رمان می خوام بخونم از چشمای تو به قلم مهدیس مسکینی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

رمان می خوام بخونم از چشمای تو روایتگر داستان زندگی دختری نوزده ساله به نام ترانه است که با مشکلات زندگی پر تلاطمش کنار آمده اما این دوران برآسودگی اش بسیار کوتاه و دفتر خاطراتخاک خورده اش باز هم ورق می خورد. پس از سالها پدر و مادری که لای اوراق چهارده سالگی اش مدفون شده اند؛ یاد دخترکشان می افتند واز طرفی زخم دل رها از دلداگی دخترک باز هم با آمدن عشق کهن اش سرباز می کند. با داستان دخترک چشم زیتونی همراه باشید.

مقدمه:

ای یارم ای آهوی تیز پای من

لحظه ای بنشین ب پای درد و دل های من

تو هیچ میدانی چقدر آشفته ام

درمیان دستانت همچو ببری خفته ام

هیچ میدانی دوچشمت جادویم میکند

آن نگاه آهووارت زیرو رویم میکند

بوسه هایت همچو می مستو خموشم میکند

قرص ماه چهره ات نیز مدهوشم میکند

رازی ناب دارد دوچشمانت ای زیبای من

اسم زیبایت شده ترانه روزهای من

یادت است آن شب برفی تا سحر میگفتمت

ک مبادا بروی از پیشم ای دنیای من

زندگی باتو شده سراره رویای من

عشق خاتونم شده تمامه ی حرف های من

میشود بخوانم از چشمانه تو اجازه هست؟

که تمامت بشود دارو نداره خانه ام

با نبودت میزنی آتش برکاشانه ام

بی تو میمیرم تو میدانی ک من دیوانه ام

گر نباشی همچو یک خانه ی ویرانه ام

جای خالی ات کند رسوای این زمانه ام

پس بمان شیرینکم بشو چراغ خانه ام

"پریا گوردرزی"

صدای تق تق پاشنه های کفشم کل فضای آروم کافه چتر رو پر کرده بود.

سرش رو گذاشته بود روی یکی از میزها.محل قرار، کافه چتر بود. جایی که عاشقش بودم.

اون لعنتی با من چیکار کرده بود؟ کل وجود من با عشقی که نسبت بهش داشتم نابود شد. با اومدن نفرتش تووی قلبم ترانه مهربون رو کشت و این ترانه رو ساخت.

-آقای زارع؟

سرش رو بلند کرد و من مبهوت چهره پخته ترش شدم. نمی خواستم زیاد از حد خیره نگاهش کنم که بد برداشت نکنه.

حدود یک دقیقه زل زد به من. می خواست از حالت هام من رو کنکاش کنه. من مثل عادت های نه چندان دیرینه، خونسرد بودم. به خودش که اومد به احترامم بلند شد و دست راستش رو جلوم گرفت. خیره به دستای مردونه اش، پوزخندی آراینده صورتم شد. فکر کنم فراموش کرده بود خط قرمز های من رو. اما با بالا اومدن یک گوشه لبم خودش متوجه شد و دستش رو به عقب کشید.

-خوشحالم که باز هم می بینمت

اما من خوشحال نبودم. تازه داشتم معنی کلمه"آرامش" رو درک می کردم. چیزی که با رفتنش از زندگی من رفت. پدر و مادرم و خود خواهی هاشونم بی تأثیر نبودن....یک چیزی مثل خوره تووی مغزم افتاده بود"اگه خوشحال نبودی چرا دعوتش رو قبول کردی" سعی کردم با جواب دادن به آراد از اون درگیری ذهنی خلاص شم.

-مرسی

دعوتم کرد به نشستن. با اعتماد به نفس نشستم؛ کیفم رو گذاشتم روی میز،آرنج هام رو هم همین طور. به طوری که ساعت ظریف و نقره ای رنگ روی دست سفیدم خود نمایی میکرد.با صدای آروم اما با لحن و خاص جدید خودم گفتم:

-کارتون رو بگید...متاسفانه من وقت ندارم که بشینم اینجا و سکوت کنم

-فکر نمی کنی داری خیلی با من رسمی حرف می زنی؟

-شما لیاقت صمیمیت من رو ندارید

آه کشید؛ انگار به شدت قانع شده بود.

گارسون اومد‌.من قهوه سفارش دادم اون هم به تبعیت از من قهوه سفارش داد

گارسون قهوه ها رو با شکر رو میز گذاشت ؛ تشکر کرد

بهش زل زده بودم؛ خیره بود به دودی که از قهوه اش بلند شده بود. پیش خودم اعتراف کردم از اون پسر نوزده ساله گذشته خیلی جذاب تر شده. هیکلش پر تر شده بود و این نشون می داد باشگاهش رو ترک نکرده. شاید تنها چیزی که تووی زندگیش واگذاشته شده بود، من بودم. متوجه سنگینی نگاهم که شد، سرش رو بالا آورد. لبخند تلخی زد.حتی تلخ تر از طعم قهوه هایی که هیچ کدوم مایل به شیرین کردنش نداشتیم. ضمیمه سکوت مرگ بارمون آهنگ بی کلامی بود که فضای کافه رو شاعرانه کرده بود. بالاخره سکوت بینمون با صدای بم و مردونه اش شکست:

-چقدر بزرگ شدی...

با خونسردی گفتم:

-انتظار ندارید که هنوز هم بعد از پنج سال همون دختر خام باشم که زندگیش پر شده بود از خطا؟

متوجه نیش کلامم شد که چشماش رو با درد بست

سرش رو انداخت پایین...چی باید در جواب من می گفت؟ چی داشت که بگه؟ سعی کرد بحث رو ماهرانه عوض کنه

-خب....چیکارا می کنی؟

-بپرسید بگم

-دانشجویی؟

-بله ...روانشناسی میخونم

کمی تعجب کرده بود...شاید بیشتر از کمی چون چشمای خمارش، گرد شده بود. حق داشت. این رشته اصلا با روحیه ای که اون از من می شناخت همخونی نداشت.

-فک نمیکردم سراغ این رشته بری.

-بعد از شما زندگی من خیلی تغییر کرد.

- منم تغییر کردم.

-متوجه تغییری در شما نشدم.

- بگذریم ...توو مراسم نامزدی نرسا و آرش ندیدمت!

-شما از همون اولشم زیبایی ها رو نمیدیدی.

لبخندی زد که دلیلش برام ابهام داشت.

- حق با توئه

سکوت باز هم بین ما دوتا حکم فرما شد و من کمی از قهوه ام رو خوردم.

-خب آقای زارع من دیگه وقت ندارم با اجازتون .

قبل از اینکه فرصت حرف زدنی پیدا کنه از جا بلند شدم. از کافه که خارج شدم تازه فرصت آنالیزش رو پیدا کردم. مرده چهار شونه ای که مثل همیشه موهاش رو بالا زده بود. ابروهای گره خورده اش که نمایان می کرد غرورشو دیونه کننده بود. بعد از اون، بینی که مردونه عملش کرده بود. لبهای متوسط و کمی گوشتی، ریش زیر لبی و چونه ای که خط محوی داشت. پیراهن مردونه مشکی رنگ با شلوار خردلی. کراوات رنگ شلوارش که تیپش رو رسمی کرده بود و در آخر کفشای ورنی هم رنگ پیراهنش. نمیتونستم بزنم زیرش که بعد پنج سال جذاب تر شده بود. باید می رفتم خونه تا با تیرداد حرف بزنم. غمخوار من از بچگی....

