رمان کلت طلایی به قلم silversea horse

ژانر : #عاشقانه #پلیسی‎

خلاصه :

یگانه دختریک سردار به اجباربه راه خلاف کشیده میشه وبه یک قاتل تبدیل میشه حالا میخوادانتقام بگیره و…..پایان تلخ

از نور می آیم

نفس می کشم

چشم باز می کنم

زندگی می کنم

و به سوی تاریکی می دوم

با قلبی بسان سنگ

در تاریکی شناور می شوم

مهربانی را سر در قلبم بر دار می آیزم

چاقو را در قلب محبت می زنم و

سه گلوله حرام انسانیت می نمایم

در تاریکی می ر*ق*صم

چشمانم را می بندم

نفس نمی کشم

نفسش را می گیرم

چشم هایش را تا ابدیت بسته نگاه می دارم

در میان نور و غرق در تاریکی می ر*ق*صم

ر*ق*صی تلخ در میان دریایی از نفس های گرفته شده

چشمان همیشه بسته و

انسانیت های خاک شده

چشمانم را نمی بندم

نفسی می کشم و

نفس ها می گیرم

چشم ها بسته می شوند برای ابدیت

با چشم باز می گیرم!

نفس انسانیت را

و چشمان مهربانی را برای همیشه

و مردم را می کشم!

با چشمان باز و در تاریکی قلبم

(niayesh-s.s)

کمی خستگی در کرد. نفس عمیقی کشید و منتظر شد. روی سطح سرد پشت بوم تو هوای پاییزی دراز کشیدن این سختی ها رو هم داشت. بالاخره انتظارش سر اومد. نیم چه لبخندی رو لباش نشست. یه چشمشو بست و اون یکیو هم پشت دوربین تفنگش. به هدفش خیره شد. آروم گفت:

- از اون ماشین شیکت بیا پایین دیگه.

هدف انگار منتظر حرفش بود، چون از ماشین خارج شد. دستش رو روی ماشه تفنگ شکاریش گذاشت و ثانیه ای بعد صدای خفه ای شنیده شد و مرد روی زمین افتاد. کسی توی کوچه نبود. وسایلشو جمع کرد و سریع از ساختمون خارج شد. مرد به آسونی مرده بود. تا یه مسافتی رو دوید. وقتی مطمئن شد کاملا از محل حادثه دور شده و به یه جای شلوغ رسیده، نفس عمیقی کشید. دستی برای ماشین های عبوری تکون داد. سوار ماشینی شد که مردی راننده بود و یه زن هم عقب نشسته بود.

- کجا پیاده میشی؟

- نیاوران.

راننده دیگه چیزی نگفت. چند دقیقه بعد صدایش سکوتو شکست.

- همین جا.

راننده نگه داشت.

- میشه پونصد تومن.

پولو داد و وارد کوچه ی محل سکونتش شد. جلوی در خونش ایستاد. کلید رو از جیبش در آورد و در رو باز کرد. در رو پشت سرش بست و سویی شرت گشاد، کلاه دارش رو از تنش درآورد و به جالباسی آویزون کرد. کیف بزرگش که هر کی نمی دونست فکر می کرد توش گیتاره رو کنار در گذاشت. خودشو پرت کرد روی مبلو کنترل تلویزیونو برداشت. شروع کرد به عوض کردن کانال ها. چند دقیقه بعد غرغر کردنش شروع شد.

- خاک بر سرتون با این برنامه های آب دوغ خیاری.

آخرین شبکه ای که دید داشت فیلم لئون رو نشون می داد. توجش جلب شد و تا آخرشو دید. آخرش با بی تفاوتی گفت:

- یه فیلم مثل بقیه فیلم ها.

از جاش پرید و رفت تو آشپزخونه. در یخچالو باز کرد و دو تا تخم مرغ برداشت و نیمرو کرد. شامش که تموم شد، ظرفو شست و رفت سمت حموم. موهاشو که با کش بسته بود باز کرد و طبق عادتش چند بار سرشو تکون داد. از حموم که در اومد خیس خیس بود. عادت نداشت خودشو با حوله خشک کنه. موبایلشو برداشت و شماره گرفت. صدای خشنی جواب داد:

- بله؟

- با اربابت کار دارم نره خر.

- کی هستی؟

- اربابت می دونه.

- میگم کی هستی؟

- میگم اربابت می دونه. بده گوشیو بهش.

