رمان سرابی در مه (جلد دوم) به قلم سروش شایگان

داستان آندلس نيز جدا از اين بحث نيست. مسلمين خواستند و نهصد سال از تاريخ آندلس را به حضور خود اختصاص دادند. حضوري که هنوز جزء سرمايه‌هاي گردشگري و توريستي دولت مرکزي مادريد است؛ اما حوادث معماگونه‌ي آندلس چه بود؟ چه شد که اين عزت به ذلت تبديل گشت؟

اگر به دنبال پاسخ اين سوال مي‌گرديد، با جلد دوم سرابي در مه همراه باشيد تا با خواندن يک داستان سراسر شور و هيجان به جواب خود برسيد. به شخصه معتقدم اهل قلم بايد راجع‌به موضوعي بنويسند که گره اصلي جامعه‌ي فعلي و چه بسا جامعه‌ي بشري‌ست. و تشخيص بنده اين است که براي جامعه‌ي فعلي ما، مرور حوادث آندلس خالي از لطف نيست!

هوالجميل...

قصه اينجاست که شب بود و هوا ريخت به‌هم

من چنان درد کشيدم که خدا ريخت به‌هم...

گفتار نويسنده:

نون والقلم و ما يسطرون.

سوگند به قلم و آنچه مي‌نويسند.

نوشتن يک کتاب يا يک داستان، بيش يا پيش از آنکه يک اثر ادبي باشد، يک اثر اخلاقي‌ست. نويسنده و يا هنرمند دوست دارد بازتاب آفرينش خود را در جامعه ببينند، لمس کند و يا حتي ببويد. همه‌ي ما دوست داريم بابت چيزي که مي‌نويسيم و يا مي‌گوييم ديده شويم؛ اما حق نداريم از هر وسيله‌اي استفاده کنيم که ديده شويم، هر چيزي را بنويسيم که ديده شويم.

در جلد اول گفتم که بگذريم از بعضي از نوشته‌ها که اساساً مايه‌ي بي‌آبرويي‌ست... و بعضاً وقتي با نويسندگان آن‌ها مکاتبه مي‌کنيم که خانم يا آقاي محترم، فلان قسمت از رمان يا کتاب شما دچار انحراف شده، پاسخ مي‌دهند که رمان، کار دل و احساس است. دليل و منطق سرش نمي‌شود. بگذريم... بيش از اين مخاطب را منتظر نمي‌گذارم و فقط يک موضوعي را مطرح مي کنم و آن اينکه بهتر است نويسندگان با مطالعه‌ي بيش‌تري دست به قلم شوند.

اين‌طوري کمتر به شعور مخاطب برمي‌خورد که اي بابا اين چه داستاني بود. دور از جان، نويسنده ما را هالو فرض کرده. و از طرفي يک خواهش دارم از مخاطبين و آن هم اينکه بياييد رو بياوريم به کتاب‌هايي که ارزش خواندن دارد. لااقل برويم سراغ کتاب‌هايي که نويسنده با مطالعه و تحقيق دست‌به‌قلم شده. براي وقت خودمان ارزش قائل شويم. ما که داريم براي خواندن کتاب زمان مي‌گذاريم، پس چرا کتابي را بخوانيم که نويسنده فقط سروته داستان را هم آورده و اصلاً براي مخاطب ارزشي قائل نيست که وقت بگذارد و با مطالعه دست‌به‌قلم شود.

اين حداقل کاري‌ست که ما مي‌توانيم انجام دهيم...

شخصيت‌ها: سمير، کارلا، مدثره و...

داستان ترکيبي از حوادث تاريخي و ساختگي‌ست، طوري‌که اگر مخاطب مطالعه نداشته باشد تشخيص اين دو از هم مشکل است و براي روشن شدن مطلب براي شما مثالي مي‌زنم. اکثر ما فيلم تايتانيک را ديده‌ايم. داستاني تاريخي و ساختگي بود. کليات فيلم با واقعيت مي‌خواند اما شخصيت‌هايي مثل جک و رز ساخته‌ي ذهن خلاق نويسنده بود.

در سرابي در مه نيز شخصيت‌هايي مثل فرديناند و ايزابلا و ابوالحسن و عايشه و ثريا واقعي هستند؛ اما افرادي مثل سمير و کارلا و مدثره خيالي هستند ولي مصداق آن‌ها در تاريخ آندلس موجود است و روابط و اتفاقات بين آن‌ها طوري است که با تاريخ بخواند. براي روشن شدن بيش‌تر مطلب، مخاطب را ارجاع مي‌دهم به کتاب تاريخ تحليلي آندلس، نوشته دکتر محمدرضا شهيدي پاک...

سروش شايگان...

قسمتي از داستان(مقدمه):

سمير:

انگشت اشاره و شستم را روي پلک چشمانم فشردم، و نگاهي به انبوه کاغذهاي روي ميز انداختم. ميز بزرگ در اتاقي بزرگ‌تر و فاخر در حد و اندازه‌ي رئيس عالي قضات. کاغذها و سياهه‌هاي رسيده از کاستيل را مقابل چشمانم زيرورو مي‌کردم و خبرهاي محرمانه را از نظر مي‌گذراندم که چشمم روي نام کارلا خشک شد. نمي‌دانم چند ثانيه بدون پلک زدن حرف به حرف نامش را بر زبانم هجي مي‌کردم. آه عميقي از سـ*ـينه‌ام بيرون فرستادم، ناخودآگاه دستم به سمت يقه‌ام کشيده شد و لمس گردنبندي زير انگشتانم، خاطرات نه چندان دور را مقابل ديدگانم به نمايش گذاشت که تنها يادگار من از عشق نافرجامم بود. بزاق نداشته‌ي دهانم را به زحمت فرو دادم و چشمانم را روي خطوط کاغذ به گردش درآوردم. کارلا، همسر آدريان سانچز... صاحب دو فرزند دوقلو... اشک ديده‌ام را تار کرد. کاغذ را روي ميز کوبيدم و جام را پر از نوشيدني کردم.

تذکر: دوستان عزيز، اين اثر متعلق به بنده‌ست و خواهش‌مندم بدون اجازه‌ي کتبي و درخواست رسمي، شروع به انتشار اثر در سايت‌هاي ديگر نکنيد. اين کار از نظر شرعي و عرفي و اخلاقي درست نيست.

توجه: دوستان عزيز، جلد دوم رمان داراي پرش زماني است؛ يعني در ابتداي جلد دوم، چهار الي پنج سال از اتفاقات جلد اول گذشته.

دوستدار هميشگي شما... عليرضا خواستار(سروش)

?

***

کارلا

دست نرم و کوچکش دور انگشت اشاره‌اش حلقه شده بود و چه آرام نفس مي‌کشيد، پسرک خوش‌بنيه و سيه‌موي. به گهواره‌ي ديگر نگريست، دختر بور و زيبايش آرميده بود و چه معصومانه لبخند مي‌زد! فرشتگان زندگي‌اش که حياتش را متحول کردند، در لباس‌هاي سپيد مدتي بود که زندگي بي‌رحمانه‌اش را به طرز شيريني خوشايند کرده بودند. صداي باز شدن درب ورودي به گوش رسيد. قطعاً همسرش بود. عاشقش نبود؛ اما مي‌توانست دوستش داشته باشد، ديگر آن مرد متکبر و خودبين نبود. مرد کاملي بود که محبتش را نثار کارلا مي‌کرد، نجيب‌زاده‌اي که در حد و اندازه‌ي خاندان دومينگز بود. ديگر از آدريان به عنوان شريک زندگي متنفر نبود. اکنون نفرتش نصيب مردي شده بود که روزگاري مي‌انديشيد علاقه‌اي بينشان است. عاشقش بود و آغوشش را به رويش گشوده بود. آغوشش را براي مرد خيانتکاري آماده کرده بود که در او اين باور را ايجاد کرده بود که نجابت رابـ ـطه‌اي با اصالت ندارد و اين بزرگ‌ترين اشتباه از نظر خودش در طول حياتش بود، دل بستن به مسلماني بي‌اصالت! حتي اگر سمير آن خــ ـيانـت را نکرده بود مطمئناً دير يا زود ذات کثيف و خون ناخالصش را آشکار مي‌کرد و براي خاندان دومينگز آبرويي باقي نمي‌گذاشت. اين زخم دومي بود که مورو‌ها بر قلبش زدند.

صداي بالا آمدن آدريان از پله‌ها به گوش مي‌رسيد، بـ*ـوسـه‌اي بر دست مشت کرده‌ي آلخاندرو زد و به‌آرامي انگشتش را از ميان دست گوشت‌آلودش بيرون کشيد. صورت معصومانه‌ي سارا را نوازش کرد و گونه‌اش را به او نزديک کرد تا بازدم نفس‌هايش را حس کند. با لبانش صورتش را لمس کرد و برخاست. مي‌دانست آدريان به سراغش آمده تا به‌اتفاق به جلسه‌ي امنيتي-سري که بعد از نيمه‌شب تشکيل مي‌شد عازم شوند.

از اتاق خارج شد و در نور اندک راهرويي که تابلوي تصاوير خاندان سانچز را چون ارواح مي‌نمود، به سمت شومينه‌ي شعله‌ور در گوشه‌ي سالن پيش رفت. هيزم‌ها ترق‌تروق‌کنان مي‌سوختند. دستان آدريان بر دورش حلقه شد و چانه‌اش را روي شانه‌ي کارلا گذاشت:

- فرشته‌ي کوچکم به چه مي‌انديشي؟

پوزخندي زد و دستانش را روي دستان آدريان قرار داد، پلکي زد و گفت:

- نمي‌دانم چرا تقديرم اين است که با صدر‌اعظم‌هاي کاستيل نسبت نزديک داشته باشم؟!

