رمان زوال اطلسی ها به قلم یاسمین منصوری

ژانر: عاشقانه، اجتماعی، هیجان انگیز و کمی جنایی

خلاصه:

گلاره دختر تنها و افسرده ای است… گذشته ی تاریک و بدی دارد. انقدر سیاه و زشت که سعی دارد فراموشش کند.

بلاخره و همان طور که می خواهد یک اتفاق، زندگیش را عوض می کند و باعث می شود فرشته ی نجات و مرد زندگیش را پیدا کند…

مردی که تنهاست، حتی از گلاره هم تنها تر.. اما با تمام تنهایی هایش می شود نقطه ی شروعِ جاده ی زیبا و سرسبزی در کویر زندگیِ گلاره.

همه چیز خوب نمی ماند و اتفاقاتی برایش می افتد. اتفاقاتی که گلاره را تا سر حد مرگ می ترساند…

ترسِ از دست دادن دوباره ی همه چیزش…

ترس از تکرارِ مکررات…!

برای نجات دادن زندگیش تنها یک کار می کند؛..پایا ن مناسب شخصیت داستان

از زبان نویسنده رمان

دوستانی که من و میشناسن میدونن من دوست ندارم تکراری بنویسم…ولی…

این خیلی هم ایده اش نو نیست…خودم کتابی با این مضمون توی انجمن ندیدم ولی کلا چیزه خیلی کمی هم نیست و ممکنه بگید تکراریه.

اما تکراری بودنِ ایده ملاک نیست.

نگاه کن من چه بی پروا، چه بی پروا به مرز قصه های کهنه می تازم

نگاه کن با چه سر سختی تو این سرما برای عشق یه فصل تازه می سازم

منم قول میدم فصل جدید و تازه ای برای عشق بسازم حتی با استفاده از قصه های تکراری.

داستان من سرشاره از بی پروایی…گذروندن خط قرمزها. به طوری که مدام و سر هر اتفاقی غافلگیر می شید.

آدمای رمان من مثل داستان ها پرنس و پرنسس نیستن. هم بدن هم خوب. یه جا بدِ بدن یه جا خوبِ خوب…غیر قابل پیش بینین…مثل آدمای واقعی…

مقدمه:

موهايِ ژوليده

ريملِ ريخته

چشمانِ پف کرده

قرمزي رژِ لب بيست و چهار ساعته که حالا تا روي چانه آمده

يک قيافه پر از کسالت

پر از خوابِ نداشته

خسته

خسته

چيز تازه اي نيست

هر صبح خودش را اين چنين مي بيند

هر روزِ خدا

در آينه دنبال زيبائي نيست که

دنبالِ

خودش مي گردد

زني که هر شب در دست هاي گمنام ترين مردهاي شهر

گم مي شود

هر صبح

هر صبح

دنبالِ خودش مي گردد

تک تک ما در گم شدن آدمها سهيم هستيم

نيکي فيروزکوهي

* فصل اول: جاده اي به ناکجا آباد *

صداي بلند موسيقي در فضا پخش مي شود و گوشم را از صداهاي در هم و برهم و گوش خراش، پر مي کند. مي گويم گوش خراش چون مثل جواناني که بين دود مي رقصند مست و نشئه نيستم.

دستم را روي پيشانيم مي کشم و حس مي کنم دارم کم کم سردرد مي گيرم. با صداي جيغِ بنفش و دخترانه اي که از حفره هاي گوشم وارد مغزم مي شود و رشته هاي نازک عصبيم را پيچ و تاب مي دهد، گيلاس شراب سفيد که از اول مهماني تا به حال فقط چند جرعه مزه مزه اش کرده ام را روي ميز مي کوبم.

از فشاري که به پايه ي گيلاس وارد مي شود شرابِ بي رنگ موج مي خورد.

نگاهم به تکان هاي ظريف امواجش خيره مي ماند و خودم در دنيايي که به سادگي نمي توان ديد، گم مي شوم...مثل کساني شدم که روزي به نظرم مضحک مي آمدند.

کساني که که دورو برم مي ديدم...يک گوشه مي نشستند شرابشان را مزه مزه مي کردند و بدون ذره اي توجه به اطرافشان در دنياي ديگري گم مي شدند...دنيايي که مثل دنياي حالاي من قابل لمس نبود.

دنيايي که در گذشته به جدايي و رفتن غير قابل باوري ختم مي شود...گذشته اي که...گذشته اي که هنوز هم گذشتنش برايم قابل باور نيست.

نه اينکه بخواهم گذشته برگردد. مهيار ارزشش را ندارد. ارزش تکرارِ مکررات را ندارد...ارزشِ...

اون که رفته ديگه رفته...ديگه برگشتن نداره.

اگر هم بازگردد جايي ندارد تا بماند. همه چيز تمام شده.

طوري تمام شد که آسمان و زمين هم جايشان را براي ما عوض کنند، هيچ چيز به جاي اولش برنمي گردد.

چشمانم پر مي شوند.

خيانت درد دارد...حس کمبود دارد...هميشه از خودت مي پرسي...چه کردم؟ کمبودم چه بود؟ چه برايش کم گذاشتم؟!

يادت مي رود بخاطر ذات خرابش است که تنها رهايت کرده...فکر اين که کمبود داري روح و جسمت را مي خورد و نابودت مي کند.

صداي زمزمه وار ريحانا در فضا مي پيچد:

Find light in the the beautiful sea I choose to be happy

نور رو توي درياي زيبايي پيدا کن من خوشحال بودن رو انتخاب مي کنم

You and I, You and I

من و تو، من و تو

We’re like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون بوديم

You’re a shooting star i see A vision of ecstasy

تو يه شهابي، من بُعدي از شوريدگي رو ميبينم

When you hold me, i’m alive

وقتي منو بغل مي کني احساس سرزندگي مي کنم

We’re like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون بوديم

چقدر حس غريب و آشنايي برايم دارد اين آهنگ. صداي آرامش بخشِ موسيقي زير پوستم مي دود و خودم را مي بينم که دست دور گردن مردانه اش حلقه کردم و مي رقصم.

