رمان سرگشته ی ناز به قلم ملیحه جلیلاوی

ژانر : عاشقانه - اجتماعی

خلاصه رمان :

نازلی تبریزی دختریست درد کشیده با بازگشت غریبه ای آشنا به زندگی تاریکش این تاریکی فزونی می یابد و گذشته ی همیشه مجسم برای نازلی قصه مجسم تر می شود.

حال این بازگشت قرار است پیامدهایی به دنبال داشته باشد..!

پیامدهایی از تلخی و شیرینی.. از غم و شادی.. از عشق و عشق و در آخر عشق…!

فصل اول: «آمدی جانم به قربانت! ولی حالا چرا؟»

کرایه ی راننده ی تاکسی را پرداختم و با لبخندی که از سر صبح روی لب هایم نشسته کلید درب را از کیفِ سنتی ام خارج کردم.

درِ زنگ زده قیژی کرد و باز شد و من همیشه سرِ این قیژ قیژ غر زده ام.

لبخندم روی لبم است و امروز روزِ دل انگیزی بود.. هوای پاک.. خبرهای خوب.. دیدنِ استاد شاکر و مقبول واقع شدن پایان نامه ام.. خوشحالم! و این کمی عجیب است. خصوصاً با اوضاعِ آخری که پیش آمده.

همین طور که مسیر باغ را طی می کردم چشمم به اتومبیلی ناشناس و مشکی افتاد که در باغ پارک شده بود.

این روزها اتفاقات نادر در این خانه زیاد می افتد. تا به حال این ساعت مهمانِ غریبه ای نداشته ایم!

با تعجب از اتومبیل نگاه گرفتم و به سمت ساختمان قدم برداشتم.

کالج های نارنجی ام را در ایوان درآوردم و هنگامی که وارد خانه شدم با دیدن سکوت محض سالن به غیر عادی بودن جو خانه پی بردم.

با تعجب بیشتری سرسرای کوتاه را طی کردم و مامان گلابتون و خاله مریم گریان که دم اتاقِ آغا* تجمع کرده اند را دیدم. نمی دانم چرا زبانم نچرخید سوالی بپرسم!

سوالاتی که به ذهنم خطور کردند همین ها بودند. " مُرد؟" یا "داره می میره؟" یا " رو به قبله شده؟"

البته سوالِ آخر کمی مسخره است چون او چند ماه است که اسیر رخت خواب شده و مانند تکه گوشتی بی جان افتاده است! این روزهای آخر هم که دیگر اسیر فرشته ی مرگ شده ولی جان نمی سپارد و این عجیب نیست. آغا حتی با فرشته ی مرگ هم دست و پنجه نرم می کند و این از ارسلانِ تبریزی به هیچ عنوان بعید نیست!

هر دو متوجهم شدند ولی چیزی نگفتند. گریه ی خاله مریم با دیدن من شدیدتر شد و من متحیر بودم که چه شده؟

کیفم را روی یکی از صندلی های لهستانی سالن ول کردم و به سمتشان رفتم. از پَسِ سرِ مامان و خاله سرکی کشیدم و قامتِ بلند مردی را دیدم که پشتش به ما و رویش به سمتِ آغاست.

صدای پوزخندی که زد را شنیدم. با صدای بلند پوزخند می زند. او کیست؟

اخمی ظریف میانِ ابروهایم را زینت داد. صدای پوزخندش عجیب آشناست. عجیب!

آغا نفس نفس زنان و میانِ این بی تنفسی غرشی کرد که شبیه صدای گربه ای خفه شده بود تا شیری که من همیشه می شناختم.

- پسرِ آدلان... واسه من پوزخند.. نزن..

و فقط من می دانم که خودش را کُشت تا اقتدارِ صدایش را حفظ کند و متاسفانه دیگر اقتداری ندارد. اقتدارش در همین رختِ خواب با آن بدنی که زخمِ بستر گرفته از بین رفته.. از خیلی وقت است..!

مرد که گویی پسرِ آدلانِ ناشناخته است با صدایی بم و زخمیِ مردانه حرف می زند و بلاخره پرده ها کنار می روند.

- چرا؟ بدت می یاد جنابِ آغا ارسلانِ تبریزی؟ زندگی همینِ.. از هر دستی بدی با همونم پس می گیری.. تو هم برای من خیلی پوزخند می زدی. یادت رفته؟

این بار لب های من لرزیدند و شکلِ پوزخند یا شاید هم نیشخند گرفتند.. این صدا آشناست..

وقتی که من با صدای زیر می خواندم و او با صدای بم جواب می داد.. این صدا آشناست.. این صدا برایم آشناست! این صدا که لبریز از عقده هایی ناشناخته است بی نهایت آشناست..

دست هایم بی اختیار مشت شدند.. ناخن هایم در گوشتِ دستم فرو رفتند و این صدا... آه خدای من!

بهت با تمامِ شاخ و برگ های پیچک وارش در بافت های مغزم پیچیده می شود و وقتی که پردازش مغز متوقف شود یعنی بی حسی مطلق و من در این لحظه این احساس را با تمام وجود دارم!

دوباره با تمسخر گفت:

- ناتوان شدی دیگه نمی تونی زبونتُ بچرخونی نه؟ کجاست اون اقتدارت ارسلان تبریزی.. کجاست اون غرش هات که همه رو مجبور می کردی آغا صدات بزنن.. کجاست؟

آغا زور زد و فقط چند کلمه توانست از آن زبانِ سنگینِ سکته زده خارج کند.

- حیفِ اون نونی که.. توی سفره ی من خوردی.. پسره ی.. حروم لقمه.

نیشش را برای آخرین بار زد:

- خوبه خودتم می دونی نون حروم توی خونت می آوردی!

آغا تا لحظه ی آخر از موضعش پایین نیامد.. تا لحظه ی آخر عنید ماند!

جیغِ دستگاه ها و خط های ممتد، جیغ های مامان و شدتِ گریه ی خاله و قطعاً عقب گرد کردن مرد روبه رویم بُهتم را بیشتر کرد.. همان است.. فقط مردانه تر.. جا افتاده تر.. با چشمانی مکار تر..!

او هم مبهوتِ من است؟ فکر نمی کنم.. این آدم قصی القلب مبهوتِ منِ کهنه نمی شود و برایش مهم هم نیست که پیرمرد بیماری را هر چند بد، هنگامِ مرگ شکنجه داده است..

با دیدن نگاهِ خیره ام روی قد و قامتِ آشنایش دوباره آن پوزخند خوش ترکیب روی لب های خوش ترکیب ترش را تکرار کرد و با دستِ قوی اش منی را که جلوی در ایستاده ام کنار زد و از اتاق خارج شد.

این مرد بازگشته تا با بازگشتش دوباره دیوانگی ام را تجدید کند..

خاله مریم هق هق کنان صدای دستگاه را قطع کرد و به دنبالِ روباه مکارِ زندگی ام دوید. می دانم که به دنبالش می رود..

و درست است که می گویند مادرها همیشه دل رئوفی دارند. البته اگر بچه ی ناخلفی نداشته باشند که دست رد به سینه شان بزند و نمی دانم که چرا خاله مریم هنوزم رئوف مانده!

کمی جلو رفتم و کنارِ جسم بی جانِ مردی ایستادم که روزهایی در بچگی از شدت ترسِ دیدن قامتش خود را خیس می کردم.

