رمان ساده نیست به قلم مرضیه علیشاهی

ژانر: #عاشقانه #پلیسی #طنز

خلاصه:

پسری که زندگی اش را در ماموریت خلاصه کرده. از آن طرف دختری که تمام زندگی اش را پای نویسندگی گذاشته است.

چطور به هم می رسند؟ آنها که دنیایشان فرسنگ ها از هم دور است!

اصلا بهم می رسند؟ زندگی پستی بلندی دارد، چطور مقابل یکدیگر در می آیند؟

مقدمه: نوری در تاریکی!

چراغی در دل شب های بی ستاره.

تو برای من، همان نور، همان چراغ هستی.

لیکن کور سوی امیدی برای شهر خاموش دلم.

شهری که امید دارد به روشنایی فردا.

کور سوی امیدی که به رسیدن نور در دلم ختم می‌شود.

آه که اگر چراغی نباشد چه؟

چه بلایی سر ویرانه های قلبم می آید؟

سخت است بدون چراغ دلم را روشن نگه دارم و نگذارم به تاریکی محض فرو رود.

چو سختی به دست آوردن قلبی با دیواره های پولادین.

چو شکست دادن لشگری از جنس عشق، بی سلاح و دفاع. یک تنه!

اما می‌دانی؟ حاضرم به خاطر داشتن پرتویی از آن روشنایی دست به سختی های بیشتری زنم.

(کارن)

با سرعت به سمتش برگشتم و تقریبا داد زدم: چی؟

سرهنگ با اخم دستش رو روی گوشش گذاشت و گفت: چته پسر؟ تو که ماموریت زیاد رفتی! حالا این یه ذره سخت تره! تو از پسش بر میای.

نالیدم: تنها برم آخه؟ اون هم وسط اون همه خلافکار؟ اون هم به عنوان یکی از آدم های خودشون؟ جا و مکان هم که بهم نمی دین. واقعا دستتون درد نکنه!

لبخندی روی لب هاش نشست و آروم گفت: من بهت اعتماد کامل دارم، خودت هم باید اعتماد کنی، به خدا توکل کن.

چنگی به موهام زدم و از جام بلند شدم. بعد از اینکه احترام گذاشتم با چشمی از اتاق خارج شدم.

مثل اینکه راه دیگه ای نمی مونه! باید برم مشهد و وسط یه مشت خلافکار جزوی از آدم هاشون بشم. خدا خودش رحم کنه. تا حالا همچین ماموریتی به پستم نخورده بود.

با خستگی و آشفتگی ذهنی وارد خونه شدم. خودم رو روی مبل پیدا کردم و به دو روز آینده که قرار بود سفری متفاوت داشته باشم فکر کردم. سفر ساده ای نیست!

***

"دو روز بعد"

از هواپیما پیاده شدم و به جمعیتی خیره شدم که با ذوق و شوق برای هم دست تکون می دادن.

بعد هم بغل و بوس و یه کوله بار دلتنگی. منم که قربون خودم برم تنهای تنهام. یه مامور اطلاعاتی که کسی هم منتظرش نیست.

خب موفق باشی آقا کارن!

***

در اتاق هتل رو باز کردم و بی توجه به اجزا و دکوراسیون اتاق روی تخت ولو شدم و خودم رو به دست خواب سپردم.

(آوا)

با صدای در با سرعت از تخت پایین پریدم و به سمت بابا پرواز کردم.

- سلام بابایی، خسته نباشی!

بعد هم خودم رو پرت کردم بغلش که صدای خنده اش بلند شد.

- مثلا بیست و دو سالته دختر! خجالت بکش این کارها چیه؟

مامان هم با خنده به جمعمون پیوست و گفت: می دونی که هر چقدر هم بزرگ بشه واسه ما همون دختر بچه شیطونه!

بابا بله ی کشداری گفت، اما بعد یهو جدی شد و گفت: یه چیزی باید بگم.

مامان هم با جدیت توام با نگرانی گفت: چیزی شده؟

بابا سری تکون داد و گفت: یکی از افراد باند قاچاقچی رو گرفتیم، اداره جا نداشت مجبور شدم بیارمش خونه!

مامان با سادگی هینی کشید؛ اما اخم های من درهم گره خورد.

مامان: دستت درد نکنه آقا رضا! یه دزد خلافکار همه کاره رو برداشتی آوردی خونه؟ به زن و بچه ات هم اصلا فکر نکردی.

بابا دستی به موهاش کشید و با لحن آرومی گفت: این با بقیه فرق داره عزیزم، لطفا آروم باش قراره توی یکی از اتاق ها یه مدت بمونه بعدش می ره. اتفاق خاصی نمی افته فقط شما سمت اون اتاق نرین همین!

مامان با حرص گفت: نه بیا و بریم.

بعدش هم با دلخوری تمام ترکمون کرد و رفت آشپزخونه.

اما من، باور کردم؟ ابدا! از بیشتر کارهای بابا خبر دارم. هرچی هم اداره و بازداشتگاه و هرجا پر باشه و جایی نداشته باشه که البته ممکن نیست.کل مردم دزد و خلافکار نشدن که! جدا از اون بابا آدمی نیست که خلافکار رو خونه ای که دختر یکی یه دونه اش که نمی ذاره کسی چپ نگاهش کنه بیاره!

حالا این وسط من گوش هام دراز شده یا دمم؟

بابا رو به من گفت: آوا، می دونم حرف هام رو باور نکردی. راجب این یه مسئله نمی تونم چیزی بهت بگم. تنها کمکی که می تونی بهم بکنی اینه که سمت اتاق این پسر نری و کنجکاوی هم نکنی، این ماموریت خطرناک تر از همه ماموریت هامه. باشه دختر گلم؟

از سر بی حواسی سری به معنای باشه تکون دادم.

بابا ادامه داد: برو توی اتاقت می خوام بگم بیاد داخل، سرباز پیششه باید بره. بنده های خدا گناه دارن.

با ابرو های بالا رفته و پوزخند به لب به سمت اتاقم حرکت کردم. از کی تا حالا خلافکارها برای بابا شدن بنده های خدا؟ صد در صد یه جای کار می لنگه. من که آخرش این موضوع و کشف می کنم. اگر نه آوا نیستم که!

این طوری که بابا گفت و خودم هم کشف کردم خیلی ضایع با بقیه ماموریت ها فرق داره. با صداهای مبهمی سریع سمت پنجره رفتم و پرده رو کنار زدم، به بابا که پشتش به من بود و پسری که مقابلم بود چشم دوختم.