لب هاي خندانم با صداي خواننده باز و بسته مي شود و زمزمه مي کنم:

I knew that we’d become one right away Oh right away

من ميدونستم از همون موقعي که ديدمت مي دونستم يکي ميشيم

At first sight I felt the energy of sun rays

از همون موقعي که انرژي پرتو هاي خوشيد رو حس کردم

I saw the life inside your eyes

من زندگي رو تو چشماي تو ديدم

So shine bright, tonight

پس امشب بدرخش

You and I

من و تو

We’re beautiful like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون زيبا بوديم

Eye to eye, so alive

چشم تو چشم، خيلي سرزنده

We’re beautiful like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون زيبا بوديم

Shine Bright like a diamond

مثل يک الماس بدرخش

Shine Bright like a diamond

مثل يک الماس بدرخش

Shining Bright like a diamond

درخشيدن مثل يک الماس

We’re beautiful like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون زيبا بوديم

چشمانم هنوز به مايي خيرست که متعلق به زمان گذشته است...گذشته اي نه چندان دور و به اندازه ي کافي نزديک که هنوز بخاطرش غمگين باشم.

جلوي رويم مي بينم که سرش لا به لاي موهاي روي گوشم گم مي شود و زمزمه وار در گوشم مي گويد:

-عـــــاشقتم!

آه پر دردي مي کشم و يادم مي آيد دختراني که گوشه اي مي نشستند را مسخره مي کردم و مي گفتم: - خيلي تو فازن...اگر انقدر غمگينن چرا ميان مهموني؟!

نطق مي کردم دنيا دو روز است و ارزشش را ندارد براي هيچ کس از دستش بدهي.

پوزخند صدا داري مي زنم.

"آدما خيلي قشنگ قشنگ حرف ميزنن ولي واي به روزي که پاي عمل بياد وسط...واي به اون روز..."

حالا مي بينم کسي که من باشم بين مردم شاد مي آيد تا فراموش کند گذشته هارا، تا شاد باشد اما تکرار همان مکرراتي که نمي خواهد به يا آورد ديوانه اش مي کند...

در خودم جمع مي شوم و با بغض خيره مي شوم به مردمي که همه چيزم را مي دهم تا مثل آنها شاد باشم. حالا بهاي اين شادي هرچه که مي خواهد باشد...!

Palms rise to the universe As we

دست ها به سمت کائنات بالا ميرن درست مثل ما

moonshine and molly

نور ماه و مُلي

Feel the warmth we’ll never die

گرمارو حس ميکنم ما جاودانه ميشيم

We’re like diamonds in the sky

ما مثل الماس هاي توي آسمون بوديم

نگاهم از مايي که در حال محو شدن است کنده مي شود و بي طاقت از روي مبل بلند مي شوم. چشمم را دور تا دور سالن مي چرخانم...دنبال نسيم مي گردم ولي پيدايش نمي کنم.

سرم با حرکت چشمم گيج مي خورد و زير لبي به کسي که نمي دانم کيست فحش مي دهم.

دختر و پسري در حالي که پسر دستش را دور گردن دختر انداخته و چيزي در گوشش پچ پچ مي کند از کنارم مي گذرند و با برخورد شانه ي پسرک با شانه ام تلويي مي خورم.

مست نيستم حواسم پرت است...مدت هاست که حواسم اينجا نيست...از کي؟

فرصت فکر کردن به گذشته را پيدا نمي کنم چون چشمم به نيسم مي خورد. حواسم جمع مي شود. دستي به پيشانيم مي کوبم و از اينکه تنها ولش کردم پشيمان مي شوم.

سرعت زيادي به قدم هام ميدم و به طرفش مي دوم. پوست لبم را به دندان مي گيرم و بالاي سرشان مي ايستم.

نسيم در حال خودش نيست...دندان قروچه اي مي کنم. سرش مدام جلو و عقب مي رود و با ريتم آهنگ تکان مي خورد.

صدايش مي زنم:

-نسيم؟

حواسش نيست.

بيشتر مي ترسم...به من قول داده بود. دستم را روي شانه هاي ظريفش مي گذارم و تکانش مي دهم. مثل شاخه ي نازک و خشکيده اي، در دست باد سهمگين مي لرزد.

رو به پسري که کنارش نشسته مي کنم و با صداي لرزاني مي پرسم:

-حالش خوبه؟

پسر وضعش از نسيم بهتر و حواسش کم و بيش با من است:

-اون الان حالش از تو خيلي بهتره!

بي قرار چنگي به موهايم مي زنم...نبايد مي آوردمش...چکار کردم؟

دستانم مي لرزند، از پسرک مي پرسم:

-بالاست؟ (اصطلاحي براي کسايي که توي فاز موادند.)

پسر يک لنگه از ابروهاي نازک و برداشته اش را بالا مي برد و سرش را کج مي کند:

-خيلي بالاست...

مي فهمم خودش هم آن بالا بالاهاست. با ديدن پايپ (وسيله اي با انتهاي حبابي شکل براي مصرف شيشه) روي ميز آب دهانم را ناخودآگاه قورت مي دهم:

-با دوستم چکار کردي بي شرف؟

مردمک چشم پسر براي چند ثانيه بالا مي رود و پلکش مي پرد. دلم مي ريزد. چنگ مي زنم به دست لرزان نسيم...در حال و هواي خودش است و با ضرب از روي صندلي بلند مي شود.

مچ دستش را فشار مي دهم. آخش بلند مي شود. از تکرار گذشته ها مي ترسم.

اي کاش با خودم نمي آوردمش...چرا از او غافل شدم؟ ديوانگي کردم.

از توهم زدن هايش خسته شده ام...دوباره بايد تحملش کنم؟ براي بار هزارم مي گويم که اي کاش با خودم نمي آوردمش.

پالتو و شالش را با زور تنش مي کنم...جيغ مي زند و سعي دارد به من بگويد که حالش خوب است.

ميدانم الان خوب است و تا فردا و پس فردا هم شايد خوب بماند اما بعدش از قبل هم بيشتر به شيشه نياز خواهد داشت.

دنبال خودم مي کشمش و سرش داد مي زنم:

-دختره ي ديوونه...يه ماه و با بدبختي تحمل کردي. اين چه کاري بود؟

سعي دارد مچش را از دستم بيرون بکشد:

-به تو چه...به چه حقي توي زندگيم دخالت مي کني؟ س.ل.ي.ط.ه ي عوضي دستم و ول کن شکست!

دستش را محکم تر فشار مي دهم:

-ولت کنم که فردا باز بياي بيفتي به پام ترکت بدم؟

شيدا جلوي در ايستاده و به محض ديدن ما به سمتمان مي آيد:

-چي شده گلاره سرو صدا راه انداختيد؟

چشمش روي مچ دست نسيم قفل مي شود:

-دستش و ول کن طفلک و.

