تو نیومده!!

هورش به بهانه این که حواس او را پرت کند،دستش را به نشانه ی "باشه" بالا آورد و راهش را کج کرد.

علی پوزخند صدا داری زد و گفت:

_هه...از اولم می دونستم مال این حرفا نیستی!!

هورش برگشت و با صدای بلندی گفت:

_اشتباه فکر کردی!

سپس مشت محکمی روی گونه ی او فرود آورد.

صورت علی به شدت برگشت.خشم در نی نی چشمانش موج می زد.

پیراهن هورش را در دست پیچید و با سر ضربه ی محکمی به سر او وارد کرد.

درد زیادی در پیشانی هورش به وجود آمد.سرش گیج گرفت و دودو می زد.

صدای علی را شنید که به آن یکی مرد گفت:

_حمید فکر کنم اول باید کار این جوجه رو تموم کنیم!

هورش قبل از این که به خودش بیاید،مشت محکمی از طرف علی به صورتش اثابت کرد.طعم و بوی خون مشامش را پر کرده بود.

حمید از کتک زدن پسر جوان دست کشید و به طرف هورش حمله ور شد.

لگد محکمی به پای او وارد کرد،که باعث شد زانو بزند.

هورش نگاهی به پسر جوان انداخت که داشت تلاش می کرد روی پاهایش بایستد.

در همین لحظه لگد محکمی از طرف حمید به کمرش وارد شد.

نه این که نتواند از خود دفاع کند،"نه" می توانست!

اما می خواست فرصتی برای آن پسر فراهم کند تا از جایش بلند شود.

هر دو مرد هورش را زیر باد کتک گرفته بودند و مشت های پی در پی، به سر و صورت او حواله می کردند.

در همین لحظه،نگاه هورش به آن پسر افتاد که از دیوار گرفته بود و درحال بلند شدن بود.

هورش نیز بلند شد و مشت محکمی به شکم علی حواله کرد.

علی روی زمین افتاد و از درد به خودش پیچید.

هورش خواست دو مرتبه به سمتش حمله ور شود،که حمید از پشت سر،پیراهنش را چنگ زد و سعی کرد او را به زمین بزند.

هورش برگشت و او را به طرف دیوار هل داد و چند مشت پی در پی به شکمش وارد کرد.

سپس نگاهش را به سمت پسر جوان چرخاند و داد زد:

_بیا این سوئیچ منو بگیر و برو ماشین رو روشن کن، بدو...

سپس سوئیچ را به طرفش پرتاب کرد و آخرین مشتش را در صورت حمید فرود آورد که خون از بینی اش جاری شد.

درحالی که از آن ها فاصله می گرفت،با لبخند تمسخر آمیزی فریاد زد:

_شما می خواستین حال من جوجه رو جا بیارین!

ولی من جوجه حال شما دوتا قل چماغ رو جا آوردم..

سپس خنده ی بلندی سر داد و گفت:

_خداحافظ بدبختا!

سرش گیج می رفت،اما به هر زحمتی بود خود را به ماشین رساند و سوار شد.

پشت فرمان نشست و به سرعت از آنجا دور شد.

نگاهی به صورت خونین و مالین پسر انداخت.خم شد و جعبه ی دستمال کاغذی را از روی داشبورد برداشت و به طرفش گرفت:

_بهتره صورتت رو پاک کنی

پسر سری تکان داد و چند برگ دستمال برداشت و مشغول پاک کردن صورتش شد.

هورش درحالی که جعبه را روی داشبورد می گذاشت پرسید:

_اینا کی بودن؟ چرا داشتن به قصد کشت...

پسر حرف او را قطع کرد و گفت:

_طلبکار بودن!

چند وقت پیش،ازشون پول قرض گرفته بودم.

قول دادم سر یک ماه بهشون پس بدم.متاسفانه یک ماه کشید به چهار ماه !!

فرصت خواستم،وقت خواستم.

گفتم تا اخر همین ماه جورش می کنم،ولی حرف به گوشیشون نرفت که نرفت.

آخرش هم کشید به این دعوا و کتک کاری!!

هورش سرش را تکان داد و درحالی که نگاهش به مسیر رو به رویش بود گفت:

_خب چرا از اینا پول قرض گرفتی؟

مگه نمی شناختیشون؟!

پسر آهی کشید و گفت:

_چرا...ولی چاره ای نبود!

بگذریم،تو رو هم درگیر مشکلاتم کردم!

سپس دستش را به سمت هورش دراز کرد،لبخندی زد و گفت:

_ممنون که کمکم کردی.من مهرزاد هستم!

هورش نگاه طوسی رنگش را از رو به رو گرفت،دست او را فشرد و گفت:

_منم هورش هستم.از آشناییت خوشبختم مهرزاد

مهرزاد در حالی می خندید گفت:

_شرمنده!

