رمان حریص به قلم مژگان فخار

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #معمایی

خلاصه:

شبنم داستان ما، دختری حریص است. دختری جوان در پی آرزوها و‌ آمال بلند خود. دختری جوان که در پی حرص زیاد، سرنوشت خود را با سرنوشت پیرمردی گره میزند. حریص، زندگی شبنم را بازگو میکند که خیال می کند، همه چیز با نقشه و زرنگی خودش پیش می رود. غافل از اینکه روزگار، گذشته خانواده اش و زندگی پیرمرد سرنوشتش بهم گره خورده اند، این سه اجازه نمی دهند، همه نقشه هایش به همین راحتی جلو برود. حریص داستان زیاده خواهی یک دختر جوان است. حریص، بازگو کننده مشکلات یک جوان امروزی، با چاشنی عشق و آمیخته ای از معماست.

مقدمه

بیا و ببین چه حریصانه در پی خواسته های خود هستم.

گذر ثانیه ها را به نظاره نشسته ام، و در پی آمال و آرزوهای خود هستم.

هر آن بی قرارم و بیدار.

هر آن در پی سرنوشت عجیب خود هستم.

سرنوشتی که عجین شده با گذشته ام، با گذشته مرد زندگی ام و بازی های روزگار.

آدامس رو توی دهنم میچرخونم و با لج، میجومش، با پوزخندی که روی صورتم داشتم، به شهلا که مشغول پوشوندن لباس رو تن آرمیتا بود نگاهی میندازم.

- وقت کردی بازم به ما سربزن.

- شبنم متلک ننداز.

- متلک چیه، والا تو و شمیم از وقتی قاطی خروسا شدین، انگار نه انگار خانواده ای دارین. - تو از زندگی مشترک، از شوهر و دردسر بچه چه میفهمی، من هر هفته که نمیتونم اینهمه راه رو گز کنم و بیام اینجا.

با گفتن ) باشه بابا (، از صندلی کنار کامپیوتر قراضه اتاقم بلند میشم.

- مادر مراقب خودتون باشین، آقا سهراب آروم رانندگی کنین، شبه، جاده خطرناکه بالاخره با سفارشای مامان، شهلا و خانواده ش به شهر خودشون راهی میشن.

- شبنم، مادر جون، در رو قفل نکن، بابات نیومده هنوز.

- نمیاد امشب

- واه، چرا؟

به چشمهای گرد شده مادر ساده خودم زل میزنم و با قورت دادن آدامس، میگم:

- حتما امشب هم بساط دارن با رفقا.

پیشونیشو میب- و- س- م و با مالیدن کرم روی دستاش، به سمت اتاق میرم.

نگاهی به گوشیم میندازم و چند تا پیام و میس کال.

))کجایی خانم خانما((

))سلام نفسی، بخدا ما هم دل داریم ((

))من آرینم، همونی که تو مهمونی پریشب باهم حرفیدیم، خوبین؟؟ (( به هیچکدوم پیاما جواب نمیدم و فقط پیامی رو برای سونیا، ارسال میکنم.

))خدا نکشتت دختر، اثرات مهمونی پریشب داره خودشو نشون میده، شدن شش عاشق دلباخته ((

روی تخت دراز میکشم و منتظر برگشتن بابا بودم، به مامان گفته بودم منتظرش نباشه، اما خودم منتظر شنیدن باز شدن در بودم.

به مهمونی پریشب و اتفاقاش فکر میکردم، که صدای ناله بابا، باعث میشه از رو تخت بپرم.

- شبنم، بابا

- هیس بابا، اومدم

آروم و طوری که مامان بیدار نشه، بسمتش میرم.

نمیخواستم سر و صدایی بشه و مامان از خواب بپره، فردا صبح هم باید سرکار میرفت.

- بابا، چه وقت اومدنه؟ باز هم کشیدی؟

- نه بابا

- آره، معلومه، این بوی چیه پس؟

- یه کوچولو که کفاف منو نمیده.

با کشیدن آستین پیراهنش، باز هم چشمم به دست قطع شده تا آرنجش میخوره و بانی و باعثش رو لعنت میکنم.

پیراهنشو در میارم و نگاه نگرانم رو بهش میندازم...

- برو بخواب دخترم

- بابا، منو نگاه کن

با اینکه دو ماهی میشد اعتیاد تو وجودش رخنه کرده بود، با اینکه دوماه بود، خونه ما هم این بلا رو تجربه می کرد، ولی بابا مثل بقیه معتادا نبود، هنوزم من و مامان نگاه پشیمون و شرمسارش رو می دیدیم.