-تو لازم نکرده دايه ي عزيز تر از مادر شي...صد دفعه گفتم نسيم اينجور جاها نبايد بياد. تو که گفتي جو مهموني سالمه! تو که گفتي فقط تو بند و بساطشون م.ش.ر.و.ب هست!

شيدا لبش را مي گزد و نمي داند جوابم را چطور بدهد...

خدايا آدم هايت را مي بيني؟ اين هارا تو خلق کردي؟! آدم آشغالي مثل شيدا فقط چون هم پايِ مهماني رفتن و هزار جور کثافت کاري داشته باشد نسيمِ بدبخت مرا دوباره درگير مي کند. خدايا دنيايت را مي بيني؟ بهشتت را به آتش بکش...نه نيازي به بهشت داري و نه جاي اضافه در جهنم...پس بهشتت را به آتش بکش.

ارزش اينکه با او دهان به دهان بگذارم را ندارد او هم يکي بدبخت تر از نسيم است. يکي بدبخت تر از منِ بدبخت...

نسيم در حياط دستش را با زور از دستم بيرون مي کشد:

-ولم کن خودم دارم ميام ديگه...ج.ن.د.ه... فازم و پروندي!

دستش را رها مي کنم و کشيده ي محکمي توي گوشش مي زنم:

-واست متاسفم...من خر و بگو انقدر تحملت کردم. برو گم شو هر گهي که ميخواي بخور.

انقدر جدي مي گويم که مي ترسد. توي چشمان قهوه اي رنگش ترس از تنهايي را مي بينم. همان اندک رنگ هم از صورت لاغر و استخواني اش مي پرد.

برمي گردم تا بروم...با خودم مي گويم ديگر بس است. هرچه کشيدم بس است. خودش نخواست...

دستي دور بازويم چنگ مي شود و با گريه به التماس ميفتد:

-گلاره؟ نکن دختر! با من اينطوري نباش...تو که ميدوني درد من و لعنتي. تو که خودت کشيدي.

مي آيد و رو به رويم مي ايستد. حالت هايش را مي شناسم. تعادل رفتاري ندارد، براي همين هم فحش هايش را به دل نمي گيرم.

هنوز دستم را سفت چسبيده:

-گه خوردم گلاره...به خدا بار آخر بود...پسره ي بي شرف تح.ريکم کرد. تو رو خدا گلاره! من بدون تو چيکار کنم؟ به خدا بدون تو مي ميرم.

دلم به حالش مي سوزد و زير چشمي نگاهش مي کنم.

پشت دستش را روي بيني اش مي کشد و ادامه مي دهد:

-خودت که ميدوني تو نباشي صبح فردارو هم نمي بينم.

بازويم را با حرص بيرون مي کشم...نمي خواهم ولش کنم اما تا مي بينم تنور داغ است نان را مي چسبانم:

-ديگه خستم کردي نسيم...اين يه ماه از زندگي و هزار جور مکافاتم زدم تا حواسم بهت باشه. از سر شب گير دادي با من بياي که چي بشه؟ همين و مي خواستي؟

چشمانش از مصرف شيشه مثل چند ساعت پيش نيست و توي مردمکش دو دو مي زند. لپ هايم را باد مي کنم و نفسم را بيرون مي فرستم.

به سمت در آهني مي روم:

-تو که مارو به ف.ا.ک دادي با اين کارات. زود باش بريم ببينم بايد چه خاکي بريزم تو سرم.

سوار ماشينش مي کنم اما مي دانم امشب با او مصيبت دارم. از همين حالا مي دانم امشب و فردا شب و شايد شب بعدش را بخاطرِ مصرف شيشه نخواهد خوابيد و روز و شب من را هم مثل خودش سياه مي کند.

رو به روي آپارتمان نگه مي دارم، کليد هارا مي دهم دستش و مي گويم:

-تو برو بالا من برم داروخانه ي شبانه روزي ديازپام بخرم...فکر مي کنم تموم شده.

چشمانش مي ترسد و با شک و دو دلي مي پرسد:

-ميخواي براي من قرص خواب بخري؟

چشم غره ي نافرمي به چشمان بيرون زده اش مي روم:

-نه پس براي عمم ميخوام...با من يکه به دو نمي کني ها! زود برو بالا.

مي دانم دلش نمي خواهد بخوابد و به قول معروف مي خواهد آن بالا بالاها بماند ولي من نمي گذارم. خوشي اش که زير دندانش برود من را مي پيچاند و باز دنبال شيشه مي رود. براي يک شيشه اي اين شب زنده داري ها مزه ي خاصي دارد.

چيزي نمي گويد و به سمت در آپارتمان مي رود. آهي مي کشم و به پرايد قراضه ي نسيم گاز مي دهم. چون داروخانه نرديک است، ماشين را داخل پارکينگ پارک مي کنم و پياده و قدم زنان در برف ها راه ميفتم. برف ها زير پايم جيغ مي کشند و روي اعصاب خسته ام خط مي اندازند.

نسيم فقط برايم دوست است...تنها دوستي که از دوران ه.ر.ز.گ.ي هايم مانده. چرا برايش اين کارها را مي کنم؟ چون خودم کشيدم...مي دانم کسي که شيشه مي کشد تحت هيچ شرايطي نمي تواند تنهايي ترک کند.

بايد يار و ياوري داشته باشد. کسي که شش دانگ حواسش به او باشد.

من هم چون درکش ميکنم عزمم را جزم کرده ام، کمکش کنم و از طرفي وجود نسيم من را از تنهايي درمياورد.

بي حوصله و اخمو وارد داروخانه مي شوم. مردي که پشت پيشخوان ايستاده فک اضافي گير آورده و راحت قرص خواب به من نمي دهد.

انگار خوشش مي آيد با يک دختر تنها ساعت دو نصفِ شب لاس بزند. انقدر صبوري مي کنم تا بلاخره بسته ي قرص خواب توي دست مشت شده ام قرار مي گيرد.

هنوز چند قدم از داروخانه فاصله نگرفته ام و نور سردرش از گوشه ي چشمم برق مي زند که حس مي کنم صداي جيغ و داد برف ها دو تا شده. انگار يکي مثل من پا به دلشان مي گذارد و ناله هاي دلخراششان را بلند مي کند.