موهای لخت مشکیش آشفته روی صورتش ریخته شده بود. بینی معمولی و لب قلوه ایش به صورت شرقیش می اومد.

با سنگینی نگاهم سرش رو بالا آورد و نگاه سبز آبیش رو به چشم هام دوخت. با ترس لبم رو گاز گرفتم و پرده رو رها کردم. اگه بابا بفهمه کنجکاوی کردم خیلی دلخور می شه. مخصوصا که تاکید هم کرد.

بر عکس همه ماموریت ها بیشتر از همه ذهنم و به خودش درگیر کرده.

قیافه پسره به همه چیز می خورد جز یه خلافکار. هرچند که مگه خلافکار ها قیافه ندارن؟ اتفاقا اون ها بدتر هم هستن، لامصبا بد خوشگلن! وای آوا زده به سرت؟ تو بابات پلیسه مثلا، اون هم خلافکاره (مثلا) دو چیز کاملا متفاوت. مثل این می مونه که من طعمه شیر باشم و عاشقش هم بشم.

با خنده سری تکون دادم تا افکار مسخره ام از ذهنم بپره. نگاهم رو به آینه دوختم.

دختر داخل آینه بی نهایت زیبا بود. طرفدار های زیادی هم داشت، قیافه اش هم مورد پسند عامه بود. کم کسی پیدا می شد ازش تعریف نکنه.

چشم های عسلی و بینی عروسکی و لب های قلوه ای همیشه صورتی، موهای بلند قهوه ای همراه با هایلایت های طلایی که به لطف مامان جدیدا به این شکل و شمایل درستش کرده و کلی هم برای رنگ موهاش دلش قنج رفته و الکی ذوق کرده. ابروها و چشم های وحشی اش همیشه زبان زد دوست هاش بود.

دختر داخل اینه مهربونه، اما کسی باهاش در بی افته به قول معروف ور می افته. در عین مهربون بودن اعصاب معصاب نداره و توی فامیل هم به مغرور بودن معروف شده. هیکلش هم که به لطف انواع رقص ها و ورزش ها رو فرمه.

نگاهم رو از خودم گرفتم و روی تخت نشستم. همیشه همینم؛ به کوچکترین اجزای صورتم خیره می شم و سه ساعت واسه خودم توصیفش می کنم!

به دیوار تکیه دادم وباز توی افکارم غرق شدم: چرا بابا این پسره رو آورد خونه؟ چرا نباید کنجکاو شم؟ چرا ما نمی تونیم ببینیمش؟ چرا؟

خسته از چراهای ذهنم و بی جواب موندنشون روی تخت دراز کشیدم.

«کارن»

وقتی نگاهم به چشم های عسلیش گره خورد از نگاهش سه چیز و خوندم. اولیش کنجکاوی، سردرگمی و در آخر شیطنت

اولش معلوم بود اومدم جایی که در آرامش باشم و کارم رو راحت انجام بدم اما بعدش مشخص شد بدتر گیر یه دختری افتادم که پدرش هم می گه از گروهی که توش کار می کنم هم شکاک تره و این یعنی کارم از قبل سخت تر شده.

به آرومی روی تخت اتاق نشستم و به اتفاقات این چند وقته فکر کردم. با کلی سختی و چاخان و مدرک های قلابی که به لطف سرهنگ درست شده بودند و مبلغ هنگفتی که برای شرکت پرداخت کردم، خلاصه کمی مورد اطمینان گشتم اما کامل نه!

وقتی من رو توی مراسم فرستادن تا به عنوان اولین کار گروهیشون فعالیتی داشته باشم موقعیتی برای جاسوسی بنده هم پیش اومد اما مشکل این بود که پلیس های مشهد با این باند هنوز روبه رو و توجیه نشده بودند و این شد که به خونه اومدن و همگی رو دستگیر کردن جز اصله کاری ها که فرار کردن، منم که پلیس بودم و برام مشکلی پیش نمی اومد تلاشی برای فرار نکردم!

از محل که دور شدیم و احساس امنیت که کردم کارت شناساییم رو نشونشون دادم و اونها هم متوجه ماموریت مهم بنده شدن. و در آخر آقای رضا شهریاری که سرهنگ منطقه اشون هستن به بنده اجازه دادن توی خونشون تشریف فرما بشم و با کمک هم خونه ای پیدا کنیم و از این به بعد با هم در ارتباط کارها باشیم.

از اونجایی که یه مامور اطلاعاتی حتی برای خانواده پلیس هم باید یه مامور مخفی باقی بمونه! من به عنوان یه دزد وارد خونه اشون شدم که اینجور که نشون می ده همچین هم اصل کاریشون (دختر جناب سرهنگ و عرض می کنم) باور نکرده.

«آوا»

با بیرون رفتن بابا و پسره از خونه سریع از اتاق بیرون پریدم. پام رو روی اولین پله که گذاشتم صدای مشکوک مامان بلند شد.

- آوا؟ کجا می ری؟

با لبخندی که نشون از ضایع شدن می داد به عقب برگشتم و با تته پته گفتم: چیز، دارم می رم چیز دیگه.

دست هام رو توی هوا تکون می دادم و چرت و پرت می گفتم که مامان پرید وسطش.

- چی می گی دختر؟ چرا چرت و پرت می گی؟ چیز چیه؟

با جرقه ای که توی ذهنم خورد سرم رو بالا آوردم و سریع گفتم: آها، دارم می رم یکی از وسایلم و که قبلا بالا جا گذاشته بودم بیارم.

مامان مشکوک تر از قبل گفت: تو از اتاق های بالا متنفری، تا حالا پات و بالا نذاشتی. مطمئنی؟

چشم هام رو از سوتی فجیعم به هم فشار دادم. آخرش هم عصبی گفتم: ای بابا، مامان! بیست سوالیه؟ بچه ها کنجکاو شدن بردمشون بالا.

اخمی کرد و بهم توپید.

- پسره خلافکاره می فهمی؟ فکر کردی نمی دونم داری از فضولی می میری تا یه سر و گوشی آب بدی؟

با حرص تاکیید کردم.

- فضولی نه. کنجکاوی.

چشم غره ای بهم رفت و گفت: حق نداری بری بالا! حالا هم سریع برو توی اتاقت.

با لب و لوچه آویزون زیر نگاه سنگین مامان دور برگردون زدم رفتم توی اتاقم.