مرد غرغر کرد و چند لحظه بعد صدای مردی توی گوشش پیچید.

- بله؟

- بلا!

- توئی؟

- نخیر دختردایی پسرعمومه.

- چه خبر؟

- دوستت با مغز خورد زمین.

- صدمه چقدر بود؟

- صد در صد.

- پول بیمارستانو کجا باید بدم؟

- جلوی پارک همیشگی.

- خودت می گیری؟

- آره.

- کی بیاره؟

- خودت.

- باشه، فردا می بینمت. راس ساعت نه صبح.

تماسو قطع کرد. باید رمزی حرف می زد، احتیاط شرط عقله. رفت تو رخت خواب. به دقیقه نکشیده خوابش برد.

- یگانه، یگانه. یاشار رو کشتن. یاشار رو کشتن. یگانه؟

خوابش برد و دیگه کاب*و*س ندید. البته کاب*و*س دیدن که کار هر شبش بود. صبح ساعت هفت از جاش بلند شد و همه کاراشو که انجام داد. یه کلاه گیس مشکی گذاشت رو سرش و نصفشو ریخت تو صورتش. عینکی هم زد به چشمش و یه اسلحه هم گذاشت تو کیفش محض احتیاط. یه ربع به قرار مونده بود که رسید به پارک. تیپش ضایع نبود، فقط موهای تو صورتش تو چشم می زد. یه مانتوی مشکی با شلوار جین. روی صندلی نشست و شروع کرد به بازی با زیپ کیفش. چند دقیقه نگذشته بود که صدای پای یکی اومد و بعد بوی عطرش. از این عطرش نفرت داشت و برای همینم تو ذهنش مونده بود. دید نیومد کنارش بشینه آروم گفت:

- نمیای؟ برم؟

خندید.

- کجا بری؟! کار داریم حالا حالاها.

از بین موها دید اومد کنارش نشست.

- خب چه خبر؟

- خبر و مرض. میدی یا برم؟

- ای بابا چقدر اصرار داری؟ باشه. توی اون کیف سامسونتیه که بغلت گذاشتم.

نگاهی به کیف کرد. آهی از سر ناامیدی کشید.

- تو نمی فهمی یه زن با یه کیف سامسونت یه مقدار ضایعست؟

- دیگه ببخشید. مطمئنی مرده؟

- مگه این که گلوله از سرش کمونه کرده باشه.

- مثل همیشه عالی.

- بله می دونم. به امید هرگز ندیدنت.

- مگه نمی خوای دیگه با ما کار کنی؟

- نه دیگه کافیه. دو سه تا پروژه باهاتون بودم. یه کم تنوع لازم دارم.

از جاش بلند شد. کیفو برداشت و به سرعت به خونش برگشت. کلاه گیسو برداشت، عینکو پرت کرد روی جاکفشی. اسلحه طلایی رنگشو توی یه کیف دیگه گذاشت و کیفو برداشت. شال مشکیشو عوض کرد و یه شال سفید انداخت رو سرش. موبایلشو برداشت و دوباره رفت بیرون. کنار خیابون وایستاد و به ماشینی که جلوش توقف کرد گفت:

- تجریش؟

پسری که پشت فرمون نشسته بود زل زد بهش.

- آره، میرم.

مسافری تو پیکان سفید رنگ نبود. در رو تقریبا به هم کوبید. ده دقیقه بعد با وجود ترافیک تجریش بودند. اصلا حوصله پیاده روی نداشت.

- چقدر میشه؟

- شما بده هزار.

تعجب کرد.

- مگه سر گردنس؟!

- می دونی چقدر ترمز کردم؟ لنتم داغون شد.

- باشه بابا.

یه هزار تومنی از توی کیف پول مشکیش کشید بیرون و انداخت روی صندلی کمک راننده. توی ایستگاه اتوب*و*س تقریبا ده دقیقه ای معطل شد تا بالاخره اتوب*و*سی که داشت از فرط وجود آدم توش می ترکید اومد. یه تعداد خارج شدند و یگانه سوار شد. کنار پنجره ایستاده بود که متوجه شد کیفش تکون خورد. برگشت و دختری رو دید که حدس زد یه ذره از خودش کوچک تره. اهمیتی نداد، ولی بالاخره مچشو گرفت. دختر هم فهمید خودشو لو داده. یگانه مچشو گرفت و آروم طوری که فقط دختر بشنوه گفت:

- به نفع خودته که دست توی این کیف نکنی، عاقبت خوبی نداره.

