رمان عاشقانه ترین دروغ به قلم صنم احمدی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

داستان من شاید داستان خیلیا باشه ، کسایی از همین جامعه … کسایی که عاشقن ولی با باور نداشتنه عشقشون و بی اعتمادیشون زندگیشون از هم میپاشه … این داستان از زبون یه پسره که پزشکه ولی عشق و باور نداره و معتقده عاشق نمیشه ، تا اینکه بالاخره اونم عاشق یه دختر میشه یه دختر که زیباییش آدمو مجذوب می کنه ، اما اون دختر یه تله س و پسره اینو نمیدونه تا اینکه ...

موبایلم داشت زنگ میخورد.نگاهی به صفحش که داشت خاموش روشن می شد کردم.

مامانم بود.

جواب دادم:

-جانم مادرم؟ سلام.

مامان:سلام.چرا اینقدر دیر جواب میدی مادر؟نمی گی آدم نگران میشه؟

-شرمنده دستم بند بود رویا جونم.(آره جون خودم)

مامان:خیله خب زبون نریزز. امشب بیا اینجا خالت اینا میان.

-چشم امر دیگه؟

-نه دیگه فقط قبل از اونا اینجا باش.

-اووفففف.چشم

-فرحان منو منتظر نزاریــا خداحافظ

-خدانگهدار

اوف حالا من اون دوتا عجوج مجوج و چطوری تحمل کنم؟

نیلوفر و نسترن دخترخاله هام بودن.از وقتی هم من یادم میاد این مامان خانومه ما گیییییییررر داده که که چی؟؟؟؟؟

باید با یکی از اینا ازدواج کنی. منم که کلا قصد ندارم ازدواج کنم اگرم یک روزی تصمیم بگیرم که ازدواج کنم با یکی ازدواج می کنم که آدم باشه نه مثل این دوتا که باید از تو پارتیا جمعشون کنم.

مامانم هم که این چیزارو نمی دونه فقط گیر داده باید یا با نیلو یا نسی ازدواج کنی.

ماشالاا اون دوتام که از خدا می خوان.هر 5شنبه خونه مامان اینا هستن. منم که کل هفته خونه خودمم ولی 5شنبه ها مامان زنگ میزنه منو میکشونه اونجا.

با صدای در سرمو بالا گرفتم:

-بفرمایید

خانم حمیدی بود منشی مطبم.

-ببخشید آقای مهرزاد.من میتونم امروز نیم ساعت زودتر برم؟ دیگه مریض ندارین.

بیچاره از اخمی که من کرده بودم رنگش پریدد گفتم:

-چرا نمیشه؟ خودم هم می خوام زودتر برم

-پس شما برین من درو قفل می کنم

-خیلی هم عالی

نگا چه ذوقی هم میکنه.حتما دوباره با آقاشون اینا می خواد بره بیرون

کیفمو برداشتمواز مطب خارج شدم

توی پارکینگ ساختمون رفتمو سواره پرادوی خوشگلم شدم.

ول سمت خونه ی خودم رفتم تا حاضر بشم. نگاهی به ساعتم کردم 5:30 بود خوبه 7 برسم خونه دمامان اینا عالی میشه.

خونه که رسیدم.اول یه دوش گرفتم حولمو پوشیدمو بیرون اومدم.جلوی ایینه نگاهی به خودم انداختم. از 18 سالگی بدنسازی رفته بودمو هیکلم حسابی دختر کش بود.گوشیم زنگ خورد. مزاحم همیشگی بوووووود.بهترین دوستم فرید.

-بنال

فرید:شد تو یه بار مثل آدم جواب بدی؟

-تو آدم نیستی که باهات مثل آدم حرف بزنم.زرتو بزن.

فرید:بمیر بابا.باشه اصلا تو خوبی هوا بده

-نه تو خوبی

فرید: یه لحظه فکتو ببند کارت دارم.

-من که می گم زرتو بزن

فرید:نکبت

-مرسی حالا بگو

فرید: اصلا چی کارت داشتم؟

با این حرفش جفتمون زدیم زیر خنده.

فرید: اها اها خفه شو بزار بگم

-بگو آلزایمری.

فرید: امشب پای بام هستی؟

-با کیا؟

فرید: با عمه های من. با نیما و بهراد دیگه.

تک خنده ای زدمو گفتم:

-ok

فرید: ساعت 11 اونجا باش

-باشه گم شو دیگه صدات تکراری شد بای

فرید: بیشعور. بای

قطع کردم. خوبه دیگه تا 11 پیشه مامان اینام بعدم میرم پیشه فرید اینا.

