رمان تنهام نذار به قلم فرزوان 70

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

ساغر تک دختر خانواده ایه که همراه داییش در کنار هم زندگی میکنن…یکی از دوست های دایی ساغر به اسم عماد که دانشجوی سال آخر پزشکی وشهرستانی هم هست به دلیل پیدا نکردن خوابگاه مجبور میشه طبقه بالایی خونه همراه دایی ساغر یه مدتی زندگی کنه تا جایی روبرای اسکان پیدا کنه…ساغر پشت کنکور تجربیه ویکی از آرزوهاش اینکه پزشک بشه…اومدن عماد به زندگی ساغر ...

گرم و دلپذیر داخل خونه سرمای پاییزی رو از تنم بیرون کرد…بوی قورمه سبزی مادرم کل خونه رو برداشته بود...نفس عمیقی کشیدم و کفشامو از پا درآوردم و به سمت آشپزخونه رفتم...پدر اسم آشپزخونه رو گذاشته بود"مقر حکومتی"چون وقتایی که مادر میخواست غذا درست کنه اجازه ورود به هیچ کس رو نمیداد البته بیشتر به خاطر ناخنک زدنای من و دایی سهراب بود که وردمون قدغن شده بود و فقط پدرم بود که با ترفندای خاص خودش اجازه ورودش صادر میشد.کیفم رو روی میز ناهارخوری که روبروی اُپن آشپزخونه بود انداختم و به مادر که هنوز متوجه من نشده بود و داشت سالاد درست میکرد گفتم:

-سلااااام عشـــــــقم!

مادر از صدای ناگهانیم لرزید و با اخمی چاقو رو روی میز انداخت:

-باز تو بی سروصدا اومدی ورپریده؟!

جلوی ورودی ایستادم و با خنده گفتم:

-قربونت برم من...جون خودم در رو محکم بستم...شما از بس با عشق واسه آقاتون غذا درست میکنی دیگه متوجه اطرافت نمیشی عسیسم!

مادر با لبخندی دوباره چاقو رو به دست گرفت.وارد آشپزخونه شدم و گفتم:

-آی آی آی!!!باز اسم آقاتون اومد و سرخ و سفید شدی ها!

نزدیکش که رسیدم صورتش رو ب*و*سیدم و گفتم:

-خب بگو ببینم...حالا این آقای عاشق پیشه که دل دخمل منو برده کجاس؟هنوز نیومده؟؟؟

¬-کم زبون بریز بچه...برو لباساتو عوض کن تا بابا و داییتم بیان

-کجا هستن این آقایون؟

-بابات رو فرستادم خرید کنه...سهرابم همراش رفت!

-آهااااان...

بعد سریع خیاری رو که بدجوری بهم چشمک میزد رو از توی ظرف برداشتم و پا به فرار گذاشتم.مادرم دادی زد و گفت:

-مگه دستم بهت نرسه بچه!

اما من همونطور که خیار رو توی دهنم گذاشته بودم کیفم رو برداشتم و به اتاقم رفتم.با دیدن اتاق نامرتبم آه از نهادم دراومد.از وقتی که کلاس کنکور میرفتم اتاق نازنینم تبدیل به بازار شام شده بود...شبها از خستگی روی کتابها خوابم میبرد...حوصله مرتب کردن وسایلمو نداشتم چون این وضع نه مال یکی دو روز که مربوط به دو سه ماه میشد یعنی از وقتی که کنکور قبول نشده بودم و تصمیم گرفتم به کلاس برم.جلو رفتم و از بین انبوه کتابها و ورق پاره هام گذشتم.کیف روی میز تحریرم انداختم و خودمم روی تخت ولو شدم.امروزم از کلاس کنکور برمیگشتم.یه روز خسته کننده دیگه داشت به اتمام میرسید...هنوز تا کنکور سال بعد خیلی زمان باقی مونده بود اما خسته شده بودم علتشم این بود که اصلا نمیتونستم درسایی رو که قبلا خوونده بودم دوباره مرور کنم.

از روی تخت بلند شدم و حوله حمامم رو برداشتم.چشمام فقط با دوش آب گرم باز میشد.توی حمام اتاقم رفتم و بعد از درآوردن لباسام توی وان نشستم.اول از داغی آب بدنم گر گرفت اما بعد آروم شدم...گرمای آب باعث شد چشمام رو ببندم تا خستگی از تنم بره...همین امروز دبیر زیست بهم گفت

"خانوم حمیدی تو با این انگیزه و درس خووندت...هنوزم میخوای پزشکی قبول شی؟"

همه میدونستن که من به عشق پزشکی دارم درس میخوونم…از بچگی برعکس بقیه بچه ها که از آمپول و دکتر میترسیدن من عاشق این کار بودم و گاهی میشدم خانوم دکتر عروسکهام...

از یادآوری آرزوی دوران کودکیم لبخندی روی لبم نشست.پدر توی خونه همیشه"خانوم دکتر"صدام میکرد...پدرم"مجید حمیدی"مسئول قسمت تولید یکی از کارخونه های شهر بود و مادرم"ستاره کرمانی"خانه دار بود.هردوشون اصالتا اهل کرمان بودن که بعد از ازدواج به تهران اومدن.متأسفانه توی زلزله تمام خانواده شون رو از دست میدن و فقط دایی سهراب زنده میمونه که بعد از این اتفاق همراه پدر و مادرم زندگی میکرد.اوضاع روحی هرسه شون خراب بود...مادر به کلی شوکه شده بود...دایی که هفت سالش بود وضعیت بهتری نداشت.تنها پدر بود که روحیه خودشو نباخته بود و خانواده رو به زندگی برگردوند.حالشون با به دنیا اومدن من کم کم بهتر شد...اینقدر که پدرم میگفت"زندگی دوباره ستاره و سهراب رو مدیون توأم"دایی در حال حاضر بیست و چهار ساله و مهندس معمار بود و توی طبقه دوم خونه ویلایی ما زندگی میکرد...و من...ساغر حمیدی تک فرزند این جمع کوچیک و مهربون بودم...دختری شر و شیطون که از سر به سر گذاشتن دیگران لذت میبردم...با همه راحت برخورد میکردم اما به هیچکس اجازه ت*ج*ا*و*ز به حریم خصوصیم رو نمیدادم...هجده سالم بود و ظاهری معمولی داشتم.قدم به زور به 160میرسید...لاغر اما خوش پوش بودم.صورتی گرد و سفید با موهایی بلند و مشکی داشتم...ابروهایی کشیده و پیوندی که بهشون دست نزده بودم و همون حالت دخترونه رو داشتن...چشمام قهوه ای روشن و کمی درشت بودن که به بینی گوشتی و لبهای پهنم میومد...تنها ویژگی خوب صورتم چالی بود که موقع خندیدن روی گونه راستم مینشست و به چهره م جذابیت میداد.به قول پری یکی از همکلاسیهام که بهم میگفت"تو بیشتر از اینکه خوشکل باشی جذابی"

