رمان تردید به قلم غزل سلیمانی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

داستان ازدواج اجباری رزا شخصیت اصلی داستان با مردی شکست خورده به نام آمین که در این ازدواج اجباری و بدون محبت اتفاقاتی می افتد…

مقدمه

دنیای عجیبیه! همیشه تو رو جایی می کشونه که عبدا انتظارش رو نداشتی. حال بدی دارم! امشب مهمترین شب زندگیمه. یعنی مهمترین شب زندگی هر دختری شب عروسیشه! امشب عروسیمه. نامزدمو حدودا سه روزه دیدم. کمتر از هفتاد و دو ساعت. جریان ازدواج ما نه عشقه ،نه نیاز، نه تشکیل خانواده... البته ازدواج سوری هم نیست. می پرسین پس چیه؟ حالا توضیح میدم:

فصل اول

اسمم رُزاست. مامانم میگه وقتی دنیا اومدم بخاطر چهره بورم و شیرین بودنم این اسمو روم گذاشتن. قدم یک مترو شصت و هشت سانتِ. اندامم ظریف و خوش فرمه .موهام بلونده متوسطن و بلندیشون تا توی کمرم میرسه. البته کمی مجعدم هستن. ابروهام قهوه ای روشن هستن و چشمام سبز عسلی اند. موژه های بلندی دارم اما بورن و اصلا معلوم نیستن. چشمامم درشتن. بینی معمولی دارم و لبام کمی قلوه این.راستش با مامانم و بابام لج کردم. امسال لیسانسموگرفتم و برای فوق لیسانس یه دانشگاه خوب قبول شدم .اما بابام شرط گذاشت که ازدواج کنم. راستش شرطشو پذیرفتم اما نامردی کرد و گفت باید با کسی ازدواج کنم که مورد تاییدش باشه. دو تا از همکلاسیای خوب و خوش قد و بالامو معرفی کردم، اما بابا رو هر کدوم یه عیب گذاشت تا اینکه سر و کله یه پیر مرد حلوایی به اسم فلاحی پیدا شد که مثل بابا یه کارخونه نساجی داشت. بابام به امید سود بیشتر به خواستگاری آقای فلاحی جواب مثبت داد. منم که آب از سرم گذشته بود قبول کردم که بیان. پریشب اومدن. یه خانم مسن و همون پیره مرده و یه مرد جوون.فهمیدم جای امیدواری هست! یارو منو واسه پسرش خواستگاری کرده. پسره مقبولی بود اما مثه یخ وا رفتم وقتی فهمیدم زنش طلاق گرفته و تازه یه دخترهم داره که با زنه زندگی میکنه. منتظر جواب منفی بابا بودم که تواوج ناباوری گفت:

-خیلی خب. مهم حالاست گذشته ها گذشته...

مامانم که اصلا جرات مخالفت نداشت به زور خندید. بلاخره موقع حرف زدنمون شد.بابا ازم خواست که با آقا داماد شاخ شمشاد برم تو ایوون و حرف بزنم. با هم بیرون رفتیم. روی صندلی های باغ نشین نشستیم و بدون هیچ حرفی فقط به در و دیوار و زمین و هوا نگاه می کردیم. تا اینکه بغضی تو گلوم چنگ انداخت...

-اگه حرفی نیست بریم داخل...

به من نگاهی انداخت و با صدای زنگ دار مردونش گفت:

-نه حرفی نیست. اگرم باشه بی فایدست تصمیما از قبل گرفته شده...

از جاش بلند شد و به سمت در رفت .چند لحظه تعلل کرد و ادامه داد:

-بیاین بریم داخل.

به نظرم اونم چندان خوشحال نبود و تقریبا مثل من گیج و مضطرب بود .بلند شدم در حالی که چشمام دیگه داشتن سرریز میشدن بعد از ورودمون با عجله وارد آشپزخونه شدم...

-گلم وایسا سر پا تا لباستو برات بپوشم...

با صدای آرایشگر رشته افکارم پاره شد.رو به روی آینه قدی ایستادم .موهای بلوندم رو پیچیده بود و سایه ای با طراحی خاص پشت چشام زده بود . رنگ نقره ای و یاسی رو از بینشون تشخیص دادم . موژه های مصنوعی که میشد باهاشون پرواز کرد نظرمو جلب کرد...!خط چشمی زیبا و یک دست با رژ گونه های مات و صورتی کرم.رژ لب قرمزمو دوست نداشتم...

-شرمنده میشه یه رنگ لایت تر رو لبام بزنید قرمز رو دوست ندارم.

آرایشگر یه بار دیگه صورتم رو برانداز کرد و گفت:

-گلبهی خوبه؟

و رنگ رژمو عوض کرد. بعد از اون لباس عروس خامه ای پر زرق و برقمو تنم کردم. دکلته بود و دامنش به قدری پف داشت که اگه وسط یه فرش 12 متری می ایستادم نمیشد حتی گوشه های فرشم دید. زیپ لباس بسته شد و تور بلند و دنباله دارم رو، رو سرم وصل کرد.به خودم نگاه میکردم. زیبا تر شده بودم.اما هر کسی به راحتی میتونست غم توی چشمام رو بفهمه.

-چته عروس خانم؟ انگاری خیلی استرس داری؟

لبخندی اجباری به روی لبام نشوندمو جواب دادم:

-بله یکم!

و روی یکی از صندلی ها نشستم. ناخونای لاک زدمو نگاه میکردمو تو افکارم غرق شده بودم. کمی بعد صدای کل زدن و دست زدن و داد و هوار به گوشم رسید.عکاس و فیلم بردار زودتر بالا اومدن و دستورای مختلف دادن.ته دلم آتیش بود و سرم گیج می رفت !به زور لبخند میزدم و به سختی جواب تبریک گفتنای دور و بریا رو میدادم. تا اینکه آقا دوماد بلاخره وارد شد. با دیدنش جا خوردم. موهای خرمایی رنگش رو بالا زده بود و چند تار ازشون تو صورتش ریخته بود. کت شلوار سورمه ای و اندامی تن کرده بود و کفشای ورنی همرنگ با کت و شلوارش پوشیده بود. کراواتشم مشکی و سفید راه راه بود. ابروهای مرتب و تمیز کردش ، چشمای درشت خاکستریش ، بینی قلمی مردونش ،پوست گندمی و بی عیبو نقصش، استیل مردونه و شونه های پهنش و قد بلندش یکم امید وارم کرد. تا اینکه لبای معمولی و صورتیشو تکون داد و گفت:

-خسته نباشی!

سرمو پایین انداختمو گفتم:

-ممنونم. شمام همینطور.

به دستور فیلمبردار پیشونیمو بوسید و دسته گل مصنوعی رز سرخو دستم داد.بهش نگاه میکردم و حرکاتش رو زیر نظر گرفته بودم. چشماشو ازم میدزدید و مدام با اقوام و مادرش هم صحبت می شد. کم کم از آرایشگاه بیرون رفتیم و سوار ماشین عروس که مدلش کیا اپتیما اس ایکس بود شدیم.سفید بود و یه سبد گل سرخ رو کاپوتش کار کرده بودن. داخل ماشین نشستم و در رو برام بست. کنار هم تو یه ماشین. فضای سنگینی بود. شیشه رو پایین دادم و گفتم:

-دارم خفه میشم.

