رمان شیرینی شیدایی به قلم بهارک مقدم

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

گاهی اوقات ادم شکست می خوره تو زندگی…اما هر شکستی نشونه ی تموم شدن زندگی نیست نشونه ی نابودشدن آرزو ها نیست گاهی شکست می خوری و بلند میشی بلند میشی وقوی تر از گذشته برای زنده بودن می جنگی برای تمام داشته ها و نداشته هات میجنگی…گاهی اوقات یه حسی نمی ذاره تو شکست رو قبول کنی یه حسیه که نابه و دوست داشتنیه…یه حس مقدس!حس مادری!تو برای بچه ات می مونی و می جنگی…!دخترقصه ی ما یه دختر مجرد منتظر شاهزاده سوار بر اسب سفید نیست یه مادر بارداره…یه مادری که ازدواج اول ناموفقی داشته یه مادری که برای فرزندش هر کاری میکنه مغرور می ایسته و می جنگه…توی داستان ما پر از شخصیت های رنگارنگ دکترسعادتی که می شه پشت و پناه…روشنایی که میشه خواهر…تبسمی که میشه یه همدم…آرینی که می شه یه تکیه گاه…ساورایی که برادره و برادرانهحمایت می کنه…داستان ما داستان عشق های متفاوته…داستان شخصیت های متفاوت تر!با شخصیت های من همراه شید قابل لمس اند…دور نیستند…زمینی اند با اعتقادات و احساسات متفاوت…!!!درکشون کنید…

پایان خوش…

بــــسم الــــلٌه الرحمــــن الرحـــــیم

گاهی شکست می خوری...

گاهی حس می کنی تنهاترین ادم روی زمینی...

گاهی حس می کنی قلبت، دل، تمام وجودت ترک برداشته...

اما تو مغروری

تو یه زنی...یه زن جوون

از جنس گلبرگ های سرخی اما قوی تر از صخره ای...

تو نمی گذاری کسی تو رو بشکنه...

غرورت ترک بر میداره اما نمی شکنه...

نمیذاری که بشکنه...

تو مادری...

مادر...!

مادر نمی شکنه...

مادر به خاطر غنچه ی کوچیکش نمی شکنه...

مادر استوار می ایسته در مقابل مشکلاتی که سد راه خوشبختیش می شن.

تو مادری...مادر...

پر از حس خوب...

خدا تو این راه کنارته...

و بنده های خوبش فرشته های زندگی تو می شن

خدا بهت زندگی میده...

یه زندگی شیرین...

یه زندگی پر از عشق...

پر از شیرینی شیدایی...

تو لایق این شیرینی ها هستی اگر...

اگر تحمل چشیدن تلخی هاش رو داشته باشی

بمون.بجنگ و عشق بورز...

تو لایق بهترین هایی...

مادر...!

آخ خدایا سرم.از صبح این سرما خوردگی دست از دست سرم برنداشته.آخه نمی دونم اول تابستونی سرما خوردن من چیه؟فکر کنم از ستایش دختر بچه ی کوچولویی که تو بخش بستریه گرفته باشم.طفلکی خیلی بد سرما خورده بود.

سرم رو گذاشتم روی میز.حسابی تب داشتم.ساعت 1 شب بود و تا ساعت 6 صبح شیفتم ادامه داشت.خدایا کی می خواد تا صبح بیدار بمونه.

-دکتر توسلی به بخش اورژانس....دکتر توسلی به اورژانس...

وای خدایا همین رو کم داشتم.چقدرم که صدا می کنه.خیلی خب بابا فهمیدم نکش خودت رو.

بی حال تن کرختم رو از روی صندلی بلند کردم.دستم رو به لبه ی میز گرفته بودم.ته گلوم بد جور می سوخت.

روشنا:وا؟ ساورینا دو ساعته دارن صدات می کنن.کجایی تو دختر؟

با صدای گرفته گفتم:باشه...باشه دارم می رم.

روشنا:حالت خوب نیست؟

-:نه!بدجوری سرما خوردم مثل این که...

روشنا:خیلی خب تو برو مرخصی بگیر برو خونه.من می رم اورژانس

-:خودم می رم

روشنا نگاه چپ چپی بهم کرد و گفت:لازم نکرده اون بنده خدا که جونش رو از سر راه نیاورده تو با این حالت بدترش کنی.تو خودت اورژانس لازمی.بمون بیام معاینه ات کنم

دوباره خودم رو پرت کردم رو صندلی و سرم رو بین دستام گرفتم و گفتم:نمی خواد.می دونم چمه.از داروخونه دارو می گیرم می رم.برو اورژانس.

روشنا سری تکون داد و در حالی که به سمت در پاویون می رفت زیر لب گفت:واقعا که لجبازی بیچاره بچه ات.می مونی تا بیام فهمیدی؟

بی رمق سری تکون دادم و تایید کردم.

بچه؟راست می گفت بچه!اصلا حواسم به اون طفل معصوم نبود.سعی می کنم کم تر دارو بخورم مامان.باشه؟

دو ماهی بود که عقب انداخته بودم.اوایلش زیاد شک نکردم.گفتم شاید به خاطر فشار امتحانای ترم قبلیم بوده باشه اما دیدم نخیر.به پوی پیاز داغ و خیلی غذاهای دیگه هم حساس شدم.بالاخره رفتم پیش دکتر مرادی و گفت احتمالا حامله ام.بعدش هم آزمایش دادم و امروز هم جواب آزمایشم رو گرفتم.

دارم مادر می شم.چه احساس جالبی!نمی دونم خوشحال باشم یا ناراحت.زندگی من اونقدرها هم خوب نبود که دلم بخواد یه موجود دیگه رو واردش کنم.سه سال بود که با امیر ازدواج کرده بودم.پسر خاله ام بود.پسر بدی نبود.تازه از آلمان برگشته بود.مهندسی ساختمان خونده بود.تا برگشت مادرش یعنی همون خاله ام براش جشن گرفت و همه ی فامیل رو دعوت کرد.می خواست شازده پسرش یه دختر انتخاب کنه.

خاله از اول نظرش رو من بود.از همون بچگی هم این دوتا خواهر برای من و امیر نقشه کشیده بودند.امیر رو ده سالی ندیده بودم.یعنی از وقتی که 12 سالم بود.از همون اول با پول پدرش رفت آلمان و درس خوند.حالا برگشته بود.

یه پسر با چشمای سبز و صورت سفیدو موهای کمی بلند.امیر مرد جذابی بود.تو جمع که می رفت توجه همه ی دخترها رو به خودش جلب می کرد و تقریبا با همه گرم می گرفت.من زیاد حسود نبودم اما همیشه حالم گرفته می شد.

همون اول که خاله من و به امیر نشون داد زیاد از این که زنش بشم بدم نیومد.خب پسری بود که هم تحصیلات از خارج کشور داشت هم پول و هم قیافه.فقط مشکلش این بود که 10 سال از من بزرگتر بود.اما به نظر مامان این اصلا مشکل بزرگی نبود.بلاخره اینقدر مامان در گوشم خونه که پسر خوبیه اله بله که آخر سر قبول کردم و شدم عروس خاله خانم.

زندگیم تعریفی نداره.این چند مدته اخیر هم که همش دعواست تو خونه.دیگه خسته شدم شاید این بچه بتونه زندگیم رو عوض کنه.

روشنا در اتاق رو باز کرد.بیحال نگاهش کردم که گفت:وا تو هنوز زنده ای؟گفتم الان یه حلوا افتادیم.

- زبونت رو گاز بگیر دیوونه بیا دارم می میرم جدی جدی

روشنا وسایلش رو برداشت و اومد سمتم.بعد از یه معاینه مختصر رفت سمت دارو خونه و با یه کیسه دارو اومد سمتم.

روشنا:بگیر اینارو دیگه خودت دکتری می دونی سر وقت نخوری می میری.

-دور از جونم

روشنا:دور از جونت.نمی ری خونه؟برات مرخصی هم گرفتم از صدر.گیری بود که مگه مرخصی می داد!گفتم رو به موته به زور برگه رو امضا کرد.پاشو برو تا پشیمون نشده.ماشین آوردی؟

اروم بلند شدم و لباسم رو عوض کردم.کیفم رو از توی کمدم برداشتم و انداختم روی شونه ام.حتی جون نگه داشتن کیفم رو هم نداشتم.

