رمان من تکرار نمی‌شوم به قلم M-alizadehbirjandi

ژانر : #عاشقانه #تراژدی #اجتماعی

خلاصه:

سرنوشت همان جمع و تفریق خاطرات است، همان لحظه‌هایی که دلمان می‌خواهد کمش کنیم و یا شاید هم ضرب که زیاد شود و ماندگار بماند.

این هم یک سرنوشت است. درست از جایی که خاطره فکر می‌کند در اوج خوشبختی‌ست و حقیقت زندگی به رویش لبخند زده، تلخی‌ها شروع به رشد می‌کنند و ریشه‌اش همه‌‌ی زندگی‌اش را در هم می‌تند؛ اما صبر، عشق می‌رویاند و لبخند.

حال و احوال این روزهاش چیزی شبیهِ داغون گفتنش بود. نِی نِی چشم‌های پردغدغه‌ش رو به نمایش گذاشته بود، درحالی‌که دل من براش غریبه‌تر از غریبه شده بود. پرده‌ی حریر سفید رو انداختم و لبخندم روی صورتم نقاشی شد، شاید لبخندم اخمش رو خنثی می‌کرد. نذاشتم صدای چرخش کلید توی در، به گوشم برسه و زودتر از اون دستگیره رو کشیدم.

-سلام آقا، خسته نباشی.

گره‌ی لای ابروهاش رو محکم‌تر کرد و گفت:

-سلام.

جواب دادنش همین قدربود، واسه به جا آوردن واجب بودن جواب سلام و شاید برای رفع تکلیف. کفش‌هاش جلوی در لنگه به لنگه افتاده بود و این مرتب نبودنش یعنی بی‌حوصله‌ست. کفش‌هاش رو جفت کردم و گذاشتمشون همون جای همیشگی.

-شامت آماده‌ست؟

تا چند وقت پیش حال و احوالی می‌پرسید؛ اما این چند وقته نه.

-تا شما دست و صورتت رو بشوری آماده‌ست.

-نمی‌خوام، این قدر دستور نده.

صدای بلندش دلم رو تو سینه لرزوند؛ اما نذاشتم لبخندِ روی لبم بماسه، با خودم گفتم «کدوم دستور؟!»

-باشه الان شام رو می‌کشم.

نگاهش با قدم‌هام پیش اومد، حرص خوردن‌های بلند و کش‌دارش رو که تبدیل به نفس شده بودن، حس می‌کردم و نمی‌فهمیدم وسط سختی چرا خودش رو شکنجه می‌کنه؟!

دیس رو پُر از دون‌های سفیدی که عطر دم کشیدنشون تو هوا پخش شده بود، کردم. دست چپم دوباره به سمت بی‌حالی می‌رفت؛ اما تو بشقاب سرامیکی سفتش کردم و تو دلم گفتم «حالا نه.»

کلافه موهاش رو چنگ می‌زد، بشقابی که پر کرده بودم رو جلوش گذاشتم و گفتم:

- سیاوش؟

سر بلند نکرد، نه من و نه چیدمان سفره‌ی امشبم رو ندید. کلافگیش انگار به حدِ اعلا رسیده بود، حتی با این‌‌که چند روز گذشته بود هنوز از اون التهاب اولیه‌اش کم نشده بود.

- چیه؟

حرفش رو تلخ گفت و من بین دودوتای دلم موندم که مثل هر روز بپرسم یا نه؟!

- خوبی؟

پوف غلیظی کشید و بی‌محابا چیزی توی سینه‌ام فرو ریخت.

-دیگه می‌خواستی چی بشه؟ بدتر از این؟ میشه خوب باشم؟

-حل میشه، صبر داشته باش.

صدای شکسته شدن ظرف‌ها لابه‌لای دادی که سیاوش زد، گم شد.

-پس بیا حلش کن ببینم.

تنها لیوان باقی‌مونده رو هم پرت کرد، اون هم مثل بقیه‌ی دوست‌هاش هزار تیکه شد. کم کم حس از بدنم داشت جدا می‌شد؛ ولی باز خوب بود دق و دلیش سر ظرف‌ها خالی شد، هر چند اون‌ها هم به پای بی‌گناهیشون سوختن و دل شیشه‌ایشون.

-سیاوش جان، خواهش می‌کنم.

تندیِ نگاهش من رو نشونه رفت. از دستی که امروز اختیارش با خودش نبود، ترسیدم و توی خودم جمع شدم. با پاهاش خرده شیشه‌ها و سفره‌ای که دورشون پیچیده شده بود رو هل داد.

- سیاوش پات...

جوابم یه «به درک» غلیظ شد و با صدای تیک فندک و سیگاری که خودش و ریه‌ش رو می‌سوزوند، قاطی شد. این روزها عجب تکرار تلخی بود. روی مبل درازکش شد و کتش پهن زمین. خم شدم و کت رو برداشتم، عطر شیرینش شامه‌ام رو پر کرد. هنوز دو ماه‌و‌نیم بود که با این عطر، احساس آشنایی می‌کردم.

- امروز نتونستی کاری کنی؟

دود غلیظ رو از دهنش بیرون داد و گفت:

-حوصله‌ی جواب پس دادن ندارم... نپرس.

سیگار رو از بین دو انگشتش بیرون کشیدم و روی جنازه‌ی بقیه سیگارهایی که فقط تهشون مونده بود، خاموشش کردم. بلند شد و صاف نشست، تو دلم گفتم «وای به اخمت و احسنت به جرأت من.»

-ببخشید؛ اما عصبی هستی و این سیگار حالت رو خوب نمی‌کنه، بد‌تر...

-ببخشید خانوم دکتر حواسم نبود.

متوجه‌ی طعنه‌ش شدم و سرم رو زیر انداختم، گفتم:

-حالا چی میشه؟

-چی، چی میشه؟

نمی‌دونستم من، بد حرف می‌زدم یا حواس سیاوش پرت بود.