-چیزی شده؟

از سوالش لجم گرفت و جواب دادم:

-کاش چشمامو میبستم تا 10 میشماردم و بعد باز می کردم و می دیدم اینا همش یه کابوسه و بس...

بهم نگاهی انداخت و با حالتی عجیب چند لحظه دستشو جلوی چشاش گرفت. انگار عصبی شده بود.

-میشه حرکت کنید؟

و چشمامو بستم. کم کم ماشین حرکت کرد. مسیر طولانی بود، اما تا وقتی که به باغ تالار رسیدیم هیچ حرف دیگه ای بینمون رد و بدل نشد.. همه دست میزدن و کل می کشیدن. از ماشین پیاده شدیم .یه گوسفند ابلق رو جلو پامون سر بریدن قیافم تو هم جمع شده بود و تمام جونم تو حلقم گیر کرده بود. به سختی نفس می کشیدم. به بهونه گرفتن دامنم از گرفتن دست داماد سر پیچی کردم.بعد از کلی حال و احوال تبریک گفتن و خوش آمد گویی نشستیم.صندلیاش برام آزار دهنده بود. همش پامو تکون می دادم و خودمو جا به جا می کردم.همه چیز یه طرف ،به زور لبخند زدنم یه طرف.نمی دونم چرا جای نمونه گیری آزمایش خون دیروزی بدجور می خارید. خلاصه همه چیز بد بود. صدای دی جی هم که بلند شد تو دلم بدتر قل قله شد. نیم ساعتی گذشت تا اینکه عاقد اومد و دفتر دستکش رو آماده کرد تا استارت بدبختی منو بزنه.اولین بار و دومین بار خوند و...

- عروس خانم، دوشیزه رُزا اصلانی .برای بار سوم میپرسم،آیا وکیلم شما را به عقد دایم و همیشگی آقای آمّین فلاحی در بیاورم!؟ با مهریه ای که قبلا عرض شد. یک جلد کلام ا... مجبد یک دست آینه و شمدان و 300سکه تمام بهار آزادی... عروس خانم آیا وکیلم؟

از کسی اجازه نگرفتم سوره نور نخوندم به هیچ چیز و هیچ کسم توکل نکردم...

-بله.

دوباره شلوغ شد. بین اون همه چهره شاد اشک های مامانم منو متوجه خودش کرد به سمتم اومد و بغلم کرد...

-الهی مامانت بمیره... الهی می مردم امروز و نمی دیدم یکی یدونه من... بمیرم مامان !بمیرم...

اشکام جاری شدن و مامانم رو محکم تو بغلم فشار دادم و تو گوشش گفتم:

-خدا نکنه دردت به جونم. چیکار میشه کرد تقدیرم این بوده. مامان؟

-جونم عزیزم؟

شدت گریم بیشتر شد و بلند تر گفتم:

-برام دعا کن... دعا کن دق نکنم...دعا کن امشب از زور این همه نامردی نمیرم.

-خدانکنه دخترم...

-خانم اصلانی؟

با شنیدن صدای آمّین خودمو از مامان جدا کردم و هر دو بهش خیره شدیم.

-بله آقا آمّین؟

آمّین نزدیک تر شد و گفت:

-من درکتون میکنم. تو رو خدا یه بار ازم دلخور نباشین.من واقعا قسطم چیزی نیست که شما فکر می کنید...

مامان که آرامش آمّین رو دید با حالتی تحدید آمیز گفت:

-ببین آقا با کلی سن دختر 21 سالمو بردی که بردی. اما اگه خم به ابروش بیاد یا حتی یه بار اشکشو ببینم انچنان بلایی سرت میارم که پشیمون شی. من دلم به تو و این وصلت راضی نبود فهمیدی؟

آمّین سرشو پایین انداخت و چیزی نگفت.مامان لبخندی مصنوعی پیشه کرد و به سمت مهمان ها رفت. به آمّین نگاهی انداختم و دوباره نشستم. آمّین به زمین خیره شده بود و کلافه بودنش کاملا مشخص بود. عاقد خطبه عقد رو خوند و بعد حلقه ها رو دستمون کردیم. آزونجا که آقا آمّین بار دومشون بود که قرار بود عسل بخورن بحث رو عوض کرد و مراسم انجام نشد. بعدم دفتر بزرگی رو روی پامون گذاشتن و کلی امضا کردیم. مراسم بزن برقص که شروع شد آمّین ناپدید شد.حتما نمیخواست به زور باهام برقصه. منم بلند شدم و توی جمع پی یه آشنا گشتم. با دیدن دختر عموم نازی لبخندی زدم و به سمتش رفتم.

نازی که میوه می خورد از جاش بلند شد و بغلم کرد.نازی ابروهای پر پشتی داشت و چشمای سیاه و پوستی گندمگون. هیکلشم از من درشت تر بود. اما بینی هامون و مدل لبامون کاملا شبیه بود.

-چته پس چرا انقدر داغونی نا سلامتی عروسیته...

-نازی اذیتم نکن. تو که خبر داری!

نازی سرشو پایین انداخت و گفت:

-چرا بابات اینجوری کرد؟ حالا چند سالشه؟

اشکامو پاک کردم و گفتم:

-متولد شصت و یکه تازه اونم به زور فهمیدم. باورت میشه تا امروز نمیدونستم اسمش آمّینه؟

نازی دستشو رو شونم گذاشت و گفت:

-اما خوش قیافست ها! خوش تیپه. اصلا هم معلوم نیست خیلی بزرگتره... استیلشم درست همونیه که دوست داشتی...تازه اختلاف سنی رو که دوست داشتی؟

-نازی چرت نگو...آخه 6 سال ،نه!؟ 8سال .اصلا 10 سال، نه دیگه 12 سال... تازه قبلا زن داشته یه بچه داره که پیش زن سابقشه.وای نازی الانه که بمیرم.

-تو که انقدرازین بدت میاد امشبو می خوای چیکار کنی؟ کارت سلامتم که نگرفتی حجله رو شاخشه... یارو که منتظر اجازه تو نیست! زنشی زیر نکاهشی باید ازش تمکین کنی!

آهی کشیدم و حالت تهوه شدیدی که داشتم بدجور آزارم می داد تا اینکه دیگه نتونستم تحمل کنم و بلند شدم و با عجله وارد سرویس بهداشتی ها شدم و پشت سر هم بالا میوردم. چیزی که نخورده بودم. فقط آب و زهر از معدم بیرون میومد....

-رُزا؟ خوبی؟ بذار برم به مامانت بگم بیاد...

-نه نازی ...برو پیش عمه لاله بگو زود بیاد...الان میمیرم بخدا...

-باشه. تو آروم باش.

تو آینه نگاه می کردم. دلم برای خودم و آرزو هام می سوخت.چه خیالاتی داشتم. چه دنیایی رو میخواستم واسه خودم بسازم. اما حالا اینجا تو توالتای تالار با رخت عروسی ایستادم و ...

-خانم اصلانی؟

با شنیدن صدای آمّین حالم بدتر شد و دو مرتبه بالا اوردم...

-آمّین صورتش رو چرخوند و گفت:

-نازی خانم بی زحمت رُزا رو کمک کنید بیاد تو ماشین. باید ببرمش دکتر.