تیکه مویی که به صورتم راه پیدا کرده بود رو فوت کردم که دوباره به سر جاش برگشت. عصبی با دست پشت گوشم بردمش.

اینطوری نمی شه! بالا نرم جون به لب می شم.

گوشیم رو از روی میز برداشتم و به رها زنگ زدم. بعد چند بوق صداش توی گوشی پیچید: بله خانوم مزاحم؟

سریع گفتم: وقت ندارم رها! این بار بحث مرگ و زندگیه. بند و بساطت رو جمع کن بیا خونمون.

صداش رنگ ترس گرفت: چیزی شده؟

بیخیال گفتم: نه بابا، باز بحث، بحث ماموریت های باباست؛ ولی این یکی خیلی فرق داره. سه سوته اومدی ها، منتظرتم.

بدون در نظر گرفتن جوابی از جانبش قطع کردم و رو به دیوار به فکر فرو رفتم. با صدای زنگ خونه از جام پریدم و بیرون از اتاق رفتم. مامان رو که داشت به سمت اف اف می رفت کنار زدم و گفتم: رهاست مامان!

با تعجب نگاهم کرد و گفت: باشه، حالا چرا همچین می کنی؟

بدون جواب به مامان نگاهم رو به تصویر اف اف دوختم. با دیدن رها و بهاروستایش، دم در با تعجب نگاهشون کردم که اسکول بازی هاشون رو اینجا هم ول نمی کنن. خوبه به یه نفرشون گفتم بیاد، اگه به همه اشون می گفتم که الان بچه های دانشگاه رو هم می اوردن!

با صدای دوباره ی زنگ، سری به معنای تاسف تکون دادم و در و باز کردم تا بیان. با صدای داد و بی دادشون که توی راه پله ها می پیچید؛ در خونه رو هم باز کردم. اون ها هم همون جور که تو سر و کله هم می زدن بهم سلام دادن و وارد شدن.

با دیدن مامان پشت سرم عین بچه آدم سرجاشون وایستادن و انگار که کار بدی کرده باشن دست هاشون و بردن پشت سرشون و با سرهای پایین آروم سلام دادن، مامان لبخندی زد و با مهربونی جوابشون رو داد.

دست هر سه تاشون رو کشیدم و بردم داخل اتاق که هرسه تاشون پریدن بهم

رها: می میری پشت تلفن بگی چی شده که ما اینجوری نیایم؟

پشت چشمی براش نازک کردم که ستایش زد توی سرم، با حرص برگشتم سمتش

-هوی دوتا! چرا می زنی؟

چشم غره ای بهم رفت و گفت: اول اینکه حداقل بگی سه تا بیشتر به اسمم میاد تا دوتا، دوم اینکه مگه مرض داری ما رو حرص میدی؟!

سری به معنای آره تکون دادم و روی زمین ولو شدم. شلوار های تک به تکشون رو هم پایین کشیدم که با جیغ و داد و بی داد و فحش هاشون همراه شد. که البته نظر لطفشونه.

بهار: کوفتت بشه با این عادت مزخرفت، مثلا می میری به جای شلوار دست هامون و واسه نشستن بگیری!؟

سرتقانه نچ نچی کردم که دوباره زیر رگبار حرف های محبت آمیزشون گیر کردم. آخرش هم ساکت کنارم نشستن، منم شروع به تعریف کردم.

بعد تموم شدن حرف هام بهار گفت: حالا می خوای چیکار کنی؟

ابرویی بالا انداختم

-به نظرتون شما ها اینجا برگ چغندرین؟ یا من بیکار بودم که بگم بیاین تا براتون تعریف کنم؟

ستایش چپ چپ نگاهم کرد و گفت: می میری به جای اینکه تیکه بندازی دو کلمه عین آدم بگی چه مرگته؟

پوفی کشیدم و گفتم: می خوام برم توی اتاقش که به لطف مامان نمی شه!

رها متفکر گفت: که چی بشه؟ اتاق که مال خودتونه، اون هم قرار نیست همیشه بمونه که توی اتاق چیزی بزاره.

سریع گفتم: آخه یه ساک همراهش بود.

ستایش: و از کجا معلوم که الان هم توی اتاقه؟

چپ چپ نگاهش کردم

-دختر دارم می گم وقتی رفت بیرون نگاهش می کردم. چیزی همراهش نبود.

هر سه تاشون اوهومی از دهنشون خارج شد که هر چهار تامون رو به خنده انداخت.

-مثل این آمازونی هایی که نمی تونن بحرفن.

ستایش: آوا، من و رها می ریم پیش مامانت تو و بهار برین بالا!

بهار و رها هر دو همزمان اعتراض کردن

بهار: می دونی که از هیجان خوشم نمیاد.

رها: می دونی که عشق هیجانم بعد من و با خودت کجا می کشی؟

من و ستایش با خنده به دوقولو هایی خیره شدیم که مثل شب و روز بودن.

-پس من و رها می ریم بالا، شما هم برین پیش مامانم.

همه امون بلند شدیم و رفتیم بیرون اون دوتا به سمت آشپزخونه روونه شدن و ما هم به سمت پله ها.

به بالا که رسیدیم دو تا اتاق داشتیم که معلوم هم نبود توی کدومشونه. رها رو فرستادم سمت راست خودم هم رفتم اون یکی. در رو آروم باز کردم و وارد شدم. نگاهی به دور تا دور اتاق انداختم و در آخر روی ساک گوشه ی اتاق متوقفش کردم. به سمتش رفتم و چپه اش کردم که هرچی توش بود ریخت بیرون.

صدای آروم رها کنار گوشم بلند شد: چیکار می کنی آوا؟ چرا همه رو ریختی بیرون؟ چه جوری به ترتیب می خوای بزاریشون؟

سرم و خاروندم و لبم رو گاز گرفتم

-حواسم نبود، حالا یه کاریش می کنم.

لباس ها رو یکی یکی گشتم. دستم رو توی جیب های لباس فرو کردم اما هیچی به هیچی!

با لب و لوچه اویزون همه رو جمع کردیم و سعی کردیم به ترتیب بزاریم سرجاش. بعد هم با اظطراب به سمت آشپزخونه روونه شدیم. مثلا ما حرف خصوصی داشتیم و الان تموم شده و اومدیم. (آره جون عمم)

با صدای باز شدن در، چشمم رو از رمانی که می خوندم گرفتم و به سمت در اتاقم پریدم، آروم لای در رو باز کردم و به بابا و پسره خیره شدم. بابا سرش رو برده بود کنار گوش پسره و چیزی رو زمزمه می کرد.