کفِ دستم را روی چشمانِ بازش کشیدم .. هیچ! این هم از ارسلان تبریزی. دفترِ زندگی پر پیچ و خم او هم بسته شد!

ملافه ی سفید را کشیدم رویش و زندگی گاهی اوقات بازی های عجیبی دارد.

روزی شاه بازی ارسلان تبریزی بود و امروز کیش و مات یکی از زیر دستان قدیمی اش شد. با تمام وجود جلوی رویش سپر انداخت و جان به جان آفرین تسلیم گفت.

قطرات اشکم از پسِ بهتم سر باز کردند.. بعد از مدت ها سر باز کردند.

آغا مرد.. تنها حامی زندگی ام مُرد.. مردِ بدِ زندگی ام هر چند بد.. حامی بود!

اتاق را با بهت و بدون لبخند امروزم ترک کردم و گویی خدا هم دلش لبخندم را نمی خواست.. مانند همیشه!

مامان کنار در اتاق نشسته و گریه می کرد. از کنارش گذشتم و دیدم خاله مریمی را که عزیز دردانه اش را در آغوشش داشت.

هه.. چه صحنه ی غمناکی...!

گوشی بی سیمی را برداشتم و به دایی اورهان خبر مرگ آغا را دادم. من از همه ریلکس تر بودم و این وظیفه ی من بود که خبر دهم. باید صدایم را بیاندازم پس کله ام و همه ی آشنایان را از این واقعه ی مهم خبر دار کنم.

بهت و لرزیدن صدای دایی را شنیدم و بهش تسلیت گفته و قطع کردم. تمام وقتی که به آمبولانس زنگ می زدم و فامیل را خبر می کردم خاله مریم پسرش را در آغوشش گرفته و داشت زار زار اشک می ریخت.

خاله مریم را که می بینم به این یقین می رسم که بعضی مادران دلشان از رئوف بودن هم گذشته است.

گوشی تلفن را سر جایش کوبیدم که حتی خودم هم از صدایش وحشت کردم دیگر چه رسد به آن دویی که اصلاً در این عالم نبودند.. پس جناب احمدی هم می دانست محبت یعنی چه..!

خاله مریم چشمانِ پف کرده و قرمزش را بهم دوخت و گفت:

- مادر همه رو خبر کردی؟

- بله. الان آمبولانس هم می یاد. من می رم توی اتاقم.

تا وقتی که در پاگرد پله ها گم شوم سنگینی نگاهش را حس کردم.

پیراهن مشکی رنگ کوتاهی با ساپورت مشکی پوشیدم و شال حریرم را برداشتم. نگاهم به موهای مجعدم افتاد. با آه بالای سرم پیچیدمش و شالم را روی موهایم فیکس کردم.

خیلی زود صدای گریه ها در خانه شدت یافت. به طبقه ی پایین که بازگشتم نگاهم به سمت تازه واردی افتاد که بعد از هشت سال دوباره بازگشته بود. روی یکی از استیل های سلطنتی خودش را انداخته و موهای خوش حالتش پخش بالشتک شده بود.

چه راحت و آسوده نشسته بود. گویی هیچ خطایی مرتکب نشده و هیچ کاری نکرده بود. آیا وجدانش هم این گونه راحت بود؟

چگونه شب ها با آسودگی و راحتی سر به بالشت می گذاشت؟

پریا زیر چشمی به تازه وارد نگاهی کرد و در آغوشم کشید. سرم را به سرش چسباندم و آهی کشیدم.

کنار گوشم لب زد:

- این نیز بگذرد..

آری بگذرد.. اما امان.. امان از آن که بد بگذرد!

آمبولانس جنازه را برد. شیون ها و گریه زاری ها شدت یافت و من هنوزم مبهوتِ اتفاقات امروز و آن لبخند صبحگاهی مضحک روی لب هایم بودم.

شانه های مامان گلابتون را مالیدم و کمی الکل به جان شامه اش ریختم.

قطرات اشکم گونه هایم را خیس کرده بودند. با تمام بدی هایش دوستش داشتم! با تمام نفرت های زیر پوستی اش نسبت به منی که..

با دیدن اشاره ی پریا، از جا برخاستم و اشک هایم را با کلینکس زدودم.

خاله مریم به استقبال زنانِ آمده برای تسلیت دم درب سالن ایستاده بود و آیلی با دسته های شال حریرش اشک هایش را پاک می کرد و حداقل آغا، آیلی را کمی دوست داشت!

و من .. من هنوزم در بهتی عمیق شناورم..

بهتی که نمی دانم چگونه از مرداب عمیقش خود را برهانم.

بهتی که مرکز پردازش مغزم را به آژیر زدن وا می دارد و هی هشدار می دهد که او آمده.. دوباره بازگشته..

دوباره بازگشته تا زخم های دلمه بسته ام را کالبد شکافی کند..

دوباره بازگشته تا این منِ دیوانه را دوباره و دوباره به مرز جنون برساند..

دقیقاً در این اوضاعِ نابسامان بازگشته که خودی نشان دهد، حداقل به منی که می دانم تا چه حد می تواند حیله گر باشد!

مامانِ گریان را به دست زن دایی مرسده سپردم و به آشپزخانه رفتم.

پریا مانند همیشه مشغولِ نظارت بود. کلاً به کارهای آشپزخانه علاقه ای وافر داشت!

با دیدن من پلکی زد.

- عمه خوبه؟

بی هیچ حرفی سری تکان دادم. دختران فامیل در آشپزخانه می پلکیدند و هر کدامشان مشغول به کاری بودند.

پریا دوباره گفت:

- حلوا رو تو درست می کنی؟ کسی بهتر از تو بلد نیست.. عمه هم که حالش بده.

اگر چند سال پیش می آمدند و می گفتند من قرار است حلوای آغا را درست کنم صد درصد گوینده ها را دیوانه ای بیش نمی پنداشتم!

به راستی که زندگی بازی های عجیبی دارد..

نفس عمیقی کشیدم و به سمت یخچال رفتم و نگاه های همه ی دخترها را به جان خریدم.

صدای گلناز، دخترِ دختر خاله ی مامان از پشت سرم بلند شد.

- وقتی خدابیامرز مُرد تو هم خونه بودی؟

بسته های آرد را از یخچال درآوردم و گفتم:

- آره.

فقط همین.. چون می توانستم ادامه ی حرفش را حدس بزنم و دلم می خواست با مشتی آن دهانش را ببندم تا یاد بگیرد هر وقت لازم شد صحبت کند. دیدم که عقب کشید و خواهرش این بار به حرف آمد.

- راسته که پسر مریم اومده اینـ...

حرفش را با خشم بریدم.

- اولاً مریم نه و مریم خانم، دوماً آره. مشکلی هست؟

پریا برایم چشم و ابرو آمد که یعنی زشت است.. ولی من که این حرف ها حالیم نیست!

همه شان که خود را آماده کرده بودند تا با سوال هایشان مغزم را در فرغون بریزند عقب نشینی کردند.

لبخندِ عجولی زد و گفت:

- چرا ناراحت می شی قربونت برم؟ یه سوال بود فقط..

آری ارواحِ شکمِ.. من اگر شماها را نشناسم که به درد لای جرز دیوار هم نمی خورم. درباره ی جوانِ جذاب عمارت تبریزی ها همه شنیده و گفته اند و شماها هم می خواهید از من آمار بگیرید. همان جوانی که بعد از هشت سال دوباره بازگشته!