لباس پوشیدمو عطر زدم. بعدم از خونه زدم بیرون. دقیق ساعت 7 بود که رسیدم خونه مامان اینا. برعکس خونه من که تو برج بود خونه مامان اینا ویلایی بود و حسابی بزرگ. اینجارو خیلی دوست داشتم. بهم آرامش می داد. مخصوصا مواقعی که حسابی عصبی بودم لب استخر می شستم. آروم آروم می شدم. ساختمونم که دوبلکس بود. تقریبا 2 طبقه بود

به سمت ساختمون می رفتم که آقا رحمت نزدیکم شد.

آقا رحمت و خانومش از وقتی یادمه با ما زندگی می کردن. خودش که عهده داره حیاط بود خانومشم کارای خونرو انجام می داد. هیچ وقت مامانمو مشغول کاره خونه ندیدم. هیچ وقتم دسته پخته خودشو نخوردم. بد نبود. ولی بیشتر به آرایشگاهو استخرو دورش می رسید تا به منو بابا.

آقا رحمت:سلام آقا خوب هستین؟

-مرسی حاجی شما خوبی؟

آقا رحمت: شکر. بفرمایین خانوم منتظره.

سمت ساختمون رفتم. زری خانم (خانومه اقا رحمت) درو باز کرد. خاله اینا اومده بودن. من که زود اومدم پس اینا دیگه خیلی زود رسیدن.

داخل پذیرایی رفتمو سلام بلندی دادم. و به دنبالش همه از جاشون پا شدن. اون دوتام نیششون باز شد. وسط شوهر خالمو پدرم نشستم و مشغول صحبت با اونا شدم.

شوهر خالم یا همون آقا شهرام توی شرکت نفت کار می کرد و اکثرا هم ماموریت بود.وضع مالیشونم بد نبود. پدر منم که پزشک بود و سهامدار بیمارستان البته الان دیگه خودشو باز نشست کرده بود ومن به جاش تو بیمارستان بودم. مادرمم که مثل خاله خانه دار بود. همیشه به گردش بودن.

مشغول صحبت بودم که نیلوفر گفت:

-فرحان نمی خوای بهم تبریک بگی؟

با خوشحالی فراوان برگشتم سمتشو گفتم:

-ازدواج کردی؟؟با کی؟؟؟ کی عروسیتونه؟ پس دوماد ک..

مادرم حرفمو قطع کرد و با اخم شدیدی گفت:

-فرحان مهلت بده بچم حرف بزنه

نیلوفر با دهن باز منو نگاه می کرد

نسترن به جاش پشت چشمی نازک کرد و گفت:

-نخیر هنوز ازدواج نکرده. دانشگاه قبول شده.

انگار بادم خالی شد گفتم:

-خب حالا همچین تبریک خواستی گفتم چی شده تو سن 26 سالگی دانشگاه قبول شدن کاری داره؟

نیلوفر نگاه تندی بهم انداخت و چیزی نگفت. مامانم همونجور که با غضب منو نیگا می کرد روبه بقیه گفت:

-فرحان شوخی می کنه

-شوخی چیه مادره من؟ کاملا جدی گفتم

مامان و خاله و نیلوفر و نسترن یه نگاهه خمشگینی انداختن و مشغول حرف زدن شدن.

ساعت 9 بود که بالاخره زری خانوم گفت شام حاضره. شامو که خوردیم که البته من به جای شام زهره مار خوردم چون نیلوفر دقیقا روبروم نشست.

ساعت 10 بود که تونستم از دسته مامان در برمو برم خونم تا لباس عوض کنم.

خونه که رسیدم نیلوفر اس ام اس داد:

(بالاخره حالتو میگیرم)

جوابی ندادمو لباسمو با یه شلوار راحتی و یه تی شرت جذب سفید عوض کردم. چون میدونستم میریم بام با اینا راحت تر بودم.

حاضر که شدم زنگ زدم به فرید:

-سلام داداش

-سلام فرید کجایی؟

-ما داریم میریم راه افتادیم

- اوکی اومدم

_می بینمت

با تعجب گوشیو قطع کردم.فرید همیشه نبود. از یه چیزی ناراحت بود.می شناختمش.از بچپگی باهاش بزرگ شده بودم.حتی تو یه دانشگاه بودیمو پیش هم کار می کردیم.

سریع از خونه زدم بیرون و سوار ماشین شدم. نیم ساعت بعد بام بودم بچه ها زودتر رسیده بودن.

بهراد: به به ببین کی اومده چطوری دکی؟

-خووبم شماها خوبین؟

فرید: آره داداش

نیما: چاکره دکترمونم هستیم

فرید هیچی نگفت. 3تایی با تعجب نگاهش کردیم. آخه مواقعی که نیما و بهراد به من دکتر میگفتن فرید حساب هممونو میرسید که چرا به اون نگفتیم دکتر ولی الان داشت با سری افتاده با سنگ ریزه های روی زمین بازی می کرد.