آدريان جابه‌جا شد و در مقابلش قرار گرفت. شانه‌هايش را در دستانش گرفت و با موذي‌گري گفت:

- نکند انتظار داشتي خودت صدر‌اعظم شوي؟

کارلا از او فاصله گرفت و اين بار به سمت پنجره‌ي کنار شومينه که البته پشت پرده‌ي مخملين سبزرنگ پنهان شده بود رو کرد و با بي‌تفاوتي جواب داد:

- خودت که بهتر مي‌داني آدريان، من هيچ‌گاه به دنبال اين پست و مقام نبوده‌ام.

آدريان دوباره به او نزديک شد و محکم‌تر شانه‌هايش را فشرد:

- پس چه مشکلي با من داري کارلا؟ چرا محبتي را که خرجت مي‌کنم نمي‌بيني؟

فشار دستان سانچز بيش‌تر و چهره‌اش اندکي برافروخته شد:

- نکند هنوز بعد از اين همه مدت، آرزوي آن پسرک بي‌مقدار و ناچيز را در سر مي‌پروراني؟

رو برگرداند:

- کافي‌ست آدريان... خودت بهتر مي‌داني که رعيت‌زاده‌اي مسلمان که اين‌چنين اسير جاه و مقام شد و زن معلوم‌الحالي چون مدثره را بر من ترجيح داد، به اندازه‌ي کهنه دستمالي برايم ارزش ندارد. بارها در مورد آن مردک بدذات صحبت کرديم، ديگر حتي نمي‌خواهم نامش به گوشم برسد.

موهاي کارلا را نوازش کرد:

- پس مشکل چيست؟

با صدايي گرفته پاسخ داد:

- مشکلم اين است که تنها مردي که مي‌توانم با اطمينان از وفاداري‌اش نسبت به خودم و مادرم مطمئن باشم پدر است.

خودش را در آغـ*ـوش گرفت و ادامه داد:

- پدري که بعد از ساليان دراز خدمت به اين حکومت، به‌خاطر به قدرت رسيدن امثال من و تو، کنار گذاشته شد.

آدريان خنده‌اي عصبي کرد:

- کارلا! مشکل اينجاست که تو نمي‌تواني بپذيري که کناره‌گيري پدر از خدمت به اصرار من يا ملکه نبود و اگر من اکنون جايگاه او را در اختيار دارم به اصرار خودش است.

سانچز با کمي مکث تن صدايش را تغيير داد:

- بارها گفته‌ام و حالا براي اين که به تو اثبات کنم رازي برايت بازگو مي‌کنم.

کارلا سرش را برگرداند و در نور اندک سوختن هيمه‌ها، در چهره‌اش دقيق شد تا اگر خواست دروغي ببافد از پرش چشمانش متوجه شود.

آدريان لبخند زد و موهاي مشکي‌اش را که دم‌اسبي بسته بود گشود، روي صندلي مقابل شومينه نشست:

- کارلا بعد از اينکه موفق شدم تو را به چنگ آورم، روزي ملکه من را به حضور طلبيد و گفت «جناب سانچز، من و جناب صدر‌اعظم قرار گذاشته بوديم که اگر تو موفق شوي و کارلا را به ازدواج خودت درآوري و اعتماد کارلا را جلب کني آنتونيو تو را به عنوان جانشين پيشنهادي‌اش به شورا معرفي کند».

پا روي پا انداخت، چکمه‌هاي قهوه‌اي‌رنگ و نوک‌تيزش برق مي‌زدند. ادامه داد:

- پدرت به راحتي تغييرات را پذيرفت و سخن ملکه را که تأکيد مي‌کرد سياست‌هاي جديد، نيرو‌هاي جوان و تازه‌کار مي‌طلبد را به سرعت پذيرفت و خودش از من درخواست جانشيني کرد.

کارلا برافروخته بود و از سنگيني‌اش آشفته بود، او نيز روي صندلي کنار همسرش نشست و گفت:

- که اين‌طور! يادم نمي‌آيد پدر روزي با زنان رنگارنگ در مهماني‌ها و جلسات مختلف گرم بگيرد و با شيفتگي‌اي نفرت‌انگيز با آن‌ها سخن بگويد...

سانچز چشمان پر‌مژه و سبز‌رنگش را در حدقه چرخاند، ابروهاي پر‌پشت مشکي‌اش را بالا برد و پوزخندي ناآرام زد، لب باز کرد:

- کارلا احمقانه رفتار نکن. هر پاسخي که به سوال‌هايت مي‌دهم باز ايراد مي‌گيري، اين بهانه‌تراشي‌ها براي چيست؟

کارلا به ديوار خالي بالاي شومينه خيره شده بود. آدريان سري از روي تأسف تکان داد:

- کارلا، من صدراعظم کاستيل هستم، مرد و زن تفاوتي برايم ندارند، همه‌ي زناني که تو مي‌گويي جزو نمايندگان ساير حکومت‌ها هستند و من براي کارم تلاش مي‌کنم.

اين بار مستقيماً به کارلا که خود را بغـ*ـل کرده بود و پا روي پا انداخته بود نگاه کرد و کنايه‌آميز ادامه داد:

-در ضمن اگر کوچک‌ترين خطايي از من سر زده بود تاکنون جاسوسان سرکار خانم قطعاً به گوشتان رسانده بودند.

سخنان مرد بيچاره‌اش صحيح بود؛ اما اين اولين بار نبود و آخرين بار نيز نمي‌توانست باشد که کارلا اين چنين بحثي را به‌راه مي‌انداخت. دلتنگي عجيبي براي پدر و منزل سابقش داشت. پدرش را تحسين مي‌کرد که با تغيير جايگاه او از دختر صدراعظم به همسر صدر‌اعظم، جاي پاي او را در دربار محکم‌تر کرده بود. باغچه‌ي پرگل با عطر مدهوش‌کننده و درختان پرشکوفه‌ي خانه‌ي پدري روحش را جلا مي‌داد. پدر تنها با نديمه‌اي پير چون خودش زندگي مي‌کرد و در بستر بيماري بود. انگار دست کشيدن از کار به يادش آورده بود که سنش بالا رفته و مستعد بيماري است. بي‌تاب شده بود، بايد قبل از شروع جلسه نزد پدرش مي‌رفت و اين دلتنگي را التيام مي‌بخشيد.

عزم رفتن کرده بود و آماده بود تا فرزندانش را به نادين پرستار خبره‌اي که برايشان درنظر گرفته و اکنون در پايين پله‌هاي مجلل خانه‌ي اشرافي‌اش کنار ساير خدمتکاران منتظر بود بسپارد.

ناگهان آدريان دستش را گرفت:

- کارلا کافي‌ست. نگذار اين افکار شيطاني بيش از اين ما را بيازارد. اکنون بيش از هميشه به هيسپانياي واحد نزديک هستيم و حتي تصورش شيرين است که وطني بدون مسلمانان داشته باشيم، هيسپانياي خالص.

آدريان نزديک‌تر شد، اکنون صداي خارج شده از لبان سرخش در گوش‌هاي کارلا زمزمه مي‌شد. چهره‌اش آرام‌تر شده بود، ريش تازه کوتاه‌شده‌اش با پوست کارلا برخورد مي‌کرد و سخنانش را بر دل کارلا دلنشين‌تر مي‌کرد:

- کارلا امروز همه چيز در دستان ماست. ما مربع قدرتيم. ملکه ايزابل، فرديناند، من و تو مي‌توانيم با تصميمات در بالاترين سطح، موروها را از خاکمان خارج کنيم و تحقيري را که در طول اين ساليان بر ما تحميل شد را به خودشان برگردانيم.

آدريان به خوبي او را مي‌شناخت و مي‌دانست به علت کينه‌هايي که موروها در قلب کارلا ايجاد کرده بودند بي‌صبرانه منتظر انتقام است. کارلا لبخند گرمي زد و انديشيد چه کسي بيش از همسرش مي‌تواند او را درک کند و تنفراتش را التيام بخشد. شايد اصلاً حضور و راهيابي سمير به زندگي‌اش نقشه‌اي از سوي موروها بود تا بين آن‌ها نفوذ کنند اما خداي مسيح دستشان را رو کرد.

تحقيري که قلبش را سنگين کرده بود و زخم‌هايي که بر روحش وارد شده بود، سبک شده و اکنون التيام مي‌يافت. بي‌اختيار خودش را در آغـ*ـوش حاميانه آدريان قرار داد.

طبق معمول در جاي خود دور ميز گردي که با روميزي مخملين زيبايي مزين شده بود نشست. ايزابلا با لباس مخملين سرخ‌رنگ با يقه‌ي مربعي هميشگي و زردوزي‌هاي ظريفش حاضر شده بود و همسرش با پيراهن سفيدي که معمولاً کت خوش‌ترکيبي روي آن پوشيده مي‌شد در کنارش نشسته بود، البته بدون کت خوش‌ترکيبش... ايزابلاي کوچک نيز در اتاق حضور داشت، موهايش را باز کرده بود و در لباس راحت و بدون تشريفاتش جست‌وخيز مي‌کرد. آدريان مانند هميشه موهايش را پشت سرش بسته و آغازگر بحث بود. اما کارلا حوصله‌ي چنداني براي اين بحث نداشت، ديدار با پدرش تمام تاب و توان او را گرفته بود. پس از زايمان و تحمل درد و شوک ناشي از به‌دنياآمدن دو کودک به جاي يکي، خلاء نبود مادر را بيش از پيش احساس مي‌کرد. خوشحالي و ذوقي که مادرش مي‌توانست براي فرزندانش داشته باشد براي او حسرتي بيش نبود. همزمان شدن بيماري پدرش با به‌دنياآمدن فرزندانش، کارلا را پريشان‌تر ساخته بود.