- چیه دختر

سرش رو، روی بالشت میذاره.

- تو رو خدا ترک کن بابا، سهراب که گفت یه کمپ خوب میشناسه، درسته دستت قطعه، درسته کار برات پیدا نمیشه، درسته حقتو خوردن، ولی این راهش نیست، ترک کن بابا، مامانو ببین، صبح تا غروب تو کارگاه خیاطی جون میکنه، کار تو درسته؟؟ چشماشو بسته بود...

نصیحت کردن به من نیومده...

ساعت ده صبح بود که با اتو کشیدن موهام و مدل دادنشون، شال رو روی سرم میذارم و به سمت دانشگاه سابقم میرم.

بین ماشینها، ماشین سونیا رو پیدا کردم و کنارش وایسادم - اع، شبنم

- بریم دیگه، دیره ها

با حرف من، کیفش رو پرت میکنه صندلی عقب و با عقب بردن مقنعهش و گذاشتن عینک آفتابی. راهنما رو میزنه و روونه خیابون میشیم.

- دختر به خدا دیوونه ای، کلاسا رو چرا نمیای ، استادا یکی یکی حذفت میکنن.

- بهتر، شش ترم خوندم، چی شد؟؟ کار کنم بهتره تا اینکه درس بخونم.

- نمی فهممت شبنم، مادرت داره خودش رو میکشه، اون وقت تو و بابات.

سکوت میکنم.

نگاهمو به شیشه ب- غ- ل دستم میندازم.

خواننده میخوند.

- این دوترم رو بخون، مدرک حسابداریتو بگیر، حیفه، حیفه شبنم اعصابم خرد شد.

با صدای بلند رو میکنم بهش.

- واسه من کاسه داغ تر از آش نشو، خودم صلاحمو بهتر میدونم.

- باشه، اه

خیلی زود حرفمو قبول میکرد.

این دختر پولدار، این دختر که تک بچه خانواده شعشعانی میشد، خوب تو مشتم بود.

به قول خودش، من تنها دوست خوبش هستم.

تنها همرازش.

شیشه رو پایین میدم.

چراغ قرمز بود.

دو پسر جوون تو ماشین ب- غ- ل ی.

ل- ب- م رو به حالت خاصی درمیارم.

لبخندی به ل- ب میارم.

سرم رو متمایل میکنم به سمتشون. خنده ی ه- و- س آلود پسر رو میخواستم. خیلی زود به دستش اوردم. چراغ سبز میشه.

- باز چه غلطی کردی، پورشه دنبالمونه.

- بذار خوش باشن این پسر جیگولا

از آینه مشخص بودن. پشت سرمون میاومدن. یه لبخند و نگاهم کارشو کرد برا این جونورای تشنه.

این جونورای پورشه سوار.

- اینجاست

با جمله سونیا، به ساختمون چند طبقه زل میزنم.

- قبولم میکنن دیگه؟

- قولشو از دختر خاله تیرداد گرفتم، خودش اوکی کنه، حله.

پیاده میشیم.

جونورای پورشه سوار، اونور خیابون، ایستاده بودن.

با نگاه خاصی، دنبال سونیا میرم.

- طبقه چهارم.

با صدای زنی توی آسانسور، به طبقه چهارم میایم.

واحدی شیک و مهندسی.

سونیا احوال پرسی با منشی میکنه.

منشی با لباس فرم و مقنعه.

- بفرمایید آقای معین منتظرن.

تیر داد معین.

رییس آیندهم.

پسری کت و شلوار پوش، مبادی آداب، رسمی.

من و سونیا کنار هم و اون روبرومون نشسته بود.

با نگاه خیرهش، آدامس رو قورت میدم.

- مدرکتونو اوردین؟

- مدرک چی!

- فارغ التحصیلی سونیا خنده ای میکنه.

- تیرداد، به نسرین که گفتم شرایط دوستمو

- دوباره به من بگو

هر کلمه سونیا، گفته میشد و من پوزخندم عمیق تر میشد، از قیافه این آقای رییس معلوم بود، من رو قبول نمیکنه.

شالم رو که در حال سرخوردن بود، به جلو میارم، آدامسی رو دوباره در میارم و میجوم.

به درک که با جویدن آدامس نگاه بدی میکنه.

- شما باش بیرون.

میرم بیرون.

منشی نبود.

پشت در وایمیستم.

- ببین رک و راست میگم، نه مدرک حسابداری داره، نه شعور رفتار کردن، آدامس جویدنش، شال سر گذاشتنش

- اوا، تیرداد، خب کارمند اینجا بشه درست میشه.

