رمان مرهم تنهایی به قلم nastaran hamzeh

تعداد صفحات : 614

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه رمان :

گلبرگ، زن مطلقه ای که با دخترش به تنهایی زندگی می کند. ماجرا از نقل مکان گلبرگ شروع می شود و تعویض مدرسه ی نوال. در پی این نقل مکان اتفاقاتی برای نوال میفتد که گلبرگ را وادار به پیگیری این اتفاقات می کند.

مقدمه

به اطراف می نگرم.

مبهوت و ناباور!

صدایی در هیاهو، پرخروش بانگ می زند:

اینجا زمین خداست؟

زمین آفریننده ی آفریده ها؟

گوش هایم در خواهش شنیدن گفته ای، ولوله به راه می اندازد.

نگاهم اما، ثابت است و مات!

گرگ ها هجوم می آورند.

گرگ های تنهایی و بی کسی!

گرگ های زشتی!

گرگ های بیم و خوف!

می لرزم! می لرزم و مرهم تمنا می کنم.

مرهم تنهایی!

آوایی از هفت آسمان، گوش هایم را به عشق آذین می دهد:

مالک کائنات مرهم است.

مرهم است و مرهم آور.

دستت را دراز کن بنده ی مالک!

دستانم را بلند می کنم و...

همینجاست که روزگار نگاهش به من می خورد.

همینجاست که زندگی گوشه چشمی نشان می دهد.

و این من هستم که فخر می فروشم به عالمیان از حس وجود خالقم!

پوزخندی به اندازه ی تمام پوزخندهای زندگی بر لبانم می نشیند.

و این است داستان من!

داستان زمین خوردن های من، و دست گرفتن های پروردگارم!

خسته از جا به جایی اسباب خانه، آن هم یک تنه و بدون کمک، کمر دردناکش را مالید. با پشت دست، عرق روی پیشانی اش را پاک کرد و نگاهی کلی به خانه انداخت. چیدن مبل های یکدست قهوه ای، به شکل دایره، یک جورهایی سخت ترین بخش کار بود که با نوال انجام دادند. بقیه ی کارها هم، اعم از مکت کاری و گذاشتن دکورها در جای مخصوص به خودش، کمی وقت گیر بود، اما چندان سخت نبود. دست به کمر زد و فکر کرد اگر کف خانه سرامیک بود زحمت پهن کردن موکت ها از دوشش برداشته می شد. حیف که پولش به اندازه ی اجاره ی یک خانه با کف سرامیک نبود. نفسی کشید و پشت گردنش را خاراند. اگر بهم ریختگی اتاق نوال را فاکتور می گرفت، تقریبا نیمی از اثاث جا به جا شده بود. نظری به ساعت روی دیوار افکند و به طرف آشپزخانه، راه کج کرد. تا آمدن نوال چیزی نمانده بود. دومین روز مدرسه اش بود و حسابی بهانه گیر شده بود به خاطر جدا شدن از دوستانش!

بسته ی ماکارانی را از توی کابینت درآورد و یادش آمد یخچال را هم هنوز به راه نینداخت.

هوفی کشید. باید حمام هم می رفت. با این اوضاع پیش آمده، یکی دو روز دیگر را هم باید سخت کار می کرد.

قابلمه را زیر شیر آب گرفت و شیر را باز کرد.

باید یک سری هم به مدرسه های اطراف می زد برای سرویس گرفتن. هر چند که در آژانس بانوان هم کار می کرد. اما خب، زندگی بود و خرج هایش!

صدای پیاپی اف اف، لبخند پرمحبتی روی لب هایش نشاند. عجول خانومش هم آمده بود.

با شنیدن صدای در، سرش را برگرداند. از دیدن چهره بشاش نوال، ابرو بالا انداخت و در حالی که صدایش ردی از خنده داشت، گفت:

-چی شده نوال خانم امروز اخمو نیست؟

نوال لبخند عریضی زد و همانطور که به طرف آشپزخانه می رفت گفت:

-حدس بزن چی شده؟

سیب زمینی های نگینی شده را به همراه گوشت چرخ کرده و فلفل دلمه ای، توی تابه ریخت.

-حتما یکی از معلما تشویقت کرده.

این را مادرش اشتباه حدس زده بود. کوله ی مشکی رنگش را روی اپن آشپزخانه گذاشت و همزمان، سری به نشانه منفی تکان داد.

-نوچ! یک چیز خیلی بهتر.

با خنده سر تکان داد.

-با یکی دوست شدی.

دختر بود و همین حدس گلبرگ می توانست هیجانش را سر شوق آورد. دستانش را بهم کوبید و آفرین بلند بالایی گفت.

-حالا این دوستت چجوریه که انقدر تو رو شاداب کرده؟

با دستان کوچکش، ناخنکی به سیب زمینی توی تابه زد و با هیجان به حرف آمد.

-اسمش هانی. البته اسم اصلیش نه ها، اسم فرعیش. اسم اصلیش مرضیه ست. خیلی خوبه مامان! حرف هاش خیلی جالبه. می گه هر آدمی باید علاوه بر اسم اصلیش یک اسم فرعی هم داشته باشه. خیلی هم جسوره. تقریبا نصف بچه ها ازش می ترسن و جرات ندارن رو حرفش حرف بزنن. وای مامان، نمی دونی چه دختریه.

