رمان مجبوری با من بمانی به قلم آیدا رستمی

چه قدر سخت است که آرزوهایت یک به یک بسوزد و تو برای بچه‌ای بسوزی که از جنس تو نیست…

پایان خوش

"آبنوس"

بعد از خوردن صبحانه، از مامانم خداحافظي مي‌کنم. وسايلم رو برمي‌دارم و به طرف مدرسه حرکت مي‌کنم.

توي مدرسه گلبهار رو مي‌بينم و طرفش ميرم.

_سلام گلي جون.

با برگردوندن صورتش به طرفم، چشم‌هاي قرمز و اشکي به همراه صورت کبودش رو مي‌بينم. با نگران مي‌گم:

_واي گلبهار، چي شده؟ چه بلايي سرت اومده؟

با ناراحتي بغلم مي‌کنه و فقط گريه مي‌کنه. نمي‌دونم چي‌کار کنم. الان کلاس‌ها شروع مي‌شه. آروم لب مي‌زنم:

_گلبهاري بسه، الان کلاس شروع مي‌شه.

با ناراحتي مي‌گه:

_نه آبنوس، من نمي‌تونم بيام.

_چرا؟ مگه چي شده؟

_من اومدم باهات خداحافظي...

_گلبهار

به مرد رو بروم که اسم گلبهار رو صدا زده بود نگاه مي‌کنم. يه مرد حدوداً چهل ساله‌اس، که چاقه و چهره زشت و اخمويي داره‌. پدر گلبهار رو مي‌شناسم، اين شکلي نيست.

_شما کي هستيد آقا؟ با گلبهار چي کار داريد؟

_به تو ربطي نداره بچه برو پي درس و مشقت.

به طرف گلبهار مياد و دستش رو مي‌کشه که گلبهار شروع به التماس مي‌کنه:

_تو رو خدا، من نمي‌خوام باهات بيام.

_خفه شو بچه، معلومه که بايد بياي ما قرار گذاشته بوديم بياي خداحافظي بکني و بريم.

گلبهار با گريه داد مي‌زنه:

_من تو رو دوست ندارم. مي‌خوام پيش آبنوس...

ولي صداش با تو دهني محکم مرد خفه مي‌شه و خون مثل فواره از دماغش بيرون مي‌زنه.

به طرف مرد ميرم و محکم به دست و کمرش ميزنم تا، گلبهار رو ول بکنه ولي من رو هول ميده و همراه با گلبهار به طرف ماشيني ميره و اون جا رو ترک مي‌کنه.

به خاطر ضربه مرد، کمرم درد مي‌کنه ولي بلند مي‌شم و به طرف کلاسم ميرم.

تا زنگ آخر چيزي از صحبت‌هاي معلم‌ نمي‌فهمم و دو سه باري، تذکر مي‌خوردم ولي فکرم درگير گلبهاره.

گلبهار، دختر ساده و مهربونيه ولي خانوادش فقيرند. البته پدر و مادر مهربوني داره، گلبهار از لحاظ چهره به مادرش و از لحاظ اخلاق به پدرش رفته. چشم‌هاي آبي و صورت سفيدي داره. گونه‌هاي سرخ مثل سيبيش رو آدم دوست داره بخوره. به خصوص، موقع خجالت که قرمز مي‌شه.

اون بچه دوم خانواده است و يه خواهر بزرگ‌تر از خودش داره که چهره‌اش به پدرش رفته و چشم‌هاي قهوه‌اي نافذي داره. خواهرش چند سال پيش، با يه مرد جوان ازدواج کرد که صاحب دو بچه شدند.

به خونه مي‌رم و به مامان سلام مي‌کنم. بابا سر کاره و مامان خونه نان مي‌پزه. من بچه دوم هستم و يه خواهر بزرگ‌تر به اسم آرزو دارم که ازدواج کرده و الان حامله است. وضع مالي ما متوسطه. چون زندگي من شبيه زندگي گلبهاره براي همين باهاش راحت ترم.

_آبنوس

_بله مامان.

_بيا برو از رودخونه آب بيار .

_چشم.

کوزه رو برمي‌دارم و به طرف رود کوچولويي که کمي، پايين‌تر از خونمونه حرکت مي‌کنم.

به چهره‌ي خودم توي آب نگاه مي‌کنم. چشم‌هاي سبز زيتوني، مثل بابام، با صورت سفيد و گونه و لب‌هاي قرمز.