- ببخشید.

- سعی کن که دیگه تکرار نشه.

نفسس صداداری کشید و به پنجره تکیه داد. سنگینی نگاهیو حس کرد و چشماشو باز کرد. یه پسر رو دید که تو فاصله یه متریش ایستاده بود. چشم غره ای رفت، اما پسر از رو نرفت. همیشه از این حالت بدش می اومد. اشاره ای به پسر کرد، پسر جلو اومد.

- شماره بدم؟

- یه جای دیگه رو نگاه نکنی چشماتو در میارم، شک نکن.

- چقدر خشن!

- خیلی خشن. سعی کن زیاد خودتو درگیر این و اون نکنی.

- تو خیلی خوشگلی.

یگانه با حرص بهش نگاه کرد.

- فارسی می فهمی؟

- چرا عصبی میشی؟ واقعیتو گفتم.

- ببین، بعضی از این واقعیت ها ممکنه سرتو به باد بده.

- تو ظریف تر از اونی هستی که بخوای به کسی صدمه بزنی.

یگانه پوزخندی زد و وقتی دید یه صندلی خالی شده خودش را از پسرک دور کرد و روی آن نشست.

- چرا رفتی؟

یگانه طاقت نیاورد.

- ببین تو خیلی پررویی. واست گرون تموم میشه ها.

تو دلش از پسرک می خواست بحثو تموم کنه تا یه وقت اون جا حموم خون راه نیفته. خوش بختانه به ایستگاه مورد نظرش رسیده بود. نفس راحتی کشید و پول رو پرداخت کرد و پیاده شد، کمی راه رفت تا بالاخره رسید. پشت یه درخت وایستاد و به در خونه ای خیره شد. در خونه ای که همیشه فکر می کرد حالش از اون جا به هم می خوره. احساس الانش هم همین بود. در خونه ی پدریش باز شد و یه مرد بیرون اومد. یه مردی که دخترش ناپدید شده بود. یگانه نفس بلندی کشید و بیشتر پشت درخت قایم شد. بعد یه پسر اومد بیرون، یاسین بود. زیر بغل پدرشو گرفت و با هم سوار ماشین شدند. از همون جا نامادریشو تشخیص داد که نصفه نیمه از در خونه خودشو بیرون آورده بود. مثل بچه ای شده بود که پدرش بیرونش می کنه و بچه چشمش به خونه اس تا کی پدرش در رو باز کنه تا به یا جای آشنا برگرده، اما نه آشنا. اون خونه هیچ وقت واسه یگانه آشنا نبود. ماشین یاسین از جلوش رد شد. وقتی که ماشین تو پیچ کوچه ناپدید شد از پشت درخت کنار رفت و راه افتاد. یه ساعت بعد به خونه رسید. تلفنش زنگ خورد.

- بله؟

- سلام جوجه.

- فرمایش؟

- بعدی رو بگیر.

- یه ذره بهم فرجه بده.

- نه، همین فردا.

- از آخرین بار فقط یه هفته گذشته!

- مهم نیست. نیم ساعت دیگه اطلاعات برات میاد.

- باشه.

گوشیو قطع کرد. رفت تو آشپزخونه دلبازش و یه قهوه درست کرد. قهوه رو که خورد زنگ در زده شد. از چشمی مخاطبشو شناخت و بعد در رو باز کرد. مرد کوچک اندام بسته ای رو تو دستای یگانه چپوند و تو یه ثانیه سوار موتورش شد و رفت. انگار عجله داشت. یگانه نشست و بسته رو باز کرد. عکس یه مرد توش بود. همه ی محتویاتو روی میز ریخت.

زیر لب گفت:

- خب جناب سرهنگ منصور تهرانی، پنحاه و سه ساله، معاون اداره مبارزه با مواد مخدر. به به! چه سمتی. حتما با اینا کل کل کرده که باید بمیره. خب مثل این که فقط مرگ می خوان و بس. یه دختر جوون داره به اسم زهرا. زنش ده سال پیش به مرگ طبیعی مرده. خب خیلی ضایعه اگه برم و اسلحه مو بگیرم سمتش. یه لحظه نگذشته یه لشکر نامریی سوراخ سوراخم می کنن. بهترین راهو انتخاب می کنم.