دستم رو جلوی دهنم گرفتم و سریع در رو بستم. این ماجرا شدید مشکوک می زنه. بابای من با خلافکار هایی که می گیره همچین رفتاری نداره!خدایا من رو از شر این فضولی خلاص کن!

***

با صدای آلارم گوشیم ده متر از جام پریدم و به ساعت نگاهی کردم. ساعت پنج و نیم بود. ابرویی بالا انداختم و با سرعت به سمت کمد لباس هام پرواز کردم. بابا نیم ساعت دیگه از خونه خارج می شه!

از اتاق با کمترین صدای ممکن خارج شدم و به سمت ماشینم که کمی پایین تر از خونه پارک کرده بودم رفتم. بعد مدت کوتاهی منتظر موندن بابا و پسره از خونه خارج شدن، سرم رو پایین انداختم تا سوار ماشین بشن و من رو نبینن.

با صدای روشن شدن ماشینشون لبخندی زدم و از اون زیر بالا اومدم و بعد از روشن کردن ماشین، پشت سرشون با فاصله حرکت کردم. انقدر به بابا وابسته بودم که همراهش وارد ماموریت ها می شدم. اون هم بی کم و کاستی قبول می کرد. پلیس نبودم اما هیجانش رو دوست داشتم. می دونستم این حس همیشگی نیست، واسه ی همین وارد این کار نشدم.

ترجیح می دم همین جوری دورا دور توی این عرصه یه دستی داشته باشم! و اینم شده نتیجه اش که الان عین این خلافکار ها افتادم دنبالشون.

با وایستادن ماشین کنار خیابون با سرعت کنار زدم و کمی پایین رفتم تا دیده نشم. با دیدن پیاده شدن پسره از قسمت راننده نزدیک بود چشم هام از حدقه در بیاد.

این دیگه کیه؟ بابا ماشین رو به من نمی ده! به این داده؟ خدایی اشتب نمی کنم؟ قیافه مظلومانه ای به خودم گرفتم و حرصی گفتم: تحویل بگیر آوا خانوم، پسر خلافکاری که تازه وارد خونه تون شده؛ جای دختر یکی یه دونه ی پدر عزیز رو گرفته!

انقدر عصبی شده بودم که خودم جواب خودم رو می دادم.

- ای بابا آوا! چه دل خجسته ای داری خودم جان. این اگه خلافکار بود بابا این ریختی باهاش برخورد نمی کرد.

سری تکون دادم و گفتم: حق با توعه!

یکم بعد محکم زدم تو سرم. خاک توی اون کله پوکت آوا، به خودت می گی حق با توعه؟ بدبخت اسکول! اسمش بد در رفته.

با حالت گریه داری سعی کردم تمرکزم رو روی اون دو تا که کنار خیابون منتظر وایستاده بودن جمع کنم. خیر سرم لبخونیم اصلا خوب نیست که حالا حداقل بفهمم چی می گن!

با رد شدن ماشینی از کنار ماشینم و وایستادنش کنار ماشین بابا، با چشم های ریز شده به یارویی خیره شدم که از ماشین پیاده شد.

این دیگه کیه؟ وایی خدایا کمکم کن دارم خیلی زور می زنم از پیاده شدنم جلوگیری کنم. وایی نه دست هام داره می ره سمت دستگیره. پاهام دارن برای بیرون رفتن بی قراری می کنن.

در مرز دیوونگی سرم رو کاملا بردم پایین و جیغ کوتاهی کشیدم. فضولی بیماری بس مزخرفیه، انشاا... باید برم درمانش کنم. تا دقایقی دیگه اگه پیاده نشم کارم به تیمارستان می کشه!

انقدر اون پایین صورتم رو چنگ زدم تا آخرش صدای ماشین بلند شد. با سرعت از اون زیر اومدم بالا و سریع راه افتادم دنبالشون.

این ها که داشتن بر میگشتن سمت خونه! وایی نه بدبخت شدم اگه بابا بیاد خونه بفهمه من نیستم کلم رو می کنه. وایی، چرا فکر نکردم مامان قبل بابا پدرم و در میاره.

با لب و لوچه آویزون آخرین نگاه کنجکاوم رو به ماشین بابا انداختم و از اتوبان خارج شدم. نگاهی به ساعتم کردم، شش و نیم رو نشون می داد. خب مسلما الان مامان خواب هفت پادشاه رو می بینه! از اونجایی که از مسیر خونه خارج شدم نمی تونم برگردم خونه. خونه ی اون سه تا کله پوک هم برم با اولدنگی می اندازنم بیرون.

خدایا الان چه غلطی کنم؟ آخه من چرا یه نمه فکر نمی کنم به عاقبت کارهام؟ دختره ی اسکول فاتحه ات رو بخون.

با دیدن پارکی کنار خیابون با ذوق نگاهم رو به جای پارکی که خالی بود انداختم و جاش رو سریعا پر کردم. با صدای قار قور شکمم با خجالت نگاهم رو به دور و ورم انداختم، اوف آوای خنگول ساعت هفت کله سحر کی بیرونه که صدای قار و قور شکمت رو بشنوه؟

با شنیدن صدای پسری ده متر پریدم هوا و برگشتم عقب.

لبخند دندون نمایی زد و گفت: عه! ترسیدین؟

چپ چپ نگاهش کردم که سری تکون داد و گفت: من آرمانم، خوشبختم...

یعنی یه جوری با چشم های گرد روی طرف زوم کرده بودم که حرفش و قطع کرد و متعجب گفت: خوشبخت نیستم؟

دستم رو محکم به پیشونیم کوبیدم و سریع سوار ماشین شدم. خدایا سر صبحی کی رو انداختی به جونمون؟ اسکول روانی! این از منم بدتره که.

غلط کردم گفتم ساعت هفت کله سحر مرغ پر نمی زنه. می زنه بابا! تازه به جای پر زدن قصد مخ زدن داره.

سرم رو به چپ و راست تکون دادم تا این افکار مزخرف از ذهنم بپره. مسیر رو به سمت همون خونه ی خودمون قربونش برم کج کردم. والا مورد پرسش و پاسخ های مامان قرار بگیرم بهتره تا این مرغ مخ زنه بیشعور!