با شنیدن جیغ مادر و خنده های بلند دایی سهراب چشمام رو باز کردم.میدونستم دایی هم مثل من دست به شیطونی زده...بیچاره مادر چی میکشید از دست ما...

بلند شدم و بعد از به تن کردن حوله از حمام بیرون زدم.بعد از سشوار و خشک کرن موهام سارافان کلاهدار سبز رنگی که عکس دو تا خرس روش بود به همراه ساپورتی پوشیدم و از اتاق خارج شدم.

دایی و پدر توی هال بزرگ و م*س*تطیلی شکل خونه روی مبل نشسته بودن و مادر هم داشت میز شام رو میچید...به سمتشون رفتم و سلام کردم که نگاه هردوشون به سمتم برگشت.پدر لبخندی زد و گفت:

-سلام خانوم دکتر...خسته نباشی

-مرسی شمام همینطور

دایی-سلام شیطون...چطوری؟

کنارش نشستم و گفتم:

-خوبم...مشغول دعاتم خان دایی جان

دستش رو روی شونه م گذاشت و گفت:

-تو باز آبجی منو اذیت کردی آره؟

متعجب گفتم:

-شما از کجا فهمیدی؟

-از اونجایی که تا یه دونه گوجه از روی سالاد برداشتم جیغش دراومد و گفت"حقا که حلال زاده به داییش میره"

خندیدم و گفتم:

-آخه نمیدونی که دایی چقدر ناخنک زدن مززززه میده به دهنم!

مادرم نزدیک ما شد و گفت:

-چرا نمیدونه؟میدونه...خوبشم میدونه...خودتم به همین رفتی دیگه...حالام بیاید شام

هر سه از حرف مادر خندیدیم و به سمت میز رفتیم.نگاهی به سالاد و بعد به دایی انداختم.اونم داشت منو نگاه میکرد.دوباره صدای خندمون به هوا شلیک شد...مادر سری تکون داد و گفت:

-دختره از بس سرش تو کتابه خل شد رفت!

پدر مقابلش نشست و گفت

-بذار خوش باشن خانوم...جوونن دیگه...

مادر با اخمی تصنعی گفت:

-یعنی بنده پیرم دیگه؟!

پدر به نشانه تعظیم کمی خم شد و گفت:

-شما تاج سر منی عزیزم!

که موجب سرخ شدن مادر و خنده دوباره ما شد...همیشه از غذا خوردن لذت میبردم...نه به خاطر خوشمزه بودنش بلکه به این دلیل که هر لقمه ای میخوردم همراهش عشق و محبت خانوادمم باهاش فرو میرفت.بعد از شام وقتی که میخواستم ظرفای جمع شده رو بشورم مادرم مانع شد و گفت:

-بیزحمت برو بیرون...یه بار خواستی کمک کنی کلی ضرر زدی بهم!

-اِ مامان!

-مامان بی مامان...برو بذار به کارام برسم!

-چـــــــــــــشم عسیسم!قربون شمام میشیم ما دربست!

مادر اخمی کرد و گفت:

-صد دفعه گفتم درست صحبت کن...این مدلی حرف زدن در شأن یه دختر نیست!

-اونم چشم...امر دیگه؟؟؟

-اگه میتونی چایی ببر واسه باباتینا

-اطاعت امر نفـــــــــــس!

مادر سری از سر تأسف تکون داد و مشغول شستن ظرفا شد.یادمه اولین باری که میخواستم توی کارهای خونه بهش کمک کنم تقریبا نصفی از سرویس چینیش رو شکستم از همون موقع دیگه اجازه هیچ کاری رو بهم نداد.از آشپزی هم سر رشته ندارم حتی در حد یه نیمرو!

سینی رو به دست گرفتم و از آشپزخونه خارج شدم...دایی با دیدنم خندید و گفت:

-زود سینی رو بذار روی میز که اصلا خونه داری بهت نمیاد!!!

پدر گفت:

-معلومه که نمیاد...دختر من فقط لباس سفید به تنش میاد!

دایی-اِاِاِ...مگه میخواین شوهرش بدین؟بابا بدبخت نکنید پسر مردمو!

خندیدم و همونطور که سینی رو روی میز میذاشتم گفتم:

-بیمزه جون...روپوش مقدس پزشکی رو عرض کردن پدر!

-آهااان...ما که بخیل نیستیم...الهی آمین!

بعد خم شد و یکی از فنجونها رو برداشت.همیشه عادت داشت سر به سرم بذاره اما منم کم نمی آوردم؛آخه ناسلامتی به خودش رفته بودم...!!!

وقتی مادر با ظرف میوه کنارمون نشست دایی گفت:

-اجازه میدین یه موضوعی رو عرض کنم؟

پدر گفت:

-طوری شده؟اتفاقی افتاده سهراب؟

-نه عمو...راستش در مورد یکی از دوستامه!

این بار مادر گفت:

-بگو سهراب...چی شده؟

قبل از دایی گفتم:

-ای بابا...اینجور که شما هول کردین خود داییم الانه که ترس برش داره...بگو دایی بگو قربونت برم....زن میخوای؟!...من نگفتم با مردای متأهل نشست و برخاست نکن هوایی میشی؟...نگفتم؟!