- من دنبال دردسر نیستم، حسم خوب نیست بهش، معلومه فقط دنبال کار نیس.

- یعنی اوکی نمیشه؟

- نه عزیزم، من حوصله ماجرا تو شرکتم ندارم.

آدامس رو با لج میجوم.

منتظر سونیا نمیمونم، از آسانسور پایین میرم.

خیابون رو رد میکنم.

با لبخند کمی، به سمت همون پسرای پورشه سوار میرم، هنوزم منتظر بودن.

خیره میشم به سیگار تو دستشون.

صدای بمش میاد.

- بشین.

نگاهم رو به خیابون میندازم.

پسر راننده اشاره میکنه به کناریش.

- بده بهش

نگاهم رو از خیابون برمیدارم.کارت رو توی جیب بیرونی کیفم میذارم. به اون ور خیابون میرم.

سونیا منتظرم بود و نگاهم میکرد.

از طبقه چهارم ، از کنار پرده، نگاهم میکرد، تیرداد معین، این مرد رسمی پوش.

حرص میخوردم از حرفای مثلا پنهانی اون و سونیا. از استخدام نکردنم.

تمام راه رو سکوت کرده بودیم.

شاید سونیا شرمنده بود، قول محکمی برا استخدامم تو اون شرکت داده بود، اما نشد.

با تشکری ازش، پیاده میشم و به سمت در آبی رنگ خونه میرم.

کسی خونه نبود.

از جمع سه نفرمون.

کیفم رو روی تخت پرت میکنم، بعداز تعویض لباسام، کارتی رو که امروز گرفتم رو از کیفم درمیارم.

))رستوران کاج، با مدیریت سام نکویی (( باید با سونیا یه سری به رستورانش بزنم.

نگاهم رو کارت بود.

خنده ای رو ل- ب- م .

کارت رو میذارم تو کشو، کنار بقیه کارتا، کنار بقیه شماره ها.

دم دمای غروب، با صدای اذان از گلدسته های مسجد لب خیابون، در خونه باز میشه، با چشمایی پف کرده از خواب، به جلو در میرم.

- سلام، خسته نباشی

نگاه مشکوک مامان بهم برخورد میکنه.

- کلاس نداشتی مادر؟

دروغ میگم، یه هفتهست دروغ میگم.

- صبح داشتم

مامان به روی خودش نمیاورد، اما معلوم بود درد داره.

مشغول خرد کردن پیاز برای شام بود، اما لبش رو گاز میگرفت.

- من خرد میکنم مامان.

با لبخندی، روی تنها صندلی تو آشپزخونه میشینه.

پیازش تند نبود، اشکم جاری نمیشد.

- دستت درد میکنه، مگه نه؟

- یکمی، پیازا رو سرخ کردی، یه ماساژی بده مادر.

اجاق گاز رو روشن میکنم و پیازا رو توی ماهیتابه میریزم.

به کنار مامان میرم.

دراز کشیده بود و با دیدنم میشینه، ماساژش میدم و کرم رو روی دستاش میزنم.

- چرا کمتر کار نمیکنی؟؟ تو که اینهمه درد میکشی موقع کار کردن، مگه دکتر نگفت روزی چهار پنج ساعت خیاطی بسه، بازم برات نوبت میگیرم از دکتر.

- نوبت بگیری که چی بشه؟

- که دلیل این همه درد رو بفهمیم، مگه نمیگی قلبت تیر میکشه.

- من خوبم مادر.

با حرص میگم.

- خوب نیستی، نه تو، نه بابا که روز به روز داره بدتر میشه، شمیم و شهلا هم که از وقتی ازدواج کردن، انگار نه انگار مادر پدر دارن.

- اونا هم مشکل دارن، بچه هام گناه دارن.

- همه گناه دارن، جز خودت.

یاد پیازا میفتم، به سمت آشپزخونه میرم.

همزمان به سونیا پیام میدم.

))پایه ای فرداشب بریم یه رستوران خوب ؟((

پیام چند دقیقه بعد سونیا و قبول کردنش، باعث میشه بعد خوردن شام دو نفره من با مامان، به سمت کشو برم و دوباره کارت امروزی رو توی کیفم بذارم.

لباسای فردا شبم رو انتخاب میکنم و به سمت تختی که برای دوران مجردی شهلا بود، میرم.

حرفهایی که پشت در شنیده بودم توی ذهنم تکرار میشد.