سوار تاکسی شدم و با سرعت خودم رو به خونه رسوندم

رفتم خونه کلید انداختم تو در، از چهارده سالگی با مامان شهربانو زندگی کردیم. وقتی رگمو به خاطر اون عوضی زدم، مامان و بابا تازه از هم جدا شده بودن. تنها بهانه ای که تیرداد می تونست بیاره همین بود. به خاطر جدایی اونا من رگ زدم؛ چه مسخره. مامان شهربانوم که باورش شده بود گفت حق ندارید بچه ها رو هیچ کدومتون ببرید. از اون به بعد منو تیرداد پیش مامان شهربانو بودیم. خونه مامان شهربانو خیلی بزرگ بود .بزرگتر از خونه خودمون،حیاط با صفایی داشت؛ یه حوض وسط حیاط بود، گوشه سمت چپش‌ یه درخت توت چتری بود. زیر اون درخت خوشگل، یه تاب بود؛ عاشقش بودم همیشه با تیرداد میرفتیم سوارش. سمت راستم پراز درختای رنگارنگ بود. چند تا پله می خورد وارد سالن میشدی. ساختمون قدیمی ساخت بود. اما اتاق های منو تیرداد مدرن بود. طبقه پایین یک اتاق داشت که واسه مامان شهربانو بود.طبقه بالا لوکس تر بود، چون من و تیرداد عاشق طراحی امروزی بودیم. اتاق ما دوتا، طبقه بالا بود. مادرم بعد از جدا شدنش از بابا رفت سوئد. سالی یکبار میومد که من رازی به دیدنش نبودم. باباهم که تعریفی نداشت. مامان اصرار داشت منو ببره ولی تیرداد نذاشت اون موقع که جدا شدن تیرداد بیست و دو سالش بود و من فقط چهارده سالم بود. هشت سال تفاوت سنی داشتیم. عاشقش بودم. برای من کم نذاشت. رفتم داخل، مامان شهربانو روی مبل گوشه ی سالن نشسته بود و غزل حافظ می خوند. همیشه میگفت غزل های حافظ یاد آور خاطرات و عاشقانه هاش با آقاجونه. اسم آقا جونمو همش ورد زبونش بود ، خوش بحالش،طعم عاشق و معشوق بودن رو با یه نفر تجربه کرده بود. آروم بهش نزدیک شدم و یه هوو از پشت بغلش کردم.

-سلام به شهربانوی قلبم

- سلام فرشته...ترسوندی من رو که

-مامانی اسم من ترانه هست نه فرشته به جون بابام!!!

- فرشته کوچولوی این خونه ای تو

-فدات شم من که

خندید و چیزی نگفت. بوسش کردم و رفتم بالا از پله ها

تیرداد تو اتاق خودش بود. زودی رفتم لباسمو عوض کنم. مانتو و شلوارم سفید بود و باید میرفت داخل ماشین لباس شویی. انداختمشون روی تختم، شال سورمه ایم رو در‌آوردم وصل کردم به چوب رختی و داخل کمد گذاشتمش.

لباسمو با یک تاپ و سیوشرت آبی آسمونی و یک شلوارک سفید عوض کردم. رفتم سمت اتاق تیرداد؛ در زدم.

-بفرمایید

رفتم داخل و سلام کردم

-بیا بغل داداش ببینم

شاید این رفتارای مامان شهربانو و تیرداد باعث شده بود من خیلی لوس بار بیام. شاید هم لوس نبودم و خودم رو برای داداشم لوس می کردم

پریدم بغلش. سرمو بوسید

- خب؟!

تیرداد از همه چیز خبر داشت. بعد از اون خودکشی و نفرت بعدم نسبت به پسرا همه چیز رو فهمید.

همه رفتاراشو مو به مو تعریف کردم. خوب گوش داد به حرفام. حتی رنگ لباسشم بهش گفتم.

-خب؟!

- خب به جمالت، تموم شد دیگه

- تصمیمت؟!

-در چه مورد؟

-ترانه، آجی قشنگم آراد میخواد برگرده

- غلط خورده (دوستای گلم این لفظ ترانه خانومه)

- مطمئنی؟!

-اوهوم

- هنوزم دوسش داری؟!

نمی خواستم جواب بدم.... سوالی که می ترسیدم تووی ذهنمم از خودم بپرسم....نمی دونم چرا یه هوو عصبی شدم. داد زدم، بدنم لرزید...درد بی درمون افتاد به جونم

-چی می گی تیرداد؟ من؟ خیلی خنده داره من نمی تونم عاشق کسی باشم که منو از زندگیش پرت کرده بیرون....چی میگی

بلند قهقهه می زدم....تیرداد انگار ترسیده بود...اومد جلو بغلم کرد.

-باشه خواهری...من غلط کردم تو ببخش

با بغض گفتم:

-ببین تیرداد....یادته من به خاطر اون چقدر با تو بد شدم....ببین تو چقدر خوبی اما اون منو داغون کرد...از توم بدم می اومد...یادته چقدر اذیت شدیم؟! نه...نه من دیگه نمی خوامش

-باشه دختر فقط آروم باش...باشه؟؟

سرم رو به نشونه مثبت تکون دادم.

طرفای ساعت یازده و نیم بود که گوشیم زنگ خورد. شماره اش ناشناس بود. عادت نداشتم اگه شماره ناشناس باهام تماس می گیره جواب ندم. شاید کسی بود که می شناختمش و کار واجبی داشت. شاید کسی شارژ گوشیش تموم شده بود و باهام تماس گرفته بود با شماره ی دیگه ای. همیشه با همین افکار تلفنم رو جواب می دادم:

-بله بفرمایین؟!

-سلام ترانه

صدای آراد(زارع) بود. صدایی که غم تووش موج می زد و من چشمم رو با بی رحمی به روی غم ته صداش می بستم. سنگدل بودم واقعا؟ از نظر خودم من فقط یه دختر بودم که از صاحب این صدا زخم خورده بودم. زخمی به بزرگی تباهی نوجونیم، به بزرگی شیطنیت هایی که خیلی ساله کسی ندیده از من، به بزرگی از دست دادن اعتمادم و به بزرگی چشیدن مزه نفرت از معشوق

-امرتون؟

-عصر نذاشتی حرفم رو بهت بزنم

-اهمال کردنتون باعث شد من برم. می دونید که دوست ندارم وقتم تلف شه

-یعنی با من بودن باعث تلف شدن وقتته؟؟

-شما همیشه این رو به من ثابت کردید.

-زنگ نزدم که تیکه بارم کنی و با نیش و کنایه هات دلمو بسوزونی. زنگ زدم حرفایی که عصر می خواستم بزنم رو بزنم بهت.

-خب منتظرم بگید

-ببین ترانه...قبول دارم پنج سال پیش. بدترین ظلم رو به تو و خودم کردم. اما الان پشیمونم..ببخش

-انقدر اهمیت ندارید تووی زندگیم که به بخشیدن یا نبخشیدنتون فکر کنم. حرفتون تموم شد؟

-نه چند لحظه صبر کن

منتظر موندم... صدای گیتار اومد. یعنی داشت برای من گیتار می زد؟؟ بهش نمی اومد صدای ضبط شده باشه...هنوز از ماتزدگی کار اولش بیرون نیومده بودم که با شنیدن صداش شوک بعدی بهم وارد شد.

-من و انتظار و کابوس تنهایی .. من و حس اینکه هر لحظه اینجایی

دارم آینه ها رو گم میکنم کم کم .. تو رو هر طرف رو میکنم میبینم

نگو از تو چشمام چیزی نمیخونی .. تو که لحظه لحظه حالم رو میدونی

اگه این بهارم بر نگردی خونه .. دیگه چیزی از من یادت نمیمونه

منو رها کن از این فکر تنهایی .. تو نرفتی .. نه ! تو هنوزم اینجایی

دارم از خودم با فکر تو رد میشم .. دارم عاشقی رو با تو بلد میشم

کمی دیگه صدای گیتارش اومد و بعدش قطع کرد. من موندم و افکاری که تا صبح روی مخم رژه رفت. اصلا ازش انتظار همچین کاری رو نداشتم. خیلی کارش برام عجیب بود. نزدیکای صبح بود که خواب بر افکارم غلبه کرد و من رو به سمت خودش کشید.

صبح زود با نوازش دست تیرداد بیدار شدم.

-سلام فرشته کوچولو

-صبح بخیر، ساعت چنده؟

-صبح توم بخیر عزیزم. ساعت۶

-چقدر زود. تیرداد برو بذار بخوابم. دیشب تا صبح بیدار بودم.

-چرا دیر خوابیدی؟!

-فعلا بزار بخوابم که می پره بعدا می گم.

-ترانه باید بیدار شی خوشگلم (با تردید ادامه داد) مامان داره میاد

چشمام رو سریع باز کردم. با ترس زل زد تووی چشمای من، شکه شده بودم. نمیدونستم باید چی بگم

-کی؟!

- امروز عصر

- باشه

- ترانه؟

-جانم؟

-بازم میخوای بری؟

-اوهوم

- گناه داره ترانه بزار ببینتت

-تیرداد ما گناه نداشتیم؟ (با بغض ادامه دادم)وقتی بهش نیاز داشتم مادری کرد؟ تیرداد تو بودی فقط. مامان شهربانو بود. ولی مامان نبود، بابا نبودش.

تیرداد بغلم کرد.می دونست مرغ من یه پا بیشتر نداره برای همین ادامه نداد.

-کجا میخوای بری حالا؟

-مث همیشه میرم خونه نرسا اینا.

-باشه عزیزم مجبورت نمی کنم که بمونی

بلند شدم. بعد از خوردن صبحانه وسایل های مورد نیازمو برداشتم. دو دست مانتو و شلوار، با دوتا شال. از مامان شهربانو خداحافظی کردم. ماشینم که نداشتم. باید با آژانس می رفتم. بعد از اینکه با آژانس بگیرم رفتم بالا تا لباسم رو بپوشم. ده دقیقه بعد صدای بوق های متعدد می اومد و من فهمیدم باید برم. بعد از خداحافظی با مامان شهربانو و تیرداد و هزار مدل سفارش مامان شهربانو که

-ترانه جان مادر....با موهای خیس نخوابی یه وقت

-ناهارو شامت رو سر وقت بخور معدت درد نگیره

-خواستی بری دانشگاه با تاکسی برو

-ترانه مادر شبا دیر نخوابی تنظیم بدنت بهم بخوره ها

مامان شهربانو داشت به من توصیه می کرد و من در جوابش فقط می تونستم بگم" چشم " بالاخره تیرداد خسته شد و با اعتراضش مامان شهر بانو سکوت رو ترجیح داد. خلاصه سوار آژانسی که تیرداد برام خبر کرده بود شدم. تووی راه ذهنم درگیر اون آهنگ بود. دلم می خواست واسه یه بار دیگم که شده صدای خوندنش رو بشنوم. صدای خیلی زیبایی داشت. با حسرت داشتم فکر می کردم چی می شد دوباره صداش رو بشنوم. اون صدایی که با غم از نداشتن من می نالید. اون صدایی که یک روزی شنیدن "دوست دارم" ازش من رو به اوج می رسوند. ماشین داشت از خیابون پر از درختی می گذشت. اوایل آبان بود و هوا داشت کم کم سرد می شد. بی هدف به درخت ها زل زده بودم. ناگهان فکری به سرم زد. آره خودشه... من همیشه عادت داشتم مکالمه های گوشیم رو ضبط کنم. رفتم تووی لیست مورد نظر و هنذزفری رو گذاشتم تووی گوشم. صدای آراد رو پخش کردم؛ بار قبل از شدن شور و هیجان که نمی دونم حاکی از چی بود این صدا و گیتار زمینه اش رو گوش دادم. اما این بار، قلبم شروع به تپش کرد. انگار من همون دختر14 ساله عاشق آراد بودم. قبلا دوتا ساز بلد بود بزنه؛ گیتار و پیانو. کلی بهش اصرار کردم تا به منم پیانو یاد داد. من نمی تونستم اون رو ببرم خونمون. اون هم به هیچ عنوان حاضر نبود من رو ببره خونشون. بالاخره من رو برد استدیو برادرش. آراد یه برادر بزرگ تر داشت. آهنگ ساز بود. من اونجا پیانو رو یادگرفتم. خیلی خوشم می اومد از پیانو زدن. با صدای راننده از خاطراتم دل کندم:

-خانوم رسیدیم..

کرایه اش رو حساب کردم و با تشکر پیدا شدم. زنگ خونشون که واحد بیست و چهار بود رو زدم. یه ساختمون که بی شباهت به برج نبود. تووی هر طبقه چهار واحد بود. خونه نرسا اینا طبقه 6 بود و کلا ساختمون 10 طبقه بود. کمی بعد صدای خاله لیلا اومد.

خاله لیلا: سلام دخترم بیا بالا.

کوله پشتیم رو جابجا کردم و در ساختمانو کشیدم. رفتم داخل آسانسور، دکمه مورد نظرمو که طبقه6 بود فشار دادم. آسانسور که ایستاد پیاده شد‌م. خاله لیلا داخل چارچوب در منتظرم بود. یه خانوم که چهرش درست شبیه نرسا بود.یه خانوم حدودا سی و هشت، نه ساله. با لبای قلوه ای و صورت گرد اما چشماش بر خلاف چشمای نرسا مشکی بود و من عاشق رنگ چشماش بودم که با رنگ موهای بلوندش. هارمونی زیبایی رو ایجاد میکرد. رفتم جلو، خودمو پرت کردم تو بغلش.

من: وایـــی خاله. خیلی وقته ندیدمت

خاله لیلا: دختر جون آخرین بار که با نرسا رفتیم خرید همین هفته پیش بودا!

من: اوووووو خاله لیلا دو هفته گذشته ها‌. نرسا کوش پس؟

خاله لیلا: والا دخترم، دیشب آرش زنگ زد اجازشو گرفت؛ شبو اونجا موند.

من: خاله من باز اومدم مزاحمتون شم.

خاله لیلا: ترانه؟ دخترم این چه حرفیه؟! توم مثل نرسا میمونی برام دختر گلم

خاله از این که بهش سر زده بودم خیلی خوشحال شده بود. مخصوصا که پدر نرسا هم نبود و برای معموریت کاری رفته بود آلمان. لباس هام رو با یه تاپ و شلوار سرخ آبی عوض کردم. خاله برام شربت آلبالو درست کرده بود. می دونست من عاشق شربت آلبالو هستم. بعد از تشکر کمی از شربت رو خوردم. حالم اصلا خوب نبود؛ می خواستم با یکی درد و دل کنم کی بهتر از خاله لیلا؟؟

-خاله؟

-جون دلم؟؟

-مامانم باز برگشته

فورا فهمید درد من چیه. اومد جلو و سرم تووی آغوش دل سوزانه اش گرفت.

-خاله جون هر چی دلت می خواد به من بگو دلت سبک شه.

-من نمی دونم این سالی یه بار واسه چی می آد؟ من وتیرداد کم از دست اینا عذاب نکشیدیم که این هی میاد زندگی ما رو دچار اختلال می کنه و بعدش می ره. گناه ما چیه خاله لیلا؟؟ مهر پدری و مادری نداریم قبول....خودشونو از ما دریغ کردن به خاطر خودخواهی اینم قبول. دیگه چرا دست از سرمون بر نمی دارن؟

از زور هق هق نمی تونستم حرف بزنم.

خاله مثل یک مادر سر منو توو بغلش کشیده بود تا آروم شم. مرتب روی موهام رو بوسه می زد. کمی که آروم شدم رفتم دست و صورتم رو بشورم. دلم سبک شده بود اما هنوز غمگین بودم. خاله که دید من هنوزم حال و هوام گرفتس بهم گفت:

-خاله جون این نرسا و آرش رو ول کی هی می خوان پیش هم باشن. من جواب باباش رو چی بدم؟؟ اگه زنگ بزنه...بی زحمت با ماشین من میری دنبالش؟؟

می دونستم بابای نرسا اصلا گیر نمی ده و به العکس به آرش هم خیلی اطمینان داره. در نتیجه خاله این حرف رو زد تا من از اون حال و هوا در بیام. فکر بدی هم نبود. مانتو شلوار آبی آسمونیم رو تنم کردم و تل سفید رنگی زدم به موهام و شال هم رنگ مانتوم رو هم انداختم روی سرم. بعد از گرفتن سوییچ 206 آلبالوییه خالهکفس های پاشنه بلند سفید رنگم رو پوشیدم. عادت به کیف دست گرفتن نداشتم. گوشیم رو هم دستم گرفته بودم. سوار ماشین خاله شدم و با سرعتبه سمت خونه آرش روندم. کمی که گذشت رسیدم. بعد از بستن قفل فرمون سرم رو بالا آوردم. ای خدایا من چه گیری کردما. اونم متوجه من شد. خدایا!! این پسر پنج سال نبود. یه هوو چی شد که پیداش شد. اونم مرتب جلوی من ظاهر می شد؟؟

سعی کردم باز برم تووی غالب یخیم که واسه آراد ساخته بودمش.بدون توجه به اون، از پله ها بالا رفتم. واسه این که خودش رو بهم برسونه خیلی سریع دوید و من اینو از صدای پاهاش فهمیدم. کفشام بلند بود واسه همین چند تا پله مونده بود برسم به واحد آرش، پام گیر گرد به پله و داشتم می افتادم که آراد با یک حرکت خودش رو رسوند بهم و بدن من افتاد روی ساعد دستش. بدن من در برابر اون خیلی ظریف بود برای همین حس می کردم اصلا متوجه وزن من روی دستش نشد. اول خیره شد به چشمام. همیشه می گفت عاشق چشماتم. عاشق چشمای من بود اما هیچ وقت عاشق خودم نبود. انگار بار اولش بود من رو می دید. زل زد به بینی و در آخر به لب هام خیره موند. اما نگاه من مسطقیم تووی چشماش بود. نمی دونم چند ثانیه یا حتی چند دقیقه تووی اون خلسه شیرین فرو رفته بودیم که کمی خودم رو روی دستش جابجا کردم. با یک تک سرفه ولم کرد و ببخشید آرومی گفت. باید تشکر می کردم اما از خیرش گذشتم. زود تر از من از پله ها رفت بالا. کمی بهش خیره شدم اما اون سرش رو پایین انداخته بود. آراد خجالتی نبود... قبلا ها زل می زد تووی چشمام. شاید بیشتر از ده دقیقه. اما الان خیلی رفتارش عوض شده بود. قلبم می خواست آراد رو کنکاش کنه و این آراد جدید رو بشناسه. اما عقلم از دلم نا فرمانی می کرد. همیشه هم پیروز بود. با این افکار سرم رو بالا گرفتم و اون چند تا پله آخر رو هم بالا رفتم.

زنگ در رو زد. آرش تووی درگاه ظاهر شد. من با فاصله چشم گیری از آراد ایستاده بودم.آرش ما رو که باهم‌ دید لبخند شیطونی رو لباش اومد. اما قیافه پکر آراد باعث شد این لبخند زود از چهره مهربونش بره.

آرش: سلام داداش؛ سلام ترانه جون. خوش اومدین

آراد در جواب گفت:

- چاکرتم داداش

من هم به گفتن مرسی اکتفا کردم.

آرش از در فاصله گرفت،آراد سرش رو انداخت پایین و بعدش هم من وارد شدم.

خونه آرش یه خونه نقلی شصت متری بود. این خونه کادو دانشگاه قبول شدنش بود که پدرش براش خریده بود. خونه اش یه اتاق داشت ولی وسایلی لوکس داشت. آرش عاشق این خونه بود. اما گفته بود که یه جای خوب خونه می خره برای نرسا.

آرش: خیلی خوش اومدید

-ممنون

آرش با صدای بلند گفت: نرسا، عزیزم آراد و ترانه اومدن؛ یه چی سرت کن

نرسا با یه شال که انداخت رو سرش؛ اومد پیش ما!

با دیدن نرسا ذوق کردم:

نرسا؟! جیگر کجایی سه‌ روزی هست ندیدمتا بی معرفت

نرسا: شوهر داریه دیگه.

لبخند تلخی مهمون لب هام شد. آراد هم پکر شد. داشتیم به یه چیز فکر می کردیم " گناه من عاشقی بود....گناه اون فارغی"

-نرسا... مامان من باز اومده..چند روزی مهمون شمام... زودی حاضر شو که بریم خونتون خاله لیلا تنهاست.

قیافه آراد شبیه علامت تعجب شد. دلیلش رو می دونستم. حرفام براش عجیب بود. حتما آرش بعدا براش توضیح میده.

نرسا لباس هاش رو عوض کرد و دوتایی بعد از خداحافظی از خونه بیرون زدیم.

-تری چطور با این غول تشن باهم رسیدین؟؟

-جمله بندیت عالیه نرسا جان...باید می رفتی رشته ادبیات....استعدادت زیاده ماشالا

-من رو نپیچون دختر... بگو ببینم اینو کجا دیدی؟؟!

همه چیز رو با سانسور فیلم هندیمون براش تعریف کردم. و نرسا ذوق مرگ شد. کلا دختر بیش فعالی بود و گاهی دلم برای آرش می سوخت و برای خاله لیلا و پدرش خوشحال بودم که دارند از شر این بچه خلاص می شن.

سر راهمون رفتیم یه بستی هم خوردیم و کمی خوراکی خریدیم. چون می دونستیم امشب دوره فیلم دیدن خواهیم داشت. بعدش هم رفتیم خونه...

***

-تیرداد با من بحث نکن، من خونه نمیام.

دو روزی می شد که خونه نرسا اینا بودم. مامان اصرار داشت من رو ببینه، اما من علاقه ای به دیدنش نداشتم.

تیرداد: ترانه....

وسط حرفش پریدم

- خب داداشی توم برو خونه

تیرداد زیر لب غرید:

-لجباز

از اتاق نرسا بیرون رفت و در رو کوبید.

پاهامو جمع کردم توی شکمم؛ داشتم به اون ‌موقع ها فکر میکردم؛ درست وقتی که به مادری کردناش نیاز داشتم رفت. یه دختر چهارده ساله بودم که باید پیش مادربزرگ مادریش بزرگ شه. محبت و مادرانه های اونو نداشتم. الان برگشته بود که چی بشه؟ بگه منم مادرم؟ مگه مادری کرده بود؟ نباید میومد، اگه واقعا مادر بود نباید میومد. با هر بار اومدنش فقط منو متشنج میکرد. صدای در رشته افکارمو پاره کرد، نرسا با دو تا لیوان که روی سینی گذاشته بود داخل اتاقش شد.

- ترانه باز که با تیرداد دعوات شد.

-نمیخوام ببینمش؛ اون مادر من نیست.

-من فقط میخوام کنارت باشم الان؛ از نظرم وقت خوبی واسه دعوا باهات نیس.

سرمو گذاشتم روی شونش. خواهرانه ها برام خرج میکرد. من خواهری نداشتم، از طرفیم نرسا تک فرزند بود. ما دوتا خواهرای خوبی واسه همدیگه بودیم. شونه نرسا بوی عشقانه های خواهرانه میداد. باز صفحه گوشیم روشن و خاموش شد.شماره ناشناسی که روی گوشیم ناشناس بود اما تووی قلب، ذهن و خاطراتم از همه آشنا تر بود. ریجکت کردم تماس رو. نرسا نگاه دلسوزانه ای بهم کرد، بعدشم از اتاق رفت و اجازه داد تنها باشم. شب بعد از اینکه شام خوردیم دوباره گوشیم زنگ خورد. تا کی می تونستم از آراد فرار میکردم؟ فرار کردن مگه سودی هم داشت ؟! گوشی رو جواب دادم.

-بفرمایید؟!

- سلام خوبی؟

-ممنونم، امرتون؟

- میای همدیگه رو ببینیم؟

-نه..‌. دلیلی ندارم واسه این کار.

- ترانه لطفا...

یهو یک فکری به ذهنم رسید. باید این مسخره بازیا رو تمومش میکردم.

-باشه میام

-ممنون

-آدرسو واسم بفرست.

- فردا ساعت شیش، میام سر خیابون نرسا اینا.

چقدر شعورش بالا بود که نباید بیاد توی کوچه به هر حال اونجا محل زندگی نرسا اینا بودش

- منتظرتم.

و قطع کردم؛ نرسا با یه ظرف پر از تخمه اومد داخل اتاق.

- تران؟! نظرت چیه یه فیلم توپ ببینیم؟

- عالیه.

وسطای دیدن فیلم کمدی بودیم که نرسا بی مقدمه پرسید:

-آراد باز زنگ زدش؟

میدونستم گوش وایساده

- تظاهر نکن چیزی نشنیدی

- خب فضولیم گل کرد.

-میخوام برم بهش بگم تمومش کنه این مسخره بازیاشو

-میدونی که این کارو نمیکنه

- بالاخره که چی باید تمومش کنه

- خدا داند

خندیدیدمو ادامه فیلمی که با لپتاپش گذاشته بود و نگاه کردیم. من زده بودم بی خیالی و با آرامش هر چه تمام

تر داشتم فیلمم رو می دیدم.. بعضی وقتا انقد غم تووی دلت هست که نمی دونی به کدوم فکر کنی. من الان می خواستم حسای خوب رو تجربه کنم. اینکه من مادر داشتم و نداشتم، اینکه با پدرم زیر آسمون یک شهر بودم و نمی دیدمش، اینکه عاشق بودم و نیستم همه برای گذشته من بود. مهم بودن مگه این چیزا؟؟ مهم منم که باید شاد باشم... دست از فکر کردن برداشتم و سعی کردم روی فیلم متمرکز شم.

برای قرار با آراد میخواستم خیلی خاص به نظر برسم. شاید میخواستم بهش بفهمونم چه چیزیو از دست داده، ساعت شیش قرار بود بیاد دنبالم هنوز ساعت سه بود. اول تصمیم گرفتم برم حموم؛ از حموم که در اومدم، نرسا با وسواس زیادی موهامو اتو کرد. چقدم که من موهامو بیرون میریختم آخه. اما این بار میخواستم متفاوت به نظر برسم. موهام که تموم شد، با انتخاب نرسا لباس خیلی شیکی انتخاب کردم. یه شلوار تنگ صورتی روشن با مانتو طوسی روشن که آستین سه ربع داشت و از جنس کتان بود انتخاب کردیم. چون خونه نرسا اینا بودم و کفش و کیف نداشتم به ناچار کفش پاشنه پونزده سانتی نرسا که رنگش صورتی بودو یه پاپیون ورنی کنارش بود و جنسش مخمل پام کردم . نرسا و من معمولا تیپامون ی جور بود. برا همین مشکلی نداشتیم؛ یه کیف دستی کوچیک بدون بند هم داشت که به صورت یه پاپیون بود و با کفشش ست بود. یه شال صورتی با موج های رعد و برقی رنگ مانتوم هم کنار گذاشتم. اول از همه باید آرایش میکردم. پوست سفیدی داشتم که خیلی صاف بود. اما نا گفته نمونه که کلی داروی ضد جوش و این جور چیزا با نرسا مصرف میکردیم. رژ گونه صورتیمو برداشتم لبامو غنچه کردم که برجستگی گونه هام مشخص بشه تا راحت تر بتونم رژگونمو بمالم به صورتم. بعد از زدن رژ گونه؛ لبامو با رژلب صورتی زینت بخش کردم. لبای برجسته ای نداشتم؛ بر عکس نرسا لبای نازک و خوش فرمی داشتم اما نرسا لباش گوشتی بود. با فر مژه، مژه هامو فر کردم و برای اینکه همون طور فر بمونه کمی ریمل زدم؛ میخواستم خیلی تو چشم باشم. یه خط چشم فوق العاده ناز هم پشت چشمای خمارم کشیدم که جلوه چشمای زیتونیمو صد برابر کرد. موهامو خیلی با دقت مرتب کردم و کج ریختم روی صورتم و از کنار بافتم. لباسامو پوشیدم. عالی شده بودم خیلی شیک و خانومانه... نرسا رو صدا زدم، وارد اتاق که شد سوتی زدو گفت:

نرسا: ببین با خودش چیکار کرده ها. بابا تو که میخوای بری این بد بختو دکش کنی، این کارت دیگه چیه؟!

حق با نرسا بود. بهونه من فقط این بود که نمیخوام جلوش کم بیارم، بحثو عوض کردم.

من: به نظرت چطورم؟!

نرسا دقیق شد روم. سپس انگشت اشارشو گذاشت روی چونش.

نرسا: به نظرم یه چیزی کم داری عروسک

مهلت حرف زدن رو هم به من نداد. پرید و جعبه لوازم آرایش خودشو برداشت. با سایه اش اومد جلو؛ من سایه نداشتم چون اصولا اهل سایه زدن نبودم. نمیدیدم نرسا چیکار میکنه، فقط با توجه به رنگهایی که استفاده میکرد که اونم طوسی و نقره ای بود، میتونستم یه حدسایی بزنم. کارش که تموم شد خیلی لوند رفتم جلو آینه. وای چشمام محشر شده بود. پشت پلکمو با رنگ طوسی آراسته بود و بقیش به رنگ نقره ای.

از نرسا و خاله لیلا خداحافظ کردم. به ساعتم نگاه کردم؛ شیش و پنج دیقه، مهم نبود معطل میشد. این طوری خیلیم بهتر بود. با اطمینان و آرامش قدم برمیداشتم. به سر خیابون که رسیدم؛ به اطراف نگا کردم. چیزی به جز دعوای دوتا پسر دبستانی و یه پرشیای سفید رنگ توجهمو به خودش جلب نکرد. آراد هم قبلا پریشا داشت. پرشیا داشت مرتب بوق و چراغ میزد. ناگهان آراد از داخل ماشین پیاده شد. برام دست تکون داد، باهمون اعتماد به عرش قبلی(بازم لفظ های ترانه!!!!) به سمت ماشینش قدم برداشتم. سوار ماشینش شد و خم شد در سمت منو باز کرد. هه مثلا ادای جنتلمنا رو داری در میاری؟!داخل ماشینش سوار شدم. آراد محو تماشای من شد.

-سلام

اصلا متوجه حرف من نشد، خوب که منو دید زد گفت:

-سلام

-سلام دادم خدمتتون ولی متوجه نشدید

آه بلندی کشید و گفت:

-خوبی؟!

بهش نگاه کردم داشت با من حرف میزد در حالی که بهم نگاه نمیکرد. نیم رخش به سمت من بود. داشتم آنالیزش میکردم. یه تیشرت بادمجونی تنش کرده بود با شلوار سفید و کتونهای بادمجونی دور مچشم یه ساعت بود که بند چرمی بادمجونی رنگ داشت. تیپش عالی بود. همیشه خیلی خوش تیپ بود. حتی وقتی بچه تر بودیم میرفت.

- ممنونم

-منم خوبم ممنون

داشت تیکه مینداخت لعنتی. میخواست بگه من باید حالشو میپرسیدم. من برام مهم نبود که حالش رو بپرسم . بدون توجه به تیکش، تکیه دادم به صندلی

آراد: کجا بریم ترانه؟!

-فرقی به حالم نمیکنه

-بریم پارک دلفینا؟!

- گفتم که فرقی نداره آقای زارع

- پس بریم سینما

لعنتی میدونست عاشق فیلم دیدنم.

- بریم

حدود نیم ساعت طول کشید که برسیم؛ سریع ماشینو یه جای خوب پارک کرد. همش یه جوری نگاهم میکرد؛ انگار از طرز پوششم خوشش نیومده بود. یعنی آراد غیرتم داشت؟! من که بعید میدونم .

- ترجیح میدی چ فیلمی ببینی؟

-انقدر توی زندگی خودم غم داشتم که اعصاب بدبختیای فیلمارو نداشته باشم؛ترجیحا کمدی باشه.

آراد خیلی خاص بهم نگاه کرد، نگاهی که ازش متنفر بودم، پر از ترحم..

آراد که ازم دور شد چندتا پسر دورتر از من ایستاده بودن. چون پنج شنبه بود، سینما کمی شلوغ بود و اومدن آراد کمی طول میکشید. نگاه پسرا کمی اذیتم میکرد. یکی از اونا که خیلیم سیخ سیخی تشریف داشت اومد سمت من.

-سلام خوشگل خانوم.

توجه ای نکردم، مسیرمو کج کردم که آراد رو پیدا کنم اما از دید من خارج بود.

- خانومی گاهی! نگاهی!

اووووف، پسره روی اعصابم داشت دو استقامتی میرفت. کمی رفتم اون طرف تر، اما بازم دنبالم اومد. کاری نمیتونستم‌ بکنم، آراد هم نبود که بخوام ببینمش و بهش پناه ببرم.

- خانومی یه نگاه به من نمیندازی؟

- من بهت یه نگاه میندازم...اما بعید می دونم که تو بتونی ببینی کسی رو بعدش

موهای پسره توی مشتش بود، صورتشو کمی این طرف و اون طرف کرد.

-جوجه تیغی، چیری از مردونگی تو‌ وجودت نمی ببینم، پس

موهاشو ول کرد و بلند گفت: هــــــــری

آروم شدم، احساس امنیت میکردم. با صورت برافروخته ای برگشت سمت من. یا خود خدا، قرمز کرده بود اساسی،

-دِ آخه اگه یه کم کمتر آرایش کنی چیزی میشه؟ نمیتونم حتی یه لحظه هم تنهات بذارم.

منم عصبی شدم، آراد سعی در کنترل صداش داشت اما من.....

- چیه؟! فک کردید کجا چه خبره؟! باهات اومدم بیرون فک کردید همه کارمین؟ نخیر آقا شما تووی زندگی من هیـــچ نقشی ندارید.

هیچ رو با لحن خاصی گفتم.

آراد دستمو گرفت و کشوند داخل سینما. به دستامون نگاه کردم، دست کوچولوی من توو داستای بزرگ و پر قدرت آراد که دستمو فشارم میداد. برد منو سمت سالن و هیچی نمیگفت؛ انگار قانع شده بود. دستمو از دستش کشیدم. برگشت نگاهم کرد؛ هنوزم صورتش قرمز بود. ترسیدم

- حق باتوئه، ولی ظاهرا خودت از اینکه این طوری مزاحمت میشن لذت میبری.

با این حرف دوباره داغ کردم. دستمو آوردم بالا ویه دونه محکم خوابوندم زیر گوشش. پسره بیشعور چی با خودش فکرکرده که همچین حرفی به من میزنه؟ از سالن خارج شدم؛ اسممو صدا نمیزد اما خیلی سعی داشت بهم برسه. منم با تمام توانم تند راه میرفتم تا نتونه بهم برسه. اما پاهای کشیده آراد کجا و من که خیلی کوچیک تر بودم کجا، کیفمو از دستم چنگ زد و وادارم کرد برگردم.

-نذار روزمون خراب شه ترانه

-به جهنم که خراب میشه.

- من معذرت میخوام

کافی بود، برای آرادی که به غرورش میشناختنش کافی بود. در حالی که من هم باید معذرت می خواستم. به هر حال اون از من بزرگ تر بود و من دست روش بلند کرده بودم. آروم آروم کنارش قدم زدم.

-اووووم بذار ببینم...

به ساعتش که روی مچ دست چپش بود نگاه کرد،

ادامه داد:

-نیم ساعت تا شروع فیلم مونده

برگشت سمت من:

-ترانه جان نظرت چیه باهم یه چیزی بخوریم تا شروع فیلم

شونه هامو بالا انداختم، که اصلا واسم مهم نیس.

آراد دیگه منو تنها نذاشت و باهم رفتیم تو تا آب میوه بگیریم

-آقا بی زحمت دوتا آب آلبالو به من بدید.

از این کارش لبخند اومد روی لبام، هنوزم یادش بود من آب آلبالو دوست دارم.

اما سریع لبخندمو جمع کردم، نمیخواستم وا بدم. یکی از لیوانا رو داد دست من و خودش مشغول خوردن اون یکی شد. آب میوه ام که تموم شد گفتم:

- ممنون

- نوش جونت

باهم رفتیم سمت سینما، قدم زدن باهاشو دوست داشتم. یه لذت عجیبی داشت این کار. رفتیم داخل سینما، فیلمش خیلی باحال بود. همش میخندیدم و سنگینی نگاه آراد اذیتم می کرد. اواسط فیلم بود که پسره داشت اعتراف عاشقانه میکرد، مثلا فیلم کمدی بودا!! اما اون قسمت از فیلم هیچ شباهتی به فیلم کمدی نداشت. دقیقا وقتی پسره گفت: دوست دارم، آراد دستم که روی صندلی بود فشار داد.

دو روز از روزی که با آراد بیرون بودم میگذشت... باید میرفتم دانشگاه، امروز با بالکن دار کلاس داشتیم، استاد تهرانی که به خواطر شکمش، بالکن دار صداش میکنیم. ساعت ده صبح بود اما نرسا هنوز خواب بود. توی این دو روز از تیرداد خبری نشده بود، ظاهرا مامان فعلا اینجا بود. تیرداد هم قهر کرده بود به خاطر اینکه خلاف میلش کاری رو انجام دادم. امام من لجباز بودم و لجبازیم رو خیلی هم دوست داشتم لباسمو که پوشیدم خیلی شیک رفتم سمت در و از خاله لیلا خداحافظی کردم و رفتم بیرون. دم ساختون بازم اون پارس سفید رنگ آشنا رو دیدم. با دیدن من سریع از ماشینش خارج شد؛ یه سیوشرت آبی آسمونی با شلوار سفید تنش بود. تیپش مث همیشه دختر کش بود، اما من جزء اون دسته از دخترا نبودم که براش بمیرم. بی توجه بهش خواستم برم سمت خیابون اصلی که با صداش متوقف شدم.

-سلام

-شما چرا دست از سر من برنمیدارین

-من اومدم دنبال نرسا

با تعجب نگاهش کردم، یعنی به خاطر من نیومده بود؟! اصلا چرا ناراحت میشم؟ به جهنم که به خاطر من نیومده بود.

-راستی ترانه، هفته دیگه تولد نرساست. آرش میخواد واسش یه جشن توپ بگیره تو باغشون، به کمکت نیاز داریم.

عصبی بودم اما دلیلش برای خودم هم ابهام داشت.

-جایی که شما باشید؛ حتی اگه بهشتم باشه پامو تووش نمیذارم.

سریع رفتم داخل خیابون اصلی، داغ کرده بودم با عصبانیت فراوان تاکسی گرفتم و رفتم سمت دانشگاه..

هنوز عصبی بودم از دست آقای دکتر، رسیدم دانشگاه، رفتم داخل کلاسمون. بازم این آرش کمانگیر اینجا بود، اسمش سهیل محمدی بود اما ما بهش میگفتیم آرش کمانگیر چون تیر انداز بود. اومدش سمتم....

- سلام خانوم تندرست

- سلام آقای محمدی خوبید؟

خندیدیم...همیشه عادت داشتیم مسخره بازی در بیاریم و هم دیگه رو رسمی صدا کنیم.

نگار هم اومد کنارمون:

-باز صدای خنده رقاص ها و تیرانداز ها گوش فلک رو کر کرد

با حرص گفتم: من سه ماه دارم می رم کلاس رقص. تازه می رم که یاد بگیرم خانوم نمی رم رقاص شم که

سهیل پادر می میونی کرد:

-ترانه رو اذیت نکن نگار... ترانه جان شوخی می کنه حرص نخور

نگار خندید و من مشتی حواله شونه های تپلش کردم. سهیل بحث رو عوض کرد:

-ترانه فردا اکیپ می ره کوه میای؟؟

فردا یکشنبه بود، کلاس نداشتم؛ کلا سه روز دانشگاه بودم اونم شبنه، دوشنبه و سه شنبه بود.

-فقط بچه های خودمونن؟!

-بچه های خودمون با ترم بالاییا و چند تا از دوستاشون.

- باشه میام

- ماشین داری؟

- آره لافراریم رو پارک کردم دم دانشگاه ملت ببینن دلشون بسوزه

سهیل خندید:

-حق با توده سوالم بی جا بود... پس با ماشین من می ریم

- چند نفریم؟!

- من و تو و نگار

-زحمتت میشه آخه

-زیادی داری حرف میزنی، آدرس خونتونو برام اس ام اس کن؛ فردا ساعت پنج دم خونتونم

تشکر کردم، زنگ زدم به تیرداد. ازش اجازه گرفتم، اونم کلی سین جیم کرد که با کی میری؟ با چی میری؟ و کلی درد سر بالاخره قبول کرد.

فردا صبح ساعت چهار از خواب بیدار شدم. هوای کوه باید خیلی سرد باشه کوه ارتفاع داشت حتما سرد بود، برای همین شال و کلاه قرمزمو در اوردم. یه پالتو مشکی برداشتم، قدش کمی بالا تر از زانوم بود، یه ساپورت مخملی که طرح دار بود هم پام کردم. موهامو با دقت جمع کردم توی کلاهم، نمیخواستم شال یا مقنعه سرم کنم چون میتونستم با شال گردنم، گردنمو کامل بپوشونم. دیشب که اومدم خونه چند تا لقمه نون و پنیر واسه خودم گرفتم که برای صبحانه بخورم، تیرداد از خواب بیدار شد. رفت دستشویی، مامان شهربانوم که همیشه ساعت شیش و هفت از خواب بیدار میشد. لقمه هامو داخل کوله پشتی قرمزم که زیپاش مشکی بود گذاشتم فلاکسمم پر از آبجوش کردم. دوتا دونه تیبک چایی هم داخلش انداختم. خوراکیامو هم گذاشتم داخل کولم. آماده آماده بودم. تیرداد از دستشویی اومد بیرون و گفت:

-صبح بخیر

- صبح داداشی خوشگلم بخیر

تیرداد چشماشو مالید

- بریم؟

- تو کجا؟!

