رمان ملکه مافیا (جلد اول) به قلم DENIRA

ژانر: #اجتماعی #عاشقانه #پلیسی #معمایی

خلاصه:

رمان درباره ی یک ملکه است که اصلاً لقب ملکه برازندش نیست . یه دختر عادی که می تونست مثل همه هم سن و سالاش، به راحتی زندگی کنه ؛ امّا انتقام یک مرد همه چیز زندگی اون رو عوض کرد. انتقامی که اگه نبود بانو، دلسا نمی شد و…

مقدمه:

ما هردو اشتباه کردیم...

هردو باهم سوختیم...

باهم بردیم....

باهم زندگی کردیم...

و باهم عاشق شدیم...

هر دو ما چیزی را خواستیم...

که برای به دست آوردنش باید هم دیگر را فدا می کردیم...

و حالا....

درست زمانی که هردوی ما به آن چیز رسیدیم....

یک طوفان....

یک اتفاق....

یک اشتباه....

باعث می شود که هردویمان نابود شویم....

تو می روی...

و من می مانم...

با یک دنیا غم....

من ملکه بودم و هستم....

وقتی تاج را روی سرم قرار دادند...

قسم خوردم که عاشق هیچ پادشاهی نشوم...

اما تو پادشاه نیستی....

تو رعیتی....

و من ماندم....

یک دنیا تردید و غم...

چه کنم؟؟؟؟؟؟

وقتی تو پادشاه نیستی و من ملکم....

به نام خدا

سال 1370

بیست و پنج سال و چندماه پیش...

پیمان داخل راهروی بیمارستان راه می رفت و زیر لب به خودش و محسن بد و بیراه می گفت ، الناز تسبیح گران قیمتش را در دستانش می فشرد و هرچه دعا بلد بود را زمزمه می کر ، .پیمان کمی از اشک چشم هایش را پاک کرد و گفت:

-اگه بلایی سر ساقی بیاد خودم رو هیچ وقت نمی بخشم.

نیلوفر که در کل خاندان به گستاخ بودن معروف بود از جایش بلند شد و گفت:

-اگه بلایی سر ساقی بیاد با همین دستای خودم خَفَت می کنم...فقط اگه بلایی سرش بیاد...

الناز بازوی نیلوفر را گرفت و گفت:

- بشین ببینم ؛ هیزم نریز رو آتیش !

با باز شدن در اتاق عمل همه به سمت دکتر بدبخت و فَلک زده هجوم بردند.دکتر که از دیدن آن همه آدم وحشت کرده بود ، سریع گفت:

-هم حال بیمار هم حال بچتون خوبه ،خدا یه دختر بهتون داده !

و سریع به سمت اتاقش رفت.نیلوفر با تعجب گفت:

- وا!چرا رفت؟

الناز چشم غره ای رفت و گفت:

- وا نداره دختر ؛ همه مثل این آدم ندیده ها پریدیم سر دکتر بی چاره،منم بودم فرار می کردم !

با باز شدن دوباره در اتاق عمل ، پیمان به سمت پرستار رفت و گفت:

- خانم پرستار، حال زنم چطوره؟

پرستار نگاهی به پیمان کرد و گفت:

- اسم همسرتون رو لطفاَ بگید؟

الناز سریع گفت:

-ساقی ؛ساقی شمس.

پرستار نگاهی به تخته کوچکی که در دستش بود کرد و گفت:

- حالشون خوبه،خدارو شکرهمسرتون رو دیر نرسوندین به بیمارستان و این باعث شد مشکل چندانی به وجود نیاد،تا چند دقیقه دیگه هم می رن داخل بخش،دو یا سه ساعت دیگه هم می تونید ؛ هم بچه رو ببرید و هم همسرتون رو.

پیمان نفسی کشید و نیلوفر با خیالی راحت روی صندلی های بیمارستان نشست و پایش را روی آن پایش انداخت و گفت:

- من که گفته بودم حال ساقی خوبه ! شما الکی شلوغش کرده بودید.

پیمان روی صندلی و به تابلوی روبه رو اش نگاه کرد. یک دختر با چشمان آبی که علامت هیس را به او نشان می داد.الناز خانم دفترچه کوچکی که همیشه در کیفش بود را برداشت و به سمت نیلوفر گرفت و گفت:

-یه عالمه نذر کردم.باید همش رو ادا کنم.

و بعد خودکار را به سمت نیلوفر گرفت و گفت:

-بنویس دختر؛ سی تا بسته نمک برای امام زاده صالح ، سه دیگ قیمه...

