رمان تن ها به قلم boood

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان زنی که درگیر زندگی می شود و عادتی که جای عشق را می گیرد و روزگاری که با رها یار نیست و پس از پنج سال او را تن ها تر از تنها می کند … روایت غم ها و محبت ها و نگاه خداست به بنده ها … که هرچقدر تنها باشی خدایی هست که بودنش جای تمام نبودن هاست … تن ها داستان همه بنده هاست و عاشقی شان با خدا هرچند عیار زمینی ما او را تهی از عشق بخواند...

- استاد خواهش میکنم یک لحظه صبرکنید ، من باید باهاتون صحبت کنم

پشت سر دکتر مهدوی می دویدم ...

- استاد خواهش میکنم .

ایستاد و برگشت سمتم و در حالیکه مثل همیشه جدی و پر جذبه بود گفت : نمیشه خانوم پارسان ، خودتون بهتر از هرکسی می دونید که من به همه تا بازه زمانی دو هفته قبل از پایان ترم مهلت ارائه دادم ونمیشه این تاریخ رو عوض کرد

ایستاده بودم رو به روش ، خودم بهتر از همه می دونستم و می شناختمش که حرفش رو عوض نمیکنه . سر به زیر و ساکت منتظر شدم حرفش رو تموم کنه هنوز نفس ها و تپش قلبم به حالت عادی بر نگشته بودم صورتم مثل کوره داغ بود با اینکه پاییز جولان می داد ولی هوای خنک مثل نسیم بهاری بود برای التهاب ناشی از دویدن چند دقیقه من . یک لحظه حواسم رفت سمت برگ های زرد و نارنجی زیر پاهام چقدر دلم می خواست مثل قدیمتر ها صداشون رو به گوش دلم برسونم...

- آه...

- خانوم پارسان ، خانوم پارسان ، پارسان...

با صدای داد استاد مهدوی دو مترپریدم هوا .

- بله استاد

- شنیدی چی گفتم؟

نشنیدم ولی من بهتر از همه میشناسم این مرد رو ، می دونستم در جواب چی خواهم شنید و با علم به همین ها التماس می کردم

- حق باشماست ولی استاد شما هم شرایط من رو درک کنید ، تحقیق شما یک طرف . درس های دانشگاه یک طرف ، پژوهشکده و کارهاییکه تند تند از طرف دکتر محسنی برام نسخه می شه یک طرف تازه کتابم یک طرف ...

این جوری جواب نمی داد می دونستم که این جوری اخر ترم هم باید قید درس های دیگه رو بزنم و هم کارم و هم کتابی که تاتیر باید به ویراستاری برسه ، کتابی که هنوز به مرحله مجوز هم نرسیده

با یاد اوری کارها آهی از ته دل کشیدم و ادامه دادم :

- باور کنید استاد من کوتاهی نمیکنم فقط کمی وقت می خوام

استاد نگاهی عاقل اندر سفیه بهم انداخت و در حالی که کیفش رو به دست دیگه اش می داد گفت :

- مطمئن شدم اصلا یک کلمه از حرفام رو هم نشنیدی

جا خوردم . یعنی ...

- ببخشید متوجه منظورتون نمیشم

- دختر جان یک ساعته دارم حرف میزنم اونوقت تو...

سری تکون داد حس کردم لبخندی محو روی لب هاش نشست ولی چنان سریع پسش زد که شک کردم اصلا لبخندی وجود داشته یا نه .ادامه داد :

- من گفتم به یک شرط تا بازه امتحانات بهت زمان می دم

زیباترین خبری که در طول دوران ارشد شنیدم تغییر نظر استاد مهدوی بود چنان سریع لب هام به خنده باز شد که میشد برقش رو در عدسی چشم های استاد دید. دوست داشتم دستش رو بب*و*سم که استاد جمله اش روکامل کرد :

- به شرطی که برای تعطیلات بین دوترم مطالعه تحقیقات بچه های کارشناسی رو تموم کنی

انگار یک پارچ اب سرد روی سرم خالی کردند . چی گفت استاد؟تحقیقای کارشناسی؟نه!

- ولی استاد...

حرفم رو قطع کرد و ادامه داد :

- دو راه بیشتر نداری یا تا دوهفته قبل از پایان ترم تحویل میدی یا کارای بچه های کارشناسی رو قبول می کنی و تا بازه امتحانات برای خودت زمان میخری...

من می خواستم کارم رو کم کنم .با این پیشنهاد حجم کارم کمتر که نمیشه هیچ ده برابر میشه و من می میرم . تازه اونجوری باید قید سفر به مشهد رو بزنم که اصلا ممکن نیست ، مامان منو میکشه . ازاول ترم نرفتم دیدنشون...

- ولی استاد من بین دو ترم می خوام برم مشهد . خانواده ام رو از نیمه شهریور ندیدم ، من در قبال اونها هم یک وظیفه ای دارم

مثل همیشه متین و موقر صبر کردتا صحبت ها و درد دل های من تموم بشه و با همون جذبه و جدیت و صد البته مهربونی کهبه راحتی میشد از چشم هاش خوند گفت :

- می دونم ، این کار تداخلی با سفرتو نداره . در ثانی با توجه به رصدی که من از کارشون داشتم از همه اون تحقیقات فقط حدود بیست و دو تاش ارزش وقت گذاشتن وتامل بیشتره که قرار نیست همه اش رو انجام بدی ، نصیریان هم نصفش رو به عهده گرفته

خوب این بهتر بود یعنی خیلی خیلی خوب نبود ولی قابل قبول بود . سرم رو پایین انداختم و گوشه چادرم رو محکم تر بهدست گرفتم . کم کم داشت حس سرما خودش رو نشون می داد . نباید بیشتر این استاد روکه حکم پدری به گردنم داره رو اذیت کنم .

سعی کردم حرفم رو سریع بزنم والبته مثل همیشه محکم تا بهش اطمینان بدم که از پس کاری که بهم محول می کنه برمیام

- حرف شما برای من حکم ولایت داره اگه تردید دارم چون می ترسیدم حجم کار بالا باشه و نتونم تا شروع ترم جدیدبرسونمشون ولی با توجه به صحبت های شما امیدوارم از پس انجام کار به درستی بر بیام

سرم رو بالا گرفتم تا تاثیر حرفهام رو ببینم . نگاهش درست مثل پدری بود که ثمره ی زندگیش رو تحسین می کنه . و من ایمان دارم که تا اطمینان این مرد و دعای مادر و پدرم و نگاه اون بالایی باشه هیچکاری نشد نداره . سرش رو برای تایید تکون داد و گفت :

- من به تلاش و دقت تو ایمان دارم دخترم

رنگ نگاهش تغییر کرد . چیزی پراز حس لطافت و مهربونی و با لحنی صد البته پدرانه :

- حاج خانوم خیلی دلتنگته ، سراغت رو می گرفت گفتم مشغله ات زیاده یه سری بهش بزن

لبخندی زدم و گفتم : منم دلم براشون تنگ شده . خیلی خیلی زیاد ، می دونم همیشه کوتاهی میکنم و شرمنده ام ! چشم همین روزها حتما مزاحم میشم

اون هم لبخندی زد و گفت : سلامت باشی دخترم ، خودت بهتر می دونی که حکم دختر ما رو داری ، منتظرتیم

با تموم سرعتی که از خودم سراغ داشتم سعی کردم خداحافظی کنم

خیلی دلم می خواست چشم روی شلوغی محوطه دانشکده ببندم و لی لی کنان روی برگ های خشک مسیر رو طی کنم ولی ترجیح می دم این دو ترم باقی مونده از دانشگاه رو هم سر به زیر و سنگین بگذرونم.

پیاده به سمت ایستگاه اتوب*و*س بیرون دانشگاه راه افتادم . همیشه از پاییز و دلگیری خاصی که توی هواش بود وحشت داشتم هرچند که حال و هوای این روزهای شهر با دلتنگی های مداوم من قرابت بیشتری داره...

عادت داشتم همیشه وقتی روی نیمکتهای ایستگاه اتوب*و*س می نشستم به حرکت تند و سریع ماشین ها نگاه کنم ، به ادم های داخل اونها که گاه راننده اند و گاه همسفر ...

به ماشین های گرون قیمتی که هیچوقت اسمشون رو یاد نگرفتم و شاید نخواستم یاد بگیرم به لبخندهایی که کمتر روی لب کسی می دیدم به عصبانیت و کلافگی که در چهره خیلی هاشون مشخص بود .