پوزخندی زد و به اتاقش رفت و چند دقیقه بعد با وسایلی برگشت و تمومشو با احتیاط روی زمین چید. چهار ساعت بعد به بمب ساعتی دست سازش با افتخار خیره شده بود و به خودش آفرین می گفت.

- فردا منصور خان وقتی بره سوار ماشینش بشه استارت نزده، میره رو هوا.

لبخندی روی لب هاش نشست. هیچ احساسی نداشت. دوباره تلویزیونو روشن کرد. اخبار رو دید و فیلمی خارجی نگاه کرد و بعد به رخت خواب رفت، چشماشو بست.

- یگانه؟ یگانه؟

- یاشار؟

- آره. چرا این جایی؟

- باید کجا باشم؟

- نزدیک من نباش.

- چرا؟

- تو گ*ن*ا*ه کاری. حق این جا بودن و نداری. از این جا دور شو.

یاشار فریاد کشید و یگانه به آتش کشیده شد. دوباره از خواب پرید. دستی به صورتش کشید و دوباره به خواب رفت. از خواب که بیدار شد صبحانه مفصلی خورد. تمام برنامه از قبل چیده شده بود و فقط یگانه رو کم داشت. بمبمشو آروم توی کیفش گذاشت. سویی شرت گشادشو پوشید و شلوار جینشو پاش کرد و کلاه سویی شرت رو هم انداخت روی سرش. موهای بلندشو زیر سویی شرت پخش کرده بود تا کسی متوجه دختر بودنش نشه. از خونه اومد بیرون و وقتی از تاکسی پیاده شد که نزدیک خونه هدفش بود. ماشین شناسایی شده بود، یه آر دی. ماشینو پیدا کرد. به تمام کوچه نگاه کرد، تمام خونه ها. کسی نبود. تازه اول صبح بود. بمبشو جاسازی کرد. از اون جا دور شد و بیست متر آن طرف تر ایستاد. عادت داشت قربانیشو موقع مرگ ببینه.

- اینم از سرهنگ خودمون. چه وقت شناسه!

لبخندی زد. بمب راس ساعت هفت صبح منفجر می شد. انگار که آهنگی رو زمزمه می کنه گفت:

- سه و سه و سه. دو و دو و دو. یک و یک و یک و بنگ!

صدای کر کننده ای همه جا رو فرا گرفت و دو ثانیه بعد صدای جیغ. حتما صدای زهرا بود. خواست رد بشه که زهرا دیدش.

- آقا، آقا. زنگ بزنین پلیس. آقا؟

درنگ درست نبود. زهرا دیده بودش. دوید سمت دختر. هنوز کسی نیومده بود. شاید ده ثانیه از انفجار گذشته بود. اسلحه طلاییشو درآورد و سمت زهرا گرفت. ثانیه ای بعد زهرا روی زمین افتاده بود. به سرعت از اون جا دور شد و به خونش برگشت. دو ساعت بعد خبر از تلویزیون پخش شد.

- همه الان دارن لعن و نفرینم می کنن.

خبرنگار با مردی شروع به صحبت کرد. چشمای مرد سرخ بود.

- جناب سرگرد رضایی مدرکی به دست آوردین در مورد کسی که بمب رو گذاشته؟

- بله. به همین زودی دستگیرش می کنیم.

یگانه داد زد:

- هیچ غلطی نمی تونین بکنین.

- یکی از همسایه های سرهنگ یه نفر رو دیده که به دختر سرهنگ بعد از حادثه شلیک کرده.

یگانه با بهت گفت:

- چی؟!

- اطلاعات بیشتر رو درصورت موافقت مافوقم بعدا دراختیارتون می ذارم.

- سرگرد یه سوال دیگه. هیچ گروهی تا به حال مسئولینت سوء قصد رو به عهده گرفته؟

- خیر.

قبل از این که خبرنگار سمج دوباره سوال کنه، سرگرد رضایی از محدوده دید دوربین خارج شد. یگانه تلویزیونو خاموش کرد و کنترلشو پرت کرد.

- گندت بزنن.

گوشیش زنگ خورد.

- بله؟

- گند زدی که!

- من...

- من نداره. احتمال این که بگیرنت شصت درصده.

- اونا فقط یه آدمو دیدن. نمی دونن من کیم.