آدريان که دستانش را روي ميز گذاشته و نوک انگشتانش را به‌هم چسبانده بود، با ظاهري مطلع، فرديناند و ايزابل را مخاطب قرار داد:

- ملکه و عاليجناب، آماده‌ايد تا جلسه‌ي امشب را آغاز کنيم؟

ايزابلا پرغرور سري تکان داد و فرديناند دستانش را به جلو حرکت داد:

- بفرماييد.

آدريان لبخندي به چهره‌ي همسرش زد، سپس جدي شد و سخنان خود را آغاز کرد:

- اخبار جديدي دارم که مي‌دانم از شنيدنشان چندان خشنود نخواهيد شد.

توجه همه بيش از پيش جلب شده بود. ايزابلا بر چهره‌ي آدريان دقيق‌تر شده بود. آدريان که از توانايي‌اش در تحـريـ*ک کنجکاوي ديگران خشنود بود، ادامه داد:

- جاسوسان قدرتمندي که در پرتغال داريم خبر رسانده‌اند که آلفونسو[1] و جووانا[2] در تورو[3] اردو زده‌اند.

ايزابلا که بر اثر دقت زياد چشمانش جمع شده و مشتاق شنيدن ادامه‌ي اخبار بود، بي‌تابانه پرسيد:

- ديگر چه اطلاعاتي داريد جناب سانچز؟

آدريان آهي کشيد و ادامه داد:

- متاسفانه برخي نجيب‌زادگان کاستيل هم به آن‌ها ملحق شده‌اند.

ايزابلا با عصبانيت بادبزن زربفتش را طوري به گوشه‌اي پرت کرد که صداي شکسته شدن چوب ظريف و صيقلي آن شنيده شد. از جا برخاسته بود و راه مي‌رفت:

- نمک‌به‌حرام‌هاي لعنتي... دستت را تا آرنج در عسل فرو کني و در دهانشان بگذاري باز هم گاز مي‌گيرند.

هر سه نفرشان از رفتار عجيب ملکه ترسيده و متعجب بودند، طوري که فرديناند از جاي خود برخاسته بود و به سمت ايزابلا رفته و دستانش را نوازش مي‌کرد. پادشاه براي آرامش دادن به ملکه لب باز کرد:

-بانوي من اوقات خودتان را مکدر نکنيد، ما مي‌توانيم باز با راي کرتس خنرالس نجيب‌زادگان را به سمت خودمان جذب کنيم.

در چشمان آدريان برقي درخشان پديدار شد. انگار که فکري به ذهنش خطور کرده باشد به سمت ايزابلاي کوچک که با ديدن رفتار مادرش هيجاني شده و سروصدايش بلند شده بود رفت و او را در آغـ*ـوش گرفت و گفت:

- عاليجناب درست مي‌گويند، بهتر است گروهي را براي مذاکره راهي تورو کنيم. اصلاً خود من نيز در راس مذاکره‌کنندگان راهي تورو خواهم شد. مي‌دانيد که من مذاکره‌کننده‌ي خوبي هستم.

و سپس چشمکي به ايزابلا زد.

ملکه به سمت آدريان رفت و در کمال تعجب ايزابلاي کوچک را از دستان آدريان بيرون آورد و به آدريان که به رفتار ملکه بي‌تفاوت بود و در حال بيرون آوردن برگ از جيب بود رو کرد:

- جناب صدراعظم، من به کارداني و صحت نظرات شما شک ندارم؛ اما مايلم سخنان کارلا را نيز بشنوم.

کارلا از پيشنهاد ناگهاني ايزابلا جا خورده بود؛ اما درحالي‌که چشم بر ايزابلاي کوچک دوخته بود که چگونه دستانش را دور گردن مادرش حلقه کرده است، سخناني که پيش از جلسه با آدريان ردوبدل کرده بود برايش تداعي شد و سرانجام لب گشود:

- با اجازه از عاليجناب و ملکه...

سپس به آن دو نگاه کرد، آدريان درحالي‌که برگي براي خود و فرديناند آتش مي‌زد، نگاهي به او انداخت و کارلا ادامه داد:

- نظر من چيز ديگري‌ست. قصد جسارت ندارم؛ اما ما تا کي مي‌خواهيم دست‌به‌عصا راه برويم و با خفت و ترس همه را متحد خود نگاه داريم. ديگر زمان آن رسيده که به همه ثابت کنيم مسيحيت يک فرمانرواي واحد دارد؛ تا هر کسي به خود اجازه ندهد که به ساحت حکومت ما اهانت و دست‌درازي کند.

آدريان که برگش رو به خاموشي مي‌رفت، از صحبت‌هاي همسرش شوکه شده و سرش را از فرديناند فاصله داد و با تعجب به کارلا نگريست تا مطمئن شود اين‌ها سخناني است که از دهان او خارج مي‌شود.

اين واکنش آدريان و در پي او فرديناند، او را به ايستادن ترغيب کرد. انتهاي دامن لَخت و سرمه‌اي‌رنگش زماني که ايستاد روي زمين لغزيد. همچنان که عنان سخن را به دست گرفته بود، به آدريان رو کرد:

- چرا اين‌گونه نگاهم مي‌کني آدريان؟ سخنانم کاملاً منطقي است. اين همه تسليحات و زره و ابزار جنگي که با کمک کليسا و پادشاه فقيد خريداري و تهيه کرديم به چه درد مي‌خورد؟ به نظر شما الان وقت آن نيست که از امکاناتي که داريم استفاده کنيم؟ هر چند که با اين کار از تسليحاتي که از خود پرتغالي‌ها خريده‌ايم عليه خودشان استفاده مي‌کنيم.

تمام افکار و سخنانش در نهايت به اين ختم مي‌شد که زهرچشمي از مسلمانان و علي‌الخصوص رئيس قضات آنان يعني سمير بگيرد. تمام وجودش در پي انتقام سختي از پسرک مي‌سوخت. سرانجام اين فکر را بر زبان آورد؛ اما اين بار خطاب به ايزابلا:

- در ضمن بانوي من، تصورش را بکنيد خبر اين پيروزي مانند زلزله تمام هيسپانيا از جمله آندلس را تکان مي‌دهد و موروها حساب کار خودشان را مي‌کنند.

در پايان اين سخنان به چهره‌ي تک تک آنان نگاه کرد، لبخندي مملو از رضايت بر چهره‌ي فرديناند نشسته بود:

- من با بانو سانچز بيش‌تر موافق هستم.

و سپس نگاهي به ايزابلا انداخت که از پيشنهادش به وجد آمده بود و پشت ميزش نشسته بود. اين بار ملکه، آدريان را مورد خطاب قرار داد:

- خب جناب سانچز وضعيت سپاهيان و لشکريان ما چگونه است؟

آدريان برگ ديگري را آتش زد. در نظر کارلا برگ پشت برگ آتش زدن همسرش زياده‌روي بود، و چشمانش به انتهاي برگ که مي‌سوخت گره خورده بود. آدريان با مکث لب باز کرد:

- همه‌ي لشکريان، آماده و گوش‌به‌فرمان شما هستند.

ايزابلا با اشتياق خاصي کاغذ و قلمي برداشت تا فرمان جنگ و حکم فرماندهي جنگ را سياهه کند. ناگهان فرديناند از جا برخاست و به سمت ايزابلا رفت:

– ملکه لطف کنيد و فرماندهي جنگ را به نام من بزنيد[4].

ايزابلا از اين پيشنهاد فرديناند شوکه شد و با حالتي پريشان، بريده بريده، نگراني‌اش را ابراز کرد:

- اما... عاليجناب...

آدريان برگش را نيمه‌کاره خاموش کرد و با احترام نصف‌و‌نيمه‌اي بر فرديناند نهيب زد:

- شما پادشاه سيسيل و وليعهد آراگون هستيد. کوچک‌ترين اتفاقي که براي شما بيفتد، ضربه‌اي مهلک بر پيکر مسيحيت خواهد بود. البته من به درايت و هوش و ذکاوت جنگي شما ايمان دارم؛ ولي چنين کاري را صلاح نمي‌دانم.

و پس از اين گفته جام نوشيدني‌اش را پر کرد.

فرديناند پافشاري کرد:

- من بر اين امر مُصِر هستم. مطمئن باشيد اتفاق ناگواري پيش نمي‌آيد. من از کودکي درس جنگاوري و فتح آموخته‌ام.

ملکه وقار و اقتدارش را به دست آورد:

- اگر اين‌قدر اصرار داريد تا فرمانده‌ جنگ باشيد ايرادي ندارد، فقط بايد قول بدهيد زياد جلو نرويد.

آدريان درحال نوشيدن بود و از اين سخن ايزابلا طوري به خنده افتاد که نيمي از نوشيدني‌اش بر زمين ريخت و بي‌توجه لب گشود:

- بانوي من، قرار است عاليجناب فرديناند فرمانده‌ جنگ باشند. نمي‌شود که فرمانده پشت تپه‌ها پنهان شود و جلو نيايد.