-همین... همین مشکلت دیگه.

پوزخند زد و باز هم صدای تیکِ فندک.

-نگرانی؟

-خب، آره... نگرانِ خودت.

نگاه قهوه‌ای چشم‌هاش رو به چشم‌هام دوخت، یه نگاه که مخلوطی از تعجب، درد و بی‌حوصلگی بود.

-نگران من؟ چرا نگران من؟

تعجبم رو با بالا انداختن یه لنگه از ابروهام به رخ کشیدم و گفتم:

- چون خیلی داری اذیت میشی.... کمکی از دستم برمیاد؟

خنده‌ی بلندش باعث شد انگشت‌های پام، تو لاک خودشون جمع بشن. من از این خنده واقعاً می‌ترسیدم؛ چون خنده‌ی پر از عوارض بود.

-ارث و میراثِ خفته داری؟

چرا امروز حرف‌هاش پر از نیش بود، وقتی که حال و احوالش به حد کافی زجر رو به حداعلا می‌رسوند؟!

-نه، اما....

دفترچه‌ی منگوله‌دار رو از کشوی عسلی طرح‌دار سنتیِ کنارم، بیرون کشیدم.

-نمی‌دونم این گره‌ای باز می‌کنه یا نه؛ اما از الان دیگه مال شماست.

بالا رفتن ابروهاش رو به وضوح دیدم، این سند واسه‌ش آشنا بود. مطمئناً طرح جلد صورتی ساده‌ش بیشتر از من برای اون خاطره داشته.

-میراث خفته نداشتم؛ اما این بود. به هدیه‌های عروسیمون هم دست نزدم، هر وقت لازم داشتی...

سکوت کرد. با ناباوری، با همون چین چین روی پیشونیش، نگاهش به همون منگوله‌ی آویزون بود؛ منگوله‌هایی که خودشون ناچیز بودن و وقتی وصله‌ی یه دفترچه صورتی شده بودن، ارزش خودشون و اون دفتر قد کشیده بود.

-چرا این‌ کار رو کردی؟ مگه چیزی خواستم؟

سرم زیر افتاد و به گل‌های ریز ِقالی آبی کاربنی خیره شدم، حتی این قالی هم انگار روزهای اول اصالت داشتنش رو به رخم کشیده بود، با اون شناسنامه‌ی چسبیده بهش که هرجا می‌رفت با خودش می‌کشوند. کاش یه قالی‌شویی دم عید دل من رو خنک کنه و اون کاغذ رو بکنه.

-با توام خاطره؟

-نه، نخواستی؛ اما من تنها کاری که ازم برمی‌اومد همین بود، نمی‌تونستم همین‌طور بشینم و ببینم.

-اما بابا گذاشته بود واسه عروسش.

لبخند زدم، اون‌قدر تلخ که دهنم هم مزه‌ی تلخی پیدا کرد و مثل یه اسید تو بند بندِ وجودم نفوذ کرد. من این چیزها رو نمی‌خواستم، از همه‌ی دنیای دخترونه‌ام، لوس شدن واسه یه پدر رو می‌خواستم که....

-خب من هم هدیه‌‌م رو گرفتم دیگه، خدا رحمتشون کنه.

-ممکنه نتونم برش‌گردونم، این پشتوانه‌ی خودت بود.

چرا نمی‌دونست پشتوانه‌ی من خودشه با اسم شوهر که توی شناسنامه‌َم مهر خورده؟ نمی‌دونم من رو قابل ندید یا خودش رو در حد سند یه زمین منگوله‌دار پایین آورد.

-من هم نخواستم برش‌گردونی. نهار که نخوردی، میرم چای بریزم برات.

خاموش شدن سیگارش رو روی دیواردیدم، برای یه لحظه دلم برای دیوار بی‌احساسی که تبدیل شده بود به جاسیگاری، سوخت. این روز‌ها با سیگارهاش، نه به جسم‌های بی‌احساس رحم می‌کرد، نه با حرف‌هاش به احساس آدم‌ها.

***

چشم‌هام نیمه باز شد، تو تاریکی فقط همینم مونده بود که قرمزی سرِ سیگار دلبری کنه، نه این‌که سوزوندن زیادی هنر بود!

-سیاوش؟

جوابی نشنیدم. نمی‌دونستم از پشت اون تنها پنجره‌ی کوچیکِ اتاق جدیدِ نُه متریمون محوِ چی بود! تابستون نه سوز داشت نه گذر برگ، نه صدای پای بارون که بگم دل باهاشون هماهنگ کرده.

-نمی‌خوای بخوابی؟

-تو بخواب.

خش توی صداش؛ یعنی مزاحم نمی‌خواست؛ یعنی دلش مات سیاهی شبه. با سکوت، به شوهرم زل زدم که گاهی غریبه بود برام و گاهی... اما این گاهی‌ها هم، زمان زیادی ازشون نمی‌گذشت.

-به چی نگاه می‌کنی؟ بدبخت از نزدیک ندیدی؟

نگاه نگرفتم از تصویر ماتش که توی شیشه افتاده بود.

-چرا دیدم... خودم رو هر روز توی آینه می‌بینم.

از جوابم جا خورد، برای چند ثانیه از سوسوی چراغ‌های زرد خیابونِ اون‌طرف پنجره دل کند و نگاه، ارزونیِ لبخند وارفته‌ی من کرد. نفس بلندش رو از سینه بیرون فرستاد.

-باورم نمیشه باختم.

نیم تنه‌م رو بالا کشیدم و به لبه‌ی تخت ساده‌مون تکیه دادم. چه خوب که بعضی از وسیله‌ها افتخار ندادن که بیان تو خونه‌ی نقلی واجاره‌ای ما.