)) من دنبال دردسر نیستم، حسم خوب نیست بهش، معلومه فقط دنبال کار نیس.(( اشتباه کردی آقای مهندس تیرداد معین.

من فقط دنبال کار هستم که کمک خرج مادرم بشم، که به زور بابام رو بفرستم کمپ ترک اعتیاد، که اینقدر شرمنده من و مامانم نباشه که به چخاطر کار نداشتن و دست قطع شدش کم بیاد خونه و پناه ببره به دوستهای جدید و لاابالی، که مادرم دیگه درد نکشه و قلبش خوب بشه.

تمام روز رو توی اتاق، با روزنامه همشهری و گوشی به دست، دنبال کار میگشتم، اما هیچ کدوم جور نشدن.

با دیدن عقربه های ساعت، شروع میکنم به آرایش کردن صورت و مدل دادن موهام، بعد یک ساعت و نیم با پوشیدن پالتویی خز که هدیه تولدم از طرف سونیا بود، به سمت هال میرم.

بابا هنوز نیومده بود.

هرصبح مثل مامان از خونه بیرون میرفت.

منتها با یک تفاوت، مامان به کارگاه خیاطی میرفت و اون هم پیش دوستای بدتر از خودش.

وقتی حال و روز بابا رو با گذشته ها مقایسه میکنم ، حسرت میخورم، خیلی تغییر کرده بود و همه این تغییرات به خاطر اون اتفاق توی کارخونه جنوب بود و بیکار شدنش.

- من معلوم نیست کی بیام.

- کجا میری؟ بازهم دروغ میگم.

- خونه سونیا دعوتم.

- سلام....

با نشنیدن ادامه جمله، کفشای پاشنه بلندم رو در میارم و از پله ها، به کنار مامان میرم.

- مامان؟؟ مامان جونم؟

- جانم؟؟

صداش آرومتر میشه

- سلام برسون به خودش و خانوادش

- مامان چته؟

عرق سردی روی صورتش نشسته بود. ترسیده بودم. بابا هم نبود. ذهنم فقط یک دستور میداد، از اون جایی که پول پس اندازی داشتم، به آژانس زنگ میزنم.

مامان با کمک من لباساشو میپوشه و راهی بیمارستان میشیم. توی راه پیامی به سونیا میدم و بیرون رفتن رو منتفی میکنم.

دکتر با یه معاینه و یه نوار، چند تا قرص مینویسه.

- خانم شما بشینین چند لحظه

مامان با کمک پرستار به بیرون اتاق دکتر میره.

من اما روی صندلی نشسته بودم ، طبق معمول، شالم رو کمی جلو میکشم و اونقدر استرس داشتم که پوست ل- ب رژ زدم رو میکندم.

- وضعیت مادرتون خوب نیست

- یعنی چی آقای دکتر؟

- یکی از رگهای قلبشون بسته شده، نیاز به جراحی دارن، فعلا قرص نوشتم که مشکلی پیش نیاد.

چند لحظه ای تعلل میکنم و بعد هم میپرسم:

- هزینه عملش چقدره؟

توی راه برگشت، مامان به خواب عمیقی رفته بود.

فکرم پیش سی میلیون پول جراحی بود.

جور کردن این مهمه پول.

دکتر گفت حال مامان خوب نیست، گفت نیاز به جراحی داره. سی میلیون؟؟ مطمئن بودم، سهراب و علی هم قادر به جور کردن این پول نیستن.

با رسیدنمون به خونه، نگاهم به بابا میفته، روی کاناپه قدیمی جلوی تلویزیون به خواب رفته بود و بوی گند سیگار همه جا رو گرفته بود.

با بستن در اتاق مامان، با لج و حرص، به محکمی پنجره رو برای از بین رفتن بوی سیگار باز میکنم، با صدای بلندش، بابا هم با نئشگی میشینه

چه.. چ.. چه خبره دختر.

- چه خبری میخواستی باشه؟ مادرم مریض بود، تا الان بیمارستان بودیم.

- الان چطوره؟

- الان خوبه، خیلی خوبه، تو سیگارتو بکش، شهلا و شمیم زندگیشونو بکنن، بی خیال باشین، به خودتون فشار نیارین.

حرفی نمیزد و من هم به اتاق میرم.

قطره اشکی از چشمم بیرون میاد و اما بدون درنگ، با کف دستم پاکش میکنم.

باید می جنبیدم، مامان باید زودتر جراحی بشه، کمتر از چند ماه وقت دارم.

با کلی فکر به خواب میرم.