دایی با خنده کوسن رو به سمتم پرت کرد و گفت:

-ساکت شو دیوونه...میذاری اصل مطلبو بگم یا نه؟

دستامو به هم کوبیدم:

-من میمیرم واسه این اصل مطلبا...بگو فدات شم

دایی-چیزی نیست...نگران نباشید...راستش دیروز که به ملاقات یکی از کارگرای ساختمون رفته بودم اتفاقی یکی از همکلاسیهای دوران دبیرستانمو دیدم...سال آخر پزشکیه و داره دوره شو میگذرونه...اینطور که از حرفاش فهمیدم دیگه بهش خوابگاه نمیدن اونم بیچاره در به در خونس...فرصت زیادی هم نداره...بهش گفتم کمکش میکنم ولی خب تو این موقع از سال پیدا کردن خونه مشکله...تازه به پسر مجردم که خونه اجاره نمیدن...خواستم اگه...اگه شما اجازه بدید یه مدت با من زندگی کنه تا سر فرصت یه جای مناسب پیدا کنه!

بازم من بودم که قبل از همه به حرف اومدم:

-ای ول دایی...گفتی دوستت دکتره؟پس خوش به حالم میشه!

دایی خندید و گفت:

-زیادم خوش به حالت نیست چون اون اکثر روزا بیمارستانه

-من به یه روزشم راضیم جون دایی...بگو بیاد

مادر بازم به خاطر لحن صحبتم چشم غره ای بهم رفت و بعد رو به دایی گفت:

-حالا این دوستت کی هست؟مطمئنه؟

-آره آبجی...اسمش عماده...عماد موحد...الان سال آخر پزشکیه...به خاطر شغل پدرش که افسر ارتش بوده همیشه از این شهر به اون شهر جا به جا میشدن...ولی بعد از بازنشستگی پدرش دیگه توی زادگاهشون یعنی اهواز موندگار شدن!

خندیدم و گفتم:

-ها وُلِک پَ بچه کارونه؟؟؟

پدرم با صدای بلندی خندید:

-قربون تو دختر...عربی هم که بلدی!

-لا بلد یا اَخی...اَنا بلد در حد همین حرفا!

دایی-اولا اخی نه و اَبی...دوما عماد عرب زبان نیست...اونا اصالتا بختیاری هستن

بلند شدم و به سمت دایی رفتم.روی دسته مبل نشستم و گفتم:

-آقا اصلا مال هر کجا که هست بنده به شخصه مخلصشم هستم!

مادر-ساغر!!!

-مگه چیه مامان؟!کلاً ما پزشکا ارادت خاصی به هم داریم...ولله!

دایی مشتی به بازوم زد و گفت:

-بابا ارادت...موندم تو کف این اعتماد به نفست جون لاغر!!!

دایی اکثر اوقات به خاطر هیکلم منو"لاغر"صدا میزد و البته میگفت"من همیشه این ساغر و لاغر رو با هم اشتباه میگیرم"اخمی کردم و از روی مبل بلند شدم.دستامو به پهلو چسبوندم و حق به جانب گفتم:

-جوجه رو آخر پاییز میشمارن داش سهراب...بعدشم زن خودت لاغره!

-من که هنوز زن ندارم!

-آخـــــــــــی!بالاخره یه فرشته ای از جنس ما بهت اجازه غلامی میده...غصه نخور گل پسر!!!

دایی لبخندی زد و بلند شد و همونطور که کتش رو از روی مبل برمیداشت گفت:

-برو بخواب لاغرو که سیمات اتصالی کرده...فرشتــــــــــــــه؟!جون دایی فرشته نگو بلای آسمونی بگو...

-فرداتم میبینم خان دایی جان...

بعد به ادای تلفن زدن دستمو کنار گوشم گذاشتم:

-الو عشــــــــــــقم؟کجایی نفسم؟...منم دلم تنگیده هانی...

پدر و مادرم همینطور به حرفام میخندیدن.دایی هم لبهاشو به هم فشرده بود تا خندش نگیره...رو بهش گفتم:

-جلوی خودتو نگیر پسرم...بخند بخند

همین حرفم کافی بود که صدای خنده هر سه بالا بره...دایی جلو اومد و صورتم رو محکم ب*و*سید و گفت:

-تو خودت قند و نباتی عشقم!

با اخمی ساختگی آروم به صورتم زدم و گفتم:

-وای خاک عالم...برو اونور ...آقامون بیاد سرتو میذاره لب حوض ها!

دوباره خندید و گفت:

-آقاتون غلط کرد...عشق خودمی و بس!

بعد رو به پدر و مادر گفت:

-خب من دیگه باید برم...خداحافظ

با رفتن دایی به اتاقم رفتم و روی تخت افتادم.یه لحظه فکرم سمت عماد کشیده شد...تنها دلیلی که موجب میشد منتظر اومدنش باشم پزشک بودنش بود...مطمئنا حضورش توی این خونه خیلی بهم کمک میکرد...خستگی بیش از حد دیگه اجازه فکر بهم نمیداد...چشمام که روی هم افتاد خیلی زود خوابم برد.

×××

دو سه روزی از موضوع اومدن عماد میگذشت...حرفی ازش توی خونه زده نمیشد...منم به این خیال که قرار نیست به خونه ما بیاد دیگه پیگیر این موضوع نشدم...

در رو بستم و همونطور که کوله پشتیم رو روی دوشم جابجا میکردم به سمت ایستگاه به راه افتادم...همیشه مسیر خونه تا آموزشگاه رو با اتوب*و*س میرفتم.دستامو توی جیب پالتوم گذاشتم و سر به زیر قدم برداشتم.صبح به سردی شروع شده بود و سرما تا مغز استخوونم رسیده بود...

با صدای ترمز بلند ماشینی به خودم اومدم.پژوی206مشکی رنگی توی چند قدمیم ترمز کرده بود...یه لحظه از فکر تصادف به خودم لرزیدم که با دادی که راننده سرم کشید تکون شدیدی خوردم:

-حواست کجاست دختر؟!

نگاهمو به پنجره سمت راننده دوختم.پسر جوونی سرش رو از پنجره ماشین بیرون آورده بود...صورتی گرد و پوستی سبزه داشت...موهاشو خیلی ساده بالا زده بود...رنگ چشماش برام قابل تشخیص نبود اما معلوم بود خیلی روشن هستن...لباس سورمه ای تیره ای هم به تن داشت...با بوقهای ممتد ماشینش توجهم بهش جلب شد:

-برو اون طرف دیگه...خشکت زده؟

اخمی کردم و با عصبانیت گفتم:

-نزدیک بود منو به کشتن بدی...طلبکارم هستی؟!