-این‌که باختن نیست.

این‌بار خاکسترها روی شیارهای پنجره نشستن و شیشه‌ها، بخاری با عطر دود گرفتن.

-من به این سادگی نمی‌تونم کنار بیام، این یعنی باخت. تو این خونه‌ی سه در چهار حس خفه شدن دارم.

-پس الان بیشتر مردم این شهر دارن خفه میشن. سادگی سخت نیست که بخوای بهش ببازی.

پوزخندش روی شیشه، تبدیل به بخار دوم شد. بدبخت شیشه که دلش نازکه.

-بعد از یه عمر راحتی، من سخت نگیرم خودش برام سخت می‌گیره.

-چی اذیتت می‌کنه؟

-زندگیِ راحتم که دود شد رفت هوا.

-از نو بسازش.

-یعنی از زیر صفر شروع کردن؟ همین‌طوری الان مضحکه‌ی خاص و عامم.

-مردم همیشه حرف تو آستین دارن، توجه نکن. درست میشه.

-لابد با اون تیکه زمینی که به اسمم زدی؟!

امشب سیاوش زیاد از حد پوزخند رو چاشنی آخر حرف‌های من می‌کرد.

-اون تنها کاری بود که از دستم برمی‌اومد.

-بخواب، نصفِ شبه.

این یعنی حرف زدن کافیه، هم‌صحبتی با هم تا همین‌جا بسه.

-تو نمی‌خوابی؟

-نه... وقتی نمی‌دونم فرداهام قراره چی بشه، خوابم نمی‌بره.

-مگه قبلا خبر داشتی؟ سخت نگیر سیاوش، توکل کن به خدا. شبت بخیر.

جواب شب بخیرم گوگردی بود که روی راه‌راه‌های جعبه‌ی کوچیک کشیده شد. امشب، جون فندکش رو گرفته بود.

زیر و رو موهام رو جلوی آینه بافتم و نگاهم روی سیاوشی بود که داشت ناشتایی هم دود به ریه و معده‌اش می‌داد. این صبح‌ها از اون تکرارهایه که چنگی به دل نمی‌زنه.

-نخوابیدی؟

-نظر خودت چیه؟

تلخ‌تر از تلخ بود. موهایی که روی سرم زیادی می‌کرد رو از توی بُرُس بیرون کشیدم و انداختم آشغالی کنارِ میز آرایش گردویی. تو این خونه هیچ وسیله‌ای با هم ست نبود. سعی کردم لبخند بزنم که تلخ در تلخ نباشیم.

-بریم صبحونه بخوریم؟

اومد سیگار دیگه‌ای روشن کنه که من باز ناجیِ ریه‌اش شدم و نخ سیگار رو از بین انگشت‌هاش کشیدم.

-بسه، خواهش می‌کنم.

پوزخند غلیظش روی لب‌هاش جا خوش کرد.

-اذیت میشی برو از اتاق بیرون.

-من اذیت نمیشم، اونی که اذیت میشه خودِ تویی. از دیشب تا حالا دودکش شدی سیاوش جان.

-از این جانِ مزخرفت که بوی ترحم میده متنفرم.

-ترحم؟ اون هم من؟

سر به زیر انداختم و دنباله‌ی موهایی که از ناهمسانی به هم نرسیده بود تا بافته بشه، به بازی گرفتم.

-کسی که خودش واسه ترحم این‌جاست، نمی‌تونه ترحم کنه.

سر که بلند کردم نگاهش میخ چشم‌هام بود با هزاران حرف، حرف‌هایی که من هیچ‌وقت قدرت فهمش رو نداشتم و باز لبخند ارزونی کردم، تنها کاری که از لب‌هام برمی‌اومد.

-میرم صبحانه رو آماده کنم. تو هم سیگار نکش، نه به خاطر من، نه به خاطر این خونه که در و دیوارش رو کردی جاسیگاری، به خاطر خودت.

پوف غلیظش رو بدرقه‌ی راهم کرد و من دیدم یه نخ سیگار، از خاکستر شدن جون به در برد.

با صدای زنگ تلفن، کاسه‌ی مربا رو روی اپن سنگی گذاشتم. قرمزی آلبالوهاش چشمک می‌زد، همون رژِ لب بچگی‌هامون. گاهی یه کاسه مربا هم مهربونی بلده که بخندوندت. همون‌طور که دکمه‌ی اتصال گوشی بی‌سیم رو می‌زدم، رفتم سمت یخچال که سفره‌ی نون رو دربیارم. یخچال دوقلو هم تو این خونه جاش نشده بود و یه یخچال ساده‌ی نقره‌ای توی عقب‌رفتگی آشپزخونه جاگیر شده بود.

-سلام، بفرمایید؟

-سلام به روی ماهت دخترم.

چه دخترم گفتن با این لحن صدا، به دلم نشست و مثل قند توی دلم باز شد. شاید امروز می‌تونست خوب باشه.

-سلام خاله‌زهرا جونم. خوبین؟

-مرسی عزیزدلم. من خوبم، تو چه‌طوری؟ بدخوابت که نکردم؟

گوشی رو با شونه و نصفِ صورتم نگه داشتم و تعداد نون‌های بین سفره رو چک کردم.

-ممنون من هم خوبم. نه بیدار شده بودیم، دارم صبحانه آماده می‌کنم.

-کدبانو شده دخترم.

دخترم... دخترم... چه واژه‌ی قشنگی درست می‌کرد اون میم مالکیت. نمی‌دونستم الان باید به این تعریف بخندم و با تعارف بگم ممنون یا...

سکوت شد و خاله‌زهرا جوابش رو خودش تعبیر کرد.

-آقاسیاوش خونه‌ست؟

همون موقع صدای قیژ قیژ لولای بسته شده اومد و سیاوش با صورت خیس و حوله به دوش جلوی من ایستاد.

