رمان هیاهوی تنهایی به قلم مینا نصیری

تعداد صفحات : 344

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه رمان :

گاهی در جغرافیای زندگیمان آدم‌هایی راه پیدا می‌کنند که تا آن لحظه نه آنها را دیده‌ای و نه می‌شناسی.

لازم نیست در کنارش وقتی را سپری کرده باشی؛ بر حسب تصادف سایه‌هایتان در یک راستا کش آمده‌اند و قد کشیده‌اند...

و زندگی پر است از سایه‌های هم قدی که حتی به اندازه‌ی نوشیدن یک فنجان چای اوقات سپری نکرده‌اند و یک بار هم همدیگر را ملاقات نکرده‌اند...

:: این رمان زیبا رو از دست ندین ::

نگاهی دور تا دور تا دور سالن چرخاند و دسته کلید را روی کنسول گوشه‌ی سالن انداخت. نگاهش روی قاب عکس میخکوب شد.

- عکس پدر و مادرت ...

صدای اکو شده در سرش، روحش را خراش داد و گره‌ ابروهایش را محکم‌ترکرد. دستش را نرم روی قاب عکس کشید.

گاهی اوقات یادآوری اتفاقات همچون نیشتر آنچنان زخم می‌زنند که راه علاجی نیست جز تاب آوردن و در خود پیچیدن. یاد و خاطره ی عزیزانی که باید عمر باقی مانده ات را در حسرت نداشتنشان سپری کنی.

خاطرات را میان قاب چوبی قدیمی جای گذاشت و نفسش را رها کرد. دستی به صورتش کشید و قدم‌های خسته‌اش را به سمت مبل کشاند. روی مبل دراز کشید و تنش را به نرمی مبل‌های مخملی میان سالن سپرد و پلک‌هایش را روی هم گذاشت.

هجوم خاطرات سریع‌تر از آن بود که فکرش را می‌کرد. در دلش لعنتی‌ای نثار خود کرد که ناخواسته راهش را به این سمت کشانده بود.

- آشور، رسیدی مامان؟ اصرار من بهت برای اومدن کارساز نبود. شب منتظرت هستیم.

سرش را بالا آورد و نگاهش به سمت تلفن گوشه‌ی سالن کشیده شد. صدای ساره که در خانه پیچید، نفسش را کلافه بیرون داد و این بار به حماقتش برای برگشتن به این خانه بیشتر ازقبل ایمان آورد. ای کاش حداقل امروز را به اینجا نیامده بود.

گوشی‌ را از جیب شلوارش بیرون کشید و روی میز گذاشت. مچ دستش را روی پیشانی‌اش گذاشت و پلک‌های خسته‌اش را روی هم نهاد.

روزهایش پر از آشوب بود و شب‌هایش پر از کاب*و*س. خستگی چنان غالب شده بود که سرش به کوسن نرسیده دست خواب چنگی به افکارش زد و پلک‌هایش را سنگین و سنگین‌تر کرد.

با صدای گوشی از خواب پرید و در جایش نشست. دستی به گردنش کشید و گوشی را از روی میز برداشت.

- سلام.

- سلام، آقای فراری. قرار نبود اومدی به من خبر بدی؟

- فراموش کردم. بعد هم خوابم برد.

- حالا طوری نیست، امیدوارم سوغاتی‌های سفارشی من رو یادت نرفته باشه.

- من برای اون تحفه چیزی نیاوردم.

آشور کش‌دار لیلا را نادیده گرفت و دندان هایش را روی فشرد.

- می‌بینمت.

- آشور...

بی توجه تماس را قطع کرد و گوشی را با ضرب روی میز انداخت. تکیه اش را به پشتی مبل داد و دستی به صورتش کشید. از جایش برخاست و به سمت اتاق رفت. باید آماده می‌شد.

**

- خوش اومدی مامان، دلم برات تنگ شده بود.

- من هم.

ساره را محکم در آغوشش فشرد. از روی شانه‌ی ساره نگاهش در نگاه نگران کوروش نشست. مرد محکم و صبور روزهای سختش.

از ساره جدا شد و با قدم‌هایی محکم به سمت کوروش رفت. دستش که در دست کوروش نشست سلامی داد و در چشمانش خیره شد.

- خوش آمدی، زودتر از اینها منتظرت بودم.

- کمی کارم عقب افتاد.

نگاه نگران کوروش حکایت از روزهای نا‌آرامش داشت. زبان نگاه کوروش را از بر بود.

- بفرمایید چای.

سرش به سمت صدای ساره برگشت. لبخندی روی لبش نشست. این زن هیچ چیز را از مادرانه‌هایش دریغ نکرده بود. به سمتش رفت و سینی نقره‌ای را از دستش گرفت و روی میز گذاشت.

- مامان فخری دل تو دلش نیست. لیلا مجبورش کرده منتظر بمونه وگرنه الان اینجا بود.

- دلم براشون تنگ شده. اگر خبرم کرده بودید می‌رفتم دنبالشون.

- چیزی به اومدشون نمونده، میرم زنگ بزنم ببینم راه افتادن یا نه؟

سری به تأیید تکان داد و زیر نگاه خیره‌ی کوروش فنجان چای را از روی میز برداشت و جرعه‌ای از آن را نوشید.

- حرف دارم.

نگاهش را تا نگاه کوروش بالا آورد و سری تکان داد.

- چشم، ولی الان و این موقع؟

کوروش کمی به سمت جلو خم شد و نگاه م*س*تقیمی به او انداخت.

- آشور، تو انگار متوجه اوضاع نیستی؟ حرفهای آخرت بد جور بودار بود.

- تا کارم رو انجام ندم آروم نمیشم.

کوروش نفسش را کلافه بیرون داد و از جایش برخاست.

- تو اتاقم منتظرت هستم.

از کنارش که گذشت، آشور پای چپش را روی پای راستش انداخت و جرعه‌ای دیگر از چای را نوشید. "این قصه سر دراز دارد"

- نهایتاً ده دقیقه دیگه اینجا هستن. با لیلا حرفت شده؟ خط و نشون می‌کشید.

