رمان سرآشپز کوچولو به قلم هانی

مقدمه:

از يک جايي به بعد، دنيا رنگ و بوي ديگري به خود مي گيرد؛ واژگان و جملات، جاي خود را به ادويه جات و چاشني ها مي دهند. تو مي ماني و حرف هاي ناگفته اي که در بخار به پا شده از ديگ هاي پر از غذايت، دود مي شوند... غم هايي که رنده مي شوند و شوري اشک هايي که چاشني مواد غذايي مي شوند. گويي روزگار بازي بزرگي به پا کرده، دست پخت محشرش خوب تو را پخته و آرامت کرده است. حال دور، دورِ بازي توست؛ بايد آشپز روزگارت باشي. نوبت توست که از درد ها و غم ها و رنج هايت غذاي خوش طعمي بسازي و پوست ضخيم خود را دور بريزي.

اکنون وقت آن رسيده است؛ عاشقانه و آرام، سرآشپز کوچک دنيايش باش!

******

به نام خدا

با صداي دستگاه سفارشات، به خودم اومدم. کاغذ رو جلوي چشمم گرفتم و گفتم:

-خب، اين هم از اولين سفارش امروز که شامل: دوتا لوبيا پلو با ترشي مخصوص... يکي کباب لقمه با سوپ سبزيجات و ژله هفت رنگ...يکي ماهي دودي و سه تا باقالي پلو با ماهيچه.... هفت تا خوراک چيتارا با پاستاي روغن زيتون، که مجموع همه ش مي شه چهارده تا ظرف غذا.

مکث کردم و ادامه دادم:

-حامد، لوبيا پلو. طاها، باقالي ها. راضيه، ترشي و ژله. محسن، ماهي دودي. طاهره، سوپ. و خوراک چيتارا و پاستاي روغن زيتون، هستي تو انجام بده.

هستي با ترس گفت:

-خانم من نمي تونم، خيلي زياده!

سري تکون دادم و گفتم:

-خودم کمکت مي کنم. چرا ايستاديد؟ زود بريد سر کارهاتون!

بعد از اتمام حرفم، همه مشغول به کار شدن و سر و صداي زيادي آشپزخونه رو فرا گرفت. کنار اولين اجاق ايستادم و اون رو روشن کردم. دوتا ماهيتابه روش گذاشتم و گفتم:

_چون وقت مي بره، اول خوراک ها رو درست مي کنيم.

_هستي: چشم خانم.

_هوف، من که حريف تو نشدم بهم بگي ريتا!

با خجالت گفت:

_عادت کردم خانم... هرچي باشه، شما رئيس من هستيد.

با اخم کارد رو برداشتم و به طرف قفسه مواد غذايي رفتم. هستي مثل جوجه دنبالم ميومد و چيزي نمي گفت. سيب زميني ها رو يکي يکي برداشتم تا ببينم کدوم بزرگ تره؟ در همون حال گفتم:

_ببين چون سرآشپز اين جام و يه جورايي بالا دست تو هستم، دليل نمي شه اين قدر باهام رسمي حرف بزني! اصلاً همين محسن رو نگاه کن؛ سنش دو برابر منه، ولي چه جوري باهام راحت حرف مي زنه و حتي شوخي هم مي کنه!

چند تا سيب زميني تو سبد گذاشتم و ادامه دادم:

-من و تو اختلاف سنيمون يک ساله و تازه هم جنسيم، چرا نبايد باهم راحت باشيم؟

سبد رو به دستش دادم و سؤالي نگاهش کردم. سرشو پايين انداخت و گفت:

_سعي مي کنم.

لبخندي زدم و گفتم:

-آفرين دختر خوشگل! حالا برو اين ها رو پوست بکن و خرد کن که کلي کار مونده. بدو عجله کن!

چشمي گفت و رفت. نگاهي به بقيه بچه ها انداختم که سخت مشغول کار بودن. سري از روي رضايت تکون دادم و به سمت ژاله رفتم. نگاهي به بشقاب ها کردم و گفتم:

_اين ظرف ها چرا لک داره؟

همون جور که ملاقه رو آب مي کشيد گفت:

_چي کار کنم خب؟ سه بار شستم، ولي نمي ره!

از پررو بودنش عصبي شدم و داد زدم:

_يعني چي؟ مگه تو کمک آشپز نيستي؟ اين وظيفه توئه که کارت رو درست و خوب انجام بدي، نه اين که براي من بهونه بياري.

با تخسي گفت:

_مي گيد حالا چي کار کنم؟ من يه نفر آدم بيشتر نيستم، دو تا دست هم بيشتر ندارم؛ يا بايد به بچه ها کمک کنم، يا ظرف بشورم که نتيجه ش مي شه همين. من در حد توانم مي تونم کار کنم، نه بيشتر!

از عصبانيت رو به انفجار بودم. تا حالا دختري به پررويي اون نديده بودم. فرياد کشيدم:

_از آشپزخونه من برو بيرون! اين جا جاي آدم هاي پررويي مثل تو نيست که کار کردنشون سرسريه. تو اخراجي!