نیما یدونه زد سره شونشو گفت داداش چته؟

فرید سرشو بلند کرد و یکم بعد گفت:

-فرحان خانوم رادکو یادته؟

یکم فکر کردم و گفتم:

-مهتا رادک؟ منشیت؟

سرشو تکون داد و گفت:

-آره همون.من ازش خوشم میاد. می خواستم ازش درخواست ازدواج کنم. ولی امروز یه پسره اومد دنبالش.

اخم کرده بود و این نشون می داد واقعا عصبیه چون فرید معمولا اخم نمی کرد.

بهراد: چیزه خاصی ازشون دیدی؟

فرید:نه

نیما:حلقه دستش می کنه؟

فرید: نه

بهراد:به این پسره حرف عاشقونه زذ؟

فرید:نه

نیما:پسره به این حرفه عاشقونه زد؟

فرید:اوووممم نه

بهراد:تو پسررو دیدی؟

فرید:اوومم نه

یه دفعه عصبی شدمو گفتم:

-اه پس دردت چیه؟

نیما رو به من گفت:

-داداش یه لحظه وایسا

بعد رو به فرید گفت:

-اگه اشتباه نکنم اینهمه بد اخلاقیاتو اخمات فقط ماله این که امروز یکی اومده دنباله دختره؟ آره؟

فرید:یه پسر بود

نیما:حالا هرچی. درسته؟؟؟

فرید:خب آره

بهر اد:خب آره و زهر مار مرتیکه از هیکلت خجالت بکش مغز فندقی

فرید:چی میگی تو؟

نیما:نکبت این چی میگه؟

بعد با داد گفت:

-خب بیشعور شاید داداشش بوده یا فامیلش احمق تو پیشنهادتو می دادی.

سری از روی تاسف براش تکون دادمو گفتم:

-فرید قبلا مغزت بهتر کار می کردا. خبر مرگت پزشک این مملکتی. 30 سالته. اون وقت الان باید شعورتو از دست بدی؟

وقتی میگم عشق آدمو کور و خنگ می کنه شما بگید نه

نیما: بابا این جوگیره به بقیه چه؟ بهرادم عاشق شد نامزدم کردن کی از این خل بازیا در اورد؟

بهراد: نه خدایش من خنگ نشدم.

بهراد چند ماهی میشد که با تارا هم دانشگاهیش نامزد کرده بود، نیمام یه دختررو دوست داشت. فریدم که.....

فقط من بودم که از عشق فراری بودم یعنی باورش نداشتم. تو این دوره زمونه عشق کیلو چنده؟

اصللا عشق به نظرم یه افسانس که خیلی غم انگیزه.این تعریف من از عشقه.

خلاصه راه افتادیم سمت بالا

نیما:فرید کی بهش می گی؟

فرید:فردا

-جونم جرات.چه سریع

بهراد خنده ی شیطونی کردو گفت:

بهراد: میترسه عروس خانوم فرار کنن

فرید محکم به بازوش کوبید و گفت:

فرید: لال شی ایشالا.زبونتو گاز بگیر

از این حرکتش همه زذیم زیره خنده

نیما:فرحان فقط تو سرت بی کلاه موندا

بهراد:خوبه از هممونم این دختر کش تر بود

-ببند بهراد من کلا با جنسه مخالف حال نمی کنم داداش.

نیما با شیطتنت گفت:

-جنس مخالف به این خوبی. به این ماهی به این لطیفی

بهراد:اوی زن منو از اینایی که داری میگی حذف کنا

نیما: کی به زن کچل تو کار داره؟

نیما با تارا آشنا بود و چون تو یه دانشکده بودن باهم حسابی صمیمی بودن.

بهراد گوششو پیچوندو گفت:

-اگه الان اینجا بود حالیت می کرد

فرید:نیما دور زن منم خط میکشیا

همه باهم گفتیم:

-زنت؟

- نه منه؟ تا الان که داشتی زار میزدی نامزد داره

فرید:خب به کمکه شما دوستانه عزیز متوجه اشتباهم شدم

و بعد یه لبخند پت و پهن نشون ما 3تا داد

ماهم نه گذاشتیم نه برداشتیم تا پایین دنبالش کردیم. پایین که رسیدیم چون خسته بودیم زود از هم خداحافطی کردیمو رفتیم سمت خونه هامون.ترافیک نبود و زود رسیدم.ماشین و تو پارکینگ زدمو رفتم بالا. بعد از اینکه لباسمو عوض کردم خوابیدم رو تختم با فکره امشب لب خندی زدمو خوابیدم.