صدای ساره توجهش را جلب کرد. با یادآوری عصبانیت لیلا لبخندی زد و کمی به سمت جلو مایل شد و فنجان را روی میز گذاشت.

- چیز مهمی نیست، حل می‌شه.

- من که از کار شما دو نفر سر در نیاوردم.

- راستی مامان...

نگاه ساره بالا آمد و منتظر نگاهش کرد. آشور دو کیف دستی کنار در نشانش داد.

- یه چیز کوچولو برای تو و بابا، یکیش هم برای مامان فخری و لیلا، در ضمن ممنون بابت خونه و پرداخت قبوض، اگر نبودید قطعاً خونه بی آب و برق می‌موند.

- کاری نکردم عزیزم.

قدردان، ساره را نگریست و از جایش برخاست.

- من برم اتاق بابا. شما فعلاً با من کاری نداری؟

- نه عزیزم.

سری تکان داد و قدم‌هایش را به سمت اتاق کوروش کشاند. بازار نصیحت‌های چند ساله گرم بود و این بار قطعاً شلوغ تر.

از راهرو گذشت و به سمت اتاق کار کوروش رفت. ضربه‌ای به در زد و با طمأنینه دستگیره‌ی در را پایین کشید و وارد شد.

اتاق نسبتاً بزرگ بود و محل قایم شدن‌های وقت و بی‌وقتش. نگاهش روی تک تک وسایل اتاق چرخید و خاطرات ریز و درشت مقابل چشمانش جان گرفت.

- من فقط منتظرم یک بار دیگه دور و بر اون استخر بچرخی، یادت رفته اون دفعه چی شد؟

از پشت مبل چرمی سرکی کشید و آرام بیرون آمد.

- ببخشید مامان، دیگه تکرار نمیشه.

خیالش را پس زد و پسرک را همانجا پشت مبل رها کرد.

- چی شده بابا!

سر کوروش به سمتش چرخید و تماشایش کرد. یادگار رفیقش بود و حالا جزء بزرگی از زندگی خودش و ساره. کتاب را در کتابخانه جای داد و به مبل اشاره کرد.

- بشین، سر پا خسته می‌شی.

به سمت مبل چرمی روبروی میزکار رفت و روی آن جای گرفت.

- می‌شنوم بابا.

کوروش از کتابخانه فاصله گرفت و به سمت میز رفت. دو دستش را اهرم کرد و کف دست‌هایش را روی میز گذاشت.

- تو تماس آخری که باهات داشتم توضیح دادم که حواسم بهت هست؛ پس میرم سر اصل مطلب.

نگاه سرد و خیره‌ی آشور التهاب و نگرانی‌های کوروش را دو چندان کرد. جنس نگاه یخ‌زده و ساکتش را خوب می شناخت و این روزها اوج لجاجت و کج خلقی اش بود.

- با تمام سرکشی‌ها و دیوانه بازی‌هایی که تا به حال داشتی پشتت بودم، اما این بار اجازه نمیدم خودت رو بدبخت کنی.

- اگر منظورتون اون پسره‌ی یک لاقباست که من بخاطر گوش مالی دادنش یک شب افتادم بازداشتگاه، یا به خاطر اون مردک دیوانه که سر پرونده‌ی زنش اومد دفتر شما رو به هم ریخت و از بد قضیه باز امر خطیر توجیه کردن ایشون نصیب بنده شد هست، باید بگم اینها موضوعات چندان بغرنجی نیستند.

- همون موقع هم گفتم، تو لات و بی سر و پا نیستی.

پایش را روی پا انداخت و خیره به کوروش نگاه کرد و منتظر ماند.

- آشور به روح ...

بر افروخته از جا پرید و گره‌ی دست‌هایش را محکم کرد.

- قسمم ندید، گفتم بهتون تا ته ماجرا میرم.

- نگفتم نرو، اما گمان کردی می ذارم تند بری جلو؟

- احتیاج به اجازه ندارم.

نگاه باریک شده‌ی کوروش، سرش را پایین انداخت.

- من رو تو معذورات اخلاقی قرار ندید بابا.

- آشور، این قصه باید یک جایی تموم بشه، من رو از معادلات بیرون نذار.

- بیرون نذاشتم ، اما اگر قرار بود شما حل کنید، همون موقع حل می کردید.

سکوت کوروش، سرش را بالا آورد.

- من منظور بدی نداشتم، می دونم که چقدر تلاش کردید اما...

دست کوروش به علامت سکوت بالا آمد و کلامش را برید؛ زیاده روی کرده بود.

- سالهاست که این ماجرا مثل خوره روح من رو خورده، نبودن‌های شاهرخ و می‌گل خون به دلم کرده، یک نبودن دیگه نمی‌خوام.

گره‌ی مشتش محکم تر شد و ابروهایش در هم فرو رفتند، اما ساکت ماند.

- نمی‌خوام م*س*تقیماً درگیر بشی.

- بابا، حرفاتون رو می فهمم، امیدوام شما هم متوجه‌ی حرف‌های من بشید.

کوروش دستی به صورتش کشید و کلافه نفسش را بیرون داد.

- این طوریه؟

- گفتم بهتون، همین الان هم دیر شده، باید زودتر از اینها اقدام می‌کردم؛ اما خب، امان از سن و سال...

اشاره‌ی ظریف آشو، پلک‌هایش را پراند.

- آشور، امیدوارم که افکار مسخره‌ای که تو سر من می‌چرخه صحت نداشته باشه.

آشور لبخند مرموزی زد و به سمت در رفت.

- گهی زین به پشت و گهی پشت به زین.

- آشور...

آشور کش‌دار کوروش، یک دست آشور را به علامت تسلیم بالا برد و با حفظ همان لبخند مرموز در را گشود و از اتاق بیرون رفت.

**

- ساره، پس این بچه کو مادر؟

خنده‌ی بلند لیلا لبخند ساره را کش داد و ضربه‌ای به کتف لیلا زد.