نازی دستمال کاغذی دستم دادو کمکم کرد تا مانتو شلوارم رو بپوشم و شالم رو سرم کنم.کفشای راحت تری پا کردم و با کمک نازی تو ماشین نشستم:

-رُزا جون همرات بیام؟

سری تکون دادم و گفتم:

-نه برو خبر بده ازون طرف میرم خونه.

-خیلی خب...

صورت همدیگر رو بوسیدیم. آمّین به راه آفتاد.

-من حالم بهتره بریم خونه!

آمّین به من نگاهی انداخت و بدون هیچ جوابی به راه ادامه داد.

طبقه 8 ام پنت هوسی در زعفرانیه خونه داشت. بزرگ و مجلل. جهازمو عمه لاله و مامان و خاله فرناز چیده بودن. از در که وارد میشی یه راهرو پهنو کوتاست بعد از عبور از راهرو وارد حال و نشیمن میشی. آشپزخونه درست دست راسته. اپنو بزرگ. داخلش میز نهار خوری شیش نفرم بود و یخچال سایت بای سایت و فر گازم. تمام وسایل برقیمم رو کابینتا چیده شده بودن. تو حال دو دست راحتی رو به روی ال سی دی 42 اینچ قرار گرفته بودن و دوتا تابلو فرش منظره تو قابای طلایی رنگ رو دیوارا بودند. سه تا خواب درست رو به رو بودن حمام و دستشویی هم دست چپ. وارد اتاق خواب اولی از سمت راست شدم. 12 متری بود. انگار برای اتاق مهمان بود. اتاق دومی رو سیاحت کردم اتاق خواب منو آمّین بود. به سمت اتاق خواب آخر رفتم. یه تخت و کمد دیواری... در اتاق رو بستم و به سمت اتاق خواب خودمون رفتم. خسته و پریشون روی تخت نشستم. به گوشه ای خیره شدم و کلافه روسریمو از سرم در اوردم. صدای در زدن منو متوجه کرد.

-رُزا خانم؟

با سردی هر چه تمام گفتم:

-بیاین داخل...

آمّین بدون اینکه حتی نگام کنه خیلی جدی و رسمی گفت:

-ببینید یه حرفایی باید از همین اول گفته بشه.

-بله گوش میدم.

آمّین پشت به من روی تخت نشست و گفت:

-خانم اصلانی...من علاقه ای به شما ندارم. پس این بی علاقگی حس دوطرفست. منو محکوم نکنید چون منم قربانی زیاده خواهی های اطرافیانم شدم. اینو بدونید نه حالا و نه هیچوقت ما زن و شوهر نخواهیم شد.اصولا از خانم ها خاطره خوشی ندارم .از 3 سال پیش تا الان زن ها توی زندگی من جایی ندارن.من متاسفم که این اتفاق براتون افتاد.

-آقا آمّین؟

به پشت سرش نیم نگاهی کرد . پرسیدم:

-پس اگه که میشه طلاقم بدین؟! حسن نیتتونو اینجوری ثابت کنید.

کامل به سمتم برگشت و گفت:

-نه ممکن نیست... اگه قرار به جدایی باشه همون اول نباید این اتفاق می افتاد .اگه جدا بشیم اوضاع خونوادهامون به هم میریزه . در ضمن من یه بار جدا شدمو حالا همه منتظرن که ببینن مقصر خراب شدن زندگی قبلیم کی بوده من یا پروانه...

-اما ...

آمّین بلند شد و گفت:

-اینجا راحت بخوابید. من تو اتاق مهمان میخوابم. اگه چیزی خواستین یا مشکلی پیش اومد اونجام.

و این بار صدای بسته شدن در بود که توی اتاق تنین انداز شد.

باید یه فکر درست و حسابی میکردم. آخه اینجوری که نمیشه! من قراره کلفتش باشم؟ تا چند سال؟ من همش 21 سالمه...اگه میشد راضیش کنم که ازش جدا بشم خوب بود...اما نه محکم حرفاشو زد. از طرفیم راست میگفت. اگه میشد فرار میکردم یا اینکه ... چمی دونم. بدبخت شدم رفت. اینا همه نفرینای بهرادن... وقتی به خواستگاری بهراد جواب منفی دادم اینجوری شد. آهش گرفتم. بهراد پسر خوبی بود. مودب و خانواده دار. تحصیل کرده بود. چون قیافه نداشت و یکمم خسیس بود رهاش کردم. البته بابام که عمرا قبولش نداشت. مامانمم تو کل 7 ماهی که باهاش بودم فقط حرص میخورد که این پسره وصله ما نیست. خلاصه" نه "زیاد اومد تو این رابطه. وقتی از هم جدا میشدیم گفت:

-خداکنه یکی همونجوری که میخوای؛ پولدار و خوش تیپ برات پیدا شه و همه قبولش داشته باشن اما دوسش نداشته باشی و اونم دلش پیشت نباشه. تا بفهمی ارزش محبت خیلی بیشتر از چیزای ظاهریه!

واقعا حالا میفهمم. کاش میشد آمّین رو دوست داشته باشم یا اینکه حداقل اون سعی می کرد دلمو به دست بیاره... وای نه توبه. مرتیکه فسیل! قیافش تو سرش بخوره پولشم تو کمرش !معلوم نیست زنشو چیکار کرده که یه سالم نتونسته باهاش سر کنه!

سرمو روی بالشت گذاشتم و چشمامو بستم.دیگه جونی تو تنم نبود.نمیدونم کی خوابم برد...

اما این خواب با صدای زنگ موبایلم حسابی به هم ریخت... خواب آلود به صفحه گوشی نگاه کردم. عمه لاله بود...

-بله عمه؟

-خوبی تو دختر؟ نگرانتیم ! چی شد وسط عروسی؟ نازی چی میگه؟ جریان چیه؟

با صدایی پر از خنده گفتم:

-عمه واسا یه دقیقه... هیچی نیست یکم استرس حالمو بد کرد الانم خوبم. خواب بودم.

عمه با کسی پچ پچ کرد و گفت:

-نازی میگه چه خبر؟

چشمامو ماساژ دادم و گفتم:

-همه چیز خوبه عمه نگران نباش...

عمه خندید و گفت:

-مبارکا باشه عروس کوچولو...

بلند و کلافه گفتم:

-عمه خوابم میاد... اَه...

-خب بابا اینجا همه نگران بودن خواستیم حالتو بپرسیم. مراقت خودت باش عزیز عمه...

-چشم... فدای شما شب بخیر...

گوشی رو طبق عادت زیر بالشتم گذاشتم و تو فکر عمه رفتم... داشتن یه عمه مجرد خیلی حس خوبی بود. اونم عمه لاله که همه چیز منه... کلا دوستام تو خانواده و فامیلن... عمه لاله و نازی ... خیلی دوستشون دارم! چشمام رو بستم تا شاید دوباره بتونم بخوابم و موفق بودم...

-تو فقط ماله منی تو فرشته دوست داشتنی

نمیتونی بد بشی تویی که ماه منی...

سرم سنگین بود صدای آهنگ جدید ادوین گروه بلک کت منو وادار به بیدار شدن کرده بود. با همون مانتو و شلوار خوابیده بودم. به سختی بلند شدم و تی شرت یقه هفتم رو تنم کردم . بلند بود و لیمویی رنگ. چاپ های گل رز زیبایی داشت. ساپرت مشکی رنگم رو پوشیدم و صندلهای سفید رنگم رو به پام کردم. موهام و آرایشم هنوز همونجور بودن. گوشی مبایلم رو تو دستم گرفتم و وارد حال شدم. آمّین رو به روی تلویزیون نشسته بود. رکابی مشکی رنگی پوشیده بود و شلوار راحتی آدیداس مشکی پا کرده بود. با دیدن بازو های بزرگش لبخندی زدم و چشم هامو درویش کردم.