گوش هایش تیز شد و چیزی مانند هشدار در سرش زنگ زد. اسم فرعی؟ جسور؟ نصف بچه ها از او می ترسیدند؟ آنوقت نوال به چنین دختری می گفت خوب؟ نکند او داشت زود قضاوت می کرد؟

به نوال نگاه کرد که چشم های قهوه ای رنگش، ستاره باران بود.

این دوست تازه از راه رسیده، کمی زیادی دخترش را مجذوب خود نکرده بود؟

محتویات درون تابه را با قاشق چوبی توی دستش هم زد.

-حالا چطوری باهاش آشنا شدی؟

نوال، دست به دکمه های مانتوی نیلی رنگش برد.

-زنگ تفریح اول پیش آبخوری نشسته بودم که دیدم هانی و چند تا از دوستاش به سمتم میان. اول فکر کردم می خوان بشینن فقط، ولی هانی انقدر مهربون که وقتی دید تنهام، اومد پیشم. بعدشم کلی باهام حرف زد و چیزهای بامزه تعریف کرد.

مانتویش را از تن خارج کرد.

-کل چهار زنگ رو با هم بودیم. خیلی خوش گذشت.

گلبرگ لبخند ملایمی زد. نباید با افکارش، دخترکش را هم حساس می کرد. بهترین کار این بود که بعد از سر و سامان دادن به اوضاع خانه، سری به مدرسه اش می زد. در حال آبکش کردن ماکارانی گفت:

-تا تو دست و صورتت رو بشوری و یکم وسایل اتاقت رو جمع و جور کنی ماکارانی هم آماده می شه.

نوال چینی به بینی اش انداخت.

-ام... باشه. ولی دست به کارتون ها نمی زنم. فقط کتاب هام رو جا به جا می کنم.

سالاد را هم روی سفره گذاشت و صدایش زد.

نوال با دیدن سفره ی پهن شده، کف آشپزخانه، غرغرکنان گفت:

-مامان! چرا تو آشپزخونه پهن کردی؟

به کارتون های روی هم چیده شده ی توی پذیرایی اشاره کرد.

-می خواستی تو اون آشوب بازار غذا بخوری؟

نوال لب های صورتی رنگش را کج کرد و بی قید گفت:

-خیلی خب! بیخی، همین جا می خورم.

سرش را بلند کرد و متعجب به دخترش نگاه کرد. چه گفته بود؟ بیخی؟ این دیگر چه نوعش بود.

سعی کرد آرامش خود را حفظ کند. خشونت بی مورد، فقط وضعیت را بهم می ریخت.

-تو چی گفتی نوال؟

به مادرش نگاه کرد. مگر چه گفته بود؟

-هیچی. گفتم بیخی، همین جا می خورم.

گلبرگ جدی شد.

-این اصطلاحات چیه که به کار می بری؟ بیخی یعنی چی؟ مگه لاتی که اینجوری حرف می زنی. دیگه نبینم با این ادبیات صحبت کنی ها!

نوال با تعجب کمی نگاه کرد و سپس گفت:

-ولی هانی و دوستاش اینجوری حرف می زنن.

لب هایش را جلو داد.

-مگه چه ایرادی داره؟

پس همه چیز زیر سر همان دوستان تازه بود. این دوست و دوستی حتما به پیگیری نیاز داشت. هنوز هیچی نشده، ادبیات حرف زدنش را تحت تاثیر قرار داده بودند.

نگران بود. نگران دختر چهارده ساله اش که ظاهر هر چیزی را به سادگی باور می کرد.

به چهره ی بغ کرده اش خیره شد.

-می دونی اشکالش کجاست؟ اینطور حرف زدنت در درجه ی اول به شخصیت خودت صدمه می زنه. فکر کن ببین یک خانم دکتر یا یک وزیر، می تونه از این طرز حرف زدن استفاده کنه؟ به نظرت دیگه کسی به اون اندازه که باید، بهش احترام می ذاره؟ مسلما نه! این رفتار خود آدماست که درجه ی احترام رو مشخص می کنه. تو اگر به این طرز حرف زدن ادامه بدی فقط باعث ضعف خودت می شی. من دوست دارم تو همیشه در نظر دیگران محترم باشی. و ازت می خوام که دیگه از اینجور کلمات و اصطلاحات استفاده نکنی.

دخترک، در فکر فرو رفته، چشم آرامی گفت و چنگالش را در بشقاب ماکارانی اش فرو برد.

***

ارسلان، کفش هایش را از پا کند و وارد خانه شد. پلاستیک های حاوی مواد غذایی را در دستانش جا به جا کرد و بلند صدا کرد.

-اردلان؟ اردلان؟

به طرف آشپزخانه راه کج کرد. وسایل توی دستش را روی میز چوبی آشپزخانه گذاشت.

-بله داداش؟

با صدای اردلان به طرفش برگشت. از دیدن گوشی توی دستش، چشم غره ای به او رفت.

-صدات کردم بیای وسایل رو از دستم بگیری. اون گوشی رو هم بنداز کنار. به جای اینکه سرت یکسره تو اون سگ مصب باشه یکم به درس و دانشگاهت برس! عزیز کجاست؟

اردلان گوشی را در جیبش فرو برد.

-پروین خانم اینا جلسه قرآن داشتن، رفت اونجا.

سری تکان داد.