-آره آوردم.ممنون بابت زحمات بی دریغتون.جبران می کنم

روشنا:توکه با این وضعت نمی تونی رانندگی کنی دختر!خواهش می کنم از این جبرانی ها خیلی داری پیش ما نمی دونم کی می خوای جبراشون کنی...

-حیف که حالم بده مگرنه حالت و می گرفتم شب خوش

روشنا:شب خوش مراقب خودت و عزیز دل خاله باش.یه مو از سر کچلش کم شه می کشمت ها

آروم از پاویون زدم بیرون.تو راهرو با چندتا از پرستارها و دکتر ها سلام علیک کردم.چشم هام بسته بود و دستم رو به دیوار گرفتم و آروم آروم راه می رفتم.سوار آسانسور شدم.تکیه دادم به گوشه دیوار آسانسور.با صدای بوق و باز شدن در از آسانسور اومدم بیرون.رفتم سمت زانتیای سفیدم.دوستش داشتم چون با پول خودم خریده بودمش و کلی برام ارزش داشت.

نشستم تو ماشین.نفس عمیقی کشیدم و ماشین رو روشن کردم.محل کارم با خونه خیلی فاصله نداشت ساعت بیست دقیقه به دوی نیمه شب بود.خدا رو شکر خیابون خلوت بود و با سرعت لاک پشتی من مشکلی پیش نیومد.

بالاخره رسیدم دم خونه.اه باز این کنترل در،دسته امیر بود.به ناچار پیاده شدم و با کلید در پارکینگ رو باز کردم و دوباره نشستم توی ماشین و رفتم تو پارکینگ

تو یه آپارتمان 3 واحده زندگی می کردیم که هر واحدش حدودا 180 متر می شد.ما طبقه دوم بودیم.

دکمه ی آسانسور رو چند بار پشت سر هم فشردم.اما پایین نیومد.وای یادم رفته بود آقای موسوی مدیر ساختمون قرار بود تعمیر کار بیاره دوباره.هر یه ماه درمیون این آسانسوره بازی در میاره.کیفم رو گرفتم دستم و کشون کشون پله ها رو رفتم بالا.بدجوری نفسم گرفته بود.ته گلومم می سوخت و نمی تونستم آب دهنم رو قورت بدم.همیشه وقتی سرما می خوردم همه دور و بری هام دیوونه می شدن.از بس که بد سرما می خوردم.کلیدم رو از جیبم در آوردم و در و باز کردم.مطمئنا امیر خواب بود.

رفتم تو آشپزخونه و برقش رو روشن کردم.با چشم های نیمه باز رفتم سمت یخچال و یه لیوان آب برداشتم.یه قرص از توی کیفم در آوردم.نگاه کن تو رو خدا!خب اینا رم که خودم می دوم باید بخورم دختره از بس مریض نداشته ما رو گیر آورده.روشناست دیگه!کاریش نمی شه کرد...

لیوان رو گذاشتم توی ظرف شویی.نگاهم خورد به دوتا جعبه پیتزا که تو آشغالی افتاده بود.یعنی امیر مهمون داشته؟شونه ای بالا انداختم.سر دردم بیشتر شد.نفسی کشیدم و سعی کردم به چیزهای بد فکر نکنم.

رفتم سمت اتاق خوابم الان واقعا به تخت گرم و نرمم احتیاج داشتم.کوچولوی مامان هم حتما حسابی خسته شده.رو شکمم دست کشیدم و لبخند بی جونی زدم.نمی خواستم به اون جعبه پیتزاها فکر کنم.الان واقعا حوصله اش رو ندارم.در اتاق رو آروم باز کردم.

از چیزی که رو به روم می دیدم واقعا شوکه شدم.دستم رو به چارچوب در گرفتم.تمام تنم یخ کرد و بعد داغ شد.سوختم.اره از درون سوختم...

هر دوشون رنگشون پرید.دختره اما خونسردتر از امیر بود.پتوی من رو جلوش گرفته بود تا بدن لختش رو نبینم.امیر اما مضطرب بود خواست از روی تخت بلند شه داد زدم:توچه غلطی کردی امیر؟

امیر:ساوری..

-امیر این کیه؟این زن تو خونه ی من روی تخت من چی کار می کنه؟خونه ی من جای این کثافت کاری ها نیست امیر.امیر خدا لعنتت کنه

داد می زدم اما اشک نمی ریختم.همیشه غرورم زبون زد کل فامیل بود.از این که هیچوقت در مقابل مشکلات سرخم نمی کردم و ضعف نشون نمی دادم اما این بار دیگه خیلی قضیه جدی بود.فکر نمی کردم امیر تا اینجاها پیش رفته باشه.فکر می کردم چون چندین سال توی آلمان بوده عادت کرده با همه صمیمی باشه.

امیر شلوارش رو پوشید و اومد سمتم.هنوز تکیه داده بودم به چارچوب در و نفس های عصبیم سکوت تلخ اتاق رو می شکست.

امیر:ساورینا...خواهش می کنم بذار برات توضیح بدم عزیزم.

دختره که دید امیر اومده سمتم و بازوهام رو گرفته با تندی گفت:امیرجان.چرا بهش نمی گی که من دو ماهه زن صیغه ایه توام.قراره به همین زودی ازدواجمون رو علنی کنیم.بهش بگو

چشم هام دو دو می زد.تبم رفته بود بالا تر.نگاهم تو نگاه شرمنده امیر قفل شده بود.

**

چشم هام دو دو می زد.تبم رفته بود بالا تر.نگاهم تو نگاه شرمنده امیر قفل شده بود.

-چـــی؟

صدام لرزید نه!تمام تنم لرزید.هرچند زندگی فوق العاده ای نداشتم اما هیچوقت هم نمی خواستم زندگیم از هم بپاچه.از اسم طلاق بیزار بودم و ازش می ترسیدم ولی حالا...

امیر شرمنده سرش رو انداخت پایین.تو چشم هام اشک حلقه بست.

-راسته امیر؟تو چشمهام نگاه کن و بگو راسته؟بگو داره دروغ می گه...دِبگــــو لعنتی!

امیر لبش رو گاز گرفت و بهم خیره شد.تو عمق نگاهش فقط یه جمله بود"راسته"

لبخند تلخی زدم.اروم اروم شروع کردم به دست زدن.گونه امیر رو بوسیدم و گفتم:مبارک باشه پسرخاله داری دوباره دوماد می شی.

لبم رو به دندون گرفتم.بغضم داشت می شکست.به اون دختر با موهای وحشی طلایی کمرنگ خیره شدم.چشم های آبی کشیده با صورت استخوونی و گونه های برجسته.لب های گوشتی و بینی سربالا.تو عمق چشم هام با بی شرمی خیره شده بود.

سری از روی تاسف تکون داد و رفتم سراغ کمدم.چمدون مسافرتی بزرگم رو برداشتم و پر از لباسشون کردم.از این اتاق به اون اتاق می رفتم و وسایل هام رو جمع می کردم.لپ تاپم رو برداشتم.مدارک و پاسپورتم رو برداشتم و گذاشتم تو کیفم.چشمام رو روی هم گذاشتم و زیپش رو کشیدم.

اه لعنتی!الان وقتش بود.زیپ کیفم کامل پرید.حوصله این که دنبالش بگردم رو نداشتم.همونطوری کیفم رو با در باز گذاشتم روی دوشم.

جونی برام نمونده بود.سرم گیج می رفت اما نمی خواستم ادای آدمهای ضعیف رو در بیارم.از این کار متنفر بودم.از غش و ضعف هم همینطور.فقط دلم برای اون بچه می سوخت.دو ماهش بود.درست همون موقعی که بابای خوش اشتهاش شلوارش رو دوتا کرد به وجود اومد.نترس مامانی تقصیر پاقدم تو نمی ذارم.

اروم گرمی اشک رو روی گونه ام حس کردم.سریع با پشت دستم پاکش کردم و رفتم سمت در.

امیر از پشت دستم رو کشید.ایستادم اما برنگشتم.