و صبح با صدای زنگ گوشیم بلند میشم، با همون حالت خواب آلودگی، جواب میدم.

- بله؟

- سلام، شبنم من

- تو کی هستی اول صبحی زر زر میکنی.

- منم بی معرفت ، سعید، بوتیک توی پاساژ سیب.

به مغزم فشار میارم و بعد چند دقیقه تازه متوجه میشم، اوایل تیرماه سال قبل بود، که همراه سونیا، چند تا پاساژ رو برای خرید مانتو تابستونه زیر و رو کردیم، در نهایت تو بوتیک همین پسر مانتویی مورد پسندمون میشه و طبق معمول، خودم با ع- ش- وه و کلی زبون ریختن، باعث میشم شمارش رو بده.

اون موقع ها ساده تر بودم، باهاشون دوست میشدم و رابطه احساسی برقرار میکردم، بعد چند وقت هم یا خودم یا اون طرف بهم میزد، اما الان نه، فقط برام شماره گرفتن و بیرون رفتن و خیلی چیزای دیگه، بازی بود، بازی برای بهتر زندگی کردن و به قول عوام فقط تیغ زدن پسرا.

- چیکار داری؟

- قبلنا مهربون تر بودی؟

- منظورت از قبلنا چیه؟ ما دوبار رفتیم بیرون، چند بارم تلفنی حرف زدیم، صنمی نداشتیم.

- میخوام داشته باشیم خانمی

- برو بابا

گوشی رو قطع میکنم و بلافاصله دوباره زنگ میخوره.

با پیچیدن صدای سونیا، سعی میکنم به خودم مسلط بشم و تماس قبلی رو فراموش کنم.

- غروب بریم خرید؟

- چی میخوای بخری؟

- فرداشب مهمونی دعوتم، لباس میخوام.

- حوصله ندارم سونیا، خودت برو مکثی میکنه و میگه:

- اگه امروز بیای خرید، فرداشب تو رو هم میبرم مهمونی.

مهمانی هایی که سونیا میرفت، سطح بالا بود.

مگه تنهایی؟ من، تو، و... و کی؟

- تیرداد

- من نمیام

- اون که کاری به تو نداره، میدونم اعصابت از دستش خرده سر استخدام نکردنت.

- مگه تیرداد دوستته؟

- نه، تو بیا، بهت میگم

- باشه

گوشی رو توی دستم میچرخوندم و از همین الان فکر مهمانی فردا شب بودم، فکر کارایی که باید بکنم.

اصلا هم به وجود تیرداد فکر نمیکنم.

تمام خونه هشتاد متریمون رو میگردم، ولی بجز دیدن بابا کنار منقل، اثری از مامان نمیبینم.

زنگی به کارآگاه خیاطی میزنم و با گفتن ) با خانم صدری کار دارم (، بعد چند ثانیه مامان جوابم رو میده.

- چرا رفتی کارآگاه، مامان حالت خوب نیس، متوجه میشی مامان؟

- من خوبم دخترم، قرص رو خوردم، بهتر شدم.

- چرا حرف گوش نمیکنی؟ صدای غمگین مامان

اگه حرف تو رو گوش بدم، آخر ماه به پیسی میخوریم.

من کار میکنم.

تو درستو بخونی برام کافیه، فعلا خداحافظ مادر

درس بخونم؟ من یه هفتهست دانشگاه و درس رو ول کردم، میخوام کمک حال تو باشم.

درس؟

با باز کردن در ماشین، هوای مطبوع داخل ماشین و بوی عطر سونیا حال و هوامو عوض میکنه.

یه دست لباس خوب برا مهمونی داشتم و بدون دیدن لباسی برای خودم، تمام مدت همراه سونیا بودم که برای خودش خرید کنه.

با تصور اینکه خریدها تموم شده، مینالم.

- وای خدا خسته شدم ، بریم کافه

- هنوز خریدام مونده؟

- تو که همه چی خریدی!!

- باید برای تیرداد هم خرید کنم

- آخه خرید پسر خاله دوستت به تو چه ربطی داره.

بدون جواب دادن به حرفم، دستم رو میکشه.

- بریم یه چیزی بخوریم، تو هم خستگیت در بره.

با گذاشتن نی تو دهنم و جرعه جرعه آب آلبالویی که می نوشیدم، سر حال میام و رو میکنم به سونیا.

خب نگفتی به تو چه ربطی داره؟

چون خودش حوصله خرید نداره، نسرین هم که مسافرته.

چرا آقای رییس حوصله نداره.

- امروز صبح طلاق گرفت، یه کم بهم ریختهست.