ايزابلا از اين سخن آدريان خشمگين شد:

– جناب صدراعظم آيا فکر مي‌کنيد من به خاطر مسائل احساسي و مصالح شخصي اين سخن را مي‌گويم؟ اصلاً خود شما چرا فرمانده جنگ نمي‌شويد؟

آدريان با آرامش و طيب خاطر جواب داد:

- بانو، من مشکلي با اين قضيه ندارم؛ اما همان‌طور که مي‌دانيد من بالعکس پادشاه، از کودکي در کليسا بودم و درس سياست و مذاکره فراگرفته‌ام، کم‌تر با جنگ و مرد جنگي مواجه بوده‌ام، البته اندکي شمشيرزني هم آموخته‌ام. قول مي‌دهم زين پس تحت آموزش جدي‌تري قرار بگيرم.

کارلا که از اين بحث کودکانه حوصله‌اش سر رفته بود به آدريان تشر زد:

- آدريان قضيه جنگ است و ما به فرماندهي خبره و کارکشته نياز داريم. اين جنگ به فردي بيش از يک شمشير‌زن ساده نياز دارد.

فرديناند با پايان يافتن سخن کارلا به نزاع پايان داد:

- بهتر است جدال را کنار بگذاريم و زير پرچم مسيح متحد شويم. ملکه، لطفاً حکم فرماندهي را به نام من بزنيد.

ايزابلا قلم را روي کاغذ راند و با اتمام نامه، حکم را به دست فرديناند داد:

- مسيح، پشت و پناهتان عاليجناب.

***

[1] پادشاه جوان پرتغال

[2] جووانا لابلترانخا، دختري که به پادشاه هنري نسبت داده مي‌شد.

[3] محلي که جنگ تورو مدتي بعد از مرگ شاه هنري بر سر جانشيني وي ميان ايزابلا و جووانا لابلترانخا اتفاق افتاد.

[4] جنگ در محدوده فرمانروايي کاستيل است و کاستيل تحت فرمانروايي ايزابلا‌ست، بنابراين طبق قوانين، فرديناند منصب پادشاهي را به صورت نمادين در اين منطقه يدک مي‌کشد و بايد براي جنگ از ايزابلا کسب تکليف کند.

***

صداي برخورد کارد گوشت‌بُري به بشقاب، با صداي چکاچک شمشيرهاي جنگجويان درهم آميخته بود و از پايين تپه به گوش مي‌رسيد. ايزابلا در حال خرد کردن تکه گوشتي براي دخترش و فرديناند چندصد متر پايين‌تر در حال فرماندهي جنگي خونين و پرتلفات بود و آدريان در دور و اطراف مي‌گشت و نقاط ضعف و راه نفوذ در قسمت‌هاي مختلف سپاه دشمن را مي‌يافت و در تلاش براي رفع عيوب سپاهشان بود. کارلا و ايزابلا از بالاي آن تپه‌ي مرتفع و سرد، بر همه چيز اشراف داشتند.

ديگر اثري از دامن‌هاي بلند و پر‌زرق‌و‌برق سلطنتي ديده نمي‌شد و جاي آن لباس رزمي خاکستري‌رنگي اندام هر دو را فرا گرفته بود. هيزمي که در چادرشان بر‌افروخته بود به گرمي مي‌سوخت؛ اما دستان کارلا که به سردي آواي شمشيرها و مردان جنگ بود، با سبزيجات درون بشقاب بازي مي‌کرد. وجود آن غذا در کنار اصواتي که به گوشش مي‌رسيد دلش را برهم مي‌زد. سرانجام لب باز کرد و درمورد آرزوي قلبي‌اش پرسيد:

- ايزابل درمورد مسلمانان چه تصميمي داري؟ نمي‌خواهي زودتر آندلس را پس بگيري؟

ملکه با دستمال آبي ابريشمي دهانش را پاک کرد و مستقيم در چشمانش نگاه کرد:

- چقدر شتاب داري کارلا؟

دستانش را روي ميز گذاشت:

- اول بايد جوانا را مجبور به اطاعت کنيم.

بعد از کمي مکث افزود:

- براي مسلمانان برنامه‌ي خاصي دارم، نگران آن‌ها نباش؛ اما پيش از آن بايد تمام مسيحيان را فرمان‌بردار و تسليم خود کنيم.

با افزايش صدايي که از ميدان جنگ مي‌آمد دل‌آشوبه‌اش بيش‌تر شد، در اين هنگام ايزابلاي کوچک آستين پيراهن خاکستري‌رنگ مادرش را کشيد و تقاضاي غذا کرد. خوشحال بود که کودکانش را با خود نياورده است.

با ديدن اين صحنه ذهنش به‌هم ريخت و به شاهزاده نگاه کرد:

- ايزابلا به نظرت حضور ما در ميدان جنگ خطرناک نيست؟

ابروانش بالا رفت و همان‌طور که به دخترش رسيدگي مي‌کرد گفت:

- از تو انتظار نداشتم چنين حرفي بزني کارلا. به‌نظر من تمام مردان و زنان مسيحي بايد براي اين اتحاد جان دهند، نه... ديگر آن زمان نيست که زنان در خانه بنشينند و مردان را بدرقه‌ي رزمگاه کنند.

با دست به خروجي چادر اشاره کرد:

- قطعاً حضور من و تو به همسرانمان انگيزه مي‌دهد و دلگرمشان مي‌کند.

با نظر ايزابلا زياد موافق نبود؛ اما مطيعانه سر تکان داد و براي تغيير بحث، مسئله‌ي ديگري که ذهنش را مشغول کرده بود به ميان آورد:

- راستي ايزابلا به مراسم ميز خواهي رفت؟

و سپس پوزخندي زد:

- رژه‌ي دلقک‌هاي مسلمان براي سلطان بد‌قواره‌يشان ديدني است.

ملکه با پريشاني کف دستش را روي پيشاني‌اش گذاشت:

- آن‌قدر در اين چند وقت مشغول جنگ بوديم که دعوت‌نامه‌ي سلطان گرانادا را فراموش کردم.

کارلا جام نوشيدني‌اش را پر کرد و آن را به لب‌هاي رنگ‌پريده‌اش نزديک کرد و اندکي از آن نوشيد. ايزابلا دست زير چانه‌اش گذاشت:

- منتظرم تا به زودي آلفونسو و جووانا را در لباس بردگان ببينم، مطمئن باش بعد از آن حتماً خود را به مراسم ميز خواهم رساند. البته اگر من نتوانم بروم تو را به جاي خود مي‌فرستم.

با اين سخن ايزابلا، نوشيدني راه نفسش را بست، پس با سرفه‌اي کوتاه نفسش را سر جا برگرداند:

- مسئله رفتن يا نرفتن من نيست، سوال اين است که آيا برنامه‌اي براي اين مراسم در نظر داري؟

ايزابلا سري تکان داد و با ترديد پرسيد:

- منظورت اين است که در مراسمش موش بدوانيم؟

کارلا به صندلي تکيه داد و با دستانش لبه‌ي ميز را لمس کرد. سپس چشمکي زد و پاسخ داد:

- تقريباً همين منظور را داشتم.

ايزابلا که خيالش راحت شده بود پرسيد:

- کارلا مي‌خواهم سوالي از تو بپرسم!

قلبش به‌تپش‌ درآمده بود. مي‌دانست درمورد چه موضوعي مي‌خواهد بپرسد.

با آسودگي سر تکان داد:

- هر چه مي‌خواهي بپرس!

ايزابلا با خيالي آسوده پرسيد:

- هنوز در فکر آن پسر عرب‌زبان، سمير هستي؟

کارلا با تاسف سري تکان داد و با کنايه افزود:

- تو هم مانند آدريان سخن مي‌گويي ملکه! هر روز سر اين موضوع با آدريان بحث مي‌کنيم. هزاران بار گفته‌ام که ديگر سمير پشيزي برايم ارزش ندارد.

ايزابل نزديک‌تر شد و اصرار کرد:

- اگر هنوز احساسي به او داري بگو، کمکت خواهم کرد و نمي‌گذارم آدريان بويي ببرد.

با کلافگي موهايي که از کنار گوشش بيرون زده بود را عقب کشيد و اعتراف کرد:

- نه، از نظر من سمير پسر رعيت‌زاده‌اي است که لياقتش زناني سر‌راهي چون مدثره است.

ملکه قانع شده بود:

- پس مشکلي نيست.

ايزابل، ايزابلاي کوچک را روي پايش نشاند و گيسوانش را نوازش کرد:

- در مورد مراسم ميز هم که پرسيدي، در حال حاضر نمي‌توانيم نقشه‌اي براي خراب کردن و زير سوال بردنشان بريزيم زيرا که هنوز مشغول اين غده‌ي سرطاني که در گلويمان ايجاد شده هستيم (جنگ با جووانا و آلفونسو). براي مراسم‌هاي بعديشان برنامه‌هاي ويژه‌اي دارم.

در همين حال پرده‌ي ورودي چادر کنار رفت و آدريان به همراه نسيم مطبوعي باشتاب وارد شد، در لباس رزم و موهايي که در بالاترين حد ممکن بسته شده بود خشن به نظر مي‌رسيد:

- مژده بانوي من، مژده...!

ايزابلا خنديد و رو به کارلا کرد:

- کارلا عجب همسر گستاخ و بي‌ملاحظه‌اي داري! متعجبم چرا تاکنون نتوانسته‌اي او را متوجه کني که چگونه نزد بانوان حضور پيدا کند و بي‌هوا و بدون اجازه وارد نشود؟!