نیلوفر ابرویش را بالا انداخت و گفت:

- خاله جان ! فکر نمی کنید سه دیگ یکم زیاد باشه؟

الناز چشم غره ای رفت و با دست محکم بر پشت نیلوفر کوباند و جواب داد:

- بنویس حرف نزن!

نیلوفر پوفی کرد و دفترچه مشکی رنگ را باز کرد و با خط زیبایی بالای آن نوشت:

سی بسته نمک برای امام زاده صالح ، سه دیگ قیمه!

علامت تعجب را آنقدر خنده دار گذاشته بود که خودش هم خنده اش گرفته بود. الناز روی صندلی آبی رنگ فلزی بیمارستان نشست و با تشّر گفت:

- به چی می خندی دختر؟ بنویس!

پوفی کشید و زیر لب زمزمه کرد:

- چشم خاله الناز.

و بعد با خودش فکر کرد "بیچاره ساقی که مامان بزرگی مثل الناز داره"

الناز پایش را روی آن پایش گذاشت و به در شیشه ای بیمارستان خیره شد که با خط بزرگ و قرمز رنگ رویش نوشته بود:

"ورود ممنوع"

نیلوفر نگاهی زیرزیرکی به الناز کرد و ریز خندید . دیشب آنقدر ناگهانی ساقی دردش گرفته بود که الناز نفهمیده بود چطوری لباس پوشیده بود. دامن گل گلی صورتی و سفید و یک پیرهن نازک نخی سبز، هرچند که چادر گل گلی سفید الناز باعث می شد نیلوفر نتواند به دقت لباس های الناز را ارز یابی کند، روسری سبزش را که قسمت گره اش درست در جای گوشش بود، باعث شد که نیلوفر ناگهانی بزند زیر خنده ؛ پیمان با تعجب به نیلوفر نگاه کرد و گفت:

- نیلوفر آبجی ! حالت خوبه؟

نیلوفر بریده بریده گفت:

- آره داداش ! آره !

اما آنقدر خنده دار بود که نمی توانست خنده اش را مهار کند.پیمان رد نگاه نیلوفر را دنبال کرد تا به گره روسری الناز رسید ؛ با چشم های درشت شده به قسمت گره روسری که درست کنار گوش راست الناز بود نگاه کرد ، به سمت نیلوفر برگشت و آروم گفت:

- به الناز خانم می خندیدی؟

نیلوفر با صورتی قرمز از شدت خنده سری تکان داد و به سمت دستشویی دویید تا بتواند قشنگ خنده اش را تخلیه کند.پیمان خنده آرامی کرد و به سمت الناز برگشت و گفت:

- بی بی! بی بی!

الناز به سمت پیمان برگشت و گفت:

- صدبار بهتون گفتم بهم نگید بی بی !

نفسش را از شدت حرص فوت کرد و ادامه داد:

- وقتی بهم می گید بی بیاحساس پیری بهم دست می ده ؛ مگه چند سالمه؟ شصت سال...

نیلوفر روبه روی الناز روی صندلی آبی رنگ نشست و جواب داد:

- اصلاً می دونی بی بی ؛ اصل اینه که دل جوون باشه، شما هم که دلت جوون !

الناز چشم غره ای به نیلوفر رفت. پیمان سرفه ای کرد و گفت:

- بی بی گره روسریتون رو کج بستید !

الناز بی هیچ حرکتی گفت:

- خوبه،خوبه! همین مونده که شماها بیاید به من بگید گره روسریم رو چه جوری ببندم!

نیلوفر دست به سینه گره روسری الناز را تماشا کرد. پیمان از جایش بلند شد و گفت:

- من می رم پیش دکتر.

نیلوفر با تعجب پرسید:

- دکتر؟ چرا دکتر؟

- درباره وضعیت ساقی. می دونی که...هم حاملگی پر خطر بود و هم دیر رسونیدمش بیمارستان. می رم ببینم مشکلی چیزی که نداشته باشه.

الناز از جایش بلند شد و گفت:

-فکر نکنم به بودن من نیازی باشه. من می رم خونه نیلوفر با آقا تورج . شما هم وقتی ساقی مرخیص شد بیاید اونجا !

نیلوفر هاج و واج به الناز نگریست. با بهت گفت:

- من با شما بیام؟

الناز باز چشم غره ای رفت و گفت:

- پس چی؟

و بعد آرام تر ادامه داد:

- بذار یکم این دوتا با هم حرف بزنن ؛ شاید زن و شوهری بخوان دعوا کنن ، یا هر حرفی بزنن ، خوب نیست کسی پیششون باشه.