- زیادی خوشحالی لیلا خانم.

سر هر سه نفر که به سمتش چرخید. پا تند کرد و به سمت فخری رفت.

- سلام مامان فخری.

سر فخری بالا آمد و با دیدن قامت رعنای آشور، اشک در چشمانش خانه کرد. از جایش برخاست و به سمتش رفت.

- قربون قد و بالات برم مادر، کجا بودی تو؟

پر روسری فخری را به بینی‌اش چسباند و عمیق نفس کشید؛ خود بهشت بود. پلک‌هایش را روی هم فشرد و خود را به دمی عمیق‌تر مهمان کرد.

- آشور، مادر، این بار ندیدنت طولانی‌تر بود؛ دلم بی‌قرارتر.

انیس دلش را سخت در آغوش کشید و سر پیرزن را به سینه‌اش چسباند. چهره‌ی خندان لیلا را که دید پلک بر هم نهاد و لذت بودنشان را به جانش هدیه کرد.

- کارم کمی طولانی شد.

- سلام عرض کردم آقای مهندس، باز این مادر من رو دیدی و همه رو از یاد بردی؟

فخری را از خود جدا کرد و به سمت لیلا رفت. رفیق بود و یار، کم آتش نسوزانده بودند و کم لیلا با بی‌خیالی گردن نگرفته بود تا آشور از شر تنبیه خلاص شود. در یک قدمی‌اش ایستاد.

- احوال خانم دکتر؟

- کم مسخره کن بچه جان...

قدمی به سمت لیلا رفت و میان حرف زدن‌هایش او را در آغوش کشید.

- خوشحالم که می‌بینمت.

لیلا شوک زده دست‌هایش را بالا آورد و دور شانه‌های آشور پیچید.

- دیگه نرو، سخت میشه ندیدنت.

دست‌هایش را آزاد کرد و از لیلا فاصله گرفت.

- موندگارم.

- خیلی خوبه، خوشحالم بابت بودنت. حالا بگو ببینم، سوغاتی‌های من رو آوردی؟

بی‌تفاوت روی مبل کناری، ‌فخری جای گرفت و پرتقالی را از رو میز برداشت و درون بشقاب گذاشت.

- زنگ زدی توضیح دادم بهت، بازم تکرار کنم؟

رو به لیلا شمرده شمرده ادا کرد.

- برای تحفه‌ی شما چیزی نیاوردم.

خنده‌ی ساره و فخری که بلند شد، یک تای ابروی لیلا بالا رفت و با دست راستش موهایش را پشت گوشش فرستاد.

- روزی رو می‌بینم که همین تحفه...

نگاه تیز آشور که در نگاه لیلا نشست، هر دو ابروی لیلا بالا رفت و لبخندی شیطنت بار نثارش کرد.

- صلوات بفرستید مادر. لیلا این بچه خسته ست، امون بده مادر. حالا چهار تکه لباس این همه یادآوری داره؟

لیلا پایش را روی پا انداخت و دستش را لبه‌ی مبل راحتی گذاشت و با همان لبخند شیطنت‌بار نگاهش را م*س*تقیم به آشور پرتقال به دست داد.

- شب دراز است و قلندر بیدار.

- قلندر کیه؟ سلام مامان فخری.

با ورود کوروش، جنگ چشمی لیلا و آشور خاتمه یافت و آشور در سکوت اما متفکر مشغول پوست کندن پرتقال شد.

*

- دستت درد نکنه مادر، همه چیز عالی، مثل همیشه.

- نوش جانتون.

فخری صندلی را عقب کشید و از پشت میز بلند شد. آشور هم تشکری کرد و به دنبالش بلند شد، با گرفتن دستش کمک کرد تا راحت‌تر بتواند جابجا شود.

- آشور، دیگه رفتن در کار نیست؟

-نه

- الحمدلله، من آفتاب لب بومم. معلوم نیست فردا صبح چشم باز کنم یا نه!

گوشش به حرف‌های فخری بود و پرنده‌ی خیالش میان درختان توت و آلبالوی حیاط خانه‌ی مامان فخری، شاخه به شاخه می‌پرید. ساره گفته بود اولین بار همانجا قدم از قدم برداشتی و اولین بار همانجا زانوهایت خراشیده شد. نگاه نگران فخری را همیشه حس کرده بود. از وقتی یادش می‌آمد آخر هفته‌ها را مهمان خانه‌ی دنج مامان فخری اش بود و مشغول سرگرمی‌هایش با لیلا. سنش که به قول مامان فخری جوجه خروسی شد، رفتارش کمی سنگین تر شد، اما همچنان خانه همان به قول لیلا ، محل پوشاندن خرابکاری‌ها و اسرار ریز و درشتشان بود.

کنکور و بند و بساطش که شروع شد همانجا اتراق کرد و زیر بار مشقت دادن‌های لیلا و درس دادن‌های عجیبش درس خواند.

دست، خیالش را کشید و به حال بازگرداندش.

"خدا نکنه " ای زیر لب گفت و دستش را میان موهایش برد.

- بیشتر اینجا باش، اینجوری از شر اون خونه مجردیت هم ...

آشور لبخندش را پشت لب‌هایش خفه کرد و سرش را پایین انداخت.

- گوش میدی به من؟

سرش را بالا آورد.

- از قدیم گفتن هر چیز که خار آید یک روز به کار آید.

دست فخری بالا آمد و بر کتف آشور فرود آمد. آشور با خنده دستان چروکیده‌ی فخری را در دست گرفت و ب*و*سه‌ای پشت دستش کاشت.

تا آخر وقت کنارشان بود، اما ذهنش درگیر فرداهایی بود که هر لحظه‌اش را سال‌ها به انتظار نشسته بود.

***

- شرکت به اندازه‌ای قوی شده که وسوسه کننده باشه.

با حرف کوروش، سر آشور بالا آمد و فنجان چای را روی میز گذاشت.