صبح ساعت 9 بیدار شدم چون امروز جمعه بود مطب تعطیل بود. ولی یه سر باید می رفتم بیمارستان. صبحانه ای خوردمو اول رفتم باشگاه. ساعت 11 از باشگاه برگشتم.یه دوش گرفتم و حاضر شدم که برم بیمارستان. همیشه سعی می کردم برای سرکار از کت شلوار استفاده کنم. هم رسمی تر بود هم بیشتر بهم میومد.

پس یه کت شلوار مشکی پوشیدم با یه پیراهن مردونه سفید و کروات مشکی.

سریع سمت بیمارستان رفتم. از در بیمارستان که وارد میشیا انگار وارد سالن مد شدی. هزار بار این پرستارارو دعوا کردم که کمتر آرایش کنین بابا. ولی کیه که گوش بده. همچین عشوه میان و کار می کنن هر کی ندونه فکر می کنه فیلم برداریی چیزیه.

سمت اتاقم می رفتم که صدای مهسا رو شنیدم. اووفی کردمو ایستادم. مهسا پزشک بود. هم دانشگاهی بودیم.

دختر خانومیم بود من به عنوان دوست باهاش صمیمی بودم. ولی فقط دوست! اما انگاری مهسا واسه خودش چیزه دیگه ای تصور کرده بود.

چون دیروز بهم پیشنهاد دوستی داد. از این دخترایی که خودشونو سبک می کنن حالم بهم می خوره دختر باید یکم ناز داشته باشه یکم غرور یعنی چی؟

مهسا:فرحان؟

-سلام بگو کار دارم.

مهسا:راجع به پیشنهاد دیروزم....

فکر کردم می خواد معذرت خواهی کنه واسه همین با اشتیاق گفتم:

-خب؟

مهسا آب دهنشو قورت داد و گفت:

مهسا:خب نظرت چیه؟

چشام اندازه نعلبکی گشاد شد و بدون اینکه جوابی بهش بدم با یدونه از اخمای معروفم تنهاش گذاشتم.

کاره زیادی نداشتم.فقط سر زدن به چند تا از مریضا بود که اونم خیلی سریع انجام دادم.

فریدم تو همین بیمارستان منتهی جمعه ها نمیومد. مطبشم تو همون ساختمان پزشکانی بود که من بودم.

کارم که تموم شود یه زنگ به فرید زدم.

-سلام

با صدای خواب آلود گفت:

فرید: هووم؟ بنال

-نکبت خوابی هنوز؟ پاشو لنگ ظهره.

فرید: بابا من تا بچه بودم فکر می کردم اسمم ظهرس بسکه تو و مامانم می گفتین پاشو ظهره.

تک خنده ای زدمو همون جور که سوار ماشین می شودم گفتم:

- به من چه گفتم می خوای بری پیش مهتا خانومت قیافت چپ و چوله نباشه. بگیر بخواب

داشتم قطع می کردم که یهو صدای گورومپی از پشت خط اومد و بعدم صدای داد فرید

-فرید چی شدی؟

فرید(بعد از کمی تاخیر): خب احمق آدم خبر به این مهمی و این جوری یاد آوری می کنه

با خنده گفتم: چه می دونستم تو انقدر هولی.

فرید:خفه هول بودنه تورم میبینیم.

خنده ی تخسی کردمو گفتم پشت گوشتو دیدی عاشقی منم دیدی.

فرید: آره میبینیم حالا.

-فرید داری زیادی زر می زنی. پاشو گمشو یه زنگ به اون بخت برگشته ای که می خواد زنت بشه بزن. بعدم با بچه ها قرار بذاز بریم پاتوق.

فرید:باشه. می گم فرحان داداش واسم دعا کنا.

دلم یجوری شد. فرید از داداشم بهم نزدیک تر بود. اینبار خنده ی مردونه ای کردمو گفتم:

-پشتتم داداش برو از هیچی نترس. امیدت به خدا باشه. کسیم نمیتونه به تو نه بگه آقا فرید.فعلا.

فرید:نوکرتم داداش. میبینمت.فعلا

و بعد قطع کردم. ناها رفتم خونه مامان اینا.کسی اونجا نبود واسه همین با خیال راحت یه ناهاره خوشمزه خوردمو

بعذ از مدت ها تو اتاقه خودم خوابیدم.

با صدای زنگ گوشیم چشامو باز کردم. بهراد بود.

-جونم داداش؟ سلام

بهراد: سلام فرحان پاشو بیا پاتوق. این فرید جواب نگرفته داره همرو می خوره انقدر عصبیه.

خنده ای کردمو گفتم اومدم.

یکم بعد پیش فرید اینا بودم.

-سلام

بهراد و نیما باهم دست دادنو جوابمو دادن ولی فرید سرشو با لیوان چاییش گرم کرد.