همون جور که بشقاب ها رو آب مي کشيد، پوزخندي زد و گفت:

_تو کي هستي که من رو اخراج کني؟ چون سرآشپزي، فکر کردي همه کاره اي کوچولو؟

ديگه نتونستم تحمل کنم؛ ساطور کنار دستم رو به طرفش گرفتم و گفتم:

_جرئت داري يک بار ديگه حرفت رو تکرار کن!

رنگ از رخسارش پريد و به تته پته افتاد. گفت:

_داري چي کار مي کني؟

پوزخندي زدم و جلوتر رفتم، که صدايي من رو خطاب کرد:

_سرآشپز؟

نگاه خشمگينم رو از ژاله گرفتم و به گارسونِ سالن دوختم. گفتم:

_بله، کاري داريد؟

_گارسون: چند تا از مشتري ها مي خوان شما رو ببينن...گويا از غذا شکايت دارن!

چشم هام درشت شد و با تعجب گفتم:

_از غذاي من؟!

_گارسون: بله.

خشمم به يک باره فروکش کرد. اين اولين بار بود که کسي از غذايي که زير نظر من درست شده بود، شاکي بود. پيش بندم رو در آوردم و دستي به لباسم کشيدم. همراه گارسون به سراغ ميز مشتري رفتم. چهار تا پسر جوون دور ميز نشسته بودن و مشغول صحبت کردن بودن. با رسيدن ما، ساکت شدن و نگاهمون کردن. گارسون دم گوشم گفت:

_خودشون هستن سرآشپز.

سري تکون دادم و کنار ميزشون ايستادم. نگاهي به همشون انداختم و گفتم:

_سلام، روزتون بخير...من سرآشپز اين جا هستم. شنيدم با من کاري داشتيد؛ درخدمتم!

همه شون با تعجب نگاهي به سر تا پام کردن و يهو زدن زير خنده. يکيشون که از بقيه زشت تر بود گفت:

_واي، تو چه قدر بامزه اي کوچولو!

بغل دستيش گفت:

_نه بابا! اعتماد به نفسش بالاست.

و بلندتر شروع به خنديدن کردن. خون سرد به همه شون نگاه کردم، که گارسون جلو اومد و گفت:

_ايشون راست ميگن؛ اين خانم جوان، سرآشپز اين جا هستن.

هر چهار نفر با تعجب به من نگاه کردن و يکي ديگه شون گفت:

_واقعاً؟ سرکارمون که نذاشتيد؟

با جديت تمام گفتم:

_خير...در شأن گارسون و سرآشپز يک رستوران معروف نيست که چنين رفتار ناپسندي از خودشون بروز بدن.

چشم هاشون از شدت تعجب، اندازه قابلمه شده بود. همون پسر اولي گفت:

_مگه شما چند سالتونه؟

خون سرد گفتم:

_هفده سال.

پسري از جمعشون که تا حالا ساکت بود، گفت:

_غير ممکنه!

_ببخشيد آقايون؛ من کار زيادي در آشپزخونه دارم. لطفاً سريع تر حرفتون رو بزنيد.

يک نفرشون با دست پاچگي گفت:

_بله، چيزه...اين، اين پاستا...

_پاستا چي؟

يکي ديگه شون گفت:

_بد مزه هست و خيلي چربه!

نگاهي به ظرف غذا کردم و گفتم:

_ولي اين غذا که دست نخورده س!

يک نفر ديگه با پوزخند گفت:

_وقتي يه الف بچه سرآشپز باشه، همين مي شه ديگه. خانم کوچولو، اين غذا نياز به خوردن نداره؛ نگاه کن!

چنگال رو تو پاستا فرو کرد و چند تا رشته بالا آورد. ادامه داد:

_روغن داره ازش مي چکه خانم سرآشپز!

تک تک حرف هاش با تحقير و تمسخر بود. لبخندي زدم و گفتم:

_شما چي سفارش داده بوديد؟

_چه ربطي داشت؟

بهش نگاه کردم و گفتم:

_ربطش اينه که پاستا، اونم پاستاي روغن زيتون؛ همون جور که از اسمش پيداست، چربه و روغن نسبتاً زيادي داخلش هست. اما چون روغن زيتون هست، اصلاً ضرر غذايي نداره؛ بلکه مفيد هم هست. با اين وجود، ما تا حد امکان از روغن کم استفاده کرديم. اگر خوب دقت کنيد، پاستاي شما اصلا چرب نيست؛ بلکه اون چربي مال خود غذاست.

_روغنش هيچي...مزه ش چي؟ اونم مال غذاست؟

نگاهي به ظرف غذاش کردم و گفتم:

_مي تونم تست کنم؟

پوزخندي زد و گفت:

_بفرماييد!

چنگال رو برداشتم و مقدار کمي از پاستا رو خوردم. با دقت طعمش رو تو دهنم تجزيه تحليل کردم. حق با اون ها بود، رشته ها به خوبي با سس مخلوط نشده بودن و ترکيب غذا بهم ريخته بود. چنگال رو تو بشقاب گذاشتم و گفتم:

_حق با شماست...حتماً مشکل کوچيکي از طرف يکي از آشپزهامون رخ داده. من ازتون عذر مي خوام...الان ميگم غذاتون رو عوض کنن.

از جاش بلند شد و گفت:

_لازم نکرده کوچولو...

