رمان ترس از مه به قلم یاسمین فرح زاد

ژانر : #عاشقانه #تخیلی #راز آلود #طنز

خلاصه:

داستان در مورد دو پسر که مادرشون رو از دست دادن و پدرشون یک آدم هوس بازه و با دختری به اسم سونیاکه خیلی کوچیک تر از خوشه عقد میکنه. اما این دختر، انسان معمولی نیست و عاشق پسر کوچیکتره حمید میشه و هرکاری می کنه تا باهاش وارد رابطه شه، ولی شاهین خودش عاشق دختر دیگه ای و وقتی به نتیجه نمیرسه به شاهین سم میده. برادر شاهین برای بهبود حالش اون رو ب شمال میبره و اونجا اتفاقاتی براش میفته که باورش سخته و زندگیشو تغییر میده...

پی‌نوشت:

سلام دوستان عزیزم قبل از خوندن رمان عرض کوچکی، باهاتون داشتم و لازم هست قبل از شروع چند تا مورد توضیح بدم که در خوندن گیج نشید.

اول که رمان به زمان محاوره ای و به قول معروف عامیانس و به‌صورت اول شخص تهیه شده. فقط یه بخش از ابتدای رمان، با سوم شخص نوشته شده که دائمی نیست چندتا صفحه به این شکله و من سعی کردم این بخش رو یکم خلاصه تر بنویسم تا زودتر تموم شه چون اکثر شما سوم شخص رو دوست ندارید.

دوم رمان تخیلی است و من همین جا بگم هیچ یک از شخصیت هایی که من در رمان استفاده کردم و خالق شخصیتشون بودم از جایی کپی نیست و زاده ذهن خودمه و شما نمی تونید هیچ کجا چیزی به اسم تبدیلشونده و بالِست پیدا کنید و بگید اینارو کپی کردی!

دوستانی که رمان آخرین تکشاخ ایرانی رو خوندن با شخصیت هایی که ساختم کاملا آشنا هستند اما الان طرف صحبتم با اون عزیزانی است که اولین بارشونه رمان های تخیلی من رو می خونن.

تعریف اصلاح ها:

تبدیل شونده: انسان هایی که داری قدرت درونی هستند و با استفاده از قدرتشون که کاملا دائمی، می تونند بجنگن و شکل ظاهری خود رو به یک موجود افسانه ای منحصر به فرد تغییر بدن.

{ دوستان این رمان ادامه فصل دوم آخرین تکشاخ نیست و بحث ترس از مه کاملا جداست}

بالِست: خون آشام های دورگه که ضعیف تر از خون آشام های اصیل هستند. تنها چیز هایی که متمایزشون میکنه بال هایی که دارند که ظاهر و پنهان کردنشون رو می تونند کنترل کنند و همین بال هم بزرگ ترین نقطه ضعفشون هست و دوم این که با خوردن خون تبدیل شونده ها قدرت بدنیشون به صورت موقت زیاد می شه.

یه قسمت هایی اسم انجمن میاد، این جا منظور از انجمن همون دولتی که مخفیانه و بدون جلب توجه مردم عادی تبدیلشونده هارو کنترل می کنه.

دوستان، این رمان اصلا بچه بازی نیست و من قول میدم موضوع مسخره ای نخواهد داشت.

چالش و معما و طعم شیرین عشق در کنار فضای فانتزی تخیل، امیدوارم لذت ببرید.

با تشکر.

یاسمن فرح زاد.

مقدمه

من قول میدم که فراموشت کنم

اما قول نمی دم زیر قولم نزنم.

سرگردانم سرگردان!

همانند بچه آهوی بی دفاع که در جنگلی مه آلود، در پی مادر اش است و شکارچیان در فکر صید کردنش.

دو پای کوچک دارم و قلبی بزرگ که می تپد برای تو و کل معادلات زمین و زمان رو ویران می‌کند.

آنقدر بزرگ هست که هنوز هم، عشقت را درون صندقچه ای از جنس لطافت در اتاقکی کاهگلی، همراه خاطرات، پنهان کردم، که مبادا طعمه راهزنان شود.

به عشقی که از اولین نگاه، به چشم هایت پیدا کردم قسم...

به ذره ذره خونی که ریختم و گناهش رونفهمیدم، به دلی که ازآن عزیزترین کس زندگیم بود قسم، پشیمانم.

خودخواه بودم که برای نجات از شکارچی، خود هم صیاد شدم.

خودخواه بودم وقتی تو بره آهو بودی، من شکارچی شدم.

خواستم فراموشت کنم بین انبوهی از فکر خیال مجهول، خودم را هم گم کردم.

خواستم خودم را بسازم ویرانه ای در بیابان شدم.

خواستم تنها باشم، دیدم توبه گرگ مرگ است.

نگاهم کن؛ بال هایم را نگاه کن، ببین چه گونه شکست؟

نگاهم کن؛ خونی که از چشم هایم می‌چکد را می‌بینی؟

نگاهم کن که چگونه ترس از مه، سببِ گم شدنم در این جنگل تاریک و سیاه شد؟

من می‌گویم برو اما تو گوش نکن!

نرو نذار بیشتر این خورد شَوَم.

نرو نذار تو این جنگل مه گرفته گم شوم.

به پاکی آب، به طراوت آسمان، به گرمی خورشید به شیرینی خون داخل رگ قسم، عشقم دوستت دارم.

***

ترس از مه

دستی به کت و شلوار مارک دارش کشید، عجیب در این لباس ها جذاب تر به نظرمی اومد.

خسته از انتظار برای برادرش که از راه برسه، سوئیچ ماشین رو تاب داد و به سمت ماشینش که گوشه ترین نقطه حیاط پارک شده بود رفت.

حیاط به این بزرگی و عظمت، همیشه زیر درخت های گردو و خرمالوجای پارک ماشینش بود. سرش رو کمی به سمت درخت های بلند کنار دیوار که به خاطر تابش نور خورشید کمی می درخشیدن چرخوند و همزمان که در ماشینش روباز کرد، در ویلا هم بازشد. نگاهش ناخواسته از درخت های زیبایی که واقعا از دیدنشون لذت می برد به سمت ماشین پدرش رفت.

با دیدن مهمان ناخونده ای که چند وقتیِ حسابی به مزاجش ناخوش اومدِ، اخمی کرد. دست هاش کمی روی دستگیره ماشینش سفت تر شد و چند لحظه چشم هاش رو بست، با نفس عمیقی که همراه با رایحه شیرین گل ها وارد ریه اش می شود زیر لب زمزمه وار گفت:

_لعنت بهت.

اصلا حوصله بحث نداشت، فرار رو به قرار ترجیح داد قبل از این که پدرش متوجه حضورش بشه اما، انگار امروز کلا شانس نداشت.

قبل از این که بتونه سوار ماشینش بشه، حمید دست در دست معشوقه جوون و زیباش به سمتش اومدن.

از کی این قدر متنفرشده بود از پدری که تمام ارثش رو براش گذاشته؟ پدری که تنها نیاز بچه هاش رو تو پول می دید؟

پوف کلافه ای کشید با هرقدمی که اون دوتا بهش نزدیک تر می شدن، یک نفس عمیق واسه آرامش درونیش می کشید روبه روی این پیرخوش سیما ایستاد. لحظه ای نگاهش به دستان گره خورده پدرش با این معشوقه دلربا افتاد که باعث شد اخم کنه.