-من یه ساعته دارم بوق میزنم...تو معلوم نیست حواست کجاس!

-هر جایی که هست...این وظیفه توء که حواست به رانندگیت باشه...مگه منه به این بزرگی رو نمیبینی هان؟

-نه که تو ماشین منو دیدی یا صدای بوقاشو شنیدی؟!...اگه مشکل بینایی داری عصا بگیر دستت تا ملت بتوونن تشخیص بدن!!!

گر گرفته از حرفش صدامو بالا بردم:

-مراقب حرف زدنت باش...فعلا که جنابعالی استتار کردی...فقط خوبه با این تیپ شب بیای بیرون...اونوقت ببینم قابل تشخیص هستی یا نه!

پوزخندی و گفت:

-همه دختر تهرونیها زبون درازن؟!

-مثلا خودت مال کجایی؟

دستمو به صورتم کشیدم:

-ناف آفریقا؟؟؟

کنایه م خیلی عصبانیش کرد،اینو از ابروهای گره خوردش فهمیدم...منتظر بودم از ماشین پیاده بشه و کلی بد و بیراه بارم کنه و شایدم یه دعوای فیزیکی باهام بکنه اما در کمال تعجب ماشین رو روشن کرد و به سرعت از کنارم گذشت و وارد کوچمون شد...شونه ای بالا انداختم و با گفتن"حقت بود"به سمت ایستگاه رفتم.تا حالا این سمتا ندیده بودمش ولی الحق اگه پوستش کمی تیره بود عوضش خیلی جذاب بود...سرمو تکون دادم و با خودم گفتم"بود که بود...ولی ادب نداشت پسره پررو"

با اومدن اتوب*و*س سوارش شدم.روی صندلی که نشستم گوشیم زنگ خورد.الناز همکلاسی دبیرستانم بود که توی کلاس کنکور با هم شرکت کرده بودیم:

-جونم الی؟

-سلام ساغی جون...چطوری؟کجایی؟

-ساغی عمته...تو اتوب*و*سم...دارم میام

-زود باش دیگه یخ زدم

متعجب گفتم:

-مگه کجایی که یخ زدی؟

-دم در آموزشگاه

گوشی رو توی دستم جابجا کردم:

-خب بشر مگه مرض داری بیرون وایسادی...برو تو دیگه

-جون ساغی فقط منتظر اجازه تو بودم...بابا حوصله سوال جوابای آقا رو نداشتم...الان باز میگه"خانوم امینی...خانوم حمیدی نیومد؟چرا دیر اومد؟باهاش حرف زدی؟"اوففففف...خدا به ما که از شانسا نمیده...به توء الاغ میده که تو هم جفتک میندازی واسش!

-الی زبانت خوبه؟

-زبانم؟منظورت چیه؟

-هیچی...میخوام ببینم معنی"گت لاس"به انگلیسی رو بلدی یا نه!

جیغش در اومد:

-خودت گت لاس بی ادب!

خندیدم و گفتم:

-همینه که هست عسیسم...به اون سیریشم همین رو بگی تمومه!

-آخه بدبختی من اینه که تو ذات خودت رو پیش اونا رو نمیکنی که!پیش اونا مودب میشی!

به ایستگاه رسیده بودم.همونطور که پیاده میشدم گفتم:

-به این میگن سیاست گلم...

کنار در ورودی آموزشگاه دیدمش.گوشی رو بدون خداحافظی قطع کردم.نگاهی به گوشیش انداخت و دوباره شمارمو گرفت.رد تماس زدم.درست پشت سرش که رسیدم نزدیک گوشش بلند گفتم:

-سلام

از ترس تکونی خورد و گوشیش از توی دستش لغزید و روی زمین افتاد...با اخم توی سرم زد و گفت:

-دیوونه الاغ....ترسوندیم...چته مثه جن ظاهر میشی؟؟؟

صورتش رو محکم ب*و*سیدم و گفتم:

-خرابتم الی جــــــــــــون...کاش از این صحنه فیلم میگرفتما....

خم شد و گوشیش رو برداشت:

-به خد این مُعینی کم داره...آخه من موندم عاشق چیه تو شده؟...اخلاق صفر...دستپخت زیر صفر...فقط چپ میری راست میری به خود میگی خانوم دکتر!

-پس چی فکر کردی؟...درضمن معینی بیخود کرده با عمه ش...اون هنوز پشت لبش سبز نشده واسه منم تیریپ عاشقی برداشته؟!

-میگم خری نگو نه...خوبه همسن خودته ها...باباش از اون خرپولاس...اگه میبینی دانشگاه آزاد نمیره به خاطر اینه که از اون خرخونای کلاسشون بوده...میگه فقط دولتی!

-خب حالا هی "خر خر"میکنی واسم...بریم تو دیگه

-وای آره....بریم تو یخ زدم!

جلوی کلاس شیمی ایستادیم...از توی پنجره نگاهی به داخل کلاس انداختم...استاد اومده بود...آقای سبحانی که زیادی توی ساعت رفت و آمد حساس و مقرراتی بود.پوفی کردم و وارد شدم.میدونستم الان حرف همیشگیش رو میزنه:

-خانوم حمیدی این چه وقت اومدنه؟

-سلام عرض شد استاد...

عینک بزرگش رو روی بینی جابجا کرد:

-سلام...دفعه آخر باشه....بفرمایید

-چشم...حتما

همراه هم به سمت دو صندلی خالی کلاس رفتیم و نشستیم که از اقبال خوب من جای من درست پشت سر"فرشاد معینی"بود...تقریبا توی تمام کلاسها با هم همکلاسی بودیم.از زمانی که توی این آموزشگاه ثبتنام کرده بودم میشناختمش...ظاهر خوبی داشت...اما زیادی بچه بود...همیشه یه جوری خودش رو به من نزدیک میکرد تا بلکه از علاقش بگه اما وقتی بی اعتناییهای منو دید دست به دامن الناز شد...بهش میگفتیم"سیریش"چون واقعا مثل کنه به آدم میچسبید...من شاید سر کلاس مزه پرونی میکردم یا با همکلاسیهام راحت بودم اما به هیچ چیز جز درسم فکر نمیکردم...از نظر من هیچ پسری ارزش اینو نداشت که بخوام وقت و فکرم رو بهش اختصاص بدم...برای من فقط و فقط آینده کاریم مهم بود و بس!