-صب بخیر...

آمّین که تازه متوجه من شد کنترل تلویزیون رو روی میز گذاشت .

-بیدارتون کردم؟

خمیازه ای کشیدم و گفتم:

-راستش آره. اما مهم نیست. صبحونه خوردین؟

-نه،زیاد اهلش نیستم.

شونه ای بالا انداختم و وارد آشپز خونه شدم. با چای ساز به سرعت چای دم کردم و پنیر و نون تست و مربا و کره رو روی میز گذاشتم.

-چای که میخورین؟

-بله ممنون میشم.

توی فنجونای چینی سفیدم چای ریختم و روی میز گذاشتم. آمّین مقداری مربا و نون خورد و چایش رو یه نفس سر کشید. به ساعت مچی استیل توی دستش نگاهی انداخت و گفت:

-من باید برم. نیم ساعت دیگه کلاس دارم. شما چیزی بیرون نمیخوای؟

متعجب گفتم:

-کلاس چی میرین؟

آمّین لبخند زنان گفت:

-دانشگاه میرم.

-خوش بحالتون. منم کارشناسی ارشد قبول شدم. اما خب... رشتتون چیه؟

آمّین لبخندش بزرگ تر شد و گفت:

-مدرس ریاضیاتم. برای تدریس دانشگاه میرم.

توان جواب دادنم نبود. به آمّین خیره شده بودم و لقمه تو دهنم ماسیده بود.

-اما بابا گفت کارخونه نساجی دارین؟

سری تکون دادو گفت:

-بله همینطوره. من اونجا مدیر عاملم. اما شغل دومم تدریسه. دکتری علوم ریاضی دارم.

لقمه توی دهنمو به زور قورت دادمو فقط به آمّین نگاه میکردم. آمّین با دیدن حالم. از آشپزخونه بیرون رفت. باور کردنی نبود. پس انگاری این یارو خیلی آدم حسابیه!

چند دقیقه ای تو همون احوال گذشت تا صدای زنگ گوشیم منو متوجه کرد:

-بله؟

-رُزا جان خوبی مامان؟

-مامان؟ ممنونم. تو خوبی؟

-بد نیستم. دخترم اوضاع چطوره؟

-خوبه!

-دیشب اذیت شدی؟

نباید میفهمید که جریان چیه! اونوقت غصش بیشتر میشد.

-دیــــشـــــــــب بد نبود... ولش کن مامان. بابا در چه حاله؟

-خدا مرگش بده تو اتاق کارش داره حساب پولاشو میکنه.

-مامان حرص نخور...خدا رو شکر که حداقل اوضاع من خوبه. میگن عشق بد از ازدواج اگه به وجود بیاد موندگار تره...

مامان آهی کشید و گفت:

-اگه به وجود بیاد...! بمیرم که تقدیرت مثل خودم سیاهه دخترم!

مامان هم قربانی یه ازدواج اجباری بود...

-کاری نداری؟ مامان من مجبورم قطع کنم

-نه عزیزم. مراقب خودت باش وقت شد میام دیدنت.

-حتما بیا. خدافظ

-خدافظ.

با دیدن آمّین کنار اپن سرمو پایین انداختم.

-مرسی که راز داری کردی!

جوابی ندادم و میز رو جمع کردم. کت و شلوار عسلی آمّین تو تنش خیلی بهش میومد. آمّین بدون خداحافظی بیرون رفت.

نمیدونستم واسه نهار بر میگرده یا نه اما ترجیح دادم یه چیزی درست کنم. نه بخاطر اون، بخاطر اینکه مشغول بشم و فکرو خیالات بد سراغم نیاد. پیاز هارو خورد کردم و با مرغ و هویج تفت دادم تا بوی زخمش بره. بعدم بخار پزشون کردم تا موقعه سرخ کردن راحت تر باشم. برنجی که از قبل خیسونده بودمو چلوکش کردم و زرشک هارو هم شستم و آماده کردم. برنج زعفرونیمم آماده شده بود و مشغول سالاد درست کردن شدم.تا اینکه گوشیم زنگ خورد...

-بله؟

-سلام رُزا خوبی؟

با شنیدن صدای نازی لبخند زدم و گفتم:

-چطوری تو؟

-مرسی. چه خبر دیشب چی شد؟

-نازی به معنای واقعی بیچاره شدم.طرف زخم خوردست. از زنا بدش میاد. اونم مثه من به اجبار بزرگتراش ازدواج کرده. اونم منو نمیخواد...

-پس با این حساب...

-آره نازی دیشب رفت تو اتاق مهمان خوابید.

-حالا میخوای چیکار کنی؟ اگه اونم یه ذره دلش بود میشد یه کاری کرد اما حالا دو تا آدم مخالف هم افتادین باهم... باید یه فکری کرد.

-آره میدونم. اما چه فکری؟ میگه اسم طلاقو نیار...

-ای بابا... بیا ببینمت. اینجوری نمیشه که. باید باهم بشینیم یه فکری کنیم.

-آره. ببین فردا عصر بیا بریم یه جایی با هم حرف بزنیم. خب؟

-باشه پس تا فردا.

-فعلا...

قطع کردم و سالاد شیرازیم رو روی میز گذاشتم. دو تا بشقاب گذاشتم و کم کم غذا هارو روی میز اوردم. دوتا ظرف کوچیک ماست هم گذاشتم و بعد از کشیدن اولین کفگیر صدای باز شدن در اومد...

آمّین با قدم هایی آروم در حالی که متعجب بود به سمت آشپزخونه اومد و عمیق بو کشید...

-خیلی وقته تو این خونه ازین بوها نیومده.

با شنیدن این حرف لبخندی زدم و گفتم:

-بفرمایید تا سرد نشده.

آمّین بدون کمترین تعللی کتش رو روی صندلی آویزون کرد و مشغول خوردن شد. با متانت و مردونه لقمه میزد و با لذت و آروم میخورد. غذاش که تموم شد بلند شد و در حالی که به سمت اتاق می رفت گفت:

-ممنون...

-نوش جان.

سفره رو جمع کردم و ظرفا رو شستم. برای شستن موهامو سر و صورتم وارد حمام شدم و دوش گرفتم. حولمو پوشیدمو از حموم بیرون اومدم. آمّین در حال کار کردن با لپ تاپش بود. زمانی که متوجه من شد سرش رو بالا اورد و انگار که نامحرم دیده باشه سرشو به سرعت پایین انداخت. وارد اتاق شدمو همون لباسای صبحو پوشیدم و روی تخت دراز کشیدم و توی فکر رفتم. اصلا امیدی به این ازدواج نیست. نه بهم سلام میکنه،نه ازم خداحافظی میگیره، نه باهام حرف میزنه! دیروز فکر میکردم برای به دست اوردنم تلاش میکنه و سعی میکنه راضیم کنه اما امروز میبینم که اون از من ناراضی تره...