-سلام عرض شد فرید خان

سرشو به معنی سلام تکون داد. همون جور که میشستم رو تخت به نیما اشاره کردم چشه؟

نیما سره قلیون و که دستش بود گرفت سمت دهن فرید و گفت:

-چته بابا؟

فرید با عصبانیت دست نیما رو پس زد و با اخم نگاهش کرد.

نیما با حالت خنده داری خودشو از فرید دور کرد و گفت:

-هاپو عصبیه

با این حرف و حرکتش هممون حتی فرید زدیم زیر خنده.

به فرید گفتم:

بهت جواب منفی داد؟

فرید: نه گفت می خوام فکر کنم

نگاه عاقل اندر سفیهی بهش انداختمو گفتم:

- نه پس میاد همون موقع میپره بغلت میگه(صدامو نازک کردم) وای عزیزم من منتظر بودم بیای بهم پیشنهاد بدی.

نیما:با ناز گفت می خوام فکر کنم یا عصبی شد؟

فرید فکری کرد و گفت:

- با ناز

بهراد: خب پس صد در صد مثبته. غمت نباشه

فرید ذوقی کرد و گفت:

-واقعا؟؟

یدونه زدم پس کلشو گفتم:

-خاک تو سرت فرید. آره واقعا

تا 12 اینجورا پاتوق بودیم. از هم جدا شدیم و هرکی رفت خونش.

تو کوچه که پیچیدم متوجه شدم دعواس. اهل دعوا نبودم واسه همین خواستم بیخیال رد بشم اما همین که از کنارشون گذاشتم متوجه شودم 2تا مرد دارن یه دخترو می زنن.

اول گفتم خب به من چه شاید خونوادگی باشه. اما همین که ماشینو زدم تو پارکینگ غیرتم اجازه نداد اون دخترو همون جوری وسط خیابون ول کنم. سمت کوچه دویدم.

داخل کوچه که شدم اون دختره بیهوش افتاده بود رو زمینو اونام در حال فرار بودن.سریع کنارش رو زمین نشستم.

نبضشو گرفت. هنوز می زد. پس زندس. ولی بیهوش بود. بغلش کردم و سمت خونم رفتم.

این دختر نصفه شبی تو خیابون چی کار می کرد آخه؟نمیفهمم واسه چی باید وسط این خیابون باشه که این بلا سرش بیاد؟

زیادی سبک بود و راحت بردمش تو خونه. رو کاناپه گذاشتمش و خودم رفتم وسایلمو آوردم. اول باید معاینش می کردم بینم حالش چطوره بعد میبردمش بیمارستان. تمام صورتش پره خون بود. ترسیدم اگه دیر برسه بیمارستان حالش بد شه.

بیهوش بود و این منو میترسوند. واسه همین فقط کمی صورتشو تمیز کردم دوباره در آغوشش کشیدمو پایین رفتم

صندلی عقب خوابوندمش و راه افتادم سمت بیمارستان خودم. اونجا با کمک چندتا از پرستارا که تو محوطه بودن بردیمش اورژانس. رو تخت که خوابوندمش متوجه بریدگه عمیقی کنار پهلوش شدم. نزدیک کلیش بود. وحشت کردم.

سریع از پرستارا خواستم دکتر نوری رو خبر کنن. دکتر نوری متخصص کلیه بود و میدونستم امشب شیفته.

مشغول بازرسی کردن دختره بودم که دکتر اومد.

-سلام دکتر

دکتر نوری:سلام پسرم. چی شده؟؟

-راستش نمیدونم.من بیرون بودم این خانوم و تو کوچه جلوی خونم پیدا کردم.

دکتر همون جور که دختررو معاینه می کرد گفت:

-این وقت شب تو خیابون چیکار میکرد؟

-این سوال واسه خودمم پیش اومد.

عصبی سری تکون داد و دوباره مشغول شد.

-دکتر چی شده؟

-کلیش آسیب دیده. کلیه چپش. ضربه عمیق بوده. جای چاقوام نیست.

-بله این متوجه شودم.اما متوجه کلیش نه.

پرستاری که کنارمون ایستاده بود با عشوه گفت:

-وا دکتر مهرزاذ خب شما تخصصتون مغز و اعصابه نبایدم متوجهه بـ...

نگاهه خشمگینی که بهش انداختم باعث شد دهنش بسته شه و انقدر فک نزنه.

دکتر نوری:باید بره اسکن. که بفهمیم کلیش در چه وضعتیه.

سری واسش تکون دادم دختره که حالا بهش یه سرمم وصل کرده بودن ناله ای کرد.