سعی کردم تمام حواسم به درسم باشه...میخواستم امسال دیگه با رتبه خوب و البته دانشگاه خوب قبول بشم...اگه امسالم قبول نمیشدم قیدش رو میزدم...درسته که پدرم از لحاظ مالی تأمینم میکرد اما خودم دوست نداشتم دانشگاه آزادی باشم...من همه چیزهای خوب رو با هم و در کنار هم میخواستم...پزشکی اونم توی بهترین دانشگاه...

وسایلمو جمع کردم و از روی صندلی بلند شدم...کیفم رو روی دوشم انداختم که سر و کله سیریش پیدا شد:

-سلام

نفس عمیقی کشیدم و به سمتش برگشتم:

-سلام...امری بود؟

-فکراتو کردی؟

ابرویی بالا انداختم و به چشمای سبزش خیره شدم:

-فکر؟در مورد؟؟؟

-من دیگه!

پوزخندی زدم و گفتم:

-به چیه تو باید فکر کنم جناب؟دو بار بهت خندیدم فکر کردی خبریه؟!...تو چرا نمیخوای بفهمی...بابا جان من نه اهل دوستی با همجنسای توأم نه اهل هیچ کار دیگه!

جلوتر اومد:

-خب...خب منم قصدم دوستی نیست!

پوزخندی روی لبم نشست:

-تو رو خدا؟؟؟نگو قصدت ازدواجه که خندم میگیره!

ناراحت شد و گفت:

-آخه چرا اینجوری میکنی ساغر؟

انگشت اشارم رو به سمتش گرفتم:

-اولا ساغر نه و خانوم حمیدی...دوما تو از نظر من خیلی بچه ای...حالاحالاها مونده تا به سن ازدواج برسی...منم آدم طاقت داری نیستم که بخوام به پات بمونم!

-چرا بهم اجازه نمیدی خودم رو به تو بشناسونم؟باور کن من اونی که تو فکر میکنی نیستم سا...خانوم حمیدی!

-ببین آقای همکلاسی...خلاصت کنم...من اصلا راجب تو فکر نمیکنم...ازت ممنون میشم اگه دیگه اینقدر این موضوع رو مطرح نکنی وگرنه مجبور میشم علیرغم میلم از اینجا برم!

بعد دست الناز رو گرفتم و از آموزشگاه بیرون زدم.ظهر بود و هوا کمی نسبت به صبح گرمتر شده بود.وقتی توی پیاده رو رفتیم الناز گفت:

-حقش نبود اینجوری دلشو بشکنی ساغر!

عصبانی گفتم:

-یعنی چی حقش نبود؟...بابا وقتی مثل بچه آدم بیخیال نمیشه مجبورم این طوری باهاش حرف بزنم دیگه...فکر کردی من خوشم میاد کسی ازم ناراحت بشه؟نه ولله...

-میدونم ولی خب اونم دوستت داره دیگه...چیکار کنه؟

-تو دیگه بس کن الناز...ما هردومون هنوز بچه ایم...بعدشم من نمیخوام خودم رو درگیر مسائل حسی و عاطفی کنم...

شونه ای بالا انداخت و گفت:

-نمیدونم...شاید حق با تو باشه...بریم ایستگاه؟

-نه...من میخوام پیاده برم...حس اتوب*و*س سوار شدن رو ندارم‍!

-اوکی...پس من برم دیگه

-برو...خداحافظ

از کنار ایستگاه گذشتم و دستام رو به بند کیفم چسبوندم.دلم به حال فرشاد مخصوصا با نگاه آخری که بهم انداخت سوخت...خودمم میدونستم بدجور سوزونده بودمش ولی چاره ای نداشتم...دوست نداشتم هیچ پسری توی زندگیم باشه حداقل نه تا وقتی که تکلیف دانشگاهم معلوم نشده باشه...اونم با کسی مثل فرشاد که از رفتاراش معلوم بود خیلی لوس و احساساتیه...آخه مرد هم اینقدر بی جذبه؟؟؟من مردی میخواستم که بتوونم بهش تکیه کنم...که منو از عشق سیراب کنه...که دلم با دیدنش بلرزه اما فرشاد اونی نبود که من میخواستم!

به خونه که رسیدم کلید رو توی قفل چرخوندم و وارد شدم.وسط حیاط خونمون حوض بزرگی با یه تخت چوبی بود.تابستونا من و دایی پای ثابت آب پاشی به همدیگه بودیم اونقدر که مادر از دستمون عاصی میشد...

در هال رو باز کردم...خونه در سکوت کامل بود...عجیب بود که این بار برخلاف همیشه صدای جابه جایی وسایل خونه توسط مادر نمی اومد.وارد آشپزخونه شدم...از غذا هم خبری نبود....یعنی مادر کجا رفته؟جلوتر رفتم.کاغذی روی یخچال چسبیده بود.دست خط مادر بود:

"سلام ساغر...من طبقه بالا هستم...داییت رفته به عماد کمک کنه تا وسایلش رو بیاره؛تو هم اومدی بیا بالا"

شونه ای بالا انداختم و گفتم:

-پس این جناب دکتر ما بالاخره تشریف فرما شد؟!