رو به گارسون کرد و گفت:

_رئيس اين جا کيه؟

از شانس بد يا خوبم، آقاي ذولفقاري همون لحظه سر رسيد و گفت:

_ منم، چه طور مگه؟

پسره عصبي گفت:

_شما چه طور رئيسي هستيد که گذاشتيد يه الف بچه، سرآشپز يک رستوران معروف باشه و غذاهاي چرب و بدمزه رو به خورد مردم بده؟ تازه پول کلان هم از ما مي گيريد؟!

ذولفقاري اخم کرد و گفت:

_چي شده آقا؟

_از سرآشپزتون بپرسيد.

سؤالي و با اخم به من نگاه کرد، که گفتم:

_چيزي نيست آقاي ذولفقاري، خودم حلش مي کنم.

پسر اولي با عصبانيت از جاش بلند شد و گفت:

_چي چي رو خودم حلش مي کنم؟ من از اين خانم و غذاتون، شکايت دارم!

_ذولفقاري: آروم باشيد، لطفاً بشينيد؛ الان به خدمه ميگم غذاتون رو عوض کنند...و شما خانم تهراني، بيايد دفتر من.

نگاه هر چهار تا پسر به من افتاد و پوزخندي زدن. بي اهميت نگاهم رو ازشون گرفتم و به دنبال آقاي ذولفقاري رفتم.

******

روي مبلِ داخل اتاق نشستم و نگاهي به اطراف انداختم، که صداش رو شنيدم:

_ذولفقاري: خانم تهراني؟

_بله.

_ذولفقاري: بايد تکليف يک سري چيزها رو روشن کنم. يعني خيلي وقت پيش بايد اين کار رو مي کردم؛ ولي خب، هنوز هم دير نشده!

_چيزي شده؟

_ذولفقاري: اين اتفاق امروز، فقط براي امروز نبود؛ بارها شده که مشتري ها از غذا شکايت داشتن و من اون رو با هزار مکافات حلش کردم. نذاشتم به گوش شما و آشپزها برسه. اما ديگه نمي تونم همچين کاري رو بکنم و شهرت خودم رو لکه دار کنم.

_متوجه منظورتون نمي شم. يعني مي خوايد بگيد غذاهاي من مشکل داره؟

_ذولفقاري: بله، و من ديگه نمي تونم با اين مسئله کنار بيام...بذاريد راحت بگم، شما اخراجيد!

_اما...

_ذولفقاري: اما نداره خانم، از اول هم آوردن شما تو رستورانم اشتباه بود. اون پسر حق داشت، يه بچه رو چه به سرآشپزي!

عصبي از جام بلند شدم و گفتم:

_ولي روزي که تو همين اتاق داشتيم قرارداد مي بستيم، حرفتون چيز ديگه اي بود!

_ذولفقاري: نظرم عوض شد.

کلاه سرآشپزيم رو درآوردم و گفتم:

_اوکي...من جايي که استعدادم رو نمي فهمن، نمي مونم. فقط صورت حساب من رو بديد که برم.

با اخم نگاهم کرد و از توي کشوي ميزش پاکتي درآورد. گفت:

_بزار يه نصيحت بهت بکنم بچه جون، با اين غرورت به هيچ جا نمي رسي؛ يه خرده از غرور بي جات کم کن.

پاکت رو گرفتم و پوزخندي زدم:

_از الان مي بينم روزي رو که پشيمون شديد... خدانگهدار!

ديگه بهش توجهي نکردم و از اتاقش بيرون اومدم. به آشپزخونه رفتم که ديدم، همه دور هم جمع شدن و باهم پچ پچ مي کنن. هستي از بينشون من رو ديد و گفت:

_خانم چي شده؟

توجه بقيه بهم جلب شد. آروم جلو رفتم و گفتم:

_بچه ها، من با مديريت به مشکل برخوردم و ديگه نمي تونم اين جا بمونم...از اين به بعد بايد با يک سرآشپز ديگه کار کنيد.

ژاله پوزخند صدا داري زد و گفت:

_هه! روت نمي شه بگي اخراج شدي کوچولو؟

سکوت، بهترين جواب براي اين دختر بي ادب و پررو بود. محسن جلو اومد و با ناراحتي گفت:

_يعني هيچ راهي نداره بموني؟

لبخندي زدم و گفتم:

_چيه؟ دلت واسم تنگ مي شه؟

اخم کرد و گفت:

_برو بابا، من غلط بکنم دلم واسه گرازي مثل تو تنگ بشه.

لبخند تلخي زدم و گفتم:

_ولي من دلم براي شوخي ها و رو اعصاب بودن هات تنگ مي شه.

با ناراحتي نگاهم کرد و چيزي نگفت. طاهره و راضيه جلو اومدن و به ترتيب بغلم کردن. آروم گفتم:

_توي مدتي که اين جا به عنوان سرآشپز کار کردم، بايد بگم که بهترين تجربه ي آشپزيم بود. اين که کنار شما آشپزهاي قابل و کار بلد بودم، افتخار بزرگي برام بود. خيلي ناراحتم، ولي خب کاري هست که شده. اميدوارم از اين به بعد هم، همين جور عالي و موفق باشيد.

دخترها به گريه افتادن و مردها با غم سر تکون دادن. لبخندي زدم و گفتم:

_حالا زياد غصه نخوريد، حتماً ميام که ببينمتون.