- می‌دونم بابا، اما پشتوانه‌ی مالی محکمی که داشت کمک کرد تا روز به روز بزرگ‌تر بشه و حالا غولی بشه تا بتونه من رو به هدفم نزدیک‌تر کنه.

- هر کاری می‌کنی من باهات هستم.

آشور تکه‌ای نان از سبد برداشت و رو به کوروش کرد.

- لقمه هر چه بزرگ تر، امکان خفگی بیشتر.

- مراقب باش اشتباهی گلو نگیره.

آشور شانه‌ای بالا انداخت و بی‌تفاوت تکه نان در دستش را درون دهانش گذاشت و جرعه‌ای از چای را نوشید.

***

- بابا هست؟

منشی شرکت سرش را بالا آورد و نگاهش کرد.

- هستن، ولی اگر کارتون واجب نیست مزاحم مهندس نشم آیه جان.

پوزخندش غیرارادی بود. سری به تأسف تکان داد و بی‌ توجه به چهره‌ی خشمگین منشی، راه اتاق پدرش را در پیش گرفت؛

ضربه‌ای به در زد و وارد شد.

- این حرفها چیه دکتر جان، ما که دیگه از این حرفها نداریم. در اسرع وقت یونیت ها رو می‌فرستم کلینیک جدید.

گوشه‌ای ایستاد و به مکالمه‌ی پدرش گوش داد. نگاهش روی وسایل اتاق چرخید و در نهایت روی پدرش نشست.

گویی گذر زمان روی او اثر نکرده بود. سفیدی موهای شقیقه‌اش چهره‌اش را به مراتب جذاب‌تر کرده بود.

با صدای قهقهه‌ی سهراب، از آنالیز چهره‌ی او دست کشید و با اشاره‌ی سرش، روی مبل کرم رنگ روبروی میز نشست.

دستش روی صفحه ی گوشی بود و گوشش به مکالمه‌ی بی سر و ته سهراب.

جای نگرانی نیست، حساب و کتابمون هم بمونه سر وقت خودش. من هم که می‌دونی آدم وقت شناسی هستم. مخلص شما هم هستیم، می‌بینمتون.

سهراب گوشی را روی میز گذاشت و نگاهی به آیه‌ انداخت.

- خب، آیه خانم، از این طرف‌ها.

آیه سرش را بالا آورد و در جایش جابجا شد و گوشی را در جیبش سراند.

- باید باهاتون صحبت کنم.

سهراب سرش را روی برگه‌ها برد و زیرشان را امضا زد.

- سال دیگه درسم تموم می‌شه، می‌خوام برم شیراز و همون جا بمونم.

- شیراز چه خبره؟ و از کی تا حالا شما خودسر شدی که فکر می‌کنی می‌تونی تنهایی به نتیجه برسی؟

لحن خشک و جدی سهراب دخترک را کمی ترساند، اما کوتاه نیامد. دستش گیر پایین مانتوی سنتی دوختش شد و آن را در مشتش مچاله کرد.

- خسته شدم از تهران، اصلاً برای شما چه فرقی می‌کنه؟ فکر می‌کنم اینطوری شما راحت‌تر هم باشید.

- شما لازم نکرده به فکر راحتی من باشی، فکر رفتن رو هم از سرت بیرون کن؛ الان هم به سلامت، قرار کاری دارم.

لحن تند سهراب، آیه را از جا بلند کرد. مانتواش را صاف کرد و دستی به مقنعه‌اش کشید و زیر نگاه سرزنش‌بار سهراب از اتاق خارج شد. در اتاق را نسبتاً محکم به هم کوبید و به سمت اتاقش رفت.

بدون لحظه ای تعلل کیفش را از روی میز چنگ زد و بی‌توجه به نگاه منشی از شرکت بیرون زد.

در حال حاضر بحث کردن را صلاح نمی‌دید. حداقل کاری که کرده بود کنترل عصبانیتش بود.

- آخ... چه خبرتونه؟

انگشت اشاره‌اش را گوشه‌ی ابرویش گذاشت و فشار خفیفی داد. سرش را کمی بالا آورد و نگاهش در نگاه آشور نشست. اخمش پر رنگ‌تر شد و قدمی به عقب رفت.

- حداقل کاری که می‌تونید انجام بدید یک معذرت خواهی ساده ست.

چشم‌های ریز کرده‌ی آشور، سر تا پای آیه را کاوید و در نهایت روی چشم‌هایش مکث کرد.

- یک برخورد ساده بود.

ابروهای آیه بالا رفت، اما موضعش را حفظ کرد. نگاهش سر تا پای آشور را وجب زد.

- بله، با این هیبت فقط یک برخورد ساده بود.

خم شد و کیفش را از روی زمین برداشت و در مقابل نگاه خونسرد آشور، دکمه‌ی آسانسور را فشرد.

تا بالا آمدن آسانسور، آشور دست‌هایش را روی سینه چلیپا کرد و نگاهش را به او دوخت. نگاهش آشنا بود، اما هر چه به ذهنش فشار آورد راه به جایی نبرد.

"دیوانه ای" نثار دخترک کرد و به سمت شرکت رفت.

****

- من اصلاً نمی‌فهمم، واقعاً دلیلی برای مخالفت وجود نداره.

سیب قرمزی از ظرف روی کابینت برداشت و پاهایش را محکم‌تر تکان داد.

- حواستون به من هست استاد؟

- تو بگواستاد، اون بگه دکتر.

- کی؟

لیلا چاقو را بالا آورد و مقابل چهره‌ی آیه گرفت و با چشم‌های ریز شده نگاهش کرد.‌

- بار آخرت باشه آیه.

آیه سرش را آرام تکان داد و تکه سیب در دهانش را به سختی فرو داد.

- لیلا جون، حالا این بحث استاد و دکتری رو ول کنید، من چکار کنم؟

- وقتی بابات مخالفت کرده یعنی تموم. اصلاً بری شیراز چکار؟

- موندن من تو اون خونه آزار دهنده ست؛ بعد از مامان دیگه اونجا قابل تحمل نیست، شما که بابا رو می‌شناسی چرا اینجوری میگی.