(کارن)

با صدای آقای شهریاری نگاهم رو از خیابون گرفتم و نیم نگاهی بهش انداختم.

- جانم جناب سرهنگ؟

اخمی کرد و گفت: گفتم حداقل بهم بگو آقای شهریاری.

سری تکون دادم و با خنده گفتم: چشم.

- پس خونه ات هم درست شد آقا کارن! امشب رو پیشمون بمون بعد برو.

لبخندی زدم.

- خونه که خالیه، مزاحمتون نمی شم دیگه، حتما خانومتون خیلی تحمل کرده کلم رو نکنه.

خنده ای کرد و گفت: خانوم من این قدر هم بد نیست اما خب زنه دیگه! حالا این مهم نیست؛ فردا با سرباز برو چیزهایی که لازم داری رو بخر بعد هم بیا وسایلت رو بده. خدا رحم کرد دخترم توی این مدت کاری نکرد.

لبخندی روی لبم نشست، بی اختیار گفتم: شیطونه؟

صادقانه گفت: خیلی فضوله. البته جلوش نباید بگی فضوله! روش حساسیت داره. باید بگیم بچمون خیلی کنجکاوه، جوری که توی همه ماموریت هایی که کنارم بوده به خاطر همین فضولی هاش موفق شدم.

یه تای ابروم بالا پرید.

- جدی؟ پس چرا نمی زارین توی این ماموریت فعالیتی داشته باشه؟

سریع چهره اش عبوس شد و اخم صورتش رو پوشوند.

- این فرق داره.

شونه ای بالا انداختم. دروغ چرا، کنجکاو یه بار درست و حسابی دیدن این دختر فضول شدم!

(آوا)

کلید رو آروم توی قفل چرخوندم و اولین قدم رو با سلام و صلوات برداشتم که یهو مامان پرید جلوم. جیغ بنفشی کشیدم که شیشه ها رو هم لرزوند. چشم غره ای بهم رفت و عصبی گفت: چرا جیغ می کشی؟

سرم رو مثل غاز تکون ریزی دادم (بعله دیگه ما عشوه هامون به غاز رفته) و حرصی گفتم: مامان جان! من اگه این سلاح ارزشمند خدازادیم رو نداشتم که الان زنده نبودم.

- منظورت خدا دادیه دیگه.

دندون هام رو بهم فشار دادم و چپکی نگاهش کردم.

- مگه من چی گفتم؟

با پوفی حرصی دستی به صورتش کشید و گفت: کجا رفته بودی این وقت صبح؟

حالا وقت بازپرسیه، فاتحه ات رو بخون آوا جونم ولی بدون من تا آخرین لحظه دوست دارم.

- چیزه... چیز بودم.

منتظر نگاهم کرد. دوباره حالت هایی که توی مواقع استرس می گرفتم خودش رو نشون داد. تکون دادن پشت سر هم دست هام تو هوا و چیز چیز گفتن. آخرش هم مامان طاقت نیاورد و گفت: رفته بودی دنبال بابات مگه نه؟

بعد تیز شد سمتم.

- دروغ مروغ نگو که از چیز میزهات می فهمم.

کنار گوشم رو خاروندم و مظلوم گفتم: آره.

نفس عمیقی کشید و تقریبا داد زد.

- فقط امروز، یه امروز رو تحمل کن، بعد این پسره می ره.

با چشم های گرد شده زل زدم به مامان.

- کجا می ره؟

آه پر سوزی کشید و گفت:

- خدایا تو جدیدا انقدر حرص درار شدی یا قبلا هم بودی و من نمی فهمیدم؟

با لبخند دندون نمایی بوسه ای روی گونه اش نشوندم و به سمت اتاقم پرواز کردم. هر غلطی قراره بکنی امشب باید بشه آوا، همین امشب!

(کارن)

با صدای زنگ گوشیم نگاهی به صفحه ش انداختم. اسم فرهاد روی گوشی بهم دهن کجی می کرد. با دست به پیشونیم زدم و ببخشیدی به سرهنگ گفتم و ماشین رو به گوشه ای هدایت کردم.

- جانم فرهاد جان؟

تقریبا داد زد.

- کجایی پسر! چرا هیچ خبری ازت نیست؟ بچه ها دیدن که گرفتنت.

پوفی کردم و گفتم:

- بهتون گفته بودم از من نمی تونن حرفی بکشن، گفتم به من اعتماد کنین! ولم کردن چون کاره ای نبودم.

صدای متعجبش بلند شد.

- جدی؟

لبخند کجی زدم و گفتم: آره بابا، مگه اون پلیس های منگول می تونن به من بگن بالای چشمت ابروعه؟

صدای خنده اش بلند شد.

- دست مریزاد پسر! بدو بیا کارت دارم. فقط اینکه آدرس جدید برات می فرستم.

سری تکون دادم و بعد خداحافظی قطع کردم. سرهنگ نگاهم کرد و گفت: خودش بود، نه؟

سری به معنای آره تکون دادم و پوزخندی زدم.

- باور کرد، اونقدر هم که فکرش رو می کنیم باهوش نیستن؛ فقط شانس میآرن.

خوبه ای گفت که ادامه دادم.

- باید برم سر قرار، ببرمتون اداره؟

دستی به شونه ام زد.

- نه دیگه من خودم می رم. تو با این ماشین برو و بعد بیا خونه، حواست باشه چیزی به ماشین نصب نکنن.

- حواسم هست.

از ماشین پیاده شد و در همون حال گفت:

- خدا پشت و پناهت.

بعد بسته شدن در نیش گازی دادم و به سرعت از اون محل دور شدم.

***

با وارد شدنم به محوطه نگاهی به دور و برم انداختم. هیکلش رو از پشت شناختم و به سمتش رفتم. اون ژست دست به جیب و تیپ مشکی فقط مخصوص خودشه!

دستم رو از پشت روی شونه اش گذاشتم که به سمتم برگشت. لبخند نصف و نیمه ای زد و گفت: توی فکر بودم پسر، ترسوندیم که!

متقابلا لبخندی روی لبم نشوندم و به چهره ی شرقیش خیره شدم. ابروی وحشی مشکی و چشم های بادامی اش چهره ی مهربونی رو نشون نمی داد.

موهایی لختی که روی صورتش ریخته شده بود صورتش رو جدی تر نشون می داد. لب و بینی معمولی و ته ریشش حداقل کمی قیافه اش رو عین آدم کرده بود.