حامد براي اولين بار خنديد و گفت:

_حامد:آره... از قديم گفتن مال بد، بيخ ريش صاحبشه!

همه به حرفش خنديدن. چشمکي زدم و گفتم:

_محسن بلاخره روت تأثير گذاشت ها!

_حامد:چه جورم!

خنديدم و گفتم:

_خب بچه ها، من ديگه برم. شما هم بريد به کارهاتون برسيد.

_ژاله: بري برنگردي، دختره ي نچسب!

پوزخندي زدم و از بچه ها خداحافظي کردم. به اتاقم رفتم و مشغول جمع کردن وسايلم شدم. چيز زيادي نداشتم، در حد يه کوله بود. صداي در اومد؛ سرم رو بالا آوردم و گفتم:

-بله، بفرماييد!

هستي آروم از لاي در وارد شد و گفت:

_ خانم، واقعاً داريد مي ريد؟

_هوف، ريتا بابا، ريتا!

سرش رو پايين انداخت و گفت:

_ شما بريد من چي کار کنم؟

_هيچي، زندگي!

با چشم هاي اشکي نگاهم کرد و گفت:

_اما خانم، من تازه مشغول آشپزي شدم و به روش شما عادت کردم. اگه شما بريد، من نمي تونم به کارم ادامه بدم و باز کمک آشپز مي شم. خانم تو رو خدا نريد! من نمي خوام شما بريد.

بغلش کردم و گفتم:

_هي دختره ي ديوونه، چرا گريه مي کني؟ اين حرف ها چيه مي زني؟ تو دختر با استعدادي هستي و مي توني بدون من هم پيشرفت کني. حتي آشپزي خيلي بهتر از من بشي! خودت رو دست کم نگير.

هق هقي کرد و گفت:

_دلم براتون تنگ مي شه.

گونه ش رو بوسيدم و با لبخند گفتم:

_قربونت برم، منم دلم برات تنگ مي شه. حتما ميام به ديدنت...حالا اشک هات رو پاک کن و بخند. مي خوام با دل خوش از اين جا برم.

لبخند اجباري زد و با گوشه روسريش اشک هاش و پاک کرد. گفتم:

_آفرين دختر خوب. من ديگه برم، خدانگهدار.

_هستي: خداحافظتون.

کوله م رو برداشتم و از اون جا بيرون اومدم. نگاهي به منوي دم در کردم و آهي کشيدم. شالم رو روي سرم مرتب کردم و کنار خيابون، قدم زنون به سمت خونه رفتم.

******

ديس برنج رو از دستش گرفتم و توي سفره گذاشتم. با آه و ناله کنارم نشست و طبق عادتش، با گفتن "بسم الله" شروع به خوردن کرد. با لبخند نگاهي به صورت چروک شده ش کردم و مشغول شدم. هميشه بهم مي گفت "اگر وسط غذا خوردن صحبت کني، شيطون باهات هم غذا مي شه و غذات رو مي خوره" منم وقتي کوچيک تر بودم، مي خنديدم و از روي عمد صحبت مي کردم تا ببينم شيطون چه طور غذاي من رو مي خوره! يادش به خير، وقتي مادرم دعوام مي کرد و بابا ازم دفاع مي کرد. لبخند تلخي رو لب هام نشست و با بغض به ظرف خورشت خيره شدم. همون لحظه ننه جون گفت:

_ چرا نمي خوري مادر؟ غذا سرد شد!

بغضم رو قورت دادم و گفتم:

_چيزي نيست ننه جون... از صبح تو آشپزخونه بودم، بوي غذا دلم رو زده؛ نمي تونم چيزي بخورم.

نگاهم کرد و گفت:

_من تورو مي شناسم، يه اتفاقي افتاده؛ ولي مي ذارم بعد از غذا مي پرسم.

لبخندي زدم و بي ميل يک قاشق خوردم. غذا که تموم شد، به همراه ننه جون سفره رو جمع کردم و ظرف ها رو شستم. با سيني چايي به پذيرايي برگشتم و کنار ننه جون نشستم. گفت:

_خسته نباشي مادر.

_سلامت باشيد.

_خب، حالا بگو ببينم چي شده؟

انگشت اشاره م رو لبه ي استکان چرخوندم و گفتم:

_از رستوران اخراج شدم.

_ننه جون: چرا مادر؟ کاري کردي؟

_نه... صاحب رستوران الکي گفت غذاهات بده، ديگه به دردم نمي خوري، بچه اي و از اين حرف ها. دنبال بهونه بود من رو بيرون کنه. زير آب زن هم داشتم.

آهي کشيد و گفت:

_چي بگم؟ حتماً صلاحت اين طوري بوده.