امیر:ساورینا خواهش می کنم بذار توضیح بدم

نفس عصبیم رو فوت کردم بیرون و با چشم هایی که هم از اشک و هم از تب قرمز بودن بهش خیره شدم.پوزخندی زدم و گفتم:توضیح بده!توضیح بده.چی رو می خوای توضیح بدی؟نحوه آشنایی تون رو یا طرز عاشق شدنتون رو؟

امیر آروم زمزمه کرد:ساورینا من هنوز دوست دارم

پوزخندم عمیق تر شد.

-پس واسه همین دوست داشتنته که سرم هوو آوردی درسته؟امیر ازت بدم میاد.ازت متنفرم.

با دست آزادم هولش دادم و دسته چمدون رو محکم تر گرفتم و کشیدم.کیفم حسابی سنگین شده بود.مریضیم یادم رفته بود.

لحظه آخر برگشتم و به خونه ام نگاه کردم.هووم رو که هنوز اسمش رو هم نمی دونستم،جلوی دراتاق خوابم دیدم.پیراهن مردونه ی سفید امیر رو پوشیده بود.تنها لباسی بود که تنش بود.

تکیه داده بود به چارچوب در.چشمام پر از اشک شد.چه آسون زندگیم رو صاحب شد و من رفتم کنار.اگر می خواستم بمونم و مبارزه کنم مطمئنا من پیروز میدون بودم.اما من نه امیر رو دوست داشتم نه دیگه این زندگی رو می خواستم.راستش امیر کارم رو راحت تر کرد.دیگه از این زندگی بدون عشق که فقط با کنارهم بودنمون می گذشت خسته شده بودم.

پوزخندی زدم و سرم رو تکون دادم.

-منتظر دادخواست طلاق باش امیر جان.خوشبخت بشی

امیر اومد سمتم.اما رفتم سمت در.دستم رو کشید.هنوز حالم بد بود.شاید هم بد تر!تعادلم رو از دست دادم و افتادم.کیفم از روی دوشم پرت شد و همه کاغذها و لوازم آرایشم پخش زمین شد.چمدونمم افتاد رو سرامیک ها.

-چی از جونم می خوای لعنتی؟برو عشق و حالت رو بکن

امیر:من طلاقت نمی دم...اومد جلوتر...با چشم های سبزش بهم خیره شد و بلند تر گفت:فهمیدی؟من هنوز دوست دارم ساورینا

اروم اروم نشسته رفتم عقب تر.

-آهان پس اون کیه؟نکنه عروسکه چند روزته پسرخاله؟

دختره داشت آتیش می گرفت اومد جلوتر وگفت:نه خیر.زن شرعیشم.مثل این که نتونستی شوهرت رو خوب حفظ کنی.

-امیر همچین مالی نبود مگرنه به من خیانت نمی کرد که تو رو بگیره.مواظبش باش وقتی قدر من به این خوبی رو ندونست با تو که...نگاه خریدارانه ای بهش کردم و ادامه دادم:هیچ تعریفی نداری زیاد نمی مونه.امیر زیادی تنوع طلبه

امیر انگار تو بهر حرف های ما نبود.نشست کنارم.همونجایی که مدارکم ریخته بود.وای شد نور علی نور!

جواب آزمایشم رو گرفت تو دستاش.چشم هام رو بستم.سر درد امونم رو بریده بود.

امیر با لکنت گفت:ای..این چیه؟ت..تو بار ..داری ساورینا؟

به سقف خیره شدم.بغضم شدیدتر شد.با این بچه چی کار کنم؟

-می خواستم فردا بهت بگم.امروز جوابش رو گرفتم.

امیر با التماس تو چشم هام نگاه کرد.یه برقی تو چشم هاش بود که درکش نمی کردم.

-ساورینا؟

صدای ارومش و اون نگاهش دیگه دلم رو نمی لرزوند.

بلند شدم و سریع وسایلم رو جمع کردم و ریختم تو کیفم.جواب آزمایش رو از دستش کشیدم.

-حیف!حیف که این بچه قرار نیس زنده بمونه

امیر:من اجازه نمی دم.نه طلاقت می دم نه اجازه می دم سقطش کنی

پوزخندی زدم و گفتم:شما کی باشی؟شما برو به عشق بازیت برس.تو اگر پدر بودی تو اگر مرد زندگی بودی خیانت نمی کردی.نمی خوامت امیر.من طلاق می گیرم.داغ این بچه رو هم به دلت می ذارم.

سریع از خونه زدم بیرون.وای خدا کی حالا می تونه از پله ها بره.امیر دنبالم اومد.چمدون رو از روی پله ها کشیدم. سریع رفتم تو پارکینگ و سوار ماشین شدم.امیر تا دم در دنبالم دوید.

اما سریع ماشین رو روشن کردم و با سرعت دور شدم.خدا آخه اول تابستونی موقع بارون باریدنه؟

نم نم بارون روی شیشه می نشست.خیابون خلوت و خیس از قطره های بارون تن خشکش رو به آسمون سپرده بود تا ترش کنه...

و گونه های من خودشون رو سپرده بودن به چشم های خیسم!به اندازه ی هر دونه ی بارون که روی شیشه می نشست،یه قطره اشک هم روی گونه ی من می نشست.

بارون شدت گرفت.اینم از عجایب خداست دیگه.اول تابستون بارون میاد.چراغ قرمز سر چهار راه از دور دیده می شد.دعا دعا می کردم وقتی رسیدم نزدیکش سبز شه.اما نشد.بدون توجه به چراغ به راهم ادامه دادم نزدیک بود با یه ماشین تصادف کنم.بیا اینم از شانس ما!ساعت نزدیک 2و نیمه تا من یه چراغ رد می کنم باید ماشین جلوم سبز بشه.

بدجوری هر دو ترمز کرده بودیم.سرم رو گذاشتم روی فرمون و نفس عمیق کشیدم.

راننده هه که یه پسر جوون 20 ساله بود دستش رو گذاشت روی بوق.دوسه تا پسر دیگه هم تو ماشینش بودن.صدای ضبطشون سرسام آور بود.

-دِ برو دیگه خانوم استخاره می کنی این وقت شب؟چیه نکنه دوست نداری تنها بری.

سری از روی تاسف تکون دادم و دوباره راه افتادم.قلبم درد می کرد.انگار یه وزنه سنگین گذاشته باشن روش و جلوی نفس کشیدنت رو بگیرن.

هر چقدر هم که عاشق نبودم.اما زندگیم رو دوست داشتم.نمی خواستم زندگیم بهم بخوره.مخصوصا با وجود این بچه.همیشه از این که اسم مطلقه رو یدک بکشم وحشت داشتم و حالا خودم داشتم پا توی این مسیر می ذاشتم.

از یه طرف دلم نمی خواست این بچه رو از بین ببرم یا پدرش رو ازش بگیرم.از یه طرف هم دلم نمی خواست مطلقه بشم.از یه طرف هم دیگه نمی تونستم با امیر زندگی کنم

خدایا خودت من و نجات بده.خودت کمکم کن خدایا...

به جلوی در خونه ی پدریم رسیدم.لبخند تلخی زدم.یه خونه ی ویلایی نسبتا بزرگ با معماری جدید و تلفیقی از دو رنگ سفید و مشکی.

مامان همیشه توی مد بود.شاید با این کارش پدر رو تا مرز ورشکستگی برد و برگردوند.بابا یه کارخونه ی کوچیک صنایع غذایی داشت.وضعمون بد نبود.اما مامان همیشه سعی در چشم رو هم چشمی با خواهراش داشت و این خانوادمون رو اذیت می کرد.

پیاده شدم.چتر که نداشتم آسمون مرحمت کرد و من رو هم خیس نمود.زنگ آیفون رو فشار دادم.یبار دوبار و بعد هم پیاپی.

صدای خوابالود و عصبی ساورا تو آیفون پیچید.

ساورا:ای بر مردم آزار لعنت.بابا آخه این وقت شب چی می خواید از جون ما الله اکبر...

با صدای گرفته زمزمه کردم:ساورا...

ساورا:وا؟ تویی ساورینا؟این وقت شب این جا چی کار می کنی؟

-نمی خوای در و باز کنی؟خیس شدم بابا داره بارون میاد میام تو تعریف می کنم

ساورا:بیا بیا تو آبجی

سوار ماشین شدم.در پارکینگ باز شد.ماشین رو توی پارکینگ گذاشتم.گل ها حسابی بارون خورده و با طراوت شده بودن.از بچگی عاشق بوی خاک بودم.چشم هام رو بستم.نفس عمیق کشیدم.نفسی پر از غصه...