هیچ دوست نداشت کس دیگه ای رو به جای مادرش با این مرد ببینه، به خصوص این معشوقه کم سن و سال که سنش از خودشم کمترست.

_سلام بابا.

صداش از ته چاه درمی اومد، حمید اخمی به روش پاچید. یکم به سمتش خم شد و درحالی که کمی از گوشه لبش کش می اومد گفت:

_جایی می رفتی؟

اخم روی پیشونیش همچنان حاکی از ناراضی بودن از شرایط فعلی رو نشون می داد، آروم زمزمه کرد.

_بله میرم شرکت کار دارم.

بهونه ای برای فرار کردن از پدر بود، وگرنه حمید خوب می دونست این روزا شرکت خلوتِ و کاری نیست که پسرش لازم باشه تو این ساعت از روز به شرکت بره، آمار دوپسرش رو کامل داشت، مگه می شه اونا ازجاشون تکون بخورن وحمید نفهمه؟

با صدای نازک و پرعشوه این دختر کم سن و سال اخم هاش بیشتر درهم کشیده شد. اما برای پنهان کردنش هم که شده سرش رو پایین انداخت تا بیشتر از این حرص نخوره.

_حمید جون انگار قدم ما شور بوده که تا ما میایم آقا شاهین تشیف میبرن.

آنقدر لحن این زن پر از ناز و عشوه بود که ناخواسته سربلند کرد و به چشمای طوسیش خیره شد، زیادی زیبا بود و زیادی طماع.

خیلیم قدمت شوره! همون اول کاری باعث شدی برادر از برادر و پدر از بچه هاش دور بشه!

توجهی بهش نکرد، از توجه کردن به همچین زنی متنفره، تو این چند هفته با تمام سر به زیر بودن و فراری بودنش از خونه متوجه حرکات و عشوه خرکی های سونیا نسبت به خودش شده بود. سینه اش رو صاف کرد و با لحنی که سعی می کرد خونسرد باشه گفت:

_درهرحال من کار دارم باید برم، شب میام فعلا.

مجال نداد و به سمت ماشینش رفت، تحمل این دختر درکنار پدرش براش از فرو کردن میخ در سنگم سخت ترِ.

تا موقع خروجش، حمید بااخم بدرقش کرد.

پسرش این چند وقت زیادی سرناسازگاری کوک می کنه، کم کم صبرحمید درحال تموم شدن بود.

_حمید...

با حرص نگاه از دری که همین چند لحظه پیش پسرش ازش فرار کرد گرفت و برگشت به چشمای وحشیش نگاه کرد، عاشق چشم های این دخترشده. برعکس حالتی که برای پسرش داشت، بهش لبخندی زد.

_جون حمید.

دختر تاره موهای بیرون زده از شالش رو بین دست های ظریفش کشید و با صدایی که به نظر ناراحت می اومد لب زد.

_شاهین از من خوشش نمیاد، برای همین هروقت من میام اون میره!

حمید دست برد و دست های ظریفش رو گرفت، نمی دید یا شاید نمی فهمید که تموم وجود این دخترشیطانی ست، دقیقا مثل گرگی در لباس میش...

_قربون اون چشمای قشنگ برم سونیا! شاهین غلط کرده، اصلا اون چه کارست؟ مهم منم که عاشقتم.

عاشق بود؟ آره بود. به قول قدیمی ها سر پیری، معرکه گیری راه انداخته.

سونیا لبخند محوی زد و آروم گفت:

_دلم نمی خواد رابطت با پسرابه خاطر من خراب بشه.

سری تکان داد:

_اونا هیچ کاره تو زندگی من هستن ...

دست پشت کمرش گذاشت و به سمت جلو هدایتش کرد.

_بریم تو عزیزم یه چیزی باهم بخوریم.

چه راحت از هیچ بودن دوپسرش حرف می زد، پسرهایی که تنها یادگارهمسرش بودن، همسری که عاشقانه حمید رودوست داشت.

اما حس حمید رو میشه برعکس عشق دونست، حسی مثل غرور و تکبر، حسی مثل بی اهمیت بودن.

چه راحت یک سال از مرگ همسرش نگذشته سراغ این دختر دلفریب رفت.

جلوی در شرکت زد رو ترمز و ثانیه برای بیرون رفتن ازماشین مکث کرد، عصبی و شاید دلگیر بود.

دلش برای مادر‌ش تنگ شدِ بارها در دل آرزو می کرد کاشکی کمی بیشتر می تونست آغوش گرم و پر مهر مادرش روداشته باشه.

حوصله شرکت رونداشت، خودشم می دونست اومدنش به این جا یه خصوص با این وضعیت شرکت الکی.

بی دلیل به بیرون خیره شد.

فکر می کرد و شاید خیال می بافت، تاکی باید صبرکنه؟ تاکی تحمل کنه پدری که حق خودش می دونست با دختری بیست و پنج سال از خود کوچیک تر ازدواج کنه، اما اوحق نداره بادختری سطح پایین تراز خودش وصلت کنه .

ناعادلانه بود وشاید ناراحت کنند، مسئله ای که خیلی وقته عذابش میده و هیچی فکر درست و حسابی به ذهنش نمی رسه.

با صدای گوشیش بی حوصله نگاهی به اسم گیرنده تماس انداخت.

ناخوداگاه لبخندی گوشه لبش مهمان شد.

_سلام خان داداش، چه طوری؟

رسم ادب بود وشاید شرم، وگرنه سه سال اختلاف سنی که داشت، آنقدر زیاد نیست که یکی خان و اون یکی نوکر باشه.

_سلام شاهین، ببینم چرا جلوی در شرکت ماتت برده؟

متعجب به بیرون نگاهی کرد.

_مگه توشرکتی؟ از کجا منو دیدی؟

صدای خنده برادرش از پشت گوشی به مزاج ناخوشی که داشت، حسابی چسبید.

_نه شرکت نیستم، اومدم خونه خودم، از تو دوربین جلوی در شرکت دارم نگاهت می کنم، همین سه روز پیش سیستمشو رو گوشیم نصب کردم جون تو خیلی حال میده.

سری تکون داد و لبخندش بیشتر کش اومد.

_اَی اَی، پس بگو داری ملت رو دید میزنی دیگه، باشه بی حیا. میگم مهمون نمی خوای؟

نفس کشداری کشید:

_اگه مهمونم تو باشی از خدامه، همین الان از جلوی شرکت دل بکن خراب شو این جا زنگ بزنم شام برامون بیارن.

همون طور که گوشی رو بیشتر به خودش فشار میداد آروم استارت زد.

_نیم ساعت دیگه اون جام.

با قطع گوشی با اشتیاق بیشتری رانندگی کرد، کی از دل این نوجوون بیست و سه ساله خبر داشت؟

بعد از مادرش دلخوشیش برادرش بود که با دنیا، حمایت های بی منتش رو عوض نمی کرد.

کسی که همه جوره پشتش بود و می دونست اگر روزی به زمین بخوره اولین دستی که به سمتش دراز میشه مال برادرشه.

جلوی آپارتمان جای پارکی پیدا کرد و آسوده از نظر امنیتی که محل داشت به سمت خونه حرکت کرد. حوصله پله بالا رفتن رو اصلا نداشت، دکمه آسانسور رو فشرد و چند لحظه ای منتظر رسیدن و باز شدن درش شد.