- مگه زن داشت؟

- آره بابا، سه سالی میشه.

- چرا طلاق گرفت؟

سونیا که انگار قراره داستان جالبی رو برام تعریف کنه، به سمت میز خم میشه.

- میدونی که تیرداد خانواده ای نداره و از بچگی پیش خانواده خالهش، یعنی خانواده نسرین بزرگ شده.

- آره گفتی قبلا.

- وقتی هم درسش تموم شد، با زور و تلاش برا خودش شرکت میزنه و کم کم راهش رو جدا میکنه.

- خب؟

- نسرین هم یه دختره رو بهش معرفی میکنه و با هم آشنا میشن و بعد هم ازدواج، منتها بعد یه مدت معلوم میشه، دختره نمیتونه بچه دار بشه، دنبال درمان هم رفتن، ولی نتیجه نگرفتن، برا همین طلاق گرفتن.

- به خاطر بچه؟ چون دختر بی گناه بچه دار نمیشد؟؟ خب از پرورشگاه بچه میاوردن.

- نه دیگه، تیرداد بچه میخواست، یه بچه از خودش و زنش، چون خودش خانواده نداره، دوست داره یه خانواده خوب و واقعی تشکیل بده و تنهاییاش تموم بشه، البته اینا رو نسرینگفته بهم.

پس آقا تیرداد عقده دارن.

- واه.

- والا، حالا که دختر بیچاره رو طلاق داده، غمبرک زده؟

- غمبرک؟؟ نه فکر نکنم، فقط یه کم تنهایی لازم داره.

حوصله حرفهای بیشتر درباره تیرداد و زندگیش رو نداشتم، در حالیکه تو کافه، آینهم رو درمیارم و به ل- بم رژ میزنم، میگم:

- حالا مهمونی فردا شب چیه، برا کیه؟

- مهمونی فرداشب یه جورایی گود بای پارتیه، طرف میخواد یه مدت بره خارج از کشور، از یه طرف هم میخواد جلوی کارمنداش، تیرداد رو به عنوان جانشینش معرفی کنه، برا مدتی که نیست.

- این طرف کیه؟

- سپاهان، ایرج سپاهان.

اسمش رو تکرار میکنم و بعد نوزده ساعت، با پوشیدن پیراهن عروسکی سفیدی و پا کردن کفش مشکی، در حالیکه مامان خونه نبود و به دروغ گفته بودم، تولد یکی از دوستام دعوتم، سوار آژانس میشم و روونه خونه سونیا.

قصد داشتم از آژانس پیاده بشم که جلوی در خونه سونیا، ماشینی مدل بالا توجه مو جلب میکنه، به آرومی و با قدمهایی کوچیک، در حالیکه صدای پاشنه کفشم روی آسفالت خیابون طنین انداز میشد، به سمت در میرفتم، با یک نگاه کلی تو ماشین، متوجه وجود تیرداد شدم،

فکر اینکه بخوام با اون به مهمانی برم، عذابم میداد، اما باز هم به خودم قول دادم که این چیزا رو فراموش کنم و بی خیال باشم.

انگار نه انگار که دیده باشمش، زنگ رو فشار میدم.

- دارم میام تیرداد

- منم، شبنم

- اوا، تویی، چه دیر کردی، برو تو ماشین تیرداد، منم میام.

برخلاف گفته سونیا، هیچ قدمی به سمت ماشین برنمیدارم، در ضمن ادب حکم میکرد که اون از ماشین پیاده بشه و تعارف کنه، اما خبری نبود.

با اومدن سونیا، هردو به سمت ماشین میریم و من روی صندلی های پشت میشینم.

سلام آرومی میکنم و اون هم مودبانه و با گفتن )حالتون خوب(، جوابم رو میده.

انگار نه انگار که من رو رد کرد.

انگار نه انگار که استخدامم نکرد و اون حرفها رو راجع به من به سونیا گفت.

تیردا با کت و شلواری کرم و قدمهایی محکم جلوتر از من و سونیا وارد عمارت میشه و بعد هم ما.

مثل سونیا، پالتوم رو به خدمتکار میدم و کنار هم و با فاصله کمی از تیرداد به داخل عمارتی که تا به حال نظیرش رو ندیده بودم، میریم.

تعداد زیادی چلچراغ روشن بود و سالن بزرگی روبرومون قرار داشت.

با نزدیک شدن مردی تقریبا شصت ساله، به جمعمون، تیرداد و سونیا لبخندی به ل- ب میارن.

سلام جناب سپاهان

- سلام آقای مهندس معین، شما باید زودتر از همه میومدی.