ساورا جلوی در ورودی با نگاهی منتظر و پرسشگر من رو نظاره می کرد.به طرفش رفتم اول اروم و خسته اما بعد طاغت نیاوردم و دویدم و خودم رو تو آغوشش پرت کردم.

ساورا دست هاش رو دورم حلقه کرد و با اضطراب گفت:چی شده ساورینا؟امیر کاری کرده؟تو چرا گریه می کنی آبجی؟نگاش کن تو رو خدا بیا تو خیس شدی سرما می خوری ها

دستم رو گرفت و من رو برد تو.روی مبل نشستم.هر چند ثانیه یبار بینیم رو می کشیدم بالا و با دستمال اشکام رو پاک می کردم.

ساورا رفت تو آشپزخونه و چایی دم کرد.رفت تو اتاق و یه پتوی مسافرتی برام آورد.

ساورا:بنداز روت سردت می شه.

ازش گرفتم و دور خودم پیچیدم.پاهام و آوردم بالا و تو شکمم جمع کردم.

ساورا رو به روم نشست خم شده بود و با نگاه مضطربش بهم زل زده بود.لبام می لرزید.

ساورا:چی شده ساورینا؟تو رو خدا بگو آبجی

اشکم رو پاک کردم.سعی کردم صدام نلرزه اما انگار زیاد موفق نشدم.

-همه چی تموم شد ساورا...همه چی.

ساورا:چی می گی توآخه؟با امیر دعوات شده؟باز این پسره چی کار کرده

-نه دعوام نشده

ساورا:پس چی؟

-امیر...امیر زن گرفته ساورا

ساورا:چـــــــی؟

از صدای بلند ساورا تنم لرزید.بدون شک دیگه مامان و بابا بیدار شده بودن.

ساورا پاشد و جلوم قدم زد عصبی نفسش رو فوت کرد و نشست کنارم و دستم رو گرفت.

ساورا:یعنی چی؟چی داری می گی تو؟مگه ممکنه...شاید اشتباه کرده باشی ساورینا

-نه...امروز سرما خورده بودم.شیفت بودم.نتونستم بیمارستان بمونم برگشتم خونه.وقتی برگشتم...

ساورا:وقتی برگشتی چی؟

بینیم رو کشیدم بالا و گفتم:وقتی برگشتم و رفتم تو اتاق خوابم امیر رو با یه زن دیگه دیدم.اولش فکر کردم باز هوس بازی هاش شروع شده ولی بعد دیدم که زن صیغه ایشه.

باز هق هقم شروع شد.ساورا بغلم کرد و سرم رو چسبوند به سینش.

ساورا:می کشمش.به خدا قسم کاری می کنم روزی صد دفعه به غلط کردن بیافته.

بابا با ربدو شام بالای پله ها ایستاده بود.چشم هاش خوابالو اما کنجکاو بود.اومد سمتمون.

بابا:ساورینا بابا تو اینجا چی کار می کنی؟

اشکام رو پاک کردم.نمی خواستم بابا رو بیش از این اذیت کنم.اون به اندازه کافی سر این ازدواج ناراضی بود و با مامان که مصر بود این ازدواج سر بگیره جنگ و دعوا داشتن.

ایستادم.سعی کردم لبخندی زورکی بزنم.بابا درست مقابلم ایستاد.دست هاش رو گرفتم و گفتم:ببخشید بد خوابتون کردم بابا

بابا با نگاه نگرانش بهم نگاه کرد و گفت:چی شده دخترم.چرا چشمات بارونیه؟

ساورا قبل از من گفت:داماد عزیز مامان خانوم گل کاشته.آقا رفته زن گرفته

بابا عصبی نگاهش کرد گفت:چی می گی ساورا؟بعد به من خیره شد و گفت:آره بابا

اروم سرم رو تکون دادم.

بابا بلند داد زد:ترلان ترلان...

بعد ازدو دقیقه مامان با یه لباس خواب راحتی مشکی بلند بالای پله ها ایستاد.

مامان:چته چرا داد می زنی سیاوش.

بابا:بیا دسته گلی رو که آب دادی تحویل بگیر خانوم

مامان که تازه چشمش به من افتاده بود با تعجب نگاهم کرد و گفت:وا مامان ساورینا تو اینجا چی کار می کنی؟

بابا:بفرما خانوم.اون پسری که اونقدر از خوبیش دم می زدی و ازش طرفداری می کردی رفته سر دخترت هوو آورده.اگر طلاق این دختر رو ازش نگیرم سیاوش نیستم

بابا قلبش رو گرفت و نشست رو صندلی.

ساورا دوید و یه قرص زیر زبونی واسه بابا آورد.نگران بابا بودم خواستم برم طرفش که گفت:چیزی نیست

به مامان خیره شدم خوب اون روز ها رو یادم میاد

-مامان من نمی خوام بابا این پسره اصلا اون امیری که من می شناختم نیست.سال ها ازم دور بوده خب اخلاقاش فرق کرده یه جوریه

مامان:خوبه خوبه.کولی بازی درنیار.رو بچه ی خواهرم عیب می ذاره.چه جوریه؟مهندس نیست که هست پول و خونه نداره که داره تیپ و قیافه هم که خاله قربونش بره خداشه.ندیدی تو مهمونی همه دخترها داشتن درسته قورتش می دادن؟از سرتم زیادیه...

-مامان مثل این که من بچتونم نه اون امیر خان

مامان:والا راست می گم دیگه.تو تازه یه دانشجوی زپرتی ای ولی اون دکترا خونده هم سابقه کاری درخشان داره

-خوبه حالا دانشجوی پزشکی شده زپرتی.شما که همین رشته ی من و خار کرده بودید تو چشم خاله تهمینه و پانیذ و باهاش فخر فروشی می کردید.حالا شد زپرتی؟

مامان:با من یکی بدو نکن حرف رو هم عوض نکن یا زن امیر می شی یا هر خواستگاری برات بیاد سنگ می اندازم جلو پاش.فقط امیر و لا غیر!

حالا همون مادر جلوم ایستاده بود.با چشمانی متعجب.

پوزخند تلخی زدم و گفتم:مامان خانوم به آرزوت رسیدی نه؟همین رو می خواستی؟آره؟دلت خنک شد؟

مامان:متوجه منظورت نمی شم؟

-امیر جونتون.مهندس عزیز و دوست داشتنی تون.خواهر زاده ی دسته گلتون سرم هوو آورد به همین آسونی.این بود اون آش دهن سوزتون؟این بود اون تحفه نطنزتون؟این بود همون پسری که حاضر بودید من رو، دخترتون رو کوچیک کنید اما از اون تعریف و تمجید کنید؟ممنون مثل اینکه بنده لیاقت این اَبَر ستاره تون رو نداشتم ازش طلاق می گیرم.

مامان هنوز تو بهت بود.پوزخند دیگه ای زدم و سرم رو تکون دادم برگشتم سمت ساورا.

-داداش چمدونم تو ماشینه می شه برام بیاری؟

ساورا سری تکون داد و بعد ازاین که یه نگاه پر از خشم به مامان انداخت رفت بیرون.راه افتادم سمت پله ها.

-بابا اگر می شه برام وکیل بگیرید

بابا با صدای پر از غصه گفت:باشه دخترم باشه

اما انگار موتور مامان تازه روشن شد و متوجه موقعیت شد.

مامان:چی؟دیگه چی؟همینم مونده تو طلاق بگیری بشینی ور دل من.تو از کجا مطمئنی زن گرفته؟

دیگه داشتم جوش می آوردم.تو تموم این سه سالی که با امیر زندگی کردم هر بار اومدیم خونشون با من عین یه موجود اضافه برخورد می کرد و امیر رو می ذاشت رو سرش دیگه خسته شدم.رو پله ها بودم.برگشتم طرفش.