دستی جلوی صورتم تکون داد و گفت: می دونم از قیافه ام خوشت اومده ولی بسه دیگه، یکم هم نگه دار واسه مخ زدن.

بعد خودش بلند بلند شروع کرد به خندیدن. لبخند مسخره ای روی لبم نشوندم و سرم رو گرم دور و اطرافم کردم.

هوای مه گرفته و درخت های سر به فلک کشیده نمای خوش آیندی رو به آدم القا نمی کرد، البته نه واسه ی من. خارج از شهره دیگه، هر غلطی دلشون می‌خواد اینجا انجام می‌دن!

یهو حواسم جمع شد. من جدی جدی خبر دارم این ها چه کاره ان اما الان توی این نقشم خبر ندارم که.

سریع رو بهش گفتم: فرهاد؟ اون روز چرا ما رو گرفتن؟

اخم هاش درهم کشید شد و جدی گفت: نمی‌دونم والا، از رئیس بزرگ باید پرسید که اون هم جواب نمی ده. پس سعی‌کن زیاد پیگیر نشی.

بعد چشمکی زد. پوزخندی روی لبم نقش بست. نه بابا! تو گفتی و منم باور کردم. نصف کار ها که توسط شخص کثیف تو انجام می شه! دقیقا هم اصلی ترین چیزها.

نگاهش رو به چشم هام دوخت و گفت: فردا شب یه مراسم داریم که توش همه ی کله کلفت ها هستن. یادت نره حضور تو هم موثره چون قراره معرفیت کنیم تا تو هم کم کم وارد جمعمون شی.

سری تکون دادم.

- میام.

خوبه ای گفت و ادامه داد.

- می‌مونی یا می‌ری؟

ابرویی بالا انداختم.

- مگه کاری هم داریم که بمونم؟

شونه ای بالا انداخت.

- نه، برو.

دستی به شونه اش زدم و قدم هام رو به سمت در خروجی تند کردم. سگ هایی که پارس کنان خیره نگاهم می کردن نشون از خوی وحشی گری و حس بدی که به من داشتن می داد، لبخندی زدم. اون ها من رو شناختن. با لبخندم صدای پارسشون کل محوطه رو احاطه کرد که صدای فرهاد بلند شد.

- پسرا آروم باشین. دوستمونه.

انگار حرفش رو فهمیده باشن همه اشون خفه شدن اما هنوز هم اون نگاه وحشیشون تا خارج شدن همراهیم کرد.

گوشی رو از جیبم بیرون کشیدم و از حالت ضبط خارجش کردم. باید از تمامی لحظه ها مدرک داشته باشم. با سیم کارت دومم شماره سرهنگ رو گرفتم و همون طور هم سوار ماشین شدم.

با صدای جانمش ماشین رو به حرکت در آورم و گفتم: فردا شب مراسم دارن!

- خوبه پسر! شاید یه چیزی گیرت بیاد. من هم کم کم دارم می رم خونه. سریع خودت رو برسون.

سری تکون دادم و به سمت اداره راهم رو کج کردم.

***

توی لپ تاب داشتم در موردشون تحقیق می‌کردم تا از جعلی نبودن اسنادشون مطمئن بشم که صدای تقه ای که به در خورد نگاهم رو از صفحه ی لپ تاب به سمت صدا کشوند.

متعجب به ساعت نگاه کردم. دوازده شب بود! سرم رو خاروندم، یعنی این همه بیدار بودم و نفهمیدم؟ سرهنگ چیکارم داره که بلند شده اومد دم اتاق؟ اون هم این وقت شب!

آروم گفتم: اومدم جناب سرهنگ، یه لحظه.

تیشرتم رو از روی تخت برداشتم و تنم کردم و به سرعت به سمت در حرکت کردم.

با دیدن دختری جلوی در دهنم از تعجب باز موند. نگاه اون هم بدتر از من سمت بازو هام و چشم هام در حرکت بود.

با صدایی که کنترلش دست خودم نبود بلند گفتم: شما باید...

با چشم های گرد به سمتم قدم برداشت و دستش رو محکم جلوی دهنم نگه داشت بعد هم توی همون حالت نگاهی به پشت سرش کرد.

وقتی اطمینان پیدا کرد که اتفاق خاصی نیوفتاده به زور هلم داد داخل و در رو بست. چشم هام تا آخرین حد ممکن باز شده بود. جلل خالق روش جدید مخ زدن پسرهاست؟

همون طور که دستش جلوی دهنم بود زل زد به چشم هام و گفت: چرا داد می زنی الدنگ؟

دستش رو از جلوی دهنم برداشتم و حرصی گفتم: ببخشید نمی دونستم باید ازتون اجازه بگیرم.

ادام رو در آورد و گفت: هه هه، با نمک تا وقتی توی خونه ی مایی باید بگیری.

ابرویی بالا انداختم.

- به به! دختر جناب سرهنگ! چه عجب چشم ما به جمال شما روشن شد.

با اعتماد به نفس کامل گفت: اگه می دونستم انقدر تو انتظار دیدنمی زودتر می اومدم.

پوزخندی زدم.

- روش جدید مخ زدنه؟

اخم صورتش رو پوشوند. چشم های عسلیش به خون نشست. با صدایی که لحظه به لحظه بالاتر می رفت گفت: یعنی چی که روش جدید مخ زدنه؟ از چشم و ابروی نداشته...

خودم رو بهش رسوندم و جلوی دهنش رو گرفتم. توی دو سانتی صورتش آروم گفتم: می بینی که هم چشم دارم هم ابرو، در ضمن صدات رو برای من بلند نکن دختر جون.

دستم رو از جلوی دهنش برداشت و عصبی تر از قبل به صورتم نزدیک شد و گفت: چقدر من از شما پسرها نفرت دارم. همه اتون لنگه ی همین؛ بیشعور و فرصت طلب. حالا فرقی نداره پلیس باشه یا یه الاف.

خشم وجودم رو گرفت. این دختره داره چی می گه؟ رسما داره بهم توهین می کنه. مثل خودش نزدیکش شدم و دستم رو دور کمرش حلقه کردم.

بعد پوزخندی زدم و گفتم:

- الان بیشتر به حرفت شبیه شد!

چشم هاش رو بست و از لای دندون های کلید شده اش غرید.

- ولم کن.

پوزخندم پر رنگ تر و با صدا همراه شد.

- نکنم چی می شه؟ جیغ می زنی؟ خب باید بگم که بابا جونت از خواب بیدار می شه و اون وقت به جای اینکه برای من بد شه برای تو بد می شه!