ماهیتابه ی بزرگی برداشتم و روی گاز کوبیدمش. از صدایش خودم هم وحشت کردم.

- آره اومده بود آغارو ببینه.

مگر جرات داشتند حرف دیگری بزنند؟

آن قدر از آدم های فضولی که در چنین مجالسی فضولی هایشان گل می کند بدم می آید که حد ندارد!

آردها را درونِ ماهیتابه ی گرم شده ریختم و مشغول شدم. با حرص کفگیر چوبی را درون آرد ها هم می زدم.

آری آمده.. آمده که اعصاب و روانِ مرا دوباره بهم بریزد.. مگر کار دیگری هم دارد؟

این بشر به دنیا آمده تا مامور عذاب من بیچاره شود.. منی که هنوزم.. هنوزم..

آردها تیره شده بودند. با حرص روغن را ریختم و با حرص بیشتری هم زدم..

دلهره ای شدید داشتم.. او آمده بود تا این دلهره را تجدید کند.. از جان من چه می خواست؟

دیگر بسم نبود؟ دیگر آن همه زخم بسم نبود؟

به که بگویم گذشتم؟ به که بگویم تا دست از سرم بردارند؟

آری دست از سرم بردارند.. هم این خاطره های لعنتی.. و هم آن بی مرام... خدا نامردان روزگار را لعنت کند!

دردِ تنه ای که امروز ظهر خوردم بهم یاداوری می کرد که او آمده تا دوباره از نو مانند شاهپرکی در دستان مردانه اش لهم کند!

و من حال این له شدن را به تمام وجود حس می کنم.

بعد از درست کردنِ حلوا، پریا را کناری کشیدم و آرام گفتم:

- به این فضول ها آمار نده پریا.

سری تکان داد.

- باشه تو نگران نباش.

از آشپزخانه که خارج شدم صدای پاشا را شنیدم که داشت با خاله مریم صحبت می کرد.

- آره تازه برگشت ولی بگم که این شهاب دیگه اون شهابِ قدیم نیست!

لبخند تلخی زده، سرم را به زیر انداختم و از کنارشان گذشتم.

من سال ها پیش هنگامی که خنجرِ یار را در میان دو کتفم یافتم به این نتیجه رسیدم که این شهاب دیگر آن شهاب قدیم نیست!

آغا*: نامی است ترکی به معنی سرپرست خانواده.

روز دوم بود. از گرگ و میش صبح مشغول تدارکات برای مراسم بودیم. امروز قرار بود جنازه تشیع شود و کلی کار بود که باید انجام می شد.

مشغول تزئین حلوا و خرما بودم که صدای شیون ها و جیغ های زنی در کل باغ و بعد ساختمان پیچید.

اخم کرده و رو به پریا گفتم:

- این دیگه کیه؟

پریا شانه ای بالا انداخته و از پنجره ی آشپزخانه سرکی به باغ کشید. دیدم که آرام ایستاد و دیگر به سمتم برنگشت.

بسته ی خلال بادام را کناری انداختم. شال حریرم را کشیدم روی موهای بازم و به سمت سرسرا دویدم.

مامان گلابتون در حال خودش نبود و زن ها دلداری اش می دادند. آیلی هم که معلوم نبود کجاست.

با اخم روی ایوان ایستادم و با دیدن زنی میانسال با دختری جوان که معلوم بود تازه پا به این عرصه گذاشته اخم هایم شدت یافتند.

جلوتر که آمدند صورت هایشان مشخص تر شد. چشمان هر دو نشانه هایی از آشناییت داشتند. پس بلاخره آمد آن روز موعود!

دست به سینه ایستادم و نگاهم را از زن روبه رویم نگرفتم. او متوجهم نبود ولی من... ای وای بر من!

جوشش اشک در چشمه ی همیشه جوشانِ چشمانم چیزی طبیعیست؟

ایلگار بازگشته.. و بازگشت ایلگار قابل تحمل تر است.. حداقل قابل تحمل تر از بازگشت "او"..

مرا ندید. فقط دختر جوان لحظه ای بهم خیره نگریست و بعد نگاهش را کند و به دنبالِ زن رفت.

بدن لرزانی که تا چند لحظه پیش استوار بود را کشیدم به سمت سکوی ایوان و نشستم.

سرم را آرام آرام به ستون مرمری با آن طرح های سنتی کوبیدم و چه کسی می گوید که من دیگر احساس ندارم؟

پس این لرزش قلب چیست؟ این همه لرزش چیست که اعضا و جوارحم را به تلاطم دعوت می کند؟ چیست که از حضورش می ترسم؟

من نباید هیچ احساسی داشته باشم. حداقل به ایلگار .. حداقل به دخترش.. حداقل به شهابی که حال روبه رویم ایستاده و با اخم نگاهم می کند!

ازش رو گرفتم و به نقطه ای دیگر خیره شدم. صدای بمش را شنیدم.

- این چه وضعشه؟ اینجا جای نشستن نیست. برو داخل.

زیر چشمی نگاهی به خود و بعد به مرد روبه رویم انداخته و پوزخندی زدم.

با دیدن پوزخندم جری تر شده و دندان به دندان سایید، شمرده شمرده گفت:

- بلند شو برو داخل تا اون روی سگم بالا نیومده. مگه نمی بینی چقدر شلوغه؟ با اون موهای بازت کل مردا بهت خیره شدن..

یه تای ابرویم را بالا دادم. به جای خشم تعجب بود که به جانم نشست.

نگاهی به دور و اطراف انداختم و وقتی دیدم کسی نگاهمان نمی کند و فقط می خواهد دکم کند، رفتم توی سینه اش.

حیرت را در چشمانش دیدم. او نمی دانست.. پس بگذار بداند که زخم های حاصل از خنجرش آن قدر عمیق بودند که این من را تغییر دهند. من دیگر آن منِ هشت سال پیش نیستم!

هشت سالِ پیش این مرد با دستان خودش حالا خواسته یا ناخواسته من را به قبرستان فرستاد و در اعماق این زمین گرد دفنم کرد.

نگاهم را به نگاهش سنجاق کردم و با صدایی که مملو از تمسخر بود گفتم:

- بازی جدید راه انداختی آقای احمدی.. موضوع چیه؟ حُقه ی جدیدته؟

نگاهی به دور و اطرافش انداخت و بعد با خشم فر های خرمایی و مجعدم را میان پنجه هایش کشید.

- برو داخل تا یه بلایی سرت نیاوردم! برو..

پاشا اشتباه می کند. این مرد هر تغییری کرده باشد این یکی خصلتش را از دست نداده است. هنوزم از حقیقت فرار می کند! هنوزم.

موهایم را از زیر پنجه هایش بیرون کشیدم و با نگاهی که مملو از نفرت بود ترکش کردم.

و عشق زیر نقابِ نفرت هایم زار زد..

عینکِ آفتابی ام را به چشم زده و کنارِ مامان و آیلی ایستاده بودم. تابوتِ آغا را مردان بر دوش داشتند. همه به صف ایستاده.. مردان جلو و زنان عقب.. نماز میت آغا هم ابهت داشت.. مانند اسم و رسمش!

اولین شخصی که تابوت را بلند کرده او بود. جلوتر از همه، با نگاهی که داد می زد نفرتی ندارد و من تا به حال نفهمیدم که آن نفرت دو طرفه ی قدیمی از چه بود!