دستان لَخت و سرخ شده از سرمايم را توي جيب گشاد و بلند پالتو سُر مي دهم و فقط دعا مي کنم مرد نباشد...

انگار فکرم زيادي دور از ذهن است. اين موقع شب زن در خيابان چه مي کند؟ پس دعا مي کنم اگر هم مرد است کاري به کارم نداشته باشد.

چيزي براي از دست دادن ندارم و چه بسا اگر که داشتم، حالا دلم بي قرار مي شد و به در و ديوار سينه ام مي کوبيد ولي حوصله ي مزاحم را هم ندارم. دل نگران نسيمم...

سردرگم و سرگردان به راهم ادامه مي دهم. صداي جاي پاها پر از آرامش، با طمانينه و البته پر صلابت و محکم است.

ناخودآگاه ميدانم متعلق به يک مردند...نه فقط جنس مذکر بلکه يک مرد. از کجا ميدانم؟ چون مردانه اند، چون...نمي دانم...! فقط حسش مي کنم.

سعي مي کنم ذهن پخش و پلايم را از زير قدم هاي مرد جمع کنم و بدون توجه به او به راهم ادامه دهم.

سرم را بالا مي گيرم، چشمم توي سياهيِ جاده گم مي شود. چرا انقدر تاريک است؟ انگار فاز شب ها خاموشند.

ترس به جانم مي افتد و مي خورتم. ياد داستان هايي که از گوشه و کنار به گوشم رسيده، ميفتم. قتل و غارت و ت.ج.ا.و.ز و دزدي.

ناخودآگاه از حرکت مي ايستم...توجهم جلب مي شود به صداي قدم ها که ديگر شنيده نمي شوند. فقط سکوت محض است...!

بيشتر مي ترسم و به جاي اينکه به راهم ادامه بدهم تا از صداي قدم هايش تشخيص دهم، هنوز کسي پشتم مي آيد يا نه سرم را مي چرخانم و نگاه بي قرارم را به جاده مي دوزم.

فاز شب خاموش است و نديده مي دانم شکستن لامپش کار بچه هاست. زير فاز شب معلوم نيست و فقط سياهي مي بينم.

يک متر دور تر ار جايي که من مثل ميخي در تابوت، توي زمين برفي فرو رفته ام جاي رد پايي رويِ سپيدي ها به چشم مي خورد. کسي را نمي بينم اما ناخودآگاه حضورش را حس مي کنم. خوب که گوش مي سپارم صداي نفس هاي آرام و محکمش را مي شنوم.

چشمانم را باريک کرده و دقيق تر نگاه مي کنم. بلاخره مي بينمش...!

البته سايه ي محو و سياهي که از شب تيره تر است و فقط وقتي با دقت نگاه مي کنم مي توانم نقشي از اندامش را از سياهي تفکيک کنم.

صداي لرزانم با زور از گلويم بيرون مي پرد:

-کي اونجاست؟

چند ثانيه نگذشته صداي خش خشي مي آيد و حس مي کنم عقب گرد مي کند. تعجب مي کنم! انگار بازيش گرفته.

رويم را مي گيرم و با قدم هاي تند و سريع به راهم ادامه مي دهم. اصلا حوصله ي دردسر ندارم. اين جاده ي کوتاه هم انگار قصد تمام شدن ندارد و جلوي چشمان هراسان من کش مي آيد.

نفس هاي تب دارم به نوک بيني ام که مطمئنم از سرما سرخ شده مي خورد و آن را به گزگز مي اندازد.

نمي دانم از ترس است يا از سرما ولي اشک توي چشمانم حلقه زده. بيني ام را محکم بالا مي کشم و هرچقدر گوش مي دهم صدائي نمي آيد.

خيالم راحت مي شود و با آرامش بيشتري قدم هايم را در سپيدي برف ها فشار مي دهم و پشت سرم جايشان مي گذارم.

يادم مي آيد مرد روزهاي گذشته ي من چقدر دوست داشت، که دوست داشتم محکم و يهويي توي برف ها قدم بزنم...به بالا پايين پريدن هايم مي خنديد و تا مرا نمي بوسيد، خيالش راحت نمي شد.

مرا که نمي ديد زودي دلش مي گرفت...!

بهم مي گفت هر جاي دنيا که باشي نگاه من چشم به راهته...من هم باورم شد...بـــاورم...

ترس از يادم مي رود و در اين سرما دلم به خاطراتش گرم مي شود.

همه ي وجودم پر مي کشد به گذشته ها...پر مي شوم از خالي شدن.

مهيارم چرا؟ ما که با هم دنيا را زير و رو مي کرديم. شده بوديم شب و روزِ دنياي هم!

قطره اشکِ لجوجي مژه هايم را تر مي کند و از زير پلکم سرازير مي شود...

وقتي دلت شکست تنها و بي هدف

شب پرسه مي زني از هر کدوم طرف

روزاي خوبت و انکار مي کني

اين واقعيت و تکرار ميکني

اطرافيانت و از دست ميدي و

افسرده ميشي و از دست ميري و

دور خودت همش ديوار مي کشي

افسوس ميخوري

سيگار مي کشي

صورت مهيار را بين بارش کرکي شکل، سفيد و زيباي برف توي ذهنم رسم مي کنم. برايم از هر نقش و طرحي ملموس تر است...آخر روزي قبله گاهم بود. طرح خوش نقش نگاهش زيباترين چيزي بود که مي شد بدان خيره شد...به من زندگي تزريق مي کرد. روزم را مي ساخت...

با مهيار خيالي درد و دل مي کنم...ازش گله ها دارم. از خيالش نمي ترسم...از پرپر شدن غرورم نمي ترسم. خالي مي شوم. اينطور خالي مي کنم دل پر دردم را.

تو که مي گفتي به جنگ هر چيزي که سد راهمان شود مي روي. مي گفتي تمام لحظه هاي زندگيم که با تو نيست تلف مي شود. ازم سير شدي نه؟ حق داري! گناه من نبود...تقصير تو هم نيست. زمانه نخواست. با ما سر ناسازگاري گذاشت.

بي من چه مي کني مهيار؟ راضي شدي؟ راحت شدي مرا از زندگيت بيرون کردي؟ خوشبختي؟ آرزو مي کنم که باشي...نفرينت نمي کنم. نه بخاطر اينکه بخشنده ام...نه...فقط نفرينت نمي کنم چون طاقت غصه خوردنت را ندارم.