-خوبی؟درد داری؟

-ا....د...ر..د

نمیتونست حرف بزنه سریع دستور دادم اورژانسی ببرنش اسکن. خودمم با دکتر نوری همراهش رفتیم.

حدود 20 دقیقه بعد جواب اسکن حاضر شد. حدس دکتر درست بود. کلیه چپش نابود شده بود و باید عمل میشد.

دکتر نوری دستور داد. اتاق عمل و حاضر کنن. خودشم رفت که حاضر بشه منم به خاطر اینکه کاری کرده باشم لباس عوض کردمو با دکتر به اتاق عمل رفتم. عملش 2 ساعت طول کشید.

به بخش منتقلش کردن. ولی هنوز بیهوش بود. چون صبح باید تو بیمارستان می بودم ترجیح دادم دیگه خونه نرم. پس روپوش بیمارستان و تنم کردم. پیش دختره برگشتم.

عصبی بودم اگه اون موقع شب از خونش نیومده بود بیرون این اتفاق براش نمی افتاد که حالا مجبور باشه با یه کلیه زندگی کنه.

یاد کیفش افتادم که تو خونه جا مونده بود حتما تا الان خانوادش نگران شدن. به درک که نگران میشن. تا اونا باشن حواسشون به دخترشون باشه که نصفه شبی از خونه نزنه بیرون.

به قدری خسته بودم که رو صندلی بالا سره دختره خوابم برد. با صدای ناله از جام پریدم. ساعت 5 بود دختره چشاش بسته بود ولی داشت ناله می کرد. حتما درد داره.

-خانوم؟

-ااا....درد...دارم....اااییی

بیرون رفتمو از پرستاره مسکن خواستم. خودم تو سرمش تزریق کردم تا ذره ذره بره تو تنشو بدنش یهو شک نشه.

تخصصم این نبود ولی حالیم میشد با یه کلیه زندگی کردن یعنی چی؟

دختره کم کم ناله هاش قطع شد و از صدای منظم نفساش فهمیم خوابه. خودم دیگه خوابم نبرد. به دختره نگاه کردم ترکیب صورتش با اینکه عملی نداشت ولی قشنگ بود. به جرات میتونم بگم خیلی زیاد خوشگل بود. حتی با اینکه کنار چشمش کبود بود و لبش پاره. ولی بازم قشنگ بود. لبای به اندازه و خوشگل. بینی کوچولو و سر بالا. چشماش خیلی خوش حالت بود ولی چون بسته بود نمیشد بگی چه رنگیه. همونجو که به چشماش زل زده بودم حس کردم پلکش تکون خورد.چشماش آروم آروم باز شد.

یکم با تعجب دورشو نگاه کرد.

-سلام. بهتری؟ درد نداری؟

نگاهی به من کرد و با صدای آرومی گفت:

-من بیمارستانم؟

-بله

-چم شده؟

نمیدونستم بهش بگم یا نه ترسیدم حالش بد شه.

واسه همین گفتم:

-چیزه خاصی نیست نگران نباش.

-پس چرا درد دارم؟ بگو حقیقتو

با کمی من من گفتم:

-کلیه سمت چپتو.....ااامممم....چیزه....

-از دست دادم؟

با تعجب نگاهش کردم که گفت:

-وقتی تیکه ی شیشرو محکم کرد تو پهلوم حدس زدم باید کلیم آسیب دیده باشه.

نتونستم کنجکاویمو کنترل کنمو گفتم:

-اون وقت شب بیرون چیکار میکردی؟ اونا کی بودن؟

حس کردم کمی هول شود ولی سریع گفت:

-خب من خونه دوستم زندگی میکنم.باهاش دعوام شد و از خونه زدم بیرون.

اونام میخواستن کیفمو بزنن همه چیم تو کیفم بود نمیتونستم بذارم ببرنش اونام نامردی نکردنو.... حال و روزم شد این....

-یعنی چی؟؟ پس خانوادت چی؟؟؟

-فکر کنم دکتری پس باید بفهمی وقتی مریضی حالش بده نباید انقدر سوال ازش پرسید.

فکم منقبض شد. دختره فکر کرده کیه که با من این شکلی حرف میزنه. بزنم داغونش کنم جای دستت درد نکنشه بچه پررو.

-اوکی. استراحت کن.

خودمم ار اتاق بیرون اومدم و سمت اتاق خودم رفتم. نگاهی به پرونده مریضا انداختم. فقط چند نفر مرخصی داشتم. همیشه کاره ترخیص مریضامو قبل از همه ی کارهام انجام میدادم. چون میدونستم دل تو دلشون نیست که زودتر برن خونشون. امروزم همین کارو انجام دادم. برگه های ترخیص و آماده کردمو با یه پرستار رفتم سراغ مریضام.