-از اونجایی مطمئنم که اون زن رو روی تخت خوابم دیدم.بهم گفت زنشه.امیر انکار نکرد.تو چشم هام زل زد و معذرت هم نخواست.من دیگه نمی خوام با اون دسته گل عزیز تر از جونتون زندگی کنم.طلاقم رو ازش می گیرم.نترسید نمیام ور دلتون.می رم واسه خودم خونه می گیرم.زیر منت شما یکی هم نمی رم.

مامان:یعنی می خوای به این زودی از میدون به در بشی؟بمون و اون دختر رو از زندگیت بیرون کن زندگیت رو ازش پس بگیر جای این که بکشی کنار خودت رو

-نمی خوام.من تازه دارم خلاص می شم.بهونه خوبی داد دستم.امیر لیاقت جنگیدن به خاطرش رو نداره.لیاقت این که کنار من هم باشه نداره.مفت چنگ همون دختره ی چشم سفید

مامان:خب پسره حق داره دیگه.سه ساله ازدواج کردی یه بچه نتونستی بهش بدی.فکر می کنی تو فامیل نپیچیده که ساورینا نازاست.

دیگه داشتم آتیش می گرفتم.بلند داد زدم.

-غلط کرده هر کی همچین حرفی رو زده.غلط کرده با هفت جد و آبادش.

عصبی نفس می کشیدم.برگه آزمایش رو پرت کردم طرفش.

-غلط کرده هر کی رو من عیب گذاشته.من باردارم.من دو ماهه باردارم.درست از همون روزی که امیر خانتون هوس جدید به سرش زد.من طلاق می گیرم.به خاطر این بچه هم نمی مونم.زندگی با امیر تا الانش برام جهنم بوده بعد از این هم بدتر می شه خیالتون راحت.من از امیر جدا می شم.

مامان:من اجازه نمی دم

-شما چی کاره اید؟یبار زندگیم رو به هم زدید بسه.اختیار زندگیم دست خودمه.بابا هم اگر کمکم کنه ممنون می شم

بابا سرس تکون داد.درسته راضی به ازدواجم نبود.ولی هر چی باشه راضی به طلاقم هم نیست.کدوم پدری دوست داره دختر 25 سالش طعم طلاق رو بچشه؟

بدون توجه به غر غرای مامان رفتم توی اتاقم.هنوز هم دست نخورده بود.خودم رو پرت کردم روی تخت.

چشم هام رو بستم داغ داغ بودم.یاد اون شب مهمونی افتادم همون شبی که شد آغاز بدبختی های من!

**

مامان:ای وای توکه هنوز نشستی.پاشو آماده شو دیگه...

بعد رفت سمت کمد لباس هام.لباس مشکی سنگ دوزی شده ای رو که بلندیش تا روی مچ پام بود و بالاش هم دکلته بود رو گرفتم سمتم.

-من این رو نمی پوشم.این خیلی بازه

مامان:خوبه خوبه حرف نباشه می خوای اون پانیذ دخترخالت قاب امیر و بدزده؟

-من با نشون دادن بدنم دل کسی رو نمی برم.

این و گفتم و دوباره برگشتم رو به آینه.رژگونه آجریم رو کشیدم رو گونه های برجسته ام.تو خوشگلی چیزی کم نداشتم.پوست برنزه با چشم های قهوه ای روشن کشیده که هر کسی رو جذب می کرد.گونه هام برجسته بود و لب های خوش فرمی داشتم.به زور مامان 3 سال پیش بینیم رو عمل کردم.اما دلم نمی خواست زیادی غیر طبیعی باشه و دست دکتر هم درد نکنه خوشگل و جمع و جور برام درش آورد که البته چند تومنی هم این دماغ ناقابل آب خورد.

پاشدم همون لباسی رو که مامان گفته بود رو پوشیدم.البته یه کت هم روش پوشیدم.از جنس حریر بود آستینش سه ربع بود و زیر سینه ام گره می خورد.تو آینه نگاهی به خودم انداختم.عادت نداشتم روسری سرم کنم.موهای قهوه ایم رو که تا گودی کمرم میومد رو روی شونه هام آزاد گذاشتم.مانتو کوتاه مشکیم رو پوشیدم و صندل های پاشنه 10 سانتی مشکیم رو پام کردم و یه شال مشکی هم سرم کردم و کیفم رو دستم گرفتم و از اتاقم زدم بیرون.

مامان خانوم طبق معمول خودش رو طاووس درست کرده بود.رفته بود آرایشگاه و باز موهاش رو رنگ کرده بود و کلی هم میکاپ و شینیون.از صدقه سر جیب بابای بیچاره ام آرایشگر مامان میلیاردر شده بود.

با رسیدن به ویلای لواسون خاله تانیا ازماشین پیاده شدیم.حسابی چراغونی کرده بودن و خیابون پر از ماشین بود.شوهر خاله هام رو دم در دیدم.با همه سلام و علیک کردیم و رفتیم تو.

مامان هی دم گوشم حرف می زد که فلان کار و بکن فلان کار و نکن.دیگه داشت دیوونه ام می کرد.مگه من آدم پستی ام که بخوام خودم رو به زور به پسر مردم قالب کنم.خوشش اومد که اومد خوششم نیومد خاک بر سر بی سلیقه اش کنم.به من چه والا...

با دیدن افروز دختر خاله ام به سمتش رفتم و باهاش رو بوسی کردم.افروز تنها دخترخاله ام بود که باهاش صمیمی بودم.

افروز:خانوم دل کی رو قراره ببری اینقدر خوشگل کردی؟

-تو که خوشگل تر از من شدی دختر.چشمت روشن خان داداشت اومد.

-مرسی گلم.سلام خاله جون

بعد رفتم سمت مامان و باهاش رو بوسی کرد و دعوتمون کرد بریم تو

وای خدایا انگار عروسی گرفتن.مردم نون ندارن بخورن اینا واسه برگشتن پسرشون مهمونی گرفتن در حد لالیگا.همه خانوم ها لباس شب های زیبا و آقایون هم کت و شلوار.سالن با میز و صندلی های طلایی پوشیده شده بود و لوستر های طلایی سالن رو حسابی روشن می کرد.سرامیک ها برق می زدن و طرف های سفید دور طلایی حسابی تو چشم بودن.

پوزخندی زدم و سری از روی تاسف تکون دادم.همیشه چشم رو هم چشمی.

خاله اومدسمتم لبخندی زورکی زدم.من و سفت گرفت تو بغلش.

تانیا:خاله قربونت برم خوش اومدی عروسکم.

از بغل خاله اومدم بیرون و گفتم:ممنون خاله جون.چشمتون روشن آقا امیر برگشتن

خاله چشمکی زد و گفت:خدا رو شکر مثل این که دارم دیگه به آرزوم می رسم و عروسم می شی

-خالـــــه

خاله خندید وگفت:چیه خب راست می گم دیگه.برو بالا لباست رو عوض کن گلم.

افروز اومد پیشم و رفتیم بالا و مانتوم و شالم رو در آوردم.

افروز اومد پیشم و رفتیم بالا و مانتوم و شالم رو در آوردم.

افروز:زود باش بریم پایین امیر همش سراغت رو می گیره مامان خیلی ازت تعریف کرده پیشش.

-خب تعریفی ام دیگه

افروز:خودت و لوس نکن حالا.ساورینا بدو تو رو خدا این پانیذ عین کنه چسبیده به داداشم بیا برو شوهرت و پس بگیر.

چپ چپی نگاهش کردم و گفتم:نه به داره نه به باره شوهر شوهر چیه می کنی تو؟

افروز سقلمه ای بهم زد وگفت:بی خود بی خود!بالا بری پایین بیای عروس خودمونی

-اوهو اوهو

باخنده باهم رفتیم پایین.امیر رو که خیلی وقته ندیده بودم و قیافه اش حتما عوض شده بود و به احتمال زیاد نمی تونستم تشخیصش بدم.اما از اونجایی که کل خانواده بر این نکته که پانیذ خانوم مثل کنه چسبیدن به امیر خان،اتفاق نظر داشتن،پیداشون کردم.

پانیذ رو دیدم که پیراهن شب بلند صورتی پوشیده بودکه از جلو کوتاه بود و پشتش بلند.پاهای سفیدشم سخاوتمندانه در معرض دید عموم قرار داده بود. بالاشم دکلته بود.چه شود با اون یکم اضافه وزنش و پوست سفیدش چشم همه رو داشت در می آورد.همیشه از این که بخوام با بدنم خودنمایی کنم بدم میومد.