و بعد دست نیلوفر را کشید و به سمت در خروجی حرکت کرد. نیلوفر با غر غر گفت:

- خاله جان. ساقی ناراحت می شه که نرفتیم پیشش !

- ساقی همچین اخلاقی نداره دختر! الکی عیب رو نوه من نذار.

نیلوفر با غر غر گفت :

- خاله جان! یه زن باید همراه ساقی باشه، آقا پیمان که نمی تونه تو بخش زنان باشه...من و تو که بریم خونه اونوقت کی پیش ساقی بمونه؟

الناز پوفی کشید و گفت :

- ساحل میاد، الان پشت سر ما ساحل می رسه...

نیلوفر زیر لب با خودش گفت :

- ای خدا! این دیگه چه آدمیه.

*****

نیلوفر از کنار گوسفند مرده رد شد و زیرلب گفت:

- صدبار گفتم این کثافت کاریا رو نکنید ؛ کو گوش شنوا؟

وارد حیاط عمارت شد. نگاهی به گل های آبی رنگ انداخت و سوت زنان از کنارشان رد شد.

کل حیاط را بوی گل یاسمن و محمدی و بنفشه فرا گرفته بود ، در بعضی از جاهای باغچه گل نیلوفر هم پیدا می شد که تورج برای نیلوفر کاشته بود. تورج داخل ایوان نشسته بود و کتاب می خواند ؛ نیلوفر با صدای بلند گفت:

- بابا ؛ ساقی و پیمان تا نیم ساعت دیگه می رسن !

تورج خان زیر لب غرغر کرد:

- صدبار به این دختر گفتم صداتو بالا نبر، نامحرم بشنوه گ*ن*ا*ه می کنی، ولی انگار که نه انگار.

نیلوفر دوباره فریاد کشید:

- فهمیدی بابا؟

تورج نفسش را از شدت حرص فوت کرد و گفت:

- فهمیدم نیلوفر! فهمیدم !

کتاب حافظش را باز کرد و مشغول خواندن شعر های زیبا و دلنشین حافظ شد. نیلوفر وارد ویلا شد و دست هایش را محکم به هم کوباند و گفت:

- سریع باشید، تند تند، زود.

الناز که با صدای دست و جیغ نیلوفر نتوانسته بود چرتش را کامل کند با بی حوصلگی گفت:

- دختر جان چته؟

نیلوفر با خوشحالی گفت:

- پاشو بی ب ؛پاشو، الان میان.

الناز از جایش بلند شد و سری به علامت تاسف تکان داد و گفت:

- دختر جون بیست و شیش سالته ؛ ولی اندازه یه مورچه حیا نداری،من وقتی هم سن تو بودم جرات نمی کردم حرف بزنم، اون وقت تو هوار می کشی !

نیلوفر بدون کوچک ترین توجه ای از پله های سفید رنگ زیبای عمارت بالا رفت و وارد اتاقش شد ؛ در را بست و قفل کرد ، تلفن را برداشت و شماره یاسمن را گرفت.

با شنیدن صدای خسته یاسمن اشک از چشمش جاری شد. با بغض زمزمه کرد:

- آجی یاسمن.

صدای شکسته و خسته یاسمن؛ غم عالم را در دلش می ریخت.

- جانم آجی نیلوفر.

نیلوفر سعی کرد بغضش را قورت دهد ؛ به سختی گفت:

- دختر پیمان و ساقی به دنیا اومد.

صدای خسته یاسمن، خوشحال شد.

- واقعا؟ اسمش چیه؟

نیلوفر پشت دستش را محکم بر روی چشم هایش کشید و گفت:

- هنوز اسم نذاشتن ، شما نمیاید؟

یاسمن آهی کشید که دل نیلوفر کباب شد.

- نه ؛ خودت که اخلاق فرامرز رو بهتر می شناسی، یه دنده و لجباز، از اون روزی که با بابا دعواشون شد دیگه حتی نمی تونم اسم شماها رو بیارم، معصومه خیلی بهانه شما رو می کنه ولی....

نیلوفر سرش را پایین انداخت و گفت:

- درک می کنم یاسمن.

با صدای هول شده یاسمن، شوکه و مبهوت به تلفن نگریست.

- نیلو من باید برم، بعدا باهم حرف می زنیم.

و بعد تماس را قطع کرد. نیلوفر با تعجب زمزمه کرد:

- این چش شده بود؟

تلفن را سر جایش گذاشت و به سمت تختش حرکت کرد ؛ آن قدر خوابش می آمد که حتی نمی توانست به دلیل هول شدن یاسمن فکر کند.