- بریم برسونمت بسپارمت دست این آقا سهیل که گفتی

جل الخالق....حس بچه هایی رو داشتم که میخواستن برن اردو باباشون میسپاردشون به راننده

بعد از اینکه تیرداد منو سپرد دست سهیل رفت. فکر کردم قراره اول بیاد دنبال من بعدش بره دنبال نگار برا همین پرسیدم:

-خونه نگار اینا رو بلدی؟!

-نمیریم دنبال نگار

با تعجب گفتم:

-چرا؟!

-مادرش دیشب حالش بد شد، الانم بیمارستانه

کمی از اینکه تنهام با سهیل ترسیدم، حوصلم سر رفته بود، اول لقمه هامو در آوردم یکیشو گرفتم طرف سهیل.

-ممنون

-نوش جونت

-لقمتو خوردی بخواب تا برسیم مسیر زیادی هست

راستش از اینکه بخوام میترسیدم برای همین گفتم:

-توی جاده خوابم نمیبره

-باشه میخوای ضبطو روشن کنم؟

- اوهوم... مرسی

کمی ترک هاشو عقب جلوکردم تا رسیدم به یه آهنگ خوب...کمی که گذشت، سهیل گفت:

-ترانه؟! توی کولم کمی میوه هست، درار بخوریمشون.

کولشو از عقب برداشتم ومیوه ها رو برداشتم.

میوه هارو هم که خوردیم، کم کم داشتیم میرسیدیم.

خودمو جمع و جور کردم.

-سهیل خیلی زحمت دادم بهت، دستت مرسی

-خواهش میکنم عزیز ، زحمت چی؟

پیاده شدنم همانا و روبرو شدن با آقای دکتر همانا...

پیاده شدنم همانا و روبرو شدن با آقای دکتر همانا...یا خدا... این اینجا چیکار میکرد...هوف همینو کم داشتما، تا از ماشین پیاده شدم متوجه من شد. اولش خواست بیاد سمت من که سهیل از در سمت راننده پیاده شد، وای خدایا. سهیل رو میسپارم به خودت. این آقای دکتر جدیدا روی من حساس شده بود. آراد خون جلوی چشماشو گرفته بود. منم ترسیدم. اما نباید وا میدادم. نزدیک شد، قدماشو میشمردم.چهار قدم مونده بود

سه... بدنم از ترس لرزید

دو... نفسم تو سینه حبس شد

یک.... تموم، فاصلمون تموم شد.

خم شد در گوشم، با صدایی که سعی در کنترلش داشت اما عصبی بود غرید:

آراد: آقا کی باشن؟

نتونستم جوابشو بدم، همه بدنم میلرزید. استرس خیلی زیادی داشتم.

آراد باز صداش بلند شد: عاشقش شدی؟! نکنه به خاطر این جوجه منو پس میزنی؟! ه‍ان؟

بازم زبونم قفل شده بود نمیتونستم حرفی بزنم

آراد: دِ دختر میگم عاشقشی؟ باشه مهم نیس خونشو که ریختم دیگه عاشقش نخواهی بود.

ترس برم داشت، قد آراد بلند تر بود. هیکلش درشت تر بود،. اینا من رو می ترسوند.

داشت میرفت سمت سهیل، بغض کردم

دستشو کشیدم و با بغض صدا زدمش:

-آراد؟

اولی بار بود تووی این مدت با اسم کوچیک صداش زدم. دست ظریفم دور بازوی سفتش حلقه شده بود. برگشت سمتم؛ انگار با شنیدن اسمش از صدام؛ عصبانیتش پر کشید. نگاهمشو دوخت تو چشمام. باز خم

شد کنار گوشم. انگار حرکاتش دست خودش نبود. نمی تونست خودش رو کنترل کنه. حتی متوجه نشد خیلی ها زل زدن به ما. حتی متوجه نشد اینجا همه دوستای من هستن و آبروی من رفته. مسخ چشمای من بود و گفت:

-اگه میخوای با این پسره کاری نداشته باشم دوتا شرط دارم واسش... اول سریع برام توضیح میدی کیه و چرا باهاش اومدی ....بعدشم سریع میری هر چی داری از توی ماشین صاحاب مردش بر میداری میاری میذارم تو ماشینم.

سرمو تکون دادم، می خواستم سریع برم تا هم خون به پا نکنه و هم آبروم بیشتر از این نره که دستم رو گرفت:

-کجا؟؟قرارمون چی بود؟! اول باید شرط اولمو اجرا کنی

زبونم بند اومده بود. نمی تونستم با اون زبون درازم جوابش رو بدم. واقعا ترسیده بودم. به سختی کلمه هایی که تووی ذهنم بود رو به زبون آوردم.

-ا..اول ب...بر..م ...و..

می خواستم بگم بهش " اول برم وسایلم رو جمع کنم " به چشمام خیره شد. نمی دونم تووی نگاه مظلومم چی دید که گفت:

-آروم باش....برو وسایلاتو جمع کن.

رفتم سمت سهیل که آراد هیچ چی ازش نمی دونست. سهیل فقط یکی از همکلاسی های من بود. سهیل که از اولش متوجه آراد و ترس من شده بود تا رسیدم بهش پرسید:

-ترانه چی شده ؟؟

سعی کردم آروم باشم چند تا نفس عمیق کشیدم. نمی خواستم سهیل داستان شکستنم رو بدونه. تووی ذهنم داشتم دنبال یه بهانه می گشتم. برای همین گفتم:

-ببین سهیل...بعدا برات توضیح می دم ...الان باید برم

سهیل که متوجه آشفتگی من شد، نیم نگاهی به آراد انداخت و سرش رو به نشونه این که نمی خواد من رو تحت فشار بذاره تکون داد و من با قدر دانی لبخندی بهش زدم.

برگشتم سمت آراد که قیافش آتیشی شده بود.

-چرا بهش لبخند تحویل می دی هی؟؟

خودم رو پیدا کردم و با زبون درازم رو مثل مار پیچیدم دور ریشش تا خفه اش کنم:

-چیه؟! باز تو هوا برت داشت؟ فکر کردی کی هستی که برای من تعیین تکلیف می کنی؟ هان؟! فکر کردی نظرت برام اهمیت داره؟ فکر کردی آدم حسابت می کنم؟ مگه تو وقتی دست شیدا رو گرفتی تو دستات کسی اعتراضی کرد؟ مگه شب همون روز به من گفتی تموم کنیم این مسخره بازیا رو کسی حرفی زد؟؟ حالا هم برو که اگه قرار باشه کسی طلب کار باشه اون منم نه تو....

رنگش مثل گچ دیوارشده بود. پوز خندی به قیافه متعجبش زدم. کوله ام رو انداختم روی شونم. آراد ایشالا سر تخته بشورمت. امروز می خواستم خوش بگذرونما...این همیشه گند می زنه به لحظه های خوب من. آخه مگه آراد تووی دانشگاه آزاد درس می خوند؟؟ یادمه آقای دکتر دانشگاه تهران درس می خوند.. چطور سر از دانشگاه ما در آورده، خدا داند. بازهم حس کنجکاویم نسبت به آراد تحریک شده بود. همین طور که داشتیم از کوه بالا می رفیتم، نگار که کنار سهیل بود اومد سمت من.

-نبینم دخی مخی تنها باشه؟؟

-دخی مخی دیگه چیه نگار؟؟