امروز باعث شدم،توام یه دل سیر کتک بخوری

سپس دستانش را پشت گردنش قلاب کرد و به صندلی تکیه داد و گفت:

_هی یادش بخیر...آخرین باری که کتک خوردم 12 سالم بود،اونم از دست ناظم مدرسمون!

کتک کاری امروز برام تجدید خاطره شد!

هورش نگاهش را از مسیر گرفت و به چشمان مهرزاد دوخت و گفت:

_مگه الان چند سالته که افسوس 12 سالگیت رو می خوری؟

مهرزاد دستی به صورتش کشید و با شوخ طبی گفت:

_26 سالمه،پیر شدم نه؟

هورش تک خنده ای کرد و با دست به شانه ای او ضربه ای زد :

_تو دیوونه ای پسر!!

انگار نه انگار تا همین چند دقیقه پیش داشتی کتک می خوردی.

احساس می کنم اون مشتی که تو سرت خورده،مغزت رو جا به جا کرده!

_احتیاجی به اون ضربه نبود،مغز من جا به جای خدایی هست!

هورش نمی دانست در برابر این همه شوخ طبعی مهرزاد چه بگوید.

مهرزاد بر خلاف چهره ی آرامی که داشت،شاد و پر انرژی بود!

هورش غرق در افکارش بود که با صدای مهرزاد از آن ها فاصله گرفت.

_بهش فکر نکن،یا خودش می آد یا نامش!

هورش خندید و گفت:

_یکی دو تا که نیستن،به کدومشون فکر کنم؟

مهرزاد نیز خندید و با چشم به صندلی که هورش روی آن نشسته بود اشاره کرد:

_تو چرا زیرت دستمال پهن کردی برادر؟

_دست رو دلم نذار که خونه برادر!

_مگه چی شده؟

_امروز مثل همیشه رفتم دانشگاه.سر جای همیشگیم نشستم.

نگو اون دختره ی روانی آدامس چسبونده بود به صندلیم!

منم از همه جا بی خبر،بلند شدم برم کنفرانس بدم.

حالا کنفرانس دادن من همانا و سوژه خنده شدن هم همانا!

_پس قضیه لج و لجبازیه!

معلومه طرف خیلی ازت شاکی بوده که این مدلی تلافی کرده!

هورش خندید و گفت:

_آره خب...ولی فکرش رو هم نمی کردم همچین کاری بکنه!

_اتفاقا همیشه همون چیزی که فکرش رو هم نمی کنی اتفاق می افته!

هورش سرش را به معنی تایید حرف او تکان داد و گفت:

_حالا از کدوم طرف برم شازده؟!

_چی؟

_می گم خونتون کجاست؟ آدرس بده برسونمت!

_نه نه...اصلا! همین ب*غ*ل بزن کنار پیاده می شم.

_حرفشم نزن! آدرس بده می رسونمت.

مهرزاد به ناچار آدرس را داد و بعد از مدتی رسیدند.

مهرزاد با دستش ضربه ی آرامی به پای هورش زد و گفت:

_خب پیاده شو بریم.

_کجا؟

_خونه دیگه!

_نه ممنون من باید برگردم!

_نه دیگه نشد! مرسی و ممنون،نمی آم و نمی شه و اما و اگر نداریم!

سپس به سمت آپارتمانشان اشاره کرد:

_پیاده شو بریم!

_مهرزاد من که گفتم...

_هیس! پیاده شو دیگه!

هورش به ناچار از ماشین پیاده شد و همراهش وارد ساختمان شد.

سوار آسانسور شدند و مهرزاد دکمه ی مربوط به طبقه ای که زندگی می کردند را فشرد.بعد از چند دقیقه رسیدند.

مهرزاد دسته کلیدی از جیبش بیرون آورد و در را باز کرد و با صدای بلندی گفت:

_یا الله... مامان مهمون داریم!

سپس با لبخند نگاهی به هورش کرد و او را به داخل خانه هدایت کرد.

خانه شان کوچک و نقلی بود،اما قشنگ و دلباز!

آشپزخانه رو به روی در ورودی بود و کنارش راه رویی بود که منتهی می شد به اتاق ها.

هورش درحال بازرسی اطرافش بود که سهیلا سراسیمه جلو آمد و با نگرانی پرسید:

_اوا خدا مرگم بده!

چه بلایی سرتون اومده؟ کی این کار رو کرده؟!

هورش به آرامی سلام کرد کرد که سهیلا گفت:

_سلام پسرم،توام که حال و روزت هیچ تعریفی از مهرزاد نداره!

برید بشینید تا من برم پانسمان و ضد عفونی بیارم.