************

ساقی بچه یک روزه را داخل گهواره گذاشت و رو به ساحل، خواهرش، کرد و گفت:

- خیلی خوشگله، نمی دونم به کی رفته.

ساحل با کمی دقت به بچه نگریست و بعد گفت:

- به منصوره خانم خدابیامرز نرفته؟ هرچند که تا چهل روزگی معلوم نمی شه رنگ چشماش چه رنگیه ولی انگاری چشماش سبزه.

ساقی ابرویش را بالا انداخت و گفت:

- منصوره خانم رو که من تا حالا ندیدم ؛ خوب اون سه سال قبل از ازدواج منو پیمان فوت کرد.

- آها اصلا حواسم نبود ، خب تو عکس ها رو که دیدی؟

- آره ولی کیفیت عکس ها کجا و این که از نزدیک ببینی کجا؟

ساحل آرام گفت:

- خب اینم هست...

ساقی آرام انگشتانش را روی لپ بچه کشید و گفت:

- پوستش حتی از پوست بلور هم نرم تره.

ساحل پرسید:

- وزنش چقدر بود؟

- چهار کیلو.

ساحل با تعجب پرسید:

- چهار کیلو؟!

- خوب چهار کیلو هم که نه ؛سه و نهصد ،البته قدش هم بلند بود :

ساحل زیر لب گفت:

- الهی! هم به بیمارستان دیر رسیدی ، هم وزن بچه زیاد بود، هم یه حاملگی پر خطر بود، هرچی بلا بود که سر تو اومد ساقی.

ساقی ابرویش را بالا انداخت و به ساحل نگریست. ساحل لبخندی زد و گفت:

- خوب راست می گم دیگه!

و بعد ادامه داد:

- باز جای شکرش باقیه که بچه سالمه.

ساقی بدون هیچ عکس العملی به کودک نگاه کرد ؛ آن قدر ناز و خوردنی بود که ساقی نمی توانست حتی یک لحظه هم نگاهش را از رویش بردارد.

- حالا اسمش رو چی می خوای بذاری؟

ساقی شانه ای بالا انداخت و گفت:

- نمی دونم.

- می ذاری بانو؟

ساحل و ساقی هینی کشیدند و به سمت در برگشتند. ساقی با دیدن بلور پوفی کشید و گفت :

- بلور! تو این جا چی کار می کنی؟

بلور با قدم های آرام آرام به سمت بچه رفت و گفت:

- می شه اسمش رو بانو بذاری ؟

ساقی نگاهی به تورج انداخت و گفت:

-اگه آقاجون راضی باشن !

تورج نگاهی به بلور کرد و گفت:

-من که کاره ای نیستم،به پیمان بگو دخترم.

ساحل آرام به ساقی گفت:

- آخه بانو هم شد اسم؟

ساقی خانم چشم غره توپی به ساحل رفت و گفت:

- وا! اسم به این قشنگی،معنیشم که خیلی قشنگه.

هرچند که خودش هم دقیق نمی دانست معنی اسم بانو یعنی چه،حتی معنی اسم بلور و بنیامین را هم نمی دانست،اسم بلور را نیلوفر انتخاب کرده بود و اسم بنیامین را هم که تورج،بلور با همان قدم های آرام و زیبایش به سمت دختربچه یه روزه رفت و گفت:

- چه قدر خوشگله مامان.

ساقی نگاهی به دختربچه یک روزه کرد و گفت:

-شبیه تو دخترم.

و در دلش به حرف خودش خندید،بلور اصلا شبیه این دختر بچه یه روزه نبود.بلور با خوش حالی گفت:

-یعنی من این قدر خوشگلم؟

ساحل خندید و گفت:

-پس چی؟ تو خوشگل ترین دختر دنیایی.

نیلوفر پوفی کرد و گفت:

-من می رم پایین پیش داداشام ؛ این جا حوصلم سر می ره.

و بعد به سمت پله های زیبای عمارت رفت.ساحل زیر لب جوری که فقط ساقی بشنود ، گفت:

- چی می شد زودتر می رفتی؟

و دوباره چشم غره ساقی رو به جون خرید.ساقی به بلور که بی حوصله در و دیوار را نگاه می کرد گفت:

-بلور،داداشت کجاست؟

بلور شانه ای بالا انداخت و گفت:

- نمی دونم،فکر کنم بالا بود.