- من دیگه تو رو نمی شناسم و مطمئن باش تو واسه گروه یه خطری.

- گم شو.

- مرگت رسیده یگانه.

- مردک روانی اونا از من هیچی ندارن.

- من که چیز دیگه ای دیدم.

- پس برو چشماتو معالجه کن و اگر هر کدوم از اون نره خرهاتو نزدیکم ببینم بعد از کشتن اونا یه گلوله می کارم تو کله ی پوک تو. اینو تو مغزت فرو کن.

و گوشیو روی مبل انداخت.

- این دیگه چه مصیبتیه؟

برای اولین بار ترسیده بود. مغزش کار نمی کرد. در کسری ثانیه تصمیم گرفت از تهران خارج شه که بعد از یه ذره فکر این راهو احمقانه دید. پاهاشو روی زمین کوبید و گفت:

- لعنت به این شانس.

کمی فکر کرد.

- اصلا از کجا معلوم؟ شاید این سرگرده لاف زده؟ شاید اون مردک صورتمو ندیده؟ وای خدایا این آشغالو چی کارش کنم؟

تلفنش زنگ خورد.

- باز تویی که؟

- یگانه یه مامورت دیگه. باید هفته دیگه انجامش بدی.

- ببین اگه می خوای منو به پلیسا تحویل بدی بگو تکلیفمو بدونم.

- چی داری میگی؟ میگم ماموریته.

- تو فکر کردی با بچه طرفی؟

- ببین باید انجامش بدی. اوکی؟

- کی هست حالا؟

- این سرگرده رو دیدی؟

- همین رضایی؟!

- آره همون.

- باید بکشمش؟

- نه. یعنی به مرور زمان. باید به زندگیش وارد بشی. اطلاعاتشو بکشی بیرون و همه خانوادشو بکشی.

- چه جوری آخه؟

- اونش به خودت مربوطه. فقط ما برات یه هویت جدید درست می کنیم. خودت می دونی چطور باید بهش نفوذ کنی.

نفسی کشید.

- اطلاعاتشو کی برام می فرستین؟

- هم اطلاعات سرگرد و هم هویت جدیدتو فردا برات می فرستیم. منتظر باش.

*****

- جناب سرگرد افشین رضایی. بیست و هشت ساله، متولد تهران، فرزند خلبان شهریار رضایی که سال 1360 زمانی که افشین فقط چهار سالش بوده توی جنگ شهید میشه. مادرش مائده رضایی که با شهریار دخترعمو و پسرعمو بودن و سال 1350 ازدواج می کنن. دو سال بعد پسر دار می شن و اسمشو می ذارن آرتین. دخترشون افرا یه سال بعد به دنیا میاد و سه سال بعد افشین. افرا توی بمبارون تهران کشته میشه. چه پرونده جالبیه. آرتین رضایی هم پلیسه. درجش مثل برادر کوچکترشه. خب با این حساب من باید افشین، آرتین، مائده رو بکشم؟

کیوان - آرتین زن داره. اونم همین طور به علاوه ی بچه شش ماهشون.

- چی؟

- مشکلیه؟

مکثی کردم.

- نه.

- نبایدم باشه.

- اسم من چیه؟

- تو مرسده تهرانی هستی. بیست و هفت سالته، متولد تهران. لیسانس مترجمی زبان داری. واحد رو به رویی سرگرد رو برات خریدیم. پدر و مادر نداری. منظورم اینه که هیچ کس رو نداری. ازدواج نکردی. پدر و مادرت شش سال پیش توی تصادف کشته شدن. خواهر و برادر نداشتی. سوال خاصی نداری؟

- نه.

- خونه ای که خریدیم مبله خریدیم. فقط وسایل ضروریتو ببر. شامل هر نوع اسلحه ای هم که داری میشه. این جا هیچ نوع اسلحه ای جا نمی ذاری.

- اون اطلاعاتی که از سرگردمون باید در بیارم در مورد چیه؟

- در مورد ما و باندمون. سرگردمون خیلی پیش رفته. سریع باید جمعش کنی، وگرنه پای خودتم گیره.

- باشه.

- دیگه هم از اون کلت طلایی خوش دستت استفاده نکن.

- چرا؟

- اونا الان گلوله هاشو دارن. نمی خوام گیر بیفتی.

- دیگه چی نمی خوای؟

- نبود تو رو. وقتی این ماموریت تموم شد مال خودمی.