افروز دستم رو محکم توی دست هاش گرفت و رفتیم سمت بقیه.بقیه یعنی امیر و ساورا و پانیذ و پارسا...

افروز:بفرمایید خان داداش اینم ساورینا خانوم.

دستم رو به طرفش دراز کردم.اولش مات بهم نگاه می کرد ولی بعد ببخشیدی گفت و دستم رو تو دستاش فشرد و بعد هم برد سمت لباش و بوسه کوتاهی روی دستام نشوند.

بالبخند گفتم:خوش اومدید پسرخاله

امیر با اون کت و شلوار خوش دوخت مشکی که نوار باریک ساتن روی لبه ی کتش داشت و پیراهن سفید و کراوات مشکی بی شک خوشتیپ بود.وچشم های سبز رنگش جذاب ترش می کرد.

امیر:باور نمی کنم.توهمون ساورینا کوچولویی؟چه خانومی شدی واسه خودت.بدون شک زیباترین دختری هستی که امشب توی مهمونی دیدم.مامان راست می گفت.فوق العاده زیبا شدی.زیبا و با وقار

پانیذ داشت آتیش می گرفت.لبش رو آروم می جوید و نگاه خریدارانه ای بهم انداخت.

پوزخندی زد وگفت:سردته ساورینا جان؟

لبخندی زدم بهش، از اونایی که تا ته آدم رو می سوزونه و گفتم:نه گلم؟چطور؟

پانیذ:آخه حسابی خودت رو پوشوندی نترس نمی خورنت

این بار ساورا گفت:خواهرم دوست نداره تو مهمونی های مختلط باز بگرده.مشکلی هست پانیذ جان؟

امیر نگاهی پراز تحسین بهم انداخت و گفت:آفرین.اصالت ایرانی...من دنبال همچین چیزی ام.متاسفانه امروزه زیاد پیدا نمی شه

سرش رو آورد جلوتر و اروم تر ادامه داد:خصوصا تو خانواده ما

دوباره برگشت سرجای قبلیش و گفت:من بهت افتخار می کنم ساورینا خانوم.

لبخندی زدم و به پانیذ نگاه کردم.از بچگی سعی داشت با من رقابت کنه اما هیچوقت نتونست به من برسه.

دو هفته مثل برق و باد گذشت.فردای مهمونی خاله زنگ زد و وقت گرفت واسه خواستگاری.جواب مثبت رو به زور مامان دادم.از امیر بدم نیومده بود.اما این که بخوام تو دو سه روز به کسی که درست و حسابی اخلاق هاش رو نمی شناختم جواب مثبت بدم از محالات بود.اما مامان این محال رو با تهدید و زور ممکن کرد و من و مجبور کرد که تو همون جلسه ی اول جواب مثبتم رو اعلام کنم.بماند که چقدر با بابا دعوا کرد و اشک من و در اورد.

خاله تهمینه مامان پانیذ هم حسابی نا امید شد و دوباره چسبید به ساورا بدبخت ما.ساورام از پانیذ متنفر.چه شود.

لبخند تلخی زدم و سرجام غلط زدم.یاد اون روز ها هم آزارم می داد.دست روی شکمم کشیدم و یه قطره اشک از گوشه ی چشمم چکید.دوباره به اونروز فکر کردم.اون روزی که به امیر جواب مثبت دادم و شدم زن شرعی و قانونیش.

******

تو اتاق عقد نشسته بودیم.سفره عقد رو به روم چیده شده بود.با وسواس و سلیقه خاص افروز و سویل که واسه عروسی من از چالوس اومده بود تهران.

سویل خواهر کوچیکم که دانشجوی ارشد داروسازی بود،چالوس درس می خوند واسه مراسم عقد و عروسی من که تویه روز بود از چالوس اومده بود.

به آینه رو به روم خیره شدم.این زندگی بود که من می خواستم؟امیر بعد ازاین همه سال اومده بود و من هنوز نمی شناختمش.با این حال تو عرض دو هفته شدم زنش.حداقل نذاشتن نامزد بمونیم.معلوم نیست پسرشون چه عیبی داره که اینقدر عجله دارن.امیر همه چیز داشت اما آیا می تونست خوشبختم کنه یانه؟تو دلم برای خوشبختیم دعا کردم و در جواب عاقد که برای سومین بار ازم می پرسید وکیلم؟گفتم:با اجازه ی بزرگترهای مجلس...بــله

و این بله ی من شد سر آغاز بدبختی ها...

دلشوره ی خاصی تو وجودم بود.می دونستم این دلشوره سراغ هر عروسی میاد و طبیعیه اما برای من یه چیزی فراتر از دلشوره بود.اگر یکم بیشتر امیر رو می شناختم و باهاش رفت و آمد می کردم یا حداقل می ذاشتن یکم نامزد بمونیم شاید این دلشوره یکم کمتر می شد ولی حالا؟نمی دونم.هر چی صلاحه همون بشه

حتی اون باغ مجلل و اون عروسی فوق العاده هم نتونست اون دلشوره رو از قلبم بیرون بیاندازه.امیر با همه گرم می گرفت چه زن چه مرد.

اوایل زیاد حساس نبودم.اما توی مهمونی ها با هر زنی گرم می گرفت.به زندگی کم علاقه بود.نمی گم طرفم نمی اومد.نه! از لحاظ احساسی خوب بود اما با همه!یعنی من و زن های دیگه براش فرق زیادی نمی کردیم.جانم و عزیزمش واسه همه به راه بود.

بدتر از همه یبار تو مهمونی خاله تهمینه امیر و پانیذ رو دیدم که با هم می رقصیدن.زیادی نزدیک هم بودن به طوری که صورت هاشون چندسانتی متر بیشتر باهم فاصله نداشت.پانیذ هم طبق معمول زیاده روی کرده بود و حسابی خورده بود قهقهه های مستانه اش رو اعصابم بود.

اونقدر لیوان شربت رو تو دستم فشار دادم که آخر سر ترکید و باعث شد امیر متوجه من بشه.

افروز دست خونیم رو گرفت توی دستش.دستم رو کشیدم و با دستمال کاغذی پاکش کردم و بی توجه به همه رفتم تو اتاق و لباسم رو عوض کردم و سوئیچ ماشین امیر رو برداشتم و رفتم.

امیر بلافاصله اومد دنبالم و سوار ماشین شد.توی راه از رفتارم انتقاد می کرد و ازم می خواست اپن مایند فکر کنم.همیشه از اون همه خونسردیش که وانمود می کرد هیچ اتفاقی نیافتاده اعصابم خورد می شد.

خلاصه سر همون قضیه دعوای درست وحسابی کردیم و آخر سرم امیر گفت:به توچه؟من همینم که هستم.چندین سال اونور آب زندگی کردم و با زن های زیادی بودم.انتظار نداشته باش حالا که زن گرفتم بخوام همه کارهام و ترک کنم.من نمی تونم.

اون شب برای اولین بار تو دعوا از امیر کتک خوردم و فهمیدم این زندگی،زندگی من نیست.بلکه چندین زن دیگه هم پاشون به زندگی من باز شده و باز خواهد شد.فهمیدم اسم امیر تو شناسنامه منه اما دلش و تنش می تونه با کسای دیگه هم باشه.

به خود اومدم که دیدم بالشم خیسه.هیچوقت براش کم نذاشتم.نه از خونه و زندگی نه از لحاظ عشقی و احساسی .حالا که زنش بودم نباید می ذاشتم مردم سراغ زن های دیگه بره.اما هربار که می دیدم امیر بازهم با زن های دیگست نا امید می شدم اما دست از تلاشم برنمی داشتم.

اما این بار دیگه ولش می کنم به امون خدا.اگر تا الان فکر می کردم رابطه اش با زن های دیگه در حد همون صحبت کردن و رقصیدن با پانیذ و خوش وبش کردن با دیگرانه الان فهمیدم پاش فراتر گذاشته و با یه زن دیگه خوابیده و بهم خیانت کرده.سرم هوو آورده.هیچوقت فکر نمی کردم کارم به این جا بکشه.همیشه احساس می کردم اون زیادی گرم می گیره و مثل بعضی ها منزوی نیست و دوست داره با همه بجوشه .چه خوش باور بودم که فکر می کردم سراغ کس دیگه ای نمی ره!دیگه کوتاه نمیام.یا طلاقم می ده یا بلایی سرش میارم که مرغ های آسمونم به حالش گریه کنن.