یکیشون یه دختر بچه خیلی ناز بود که وقتی بهش گفتم عمو جون امروز مرخصی بهم گفت:

-مرسی عمو جون میشه بوستون کنم؟

دلم واسش ضعف رفت.

عاشقه دختر بچه ها بودم. تا وقتی کارای ترخیص سارا کوچولو تموم بشه یه لحظه ام از بغلم تکونش ندادم. ولی خب زود رفت.

یاد فریبا افتادم. حالم گرفته شد. اونم یه دختر بچه کوچولو و خیلی ناز ولی متاسفانه تومور سرش اونقدری پیشرفت کرده بود که نتونستم هیچ کاری براش بکنم و زیر آخرین عمل بدن ضعیفش طاقت نیوورد و... مامانش همیشه می گفت فریبا یه فرشته بود که خدا فقط 4سال به من قرضش داد. همیشه وقتی یاد فریبا میوفتادم اشکم در میومد. بچه ی شیرین زبونی بود و تو اون چند وقتی که اینجا بود همه عاشقش شده بودن.

تو اتاقم رفتمو یه قهوه خوردم. تصمیم گرفتم یه سر به اون دختره بزنم. ولی هنوز چندتا از مریضام مونده بودن. 2 تاشون تازه عمل شده بودنو معاینه لازم داشتن.

کارم که تموم شود از همونجا رفتم بخشی که اون دختره بود. نگاه تروخدا دختره ی پررو مهلت نداد اسمشو بپرسم. من فرحان نیستم اگه حال تورو نگیرم. هیچ کس تا حالا جرات نکرده با من این شکلی حرف بزنه اون وقت این دختره نرسیده منو ضایع میکنه یه حالی من از تو بگیرم حالا وایسا.

داخل اتاق که شدم متوجه شدم بیداره داشت از پنجره بیرون و نگاه میکرد.

-اهممم سلام

برگشت نیگام کرد. لبخندی زد. اااا نگا می خنده چه خوشگل میشه. عجب چشمایی داره. سیاه سیاه از شبم سیاه تر بود چشماش.

-سلام.صبح بخیر

با اخم گفتم بهترین؟

دوباره با لبخند گفت:

-ممنون.بابت صبح معذرت میخوام هر سوالی دارید بپرسید جواب میدم.

اخممو شدید تر کردمو گفتم:

-سوالی ندارم.خواستم درد یادتون بره

آها منو ضایع کنی سزاش همینه. لبخند رو لبش ماسید.

ولی یکم بعد دوباره با تبسمی گفت:

-خب اشکال نداره خودم میگم

-احتیاجی نیست.فقط یه شماره از خانواده بدین که من باهاشون تماس بگیرم که نگران نشن

چهرش غمگین شد. خیلی غمگین. با صدای پر از بغضی گفت:

-من خانواده ندارم.

-متوجه نمیشم

قطره اشکی رو گونش چکید و آهسته پاک کرد و با بغض گفت:

-پدرم فوت شدن. مادم هم آلمان هستن.

-خب خواهر برادر؟

سری تکون داد و اشکاشو که حالا روی گونه هاش روان بودن و پاک کرد. ناراحت شدم یعنی این دختره جایی نداشت که بره؟

-خب همون دوستتون که باهاش زندگی میکردین چی؟ اون حتما نگرانتونه

خنده ی تلخی کرد که تلخیش وجودمو آتش زد. گفت:

-اون خودش منو انداخت بیرون.گفت خسته شده که این مدت پیشش بودم. هیچ کس نگران من نیست خیالتون راحت

-خـ..

خواستم حرفی بزنم که پیجم کردن. همون طور که از در خارج میشدم گفتم:

-استراحت کن برمیگردم.

و بعد از در خارج شدم. یکی از مریضام تشنج کرده بود از درد زیاد. خیلی حالم خوب بود که حلا اینم بهش اضافه شد. طول کشید تا تونستیم آرومش کنیم. خسته از اتاق اون بیرون اومدم که مهسا رو دیدم با لحن تندی بهش گفتم:

-اگه بخوای ادامه بدی اخراج میشی

پشت چشمی نازک کرد و رفت.

پیش دختره برگشتم.اه هی اسمشو یادم میره بپرسم.

تو اتاق که رفتم متوجه پرستاری که بالا سرش بود شدم با نگرانی گفتم:

-چیزی شده خانوم عسگری؟

خانوم عسگری: حالشون بد شد براشون مسکن زدم.

-چرا صدام نکردین.

خانوم عسگری: آقای نوری داشتن رد میشدن از ایشون کمک گرفتم

-مگه هنوز بودن؟

خانوم عسگری: داشتن میرفتن. گفتن بهتون بگم میتونن فردا مرخص شن.