از آینه آسانسور نگاهی به چهرش انداخت که کمی ژولیده به نظر می رسید، دستی داخل موهای پرکلاغیش کشید و کمی مرتبش کرد. با توقف آسانسور یکراست به سمت واحد پانزده قدم برداشت.

دستش به زنگ نرسیده بود در باز شد و قامت برادرش جلوی در خونه پیدا شد، لبخندی به رویش پاچید.

چند وقت می شد که از دیدنش محروم بود، نگاهی به تیپش کرد. ته ریش تازه اصلاح شدش مردانگی برادرش رو زیاد تر نشون می داد.

_همون جوری ماتت نبره نمی خوای بیای تو؟

سری تکون داد و باقدم های آروم و سری پایین کسب اجازه از بزرگترش کرد و وارد خونه نه چندان بزرگ شد.

خونه مجردی به این کوچکی رو چه به پسرای حمید خان؟

کسی که به عمارت به اون بزرگی میگه سراخ موش، به این خونه نقلی که بیشتر شبیه پناه گاه بچه هاش بود چی میگه؟

پناهگاهی واسه فرار از روزهای سختی که براش خاطرات تلخ رقم زد.

_بیا اول غذا بخوریم من واقعا گرسنمه.

شاهین سری تکون داد و رو کاناپه رو به روی میز نشست، خودشم گرسنه بود شاید اون صبحونه مفصلی که مینا خاتون براش تدارک دید با دیدن پدرش با اون دختر کلا صرف حرص خوردن شد.

_نمی خوای برگردی خونه؟

شاهرخ بی تفاوت ظرف غذا و مخلفات روجلوی برادرش گذاشت و آروم گفت:

_اون خونه دیگه جای من نیست، دیگه هیچ وقت برنمی گردم.

سربلند کرد وبه چشمای قهوه ایش که آثار خستگی موج می زد خیره شد، نمی دونست چه طور بگه نبود تو دراون خونه آنقدر عذاب آور هست که نمی تونه تحمل کنه، نمی تونه زن دیگه ای که سنش از خودشم کمترِ رو به عنوان زن بابا تحمل کنه.

جوان بود و غرور داشت اما، نه برای تنها کسی که در زندگی براش مونده.

_ولی شاهرخ نبود تو باعث آزار منه، باور کن تو نیستی نمی تونم رفتار و حرف های بابا رو تحمل کنم!

قاشقی از برنج روبدون کباب در دهنش گذاشت و مزمزه کرد.

پوزخندی زد.

_بیا پیش من زندگی کن! مگه براش مهمه؟ درهرحال من دیگه برنمی گردم تو اون خراب شده.

نگاه دیگه ای به چهره بی تفاوت برادرش انداخت، خودشم دوست داشت هرچه زودتر از اون خونه با تمام خاطرات تلخ و شیرینش دل بکنه و بره.

بارها باخودش کنار می اومد که پیش برادرش زندگی کنه اما، هربار پشیمون می شد.

دوست نداشت بیشترازاین پدرش رو نسبت به کارهایی که می کرد حساس کنه به اندازه کافی بهش زور می گفت ...

صد درصد حمید نمی ذاشت تنها پسری که هنوز یکم ازش حرف شنوی داره به این راحتی ها ولش کنه و بره پیش پسر ناخلفش و تنها زندگی کنه!.

سکوت کرد و هیچی نگفت و این سکوت بدجور در خونه به اون کوچکی به چشم می اومد.

همین بحث کوتاه و شکست تو درخواستی از برادرش داشت، میل به خوردنش رو ازبین برد اما چند قاشقی روبه زور خورد تا معدش ساکت سرجاش بشینه و حرفی واسه گفتن نداشته باشه.

_ببینم از عشقت چه خبر؟ هنوز به خانوادش خودتو معرفی نکردی؟

سر بلند کرد و به چشمایی که الان آثار شیطنت داخلش معلوم بود نگاه کرد، شاهرخ خوب می دونست نقطه ضعف این برادر خوش قلبش چیه قلبی که خیلی وقتِ در گرو دختری اسیرمونده.

_خبر جدیدی نیست، میره شهرستان خونه یکی از بستگانش چند روز دیگه که بیاد می خوام برم با پدرش صحبت کنم.

شاهرخ نگاه کنجکاوی بهش انداخت و آخر سر خندید.

_ای وای پس بگو چرا گیر دادی میگی برگرد تو خونه، غم فراغ شیرین داره اذیتت می کنه فرهاد؟

چشم غره ای حوالش کرد و صاف به مبل تکیه زد.

_من اگه میگم بیا به خاطر خودته، هنوز بابا موافق ازدواج من نیست مطمئن باش اگه بازم بخواد جلو پام سنگ بنداره منم از اون خونه دل می کنم، شده دست فروشی کنم بالاخره رو پای خودم می ایستم.

شاهرخ نگاهی به قد و هیکل برادرش کرد و لبخندی به رویش پاچید.

برادر کوچیک تر نسبت به خان داداش، هم لاغرتر بود و هم کوتاه تر، چقدر شاهرخ دسیسه کرد که زوری روانه باشگاه اش کنه.

اما، با همین هیکل نه چندان دخترکش دختری اسیرمهربونی و قلب پاکش شد. بار ها اون دختر رو دیده بود و در این مورد شک نداشت وصلتش با شاهین به خوشبختی منجرب می شه. با لبخند اطمینان بخشی به شاهین نگاه کرد و آروم گفت:

_یه بار دیگه با بابا حرف بزن، مطمئنم دوزار رحم براش مونده که پسرش وبدبخت نکنه. اگه بازم قبول نکرد خودم باهاش حرف میزنم.

_راضی نمی شه دو دفعه حرف زدم، تا دیشب که گفت باید فکر کنه درهرحال منم خستم دیگه واقعا بریدم.

شاهین از جاش بلند شد و نگاهی به ساعت چرم نسبتا ارزون قیمت روی دستش کرد، ساعتی که ارزشش برای حمید پول خورد بود و برای او به قدر دنیا، فرهاد بود و هدیه شیرین رو با دنیا عوض نمی کرد. با صدایی که کمی خستگی داخلش معلوم بود گفت:

_من باید برم خونه حوصله غرغر های بابا رو اصلا ندارم، بهم حتما زنگ بزن.

شاهرخ دستش رو روی مبل فشار، وازجایش بلند شد.

_برو به سلامت، هرچند زیاد نموندی، مراقب خودت باش تو نبود شیرین خودتو به باد ندی.من حوصله ندارم بیام از تیمارستان جمعت کنم، از الان گفته باشم.

مشتی به سینه سِتبر برادر زد که باعث خنده شاهرخ شد.

_برو بچه، می خوای باهات کشتی بگیرم؟ راستی جلسه فردا رو یادت نره، کلی واسه قرارداد فردا زحمت کشیدیم، توام باید حتما باشی.

شاهین خنده ای به شوخیش کرد و آروم همون طور که به سمت بیرون قدم برمی داشت گفت:

_چشم داداشی یادم نمیره حتما میام. اصلا مگه میشه نیام؟ اون شرکت رو شاخ من می چرخه!

شاهرخ چشم غره ای حوالش کرد و خندید، شاهین سری تکون داد و به جای آسانسور، از پله ها به سمت بیرون راه افتاد. هوا تاریک و آسمان بیشتر از زیبایی، به کدری میزد.

چی می شد آسمون دلش همچنان صاف و زیبا بمونه اما، با وجود حرف های پدرش خیلی وقتا ابری می شد.