با سر درد به خواب رفتم.صبح با کشیده شدن دستی روی موهام بیدار شدم.خیلی وقت بود صبح ها این طور بیدار نمی شدم.خیلی وقت بود امیر بهم نزدیک نمی شد.اه لعنت به من...امیر امیر امیر!همه چیز من و یاد امیر می اندازه...

چشم هام رو محکم روی هم فشار دادم تا هم خوابم بپره هم تموم فکرهای مزخرفم!

ساورا:پاشو مامان کوچولو!نی نی حتما خیلی گشنشه

-ساورا خواهش می کنم.دیشب اصلا نخوابیدم بزار یکم بخوابم

ساورا درحالی که پتو رو از روم می کشید گفت:می دونم ولی پاشو یه دوش بگیر صبحونت و بخور بریم بیرون.من امروز به خاطر تو از بابا مرخصی گرفتم بریم دنبال کارای تو.مگه نمی خوای از اون مرتیکه بی همه چیز طلاق بگیری؟

سرم رو تکون دادم و آروم از روی تخت بلند شدم.هنوز گلوم می سوخت.با اون بلایی که دیشب فهمیدم سرم اومده تمام تنم می سوخت.

-باشه ساورا جان.تو برو من یه دوش می گیرم میام

ساورا با لبخند گفت:نگیری دوباره بخوابی ها.من منتظرتم آجی

بعد از اتاق رفت بیرون.چمدونم رو باز کردم.فعلا حوصله چیدنشون رو نداشتم.حولم رو با یه دست لباس برداشتم و رفتم سمت حموم.

دلم گرفته بود.سکوت کرده بودم و دهنم باز نمی شد.تو نگاهم هیچی نبود جز غم و غصه.نه بغض داشتم نه نایی برای گریه کردن و نه حتی اجازه ای برای پذیرفتن شکست.اونی که تو این زندگی شکست خورد امیر بود...امیر!اونه که من رو از دست داده و بعد ها چوبش رو می خوره.

لبخندی به خودم زدم.لبخندی که بیشتر شبیه یه پوزخند بزرگ بود.

من امیر رو ترک می کنم.این بزرگ ترین شکسته برای اون

بعد از گرفتن یه دوش آب گرم اومدم بیرون.موهام رو با سشوار خشک کردم.و بلیز شلوار سرمه ایم رو پوشیدم.و موهام رو با یه کش دم اسبی بستم و زدم بیرون.

-ساورا...ساورا

ساورا:بیا تو آشپزخونم.

نگاهم به میز صبحونه ساده دو نفره افتاد.چقدر دلم برای این صمیمیت تنگ شده بود.خیلی وقت بود که با امیر هیچ نقطه مشترکی نداشتم.حتی یه میز صبحونه،ناهار یا شام مشترک...

-به به چه کردی خان داداش.خوش بحال زنت

ساورا:شما فعلا برای ما آستین بزن بالا بعد بگو خوش بحال زنت

پوزخندی زدم و گفتم:شما فعلا آستینی که مامان خانوم واسم بالا زده رو بکش پایین بعد منم یه فکری به حال تو می کنم.

ساورا قیافه اش رنگ غم گرفت.دو تا استکان چای رو گذاشت روی میز و بهم خیره شد.

ساورا:ساورینا تصمیمت جدیه دیگه واسه طلاق؟

متعجب نگاهش کردم وگفتم:چیه ساورا؟نکنه تو هم عین مامان انتظار داری دوباره باهاش زندگی کنم؟هوم؟

ساورا:نه..نه!ولی اون بچه رو می خوای چی کار کنی؟

-خدا بزرگه اما این و می دونم که نمی خوام بیاندازمش.اون بچه مه

ساورا:حق داری!اما می دونی چقدر مشکلات سر همون بچه پیش میاد؟

-می دونم اما نمی تونم ساورا...یه عمر دکتر اطفال بودم.بچه های مردم رو نجات دادم حالا بیام بچه خودم رو بکشم؟

ساورا دستم رو تو دستش گرفت و لبخند آرامش بخشی بهم زد وگفت:منم نمی گم بکشش ابجی.رو کمک من حساب کن بدون تنهات نمی ذارم.

لبخندی بهش زدم یه قلپ از چاییم رو خوردم.

مانتو شلوار قهوه ای سوخته ام رو پوشیدم و یه مقنعه مشکی سرم کردم.

ساورا:بدو ساورینا

-اومدم اومدم.

رفتم پایین.ساورا هم حاضر بود.تو نگاهش غم بود.اما تو نگاه من؟نمی دونم شاید غم شایدم...

با رسیدنمون به در دادگاه خانواده نفس عمیقی کشیدم.

از ماشین پیاده شدم.ساورا در ماشین رو قفل کرد و کیفش رو تو دستش جا به جا کرد.راه افتادیم سمت ساختمون.این اولین قدم واسه جدایی من بود.

یک هفته بود که درخواست طلاق داده بودم.تو این یه هفته کل فامیل با خبر شده بودن.امیر هم لج کرد و گفت:حالا که همه رو خبر کردی نه دنبالت میام نه نازت رومی کشم.هورسا زنمه دوسشم دارم.تو هم زنمی طلاقتم نمی دم.بچه ام رو هم می خوام.

امروز روز دادگاهمون بود.اولین جلسه دادگاه طلاق من و امیر.مامان که هنوز که هنوزه با طلاق ما مخالفه اما بابا حمایتم کرد و ساورا هم حسابی تو این یه هفته دنبال کارهای من بود.

رو صندلی های راهرو دادگاه نشسته بودم.راهرو پر بود از زن و مردهایی که یا باهم دعوا می کردن یا التماس می کردن که از هم جدا نشن. زن هایی که بعضی هاشون صورت های کبود و زخمیشون بیانگر زندگی تلخشون بود.

اما من نه کبودی روی صورتم داشتم نه جای داغ و کمربند روی تنم! تنها چیزی که آزارم می داد اسم یه زن دیگه کنار اسم من تو شناسامه شوهرم بود.دلم می خواست قبل از این که اسمی کنار اسمم نوشته بشه اسمم رو از اون شناسنامه لعنتی بکشم بیرون

با تکونی که خوردم به خودم اومدم و به ساورا نگاه کردم.

ساورا:کجایی تو دختر؟ده بار صدات کردم پاشو نوبت ماست.

گیج نگاهش کردم و گفتم:مگه امیر اومد.

پوزخند تلخی زد وگفت:آره آقا با خانوم جدیدشون تشریف آوردن

به جایی که ساورا با سر اشاره کرده بود نگاه کردم.امیر کنار هورسا جونش جلوی در اتاق قاضی ایستاده بود و با اون نگاه تیزش من رو می پایید.

آب دهنم رو قورت دادم و زیر لب بسم الله گفتم و با غرور رفتم به سمتشون.ساورا هم دنبالم اومد.

-به آقا امیر!حال شما؟خوبی هورسا جان؟

هورسا:بهتر از این نمی شم.

-درست مثل من.

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:از الان دارم آزادی رو حس می کنم.

امیر:خیالات برت داشته.من طلاقت نمی دم.

-سوگلی تو برداشتی آوردی اونوقت می گی طلاقت نمی دم؟من طلاقم رو می گیرم.

بعد کف دستم رو گرفتم رو به روش و انگشت اشاره ام رو کشیدم روش.

-این خط اینم نشون

بعد رفتم جلوتر و در زدم.با صدای بفرمایید رفتم تو و بقیه هم پشت سرم اومدن داخل.

قاضی عینکش رو کمی داد پایین و ازبالا بهم نگاه کرد و دستش رو به سمت صندلی ها گرفت و گفت:بفرمایید.

من و امیر ردیف جلو نشستیم و ساورا و هورسا هم با فاصله یه صندلی بینشون،پشت سرما.

قاضی یه مرد حدودا 40 ساله بود با صورتی که انبوه ریش و سبیل مشکی پرش کرده بود و تک و توک می تونستی رگه های سفید رو توشون ببینی.