حالا کي شب ها دستش را فرو مي کند لاي موهاي سياه و قشنگت؟ کي مثل من مي تواند آرامت کند؟ امروز براي فرار از مشکلات زندگي مي روي در کدام آغوش سنگر مي گيري؟ آغوش او هم مثل مال من گرم است؟

-جات خيلي خاليه بي معرفت...

اين را زمزمه مي کنم و با آه جگر سوزي فکرم را از ياد مهيار مي گيرم. هرچند که مي دانم باز هم با لجبازي مي رود سراغ خاطرات رقصاني که اطرافمند و مرا راحت نمي گذارند.

با ديدن بخار غليظي که از دهانم خارج و پر پيچ و خم در هواي سرد گم مي شود، هوس سيگار به سرم مي زند.

يک بند کيف را از روي شانه ام پايين مي کشم و سرم را داخلش فرو مي برم تا بسته ي سفيدِ سيگار را پيدا کنم. آنقدر ناگهاني هوس سيگار به سرم زده و آنقدر فشارش رويم زياد است که دستانم مي لرزند...از عواقب اعتياد است. اعصاب ضعيف و وابستگي شديدم به سيگار بخاطر ترک شيشه است.

مهيار، من بي تو اندوه سرد زمستانم...بي تو مي لرزم، مي سوزم و مي ميرم. با تو شبم روشن بود و بي تو روزم تاريک است...

سرم را با شدت تکان مي دهم و پر بغض مي گويم:

-راحتم بذار...مگه نرفتي؟ برو ديگه لعنتي. چرا هنوز همه جا هستي؟ اَه پس اين پاکت لعنتي کجاست؟

همان طور که سرم داخل کيف است، از نبش کوچه مي گذرم و به کسي مي خورم.

قبل از اينکه بتوانم نگاهش کنم کيفم از دستم روي زمين ميفتد.

از گوشه ي چشمم پسرک بيست و چند ساله اي را مي بينم. نگاه هيزش جوري سرتا پايم را برانداز مي کند که ناخودآگاه براي اطمينان از عريان نبودنم، من هم نگاهي به خودم مي اندازم.

نگاهش را مي شناسم...ه.ر.ز.ه است. فکرهاي بدي توي ذهنش مي چرخد. به وضوح در نگاهش مي بينم که چه خواب هاي شرورانه اي برايم ديده.

قفل ذهنم باز مي شود، چنگي به کيفم که بين برف ها جا خوش کرده، مي زنم و توي سريع ترين حالت ممکن و بدون نگاه دوباره اي به صورت بي حيايش مي پيچم.

به اين فکر مي کنم يک پياده روي در برف ها ارزش اين همه ترسيدن و لرزيدن را داشت؟

نه نداشت...

من زنم بايد مراقب خودم باشم...من زنم بايد بخاطر زن بودن پا روي خواسته هاي دلم بگذارم...

من زنم...حالم بد مي شود از تکرار اين کلمه! خدايا تو که بودي و ديدي، بهم بگو چند بار بهاي زن و دختر بودنم را دادم؟ روشنم کن تا با اين حقيقت کنار بيايم...با حقيقت مونث بودنم.

شمار درد هايم از دستم در رفته...

صداي انزجار آميزي حساب و کتاب ذهنم را به هم مي ريزد:

-پيس..پيس. هي خوشگله کجا ميري تنها تنها؟!

دارد دنبالم مي آيد؟ پس درست حدس زدم. حدس که نه، از روز هم روشن تر بود به همين راحتي رهايم نمي کند.

مي ترسم...کوچه ي تاريک و خلوت که انگار از هر جنبنده اي جز من و پسري که دندان تيز کرده براي تنم خالي است، مرا بيش از پيش مي ترساند.

صداي قدم هايش تند مي شود:

-مگه با تو نيستم؟ اگه باهام راه نياي رات ميارم...حاليته؟

از تند شدن گام هايش بند دلم پاره مي شود و مي خواهم بدوم اما دستي که به بازويم چنگ مي زند به من اجازه ي عملي کردنش را نمي دهد.

مشتي که بازويم درش قرار دارد را مي کشد سمت خودش، پاهايم پيچ مي خورد و بي اراده سمتش کشيده مي شوم. شال سرخم از روي موهايم سُر مي خورد.

صداي جيغ ناگهاني ام براي لحظه اي چرت کوچه را پاره مي کند و بعد در کف دست عرق کرده اي که روي دهانم قرار مي گيرد گم مي شود.

راهي جز تقلا کردن برايم نمي ماند. جايي را نمي بينم چون از جنب و جوش زيادي موهايم روي صورتم پخش شده. يک دستش زير سينه ام قفل شده و دست ديگرش را انقدر روي دهان و بيني ام فشار مي دهد تا بيهوشم کند.

در اوج نا اميدي و استيصال دو دستش باز مي شود و مرا رها مي کند. انقدر ناگهاني رهايم مي کند که بي اراده روي زمين پخش مي شوم.

نگاهم به مردي که مچ دست پسرک را محکم چسبيده مي افتد. دستم به سمت گلويم مي رود و از تنگيِ نفس سرفه هاي خش دار مي زنم.

دنيا براي چند لحظه جلوي چشمم سياه مي شود. گلويم خشک شده و نفسم مي سوزد. کوبش بلند قلبم را مي شنوم.

مرد دست پسرک را آنقدر محکم فشار مي دهد که مچش مي لرزد...صورتش از درد جمع شده و حتي نمي تواند تکان بخورد.

صداي بم و محکم مرد امر مي کند:

-از خانوم عذرخواهي کن...

چشم هاي من از پسر بيشتر بيرون مي زند...! مي خواهم بگويم نيازي به عذرخواهي نيست. فقط بگذاريد زودتر بروم...اما نه صدايي براي گله دارم نه نايي براي فرار.

فقط تنها کاري که مي کنم گرداندن نگاهم بين چهره ي پر درد پسرک و صورت محکم و جديِ مرد است.

پسر با تمام دردي که مي کشد خيرگي مي کند:

-تو رو سننه! دست و ول کن عوضي.

مرد نگاه سياهش را براي لحظه اي و خيلي گذرا از روي صورت وحشت زده ي من ميگذراند و با لگد، توي زانوي پسرک مي کوبد. پسر فرياد دردناکي مي کشد و جلويم روي زمين زانو مي زند...

