نویسنده رمان هما چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم دنیا (allium) یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان هما در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه,اجتماعی نوشته شده است.

آیا دانلود رمان هما رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان هما به قلم دنیا (allium)

رمان در مورد دختریست به نام هما؛ همایی عاشق و دلباخته، عاشقِ فرید؛ فرید هم مثل هما عاشق و شیفته ست اما این عشق و شیفتگی برای همای قصه نیست. همای قصه این بار همای سعادت نیست… همای حسرت است! با این حال چرخش زمین و زمان این دو عاشق را بیش از حد به هم گره میزند؛ اما تصمیم با هماست باید دید اوچه فکری به حال این گره ها می کند، آن ها را باز می کند یا محکم تر از قبل گره می‌زند...

ژانر : عاشقانه، اجتماعی

تخمین مدت زمان مطالعه : ۱۹ ساعت و ۴۷ دقیقه

مطالعه آنلاین هما

�تریست به نام هما؛ همایی عاشق و دلباخته، عاشقِ فرید؛ فرید هم مثل هما عاشق و شیفته ست اما این عشق و شیفتگی برای همای قصه نیست. همای قصه این بار همای سعادت نیست… همای حسرت است! با این حال چرخش زمین و زمان این دو عاشق را بیش از حد به هم گره میزند؛ اما تصمیم با هماست باید دید اوچه فکری به حال این گره ها می کند، آن ها را باز می کند یا محکم تر از قبل گره می‌زند...

بسم الله الرحمن الرحیم

خلاصه:

رمان در مورد دختریست به نام هما.

همایی عاشق و دلباخته.

عاشقِ فرید.

فرید هم مثل هما عاشق و شیفته ست اما این عشق و شیفتگی برای همای قصه نیست.

همای قصه این بار همای سعادت نیست ... همای حسرت است.

با این حال چرخش زمین و زمان این دو عاشق را بیش از حد به هم گره میزند.

اما تصمیم با هماست باید دید اوچه فکری به حال این گره ها می کند.

آن ها را باز می کند یا محکم تر از قبل گره می زند.

_ من نگرانتم ... می خوام ... ببینم ... سرو سامون گرفتی پسر...

سرفه هایش آنقدر شدید شد که ترسیده سرم را چرخاندم و از لای در نگاهشان کردم.

_ تو رو خدا آروم ... بذار خوب شی بابا اتا بعدا با هم حرف می زنیم.

با حالتی درمانده کنارش ایستاده بود. سعی داشت پیرمردِ رنجورِ رمیده بر بستر را آرام کند و کاری از دستش بر نمی آمد.

سرفه ها که کمتر شد با همان درماندگی روی صندلی آوار شد و چهره در هم کشیده، سر به زیر انداخت. انگار نگاهش از نگاه کم فروغ پیرمرد فراری بود. با این حال گره ی کور اخم ها، به قوت خویش باقی بودند. گره های کور و پررنگی گه حتی اگر پشتش را هم به من می کرد، آنها را حس می کردم.

این روزها سمبل اخم بود. مثل سال هایی که سمبل غم بود.

بابااتا دست بی جانش را برای رسیدن به دستهای در هم گره شده ی او پیش برد. بی نگاه به چشمان منتظر و پرحرف پیرمرد عزیزم، دستش را قفل دستان او کرد و بوسه ای بر چین و شکنش زد.

لحظاتی چند، تنها صدا، صدای سکوت بود و نفس هایی پر از درد، نفس هایی لرزان، خس خس سینه و سرفه های گاه و بی گاه.

صداهایی که خبر از تلاش محرم ترین شریک راز دل دیوانه ی من، برای رسیدن به آرزویی دور و دراز داشتند.

پیرمرد محبوبم دوباره با صدایی گرفته از خس خس های تمام نشدنی بابِ صحبت باز کرد.

_ میدونی که ... هما ...

امان از این سرفه های نامرد که باز هم امانش ندادند. اشک با شدت به چشمانم هجوم آورد. سرفه های لعنتی! دلم می خواست این غده های مزاحم را از گلوی بابا اتا بِکَنم و بیرون بیندازم.

سرفه های نامرد دوباره او را به تقلا انداختند. از جا بلند شد. باز هم می خواست آرامش کند. باز هم می خواست نگذارد تا حرفش را بزند. او هم با سرفه ها همدست بود انگار!