-بله خونه‌است.

ابروهای سیاوش روبه‌روم به هم پیچید و من حرکت لبش رو دیدم.

-کیه سرصبحی؟

سری تکون دادم و خاله‌زهرا گفت:

-پس برو عزیزم، مزاحمت نمیشم.

-اختیار دارین مراحمین.

-باشه یه روز سر فرصت میام با هم حرف بزنیم.

کدوم فرصت؟ دقیقا کی وقت می‌شد حرف زد؟! کاش جایی رو داشتم همیشه وقت برام داشته باشن و من شب و روز با تمام بی‌وقتیش، پاشنه‌ی در رو از جا بکنم.

-سلام برسون عزیزم، خداحافظ.

-بزرگیتون، خدانگهدار.

دکمه‌ی قرمز رو فشردم و به اخم تو هم کشیده‌ی سیاوش نگاه کردم.

-خاله زهرا بود، سلام رسوند.

تنها جوابش یه سر تکون دادن خالی بود.

-فقط همین؟

نگاهی به سفره انداختم، پنیر و کره و مربا. نون هم که یخش وارفته بود و چای هم بخارش بوی دارچین می‌داد. پس چی کم بود؟ لابد اون میز گرد تراش خورده‌ی خونه قبلی.

-چیزی کمه؟

چاقو رو دقیقا وسط شکم پنیر فرو کرد و من بهونه گرفتنش رو فهمیدم.

-لقمه بگیرم؟

-بچه‌ام؟

-نه؛ اما وقتی آدم‌ها بی‌حوصله‌ان عین بچه‌ها میشن.

اخم غلیظش یعنی از جمله‌م بد برداشت کرد و من ادامه دادم.

-دل‌نازک میشن.

پوزخندش رو با چایش خورد و دهن من، جای سیاوش از تلخی خشک شد.

-بیشتر حس می‌کنم دارم پوست کلفت میشم تا دل‌نازک. تو این مصیبت دووم آوردن یعنی پوست کلفتی.

-کدوم مصیبت؟

-خیلی بی‌خیالی خاطره.

یه تیکه پنیر بقچه‌پیچ کردم با کره، دونستن این‌که شوهرم لقمه‌های مورد علاقه‌ی صبحش چیه، زیاد هم سخت نبود برای من که سعی می‌کردم کدبانو باشم.

لقمه رو گرفتم سمتش.

-نیستم.

نگاهش بین من و لقمه در گردش بود.

-پس این کارهات رو چی معنی کنم؟ هر چند خب حق داری، واسه تو هنوز این خونه هم بهشته دیگه.

آب دهنم تلخ شد، چشمم پر از قطره‌های شور مزه شد و سیاوش شقیقه فشرد.

-منظوری نداشتم.

این حرف بی‌منظور، زیادی منظور داشت و دست چپ من باز گزگز می‌کرد.

-من بهشت رو تو هیچ خونه‌ای نمی‌بینم.

سرش بالا اومد و من ادامه دادم:

-بهشت برای من حقیقتِ دوست داشته شدن تو نگاه آدم‌هاست.

-طعنه می‌زنی؟

من هم چاییم رو با همون طعم تلخش خوردم، دیگه از حال و روزم تلخ‌تر که نبود. امروز داشت خوبیش با بدیش خنثی می‌شد.

-نه اصلا، اهلش نیستم.

صبحانه رو هم دست نخورده جمع کردم، مثل نهار دیروز. لقمه‌ی درست کرده‌ی من هم یادگاری شد واسه کیسه نون خشک‌ها. سکوت رو نمی‌خواستم. حرف‌هامون امروز، روی خوشی نداشت و من نخواستم تو خونه حداقل تلخ باشم و سکوت واسه خودش هر تعبیری رو جولون بده.

از آشپزخونه‌ی نقلیمون بیرون اومدم، همون آشپزخونه‌هایی که به قول پریا باید ایستاده بری تو و بیای بیرون و جای دور زدن نیست. لبخندی رو لبم ترکید، دلتنگی وسط حال و روزم کم بود فقط.

فاصله‌ی هال و آشپزخونه می‌شد یه راهروی کوچولو‌ی خمیده، بعد هم یه هال سی متری. تو این خونه خبری از پذیرایی بزرگ نبود و فقط یه دست مبل کوچولو باهامون جابه‌جا شده بود، همون‌هایی که روز اول با دیدنشون یاد آدامس خرسی افتادم؛ صورتی بود و فانتزی و واسه من انگار ساده بود و مهربون. با انگشتم شقیقه‌ی پرنبضم رو کمی فشردم، لابد دیوونه شده بودم که جون و احساسات خرج اشیای بی‌حس و حال‌تر از خودم می‌کردم. روی مبل سه نفره لم داده بود و من فقط پاهاش رو می‌دیدم و دودی که از پشت مبل بالا می‌زد.

-چیزی نمی‌خوری بیارم؟

-نه.

-نمیری بیمارستان؟

-نه.

بلند شد و نشست، من هم چرخیدم و روبه‌روش روی مبل تک نفره‌ای که کنار تلوزیون بود نشستم. سیگارش رو نصفه توی جاسیگاری خفه کرد.

-چرا؟ چیزی شده؟

-چه‌قدر سوالی می‌پرسی خاطره، نکنه مزاحم جناب‌عالی می‌شم توی خونه؟!

دست‌های نم‌دار و عرق کرده‌ام رو با پایین لباسم خشک کردم، خوب شد سیاوش ندید که باز اخطار بده کارِ حوله‌ی آویزون تو آشپزخونه چیه؟!

-این‌جا خونه‌ی خودته. اتفاقاً وقتی هستی خیلی هم خوبه، احساس تنهایی نمی‌کنم.

-پس برو خوشحال باش که از تنهایی دراومدی.