لیلا تکه‌های خرد شده‌ی خیار را در ظرف ریخت و چاقو را روی تخته آشپزخانه گذاشت.

- آیه جان، شما هنوز دَرسِت تموم نشده، حالا صبر کن تا اون موقع یک طوری میشه.

- مگر اینکه من بمیرم، شما نمی‌دونید رفتار بابا با من چطوره؟ اگر شما و مامان فخری و شهرزاد نبودید من بیچاره، تا حالا صد بار پوسیده بودم.

لیلا از روی صندلی بلند شد و به سمت آیه رفت، نگاه شفافش غمگین بود.

- صبور باش عزیزم، راجع به دشمنت که حرف نمی‌زنی؛ قول میدم همه چیز درست میشه.

موهای بلند فردارش را پشت گوشش فرستاد و سیب نیم‌خورده را روی کابینت گذاشت.

- امیدوارم، من دیگه برم لیلا جون.

- شما می‌مونی.

با صدای فخری سرش به سمت در آشپزخانه چرخید. چهره‌ی مهربان فخری هر غمی را از دلش می‌برد. فخری را به اندازه‌ی جان دوست داشت و برایش قابل احترام بود.

به سمتش رفت و دست‌های فخری را در دست گرفت.

- می‌دونید که...

- تا حالا اینجا نمونده بودی؟

آیه دستی به پیشانی‌اش کشید و سرش را پایین انداخت.

- لیلا زنگ بزن به این بچه ببین کجا مونده؟

- گمونم کم کم برسه، ولی زنگ می‌زنم.

نگاه آیه به دنبال لیلا کشیده شد. نفسش را کلافه بیرون داد و دست فخری را رها کرد و به سمت میز رفت. گوشی‌اش را از روی میز برداشت و باز هم مقابل مامان فخری ایستاد.

- با اجازه رفع زحمت می‌کنم، کمی بی‌حوصله هستم، شما هم مهمان داری، درست نیست اینجا بمونم.

- این حرفها کدومه دختر جون؟ تو با آشورم هیچ فرقی نداری.

بارها اسم این دردانه را شنید بود، فقط یک بار عکسش را اتفاقی در گوشی لیلا دیده بود آن هم نصف نیمه. با بلند شدن صدای لیلا که آمدن آشور را اعلام می‌کرد از فکر بیرون آمد و به سمت میز وسط آشپزخانه رفت و مقنعه‌اش را روی سرش کشید.

- زنگ زدم دم در بود آشور خان شما.

- سلام.

با شنیدن صدای محکم اما آشنایی، مقنعه‌اش را سریع‌تر روی سرش صاف کرد و به سمت صدا برگشت.

با دیدن آشور دستش همانجا پایین مقنعه‌اش ایستاد. فکرش را نمی‌کرد کسی که صبح دیده بود همان آشور باشد.

- سلام خانم.

آیه تکانی خورد و خجالت زده از بی‌حواسیش سرش را آرام تکان داد.

- سلام.

معمایی که از صبح ذهنش را درگیر کرده بود حل شد، خودش بود، آیه...

تعجب نداشت، از قبل رفت و آمدش را به این خانه می‌دانست، اما گمان نمی‌کرد دختری که صبح با او برخورد کرده بود همان آیه‌ای باشد که می‌شناخت؛ گفته بود چشم‌های آشنایی دارد.

- شما همدیگه رو می‌شناسید؟

- صبح افتخار آشنایی با ایشون رو داشتم.

آشور نگاهی به آیه‌ی سر به زیر انداخت و از آشپزخانه بیرون رفت. آیه از زیر نگاه فخری که موشکافانه شاهد تمام ماجرا بود گذشت و پشت سر آشور بیرون و به سمت اتاق لیلا رفت.

**

-ناراحتی آیه؟

لبخندی زد و "نه" کوتاهی ضمیمه‌اش کرد. روی صندلی گوشه‌ی اتاق نشست.

- چیزی نیست، اما حس می‌کنم یک جوری بود این خواهر زاده اتون.

آیه صورتش را جمع کرد و لبخندی روی لب لیلا نشست.

- آشور حرف خاصی زده؟ اصلاً کجا دیدیش؟

نگاهش را از لیلا دزدید و موهایش را زیر مقنعه ثابت کرد و از جایش برخاست.

- می‌شه بعداً صحبت کنیم؟ من باید برم.

دست لیلا را نرم فشرد و از اتاق خارج شد. سنگینی حضور آشوربرایش عجیب بود.

***

- مامانت هم قرار بود بیاد، اما گفت نمیتونه بیاد.

آشور جواب فخری را نداده بود که آیه از اتاق بیرون آمد.

- با من کاری ندارید؟

نگاه خیره‌ی آشور روی آیه بود و معذبش می‌کرد، اما تمام تلاشش را بکار برد تا نگاهشان در هم گره نخورد.

- گریزون شدی آیه؟ از کی تا حالا غریبه شدی؟

به سمت فخری رفت و ب*و*سه‌ای روی گونه‌اش کاشت

-بعداً میام پیشتون. کمی عجله دارم الان. نیم نگاهی به آشور انداخت و با "خداحافظی" کوتاهی، از سالن بیرون رفت.

- چیزی شده صبح؟

آشو"نه" آرامی گفت و از جایش بلند شد. ذهنش به دنبال آیه‌ی عجول کشیده شد. قدری به پنجره نزدیک شد و دخترک را دنبال کرد که با عجله از حیاط گذشت و از خانه خارج شد.

به سمت ماشینش رفت و ریموت را زد و روی صندلی نشست.

سردی و خشکی نشسته در نگاه آشور برایش قابل درک نبود. انگشت‌هایش را دور فرمان پیچید و پیشانی‌اش را روی فرمان گذاشت. فشار دست‌هایش روی فرمان بیشتر شد و سرش را از روی فرمان بلند کرد. نفسش را محکم بیرون داد و کف دست‌هایش را به صورتش کشید.

استارت زد و با عوض کردن دنده به راه افتاد، اما ذهنش همانجا، پی نگاه و صدای آشور باقی ماند.

***

کیفش را روی مبل انداخت و مقنعه‌اش را از سرش بیرون آورد. به سمت آشپزخانه رفت، بطری آب را از یخچال بیرون کشید و یک سره نوشید.

کلافه از حواس پرتی صبح که پنجره را باز گذاشته بود ، به سمت پنجره رفت و بعد از بستن آن، پرده را تنظیم کرد و به سمت مبل رفت و با برداشتن وسایلش به سمت پله ها رفت.

- کاش بودی مامان، دلم می‌خواد بودی و به حرف‌هام گوش می‌دادی. بابا که عین خیالش نیست، بود و نبود من اصلاً براش مهم نیست.

دستش را روی قاب عکس کشید و روی صورت مادرش مکث کرد. جای خالیش آزار دهده بود و طاقت فرسا.

یک چیزهایی را هرگز نمی‌فهمی، یک چیزهایی هرگز توجیه ندارند و بی آنکه دلیلی برایشان بدانی مجبوری با کمال میل پذیرا باشی.

- هر بار پرسیدم چرا بابا از من خوشش نمیاد سکوت کردی، آخر هم به من نگفتی و رفتی.

قاب عکس مادرش را روی زمین گذاشت و پاهایش را خم کرد و دست‌هایش را دور پاهایش قلاب کرد.

-از آشور خوشم نیومد، ولی چیزی که عجیب بود حس بدی بود که از نگاه پرحرفش گرفتم. دلیلی برای این کارش وجود نداشت.

نفسش را آرام بیرون داد.

- آیه، معلوم هست کجایی؟

با شنیدن صدای سهراب، دستی به صورتش کشید و قاب عکس را برداشت و روی میز گذاشت. در اتاق با ضرب باز شد و هیبت سهراب در چارچوب در جای گرفت.

- گوشی رو جواب بده تا کار آدم لنگ نمونه.

خیره و بی صدا سهراب را نگاه کرد و دستی به بینی‌اش کشید.

- باز عین مجنون‌ها نشستی با خودت حرف زدی؟ کی تموم می‌کنی این مسخره بازی‌ها رو؟

نگاه مغموم آیه سهراب را جری‌تر کرد.

- لال شدی؟ مگه نگفتم این خرت و پرت ها رو بریز دور؟ مگه نگفتم نشین وسط و این‌ها رو دور خودت نچین تا حال و روزت زار و نزار نشه.

- شما نگران حال من هستی؟ انتظار دارین همین خاطرات کم رو هم، بریزم بیرون؟

پوزخند سهراب زهری شد و بر جانش نشست.

- من امشب مهمانی دعوتم و باید برم، شب هم دیر وقت بر می‌گردم.

آیه از جایش برخاست و بی‌کلام، سهراب را کنار زد و با گرفتن دستش روی نرده‌های خراطی شده، پله‌ها را یکی یکی پایین رفت.‌

کتری را به برق زد و تا جوشیدن آب، ماگ سیاه رنگش را از کابینت بیرون کشید و روی میز گذاشت. شاید یک نوشیدنی گرم به آرام ماندنش کمک می‌کرد.

دستش را دور ماگ پیچید، گرمای نشسته زیر پوستش، حالش را بهتر کرد.

نگاهش به گنجشکی که لبه ی طاقچه‌ی بیرونی و کنار شمعدانی‌ها نشسته بود افتاد. گنجشک بی‌نوا با پر زدن‌های کوچک، خود را پشت گلدان‌ها پنهان کرد. پرهایش را باد کرد و سرش را زیر بالش پنهان کرد. ترس و تنهایی درد مشترک همه‌ی موجودات است.

مادرش رفیق روز و شبش بود، آنقدر در رفاقت مادر غرق شد که با رفتنش حس تنهاترین موجود عالم را با پوست و گوشتش لمس کرد.

گیر افتاده در حبابی عظیم ...

نسکافه‌ی نیمه خورده را رها کرد و به سمت سینک ظرفشویی رفت. لیوان آبی را از شیر آب پر کرد و قدمهایش را به کنار پنجره کشاند. با باز کردن پنجره و پریدن گنجشک که سمت درخت روبرویی رفت و میان شاخه‌هایش گم شد، لبخندی نرم گوشه‌ی لبش نشست.

با دست آزادش دستی به برگ‌های زرد شده‌ی شمعدانی کشید و آنها را از شاخه جدا کرد. کمی آب در گلدان ریخت و به سراغ گلدان دوم رفت.

- آیه، یادت نره بهشون برسی مامان.

- مراقبم مامان.

- کاش مراقب خودت هم باشی.

نفسش را آرام رها کرد و مابقی آب را در گلدان دوم خالی کرد و کف دستش را روی گلبرگها کشید. انگار همین حالا بود که گلدان‌های شمعدانی را خریده بودند و با ذوق و وسواس دنبال جایی مناسب برای آنها می‌گشتند.

پاییزکوله بار زمین نگذاشته، سرمایش لرز بر تن می انداخت. ناخودآگاه کمی در خود جمع شد و دستی به بازویش کشید. پنجره را بست و از آن فاصله گرفت.

ظرف لازانیای آماده را از یخچال بیرون کشید و درون ماکروفر گذاشت و روشنش کرد. تکیه‌اش را به کابینت داد و منتظر ماند تا غذایش گرم شود. امشب را هم تنها بود...

**

- جناب احتشام، آقای امیدوار گفتن ترجیح میدن م*س*تقیماً با خودتون صحبت کنن.

- باشه، پس یک قرار با ایشون هماهنگ کنید.

منشی سری در تأیید حرفش تکان داد و" با اجازه‌ای " گفت و از در اتاق بیرون رفت.