سکوت کردم و با استکان زير دستم بازي کردم. خودش رو نزديکم کرد و صورتم رو بالا گرفت. نگاهم کرد و گفت:

_ ريکا، تو چته؟ چرا اين قدر ناراحتي؟

نگاهم رو به گل هاي رو لباسش دوختم و با بغض گفتم:

_بچه که بودم، فکر مي کردم دنيا يعني فقط مادر و پدرم. بزرگ تر که شدم، فهميدم مادربزرگي هم هست. بيشتر که گذشت، فهميدم پدرم تو دنياي آشپزي کار مي کنه و من رو از شش سالگي، با حرفه ش آشنا کرد. مادرم خيلي مخالف اين کار بود؛ اون موقع نمي فهميدم چرا، ولي وقتي پدرم تو سن دوازده سالگي بهم گفت "تو بايد بزرگ ترين سرآشپز زن بشي" فهميدم چرا مادرم اون حرف رو زد. زماني که تو پونزده سالگي هردوشون رو از دست دادم، فهميدم دنيا فقط پدر و مادر و مادربزرگم نيست، آشپزي نيست؛ بلکه روزهاي سختم هست، درد و ناراحتي هم هست. هميشه شادي مهمون خونه نيست، گاهي غبار زيادي از غم و غصه خونه رو پر مي کنه...

يک قطره اشک روي گونه م ريخت و لرزون ادامه دادم:

_ننه جون، من با مرگ پدر و مادرم کنار اومدم. با تمام سختي هاي وصيت پدرم کنار ميام؛ ولي نمي تونم اين توهين و تحقير هايي که بابت سن کمم بهم مي شه، رو تحمل کنم. بدتر از اون، اينه که کسي نيست جلوشون بايسته و تو دهنشون بکوبه؛ من تا حدي قوي ام، تهش يه دخترم و به شدت احساساتي و شکننده. ننه جون، سختمه نصف شب بيام خونه و شما رو در حال کار کردن ببينم. تا شايد بتونيد يک ذره از خرج زندگيمون رو فراهم کنيد. نمي خوام بگم کم آوردم، نمي خوام بگم ديگه ادامه نمي دم، ولي گاهي اوقات مثل الان مي بُرم. ديگه کاسه ي صبرم لبريز مي شه.

اشک هام به شدت از چشم هام سرازير شد و گفتم:

_ننه جون، دلم آغوش امن و گرمت رو مي خواد...بهم مي دي؟

چشم هاي اون هم خيس شد و با بغض گفت:

_چرا که نه دردونه من، چرا که نه عزيز دل مادر!

خودم رو تو بغلش پرت کردم و زدم زير گريه. ننه جون با دست هاي لرزونش کمرم رو نوازش مي کرد و پا به پام اشک مي ريخت. دو ساعت تمام تو بغلش گريه کردم، تا آروم شدم. با فين فين خودم رو ازش جدا کردم که گفت:

_اَه اَه، حالم رو بهم زدي بچه. برو اونور!

خنديدم و دماغم رو بالا کشيدم. صورتش رو درهم کرد و جيغ جيغ کنان گفت:

_ ورپريده، ذليل نشي الهي! برو دماغت رو بشور خب.

خواستم صورتش رو ببوسم که خودش رو عقب کشيد و عصاش رو به طرفم گرفت. تهديد وار گفت:

_جلو بياي، با همين عصا...

بلند خنديدم و از جام بلند شدم. گفتم:

_با همين عصا چي؟

عصاش رو بالا آورد و محکم به ساق پام کوبيد. با خنده آخي گفتم و دستم رو روش گذاشتم. گفت:

_دختره ي بي تربيت! بهت رو دادم پررو شدي. برو دستشويي مسواکت رو بزن و بخواب.

پوکر فيس نگاهش کردم و گفتم:

_مگه بچه م که اينا رو بهم ميگي؟

_ننه جون: از يه نوزاد هم بچه تري!

_باشه در هر صورت نوکرتيم. دمت گرم، کلي حالم رو خوب کردي!

قبل از اينکه عصاش به بدنم اصابت کنه، با جيغ فرار کردم و خودم رو تو دستشويي انداختم. به محض کشيدن اولين نفس، بوي بدي تو مشامم پيچيد. دماغم رو گرفتم و گفتم:

_اوه اوه ننه جون، انگار زيادي لوبيا خوردي. معدت کپسول گاز شده، اومدي اين جا تخليه کردي.

هزار بار حالم بد شد تا دست و صورتم رو شستم و مسواک زدم. از دستشويي بيرون اومدم و به اتاقم رفتم. لباس خواب عروسکيم رو پوشيدم و به زير لحاف خزيدم. با خودم گفتم:

_آخيش، هيچي رخت خواب نمي شه!

هنوز چشم هام گرم نشده بود که زلزله هشت ريشتري، بدنم رو فرا گرفت. با جيغ از جام بلند شدم و داد زدم:

_يا خدا، زلزله!

_ننه جون: چي چي رو زلزله؟ زلزله کجا بود بچه؟ من بودم.

با چشم هاي خمار از خواب نگاهش کردم و گفتم:

_ننه اين چه طرز تکون دادنه؟ تمام اجزاي بدنم جا به جا شد.

_ننه جون: اين قدر حرف نزن، به جاش بيا ليوان شيرت رو بخور و بخواب.

پوکر فيس نگاهش کردم. ليوان رو ازش گرفتم و گفتم:

_مرسي؛ شما بريد بخوابيد، من مي خورم.

_ننه جون: دورغ نگي بعد بري بخوابي ها! من نصف شب برمي گردم اتاقت، نخورده باشي با عصام طرفي!

سرم رو کج کردم و گفتم:

_چشم، مي خورم. شما بريد بخوابيد، شبتون به خير.