-خیلی خب! آقا پرویز نیومد پولش رو بگیره؟

باید قضیه را با برادرش در میان می گذاشت، نه؟ دست به سینه شد و به دیوار ورودی آشپزخانه تکیه داد.

-نه! ولی...

کمی جا به جا شد و با دقت بیشتری، به صورت مرد روزهای سخت نگاه کرد.

-دم صبحی عمه اومده بود اینجا!

ارسلان، سیب ها را در سینک خالی کرد و همزمان شیر آب را باز کرد.

-خب؟

پا به پا شد. امان از اسم های ساده، اما سخت!

-نرگس هم باهاش بود.

ارسلان مکثی کرد و سپس با بی تفاوتی به شستن سیب ها ادامه داد.

-خوش اومدن!

-نمی خوای بدونی برای چی اینجا بودن؟

شانه بالا انداخت.

-لابد اومدن به عزیز سر بزنن!

-نه!

نگاه بالا آمده برادرش را که دید، ادامه داد:

-نرگس ماشین شوهرش رو داغون کرد. از قضا شوهرشم رو ماشینش خیلی حساسه. نرگسم پول کافی نداشت ببره مکانیکی. با عمه اومدن اینجا تا عزیز واسطه بشه تو ماشین رو درست کنی؛ اونم قسطی پولت رو بده.

پوزخند سیاه رنگی زد.

-اونوقت عزیز چی گفت؟

شیر آب را بست و رویش را برگرداند.

-چه سوالیه که من می پرسم. اگه به اون عزیزه که مطمئنا قبول کرده.

اردلان پیش رفت و آرام گفت:

-می خواستم بگم نه، ولی در حضور عزیز امکانش نبود. خودت بهم گفتی تا بزرگتر هست کوچیکتر حرف نمی زنه.

لبخندی زد و موهای خرمایی رنگش را بهم ریخت. برادرش داشت کم کم دستمزد تربیتش را پس می داد.

حالا مگر مهم بود که نرگس، ماشین شوهرش را پیش او تعمیر می کرد؟

اردلان خودش را از زیر دستانش بیرون کشید.

-نکن داداش! صدبار گفتم موهام رو بهم نریز. مگه بچم؟

دوباره موهایش را بهم ریخت و با لبخند خوش طعمی گفت:

-نکنه فکر کردی چون پشت لبات سبز شده بزرگ شدی؟

اردلان لبخند مرموزی زد و با شیطنت عقب عقب رفت.

-نه داداش! موهات داره سفید می شه. این باعث می شه بفهمم بزرگ شدم.

کج خند تردی زد و پدرسوخته ای حواله اش کرد.

-راستی داداش!

نگاهش کرد. این راستی های اردلان یعنی یک خبر تازه در چنته داشت.

-یک تازه وارد اومد. دیدی؟

روی صندلی آشپزخانه نشست.

-خبرت بیات شد. دیروز داشتم می رفتم سرکار شنیدم آقا کمال می گفت خونه اش رو اجاره داده.

-ولی آمارشون رو که نداری، داری؟ می دونی که فقط یک مادر و دختر تنهان؟

ابروانش به آنی، بهم پیوند خورد.

-زشته پسر! چه دلیلی داره زاغ سیاه ناموس مردم رو چوب بزنی. به ما چه ربطی داره که تنهان.

از جا برخاست و شستش را به گوشه ی لبش کشید.

-انقدر که دنبال آمار مردمی، اگر یک ذره دنبال درس و مشقت بودی الان باید موشک هوا می کردی.

اردلان دستانش را به نشانه تسلیم بالا برد.

-باشه داداش! من که چیزی نگفتم. فقط خواستم بدونی.

جوابی به حرفش نداد که اردلان برای پرت کردن حواسش گفت:

-عزیز قول فردا رو به نرگس داده. منتهی ماشین رو وحید میاره تعمیرگاه.

تنها به تکان دادن سر اکتفا کرد.

یک دست انسان ها بودند که نیاز به خط زدن نداشتند. خودشان طوری خودشان را خط می زدند که گویی از ازل نبودند.

***

شالش را روی سر مرتب کرد و سویچ را از روی جاکلیدی برداشت.

-نوال بدو دیرت می شه. من تو ماشین منتظرم.

از در خانه بیرون زد و کفش هایش را پا کرد. نگاهی به ساعت انداخت که هفت و سی و هشت دقیقه را نشان می داد. دیر شده بود و این نوال هم جدیدا نسبت به زمان بی خیال شده بود. به گام هایش سرعت بخشید و چند پله ی موجود را به تندی گذراند.

دوباره نوال را صدا کرد و دروازه را باز کرد.

همزمان قفل ماشین را زد و سوار شد.

دستکش های سفید رنگ را که برای پیشگیری از زبری دستانش استفاده می کرد، دست کرد و استارت زد.

نیم استارتی که خورد چشمانش را درشت کرد. دوباره استارت زد که همان نتیجه عایدش شد. دستکش ها را درآورد و از ماشین پیاده شد. عصبی فکر کرد"این دیگه چه مصیبتیه سر صبحی."

کاپوت ماشین را بالا زد و چشمی به اجزای موتور انداخت.

هیچ از مشکل ماشین سر درنمی آورد و همین هم عصبانی اش کرده بود.

دستی به پیشانی اش کشید و با دقت بیشتری نگاه کرد.