با لبخند حرص دراری سرم رو کج کردم.

- درست می گم سرکار عالیه؟

نفس عمیقی کشید و دست هاش رو بالا آورد و سیلی محکمی به گوشم زد. با تعجب بهش خیره شدم و ولش کردم. دستم رو روی گونه ام که می سوخت گذاشتم و عصبی به چشم هاش خیره شدم.

پوزخندی زد که جری ترم کرد. هلش دادم به سمت دیوار و دست هام رو حصارش کردم. کنار گوشش غریدم.

- چه غلطی کردی دقیقا؟

با لبخند حرص دراری گفت: چیه؟ نکنه می خوای تکرارش کنم؟! البته من که خوشم اومد اگه به همین حالت ادامه بدی یه بار دیگه هم تکرار می شه.

دستش رو توی دستم گرفتم و لحظه به لحظه فشارش رو بیشتر کردم.

- دیگه داری زر می زنی، اگه یه دقیقه دیگه اینجا بمونی هرچی احترام برای پدرت قائلم رو زیر پا می زارم و یه بلایی سرت میارم.

بدون حرف زل زده بود به چشم هام. فشار دستم رو بیشتر کردم. هیچی نگفت، فقط چشم هاش رو محکم بهم فشار داد و با آخرین توانش هلم داد و از اتاق بیرون رفت.

پوزخندی زدم و روی تخت نشستم. دختره ی سرتق، فکر کرده کیه که به من سیلی می زنه! حالا کارم بد بود ولی خودش حدش رو رد کرده بود.

به آینه قدی که رو به روی تخت بود و تصویرم توش واضح بود؛ خیره شدم.

نگاهی به گونه ی قرمز شده ام کردم. لامصب دستش سنگین بود. از به یاد آوری اون صحنه لبخندی روی لبم نشست که سریع اخمی جاش رو پر کرد.(واسه ی چی می خندی پسره ی اسکول؟)

(آوا)

عصبی از اتاق خارج شدم، یعنی الهی کوفتت بشه آوا. من و بکشن هم دیگه حاظر نیستم سمت این پسره ی بیشعور برم.

هرچی فحش بلد بودم، همون طور که از پله ها پایین می رفتم نثار پسره کردم. وارد اتاق شدم و با عصبانیت در رو بهم کوبیدم که تازه یادم افتاد شبه مثلا!

پوفی حرصی کشیدم و روی تخت ولو شدم. سرم رو محکم به بالشتم می کوبیدم. خیلی بیشعوری پسره...

اه اسمش رو هم نمیدونم که.!روی تخت دراز کشیدم و فکرم به روزی که بتونم حرص این پسره رو در بیارم پرواز کرد، تا کم کم خوابم برد.

***

با صدای مامان، بالای سرم چشمم رو آروم باز کردم.

- چیه مامان؟

با خنده گفت:

- پسره رفت! حالا هرجا دلت میخواد میتونی بری.

با سرعت از جام پریدم.

- وایی مامان، ساعت چنده؟

متعجب گفت: چته دختر؟ چرا یهو برق میگیرتت؟ ساعت نهِ، چطور؟

محکم به پیشونیم زدم و به سمت دستشویی اتاق پرواز کردم. در همون حال گفتم: دانشگاه داشتم امروز، چرا بیدارم نکردین؟

صدای داد مامان بلند شد.

- مگه بچه دبستانی دختر که من صدات کنم و برنامه ات دستم باشه تا خواب نمونی؟

تا جایی که می تونستم با سرعت لباس هام رو پوشیدم و بدون خوردن چیزی از خونه زدم بیرون.

تقه ای به در زدم و با صدای بفرمایید در و باز کردم و وارد شدم.

سرم رو پایین انداختم و مظلوم گفتم: ببخشید استاد، می تونم بیام داخل؟

خدا رحم کرد این از اون استاد های گلمون بود. لبخندی زد و سر تکون داد.

- اولا اینکه اولین بارته، دوما هم میدونم دیگه تکرار نمیشه. بشین آوا!

با لبخند دندون نمایی به سمت آخر کلاس و جایی که خالی بود، رفتم.

دختری که کنارم بود با لبخند سلامی کرد که جوابش رو متقابلا با لبخند دادم.

کتاب و کلاسورم رو که در آوردم با تته پته گفت:

- چیزه، آوا؟

سرم رو به سمتش چرخوندم.

- هوم؟

- میگم ها، تو رقصت خوب بود مگه نه؟

با چشم های گرد زل زدم بهش.

- آره، چرا پرسیدی؟

مظلوم گفت:

- پس فردا تولد دوستمه، میشه یه ذره باهام کار کنی آبروم نره؟

ابرویی بالا انداختم.

- کاش زودتر می گفتی، ببینم چی میشه!

لبخندی زد و خواست چیزی بگه که صدای خانوم توکلی بلند شد.

- آوا! دیر اومدی حرف هم میزنی؟

پسر ها که منتظر یه تلنگر بودن زدن زیر خنده که تک به تک بهشون چشم غره ای رفتم و ببخشیدی گفتم. اون ها هم خفه شدن. خدا رو شکر انقدر باهاشون داد و بی داد می کنم که ازم حساب میبرن.

با تموم شدن کلاس از جام بلند شدم، نمی‌اومدم سنگین تر بودم. نصفه زنگ رو که نبودم بقیه اش رو هم که با کالین حرف زدم.

آخرش هم انقدر با اون زبون چرب و نرمش اصرار کرد که قبول کردم.

کالین با خنده گفت: پس من امروز منتظرتم.

با اخم گفتم: نه دیگه داداش، امروز جنابعالی میای پیش من که توی اتاقم آیینه دارم. فردا من میام پیشت.

سری تکون داد.

- مشکلی نیست فقط من میخوام توی باغ برقصم. رویایی تر به نظر می رسه. اشکالی که نداره؟

سری به معنای نه تکون دادم.

- نه، فقط آدرس یادت نره!

اهومی گفت و با خداحافظی گرمی سریع دور شد تا به کلاس بعدیش برسه.

منم که خیر سرم باید برگردم خونه تا ساعت دو که دوباره کلاس دارم.

***

صدام رو توی سرم انداختم و داد زدم.

- سلام مامان.

صداش از آشپزخونه بلند شد.