خندید.

- حالا.

*****

در خونه جدید زده شد. در رو باز کرد. مائده بود.

- سلام.

- سلام دخترم. همسایه کناریتون هستم.

- خوش بختم. من مرسده هستم.

- مائده هستم. مائده رضایی.

- بفرمایین تو خانم رضایی.

- نه عزیزم، مزاحم نمی شم.

- چه مزاحمتی، بفرمایین تو.

خونه مبله خریده بود، اما یگانه با سلیقه خودش دکوراسیون رو تغییر داد. مائده ده دقیقه ای نشست و بعد رفت. یه ظرف شکلات آورده بود. ظرفش یه بار مصرف، ولی خوشگل بود. برش داشت و انداختش توی سطل آشغال. جعبه کلتشو باز کرد. همیشه خیلی شیک تمیز نگهش می داشت. عاشق اسلحش بود. خیلی خوشگل و خوش دست بود، باعث می شد وقتی یه کسیو می کشه احساس بدی بهش دست نده. دستش گرفت و کمی حرکتش داد و حرکات حرفه ای باهاش انجام داد. بعد از یه ربع خسته شد و کلت رو سر جاش گذاشت و خندید.

- کنار خونه ای که دو تا سرگرد توش زندگی می کنن، اسلحه بازی خیلی جالبه.

سرگرد رو از پنجره دید که وارد محوطه آپارتمان شد. پالتوی قهوه ای اشو پوشید و شال کرمی هم روی سرش انداخت و بیرون رفت. پاشنه کفشش بلند بود. سرگرد از پله ها بالا می اومد. پاشنشو به اون یکی گیر داد و تعادلش به هم خورد. افشین یگانه رو دید که پرت شد طرفش. بنا به غریزه گرفتش که شدت ضربه هلش داد و محکم به دیوار خورد. حواس یگانه جمع شد.

- وای ببخشید.

افشین نگاهی به کفش یگانه انداخت.

- فکر کنم پاشنش شکست.

- اوپس.

- شما تازه اومدین؟

- بله. همسایه رو به رویتون هستم.

صدای بم مردی بلند شد.

- افشین، افشین کجا موندی؟

مردی چهار شانه تر از افشین از پله ها بالا اومد. یه لحظه نگاهش رو افشین و یگانه قفل کرد. یگانه به خودشون نگاه کرد. کمتر از ده سانت فاصله داشتن.

مرد که به یقین آرتین بود گفت:

- بد وقع مزاحم شدم؟

افشین نگاهی به برادر بزرگترش کرد.

- آرتین جان ایشون بالای پله ها تعادلشونو از دست دادن...

آرتین با بی صبری وسط حرف افشین پرید.

- خب الان چرا این جایی؟

نگاه گنگ افشین باعث شد یگانه آروم بخنده. آرتین گفت:

- بابا مگه نرفتی لباس فرمتو عوض کنی، با لباس شخصی بریم؟

- آها.

آرتین جوری که هر دو شنیدند گفت:

- مرض و آها.

افشین رفت و یگانه هم که دید کفشش داغون شده برگشت خونه. نگاه سختشو به دیوار دوخت.

- اولین قدم انجام شد.

****

در زدم. صدایی شنیدم.

- بفرمایید تو.

داخل شدم و احترام گذاشتم.

- سلام قربان.

سرهنگ رفیع گفت:

-سلام. آزاد سرگرد. خبری از ضارب نشد؟

- خیر قربان.

- هیچ مدرکی؟

- شاهد از ضارب یه فیلم پانزده ثانیه ای گرفته. من یه فرضیه دارم.

- چی؟

- حدس می زنم ضارب یه زنه.

- چطور؟

- اون فیلم زیاد کیفیت بالایی نداره منتها از طرز راه رفتن و استیلش کاملا میشه به این مسئله پی برد.

- صورتش معلومه؟

- خیر، اما یه کلت دستشه. یه کلت طلایی و من کاملا این کلت رو می شناسم.

- توضیح بیشتر بده.

- این کلت باعث مرگ خیلی ها شده. چون گلوله هاش خاص هستن. قبل از قتل دختر سرهنگ قتلی انجام شد. یکی از کله گنده های مواد با شش گلوله توی بدنش پیدا شد. همه ی گلوله ها از همون اسلحه ای شلیک شدن که دختر سرهنگو کشت.