ساقی دختر بچه یه روزه را در آغوش گرفت و بلور گفت:

-مامان،اسمشو می ذاری بانو؟

ساحل با بی حوصلگی گفت:

-کی این اسم رو بهت گفته؟

بلور با شوق گفت:

-اسم نوه اکرم خانم بانو،اکرم خانم می گفت معنی اسمش می شه ملکه،خیلی خوشگل بود،مثل پرنسسا راه می رفت و همه دوسش داشتن،منم دلم می خواد اسم آجیم بانو باشه،می خوام مثل نوه اکرم خانم هرکی دیدش بگه این عروس منه،این عروس برادرزادمه.

ساقی از شدت خجالت سرش را پایین انداخت و ساحل از شدت خنده سرخ شد.تورج با اخم به بلور گفت:

-اکرم خانم رو کجا دیدی؟

بلور با شیرین زبانی گفت :

- وقتی من و مامانم می ریم دعا اونم میاد،البته بعضی روزا میاد،خاله ملیحه می گفت که خیلی فیس و افاده داره واسه همین طاقچه بالا می ذاره و یکی درمیون میاد،چند روز پیش هم که اومده بود با دخترش ونَوَش اومده بود.

ساقی از شدت خجالت آرزو می کرد که زمین دهن باز می کرد و اون رو می بلعید،ساحل هم که سرش رو روی زانوهاش گذاشته بود و می خندید.تورج با اخم به ساقی نگاه کرد و رو به بلور کرد و گفت:

- خیل خب بلور،می تونی بری.

بلور به سمت ساقی برگشت و گفت:

- مامان!حالا اسم آجیم رو می ذاری بانو؟

ساقی سری به علامت مثبت تکان داد و برای این که بلور سریع تر از آن جا به رودگفت:

- آره آره می ذارم...

بلور شاد و خندان به سمت پله ها رفت و برای خودش شعر زمزمه کرد.ساحل با لحنی که خنده توش نمایان بود گفت:

-این بچه هم همه چیز یادشه ها،بیچاره ملیحه خانم یه بار از دهنش در رفته بود،حالا خوبه به اکرم خانم نگفته.

اما ساقی فقط آرزو می کرد که ای کاش زمین او را ببلعد.

الناز نگاهی به بچه انداخت و دوباره تسبیح گران قیمتش را در دستش فشار داد. چایش را از روی سینی برداشت و گفت :

- بچه وقتی به دنیا میاد اسمش رو هم با خودش میاره، من که می گم بذارید طلوع.

ساحل با تعجب پرسید :

- طلوع؟ اونوقت چرا طلوع بی بی؟

الناز طبق عادتش چشم غره ای رفت و گفت:

- این قدر به من نگو بی بی دختر جون، این دختر درست موقع طلوع آفتاب به دنیا اومد،یا اسمشو بذارید طلوع، یا آفتاب.

و بعد چایی اش را هورت کشید. ساحل ابرویش را بالا انداخت و زمزمه کرد:

- آفتاب؟ طلوع؟

نفسش را از شدت حرص فوت کرد و گفت:

- قربون سلیقتون برم بی بی.

الناز دوباره چشم غره ای به ساحل رفت و مشغول خوردن چایی اش شد. ساقی بچه را در بغلش تکان می داد و برایش لالایی می خواند. هرچند که بچه خواب بود!

ساحل از الناز پرسید:

- بی بی! شما کی بر می گردید بروجرد؟

الناز استکان را روی سینی نقره ای رنگ گذاشت و جواب داد:

- خیلی دوست داری برم؟

ساحل هول شده گفت:

- نه نه، فقط برام سوال بود !

الناز حالت متفکرانه ای به خود گرفت و گفت:

- همین روزا می رم،اون جا خیلی کار دارم.

ساحل از جایش بلند شد و زمزمه کرد:

- من می رم پایین پیش رادین.

و بعد به سمت پله ها حرکت کرد. دستش را روی نرده های قهوه ای رنگ گرفت و آرام آرام از پله های سفید رنگ پایین رفت.

به آخرین پله رسید که نیلوفر جلویش ایستاد و گفت:

- چیزی شده ساحل؟

ساحل پوفی کشید و گفت:

- اومدم دنبال رادین، وقت شربتش شده.

- شربت چی؟

عادت نیلوفر بود، دوست داشت از همه چیز سر در بیاورد، همیشه این اخلاق نیلوفر مثل خار در چشم ساحل بود !

- سرما خورده. برای همین بهش شربت سرما خوردگی می دم.

نیلوفر چشمانش را درشت کرد و گفت:

- سرما خورده؟ چرا؟ نکنه مواظبش نبودی؟

خندید و ادامه داد:

- منم چه سوالایی می پرسما، اگه مواظبش بودی که سرما نمی خورد ؛به هرحال، توی حیاط داره با گُلا بازی می کنه.