انقدر پر شتاب مقابلم روي زانوهايش مي افتد که بي اراده خودم را تا جايي که ممکن است، عقب مي کشم.

نمي دانم ديگر چرا زبانم قفل شده؟!

بيشتر از قبل مي ترسم. اي کاش تمامش کند...اي کاش...

مصيبتي در اين نزديکي هاست...بويش را حس مي کنم. من اينجا زندگي مي کنم. کمي آبرو دارم که با خون جگر جمعش کردم.

مرد با همان آرامشي که سايه اش، روي صورتِ مردانه اش خيمه زده تکرار مي کند:

-از خانوم عذرخواهي کن...حرفم و سه بار تکرار نمي کنم. مطمئن نيستم دفعه ي بعد زندت بذارم تا اجازه ي عذرخواهي داشته باشي.

بلوف مي زند...! مي خواهد او را بکشد؟! محال است. کي براي چنين چيز کوچکي آدم مي کشد؟!

مرد دست پسر را پشتش نگه داشته...دستش را بيشتر مي پيچاند و صداي آخش را بلند مي کند:

-زود باش...

نگاهم در چشم هاي انتقام جوي پسرک قفل شده و بلاخره موتور فکم به کار مي افتد:

-آقا بذار بره...

دوباره نگاه سريعي به من مي اندازد و دست پسر را بيشتر مي پيچاند. صداي فرياد بي طاقتِ پسرک توي سکوتِ شب طنين انداز مي شود و نامفهوم مي گويد:

-آي...آي...خوب...خوب...ببخشيد.

مرد با صداي بلندي مي گويد:

-نشنيدم...بگو تا دستت و نشکوندم!

انقدر فشار روي پسرک زياد است که فرياد مي زند:

-غلط کردم..گه خوردم.

دستش که رها مي شود، مثل فشنگ از جايش مي پرد، همانطور که دستش را چسبيده و ناله مي کند فحش رکيکي مي دهد و در تاريکي کم کم محو مي شود.

با خودم فکر مي کنم اين همان آدمي است که من از ترسش مي لرزيدم؟ براي بار يک هزارم عاجزانه از خدا مي پرسم که چرا مرا مرد نيافريد؟!

نديده مي دانم رنگ به رويم نمانده. مرد اين بار چشماي سياه و پرصلابتش را رويم زوم مي کند و خيره مي ماند.

لبخندش آرامش بخش است ولي وقتي به سمت من مي آيد، خودم را عقب مي کشم. چون مي بيند مرا ترسانده همان جا مي ايستد و کف دست هايش را بالا مي برد:

-نترس. کاري باهات ندارم...فقط مي خوام کمکت کنم.

آب دهانم را پر صدا قورت مي دهم و فقط نگاهش مي کنم. نمي دانم در نگاهم چه مي بيند که دوباره جلوتر مي آيد و دستش را سمتم مي گيرد. نگاهم از چشمانش روي کف دستش که دانه هاي ريز و درشت برف رويش مي نشينند و از حرارت آن آب مي شوند، سُر مي خورد.

ترس را پس مي زنم و بيش از اين بدان اجازه ي حکم راني نمي دهم. دستم را در دستِ منتظرش مي گذارم، دست هايمان که به هم مي پيوندند، کمکم مي کند از بين برف ها بلند شوم و روي پاي خودم بايستم. دستش را سريع از دستم بيرون مي کشد. خم مي شود و کيفم را از بين برف ها بر مي دارد و به طرفم مي گيرد.

لباسم را از برف مي تکانم، کيفم را مي گيرم و مي گويم:

-خيلي ممنون...کمک بزرگي بهم کرديد.

نگاهش مي کنم:

-واقعا ميگم...ازتون ممنونم.

فقط سرش را تکان مي دهد و همانطور جدي و اخمو مي گويد:

-بهتره تنها نريد خطرناکه. چند لحظه صبر کنيد ميرم ماشينم و بيارم...توي کوچه پارکه.

چند تا پسر با شوخي و خنده از برابر ما مي گذرند...هول مي شوم و با دستم پالتوي خاکستري اش را مي چسبم.

من با اين مرد غريبه کجا بايد بروم؟ من که اصلا نمي شناسمش...تازه ممکن است يکي از همسايه ها اتفاقي ما را ببيند آن وقت آماج تهمت ها و حرف هاي خاله زنکيشان مي شوم و زندگيم زهرتر از اين مي شود، مردم هميشه منتظرند تا بهانه اي براي گرم کردن بازار غيبتشان به آن ها داده شود.

برمي گردد و با چشم هاي گرد شده از تعجب به دست متصل به پالتويش نگاه مي کند:

-مشکلي پيش اومده؟

تک سرفه اي مي زنم و دستم را پايين مي اندازم، با من و من مي گويم:

-لازم نيست زحمت بکشيد خودم ميرم خونه نزديکه...بازم ممنون.

سرش را کمي کج مي کند و دستان پر رگش در جيب پالتويش فرو مي روند:

-هرجور مايليد. مراقب باشيد...

لبخند کج و کوله اي مي زنم و سريع رو مي گيرم. بخاطر اتفاق چند دقيقه قبل هنوز کم و بيش مي ترسم.

به هر حال تجربه ثابت کرده آدم هايي که با قيافه هاي دوستانه و به بهانه ي کمک دستشان را براي بلند کردنت سمتت دراز مي کنند، بيشتر زمينت مي زنند.

براي همين نمي توانم به اين مرد غريبه اعتماد کنم. چند تا کوچه ي ديگر تا خانه مانده ولي آنقدر هم مسير کم نيست تا بتوانم با اطمينان و بدون هيچ ترسي آن را طي کنم. مخصوصا با اتفاقي که برايم افتاد...

براي بار صدم به خودم و خواست دلم، که مي خواست با ياد گذشته ها توي برف راه بروم، فحش مي دهم و به مرد غريبه که دور مي شود نگاهي مي اندازم...

شايد هم واقعا قصدش فقط کمک بود...

ساده نباش دختر تو که ديگر خيلي خوب مي داني، آدم ها محض رضاي خدا خوبي نمي کنند.

سري تکان مي دهم و همراه با آهي چشم مي دوزم به جاده اي که انگار قصد تمام شدن ندارد.

براي اولين بار است انقدر مدت زمان طولاني اي را بدون ياد مهيار سر مي کنم...نيم ساعت...زياد است. براي من خيلي زياد است...

نوري که از گوشه ي چشمم مي بينم، باعث مي شود صورتم را به سمت خيابان برگردانم.

چشمانم گشاد مي شوند و چند لحظه نگاهم به ماشين نوک مدادي رنگ خيره مي ماند...مي ترسم. چرا افتاده دنبالم؟ مي خواهد مرا بدزدد؟

هرچه بيشتر مي روم جلو بيشتر مي فهمم اشتباه مي کردم. مردي که ناجيم شده بود با ماشين دنبالم مي آيد.

اشاره نمي زند...چيزي نمي گويد...حتي صورتش هم جدي است و انگار دارد مسير خودش را مي رود. تحت تاثير قرار مي گيرم.

دستم را فرو مي کنم توي جيبم و با خيال راحت تري، در فکر گذشته قوطه ور مي شوم.

گفتي که با مني تا آخر دنيا. من و تو هستيم و روزهاي زيبا. گفتي که عشق تو مثل بقيه نيست. گفتي...اما چرا؟!

گفتي که زندگي مال ما عاشق هاست. دنيا توي دست ما دوتاست. من که خوندم همه ي حرفاتو...ببين کاراتو...!

ببين کارهات رو مهيار...ببين چه کردي با من!

نور چراغِ ماشين را هنوز مي بينم. هرچقدر من غوطه مي خورم در فکر و ياد مهيار و مورچه وار مي روم، اون هم با دل پردردم راه مي آيد.

شک ندارم براي مراقبت از دختري تنها، توي اين ساعت از شب خودش را به زحمت انداخته. اگر نه که چرا گازش را نمي گيرد و نمي رود؟! يا اينکه اگر نيت شومي دارد چرا عملي اش نمي کند؟!

چقدر حواسم پخش و پلاست. گاهي قايم مي شود بين برگه هايي از دفتر خاطرات گذشته هايم و گاهي زير تايرهاي مشکي رنگ ماشين، له و لورده مي شود.

فکر کردن به مهيار شيرين تر است...مهيار معرفت نداشت، حتي نه به اندازه ي اين غريبه ولي فکر کردن به او آرامم مي کند.

صورت زيبا و دوست داشتنيِ مهيار توي بخار خارج شده از دهانم، نقش مي بندد.

يه روزي براي داشتن من چشمات رو روي همه چيز بستي. گفتم اين رابطه آسون نيست.

پرسيدم هستي؟! گفتي هستي!

همه ي راه رو با تو اومدم. هرچيز که خواستي، من همون بودم. من که مي خواستم پير بشم با تو. حالا ببين کاراتو!

تن به تن رفتيم بي فکر برگشتن...

از تو کي نزديک تر بوده با من؟! حالا اين همه فاصله تا تو. خودت ببين کاراتو!

خدا خنده ي روي لبم را نبين. زينتي است...تو که مي داني چه مي کشم! مي گويند فراموشش کن ولي سخت است...نه سخت نيست.

مرگ است...!

مهيار بدجوري مرا به خودش وابسته کرد.

نامرد...!

گاهي شرايط مقدر مي کند چطور پيش برويم...بايد با شرايط کنار بيايم.

راهي نيست، مهيار بايد به گور خاطرات بپيوندد. دم در خانه مي ايستم. همان لحظه فکري به سرم مي زند...!

چرا که نه؟! چه چيزي بيشتر از دوستي با مرد ديگري کمکم مي کند تا مهيار را فراموش کنم؟ بر مي گردم سمت ماشينِ CLS و مي بينم که مرد بنز سوار، توقف کرده و منتظر است من داخل بروم.

بنزش جلوي چشمم برق مي زند و گوشه ي لبم را به دندان مي گزم. از خير پيدا کردن کليد مي گذرم و با نقشه اي که توي سرم چرخ مي خورد به طرفش مي روم.

نگاهش با من نيست و به فرمان خيره مانده.گوشه ي چشمي مي بيند مي روم سمتش، براي همين سرش را بالا مي گيرد.

جلوي در کمک راننده مي ايستم و نگاه از چشمانش نمي گيرم...سعي دارم تحت تاثيرش قرار دهم.

اشاره مي زنم شيشه را پايين بده. سريع و بي معطلي شيشه ي ماشين را پايين مي کشد.

لبخندي به شيريني عسل روي لبم مي نشانم:

-امشب من و تحت تاثير قرار داديد...بخاطر همه چيز ممنون. واقعا اگه ميخواستم تنها برگردم مي ترسيدم.

شانه اي بالا مي اندازد و مي گويد:

-پس بهتره اين موقع شب توي خونه بمونيد...نيومده هم بايد مي دونستيد گرگاي زيادي دندون تيز کردن براي يه خانوم تنها...

کمي مکث مي کند و با همان صورت سخت و سنگي از بين لب هاي صورتيش مي گويد:

-و البته خيلي جوون.

از حرفش لبخندم عمق بيشتري پيدا مي کند و دستم را جلو مي برم:

-گلاره هستم...خوشبختم.

گرماي دستش توي اين هواي برفي و سرد داغم مي کند.

فشار خفيفي به دستم مي آورد و کوتاه مي گويد:

-يزدان...

چقدر سرسخت و سرد! من مي توانم رامش کنم...مي دانم که مي توانم...!

نگاهي به اتاقک گرم و کوچک ماشين مي اندازم و مي گويم:

-قلم همراهتون هست؟

تعجب مي کند و ابروهايش با حالت بامزه اي بالا مي روند:

-بله...چند لحظه...

داشبورد را باز مي کند و رو به من مي پرسد:

-کاغذم بدم خدمتتون؟

سرم را بالا مي اندازم:

-نه فقط يه خودکار کافيه.

خودکار را با همان حالت متعجب سمتم مي گيرد. خودکار را از بين انگشتان کشيده و استخواني اش بيرون مي کشم. دست آزادش را توي دستم مي گيرم. با خودکار شماره ام را کف دستش مي نويسم.

کنار شماره دو تا چشم و يک لب خندان مي کشم و خودکار را دوباره داخل دستش مي گذارم.

از حالت تعجب زده خارج مي شود و چشمانش...فقط چشمانش برق گيج کننده اي مي زند.

چيزي نمي پرسد، من هم توضيحي نمي دهم. همه چيز از روز هم روشن تر است و نيازي به توضيح ندارد.