حواسم رفت سمت دختر و پسر جوونیکه اونور خیابون توی ماشین مشکی باکلاسی، رو به روی ایستگاه اتوب*و*س نشسته بودند

دختر تند تند و با اشتیاق زیادی در حال تعریف چیزی بود و پسر کلافه چشم به رو به رو دوخته بود و هر از چند گاهی به موبایلش نگاهی می کرد انگار منتظر کسی بود ، خیلی غیر منتظره به طرفم برگشت و باابروهایی که به سمت بالا متمایل شده بود با پوزخندی که دیدنش اصلا از اون فاصله سخت نبود نگاهم کرد

اگه هر وقت دیگه ای بود از اینکه داشتم یه نفر رو اینطور دقیق بررسی می کردم و مچم باز شده بود خجالت می کشیدم ولی نگاه گستاخانه اون مرد منو مجبور به عکس العمل می کرد خوب می دونستم منظور از اون ابروهای بالا رفته و پوزخند مسخره گوشه لب چیه . سالهاست بین این مردم زندگی کردم و عادت کردم به ادمهایی که از روی ظاهر بقیه قضاوت می کنند به هر حال من یه خانوم چادری بودم ...

سعی کردم خجالت و شرمندگی رو ازچشم هام دور کنم و با نگاهی که شدید بوی تاسف می داد مثل خودش پوزخند محوی بزنم وسر برگردونم ...

اومدن اتوب*و*س همزمان شد با بوق ماشینی که از کنار اون ماشین مشکی با کلاس رد شد و همین بوق انگار علامتی بود برای دنبال کردن اون ماشین توسط اون مرد گستاخ ...

ایستگاه قبل از خوابگاه پیاده شدم . بایدکمی خرید می کردم از اینکه غذای سلف رو بخورم اکراهی نداشتم اما تمام سعی ام در این بود که زمان هایی که خودم وقت اشپزی دارم کمی هم اموخته های فراموش شده اشپزی رو مرور کنم

وارد فروشگاه شدم و م*س*تقیم بهسمت مواد پروتئینی راه افتادم از مرغ و گوشت تا ماهی و کنسرو و رب و کلی مواد خردو ریز دیگه خریدم سعی کردم دونه به دونه مواد یادداشت شده روی اون لیست فراموش شده ی گوشه میز تحریر اتاق رو به یاد بیارم کارسختی نبود حداقل برای منی که دو هفته است هر روز بعد از برگشت به اتاق با یه ضربه به سرم یاداور میشم که باز خرید یادم رفت !

با کیسه های خریدی که زیاد هم سبک نبود وارد ساختمون خوابگاه شدم . خانوم رضایی مثل همیشه پشت میز نشسته بود وکتاب می خوند سعی کردم کمی از خستگی مشهود توی چهره و صدام رو بپوشونم و با لبخندی بهش اعلام ورود کنم :

- سلام خانوم رضایی عزیز . حال شما؟

خانوم رضایی که تازه من رو دیده بود نگاهی به چهره و نگاهی به کیسه های خرید سنگین توی دستام انداخت و در حالی که عینکش رو به روی بینی قلمیش هدایت می کرد لبخند کم جونی زد :

- سلام به روی ماهت خسته نباشی

از این تن صدا به شدت جا خوردم کم پیش می اومد این زن ناراحت باشه ولی حالا با وجود لبخندش ناراحتی چهره اش نمایان بود

- من که خسته هستم اما دیدن خستگی شما خسته ترم کرد . . .

در حالی که کیسه ها رو به میزش تکیه می دادم تا روی زمین ولو نشن و چادرم رو جمع می کردم تا زیر کیسه ها نمونند جمله ام رو کامل کردم :

- چیزی شده ؟ اتفاقی افتاده ؟

می دیدم که سعی می کنه بغض توی صداش رو با فرو دادن اب دهانش پنهون کنه :

- هانیه سعیدی رو یادت می یاد ؟همون که بچه سمنان بود ، دوم کارشناسی ؟

کمی فکر کردم ... شک داشتم منظورش همون سعیدی ِتوی ذهن من باشه ولی با این حال متفکر جواب دادم :

- همون که علوم تربیتی می خوند ؟

خانوم رضایی که دیگه تلاشی برای فرو خوردن بغضش نمی کرد سری تکون داد و گفت :

- اره دو ساعت پیش از شهرشون تماس گرفتند و اطلاع دادند دیروز حین برگشتن از یه سفر توی جاده تصادف می کنه و باخواهر و مادرش فوت می کنند . گفتند که به دوستاش برای مراسم ختم اطلاع بدم

یه لحظه حس کردم زیر پاهام خالی شد ، دستم رو به گوشه میز قهوه ای قدیمیش گرفتم تا از سقوط احتمالیم جلو گیری کنم...

هانیه رو می شناختم زیاد صمیمی نبودیم ولی اتاقامون توی یه طبقه بود بچه اروم و سر به زیری بود ، به کار بچه هاکاری نداشت توی جمع های خوابگاه هم اگه حاضر می شد یک گوشه می نشست و لام تا کام حرف نمی زد اصولا بچه اجتماعی نبود .

دهنم با سرعت باور نکردنی خشک شده بود سعی کردم کمی صدام رو که حالا شدید دو رگه شده بود رو صاف کنم :

- به دوستاش خبر دادید ؟

بعد پرسیدن این سوال چشمام رو از زمین گرفتم به صورت خانوم رضایی که حالا خیس از اشک شده بود دوختم :

- اره همون دو ساعت پیش خبر دادم الانم توی طبقه شما صحرای محشری شده

و این یعنی بالا اوضاع خوب نیست و برای منی که با این حالم شدیدا نیاز به تنهایی و سکوت و فکر کردن داشتم خیلی سختبود

کیسه های کنار میز رو برداشتم وبه خانوم رضایی نگاهی کردم و در حینی که به طرف پله ها می رفتم گفتم :

- من میرم بالا شمام بهتره یه اب قند بخورین و یه سوره یس برای ارامش روحش بخونین

دیگه نموندم تا جوابش رو بشنوم ،با خستگی که توی اون لحظه کمترین اهمیت رو داشت به اتاق رفتم و وسایل رو توی یخچال و کابینت کنارش جا به جا کردم

مانتوی قهوه ای رسمی که تنم بود رو با یه پانچوی مشکی عوض کردم و بعد انداختن کیف مشکی کوچیکم و پوشیدن چادر ازاتاق بیرون زدم . توی همون حالی که داشتم کتونی های مشکیم رو می پوشیدم خوب به صداهایی که از اتاق انتهای سالن می اومد دقیق شدم هنوز صدای گریه اونقدر زیاد بودکه جلوی در اتاقشون یه عده از بچه ها جمع شده بودند و سعی داشتند هم اتاقی های هانیه رو اروم کنند .

همیشه از همدردی متنفر بودم .هرچقدر که ادم ها سعی کنند احساس همدردی کنند و همراه تو تاسف بخوردند بازم چشمهاشون میگه که از درک حال تو و احساسی که داری عاجز اند

دیگه نموندم تا به صداها گوش بدم از پله ها پایین اومدم با گفتن این جمله به خانوم رضایی که " من جایی کاردارم تا غروب بر می گردم "از خوابگاه بیرون زدم .

سوز پاییز و درد معده ای که باگذشت زمان بیشتر می شد و سنگینی خبری که شنیدم باعث شد یه گوشه ی پارک نزدیک خوابگاه بشینم و چشم به سنگ فرش ها بدوزم ، به سنگ هایی که پر شده بود از انواع برگ های خشکی که از هم سفره بودن با درخت سیر می شدند .

حال خراب من نه از برای فوت اون دختر جوون که از برای خودم بود . که هر بار خبر رفتن یکی از ادمهای اطرافم رو میشنیدم به کم بودن وقتم فکر کنم و به پروازی که این روزها عجیب دلم می خواد زودتر وقتش برسه ...یاد حرف استاد مهدوی افتادم که همیشه در جواب این حرف هام می گفت :چه بهتر که تو جای خود بنشسته ای و خدا هم جای خود ...

با حس لرزشی که توی کیفم پیچید سریع گوشیم رو در اوردم . مریم بود حتما می خواست بپرسه کجام ...

سریع جواب دادم تا بیشتر شاکی نشده :

- سلام مریم جان

- سلام .هیچ معلوم هست تو کجایی ؟می دونی ساعت چنده ؟ خانوم رضایی دنبالت می گشت ...