نگاهي بهم انداخت و يا علي کنان از جاش بلند شد. وقتي از اتاق رفت، نگاهي به ليوان شير انداختم و با لبخند گفتم:

_خدايا اين فرشته مهربون رو ازم نگيرش. تنها دلخوشي زندگيم همين پيرزنه، که گاهي اوقات از دستش رواني مي شم!

ليوان شير رو تا آخر سر کشيدم و دوباره خوابيدم.

******

با ديدن عقربه هاي ساعت، داد زدم:

_واي ديرم شد!

هول از جام بلند شدم و سريع تشکم رو جمع کردم. بدون توجه، يه دست لباس پوشيدم و از اتاق بيرون اومدم. همون جور که لنگ لنگون جورابم رو مي پوشيدم، گفتم:

_ننه، کجايي؟

از آشپزخونه بيرون اومد و گفت:

-چته مادر؟ چرا داد مي زني؟

-ننه ديرم شده. زود يه لقمه درست کن بخورم، گشنه م نشه اون جا.

يه جوري به سرتا پام نگاه کرد و گفت:

_ لسانجلس تشريف مي بريد؟

_وا! ننه جون، حالت خوبه؟

_ننه جون: من حالم خوبه، ولي تو رو شک دارم!

صاف ايستادم و گفتم:

_چرا؟ چون مي خوام برم سر کار؟

_ننه جون: اون که هيچي...با اين سرو وضع مي خواي بري، جاي شک باقي مي ذاره که آيا حالت خوبه؟

نگاهي به قيافه م کردم که ديدم اوه اوه اوضاع خرابه، اونم بدجور! اما کم نياوردم و با نيش باز گفتم:

_مشکلي نيست که، خيلي هم شيک و لاکچري!

_ننه جون: دلت عصا مي خواد، نه؟

خنديدم و گفتم:

_اوف، چه جورم!

دمپاييش رو درآورد، که پا به فرار گذاشتم و توي حياط دويدم. لنگ لنگون دنبالم اومد و داد زد:

_ فقط دستم بهت برسه ورپريده!

چشمکي زدم و گفتم:

_الان که نمي رسه، پس الکي خودتون رو اذيت نکنيد.

چشم غره اي بهم رفت و گفت:

_بيا تو بچه! بيا کاريت ندارم، بيا که کلي کار داريم.

_داريم؟ شايد شما آره، ولي بنده بايد برم سر کار.

_ننه جون: دختر مگه آلزايمر داري؟ تو ديشب به من نگفتي اخراج شدي؟

با يادآوري ديروز، اخم هام به شدت تو هم رفت و ساکت شدم. با لحن آرومي گفت:

_حالا غمبرک نزن، کاريه که شده؛ غصه نخور، خدا بزرگه. اين نشد، يکي ديگه.

اوهومي گفتم و نزديکش شدم. دستي رو سرم کشيد و پيشونيم رو بوسيد. گفت:

_من تو اين چشم ها، آينده روشني مي بينم.

با شيطنت نگاهش کردم و گفتم:

_نمي دونستم رَمالي و جادوگري هم بلديد!

با دستش محکم تو سرم کوبيد و گفت:

_شما بچه ها رو جون به جون کنن، بي جنبه اين.

سرم رو ماليدم و گفتم:

_خب، حالا من بايد کوزت بودنم رو از کجا شروع کنم؟

لبخند خبيثي رو لب هاش نشست و گفت:

_انباري.

ناباور نگاهش کردم و گفتم:

_نه!

خنديد و با بدجنسي گفت:

_ اون جا رو که تموم کردي، حموم و دستشويي منتظرته!

پشتش رو بهم کرد و بي توجه به قيافه عاجزم، رفت. رو زمين نشستم و گفتم:

_آخه من انباري رو کجاي دلم بذارم؟ هان؟

صداي ننه جون از تو آشپزخونه اومد که گفت:

_تا يک ساعت ديگه تموم شده باشه ها!

لب هام آويزون شد و اداي گريه کردن رو درآوردم.

******

_آره آبجي، اينم از داستان زندگي ما...مي بيني چقدر بدبختم؟

با ناراحتي سرش رو تکون داد و نگاهم کرد. آهي کشيدم و گفتم:

_حالا حداقل تو بَر و رو داري، من چي بگم که اينقدر زشتم؟ هيچ کس هم پيدا نمي شه بياد باهام ازدواج کنه؛ بايد تو همين خمره کنارت، سرکه بريزم و توش بشينم. به نظرت ليته بشم بهتره يا مخلوط؟ هوم؟

نزديکم شد و دستي رو پاهام کشيد. گفت:

_ميو ميو ميو...

_چي؟ نه بابا اخراج شدم!

صورتش رو به شلوارم ماليد و گفت:

_ميو...

_راست ميگي ها! چرا به فکر خودم نرسيد؟ اما کي به من کار مي ده؟ کدوم رستوارن داري، يه دختر هفده ساله رو به عنوان سرآشپز قبول کنه؟ اين يکي رو هم شانس آوردم، که ديروز اخراجم کرد!

نگاهش کردم و گفتم:

_هي پيشي جون، رو پيشوني ما نوشته بدبخت تا ابد؛ دلت خوشه ها!