آشور خودکار را روی میز انداخت و بیشتر در صندلی فرو رفت. ته فندک فلزی را میان انگشت میانه و شستش گیر داد. ذهنش درگیر مکالمه‌اش با کوروش بود. بی‌توجه به صدای فندک، آن را با ضرب روی میز رها کرد و از جایش برخاست. نخ سیگار خاموش در دستش بود و طول و عرض اتاق زیر قدم هایش طی می‌شد.

کاش فراموشی گرفتن راحت بود، اما حیف. یک چیزهایی هرگز فراموش نمی‌شوند، حتی اگر گیجگاهت چندین بار به نقطه‌ی محکمی اصابت کند. سیگار را در دستش له کرد و روی زمین انداخت.

قدمهایش به پشت پنجره کشاندش و نگاهش میخکوب خیابان و ماشین‌هایی مدل به مدل شد، باران شدت گرفته بود و سرعت ماشین‌ها بیشتر. پوزخندی که می‌رفت گوشه‌ی لبش جا خشک کند، با دیدن ماشین نقره‌ای رنگ محو شد و با شتاب از پنجره فاصله گرفت.

به سمت میز رفت و با برداشتن سوئیچ و گوشی با عجله از اتاق خارج شد.

- تشریف می‌برید؟

- بله، اما قرار با آقای امیدوار رو بهم یادآوری کنید لطفاً.

قبل از جواب دادن، منشی گوشی را در جیب شلوار جینش گذاشت و از در شرکت بیرون زد.

دستش را در جیب شلوارش فرو برد و چشمش را به نشانگر شماره‌ی طبقات آسانسور دوخت.

با دیدن شماره‌ی طبقه‌شان، خودش را جلوتر کشید.

- اخوان رو یادت نره، این مردک به انداره‌ی کافی دم کلفت هست.

آشور نزدیک‌تر شد و شانه‌اش را به شانه‌ی سهراب کوباند. با ضربه‌ای که آشور وارد کرد، سهراب کمی به عقب پرتاب شد و گوشی از دستش افتاد.

- معذرت می‌خوام، کمی عجله داشتم و متوجه‌ی شما نشدم.

خم شد و گوشی را از زمین برداشت و به سمت سهراب گرفت.

- خواهش می‌کنم ولی نزدیک بود ضرر مالی بزنی به من.

آشور لبخندی کوتاه زد.

- افتخار آشنایی با شما رو قبلاً نداشتم.

- احتشام هستم. آشور احتشام.

نگاه مات مانده‌ی سهراب، روی چهره‌ی آشور بود و در ذهنش به دنبال اسم و چهره‌ای آشنا می گشت، اما بیشتر از این دست دست کردن را جایز ندید.

- من شما رو می‌شناسم؟

آشور مچ دستش را بالا آورد و نگاهی به ساعتش انداخت، اما سریع نگاهش را به سهراب داد.

- نه، اما شرکتم تو همین برج هست.

ابروهای سهراب کمی به بالا میل کرد و همزمان سرش به سمت چپ چرخید.

"شرکت بازرگانی احتشام"

نگاه سهراب روی تابلوی کنار در نشست. چشم‌هایش را ریز کرد و به سمت آشور برگشت.

- بسیار خوشوقتم، من هم احدی هستم، صاحب شرکت کناری شما.

آشور دستش را به سمت دست دراز شده‌ی سهراب کشید و تمامی حس‌های بد از این دست دادن را پشت چهره‌اش پنهان کرد.

یاد شاهرخ و می‌گل روحش را چنگ زد و ناخودآگاه فشار دستانش روی دست سهراب بیشتر شد.

- خیلی خوشحال شدم از آشنایی با شما. من کمی عجله دارم، امیدوارم باز هم ببینمتون.

- حتماً مرد جوان.

برق چشم‌های سهراب حالش را دگرگون کرد. سری به تأیید حرفش تکان داد و با خداحافظی کوتاهی وارد اتاقک آسانسور شد.

****

- خدا لعنتت کنه.

مشت‌هایش فرمان را نشانه گرفته بود و بی‌محابا بر سر فرمان فرود می‌آورد. رویارویی با سهراب بدتر از آن بود که فکرش را می‌کرد.

خسته از تقلای روح و جسمش، سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و نفس عاصی شده‌اش را رها کرد. از زور خشم پلک‌هایش را روی هم نهاد و پیشانی دردناکش را فشرد.

- یک روز به آخر عمرم باشه روزگارت رو تباه می‌کنم.

سرش را از پشتی صندلی برداشت و صاف سر جایش نشست. با خشم استارت زد و تمام حرصش را روی پدال خالی کرد و با سرعت از پارکینگ خارج شد.

- به نظرت اون قدر بزرگ شدی که بتونم باهات راحت صحبت کنم؟

- راجع به چی بابا؟

- پدر و مادرت...

کوروش نگاه نگرانش را پایین انداخت. هر لحظه‌اش در گذشته امروز را تجسم کرده بود. می‌دانست یک روز باید لب باز کند، اما چطورش را نمی‌دانست.

انگشت شستش را محکم گوشه‌ی لبش کشید و نگاه م*س*تأصلش را به آشور دوخت.

- ببین...

- متوجه منظورتون نمی‌شم، این حرفها چیه؟

نگاه نگران کوروش در بهت نگاه آشور نشست. راه فراری نبود و اصل ماجرا را گفته بود.

- منتظر بودم تا زمان مناسب برسه، حالا وقتش شده تا رازی رو برات تعریف کنم.

کوروش، نفس کلافه‌ای کشید و فشاری به گردنش وارد کرد. زیر سنگینی نگاه بهت زده‌ی آشور به سمت پنجره رفت.

- ببین آشور... اینجا بودنت نتیجه‌ی یک سری اتفاقاته، تو... تو، یادگار عزیزترین دوست و رفیق من هستی. فعلاً نپرس چرا، چون توضیحش به اندازه‌ی کافی مشکل هست، اما مطمئناً بعداً خواهم گفت.

پراکنده گویی‌های کوروش، آشور را عاصی کرد و صدایش را بالا برد.