در حالی که به ساعتم نگاه میکردم و لحنم رو از گذشت غیر منتظره زمانی که از گذشتنش هیچی نفهمیدم پر از تعجب کرده بودم جواب دادم :

- وای مریم باور کن اصلا حواسم به ساعت نبود . اصلا نفهمیدم کی ساعت شد هشت و نیم . پارک نزدیک خوابگاهم الان می یاد

- خسته نباشید . اگه من زنگ نمیزدم شاید تا صبح می موندی ... باز رفتی توی هپروت ؟ مگه به خانوم رضایی نگفته بودی غروب بر میگردی ... می دونی چند ساعت از غروب گذشته ؟

خسته بودم و گرسنه و پر از درد ...این حرفها فقط تنش روحیم رو بیشتر می کرد سعی کردم جمع و جور کنم اصلا حوصله بحثنداشتم :

- باشه خانوم الان بر میگردم .خودم به خانوم رضایی توضیح می دم

- زود برگرد منتظرم

- باشه فعلا ...

انگار اونم حس کرد که اصلا توانایی ادامه صحبت رو ندارم .... درسته دردهای معده ام عصبی بود اما خودم که می دونستم کمی از اون دردها به گرسنگی بر می گرده ... حالا که خوب فکر می کنم می بینم از صبح که یک لیوان شیر و خرما توی تریای دانشکده خوردم دیگه سراغی از شکمم نگرفتم.

این فاصله ی چند ساعته باعث شده بود قضیه خوابگاه و مرگ هانیه رو به کل فراموش کنم و با ورودم به ساختمون و دیدن خانوم رضایی که پشت میزش ایستاده بود و انگار منتظر بود تا خانوم سهیلی شیفت روتحویل بگیره تموم اتفاقات گذشته به خاطرم برگشت .

سلامی به خانوم رضایی کردم و توضیح دادم :

- شرمنده حالم خوب نبود و اصلا متوجه گذر زمان نشدم

اونم که فکر می کرد این حال خرابم ربطی به هانیه و اون اتفاق داره سری تکون داد و با متاثر ترین حالت ممکن گفت: درک می کنم عزیزم به مریم هم گفتم نگران نباشه بر می گردی . فقط فکر کردم برگشتی ولی من متوجه نشدم برای همین سراغت رو می گرفتم

سرم رو پایین انداختم و گفتم :ممنون شبتون بخیر و بازم خسته نباشید

و سریع از پله ها به سمت بالاحرکت کردم ... توی راه پله ها با منیری برخورد کردم و اون مثل تموم این یک سال واندی که من اینجا ساکن بودم و اون منو می دید پشت چشمی نازک کرد و رو بر گردوند ،انگار این دختر یاد نداشت مهربون تر باشه ... خسته تر از اون بودم که این ادا اطوار های یه دختر بچه ناراحتم کنه

درسته در برابر سن اون من اونقدربزرگ نبودم شاید حدود سه سال ولی اونقدر در این ده سال اخر درد و مشکل داشتم که به اندازه چند دهه فاصله بین خودم و اون دختر بچه های پر ناز و عشوه ببینم

پام رو که توی سالن گذاشتم نگاهی به انتها سالن و جایی حوالی اتاق هانیه انداختم ... انگار خبری از اون همه سر وصدا نبود ، در حالی که چادرم رو از سرم بر می داشتم به سمت اتاق رفتم

مریم روی تختش نشسته بود و باکتابی مشغول بود. با صدای در به سمت من برگشت و سریع اخم جای دقت توی چهره اش نشست، می دونستم که دارم اونم اذیت می کنم ولی واقعا راه حلی برای این همه نگرانی ادمهای اطرافم نداشتم :

- سلام مریم خانوم

- سلام

این سلام خشک یعنی خیلی ازت ناراحته حرف نزن که طوفانی میشه

منم سعی کردم با بی تفاوت ترین حالت ممکن به سمت کمد دیواری برم و چادر تاشده ام رو داخلش قرار بدم و لباس هام روبا تی شرت صورتی و شلوار بنفش ست هدیه مامان عوض کنم

خسته بودم ولی نمی شد با این گرسنگی خوابید

اتاق ما یه سوئیت چهار نفره بسیار کوچیک بود که جز تخت و کمد لباس و میز تحریر یه اشپزخونه کوچیک هم داشت که با احتساب یخچال و گازش میشد بهش گفت اشپزخونه ولی خیلی قدیمی بود و ما همیشه سعی می کردیم این سوئیت رو در تمیز ترین حالت ممکن نگه داریم .

رفتم سراغ یخچال تا مرغ و ماهی وگوشتی که امروز خریده بودم رو در بیارم و تمیز کنم ولی انگار قبل از من همه کارهاانجام شده بود . به قابلمه ای که در حال پختن بود نگاهی انداختم . قرمه سبزی بودولی من که سبزی نخریده بودم

با لحنی که بوی دلجویی می داد روکردم سمت مریم و گفتم :

- باز تو رفتی سراغ چمن های دانشکده ؟ کی میخوایی یاد بگیری اونا بیت الماله اخرش به واسطه این قرمه سبزی های تو ما رو از سقف طبقه هفتم جهنم اویزون می کنند که عبرتی بشه واسه ایندگان

لبخند محوی رو لب هاش نشست ولی سریع پسش زد البته نه به اون سرعتی که من نبینم و با سری که هنوز روی کتابش بود ولحنی که سعی داشت بی تفاوت باشه گفت :

- خودمم عصر رفتم خرید کمی سبزی ومیوه خریدم

لبخند زدم ...

- ممنون خانوم خانوما ...و در حالیکه گوجه و خیار رو بر می داشتم تا با درست کردن سالاد شیرازی سفره امشب رو تکمیل کنم گفتم :

- راحله و زهرا کجان ؟ ندیدمشون ؟

سرش رو بلند کرد و نگاهی به منکه پشت اپن ایستاده در حال کار بودم کرد و گفت :

- رفتن اتاق هانیه سعیدی ... خبرشرو که شنیدی ؟

سرم رو تکون دادم و در حالی که حواسم بود تا دستم رو زخمی نکنم گفتم :

- اره امروز همون موقع که اومدم خرید هام رو بذارم از خانوم رضایی شنیدم . خدا رحمتشون کنه ...

مریم که دیگه بیشتر از دلخوری کنجکاو شده بود کتابش رو روی تخت گذاشت و به سمتم اومد ...

- بعدش کجا رفتی ؟

سرم رو بلند کردم و لبخند تلخی تحویلش دادم و دوباره حواسم رو به خیارهای توی دستم دادم :

- حالم مناسب نبود رفتم کمی قدم بزنم ، شنیدن صدای گریه و زجه ادمها اخرین کاریه که این روزها بتونم انجامش بدم

و در همین حال با نوک چاقوی توی دستم سالاد ها رو هم زدم تا ببینم اندازه است یا نه و وقتی از کافی بودن موادش مطمئن شدم بقیه خیاری رو که توی دستم بود طرف مریم گرفتم ، اونم با دو انگشت گرفت و جواب داد :

- خیلی داری سخت می گیری خیلی ...

- جای من نبودی و نیستی و دعامیکنم انشالله هیچ وقت نفهمی چی می گم چون تا برات اتفاق نیفته از درکش عاجزی ...

- نمی فهمم ولی می دونم چی میگی... سخته می دونم ولی تو باید زندگی کنی

خسته تر از اونم که باز هم نصیحت بشنوم برای امروز ظرفیتم تکمیله ... سعی کردم جوری که دلخور نشه بحث رو عوض کنم :

- به بچه ها زنگ بزن تا برگردند من خیلی گرسنمه

و انگار مریم خیلی خوب این تغییرمسیر رو فهمید که بی هیچ حرفی گوشیش رو برداشت تا به بچه ها خبر بده

بعد از خوردن شام توی سکوت وحشت ناک اتاق و تعارف زهرا برای شستن ظرف ها با این فکر که فردا حتما یه زنگ به خونه بزنم رفتم که بخوابم ...

صبح با صدای در کمد دیواری چشم باز کردم و به زهرا که داشت مانتوی خاکستری رنگی که حاشیه صورتی داشت رو از بین لباس هاش بیرون می کشید نگاه کردم . با صدای اهسته ای گفتم :

- ساعت چنده ؟

و در حالی که کمی به دست و پاهام حرکت کششی می دادم جمله ام رو کامل کردم : سلام ...

زهرا مانتو به دست به سمتم برگشت و با لبخندی که معمولا جز لاینفک صورتش بود گفت :

- سلام به روی ماه نشسته ات . ساعت هشت و نیم ، اینجا تهران است صدای خوابگاه دینگ دینگ دینگ

خنده ام گرفته بود . این دختربمب انرژی بود ...

- بچه ها رفتند ؟

- اره مریم هشت کلاس داشت . راحله هم رفت سمنان

- سمنان ؟ واسه چی ؟

- برای مراسم هانیه سعیدی ، باچندتا از بچه های خوابگاه رفتند

- اوهوم ... فک کنم راحله قبل مابا هانیه هم اتاق بوده یک سال ، اره ؟

- اره بابا خیلی هم دوستش داشت ،دیروز هم که خبر رو شنید حالش خیلی بد شد

و همزمان مانتو به دست به سمت گوشه ای رفت که همیشه برای تعویض لباس استفاده می کنیم

گوشیم رو که روی تخت و کنار بالشتم بود برداشتم و چکی کردم . دو تماس از مامان ...