تاق باز خوابیدم و دستمو زیر سرم گذاشتم.کم کم پلکام سنگین شد و خوابم برد. حدودا ساعت 5بعد از ظهر بود که بیدار شدم.وارد حال شدم. انگار آمّین هم خوابیده اما با دیدن در باز اتاقش فهمیدم که، نه خونه نیست.

وارد اتاق شدم. یه چمدون خاکستری اونجا بود. نمیدونم چرا کنجکاو شدم. به سمت چمدون رفتم و زیپش رو باز کردم.چند تا آلبوم توش بود. آلبوم اولی آلبوم عروسیش بود. نمیشد از توی اون همه آرایش تشخیص داد اما پروانه بیشتر جذاب بود تا زیبا! آمّین زیاد تغییر نکرده. فقط موهاشو کوتاه کرده و یکم لاغر تر شده.مدل فیگوراشون خیلی قشنگ بود. اما متعجب بودم که چرا اصلا حسودیم نمیشد. آلبوم بعدی رو برداشتم. عکسای خانوادگی بود.اما تمام جاهایی که پروانه بود رو قیچی کرده بود. دخترش خیلی ناز و تپل بود. اما از عکسای آتلیه ای بعدی فهمیدم که این دختر بچه الان حدودا چهار سالشه. چشمای گیرا و ناز و خاکستری رنگش و لپای برجسته و موهای خرماییش. عین باباشه...

از ترس اومدن آمّین به سرعت چمدون رو بستمو وارد حال شدم. ای بابا خونه داری هم دردسره ها... باید شام درست کنم. من که اصلا حال ندارم. یه ماکارانی درست می کنم.بعد از دم کردن ماکارانی پای تلویزیون کمی موزیک ویدیو دیدم و ساعت هشت بود که تاپ تن شروع شد و آهنگای مورد علاقم همه انتخاب شده بودن. دوباره صدای در اومد و آمّین وارد خونه شد. ازش نپرسیدم کجا بوده. منم بی توجهی کردم که فکر نکنه جایی خبریه. ساعت 9 بود که میزو آماده کردم ...

-بفرمایید شام.

آمّین از اتاقش بیرون اومد . با دیدن ماکارانی خوش رنگ و عطرم لبخندی زد و گفت:

-آشپز خوبی هستین...

تو دلم گفتم:

-آره دیگه. زن که نیوردی. آشپز اوردی...

لبخند اجباریم رو به لب نشوندم و گفتم:

-نه زیاد! به قول خودتون خیلی وقته تو این خونه ازین خبرا نبوده. حالا عادی میشه.

آمّین سر میز نشست و کامل شامشو خورد و ظرفا رو از روی میز جمع کرد.

-شما استراحت کن. من می شورم.

چونه نزدم و از آشپزخونه بیرون رفتم.کمی نشتم و غرق در افکارم به تلویزیون خیره شدم.

-ببخشید اینو میگم...

با شنیدن صدای آمّین نگاهی بهش انداختم و ادامه داد:

-خانما خیلی زود با موقعیتشون کنار میان. مطمئن نیستم، اما امروز بعد از اینکه فهمیدین من استاد دانشگامو ...چطوری بگم به اندازه خودم آدم حسابیم شاید دلتون یکم نرم شد...

عصبی گفتم:

-نه اینطور نیست. من فقط تعجب کردم.

آمّین پوزخندی زد و گفت:

-چرا همینطوره! وگرنه شما که انقدر از من بدتون میومد که دیشب با دیدنم بالا میوردین، چه دلیل داره غذا های رنگ و وارنگ برام بپزید؟ اما باید بگم من با این چیزا رام شما نمی شم. شما قدرت به دست اوردن منو نداری!

ابروهامو بالا انداختمو خیلی داغون گفتم:

-متاسفم که راجع من همچین فکری کردین!

آمّین روی کاناپه نشست و با بی رحمی ادامه داد:

-من زنا رو خوب میشناسم. واسه پول و امکانات و موقعیت و داشتن رفاه هر کاری می کنن.

-شما منو نمیشناسی. شما هر چی داری پیش کش خودت! همین قدر که شعور نداری کافیه تا بیشتر از دیشب حالم ازت بد شه...

از جام بلند شدم و پا کوبان و با قدمایی بلند به سمت اتاقم رفتم اما قبل از بستن در گفتم:

-برام سوال بود چرا زنت یه سال نشده ولت کرده رفته. اما حالا جواب سوالمو گرفتم.

و محکم درو به هم کوبیدم.

نمیدونم چرا اما یهو بدجوری دلم شکست. چرا راجعبم همچین فکری کرد؟! من که فقط میخواستم سرمو گرم کنم. رو به روی میز آرایشم ایستادم و به آینه خیره شدم. اشکام دونه دونه پایین میومدن و کم کم هق هق هم همراش شد. بین اون همه صدا و زاری صدای زنگ مبایلم رو از بیرون اتاق شنیدم. با عجله به سمت در رفتم و درو باز کردم و دیدم گوشیم رو میز روبه روی آمّین دوان دوان به سمت گوشی رفتم و بدون کوچیک ترین توجهی به آمّین روی مبل نشستم و جواب دادم:

-بله؟

-سلام رُزا. مهدی ام.

نفسمو آروم کردم و سعی کردم ناراحتیمو پنهون کنم.

-سلام مهدی...

یه آن متوجه برگشتن ناگهانی آمّین به سمتم شدم اما بی توجه ادامه دادم:

-خوبی ؟ نامرد کم پیدایی؟

-ممنون... دستت درد نکنه دیگه نامردم شدیم. البته حق داری. بخدا شرمنده نتونستم عروسیت بیام.

قلبم دوباره درد گرفت و صدام بهم ریخت...

-نه طوری نیست... دلم برات تنگ شده! نیومدی تهران؟

-بخدا منم همینطور...چرا 2-3 ساعته رسیدم. شوهرت خوبه؟ زندگی بر وقف مراده؟

یه نگاه به آمّین انداختم و یه فکر شیطانی و عجیب اومد تو فکرم...

- اگه میشه بعدا حرف بزنیم مهدی جونم. حالا اس میدم به نازی .

-به نازی چرا؟ جریان چیه؟ اتفاقی افتاده؟ انگاری حالتم خوب نیست...

-مهدی جان عزیزم شبت بخیر...

-باشه نگو...شبت بخیر.

گوشی رو قطع کردم و باقی مونده اشکای روی گونم رو پاک کردم. آمّین مدام بهم نگاه میکرد اما نه مستقیما. میدونم باهات چیکار کنم. مردتیکه خود خواه. پامو رو پام انداختم و به نازی اس ام اس دادم:

-سلام نازی . مهدی زنگ زد بهم . جریان ازدواجمو کامل براش توضیح بده و بگو به کمکش نیاز دارم. تو رو خدا فقط تو و داداش می تونید به دادم برسید!

جواب اومد:

-باشه عزیزم. بلاخره داداش مهدی بزرگتره حتما میتونه کمکت کنه.نگران نباش.

نیم ساعتی گذشت و صدای اعلان اس ام اس تکرار شد. به گوشیم نگاهی انداختم:

-رُزا جان خیلی ناراحت شدم. آبجی گلم کمکت می کنم. فقط غصه نخور. فردا میتونی بیای خونمون؟

برای مهدی فرستادم:

-اتفاقا با نازی قرار گذاشتیم همو ببینیم. باشه من فردا میام داداشی. ساعت 4 عصر اونجام.