- میشه بگی چه خبره؟

کوروش به سمتش چرخید و ادامه داد؛

- حرص و طمع باعث شد تو حالا اینجا باشی و پدر و مادرت زیر خروارها خاک.

بغض... مشتش را جمع کرد.

نفسش سنگین شده بود و چیزی راه گلویش را بسته بود و رگه‌های قرمز چشم‌هایش را پر کرد و با سماجت از فرو ریختن اشکش خودداری کرد.

- دروغ میگی ... دروغ...

نگاه مغموم کوروش روی زمین بود و قدرت ادامه دادن را در خود نمی دید.

- خدا لعنتت کنه نامرد...

بی هیچ عکس‌العملی به جمله‌ی پر حرص کوروش، همچنان سرش پایین بود و روزه‌ی سکوت گفته بود.

- نریز تو خودت، خفه میشی.

آشور سرش را کج کرد و کنج دیوار چپید.

- به مادرت قول داده بودم که به وقتش همه چیز رو برات توضیح بدم، اما ظاهراً هنوز وقتش نرسیده.

- مادرم!

سال ها با خیال اینکه ساره مادرش است زندگی کرده بود و حالا کوروش از قرارش با مادرش می گفت؟ نگاه منتظری به کوروش انداخت.

- می شنوم.

کوروش، لحن خشک و غیر قابل نفوذ آشور را بارها شنیده بود، اما این بار...

- می‌دونم سخته، حتی برای منی که بعد از چند سال می‌خوام حرف بزنم، اونم برای تو.

کوروش لیوان آب را به لبهای آشور نزدیک کرد و مجبورش کرد جرعه‌ای بنوشد.

تن بی‌رمقش را کمی بالا کشید و آب را به گلویش ریخت. زانوهایش را جمع کرد و ساعد هر دو دستش را روی زانوهایش گذاشت. نگاهش روی پایه‌ی مبل چرمی بود، اما سرش پر هیاهو چراهایش را فریاد می‌کشید.

- پدرت یک شرکت واردات تجهیزات پزشکی تأسیس کرد. همه چیز خوب شروع شد و ادامه پیدا کرد تا اینکه پای یک همسایه‌ی قدیمی به ماجرا بازشد.

- کی؟

کوروش سرش را تکانی داد و انگشت هایش را در هم قلاب کرد.

- کار شرکت روز به روز اوج می‌گرفت و اسم پدرت شناخته‌تر می‌شد. چند سالی که شرکت رونق گرفت و همه چیز درست و در مسیر خودش بود، تا اینکه احساس کردم پدرت کمی آشفته به نظر می‌رسه، کمی پا پی شدم ولی چیزی نگفت و به جمله‌ی "درستش می‌کنم" اکتفا کرد. تا اینکه یک روز تصادفی متوجه‌ی جر و بحث لفظی شاهرخ و سهراب شدم.

گوش های آشور تیز شد اما رمقی نمانده بود تا عکس العملی نشان دهد.

- از پدرت تهدید و از سهراب نیشخند. کم کم حساسیت من هم بیشتر شد، تا اینکه پدرت رو مجبور کردم به صحبت کردن. تمام مدتی که پدرت حرف می‌زد ذهنم درگیر این بود که چطور همچین چیزی ممکنه.

اون روز با همه‌ی شوکه شدن‌ها و عصبانیت هامون گذشت تا اینکه یک روز پدرت پرونده‌ای رو بهم سپرد و گفت چند روزی نیست و قرار شده می‌گل رو ببره پیش خاله‌اش و برگرده، ولی تا اون موقع من دنبال ماجرا باشم. اما اون سفر شد سفر آخرشون و زندگی هممون رو تحت الشعاع قرار داد.

نفس‌های آشور یک در میان بود و سنگین. قطره اشکی از گوشه‌ی چشمش فرو ریخت و راه گردنش را طی کرد.

کوروش به سمتش چرخید و فشاری به شانه‌اش وارد کرد.

- قوی باش، منی که امروز اینجا هستم، تموم عزاداری‌هام رو کردم، دستم به جایی بند نشد، فقط امیدوارم بتونم اموال رو پس بگیرم.

از جایش برخاست و به سمت گاو‌صندوق رفت، پرونده‌ای را بیرون کشید و راه رفته را برگشت، پرونده را مقابل آشور گذاشت و از اتاق بیرون رفت.

- بفرمایید آقا.

آشور سرش را از روی سنگ قبرها برداشت و نگاهش در چهره‌ی گریان دختر بچه نشست. از جایش برخاست و با برداشتن دانه‌ای خرما، دستی روی سر دختر بچه کشید و از آنجا دور شد. مرور آن شب، ذهنش را آشفته تر از قبل کرد. با قدمهای سنگین به طرف ماشینش رفت.

- چرا حس می‌کنم به طرز عجیبی مرموزتر شدی؟

آشور انگشت شستش را گوشه‌ی لبش کشید و در سکوت نگاهش کرد.

- این مدلی نگاه نکن، می‌دونی که روی من اثر نداره؛ این مدل خاص، مخصوص افراد ...

لبخندنش از حرف نیمه تمام لیلا را پشت انگشتانش پنهان کرد.

بین آشور، چند وقتی هست مرموزتر شدی و کمتر حرف می‌زنی، اما یادت نره که من کی هستم.

- چطور ممکنه یادم بره تو کی هستی؟

- خودت رو به اون راه نزن ، تو رو مادرت زاییده و من بزرگت کردم.

اخم ریزی که روی صورت آشور نشست، لیلا لب گزید و لیوان چای را به لبش نزدیک کرد.

- چه خبر از آیه؟

لیلا کمی نگاهش را باریک کرد و آشور بی‌تفاوت شانه‌ای بالا انداخت و دسته‌ی عینک لیلا را در دست چرخاند.

- زیاد خودمونی نشدی؟!

عینک را روی میز گذاشت و قفل صفحه گوشی‌اش را باز کرد.