- عذر میخوام.

اون پیرمرد که البته موهای رنگ شدش و تیپش اون رو از پیر نشون دادن دور میکرد، حالا میدونستم ایرج سپاهان و میزبان امشبه، خنده ای میکنه و تیرداد با جلو اوردن دستش اشاره به من و سونیا میکنه.

- از دوستان خانوادگی هستن که امشب همراهیم میکنن

- خوشوقتم خانمها

با دست دادن به سونیا، دست من رو هم فشار میده و من هم با خنده ای ریز و همزمان با بردن اون دستم زیر سیل موهای بلوند کردم، )خوشوقتم( رسایی میگم و به نگاه سرد تیرداد توجهی نمیکنم.

با اصرار ایرج، به سمت میز اون میریم و میشینیم.

تمام مدت انگشتای دستم زیر چونم و در حوالی موهام بود، لبخندی به ل- ب داشتم و نگاه های گاه و بی گاه ایرج، حس عجیبی رو برام به وجود میاورد.

تیرداد و ایرج مشغول حرف زدن بودن.

عده ای مشغول ر- ق- ص.

عده ای مشغول خوردن و نوشیدن.

از حرفهاشون فهمیده بودم، ایرج صاحب کارخونه پارچه بافی و شرکت نساجیه و قراره یک ماهی رو به خارج از کشور و دیدن بچه هاش بره.

با شروع شدن آهنگی آروم، با همون ل- و- ندی و ع- ش- وه خیره میشم به ایرج.

- من همپای امشبم رو انتخاب کردم.

با گفتن این حرف از جاش بلند میشه و جلوی چشمهای متعجب سونیا و نگاه سرد تیرداد، دستش رو به سمت من دراز میکنه.

همراهیش میکنم و با اون آهنگ مشغول ر-ق- صیدن میشیم، تمام موهای باز شدم رو به یه سمت شونم میارم و دست ایرج روی شونه ل-خ-ت-م قرار میگیره. چشمهای ریمل زدهم رو خمار میکنم و لبخند محوی گوشه ل- بم میارم و چقدر نگاه خیره ایرج برام شیرین بود و سیرابم میکرد.

من با پیراهنی عروسکی و کوتاه، تقریبا تو آ-غ-و-ش مردی بودم که حتی از پدرم هم بزرگتر بود.

با برگشتنمون به سمت میز، حرف زدن سونیا و تیرداد نیمه تمام میمونه و بعد از چند دقیقه، ایرج و تیرداد به گوشه سالن میرن.

- خب خانمها و آقایون عزیز، امشب هم مهمانی خداحافظی بود، هم اینکه تو این یک ماه نبود من ، آقای مهندس تیرداد معین جانشین من هستن.

به سمت سونیا زمزمه میکنم:

- چند تا بچه داره؟ نگاه خاصی میکنه.

- سه تا، همشون خارجن زنش چی؟ فوت کرده.

خیره میشم به ایرج و لبخندم طویل تر میشد.

ساعت حوالی نیمه شب بود که من و سونیا قصد رفتن میکنیم و تیرداد هم کتشو میپوشه تا برسونتمون.

- کجا آقای معین؟

- دیروقته، خانمها هم خسته شدن.

- تو که خسته نشدی جوون.

تیرداد لبخندی میزنه.

- نه این چه حرفیه

- بمون، زوده برا رفتن.

نگاهی به من میکنه.

- البته اگه دختر خانمها هم افتخار میدادن و میموندن عالی بود، اما حالا که خسته هستن، رانندهم رو برا رسوندنشون خبر میکنم.

- نه آقای سپاهان، مزاحم نمیشیم.

با صدا کردن فردی به نام )نریمان( مردی تقریبا همسن تیرداد، به کنار جمعمون میاد و قرار میشه ما رو برسونه.

- خوشحال میشم دوباره ببینمتون خانمها.

من و سونیا لبخندی میزنم.

تیرداد تا کنار ماشین همراهمون میاد.

مراقب خودت باش سونیا

با این حرف تیرداد، پوزخندی میزنم که از چشمهاش دور نمیمونه.

- شما هم اینقدر زود با هرکی جور نشو

جوابی نمیدم و زودتر از سونیا، به داخل بنز مشکی میرم و بعد مدتی سونیا هم به داخل میاد.

- دیدی چه جوری نگاهت میکرد؟؟ همش حواسش به تو بود.