پوزخندی که روی لبش ترکید، خراش شد روی قلبم.

-اما آقای دکتر، پس مریض‌هات چی؟

لحنم ملایم بود. حالت بیرونیم اصلا تابع حال درونیم نبود، بازیگر خوبی بودم انگار.

-تو نگران نباش. دکتر زیاده، من نه یکی دیگه.

هر چی سیاوش تلخ می‌شد، من با لبخند شیرینی پر می‌کردم، مساوی بهتره.

-فکر می‌کردم دکتر‌ها هم مثل وکیل‌ها قسم می‌خورن که...

نیم‌خیز شد و پرید وسط حرفم.

-قسم رو خیلی‌ها می‌خورن، مهم اینه کی پاش بمونه.

-خب تو پای قَسَمِت بمون.

-نه. من هم روی اون‌هایی که پاش نمی‌مونن، چون حوصله‌ی خنده‌های پرتمسخر رو ندارم.

-کی مسخره می‌کنه؟

عوض جوابم، بسته‌ی سیگار جدید رو باز کرد. باید معدن این قلم‌های خانمان‌سوزش رو پیدا می‌کردم.

-سیاوش!

-راحتم بذار خاطره، اگه واقعا بودن من این‌قدر سختته، پاشم گورم رو گم کنم.

-گفتم که نه، به هیچ وجه؛ اما موندنت تو خونه چیزی رو درست نمی‌کنه، بیشتر بهم می‌ریزی.

خنده‌ای صورتش رو پر کرد؛ اما رنگ تمسخر داشت و چنگی به دل نمی‌زد.

-خنده‌های پرستارها و صحبت‌های در گوشیشون میره رو مخم. حق هم دارن، کی متخصص قلب به این بدبختی دیده؟!

-خوشبختی مگه فقط پوله؟

پوفی کشید و جعبه‌ی خالی کبریت رو پرت کرد توی جاسیگاری.

-حس نصیحت ندارم.

-نصیحت نکردم. اتفاقاً الان وقت ثابت کردن خودته، آقای دکتر به خاطر یه اتفاق قید همه‌ی زندگیت رو داری می‌زنی.

براق شد توی صورتم.

-تو به این میگی اتفاق؟!

-آره، اتفاقه. درسته سخته؛ اما میشه از اول شروع کرد.

-سختمه از اول. با این زندگی که الان دارم زیادی غریبه‌ام.

-مگه چشه این زندگی؟ این زندگی معمولیه و تازه خیلی‌ها در حسرت این زندگی‌ان.

-ارزونی اون‌هایی که می‌خوانش.

-دلت میاد؟ اون زحماتت خراب شد درست، حداقل تلاش یه عمر درس خوندنت رو خراب نکن.

قهقه سر داد از همون جنسِ خنده‌ی اولش.

-مسخره‌ست منِ دکتر پاشم با تاکسی برم یا برای صرفه‌جویی منتظر اتوبوس بمونم، خیلی مسخره‌ست... مسخره.

داد آخرش، دلم رو آشوب کرد.

-ترجیح میدم نرم.

-اما...

-دست از سرم بردار خاطره، یه کبریت برام بیار.

-نه.

نه محکمم نگاه میخکوبش رو به چشم‌هام کشید و من لبخند زدم.

-بسه هر چه‌قدر سیگار کشیدی.

***

یه هفته‌ست جای جای خونه عطر سیگار گرفته و جای دوش گرفتن‌های هرروزه‌اش، ریه‌اش رو غسل میده با دم و بازدم‌های تلخ و داغ؛ من هم خیر سرم تازه عروس سه ماهه‌ی این خونه‌‌م. هنوز فرصت نشده بود با خاله زهرا حرف بزنم، فرصت‌ها انگار تو ساعت‌های تکراری خوابیده بودن و من می‌ترسیدم کدبانو بودنم ته بکشه.

با حرکت سریع قدم‌هام سمت میز گردِ جلوی مبل‌ها، چادر نمازم روی شونه‌هام افتاد. قیژ قیژِ گوشی سایلنت شده‌‌ش روی میز ممکن بود از خواب بیدارش کنه و من دلم می‌خواست همه جوره مراعات حالش رو بکنم.

می‌دونم دوست نداشت؛ اما این‌بار به جای رد تماس، رد سبز رنگ روی گوشی رو لمس کردم. انگار دلم هوای بیرون از این خونه رو کرده بود، حتی از پشت تلفن.

-بله، بفرمایین؟

-همراه دکتر صدر؟

توبیخ می‌شدم حتما؛ اما جواب صدای نازک اون طرف خط رو دادم.

-بله. ببخشید خودشون...

مهلت نداد ادامه بدم.

-ببخشید تماس گرفتم ببینم نمی‌خوان بیان بیمارستان؟

به مِن مِن افتادم. چی باید می‌گفتم؟

-خانوم؟

-ببخشید، بله گوشم با شماست.

-اون مدت مرخصی که خواسته بودن تموم شده و ما واسه فردا به مریض‌هاشون نوبت دادیم. خواستم مطمئن بشم، قصد تمدید مرخصی که ندارن؟!

خیلی دلم می‌خواست بهش بگم «حالا که نوبت دادی زنگ زدی از چی مطمئن بشی؟»

نگاهی به سیاوش انداختم و چشم‌های بازش‌ رو دیدم.

-بله، میان.

-متشکرم، روز خوش.

صدای بوق ممتد و چشم‌های گرد سیاوش، تپش قلبم رو بالا برده بود. نکنه دستم رو بشه با این هیجان کوچیک؟ اصلا من چی گفته بودم؟!

-اون گوشی منه؟ با کی صحبت می‌کردی؟

-آره. یه... یه خانومی بود، پرسید فردا میری بیمارستان یا نه؟ منم گفتم... گفتم...