با لقبی که از بچگی روی دوشش انداخته بودن، بغض و گریه برای مرد نشانه ضعف ست و شاید این بحث یکم عدالت نداشت، چرا یک مرد نباید گریه کنه و دلش بگیره؟

با صدای زنگ اس ام اس گوشیش، نگاهی به شماره ناشناسی انداخت که هیچ دلش، مایل نبود اسمش روسیو کنه.

شاید اگه می خواست نامی براش انتخاب کنه، واژه مزاحم یا خودخواه خیلی مناسب بود!

"شاهین تو روخدا بیا به این آدرسی که می فرستم، توروخدا بیا به کمکت نیاز دارم. باید باهات حرف بزنم"

ابرهایش بالا پرید، دلش می خواست پیام رو جواب نده و پاک کنه. اما تو دلش لحظه ای ترسید که واقعا نکنه براش مشکلی پیش اومده؟ اما اگه مشکلی پیش اومده چرا به پدرش زنگ نزده؟

دو دل بود و مردد، نمی دونست کار درستی یا نه اما، بعد از چند دقیقه کلنجار رفتن، با پوف کلافه ای که صداش کل اتاقک ماشین رو پر کرد، به آدرسی که سونیا براش ارسال کرده بود رفت.

جلوی آپارتمان نسبتا شیکی که از بیرون نمای قشنگی داشت و مشخص بود تازه ساز، ماشین رو پارک و با قدم های استوار همیشگیش، به سمت در اصلی رفت.

نمی دونست کدوم زنگ رو فشار بده که در، خود به خود براش باز شد، پشت بندش صدای سونیا رو از آیفون شنید:

_بیا طبقه دوم.

دهن باز کرد چیزی بهش چیزی بگه اما، صدای قطع شدن آیفون، باعث شد دهن نیمه بازش رو جمع کنه و با اخم و کلافگی دستی به موهای خوشحالتش بکشه، حسابی کفری بود که چه طور حتی زن باباش هم بهش زور میگه!

اما شاید از این زن، به عنوان زن بابا متنفر بود، ولی در هرحال ته دلش، پدر خطاکارش رو هنوز دوست داشت.

مردد از پله ها بالا رفت و در طبقه دوم، جلوی تنها واحد این طبقه ایستاد. حس خوبی نداشت، ته دلش انگار یکی بهش مدام می گفت پشت این در قهوه ای چیز خوبی در انتظارش نیست.

طبق عادت خواست در بزنه که دید در باز، کمی از گوشه بازِ در خونه رو نگاه کرد با دیدن سونیا که بی حال روی زمین افتاده بود لحظه ای ترسید.

با عجله در رو باز کرد و دوید داخل، بالاسرش نشست و از شونه هایش به سمت خودش کشید، طوری که بالا تنه اش روی پاهای شاهین قرار گرفت.

_سونیا؟ چت شده حالت خوبه؟ چه بلایی سرت اومده؟

کمی تکونش داد تا این که سونیا چشم هاش رو باز کرد، بوی گند مشروب رو می تونست حس کنه، و با دیدن چشم های خمار و قرمز رنگش مطمئن شد که تو خوردن زیاده روی کرده.

سونیا حرفی نزد و فقط از اون فاصله به چهره اخم کرده شاهین خندید.

شاهین با حرص یک دستش روزیرکمر و پاش گذاشت.

_احمق تو که جنبه خوردن مشروب نداری مرض داری آنقدر خوردی؟ باید ببرمت بیمارستان...

اما سونیا احمق نبود، هرگز احمق نبود. تا شاهین بلندش کرد، دستاش دور گردنش حلقه شد و با لحنی که خماری روکاملا نشون می داد گفت:

_من خوبم، ببرتم تو اتاق نمی خوام برم بیمارستان.

شاهین مردد نگاهی به چشم های بسته اش انداخت، اما نگاهش سر خورد روی یقه لباسش که تا نزدیکی سینه اش پایین اومده بود.

چشم از صورتش گرفت و همون طور که نفس های کشدار و بلندش نشون از حال خراب درونش می داد، آروم به سمت اتاق رفت و روی تخت خوابوندتش.

لباسش زیادی نامناسب و باز بود، پیش خودش فکر کرد که معلوم نیست این چش شده یا بابا چه حرفی بهش زده که تا سرحد مرگ خورده! درهرحال از بودن تو اون خونه با وضعیت مسخره ای سونیا داشت راضی نبود، چشم گرفت و خواست بیرون بره که سونیا با دستش، دست شاهین رو گرفت.

_بمون، تنهام نذار.

چند لحظه بدون این که نگاهش کنه، پشت بهش ایستاد تو این مدت در حدی از این زن بدش می اومد که حتی دلش نمی خواست ببینتش، با این که بار ها سعی می کرد به این فکر کنه که پدرش سراغ این دلبر رفته، اما ذهن سرکشش این حرفا حالیش نبود.

_کار دارم باید برم.

اولین قدم روبرنداشته بود که به شدت، به عقب کشیده شد و روی تخت افتاد.

از تعجب و ناگهانی بودن اتفاق، تا آخرین درجه ممکن چشم های قشنگ قهوه ای رنگش باز شد و خیره، سونیا موند. این دختر که تا الان نمی تونست از جاش بلند شه، چه طوری آنقدر سریع خوب شد؟

ا دستش روتکیه گاه بدنش کرد تا بلند شه، و درهمون هین با اخم گفت:

_هیچ معلوم هست چه غلطی می کنی؟ چته روانی؟

نیم خیز شد اما، سونیا یک دستش رو روی سینه شاهین گذاشت و کنارش رو تخت جا گرفت.مستِ یا شاید زیادی حالش خراب بود، با چشم های خمار هر لحظه صورتش نزدیک ترمی شد. آروم لب زد.

_اگه بگم از وقتی که دیدمت، دیونت شدم...

کمی جلوتر رفت.

_اگه بگم عاشقت شدم، دست رد به سینم می زنی؟

شاهین که همچنان تو بهت به سر می برد، سعی کرد سونیا روکنار بزنه.

_خول شدی؟ این چرندیات چیه که می گی؟ عاشق من شدی یعنی چی؟ کثافط هنوز چهارماه از عقدت با بابام...

بقیه صحبت هایش به رگبار، بوس هایی از جنس هوس و آتش جهنم، نصفه موند.

حالش رو منقلب کرد و سینش با بی رحمی به دیواره قلبش می کوبید. کم کم خودش هم احساس گرمای شدیدی و بی موقع رو حس می کرد.

اما، شاهین دل به کس دیگه ای باخته بود...

حس می کرد زیر تن ظریف این دختر درحال خرد شدنه اما، فقط یک لحظه تصویر عشقش، چنان قدرتی بهش داد که با تمام توان سونیا رو از روش کنار زد، از رو تخت بلند شد و دستی با تندی و بدون لطافت، روی لب هاش کشید.

سونیا به سمتش خیز برداشت، که صدای سیلی که به حق بود کل اتاق روپر کرد.

شاهین هرچی که بود خیانت کار نبود...

هرچی که بود رذل نبود!

سونیا با بهت و ناباوری دستش رو روی گونه اش گذاشت، اولین قطره اشک از روی چشم هایش به روی دستش سرازیر شد.

