*****
جانان خودش را برای هزارمین بار در آینه چک کرد. سهند، تک نگاهی روانه اش کرد و با پوزخندی گوشه لب گفت:
مطمئنی طرف استادته دیگه؟
جانان تکه اش را روی هوا گرفت:
زهرمار.
-صدبار خودتو تو آینه نگاه کردی.
و باز هم تک نگاهی روانه جانان کرد. سپس ادامه داد:
حالا چرا جواب زنگای سبحانو نمیدی؟ امروز کلی به من غر تورو زد...
-ترسیدم جوابشو بدم. بذار فردا خودم بهش زنگ میزنم... کجا قرار شد برید حالا؟
-آیه پیشنهاد داد امیرحسینو ببریم شهربازی، بعدم بریم یه جا شام بخوریم...
جانان خندید و آخرین نگاه را به خودش انداخت:
الکی گفته امیرحسینو ببریم. اونروز به من میگفت خیلی وقته خودش شهربازی نرفته...
سهند بی توجه به حرف جانان، تک نگاهی از آینه به امیرحسینی که با موبایل او سرگرم شده بود و قطار بازی میکرد انداخت، سپس با صدای آرام خطاب به جانان گفت:
کی دوباره برای گفتار درمانی میبریش؟
جانان به عقب چرخید و اوهم تک نگاهی به پسرش انداخت...
-نمیدونم. احتمالا از هفته بعد ببرمش. ولی این مدت اصلا وقت هیچیو ندارم. حتی سر وقت هم نمیتونم برم از مهد برش دارم. باید زنگ بزنم به پرستار قبلیش ببینم تایمش آزاده این چند وقت؟
سهند نچی کرد:
پرستار نمیخواد. خودم هستم میبرمش دیگه...
جانان لبخند آرامی زد و سپس، به آرامی لپ سهند را کشید:
من تا وقتی تورو دارم چی میخوام دیگه؟
سهند لبخند کجی زد و بعد، نفس عمیقی کشید.
-راستی خونه چیشد؟
-امروز که جمعه بود. از فردا میریم دنبالش...
-به عمه گفتی؟
-نه هنوز. الان بگم میخواد گیر بده برگردم اصفهان... بذار موقع اسباب کشی بهش میگم.
و تک نگاهی روانه جانان کرد:
تو چیزی نگی بهشا...
-خیلی‌خب. از سبحان بپرس ببین وقت نداره بیاد باهات؟ اون از این چیزا بیشتر سر در میاره... اگه منم وقت داشتم میام باهات...
-سردراوردن نداره که... محسن هست دوتایی میگردیم...
و پوفی کشید:
فقط الان دغدغم اینه پول پیشی که برای این خونه دادیم خیلی کمه، هربار خواست چیزی اضافه کنه به کرایه اضافه کرد. میترسم بااین پول پیش تا آخر ماه جاییو پیدا نکنم...
-خب خونه من هست دیگه... تا وقتی پیدا کنی میای خونه من میمونی...
سهند ابرویی بالا انداخت و نگاهی روانه جانان کرد:
جان؟
جانان شانه ای بالا انداخت:
چیه؟ من هفتسال و خورده ای با شما زندگی کردم... از وقتی تو اومدی تهران هم که دم به دیقه خونه منی... خب اثاثیتم برمیداری میاری دیگه...
سهند تک خنده ای کرد و تا آمد حرفی بزند امیرحسین از عقب تلفن را به بازویش کوبید و بریده بریده گفت:
عمو... عمو...
سهند از آینه نگاهی به او انداخت:
جانم؟ چیه؟
-بازی...
سهند اشاره ای به جانان زد و گفت:
گوشیو ازش بگیر ببین چی شده.
جانان به آرامی موبایل را از دست امیرحسین بیرون کشید و نگاهی به آن انداخت. سهند سر حرف قبلی بازگشت:
من از مامان فرار کردم حالا بیام پیش تو بمونم؟ ورژن دوِ مامان...
جانان همانطور که با تلفن درگیر بود، گفت:
دلتم بخواد... بعدشم... نگفتم بیای بمونی پیش من که. گفتم اگه خونه پیدا نکردی بیاچند وقت بمون...
-وسایلمم بیارم بذارم وسط خونت...
جانان موبایل را به امیرحسین باز گرداند و با طعنه گفت:
حالا انگار چقدر وسیله داره. چهارتا تیرتخته داری که موقع اسباب کشی بندازشون بره دیگه، از رده خارج شدن اونا...
جانان این را گفت و نگاهی در اطراف چرخاند:
فکر کنم همین رستوران روبه روییِ.
سهند نگاهی به رستوران انداخت و سپس، گوشه خیابان نگه داشت:
آخرشب بیام دنبالت؟
جانان بار دیگر نگاهی از آینه به خودش انداخت و گفت:
فکر کنم خودش برسونتم... ولی بازم بهت خبر میدم...
و سپس به سمت امیرحسین چرخید:
یه بوس بده به مامان.
