رمان عشق در حین نفرت به قلم Shaparak1113

ژانر: #غمگین #عاشقانه #هیجانی #اجتماعی

خلاصه :

داستان درباره زندگی یه دختره که تو یه باند خلاف کار متولد میشه و اسمش رونیکا… تو زندگی بخاطر اونا دردهای زیادی میکشه و موقع عاشقی بشدت عاشق کسی میشه که بعد ها میفهمه عشقش پسر یکی از دشمنانشه و……

پایان خوش

مقدمه:

می اییم میرویم در فواصل بین یک اذان و یک نماز نقش بر خاطره ها میزنیم.... زخم میکنیم و زخمی میشویم...نقش بد بر جان و روحمان میزنند و میشود سوهان روحمان تا اخر عمر! گاهی به تقاص گناه نکرده مان عذاب میکشیم.... و به تقاصش از کسی دیگر انتقام میگیریم. یادمان نرود هر چه زیباتر نقش بر جان و روح کسی بزنیم دنیا بهترین نقش را بر وجودت خواهد زد....

فصل اول:

اعصابم خورد بود.... نشستم رو صندلی چرخونه اتاقم خودکارو با بیحوصلگی رو شیشه کاملا تمیز میز مطالعه ام چرخوندم..... خودکاری که همیشه علاقه داشتم باهاش بنویسم هم نمیتونس ارومم کنه....دره اتاقم زده شد. حوصله بفرمایید گفتنم نداشتم. پس جوابی ندادم بیتفاوت به تابلوی روبروم خیره شدم تابلوی مادری که بچه شو بغل کرده.... دستگیره در پایین کشیده شد. پشتم به در بود صدای مردونه جوونی پیچید تو اتاقم:

_اهم اهم

صدای پسر دایی غد و سیریشم بود از سر کلافگی پوفی کشیدم. دستش رو گذاش رو صندلی چرخون یدست مشکیمو منو بزور چرخوند طرف خودش. اسمش ایلیاس و چهار سال بزرگتره. با بیخیالی این بار زل زدم به فرش که دست باف و گرون قیمت بود فرشی با گل های قرمز و ریز و زیاد با نقش هایی از حیات وحش کف چوبی اتاق رو نصفه نیمه پوشونده بود و به دیوار های کرم رنگ میومد. ایلیا دست گذشت زیر چونم و سرمو برگردوند طرفش چشای میشی وحشیش با حسی که نمیفهمیدم دقیقا چیه بهم نگاه میکردن. صورتشو اسکن کردم. پوست سفید دماغ کوچیک لبهای قلوه ای و گونه های نیمه برجسته ابروهای کمونی. نفسهاش حاکی از عصبی بودنش بود اونم منو اسکن کرد از بالا تا پایین صورتم.... من اونقدر ها هم خوشگل نیستم اما تا حدی هستم که مقبول باشم. ابروهام مثل ابروهای ایلیا وسط داره اما کمونی کمونی نیست. چشمامم ابی تیرهس و لبام و دماغم کوچیکن و گونه دارم. موهای خرمایی بلندم رو دم اسبی بسته بودم و صافش کرده بودم. بالاخره ایلیا به حرف اومد:

_کاری که ازت خواستن بکن.....

با غصب و اخم نگاش کردم. و گفتم:

_عمرا ابدا من نمیتونم کسی رو گول بزنم و بهش دروغ بگم.

نگاه مرموزی به صورتم کرد و گفت:

_عضوی از خانواده ما هستی مگه نه؟! میدونم مثل ماها نیستی میدونم بقول خودت مثل ما دزد و دروغ گو و بیشرف نیستی ولی الان ما تو خطریم خواهش میکنم اینکارو بکن.... قسم میخورم کاری کنم که دیگه درگیر خلاف های ما نشی....فقط یبار. رونیکا فقط یبار !

فقط زل زدم تو صورتش و گفتم:

_گمشو بیرون......

انگار خیال بیرون رفتن نداشت.... من نمیتونم بد باشم من اصلا از هفت سالگی ازین خانواده جدا شده بودم و بابام همیشه درس خوبی هارو بهم داده بود. یه لحظه به کاری که ازم خواسته بودن فکر کردم. یه پسره پولدار و نه چندان قیافه دار ازمن خوشش اومده بود و ایلیا هم فهمیده بود اون پسر همونیه که مدتها س سره کارگاه بلوک سازی باهاشون درگیره ازم خواسته بود پیشنهاد دوستیه پسره رو قبول کنم و گولش بزنم و یجوری راضیش کنم بلوک سازیو به خواست خودش با دست خودش تقدیم ما کنه....! بابام سه ماه پیش فوت کرده بود اونم به دست خانواده مامانم سره یه دعوای چند سال پیش انداختنش زندان و اونجا سکته کرده بود.... همیشه و هر روز به انتقام فکر میکنم درسته بابام درست پدری نکرده بود ولی باز بهتر از این نامردهای بی احساس بود مامانم که رفته پی زندگیش. بدبختی اینکه جز خانواده مامانم کسی رو ندارم. ایلیا با کلافه گی نشست رو تختمو گفت:

_ببین رونیکا اگه کسی دیگه میتونس اینکارو بکنه مطمئن باش از اون میخواستم نه تو ولی الان هیچ راهی نمونده یعنی اگه کمکمون نکنی ما از هم پاشیده میشیم و تو هم بی کس و کار تر از الان میشی..... هر چی تو بخوای بهت میدیم و هر وقت تو دردسر بیفتی فقط ماییم که کمکت میکنیم. کی دلش بحالت میسوزه جز ما؟!

بغضم داشت بیشتر کلافم میکرد اما نه نباید جلوی این جور آدمها ضعیف ظاهر بشی. بغضمو قورت دادم و با شجاعت گفتم:

_تو و خانواده ات بابامو کشتین چطور جرات میکنی حتی روم نگاه کنی هان؟!

یقه لباس سبز کاهویی شو صاف کرد و استینشو تا زد . بعدم یه پوزخند زدو گفت:

_بد بود راحتت کردیم از دستش؟!!! خودت گفتی زندگی رو برات جهنم کرده گفتی میخوای یکم ادبش کنی کنه اینقدر عذابت نده!!

صداش پر از فریاد و تنش بود سرم درد گرفته بود صداش عین پتک میموند. بی اختیار دستم بلند شد و محکم زدم تو گوشش. از خودش بلندتر داد زدم:

_گفتم ولی نگفتم بکشینش!! اون پدرم بود پست فطرت! همون که من رو از دست قاتل ها و بی هویت هایی مثل شما نجات داد!

تا اون زمان هیشکی تو خونه نبود همه رفته بودن بیرون ولی با داد زدن من مامان بزرگم که تازه رسیده بود اومد تو و با تعجب پرسید:

_ایلیا رونیکا چی شده؟!

با حالت عصبی شروع کردم به جویدن پوست لبم مامانبررگم از نقشه ایلیا و پیشنهادش بمن خبر نداشت پس ایلیا پیش دستی کردو گفت:

_هیچی مامانی یکم فقط سربسرش گذاشتم همین.....

مامانبزرگم در رو بی هیچ حرفی بست. کتاب بینوایان از هوگو رو از رو میزم برداشتم و با نگاهی چپ چپ از بغل ایلیا رد شدم و از در قهوه ای سوخته اتاق بیرون زدم....

از سره تنهایی باهاشون رفت و امد میکردم...چون حالا بابا رو هم نداشتم.... تنهای تنها تو برهوت زندگی بودن فقط ذره ذره ابت میکنه ذره ذره عین پوسته های دیوار پوسته پوسته شده میریزی.... یک سالم بود که خانواده ام از هم پاشید سره خرابکاری های خانواده مامان.... مامانم رو مجبور به طلاق غیابی کردن.... بابام رو با همه مردانگی هاش خورد کردن. خوب یادمه تا شیش سالگی تو چه مجالس عرق خوری و اکثرا چاقو کشی ها بزرگ شدم.... با شیطنت ها و دختر بازی دایی هام و مواد فروشی هاشون و.... تا شیش سالگی از محبت پدرم محروم بودم خیلی وقتا حتی کارم به سرزنش خدا هم میکشه اخه این چه تقدیر نحسیه...مامانم وقتی از بابام جدا شد با پول هنگفتی که از مهرش گرفته و بود و بابامو ناود کرده بود رفت دانشگاه هیچوقت خونه نبود هر وقت هم که میومد سره هر چیز و ناچیزی دعوا میشد و عین برده هااز باباش با کمربند کتک میخورد هیچوقت نداشتمش. یه بچه متشنج بد عنق کمبود محبت دار بودم که بسته بودنم به قرص های عصبی.... اره به این میگن جنایت، جنایت در حقه یک بچه! با یادآوری گذشته دستم مشت شد دست خودم نبود....جز ایلیا و مامانبزرگ مامانم نشسته بود.از بس تو گذشته غرق بودم اصلا صدای حرف زدنشونو نمیشنیدم! همینجوری وایساده بودم کنار مبل حتی ننشسته بودم که یهو مامانم قسمت جلویی مو هامو کشید و با لحنی که عین زی زی گولو بود گفت:

_چته؟! چرا تو فکری؟!بشین دیگه.....

سریع از گذشته غم انگیز م بیرون اومدم و نگاهی به مبل سه نفره سفید گل گلی انداختم و یه گوشش نشستم نگاهی به جمع انداختم همه چشمشون تلویزیون دوخته شده بود اونقدر بیخیال بودن که اصلن نمیفهمیدن من الان حالم داغونه. نگاهی به خونه کردم خونه سی سال ساخت با تمام وسایل نو و مدرن....خب بایدم باشه چون پول صاحب های خونه از پارو که هیچ از ایفل هم بالا میرفت. طبقه پایین این خونه هم اجاره داده شده بود. مثل هفت اپارتمان دیگه هم توسط مامان بزرگ بابابزرگم اجاره داده شده بود. تمام پولهای حرامی که به این خونه سرازیر میشد هم باز خوشحال و راضی شون نمیکنه و خانواده به نوعی از هم پاشیده اس بخاطر طمع و بد تینتی اعضاش....

ایلیا دقیقا اومد نشست کنارم ازون جایی که تقریبا حالم بهم میخورد از بودنش عمدا یه پیش دستی از روی میز بزرگ پایه بلند جلوم برداشتم و یه خوشه انگور پر و یه هلو بشقابی برداشتم و رفتم رو یه مبل تکی نشستم.... چشم مامان بزرگم دور نموند و پرسید:

_رونیکا مامان جان چرا عین برج زهرماری امروز ؟!

حرصم گرفت ولی سکوت کردم فقط. که ایلیا گفت:

_هوی مامانی با تو بودا!

پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

_هوی و زهر هلاهل!