شاهین با حالت تهدید دستش رو تکون داد و داد زد، جوری که کل خونه لرزید:

_زنیکه احمق، چی با خودت فکر کردی که منو تو این سگ دونی آوردی؟ فکر کردی با این کثافط کاریا می تونی بیشتر از این از خانوادم بکنی؟ به ولای علی فقط، یک باره دیگه همچین گو*هی بخوری، چنان بلایی به سرت میارم که یادت بره، از کدوم جهنمی اومدی.

صبر نکرد تا جوابی بشنود، حس بدی داشت، حسی از جنس دوزخ و آتشی داغ که حتی خاکسترش هم ازآتشفشان داغ تر به نظر میرسه.

به سرعت باد، از اون آپارتمان نفرین شده فرار کرد و به دل جاده زد.حس بدی داشت، حسی که بدجوربه افکار و حال درونش چنگ می زد.

_لعنتی، لعنتی.

دستی به داخل موهاش فرو برد و به عقب هولشون داد.

سه ساعتی تو خیابان ها بی دلیل چرخید، فقط بنزین حروم کرد و نگاهش رو خسته، خیلی طول کشید تا اتفاقی که افتاده رو هضم کنه و دوباره آرامشش رو به دست بیاره.

وقتی به خودش اومد که ساعت روی عدد یازده شب خودنمایی می کرد. خسته از خیابان گردی های طولانی به سمت خونه روند.

جایی که خیلی وقت بود فقط اسمش خونه ست، محلی بود برای تحمل فشار روحی، یه زمانی از کار و تفریحش می زد تا زودتر برگرده، اما الان فقط می خواست فرار کنه.

با بی‌میلی بوقی جلوی در زد، بلکه کسی در رو برای این پسرخسته باز کنه.

باکمی مکث بالاخره یکی از باغبان های حیاط در رو براش باز کرد و فضای نسبتا تاریک حیاط خونه به استقبالش اومد.

با خستگی از ماشین پیاده و لحظه ای خیره چند چراغ سوخته روی دیوار شد، باخود فکر کرد بایدموضوع تعویض این چراغ هارو به باغبانشان یادآوری کنه. نفس عمیقی کشید،با این تنش و استرس مسخره ای که صبح، حالش رادر هم کوبید،دلش می خواست خودش رو به صرف ‌یک قهوه و خواب عمیق برای بهتر شدن حالش، دعوت کنه.

برای لحظه ای جلوی در عمارت ایستاد و نفس کشداری کشید آرزو می کرد کسی خونه نباشه.

یا اگرم هستن، متوجه اومدن او نشون. زیاد علاقه ای نداشت بعد از آخرین جهرو بحثی که به خاطر عشقش کرد، با پدرش رو در رو بشه، بدتر از اون می ترسید با دیدنش، چفت دهنش رو کلا باز کند و هرچه شده روبا بدترین ترکش های موجود، حوالش کنه.

و آخرش کسی که بازنده میدون می شد، خودش بود، مثل همیشه حمید کور بود و عاشق و نمی دید.

تکانی خورد وبه سمت پله های جلوی خونه حرکت کرد.

این سه پله جلوی در چقدر براش تو کودکی دوست داشتنی بودن، به یادش بود بازی های ساده ای که باهمین سه پله کوچک می کرد!

در با صدای قیژ آرومی باز شد و سکوت این عمارت روشکست، نگاهی با دقت به اطراف انداخت.

_چه عجب این عفریته نیست.

لبخندی روی لباش جاخوش کرد و به سمت آشپزخونه قدم برداشت، هرچه زودتر دلش

می خواست خودش روبه قهوه ای ترک دعوت کنه که چاشنیش یکم شیر و شکر باشه!

_برای منم درست می کنی؟

لحظه ای از صدای ظریف و جذاب این عفریته ترسید، اما به جای بروز ترسش اخم کرد، فقط همین یکی روکم داشت! بی حوصله با نفسی که طول جغرافیای هرچی نفس عمیق بود رو می شکست، لیوان قهوه اش رودر دست فشار داد و برگشت سمت زن باباش. هنوز نسبت به اون اتفاق عصبانی بود و حتی، ذره ای از اون اتفاق رو فراموش نکرده و همش جلوی چشمش در حال رقص و آواز بودن.

لباسش زیادی نامناسب بود، تاپ و دامنی کوتاه برای دختری که با پیرمردی ازدواج کرده که دو پسر مجرد داره آخر بی حیایی ست .

_فکر می کردم رفتی خونه. هنوز یادم نرفته چه غلطی داشتی می کردی!

دختر تاره ای از موهای طلایی اش رو کشید و با زبان، لب های خوش فرم صورتی رنگش رو تر کرد.

_بابت چند ساعت پیش متاسفم، یکم زیاده روی کردم.

اقرار می کرد! به اون تعرض فجیح، واژه کم رومی چسبوند؟

شاهین اخمی کرد که سونیا، نگاهی عمیق به چشم ها و صورتش انداخت و ادامه داد.

_دوست نداری این جا باشم؟

چشم از هیکل ظریفش، که بدجور در اون لباس ها به تاراج گذاشته شده بود گرفت و خیره لیوان قهوه اش شد، جوابی نداد که سونیا چند قدم باقی مانده روطی کرد و رو به روش قرار گرفت.

_نگفتی، دوست نداری این جا باشم؟ چرا از من بدت میاد؟

اخم کرد، الان اگر کل ظرف شکر رو هم تو قهوه ش بریزه مزه زهرمار میده.

_دفعه اولی که اومدی بهت گفتم، دور منو خط بکش. انگار حرف هایی که همین چند ساعت پیش زدم، تو گوشت نرفته! یا شاید اون سیلی که ازم خوردی برات کمه.

خواست از کنارش رد شه که دستان ظریفش رو روی سینه شاهین گذاشت و مانع رفتنش شد.

_اما من دوست دارم شاهین.

این دختر هرز بود؟ یا زیادی پلید؟

شاهین دندون هاش رو روی هم سآبید و نگاهی از روی خشم بهش کرد، به مشامش بدجور بوی تلخ خیانت می رسید.

_تو اومدی زن بابام بشی نه من، حدتو بفهم دختر احمق، نذار یه بلایی سرت بیارم! از سر راهم برو کنار.

خواست پسش بزنِ که احساس کرد این دختر، با این همه ظرافت اندام زیادی زورش زیادِ!

_بابات منو فقط برای خوش گذرونی می خواد.

این بارچشم از کاشی های براق زمین گرفت و با اخم به چشمای طوسیش خیره شد.

_تو منو واسه چی می خوای؟

با دستانش دوتا دست سونیا رومحکم پس زد و ادامه داد.

_ خیلی کثیفی، بهتره زودتر گورتو از زندگی منو پدرم گم کنی. وگرنه مطمئن باش تهدیدی که چند ساعت پیش کردم رو به بدترین شکلی که در توانم باشه، عملی می کنم.

همزمان صدای پدرش توی سالن خالی طنین انداخت.

_شاهین، چرا آنقدر دیر برگشتی جواب گوشیت رو چرا نمیدی.

شاهین نگاه پر اخمش رو از سونیا گرفت، مگه این عفریته گذاشت، حواسش رو به چیزهایی مثل زنگ موبایلش، جمع کنه؟ باحرص گفت:

_چیه؟ نکنه نگرانم شدی؟

حمید جلوی آشپزخونه ایستاد و نگاه مشکوکش رو به جفتشون انداخت.