جمع و جور کردن تختم مصادف شد بابرگشتن زهرا ، یه مانتوی و شلوارخاکستری با مقنعه هم رنگش و کیف لپ تاپ به دست ...خوشگل شده بود . نه اینکه نباشه نه ... زهرا ذاتا دختر نازی بود چشم های مشکی بالب های کوچیک و بینی اندازه ( قلمی نبود ولی به صورتش می اومد ) ...ایستادم جلوش وبعد انداختن نگاه خریدارانه ای بهش با حالت متفکر و ابروهایی که از شیطنت مثل خودش بالا پریده بود گفتم :

- اوم !!! خوشگل کردی ، خبریه ؟

اونم که هیچ وقت در جواب دادن کم نمی اورد در حالی که مقنعه اش رو با حالت طنز گونه ای صاف می کرد گفت ؟

- اون که بودم ، ولی خوشگل شدم ؟پسندیدی ؟ شماره بدم ؟

قیافه جدی به خودم گرفتم:

- اون که صد البته ، ولی جدی خبریه؟

نفس اه مانندی کشید و با چهره ای دمغ گفت :

- نه ... ما اگه شانس داشتیم اسممون شمسی خانوم بود نه زهرا خانوم

- برو برو دیرت شد واسه من فیلم نیا حداقل خود من چند بار این جناب عاشق پیشه رو در حال صحبت با تو دیدم

- اوه ... اون فقط خواست اجازه بگیره ، در ثانی تو از کجا فهمیدی عاشق پیشه است ؟

حالت حق به جانبی گرفتم : از چشمهاش ...

- به به مادموازل رها ... اونوقت شما از کی تا حالا نگاه شناس شدی؟

توی دلم پوزخندی به مادموازل گفتنش زدم ... و در همون حال شماره مامان رو گرفتم و گفتم : برقی که تا دو هفته توی چشم های تو روشنه برای لو دادن عشق ایشون کافیه . سلام مامانم خوبی ؟

- سلام دختر بی معرفت من . ما همه خوبیم . تو خوبی ؟ کجایی زنگ زدم جواب ندادی ؟

زهرا که دیگه از خیر مکالمه اش گذشته بود دستش رو بلند کرد و در حالی که خداحافظی می کرد گفت : سلام برسون

- شرمنده مامان خواب بودم . زهراسلام رسوند

- سلامت باشند . خواب بودی ؟ مگه کلاس نداری ؟

- نه ! کلاسم بعد از ظهره . صبحی باید برم پژوهشکده کار دارم

- کارا چطوره ؟ کی میایی ؟ هدی دلش برات تنگ شده

می دونستم هدی بهانه است ...

- الان که فکر نکنم ولی حتما قبل شروع امتحانا یه سر می زنم ... اونجا خبری نیست ؟ بابا خوبه ؟ هدی چطوره ؟

مکث مامان یعنی خبری شده

- الو الو مامانی ؟ هستید ؟

- اره قربونت ... نه خبری نیست

فهمیدن لرزش صداش کار سختی نبود

- باز چه خبر شده مادر من ؟ خونه خریده ؟ ماشین به اسم زنش کرده ؟ اگه من شما رو نشناسم که رها نیستم ...

- بچه اش به دنیا اومده

انگار یه پارچ اب سرد روی سرم خالی کردند ، پاهام دیگه توان نداشت روی تخت نشستم و دستم رو حائل سرم کردم ، بغض توی گلوم جا به جا می شد ... گریه کردن جلوی مامان یعنی عذاب بیشتر اونا ... سعی کردم طبیعی جلوه بدم ... صدام رو صاف کردم و گفتم :

- خب مبارک باشه همچین صدات خراب بود که گفتم شاید برای کسی اتفاق افتاده . این که خبر خوبیه

هق هق مامان روی اعصابم بود دلم یه خلوت می خواست واسه گریه ...

- بمیرم واست ، نمی دونم حکمت کارهای خدا چیه ...

حرفش رو قطع کردم : اخه عزیز دل من گریه چرا ؟ باید واسشون دعا کنی . انشالله که خوشبخت بشن ، راستی بچه اشون چیه دختره یا پسره ؟

اینا رو با لحن بچه گونه ای واسه مامان می گفتم ... اونم که دید میخوام حال و هوا رو عوض کنم سعی کرد گریه اش رو بی صداتر کنه :

- پسره اسمش هم امیر حسین

- اوف عزیزم ... امیر کوچولو ...خدا حفظش کنه ... در اولین فرصت به عمه و الهه زنگ می زنم خیلی وقته سراغشون رونگرفتم به این بهانه عمه شدن الهه رو هم تبریک می گم...

- اره مادر ، دوست ندارم پشت سرت حرفی بشنوم ...

- چشم شما امر بفرما ... امر دیگه ای ؟

- عرضی نیست فقط مراقب خودت باش ،سعی کن زودتر هم بیایی راستی شاید ما هفته اینده یه سر بریم خونه اقا جونت ، سه روز تعطیله

- سلام بهشون برسون و جای منم خالی کنید خیلی دلم می خواست میشد می اومدم دلم واسه اقاجون و مادر جون تنگ شده ولی نمیرسم. دعا کن مامانی ...

اهی کشید و گفت : من که همیشه دعات می کنم . برو مادر موفق باشی

- ممنون . سلام برسون هدی و بابارو خداحافظ

- خدانگهدارت .

گوشی رو که قطع کردم بغض گلوم روبست و از چشم هام جاری شد . هرچی فکر می کنم که از کجا شروع شد یا کی تموم شد به هیچ نتیجه ای نمیرسم . من ادم سیاهی نبودم درسته ادعای سفیدی محض ندارم ولی سیاه سیاه هم نبودم ، خاکستری بودم گاهی پررنگ گاهی کمرنگ ولی هیچ وقت نخواستم بد باشم یا بدی کنم... پشیمون هم نیستم اما گاهی جای خالی میم مالکیتی که باید باشه و نیست توی دلم خیلی سنگینی می کنه . می دونم اگه خودم می خواستم می تونستم داشته هام روحفظ کنم اما نخواستم ، خیلی وقت بود که دیگه نمی خواستم چیزی بمونه !

وارد پژوهشکده که شدم صدای اذان رو شنیدم به سمت نمازخونه طبقه دوم راه افتادم ... دکتر محسنی حتما الان نمازه پس بهتره اول نمازم رو بخونم و بعد برم اونجا

بعد خوندن نماز به سمت دفتر دکترراه افتادم . در اتاقش رو که باز کردم خانوم رحیمی مثل همیشه اراسته و محجوب پشت میز منشی نشسته بود بعد از سلام و احوال پرسی و اطلاع به دکتر دری زدم و وارد اتاق شدم ... یه اتاق نسبتا بزرگ با چهار ردیف قفسه کتاب مرجع و غیر مرجع و دیوار های سفید . یک میز تحریر و میز کنفرانس مشکی که گوشه اتاق قرار داشت و ده صندلی که دوراون چیده شده بود و دو تا کاناپه چرم قهوه ای تیره ای که مقابل هم و جلوی میز دکترقرار داشت :

- سلام ظهرتون بخیر

- سلام خانوم پارسان ، بفرما بشین، خوبی دخترم ؟

و در حالی که به سمت مبل میرفتم جواب دادم:

- ممنونم شما چطورید ؟ باز که در صدای سرفه تون تا بیرون اتاق می یاد

دکتر مجروح جنگ بود و بیشتر وقتها حال جسمی مناسبی نداشت :

- این که همراه همیشگی ه ، چه خبر؟

پرینت مقاله ام رو از داخل کیف در اوردم و روی میز استاد قرار دادم :

- اینم از مقاله ای که قولش روداده بودم

عینکش رو روی چشم هاش قرار داد وبرگه ها رو از داخل پوشه سفید رنگش خارج کرد . چند دقیقه ای سکوت بود تا مثل همیشه دکتر نگاهی به نوشته های من بندازه ... سرش رو بلند کرد و با لبخندی که نشان ازرضایتش داشت عینکش رو برداشت و گفت :

- مثل همیشه عالی ، تو منو واقعا غافل گیر می کنی دخترم .

- ممنونم استاد من هنوز هم درمقابل شما و دکتر مهدوی شاگردی بیش نیستم

- روزی که دکتر مهدوی گفت یکی ازدانشجوهاش رو برای این کار در نظر گرفته من واقعا شوکه شدم چون این کاری نبود که کسی ادعا کنه حتی یک کارشناس ارشد هم میتونه انجامش بده چه برسه به یک دانشجوی ارشد ولی واقعا توی همین نه ماه منو با نوشته هات شگفت زده کردی .