و در مقابل چشمان متعجب ساحل از پله ها بالا رفت. ساحل زیر لب زمزمه کرد:

- به خدا این دختر یه مشکلی چیزی داره !

*************

آقا پیمان نگاهی به دختر بچه یک روزه انداخت و گفت:

-خب،اسمش رو چی بذاریم؟

بلور سریع گفت:

-بابایی ؛ اسمش رو بذار بانو،باشه؟

ساقی خانم رو به آقا پیمان کرد و گفت:

- آقا پیمان هر چی خودتون می گید،این بچه است سرش باد داره به حساب حرف این نباشید !

آقا پیمان نگاهی به بلور انداخت و گفت:

-همون بانو می ذاریم،هم به بلور و بنیامین میاد،هم دل دخترم نمی شکنه،مگه نه عزیز دل بابا؟

بلور هورایی گفت و به سمت بنیامین رفت و گفت:

-بنی!بنی!بیا بانو رو ببین.

بنیامین با اخم های درهم به بلور نگاه کرد و گفت:

-نه.

باد بلور خالی شد،زمزمه کرد

-چرا بنی؟

بنیامین با بدخلقی گفت:

-نمی خوام ؛از این بچه بدم میاد،بدم میاد.

البته هیچ کس به حرفش توجه نکر؛ ،چون همه در حال و هوای دیگری بودند،بنیامین با اخم به بلور گفت:

-دیگه نمی خوام با این بچه حرف بزنی ؛ وقتی من ازش بدم میاد توهم باید ازش بدت بیاد!

بلور شوکه گفت:

-مگه چی شده بنی؟مگه بانو چیکارت کرده؟

بنیامین دست به سینه نگاهش کرد و گفت:

-هنوز یه روز نشده توجه همه رو به خودش جلب کرده،به مامان و بابا نگاه کن،چقدر دوسش دارن،به خاله ساحل نگاه کن،به عمه نیلوفر،عمو پیروز، بابابزرگ، بی بی ،همه توجهشون سمت اونه،هیچکی به من و تو توجه نمی کنه،بعد می گی چرا؟خب واسه همیناست دیگه !

بلور به بچه نگاه کرد که همه دورش جمع شده بودند،او خواهرش را دوست داشت،اجازه هم نمی داد که بنیامین این گونه در مورد خواهرش حرف بزند.

بلور با مهربانی گفت:

- بنیامین تو نباید این رفتار رو با بانو داشته باشی. اون یه بچه یه روزست.

بنیمامین با اخم های درهم گفت:

- خب هرچی باشه.

بلور به بانو اشاره کرد و گفت:

- ببین بنیامین.بانو...

اما بنیامین بدون اینکه به حرف بلور اهمیتی بدهد با اخم های درهم از جمع فاصله گرفت و به سمت پذیرایی حرکت کرد،روی مبل سلطنتی قهوه ای رنگ نشست،لوس بود، همیشه به او توجه می شد. چون نوه دوم و پسر دوم خاندان شمس بود ؛ اما حالا...

*******

سال 1374

بیست و یک سال و چند ماه پیش...

ساقی کلافه از شدت سروصدا با صدای بلند گفت:

-بانو،بلور،ساکت باشید ببینم !

بلور با همان صدای جیغ جیغویش که از ساحل به ارث برده بود گفت:

-مامان ؛بانو کتابام رو پاره کرده،فردا معلممون دعوام می کنه !

ساقی پوفی کرد و گفت:

-بده بنیامین برات چسب بزنه.

بلور با جیغ گفت:

-نمی شه،نمی شه!

ساقی دستانش را روی گوش هایش گذاشت و گفت:

-چته حالا،انگار سگ گازت گرفته.

پیمان چشم غره ای به ساقی رفت و گفت:

- ساقی؛هنوز یاد نگرفتی نباید این حرفا رو جلوی بچه ها بزنی،مخصوصاً بلور که قند توی دهنش خیس نمی خوره؟

ساقی شرمنده گفت:

-ببخشید ،ولی بلور واقعا بهونه گیر و لوس شده.

پیمان روزنامه را باز کرد.

-بچه ان دیگه،سرشون باد داره،دو روز دیگه که بزرگ شدن و رفتن سر خونه زندگیشون درست می شه.

ساقی زیر لب گفت:

-خدا از دهنتون بشنوه...

پیمان کمی روزنامه را مطالعه کرد و بعد گفت!

- می گم ساقی ...