_معلومه که شدم، این چه سوالیه! حداقل توقع دارم وقتی این همه مدت غیبت میزنه و شرکتم نمیری، جواب اون گوشیت رو بدی.

با این حرفش شاهین خندید و با طعنه گفت:

_بهتر نگران من نشی، نگران زنت باش، زیادی تنوع پسنده می ترسم با این همه خرجی که می کنی، بازم براش کم باشی.

سونیا با عصبانیت و حمید با شک نگاهش کرد.

در جواب، پوزخندی به صورت هاشون زد و به سمت اتاقش یه جورایی فرار کرد، سونیا به رفتنش خیره و همزمان اخمی به چهره اش اضافه شد، زیرلب آروم گفت:

_پشیمون میشی، هیچ کس نمی تونه منو پس بزنه.

حمید دستی به لباسش کشید و درحالی که زیر چشمی تمام زیر و بم این تن ظریف رو از نظر می گذروند گفت:

_بهش چی گفتی، چراهمچین چیزی و گفت؟

لبخند دندون نمایی به حمید زد، جوری که انگار نه انگار همین چند دقیقه پیش داشت برای پسرش دلبری می کرد.

_چیزی نبود عشقم، می خواستم باهاش حرف بزنم هرکاری می کنم که از من خوشش بیاد خیلی موفق نیستم، دوست ندارم باعث دردسر و ناراحتی تو بشم.

و حمید چقدر ساده بود و شاید احمق، که دروغ های سرتاپای این دختر رو باور می کرد. حمید خنده ای کرد و درحالی که دیگه کم کم کنترل خیلی از چیز ها رو داشت از دست می داد، دستش پشت کمر سونیا نشست و به سمت اتاق هدایت کرد.

شاهین کلافه و عصبی از مکالمه کوتاهش با سونیا، لباس هاش رو گوشه ای از اتاق تاریکش پرت کرد، حتی حوصله نداشت چراغ رو روشن کنه و ببینه وضعیت از چه قراره. حسابی شاکی بود و خودش رو سرزنش می کرد که چرا لال بازی درآورده؟

دستی به سرش کشید، باز به پدرش بگوید؟

دفعه چندم بود که این دختر آنقدر راحت دم از رابطه نا*مشر*وع می زد و پدرش مثل کپک سر رو زیر برف کرده بود؟

پوزخندی به بیچارگیش زد، حتی اگر به پدرشم می گفت شک نداشت که حرفش رو باور نمی کنه. دستی داخل موهایش کشید و ترجیح داد بخوابه .

ملافه رودور خود پیچید و سعی کرد حداقل برای ساعتی هم شده بی خیال این افکار بشه. خیلی خسته بود اما ترس و همون حس بد، همچنان مثل خروس بی محل مزاحم خوابش می شد.

در خواب و بیداری بود که حس کرد در اتاقش باز شده، خواب آلو و خسته تر از اون بود که کامل چشم هاش رو باز کنه.

برای لحظه ای حس کرد چیزی روی صورتش ریخت، چیزی شبیه قطرات بارون و شاید کمی آب...

بی حال چشم هاش رو بیشترباز کرد اما تنها چیزی که دید تاریکی مطلق اتاقش و دری که اصلا باز نبود، به چشم می خورد. خستگی زیاد مانع کنجکاوی الکیش رو گرفت روی تخت دوری زد و خیلی زود دوباره به خواب رفت.

به خواب رفت و این شب رو فراموش کرد ، شبی که برای آخرین بار آسوده خاطر خوابید.

***

صبح بود و هوا کمی خنک، نسبت به هوای ظهر که خورشید بی رحمانه با پرتوهاش سیلی می زد، صبح هوا دلپذیر و مطبوع تر بود.

شاهرخ زودتر از همیشه آماده از خونه بیرون زد.

قرارداد مهمی که امروز موعده امضا کردنش رسیده حسابی باعث هیجان زیادش شدِ.

والبته بسیار خوشحال بود، که بالاخره تونسته روی پای خودش بایسته بدون کمک حمیدخان بزرگ که فقط نام پدر و خان بودن رو یدک می کشید. خودخواهی بود مثل خودخواهان هزار دوره قدیم و حیف که فامیلیش به عنوان پدر مهر به شناسنامه این دو برادر بی گناه زده.

از تو آینه نگاهی به سرو وضعش کرد مثل همیشه مرتب به نظرمی رسید.

لبخندی چاشنی صورتش کرد و وارد اتاق مدیرت شد، استرسی که این چند روز دامن گیرش شده بود به یک باره به سمتش هجوم آورد و برای آروم تر کردن حالش چند نفس عمیق برای اکسیژن بیشتر، کشید.

رو به روی میزبزرگ و بیضی شکل اتاق لحظه ای ایستاد. نگاه اجمالی به شریفی شریک جدیدش انداخت که برعکس سری قبل لباس هایش زیادی از حد رسمی به نظر می رسید.

_سلام و روز بخیرشرمنده بابت چند دقیقه تاخیر.

وکیل شرکت آقای بهرامی لبخندی زد.

_بشین پسرم چند دقیقه که این حرفارو نداره. بشینید که به کارهامون برسیم و ان شالله کار قرارداد همین امروز تموم شه و به فردا نکشه.

سری تکان داد و نشست، زیرچشمی نگاهی به آقای شریفی، طرف دیگر قرار داد کرد

خدا می دونست چقدر تلاش کرد که با شرکتش قرار داد ببنده.

شریفی نگاه خریدارانه ای به شاهرخ انداخت، شاید برای اولین بار بود که با کسی قرار داد می بست که سنش زیادی کم بود. کمی خودش رو بالاتر کشید و گفت:

_خب آقای محسنی فکر نکنم بحثی مونده باشه، چون من و شما دیروز صحبت های اصلی رو کردیم درسته ؟

شاهروز دست هاش رو در هم قلآب و روی میز گذاشت. کمی صداش رو صاف کرد و با جدیتی که زینش کمی لبخند بود گفت:

_خیر البته اگه شما نمی خواهید چیزی به قرار داد اضافه کنید، چون صحبت های ما چند روز پیش تموم شد.

شریفی سری تکان داد که همزمان آقای بهرامی چند برگه جلویش گذاشت.

_اینا پاکنویس شده و آمادس، فقط امضا و تایید شما رولازمه.

شریفی تشکری کرد و برگه هارو به دست گرفت تا مطالعه کوچکی کنه و از درست بودن همه چیز مطمئن بشه.

تمام مدت شاهرخ نگاهش بین شریفی و در اتاق در نوسان بود.

امروز باید برادرش به شرکت می اومد مگه می شد امروز روفراموش کنه؟ شاید بیشتر از شاهرخ، شاهین بود که برای این قرارداد زحمت کشید اما، درست لحظه ای که نتیجه تلاشش فرارسیده. با وجود یادآوری دیروزداداش کوچیکه حضور نداشت و این موضوع شاهرخ رو نگران می کرد.

_شمام نگاه کنید.

چشم از در گرفت و نگاهی به برگه هایی که به سمتش گرفته شده انداخت.

نگاه سطحی به تمام محتوا و متن کرد، همه چیز درست بود و آماده، بعد از امضای آخر بهرامی آنها روبا لبخند به خوردن شیرینی دعوت ‌کرد. شاهرخ بی میل شرینی برداشت اما لب نزد، نمی توانست بیخیال این موضوع مهم شود که چرا شاهین غیبش زده و حتی جواب گوشیش رو نمیده؟

در هرحال، روبه روی شریفی ایستاد و دستش رو به سمتش گرفت و به رسم ادب، باهاش دست داد و با احترام گفت:

_از قرارداد با شما واقعا خوشحال شدم؛ امیدوارم هردومون به هدف های مورد نظر برسیم.