با ورود آدريان و سخنان ايزابلا، روحيه‌اش تغيير کرده بود، تصميم گرفت سمير و گذشته‌ي مربوط به سمير را در گوشه‌ي ذهنش دفن کند و به همسر و فرزندانش عشق بورزد و در کنار آن‌ها خوشحال باشد.

کارلا نيز خنديد و بي‌توجه به کنايه‌ي ملکه، از همسرش استقبال کرد:

- حتماً خبرهاي خوبي داري که چنين شتابان وارد شدي...!

آدريان نيمي از تنه‌اش را چرخاند و به بيرون اشاره کرد:

- کافي‌ست از چادر بيرون بياييد و منظره‌ي مقابلتان را ببينيد.

کارلا و ايزابلا رو به هم شانه بالا انداختند، برخاستند و به سمت آدريان حرکت کردند. تا چشم کار مي‌کرد سپاهيان کاستيل همه جا را فراگرفته و اسيران پرتغالي را در حصاري انساني نگه داشته بودند. ملکه با دقت بيش‌تر نگريست. در دشت پايين تپه، عده‌ي زيادي از پرتغالي‌ها با موهايي به‌هم ريخته و صورت‌هايي خونين رو به جايگاه آن‌ها زانو زده بودند.

گروه کوچکي از پرتغالي‌ها در حال فرار بودند که به زودي در دام تعقيب‌کنندگان مي‌افتادند.

آدريان پيروزمندانه پرسيد:

- بانوان عزيز نظر شما چيست؟

ايزابلا از ته دل قهقهه زد:

- عالي‌ست سانچز... باورم نمي‌شود اين‌قدر باهوش بوده باشي، البته مطمئناً اين پيروزي با درايت و جنگاوري عاليجناب فرديناند به دست آمده است.

و سپس چشمکي به من زد.

آدريان خنديد:

- البته بانوي من، جنگاوري عاليجناب ستودني است، چون شيري خشمگين به کارزار مي‌رفت؛ اما به خاطر داشته باشيد که تمام نقشه‌هاي جنگي و تحليل‌ها را من انجام داده‌ام.

و سپس بازويش را به بازوي همسرش زد. کارلا سعي مي‌کرد که در مورد عامل پيروزي‌شان ديدِ بازي داشته باشد، به همين دليل نظرش را بي‌هوا گفت:

- به نظر من عامل پيروزي ما طمع پرتغالي‌ها بود. آن‌ها فريب سرمايه‌ي ما را خوردند و بيش‌تر سلاح‌هاي خوب و پيشرفته‌اي که داشتند را به ما فروختند درحالي‌که براي خودشان چيزي باقي نماند.

آدريان دست بر شانه‌ي او گذاشت و تاييد کرد:

- درست است همسر باهوش من..

و سپس خطاب به ايزابلا ادامه داد :

- حال با اسيران چه کنيم سرورم؟

ملکه به جمعيت انبوه زير پايش نگريست:

– سر همه را از تن جدا کنيد تا درس عبرتي باشد براي باقي ملت‌ها که ديگر جرئت نکنند به حکومت مسيحي متحد ما دست‌درازي کنند.

کارلا از تعجب خشک شده بود. ايزابل چه موقع توانسته بود آن‌قدر قصي‌القلب شود؟ با اين سخنانش اجازه نداد حتي آدريان با تصميم بي‌رحمانه و سنگدلانه‌اش مخالفت کند:

- امر، امر شماست بانوي من. اما با آلفونسو و جووانا چه کنيم؟

ملکه با تعجب و اشتياق پرسيد:

- مگر آن‌ها را گرفته‌ايد؟

- بله بانو، در کالسکه‌ي سلطنتي زنداني هستند.

ايزابلا از شدت شوق برافروخته شده بود، کم مانده بود تا از شدت شوق اشک بريزد:

- آن‌ها را به قصر سلطنتي در کاستيل ببريد. با جووانا خرده‌حساب‌هايي دارم.

آدريان سري به نشانه‌ي اطاعت تکان داد:

- بانو با زناني که اسير کرده‌ايم چه کنيم؟

ملکه که تازه چشمش به فرديناند سوار بر اسب افتاده بود، پاسخ داد:

- همه‌ي آن‌ها را به کنيزي بگيريد و به قصر کاستيل ببريد.

سپس به آدريان نگاه کرد و اجازه‌ي پرسش بعدي را نداد. با دست راستش، دست ايزابلاي کوچک را گرفت و با دست ديگرش چانه‌اش را لمس کرد:

- و اما نجيب‌زادگان و بزرگان و اشرافي که قصد خــ ـيانـت به ما را داشتند، بايد مديون ما باشند که از جانشان مي‌گذريم. آن‌ها را زنده بگذاريد ولي تمام اموال، املاک، مقام خانوادگي و نشان نجيب‌زادگي و هر چه ثروت در اختيار دارند از آن‌ها بگيريد. همه مورد تصرف حکومت قرار مي‌گيرند تا ديگر نتوانند به شورشيان کمک مالي و تسليحاتي کنند.

***

صداي هياهوي جمعيت، نظم دادگاه را برهم زده بود. قاضي تئودور با اعضاي هيئت‌منصفه، آخرين مشورت‌ها را کرد و سپس رو به جووانا که حال لباس زندانيان بر تن داشت، نمود:

- دوشيزه جووانا، آيا شما نمي‌دانستيد که شورش عليه فرمانروايان کاتوليک، گناهي نابخشودني‌ست؟

جووانا با حالتي مضطرب، چشم به ايزابلاي مغرور اين روزها دوخت:

- از ملکه تقاضاي عفو دارم.

دوباره سروصداي جمعيت بلند شد که اين بار قاضي تئودور با چوب‌دستي مخصوص قضات روي ميز کوبيد:

- آقايان و خانم‌ها، لطفاً نظم جلسه را حفظ کنيد. دادگاه رسمي‌ست.

هرکسي چيزي مي‌گفت. يکي خواستار اعدام جووانا بود و ديگري تقاضاي عفو وي را داشت. اسقف نيز در جلسه حضور داشت و هرازچندگاهي يادداشت‌هاي مختصري را حواله هيئت‌منصفه مي‌کرد. گويي او جلسه را مديريت مي‌کرد.

قاضي باز هم جووانا را مورد خطاب قرار داد:

- عفو شامل کسي مي‌شود که نادانسته دست به عملي بزند؛ اما شما با آگاهي از وصيت پادشاه فقيد ما عاليجناب هنري مبني بر جانشيني ملکه ايزابلا، دست به چنين عملي زديد، پس تقاضاي عفو بي‌مورد است.

به همراه آدريان درست در زير پاهاي ملکه و عاليجناب فرديناند نشسته بودند. برگشت و نگاهي به ايزابلا انداخت که لبخند مصممي تحويلش داد.

تئودور، تنفس کوتاهي به همه‌ي طرف‌ها داد تا علاوه بر استراحت، آخرين مشورت‌ها و گفت‌وگوها براي رأي نهايي انجام شود. اسقف به همراه جمع کثيري از نمايندگان کرتس خنرالس به طرف ملکه آمدند. در چشم برهم‌زدني، از چهارسو، جمعيت به ملکه و عاليجناب فشار مي‌آورد.

همه‌ي گروه‌ها و احزاب سيـاس*ـي مشغول رايزني با ايزابل و سانچز بودند. آدريان که مثل هميشه خوش‌دوخت‌ترين لباس‌ها را بر تن داشت، برگ مشترکي را با فرديناند آتش زد و به طرف کارلا آمد:

- کارلا! چرا از بحث کناره گرفتي؟ نظر تو چيست؟ به نظرت با جووانا چه کنيم؟

کارلا نيم‌نگاهي به حالت درمانده‌ي جووانا انداخت. نمي‌دانست چرا اما دلش به حال او مي‌سوخت. دوست داشت بعد از آن همه اسارت و تحقير و توهين لااقل به مراد دلش مي‌رسيد. نفهميد چه شد که يک مرتبه اين سخن را بر زبان راند:

- او را به پرتغال تبعيد کنيد.

آدريان ابروهاي متعجبش را بالا انداخت:

- تبعيد؟ آن هم به پرتغال؟ حالا چرا پرتغال؟

سعي کرد مجابش کند که اين مجازات زيرکانه است:

- چون از طرفي از کشور بيرون است و توانايي دسيسه‌ي دوباره ندارد و از طرفي با معشوق خود آلفونسو مشغول مي‌شود و احتمالاً ملکه‌ي آينده‌ي پرتغال خواهد شد و عطش قدرتش نيز مي‌خوابد.

آدريان ناخودآگاه برايش دست زد:

- آفرين کارلا... آفرين، مثل هميشه زيرک و باهوش سخن مي‌گويي. باز هم به من ثابت کردي که در انتخابم اشتباه نکردم.

اين را گفت و با سرعت خود را به ملکه رساند و گويا در کنار گوشش پيغام کارلا را رساند. ايزابلا ابتدا اندکي تامل و سپس با فرديناند مشورت کرد. ديگر نمي‌دانست فرديناند با اسقف چه گفتند که در پايان قاضي تئودور جمعيت را به آرامش دعوت کرد:

- من و هيئت‌منصفه پس از بررسي و مشورت‌هاي بسيار و شنيدن سخنان طرفين درگير در اين ماجرا، به نام عدالت تصميم اتخاذ شده را به شرح زير اعلام مي‌کنيم:

- يک: دوشيزه جووانا به دليل دسيسه عليه ملکه ايزابلا، ملکه‌ي قانوني و وارث حقيقي تاج و تخت پادشاه فقيد عاليجناب هنري و نظر به اينکه برخي از نجيب‌زادگان کاستيل را به جنگ عليه فرمانروايان کاتوليک فراخوانده و با توجه به زير پا گذاشتن احکام کليسا و حکم پاپ مبني بر حمايت از عاليجناب فرديناند و ملکه ايزابلا، محکوم شناخته شده و براي هميشه از کاستيل اخراج و به سرزمين پرتغال تبعيد خواهد شد. اين حکم پس از قرائت، ضمانت اجرايي دارد و نام بـرده، ظرف مدت سه روز فرصت اجراي آن را خواهد داشت.