صدای تکی که از دروازه آمد متوجه اش کرد که نوال رسیده و حتما هم دیرش شده.

نظری به سوی نوال انداخت و متفکر، لب روی هم فشرد.

-چی شد مامان؟ من دیرم شده ها!

سری از روی استیصال تکان داد و پول کیفش را از توی داشبرد برداشت.

-تو با تاکسی برو! بخوای با من بری امکان داره دیرت بشه.

نوال سرش را بالا و پایین کرد و بعد از گرفتن پول و خداحافظی مختصر، به راه افتاد.

گلبرگ نفسی گرفت و بار دیگر به سراغ ماشین رفت.

در نهایت تلاشش نتیجه ای حاصل نشد و همین امر او را به شدت عصبی کرد.

پرحرص، لگدی به سپر ماشین زد و با خشم زمزمه کرد:

- از پراید قراضه بیشتر از این نمی شه انتظار داشت.

نگاه بیچاره واری به ساعت مچی اش انداخت و لعنتی ای نثار ماشین بدقلقش کرد.

گوشی را از جیبش درآورد تا از صد و هجده شماره ی یک مکانیکی نزدیک را بگیرد که دو بوق متوالی حواسش را پرت کرد.

با تعجب رویش را برگرداند. با دیدن مرد نشسته پشت ماشین، شالش را جلوتر کشید و اخم کرده، سر پایین انداخت.

همینش مانده بود سر صبحی مزاحمش شوند.

صدای باز و بسته شدن در اتومبیل، ابروانش را جمع تر کرد.

کاپوت را بست و خواست سوار ماشین شود که صدای مرد غریبه بلند شد:

-مشکلی پیش اومده خانم؟

گلبرگ، موقر "نه" آرامی گفت. مرد غریبه توضیح داد:

-اگر مشکلی برای ماشین پیش اومده بنده می تونم کمکتون کنم.

سپس برای اینکه خیال گلبرگ را آرام کند ادامه داد:

-مکانیک هستم. این محل من رو می شناسند.

گلبرگ، سرش را بالا برد و نظری به چهره ی مرد مقابلش انداخت.

نگاه دوخته شده ی مرد به پایه های ماشین، می توانست دلیلی برای اطمینان باشد، نه؟

لب هایش را با زبان خیس کرد.

-تا دیشب سالم بود. امروز صبح هر چی استارت زدم روشن نشد. ممنون می شم اگه یک نگاهی بهش بندازید.

ارسلان سر تکان داد و با گفتن بااجازه ای، کاپوت را بالا زد.

آستین های پیراهن خاکستری رنگش را بالا زد و با باریک بینی به جستجوی دلیل خرابی گشت.

گلبرگ به در ماشین تکیه داد و به او که با ریزبینی در حال کنکاش بود نگاه کرد.

در این یک ماه و اندی که اینجا زندگی می کرد تا به حال این مرد را ندیده بود. هر چند، چندان عجیب هم نبود این ندیدن! تقریبا فقط چند نفر از افراد ساکن در این محل را می شناخت.

ارسلان دست از نگاه کردن به اجزای موتور کشید و به طرف ماشین خود رفت. ابزارش را از توی صندوق عقب ماشین درآورد و دوباره به کارش مشغول شد.

در این میان، گلبرگ داشت فکر می کرد"کاش از خدا چیز دیگه ای می خواستم."

در تمام مدتی که ارسلان به کار مشغول بود، او به دستانش نگاه می کرد تا شاید بتواند برای دفعه ی بعد خودش از پس تعمیر این قراضه بر بیاید.

-چند وقت به چند وقت سرویسش می کنید؟

گلبرگ از فکر بیرون آمد و با حسابی سرانگشتی گفت:

-تقریبا هر دو ماه یکبار. آخه زیاد رو به راه نیست ماشینم. اصولا هر چند وقت یکبار یک بازی ای در میاره. حالا الان مشکلش جدیه؟ منظورم این که چقدر زمان می بره تا درست بشه؟

-یک ربعی طول می کشه. فقط این شمعش هم مشکل داره باید ببرین مکانیکی یک دستی بهش بکشه. مکانیکی من دو تا خیابون بالاتره، اگه خواستین فردا یک سر بزنید می گم بچه ها یک نگاهی بهش بندازن.

گلبرگ لبخندی زد و تشکر کرد. درونش اما، پر از حرص بود و آز!

از اینکه هر ماه باید یک تعمیر اساسی روی ماشینش انجام می داد کفری بود. بودجه ی کافی هم برای تعویضش نداشت و این از نظر او، خودش یک معضل به حساب می آمد.

....

آز:مترادف حرص

دانش آموزان را مقابل مدرسه پیاده کرد و ماشین را به راه انداخت.

هنوز چند کیلومتری دور نشده بود که آوای زنگ تلفن همراه اش، فضای ماشین را پر کرد.

همانطور که نگاهش به روبرو بود گوشی را از روی داشبرد برداشت.

چشمش که به صفحه ی گوشی خورد ابروانش بالا پرید.

این که شماره ی زهره بود. عجیب نبود؟

با حیرت، ماشین را در گوشه ای پارک کرد و تماس را برقرار کرد.