- این لطف شماست . فقط استاد اگه امکانش هست تا بعد امتحانات بنده رو معاف کنید ...

- یعنی تا دو ماه اینده ؟ این خیلی زیاده من حداقل سه تا کار دیگه از تو می خوام

- راستش کارهای نگارش کتابم درجا زده و من باید تا تیر برسونمش از اون طرف تحقیقات دانشگاه و کار پایان نامه ام رو هم شروع کردم ، دکتر مهدوی هم که چندتاکار بهم دادند ، درس و امتحانامم که هست باور کنید واقعا نمی رسم

استاد که خنده اش گرفته بود ازاین سرعت عمل من در ارائه برنامه کاریم سری تکون داد و گفت :

- خوب بابا جان ... می خوایی یه چیزی هم دستی بدم ؟

عادت استاد بود وقتی کسی قیافه حق به جانبی می گرفت اینو بهش میگفت ، خجالت کشیدم سرم رو پایین انداختم :

- ببخشید منظوری نداشتم فقط میخواستم شما بدونید من کوتاهی نمی کنم واقعا زمان انجام ندارم

- می دونم خانوم پارسان . شوخی کردم اتفاقا دیروز دکتر مهدوی بهم گفت خیلی سرت شلوغه و زیاد ازت انتظار نداشته باشم

بلند شدم و گفتم : بازم شرمندم... اگه امری نیست من مرخص بشم

در حالی که از پشت میزش بلند میشد گفت : عرضی نیست ممنون بابت مقاله

همیشه به ادب این استاد غبطه میخوردم سریع گفتم :

- خواهش میکنم استاد بفرمایید .حالتون مساعد نیست خدانگهدار

- چیزی نیست شلوغش کردی ...خدانگهدار

از پژوهشکده که بیرون زدم م*س*تقیم به سمت دانشگاه راه افتادم سرمای هوا زیاد بود ولی لازم داشتم برای عوض شدن حال وهوام کمی پیاده روی کنم نزدیک دانشگاه جلوی ویترین کتابفروشی بزرگی ایستادم و به کتابها نگاهی کردم یادم افتاد کوثر همیشه وقتی حالش گرفته بود مجبورم می کرد باهاش برم کتابفروشی بهش می گفت کتاب درمانی ، وارد کتابفروشی شدم و به فروشنده مسنی که چهره مهربونی داشت و در حال خوندن کتاب بینوایان بود سلام کردم ، واقعا فضای داخلی زیبایی داشت قفسه های بلندی که دور تا دور مغازه چیده شده بودند و میز گرد کوچیکی که با رومیزی ترمه ای پوشیده شده بود و چهار صندلی چوبی و یک گلدان سفید مربع شکل بسیار ظریف با گل های بابونه مصنوعی ، فضای ساده ای داشت ولی ارامش بخش بود . به سراغ کتابهای شعر رفتم بین کتابهای داخل قفسه کتابهای علی اکبر بقایی برام چهره اشنا تری داشت . یکی از کتابها رو برداشتم و در حالی که به سمت میز می رفتم خواندم:

" وقتی تو می گویی ،

سراپا گوش ،

نه ...!،

سراپا شنیدن ام ..

که حرفی از کلام تو را اگربشنوم،

تمام ان را شنیده ام ..."

ورق زدم :

" تازه یادم امد اولین بارتو را کجا دیدم،

ان روز که گفتی : باش "

" انجا که هرچه هست ، جلوه توست ،

کدام حجاب تواند تو را م*س*تورسازد ؟

حجابی اگر هست ،

برابر دیدگان ماست ،

نه وجود تو ."

با اشتیاق بیشتری ورق زدم ، دلم برای نوشته هایی که بوی صداقت داشته باشند تنگ شده بود :

" همین که دوستت دارم ؛

کافی است تا بدانم

دوستم داری ..."

با ذوق بلند شدم و به سمت صندوق رفتم بعد از حساب کردپول کتاب در حالی که هنوز صفحات کتاب رو ورق می زدم و با دقت اونها رو می خوندم وارد دانشگاه شدم ؛ انگار از اون همه سنگینی و بغض اثری نبود حتی چنان ارامش داشتم که صدای پرنده ها رو هم می شنیدم ، کتاب رو بستم و داخل کیفم گذاشتم ... عجب دارویی بود این کتاب . با لبخند محوی که نمی تونستم از روی لب هام پاکش کنم کلاسها رو تموم کردم ...

هوا تاریک شده بود که استاد پرتو خسته نباشید داد . از کلاس خارج شدم با وجود تمام اتفاقات امروز ولی هنوز هم انرژی زیادی رو در خودم حس می کنم . گوشیم رو در اوردم تا به مریم زنگ بزنم که اگه هنوز دانشگاه هست باهم برگردیم خوابگاه ، داشتم شماره می گرفتم که صدای کسی رو شنیدم که داشت فامیلم رو صدا می زد : خانوم پارسان .

متعجب ایستادم و برگشتم اقای نصیریان از هم دوره ای های خودم بودمنتظر موندم تا به من برسه :

- سلام خانوم پارسان .

هنوز نفس نفس می زد بیچاره معلوم نیست از کجا دنبال من می دویده سعی کردم لبخندی رو که از عصر روی لبم مونده بود رو پس بزنم و با لحن جدی و محکم همیشگی و با نگاهی که سعی می کردم بیشتر از دو ثانیه روی صورتش مکث نداشته باشه جواب دادم :

- سلام بفرمایید ...

- ببخشید که مجبور شدم بلند صداتون بزنم چون خیلی سریع راه می رفتین

باز مثل همیشه گند زدم اگه کوثر بود می گفت مگه دنبالت کردند ، خانوم باید موقر و سنگین راه بره ولی تو هر وقت حواست پرت میشه به موقعیت اطرافت بی توجه میشی :

- بله عذر میخوام امری داشتید ؟

- بله بله دکتر مهدوی تحقیقات رو دادند تا بعضی ها رو به دست شما برسونم گویا من و شما قرار هست این کار رو انجام بدیم

- به این زودی ؟ ولی استاد گفتند تعطیلات میان ترم لازمشون دارند نه الان

- بله زمان تحویلش قبل شروع ترم اینده است ولی گفتند زودتر به دستتون برسونم

و از داخل کیف چرم قهوه ای رنگش پوشه ی بزرگی رو خارج کرد :

- بفرمایید .

پوشه رو گرفتم و تشکر کردم

- فقط خانوم پارسان گویا شما هم از استاد مهدوی زمان می خواستید می تونم بپرسم موضوع تحقیقتون چیه ؟

- ارزیابی نظریه کاریزما در تطبیق با گفتمان موجود ، چطور ؟

- هیچی اخه منم نمی تونم تا زمانی که استاد گفتند تحقیقم رو ارائه بدم برای همین گفتم شاید بشه دو نفری روی یک موضوع تحقیق کار کنیم این طوری حجم کار سبک تر میشه ...

عصبانی شدم پسره از خود راضی و مغرور با حرصی که در صدام مشهود بود حرفش رو قطع کردم:

- ممنونم جناب نصیریان ولی بنده ترجیح میدم تنهایی کارهام رو انجام بدم ، با اجازه

دیگه منتظر نموندم تا چهره متعجبش رو تحلیل کنم ، پوشه رو ب*غ*لم گرفتم و به سمت در خروجی راه افتادم تصمیمم عوض شد خودم تنهایی میرم خوابگاه ، هنوز حرص می خوردم فکر کرده چون نمره الف کلاسه می تونه هر کاری دلش خواست انجام بده ... اولا من ادمی نیستم که کارهام رو گروهی انجام بدم بعدم همگروه شدن با یک اقا اخرین کاریه که احتمال داره قبل مرگم بهش فکر کنم .

در اتاق رو که باز کردم چهره ناراحت راحله با چشم های قرمزش اولین چیزی بود که دیدم سلام کردم و لبخند کمرنگی زدم چشم توی اتاق چرخوندم مریم مثل همیشه در حال خوندن کتاب بود و خبری هم از زهرا نبود رو به مریم گفتم :

- سلام مریمی ، زهرا کو ؟

- سلام خسته نباشی . بیرونه بر می گرده

سمت کمدم رفتم و بعد عوض کردن مانتو و شلوارم حوله و لباس هام رو برداشتم . تنها چیزی که می تونست حالم رو جا بیاره یک دوش اساسی بود .