قاضی:خب.می خوای جداشید؟

دست هام و زیر بغلم قلاب کردم و با غرور گفتم:بله جناب قاضی

قاضی:خب مشکلتون چیه؟

تا امیر اومد لب باز کنه گفتم:شوهر من سر من هوو آورده

قاضی رو به امیر گفت:درسته؟

امیر رو به قاضی گفت:آقای قاضی عاشق شدن جرمه؟

قاضی لبخند محوی زد وگفت:اگر همسر اولتون راضی نباشه بله تا حدودی جرمه

امیر:آقای قاضی من هر دوشون رو دوست دارم زن اولم رو هم طلاق نمی دم.

قاضی با تعجب ابرویی بالا انداخت و به من نگاه کرد.

چپ چپ به امیر نگاه کردم و پزخندی زدم و گفتم:چه خوش اشتها.آقای قاضی من طلاقم رو می خوام.اصلا هم حوصله ی اومدن و رفتن به دادگاه رو ندارم.من به هیچ وجه اون خانوم رو به عنوان هوو قبول نمی کنم.شوهرم روهم دوست ندارم و نمی تونم باهاش زندگی کنم.

امیر باز اصرار کرد و گفت که من طلاقش نمی دم.قاضی گفت باید آزمایش بارداری بدم. و من هم بهش گفتم که باردارم.اولش تعجب کرد و بعد هم بهمون گفت بریم پیش مشاور.اما من قبول نکردم و گفتم الا بلا طلاق می خوام.جلسه دادگاه افتاد برای 10 روز دیگه.بیچاره قاضی فکر می کرد که تو این ده روز قراره معجزه بشه.اما نمی دونست مرغ من همون یه پا رو هم نداره وکلا فلجه...

جلسه دوم دادگاه بود.اگه امروز طلاقم رو ندن دادگاه رو آتیش می زنم.والا...دوباره همون قاضیه و دوباره همون چیدمان نشستن.هه!

قاضی:خب تصمیمتون رو گرفتید؟

-من که همون دفعه تصمیمم رو بهتون گفتم آقای قاضی.من طلاق می خوام

قاضی:اما خواهر من شما نزدیک به سه ماهه بارداری اون بچه رو می خوای چی کار کنی؟حداقل تا به دنیا اومدن اون بچه صبر کنید و بعد از هم جداشید و اون موقع حضانتش رو معلوم کنید.

امیر که تا الان سکوت کرده بود نگاهی به هورسا انداخت.هورسا چشم غره ای بهش رفت و آروم گفت:بگو دیگه امیر جان.بگو ما که تصمیممون رو گرفته بودیم.چت شد حالا؟

امیر سری تکون داد.تو نگاهش شک و دودلی بود.اما مثل این که تصمیمش رو گرفت و صداش رو صاف کرد و گفت:آقای قاضی من تصمیمم رو گرفتم.طلاقش می دم.

با بهت تو چشم هاش خیره شدم.فکر نمی کردم به همین آسونی راضی بشه طلاقم بده.نمی دونم اما یکم بغض ته گلوم نشست.یعنی اینقدر هورسا جونش رو دوست داره؟

حرکتی نکردم.خودم رو خونسرد نشون دادم.

قاضی:پس بچه چی؟

امیر نفس عمیقی کشید وگفت:بچه رو نمی خوام آقای قاضی

این بار هم من هم قاضی و هم ساورا بهت زده به امیر خیره شدیم

قاضی عینکش رو داد بالا وگفت:مطمئنی؟

امیر:بله مطمئنم.می تونه بچه رو سقط کنه.من اون بچه رو نمی خوام.

قاضی بهم نگاه کرد وگفت:خانم توسلی...

نذاشتم ادامه حرفش رو بزنه با صدای محکم گفتم:نگهش می دارم

قاضی بنده خدا دیوونه شده بود از دست ما.امیر بویی از انسانیت نبره بود.اون بچه از وجود خودش بود چطور می تونست اینقدر راحت کنار بکشه؟دلم برای بچه بی گناهم سوخت.پدرش حتی نتونست یه ماه به خاطرش باهام بجنگه.به این زودی تسلیم شد و گفت نمی خوادش.مگه من همین رو نمی خواستم؟که امیر عقب بکشه؟حالا اون عقب کشیده به همین آسونی.حالا تصمیمم برای نگه داشتن اون بچه بیشتر شده بود

امیر:فقط به یه شرط!

نگاهش کردم که گفت:آقای قاضی من اون بچه رو نمی خوام.مال مادرش.به شرط اینکه اون بچه نه به اسم من باشه نه از ثروت من ارثی بخواد.خرجش هم به پای من نیست.اون بچه هیچ حق و حقوقی برگردن من نداره و نخواهد داشت.من نه نفقه می دم نه ماهیانه واسه اون بچه

پوزخندی زدم.اون که اون همه ثروت داره نمی تونه یه ماهیانه ساده واسه بچه اش بده؟

-قبوله آقای قاضی.منم جهازم رو نمی خوام اما مهریه ام رو که 1367 تا سکه است رو نصفش رو میخوام.نقد...می دونم که داره و براش مشکلی نداره

امیر:من نمی تونم آقای قاضی این همه سکه بدم.

-باشه پس از 500 تا سکه دیگه پایین تر نمیام

امیر:باشه قبوله

-آقای قاضی من هم یه شرط دارم؟

قاضی:چه شرطی خواهرم؟

-این آقا باید امضا کنه که حقی برگردن بچه ام نداره و به هیچ وجه نمی تونه ازم پسش بگیره.باید این رو بنویسه و امضا کنه.

امیر پوزخندی زد و گفت:باشه حتما...

قاضی سری تکون داد و یه چیزهایی رو نوشت روی برگه.بعد ازمون خواست بریم جلو و امضاش کنیم.

قاضی زیر لب آروم گفت:بیچاره اون بچه..

از دفتر قاضی اومدیم بیرون.هم سبک شده بودم هم سنگین.از امروز می شم یه زن مطلقه.از امروز غروب.

امیر داشت تلفنی با کسی صحبت می کرد.تلفنش رو قطع کرد و اومد سمتم.نگاه خریدارانه ای بهم کرد که با یه نگاه بدتر جوابش رو دادم.

امیر:ساعت پنج دم محضر

سری تکون دادم و تکرار کردم:ساعت پنج دم محضر.می بینمت پسرخاله خداحافظ.

ساورا:کجا بریم؟

سرم رو تکیه دادم به پشتی صندلی و چشم هام رو روی هم فشردم.

-برو خونه ساورا

ساورا یه چشمی گفت و ماشین رو روشن کردم.تو این 20 روزه سرکار نرفته بودم و مرخصی گرفته بودم.روشنای بیچاره خیلی برام ناراحت بود.هر روز زنگ می زد و گزارش می گرفت ازم که چی کار کردم و کارم تا کجا پیش رفته.یادم باشه امروز ساعت شش بهش زنگ بزنم و بگم که همه چی تموم شده.یه 12 روز دیگه مرخصی داشتم.باید با پول سکه هام یه خونه کوچیک می خریدم و از خونه بابا می رفتم.دیگه نمی خوام برگردم به دوران مجردیم و با اونا زندگی کنم.راستش حوصله ی شنیدن سرکوفت های مامان رو ندارم.می خوام مستقل باشم.می خوام به همه از جمله خودم ثابت کنم که ساورینا می تونه رو پای خودش وایسه و زندگی ای رو از نو بسازه.

رسیدیم به خونه.مامان طبق معمول از صبح غر زد که نباید طلاق بگیری و از این حرف ها.اما من دیگه با طناب مامان ته چاه نمی رم.

از ماشین پیاده شدم.

ساورا:من می رم کارخونه ساورینا.چیزی خواستی بهم زنگ بزن آبجی.واسه محضر بیام دنبالت؟

-نه ساورا جان.دستت دردنکنه.تا همین جاهم خیلی زحمت کشیدی خودم می رم.

ساورا:این چه حرفیه آبجی؟وظیفم بود.البته دلم نمی خواست زندگیت اینطور شه اما حالا که پیش اومده.میام دنبالت

-نه ساورا خودم می رم.می خوام تنها باشم

ساورا:ساورینا!

-ساورا خواهش می کنم.خدا به همراهت