دهنش که نیمه باز شد کف دست لرزونم رو جلوی صورتش گرفتم، پیشگیری کردم از صدای بلندش که قوز بالا قوز نشه روی استرس بی‌موقعم.

-خواهش می‌کنم سیاوش داد نزن، ببخشید. می‌دونم نباید جواب می‌دادم؛ اما...

-اما چی؟ بده من اون گوشی رو. چرا دیدی بیدارم، گوشی رو به خودم ندادی؟ چرا گفتی میام؟

گوشی از دستم کشیده شد، دست روی دستش گذاشتم تا شماره‌ای که می‌گرفت نیمه کاره بمونه.

-گفتن به مریض‌هات نوبت دادن.

-بی‌خود کردن.

-خواهش می‌کنم سیاوش.

-بس کن خاطره!

تناژ صداش بالا‌تر رفت و این‌بار نه، من کوتاه نمی‌اومدم.

-از صفر، از زیر صفر، هرجوری که بگی شروعش می‌کنیم. این یه هفته عادت کردی با تلخی. مگه نمیگی این خونه هر چند کوچیک باز هم برای من بهشته؟... پس بذار این بهشت رو کنار تو داشته باشم مثل قبلاً، نمی‌تونم آب شدنت رو ببینم.

اشک سر خورد و گم شد لابه‌لای تار و پود چادرم. نگاه سیاوش هم از اون قطره اشک بالا اومد و نگاهش دل لرزوند برای من، داشتم دوست داشتن تجربه می‌کردم به قول خودش از نوع سنتی. سکوتش فرصت شد برای من و ادامه دادم:

-این سادگی رو برات بهشت می‌کنم و اگه نتونستم هر کار دوست داشتی بکن. باشه؟

باز هم سکوت بود و نگاهی که من دزدیدم. خدایا میشه سکوتش رضایت باشه؟

***

دستم رو روی شونه‌هاش کشیدم و کت قهوه‌ای خوش دوختش رو توی تنش مرتب کردم.

-حالا چرا اخم؟ اون هم اول صبحی.

از آینه نگاه ماتش رو بهم دوخت.

-با چی برم؟ این‌طور آنتیک کرده به نظرت منتظر اتوبوس بمونم؟!

لبخند رو نقاشیِ لب‌هام کردم تا مبادا اون فکرهای جورواجورِ ذهنش پشیمونش کنه.

-نه. چرا اتوبوس؟ الان زنگ می‌زنم به آژانس.

نفسی که از سینه‌اش بیرون داد شبیه آه بود، انگار کلاف افکارش زیادی به هم پیچیده بود.

-باشه برو زنگ بزن، هر چند می‌ترسم با این آژانس رفتن‌ها هم، یه روز بشه مکافات.

شونه‌ش رو فشار نرمی دادم و تلفن بی‌سیم رو از کنار پاتختی برداشتم، اطمینان داشت صدام.

-این‌طور نمیشه، یعنی هیچی نمیشه.

دونه دونه صدای شماره‌ها رو درآوردم روی تلفن بی‌سیم و همه‌ی حواسم، روی سیاوش بود که نگاهش میخ آینه بود و حواسش جای دیگه.

-بفرمایید؟

-سلام خسته نباشید، یه ماشین می‌خواستم.

-آدرستون؟

-خیابون سعیدی، پلاک پنج.

-الان ماشین میاد خدمتتون.

تشکر کردم و تماس رو قطع.

-الان می‌رسه.

نگاهش رو از آینه گرفت، از اتاق بیرون رفت و برای این‌که بگه حرفم رو شنیده کوتاه سر تکون داد.

-سیاوش صبر کن.

قرآن کوچیک رو بغل کردم و نزدیکش ایستادم.

-این کار همیشه‌‌ت رو نمی‌فهمم، سفر که نمی‌رم.

-ما آدم‌ها همه مسافریم، هر صبح هم یه مقصد جدیده، چه بهتر که در پناه خدا شروعش کنیم.

قرآن رو بالا‌تر گرفتم و روی پنجه‌هام بلند شدم.

-روزت در پناه خدا باشه.

نیم‌نگاه طولانیش رو از صورتم گرفت و روی قرآن جلد فیروزه‌ای بختمون بـ ـوسه نشوند. خداحافظش، مخلوط شد با صدای بسته شدن درِ خونه و "فالله خیر حافظا و هو ارحم و الراحمین" روی زبونم جاری شد. خدا کنه این شروع جدیدش خوب شروع بشه.

***

تیک تاک ساعت داشت جون می‌کند، عقربه‌ها خسته‌تر از من نیم سانت نیم سانت جابه‌جا می‌شدن. نگاهی به پیاز نیمه خورد شده کردم، حوصله‌م انگار چند ساعت پیش با قدم‌های سیاوش از این خونه دور شده بود. بودنش توی خونه انگار برام شده بود یه عادت و شاید هم...

یه لیوان چای برای خودم ریختم و خودم نفهمیدم چی شد هــ ـوس چای کردم، منِ چای نخور این چند ساله.

پرده‌ی حریر سفید آشپزخونه رو کنار زدم. خوبیِ این خونه‌ی کوچولو این بود که از هر طرف خورشید می‌تونست توی خونه سرک بکشه و تو از پشت پنجره‌های دل‌نازکش، بیرون رو تماشا کنی. لیوان رو نزدیک لبم بردم، بخارش صورتم رو نوازش می‌کرد و من خیره‌ی بیرون شدم. همهمه‌ی خیابون‌ها حس خوبی داشت، این‌که حتی بدون بهونه آسفالت‌های پیاده رو، متر کنی و تنها سهم من همیشه فقط دیدن قدم‌های دیگران بود.