سکوت ایجاد شده، به تعجبش افزود. دو به شک زمزمه کرد:

-زهره؟

صدایی که از پشت خط با تردید سلام کرد، مطمئنش کرد که حدسش درست بود. پاسخ سلامش را به آرامی داد و منتظر شد بلکه ببیند علت این تماس غیر منتظره چیست.

-می دونم از تماسم تعجب کردی. خب! راستش بهت حق می دم. به هر حال منم جزء کسایی بودم که تو وضعیت نامناسب بهت پشت کردم و...

گلبرگ به میان کلامش پرید و سعی کرد خونسرد باشد.

-بهتره درباره ی چیزی که گذشته حرف نزنیم. می خوام بدونم دلیل زنگ زدنت بعد از این همه مدت چیه!

-حق با توئه! گذشته ها گذشته. برات خبر دارم گلبرگ! نمی دونم چرا دارم بهت می گم. تو بذار پای ادای دینی که به خاطر رفاقت تو بچگی هامون داشتیم. هر چی نباشه یک روزی هم بازی بودیم.

گلبرگ، نیشخند تلخی روی لب نشاند و دلش با افسوس زمزمه کرد"رفاقت بچگی را گرگ های سرنوشت بردند."

-می دونی که احمق نیستم دختردایی!

خنده ی آرام و طعنه آمیزی کرد.

-گذشت اون دوران که به اسم من بردین و به رسم خودتون خوردین.

لحن دستپاچه ی زهره، لبانش را کج کرد. چرخ زمانه که می گفتند همین بود.

-منظورت چیه از این حرفا! من فقط قصدم کمک بود. انقدر تو اتفاق چند سال پیش من رو مقصر ندون! خودت هم می دونی که تنها هدفم حفظ آبروی عمه بود.

حفظ آبرو؟ ای امان از دست این انسان های نادان! خودشان را که گم می کردند به هر واژه و اسمی چنگ می زدند تا تبرئه شوند.

تمسخرآمیز گفت:

-راست می گی! هر چی نباشه کم کمش ده پونزده سال با هم راه رفتیم. نامردی بود اگه برای حفظ آبروی مادرم قدم بر نمی داشتی.

-از این حرف های کنایه آمیز دست بردار گلبرگ! من زنگ نزدم که بحث گذشته رو پیش بکشم، زنگ زدم تا بهت خبر بدم بهروز داره میاد. از خواهرش شنیدم. مهتاب می گفت می خواد دنبال نوال بگرده.

دنبال نوال؟ دخترش را می گفت؟

یک وهله ای از زندگی بود که انسان را از هر چه آدمیزاد، بیزار می کرد.

و این نقطه از زمان، درست همان لحظه بود.

دست راستش را دور فرمان حلقه کرد و با قدرت فشرد.

پوزخند تیره ای زد.

-چه خبر جالبی! خوشحال شدم از شنیدن خبری که بهم دادی. فقط یک چیزی رو یادت رفت عزیزم!

مکث کرد و سپس محکم ادامه داد:

-یادت رفت یک گل دوست، بدتر از هزار سنگ دشمنه. دوستیت رو نخواستم زهره جان! ترجیح می دم خبرها بهم نرسه. تو هم نمی خواد دایه مهربان تر از مادر بشی. به اون مهتاب هم بگو لازم نیست برای اخطار به من، یکی دیگه رو واسطه کنه.

شالش را باز کرد و نفس هایش را عمیق تر بیرون فرستاد.

-امیدوارم دیگه شماره ات رو روی گوشیم نبینم.

تماس که قطع شد گوشی را روی صندلی شاگرد پرتاپ کرد.

دکمه ی اول مانتویش را باز کرد و با قدرت بیشتری عمل دم و بازدم انجام داد.

دستانش را دور فرمان حلقه کرد و سرش را به آن تکیه داد.

این بشر چه بود که گاهی همچون ماری هفت خط به هزاران رنگ درمی آمد و چندین زندگی را در لحظه بهم می ریخت.

خنده ی آرامی کرد. خنده ای که طعمش از خون بود و تلخی! خنده ای که گریه پیشش کم می آورد.

ذهنش به صدا درآمد و افکارش را به جنبش انداخت. می خواست به دنبال نوال بگردد؟ به دنبال دختر او؟ آن هم بعد از این همه سال؟

ای دنیا! گاهی نامردی ات اندازه نداشت. آدم هایت هم که از خودت نامردتر بودند. حرف از پیروزی که می شد عقب می کشیدند و صحبت از شکست که می شد همگی دست به دست هم می دادند و متحد می شدند برای زمین زدنت!

چه کسی باورش می شد زمین خدا همینجاست. همان خدایی که از دوستی و محبت می گفت. همان خدایی که مهربانی اش همتا نداشت. مگر اصلا قابل باور بود؟

سر بلند کرد و آه کشید. هیچ یک از این ها مهم نبود. مهم خدا بود و دست گرفتن هایش.

مگر چهارده سال پیش که تنها و بی کس آواره ی شهر غریب شده بود چه کسی پشتش بود؟

مگر همان خدا، سی و یک سال تمام محافظش نبود؟

پس غصه چرا؟

داشتن آفریدگاری به آن عظمت کافی بود، نبود؟

به همان خداوندی خدا قسم که کافی بود.

***

لبخند شیطنت آمیزی زد و به مقدار، آب درون لیوان نگاه کرد. حجم آب تا نصف لیوان می رسید و این از نظر اردلان، برای بیدار کردن برادرش، آن هم در صبح جمعه بست بود.

پاورچین پاورچین بالای سر ارسلان رفت و ریز خندید. کارش خبیثانه بود. اما به سرحال شدن بعدش می ارزید، نه؟

موهای پخش شده و درهم ریخته ی ارسلان با دهان نیمه بازش، تصویر خنده داری از او ساخته بود که تنها یک لیوان آب می طلبید برای کامل کردن سوژه خنده ی چند روزش! لب هایش را جمع کرد تا صدای خنده اش بلند نشود.

لیوان را بالا برد و با یک دو سه ی آرامی که در دل گفت سر و ته اش کرد.

خالی شدن آب همانا و فریاد عمیق و چهره ی مبهوت ارسلان همانا!

چشمان گرد شده و نگاه مبهوتش، نشان از شوکه شدنش می داد.

همان صورت بهت زده و گنگ، کافی بود تا اردلان، بند خنده اش را رها کند و از ته دل قهقهه بزند.

ارسلان که خنده های عمیق برادر بدجنسش را دید، در حالی که هنوز به خودش نیامده بود انگشت اشاره اش را به سویش گرفت.

-تو که اینکار رو نکردی، کردی؟

از این سوال، غش غش خندیدن های اردلان بلندتر شد و همین امر باعث شد تا مرد بیچاره درک کند قضیه از چه قرار بوده.

و چه کسی می گفت مردها، کودک درون ندارند؟

اصلا چه کسی می توانست ادعا کند مردها شیطنت نمی کنند؟

ارسلان فریاد پرحرصی کشید و از تخت فلزی اش پایین پرید.

فریادش به اندازه ای بود که اردلان را وادار کرد دو پای دیگر قرض کند و گزینه ی فرار را برگزیند. با قهقهه های شاد و بلند، راه پذیرایی را پیش گرفت و مبل ها را سنگر خود قرار داد.

-اگه مردی وایستا!

اردلان با شعف خندید.

-نامردم و نمی ایستم.

ارسلان تهدیدآمیز هشدار داد.

-بهتره خودت وایستی. من بگیرمت برات گرون تموم می شه.

-جون داداش راه نداره. یا خودت بگیر یا...

صدایش پر از خباثت شد.

-یا اگه توانش رو نداری و مفاصلت درد می گیره بی خیالم شو!

ارسلان سر تکان داد. برادر بی نوایش، با جمله ی آخرش، خودش کار خودش را ساخته بود. جری شده، در یک عمل غیرمنتظره و آنی به سمت مبل سنگر شده ی اردلان دوید و و با یک پرش بلند، خودش را به او رساند.

حالا او مانده بود و اردلانی که هاج و واج، گردنش شکار دست برادرش شده بود.

-حالا کی مفاصلش درد می گیره؟

فشاری به پشت گردنش وارد کرد و ادامه داد:

-با یک دوش آب سرد چطوری؟ گزینه ی شکستن گردنت هم راهکار خوبی به نظر می رسه.

اردلان آرام خندید و مظلومانه گفت:

-جون داداش فکر نمی کردم با این سن بتونی عین یوز پلنگ بدویی.

فشار دستان ارسلان که بیشتر شد، تند تند کلمه ردیف کرد.

-بابا عجب پرشی زدی. دمت گرم داداش! شرط می بندم تو مسابقات دو میدانی مقام اول میاری.

آرام تر گفت:

-چند می گیری بی خیالم بشی؟

پس گردنی که نثارش شد زبانش را چرخاند:

-بگم غلط کردم چی؟ راه نداره؟

-راه نداره.

اردلان لحظه ای سکوت کرد و سپس فریاد زد:

-عزیز! عزیز بیا نجاتم بده، پسرت زورش بهم چربیده داره ضعیف کشی می کنه.

ارسلان تندی جلوی دهانش را گرفت و لگدی به ساق پایش زد.

-کارت تمومه! باید یک نیم ساعتی زیر دوش آب سرد بمونی.

همانطور با پس گردنی به طرف حمام هدایتش می کرد که انیسه خاتون از اتاق خود بیرون آمد.

-باز چیکار کردی مادر؟

اردلان چهره اش را مظلوم کرد و با چشم و ابرو اشاره کرد که مادرش چیزی بگوید برای خلاصی از دست برادرش!

انیسه سری از روی تاسف تکان داد و سپس رو به پسر بزرگش کرد.

-این بچگی کرده مادر، تو ببخش! ببین چطور پشیمونه!

ارسلان نگاه چپی به برادرش انداخت و دستش را از پشت گردنش برداشت.

-برو که صدقه سر عزیز اینبارم بخشیدمت!

اردلان لبخند روشنی زد و دستی به گردن خود کشید.

-خیلی مردی!

درحالی که از او دور می شد و به طرف مادرش می رفت ادامه داد:

-هر چی سنت می گذره عاقل تر می شی!

ارسلان با غیظ مشتش را نشان داد.

-ببین عزیز! پسرت برام شاخ و شونه می کشه. نبودی ببینی عزیز. با این سنش همچین از روی مبل پرید تا پنج دقیقه تو شوک بودم.

انیسه به پس کله اش زد که لب های ارسلان به خنده ی نرمی باز شد.

-چرا می زنی عزیز؟

-انقدر به پسرم نگو پیر! سی و شیش سال که سنی نیست. تازه اول جوونیشه!

اردلان مرموزانه خندید.

-آره. اول جوونیش، اونم از نوع پیر پسرانه اش!

چشم غره ی مادرش باعث شد عقب نشینی کند. راهش را به طرف آشپزخانه کج کرد و گفت:

-باشه بابا! دیگه نمی گم. من برم صبحانه بخورم تا روده بزرگ و کوچیک با هم درگیر نشدن.

انیسه لبخند شیرینی به ارسلان زد.

-عاقبت به خیر بشی پسرم!

ارسلان جواب لبخندش را داد و سرش را پسرانه ب*و*سید.

-نوکر انیسه خاتون هم هستم.

***

کلید را در قفل دروازه چرخاند که با صدای زری خانم، همسایه روبرویی، به عقب برگشت. زری خانم بعد از احوالپرسی معمول، صدایش را آرام کرد و گفت:

-راستش خانم سرمدی، صبحی داشتم دم در رو آب و جارو می کردم که یک خانمی اومد به طرفم، از شما پرسید.

گلبرگ با تردید گفت:

-از من؟ حالا چی پرسید؟

زری خانم چادر گلدارش را کمی جلوتر کشید.

-به نظرم قصدش امر خیر بود. آخه از اینکه چند مدت اومدی اینجا و چطور آدمی هستی و از اینجور چیزها پرسید. از بچه اتم پرسید.

لبخندی زد و با گشاده رویی گفت:

-منم تا تونستم از شما و خوبی هاتون تعریف کردم.

گلبرگ لبخندش را بیخودی کش داد. یک زن؟ امر خیر؟ از نوال هم پرسیده بود؟

-مشخصات ظاهری اون خانم رو یادتونه؟

-آره مادر! به از شما نباشه یک خانم خوش بر و رو بود با موهای رنگ کرده. همین هم سن و سال شما...

درنگی کرد و ادامه داد:

-حالا کمتر بیشترش رو نمی دونم. یک خال هم روی چونه اش داشت.

یکه خورده لبخندش محو شد و رنگش پرید. این مشخصات! خدایا خودت به خیر کن!

-چیزی شده گلبرگ جان؟ حالت خوبه دخترم؟

لبخند مصلحتی ای زد و سرش را تکان داد.

-چیزی نشده. ممنون بابت خبرتون! لطفتون رو فراموش نمی کنم.

-ان شاالله خوشبخت بشی دخترم! کاری بود خبرم کن حتما!

گلبرگ بار دیگر تشکر کرد و وارد خانه شد.

وارد خانه شد و با احساس بدی که در دلش جوانه زده بود، کنار در، روی زمین نشست.

حالا چه می شد؟ چه در انتظار او و دخترش بود؟ چطور به این زودی توانسته بودند از محل زندگی اش با خبر شوند؟ چطور به همین راحتی توانسته بودند تا جلوی در خانه اش بیایند؟

این قضیه چه حکمتی داشت؟

خدا با او بود. مگر نه؟

-چرا اینجا نشستی مامان؟

با شنیدن صدای نوال، به طرفش برگشت. اگر دخترش می فهمید که پدرش برگشته، چه عکس العملی نشان می داد؟

صدای دوباره ی نوال او را به خود آورد. از جا برخاست و لبخند زد. مطمئنا دخترش او را انتخاب می کرد تا پدری را که چهارده سال هیچ اثری از او نبود.

-هیچی نیست عزیزم! برنج رو گرم کردی؟

نوال سرش را خاراند و کمی شرمنده، لب فشرد.

-یادم رفت گرم کنم. آخه... آخه نه که درس می خوندم، حواسم پرت شد.

-عیب نداره! خودم الان گرم می کنم. فردا امتحان داری؟

باید چه جوابی به مادرش می داد؟ خودش را تکان داد و به ناچار لب زد:

-آره! امتحان علوم دارم.

مکثی کرد و سپس گفت:

-مامان می شه بیست هزار تومن بهم بدی؟ فردا باید ببرم مدرسه!

گلبرگ آنقدر ذهنش آشفته بود که بدون پرسیدن دلیل پول خواستن نوال، خواسته اش را پذیرفت.

-صبح داری می ری یادم بنداز بهت بدم. فردا هم با تاکسی برو! من جایی کار دارم نمی تونم برسونمت.

با خیالی ناراحت، مقداری خورشت قیمه روی برنجش ریخت و با بی میلی شروع به خوردن کرد.

فکر و خیال، لحظه ای راحتش نمی گذاشت. ثانیه ای به خود امیدواری می داد که چیزی نمی شود و ثانیه ای دیگر، دلش شور فردا را می زد.

سر بلند کرد که نوال را درحال بازی کردن با غذایش دید. اخم هایش جمع شد. چرا دخترکش امشب یک طوری بود؟

-چرا با غذات بازی می کنی؟ حالت خوبه؟

نگاه نوال دو دو زد. چرا حس می کرد برای دخترش اتفاقی افتاده و او خبر ندارد.

-اشتها ندارم. آخه قبل از اینکه تو بیای کلی میوه خوردم.

دخترش که دروغ نمی گفت، می گفت؟ چرا چشم های قهوه ای رنگش صاف نبود؟

شاید او حساس شده بود. ولی آخر...