شریفی دستانش روبه گرمی فشرد. در دلش یک جورایی هنوزم بابت این اعتماد دودلی داشت، اما پسر های حمید محسنی رو از بچگی خوب می شناخت. مطمئن بود هر اتفاقیم بیفته جفتشون مرد عمل اند.

_حتما، منم از معامله و شراکت با شما خرسندم.

برعکس درونش که عصبی بود لبخندی به روی شریفی پاچید. نبود برادرش بدجور پتک شد و به سرش می کوبید. در دلش دلشوره ای عجیبی رخنه کرد، چراش رو نمی دونست همش احساس می کرد اتفاقی افتاده. تا نزدیکی در، شریفی رو همراه کرد و یک جورایی زیاد توجهی به تعارفات نکرد.

تا محیط خلوت شد بشمار سه، برای بار چندم شماره اش رو گرفت.

بوق، بوق و بازهم بوق و در آخر.

_ مشترک مورد نظر قادر به پاسخگویی نیست...

_لعنتی چرا جواب نمی ده؟

نگران بود یا عصبی؟ شاید هردوش. بیخیال خوشحالی کارکنان به سمت آسانسور قدم برداشت که قبل از بسته شدن در آسانسور بهرامی جلو اومد.

_کجا می خواید برید آقای محسنی؟

دستی داخل موهاش فرو کرد و به چشمای این مرد میانسال خیره، حس می کرد الان لازمِه، به خاطر تمام زحمت هاش ازش تشکر ویژه کنه، اما چیکار کنه که بی دلیل و ناگهانی، تا این حد نگران حال برادر کوچیکش شد. تنها کسی که براش تو این دنیا، بعد از مرگ مادرش باقی مونده. بی حوصله نگاهش رو از بهرامی گرفت و با نفس عمیقی درحالی که سعی می کرد آرامشش رو نشون بده گفت:

_میرم یه سر خونه، شما حواستون به بچه ها باشه.

منتظر جواب از طرفش نشد، کلمه یا جمله دیگه ای اضافه نکرد و رفت. وقتی استارت ماشینش رو زد به عمق مردد بودنش پی بود.

شاید سخت بود بخواد قدم بزاره در خونه ای که یه عمر بازی های کودکانه می کرد، خونه ای که الان به خاطر نامردی های پدرش دل کنده.

اما الان بعد از گذشت چند ماه می خواست برگرده تا مطمئن شه برادرش گوشیش رو جایی جا گذاشته و حالش خوبه و تمام این استرس و نگرانی ها، مزاحم های سر زده ای هستن که به زودی به خاطر بی دلیل بودنشون، از قلبش اخراج می شن. چنگی به موهای مرتبش زد و همشون رو بهم ریخت.

یکم بیشتر گاز داد و خداروشکر کرد که گرفتار ترافیک نشده. جلوی در خونه که رسید چند بوق زد تا نگهبان در رو باز کنه.

با دیدن ارباب جوانشون اونم بعد چند ماه بی خبری، خوشحال به استقبال اومدن، کمی سرش رو خم کرد نمی تونست به خودش دروغ بگه دلش برای این خونه وتمام خاطرات تلخ و شیرینش تنگ شده بود، اما نسبت به آدم های داخلش، حسی متضاد از دلتنگی داشت.

_سلام شاهرخ خان خوش اومدید، بفرمایید تو.

بی حوصله از چاپلوسی ها، حتی ماشینش رو داخل نیاورد.

_ممنون، شاهین خونه ست؟

نگهبان لبخند گنده ای تحویلش داد.

_انگار هنوز خواب هستن از اتاق بیرون نیومدن، به آقا بگم اومدید؟

اخم کرد گفت:

_لازم نیست الان میرم تو، چشمم به جمالش روشن می شه.

باقدم های محکم سنگ فرش های حیاط رو با سرعت طی کرد و حتی ذره ای توجه، به رایحه شیرین گل های یاس و رز، تازه آبیاری شده نکرد. وارد سالن شد، نگاهش رو به اطراف انداخت.

خونه ای که گوشه گوشه اش خاطرات است...

_شاهرخ؟

لحظه ای چشم هاش رو فشرد صدای پدرش باعث شد، کمی حس تنفر داخل دلش به گردش دربیاد.

_سلام حمیدخان.

پدر جلویش ایستاد و نگاهی به سرتاپایش کرد، بیشتر از این که از دیدن پسر بزرگش خوشحال بشه متعجب شد.

_از کی تاحالا برات شدم حمید؟

پوزخندی بهش زد و با طعنه گفت:

_از وقتی که زیر سرت بلند شد و بچه هات رو مثل آب خوردن فروختی، نترس نمی مونم اومدم شاهین و ببینم.

حمید از کنایه های بی وقفه پسرش تا خر خره پر بود، یک جورایی که حس خنثی بودن نسبت به این حرفا داشت اما اخم ریزی کرد.

_مگه شاهین صبح نیومد شرکت؟

خنده بلندی نسبت به جواب و ناآگاهی پدرش کرد و بی تفاوت از کنارش به سمت پله ها با قدم هایی که تو سالن خونه طنین می انداخت رفت، چقدر قشنگ رسم پدری رو بلد بود، باغبون خونه می دونست شاهین از اتاق بیرون نیومد اما پدر نمی دونست.

همون طور که با اخم کمرنگی از پله های تازه تمیز شده بالا می رفت با پوزخندی لب زد.

_اخ که چقدر تو حواست به پسرات هست...

حمید با دست های مشت شده دنبالش راه افتاد دلش می خواست بدونه اومدن پسر بزرگترش بعد از چند ماه بالاخره به دعوا ختم میشه یانه!

شاهرخ بی توجه به او به سمت اتاق شاهین رفت و پشت سرش حمید، درحالی که تمام زورش رو میزد تا دوباره رابطه نچندان خوب گذشته رو برگردونه، با لحن آروم تری گفت:

_حالا که اومدی بیا صحبت کنیم، چرا ناهار نمی مونی.

فقط لبخند کجی تحویلش داد تلاش برای بازسازی این رابطه، مثل تلاش برای باز سازی تخت جمشیدِ، با تمسخر گفت:

_اومدم داداشمو ببینم، توام نمی خواد وقت گران بهاتو برای من هدر بدی، به عشقت برس.

رو چرخاند سمت در و پدرش رو نگاه نکرد، که با این طرز برخورد حسابی شاکی شده.

چند تقه ای به در زد اما صدایی نیومد، نگرانیش بیشتر شد برای همین بدون توجه به چیزی در اتاق رو باز و یکراست نگاهش خیره تخت خواب شد.

حمید که از برخورد و حرف های شاهرخ عصبی بود، از دیدن پسرش در اتاق متعجب به سمتش رفت و نزدیک تختش ایستاد.

_شاهین پسرم، فکر کردم رفتی شرکت.

از شونه اش گرفت و کمی تکونش داد، چرا جوابی نمی داد؟ شاهرخ لحظه ای وحشت کرد.

شاید تمام احساسات مزاحم درون قلبش بی دلیل نبودن.