روی تخت نشسته بودم و داشتم موهام رو خشک می کردم که زهرا با سلام بلند بالایی حواس همه رو سمت خودش جلب کرد

راحله اولین نفری بود که با صدای ارومی جواب داد ، مریم هم از داخل اشپزخونه داد زد : سلام زود لباس هات رو در بیارم که از گشنگی تلف شدم . منم سر به زیر و در همون حین که موهام رو زیر کلاه تک حوله مانندم می پوشوندم جواب دادم :

- علیک سلام فرزند گلم ، کجا بودی ؟

- سلام بر مادر بزرگ گرانقدر راستش داشتم یه بنده خدایی رو ارشاد می کردم که سرم گرم ارشادم شد و از زمان غافل شدم ببخشید

خنده ام گرفته بود من این بشر رو می شناختم :

- بله حالا داشتی سر کدوم بخت برگشته ای رو می خوردی ؟

- همون که صبح ذکر و خیرش بود

این جمله رو در حالی گفت که سرش رو نزدیک من اورده بود و ابروهاش رو با شیطنت بالا انداخته بود . سرم رو با تاسف تکون دادم و گفتم : تو ادم نمیشی ...

- اون که بله فرشته ها رو چه به ادم شدن

- کبکت خروس می خونه چه خبره ؟

اه عمیقی کشید و گفت : دیگه داشتم بعد این همه مدت ناامید می شدم از نجابتی که در مقابل این ادم استفاده کردم واقعا داشت به سرم میزد خودم برم ازش خواستگاری کنم تا اینکه امروز اقا زحمت کشیدند ما رو م*س*تفیض کردند

- مگه قبلا اجازه نگرفته بود ؟

- چرا ولی نه که من مرض داشتم و واسش ناز کردم اقا فکر کرده بودند باید بهم زمان بدند

خندیدم و گفتم : پس مبارکه عروس خانوم . شیرینیت کو ؟

- هیس یواش ! ابرومون رو بردی ...بذار قضیه جدی بشه اونم به چشم ولی تا اون موقع بین خودمون بمونه

- به نظر من که تمومه . تو راضی اونم راضی چه ربطی داره به ادم ناراضی ؟

- هنوز مرحله سخت تر غولش مونده... بابام

- اوه ... پسر نجیب و اقایی که من دیدم اگه بابات هم ببینتش نمی تونه ازش ایرادی بگیره

- خدا از دهنت بشنوه .

زهرا که رفت تا لباس هاش رو عوض کنه منم رفتم کمک مریم و راحله برای اماده کردن شام...

جمعه بود و خوابگاه سوت و کور ، بچه ها برنامه کوهپیمایی گذاشته بودند و از صبح زود رفته بودند ، دیشب حاج خانوم زنگ زد و واسه نهار دعوتم کرد. هرچقدر که من بی معرفتم این زن و شوهر فرشته اند . تونیک بلند سورمه ای رنگی رو با شلوار لی و روسری مشکی پوشیدم مثل همیشه روسری رو لبنانی بستم ، خیلی سال بود که دیگه نمی تونستم مقنعه بپوشم حتی برای دانشگاه ...پالتوی مشکی کوتاهم رو پوشیدم و بعد برداشتن کیف مشکی کوچیک و چادرم و پوشیدن کتانی هام از اتاق بیرون زدم . نگاهی به ساعت انداختم هنوز ساعت نه و نیم بود و تا رسیدن به خونه استاد که شهرک غرب بود خیلی راه مونده بود . از شیرینی فروشی سر راهم بسته شکلاتی خریدم اما خیلی دلم می خواست برای حاج خانوم یک دسته گل نرگس هم میخریدم نمی دونم گل نرگس به بازار اومده یا نه ، واردگل فروشی بزرگی شدم و دور تا دور اون رو به دنبال نرگس گشتم از پشت قفسه گلها گفتم: ببخشید اقا گل نرگس ندارید ؟

مغازه دار که صدای جوونی داشت ولی چهره اش پشت گلها بود گفت : بله خانوم بفرمایید این طرف ...جلوتر که رفتم رویپیشخوان تنگ شیشه ای بزرگی قرار داشت که داخلش پر از گلهای نرگس بود فروشنده پسرجوانی بود سلام کوتاهی کرد و جواب کوتاه تری شنید . از بین گلها هفت دسته سه تایی رو جدا کردم پسرک گلها رو داخل تلق سفیدی چید و با روبان سفید و نباتی بلند وکارتی که با جمله شعر حافظ پر رنگ شده بود زیبا تر از قبل کرد پول گلها رو حساب کردم و از مغازه بیرون زدم . یک دستم ساک شکلات بود و دست دیگه ام گل واقعا جمع کردن چادرم مشکل شده بود . مجبور شدم به گل فروشی برگردم و از مغازه دار درخواست کنم اژانسی برام بگیره . هنوز ساعت یازده نشده بود که زنگ خونه استاد مهدوی رو به صدا در اوردم . بدون اینکه کسی جواب ایفون رو بده در حیاط با صدای کوتاهی باز شد ،خونه استاد یک خونه دنج ویلایی با حیاط بزرگی بود که به وسیله ی یک مسیر سنگی پله مانند به درب ورودی ساختمون می رسید ، دو طرف این سنگ فرش چمن بود و درخت های میوه و تزئینی و یک باغچه مخصوص گلهای پرورشی خود استاد . نگاهی به انتهای سنگ فرش کردماستاد جلوی ساختمان منتظر من ایستاده بود سعی کردم قدم ها رو بلند تر بردارم تاسرمای هوا این میزبان عزیز رو بیشتر اذیت نکنه . به فاصله چند متری ایشون که رسیدم سلام بلند بالایی کردم و لبخند خجولی زدم . واقعا دلم برای این خونه و صاحبش تنگ شدهب و د. رو به روی استاد که رسیدم جوابم رو با نگاه پدرانه ای گرفتم ، نگاهی که خیلی وقت ها برای من حامی بود تا پدر ...

- سلام دخترم خوش اومدی

- سلام استاد ممنونم ، بفرمایید

پاکتشیک شکلات رو جلو گرفتم : ناقابله

- ممنونم لطف کردی بدو برو که یخ زدیم حاج خانوم منتظره

و با راهنمایی استاد از درب ورودی ساختمون گذشتم . خونه ی قصر مانندی نبود ولی بزرگ بود حداقل برای منی که توی یک خونه صد متری بزرگ شده بودم خیلی بزرگ بود .

با صدای حاج خانوم که روی صندلی چرخدارش نشسته بود به سمت پذیرایی نگاهی انداختم :

- سلام رها جان ، امیر چرا دخترم رو دم در نگه داشتی ؟

- من شکر بخورم خانومم خودش پیرشده اروم قدم بر می داره

در حالی که به لفظ طنزگونه استاد می خندیدم به سمت حاج خانوم رفتم و در آ*غ*و*شش گرفتم :

- سلام ... حال شما ؟

- سلام عزیز دلم ، من خوبم ، خیلی خوش اومدی

گل ها رو به دست حاج خانوم دادم و منتظر به چهره اش خیره شدم ، عادت به تشکر شنیدن نداشتم ولی برق شوق چشم های این فرشته ی زمینی دیدنی بود

- ممنون رهاجونم ، خیلی قشنگ اند... مثل خودت

- قابل شما رو نداره

با تعارف حاج خانوم بعد از دراوردن پالتو و عوض کردن چادرم با یک چادر رنگی روی مبل کنارش نشستم و چشم به استاد دوختم که گوشه ای از سالن نشسته بود و مثل پسر بچه ای دور از چشم مادر در حال خوردن شکلاتها بود ، با لبخند من نگاه حاج خانوم هم به سمت استاد برگشت و با صدای نسبتا بلندی گفت :

- امیر !

استاد که از این مچ گیری به شدت جا خورده بود جواب داد :

- بله خانومم ، جانم عزیزم ، امری داشتی ؟

- داری چی کار میکنی ؟ مگه دکتر این دفعه نگفت ازمایش هات لب مرزه و احتمال دیابت داری ؟

- گفت لب مرزم نگفت که قند دارم... تازشم فقط چند تا ... خواهش می کنم

خنده ام گرفته بود . نگاه خیره وخشن حاج خانوم استاد رو وادار کرد از روی مبل بلند بشه و با سری افتاده و چهره ایغم زده جعبه شکلات رو روی عسلی قرار بده و بشینه . حاج خانوم که تحت تاثیر این رفتار بچه گانه قرار گرفته بود رو کرد سمت من و با لبخند شادی گفت :

- نگاش کن عین بچه هاست ، انگار نه انگار سن و سالی ازش گذشته

با ذوقی کودکانه خم شدم و دستای سفید و لاغرش رو توی دستام گرفتم و گفتم :

- شاید فقط دارن ناز می کنن ؟

حاج خانوم قرمز شده بود از خنده ....از همون جا با لحن جدی که تضاد عجیبی با صورت خندونش داشت بلند گفت : دخترت فکر میکنه داری ناز می کنی ، راست میگه ؟

استاد که حالا اب پاش به دست کنار کاج مطبق و بزرگ گوشه پذیرایی ایستاده بود گفت : رها به حاج خانوم بگو کسی ناز می کنه که خریدار داشته باشه ، نه من...