صداي لَش لَش کشيده شدن دمپايي ننه جون رو شنيدم و به دنبال اون، صداي خودش که گفت:

_ ورپريده تو اين جايي؟ مگه نگفتم انباري رو تميز کني؟

سرم رو به طرفش چرخوندم و گفتم:

_ننه، من اگه نتونم سرآشپز باشم، مي دوني چي مي شه؟

_ننه جون: آبش رو مي کشن، چلو مي شه.

_ننه، دارم جدي ميگم.

گوشم رو گرفت و بلندم کرد. آخم به هوا رفت و دستش رو گرفتم. با حرص گفت:

_ اول کاري که بهت گفتم انجام مي دي، تا بهت بگم چي مي شه.

_آخ آخ باشه، شما ول کن گوشم رو، کنده شد!

به محض اين که ولم کرد، رو زمين پر از خاک ولو شدم. با درد به ننه جون خيره شدم، تا شايد دلش به رحم بياد و بي خيال انباري بشه. اما زهي خيال باطل! همون جور عصباني و دست به کمر نگاهم مي کرد. آهي کشيدم و از جام بلند شدم.

******

بعد از يک روز کامل کوزت بودن، خسته و بي حال روي کاناپه ولو شدم. کاسه پف فيل رو جلوم گذاشت و گفت:

_ امشب فيناله، خيلي هيجان دارم!

پوکر فيس نگاهش کردم و گفتم:

_ننه، الله وکيلي شما پسر نيستي؟ يا چه مي دونم دو...

يه دونه از اون ضربه هاي کارسازش رو حواله گردنم کرد و گفت:

_ ساکت باش بچه! شروع شد.

با ذوق به تلويزيون چشم دوخت و صداش رو تا صد زياد کرد. دست هام رو، رو گوش هام گذاشتم و داد زدم:

_حداقل صداش رو کم کن.

بي اهميت، يه مشت تخمه کف دستش ريخت و تند تند شروع به شکستن کرد. از جام بلند شدم و به اتاقم رفتم. بحث کردن با ننه جون فايده نداشت. (من نمي دونم فقط چه طوري داشت اون جوري تخمه مي شکست!) شونه اي بالا انداختم و تشکم رو پهن کردم. اون قدر خسته بودم که بي توجه به سرو صدا سريع خوابم برد.

******

قدم زنون پياده روي مي کردم و سنگ فرش هاي زير قدم هام رو مي شمردم. از صبح، مدام به رستوران هاي مختلف رفتم و ازشون خواستم تا من رو به عنوان سرآشپز قبول کنن؛ اما چيزي جز تحقير و تمسخر، دستگيرم نشد. ديگه کم کم داشتم به اين باور مي رسيدم که بايد بي خيال وصيت بابا بشم. آه سوزناکي از ته قلبم بلند شد و به سنگ کوچيک جلوي پام ضربه زدم. صداي داد و بيداد چند نفر، باعث شد سرم رو بالا بيارم و دنبال منبع صدا بگردم:

_مردک پيزوري، تو مي خواي من رو آدم کني؟ بپا قبلش‌ يهو سکته نکني بيوفتي رو دستمون!

آروم جلو رفتم که چند تا جوون رو در حال کتک زدن مرد مسني ديدم. با خنده اون رو به هم پاس مي دادن و مشتي حواله صورتش مي کردن. با ديدن اين صحنه، تمام ناراحتي هام از بين رفت و به جاش خشم تمام وجودم رو فرا گرفت. کوله م رو زمين انداختم و به طرفشون رفتم. داد زدم:

_ولش کنيد بي شرف ها!

توجه همه شون بهم جلب شد و پسر گنده هيکلي که به نظر رئيسشون ميومد، با لبخند گفت:

_جون! کور از خدا چي مي خواد؟ دو چشم بينا! اول يه پيرمرد نصيبمون شد، اما عوضش الان يه هلو جلومون ايستاده.

يکيشون به سمتم اومد و گفت:

_بفرماييد درخدمت باشيم.

تو يه حرکت، با لگد پخش زمينش کردم و رفتم سراغ بقيه. از حملاتشون معلوم بود تازه کار هستن، ولي خب من حريفشون بودم. چون پنج سال بود که دفاع شخصي مي رفتم و ده تا مرد رو حريف بودم. وقتي خوب همه شون رو با مشت و لگدهام پذيرايي کردم، دستي به لباس هام کشيدم و کوله م رو برداشتم. مرد مسن کنار جوب خيابون افتاده بود و مدام ناله مي کرد. سريع گوشيم رو از کوله م بيرون آوردم و شماره 115 رو گرفتم:

_الو، اورژانس؟

_بله، بفرماييد!

_خانم، لطفا کمکم کنيد؛ يه نفر اين جا حالش بده.

_خونسردي خودتون رو حفظ کنيد و آروم به من بگيد چي شده؟

خلاصه وار ماجرا رو بهش گفتم. اونم بعد از گفتن توصيه هاي لازم، گفت که يه ماشين به سمت اون جا فرستاده. ازش تشکر کردم و تماس رو قطع کردم. به سمت مرد مسن رفتم و کنارش زانو زدم. بازوش رو تکون دادم و گفتم:

_آقا، آقا حالتون خوبه؟

به زور به طرفم چرخيد و گفت:

_درد دارم...