قدم برداشتن پشتِ سرِ جنازه ی آغا زیرِ پرتو های سوزانِ خورشید در خرداد ماه برای من یکی تظاهر بود و بس.. با این که دوستش می داشتم ولی او با من خوبی نکرد.

خدابیامرز با من خوبی نکرد..! هیچ وقت محبتش را نشانم نداد و از سرِ محبت دستِ نوازش بر سرم نکشید.

و بدی ها و نفرت هایش هم دامانِ منی را گرفت که در این میان هیچ کاره بودم.

من در میان شعله های سوزانِ انتقامِ او سوختم. بی گناه و بیچاره.. فقط به خاطر این که نوه ی ارسلان تبریزی بودم و او از ارسلان نفرت داشت.

نفرتش از چه و برای چه بود؟ این یکی از بزرگترین معماهای زندگیم است. معمایی که هیچ کس به جز من از آن خبر نداشته و ندارد. هیچ کس! هیچ کس از صورت سوال خبر دار نبود دیگر چه رسد به جوابش.. شهاب و آغا نفرتشان پنهان بود!

من با تمام بلاهایی که بر سرم آمده بود هنوزم جواب معما را نمی دانستم!

صدای ملقن می آمد. جنازه را در قبر نهادند. مامان گلابتون بی صدا و مظلوم گریه می کرد و ایلگارِ متظاهر کلِ قطعه را روی سرش گذاشته بود.

مقبره ی خانوادگی نداشتیم ولی قبرهای کل محوطه از آنِ خانواده بود. مرده ها و زنده های تبریزی ها این جا قبر داشتند. ارسلان کنارِ پدر و مادرش دفن شد.

او بیل به دست خاک ها را می ریخت روی جسدی که روزی مانند شیری بر قلمرواش حکمرانی می کرد و او فقط اطاعت می کرد..

گاهی که با خود خلوت می کنم، درمی یابم که او از بس زور شنید به جای آن که رام شود روزِ مبادا رم کرد و این رم کردنش باعثِ ضربه های پیاپی به زندگی من شد.

دلم نمی خواهد به یاد بیاورم ولی از ذهنم پاک نمی شوند. نمی توانم! سخت و جان کاه است خود را به فراموشی زدن.. سخت و جان کاه است!

خاطره ها و به خصوص زخم ها به هیچ عنوان فراموش نمی شوند. حتی اگر عمر نوح را داشته باشی.. دیگر چه رسد به گذشتِ فقط هشت سال!

دایی اورهان همه ی آشنایان را به صرف ناهار به رستورانی که خودم رزرو کرده بودم دعوت کرد و فقط خودی ها در قطعه ماندیم.

روی ایلگار فوکوس کرده بودم و دلم می خواست بفهمم دارد فیلم می آید تا واقعاً از ته دلش گریه می کند؟

ولی نه گویی هنوزم آغا را دوست داشت. ضربِ شصت آغا بی نصیبش نگذاشته بود اما بازم آمده بود و اشک ریخته بود. پدرش بود دیگر..

آیا من هم به یادِ پدری که نمی شناختم باید اشک می ریختم؟

پدری که قبل از به دنیا آمدنِ من به جرگه ی مردگان پیوسته بود؟

نه.. پدر داریم تا پدر.. و این حرفی که می گویند پدر هم پدرانِ قدیم کمی مسخره است.. من این را با تمام وجود درک کردم..

پدر من هم مرد قدیم بود ولی پدر قبل از این که یک حامی باشد باید مرد باشد.. مرد هم که مرد نباشد ای وای بر او..!

می دانی.. زندگی من فقط با مردانی گره خورد که از مردانگی فقط لقبش را داشتند و بس..

و نمونه ی بارزش او بود.. او هم مرد نبود!

که اگر بود حال، این حالِ من نبود.. که اگر بود حالِ من مملو از لجن و کثافت نبود..

که اگر بود من همان دخترکِ معصومِ هشت سالِ پیش بودم..

که اگر بود.. آخ که نبود! نبود و همین نبودنش من را به هیچستان برد.

آخ که اگر مرد بود برنمی گشت تا دوباره سرِ خانه ی اولم برگردم..

هیچ وقت بُرد با من نبود.. و گویی بازی دوباره داشت شروع می شد!

این را با تمام وجود حس می کنم.. شیدایی دوباره داشت باز می گشت..

و لعنت به شیدایی و او که هنوزم دوستش داشتم..

عقلم باز هم هیچ انتخابی نداشت..

یک عمر زور زدم تا عقلم بر احساسم چیره شود و حال در می یابم که دل و احساسم تاجِ پادشاهی شان را به هیچ عنوان به عقلم واگذار نکرده اند بلکه تاجشان را با عشق به کهرباهای روباهِ زندگی ام تقدیم می کنند..

وای بر این زندگی که حتی اعضا و جوارحت هم بر علیه ات دست به انقلاب می زنند.

و زندگی وقتی به این مرحله می رسد یعنی تمام شده ای..!

هنگام شب وقتی که تقریباً همه رفتند و فقط خودی ها مانده بودند، از آشپزخانه که مَقرم شده بود خارج شدم. پیراهنِ یقه انگلیسی ساده با شلوارِ پارچه ای ساده ترم کمی خیس شده بودند. از شستن و رُفتن برای مراسم بود.

دسته های سینی را در مشت هایم فشردم و به جمع نزدیک شدم. با یک نگاهِ سرتاسری دریافتم که حتی او هم جمع را ترک نکرده است. حتماً کارِ پاشاست. همبازی بچگی هایش را نمی گذارد برود، آن هم بعد از هشت سال دیدنش.

در حالِ چایی گرداندن بودم که صدای ایلگار که آهسته صحبت می کرد را شنیدم.

- این کیه گلابتون؟

گویی تخمین نزده بود که همه ساکت می شوند تا حرفِ به شدت پرت و پلایش را بشنوند.

آخ که چشمه باز جوشید.. آخ که طبل ها باز هم به صدا درآمدند.. آخ استخوان های گوش باز هم لرزیدند و هلاجی کردند حرفِ بی عاطفه ها را..

و چه کسی می گوید همه ی مادران بهشت زیر پایشان است؟

آیا مادری که بوی فرزندش را حس نمی کند این چنین قانونی از او پیروی می کند؟

آیا مادری که زل می زند در تخمِ چشمانِ بچه اش و او را نمی شناسد سزاوار این است که بهشت را زیر پا بگذارد؟

به خدای احد و واحدی که از خیلی وقت است فراموشش کرده ام سزاوار نیست. به جانِ آن بالایی که این چنین قوانینی دارد سزاوار نیست!

شنیدنِ هی مامان گلابتون و خاله مریم، چشم غره ی دایی اورهان، سر پایینِ زن دایی مرسده، نفرتِ نگاه آیلی، پاشا و پریا و خصوصاً خیرگی نگاهِ او، باعث شد بغضم شدیدتر شود و جوشش چشمه ی چشمانم بیشتر!

آخرین چایی را جلوی او گرفتم و سرم را به زیر انداختم. خم شد چایی را بردارد که زنجیرِ طلای درون گردنش نمایان شد.

نگاهِ متحیرم را سریع گرفتم از آن زنجیرِ پُر خاطره.. چه تلائلوئی در گردنِ بلند و مردانه اش داشت!