اونقدر " نه من !"اخرش رو بامزه و با حسرت گفت که من و حاج خانوم هم زمان به خنده افتادیم . استاد هم که منظورش از اون ناز کردن ها و قهر کردن بچه گانه دیدن خنده فرشته ی زمینیش بود با ذوق وعشقی که قادر به پنهان کردنش نبود به حاج خانوم زل زد و گفت : ای جونم! چه خوششم اومده ...دوست داری ناز کنم ؟ بلدما ...

حاج خانوم پشت چشمی نازک کرد وبرگشت سمت من با چشم ها و لب های خندونش طوری که فقط من بشنوم زمزمه کرد : کی گفته مادر شدن فقط به وجود اومدن یه بچه از بطن یه زنه ؟ من هیچ وقت نتونستم بچه ای روبه دنیا بیارم ولی این مرد از بچه هم بچه تره ...

لبخند تصنعی به خاطر طنز توی صداش و جمله اخرش روی لبم نشوندم ، ولی مقایسه خاطرات گذشته ام با زندگی این فرشته ها فقط یک جمله رو توی ذهنم پر رنگ تر می کرد " حق من از این دنیا یک میم مالکیت و یه دل عاشق هم نبود ؟"

سر میز نهار دیدن عشق و علاقه بین اون دوتا اشتهای نداشته من رو هم باز کرد . استاد با علاقه و محبت توجهش فقط وفقط معطوف فرشته اش بود ... بارها دیده بودم وقتی توی نگاه همدیگه غرق می شن و اززمان و مکان فارغ ... بارها شنیده بودم چه طور با عشق هم دیگه رو صدا می کنند وبارها و بارها فکر کرده بودم لیلی و مجنون فقط افسانه است ؟ و برای لیلی این قصه الحق و الانصاف که اسم فرشته هم برازنده چهره اش بود و هم برازنده اخلاق و محبتهای بی دریغش ... باید غریبه باشی و جمع اشناهایی که از هر غریبه ای غریبه تر اندرو درک کرده باشی که بفهمی من اینجا کنار این دوفرشته خدا حسی فراتر از یک اشنایی ساده دارم چیزی شبیه محرم دل بودن، چیزی که خودشون بارها و بارها به اسم دخترم ازش یاد کردند و من هربار فقط به این فکر کردم که هنوز خدایی هست که نگران تنهایی و بی همدمی بنده هاش روی زمین باشه ... توی اون روزهای سخت و نفس گیر وسط اتیش حسادت وکینه توزی دوست و دشمن و باری که به خاطر تنهایی از همیشه دردناک تر و سنگین تر بودقرار گرفتن استاد و همسرش سر راه من جز موهبت الهی و نعمتی که لایق شکر باشه نبودو من هر بار و هر بار شاکرم ...

با صدای حاج خانوم نگاهم رو به رو دوختم :

- رها چرا چیزی نمی خوری دخترم ؟

لبخندی زدم :

- ممنون فرشته بانو ، عالی بود ،دست عالیه خانوم هم درد نکنه

استاد نگاهی به من کرد و گفت :

- اخه دختر اگه بدونی من به خاطرتو چند وقته یه فسنجون درست و حسابی نخوردم که اینجوری رژیم نمی گرفتی ، هر وقت م افسنجون داشتیم آه و ناله حاج خانوم هم به راهه، سر سفره مدام می گفت بمیرم واسه رهام که فسنجون دوست داره ، اون فسنجون های عالیه رو خیلی دوست داشت و از اینحرفا ...باور کن بعضی وقتا حاضر بودم لباس بپوشم واست غذا بیارم تا یه قاشق غذا بدون عذاب وجدان از گلوم پایین بره

خجالت کشیدم من این دو نفر رو هم داشتم اذیت می کردم ، با بغضی که فرو می خوردم تا بیشتر از این باعث ازار کسی نباشم گفتم :

- من شرمندم

با اون بغض لعنتی اونقدر به زبون اوردن همون دو کلمه سخت و درداور بود که بلافاصله سکوت کردم و با لیوان ابم مشغول شدم ، کمی اب باعث شد بتونم بغض رو کنار بزنم و رو به حاج خانوم با لبخند تلخی که فقط خودم از شدت تلخی و حس تنهایی پشت اون خبر داشتم گفتم :

- هنوز اشپزیم اونقدرا هم افتضاح نشده ، سعی کردیم توی اتاق کارها رو به خصوص اشپزی رو بین خودمون تقسیم کنیم ، وجه اشترک چهار نفرمون هم غذای دست پخت خانگیه ، برای همین هر از گاهی من برای بچه هافسنجون می پزم درسته هیچ وقت طعمش مثل دست پخت مامانم یا عالیه خانوم نمیشه ولی ازهیچی بهتره ...

کمی مکث کردم ، من این فضای سنگین و نگاه متفکر استاد به میز رو دوست نداشتم سعی کردم با خنده بحث رو عوض کنم :

- استاد من یه راه کار بشر دوستانه دارم

استاد با این حرف من سرش رو بلندکرد و منتظر به من چشم دوخت با شیطنت اضافه کردم :

- من با کمال میل حاضرم اسم تمام غذاهای مورد علاقه ام رو به فرشته جون بگم

استاد از شیطنت من چشماش گرد شده بود چون خیلی نادر پیش می اومد تا من با شیطنت جلوشون اظهار نظر کنم اما سریع به خودش اومد و با حالت زاری گفت :

- نه خواهش میکنم ، می خوایی منو از نون خوردن بندازی ؟ قربون دستت هر وقت ه*و*س فسنجون کردی خودم برات میارم خوبه ؟

حاج خانوم هم به کل کل لفظی مامی خندید ، هرچند دور کردن حواس اون دو نفر از جو به وجود اومده و غم چهره خودم غیر ممکن بود ولی همین مقدار تلاش هم نتیجه بخش بود ... راضی بودم

بعد از نهار میز رو همراه باعالیه خانوم جمع کردم و اون بنده خدا هر چقدر تلاش کرد من رو منصرف از این کار کنه راضی نشدم ولی بلاخره زورم برای شستن و مرتب کردن اشپزخونه به عالیه خانوم نرسید و من رو با حرکت شوتینگ محترمانه از اشپزخونه بیرون کرد . عالیه خانوم زن مسن وتپل و مهربونی بود که سالها به همراه همسرش که باغبون باغ بوده توی خونه پدری استاد زندگی می کردند بعد فوت همسرش به اصرار حاج خانوم به این خونه میاد تا همدرد تنهایی روی دوش هاش نباشه و هم کمک حالی واسه این فرشته های زمینی باشه ، به گفته خودش دو بار بچه دار شده ولی هر دوشون نرسیده به سن پنج سالگی فوت کردند ،همیشه میگه حکمت کارهای خدا چیزیه که همیشه فقط گذر عمر اون رو معلوم می کنه .

و حالا من توی پذیرایی کنار حاج خانوم و رو به روی استاد نشسته بودم و داشتیم در مورد تصمیم یکی از دانشجوهای استاد اظهار نظر می کردیم :

- استاد به نظر من هرکسی حق انتخاب داره ولی اینکه در این انتخاب ابعاد مسئولیتش رو هم در نظر میگیره یا نه من نمیدونم

- یعنی اگه موقعیتش برات به وجوداومد ، میری ؟

- خب راستش ابعاد زندگی من اینجا اونقدر ها هم وسیع نیست ... اگه سوالی برام به وجود بیاد و جوابش رو اینجا نتونم پیدا کنم و راه حلش فقط و فقط رفتن باشه برای یه دوره کوتاه شاید برای دکتری رفتم.

لبخندی زدم و اضافه کردم :

- همه اینا تنها رویاست و صدالبته توهم ، شرایط زندگی من جوری نیست که بتونم برم ... این جواب رو هم فقط به این خاطربهتون دادم که شما اصلی ترین مشکل یعنی رفتنم رو فرضی ندید گرفتین .