آمّین برای خودش تو این مدت چای دم کرده بود و داشت چای می خورد. دلم می خواست اما تو دلم قسم خوردم که دیگه نه باهاش حرف بزنم، نه غذا بپزم، نه حتی بهش محل بزارم. ساعت یک بود. از جام بلند شدم و برای خوابیدن به اتاقم رفتم اما نمی خوابیدم. مدام به این فکر می کردم که یه جوری وادارش کنم طلاقم بده. یا اینکه به خاطر حرفای امشبش ب پام بیوفته...

ساعت 10 صبح بود که بیدار شدم. دعا دعا میکردم آمّین خونه نباشه. رو به روی آینه ایستادم و موهامو شونه کردم و به سمت یه طرف گیسشون کردم. از اتاق بیرون اومدم. آمّین اصلا متوجه من نبود. انگار چیزی ذهنشو مشغول کرده بود. رو صندلی نشسته بودو با فنجون چای روبروش بازی می کرد. بدون سلام کردن درو محکم بستم تا متوجه بیرون اومدنم بشه. موفق بودم چون یهو تکون خورد. به سمت سرویس بهداشتی رفتم. کمی بعد که بیرون اومدم دیدم کت شلوار خاکستریشو تن کرده و داره چند تا کتاب از رو اپن تو سامسونتش میزاره. بدون اینکه محل بش بزارم وارد آشپزخونه شدم. اصلا رو مود صبحونه نبودم. از تو یخچال یه لیوان شیر برداشتم و یه نفس سر کشیدم که یهو صدای تلفن تو خونه پیچید.آمّین گوشی رو برداشت:

-بله؟ ... ممنون. بله بله راهنماییشون کنید بیان بالا.

گوشی رو گذاشت و گفت:

-نگهبان بود. مادرت و بابات اومدن.

سری تکون دادم و در ورودی رو باز گذاشتم. با عجله به سمت اتاقم رفتم و یه رژ یه مداد تو چشمام کشیدم.

-بفرمایید... خوش اومدین.

با شنیدن صدای آمّین فهمیدم که اومدن تو. باعجله بیرون رفتم و بی هیچ مقدمه ای مامانمو بغل کردم.

-مامان...

مامانم من رو محکم تو بغلش گرفته بود و بغض گلوش نمی ذاشت چیزی بگه. بمیرم واسش اگه می فهمید که چی سرم اومده دق می کرد.

بابا به سمتم اومد و پیشونیم رو بوسید. اما من به سختی خودمو کنترل میکردم که تو صورتش توف نکنم. همیشه با زور گویی هاش منو آزار می داد. مامان رو پیر کرد.حالام که زندگی منو داد به باد فنا!

-بفرمایید بشینید.

آمّین رو به من گفت:

-خانمم چای تازه دمه بی زحمت بریز واسه بابا اینا...

لبخند مصنوعی زدمو گفتم:

-باشه عزیزم.

بعد از اوردن چای میوه هارو شستم و تو ظرف گذاشتم و واسه مامان اینا بردم. واسه نشستن دنبال جا بودم که آمّین کنارش برام جا باز کرد برام آغوشش رو باز کرد و گفت:

-بیا پیش خودم...

آب دهنمو به سختی قورت دادم و به سمتش رفتم.

کنارش نشستم و آمّین دست هاشو دور شونم حلقه کردو منو به خودش چسبوند. یهو تنم گر گرفت.نفس عمیقی کشیدم و سرمو برای دیدن چهرش بالا اوردم. لبخندی زد و گفت:

-برات میوه پوست بکنم؟

سرمو به معنی نه تکون دادم. بابا طبق معمول بحث نساجی رو پیش کشید و با آمّین گرم گفتو گو شدن. منو مامانم به هم نگاه می کردیم و حرص می خوردیم. اما یه چیزو تو اون لحظه فهمیدم. اینکه مامانم دیگه خیالش از بابت من راحت شده بود. خدا رو شکر می کنم . چون بابام به اندازه کافی رو مخش هست. به مامان لبخندی زدم و دوباره سنگینی دستای مردونه آمّین منو یه حال بدی کرد. لامسب چقدرم داغه! دوباره استرسم زیاد شد و حالت تهوه بهم دست داد. دیشب آمّین می گفت با دیدنم اوردی بالا پس واسه این می گفت... با به یاد اوردن این حرفش یهو خندم گرفت و نگاش کردم. خندید و با لحن مهربونی گفت:

-چیه عزیزم؟

چشامو ریز کردم وبا طعنه گفتم:

-میگم آمّین جان شما تیپ و قیافتم به بازیگرا میخوره ها؟

آمّین که متوجه متلکم شد زدش به شوخی خنده و گفت:

-ممنونم. شمام به درد مانکن شدن میخوری ها؟ میگم موهاتو این سری تیره بکنی بهتره. بلوند دیگه مد نیست. مانکنا همه دیگه زدن تو کاره مشکی...

مثلا خواست بگه موهاتو رنگ کردی ... از حرفش من و بابا و مامان زدیم زیر خنده. مامان گفت:

-پسرم موهای رُزا مادر زاد روشنن.اوایل صورتشم خیلی کک و مک داشت اما به مرور زمان خوب شد. موهاشم روشن تر از این بود.

بابا ادامه داد:

-واسه همین اسمشو گذاشتم رُزا. چون مثل زیبای خفته بود اسمش رو گذاشتیم رُزا

آمّین که کلی ضایع شده بود دستاشو از دور شونم برداشت و تکیه داد و گفت:

-میگم بابا نظرتون چیه دستگاهای جدید کارخونتون رو کم کم راه اندازی کنیم؟

بیا ! بحثو عوض کرد.یک ساعتی شد تا اینکه بابا اینا رفتن. بعد از بسته شدن در آمّین کتش رو در اوردو وارد اتاق شد.چندی بعد با لباس های راحت تو خونه ای اومد تو حال. گوشیش رو برداشت و با کسی صحبت کرد و عذر خواهی کرد که نتونسته واسه جلسه بیاد. مهمون داشته و ازین حرفا.

از جام بلند شدم که نهار بپزم یاد قولی که به خودم دادم افتادم. لپ تاپمو اوردم و پروفایلمو تو فیس بوک چک کردم و چندتا چت از دوستامو جواب دادم تا حدودا ساعت 1بعد از ظهر شد. از تو کابینت یه کیک برداشتم و با آب پرتقال تو سینی گذاشتم و رفتم تو اتاق. اصولا برام مهم نبود چی میخورم. مهم این بود که سیر باشم. بعد از خوردن اومدم سینی رو بیرون ببرم که صدای زنگ در اومد. آمّین کتابشو روی میز گذاشت و در رو باز کرد:

-ممنونم.به سلامت.

دو پرس غذا تو دستش بود و وارد آشپز خونه شد.

-اگه گرسنه ای...

نذاشتم چیزی بگه و پریدم تو حرفش...

-نه سیرم... البته شرمنده ها !فردا نگی داری ناز میکنی تا منو به دست بیاری؟! جدی جدی سیرم.

آمّین خیلی سعی کرد جلوی لبخندشو بگیره اما موفق نشد...

-باشه... هر جور راحتی.