این زنجیر در گردن او چه معنی خاصی می توانست داشته باشد؟

صدای ایلگار دوباره بلند شد:

- چرا همه ناراحت شدید؟ حرفِ بدی زدم؟

به سمتش چرخیدم و به چشم هایش زل زدم.

به درک که چشمانم غرق در اشکند. به درک که او مادرم است و مرا نمی شناسد.. به درک! به درک که شهاب هنوزم زنجیرم را به گردنش دارد.. به درک که من این همه ضعیف و شکننده ام.. به درک.. به درک اسفل السافلین لعنتی ها..

خیره به چشم هایش گفتم:

- همچین آدم مهمی هم نیستم.

لب هایش.. نی نی نگاهِ فندقی اش.. دست ها و همه و همه می لرزیدند.

آیلی لبش را گزید و پلک زد.. می خواست که آرام باشم و عجیب بود که این دو روز بی نهایت آرامم و این خیلی برایم عجیب بود.

انگشتش را به سمتم دراز کرد و بعد پس کشید. سرش را با ناباوری تکان داد!

انگشتش پایین افتاد و دستش را گذاشت روی دهانش... حالِ دخترش کم از خودش نبود.

سرش را با ناباوری تکان داد و گفت:

- تو.. تو.. تو که مُرده بودی.

لبخندِ تلخی زدم:

- من توی نگاهِ تو مُرده بودم.

از جا پرید و به سمتم آمد:

- نه نه نه. آغا وقتی فرستادم گفت.. گفت چون هفت ماهه به دنیا اومد ضعیف بود و مُرد!

دستِ لرزانش را روی گونه ام گذاشت. بی اختیار عقب رفتم و گفتم:

- به من دست نزن.

جیغ زد:

- تو دخترمی.. پاره ی تنمی..

سرم را تکان دادم.

- من دخترِ مامان گلابتونم.

ساعدِ دستم را چسبید و اشک هایش بیشتر ریختند.

- عزیزم.. خواهش می کنم!

تا به خودم بیایم در آغوشم کشیده بود. به راستی که چوب خشکی شده بودم. دست هایم کنارم آویزان بودند. در مردابی از بی حسی دست و پا می زدم.

حال چه باید می کردم؟ جیغی از سر خوشحالی می کشیدم و بهش می آویختم؟ صورتش را غرق در ب*و*سه می کردم؟ چه باید می کردم در این لحظه ی پیش بینی نشده؟

موهایی که از زیر شالم درآمده بودند را ب*و*سید و گویی برقی به بدنم وصل شد و باعث شد به خود بیایم.

خودم را به زور از اسارت دست هایش خارج کردم و عقب رفتم. سرم را با حرص تکان دادم و به رو به اویی که داشت دوباره به سمتم می آمد گفتم:

- جلو نیا.

عقب گرد کرده، سینی میانِ دستم را کوبیدم روی میزِ وسط و از نگاهِ دو نفری که زندگی ام را به آتش کشیده بودند گریختم.

من اهل گریز بودم.. هیچ وقت نشد که حقم را بگیرم.. آن قدر سکوت کرده و در خود ریختم که اضافه هایش از اندام های حسی بدنم فواره زد و شدم این منِ امروز..

این منی که جنون در دهان و کلِ وجودش می رقصد!

لیوان آبی از شیرِ آشپزخانه پر کردم و خواستم به سمتِ ایوان بروم که صدای ایلگار از پشت سرم بلند شد.

- صبر کن.

پلک روی پلک فشردم و به راهم ادامه دادم. دلم نمی خواست حرف بزنم. دلم هیچ چیز نمی خواست.

گلدان های کاکتوسم روی سکوی ایوان بودند. دمپایی ام را کنارِ قالی لاکی رنگی که روی بهار خواب پهن شده بود درآوردم و به سمتِ کاکتوس هایم رفتم.

پشتِ سرم بود.. دوباره گفت:

- عزیزم چرا بهم نگاه نمی کنی؟

خلال دندان را از جیبم بیرون کشیده درونِ خاکِ خشک کاکتوس گذاشتمش و زبانم بی اختیار چرخید.

- می دونی این کاکتوسارو از کی دارم؟ یادم می یاد پونزده سالم بود و یه نامرد که اون موقع ها به نظرم مرد بود برام آوردشون. می دونست که ذاتاً لال به دنیا اومدم و گلایه ندارم.. می دونست که آدمِ بدبخت و بیچاره ایم. می دونست که دلم نمی خواد غم هامُ با کسی شریک شم.. به همین دلیل اینارو آورد تا همدمم بشن.. نگاه به این خارها و قدشون نکن.. خیلی کوچیک بودن.. به اندازه ی کف دست.. با من و غم هام بزرگ شدن.. با من و حرف هام قد کشیدن.. با من و عقده هام رشد کردن..! اون که می دونست منِ بی زبون مظلومم.. طفیلیم.. اضافه و یتیمم پس چرا.. چرا؟ چرا آماجِ نفرت هاش من شدم؟ چرا من؟

دستِ سردش روی دست هایم نشست و بعد صدایش در گوشم پیچید.

- هیچ چیز و هیچ کس اونقدر اهمیت نداره که تو به خاطرش چشمای خوشکلتُ غرق به اشک کنی..

دستش را پس زدم.. دلم لمس شدن توسط دستانش را نمی خواست.. چرا نمی فهمید؟

گاهی فکر می کنم می شود خود را لال کنم؟ کور شوم؟ کر شوم؟

که دیگر نه چشمانِ مکاران را ببینم و نه صدایشان را بشنوم و نه بتوانم جوابِ حرف هایشان را بدهم.. کاش می شد.. کاش!

این روزها بازم فیل ام یادِ هندوستان کرده است.. دلم گریه های بی صدا می خواهد.. دلم هق هق های زیر پوستی می خواهد.. دلم چله نشینی می خواهد.. به که بگویم تا شرایط را برایم مهیا کند؟

اختیار اشک های چشمانم که از دست هایم خارج شود دیگر می دانم به چه مرحله ای رسیده ام..

دوباره شروع می شود.. دوباره شروع می شود و دشمن شاد می شوم.. دوباره و دوباره..

از شدتِ خشمی که یک هو در وجودم به غلیان نشست پایم را به گلدان ها کوبیدم و کمی بعد صدای شکستنِ مهیبی به گوشم رسید..

خم شدم و گذاشتم اشک های سرازیر شده از چشمم بیشتر فرو بریزند.

گلدان دقیقاً کنارِ پای او شکست و به هزار تکه تبدیل شد. مانندِ روحِ من که چینی شکسته ایست که با انواع و اقسام چسب های قوی به هم چسبانده شده.

ولی مگر دیگر آن زیبایی اولیه را دارد؟ هزاران ترک دارد.. هزاران لب پریدگی.. هزاران قطعه ی شکسته و مفقود شده..

به دست هایی که داشتند بازوهایم را به چنگ می کشیدند و به چشمان مکارانه ای که گلدانِ شکسته را نگاه هم نمی کنند و به من خیره شده اند نفرت می ورزم.

تمامی نفرتِ وجودم را ریختم به جانِ چشم هایم و تقدیمش کردم به مردی که هنوزم دوستش دارم..

و عشقِ زیر نقابم باز زار زد به صورتم و چه خوب که پیدا نبود..