استاد با نگاه نافذ و متفکریادامه داد :

- پس اون بُعد مسئولیتی که می گفتی چی ؟ توی تصمیمت موثر نیست ؟

- قطعا چرا ... ببینید من جدای ازخانواده ام اینجا نسبت به مردمم و صد البته نسل های بعدی مسئولم ... شاید حرفم شعار گونه به نظر بیاد ولی این باور منه اینکه ایران به دست بچه های خودش باید ساخته بشه ، منم جزئی از همین بچه هام برای همین در جوابتون گفتم برای یک دوره کوتاه ... به نظر من این فقط یک طرف ماجراست ، طرف دیگه ماجرا اینه که ما هرچقدرهم که نسبت به یه کشور علاقه داشته باشیم یا بین مردم اون کشور احساس ارامش کنیم ولی باز هم غریبه ایم مثل یه مهمون ، اونجا هر چقدر هم که بهشت باشه و قوانینش منظم اجرا بشه و زندگی شهروندی رو در سطح عالی برای مردمش تامین کنه ولی باز هم بهشت یکی دیگه است ، من جهنم خودمون رو به بهشت بقیه ترجیح می دم ... البته اگه جهنمی در کار باشه ...

حاج خانوم که تا اون لحظه به بحثما دو نفر گوش می داد گفت :

- رها جان این رو هم بدون که نود درصد بچه های ما که برای تحصیل می رن لحظه ای که دارن میرن فکرشون اینه که برگردند ولی خوب شرایط خوب زندگی اونجا و رفاهی که دارن نظرشون رو تغییر می ده

- من منکر این نیستم... ولی بازهم معتقدم اگه کسی قصد برگشت داشته باشه قطعا بر میگرده حتی اگه قراره وقتی واردکشورش میشه تمام رفاه و داشته های اونجا رو جا بذاره و اینجا از صفر شروع کنه ،اما اگه کسی نخواد برگرده اینا همش بهانه برای توجیح خودش و ادمهای اطرافش ه ...من دوستی داشتم که چند سال پیش ویزای سینگل امریکا گرفت و به بهانه تخصص رفت ازهمون اول هم که من باهاش صحبت می کردم می گفت شاید برگردم و این شاید اونقدر دررفتار این بنده خدا مشهود بود که هیچ وقت کلمه "برمی گردم"ش رو باورنکردم ، چون ویزاش سینگل بود تا پنج سال حق خروج از اون کشور رو نداشت و بعد اتمام دوره تخصصش همون جا موند و توی یکی از بهترین بیمارستانهای اونجا مشغول به کار شد. و حالا مطمئن ام دیگه بر نمیگرده ...

یه چیزی این وسط درست نبود...سوالهای استاد ، نگاه های متفکرش و برخورد حاج خانوم ...

نمی دونم از حرفهای من بود یاتصمیم اون دانشجو که استاد عمیقا توی فکر بود ، حاج خانوم که جو رو سنگین دید بالبخندی که صورتش رو از همیشه زیبا تر می کرد مادرانه میوه تعارف کرد، به ساعتم نگاه کردم کم کم باید راه می افتادم قوانین خوابگاه جوری بود که تاخیر اونم در شب رو نمی پذیرفت :

- ممنون حاج خانوم ولی باید برم... داره دیرم میشه

- کجا عزیزم ، بعد عمری اومدی مگه میذارم به همین راحتی ها بری

- نه قربونتون برم دیرم میشه ، شماکه می دونید قوانین خوابگاه چطوریه ، در ثانی یکی از استادامون لطف کردند یه عالمه تحقیق روی سرم ریختند باید برم درسهام رو جمع و جور کنم تا به انجام اون تحقیقات برسم

و همزمان با این جمله با چشم وابرو به استاد که هنوز هم در حال فکر بود اشاره کردم ، حاج خانوم نگاهی به اون سمت انداخت و گفت :

- امیر جان ، رها داره میره

استاد سرش رو بلند کرد و نگاه متعجبی به من انداخت :

- کجا دخترم ؟ شام بمون اخر شب خودم میرسونمت

- ممنون استاد ، تا همینجا هم خیلی زحمت دادم ولی حقیقتا باید برم کار دارم ...

- من هنوز باهات حرف دارم ، راستی نصیریان تحقیقات رو بهت رسوند ؟

- اره رسید دستم ، در اولین فرصت کار اونا رو هم شروع میکنم

- عجله ای نیست ... استاد تک خندهای کرد و گفت : شنیدم خوب حالش رو گرفتی

متعجب شده بودم یعنی اونقدر بچه بود که قضیه رد شدن پیشنهاد هم گروهیش رو به استاد مهدوی هم گفته بود ؟، استاد که چهره متعجب من رو دید اضافه کرد :

- قبل از اینکه به تو بگه پیشنهاداین کار رو به من داد چون نمی رسید یک نفره تحقیقش رو تموم کنه ، منم گفتم بهتره با خودت در میون بذاره هرچند از اولش مطمئن بودم جوابت چیه ...

- دست شما درد نکنه استاد ، خب اگه می دونستید بهش می گفتید !

- نمی شد از طرفی هم بدم نمی اومد یکی حال این بچه رو بگیره

سری تکون دادم :

- و اون یک نفر حتما باید من می بودم ؟ بعضی وقت ها اصلا نمی تونم کارهاتون رو درک کنم

استاد لبخندی پدرانه زد :

- هر وقت خودت دانشجو داشتی اونوقت منظور من رو از کارهام درک می کنی ...

- من همیشه و تا همه جا شاگرد شمام

لبخندی به این همه محبت زدم و روبه حاج خانوم گفتم : اگه اجازه بدید رفع زحمت کنم

حاج خانوم نگاهی به استاد کرد وگفت : اگه می تونستم نمی ذاشتم بری ، این خونه برای دخترش همیشه یه اتاق خالی داره

مدهوش این همه لطف جواب دادم :

- می دونم ، باور کنید مثل مادرم عزیز اید

باز این بغض لعنتی :

- زندگی من مصداق واقعی این بیته که " خداوند زحکمت ببندد دری / ز رحمت گشاید در دیگری " بودن شما توی زندگی من رحمت ه ... من تا همین جا هم مدیون شمام

قطره اشکی از گوشه چشم حاج خانومپ ایین افتاد :

- خدا برای پدر مادرت حفظت کنه ...

آ*غ*و*ش باز کردم و با تمام محبتی که نسبت به مادرم سراغ داشتم این فرشته ی عزیز رو در آ*غ*و*ش گرفتم ، با تمام وجود بوی مادرم رو استشمام کردم ، انگار عطر همه مادرهای دنیا برند مشترکی داشت

از حاج خانوم که جا شدم ایستادم و به استاد که حالا مثل همیشه جدی پشت سر صندلی چرخدار همسرش ایستاده بود نگاهی کردم ، شرمنده بودم از این همه بزرگی و جوابی که ندارم تا به تمام محبت های خالصشون بدم ، سر به زیر گفتم :

- ممنون از همه لطفتون ، ببخشیدخیلی زحمتتون دادم ، اگه امری ندارید من دیگه میرم ...

استاد با صدای جدی و محکمی گفت :

- سرت رو بلند کن

سرم رو اهسته بالا اوردم ولی هنوز هم نگاهم به چرخ صندلی حاج خانوم بود :

- اینجا رو نگاه کن

تحکم صدای استاد باعث شد چشم بدوزم به مرد رو به روم :

- بچه از پدر و مادرش خجالت میکشه؟ فرشته بانو اجازه میده کمی دخترش رو ادب کنم ؟

لحن شوخ استاد نفس حبس شده ی منرو بیرون فرستاد ، حاج خانوم هم که نفس عمیق من رو دید گفت :

- امیر یکبار دیگه جرات داری دخترم رو اذیت کن شبش دیگه خونه نیا چون مجبوری توی حیاط کنار گلهای قشنگت وسط چمن ها بخوابی

خنده ام گرفته بود ، عجب زوری داشت این فرشته مهربون ، استاد هم که به ظاهر از این گرو کشی ناراحت بود گفت :

- آه ... مردم هم دختر دارند ما هم دختر داریم ... خوبه همیشه میگن دخترا بابایی اند

بعد رو به من با ابرو های بالارفته گفت :

- بخند بایدم بخندی ... وقتی هفته دیگه مجبور شدی تحقیقت رو تحویل بدی خنده من رو هم می بینی

- نه خواهش میکنم استاد ... این بی انصافیه ... شما قول دادید تا امتحانا بهم وقت بدید

- بی انصافی کاریه که شما دو تا بامن ِ مظلوم می کنید ...

حاج خانوم به جای من جواب داد :

- امیر جان امشب ه*و*س کردی کنارگلها باشی ؟

استاد آه سوزناکی کشید و گفت :

- حتی جرات ندارم در مورد مسائل دانشجوهام تصمیمی بگیرم ... حالا که دارم فکر میکنم می بینم همون بازه امتحانا تحویل بدی هم خوبه ...

خندیدم و گفتم :