_کجاتون درد مي کنه؟

چشم هاش رو محکم رو هم فشار داد و ناليد:

_تمام تنم درد مي کنه، ولي دستم وحشتناک درد مي کنه.

_کدوم دستتونه؟

با چشم به دستي که زير انگشت هام بود اشاره کرد. آروم دستم رو از بازو تا انگشت هاش کشيدم که به محضِ لمسِ مچ دستش، فرياد بلندي کشيد. هول دستم رو عقب کشيدم و گفتم:

_ببخشيد، ببخشيد.

چيزي نگفت و با درد به خودش پيچيد. دوباره دستم رو جلو بردم و آستين لباسش رو با ملايمت بالا زدم. مچ دستش حسابي کبود شده بود؛ معلوم بود شکسته. زير لب فحشي نثار اون جوون هاي احمق کردم و گفتم:

_آقا، مچ دستتون شکسته، به خاطر همين اين قدر درد داره.

به طرفم چرخيد و خواست چيزي بگه، که نگاهش به پشت سرم خيره موند. به زور لب زد:

_دخترم پشت سرت...مواظب باش!

تا به عقب برگشتم، يک چيزي محکم تو سرم خورد و از حال رفتم.

******

با حس نوازش دستي روي صورتم، بيدار شدم. آروم چشم هام رو باز کردم و به اطرافم نگاه کردم. اول همه جا رو تار مي ديدم؛ اما کم کم خوب شد. همون موقع صداي زني رو شنيدم که گفت:

_بيدار شدي خوشگل خانم؟

به طرف صدا چرخيدم که خانم سفيد پوشي رو ديدم. آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:

_من چرا تو بيمارستانم؟

خنده ريزي کرد و گفت:

_چه عجب يک بار، يک نفر مثل اين فيلم ها نگفت اين جا کجاست!

لبخند کوچيکي زدم و چيزي نگفتم. خانمه که به نظر پرستار ميومد، گفت:

_يادت نيست؟ توي درگيري با چند تا جوون، آسيب ديدي.

با يادآوري اون پسرها، اخم شديدي کردم که سرم تير کشيد. آخي گفتم و دستم رو روي باند سرم گذاشتم. پرستار با نگراني نگاهم کرد و گفت:

_خوبي عزيزم؟

_آره...راستي، اون مرد مسن چي شد؟ حالش خوبه؟

لبخندي زد و خواست جوابم رو بده، که در اتاق به صدا در اومد. پرستار سرفه اي کرد و گفت:

_بفرماييد!

در باز شد و مرد جووني با کت و شلوار رسمي، کيف به دست وارد شد. پرستار لبخندي زد و گفت:

_سلام آقاي رحماني، خوب شد که اومديد. اين خانم کوچولو داشت راجـ...

بين حرفش پريدم و با اخم گفتم:

_من نمي دونم چرا شما آدم ها تا يک نفر رو مي بينيد که سنش از شما کم تره، سريع بهش پسوند "کوچولو" مي چسبونيد!

به طرفم برگشت و متعجب گفت:

_باشه عزيزم، چرا عصباني مي شي؟ باور کن بي منظور گفتم.

سرم رو پايين انداختم و چيزي نگفتم. مردي که وارد اتاق شده بود، گفت:

_خانم پرستار شما بريد، من با ايشون صحبت مي کنم.

دختره نگاهي به من انداخت و با يه "با اجازه" رفت. نزديک شدن اون مرد رو به تختم حس مي کردم، ولي سرم رو بالا نياوردم تا نگاهش کنم. کيفش رو کنارم گذاشت و گفت:

_اگه بهتون بر نمي خوره، رسم ادب حکم مي کنه به من نگاهي بندازيد و سلام کنيد!

سريع نگاهش کردم و به تندي گفتم:

_خب که چي؟ مي خواي بگي من بي ادبم؟

اخم کرد و گفت:

_ببين خانم کوچولو، من نيومدم اين جا تا باهات بحث کنم؛ اومدم تا از طرف عموم ازت تشکر کنم.

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:

_عموت کيه؟

_همون پيرمردي که کمکش کردي و الان به خاطر اون اين جايي.

"آهان" ي گفتم که ادامه داد:

_عموم به لطف شما، الان حالش خوبه. منم وظيفه دونستم تا بيام اين جا و ازتون تشکر کنم.

لبخندي زدم و گفتم:

_ممنون...نيازي به تشکر نبود، من وظيفه انسانيم رو انجام دادم.

_اختيار داريد. به هر حال من از طرف عموم ما?مور بودم که اين کار رو انجام بدم.

در به شدت باز شد و صداي ننه جون اومد که گفت:

_ الهي مادر برا...

حرفش رو خورد و با تعجب به من و پسره نگاه کرد. با همون لبخندم بهش نگاه کردم، که اخم کرد و گفت:

_آقا کي باشن؟

پسره از روي تختم بلند شد و کيف به دست گفت:

_سلام خانم. من رحماني هستم.

ننه جون گيج نگاهش کرد و گفت:

_چي؟ حمالي؟

لبم رو گاز گرفتم و گفتم:

_نه ننه، رحماني.

چپ چپ نگاهم کرد و نزديکم شد. گفت:

_منم که همين رو گفتم؛ رمالي!