آرزو، چشم‌هاي قهوه‌اي رو به عسلي داره و صورت سفيد و يه کمي تپل‌تر از منه که الان، بخاطر حاملگي چاق‌تر هم شده. اون ?? و من ??سالمه و دارم درس مي‌خونم. نمي‌خوام مثل اون زود ازدواج کنم و مي‌خوام درس بخونم و پزشک بشم.

به اطراف نگاه مي‌کنم. هواي خنک و بوي خاک، صداي چشمه، اين جا همون جاييه که من عاشقشم.

به سمت چپم نگاه مي‌کنم. درخت‌هاي سيب همگي به صف هستند و سيب‌ها آماده‌ي برداشت، ازشون آويزون شده بودند و داد مي‌زدند بيا و من رو بردار. اونم چي، سيب‌هايي که قرمز بودند و از دور برق مي‌زدند.

من عاشق اين جام و حاضر نيستم اي نجا رو با هيچ جايي عوض کنم. حتي، خونه و پول و ماشين! وقتي توي بهشتم، چرا بايد ازش برم اونم به خاطر چي؟ بخاطر پول.

توي راه هستم که زهرا و مريم رو مي‌بينم. باهاشون خوب نمي‌ساختم و هميشه سعي مي‌کردند من و گلبهار رو اذيت کنند. خواستم بي توجه بهشون حرکت کنم که صدام مي‌زنند. مي‌ايستم. به طرفم ميان و شروع مي‌کنند:

_پارسال دوست امسال آشنا! آبي خانوم نکنه يه سلامي بکني همين جوري سرت رو مي‌ندازي پايين و مي‌ذاري ميري؟

_اولاً آبي نه آبنوس، ثانياً چه سلامي چه عليکي زياد ازتون خوشم مياد که هر روز سلام بکنم؟

اول زهرا خواست با عصبانيت يه حرفي بزنه که مريم زودتر به حرف اومد و با مرموزي گفت:

_گلبهار رو کنارت نمي‌بينم آبنوس خانوم، اون کجاست شما که رفيقاي جون جوني هم بوديد و هميشه کنار هم بوديد.

با عصبانيت گفتم:

_به تو ربطي نداره.

_هه، بگو نمي‌دونم. ولي من مي‌دونم.

خودش و زهرا شروع به خنديدن مي‌کنند. با کنجکاوي و ترسي که مي‌دونم اين دو تا خبرهاي خوبي ندارند مي‌گم:

_اون کجاس مگه؟

_يعني نمي‌دوني ديگه.

_بگو ديگه.

_اون ازدواج کرده و قراره چند روز ديگه عروسي بگيره، اونم با کي؟ با يه مرد پير و بزرگ.

خودش و زهرا با خنده مي‌رن. ولي من خشک مي‌شم. شانس آوردم کوزه رو کنار پاهام گذاشته بودم، وگرنه از دستم مي‌افتاد و مي‌شکست.

اين محاله. اون هم مثل من آرزوي پزشک شدن داره و مي‌خواد يه زماني با کسي که دوست داره ازدواج کنه، اون... اون خداي من براي چي؟

باورم نمي‌شه اون ازدواج کرده باشه. حتماً، حتماً اشتباه شنيدم. شايدم اونا خواستند من رو ناراحت کنند. اين دروغه، دروغ.

بعد از دادن کوزه به مامانم، ازش اجازه مي‌گيرم و به طرف خونه‌ي گلبهار حرکت مي‌کنم. بايد از پدر و مادرش مي‌پرسيدم. وقتي مي‌رسم در خونه رو مي‌زنم که مادرش، با لبخند ولي چشم‌هايي که مثل يه درياي طوفانيه بهم سلام مي‌کنخ:

_سلام عزيزم خوبي؟ مامانت خوبه؟ ديگه پاهاش درد نمي‌کنه؟ پدرت چه طوره؟

_سلام خاله، مرسي همه خوبند مامانم بهتره، بهتون سلام رسوند.

_سلامت باشه، بيا تو دم در بده.

داخل مي‌رم و روي پله‌ها مي‌شينم.

_اين جا بده خاله، بيا داخل.

_زياد نمي‌مونم خاله، بايد برم به مامانم کمک کنم.

_باشه خاله جان بذار برات يه چيزي بيارم.

زودي گفتم:

_نه خاله زحمت نکش. گفتم که، نمي‌تونم زياد بمونم بايد برم.

_اين جوري که نمي‌شه خاله جان.

_ممنون مي‌شم، همين جوري خوبه. خاله؟

_جان خاله.

_گلبهار نيستش؟

_راستش، نه عزيزم.

با استرس بهش گفتم:

_خاله، من... من از بچه‌ها يه چيزايي راجع به گلبهار شنيدم. اونا مي‌گفتن که گلبهار ازدواج کرده و...