سری واسش تکون دادم و اونم رفت بیرون.

بالا سرش نشسته بودم. رنگش یکم پریده بود. باید چیکار میکردم؟ از کی کمک میگرفتم؟ نمیتونم همین جوری ولش کنم به امون خدا. دلم نمیاد. ولی یعنی کار درستی بود ببرمش خونم؟ اگه دزد بود چی؟ چه خاکی به سرم کنم؟ ولی کاره دیگم نمیتونستم بکنم. گناه داشت. باید ریسک میکردم. خداجون من فقط میخوام ثواب کنما کبابم نکنی.

به خدا توکل کردم و تصمیم گرفتم ببرمش خونه خودم. یه مدت اونجا باشه تا ببینم چی کار میشه کرد. شاید حالش که بهتر شد بفرستمش پیش مامانش که آلمانه. آره این بهترین کار بود. تو همین فکرا بودم که صدای در اومد. برگشتم، فرید بود.

کنارم اومد و آهسته پرسید:

-این کیه؟

منم آهسته جواب دادم:

-بریم بیرون واست تعریف میکنم

با فرید از اتاقش بیرون اومدیم.

فرید:چی شده؟ این کیه؟

-اول بگو تو اینجا چیکار میکنی؟

نیشش تا پشا سرش باز شد و گفت:

-مهتا جواب داد.

-بله رو گرفتی؟

با همون نیش بازش گفت گفت:

-اوهوم.

-پس یه شام افتادیم.

-من کی همچین قراری گذاشتم؟

-نکبت نخواستیم بابا خسیس خان.

-حالا چون تویی باشه.حالا تعریف کن بینم.

ماجرارو از همون دیشب تا همه ی حرفامون براش تعریف کردم.

-فرید میخوام ببرمش خونه ی خودم

مثل برق گرفته ها گفت:

- چی؟

-درد چته؟ آروم تر بیمارستانیما

-آخه یه حرفی میزنی داد ادم در میاد.

-پس میگی چه کنم؟ ولش کنم تو خیابون؟ میخوای پول بیمارستانم ازش بگیرم؟ هوم؟ نظرت چیه؟

فرید:آخه چجوری میخوای بهش اعتماد کنی؟

-ریسکه دیگه.

فرید:یعنی جای دیگه نداره؟

-نه دیگه

فرید:حالا بهوش که اومد صدام کن باهاش حرف بزنیم.

-اوکی. من دیگه امروز مطب نمیرم. خستم میرم خونه یه چرت بخوابم که بعدش برگردم بیمارستان.

-اوکی داداش. پس کی بهت شام بدم؟

خنده ای کردمو گفتم:

-حالا وقت بسیاره. کی میری خواستگاری؟

فرید:امشب با مامان اینا حرف میزنم که زنگ بزنن و از اینجور کارا اگه ردیف شه ایشالا آخر هفته.

-باشه.ایشالا خوش بخت بشی داداش

-ایشالا نوبت تو

-نفرین نکن دیگه.من میرم خونه. فعلا!

-نفرین نیست که خره. دعا کردم به جونت. برو به سلامت.

با خنده ازش خداحافظی کردم و رفتم پیش خانوم عسگری تا بگم اگه دختره بیدار شد خبرم کنه. بعدم از بیمارستان زدم بیرون.

یه زنگ به خونمون زدم تا ناهار برم اونجا.

-الو؟ سلام.

زری خانوم: سلام پسرم خوبی؟ نمیای اینجا؟

-میام.فقط زری خانوم خالم اینا که اونجا نیستن؟

زری خانوم غش غش خندید و گفت:

-نه پسرم بیا. ناهار منتظرتیم.

-رو چشم. مامان کجاست؟

-چشمت بی بلا باشه مادر. خونس. حمامه

-باشه. پس من اومدم زری خانوم.

-بیا پسرم مواظب خودت باش.خداحافظ

-خداحافظ

زری خانوم و اگه بیشتر از مامانم دوست نداشته باشم کمتر ندارم.یجورایی اون مادرمه. اون منو بزرگ کرده. اما خب مامان خودمم عاشقشم اگه خالم اینارو فاکتور بگیرم البته.

سمت خونه مامان اینا ر فتم. یکم بعد اونجا بودم. آقا رحمت دم در بود داشت باغچه هارو آب میداد.

-سلام آقا رحمت گل. ما چاکر شمام هستیم

سرشو بلند کرد و با همون لبخند همیشگیش و لحن مهربونش گفت:

-سلام پسرم.شما تاج سری این چه حرفیه.

- شما سروری حاجی. دل بکن از این باغچه ها بیا بریم ناهار.

-چشم پسرم شما برو منم الان میام.

-وایسم کمک؟