اضطراب و نگرانی اش بی نهایت مشهود و حالش دگرگون بود. اصلا همین که "هما" از دهان بابااتابک خارج شد گره اخم ها هزاران بار کورتر شدند. اصلا همیشه همینطور بود. انگار به این سه حرف آلرژی داشت، این هم از بخت من در این دنیای وارونه بود.

اما پس چرا منِ بیچاره، بیچاره نه احمق، منِ احمق حتی فقط با شنیدن نامش غرق در آرامش می شدم؟!

ناامید سرم را از در فاصله دادم. پرستاری با ابروهای بالا رفته و نگاهی منظور دار از روبرویم رد شد. فال گوش ایستادنم را با نگاهش به رخ بی رنگم می کشید انگار. بی توجه نگاهم را به زمین دوختم. اصلا به جهنم، او که جای من نبود، بفهمد چه حالی دارم.

اشک هایم را پاک کردم و همانطور که پشت به در ایستاده بودم سرِ سنگینم را به دیوار تکیه دادم. کاش بابااتا هم بی خیال این تلاش بی سرانجام می شد. اما پیرمرد انگار نمی خواست تسلیم شود.

_ هما ... دوسِت داره ... بذار من ... با خیال راحت ... بمیرم.

حتی از پس این در و دیوار هم می توانستم غلیظ شدن اخمش را حس کنم. این روزها چهره ی صاف و خالی از گره اش به سختی پدیدار می شد و می ترسیدم جایشان مُهر شده بر چهره اش باقی بماند.

چرا آدم ها انقدر عجیبند. آدم باید از شنیدن علاقه ی کسی نسبت به خودش اخم کند و ناراحت شود؟!

_ شما حالتون خوب میشه

حتی صدایش هم اخمو بود.

_ تو با هما ... خوشبخت ... میشی بابا.

...

صدای بیرون فرستادن نفس کلافه اش اتاق را پر کرد اما جوابی نداد.

خب او که عاشق و شیدای من نبود. او که من نبود، من لیلی و مجنون را یک تنه بر دوش می کشیدم.

بابااتا با صدایی که کمی بالاتر رفته بود صدایش زد اما او هم انگار طاقتش تمام شده باشد نگذاشت حرفش را بزند.

_ هما برای من فقط ...

بابااتا هم مثل خودش نگذاشت تا حرفش را بزند.

_ گوش کن ... این آخرین ... خواسته ی منه ... آخه تا کی ... میخوای ... عزادار بمونی ...

با وجود تمام گرفتگی هایی که صدایش به خاطر سرفه ها پیدا کرده بود، و با وجود تنگی نفس، اما باز هم تحکمی که در آن بود کاملا ملموس بود. افسوس که سودی نداشت، وقتی مرد رویاهای من هنوز هم عزادار بود.

رو به پنجره ی بسته ی پوشیده شده با پرده، به پهلو دراز کشیده ام. وضعیتم بی شباهت با جنازه نیست. همه جا تاریک و سرد است. تمام فکر و ذهنم در دیروز جا مانده. آنقدر تصویری که در پیش چشمانم دیده بودم واضح و ملموس بود،آنقدر جان داشت، آنقدر به واقعیت نزدیک بود، که من حتی به حقیقت حضور خودم شک کرده بودم، اما به تصویر روبرویم ... نه !

چه کنم خدا؟ این چه سرنوشتی ست؟! یعنی باید بروم؟؟ مگر می توانم تمام دنیایم را رها کنم و بروم؟

حتی فکر به رفتن هم مرا به وحشت می اندازد. رفتن برای من مساویست با مرگ! شاید این را فقط بابااتا می دانست که، حیف شد.

با استرس وحشتناکی از حالت خوابیده خارج می شوم. انگار واقعا مرگ را در یک قدمی ام حس کرده ام. می ترسم، از جنازه بودن می ترسم. دلم زندگی می خواهد. اما مثل "آدم" نه اینطور که من زندگی می کنم.

یک دفعه تهی می شوم. اگر او برود چه؟ می دانم که توان نگه داشتنش را ندارم. آخ خدا من در این هجوم بی رحمانه ی زندگی چه باید بکنم؟

اصلا چطور ممکن است آن هم بعد از سه سال !!!!