لیوان داغ رو بین دو دستم فشردم، گرمای هوا و عطر دارچین دل و روده‌م رو بهم پیچوند. چای که با اون رنگش داشت توی بلور دلبری می‌کرد رو توی سینک خالی کردم. خیلی از قانون‌ها شکسته بود، چه عیبی داشت من هم امروز یکی رو بشکنم؟ شماره‌ها روی صفحه همراهم چشمک می‌زدن واسه یه خط تماس و آروم کردن دلم؛ اما صدای زنگ در خونه حرف دلم رو بی‌حاصل گذاشت. باید اراده‌‌م رو گِل می‌گرفتم. قدم تند کردم سمت در و از جالباسی شال بلندم رو کشیدم و روی سرم انداختم. لابد یکی از همسایه‌ها بود که بدون زدن زنگ اصلی پشت در واحد منتظر ایستاده بود.

-خاله‌زهرا!

لبخندم گوش تا گوش صورتم دوید و توی آغوش خاله‌زهرا حل شدم.

فقط حیف رسم مهمون‌نوازی، هق‌هق نبود.

-سلام به روی ماهت. در ساختمون باز بود، اومدم بالا غافلگیرت کنم.

-چه خوب کردین.

هنوز دست‌هام از دلتنگی، تنگ خاله‌زهرا رو می‌فشرد.

-خوبی دخترم؟

دلم خواست بگم خوبم و نشد و زبونم تو دهنم قفل شد، امروز انگار درستکار شده بود، واسه دروغ نچرخه. دست‌هام سست شد و خاله‌زهرا طفلکی تونست نفس تازه کنه. خاله‌زهرا اومد توی خونه و در رو پشت سرش بست.

-این سکوت یعنی چی الان؟

جوابم یه لبخند بود، از اون‌ها که فقط نقاشیِ رو لبه و چشم‌هات به اون لبخند فاتحه می‌خونن.

-بفرمایین بشینین. من میرم چای بریزم.

-خاطره؟!

لحنش توبیخ داشت و من سر زیر انداختم، خاله‌زهرا بود دیگه. جای مادر، مادری کرده بود برام.

-چای بریزم میام، چشم.

فرار کردم با قدم‌هام. حالا که فرصت اتفاق افتاه بود، انگار دردِدل‌های من ته کشیده بودن.

خاله لیوانِ قدکوتاهِ پایه بلند رو توی دستش چرخوند.

-باریکلا دختر، عجب رنگ و عطری.

نمی‌دونستم این تعریف از من میشه یا چای که خودش رنگ پس داده و چوب خشکی که عطردارش کرده! هر چی که بود دلم می‌خواست من به خودم بگیرم و جای تشکر لبخند پهن لب‌هام کردم.

-خب تعریف کن ببینم.

درِ قندونِ روی میز رو برداشتم تا نگاهم گره خورده نباشه.

-چی بگم؟

صدام اون‌قدر ضعیف بود که دلم به حال خودم سوخت، انگار قوی بودن توی من خشک شده بود. من که کلی حرف داشتم بگم، کلی نگفتنی.

-آقاسیاوش حالش خوبه؟

-خوبه؛ یعنی بد نیست، یعنی می‌دونین...

نمی‌دونستم چی باید بگم که تو یه کلمه جا بشه و من هی معنیش نکنم.

-خاطره من رو نگاه کن.

سرم که بالا اومد نگاهم هم به بغض نشست. اشک‌ها از زندانشون بیرون اومدن و نشستن به انتظارِ سرسره‌بازی رو گونه‌هام.

-خاطره! دخترِ قوی من چی شده؟ چرا این‌جوری شدی؟

-میشه کنارتون بشینم؟

جواب حرف خاله‌زهرا نبود؛ اما بهانه واسه بغل کردن و بغل شدن که بود. تو آغوش خاله‌زهرا که جا گرفتم پلک زدم و دیدم تار شد و دست خاله‌زهرا توی سکوت نازم رو می‌کشید.

-باز که این مو‌ها رو شلخته بافتی.

از نوازش‌های خاله‌زهرا آروم گرفته بودم و می‌دونستم این یه شوخیه تا اشک‌هام رو بند بیاره.

-الان شلخته شدن وگرنه خوب بودن.

به لب چیدن من خندید، امروز هــ ـوس بچه شدن کرده بودم و دلم تنگ قدیم‌های نه چندان دور. نگاهم به فنجون چای دست نخورده افتاد و وای به من.

-چاییتون سرد شد. میرم عوضش کنم.

دست پُر چروکش روی پام نشست.

-نه، بشین حرف دارم. وقت واسه چای خوردن همیشه هست، چای رو باید با دل خوش خورد.

من لب زیر دندون کشیدم و خاله‌زهرا ادامه داد:

-می دونی که اول از همه مخالف ازدواجت من بودم.

ساکت بودم و خاطره‌ها شروع به جلون دادن کردن، خوب یادم بود.

-اما حالا این اتفاق افتاده. سیاوش برای تو یه شوهره، پس قابل احترامه. خاطره جان، عزیزم می‌دونم سختته، هنوز دو ماه هم از زندگیت نگذشته غرق مشکلات شدی؛ اما اتفاقه. تو باید ستون باشی شوهرت فرو نریزه.

-اما...

-اما نداره دخترجون... درسته میگن مرد ستون اصلیِ یه زندگیه؛ اما زن پایه اصلی همون ستونه. دیده نمیشه، به چشم نمیاد؛ ولی باید محکم بمونه.

دلم ریخت. دست‌هام فشرده شد و حرف دلم رو زبونم جاری شد، قبل از این‌که باز بغض بشه و خفه بمونه کنج گلوم.

-به من نمیاد پایه‌ی اصلی یه زندگی باشم، من نمی‌تونم.

-خاطره‌ی من قوی بود و هست، تو الان خانوم این خونه‌ای.

- هنوز نمی‌تونم باور کنم.