از حالت خميده خارج مي شوم و درحالي که برمي گردم تا بروم، مي گويم:

-شب بخير...بازم ممنون.

زير لبي خداحافظي مي کند و وقتي کمي دور مي شوم مي گويد:

-مي بينمت...

آرام مي گويد ولي نه آنقدرکه نشنوم. لبخند پيروزمندانه اي روي لبم مي نشيند، کليد به قفلِ در مي اندازم و داخل مي روم...آخرين لحظه که نگاه مي کنم، ماشينش هنوز همانجا پارک است.

در را مي بندم و به آن تکيه مي دهم. باورم نمي شود که مي خواهم مهيار را فراموش کنم...حتي روزي که ولم کرد و دنبال زندگيِ خودش رفت هم قسم خوردم هرگز فراموشش نکنم.

مهيار کاش بهم دلم را پس بدهي آن وقت همانطور که ازم خواستي، خوشبخت زندگي مي کنم. همانطور که گفتي، فراموشت مي کنم.

اين بغض لعنتي از عشق تو توي گلويم مانده. نه مي شکند و نه پايين مي رود. همينطوري توي گلويم لانه کرده و خفه ام مي کند...!

سرماي در که به آن چسبيده ام مرا به خودم مي آورد...گوشي ام را از داخل کيفم بيرون مي کشم. تصميم خودم را گرفته ام...بايد بگذارم برود. هرچقدر بيشتر سعي کنم يادش را زنده نگه دارم بيشتر عذاب مي کشم.

از همان روزهاي اول هم مي دانستم دلش با من نمي ماند. من لايقش نبودم...نگاهم که مي افتد به والپيپر موبايلم اشک در چشمم حلقه مي زند.

يادم مي آيد اين عکس را مهيار انداخت. موهاي من ژوليده و به هم ريخته روي بالشت و توي صورتم پخش شده، خودم سرم را فرو کردم در بازوي مهيار و چشمانم بسته است. خوابِ خوابم...مهيار هم چشمانش خواب آلوده اند و معلوم است همان دم که بيدار شده و مرا که بامزه خوابيده ام ديده، عکس را انداخته.

عکس حالتِ خيلي رويايي و زيبايي دارد. يادم است وقتي عکس را ديدم روي سر مهيار آوار شدم و مي خواستم پاکش کنم ولي از همان روز به خاطر مهيار انداختمش پس زمينه ي موبايلم و تا به حال عوضش نکردم، حتي يکم هم از نگاه کردن به عکس سير نمي شوم.

سير که نمي شوم هيچ بلکه تشنه ترم مي کند، پس بايد نابودش کنم...بايد!

فکر فراموش کردن مهيار ديوانه ام مي کند و بي اراده گوشي را سمت ديوار پرت مي کنم و جيغ مي کشم.

صورتم را فشار مي دهم توي کف دستانم و روي زانوهايم مي نشينم. خدايا من اقرار مي کنم به ديوانگي...من ديوانه شده ام. آره...آره...من ديوانه ام.

دنيا گوش بده که من ديوانه شدم...دو تا عاشق که مي بينم سريع چشمانم را مي بندم. هرچه که مي خواهم بگويم گلويم پر از بغض مي شود. اگه ديوانه نيستم، چرا نصف روزم به ياد آوري او و خاطراتش مي گذرد؟

مي خوام ديوونه باشم تا به اين دنيا بفهمونم، ميون اين همه عاقل فقط من گيج و ديوونم!

تو اين روزاي دلتنگي دارم هر لحظه ميبارم، آخه ديوونگي چارست واسه دردي که من دارم.

بغضم مي شکند اما اشکي نمي ريزم و فقط مي شکنمش تا آن را دور بيندازم.

آره مهيار خودم اجازه دادم و راضي بودم باهام بازي کني! خودم گذاشتم، مهيار برگرد تا بازم بهت اين اجازه را بدهم. بيا باز هم بازيم بده...فقط برگرد مردِ من!

بي جان از روي زانوهايم بلند مي شوم. لخ لخ کنان به سمت جنازه ي موبايلم که مثل روح خسته ي من متلاشي شده مي روم. تکه هايش را دونه دونه و با حوصله سر جايش مي چينم و روشنش مي کنم تا کار ناتمامم را تمام کنم...پاک کردن عکسم با مهيار که انگار از جان دادن هم سخت تر است!

خيره به عکس وارد آسانسور مي شوم. تا وقتي به طبقه ي سوم برسم چشم از صفحه بر نمي دارم.

دستم روي دکمه ي Delete متوقف مي شود. لبم را مي گزم و فکر مي کنم پاک کردن عکسش زياد هم واجب نيست.

فقط عکس بک گراند را با يکي از عکس هاي خودم عوض مي کنم و از آسانسور بيرون مي آيم. حوصله ي پيدا کردن کليد يدک را ندارم و از طرفي مطمئنم نسيم نخوابيده.

دستم را روي زنگ مي گذارم و تک زنگي مي زنم...منتظر مي شوم. زنگ را ممتد مي زنم...منتظر مي شوم. مشت به در مي کوبم و اين بار ديگر منتظر نمي شوم.

نگران و عصبي کليد يدک را پيدا مي کنم و به قفل در مي اندازم . از ديدن آپارتمان خالي چنگي به موهايم مي زنم و چشمانم را از حرص مي بندم.

باز من و پيچوند...دختره ي آشغالِ عملي اگه ديگه تو خونم راهت دادم!

عصباني مي شوم و در را محکم پشتم مي بندم. تا ديده مي خواهم با زور بخوابانمش و نشئگيش را زهرش کنم پيچيد و رفت. خدايا اين هم از زندگيِ من...چرا نمي ميرم؟

کيفم را پرت مي کنم روي مبل، دکمه هاي مانتويم را با حرص باز مي کنم و همان لحظه که درش مي آورم خودم را مي اندازم روي تخت. حوصله ندارم تاپ سفيد و شلوار ليِ آبي روشنم را با لباس خانه عوض کنم.

فعلا يزدان خان را بچسب که بچه حسابي پول دارد...هر چه نباشد خوب مي شود او را طيغيد. نمي دانم اين افکار پليدانه از کجا نشئت مي گيرد. فقط مي دانم از اين وضع خسته شده ام. پس گور باباي زندگي و دل من و مهيار و نسيم...حتي بي خيال وجدانم...فقط به يزدان مي چسبم که براي خودش جواهري است...!

***

پنج سال قبل