سهم منو تو یخچال گذاشت و نشست و با خیال راحت باقالی پلو با ماهیچه اش رو خورد. منم ظرفا رو شستم و رفتم تو اتاقم. یه دست کت شلوار فیروزه ای مجلسی تنم کردم و یه آرایش ملایم انجام دادم و مانتو پاییزمو تنم کردم. به ساعت نگاهی کردم تازه 2 بود. اما دیگه تحمل نداشتم. کیفمو رو شونم انداختم و از اتاق بیرون اومدم.

آمّین از دستشویی بیرون اومد و با دیدنم کمی ایستاد و بعد حوله به دست روی کاناپه نشست. دفترچه تلفن رو برداشتم و به دنبال شماره آژانس گشتم.

-الو. سلام خسته نباشید. یه ماشین میخواستم واسه اشتراک 3005به اسم. اصل...یعنی فلاحی. میرم نیاوران.

خواستم بگم. اصلانی. یادم رفته بود که حالا دیگه خانم فلاحی شدم... خاااک بر سرم. مردشور زندگی کردنمو ببرن. خیر سرم شوهر کردم.

10 دقیقه ای گذشت . اژانس اومد و نگهبانی اطلاع داد. با عجله بیرون رفتم اومدم درو ببندم که آمّین پرسید:

-کجا میری؟

چشمامو چرخوندمو گفتم:

-خونه نازی اینا...

و درو محکم بستم. وارد آسانسور شدم و کمی بعد تو ماشین بودم. آدرس کامل و دقیق رو دادم . بعد از رسیدنم به خونه عمو، زن عمو لنا و عمو منوچهر کلی تحویلم گرفتن و کلی پذیرایی کردن. حقیقتش گرسنم بود و بیشتر شیرینی ها رو خوردم.

نازی دستمو گرفت و گفت:

-رُزا جون بیا بریم تو اتاق تا مهدی ام بیاد...

- وای مگه خونه نیست؟ دلم کلی هواشو کرده!

-نه از صبح که رفته سر ساختمون تا حالا نیومده. اما حتما میاد.

با نازی وارد اتاقش شدیم. نازی منو روی تخت نشوند و گفت:

-بگو ببینم چه خبر؟

سرمو تو دستام گرفتم و بغضم ترکید.

-نازی...من چیکار کنم؟

نازی دستامو گرفت و گفت:

-نگاه کن! پرستار مملکت! اشکاشو! رُزا؟

-نازی من اینجوری نمیتونم... بخدا نمیشه... دق میکنم!

نازی هم کم کم قیافش در هم شد و همراه بامن گریه می کرد. که ناگهان در باز شد. مهدی با سینی نهارش تو دستش اومد تو. با دیدن من سینی رو روی میز تحریر گذاشت و به سمتم اومد. از جام بلند شدم تو یه حرکت خودمو تو آغوشش غرق کردم.

-داداشی...

و بین گریه هام و هق هق هام گفتم:

-دیدی بابام بام چیکار کرد؟

مهدی محکم بغلم کرد و گفت:

-آروم باش آبجی کوچولو. آروم همه کسم.

سرمو از رو سینش برداشتم و بهش نگاه کردم. قد مهدی بلند بود و لاغر اندام بود. شونه هاش پهن بود اما هیکلی و درشت نبود. موهای مجعد و بلندی داشت و چشم و ابروی مشکی و بینی قلمی و خوش فرم. لب و دهنشم خوب بود فقط اینکه یه کوچولو، س و ز رو، بد تلفظ میکرد.

-مهدی دیشب بحثمون شد!

مهدی کنارم رو تخت نشست و گفت:

-چرا؟

-من واسه سرگرم بودنم غذا درست میکردم آقا میگه تو واسه اینکه من موقعیتم خوبه و استاد دانشگامو کارخونه دارم میخوای دلمو به دست بیاری! میگه زنا همشون همینطورین زود همه چیزو برای خودشون حل میکنن...

مهدی پیشونیشو خاروند و گفت:

-حتما زنی رو با این اخلاقیات شناخته که درمورد توام اینجوری فکر کرده.

اشکامو پاک کردم آب بینیمو بالا کشیدم...

-خب زن داشته. طلاقش داده. یه سالم باش سر نکرده! یه بچه ازش داره!

-بچه کجاست؟

-پیش مادرش.

-نمیدونستم والا... چرا جدا شده؟

-نفهمیدم. حتما بخاطر این اخلاقاش دیگه! همش رو اعصابه. ازش متنفرم. اسکل خنگ! اگه سر و کلش پیدا نشده بود الان داشتم زندگیمو میکردم.

مهدی غذاشو از رو میز برداشت و گفت:

-بذار یکم فسفر جذب کنم یه فکر حسابی کنیم.

لبخندی زدمو گفتم:

-نوش جونت.تازه بدتر اینکه طلاقمم نمیده. میگه اگه جداشیم خانواده هامون صدمه می بینن. یه جورایی ما قوربونیه روابط اونا شدیم با جدا شدنمون گاو نُه مَن شیر میشیم...حق با اونه.

مهدی به من نگاه کرد و گفت:

-پس باید باهم کنار بیاین...نمیشه که طلاق بگیری. باید یکم تلاش کنی!

با صدای بلند گفتم:

-برو بابا... دوستش ندارم...میفهمی؟ ازش بدم میاد. خودخواهه، 12 سال ازم بزرگ تره، یه بچه داره، قبلا ازدواج کرده! اون با آرزوهای من هیچ سنخیتی نداره..

-مهدی کمی آب خورد و گفت:

-کس دیگه ای رو دوست داری؟

-نه بابا. اصلا!

-پس سخت نیست که باهاش کنار بیای. عشق بعد از ازدواج به وجود میاد. مگر اینکه دلت جایی دیگه باشه. اینو از من داشته باش ... تو دیر یا زود نسبت بهش علاقه پیدا میکنی. عکسشو دیدم. مرد مقبولیه. اصلا هم معلوم نیست که 12 سال ازت بزرگتره. زن سابقش که رفته پی زندگی خودش بچشم که با زنست! تویی و شوهرت...اما اون شکست خوردست. باید کمکش کنی تا دوباره از رو زمین بلند بشه...

نفسمو با صدا بیرون دادم و گفتم:

-آقای خان داداش ؛تو باید کمکم کنی. من واسه این اینجام.

مهدی لقمه ای بزرگ تو دهنش گذاشت و گفت:

-به خدا هر کاری بتونم میکنم.

-قسم خوردی ها!؟

-باشه بابا...قسم خوردم. اما باید فکر کنیم!

-ببین مهدی. من باید بچزونمش. باید کاری کنم که دیگه نتونه تحملم کنه و خودش دو دستی بیاد طلاق نامه رو امضا کنه... حالا تو اینجا چه کاره ای؟! تو باید نقش دوست پسره منو بازی کنی! به همین راحتی...

مهدی لقمه رو به سختی قورت داد و گفت:

-چه غلطی کردم قسم خوردم ها...

خندیدم و گفتم:

-حالام واسه شروع با نازی میریم بیرون. نازی دو سه تا از لباسا و شالاشو بهم قرض میده ما دوتایی با هم میریم حیات وحش و یه دوسه جای دیگه با هم عکس میگیریم. بعد عکسا رو پست میکنیم واسه آمّین.

مهدی ابروهاشو بالا انداخت و گفت:

-ول کن بابا شر میشه...

-مهدی اگه کمکم نکنی من تو اون خونه میپوسم. تو که نمیخوای یه عمر پشیمون باشی که امروز میتونستی به دادم برسی و هیچ کاری نکردی!