در یخچال رو باز کردم و سیبی از توی سبد برداشتم.همون لحظه صدای ورود یه ماشین رو به خونه شنیدم.گازی به سیب توی دستم زدم و کنار پنجره آشپزخونه که دیدش رو به حیاط بود ایستادم...یه ماشین که پشتش وسایل خونه چیده شده بود وارد حیاط شد بعدش یه ماشین شخصی...دایی داشت در رو برای پِژوی مشکی رنگی میبست...چقدر ماشینش برام آشنا بود!!!چشمامو ریز کردم تا بتوونم عماد خان رو که توی ذهنم"بچه کارون"خطابش میکردم درست ببینم...با پیاده شدنش سیب توی گلوم گیر کرد و به سرفه افتادم...خودمو به پارچ آب رسوندم و تکه سیبی رو که توی گلوم مونده بود به زحمت قورت دادم...نـــــــــــــــه...این امکان نداشت...یعنی این پسره همون عماد بود؟خدای من...چقدر حرف بارش کرده بودم...دلم میخواست از خجالت آب بشم...آخه من با چه رویی توی چشماش نگاه میکردم؟نکنه یه وقت این جریانو واسه دایی تعریف کنه؟...اصلا...اصلا مهم نیست...یکی گفت یکی گفتم...میخواست حواسش رو جمع کنه...اما حرف آخرم بد بود دیگه...آخه چرا بهش گفتم"آفریقایی"حالا خوبه بیچاره سبزه بود تازه قیافش هم جذاب بود...میگن لعنت به دهانی که بی موقع باز شود...حالا دقیقا مصداق من بخت برگشته بود...خیر سرم میخواستم توی درسام ازش کمک بگیرم...حتما ساغر جون...بشین تا کمکت کنه...فقط کافیه تو رو ببینه تا جواب اون حرفت رو بهت پس بده...خدایا حالا چیکار کنم؟

-چی رو چیکار کنی؟

با صدایی که از پشت سرم شنیدم جیغی کشیدم و به عقب برگشتم.دایی بود...دستم رو روی قلبم گذاشتم و گفتم:

-دایی ترسوندیم!!!

جلو اومد و گفت:

-با خودت حرف میزدی؟

-نه نه...چطور؟

-آخه دیدم زیر لب یه چیزایی به خودت میگفتی!!!

هول شدم...نکنه حرفام رو شنیده باشه:

-نه...یعنی میدونی...داشتم واسه این دوستت نقشه میکشیدم

-نقشه؟؟؟

-آره...یعنی میخوام بیام پیشش تا بهم کمک کنه...نه که گفتی دکتره...واسه همین!

-آهان...فعلا که تازه اومده...ستاره گفت بهت بگم تو هم بیای بالا...بیا بریم که از گرسنگی هلاک شدم!

اصلا روی اینو نداشتم که حداقل امروز رو باهاش رو در رو بشم...دنبال بهونه ای برای فرار میگشتم که گفت:

-کجا سیر میکنی دختر؟بیا بریم دیگه

-اِ دایی..چیزه...یعنی تو برو...من خودم میام...برو

سری تکون داد و گفت:

-باشه...پس منتظریم...دیر نکنی...

عقب گرد کرد که از آشپزخونه خارج بشه که برگشت و گفت:

-در ضمن...روسری بزن...عماد رو این چیزا حساسه!!!

و رفت...با خودم گفتم"نه که حالا من میخواستم ترگل و ورگل بیام پیشش"البته حقم داشت اینو بگه...چون چند باری که همکارای خودش به خونش اومده بودن رعایت نکرده بودم و کلی از طرف دایی توبیخ شده بودم...حالا خودش کم بود دوستشم بهش اضافه شد...یعنی دیگه آزادی توی حیاط تعطیل...

کیفم رو برداشتم و به سمت اتاقم رفتم.داشتم لباسهامو عوض میکردم که گوشیم زنگ خورد...شماره خونه دایی بود...نخیر...این قصه سر دراز دارد...بابا لااقل بذارید دو روز دیرتر آبروم بره جلوی این بچه کارون!!!

گوشیم رو جواب دادم:

-الو؟

صدای مادر بود:

-الو...سلام مامان

-سلام...خوبی؟چرا صدات گرفته؟

با این حرفش فکری توی ذهنم جرقه زد...صدامو گرفته کردم و گفتم:

-نه مامان...فکر کنم سرما خوردم

از همون پشت گوشی هم فهمیدم که به صورت خودش زده:

-سرما خوردی؟...بهت نگفتم لباس گرم بپوش میری بیرون...آخه اون به اصطلاح پالتو میتونه تو رو گرم کنه دختر؟

-ببخشید...حق با شماست

-آماده باش الان میام بریم دکتر

-نمیخواد...خوب میشم

-چی چی رو خوب میشم...تو...

-چی شده ستاره؟

صدای دایی بود که داشت با مادر حرف میزد:

-چی بگم؟خانوم سرما خورده!

-ساغر؟اما اون که چیزیش نبود...

این بار دایی گوشی رو به دست گرفت...خدایا ببین واسه یه زبون درازی حالا چقدر باید نقش بازی کنم:

-الو...ساغر

-جانم دایی؟

-خوبی؟...تو که تا چند دقیقه پیش خوب بودی...

-نمیدونم دایی...

سرفه ای ساختگی کردم و ادامه دادم:

-فکر کنم تازه داره خودش رو نشون میده

-خیله خب...الان با عماد میایم پیشت...بالاخره اونم دکتره!

با دست آزادم محکم توی سرم زدم...این که بدتر شد...خدایا خواستم چشمشو بردارم ابروشو ناقص کردم...نه نه...خواستم ابروشو بردارم زدم چشمشو ناقص کردم...اصلا هر چی؛بیخیال چشم و ابرو...خدایا یه راه فراری نشونم بده:

-نه نه...این کار رو نکنی دایی ها...اصلا نمیخوام مزاحم بشم

-تو که تا همین الان داشتی واسش نقشه میکشیدی حالا میگی نمیخوای مزاحم بشی؟!

حالا این چه اصراری بود که دایی همه حرفای منو اونم جلوی عماد یادم بندازه خدا میدونه:

-اِ دایی...اذیت نکن...قرص خوردم خوب میشم

-همینجوری سرخود قرص نخور دختر‍‍!

صدای آشنایی به گوشم رسید...صدایی که همین امروز شنیده بودم:

-بپرس علائمش چیه سهراب؟

-عماد میگه علائمت چیه؟؟؟

-دایی ناسلامتی من خودم میخوام پزشکی بخونم...این سوالا چیه؟!

خندید و گفت:

-بهت برخورد خانوم دکتر؟...بذار قبول بشی بعد واسمون کلاس بذار!