زدم تختِ سینه ی غریبه ی مادر نما و خاک های روی سکو را به دنبالِ گلدانم به سمتِ او سرازیر کردم..

بگذار بداند که هشت سالِ پیش وقتی به اشک هایم پوزخند زد و ساک به دست رفت خاکش کردم. بگذار بداند که دیگر خاک سرد شده و دلِ من هم به دنبالش!

خونسرد نگاهم می کرد.. اشک هایم می ریختند.. چرا خونسرد نباشد؟ این حالِ من تماشاییست برایش.

لب زدم:

- تو و این زنِ پشت سرم سال ها پیش توی ذهنم چال شدید.. این زن وقتی که شبِ تولد من با شوهرش رفت. تو هم وقتی هشت سالِ پیش به ریشم خندیدی و من برقِ فریب چشماتُ عشق تلقی کردم.. دیگه نمی خوام هر دو تاتون رو ببینم که اگر ببینم اون موقع دیگه هیچ چیز جلو دارم نیست.

ایلگار را هل دادم و دل کندم از نگاه او و آن برق فریب دیگر در چشمانش خاموش شده بود.. جایش را بی حسی مطلقی گرفته بود..

فریبش را داده و مفتونم کرده بود. قلبم را با پنجه هایش به چنگ کشیده و خونش را مکیده بود.. و این گونه برق نگاهش را بی حسی ربود.

منم هم هشت سالِ پیش نگاهم برق پیدا کرده بود.. گمان می کردم تکیه گاهی پیدا کرده ام.. گمان می کردم بعد از سال ها کسی شیفته ام شده و دلم فریبایی می خواست.. فریبایی از پسر رو به رویم... دیگر نمی دانستم آن فریبایی از او دارد برم تاثیر می گذارد.

البته نه فریبایی عشق.. فریبایی فریبندگی.. فریب از سرِ نفرتی بی پایان..

گمان می کردم در دستانِ مردانه اش برایم حلقه ای دارد اما نمی دانستم آن برقی که در دستانش است برقِ دشنه است نه حلقه برای پیوندِ آسمانی..

گمان می کردم ستاره های چشمانش که با دیدنم روشن می شدند از سرِ عشقند و دیگر نمی دانستم این روشنایی همان برقِ پیروزیست.. چون او کم کم داشت به هدفش که شکستن من و آغا بود نزدیک می شد!

گمان می کردم رفاقت هایش از سر عشق و دوستی اند و دیگر نمی دانستم که پشت سرِ همه ی این ها خیانت هایی ظالمانه نهفته است..

گمان می کردم که گمان هایم حقیقت اند و نمی دانستم که دروغی بیش نیستند..

به آیلی که کنارِ پله ها ایستاده بود تنه ای زدم و در نگاهش حسی دارد که می دانم چیست..

فقط اوست که می داند دوباره شروع شده است.. و همین ترسِ نگاهش است که مرا می ترساند.. این که عزیزت بترسد از شروعِ دوباره هم سهمگین تر است.

این من را بگذارید بمیرد به درک..

پشتِ پنجره ایستادم و نگاه دوختم به باغِ پیر خانه ی آغا.. امروز روزِ هفتم آغا بود و همه در تکاپو بودند. سر و صدا و جنبشِ مرد و زن کل ساختمان را گرفته بود.

پیشانی به شیشه تکیه دادم و خودم را در آغوش گرفتم. امروز از آن روزهایی بود که دلم گریه می خواست. گریه ای بی صدا خالی از ترحم های اطرافیان. خالی از اشک های جمع شده در نگاهِ پریا و آیلی.. خالی از آه کشیدن های مامان گلابتون و خاله مریم.

من از طفیلی بودن بیزار بودم. در چشم نبودن عقده ام شده بود چون هیچ وقت در چشم نبودم. چیزی برای در چشم بودنِ نداشتم. هر کاری کردم تا فقط به چشمِ آغا بیایم نشد. هر کاری کردم تا شهاب را نگه دارم نشد! هر کاری کردم تا لکه های ننگ زندگی ام را پاک کنم.. ولی مگر شد؟

چه شده آن همه تلاش؟ چه شد آن همه تقلا؟ چه شد؟ مگر چیزی هم عوض شد؟ مگر درجه ام ارتقا پیدا کرد؟ در چشمِ چه کسی عروج پیدا کردم؟

سرم را با افسوس تکان دادم و آهی از اعماقِ سینه سر دادم. عروج نکردم که هیچ بلکه هر چه از روزِ نیستی و هستی با خود داشتم را هم از دست دادم و حال این منم.. منی شکست خورده با شروعی جدید.. شروعی دوباره..

چه شد که رشته ی همه ی امور زندگی فلاکت بارم از دستم در رفت؟ چه شد که به اهریمن دل دادم؟ اصلاً چه شد که مهر این اهریمن هنوزم در دلم است؟

من از خیلی وقت است در مرزِ عشق و نفرت استقرار پیدا کرده ام. از خیلی وقت است که اوایلِ پلِ چوبی عشق و نفرت را پشتِ سر گذاشته ام و حال اواخرِ پُل، نفرت مانده.. ولی مگر این دل اجازه می دهد عبور کنم و راحت شوم؟ دقیقاً در اواسطش استقرار پیدا کرده ام و متاسفانه توانایی عبور را نداشته و ندارم.

این بازی دو راهی ندارد. جاده خاکی ندارد. راهِ این بازی فقط یک پُلِ معلق و نیمه شکسته است که برای حفاظ از دره ی مذابِ زیر پایم گذاشته شده و هر لحظه هراس شکستن و سقوطش را دارم.. دقیقاً این شروع، شروعِ فرو ریختنِ پوسیدگی های پُل است.. دیگر چیزی نمانده است. خود بهتر از هر کسی به این موضوع واقفم!

صدای باز شدنِ در آمد و بعد متعاقب آن صدای آیلی از پشتِ سرم بلند شد.

- چرا تنهایی؟ بیا پایین..

صدایش خشم داشت. می دانستم خشمش از چه چیزیست ولی متاسفانه این هم دستِ من نبود چون پل در حالِ سقوط بود و من نمی خواستم هیچ حرکتی برای نجات خودم انجام دهم.

بدون آن که نگاهم را از منظره ی روبه رویم بگیرم گفتم:

- می خوام تنها باشم.

چنگی به بازویم زد و به طرفِ خودش برگرداندم. چشم در چشمم گفت:

- تو غلط می کنی.

زهرخندی زدم:

- دیگه کار از غلط گذشته.

بازویم را تکان تکان داد و با خشم گفت:

- من اون غلط رو از تو چشمت در می یارم. فکر نکن حواسم بهت نیست! چشمام پشت سرت می چرخه و چکت می کنه. حالا هم بیا بیرون تا به زور نبردمت پایین.

صدایم بی اختیار بالا رفت.

- آیلی پا روی دمم نذار.. بذار به حالِ خودم باشم! اگر بیام پایین یکی از اون دوتا رو می کشم. خودتم خوب می دونی.

چانه ام را میانِ انگشت هایش گرفت و نامفهوم زیر لب گفت:

- کار از کشتن گذشته.. برای هر دوتاشون.

چانه ام را ول کرد و ساعدم را چسبید. شالِ حریرم را از روی صندلی میز تحریرم چنگ زد و روی موهایم انداخت.