دو: نظر به حمايت مالي و انساني گروهي از نجيب‌زادگان کاستيل به طرفداري از دوشيزه جووانا و با توجه به رأفت ملکه ايزابلا و همچنين درس عبرت براي هر مدعي حکومت، اموال ايشان توقيف و از تمامي مناصب دولتي عزل خواهند شد. اموال به نام حکومت ضبط و ماهيانه مقرري‌اي براي ايشان در نظر گرفته خواهد شد.

لازم به ذکر است احکام بالا با رعايت تخفيف و حفظ شأن طرفين صادر گشته و هيچ‌گونه تبصره و تعويضي را شامل نخواهد شد.

ختم جلسه

و سپس سه بار روي ميز کوبيد.

***

ايزابلا با انگشت اشاره، بر روي دسته‌ي صندلي سلطنتي‌اش ضرب گرفته و از شدت عصبانيت، گونه‌هايش گلگون شده بود. در اين‌طور مواقع هرکسي خود را مشغول کاري نشان مي‌داد تا مبادا ترکش‌هاي خشم ملکه به او اصابت کند.

شايد به اين خاطر بود که آدريان در حال سربه‌سر گذاشتن ايزابلاي کوچک بود. گاهي موهايش را مي‌کشيد و گاهي گونه‌هايش را مي‌فشرد تا صدايش را درآورد. ملکه گـه گاهي چپ‌چپ به آن دو نگاه مي‌کرد و با پشت چشم نازک کردن از آن‌ها روي مي‌گرداند. همگي علتش را مي‌دانستند؛ اما چه کسي جرئت گفتن آن را داشت؟

حقيقت آن بود که تا لحظاتي بعد، جووانا به اتاق آن‌ها احضار مي‌شد و اين يعني آرامش قبل از طوفان! فرديناند و آدريان هم تا سرشان خلوت مي‌شد، برگي آتش مي‌زدند که اين بار با چشم‌غره‌هاي کارلا دست از اين کار کشيدند.

جووانا وارد شد. سرش پايين بود. لرزش اندامش به وضوح ديده مي‌شد. فقط يک جمله گفت:

- عمه ببخشيد!

ايزابلا از جا برخاست و به او نزديک شد. نفهميدند چه شد، فقط تا به خود آمدند، از صاعقه‌ي ضرب سيلي ملکه، جووانا که حالا نحيف‌تر از قبل شده بود به گوشه‌اي پرت شد.

- من عمه‌ي تو نيستم. اين را خودت خوب مي‌داني.

اين را گفت و به حالت جنون به طرف او حمله‌ور شد و با دستاني که حالا از شدت خشم، پنجه‌هايش قوي‌تر شده بود، گلوي جووانا را مي‌فشرد.

فرديناند و آدريان با حيرت به يکديگر نگاه کردند و به طرف ايزابلا دويدند، با اينکه هر دو از کمر، ملکه گرفته بودند ولي همچنان قدرت ايزابل مي‌چربيد. کارلا با عجله جووانا را از زير دستان ملکه نجات داد اما ايزابلا فرياد مي‌زد:

- رهايم کنيد... بگذاريد اين جوجه‌ي تازه سر از تخم بيرون آورده را سر جايش بنشانم. دختره‌ي هـ*ـر*زه‌ي سرراهي. سر سفره‌ي ما مي‌نشيند و از پشت به ما خنجر مي‌زند. نگذاشتم دادگاه حکم اعدامش را صادر کند چون مي‌خواستم با دست‌هاي خودم خفه‌اش کنم.

اين‌ها را گفت و دوباره به طرفش حمله کرد. جووانا در پشت کارلا جان پناه گرفته بود و زار مي‌زد:

- عمه غلط کردم. تو را به عاليجناب هنري قسم که مرا ببخش.

فرديناند و آدريان در حال جلوگيري از ملکه بودند و احياناً اگر دست ايزابل به کتک مي‌رسيد، کارلا را مي‌زد:

- ساکت شو دخترک بدکار. اسم برادر من را بر زبان نياور. همه مي‌دانند که تو را فقط به او نسبت مي‌دهند.

با اينکه کتک‌هاي ايزابل، فقط نثار کارلا مي‌شد؛ اما کارلا سکوت کرد و خود را سپر بلاي جووانا ساخت، چرا که او را هم به مانند خودش يتيمي مي‌پنداشت که روزگار خوار و ذليلش کرده بود.

- اين همه توپ و تسليحات نظامي صرف چه کرديم؟ صرف بچه‌بازي‌هاي اين خانم! خيال کردي ملکه شدن و تاج و تخت، بازي‌هاي کودکانه‌اي‌ست که مادرت با آن‌ها سرگرمت مي‌کرد؟ فکر کردي که ناگهان دست عشقت را بگيري و به جنگ ما بيايي؟»

فرديناند، کاملاً او را بغـ*ـل گرفته و روي صندلي نشاند.

- اگر آتش اين جنگ نبود، تا به حال تمامي موروها را از آندلس بيرون کرده بوديم؛ ولي چه مي‌شود کرد؟ بايد کثافت‌کاري خانم را پاک مي‌کرديم و سپس به جنگ ابوالحسن مي‌رفتيم.

دخترک بيچاره که سني نداشت زير دست کارلا التماس مي‌کرد و کارلا فقط او را به سکوت وادار مي‌کرد.

- مي‌داني من چه تلاشي کردم تا به اينجا رسيدم؟ چقدر کارلا سانچز حنجره‌ي خود را پاره کرد تا توانست از کرتس راي جمع کند. آن وقت سرکار خانم داشتي با ايده‌ها و آرزوهاي احمقانه‌ات، يک عمر زحمات ما را بر باد مي‌دادي. بر فرض هم که مرا شکست دادي، آن وقت چطور مي‌توانستي راي اعتماد از شوراي سلطنتي بگيري؟ اصلأ چگونه مي‌خواستي مردم را مجاب کني که وليعهد قانوني تو هستي؟ آن هم زماني که همه با گوش خود وصيت عاليجناب هنري را شنيده بودند.

سانچز يک ليوان آب دست ملکه داد که ايزابل آن را پس زد:

- به عيسي مسيح قسم که اگر به خاطر مصلحت‌هاي پنهاني حکومت نبود، تو را در جلوي کاخ به دار مي‌آويختم تا عبرتي باشد براي سايرين.

و سپس رو به خدمه ادامه داد:

- از کاستيل بيرونش کنيد.

جووانا خواست که دست ملکه را ببوسد که ايزابلا فرياد خشم بلند کرد:

- به من نزديک نشو دخترک هـ*ـر*زه... فقط کافي‌ست باد به گوشم برساند که مشغول جمع کردن قوا هستي و عليه من دسيسه مي‌کني، ليسبون را بر سرت ويران مي‌کنم.

***

***

سمير

انگشت اشاره و شستش را روي پلک چشمانش فشرد، و نگاهي به انبوه کاغذهاي روي ميز انداخت. ميزي بزرگ در اتاقي بزرگ‌تر و فاخر، در حد و اندازه‌ي رئيس عالي قضات. کاغذها و سياهه‌هاي رسيده از کاستيل را مقابل چشمانش زيرورو کرد و خبر‌هاي محرمانه را از نظر گذراند. چشمش روي نام کارلا خشک شد. نمي‌دانست چند ثانيه بدون پلک زدن حرف به حرف نامش را بر زبانش هجي کرد، آه عميقي از سـ*ـينه‌اش بيرون فرستاد، ناخودآگاه دستش به سمت يقه‌اش کشيده شد و لمس گردنبندي زير انگشتانش، خاطرات نه چندان دور را مقابل ديدگانش به نمايش گذاشت که تنها يادگار او از عشق نافرجامش بود. بزاق نداشته‌ي دهانش را به زحمت فرو داد و چشمانش را روي خطوط کاغذ به گردش درآورد. کارلا، همسر آدريان سانچز، صاحب دو فرزند دوقلو. اشک ديدگانش را تار کرد .کاغذ را روي ميز کوبيد و جام را پر از نوشيدني کرد. برخاست و ميز چوبي‌اش را دور زد.

خودش را مقابل پنجره‌ي بزرگ اتاقش رسانده و پرده را کنار زد. قطرات اشک يکي پس از ديگري بر زمين مي‌افتادند. چرا روزهايش ساکت و شب‌هايش خاموش مانده بود؟ مگر همان شب لعنتي با همان چشمان شفاف و با همان لب‌هاي لرزان به عشقش اعتراف نکرد؟ تصوير آن شب نمايشي شد و روي شيشه‌ي پنجره افتاد، در آغـ*ـوش کشيدش و عميق نفس کشيد. ريه‌هايش را از عطر موهايش پر کرد و گـ*ـرمـ*ـي تـ*ـنـ*ـش را با ذره ذره‌ي وجودش احساس کرد، بـ*ـوسـه‌اي روي گـ*ـونـ*ـه‌اش کاشت و به چشمان چراغاني شده‌اش خيره شد. لب‌هاي کارلا مي‌لرزيد وقتي گفت تا آخر پاي عشقشان مي‌ماند. شيشه‌ي پنجره در آتش مي‌سوخت و چشمان سمير از ديدن لباس سپيد و دست حلقه‌شده‌ي کارلا به دور بازوي آدريان سانچز شعله‌ور شد.