-دایی میذاری استراحت کنم یا نه؟

-یعنی نمیای بالا؟

-نه...ایشالله یه روز دیگه

-باشه...مراقب خودت باش

گوشی رو قطع کردم و روی تخت افتادم...حالا باید چیکار میکردم؟...امروز بخیر گذشت روزای دیگه چی؟این آقا قرار بود حالاحالاها اینجا بمونه یعنی چه بخوام چه نخوام باید باهاش روبرو بشم...کاش میشد تغییر چهره بدم...زدم تو سر خودم!بمیر تو هم با این فکر کردنت...از خجالت و شرمندگی به چه چیزا که فکر نمیکنم...چی میشد اون لحظه لال میشدی ها؟اصلا دلم نمیخواست اولین دیدارم با آقای دکتر اینطوری اتفاق بیفته...باز خوبیش به اینه که تا دو روز دیگه کلاس نمیرفتم و میتوونستم به بهونه درس خووندن خودم رو توی خونه حبس کنم اما بعد چی؟؟؟

×××

با صدای زنگ ساعت چشمام رو باز کردم...کش و قوسی به بدنم دادم و از روی تخت بلند شدم...دیگه زود بیدار شدن جز عادتم شده بود...از اتاقم بیرون و بعد از شستن صورتم به طرف آشپزخونه رفتم...با دیدن مادرم گفتم:

-سلام مامان...صبح بخیر

مادر که مشغول درست کردن صبحونه بود گفت:

-سلام دختر گلم...صبح تو هم بخیر...

-مرسی خانوم

-خوبی؟حالت بهتر شد؟

-آره خوبم

-دیروز عصر اومدم بهت سر زدم خواب بودی...ترسیدم نکنه اتفاقی برات افتاده باشه....آخه سابقه نداشت اینقدر بخوابی!

-نه...خوبم...فقط خسته بودم!

لبخندی زد و پشت میز نشست.من هم لیوان چای رو پر کردم و مقابلش نشستم.هنوز اولین لقمه رو نخورده بودم که مادر گفت:

-میخوام عماد رو دعوت کنم واسه ناهار

لقمه رو پایین فرستادم و گفتم:

-چـ...چرا؟

-چی چرا؟...خب زشته مادر...خودش تنهاس

-تنها چرا؟مگه...مگه بیمارستان نمیره؟

-نه...دیروز داشت میگفت که امروز تعطیله...سهراب و باباتم که تا عصر نمیان...درست نیست

ای خدا...دیگه چه بهونه ای بیارم:

-مامان...میدونی چیه؟من...یعنی بذار واسه شب...

-چرا؟چه فرقی داره؟

-خب...خب بذار من الان درسامو بخونم...شب که ساعت استراحتمه مهمون دعوت کن

-پس ظهر چی؟

-ظهر ناهار واسش ببر...شب بهتره...من جلوش معذبم!

مادر لبخندی زد و گفت:

-تو؟؟معذب؟؟ولله عجیبه!!!

خندیدم و گفتم:

-مامانم داری اذیت میکنی خانوم دکتر رو ها!

-قربونت برم...باشه خانوم دکتر هر چی تو بگی...حالام صبحونتو بخور پاشو برو سر درسات که دیگه شب بهونه نداشته باشی!

بلند شدم و با گفتن"مرسی خوردم"به سمت اتاقم رفتم.کتابام رو طبق عادت دور خودم جمع کردم و مشغول خووندن شدم...همیشه وقتی سرم توی کتابها بود دیگه از دنیای بیرون غافل میشدم...این بهترین راه بود تا برای چند ساعتم که شده فکرم از رویارویی با عماد دور بشه...

چشمام رو از خستگی به هم مالیدم...صدای در اتاقم اومد و بعدش مادر رو دیدم که وارد شد.توی چارچوب ایستاد و گفت:

-خسته نباشی

-مرسی...

-نمیای ناهار؟

-مگه ساعت چنده؟

به سمت ساعت توی اتاقم برگشتم.یک ظهر بود...اصلا متوجه گذر زمان نشده بودم...از پشت میز بلند شدم و گفتم:

-اومدم مامان جونم

همراه هم به سمت میز غذا رفتیم.با دیدن سینی روی میز گفتم:

-این دیگه واسه چیه مامان؟

-واسه غذای عماده...میدونم اونم بدون سهراب معذبه که بیاد پایین

-آهان...آره آره...اینجوری بهتره

پشت میز که نشستم مادر گفت:

-پس چرا نشستی؟

متعجب گفتم:

-خب چیکار کنم؟

-غذای عماد رو ببر دیگه

-من؟؟؟؟

-بله شما...بلند شو دیگه...من یه کم کار دارم...برو مادر

-اما من...

-تنبل نشو دیگه...پاشو دخترم

به ناچار بلند شدم و سینی رو به دست گرفتم.مادر در رو برام باز کرد و از ساختمون خودمون خارج شدم.همینطور که از پله ها بالا میرفتم به خودم فحش میدادم...تصور عکس العمل عماد زیادم سخت نبود...فقط کافیه جلوش خجالت بکشم تا زبون درازی دیروزم رو یادم بندازه!بیچاره گفت"همه دختر تهرونیها زبون درازن؟"نگو خودش اهوازیه...ای خدا...ببین چطوری جلوی مهمون اونم کی؟دکتر مملکت خجالت زده شدم!

پشت در ایستادم.نفس عمیقی کشیدم و به خاطر اینکه دستم گرفته بود با پا به در زدم...خبری نشد...بازم در رو به صدا در آوردم که این بار گفت:

-در بازه...بفرمایید

فشاری به در وارد کردم و داخل شدم...بوی عطر محمدی توی تمام فضا پیچیده بود...احساس میکردم خونه یه حالت معنوی پیدا کرده...عجیب بود ولی یه آرامش خاصی به سراغم اومده بود...جلوتر رفتم...خبری از عماد نبود...سینی رو روی میز گذاشتم که صداشو از توی اتاق شنیدم...داشت تکبیر میگفت...آروم آروم به سمت اتاقش رفتم...در نیمه باز بود...در رو باز کردم که با دیدنش توی اون حال دلم لرزید....پشت به من رو به قبله داشت نماز میخووند...توی خونه تنها کسی که نماز نمیخووند من بودم...به خدا خیلی اعتقاد داشتم اما متأسفانه همیشه توی انجام این وظایف کوتاهی میکردم...این اولین بار بود که با دیدن یه آدم نمازخوون حالم عوض میشد...آروم به سجده رفت...صدای "الله اکبر"ش با اون صدای مردونه و بمش که توی اتاق پخش شد دیگه موندن رو جایز ندونستم و از خونه بیرون زدم...نمیدونم چرا اما توی رفتن تعجیل داشتم...میترسیدم یهو منو ببینه...بازم همون حس شرمندگی به سراغم اومده بود ولی این بار بیشتر از قبل...برای خودمم عجیب بود که چرا از رفتارم در مقابل عماد خجالت میکشم...نمیدونم شاید چون دوست دایی بود...یا شاید چون مهمون خونه ما بود...واقعا دلیلش رو نمیدونستم...