زورم هیچ وقت بهش نمی رسید. اگر می خواست کاری انجام دهد می داد و اجازه هم نمی گرفت. این عادتش بود!

کشان کشان به طبقه ی پایین بردم. می دانستم این رفتار برای چیست. آیلی نمی خواست دوباره شروع کنم و گویی من می خواستم. عالم بی خبری در این موقعیت بهترین راهِ فرار بود!

همه در تکاپو بودند. سالن خالی از مبلمان بود و به جای مبل و صندلی های سلطنتی، صندلی های معمولی گذاشته شده بود.

برای رضایتِ آیلی و فرار از آن چشم غره ها که دنیایی حرف پشتِ پرده شان پنهان بود روی یکی از صندلی ها نشستم و به نقطه ای دور زل زدم گرچه گوش هایم همهمه ی توی سرسرای خانه را می شنیدند. صدای بم و متینش را میانِ صدها صدا تشخیص می دادم.

در این هفت روز اینجا بود. علارغم اصرارهای همه قبول نمی کرد شب ها بماند و به هر جا سکونت داشت می رفت.

سرم را به استیلِ صندلی تکیه دادم و به سرسرا زیر زیرکی نگاه کردم. کنارِ چند مرد که پشتشان به من بود ایستاده بود. سرسرا عریض بود و به همین دلیل چند نفره آن جا تجمع کرده بودند.

حسرتِ نگاهم را بدون نگاه به آینه هم می دیدم. چه می شد اگر قبل از مرگم آن موهای مردانه و مشکی را نوازش می کردم؟

چه می شد اگر... ای خدا! کاش می شد این من را ببرم جایی و چشم هایش را از کاسه دربیاورم. کاش می شد!

سنگینی نگاهم را حس کرد و یک هو به طرفم برگشت. شکارِ لحظه که می گویند همین است؟ چرا دیگر هیچ چیز را از چشمانش نمی توانستم بخوانم؟ چرا آن دو گوی کهربایی دیگر نم پس نمی دادند؟

آن قدر خیره نگریست که سرم را بیشتر تکیه دادم و چشمانم را بستم! تاب و تحملِ من از خیلی وقت پیش تمام شده بود!

کاش این پسر هر چه زودتر می رفت.. کاش می رفت و دیگر برنمی گشت.

اصلاً مگر او خیلی آغا را دوست داشت که این قدر خودش را برای بهتر شدنِ مراسم به آب و آتش می زد؟

اصلاً نفرتش به کجا رفته بود؟

من برقِ نفرتش را هشت سالِ پیش دیده و خوف کرده بودم.. می فهمی؟

می فهمی که سیاه بازی هایش خطرناک اند؟

این پسر مخوف بود. خیلی بیشتر از خیلی.. آن زمان که بود و حال بیشتر هست.. حداقل برای من که هشت سالِ پیش ضربه هایی سهمناک از آن نگاهِ مکار و دوست داشتنی اش خورده بودم!

خطرِ اهریمنی اش را با تمام وجود و رگ و پیم حس می کردم.. پس انتظار نداشته باش نترسم..

شروع از همه بیشتر آلارمِ خطر را می داد..

او برگشته بود تا من دوباره آغاز شوم.. تا دوباره منی دیگر در وجودم پرورش داده شود بدون ذره ای دخالت از جانبِ من! این آغازی برای منِ دیگرم بود..

با شنیدنِ صدای پریا از فکر خارج شده و به طرفش برگشتم.

- بیا پیشمون توی آشپزخونه. حلواهات خوردن داره ها.. عمه گلابتون گفت بذارید دخترِ خوشکلم دوباره درستش کنه.

بی هیچ حرفی از جا برخاستم و به دنبالِ پریای دوست داشتنی ام رفتم. او و آیلی از من بزرگتر بودند ولی خوب حرف همدیگر را می فهمیدیم به همین دلیل مانند دو خواهر در تمام بدبختی هایم کنارم بودند.

وارد آشپزخانه که شدم از دیدنِ شلوغی اش برای لحظه ای حس کردم جان از تنم رفت. از جمع گریزان بودم و این همه شلوغی روانم را به بازی می گرفت.

سعی کردم بی توجه به همه کارم را بکنم. زعفران را از توی کابینت درآوردم و با هاون ساییدم.

حالم خوب نبود.. این را با تمام وجود حس می کردم و با حسِ نگاه های نزدیکانم هم می دانستم که از حالِ خرابم خبر دارند.

زنانی که از بستگانِ درجه سه خانواده بودند نمی دانستند من در چه حالی هستم و شاید هم لقبِ مغرور و متکبر را به من می دادند ولی درجه یک ها.. آن ها می دانستند... البته به جز ایلگاری که می ترسید حتی نگاهم کند مبادا پاچه اش را جلوی غریبه ها بگیرم.

مشغول کارم بودم که صدای آرام دختر عمه ی مامان را شنیدم. زیر چشمی به او و کناری اش را که نمی شناختم نگاه کردم. داشتند درباره ی من حرف می زدند این را مطمئن بودم.

دختر خاله ی مامان که اسمش معصومه بود گفت:

- آره بر و رو داره ولی خودت می دونی که..

زن غریبه آرام تر گفت:

- گناه داره معصوم.. ببین چه قیافه ی مظلومی داره. این حرفا چیه می زنی؟

معصومه نیشخندی زد:

- چی می گی نیره؟ حروم زاده است دیگه.. اسم و رسمِ این خانواده به نافش نمی چسبه.. خودشُ زده به موش مردگی..

خنجرِ حرفش خیلی تیز بود. از آن جمله ی بلند فقط یک کلمه در سرم تکرار شد. "حروم زاده است دیگه".. می رفت و برمی گشت.. آونگِ محکم می رفت.. محکم برمی گشت.. با صلابت! "حروم زاده است دیگه".. می پیچید.. مانند زوزه ی باد.. "حروم زاده است دیگه". مانندِ ناقوسِ مرگی که بر سر کوبیده می شود.. "حروم زاده استــ... پُتک که می گویند همین است؟ همین که حالا بر سرم کوبیده می شود؟ همین؟

باز سر رشته ی اشک هایم از دستم در رفت. باز اشک هایم چکیدند. این من با این شروعِ دردناک نمی تواند دیگر بر هیچ کدام از اعضا و جوارحش مسلط باشد. دیگر نمی تواند!

سرم گیج رفت، چشمانم سیاهی و قبل از این که دستم را به جایی بند کنم مانند آواری کاهگلی فرو ریختم.

«وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم»

کلافه این پا و آن پا کرد و اگر از سرِ ادب نبود به هیچ عنوان حاضر نمی شد بایستد و در این چنین بحث هایی شریک شود. دلش می خواست پاشا را کله پا کند تا از این مخمصه ای که به واسطه ی او احاطه اش کرده بود نجاتش دهد!

ماندن در این خانه باغ و یاداوری خاطراتِ تلخ و شیرین گذشته برایش عذابی الیم بود. یاداوری آن خاطره ها انرژی هایی هولناک می طلبید و این از توانِ او خارج بود.

در عالم دیگری بود و فقط برای مصاحب هایش سر تکان می داد. اصلاً نمی دانست چه می گویند و بحثشان بر سرِ چه چیزیست!

آشفته بود و نمی دانست آشفتگی اش از چه چیزی منشا می گیرد ولی هر چه که بود دیگر تاب و تحملش را نداشت.