- سلام دخترم، رسیدی؟

اوهومی گفتم و وارد اتاقم شدم لباس هام رو در آوردم و گوشه ای پرتشون کردم. مدلمه! هنوز هم که هنوزه درست نشدم. اتاقم رو فقط موقعی که بچه ها میان خونه تمیز می کنم و یه جورایی تمیزی اتاقم رو به اونها مدیونم.

دستگاه پخشم رو روشن کردم و صداش رو تا جایی که می تونستم زیاد کردم، بعد هم شروع کردم به مرتب کردن اتاقی که شتر با بارش توش گم می شد.

بعد یک ساعتی که صرف مرتب شدن اتاق شد دستگاه رو خاموش کردم. آخیش! راحت شدم، حس می کنم حالا می تونم توی اتاقم پرواز کنم. آخه اون موقع راه هم نمی‌شد رفت.

صدای تقه ای که به در اتاق خورد باعث شد به سمت در برگردم.

- بله؟

در باز شد و مامان اومد تو، از همون جا شروع کرد به غر زدن.

- هفت صد بار گفتم صدای این لامصبی رو کم کن تا وقتی یکی صدات می کنه بشنوی.

لبخند دندون نمایی زدم و گفتم: حالا که شما تشریف آوردین، بفرمایین!

چشم غره ای بهم رفت و گفت: خاله ات اومده!

با تعجب به مامان خیره شدم.

- جدی؟ کی؟

چپ چپ نگاهم کرد و همون طور که از اتاق بیرون می رفت گف: وقتی که صدای موزیک جنابعالی تا هفت کوچه اون ور تر می رفت!

پرو آهانی گفتم و بعد از عوض کردن لباس هام به سمت حال حرکت کردم.

با دیدن خاله پریدم بغلش و بوسه ی محکمی به گونه اش زدم که گفت: به به! چه خبرا از دختر رقصنده امون؟

لبخند دندون نمایی زدم و گفتم: والا اگه مامان جونمون هی نگه صداش رو کم کن، عالیه!

لبخند مهربونی زد و گفت: من می گم دیگه گیر نده، خوبه؟

ابرویی بالا انداختم.

- عالی تر از این نمی‌شه.

دستش رو به پشتم زد و گفت: برو درست رو بخون عزیزم.

سری تکون دادم و با با اجازه ای، دوباره به پاتوقم برگشتم. حالا درس هم نمی خونم که، یکسره یا رمان می خونم یا می نویسم یا می رقصم. کلا زندگی من توی همین سه تا خلاصه می شه! حالا این وسط یه ذره هم واسه خالی نبودن غریضه یه فیلم مثبت هجده می بینیم که از جامعه عقب نمونیم. والا!

ما چهارده- پونزده سالمون بود سرمون رو می نداختیم پایین به جز کفش های گوگولیمون چیز دیگه ای نمی دیدیم. حالا این بچه های کوچولو موچولو تا فیثاغورس موضوع رو در نیارن ول کنش نیستن!

لباس هام رو پوشیدم و از اتاق رفتم بیرون.

- مامان، خاله! با اجازه اتون میرم دانشگاه، بابای.

هر دوشون با لبخند به سلامتی گفتن، من هم با عجله از خونه خارج شدم وبعد سوار شدن، به سمت دانشگاه روندم.

***

وارد محوطه که شدم با چشم دنبال کالین گشتم. با دیدنش گوشه ای درحال خوندن جزوه، به سمتش قدم برداشتم.

- سلام!

سرش رو بالا آورد و با لبخند گفت: سلام آوا جونم.

کنارش نشستم که گفت: من کلاس ندارم فقط منتظر تو بودم.

ابرویی بالا انداختم.

- من یه کلاس دارم، تو از اون موقع برو خونتون لباس هات رو عوض کن، بعدش میام دنبالت.

سری تکون داد و بوسه ای روی گونه ام زد و با خداحافظی با عجله از دانشگاه خارج شد.

با خنده سری تکون دادم و زیر لب گفتم: دختره ی خل و چل.

وارد سالن دانشگاه شدم و به سمت کلاس حرکت کردم.

- به به بچه درس خون ها.

یکی از دختر ها با خنده گفت: داریم جور تو رو هم می کشیم. درس نمی خونی که لامصب، فقط وقت امتحان ها آوار می شی سرمون که آی بچه ها جزوه بدین.

تک خنده ای کردم.

- خو حسش نیست، چه کنم؟

یکی از پسر ها با متلک گفت: جالبش هم اینه که نمره اش از ما هم بالاتر می شه لامصب.

برگشتم سمتش و به قیافه عادی اش که حالا حس نمکدونی بهش دست داده بود خیره شدم.

- چند ساعت خوابیدی؟

با تعجب گفت:

- والا دیشب یه نمه خوابم می اومد، زود خوابیدم. چرا؟

پوزخندی زدم و گفتم: همینه دیگه، آب نمک زیادی روت تاثیر گذاشته.

اول نفهمید چی گفتم اما بعدش عصبی بهم خیره شد. لبخند دندون نمایی تحویلش دادم و کنار مریم جا خوش کردم.

- چطوری؟

با لبخند نگاهم کرد.

- والا با وجود تو نمی شه بد بود! خوشم میآد حال این ها رو فقط تو می تونی بگیری.

ابرویی بالا انداختم.

- بقیه هم می تونن بگیرن، ولی دلشون نمیاد از پسرها دل بکنن. تنها فرقمون اینه که من از پسر جماعت بدم میاد و بقیه دختر های دانشگاهمون یه نمه ترشیده شدن.

خنده ای کرد و گفت: خب تو هم، هم سن مایی که!

یه نمه فکر کردم و با خنده گفتم: من هنوز جا دارم، می خوام کپک هم بزنم.

سری تکون داد و نچ نچ کنان گفت: باورم نمی شه، شخصیت عجیبی داری واقعا.

اخمی کردم.

- چیش عجیبه؟

شونه ای بالا انداخت.

- والا یه نویسنده ای که روی صندلی می شینه و ساعت ها فکر می کنه، با یه دنسری که ساعت ها ورزش می کنه و جنب و جوش داره زمین تا آسمون فرق می کنه!

لبخندی زدم و گفتم: جون تو خودمم تازه فهمیدم. نمیدونم دیگه، من غیر خلق خدام.

با خنده سرش رو فرو کرد توی جزوه اش که با تعجب گفتم: چه خبره، چرا همه درس میخونن؟

با سرعت سرش رو بالا آورد و گفت:

- امتحان داریم، خبر نداری مگه؟