-دستت درد نکنه مامان! سیرم، دیگه نمی خورم.

پاسخ تشکرش را داد و بعد از رفتنش، کلافه، دست روی صورتش گذاشت. همه چیز در ذهنش بهم ریخته بود و همین امر، دلیلی بود تا او هم دست از غذا بکشد و بدون خوردن چیزی، سفره را جمع کند.

خواب آلود، پهلو به پهلو شد و آب دهانش را قورت داد تا کمی از تشنگی اش رفع شود. اما شدت تشنگی به اندازه ای بود که ناچارا برخاست و به سمت آشپزخانه رفت.

بعد از نوشیدن آب، خواست به رخت خوابش برگردد که با شنیدن صدا، از اتاق نوال، به ساعت نگاه کرد.

عقربه های ساعت، دو و نیم را نشان می داد و همین برایش عجیب بود. کنجکاو، به طرف اتاق دخترش، راه کج کرد. صدا، در حد یک نوای ضعیف بود که فقط چند ثانیه بود و سپس سکوت برقرار می شد.

متعجب و کاوش کننده، در اتاق را باز کرد.

تصویر پیش رویش، ناباورانه تر از هر چیزی بود که در ذهن می گنجید.

تپش های قلبش، بی امان بالا رفت و بالا!

زمین چرخید. زمان چرخید. آسمان ناله سر داد.

آی بیایید! بیایید که یک مادر هم اکنون، در سرایش گریه سر داد.

طوفان ناباوری به سویش حمله ور شد و او...

آری همان او، میان بهتی سهمگین لب زد "خدا کاب*و*س باشد"

تکرار زمزمه ی آرامش، در جهان منعکس شد. منعکس شد و شاید این ثانیه ها خواب بود. فقط شاید!

دستش را به در گرفت تا مانع از افتادنش شود.

صدای برخورد دستش با در، نوال را به خود آورد. با ترس به طرف در برگشت. به طرف در برگشت و با دیدن چهره ی مبهوت مادرش، چشمانش وحشت زده، درشت شد.

دلش پر تپش زمزمه کرد"زمان! به عقب برگرد که ثانیه های پیش رو عجیب ترسانکند."

آوای کثیفی که از لب تاب بلند شد، گلبرگ را به حقیقت رساند. حقیقتی، سیاه و زشت که درد پوچی تربیت چهارده ساله اش را به رخ می کشاند.

نوال، بیچاره وار به گریه افتاد و حتی ذهنش کار نمی کرد تا لب تاب را خاموش کند.

چه توضیحی باید می داد؟ اصلا مگر این معصیت، قابل توضیح بود؟

گلبرگ، پاهای ناتوانش را حرکت داد و به طرف میز رفت. دندان فشرد و جوان مرگ شد تا آن دستگاه کذایی را خاموش کرد.

مسکوت، سیدی را از درون لب تاب خارج کرد و با دستانی که به شدت می لرزید، در حالی که به چشمان دخترش نگاه می کرد، سیدی را شکاند. و به چند تکه تبدیل کرد.

دخترک دستانش را مقابل صورتش گرفت و از ته دل زار زد.

حالا مادرش چه فکری می کرد؟ برای این خبطی که کرده بود چه داشت که بگوید؟

گلبرگ، دستش را گرفت و او را از روی صندلی چرخانش بلند کرد.

با یک آرامش ترسناک گفت:

-توضیح بده!

پژواک گریه های دردآلود دختر، اتاق را فراگرفته بود. و در بی صدایی تیره رنگی، تنها پرصدا اشک می ریخت.

صدای خش گرفته اش، آرام تر شد. آرام تر و هراس آور تر!

-قانعم کن! قانعم کن که چرا تا ساعت دو شب بیدار موندی و...

قلبش، جرعه جرعه زهر محنت نوشید.

-بیدار موندی و به جای اینکه تو تختت خوابیده باشی، داشتی یک چنین چیزی رو نگاه می کردی؟ فقط یک کلمه بگو چرا؟

دخترک خواست التماس کند که دست مادرش به علامت سکوت بالا آمد.

-فقط توضیح! فقط توضیح نوال!

محکم و بی انعطاف ادامه داد:

-تا خود صبح هم که اشک بریزی فرقی به حالت نداره. باید حرف بزنی.

صدایش ناخودآگاه بالا رفت.

-باید بگی...

سیدی تکه شده ی میان دستانش را بالا برد و تکان داد.

-این سیدی مزخرف رو کی بهت داده؟

با همان دستانی که سیدی منفور در آن بود، دو بار متوالی، روی سینه ی نوال کوباند.

-این و از کجا خریدی؟ این چیزا رو کی بهت گفته، هان؟

نوال، در حالی که هق هق می کرد گفت:

-مامان به خدا...

گلبرگ با پشت دست، چند ضربه ی نسبتا آرام روی دهانی زد که امشب، چشم هایش بی پرده ترین مسائل را دیده بود. از کجا معلوم که تنها امشب، چشمانش مهمان آن تصاویر آلوده بوده باشد؟

-قسم نخور! فقط بگو چرا؟ چی باعث شده فکر کنی این فیلم لعنتی به دردت می خوره؟

چیزی نمانده بود به جنون برسد. این همه سال زحمت و سختی اش با صحنه ای که دید، دود شده بود و به هوا رفت.