- بابا نهال بفهمه نصفم میکنه.

همین اول براش توضیح بده که بعدا شاکی نشه.

نازی خندید و گفت:

-راضی کردن نامزد مهدی با من. نهال زیادم سخت گیر نیست. البته چیزیم نیست که اون بخواد بفهمه! بین خودمون باشه بهتره!؟

مهدی با دهنی پر عاجزانه سری تکون داد و دقایقی بعد با کلی لباس رنگارنگ راهی عکس گرفتن شدیم. تا ساعت 9 شب درگیر لباس عوض کردن بودم و عکس گرفتن. آخرین عکسو تو رستوران در حالی که دستای مهدی تو دستم بود گرفتم. نازی عکسا رو نگاه میکرد و لبخند زنان گفت:

-ولی خدایی بهم میاین ها!

منو مهدی به هم نگاه کردیم زدیم زیر خنده زدم تو پیشونی مهدی و مهدی زد پس گردنم. من و مهدی ازینکه جز خواهر و برادر بهم نگاه کنیم خندمون گرفته بود. منو مهدی و نازی همه چیز هم بودیم. سه تا خواهر و برادر که مهدی همیشه در حقمون بزرگتری کرده. با هم بزرگ شدیم. مهدی 6 سال از ما بزرگتره اما همیشه از پدر بهمون نزدیک تر بوده. بعد از خوردن شام نازی رو خونه رسوندیم و منو مهدی واسه عملی تر شدن نقشه با هم راهی شدیم. نقشه کشیدیم که خودمو به حال بدی بزنم و مهدی منو تو بغلش ببره تو اما وقتی رسیدیم دیدم آمّین مونده تو تراس. نقشه عوض شد. عمدا زیر نور محوطه نگه داشتیم. از ماشین پیاده شدم و چند قدم برداشتم به سمت ورودی تا 10 شمردم.

-رُزا؟

به پشت سرم نگاه کردم به سمت مهدی برگشتم.

مهدی کامل از ماشین بیرون اومد و منو بغل کرد. و تو گوشم گفت:

-ببین تا کجا خم شده رو به بیرون.

خندیدمو گفتم.

-ای مُرد شور مُرده هاتو ببره... چه چشایی داری؟!!

مهدی خندید وگفت:

-فکر میکنی کارمون درسته؟

-مهدی بس کن داداش.حالا ماچم کن تا برم!

مهدی گونمو بوسید و تو صورتم دست کشید و در حالی که داشت آمّینو رصد میکرد گفت:

-خدا به خیر کنه...شب بخیر.

از مهدی جدا شدمو رفتم داخل ساختمان نگهبان جلوم خم و راست شد و خوش امد گفت. به سمت آسانسور رفتم. تو طبقه 6بود. یکم منتظر موندم. در آسانسور که باز شد با دیدن آمّین جا خوردم.

-دور اومدی؟

بدون اینکه نگاش کنم گفتم:

-شام بیرون بودم.

آمّین یکم این پا و اون پا کرد و گفت:

-چه عموی جوونی داری!

بلند خندیدمو گفتم:

-عموم از بابام بزرگتره. بعدم من با عموم نیومدم خونه.

-پس با کی اومدی؟

یه نگاه خشن و پر از معنا به آمّین انداختم و گفتم:

-زیر نظر گرفتیم؟

آمّین سکوت کرد و پیرهنشو تو تنش جا به جا کرد. بلاخره وارد خونه شدیم. اومدم که تو اتاقم برم که آمّین گفت:

-خانم محترم شما به من تعهد دارین. حق ندارین عقد و تعهدتو تا زمانی که تحت نکاه منی بشکنی.

چشامو تو چشماش دوختمو بهش نزدیک شدم و گفتم:

-من نه عهد شکستم نه کار بدی کردم. منظورتونم نمی فهمم. من الان خونه عموم بودم . بعدم واسه شام رفتیم بیرون. حالام اومدم تو این خراب شده! به اندازه کافی دارم تحمل می کنم. لطفا دیگه رو مخم راه نرید.

آمّین به سمتم اومد و چونمو تو دستش گرفت و گفت:

-پس اون یارو کی بود؟ همون که اورد پیادت کرد! لابد خیالاتی شدم نه؟

دستشو پس زدم و با جیغ و داد گفتم:

-دست از سرم بردار چی از جونم می خوای؟

و با عجله وارد اتاق شدم. درو محکم بستم و از تو قفل کردم . یکم استرس داشتم اما انگار نقشم موفقیت آمیز بود.خدا به خیر کنه. یکم پشیمونم از کارم. اما چه میشه کرد. ..حالا فردام عکسا با پیک میان. دیگه راحت میشم.

لباسامو عوض کردم و لباسای راحتم رو تنم کردم. تو جام دراز کشیدم و زود به خواب رفتم. صبح ساعت 8 و نیم بلند شدم. برای بیشتر شک کردن آمّین اولین کاری که کردم حمام کردن بود.بله درست حدس زدم از شدت عصبانیت نمی دونست چیکار کنه. با پاهاش رو زمین ضرب گرفته بود و همش تو موهاش دست می کشید.منم واسه پیاز داغ بیشتر بعد از بیرون اومدن هر از چند گاهی به گوشیم نگاه می کردم و لبخند می زدم. ساعت 11 بود که نگهبان گفت پیک اومده و فرستادش بالا. دل تو دلم نبود. نفسم به سختی بالا میومد.بلاخره پاکت تو دستای آمّین بود. آمّین پاکتو تو دستاش گرفت و رو مبل نشست. موهامو یه طرف صورتم ریختم که نفهمه دارم نگاش می کنم. پاکت که باز شد آمّین یه تکون خورد و به من نگاه کرد . منم تابلو نکردم که دارم می بینمش و تظاهر می کردم دارم فیلم می بینم. آمّین با استرس و دستایی لرزان عکسارو نگاه می کرد و بعد از کمی مکس از جاش بلند شد و توی اتاقش رفت. نگران و کنجکاو بودم. که با شنیدن شکسته شدن چیزی قلبم تو دهنم اومد. از جام بلند شدم و به سمت اتاق آمّین دوییدم. در نیم باز بود آروم وارد اتاق شدم و با دیدن آمّین روبه روی آینه قدی شکسته و کف اتاق که پر از خون نفسم بند اومد.

-چی شده؟ چی تو اون بسته بود؟

آمّین به سمتم برگشت و به چشمام خیره شد و فقط نگاهم می کرد.چشماش قرمز بود و نفساش عصبی و عمیق...

-نصفه جون شدم.

با دیدن دست بریده آمّین به سمتش دوییدم.

-چیکار کردین...؟ ای وای! این بخیه می خواد!

به سمت جعبه کمک های اولیه رفتم و از توی حموم درش اوردم. آمّین رو روی تخت نشوندم و دنیال نخ بخیه گشتم.

آمّین با چشمای سرخ و دندونایی که رو هم فشار می داد فقط نگام می کرد. منم در عین پشیمونی خودمو زده بودم کوچه علی چپ و با گاز استریل روی زخم فشار میدادم. خون ریزیش که کمتر شد با بتادین تمیزش کردم و برای بخیه کردنش مطمئن شدم....

-نترس اسپری سر کننده یکم میسوزونه. تازه چون شصتته باید اصلا دستتو تکون ندی.