-چرا؟ حرفی زده؟ چیزی گفته که به خودت هم شک کردی؟

-نه، نه اصلا... همه چیز یه واقعیت معمولیه، همون ازدواج سنتی. همون عادت کردن به هم و فقط من شک دارم که سیاوش....

-یه چیزی هست خاطره. چرا بهم نمیگی؟ غریبه شدم؟

-نه. باورکنین این‌جوری نیست، فقط حس می‌کنم من عوض شدم. غریبه‌تر از غریبه، الان خودمم با خودم. خاله‌زهرا من نمی‌دونم الان باید چی‌کار کنم، فقط دارم سعی می‌کنم خوب باشم که تلخیش با خنده‌های من خنثی بشه.

- تو بهترین کار رو داری می‌کنی عزیزم، فقط کافیه خاطره بمونی، همین. کیوان همیشه میگه خاطره اگه خاطره باشه، هیچ وقت آدم از کنارش بودن خسته نمیشه.

لبخند، اول رو لب پایینم جا خوش کرد و بقیه‌ش شد دلتنگی.

-حالشون خوبه؟

- خوبه، جمع نبندش، می‌دونی که بفهمه شاکی میشه؛ به قول خودش خواهر برادر که باشی، حتی اسمی ضمیر جمع واسه مکالمه به کار نمیاد، باید راحت باشی.

با این همه بی‌معرفتیِ من و بی‌خبریم ازش، چه برادر بودنش به دلم چسبید.

-چشم، سلام من رو بهش برسونین. می‌دونم بی‌معرفت شدم.

-آره، خودش هم گفت.

خجالت‌زده نگاه به گل‌های قالی کردم.

-شرمنده‌م.

-دشمنت شرمنده. این رو گفتم که خاطره باشی، این‌جوری خودت می‌دونی باید چی‌کار کنی.

-چشم.

قبول کردم و تو دلم ادامه دادم «ممکنه یه روزی توی خاطرش، خاطره بشم؟»

***

-امروز خاله‌زهرا این‌جا بود.

سرش رو از پشتی مبل بلند کرد و نگاهش رو امتداد داد تا به من رسید که داشتم سینی با فنجون خالی چای جلوش رو برمی‌داشتم .

-خب؟

-سلام رسوند.

دست‌هاش رو بهم گره کرد و چشم‌هاش تنگ و باریک شد.

-فقط همین؟

-آره خب. اومده بود دیدنم، اشکالی داره؟

-نه، فقط فکر کردم...

سکوت کرد و من راه رو نرفته، مکث کردم و تو چشم‌هاش نگاه کردم، حس خوبی نداشت.

-یعنی نیومده بود دنبالت که بری؟

ابروهام بی‌اختیار بالا پرید و پلک‌هام کش اومد.

-برم؟! کجا؟!

بلند شد و دست توی جیب شلوار راحتیش فرو کرد؛ مثلا خواست بگه حرفش زیادی معمولیه، در صورتی که نبود.

-گفتم حالا که شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفید، از اسبش افتاده... اومدن که...

این همه طعنه رو چه‌طور باید کنج دلم جمع می کردم که بغض نشه؟ که بتونم بخندم راحت؟

-اگه بخوای می‌تونی از این زندگی بری.

-سیاوش! خواهش می کنم.

صدام لرزید، دلم لرزید.

-تو شاهزاده‌ی قصه‌ی زندگی منی درست اما نه به خاطر اسب سفیدت؛ بلکه به خاطر خودت که شدی نیمه‌ی دیگه‌م، شدی شوهرم؛ تنها کسی که نسبتش با من دروغ نیست.

حرف آخرم، مثل همون گوگرد سر کبریت بود؛ کشیده شد و دلم رو به آتیش کشید.

نگاهش افتاد به اشک‌های بی‌اختیارم و من ترحم از نگاهش نمی‌خواستم، گفتم:

-اگه تو بخوای برم، بحثش جداست .

-حرف روز اولم یادت رفته؟

-نه، خوب یادمه. گفتی تو شادی و غم باهمیم، شریک زندگی همیم؛ گفتی یه زندگی معمولی نه مثل قصه‌ها؛ ولی کنار هم همیشه.

نفسش رو از سینه‌ش بیرون داد.

- اون زندگیِ معمولی سخت شده.

-آسون می‌گیریمش.

لبخند زدم و ادامه دادم:

-می‌مونم، هستم تا خسته نشی.

نیمه‌ی ابروش بالا رفت و من راه نیمه رفته تا آشپزخونه رو رفتم.

-با یه چای دیگه موافقی؟

-نه نمی‌خورم .

صدای بلندش هم‌زمان شد با فنجونی که من توی سینک گذاشتم و لرزش دستی که با فشار به لبه‌های کابینت آروم کردم.

***

قدم‌هام رو آهسته برداشتم روی کف سرامیکی، حسابی خلوت بود و من نگاهم رو روی تابلوها چرخوندم تا مطمئن بشم بخش رو درست رفتم. دلشوره داشتم و بوی الکل و مواد ضدعفونی‌کننده داشت حالم رو بدتر می‌کرد. حالا لازم بود این‌جوری سرامیک‌ها برق بزنن؟

-به به خانوم بامعرفت!

صدای آشنا، وسط دلشوره و استرس، بزرگترین دلگرمی شد برام.

-آقا کیوان!

اخم تو هم پیچوند و من اصلاح کردم، با یه نفس بلند و با یه حس آشنا.

-سلام کیوان، خوبی؟

لبخندش توی دلم قند ذوب کرد، شیرینیش فشارم رو بالا برد و استرس مجبور شد خودش رو جمع و جور کنه.

-علیک سلام، هر چند قهرم؛ ولی...

مکث کرد و من چهره‌م رو مظلوم کردم. قهقه سرداد. چه دلم تنگش بود و خودم خبر نداشتم.