امیرحسین گونه اش را به لبهای مادرش چسباند و سپس به آرامی گفت:
جانان خودش را برای هزارمین بار در آینه چک کرد. سهند، تک نگاهی روانه اش کرد و با پوزخندی گوشه لب گفت:
مطمئنی طرف استادته دیگه؟
جانان تکه اش را روی هوا گرفت:
زهرمار.
-صدبار خودتو تو آینه نگاه کردی.
و باز هم تک نگاهی روانه جانان کرد. سپس ادامه داد:
حالا چرا جواب زنگای سبحانو نمیدی؟ امروز کلی به من غر تورو زد...
-ترسیدم جوابشو بدم. بذار فردا خودم بهش زنگ میزنم... کجا قرار شد برید حالا؟
-آیه پیشنهاد داد امیرحسینو ببریم شهربازی، بعدم بریم یه جا شام بخوریم...
جانان خندید و آخرین نگاه را به خودش انداخت:
الکی گفته امیرحسینو ببریم. اونروز به من میگفت خیلی وقته خودش شهربازی نرفته...
سهند بی توجه به حرف جانان، تک نگاهی از آینه به امیرحسینی که با موبایل او سرگرم شده بود و قطار بازی میکرد انداخت، سپس با صدای آرام خطاب به جانان گفت:
کی دوباره برای گفتار درمانی میبریش؟
جانان به عقب چرخید و اوهم تک نگاهی به پسرش انداخت...
-نمیدونم. احتمالا از هفته بعد ببرمش. ولی این مدت اصلا وقت هیچیو ندارم. حتی سر وقت هم نمیتونم برم از مهد برش دارم. باید زنگ بزنم به پرستار قبلیش ببینم تایمش آزاده این چند وقت؟
سهند نچی کرد:
پرستار نمیخواد. خودم هستم میبرمش دیگه...
جانان لبخند آرامی زد و سپس، به آرامی لپ سهند را کشید:
من تا وقتی تورو دارم چی میخوام دیگه؟
سهند لبخند کجی زد و بعد، نفس عمیقی کشید.
-راستی خونه چیشد؟
-امروز که جمعه بود. از فردا میریم دنبالش...
-به عمه گفتی؟
-نه هنوز. الان بگم میخواد گیر بده برگردم اصفهان... بذار موقع اسباب کشی بهش میگم.
و تک نگاهی روانه جانان کرد:
تو چیزی نگی بهشا...
-خیلی‌خب. از سبحان بپرس ببین وقت نداره بیاد باهات؟ اون از این چیزا بیشتر سر در میاره... اگه منم وقت داشتم میام باهات...
-سردراوردن نداره که... محسن هست دوتایی میگردیم...
و پوفی کشید:
فقط الان دغدغم اینه پول پیشی که برای این خونه دادیم خیلی کمه، هربار خواست چیزی اضافه کنه به کرایه اضافه کرد. میترسم بااین پول پیش تا آخر ماه جاییو پیدا نکنم...
-خب خونه من هست دیگه... تا وقتی پیدا کنی میای خونه من میمونی...
سهند ابرویی بالا انداخت و نگاهی روانه جانان کرد:
جان؟
جانان شانه ای بالا انداخت:
چیه؟ من هفتسال و خورده ای با شما زندگی کردم... از وقتی تو اومدی تهران هم که دم به دیقه خونه منی... خب اثاثیتم برمیداری میاری دیگه...
سهند تک خنده ای کرد و تا آمد حرفی بزند امیرحسین از عقب تلفن را به بازویش کوبید و بریده بریده گفت:
عمو... عمو...
سهند از آینه نگاهی به او انداخت:
جانم؟ چیه؟
-بازی...
سهند اشاره ای به جانان زد و گفت:
گوشیو ازش بگیر ببین چی شده.
جانان به آرامی موبایل را از دست امیرحسین بیرون کشید و نگاهی به آن انداخت. سهند سر حرف قبلی بازگشت:
من از مامان فرار کردم حالا بیام پیش تو بمونم؟ ورژن دوِ مامان...
جانان همانطور که با تلفن درگیر بود، گفت:
دلتم بخواد... بعدشم... نگفتم بیای بمونی پیش من که. گفتم اگه خونه پیدا نکردی بیاچند وقت بمون...
-وسایلمم بیارم بذارم وسط خونت...
جانان موبایل را به امیرحسین باز گرداند و با طعنه گفت:
حالا انگار چقدر وسیله داره. چهارتا تیرتخته داری که موقع اسباب کشی بندازشون بره دیگه، از رده خارج شدن اونا...
جانان این را گفت و نگاهی در اطراف چرخاند:
فکر کنم همین رستوران روبه روییِ.
سهند نگاهی به رستوران انداخت و سپس، گوشه خیابان نگه داشت:
آخرشب بیام دنبالت؟
جانان بار دیگر نگاهی از آینه به خودش انداخت و گفت:
فکر کنم خودش برسونتم... ولی بازم بهت خبر میدم...
و سپس به سمت امیرحسین چرخید:
یه بوس بده به مامان.
امیرحسین گونه اش را به لبهای مادرش چسباند و سپس به آرامی گفت:
ملک محبت
20فصل دوم کجاست