دیگه موندن تو اینجا و این همه فشار داشت روانیم میکرد بغض و استرس داشت کاری میکرد که چیزی بگم که جمع رو بهم بریزه. قرار بود تا به روال هر دو هفته از پنج شنبه تا شنبه خونه شون بمونم اما دیگه نمیشد هیچ جوره نمیشد. با حس رخوت پاشدم و رفتم سمت دستشویی مشت مشت اب یخ کوبیدم تو صورتم....حالم بهتر شد ولی بغض هی بیشتر فشار میداد گلومو تا اینکه در جدال با بغض باختم و اشک هام پایین اومدن....چقدر دلم برای روزهای خوشم تنگ شده بود. ایکاش وقتی بابا بود اینهمه ناشکری نمی کردم. ایکاش و ایکاش ها هق هق بیصدا مو بدتر کرد. تو ایکاش های خودم غرق بودم که تقه ای به در خورد و صدای مامانم اومد:

_رونیکا چکار میکنی حالت خوبه؟! یه ربع اونجایی!

واقعا یه ربع شد؟! تا اومدم جواب بدم دستگیره سریع اومد پایین و مامان با عجله اومد تو! چون صورتم هنوز خیس بود چشمهام گریه هامو نشون نمیدادن. یه سر تا پامو با گنگی بر انداز کرد و بعد از اینکه هیچی ازم دست گیریش نشد پرسید:

_خل شدی وسط زمستون؟! چرا خیس ابی؟!

منظورش همون تی شرت یاسی رنگی بود که تنم بود و بر اثر مشت مشت کوبیدن اب به صورتم کاملا خیس شده بود. سریع یه بهانه جور کردم.

_اومدم دستشویی از جعبه کمک های اولیه آستامینوفن بردارم سرم خیلی درد میکنه اب زدن صورتم حالم رو بهتر کرده تو برو میام......

سرم بشدت درد میکرد واقعا خب دروغ نگفتم.... چند بار چشامو فشار دادم تا خوب شه شاید. مامان که رفت تو اینه خودم رو نگاه کردم با خودم گفتم یه بهانه میارم و این هفته رو در میرم حداقل از دس ایلیا.... پس درو باز کردم و رفتم بیرون.... همه با نگاشون دنبالم کردن. برای اینکه مقدمه اینکه میخوام از خونه برم امشب رو نامحسوس براشون بگم عمدا نشستم پشت میزه ارایشم و کیف ارایش جیگری رنگم رو برداشتم و شروع کردم به ارایش! یه خط چشم خیلی نازک مشکی کشیدم اول بعد بالاش طلایی و دوباره اومدم بالاتر اون دوباره مشکی بزنم که صدای ایلیا ی فضول بلند شد!!

_خانم خوشگله میخوان جایی تشریف ببرن پنج بعدازظهری؟!!!

از تو اینه نگاش کردم و گفتم:

_به تو مربوط نیس!

صدای سرزنش گر مامان بلند شد:

_با ایلیا درست حرف بزن ازت بزرگتر ه!

ادای مامانم رو به بهترین نحو ممکن در اوردم و بعد گفتم:

_این هرجور بخواد با من حرف بزنه ولی من مراعات کنم واقعا که!

بدون اینکه منتظرش شم که جواب بده بهم به سمت اتاق راه افتادم تا لباس بپوشم و درو بستم که یهو باز شد و ایلیا عین میرغضب وارد شد. خودم رو زدم به ندیدنش. صورتش سرخ بود. حرکت سینه اش عادی نبود میدونستم دارم با دم شیر بازی میکنم با عصبانی کردنش با همون حالت بی تفاوتی دستمو دراز کردم تا مانتوی شکلاتی رنگ و شال قهوه ای مو از روی چوب لباسی ایستاده ی مشکی رنگ گوشه اتاق بردارم که یهو استخوان بازوم بشدت درد گرفت چهره ام از درد مچاله شد! چسبوندتم به در اومدم بگم اخ که دست مردونه ایلیا رو لبام گذاشته شد و گفت:

_هیسسسسس

بازومو گرفته بود و محکم فشار میداد کم کم داشتم از زور درد بی حال میشدم نفسم حبس شده بود. میون فشار دادنش از لای دوندون های سفید بهم چفت شدش غرید:

_ببین دختره ی ولد چموش فکر نکن که حالا یه آتو گرفتی حق داری بامن هرجور خواستی رفتار کنی دستت که هیچی میتونم همه وجودت رو خورد کنم. حدتو بدون....

از بچگی یه نقص کوچیک قلبی داشتم و موقع ترس واسترس کار دستم میداد درد دستم که وحشتناک بود کم کم زد به قفسه سینم.... گز گز و تیر کشیدن همزمان قلبم مثل یه چاقو که خورده باشه به قفسه سینه ام سستم کرد. اما اون عین خیالش نبود باز غرید :

_حالیت شد؟!!! یا حالیت کنم؟؟

صدای جمله آخرش اکو شد تو گوشم همه چی یهو گنگ شد چشمام تار شد و در کسری از ثانیه مثل مجسمه فرو ریختم.... فقط صدای اکو داری شنیدم موقع افتادنم که گفت:

_عمهههههههههه عمههههههه

نمیدونم چقدر گذشته بود چشمامو باز کردم محیط سفید نا اشنایی که توش صدای بیپ بیپ بیپ میومد اتاق های ترک خوردش فهموند بهم اینجا بیمارستانه.... خواستم پا شم که سوزش چیزی تو دستم اخ منو به هوا برد...

نگاه کردم دقیق به جایی که میسوخت سوزن سرم با دوسه تا چسب تو شاه رگم بود یکم بر اثر کشیدن ناگهانیش زیر پنبه خونی شده بود. موهای دستم بر اثر سوزش یهویی سیخ شده بود. یکم چشم چرخوندم و نگاه کردم به دور ور خودم ... اه باز این ایلیای لعنتی اینجاس، روی صندلی خوابش برده بود. دلم میخواست با پا بزنم به پایه صندلی قهوه ای رنگ و ضربه مغزیش کنم. سرم که تموم شد خودم چسب روشو باز کردم و پیچشو هم بستم و نشستم لب تخت. حالا بهترین فرصت برای در رفتن بود. آروم اول پای چپمو گذاشتم زمین و بعد راستم و بعد عین پلنگ صورتی پاورچین پاورچین رفتم بسمت در سفید رنگ نیمه شیشه ای.... شده بودم عین مارپل. کف زمین حسابی ساییده شده بود و اثر کف صابون و شست و شو روش بود کفش منم لیز بود نباید لیز میخورم درو آروم باز کردم راه رو خلوت بود انگار گرد مرده پاشیده بودن توش. از اتاق اومدم بیرون. چقدر دلم میخواد فقط ازین جا برم و با سرعت از جلوی تمام اتاق ها رد شم اتاق هایی که شاید روحهای زیادی توشون سرگردان باشن چون خیلی ها تو این اتاق ها مردن..... همیشه بخاطر این تفکر از بیمارستان بدم میاد....قدمهام ناخود آگاه تند شد و بعد از چند ثانیهش متوجه شدم دارم میدوئم! خوشبختانه دم پذیرش و نگهبانی هم کسی نبود خوش شانسی من بود! با تمام توانم بیرون زدم ......به قدر کافی که دور شدم احساس فتح قله ها رو داشتم همیشه سره فرار کردن از جایی همین حس رو دارم. سوز سردی میومد برگها روی زمین به طور پراکنده ریخته بودن.... زمین بر اثر بارونی که باریده بود خیس بود و چاله های روش در هر جا بچشم میومد. خیابون شلوغ یک طرفه با پیاده رویی که هرکسی بخاطر رسیدن به مقصدش توش قدم میزد ولی من به قصد رسیدن به خونه و مأمن ارامشم قدم میزدم خونه ای که توش با بابام باهاش با عشق زندگی کردیم. خونه ی سفید با دویست و بیست و دو متر زیر بنا حیاطی پر از دار و درخت و کاشی های تنگی شکل سفید و قرمز....بهترین جاست تا ذهن خسته تو باز جلا بدی. قیافه آدمها رو نگاه کردن وقتی داری قدم میزنی خیلی چیزا رو تو نگاه اول بهت تحویل میده و منم عاشق اینکار هستم...

نگاهم به چهره همه اونایی که از جلوم رد میشدن گره میخورد یکی شیک پوش ولی افسرده و ناراحت....یکی اخم کرده و جدی، یکی با لباس ساده و محجوب و و و....

مشغول عشقولانه روانکاوی کردن از روی ظاهر ادمها بودم که یهو چشمم یکیو گرفت پسر قد بلندی که کاپشن چرم قهوه ای با جین یخی پوشیده بود. اندامش نه زیاد هیکلی بود نه لاغر و عین سوسک زشت! اندامش موزون و مردونه بود تقریبا عین باشگاه رفته ها.....اولین بار بود که یه پسر اینطور چشمامو گرفته بود.روانکاوی سریع چهرش بهم فهموند که ادم تو داریه با اینکه سردی از چشمها و صورتش میبارید اما مشخص بود یه دل مهربون رو قایم میکنه یجورایی خالی از شیطنت های پسرانه و.مردانه بود قیافش و.مشخص بود خیلی هم پولداره. آروم عقب گرد کردم و وایستادم جلوی یه داروخونه تا راحت تر بتونم دیدش بزنم. منی که از همه پسرها و مردها متنفر بودم و هزاران هزار پسر خوشگل دیده بودم و عین خیالم نبود حالا بطور ناخوداگاه عین هیز ها چشمام دوخته شده بود بهش. صورت کشیده و دماغ کوچیک پوست سفیدش ابروهای نه پر و نه نازک و لبهای قلوه ای موهایی پر پشت و قهوه ای یا بعبارتی خرمایی رنگش که به طرف چپ صورتش شونه شده بود نه تنها باعث شده بود من نگاه کنمش بلکه اکثر دخترا نگاه کننش. اونقد نگاش کردم که متوجه شدم رفته! سریع یدونه آروم زدم تو صورت خودم و گفتم خاک بر سر پسر ندیدت کنم! بخودم خندم گرفت، دوباره راهمو کشیدم برم که گوشیم تو جیب راستم لرزید.

از تو جیبم دراوردمش و نگاه عاقل اندرسفیهانه ای به شماره نقش بسته روش کردم. ناشناس بود. متن اس ام اس رو خوندم:

«سلام عزیزم خوبی؟!!»

عزیزم؟!!! چه غلطا کدوم ناشناسی جرأت کرده بمن بگه عزیزم؟! پس با کنجکاوی نوشتم:

_شما؟!!

یک ثانیه هم نشده بود که نوشت:

_پاک شوما!

ازون جایی که اصلن خوشم نمیاد کسی ازون جور جواب ها بهم بده خیلی حرصم گرفت و با حرص تایپ کردم:

_اگه پودر لباس شویی هستی برو صاحبت رو بده خشک شویی چرک و کصافتش بره رو بندم آویزون کننش تا شاید فرجی شد وگرنه خودم اینکار رو میکنم!