پشت میز نشستم و مشغول غذا خوردن شدم اما فکر عماد یه لحظه هم ازم دور نمیشد...میدونستم که تا چند ساعت دیگه باید باهاش رو در رو بشم و شاید بعد از امروز دیگه هرگز نتوونم توی چشماش نگاه کنم...کاش میتوونستم بازم خودم رو ازش پنهون کنم...هر چه قدر دیرتر میدیدمش برام بهتر بود...اصلا شاید اون چهره منو یادش نمونده باشه...حالا من اونو شناختم که دلیل نمیشه اونم منو بشناسه...دعا کردم که همینجوری بشه...خدایا قول میدم دیگه جلوی زبونم رو بگیرم...یعنی قول میدم اول طرفم رو بشناسم بعد جوابش رو بدم...اوففففف خدا بگم چیکارت نکنه ساغر که دیگه غذا هم نمیتوونی بخوری!!!حقته خانوم!

بعد از غذایی که نمیدونم چطوری خوردم دوباره به سمت کتابهام رفتم...مادر از همین الان خودش رو سرگرم شام شب کرده بود...خدایا یعنی هیچ راهی نیست؟یعنی تمومه؟؟؟؟

با بلند شدن صدای گوشیم به سمتش شیرجه رفتم...الناز بود...حتما بازم سوال درسی داره...اینم توی این موقعیت وقت گیر آورده!...موقعیت؟!آخه مگه اون بیچاره مگه خبر داشت من چه گندی زدم؟

گوشی رو که جواب دادم صدای نگرانش من رو هم ترسوند:

-الو؟

-الو ساغر سلام

-سلام چی شده؟

-ساغر دارم کفری میشم دیگه!

-چته دختر؟!...چیزی شده؟

-نمیفهممش!

-چی رو نمیفهمی؟

-از هر راهی میرم بهش نمیرسم!

گیج شده از حرفاش گفتم:

-مثل آدم حرف بزن ببینم چته؟؟؟

-بابا مسئله ریاضیه...از هر راهی میرم بهش نمیرسم...

روی تخت جابجا شدم:

-یعنی خاااااک...یه جوری حرف زدی گفتم حالا چی شده...خب بنده چیکار کنم بهش نمیرسی هان؟!....اونقدر برو تا برسی...ایشالله که با همدیگه خوشبخت بشید!

دلخور شد و گفت:

-ساغر....نامرد نشو دیگه...خواهش!!!

-مرض...آخه چطوری از پشت گوشی کمکت کنم؟

-خب بیا خونمون....هیشکس خونه نیست...جون الی

خودشه....خدایا نوکرتم...از روی تخت بلند شدم و با خنده گفتم:

-ایول...خودشه!

-چی خودشه؟

-هیچی هیچی....حالا میام میگم

-یعنی میای؟

-مگه خودت همین رو نمیخواستی؟

-من فداییتم ساغی جونم...منتظرتم

با قطع کردن گوشی فوری کتابهام رو جمع کردم و توی کیفم گذاشتم.لباسهامو پوشیدم و از اتاق بیرون رفتم.مادر با دیدنم گفت:

-کجا به سلامتی؟

-میرم خونه النازینا...میخوایم با هم درس بخونیم

-خب چرا اون نمیاد؟

-آخه هیشکس خونشون نیست...گفته اونجا بهتره...رخصت میفرمایید برم عشــــــــــقم؟

-برو...فقط زود بیای ها...

تعظیمی کردم و گفتم:

-چشم بانوی من

وقتی از در خارج شدم دلم میخواست از خوشی جیغ بزنم...اینم یه بهونه دیگه...حالا هی بگو شانس ندارم ساغر خانوم...من غلط بکنم...من نوکرتم هستم خدا جووون دربست...

خونه النازینا دو کوچه پایینتر از خونه ما بود...قدمهام رو تند کردم تا زودتر برسم...یعنی سرمای هوا بهم اجازه پیاده روی نمیداد...جلوی آپارتمانشون ایستادم...طبقه چهارم آپارتمان8 طبقه ای زندگی میکردن...در رو برام باز کرد...سوار آسانسور شدم و خودم رو توی آینه نگاه کردم...چشمکی به خودم زدم و گفتم:

"دمت گرم خدا...نجاتم دادی...جبران میکنم جون ساغر"

با توقف آسانسور پیاده شدم...در واحدشون باز بود...وارد شدم و با صدای بلندی گفتم:

-صاحبخونه کجایی؟...مهمون اومده ها...

-بیا تو...الان میام

کفشام رو درآوردم و به سمت اولین مبل توی هال رفتم...صداش از توی دستشویی میومد...روسریم رو از روی سرم درآوردم و به مبل تکیه دادم...با صدای الناز به سمتش برگشتم:

-سلام استاد

-سلام...خوش گذشت؟

-کنارم نشست و گفت:

-جای شما خالی...

توی سرش زدم و گفتم:

-میخوای برم تا بیشتر خوش بگذره بهت؟؟؟

-نه نه...غلط کردم...جون ساغر هنوز توی شوکم که چطوری اینقدر زود قبول کردی بیای!

لبخندی زدم و گفتم:

-آخه نمیدونی چی شده که!

-کنجکاو شد و گفت:

-چی شده؟؟؟؟

-اول بلند شو برو واسم یه چایی داغ بیار تا بگم واست

-جون خودت بگو بعد میرم...

-جون خودت...اول چایی

بلند شد و گفت:

-بترکی نامرد...