به روی خودم نمیارم و با حالتی که انگار چیزی از حرفهای سونیا متوجه نمیشدم، میگم:

- کی؟ چی میگی؟

- ایرج خان دیگه، همش رو تو زوم بود حرفی نمیزنم و دوباره ادامه میده.

- وای خیلی خوش به حالت میشه، منتها یکم سنتون بهم نمیخوره، تو بیست و دو سالته و اون پنجاه و شش.

- چی میگی سونیا

- من تو رو نشناسم به درد لای جرز میخورم، میدونم چی تو فکرته، ایرج خان میشه کیس جدیدت، کی بهتر از اون.

پنجاه و شش سالش بود، یعنی شش سال بزرگتر از بابا.

اصلا چه ربطی به سن داره، هنوز خیلی به نقشه های بزرگم مونده، نباید پیش سونیا هم لو بدم، باید طوری رفتار کنم که فقط کار برام مهمه.

- به نظرت ممکنه منو استخدام کنه!

چی؟

خب من کار میخوام.

- شک نکن، استخدامی، بدجور چشمش تو رو گرفته.

- پس یه قرار بذاریم قبل رفتنش

- یه هفته تا رفتنش مونده، کارتشم که بهمون داده، خودت زنگ بزنی بهتره.

- من زنگ بزنم؟

- خوشحال میشه ها

چشمکی میزنه و من آدرس خونمون رو به راننده که نریمان نامی بود، میدم.با رسیدنم دم خونه، از سونیا خداخافظی میکنم.

تمام لامپ های خونه خاموش بودن، مامان و بابا خواب بودن. لامپ اتاقم رو خاموش میکنم، از کیف کوچیکم، کارت رو در میارم. به اسم ایرج سپاهان که لاتین تایپ شده بود و شماره ها، خیره میشم.

رق- صمون نگاه هاش

ل- و- ندی و ع- ش- وه های من

لباسم که سفیدی تنم رو بیشتر نمایان میکرد حرفهای سونیا

دوباره کشو رو باز میکنم و کارت رو کنار بقیه میذارم.با عوض کردن لباسام و کشیدن دستمال مرطوب کننده ای روی صورتم، به سمت تخت میرم.چشمام رو میبندم و آینده رو تصور میکنم. من باید پول جراحی مامان رو فراهم کنم.

باید پولدار بشم تا بابا ترک کنه تا بابا شرمنده نباشه. شرمنده بیکاری و دست قطع شدش نباشه.

******

حوالی ظهر بود که از خواب بیدار میشم، دوشی میگیرم.طبق معمول کسی خونه نبود.تلفن خونه رو بر میدارم و شماره روی کارت میگیرم.

- شرکت نساجی سوزن، بفرمایید.

- میخواستم یه قرار ملاقات با رییستون داشته باشم.

- شما؟

صدای نازک زن رو اعصابم بود، کسی نباید مثل من باشه، حتی صدای نازک و پر ع- ش- وش - شبنم صدری

- صبر کنین

و بعد چند ثانیه.

- آقای سپاهان گفتن، هروقت خودتون خواستین، تشریف بیارین.

بشکنی میزنم.

- اووم، پس من ساعت چهار امروز میام.

بدون )خداخافظی( تلفن رو قطع میکنم. تصمیم نداشتم سونیا رو خبر کنم. باید تنهایی پیش میرفتم و اگه استخدام بشم، بهش خبر میدم.

شبنممم چیه باز با خشم به بابا که چند دقیقه ای برگشته بود به خونه خیره میشم.

- ناهار نداریم؟

- تو یخچاله گرم کن.

آهسته آهسته به سمت آشپزخونه میره.

- وحشی شدی دختر.

- آره وحشی شدم، تو سیگارتو بکش، مراقب باش موادت کم نیاد.

فحشی زیر زبون میاره. کم کم تغییر میکرد، اعتیاد روش تاثیر گذاشته بود. کم کم دیگه از اون پشیمونی تو چشمهاش خبری نمیشه. میدونم، منتظر این اتفاقها هستم.

طبق معمول کلی به خودم میرسم و موهام رو باز میذارم و از دو طرف شال بیرون می ریزمشون.

به سمت در خروجی خونه میرم که صدای بابا بلند میشه.

- اوغور بخیر، باز کجا

- بیرون

- درس و دانشگاه نداری؟؟ همش با این تیپ میری بیرون؟ کجا میری؟

- از کی تا حالا برات مهم شده، تو بچسب به موادت.

- یه فصل کتک بخوری، حالیت میشه دختره ی بی حیا، که چه جوری با بابات حرف بزنی.

- من بابای معتاد نمیخوام.