سنگینی نگاهی را حس می کرد ولی توان برگشت نداشت. به خود اعتراف می کرد که می ترسد. از آن نگاه معصوم و مظلوم می ترسد. می ترسید مبادا او باشد که این گونه خیره اش شده و نمی دانست این ترسش از کجا برایش آمده!

بلاخره طاقت نیاورد و به طرف نگاهی که برش سنگینی می کرد برگشت. چشم در چشمش آهی خفه و بی اراده از سینه بیرون داد. چرا این نگاهِ معصوم برایش تازگی داشت؟ مگر چند سال پیش آن مظلومیت را ندیده بود؟ پس چه اش شده؟ چرا این نگاهِ فندقی دلِ سنگش را تکان تکان می داد؟

لعنتی به خود و آن معصومیت فرستاد. کمی که ایستاد دیگر طاقتش طاق شد و به طرفِ پاشا برگشت. به او اشاره ای داد و زیر لب گفت:

- من می رم و برمی گردم.

پاشا سری تکان داد. خداحافظی سرسری کرد و خواست خارج شود که صدای جیغی زنانه در سرتاسر خانه پیچید. صدا از آشپزخانه می آمد.

او و پاشا نگاهی به هم انداختند و به سمتِ آشپزخانه دویدند. با دیدنِ منظره ی روبه رویش برای لحظه ای حس کرد ضربان قلبش توقف کرد. او را چه شده بود؟

صدای وحشت زده ی پاشا از پشتِ سرش بلند شد.

- چشه؟

نگاهِ لرزانش را از آن پیکر نحیف و ضعیف نمی توانست بگیرد. گویی توانایی حرکت از پاهایش سلب شده بود.

پریا با حرص رو به پاشا فریاد زد:

- نمی دونم. چرا ماتت برده؟ بیا بلندش کن.

پاشا با یک حرکت او را کنار زد و به طرفِ دخترک رفت. دستش بی اختیار مشت شد. به چهارچوب در تکیه داد و چشمانش را بست.

بست تا نبیند چگونه پاشا به او دست می زند. در میانِ کارزار عقل و دلش نمی دانست حق را به کدام یک بدهد.

دلش تسکین می داد که پاشا پزشک است و محرم، عقلش فریاد می کشید که محرم یا نامحرم باشد به " تو" ربطی ندارد.

چشم باز کرد و با دیدنِ جسمِ بی جانش بر روی دست های پاشا شقیقه هایش تیر کشید.

مشتش را به دیوار کوبید و به سمتِ سرسرا پا تند کرد. ماندن دیگر جایز نبود. دیگر نمی توانست خود داری همیشگی اش را داشته باشد و ممکن بود کاری کند بی جبران!

کفشش را پوشید و خواست برود که با شنیدنِ صدای مریم از رفتنش سر باز زد.

- کجا می ری مادر؟

دلش می خواست داد بزند "قبرستون".. ولی ادب و احترامش به کجا رفته بود؟

آهی کشید و گفت:

- کار دارم. دوباره می یام.

دوباره خواست حرکت کند که مریم بازویش را گرفت و نگهش داشت. به طرفِ مریم برگشت و لبخندی عجول زد:

- کاری داری عزیزم؟

مریم با نگاهی خاص نگاهش می کرد. کلافه از نگاهِ معنی دارش که حتی نمی توانست بفهمدش سرش را با حرص تکان داد.

مریم به آرامی خندید و گفت:

- مثل همیشه فرار کن.

خشم به وجودش نشسته بود. زهرخندی زد و بدون آن که چیزی بگوید پا تند کرد و از آن جا دور شد.

سوار ماشین که شد شقیقه های دردناکش را با حرص فشرد و زیر لب گفت:

- این دیگه چه حالیه؟

دلش را در آن خانه ی لعنتی گذاشته بود. چه بلایی بر سر خودش آورده بود؟ برای چه از حال رفته بود؟ آیا ضعف کرده بود؟

بدنش ضعیف بود و از هشت سالِ پیش هم گویی ضعیف تر شده بود. او بهتر از هر کسی می دانست. یک بار جلویش چه حالِ بدی پیدا کرده و آن موقع هم این چنین آشفته شده بود؟ نمی دانست..حال آن موقعش هم قابل توصیف نبود.

نمی دانست این آشفتگی، این ترسِ لعنتی که مانند طنابِ داری با زور به گردنش پیچیده بود از چه است. فقط یک چیز را می دانست.. دلش نمی خواست دیگر چشمانِ نازش را بسته ببیند. حاضر بود نفرتِ نگاهش را تحمل کند ولی بسته نباشند. خسته نباشند. نا امید نباشند و در کمالِ ناباوری خودش هیچ وقت اشکی نباشند.

با حرص از حالِ نامعلوم خودش دکمه ی اول پیراهنش را با خشم باز کرد. احساس می کرد مغزش از شدتِ حرص و غضب در حالِ آب پز شدن است.

بدبختانه نمی دانست این همه خشم هم برای چه به جانش ریخته شده بود.

مشتش را به فرمان کوبید.

- به درک که پاشا بغلش کرد. به من چه؟

این هشدارِ عقلش او را به خود آورد. به او چه که پاشا بغلش کرده بود؟ به او چه ربطی داشت که حالا این قدر آشفته شده بود؟ این همه حرص برای چه بود؟

ماشین را به حرکت درآورد و از آن محله ی خاطره انگیز دور شد و حتی خودش هم در بهتِ افکارِ حیرت آورش بود. این دیگر چه حالی بود؟

وقتی کمی در خیابان ها دور زد و آرام شد به خانه باغ بازگشت. نگاهی به ساعتِ مچی اش انداخت. نزدیک به دوازده بود.

به یکی از درختانِ تنومند باغ تکیه داد و به آسمانِ صاف و بهاری خیره شد.

با شنیدن صدای پاشا که صدایش می کرد به طرفش برگشت. پاشا کنارش ایستاد و گفت:

- سلام. کجا رفتی پسر؟

شانه ای بالا انداخت.

- علیک! کار داشتم. خوبه این چند روز مرخصی داشتم وگرنه نمی شد اصلاً بیام.

پاشا مانند او به تنه ی درخت تکیه داد و گفت:

- آهان.

زبانش نمی چرخید حالِ دخترک را بپرسد.. خدا را شاکر بود که پاشا به حرف آمد:

- نصف جون شدم تا به هوش اومد. دیگه داشتم از نگرانی می مُردم.

حرصش دوباره داشت برمی گشت. تا آن جا که می دانست پاشا ربطی به او نداشت. هیچ وقت هم از علاقه اش به او نگفته بود پس این رفتارهای جدید چه بودند که از پاشا می دید؟

بی اراده دستش مشت شده بود. فقط همین افکار را کم داشت. خودش به اندازه ی کافی بدبختی داشت!

از طرفی خودش هم نگرانی وافری نسبت به او حس می کرد.

بازدم عمیقش را بیرون داد و دل به دریا زد.

- حالا.. حالا حالش بهتره؟

پاشا بدون آن که نگاهش کند گفت:

- بهتره. حداقل در ماه دو بار می ره زیر سِرُم. بدنش ضعیفِ و اعصابش.. ضعیف تر..

بی اختیار لعنتی به خود فرستاد و دندان هایش را روی هم کیپ کرد. این حالِ بد تقصیرِ که بود؟ او یا آغا؟ یا شاید هم تقدیرشان!