روي از شيشه گرفت و جام بلورين را محکم ميان انگشتانش فشرد. جام صد تکه شد و دستش را بريد؛ اما احساسش نمي‌کرد. آتشي که در دلش روشن بود، بيش از جراحت دستش مي‌سوخت.

درب اتاق زده شد و پشت‌بند آن اسامه، رئيس محافظان، پا به درون نهاد. با ديدن احوال پريشان سمير وحشت‌زده شد:

- چه شده سرورم؟

با دست سالمش مچ دست مجروحش را فشرد:

- مگر نمي‌بيني چه شده؟ سريع طبيب را خبر کن!

اسامه که سراسيمه قصد خروج از اتاق را کرده بود لحظه‌اي برگشت:

- سـ..سرورم... يوسف‌بن‌ابوالحسن اذن دخول مي‌خواهند!

نفس عميقي کشيد:

- خلع سلاحش کنيد، بعد مي‌تواند داخل شود!

چشمان اسامه از حدقه بيرون زده بود وقتي پرسيد:

- يوسف را؟

دندان‌هايش را روي هم ساييد:

- بله... يوسف را و زين پس هر کسي که قصد ملاقات با ما را داشته باشد... به جز مدثره. حال برو و سريع‌تر طبيب را خبر کن.

نگاه معني‌داري به چشمان سمير انداخت:

- الساعه خلع سلاحش مي‌کنيم.

طبيب با لبه‌هاي باريک ابزارش، خرده‌شيشه‌ها را از دست جناب قاضي بيرون کشيد. سپس ضدعفوني کرد و مشغول بستنش شد که يوسف‌بن‌ابوالحسن، وزير امور خارجه، وارد شد.

به احترامش نيم‌خيز شد که دستش را بالا آورد:

- بنشين رفيق، راحت باش. باز هم عصبانيت کار دستت داده؟

طبيب که کارش را به پايان رسانده بود، بلند شده و اجازه خروج گرفت و رفت.

نگاهي به يوسف انداخت:

- چرا نمي‌نشيني؟

يوسف نفس عميقي کشيد. سمت ميز رفت و مقداري نوشيدني درون جام ريخت و نشست.

سمير مچ دستش را کمي فشرد و نگاه مجددي به يوسف انداخت. سپس جام را از لبش جدا کرد و چشمکي حواله‌اش کرد و با اشاره رو به لباس‌هايش، لبخندي زد:

- مي‌بينم که خودت را براي مهماني امشب آماده کرده‌اي!

يوسف قهقهه‌ي بلندي سر داد و جام را روي ميز گذاشت:

- در عجبم ملکه‌ي سوم گرانادا دست و دلبازي‌هاي عجيبي مي‌کند. گاه و بي‌گاه ميهماني‌هاي خاصي ترتيب مي‌دهد.

سمير بلند شد و رو‌به‌رويش ايستاد. سرش را خم کرد و آهسته گفت:

- تا آن‌جايي که به ياد دارم، مدثره هميشه يد بخشنده‌اي داشته است.

يوسف مقداري از نوشيدني درون جام نوشيد:

- چطور است که فقط براي عده‌ي خاصي دست و دلبازي مي‌کند؟

و سپس صدايش را پايين‌تر آورد:

- سوگلي‌هايش را بيش‌تر مورد تفقد و محبت قرار مي‌دهد. زن مرموزي‌ست... هرچه بيش‌تر تلاش مي‌کنم که بشناسمش کم‌تر به نتيجه مي‌رسم.

سمير نيشخندي زد و سرش را اندکي پايين انداخت:

- شايد به اين خاطر است که من و مدثره از يک قماش هستيم، تخم و ترکه‌ي شاه و شاهزاده نيستيم و جان کنديم تا صاحب مقام و موقعيت کنوني شديم.

نگاهي به سر‌تا‌پاي قاضي انداخت:

- به هر حال عايشه و ثريا هم در عجب‌اند که چرا تو بيش‌تر مورد تفقد مدثره هستي.

سمير جعبه‌ي نقره‌اي فيروزه‌نگار روي ميز را گشود و از ميانش دو برگ خوش‌بو بيرون کشيد، آتشي به جان يکي از آن دو انداخت و به سمت دوست دوران کودکي‌اش گرفت، يوسف نيز دست دراز کرد که آن را بگيرد؛ اما قاضي دستش را کمي پس کشيد:

- منظورت چيست يوسف؟ کدام محبت و تفقد؟

يوسف کج‌خندي زد و آرام برگ را از ميان انگشتان دوستش بيرون کشيد. پک عميقي زد و دودش را بيرون فرستاد:

- يکي از قضات، حکم عقد موقت مدثره و سلطان را امضا زده است! من و عايشه هرچه تجسس کرديم راهي جز اين اتاق نيافتيم. متعجبم از کارهايت! سمير چطور توانستي حرامي را حلال کني؟ درست است قاضي هستي و هر حکمي بدهي لازم‌الاجراست؛ اما چطور نمي‌داني در مذهب صحابه عقد موقت حرام است؟ کدام اموي‌زاده‌اي تاکنون عقد موقت بسته است؟ در عجبم از احکامي که ندانسته صادر مي‌کني و نمي‌داني چه آتشي ممکن است به پا کند.

سمير دست سالمش را روي ميز کوبيد و کمي به سمت يوسف خم شد:

- مگر نديدي ثريا چگونه حکم به بردگي‌ام داد؟ چه کسي مرا از آن حقارت رهانيد و حکم را پاره کرد؟ مدثره؛ پس به من حق بده براي اينکه ابوالحسن را به خواسته‌ي دلش برسانم و زير حکم عقد موقتشان را امضا بزنم.

سپس سري به نشانه تاسف تکان داد و رويش را برگرداند، چشمانش را باز و بسته کرد و نفس پرصدايش را بيرون فرستاد:

- بهتر است سريع‌تر خودمان را به ميهماني برسانيم، گفتن اين حرف‌ها کاري از پيش نمي‌برد.

يوسف آخرين پک را به برگ زد و ته‌مانده‌اش را در ظرف روي ميز خاموش کرد:

- محافظانت جني شده‌اند! موقع ورود همه‌ي جاي بدنم را غربال کردند تا اذن دخول دادند!

قاضي خود را بي‌خبر نشان داد و اندکي تعجب چاشني کلامش کرد:

- به راستي؟ شايد تو را نشناختند. دير به دير به ديدنم مي‌آيي، چهره‌ات را از ياد بـرده‌اند.

شاهزاده خنده‌ي کوتاهي کرد و از جايش برخاست:

- تو که راست مي‌گويي.

سمير سري تکان داد و به سمت درب خروجي به راه افتاد. دستگيره را پايين کشيد و اسامه را صدا زد:

- کالسکه را آماده کن، کمي ديگر راهي مي‌شويم.

اسامه تعظيم کرد:

- اطاعت سرورم.

***

صداي سم اسب‌ها و چرخ‌هاي کالسکه بر روي سنگ‌فرش‌هاي محوطه‌ي قصر، نشان از آن داشت که به زودي به کاخ مدثره خواهند رسيد. باران به شدت مي‌باريد و هرازچندگاهي صاعقه‌اي مهيب پهنه‌ي آسمان را روشن مي‌کرد. يوسف نگاهي به بيرون انداخت و يقه‌ي لباسش را بالا کشيد:

- چه اجباري در کار بود که مدثره امشب ميهماني بر پا کند؟ از صبح هوا عجيب طوفاني‌ست.

سمير نيم‌نگاهي به چهره‌اش انداخت و نفس عميقي کشيد، هم‌زمان صداي توقف چرخ‌هاي کالسکه به گوش رسيد. اسامه در را گشود و هم‌زمان سمير نيز براي خروج نيم‌خيز شد. يوسف هم دستي ميان موهايش کشيد و از جاي برخاست. باران شدت بيش‌تري گرفته بود. اسامه و يک محافظ ديگر دو چتر را گشودند و بالاي سر او و يوسف گرفتند. قدمي برنداشته بودند که کالسکه‌اي ديگر توقف کرد. سمير نگاهي به آن سو انداخت و محمد‌بن‌ابوالحسن را ديد که به همراه همسرش حميرا از کالسکه پياده شدند، يوسف لبخندي به لب آورد:

- سلام برادر.

سمير نيز نگاه گذرايي به محمد انداخت، با چشماني که نفرت از آن‌ها مي‌باريد سر‌تا‌پاي قاضي را از نظر گذارند. به‌خاطر اينکه برخوردي ميان او و محمد پيش نيايد، رويش را بر‌گرداند و به همراه اسامه و محافظينش قصد بالا رفتن از پله‌هاي کاخ مدثره را نمود. روي اولين پله ايستاد و يوسف را مورد خطاب قرار داد:

- در سالن منتظرت هستم.