- اصلا چرا دختر سرهنگ!؟

- احتمالا قاتلو دیده بوده.

- پس ما یه قاتل سریالی داریم؟

- خب نمی شه این جور نتیجه گرفت.

- علتش؟

- یه قاتل سریالی معمولا طعمه هاش به هم شباهت دارن. حالا یا شباهت ظاهری، یا تو یه مورد به هم شبیه هستن مثلا توی کار باشن، اما کسایی که با این کلت طلایی کشته شدن هیچ شباهتی با هم ندارن، وکیل، وزیر، سرهنگ، قاتل و جنایتکار. من همه رو بررسی کردم نقطه مشترکی با هم نداشتن!

- پس...

- یه چیز می مونه. این زن برای یه گروه کار می کنه که اون گروه دستور میده هر کی براش دردسر درست می کنه رو بکشه.

- پیچیده شد! معلوم نیست نفر بعدی کی باشه.

- تحقیق کردم. اون وکیل و تمام کسایی که نام بردم به غیر از اون قاتلی که کشته شد و کله گنده مواد تو یه مورد مشترک بودن.

- چه موردی؟

- همون موردی که سرهنگ دنبالش بود.

- یعنی؟

- بله، محکوم کردن مسعود مظفر و به دار آویختنش.

- تو هم داری همین کار رو می کنی که!

- پس دنبال منم میان.

- به آرتین گفتی؟

- بله و الان اون نگران شیوا و مهتابه. میشه گفت تقریبا گیج شده.

آرتین - خودت گیجی.

نگاهی به آرتین انداختم که وارد شد و به سرهنگ احترام گذاشت.

- سرهنگ این داره شایعه سازی می کنه. خودش قاطی کرده.

سرهنگ - هم تو، هم مادرت، هم افشین، هم زن و بچت در گیر شدین. باید نگران باشین.

آرتین جدی شد.

- باید چی کار کنیم؟

- نمی دونم فعلا، اما مواظب خودتون باشین.

****

- آرتین باید چی کار کنیم؟

- داداش کوچیکه ترسیدی؟

- نه نترسیدم.

آرتین چشماشو تنگ کرد. ناچار گفتم:

- آره ترسیدم، ولی بیشتر به خاطر مامان و شیوا و مهتاب.

- منم تربچم دیگه، نه؟!

- تو می تونی از خودت دفاع بکنی.

- خب اینم حرفیه.

- باید از این جا دورشون کنیم.

- آقای زرنگ ببخشید کجا؟

- نمی دونم.

- پس نظر نده الکی.

- راستی این دختره رو دیدی؟

- کدوم؟

- همین همسایه رو به رویی؟

- خب؟

- قشنگه.

آرتین زد زیر خنده.

- واقعا؟

- چرا می خندی؟

- هیچی همین طوری. آخه یاد دیروز افتادم که باهات ده سانتم فاصله نداشت.

- بابا صد دفعه. از بالای پله ها پرت شد، گرفتمش.

- منم باور کردم.

- آرتین میشه نیمه ی منحرف مغزتو برای ده ثانیه از کار بندازی؟

- نه.

- می دونم، ازت بعیده این کارا!

- بریم خونه؟

- گشنمه شدید.

وارد خونه شدیم. آرتین صدا زد:

- مامان، شیوا کجایین؟ این دختر بابا رو بیار شیوایی، خانمی؟

شیوا دوید سمتمون.

- چیه صداتو انداختی رو سرت؟ مهمون داریم. سلام افشین.

آرتین - به اف اف سلام می کنی به شوهرت نمی کنی! مهمونمون کیه؟

شیوا - سلام آقای من. همین همسایه جدیده. مامان دعوتش کرد واسه شام.

- چه سریع دوست شدن!

آرتین - خوبه حالا هم سنش نیست!

- من میرم لباسمو عوض کنم، میام.

رفتم سمت اتاقم. بلیزمو درآوردم که در باز شد و یه دختر وارد شد. چشمش به من افتاد و یه لحظه موند. بعد از اتاق دوید بیرون. منم همین جوری وایستاده بودم و در اتاقمو نگاه می کردم. همسایه جدیدمون بود. یه نگاه به خودم کردم. نیم تنه ل*خ*ت بودم. دوباره در باز شد و آرتین اومد تو.

- به به! خدا بده برکت، عضلتو برم داداش!