بعد از زدن کلید فرستادن پیام پوفی کشیدم امروز کلی خرید داشتم که باید انجام میدادم. تقریبا نزدیک خونه بودم و بازار هم خیلی نزدیک بود. چون روزها دانشگاه گیلان میرفتم، نمیتونسم هر روزی که بخوام برم خرید. وقتی وارد بازار شدم، به سختی میشد رفت ازین ور به اونور از بس شلوغ بود. اونهایی که اومدن شمال میدونن که شمال چند شنبه بازار زیاد داره. مشغول نگاه کردن اجناس بودم که فکرم رفت پیش ایلیا یعنی تا الان چه اقدامی کرده میدونم بیخیال نمیشه..... ایلیا پسر شروری بود که بخاطر رسیدن به تمام اهدافش از زور و تقلب استفاده میکرد حتی یکی رو هم کشته بود. پسر بیست و پنج ساله ای که ایلیا کشت پسر یکی از همون زمین دار هایی بود که ایلیا و خانواده مون قصد تصاحبشونو کرده بودن. با یه ضربه چاقو تو کتفش جابجا سرد شده بود. اما ایلیا خیلی راحت از زیرش در رفت و تبرئه شد چون همه ی گیلان زیر نفوذ و سلطه ی بدی ها و پارتی بازی خانواده مامان منه....(این داستان برگرفته از حقیقت زندگی یک نفره....اون یه نفر هم حتما متوجه شدین کیه دیگه....اونهایی که در رشت یا بندر انزلی زندگی میکنن اگه براشون همینا رو بگی اکثرشون بخوبی میدونن حرف از کدوم خانواده اس دقیقا)

پسری که کشته شد اسمش ایدین بود. خانواده اش با مرگ اون ضربه ی سختی خورد چون پدرش از کار افتاده و زمین گیر بود. کارگر ساختمونی بود و پرت شده بود و اسیب زیادی دیده بود. وقتی حکم اومد و ایلیا تبرئه شد منکه بخوبی میدونستم خانواده آیدین چه عذابی از نبودنش میکشن و من هم که از بدیهای خانواده مامان ازرده بودم رفتم برای دلجویی. تو خاطره ی فوت ایدین گیر بودم که گوشی دوباره با ویبره لرزید.دستم پر پر شده بود کلی خرید کرده بودم و سنگینیش حسابی دستمو به درد اورده بود. یه گوشه بازار وایسادم و چندتا پلاستیک که حاوی سبزیجات بود رو با هم یکی کردم و گذاشتم تا خستگیم در بره.

باز اس ام اس:

_چه بد اخلاق من حامدم! ایلیا گفت خودت شماره تو دادی بهش که بده بمن! خب پس چرا اینجوری رفتار میکنی ؟!!!!

یهو کنترم پرید اخ اخ اخ این همون بی ریخت عاشق پیشهس ایلیا ی عوضی پس کاره خودتو کردی.... لعنت بهت. در عرض چند ثانیه خونم جوشید صورتم که بر اثر سرما سرد شده بود حالا هجوم خون بهش باعث حس گر گرفتنش شده بود. تو دلم به هفت جده ایلیا فحش دادم. قدمهام هم جوری شده بود که پامو میکوبیدم و راه میرفتم..... رسیدم خونه بعد از پرت کردن همه چی تو آشپزخونه نقلیم ،با بیحالی خودمو با لباس بیرون پرت کردم رو کاناپه چرم و تا شو جلو تلویزیون چند اینچی بزرگ خونه. شال نخی سبز رنگمو با نق نق از زیر سرم کشیدم بیرون و گوشیم رو گرفتم دستم. چهار تا اس اومده بود.

_نفسم چیشدی؟!

_رونیکا جووووون؟!

_ناز نکن خانمی جواب بده!

و اخری اس ام اس ایلیا:

_واقعا بامزه ای فکر کردی با این قایم با شک بازیت از دستم در میری و راحت میشی؟! حتما یادت هس امروز چروزیه؟! امروز روز عزای همه ی ارزوهای منه.... سالگرد روزی که تو به جواب خواستگاری من گفتی نه....روزی که با حرفات تحقیرم کردی... تو میدونی من مثل الان اینقدر کریه نبودم بی رحم نبودم ولی تو کاخ آرزوهای منو پارسال تو بیست چهار آذر تو یه روز بارونی فروریختی. از لحظه ای که تو گفتی نه و دوره منو خط کشیدی قسم خوردم دیگه به هیچی و هیچکس رحم نکنم حتی به تو اونوقتی که دیگه زن رویاها مو نداشتم بد شدم اونوقت که دیگه اصلا رویایی نداشتم بد شد رونیکا من انتقام دلمو که شکستی میگیرم مطمئن باش رنگ خوشبختی رو نمی بینی قسم میخورم...

دستام یخ کرد یادم افتاد بیست چهار آذر پارسال.... مامان زنگ زد و گفت بیا که مهمونی داریم. منم بابا رو به بهانه رفتن به کتاب خونه پیچوندم و تو بارون شدید رفتم بیرون و یه اژانس گرفتم و رفتم خونشون کلی کفش دمه در خونه بود حدودا سی چهل جفت!

از پشت در صداهای همهمه مانند میومد به دره قهوه ای کنده کاری شده ضربه آرومی زدم. زندایی لیلا درو باز کرد وارد خونه شدم و حسابی مشغول احوال پرسی و گاها هم روبوسی شدم. همه به نوعی لباسشون شیک و مجلسی بود. من یه تونیک بنفش تیره پوشیده بودم و شلوار نخی ساده. ایلیا با موهای ژل زده رو به بالا و پیراهن سفید که دقیقا کیپ بدنش بود و کراوات مشکی و شلوار کرمش خیلی خواستنی شده بود. میوه و شیرینی ها درجه یک بود عینهو یک مجلس خواستگاری. تمام خاله های مامان و دایی هاش و دایی های منم بودن. بعد از درآوردن مانتو و پالتوم که بعد مامان ازم گرفت تا اویزونشون کنه رفتم و تو جمع نشستم.... با تعجب به جمع نگاه کردم آروم در گوش مامان بزرگم زمزمه کردم

_ چه خبره؟!!

لبخندی از سره سر خوشی تحویلم داد و گفت:

_مراسم خواستگاری.....

ابروهام رفت بالا و با تعجب گفتم:

_مبارک باشه کی هس حالا؟!

در حالی که به حرف یکی از مهمون ها گوش میداد گفت:

_خودت میفهمی!

یکم که گذشت دایی محمد (بزرگترین داییم) صداش رو صاف کرد و بعد از جابجا کردن کراوات قهوه ای توپ توپیش رو گردنش گفت:

_خانمهای زیبا آقایون خوش تیپ!

اینو که گفت هممون خندیدیم ولی جمله بعدش حکم میخی بود که تایرو پنچر میکنه و دقیقا منو پنچر کرد!

_همه ی ما اینجا جمع شدیم تا من رونیکا رو برای ایلیا خواستگاری کنم!

لبخند رو لبهام ماسید حس کردم پشت ساق پام ضعف رفت با اینکه نشسته بودم خوب حسش کردم. بی هدف نگاهم به نگاه مامان که نشسته بود تقریبا رو بروم گره خورد مشخص بود غمگین و از این مراسم ناراضیه. لبخند تلخی بهم زد. قبل اینکه دایی بخواد چیزی بگه با صدایی که میلرزید گفتم:

_اما من هیچ آمادگی ای برای مراسم ندارم!!! من هیچ اطلاعی از این جریان ندارم. اصلا من قصد ازدواج ندارم و ثالثا این حق من بود که حداقل یه پیش درامدی بهم بدین من شوکه شدم!!!!!

صدام کم کم داشت اوج میگرفت و عصبانی میشدم سکوت مرگباری جمع رو در بر گرفته بود. توپ تو میدون من بود و حالا وقت تاخت و تاز بود. پی حرفم رو گرفتم.

_چطور تونستید بدون من ببرین و بدوزین و بپوشین یعنی انقدر بی ارزشم که حتی زحمت ندادین بخودتون نظر منو بپرسین؟!!

مامان اومد چیزی بگه که با جیغ گفتم:

نمیخوام ازت چیزی بشنوم تو از همه بدتری!

خاله ی بزرگتر مامان زبان به سرزنش من باز کرد:

_زشته رونیکا مادرته خجالت بکش!

مامان سر بزیر گرفته بود. با خشم و دلخوری گفتم:

_مادر؟!!! ههه مادر!!! زنی که فقط یه بچه پس انداخت شیر هم که نداشت بده وقتی دوساله بود بچش رهاش کرد و رفت پی زندگی و درسش تو زنجان.... بچه ای که دچار تشنج بود ولی مادرش نبود کنارش تا ارومش کنه بچه با قرص های عصبی اروم میشد.

بغضم شکست و اشک پهنای صورتم رو شست جیغ هایی که زده بودم گلوم رو میسوزوند نفرت و دلخوری توم موج میزد اشک قطره میچکید ناحوداگاه زانو زدم و هق هق نفس گیری مجال ادامه ی حرفو ازم گرفت...

صدای هق هق من تنها صدای تو خونه شد همه قیافه ها محزون شده بود ایلیا بغض و دلخوری ازش میبارید همه میدونستن راس میگم. میون هق هق گاهی نفسم می گرفت. سوگند دختر کوچیکترین خاله مادرم اومد کنارم زانو زد و بغلم کرد. دره گوشم زمزمه کرد:

_خالی کن اون دل لامصب رو فریاد بزن دردهاتو بزار سبک شی....

مامان به حرف اومد:

_از همه عذر میخوام....بابته....

نزاشتم حرفش رو ادامه بده با همون گریه گفتم:

_معذرت بخوای اونکه باید ازش معذرت بخوای منم تا حالا شده غیر از هر دو هفته ای که اومدی خونه ی مامانی حالمو بپرسی اصلا شده بپرسی زندهم یا مرده شده یبار بیای دم خونم بگی کجایی دخترم تو حتی شماره خودتو از گوشیم حذف کردی تو همون سالی که ازدواج کردی برای من تموم شدی من مادری ندارم....

جمله اخرم با جیغی ادا شد که انگار گلومو پاره کرد. سوگند رو کنار زدم و به سمت اتاقم دویدم و درو محکم کوبیدم بهم. دمر افتادم رو تخت انقدر گریه کردم که دیگه نه نا موند نه نفسی بارها اون شب از خدا خواستم جونم رو بگیره و راحت شم. بابا که بیماری حاد روانی داشت مامانم هم که انگار وجود نداشت خانواده شم که پست تر از حیوانن.... خدایا چطور دلت اومد یه بچه به این خانواده بدی خدایا چه گناهی کردم خدایا..... میون گریه ها اینا رو میگفتم. اونقد بیحال شده بودم که به حالتی عین اغما فرو رفتم. با سر و صدای شدیدی چشمامو به سختی باز کردم لاش بزور باز بود صدای مامان که با گریه و عجز و لابه به در میکوبید میومد:

_رونیکا درو باز کن رونیکا چه بلایی سرت اومده رونیکا تو رو به اون ابوالفضل که عاشق محرم شی درو وا کن رونیکااااا. این بچه یه بلایی سرش اومده تقصیره شماهاس یکی بیاد دره این خراب شده رو باز کنه ببینم چه خاکی بسرم شده!

خواستم پاشم اما ضعف روم مستولی شده بود احساس شوره رو صورتم حسابی اذیتم میکرد کل بدنم درد میکرد ساق پام قنج میرف بزور پاشدمو درو وا کردم.....به هر حال اون شب هم تموم شد....

حسابی مشغول ورق زدن اون روز نحس بودم که گوشی دوباره ویبره زد پسره مزاحم حامد زنگ میزد. رد تماس زدم. دوباره زنگ زد گوشی رو برداشتم و با خشم گفتم:

_ببین اقای بد ذات بیریخت نا نجیب من شماره مو به ایلیا ندادم تو یا ایلیا هر سگی هستین برید جهنم مزاحم منم نشو پسره الدنگ.

قطع تماس رو که زدم دوباره زنگ زد گزاشتمش رد تماس خودکار. لیست شماره هامو باز کردم و به نفیسه اس ام اس زدم. ...

نفیسه خواهر آیدین بود و بعد ازون دلجویی شده بود همه کس و خواهر عزیزتر از جونم....

_سلام نفیس جوووونی خوبی جیگر؟

بعد از زدن اس ام اس گوشی رو با بی رغبتی پرت کردم رو مبل چوبی خوش تراش خونمون.....چشمم به عکس بابا افتاد عکسی که وقتی نه سالم بود تو حیاط پر از گل و درختمون گرفته بودیم. تو عکس یه تیشرت سفید و یه دامن صورتی پوشیده بودم اخ بابا چقدر دلم تنگ شده چقدر هواتو کردم. عکس رو برداشتم و روبروی خودم گرفتم چهره ام بی غم و ناراحتی بود و میخندیدم.... ولی حالا اونقدر چهره ام شکسته و افسرده بود که همه از به فرسخی میفهمن چقدر رنج کشیدم.... حالا بیست و یک سالمه اما همه میگن انگار بیست پنج بیست شیش سالته. احساس گناه رو قلبم سنگینی میکرد حس اینکه من بابا رو کشتم! شاید اگه اونوقت که رفت زندان با نفرت چشم به روش نمیبستم الان زنده بود. شاید اونوقت ایلیا جرات نمی کرد به خلاف دعوتم کنه! غار و غور شکمم بلند شد حسابی گشنم شده بود. اومدم پاشم برم لباس عوض کنم و برم اشپزخونه که جواب اس نفیسه اومد. نفیسه دختر خیلی خوبی بود ولی حالا که دارم این داستان رو مینویسم دوست نیستیم و کات کردیم....خودش رفیق نیمه راه شد.....بگذریم حتی فکرشم باعث میشه بغض کنم.... سخته نوشتن ازش ولی خب چاره ای نیس با این بغض سمج باید بجنگم و داستان رو براتون بنویسم!نوشته بود :

_سلام جیگر خوبی؟ راستی فردا امتحان شیمی داریما! خوندی؟

با خوندن کلمه شیمی تازه کنترم پرید! سریع نوشتم:

_خاک بر سرم نه!!! میرم بخونم!

هول هولکی لباس عوض کردم و نشستم سره کتاب گشنگی هم یادم رفته بود! امروز این گوشی ول کن من نبود یا اس میخورد یا زنگ میزد. اینبار هم اس بود و باز ایلیا:

_نصف راه رو رفتم پسره نمیدونه من دقیقا کیم نه میدونه تو نوه کی ای فقط چشاش گرفت تو رو. .بهتره کارتو انجام بدی وگرنه نمیدونم چه بلایی سرت میارم میدونی شوخی ندارم....

راست میگفت اگه عصبانی میشد اون قد بد تینت میشد که دست شیطانو میبست و طرف رو سر به نیست میکرد!

در مبارزه با حامد حتی فامیلی وشناسنامه اشو عوض کرده بود و هزار خلاف دیگه تا زمین پنج هزار متری رو از دستش دربیاره. حامد نمیدونس ما دقیقا از کدوم طایفه ایم. اگه میدونس اصلا بهم دل نمیبست. دلم به انجام خواسته ی ایلیا رضا نمیداد ولی من دنبال انتقام خون بابا بودم پس باید سیاست بخرج میدادم. ولی انجام همین کار باعث میشد تو منجلاب فساد خانوادگی مامان بیشتر فرو برم.... سرمو تکون دادم تا این افکار از ذهنم بره بیرون و بتونم درس بخونم. سال دوم رشته داروسازی دانشگاه گیلان بودم و اکثرا جز شاگرد اول های کلاس. تازه هفت شب بود و حول و حوش هفت ساعت وقت داشتم. حسابی سرمو کردم تو کتابو تا ساعت ده خوندم. سرمو که از کتاب بلند کردم دیگه چشمام البالو گیلاس چید.

اومدم پاشم برم یکم هله هوله بر دارم که چشم بد از همه تون بدور پام رفت رو پایه صندلی چرخون و صندلی رفت عقب و با باسن محکم خوردم زمین! دستم گذاشتم رو کمرم و با قیافه مچاله شده از درد گفتم:

_اخ اویی اخ ای ای ای

پاشدم و قیافم هنوز از درد مچاله بود و چشامم بسته بود که اومدم برم بیرون که اینبار محکم خوردم تو دیوار!! دیگه اخ و واخم بیشتر شد! بعضی روزا همینجوری میشه کلی باید بخورم زمین تا شاید مثل ادم صاف راه برم میگن تا سه نشه بازی نشه تو اشپزخونه هم لیز خوردم نخندین!! اتفاقه دیگه! بعد از خوردن هول هولکی هله هوله هام باز نشستم سره شیمی انقدر خوندم که نمیدونم کی از خستگی سره کتاب غش کردم!!

صبح با خواب آلودگی چشمهامو باز کردم تا کمر خم شده بودم رو میز و کتاب همچنان باز بود. نگاهم که به ساعت افتاد سیم پیچام جرقه زد وای خدا دیرم شد من ده کلاس داشتم حالا نه و ربع بود. دانشگاه من رشت بود و فقط سه ربع وقت داشتم سریع رفتم دستشویی و صورتم رو اب زدم دویدم اشپرخونه و غذا ساز رو روشن کردم یکم شیر موز رو میکس کردم و با همون ظرفش سر کشیدم وقت نداشتم خب!! بدون توجه به پشت و رو بودنم مقنعم سرم کردمش با یه مانتوی شکلاتی و شلوار جین تیره و بارونی گرم و مشبک سورمه ایم. با حالت لی لی پوتین پاشنه چند سانتی مشکیمو برداشتم و پوشیدم. کتابهامو تو کوله دوبندم چپوندمو همراه کلید بعد از قفل کردن در زدم بیرون! چون خیابون خلوت بود از کوچه پس کوچه ها دویدم تا به ایستگاه رسیدم سریع یه ماشین گرفتم و بعد از پنجاه دقیقه رسیدم دمه دانشگاه گیلان... از راه روی خلوت دوییدم و همه پله ها رو دوتا یکی کردم و وسط راه رو یهو یه پسر دیدم ولی نتونستم ترمز کنم و محکم شونم خورد بهش جوری که پسره محکم خورد به دیوار. در حالی که نفسم بریده بود گفتم:

_ببخشید معذرت میخوام!

بجای اینکه بگه خواهش میکنم گفت:

_خدا شفا بده بعضیارو!!!

بدون اینکه به چهره اش نگاه کنم گفتم:

_منو نباید شفا بده باید تو رو بده که مامانت بخشیدن و خواهش میکنم گفتن یادت نداده!!

اینارو در حالی که میدوییدم گفتم! راستش فقط یه نیم نگاهی به لباسش کرده بودم فقط. کفش مشکی نایک شلوار کیپ جین تیره و یه کاپشن چرم گرون پوشیده بود!

با اعتراض گفت:

_چی؟!!!! وایستا خانوم!

بی اعتنا بهش به دویدنم ادامه دادم که یهو دیدم دمه در کلاسم نفس عمیقی کشیدم و تقه دو ضربه ای به در زدم. بر اثر دویدن سرعتی و ناگهانیم پهلوم گرفته بود یا به عبارتی قفل کرده بود. استاد تمدن استاد شیمی تخصصی با صداش که مثل دوبلور ها بود گفت:

_بفرمائید

سریع پریدم تو و درو بستم. با همون نفس بریدگی گفتم:

_سلام ببخشید دیر کردم استاد.

تمدن مرد متشخصی بود مودب و خوشتیپ و مثل اسمش متمدن! بیست و هشت سالش بود و روی درس شیمی از من خیلی خوشش میومد و اکثرا از من میخواست مباحث رو توضیح بدم. میدونس اولین باری که دیر کردم پس با لبخند دختر کشی گفت:

_خواهش میکنم خانم آرزم. بفرمایید سره جاتون.

لبخند محوی زدم و رفتم طرف جام که کنار نفیسه بود (ای نفیسه ایشالا خیر نبینی که جونم در میاد تا ازت بنویسم هی.....) نفیسه لبخند مهربونی زد و زمزمه کرد بیا بشین. مانتو سبز تیره پوشیده بود و جین و مقنعه مشکی و مشغول یادداشت کردن مطالب وایت برد بود...

رفتم نشستم رو صندلی تک دسته خردلی رنگمو روش جا خشک کردم دفتر شیمی ساده مو باز کردم و با خودکار phoenix مشکی رنگ تند تند مشغول نوشتن فرمول ها شدم. در همین نفیس پرسید:

_چرا دیر کردی؟!د مقنعت چرا بر عکسه!

خداروشکر که مقنعه ام جوری نبود که اگه برعکس هم بپوشیش با یک نگاه کسی بفهمه! سریع کشیدمش جلو و بدون دراوردنش همون طور رو سرم برعکسش کردم! و همینطور که مشغول نوشتن بودم آروم گفتم:

_خواب موندم.

بعد از نوشتن دری وری های وایت برد که هیچ علاقه ای نداشتم بهشون تمدن اومد چیزی بهمون بگه که تقه آرومی به در خورد که باعث شد استاد تمدن با شک بگه؛

_کسی در زد بچه ها؟!

سوشا یکی از بچه های شاگرد اول کلاس که همیشه رقیب درسی من بود گفت:

_بله آقا

دوباره همون تقه بدر خورد که اینبار تمدن گفت:

_بفرمائید!

همه سرها بطرف کسی که وارد شد چرخید. چشمم اول به همون کفش اشنای نایک مشتی افتاد و یهو که لباسش رو شناختم نگام خورد به صورتش! صورتش رو که دیدم فکم اومد پایین! نه ازین بابت که این همون پسره اس که تو راه پله تنه به تنه شدیم بلکه بخاطر اینکه این که این همون پسری بود که دیروز اونقدر تماشا کردمش و چشمامو گرفت!! یه نگاه به جمع انداخت انگار دنبال کسی میگشت چشماش که بمن افتاد نگاه معنی داری کرد بهم که باعث شد همه برگردن منو نگاه کنن. بعد با صدایی که خیلی قشنگ و یجورایی مخملی بود گفت:

_سلام استاد!

تمدن یه سرتا پای پسرو برانداز کرد و گفت:

_علیک سلام امرتون؟!

من فقط زل زده بودم به پسره اصلا نمیدونم چرا! فقط شنیدم که گفت:

_من ساتیار موحد انتقالی جدید این دانشگاه هستم استاد.

نیش تمدن باز شد و با خوش خلقی گفت:

_به به خیلی خوش اومدید بفرمائید هر جا که خواستین بشینین!

موحد ممنونی گفت و دقیقا اومد تو ردیف سمت چپ من دوتا پسر نشسته بودن نشست. یجوری باهاشون حرف میزد انگار دوتا پسرا رو میشناخت! خودم رو سپردم به حرفای تمدن و مشغول گوش کردن شدم که حس کردم کسی زوم کرده روم. سرمو چرخوندم سمت چپم دیدم ساتیار بر و بر داره نگام میکنه! با حرکت سر بهش گفتم:

_چته؟!

چند بار سرشو تکون داد و یه نیم نگاه به تمدن کرد و وقتی دید حواسش نیست گفت:

_که مامانم تربیت نکرده منو ها؟!

پر رو پر رو زل زدم تو چشمهای سبز خیلی تیره اش و گفتم:

_نکرده دیگه غیر از اینه؟!

پشت چشمی نازک کردو یکم به طرفم خم شد و گفت:

_از مادر زاییده نشده کسی که بامن اینجوری حرف بزنه. منم که حسابی همیشه حاضر جوابم و بدم میاد کسی با من اینجوری حرف بزنه گفتم:

_از مادر زاییده نشده کسی که بامن اینجوری حرف بزنه و بخواد در بیفته ولی نسلشو منقرض نکنم!

پوزخندی زد و گفت:

_هه ببینیم و تعریف کنیم!!

همیشه شخصیت من طوری بوده که به هیچ جنس مذکری اجازه اینکه برام رییس بازی در بیاره ندادم. حالا که این اقای ظاهرا متشخص پولدار میخواد بپیچه پر و پاچهم باید ادبش کنم! حرفای تمدن که تموم شد با گفتن یه روز بخیر از کلاس رفت بیرون. ساعت یک شده بود و وقت ناهار بود و ساعت بعد هم ادبیات داشتیم. کش و قوسی به خودم دادم که نفیسه پاشد. یه نگاه به ساتیار و اون دوتا پسر کرد و گفت:

_با پسره در نیفت این خوشش میاد با دخترا کل بندازه انگار.... فکر کنم سادیسم داره رونیکا.

پوزخندی زدم و گفتم:

_اگه کم بیارم میگه عجب خری بود و خر سواری میکنه!

گوشیم رو بعد از اینکه این جمله رو گفتم از جیبم بیرون کشیدم.... راستش خیلی رو پیشنهاد ایلیا برای گول زدن حامد فکر کردم. این بهترین راه بود تا کم کم اعتماد باند و ایلیا رو بدست بیارم و سر اخر خودم انتقام بابا رو بگیرم. پسره حامد که دقیقا نمیدونس ما کی هستیم پس زیاد هم سخت نبود هر چند که میدونستم این کار باعث نابودی یا شاید مرگ خودم و تا خرخره تو خلافهای ایلیا و باند فرو رفتن بشه .....که اونهم ماجراها داره که بهتون میگم اما من بیست سال بخاطر خانواده مامان رنج و دردی کشیدم که پایانی نداشت پس حتی اگه قرار باشه بمیرم باید بعد از گرفتن انتقام بمیرم! تو همین افکار بودم که نفیسه زد پشتم و گفت:

_پاشو بریم ناهار بخوریم.

از افکارم سریع بیرون اومدم و خواستم.گوشیو برگردونم تو.جیبمو برم با نفیس پایین که خودکار موحد از دستش پرید و افتاد جلوی پای من. بدجنسیم گل کرد فرصتی بود سربسرش بزارم. تا اومد از جلوی پام برش داره عمدا با پاشنه پوتینم جوری بهش ضربه زدم که خودکار lexy ابیش چند متر بره جلوتر! بعدم خودم رو زدم به ندیدنش و خواستم برم که عمدا جلوی همه بهم با قیض گفت:

_بدجنس بد ذات

همه با تعجب نگاش کردن! دیگه داشت غلط زیادی میکرد. با جدیت عقب گرد کردم که نفیسه بازومو گرفت و گفت:

_ولش کن رونیکا روانیه!

بازومو با قاطعیت از دستش بیرون کشیدم و با قدمهای استوار به سمت موحد قدم برداشتم. متعجب زل زد بهم و از صندلی خردلی رنگش بلند شد حالا چهره به چهره من بود. دیگه خیلی رو اعصابم رفته بود و باید میفهمید من ادم قاطعی هستم. با قدرت گفتم:

_ببین اقا کوچولو برو با همسن و سالهای خودت در بیفت بچه! دیگه خیلی داری دهنتو زیادی باز میکنی من آدمهایی مثل تو رو میشورم میزارم بند دوتا گیره هم میزنم روش خشک شه! همه اینجا میدونن من کیمو چجور شخصیتی دارم.... تصمیم با توعه بخوای در بیفتی یا نه ولی بدون من هزارتای تورو عین کاغذ پاره میکنم میزارم جیبم!

حرفامو خیلی محکم با جدیت گفتم! یهو یاده ژاندارک افتادم. کم مونده بود خندم بگیره اما خودم رو کنترل کردم.....

رنگ ساتیار یهو پرید جدیت من تقریبا حالیش کرده بود که من شوخی ندارم فکش باز مونده بود و مبهوت فقط نگام کرد.....!

(ساتیار)

تمام دیشب رو بیدار بودم فکر و خیال یک لحظه ولم نمیکرد مامان و بابا دوماه بود که جدا شده بودن.... یجورایی این قضیه شده بود خوره روحیم. کتایون خواهر شونزده ساله بیچاره منم خیلی ضربه خورد ازین ماجرا. بابام دستش تو کاره مواد بود و طی سالهای فعالیتش تو اینکار جوون های مردم رو به کام مرگ کشونده بود. خیلی هم بداخلاق بود. مامانم دیگه به ستوه اومده بود. تازگیا بابا شام و ناهارشم شده بود مشروب....بیست و اندی سال که کم کم میشد سی سال مامان با بابا سوخت و ساخت... این اواخر هم منم درگیر کارای کثیف بابام شدم مامان از دیدن ماها زجر میکشید.... اما یک شب جرات پیدا کرد دوماه پیش. رک و رو راست جلوی بابا وایستاد و با مقاومت در حین گریه گفت که دیگه خسته شده طلاق میخواد. بابا کمربند کشید و مامان رو مثل همیشه به باد کتک گرفت. هیچ کاری ازم بر نیومد فقط کتی رو که هق هق میکرد تو آغوش گرفتم دست های مردونمو رو گوش هاش گذاشتم تا الفاظ زشت بابا رو نشنوه و یا ناله ها و گریه های مامان بیچارمونو.... سرش رو چسبوندم به سینمو نزاشتم باز هم اون دعوای همیشه گی رو باز ببینه. تا دوماه پیش تهران بودیم و اونجا دانشگاه میرفتم. ما خیلی پولدار بودیم و تو سلطنت اباد میشستیم همون خیابون پاسداران امروزی تهران. با اینکه بابا تن به طلاق مامان نمیداد ولی مامان به کمک یه وکیل معروف طلاق غیابی گرفت و نصف تمام اموال بابا رو. خانواده مادریم شمالین پس ما هفته ی پیش به خواست مامان اومدیم شمال. کارای انتقالی دانشگامم درست شده بود و من امروز باید به دانشگاهم که تو رشت بود میرسیدم. ازونجایی که تمام دیشب رو جغد شده بودم صبح با خستگی زاید الوصفی با غرغر پاشدم که اماده شم برم لباس هامو که پوشیدم حوصله صبونه خوردن نداشتم و یه تیکه نون از جانونی برداشتم و گذاشتم دهنم. کفشهای تمیز و تازمو که اصلا نپوشیده بودم از جعبه کفش در اوردم و پرت کردم جلو پام خم شدم و بعد از میزون کردن بندهاش پوشیدمشون. کمی دیرم شده بود سانتافه سفیدو از تو گاراژ بیرون کشیدم و راه افتادم سمت دانشگاه.... اصلا نمیدونستم چی انتظارمو میکشه.....

اونروز اولین باری بود که دختری با اون جسارت دیده بودم. وقتی بهم تنه زد و جواب منو اونطوری داد حس کردم کسی منو به سخره گرفته. رو راه پله ها با خودم گفتم وقتی میرسم به اون کلاس یخورده اذیتش میکنم و عین بقیه دختر ها جا میزنه و دیگه جرات نمیکنه حتی اسم مامانم رو بیاره.... ولی وقتی با اون قاطعیت تو کلاس منو ضایع کرد وقتی حرف میزد مبهوت فقط خیره شدم به چشمای ابیش.... تو نگاهش گم شدم. چشماش میلرزیدن تو چشمهای درشتش میشد خشم رو مالامال دید. جنگ رو دید. انگار دلخور دلخور بود از همه چی. چشماش عین آسمون بود ولی انگار یه پرنده بود تو قفس که با میله های قفس بی هدف میجنگید جمله های آخرش رو با قاطعیت میگفت اما صداش میلرزید خوب مشخص بود پشت اون شخصیت کماندو مانندش دل صاف و شکننده ای رو قایم میکنه. اونقدر شکننده بود که حتی وانیساد تا جوابشو بدم و زود عقب گرد کردو رفت! دختر عجیبی بود یعنی عجیب ترین دختری بود که دیده بودم!

بعد از قاطعیت که بخرج داد ساعت بعد سره کلاس ادبیات ساکت شد و دلخوری توش موج میزد نمیدونم چرا یهو دلم براش سوخت! بر خلاف اونکه خیلی ظاهر مستحکمی داشت دوستش که فهمیدم بعدا اسمش نفیسه اس ادم بی دل و جرات و بی زبونی بود. یخورده مچ بودن دو نفر با چنین خصوصیاتی سخته ولی خب اونا دوستهای خیلی صمیمی ای بودن. به هر حال دانشگاه و اولین روزش با این ماجرا حسابی منو درگیر کرد... بعد از تموم شدن دانشگاه حس عجیبی داشتم که تا به حال نداشتم!

(رونیکا)

بحث کردن با موحد باعث بهم ریختن تمرکز و اعصابم شده بود. بغض سمجی بعد ازینکه از کلاس زدم بیرون گلومو گرفت. خیلی حساسم بشدت حساسم و این کار دستم میداد همیشه....ساکت شدم و بغضم رو مدام قورت میدادم نفیسه همیشه با دیدن من تو این حالت امکان نداشت نزنه زیر گریه!! نشستیم تو کافه دوره یه میزی که نزدیک پنجره بودو گل های رز تو یه گلدون یه دست سفید رو رومیزی زرد با گل های کوکب روش خودنمایی میکرد....گلدونو کشیدم جلو و بی اختیار دستم لرزید اما یهو حس کردم قطره ابی چکید رو میز چشامو بالا اوردم و رد اشکی رو که چکیده بود گرفتم....صورت نفیسه غمزده و متاثر بود چشماش به دست های لرزونم خیره شده بود و برق اشک و عشق نسبت بمن چشماشو دیدنی کرده بود. با بغض و اشک که نمیتونس کنترلشون کنه گفت:

_وقتی دردت زیادی میکنه دستات میلرزه مثل همیشه هم هیچی بهم نمیگی میدونم لایقت نیستم میدونم....

همیشه اینجور حرفاش کفرم رو در میاورد برای همین با ناراحتی گفتم:

_ساکت شو وگرنه گریم میگیره و دانشگاهو اب میبره.....

نفیسه با جمله ای که با حالت تهدید گفتم سرشو انداخت پایین. گارسون کافه اومد و سفارش گرفت. کارت دانشجویی مونو دادیم بهش تا تخفیف بگیریم. من باقالی پلو با گوشت سفارش دادم و دوغ و سالاد نفیسه هم ماکارونی و سالاد. بعد از یک ربع غذامونو اوردن. تو همین یه ربعم بهر بهانه میخواست شادم کنه اما نمیشد.... هر دو مشغول خوردن شدیم. نفیسه گریه کرده بود خالی شده بود ولی من بغض سنگین گلوم غذای به اون خوشمزگی رو بهم کوفت کرد. چند قاشقی بیشتر نخورده بودم که یهو بغضم شکست. نفیس غمزده نگام کرد. اشکام چکید رو برنجم! نفیس بخاطر اینکه من رو از اون حال و هوا دربیاره پاشد و با خنده گفت :

_پاشو پاشو تا غذا تو اشک پلو نکردی بجای باقالی پلو پاشو بریم آروم کنمت.

بعد به گارسون اشاره زد که بر میگردیم. دستم رو با دست های سردش از ساعد گرفت و منو دنبال خودش کشوند. پشت دانشگاه حیاط خلوتی داشت که چند سکو سیمانی داشت اونجا نشستم و حسابی با قربون صدقه های نفیسه از بغض و گریه خالی شدم،بعد از اب زدن صورتم برگشتیم غذا خوری و غذای یخ کرده مونو خوردیم. خیلی گشنم بود و همون غذای یخ کرده هم چسبید...... وسط خوردن بودیم که نفیسه گفت:

_ولی رونیکا ایول پسره بدجور ضایع شد عاشق همین شخصیت شکست ناپذیرتم! حیف ایکاش منم مثل تو بودم راستی اسم پسره چی بود ساتور؟!

وقتی گفت ساتور پخی زدم زیر خنده که.نزدیک بود هرچی خوردم ابرومندانه تف کنم روش! وسط خندیدن و ریسه رفتن گفتم:

_ساتور چیه ساتیار!

وقتی فهمید چه سوتی ای داده خودشم مرد از خنده.... نفیسه از خیلی جهات اخلاق و خصلتهاش شبیه من بود خوش خنده ولی از درون تنها ، مثل خودم به شدت احساسی ولی یه فرق خیلی بزرگی داشت با من که همین وجه تفاوت سر اخر باعث شد خودش نیمه راه شه که بعدا بهتون میگم چرا و چجوری دوستیه صمیمی ما نابود شد..... مشغول جویدن و لذت بردن از قاشق های اخر سالادم بودم که ساتیار اومد تو کافه کلا تیپشو دوست داشتم و قیافشو ولی با کاری که کرده بود منو از خودش بیزار کرده بود شاید بگید خب راس گفت بچه خودت سربسرش گذاشتی خودکارش رو شوت کردی بعد اعتماد به سقفم هستی؟! خب اره تا حدودی زیاده روی شد ولی خب اونم اگه میخواس چیزی بگه باید بخودم میگف نه جلوی همه....منو نفیسه به غذا خوردنش یه جورایی دقیق شدیم. خیلی آروم و با کلاس غذا میخورد. حالا گذشته ازین ها من فکر میکردم ادبش کردم و روشو کم کردم اما اشتباه میکردم.....اون دست بردار نبود!!

(ایلیا)

خون رو با پارچه نخی سفید رنگی از رو دستم پاک کردم. لعنتی اعصابم خورد شد و زدم دک و پوز طرف رو اوردم پایین. یکی از افراد باند ما بود و هوای لو دادنمون رو کرده بود منم یه هوایی بهش نشون دادم که حظ کنه. اسمش محمد بود نمیدونم چی شده بود که از همه ی کارهای ما خسته شد. هر چی بهش دستور میدادم نیمه تموم انجام میداد یا اطاعت نمیکرد.... کفرم رو بالا آورده بود. دیشب بهش گفتم بره پولای دراومده از مواد فروشی خورده فروشامونو جمع کنه که شروع کرد به هارت پورت که نمیخواد انجامش بده. خونم جوشید پاشو که گذاشت از پاتوق من بیرون دادم چهارتا هیکلی قلدر که پادوم بودن بیارنش عین سگ ترسیده بود میدونس میتونم خونش رو بریزم دادم بستنش. دوتا دستاشو بستن دو طرفش. اعصابم از همه چی خورد بود از رونیکا....از زمین پنج هزار متری و حامد از بیشرافتی خودم.... محمد با نفرت نگام میکرد نگاش رفت رو مخم و اولین مشت رو کوبوندم فکش. خون تو دهنش رو تف کرد و با نفرت گفت:

_منکه تا خرخره تو منجلابم. بکش راحتم کن بی ناموس د بکش منو خلاصم کن!

غریدم:

_میکشمت معلومه که انگل بیمصرفی مثل تو رو میکشم اره میکشمممممممت....

مشتم بلند شد اینقدر زدم تو دماغ دهنش که غرق خون شد و نیمه جون شد حین مشت زنی چهره رونیکا هی میومد جلو چشمم و این باعث میشد بی اراده مشت بزنم. بعد از اینکه حسابی عقده هامو سرش خالی کردم. موهاش رو گرفتم که باعث شد سرش در عین بیحالی بالا بیاد صورتم رو بردم دم صورت بیرمق و غرق خونش و در گوشش گفتم:

_انجامش میدی یا بدم بچه تو بی پدر کنم......

یه بچه دوازده ماهه داشت که پیش ننه بزرگ پدر بزرگش زندگی میکرد. زنش ولش کرده بود.

نالید:

_برو به جهنم!

پوزخندی زدم و گفتم:

_که اینطور!

چاقوی خوش دستی رو از رو میز که ابزار شکنجه بود روش برداشتم و گرفتم نزدیک صورتش.... نگاه بی رمقی بهش کرد. چشماش بزور باز بود. چاقو رو سطحی کشیدم رو گونه چپش که از درد قیافه اش مچاله شد و خون از جای بریدگی اومد پایین.

بگذریم اگه یه بار دیگه بگه نه خودم خرخره شو میجوئم.... نشستم رو صندلی پامو دراز کردم رو میز جلوم و دستامو گذاشتم پشت سرم. اینکه کارم به رونیکا گیر بود و اون داشت منو سر میچرخوند اعصابمو خوردتر کردو چاقو رو محکم کوبوندم رو میز که تا ته فرو رفت توش.....

نگام به بطری مشروب میز کنار دستم افتاد خیلی میلم میکشید بخورمش. گیلاس رو برداشتم و تا نصفه پرش کردم تازگیا خیلی آروم میکردتم خوردنش. نگاه بیتفاوتی به گیلاس کردم و بعد یه نفس رفتم بالا.... نصف گیلاس شراب ممکنه ادمو بکشه اما برام مهم نبود. مردن یا زنده بودنم برای کسی اهمیت نداشت.. . کم کم گر گرفتم تنم داغ شد حس بیخیالی داشت توم جا خوش میکرد.... اومدم پاشم که پای راستم واسه خودش رفت و افتادم به تلو تلو خوردن. همه ی افرادم که حول حوش هشت نفر بودن فقط نگام کردن. اون عوضیا معلومه دیگه میخواستن همشون از شرم خلاص شن. یکی از افرادمو که بیرون وایساده بود صدا زدم:

_مرتضی مرتضیییییییی

چیزی نگذشت که اومد تو. خواستم چیزی بگم که سرم گیج رفت و پرید زیر بازومو گرفت و بعد گفت:

_بله قربان؟!

_اون گوشی بی صاحبم رو بیار بینم

گوشیم رو که موقع کتک زدن محمد داده بودم بهش از جیب کت شلوار رسمی سورمه ایش کشید بیرون و داد دستم. خودمو از قید بازوش آزاد کردم و از زیر زمینی که توش بودیم زدم بیرون. همینجوری گیج و کور مال کور مال خودم رو پرت کردم رو تاب دو نفره سفید رنگ حیاط. قیژ قیژ صدا میداد.... یادم افتاد که چه روزایی رو با رونیکا رو این تاب داشتم اونوقت که براش مثل یه داداش عزیز بودم همون موقع هایی که هنوز بد تینت و خشن نبودم. اونوقت هایی که ازم متنفر و فراری نبود ولی حالا تمام پل های بین ما خراب شده بود حالا اونقدر پست و بیشرف شده بودم که دیگه کارم رسیده بود به جایی که باید عشقم رو درگیر خلق و خوی حیوانی خودم میکردم. دست گذاشتم رو شمارش و زنگ بزنم بهش که گوشیم زنگ خورد. نگاه به عکس چشمک زن کردم و صاحب شماره رو شناختم.

INCOMING CALL eshgham

با اینکه دلم یک سال بود که از رونیکا خون بود ولی دلم نیومده بود و نمیاد که کلمه عشقم رو حذف کنم از گوشی...دکمه سبز رنگ اتصال تماس گوشی هواوی جی 630مو بطرف سمت راست کشیدم و با صدایی که از مستی کشیده میشد ناخوداگاه،گفتم:

_چه عجبببب خانم فراااری چیه چیشده یاده مننن افتاااااادی؟

چند لحظه سکوت کرد. بعد از چند ثانیه سکوت گفت:

_وقتی مستی نمیشه باهات حرف زد بعدا زنگ میزنم خداحافظ

و تلفن رو قطع کرد. فهمیدم میخواد باهام همکاری کنه که زنگ زده وگرنه امکان نداشت بهم زنگ بزنه.. بی اختیار قهقهه پیروز مندانه ای زدم.....

(رونیکا)

دانشگاه تموم شده بود و اومده بودم خونه.... تو اولین فرصت زنگ زدم ایلیا تا باهاش حرف بزنم اما مست بود. هیچوقت از ادمهای مست و پاتیل خوشم نمیاد. موهای خرمایی فرم رو که ریخته بودم دورم با کش جیگری رنگ دم اسبی بستم و رفتم تو حیاط پر از درختمو نشستم رو پله ها..... به گوشه حیاط جایی که درخت پرتقال هفت ساله ای با هر نسیم تکون میخورد خیره شدم..... صحنه ای از گذشته جلو چشام پا گرفت.... یه روز بهاری منو بابا تو همین حیاط جلوی همین پرتقال بغل گل نسترن بودیم که بهم گفت:

_بیا اینجا رونیکا...

رفتم کنار بابا گفتم:

_چیه؟!

بابا اونروز میخواس با نشون دادن تکون تکون خوردن برگ های نسترن با باد بهم بفهمونه که برگهای کوچیک نسترن هم احساس دارن! پس بهم گفت:

_این نسترن رو ببین بگو چی میفهمی

اومدم به برگهای نسترن نگاه کنم که یهو چشمم افتاد به گوش بابا. تو گوشش یه خورده کثیف بود... ولی من بجای گفتن نظرم راجع به گل نسترن بیهوا گفتم

_گوشت کثیفه!

یهو بابا از شدت خنده خم شد! چشام گرد شد و با گنگی پرسیدم

_چرا میخندی؟!

خنده اش که تموم شد صاف شد و بهم نگاه کردو گفت:

_تو با نگاه کردن به گل فهمیدی تو گوشم کثیفه؟!!!!!!!

بعد اینکه تازه فهمیدم چی گفتم خودم هم خندیدم حسابی.... رژه رفتن خاطره که جلوی چشمم تموم شدپاشدم و رفتم از پله ها پایین و با قیچی هرس گیاهان مشغول شکل دهی به درخت های پرتقال و خرما شدم اونم به بهترین شکل ممکن.... گل های محمدی که خار داشتن یکم دستمو خراشید اما هرس کردنشون خیلی لذت بخش بود. با زنگ خوردن گوشیم بخودم اومدم و رفتم سمت ایوان که روش گوشیمو گذاشته بودم. قیچی رو زمین گذاشتم و گوشی رو جواب دادم. ایلیا بود.

_بله؟

مکثی کرد و گفت:

_سلام

با سردی گفتم:

_سلام

از لحن صداش مشخص بود که مستی از سرش پریده نشستم دوباره رو پله ها و زل زدم به خرمالو های رو درخت خرمالو که هنوز نارس بودن.

_زنگ زده بودی. کاری داشتی؟

یه لحظه دقیقا به نقشه ای که براش داشتم فکر کردم و بعد گفتم:

_اره ایلیا

با صدایی که شک توش موج میزد گفت:

_خب؟!

_حاضرم کاری که میخوای بکنم برات....

یه سکوت عمیقی کرد انگار که باور نکرده باشه.... خواستم چیزی بگم که گفت:

_از کجا باید باور کنم که بی غرض میخوای اینکار رو انجام بدی؟!

جواب این سوالش رو از قبل روش فکر کرده بودم پس گفتم:

_همون جور که من بهت اعتماد کردم و خواستم که کارت راه بیفته میدونی منکه جز شماها کسی رو ندارم پس برای چی بجنگم با شماها؟!

من حرفی رو زدم که خودم هیچ ایمانی بهش نداشتم و صد درصد مخالف بودم ولی خب باید اونو خر می کردم!!

با صدایی که حس کردم توش رضایت هست گفت:

_خوبه جلدی بپر بیا خونم.....

ایلیا یه ویلای خیلی لوکس تو بهترین جای گیلان داشت که تنها توش زندگی میکرد از وقتی قید زندگی رو و درستی هاشو زده بود قید خونه و خونواده خودش رو هم زده بود! ولی کم کان ارتباط داشت. سریع گفتم:

_نیم ساعت دیگه میبینمت

بدون هیچ حرفی قطع کرد. هنوز لباسهای بیرون تنم بود سریع یکم پول چپوندم تو کیف یه طرفه قهوه ای رنگ جمع و جورم و کفش پشت باز پاشنه ده سانتیمو برداشتم و پوشیدم هر چند راه رفتن باهاش خیلی خیلی سخت بود اما خب میخواستم یکم نظر ایلیا رو جلب کنم خواستم پامو بزارم از پله ها پایین که یادم افتاد بهتره یه رژ جیغ بزنم. رژو که اصلا هیچوقت بخاطر رنگش نمیزدم کفشمو دراوردم و سریع همون رژ رو از میز عسلی رنگ ارایشم برداشتم و زدم بیرون. تو راه فکرم مشغول اهدافم شد با خودم فکر کردم اوایل هر چی میگه گوش میکنم ولی کم کم یجورایی با پلیس همدست میشم و باند و میپاشونم. شاید اینطور بنظر برسه که غیر ممکنه اما باید حساب شده کار میکردم. تاکسی گرفتم و بعد از یه ربع رسیدم جلوی منطقه دهکده ساحلی. دهکده ساحلی منطقه پولدار نشینی که خونه هاش جلوی ساحله و بدون دیوار به سبک خارجی ها ساخته شده بود.... به شخصه عاشق خونه هاشم. جلوی دره کرم رنگ خونه ی پارچه سفید که پنجره های کوچیک به سبک خارجیا داشت وایسادم. نگاهی به کل خونه کردم سقفش جیگری خوشرنگ بود... رژ قرمزمو دراوردم و با یکم فشار کشیدم رو لبای کوچولوم تا حسابی جیغ شه. دستم رو گزاشتم رو زنگ رو فشار دادم صدای بلبل مانندش بلند شد. در که باز شد رفتم تو. وارد هال شدم. خونه ی جذابی بود. مبل های سلطنتی قهوه ای و طلایی تابلو های نفیس از اسب ها و طبیعت و زنان روستایی.... فرش های دوار دست بافت گرانبها و لوسترهای بزرگ و پر چراغ....مشغول تماشا بودم که ایلیا از اتاق اومد بیرون در حال پوشیدن تی شرت مشکیش بود. اندام بی لباسش خیلی عضلانی و ورزش کاری بود.اون لحظه فهمیدم که حتما غیر از من دختری تو این خونه هست که ایلیا باهاش شیطنت کرده. ایلیا پسره هاتی بود همیشه و بعد از دلسرد شدن از اینکه من همسرش شم خودش رو با هر دختری ارضا میکرد. به سردی گفت:

_خوش اومدی بگیر بشین

اروم بسمت مبل سلطنتی سه نفره رفتم و نشستم روش. بی تفاوت نشست روبروم و نگاه گذرایی بهم انداخت....

چیزی از نشستنم نگذشته بود که دختر لاغر اندامی با صورتی که هفتصد نوع قلم ارایش داشت و لباس هاش تنگ بوداز اتاق اومد بیرون دامن کوتاه قرمز پر رنگش همه جاشو به نمایش گذاشته بود حالم رو بهم زد عقم گرفت خواستم خودم رو کنترل کنم که باز عقم گرفت و دوییدم تو دستشویی خداروشکر با اب زدن صورتم عق زدنم قطع شد و گلاب به روتون بالا نیاوردم. رفتم بیرون که دیدم دختره نشسته رو پای ایلیا و مشغول دلبری کردنه با حسی که بهم میگفت ایلیا با آوردن دختره تو خونش داره منو تحقیر میکنه، گفتم:

_بنظرم بد موقع مزاحم شدم میرم که شما به عشق بازیتون برسین!

دختره چشم غره ای برام رفت و صورتشو چسبوند به ایلیا بدون حرف چرخیدم و با قدمهای تند رفتم طرف در و تا اومدم دستگیره رو بچرخونم اندام ایلیا جلوم قرار گرفت. با غصب گفتم:

_برو اونور

گره ای بین ابرو هاش افتاد. نفس هام صدا دار و عصبی بود و صورتم گر گرفته بود. با خشم نگاش کردم و گفتم:

_نشنیدی چی گفتم؟! لشتو ببر اونور

به کف چوبی زمین خیره شده بود.ودر همون حال گفت:

_میندازمش بیرون چند لحظه صبر کن.

لجم گرفته بود نمیخواستم تو جایی که ایلیا منو اینجوری با بودن یه دختر دیگه تحقیر کرد بمونم پس گفتم:

_من الاغ رو بگو که میخواستم به توعه بی لیاقت کمک کنم واقعا متاسفم برای خودم!!

منو با غضب چرخوند و چسبوند به دیوار و صورتش رو نزدیک صورتم کرد صدای قلبش عین مسلسل بود نفسهاش داغ بود و گونمو میسوزوند. دست چپش رو گذاشت کنار صورتم رو دیوار و گفت:

_بی اعتنایی دیدن سخته حالا از هر کی باشه میندازمش بیرون وایسا...

بعدم برگشت به حال.... یاده بابا افتادم.... زیر لب زمزمه کردم بابا دخترتو ببخش ایکاش زنده بودی تا با دشمنانت بخاطر خونت همدست نمیشدم بابا حلالم کن. چیزی نگذشت که دختره با قر و ور قمیش اومد سمت در. سرم پایین بود و با همون سره پایین خودمو از کنار در بسمت دیوار کشیدم رسید جلوی در و برگشت سمت ایلیا و دستشو دور گردنش حلقه کردو و رو پاش بلند شد و گونشو بوسید و با ناز گفت:

_ امروز خیــــــلی خوش گذشت عشقم بعد میبینمت بــــــای

سرم یهویی درد گرفت میگرن تنشیم داشت میزد بالا...چشامو بستم و دستمو رو شقیقه هام گذاشتم و یکم مالیدمشون.. دختره که رفت ایلیا با تعجب نگام کرد و گفت:

_چته مریضی؟!!!

_نه سرم درد گرفت یهو....

با هم به هال برگشتیم. دراز کشید رو مبل و دستشو کرد تو مو هاشو گفت:

_هر کاری بگم حاضری انجام بدی؟!

لبمو جمع کردم و با قاطعیت گفتم:

_اره هر کاری که باشه

لبخند تلخی زد و گفت:

_حالا شدی دختر خوب خب اول کاری زنگ بزن حامد و باهاش برای فردا تو کافه کاکوله قرار بزار تا بعد بگم چکار کنی!

بدون حرف گوشیم رو دراوردم و شماره حامد رو گرفتم ایلیا با تحسین نگام کرد.....

نگاهش رو به سقف چوبی قهوه ای رنگ ویلاش دوخت. بعد از شنیدن کلی دری وری از اهنگ پیشواز حامد اومدم قطع کنم که گوشی رو برداشت!

_جانم عزیزم!!!!

چشام گرد شد یهو! ایلیا سریع لب زد حرف بزن دیگه! سریع جمع کردم خودمو و گفتم:

_سلام اقا حامد خوبی؟

_خوبم جیگر چیشد یهو الان یادت افتاد منم هستم اصلا چرا یهو اونجوری حرف زدی؟!

گوشی رو اسپیکر بود و ایلیا هم میشنید که حامد چی میگه و وقتی دید حامد هنوز منو نشناخته اینطوری پسر خاله شده حرصی شد و شروع کرد به کندن پوست لبش.

دس از نگاه کردن به ایلیا کشیدم و گفتم:

_ببخشید اونروز عصبانی بودم از جایی سره شما خالی کردم.

ایلیا خندهش گرفت. خودمم خندم گرفت. حامد با لحن مهربونی گفت:

_خانمی من خیلی از تو خوشم اومده بخدا هرچی بخوای بهت میدم هر کار هم بخوای میکنم برات فقط با من بمون خیلی تنهام....

لحن حرف زدنش اون قدر مهربون و صادقانه و پر از تمنا بود که یک ان اصلا یادم رفت چرا زنگ زدم!! سکوت کردم ناخواسته که ایلیا نجوا کرد

_بگو دیگه!

اومدم چیزی بگم که حامد گفت:

_چیشد خانمی؟

با اینکه دلم به حال حامد میسوخت ولی نباید میزاشتم احساسم.بهم غلبه کنه هدف من بالاتر و حساس تر از اونی بود که بخوام دلم براى کسی بسوزه یا رحم کنم.... پس گفتم:

_حامد میتونی بیای همو ببینیم؟!

حس کردم خیلی ذوق کرده چون با حالتی که توش ذوق بیش از اندازه ای بود گفت:

_اره عزیزم حتما کجا بیام کی چه ساعتی؟

_فردا ساعت پنج بعدازظهر کافه کاکوله!

_چشم بروی چشم هرچی تو بگی خانومم!

دوست نداشتم بیشتر ازین باهاش حرف بزنم پس گفتم:

_پس،فردا میبینمت،بای

اونم بایی گفت و قطع کردم. یهو ایلیا با حرص گفت:

_اه لعنتی

پای چپمو رو پای راستم انداختم و گفتم:

_من که قرار نیس زن یا دوستش بشم حرص خوردن یا حسودی نداره که!

چشماشو با حرص به هم فشار داد و با کلافگی گفت :

_از خودم بدم میاد ازینکه مجبورم از تو استفاده کنم.....

مشخص بود هنوز بارقه هایی از احساس تو وجوده ایلیامونده. باز دوباره رفتم تو جلده نقش خودم و گفتم:

خب اگه من کمکمت نکنم کی کمکمت کنه؟ اگه نمیخواستم انجامشم بدم تو وادارم میکردی!

از حالت درازکش دراومد و نشست. و با صورتی که ندامت توش موج میزد به چشمام خیره شد:

متاسفم رونیکا متاسفم....ولی چیشد که راضی شدی؟!

ابروهام رفت بالا و لبمو کشیدم تو دهنم. منتظر نگام میکرد هنوز تو چشماش میشد علاقه رو دید. نفس عمیقی کشیدمو گفتم:

_از زیر دستت نمیشه در رفت.

ناباورانه زل زد به یه طرف و دوباره نگاه کرد بمن و پوفی کشید و گفت:

_غیر ازون؟!

_از جنگیدن با تو و خانواده و همه چی. خسته شدم ایلیا.

میدونستم به این راحتیا باور نمیکنه ولی برای اینکه به شکش خاتمه بدم گفتم:

_اگه شک داری خب کارو بده به یکی دیگه! اگه نیازی بمن نداری خب من برم.

و عمدا کیفمو برداشتم که برم که یهو از جاش پرید و گفت:

_عه نه صبر کن! بچه نشو دیگه!

پشتم بهش بود و ازینکه تونستم نظرشو جلب کنم ناخواسته لبخند بدجنسانه ای زدم برگشتم و نشستم روبروش!

یکم عمیق نگام کرد و گفت:

_بیا اینجا

پرسشگرانه نگاش کردم و گفتم:

_واسه چی؟!

_بیا کاریت ندارم بخدا

رفتم نشستم کنارش و منتظر نگاش کردم از کنارش یه دستمال کاغذی از جعبه ی دستمال کاغذی نقره ای رنگ کشید بیرون و یهو کشید رو لبام! رنگ جیغ رژم به کل از لبام پاک شد. با حالت اعتراض گفتم:

_عه چرا پاک کردیش؟!

همونطور که سرش رو اروم به.بالا و پایین تکون میداد و نگام میکرد گفت:

_نیازی به این کارات نیس درسته که الان عضوی از مایی ولی نباید کارای دخترای خراب مثل رژ قرمز زدنو.انجام بدی. البته جلو من عیب نداره ولی جلو بقیه نکن.....

هنوز دوسم داشت هنوزم روم انحصار طلب بود.هنوزم روم غیرت داشت و این یعنی که هنوز براش بی ارزشه بی ارزش نشدم! بدون حرف زل زده بودم به گلهای فرش.که گفت:

_این اولین و آخرین کاریه که برام میکنی رونیکا....

تو چشماش نگاه کردم اونم زل زد بهم انگار میخواست چیزی بگه ولی جراتشو نداش. چشماشو ازم گرفت و بطرف دیگه خیره شد. سوالی تو ذهنم داشت ورجه وورجه میکرد. دوباره نگاش کردم. اینبار نگام نکرد. پس گفتم:

_ایلیا؟

اروم گفت:

_بله؟

_یباربرام نوشتی انتقام میگیری.....تو.....

اومدم ادامه حرفمو بگم که گفت:

_عصبانی بودم یچی گفتم به دل نگیر

از جام بلند شدم که با کنجکاوی پرسید:

_کجا؟!

_کم کم میرم خونه دیر شده.....

چشماشو اروم بهم فشار داد و گفت:

_باشه مواظب باش...

خیلی وقت بود که بعد از بابا کسی بهم نگفته بود مواظب خودت باش... زیر.لب خدافظی گفتم و رفتم از در بیرون.....

(ساتیار)

رو تختم دراز کشیده بودم و کتاب دانشگاهی مو میخوندم که دره اتاقم زده شده و گفتم:

_بفرمایید

کتی با سینی وارد شد. دستامو با ارنج به تخت دادم و نیم خیز شدمو نگاش کردم. لبخند قشنگی زد و اومد و سینی رو گذاشت رو میز اتاقم عصرونه اورده بود شیر کاکائو داغ و بیسکوئیت دیجستیو. کاملا نشستم و با مهربونی گفتم:

_بیا پیش داداش بینم.

جلوی موهاشو با دست زد پشت گوشش و اومد نشست لب تخت.

از پشت بغلش کردم و گفتم:

_به به اجی گلم راه گم گردی خانم؟!

یه نیم نگاهی کرد و لبخند قشنگی زد.زیبایی کتی به مامان رفته بود. موهای خرمایی چشماش عسلی پوست سفید و لباش که عین لبهای مامان غنچه ای بود. کش موهاشو باز کردم و مشغول ناز کردنش شدم که گفت:

_چه خبر از دانشگاه جدید داداش خان؟!

وقتی گفت دانشگاه بی اراده یاد رونیکا افتادم تو همین فاصله قبل ازینکه کتی بیاد اتاقم هم چشم ها و حرفای رونیکا ولم نمیکرد. خندیدم و گفتم:

_یه دختری داداشتو ادب کرد امروز!

سریع با تعجب برگشت طرفم و با چشمای گرد شده پرسید:

_واقعا؟! چطوری؟!

وقتی همه چی رو براش تعریف کردم اونقدر دهنش از تعجب باز شد که اخر کارش به قهقهه زدن کشید! و من با لذت خندیدن خواهرم رو تماشا کردم.....

مشغول خندیدن با کتایون بودم که گوشیم زنگ زد آریا بود بهترین دوستم آریا و من هم سن بودیم. اون بیست و یک بود منم بیست و یک....ولی اریا تو دانشکده افسری درس میخوند و تقریبا پلیس قابلی بود چهره قشنگی هم داشت. برام عین داداش میموند. دستمو رو قسمت سبز صفحه گذاشتم و کشیدمش سمت راست و گوشی رو گذاشتم دم گوشم. صدای آریا پیچید تو گوشم:

_سلام داداش

با خلق خوش جوابش رو دادم

_ به به اقای بی وفا! چه عجب دادا !

از سر کلافگی نفسشو فوت کرد و گفت:

_جونم داره درمیاد بخدا از بس درگیر پرونده هام فرصت نمیکنم حال ننه بابامو بپرسم چه برسه به تو!

خندیدم و گفتم:

_خب حالا چیشده که تو زنگ زدی بمن؟! احیانا افتاب که از مغرب طلوع نکرده هان؟!

خنده ی ریزی کرد و گفت:

_کم.دری وری بگو! میخواستم دعوتت کنم بیرون بریم دور دور و یه شامی بزنیم تو رگ!

_با کله میام جناب سرهنگ اریا!

با خنده گفت:

_تو ادم نمیشی اخر! یه ساعت دیگه دم در منتظرتم اقا کوچولو!

اومدم جواب در خور شأنی بهش بدم که نا کس قطع کرد! کتی که تا الان ساکت منو نگاه میکرد با ذوق پرسید:

_اریا بود اره؟!

کتایون همیشه از اریا خوشش میومد هم از قیافه اش هم از استایل بدنش ابرومو دادم بالا و دست چپمو اوردم بالا و زرتی زدم پس کلهش و گفتم:

_خجالت بکش دختر! بی حیا نباش دیگه توعه شونزده ساله رو چه به این غلطا؟!

خندید و دستش رو گذاشت رو جای پس گردنیمو گفت:

_یکی باید اینو بگه که خودش حلال زده باشه تو خودت مشخصه تو یه لحظه دل و ایمون باخته به اون دختره که چزوندت شدی بعد منو موعظه میکنی؟!

لبه پایینمو از حرص با دوندون ردیف بالای دهنم پوشوندم و بالش رو برداشتم! تا دید میخوام بزارم دنبالش دویید منم جستی از تخت زدم و گذاشتم دنبالش! میخندید و جیغ جیغ می کرد! اخرم.پرید تو دستشویی و درو بست !منم بیخیالش شدم و رفتم که اماده شم فقط یه ربع تا اومدن اریا مونده بود. جلوی اینه وایسادم تا موهای بهم ریخته ی خرمایی تیره امو مرتب کنم موهامو یه طرف کج ریختم سمت چپ صورتم و یه کم رو به بالا زدمش و با اسپری مو به همون حالت نگه داشتمش. پیرهن سفید تن خورمو پوشیدم و روش یه بافت جلیقه مانند مشکی هم پوشیدم. شوار جین تیره ام رو پوشیدم و بعد ادکلن bossرو بخودم زدم و مشغول برانداز خودم بودم که تقه ای به در خورد....

خودم رفتم تا دم در اتاقم و بازش کردم. مامان با لبخند اومد تو. با عشق نگام کرد منم قشنگ ترین لبخند خودمو تحویلش دادم که گفت:

_ماشالله ماشالله بزنم به تخته....عین قرص ماه میمونی مامان جان....