يوسف نيز سري تکان داد و به سمت برادرش رفت. سمير پله‌ها را به سمت ورودي تالار بالا رفت. اسامه چتر را بست و آن را تکان داد و در گلدان بزرگ سمت چپ ورودي تالار قرار داد. سپس اندکي تامل کرد و پرسيد:

- سرورم! مي‌توانم بپرسم مشکل شما با محمد چيست؟

قاضي پوزخندي زد و دستانش را در جيب‌هاي باراني بلندش فرو کرد. کاخ مرمرين مدثره نوراني و زيبا بود. نقش و نگارهاي حک شده روي ديوارها و ستون‌هايش چشم‌نوازي مي‌کرد. دوستان و همکارانش، قضات عالي‌رتبه، به محض ديدنش سر فرود مي‌آوردند و تعظيم مي‌کردند که با اشاره سر به ابراز محبتشان پاسخ مي‌داد. اسامه هنوز منتظر شنيدن پاسخ سوالش بود، برگشت و به چشمانش خيره شد:

- اشتباه نکن اسامه... ما با ابن‌ابوالحسن مشکلي نداريم؛ بلکه اين خود محمد است که با ما مشکل دارد.

پوزخند مجددي زد و سرش را به سمت راست چرخاند:

- از کودکي همين‌گونه بود. تحمل ديدن محبت‌هاي عايشه را به من نداشت.

صدايش را کمي پايين آورد و دهانش را به گوش اسامه نزديک کرد:

- از کودکي به ما حسادت مي‌کرد. وقتي که مي‌دانم از من دل خوشي ندارد، دليلي نمي‌بينم خودم را حقير کنم و جلوي دست و پايش باشم.

بار ديگر نگاهش را ميان چشم‌هاي کنجکاو اسامه انداخت:

- در ضمن مدتي است ردش را زده‌ام. در پرونده‌هاي سنگيني دست داشته است که قابل اغماض نيست.

چشم ميان سالن بزرگ و باشکوه چرخاند. تمامي افراد اعم از زنان و مردان عالي‌مقام حکومتي در جمع‌هايي چندنفره کنار يکديگر مشغول گفتگو بودند. پيشخدمت‌ها سيني‌هاي حاوي جام‌هاي بلورين نوشيدني را در ميانشان مي‌چرخاندند. به همراه اسامه گوشه‌اي از سالن در نزديکي دوستان و همکارانش ايستاد و ابراز لطفشان را با تکان سر پاسخ مي‌داد. دوباره چشمانش را در سالن چرخاند اين بار براي يافتن مدثره. هنوز پيدايش نکرده بود که يوسف کنارش ايستاد:

- هه... مدثره چه خدم و حشمي براي خودش به راه انداخته. بي‌شک در خواب هم چنين روزي را متصور نبود، يک زن رقـ*ـا*صه‌ي آوازه‌خوان، عقل و هوش از سر سلطان بربايد و راحت و بي‌دردسر جايگاه ملکه‌ي سوم را از آن خود کند. چنين چيز تمسخرآميزي هيچگاه در مخيله‌ام هم نمي‌گنجيد.

پاسخي براي حرف‌هايش نداشت. فقط مي‌دانست محمد و يوسف بعد از عقد مدثره و ابوالحسن اسفند روي آتش شده‌اند و چنان سوخته‌اند که شراره‌هايش طعنه و کنايه‌هايي است که يوسف مدام بر لب مي‌آورد. دختر جوان و زيباروي پيشخدمت، سيني نوشيدني‌ها را مقابلشان گرفت، جامي را برداشت و به سمت يوسف گرفت:

- اين را بخور... آب روي آتش است.

جام را از دست سمير گرفت و با سر به آن سوي سالن اشاره کرد:

- نگاهش کن، چگونه با غرور و ابهت ميان جمع مي‌چرخد.

سرش را به همان سمتي که يوسف اشاره کرده بود چرخاند. مدثره را ديد که در لباس نقره‌اي کوتاه، زيباييش را به رخ مي‌کشيد و با لبخند، مشغول خوش‌آمد‌گويي به ميهمانان حاضر در سالن بود. لحظه‌اي چشمش به آن دو افتاد و با عذرخواهي از جمعي که ميانشان ايستاده بود به سمت سمير و يوسف آمد. لبخند عميقي رو لب‌هايش بود، به محض رسيدن دستش را دراز کرد و با قاضي و يوسف دست داد:

- اوه سمير! فکر نمي‌کردم براي ميهماني امشب بتواني وقتت را خالي کني.

سمير لبخندي زد و دستش را بر روي شانه‌ي يوسف نهاد:

- وقت خودم را که خالي کردم هيچ، وقت يوسف را هم خالي کردم تا با هم به اينجا بياييم.

مدثره دستانش را به هم کوبيد:

- بسيار خوشحالم از اينکه شاهزاده قدم‌رنجه فرمودند و به ميهماني من آمدند.

يوسف تشکر نه چندان دلچسبي کرد و سرش را پايين انداخت. دو مرد محافظ در دو طرف مدثره ايستاده بودند که با اشاره‌ي دست به آن‌ها فهماند که عقب‌تر بايستند و دستش را دراز کرد و آن دو را به قدم زدن دعوت کرد. سمير رويش را سمت مدثره چرخاند:

- انتظار نداشتي که مثل قبل بياييم و دستت را ببوسيم؟

خنده‌ي بلندي کرد و موهايش را پشت گوشش زد:

- بدم نمي‌آمد ولي... فکر مي‌کنم تمسخر‌آميز به نظر بيايد.

سرش را نزديک گوش قاضي آورد طوري که يوسف متوجه نشود گفت:

- امشب مي‌ماني؟

سمير نفس عميقي کشيد و همان‌طور با صداي آهسته پاسخش را داد:

- بعداً در اتاقت راجع‌به اين موضوع صحبت خواهيم کرد.

زبانش را به لبش کشيد و دستش را روي بازوي قاضي قرار داد:

- بسيار خب... من ديگر بايد بروم تا براي اجرا آماده شوم. از خودتان پذيرايي کنيد و خوش بگذرانيد.

هنوز از آن دو جدا نشده بود که يوسف دهان باز کرد:

- ملکه‌ي موقت گرانادا هنوز آوازخواني مي‌کند؟

مدثره برگشت، ابروهايش را بالا انداخت و در چشمان يوسف براق شد:

- از شرايط ضمن عقد من و پدرت اين بوده که من دست از هنرم برندارم.

اشاره‌اي به سمير کرد:

- از رفيقت بپرسي همه چيز را برايت روشن خواهد کرد.

لبخندي اجباري زد و رفت. سمير سرفه‌اي مصلحتي کرد و رويش را سمت يوسف چرخاند. دندان‌هايش را محکم روي هم مي‌فشرد، اين را فک منقبض شده‌اش به خوبي نشان مي‌داد.

- چند بار به تو بگويم يوسف! با مدثره دهان‌به‌دهان نشو، چيزي مي‌گويد که تا مغز استخوانت بسوزد.

يوسف چهره‌اش را در هم کشيد و سرش را پايين انداخت. سمير جام نوشيدني را به لب‌هايش نزديک کرد که شخصي باعجله تنه‌اي به شانه‌اش زد، کمي از مايع درون جام روي لباسش ريخت. برگشت تا چهره‌اش را ببيند. مردي با قد متوسط، سريع به زبان عربي عذرخواهي کرد:

- اعتذار!

نتوانست چهره‌اش را درست ببيند. در برابر عذرخواهي‌اش فقط سري تکان داد. نمي‌شناختش. مي‌توانست به جرئت بگويد تا به حال او را نديده است. چشم‌هايش در سالن او را تعقيب مي‌کرد. هيچ صدايي را نمي‌شنيد و هيچ حرکتي را نمي‌ديد، جز عکس‌العمل‌هاي غريبه‌اي هراسان. شستش خبردار شده بود که زير کاسه‌اش، نيم کاسه‌اي وجود دارد، به دليل شغل حساسي که داشت پرونده‌هاي زيادي از نظرش مي‌گذشت و خواه ناخواه به تمام اطرافيانش با ديد کنجکاوي مي‌نگريست. دقايقي طول نکشيد که مرد غريبه از غفلت جمع سوءاستفاده کرد و در چشم برهم زدني چون ارواح، خودش را پشت صحنه‌ي محل اجراي مدثره انداخت. زنگ‌هاي خطر يکي بعد از ديگري در سر سمير به صدا درآمدند. نگاهي به يوسف انداخت که در جمع زنان مشغول مبالغه و خوشـي‌ و نوش بود، سري براي اسامه و محافظين ديگر تکان داد و به سرعت خودشان را به محل مورد نظر رساندند و پشت يکي از ستون‌ها مخفي شدند. اسامه صدايش را پايين آورد:

- چه شده جناب سمير؟

انگشت اشاره‌اش را به معناي سکوت روي لبش گذاشت:

- هيس... بگذار ببينم اين غريبه چه نقشه‌اي در سر مي‌پروراند.

او و محافظينش درست پشت سر غريبه ايستاده بودند؛ ولي در پشت ستوني که غريبه آن‌ها را نمي‌ديد.

مرد ناشناس نيز پشت جايگاه محل اجراي برنامه‌ي مدثره ايستاده بود، قاضي‌القضات سرش را به آرامي از پشت ستون بيرون آورد، مدثره را ديد که در حال صحبت با گروه نوازندگانش بود و مرد غريبه نظاره‌گر آن صحنه. چشمانش را ريز کرد تا حرکاتش را بهتر تشخيص دهد، هنوز موقعيت را درست حلاجي نکرده بود که ناشناس اسلحه‌اي از پشت کمرش خارج کرد. اسامه با ديدن اين صحنه اسلحه‌اش را بيرون کشيد:

- بزنمش جناب سمير؟