- این دختره رو دیدی؟

- مرسده؟

- اسمش مرسده ست؟

- آره. چی شد؟

- اومد تو اتاق.

- ای وای. تو همین جا همین طوری بودی؟

- آره.

- دیدم مامان بهش گفت چادر می خواد بیاد تو اتاق تو. فکر کردم رفتی دستشویی بهش چیزی نگفتم. رسوا شدی داداش.

مامان همیشه نمازشو تو اتاق من می خوند. می گفت این جا بهتره. نمی دونم چرا؟ شاید به خاطر پنجره های قدی بود که حس می کرد به خدا نزدیک تر میشه. برای همین چادرش همیشه تو اتاق من بود.

- چرا چرند میگی؟ دختر که نیستم رسوا بشم.

- ممکنه باشی. رفتی معاینه کنی؟

- دیوونه ای واقعا.

- تو دیوونه ای که ل*خ*ت جلوی من وایستادی داری کل کل می کنی.

یه بلیز آستین کوتاه به طرفم پرت کرد.

- بیا بپوش آبرومونو بردی.

وارد پذیرایی که شدیم مرسده و مامان و شیوا داشتن میز رو می چیدن. آرتین گفت:

- شیوایی این نی نی بابا کجاست؟

شیوا - نی نی تون خواب تشریف دارن.

- داداشی مهتاب به خودت رفته، خواب آلو تشریف دارن.

آرتین - نخیرم، به عموش برده.

- نه خیرم.

مامان - باز دوباره شما دو تا افتادین به جون هم؟

آرتین - می خوام پشت پسر کوچولوتونو به خاک بمالم مامانی.

بعد شروع کردیم به کشتی گرفتن. یه چند دقیقه ای که گذشت دیدم داره واقعا پشتمو به خاک می ماله. بلند شدم و دستاشو گرفتم و یه زیرپایی بهش زدم. با هم افتادیم زمین. صدای مامان دراومد.

- پسرا این همسایه پایینی هام آدمن.

آرتین - زیاد درگیرشون نشو مامان.

- بسه دیگه بیاین شام.

با خنده و شوخی رفتیم سر میز شام. شاممونو خوردیم که گفتم:

- خب من و آرتین ظرفا رو می شوریم.

آرتین - چی؟ من ظرف بشورم؟ عمرا.

شیوا - نه خیر آقا آرتین باید بشوری.

داشتیم بحث می کردیم. یه دفعه دیدم نصف ظرفا جمع شده. مرسده داشت بقیه ظرفا رو می برد آشپزخونه.

- مرسده خانوم شما مهمونین نباید...

- نه آقا افشین، مشکلی نیست.

مامان هم اومد تو آشپزخونه. دنبالش آرتین و شیوا هم اومدن. آرتین صداشو کلفت کرد.

- نه دیگه به غیرتمون برخورد. افشین برادر، اون کلتت رو بیار بریم به جنگ ظرفا.

*****

- من دیگه برم مائده خانم.

- بودی گلم.

- نه دیگه بهتره برم دیر وقته.

- هر جور راحتی دخترم.

یگانه از خونه ی رضایی ها بیرون اومد و وارد خونه خودش شد.

- لعنتی اگه تو اون اتاق نبود می تونستم اطلاعاتشو دربیارم ها. ای لعنت به ذاتت.

تلفنش زنگ خورد.

- چیه کیوان؟

- چه خبر از خونه ی اونا؟

- از کجا فهمیدی؟

- تو خونت دوربین داریم.

- تو خجالت نمی کشی؟

- نه.

- می دونم با وجودت ناسازگاره.

- دلم می خواد زودتر شر اینا رو بکنم.

- اعصابم خورده.

- چی شده؟

- امشب امکانش بود که اطلاعاتو گیر بیارم. منتها پسره تو اتاقش بود نشد، یعنی من فکر کردم نیست.

- یگانه مواظب باشیا، گیر بیفتی...

- بله به تو ربطی نداره، فهمیدم. دیگه هم الکی بهم زنگ نزن.

داشت کلتشو تمیز می کرد که کسی زنگ در رو زد. کلت رو جمع کرد و گذاشتش یه جای محفوظ و در رو باز کرد. مائده بود.

- سلام، مائده خانم.

- سلام دخترم. خوبی؟

- ممنونم.

- یه خواهشی داشتم عزیزم.

- بفرمایید.