خودش رو به بالین برادرش رسوند و دستی به صورتش کشید، داغ داغ بود و اکسیژن به سختی از بین ریه هاش به بیرون راه پیدا می کرد.

دستش رودو طرف شانه های برادرش گذاشت و با لحنی که هم ترس و هم نگرانی درونش خودنمایی می کرد صداش زد.

_داداشی حالت خوبه؟ هی شاهین، پسر چشماتو باز کن.

اما تنها جوابی که اومد صدای ناله های ضعیفش بود که بدجور دل برادرش رو لرزوند.

حمید که کمی نگران شده بود دستی به صورتش کشید و گوشیش رو درآورد.

_الان زنگ میزنم دکتر بیاد.

شاهرخ نگاه پر از نفرتش رو حواله اش کرد، بدون توجه به او برادرش رو به سختی بلند کرد، زیر بغلش روگرفت و تمام وزنش روروی دوشش انداخت.

_لازم نکرده شما کاری کنی، خودم می برمش بیمارستان.

حمید خواست جلوش رو بگیرد اما پشیمون شد، از دل پسر بزرگش که خون بود و نفرت، خبر داشت. پس مخالفتی نکرد.

سری تکون داد و آروم گفت:

_منم همراهت میام.

شاهرخ جوابی نداد فقط با کمک پدرش شاهین رو به آرومی از پله ها به سمت سالن پایین آوردن. شاهین چشم هایش به سختی باز بود و حتی می شد گفت اصلا باز نبود و هوشیاری درست حسابی نداشت.

حال بد برادرش در حدی باعث نگرانیش شد که برای مدتی همه چیز رو فراموش کرد و از ته دل سعی کرد این حس ترس و نفرت از این خونه و پدرش رو پس بزنه.

جلوی در که رسید لحظه ای ایستاد، ماشین بیرون حیاط پارک شده بود و بردن شاهین تا بیرون خونه یه جورایی محال به نظر می اومد.

شاهرخ برای بیرون رفتن کمی مکث کرد که حمید متوجه مشکل شد، به آرومی دست شاهین رو ول کرد که شاهرخ، مجبور شد از پشت بغلش کنه تا روی زمین نیوفته.

_یه دقیقه همین جا نگهش دار الان ماشین رو میارم دم پله.

منتظر هیچ جوابی از پسرش نموند و خیلی سریع پاتند کرد و بیرون رفت.

شاهرخ که از سنگینی وزن شاهین کمی نفس نفس میزد، کمی بیشر خودش رو بهش چسبوند و با نفس عمیقی به سختی دستی روی صورت بی جان برادرش کشید و آروم زمزمه کرد.

_یهو چی شدی آخه؟ تو که حالت خوب بود!

با صدای توقف ماشین جلوی در سر بلند کرد، حمید از ماشین پیاده شد و باغبونشون هم با وجود ابراز نگرانی شدید، اومد کمک، بدون هیچ مکثی، اول شاهین رو صندلی عقب گذاشتن و بعد شاهرخ و حمید سریع سوار شدن و ماشین با سرعت زیادی از جا کنده شد.

شاهرخ صندلی عقب نشست و سر برادرش رو روی زانو هاش قرار داد.

این حال شاهین بوی سرماخوردگی نمی داد اونم تو این فصل از سال، آنقدر نگران بود که آخر سر صدای پدرش باعث شد چشم از صورت شاهین بگیرد.

_نگران نباش، حتما مریض شده تو که یادته از بچگی خیلی زود مریض می شد.

نتونست پوزخندی به حرفش نزنه، انگار جای پدر و پسر عوض شده، به جای این که پسر به پدرش دلگرمی و امید بده، پدر بود که دلگرمی می داد.

_مگه شما وقتی ما بچه بودیم اصلا خونه بودید که این حرف و می زنید؟

حمید از آینه جلوی ماشین نگاه پر از اخمی روانه اش کرد، هرچند که حرفش رو قبول داشت.

_الان وقت این حرفا نیست، ولی بعدا من و تو باید باهم حرف بزنیم.

همزمان با نگه داشتن جلوی بیمارستان، با لحنی که برای حمید بسیار تلخ بود شاهرخ گفت:

_فکر نکنم بین ما دوتا دیگه حرفی مونده باشه آقای به ظاهر پدر.

مجال گرفتن پاسخ رو نداد و به سرعت به بیمارستان رفت تا درخواست برانکاردی کنه، برای برادرش، که بدجور حالش رومنقلب می کرد.

حمید کلافه از بحث و جواب های طعنه دار پسر بزرگ ترش، فقط نظارگره تلاش دکتر ها برای برسی حال پسرش بود.

تو این مدت چند باری گوشیش زنگ خورد، دلربای جوونش بی وقفه زنگ می زد اما حمید الان حتی حوصله معشوقه زیباش روهم نداشت.

شاهرخ بی قرار جلوی در اتاق ایستاد، التماس لحظه ها رو می‌کرد که هرچه سریع تر بگذرند. چقدر بین پدر و پسر فاصله بود، شاید به اندازه فرسنگ ها!

شاید باگذشت چند دقیقه التماس هاش به نتیجه رسید و دکتر از اتاق بیرون اومد.

پریشون جلو رفت، حمید زودتر از شاهرخ لب باز کرد و دکتر رو خطاب قرار داد.

_حالش چه طور؟

شاهرخ از پدرش یه قدم فاصله گرفت و با اخم به لب های دکتر خیره شد.

_مشکلشون جدی نیست به نظر میاد ضعیف شدن، چندتا داروی تقویتی بهشون زدیم، الانم بیدارن می‌تونید ببینیدش.

دکتر خواست بره که شاهرخ با آبروهای بالاپرید، به آرومی بازوی دکتر رو گرفت:

_یعنی مشکلی نداره؟ پس چرا از حال رفت؟ تب بالاش چی؟

دکتر از بالای عینک نگاهی اول به حمید بعد به شاهرخ انداخت. از شباهت ظاهریشون هم می شد حدس زد چه نسبتی باهم دارن.

برای شاهرخ غیرقابل درک بود که جریان به چند داروی تقویتی تمام شود.

_نه پسرجان مشکلی نداره، همون طور که گفتم ایشون جسمی خیلی ضعیف شدن اگه نگران وضعیتش هستید می تونم چندتا آزمایش براش بنویسم.

حمید خواست جوابی بده که شاهرخ سریع گفت:

_آره اگه می‌شه آزمایش رو بنویسید چون برادرمن تا دیروز حالش کاملا خوب بود، حتی یکمم درد نداشت، چه طوری در عرض دوازده ساعت آنقدر ضعیف شده؟

دکتر که نگرانی های زیاد برادر رو یک جورایی درک نمی کرد، سری تکون داد و به سمت اتاق برگشت. برای دکترم جالب بود که چرا بیشتر از این مرد مسن، این پسر جون آنقدر نگران؟

دستی داخل موهاش فرو و برای چند لحظه چشم های خسته اش رو روی هم فشرد. حمید، چند قدمی به سمتش براشت و با اخم کمرنگی درحالی که گوشیش رو بین انگشت هاش می فشرد گفت:

_خوبه گفت مشکلش جدی نیست چرا الکی می خوای نگهش دارند؟

شاهرخ عصبی به سمت پدرش برگشت، الان به اندازه کافی عصبی بود و دوست داشت تمام عقده های چند وقته اش رو سر یکی خالی کند، حتی اگر اون یک نفر باباش باشه!

بالحن تندی گفت: