رمان ملورین به قلم نفیسه نوروزی

خلاصه رمان:

یکی بود یکی نبود…

سه تا دختر بودن٬که خیلی خیلی باهم صمیمی بودن اما…

یکی از این دخترا یه غم بزرگ داشت.

میپرسی چه غمی؟

کل خانوادش رو تو یه حادثه ی مشکوک از دست داد

ولی…

دختر قصه ی ما یه دختر معمولی نبود.

به این راحتی هام از پا نمی افتاد.

یه دختر شر و شیطون بود که خیلی ها از دستش آسایش نداشتن.

دختر قصه ی ما بعد از چندسال تصمیم میگیره دلیل مرگ خانوادش رو پیدا کنه ولی توی این راه اتفاقای خیلی عجیبی واسش میافته.

اتفاقاتی که هضمش واسه ی یه انسان معمولی خیلی سخته…

شیطان قدرتمنده…هرچند بد، هرچند زشت و سیاه

شکستش شاید غیرممکن باشه ولی با کمک الهه های پاکی زیاد مشکل نخواهد بود.

ادامه رمان:

با سروصدایی که از طبقه ی پایین می اومد از خواب پریدم.

غرغر کنان از تخت پایین پریدم.

صدای آبدیس و آرمیس بود.

با خودم غرزدم:- اَه ...مردشورتون رو ببرن. نمیذارن آدم بخوابه..

رفتم جلوی آینه و به قیافه ی آشفته ام خیره شدم.

پیراهن بلندم که تا روی رون پام بود و عکس یه گربه با چشم های آبی روش بود٬ یه طرفش بالا رفته بود و شونه ی چپم از یقه ی لباسم پیدا بود.

موهام پریشون دورم ریخته بود.و آبی چشمام خمار شده بود.

حوصله ی هیچ کاری رو نداشتم.

دمپایی رو فرشیای خرگوشیم رو پوشیدم.

پاهام رو تکون دادم.

گوش های خرگوش های روی دمپایی هام تکون خوردن.

عاشقشون بودم.

به سمت سرویس اتاقم رفتم.

صورتم رو شستم.

از اتاقم بیرون رفتم.

بی حوصله از پله ها پایین رفتم و با صدای گرفتم٬ بلند گفتم-: شما دوتا کار و زندگی ندارین همش اینجاین؟

آبدیس-: مگه فضولی؟

پایین رسیدم.

دمپاییم رو در آوردم و پرت کردم سمتش...

خواست جا خالی بده٬ ولی دیر این کار رو کرد و دمپاییم محکم خورد وسط پیشونیش.

بلند زدم زیر خنده.

دستشو روی پیشونیش گذاشت.

آبدیس-:بیشعور ....

و آروم آروم موذیانه به طرفم اومد.

ماهرخ داشت می رفت توی آشپز خونه٬ به سمتش دویدم و پشتش قایم شدم.

ماهرخ-:خانوم بهتره صبحونتون رو بخورین دیرتون میشه ها.

راست می گفت همینجوریشم دیر از خواب بیدار شده بودم.

آبدیس بیخیال شد و رفت تو آشپزخونه.

گونه ی ماهروخ رو بوسیدم ٬ چشمی گفتم و رفتم توی آشپزخونه..

آرمیس داشت برای خودش چای شیرین درست میکرد.

روی اپن نشستم .

-:یکی هم برا من درست کن آرمیس.

لبخندی زد و گفت:صبح بخیر غرغرو.

و دوباره مشغول هم زدن چایش شد.

آرمیس و آبدیس دو قلو های ناهمسان بودن٬ زیاد شباهتی به هم نداشتن . حتی رفتار و اخلاقشون..

آرمیس کلا دختر خجالتی٬ آروم و مظلومی بود.

ولی آبدیس یکی بود لنگه ی خودم.

از وقتی والدینم و اطرافیانم رو از دست دادم تنها بودم.

ولی ازدوران دبیرستان که با آبدیس و آرمیس آشنا شدم ٬ از تنهایی در اومدم.

خیلی دوستشون داشتم.

از پدر مادرم هیچ چیز به یاد نداشتم.

تنها چیزی که یادم می اومد ازشون٬ اون شب نحس بود.

که هیچ وقت از خاطرم پاک نمی شد.

اگه ماهرخ نبود٬ نمیدونم چی به سرم می اومد الان...

من به این زن مهربون٬ که تمام جوونیش رو برای بزرگ کردن من گذاشته بود٬ مدیون بودم.

چند لقمه که خوردم بلند شدم و رو کردم به ماهرخ که داشت ظرف ها رو می شست.

-ممنونم ماهرخ جونم.

ماهرخ-نوش جونت عزیزم.

آبدیس هنوز مشغول خوردن بود.

-من میرم آماده شم شما ها زودتر صبحانتون رو تموم کنین. امروز دیر برسیم بهمنی پوستمون رو می کنه.

و به طرف پله ها دویدم.

پله ها رو دوتا٬ یکی کردم و بالا رفتم.

در اتاقم رو باز کردم.

عاشق اتاقم بودم٬ تمام دکورش سلیقه ی خودم بود.

یه دکور کرم٬ آبی آرامبخش. اتاقم واقعا بهم آرامش می داد.

به سمت کمد بزرگ سمت راست رفتم و درش رو باز کردم.

یه مانتو ساده ی سرمه ای از بین لباسام کشیدم بیرون.

یه شلوار جین سورمه ای و مقنعه رو هم گذاشتم رو تختم...

تند تند اماده شدم.

رفتم جلو آینه٬ موهامو با کش بالای سرم بستم و یه رشته از موهامو از مقنعه ام انداختم بیرون...

یه رژ صورتی خیلی کمرنگ هم به لبای بی روحم زدم.

نگاهی توی آینه به صورتم انداختم.

همیشه هم سن و سال هام بهم حسادت می کردن٬ آبی چشمام بیشتر از هروقتی خودنمایی می کرد.

معمولا صبح ها صورتم خیلی سفید و بی روح می شد و همیشه به خاطر همین عصبانی می شدم.

کولم رو از رو تخت برداشتم روی دوشم انداختم و با دو از اتاق بیرون اومدم.

نگران بودم اگه دیر برسیم مطمعناً بهمنی نمره نمیده.

رو نرده پله ها نشستم و با ذوق همیشگیم و لبخندی پر رنگ سر خوردم پایین...

آبدیس وآرمیس٬ آماده جلوی در ایستاده بودن. آرمیس عصبی با پاش زوی زمین ضرب گرفته بود.

ال استار های مشکیم رو پوشیدم و

سوئیچ ماشینمو از روی جاکفشی جلوی در برداشتم و به طرف پارکینگ رفتیم.

سوار شدیم٬ در پارکینگ رو با ریموت باز کردم و بلاخره از خونه خارج شدیم.

با سرعت می روندم٬ به اندازه ی کافی دیرمون شده بود.

استرس داشتم و چند باری نزدیک بود تصادف کنم و کلی هم فحش خوردم از راننده ها.

ماشین رو توی پارکینگ دانشگاه پارک کردم و پیاده شدیم و سه نفری بهم نگاه کردیم و به سمت کلاس دویدیم.

جلوی در کلاس که رسیدیم٬ نفس نفس می زدیم.

نفسم بالا نمی اومد.آرمیس با نفس نفس گفت- دربزن.

یکم ایستادم که به حالت اول برگردم که آرمیس خودش در زد و در رو باز کرد.

که بلافاصله با اخم های تو هم خانوم بهمنی روبه رو شدیم.

بهمنی-:این دفعه چهارمه. نمی تونید بیاین سر کلاس٬ بفرمایید وقت کلاس رو نگیرید.

با عصبانیت در رو ول کردم و به سمت در خروجی رفتم.

آرمیس و آبدیس هم پشت سرم با اخم غلیظی می اومدن.

روی نیمکت نشستم و دستامو روی سینم قفل کردم.

به روبه روم زل زدم٬ شاخه های درخت کاج رو باد آروم تکون می داد و درخت در باد درحال رقص بود.هوا کم کم داشت سر می شد.

هرسه نفرمون سکوت کرده بودیم٬ قطعا می افتیم.

با حرص مشتمو روی کولم که توی بغلم بود کوبیدم.

-لعنتی... ادای بهمنی رو با عصبانیت در آوردم و با ژست مسخره ای ادامه دادم-بفرماید وقت کلاس رو نگیرید.

آرمیس و آبدیس به حالت مسخرم بلند خندیدن.

آبدیس با خنده گفت-ماشالا چه شباهتی دارین به هم.

مشتی به بازوش زدم.

اخی گفت و بازوش رو گرفت.

آبدیس-چته وحشی!

بی توجه بهش به نقطه ای زل زدم.

دارم برات سرکارخانوم بهمنی.

فکری کردم و با ذوق سرمو به طرف بچه ها چرخوندم.

-ایول یه نقشه ی توپ دارم.

آبدیس که طبق معمول پایه بود٬ با خوشحالی بلند گفت-:چی؟

-میگم بهتون پاشین بیاین.

بلند شدم و به طرف پارکینگ رفتم.آرمیس و آبدیس هم پشت سرم می اومدن.

کنار شاسی بلند خوشگل بهمنی ایستادم( البته به پای بی ام و ناز خودم نمی رسید)

به اطراف نگاه کردم کسی نبود.

آرمیس با نگرانی اومد جلو...

آرمیس-میخوای چیکار کنی ملورین؟

-میخوام ماشینش رو خوشگل کنم . لبخند موزیانه ای زدم.

سوئیچ ماشینم رو از کولم در آوردم٬ واز در راننده شروع کردم و دورتا دورماشین رو یه خط بزرگ کشیدم.

که با خنده های بلند آبدیس و حرص خوردن آرمیس تموم شد.

-بچه ها رژ دارین؟

آبدیس یکم فکر کرد...-اره من یکی دارم تو کیفم.

-بده زود باش.

با عجله رژ جیگری رنگی رو از کیفش درآورد و بهم داد٬ روی شیشه ی جلوی ماشین با ژر یه صورتک خندون کشیدم.

آبدیس شروع کرد به جیغ جیغ کردن.

آبدیس-بیشعور من عاشق این رژ بودم رژمو داغون کردی.

-اخیش دلم خنک شد

آبدیس هنوز داشت غر می زد.

دستشو کشیدم.

-بدویین الان یکی میاد می بینه شر میشه.

به سمت ماشینم دویدیم و سوار شدیم و فورا از پارکینگ خارج شدیم.

آبدیس که جلو نشسته بود ٬ دستشو برد روی ضبط رو روشن کرد.

یه آهنگ شاد گذاشت.

-خوب به کلاس که گند زده شد. حالا چیکار کنیم؟

آرمیس با خوشحالی دستاش رو بهم کوبید و گفت- دلم شمال می خواد٬

حالا حالا ها که کلاس نداریم تا هفته دیگه بریم شمال.

آبدیس-ایول عالیه پوکیدیم بس که تو خونه بودیم.

منم موافقت کردم و به سمت خونه روندم.

نزدیک خونه بودیم که آبدیس زنگ زد به خاله مرجانه.

آبدیس-سلام مامان

آبدیس-نه کلاس کنسل شده

و چشمکی به من زد.

آبدیس-مامان میشه ما بریم شمال٬ ویلا؟

یهو اخماش رو به شدت توهم کرد.

با حرص پاشو کف ماشین کوبید.و اه یواشی گفت.

-به خدا پوکیدیم تو خونه...

آبدیس با ناراحتی-بیخیال مامان اینم شانس ماهاست دیگه...

آبدیس-باشه خداحافظ

-چی شد ؟

آبدیس- آرمین (داداش آرمیس و آبدیس)و نامزدش صبح رفتن ویلا.

آرمیس با حرص به بیرون نگاه کرد.

نمی تونستم دوستام رو ناراحت ببینم ٬ اونا همه چیزی بودن که داشتم.دوست٬ خواهر٬خانواده. برام همه چیز بودن. من خانواده ای نداشتم و دوستای گلم از هسچ چیز برام کم نذاشته بودن.

-میریم ویلای پدربزرگ...

آبدیس با تعجب بهم نگاه کرد

آبدیس-ولی ملورین٬ تو از اونجا متنفری

با لبخند تلخی بهش نگاه کردم.

-مهم نیست ابجی جونم٬ چند روزه٬ اشکالی نداره

آرمیس-ولی ماهرخ اجازه نمی ده٬فکر نکنم حتی کلید رو بهت بده.

دنده رو عوض کردم وپام رو روی گاز فشردم.

-اون با من.

از ماشین پیاده شدیم.

داشتم به سمت در ورودی خونه می رفتم که آرمیس مچ دستم رو گرفت.

برگشتم توی چشم های مهربونش نگاه کردم.

لبخند تلخی زد.

آرمیس- می دونم که اون ویلا آزارت میده و دوست نداری بری اونجا٬ خواستم بگم ما مجبور نیستیم بریم.

دستاش رو تو دستام گرفتم و لبخند تحویلش دادم.

- بلاخره باید با این واقعیت کنار بیام آرمیس.

آبدیس اومد جلو و ادای من رو در آورد وگفت- باید با این واقعیت کنار بیام... با صدای خودش ادامه داد-خوبه خوبه حالا نمیخواد فیلم هندیش کنین .

زدیم زیر خنده.

خنده کنان در ورودی رو باز کردم.

ماهرخ چند تا لباس توی دستش بود و داشت از پله های مارپیچ به آرومی پایین می اومد.

با تعجب بهم نگاه کرد و قدم هاش رو سریع کرد.

به طرفش رفتم.

ماهرخ-ملورین جان مگه کلاس نداشتی عزیزم؟

- نه کنسل شد.

هنوز با تعجب بهم نگاه می کرد.

آرمیس با چشم بهم اشاره کرد که بگو.

چشمکی بهش زدم و دستامو دور گردن ماهرخ قفل کردم.

و با چهره ی مظلومانه ای بهش نگاه کردم.

-ماهرخ جونم

ماهرخ - بگو ببینم باز چی میخوای ؟ وقتی چشمان این حالتی میشه٬ یه چیزی میخوای.

لبخندم پررنگ تر شد.

-ما میخوایم بریم شمال.

ماهرخ- باشه دخترم.

-ولی من کلید ویلا رو میخوام٬ میخوایم بریم اونجا...

شوکه نگام کرد. دستام رو از دور گردنش باز کرد و همین جوری که به سمت آشپزخونه می رفت گفت- نه ملورین نمیشه.

رفتم رو پیشخوان نشستم.

به آبدیس و آرمیس اشاره کردم برن تو اتاقم و روم رو به ماهرخ کردم.

-خواهش می کنم ماهرخ٬ اخه تا کی میتونم وارد اون ویلا نشم؟اونجا ملک منه.

ماهرخ که مشغول آشپزی بود٬ قاشق چوبی توی دستش رو توی ظرف کنار گاز گذاشت٬ درقابلمه رو گذاشت و به سمت من برگشت.

ابروهاش توی هم گره خورده بود.

ماهرخ- ملورین تو ای همه اموال و املاک داری. احتیاجی به اون ویلا نداری.

حیف وصیت پدر بزرگت بوده که اونجا رو نفروشی وگرنه وقتی خیلی بچه بودی این کار رو می کردم.

نفس عمیقی کشید و ادامه داد- ببین ملورین تو هر وقت که بخوای میتونی من رو از خونت بندازی بیرون به خاطر بعضی حرف هام ولی من به جای فرزند نداشته خودم بزرگت کردم٬ به خدا قسم

که اگه موندم و بزرگت کردم فقط برای این بود که دوستت داشتم. من خیر و صلاحت رو میخوام عزیزم.

از روی پیشخوان پایین پریدم.

دست ماهرخ رو گرفتم و بوسیدم.

- ماهرخ تو مادر منی ٬ تو بزرگم کردی این حرف ها رو نزن ولی بلاخره که باید بفهمم چه اتفاقی برای خانوادم افتاده.ازت خواهش می کنم کلید ویلا رو بده.

ماهرخ- باشه کلید رو بهت میدم اما یه شرط داره.

با خوشحالی گونش رو بوسیدم.

-باشه هر شرطی بگی قبوله.

ماهرخ- سمت اون قسمتی که ورود بهش رو پدر بزرگت ممنوع کرده نرو و این که منم باهاتون میام.

-چشم.

با خوشحالی بالا پریدم و بلند گفتم- ایول

به سمت پله ها دویدم.

حرف های ماهرخ توی سرم اکو می شد.

چرا باید خانوادم رو این طوری از دست بدم.

به طبقه ی بالا رسیدم.

به در اتاق مامان و بابا نگاه کردم.

چقدر جای خالیشون حس می شد.

آهی کشیدم و در اتاقم رو باز کردم.

حالت غمگینی به خودم گرفتم و خودم رو روی تختم انداختم.

آرمیس جلوی میز آرایش نشسته بود و داشت برای خودش لاک می زد.

آبدیس هم احتمالا توی سرویس دستشویی بود چون صدای آب می اومد.

آرمیس با دیدنم فورا به طرفم اومد.

آرمیس- چی شد؟چرا ناراحتی

بهش نیم نگاهی انداختم و با چهره ای عبوص به روبه روم زل زدم.

آبدیس از سرویس بیرون اومد و با دیدنم با خوشحالی دوید و کنارم روی تخت نشست ولی با دیدن چهره ی اخموم روی تخت ولو شد.

آرمیس- خوب بگو چی شد حداقل.

نیم نگاهی به چهره های ناامیدشون انداختم و با خوشحالی بلند شدم و دستام رو محکم بهم کوبیدم.

-ماهرخ بهم کیلد ویلا رو میده.

آبدیس به سمتم حمله ور شد.

آبدیس-بیشعور ٬ فکر کردم قبول نکرده.

دوتاییشون به جونم افتادن و تا جایی که می تونستن قلقلکم دادن.

دیگه نقطه ضعفم رو می دونستن.

بلاخره جمع کردن وسایلم تموم شد.

بلند شدم و کش و قوسی به بدنم دادم.

آرمیس و آبدیس رفته بودن خونشون تا وسایلشون رو آماده کنن.

موهام رو باز کردم و روی شونه هام ریختم و آروم سرم رو تکون دادم.

چشمم به قاب عکس روی میز کنار تختم افتاد.

چمدونم رو برداشتم و به سختی روی تخت گذاشتمش.

روی تخت نشستم ٬ قاب عکس رو توی دستم گرفتم. چشم هام رو به زن و مرد توی عکس که لبخند می زدن دوختم. لبخند تخلی زدم قطره اشک مزاحمی که آروم از روی گونم سرمی خورد٬با پشت دستم پاک کردم.

دوباره همه چیز داشت جلوی چشمام جون می گرفت.

هیچ وقت اون روز نحس رو یادم نمیره.

یادمه همه ی اقوام ویلا جمع شده بودن صدای شادی و خنده کل ویلا رو پرکرده بود. پدربزرگ یه مهمونی بزرگ گرفته بود . خودم زیاد به یاد نداشتم چون کوچیک بودم فقط مهمونی رو یادم بود ولی ماهرخ می گفت٬ اون روز من خیلی بی قراری و گریه می کردم و به خواسته ی مادرم ماهرخ من رو میبره پارک تا شاید آروم بشم. اون موقع من فقط ۶سالم بود یه دختر بچه کوچیک که عزیز دل کل خانواده بزرگ پدربزرگ بود. یادم میاد با ماهرخ از بیرون اومدیم.

فکر کردم همه خوابیدن. ولی وقتی دیدم ماهرخ وحشت زده بهشون نگاه می کنه و زد زیر گریه ٬ منم شروع کردم به گریه کردن٬روی زمین نشستم و با دست ها کوچیکم مادرم رو تکون می دادم و ازش میخواستم بلند شه. با این که بچه بودم بازم این غم بزرگ اون روزا افسردم کرده بود هر روز گریه می کردم.

ماهرخ می گفت زنگ زده بود به پلیس و بعد از تحقیق معلوم شده بود علت مرگ همشون گاز گرفتگی بوده.

ولی عجیب این بود که ماهرخ می گفت هیچ بوی گازی توی ویلا نبوده.

خیلی سخت بود٬ وحشتناک و سخت . یه بچه ی ۶ساله بودم که هیچکس جز خدمتکار خونشون رو نداشت.یه دختر بچه تنها با یه غم بزرگ.

وقتی میخواستن ببرنم یتیم خونه٬ ماهرخ با استفاده از ثروتم یه جوری قانعشون کرده که خودش بزرگم کنه.

قاب عکس پدر و مادرم رو به سینم فشردم.

دستی روی صورتم که از اشک خیس بود کشیدم.

اشک هام که روی عکس عزیزام ریخته بود رو با آستینم پاک کردم و بوسیدمشون.

من پدر و مادری نداشتم. پدرو مادر من یه قاب عکس بود که همه جا همراهم بود.

دوباره قاب عکس رو بوسیدم و توی چمدون گذاشتمش و در چمدون رو بستم.

رفتم حموم و یه دوش سریع گرفتم.

از حموم بیرون اومدم و جلوی آینه نشستم.

و مشغول خشک کردن موهام با سشوار شدم.

با صدای آهنگ پلنگ صورتی ٬ لبخندی به لب هام آورد و گوشیم رو از جلوی آینه برداشتم.

عاشق اهنگ پلنگ صورتی بودم. با خنده تماس رو وصل کردم.

صدای آرمیس توی گوشی پیچید.

آرمیس-سلام خواهری ما آماده ایم کجایی؟

-سلام عزیزم دارم اماده میشم الان میام.

-باشه پس برو فعلا.

-فعلا.

لبخندی به این مهربونی خواهرانش زدم.

موهام رو بستم.

یه تونیک بلند که مثل مانتو بود با یه ساپورت پوشیدم. شالم رو روی سرم انداختم . پشت فرمون میخواستم بشینم و با مانتو سختم بود.

چمدونم رو توی دستم گرفتم و از پله ها پایین رفتم. ماهرخ داشت به یک سبد بزرگ از آشپزخونه بیرون می اومد و یک ساک کوچیک هم توی دست دیگش بود. به سمت پارکینگ رفتیم. سوار ماشین شدم در رو با ریموت باز کردم و از پارکینگ خارج شدیم.

یکم بعد جلوی خونه ی خاله مرجانه نگه داشتم.

خونشون چند کوچه بیشتر با ما فاصله نداشت.

یه تک زدم که آرمیس و آبدیس بیان پایین.

با دستم روی فرمون ضرب گرفته بود.

با صدای زنگ گوشیم به خودم اومدم وبه صفحه گوشی نگاه کردم.

آقای محمدی د بود. پسر دوست قدیمی بابا٬ از وقتی بابا مرده بود. اون کارهای شرکت رو می کرد.

جوابش رو دادم.یه گزارش از کارشون داد و قطع کرد.

آبدیس و آرمیس هم بیرون اومدندو چمدونشون رو تو صندوق گذاشتندو در عقب رو باز کردند و نشستند.

باسرعت بین ماشین ها می روندم و سبقت می گرفتم.

صدای اهنگ زیاد بود.

از آینه به عقب نگاه کردم و بلند زدم زیر خنده؛

آبدیس مسخره بازی در می آورد و برای بچه ای که تو ماشین بغلی بود شکلک در می آورد.

زبونش رو بیرون آورده بود و چشماش رو گشاد کرده بود.

از چیزی که توی ذهنم اومد بلند تر زدم زیر خنده؛

-آبدیس شبیه عقب افتاده هایی

و بلند تر خندیدم. آرمیس خنده کنان سرشو تند تند تکون داد.

آرمیس-اره اره راست میگه..

ماهرخ به شوخی های ما فقط لبخند می زد.

کل راه به مسخره بازی های ما سه نفر گذشت.

ماشین رو جلوی در ویلا نگه داشتم و خواستم پیاده بشم که ماهرخ اشاره کرد بشینم.

پیاده شد و به طرف در ویلا رفت. زنگ کنار در رو زد.

متعجب نگاهش می کردم.

آرمیس-ملورین مگه نگفته بودی کسی تو ویلا نیست.

-خودمم نمیدونم.

دوباره به روبه رو نگاه کردم.

یه پیرمرد در رو باز کرد. ماهرخ یه چیزایی بهش گفت و اومد سمت ماشین.

پیرمرد داشت در رو باز می کرد.

ماهرخ توی ماشین نشست.

با تعجب بهش نگاه کردم.

-ماهرخ اون کی بود؟

لبخند تلخی زد.

ماهرخ_مادرت عاشق این ویلا بود. دلم نیومد به حال خودش رهاش کنم.برای همین یکی از فامیل های دورم که زیاد اوضاع مالی خوبی نداشت و دنبال خونه بود گفتم می تونه توخونه سرایداری ویلا زندگی کنه به شرطی که حواسش به ویلا باشه و یه جورایی باغبون ویلا وسریدار باشه.

پیرمرد در رو باز کرده بود.

دیگه لازم ندونستم ماهرخ رو سوال پیچ کنم درواقع این کارش به نفع خودم بود.

ماشین رو به داخل هدایت کردم.

همه سکوت کرده بودیم.

اخرین باز که این ویلا رو دیدم۱۰سالم بود و حالا ۹سال از اون روز می گذشت.

ماشین رو نگهداشتم و پیاده شدیم.

به بوته های گل که تا جلوی در خونه می رفت نگاه کردم. بوته های زر سفیدی که مادرم عاشقشون بود.

بوته های سبز به سه تا پله ی سراسری می رسیدند و بعدش در ورودی که کرم قهوه ای بود.

به سمت چپم نگاه کردم.

چند درخت سیب٬ گلابی و گیلاس ...

سمت چپ هم پر از درخت بود که هیچ وقت اجازه ی ورود به اون قسمت رو پدربزرگ به کسی نمی داد.

آبدیس ذوق زده به سمت درختای میوه رفت.

آبدیس-وای خدا چقد خوشگله...نفس عمیقی کشید و رو به من کرد و ادامه داد-با تعریفای تو که گفتی اصلا اینجا نمیاین فکر کردم متروکه شده.

آرمیس کنار بوته گل نشست. یه گل کوچیک که هنوز غنچه بود رو کند و بو کرد.

یک قدم جلو رفتم.خاطراتم یکی یکی زنده می شدند.

راه پشت ویلا رو که از سمت راست ویلا باید از بین درخت ها رد می شدی رو گرفتم و رفتم جلو.

بدون هیچ حرفی جلو می رفتم.

با به یاد آوردن خاطراتم قطره های اشکم یکی یکی راه خودشون رو پیدا می کردند و از چشمم بیرون می چکیدند.

اصلا متوجه ی اطرافم نبودم و فقط جلو می رفتم.

پشت ویلا رسیدم.

اون استخر بزرگ و آبی هنوز هم خودنمایی می کرد.

یادمه روز مهمونی با سپهر(پسر عموم که۸سالش بود)دور حوض بازی می کردیم.

دور حوض می دویدیم و می خندیدم.

صدای خنده هامون توی سرم پیچید.

گوشام رو گرفتم.

لبه ی استخر نشستم و پاهامو توی استخر خالی آویزون کردم.

صدای فریاد مادرم توی سرم اکو شد.«ملورین بیا کنار اونجا خطرناکه»

پشت سرم رو نگاه کردم.

مادر نبود.

صدای خنده های آرمیس و آبدیس رو از پشت سرم شنیدم.

نباید میذاشتم من رو تو این حال ببینن.می خواستم بهشون خوش بگذره.

اشک هام رو سریع پاک کردم و بلند شدم و با دستم لباسم رو تکوندم.

آرمیس جلو اومد و با خوشحالی رو به من کرد.

آرمیس-ملورین٬ این عالیه این استخر رو باید پر آب کنیم.

لبخندی به ذوقش زدم.

_آره به ماهرخ میگم یه کاریش بکنه.

با دیدن آبدیس که به طرف در پشت ویلا که به ساحل می خورد نگاه می کرد بلند گفتم.

-هرکی دیر تر برسه زیر ماسه ها دفن میشه.

بهم نگاه کردیم و همزمان به سمت در دویدیم.

آبدیس از ما دوتا دیرتر رسید.

من و آرمیس بلند زدیم زیرخنده و دستامون رو به هم زدیم.

در رو باز کردم و به سمت دریا دویدم.

عاشق دریا بودم. انقد توی آب جلو رفتم که آب تا گلوم رسید.

خواستم سربه سرشون بذارم.

از قصد خودمو زدم به غرق شدن. به طرفم دویدن.

وقتی بهم رسیدن بلند زدم زیر خنده.

آرمیس مشتی به بازوم زد.

آرمیس-بیشعور خانم تو کِرم داری؟

بلند تر خندیدم . دوتاییشون شروع کردند به زدن من.

بعد از کلی آب بازی به سمت ساحل رفتیم.

به آرمیس نگاه کردم و با چشم به آبدیس اشاره کردم و چشمک موزیانه ای زدم.

آبدیس به این حرکت من یه قدم عقب رفت و شروع کرد به دویدن٬ دنبالش دویدیم و گرفتیمش انداختیمش رو ماسه ها و روش رو پر ماسه کردیم. آرمیس دوید تو ویلا و چند لحظه بعد با یه خط چشم مایع اومد.

یه سیبیل خوشگل براش کشیدیم و آبروهاشم کلفت و بهم پیوسته کردیم. جیغ جیغ می کرد.

آبدیس-دعا کنین نتونم از این زیر بیرون بیام٬می کشمتون.

چون تو آب بودیم آرایشش بهم ریخته بود و رژش پخش شده بود که خیلی بامزه شده بود.

با آرمیس بلند به چهرش خندیدیم.

کنارش نشستیم و باهاش سلفی گرفتیم.

در ورودی رو باز کردم .

همه جا تمیز بود. معلوم بود ماهرخ قبل راه افتادن به غلام(سرایدار)زنگ زده بود و اومدنمون رو خبر داده بود.

به اطراف نگاهی انداختم.

سمت چپ آشپزخونه ی بزرگی بود با تمام امکانت ولی همه چیز تقریبا قدیمی بود دکور آبی اسمونی آشپزخونه جلوه ی خاصی بهش داده بود.

روبه روم پله های پهنی بود که به طبقه ی بالا متصل می شد و روی پله هارو رو فرش زینتی قهوه ای رنگی از بالا تا پایین کشیده شده بود. نگاهم به کنار پله ها کشیده شد.

پیانو٬ پیانویی که پدرم جلوش می نشست و انگشت های مردونش ماهرنه روش به رقص در می اومدن.

ولی دیگه حالا نبود که آواز پیانوش کل ویلا رو پر کنه به سمت پیانو رفتم دستم رو روش کشیدم صدای نت های آهنگ لحظه ای توی فضا پیچید. اه بلندی کشیدم.

طبق معمول وقتی فکرم توی گذشتم چرخ می زد حواسم به آدمای اطرافم نبود.

راهم رو به سمت راست کج کردم.

یه سالن بزرگ و یکسره که چند دست مبل راحتی و سلطنتی توش چیده شده بود.

دیوارهارو تابلوهای قدیمی قیمتی زینت داده بود و چشم هرکسی رو به سمت خودش می کشوند.

وقتی به خودم اومدم که روی زمین نشسته بودم و بلند بلند گریه می کردم.

آرمیس و آبدیس ازم می خواستند آروم باشم. اما مگه دست خودم بود.

خوب که دلم خالی شد بلند شدم و ایستادم به چهره ی نگران تنها داشته های زندگیم نگاه کردم.

نباید انقد آزارشون می دادم.

دوتاشون رو بغلم کردم و با صدای گرفته ام گفتم:

-متاسفم که ناراحتتون کردم آبجیای مهربونم.

آبدیس ازم جدا شد و اشک روی گونم رو با دستش پاک کرد.

آرمیس-می دونم خیلی برات سخت بوده ملورین ولی باید باهاش کنار بیای این ماجرا مال خیلی وقت پیشه.

لبخند بی روحی زدم.

آبدیس-ورپریده این چه رسم مهمون نوازیه شوهر گیرت نمیادها.

بلند خندیدم و شکلکی براش در آوردم.

دستاشون رو گرفتم و به سمت پله ها کشوندم.

از پله ها بالا رفتیم. یه سالن با ۶ اتاق و یه در بزرگ تر نسبت به در اتاق ها که ته سالن بود نمایان شد.

-هر اتاقی روکه دوست دارین برین و به طرف اتاق سابق مادر و پدرم رفتم.

یادمه هر وقت که می اومدیم ویلا٬پدر و مادر می اومدن این اتاق.

نگاه گذارایی به اتاق کردم. دکور کرم رنگش واقعا آرامبخش بود یه میز آرایش سمت چپ قرار داشت که وسایل مادر هنوز روش به چشم می خورد.

یه تخت دونفره با روتختی قهوه ای سوخته ای پوشونده شده بود و کنارش میز کوچیکی بود که روش یه چراغ خواب بود.

به سمت پنجره رفتم و پرده رو کشیدم که ساحل دریا خودنمایی کرد. پنجره رو باز کردم و نفس عمیقی کشیدم.

لباس هام رو توی کمد دیواری چیدم و از اتاقم بیرون اومدم.

آبدیس تو اتاق روبه رویم بود و آرمیس هم اتاق کناریم.

گرسنم شده بود. روی نرده پله ها نشستم و سرخوردم پایین.

ماهرخ توی آشپزخونه بود. از پشت پیشخوان صداش زدم:

-ماهرخ گرسنمه

ماهرخ- یکم طول می کشه تا نهار آماده بشه.

-پس من میرم یه چرخی توی باغ بزنم.

-باشه فقط...

توی حرفش پریدم.

-چشم میدونم سمت قسمت ممنوع نمیرم.

به طرف درخروجی رفتم و بیرون رفتم.

از غلام یادم اومد.

به طرف خونه سرایداری رفتم داشت درخت هارو آب می داد.صداش زدم.

-اقا غلام یه لحظه بیا.

شلنگ آب رو روی زمین انداخت و به سمتم اومد.

غلام-بله خانوم؟

- شما تنها اینجا زندگی می کنین؟

لبخندی مهربونی زد و دستی به صورت چروکیدش کشید.

غلام-نه خانوم زنمم هست اسمش اشرفه. و روش رو به طرف خونه کرد و بلند صدا زد:

غلام-اشرف٬اشرف بیا بیرون.