ساقی میوه ها را روی میز گذاشت.

-بفرمایید چیزی شده؟

پیمان نگاهی به چشمان مشکی رنگ ساقی انداخت و گفت:

- من فردا باید برم ماموریت،عسلویه.

غم عالم وارد دل ساقی شد.چشمان خوش رنگش پر از اشک شد ولی سریع گفت:

-انشاالله به سلامت برید و برگردید.

پیمان نگاهی به چشمان زیبای ساقی که پر از اشک شده بودند کرد و گفت:

-می دونی دیگه،باید برم،مثل اینکه یه باند مواد مخدر کشف کردن،باید برم.

ساقی همه این ها را می دانست،وقتی که پیمان به خواستگاری اش آمد پی همه چیز را به تن مالید؛ ساحل گفته بود که زندگی با پلیس جماعت دردسر دارد،آن هم زمانی که برای بخش مواد و مخدر باشند،اما ساقی عاشق بود و حاضر بود تا پای مرگ با پیمان باشد، و حالا دوازده سال گذشته بود و هنوز که هنوزه بدن ساقی با آمدن اسم مأموریت می لرزید،حتی زمان تولد بنیامین پیمان نتوانست خود را از اراک به تهران برساند و همین باعث شد که تورج دعوای مفصلی با پیمان داشته باشد،با صدای جیغ بلند بلور و بعدش گریه بانو، ساقی سریع از جایش بلند شد و گفت:

-وای خدا!نکنه بلایی سر هم دیگه آوردن.

و بعد به سرعت از پله ها بالا رفت. پیمان هم به دنبال او از پله ها بالا رفت.بنیامین از اتاقش بیرون آمد و خواست حرفی بزند که با دیدن سر پر از خون بلور حرف در هانش ماسید.ساقی دست و پایش را گم کرد و پیمان سریع به سمت بلور رفت.بلور با جیغ گفت:

- بانو هولم داد،بانو هولم داد.

پیمان به بانو که با چشم های سبز و درشتش به بلور نگاه می کرد، نگاه کرد و با داد گفت:

-تو این کار رو با بانو کردی ؟

بانو با ترس گفت:

-من کاری نکردم،من هولش ندادم،خودش سرشو زد به دیوار.

بلور با جیغ گفت :

-دروغ می گه بابا ؛ دروغ می گه !

ساقی سریع گفت:

- پیمان الان وقت این چیزا نیست.بلور رو ببرید بیمارستان ؛ بچم سرش خون میاد !

پیمان بلور را که مانند پر کاه سبک بود بلند کرد و از پله ها پایین رفت.بنیامین به سمت بانو رفت و گفت:

-چرا بلور رو انداختی؟

بانو با چشمانی لبریز از اشک گفت:

-من ننداختم به خدا،خودش سرشو زد.

ساقی رو به بنیامین کرد و گفت:

- حالا توهم داد و بیداد نکن !

و بعد به بانو نگاه کرد و ادامه داد:

-توهم برو توی اتاقت ؛ تا زمانی که بابات برنگرده حق بیرون اومدن از اتاقت رو نداری!

بانو به سمت اتاقش رفت و بنیامین و ساقی از پله ها پایین رفتند.بانو در اتاق را باز کرد و بدون اینکه وارد اتاق بشه در و بست،دوباره به سمت پله ها رفت،صدای بنیامین را به وضوح می شنید.

-ای بابا.مامان باز دارید از بانو طرفداری می کنید؟

ساقی نگاهی به چشمان قهوه ای روشن پسرش انداخت و گفت:

- بانو چهارسالشه پسرم ؛ از این اتفاقا ممکنه بیفته دیگه.

بنیامین به ساقی نگاه کرد،هنوز هم که هنوزه دلش نمی خواست بانو را خواهر خودش بداند،از همان بچگی که همه فقط به فکر بانو بودند.آمدن بانو به خانواده اشان باعث شد که بلور و بنیامین فراموش بشوند،بنیامین ده ساله بود اما باز هم همان افکار یک بچه شش ساله را داشت،پسر بچه ای که خواهرش را تهدید می کرد و می گفت حق ندارد با بانو حرف بزند، بانو سریع به سمت اتاقش رفت و روی تخت نشست.زیر لب زمزمه کرد:

-من که کاری نکردم؟ پس چرا بابا دعوام کرد؟

و بعد با پشت دست اشک هایش را پاک کرد. فردا باید به مهد کودک می رفت،پوفی کرد و گفت:

-اصلاً دیگه مهدکودک هم نمی رم.

*********************

کوله پشتی اش را روی دوشش انداخت و زمزمه کرد:

-مامانی،بابا کو؟

ساقی نگاهی به چشمان سبز رنگ بانو انداخت و گفت:

-بابات رفته مسافرت،یه هفته است که هی می پرسی بابا کو، بابا کو !

بانو با ناراحتی گفت:

-آخه بابا از دستم ناراحته،واسه این رفته که دیگه نبینتم.

ساقی با صدایی که رگه خنده درونش موج می زد گفت:

-کی این ها رو بهت گفته؟

-بلور.

ساقی اخمی کرد و گفت:

-بلور اشتباه گفته.

و بعد دست بانو را گرفت و از عمارت زیبا بیرون آمدند،راننده از ماشین پیاده شد و در پراید سفید رنگ را برای ساقی باز کرد،ساقی سوار ماشین شد و بانو را کنارش نشاند .راننده از آیینه به ساقی که چادرش را تا جای دماغش کشیده بود نگاه کرد و گفت:

-برم مهدکودک خانم؟

ساقی سری تکان داد و راننده که اکبر نام داشت ماشین را به سمت مهدکودک که تقریباً سه تا چهارراه فاصله داشت راند.

********

ساقی گونه بانو را بوسید و گفت:

-شیطونی نمی کنیا،خاله سیما رو هم اذیت نمی کنی تا من برگردم،خوب؟

سیما دستش را روی موهای قهوه ای روشن بانو که فر هایش مانند موج دریا بودند کشید و گفت:

- بانو جون اصلا شیطونی نمی کنه،خیلی دختر خوبیه.

بانو به سیما نگاه کرد و گفت:

- خاله سیما،می شه من برم تو؟

سیما خندید و گفت:

-برو عزیزم.

بانو به سمت در دوید و سیما به ساقی نگاه کرد و گفت:

-اتفاقی افتاده؟خیلی آشفته به نظر میای.

ساقی خانم به سیما نگاه کرد و گفت:

-می شه حرف بزنیم؟

سیما با مهربانی گفت:

-بیا بشین،اتفاقی افتاده؟ با آقا پیمان دعوات شده؟

ساقی روی صندلی های چرم و نرم نشست و گفت:

- هم پیمان، هم بچه ها.

سیما با استرس گفت:

-چی شده ساقی؟

ساقی با استرس گفت:

- یه هفته پیش یه چیز عجیب فهمیدم؛سیما از اون روز خیلی حالم خرابه،بانو، بلور رو هول داده و بلور سرش خورد به دیوار،می ترسم سیما.

سیما با تعجب گفت:

-مگه چی شده حالا؟ از این اتفاقا اینقدر پیش میاد.

- می ترسم این رفتارای بانو ادامه پیدا کنه ؛ می ترسم دوباره بلور رو هول بده،می دونی که بچم بلور خیلی ضعیفه.

سیما خندید و گفت:

- از این اتفاق ها پیش میاد عزیزم،خودت رو اذیت نکن،از نظرم تو یکم زیادی وسواسی شدی! اتفاقی بوده که افتاده،خداروشکر بلایی سرشون نیومده.

ساقی نفسی کشید و گفت:

- نمی دونم سیما،جدیدا خیلی رو رفتاراشون دقیق شدم،بلور الکی دروغ می گه،می گه ریاضی بیست شدم و بعد می بینم شده ده،می گه مشقام رو نوشتم و بعد می فهمم که ننوشته،بنیامین هنوز بعد چهارسال با بانو کنار نیومده و الکی باهاش سر هیچ و پوچ دعوا می کنه،کلافه و سردرگمم به خدا،این ماموریت های پیمان هم یه طرف،آقا پیروز می گفت که این ماموریت خیلی مهمه ؛ دیروز زنگ زدم به پیمان،بهم گفت حواسم خیلی به بچه ها باشه،مثل اینکه لو رفتن،می گفت حواسم به بلور و بنیامین باشه،چون اونا رو راحت تر می تونن تهدید کنن تا بانویی که بیست وچهارساعته تو خونه ست،آقاجون هم خیلی می ترسه،هی خودخوری می کنه اگه من با فرهاد دوست نمی شدم و با منصوره ازدواج نمی کردم اینطوری نمی شد،توی خونه الکی می خندم تا بنیامین متوجه نشه ولی حالم خیلی خرابه ؛خیلی سیما،می ترسم که خدایی نکرده اتفاقی برای پیمان بیافته.

سیما دستمال کاغذی را به سمت ساقی گرفت و گفت:

-بیا اشکات رو پاک کن عزیزم.