با گريه و بغل کردن خاله، حرفم نصفه مي‌مونه. يعني درسته، يعني اون واقعا...

بعد از چند دقيقه که خاله آروم مي‌شه شروع به حرف زدن مي‌کنه:

_ چند سال پيش رو يادت مياد؟ همون زماني که خشک‌سالي اومد و همه بدبخت شدن.

سرم رو به معني بله تکون مي‌دم.

_اون سال‌ها ما توي فقر و بي پولي بدي گير کرديم. هم خجالت مي‌کشيدم و هم وضع شما هم مثل ما چندان مناسب نبود که ازتون درخواست کمک کنيم.

شوهرم، يه مرد که توي شهر زندگي مي‌کرد رو مي‌شناخت و از اون درخواست کمک کرد که اي کاش نمي‌کرد. اون بهمون کمک کرد و از شوهرم امضا گرفت، همون‌طور که مي‌دوني ما سواد چنداني نداريم و شوهرم بدون خوندن اون برگه انگشت زد. هر چي گلبهارم گفت اين کار درست

نيست ما گوش نکرديم و بهش گفتيم تو بچه‌اي و نمي‌فهمي....

با ياد گلبهار دوباره شروع به گريه مي‌کنه، ولي بعد چند دقيقه دوباره شروع به صحبت مي‌کنه:

_ تا امسال که وضعمون کمي بهتر شد و همه چي رو از ياد برديم، اون مرد اومد و

ازمون پولش و خواست، درسته که وضعمون بهتر شده ولي در حدي نيست که پولش

و پس بديم.

وقتي بهش گفتيم پول نداريم و کمي صبر کنه، لبخند شيطاني زد و يه کپي از اون برگه

که شوهرم انگشت زده بود، دراورد و داد به گلبهار که با صداي بلند بخونه ، وقتي خوند،

فهميدم چه بلايي سرمون اومده.

توي اون برگه نوشته شده بود، اگر زماني ما نتونستيم پول رو پس بديم، بدون معطل

کردن وقت.

يهو ساکت شد و سرش و گرفت پايين، تکونش دادم و گفتم:

+بدون معطل کردن وقت چي خاله.

با بدبختي گفت:

_گلبهار رو به عقدش در بياريم.

ساکت شدم، توي شک رفتم نميدونم چي شد ولي ديگه توان حرف زدن رو هم نداشتم،

يعني اون مرد که همراه گلبهار اومده بود، شوهرش بود؟!

_هر چي التماسش کرديم، هرچي به پاش افتاديم که بهمون وقت بده، قبول نکرد که نکرد

،گلبهارم برگه رو پاره کرد و يکي زد تو دهنش، اون مرد با عصبانيت شروع به زدنش کرد.

هرکاري کردم نتونستم جلوشو بگيرم، اخر سر که ميخواست گلبهارم رو ببره،گلبهار ازش

خواست اجازه بده با تو خداحافظي بکنه.

به طرفم برگشت:

_ديدي آبنوس جان، ديدي چجوري دخترم بدبخت شد؟ ديدي؟

نميتونستم حتي جوابش و بدم،چه برسه به اينکه آرومش کنم. پس خواهرش چي؟ اون

کجاس؟ يعني اون نفهميده‌ هنوز؟ با ياد خواهر به به ياد ارزو افتادم، اون...اون زن اربابه

و ارباب مي‌تونه کمکشون کنه، هر چند بداخلاقه ولي اون ميتونه:

+خاله، خاله، اون ميتونه، ارباب ميتونه بهت کمک کنه،من ميرم و بهش ميگم اون، اون

حتما مي‌تونه.

_نرو خاله جان، نرو. شايد بتونه ولي اون يه ادم سنگ دل و بي رحمه، اون دل نداره، نرو

+ولي اون شوهر خواهرمه و بخاطر ارزو کمکم ميکنه و به سرعت و با يه خداحافظي تند

،بدون اينکه به حرفش گوش بدم به طرف خونه ارباب حرکت کردم.

***************

خونه ارباب يه خونه بزرگ و قديمي و ترسناکه.من هميشه از اين خونه ميترسيدم ولي آرزو

خوشش مياد.نميدونم چرا اينجوريه، بهش گفتم چطور ميتوني اين ارباب تلخ زبون و زورگو

و اين خونه ترسناک رو تحمل کني، بهم خنديد و گفت:

_مهم اينه اين ارباب بداخلاق پول داره، پول که باشه ،خوشبختي هست.

من مخالف اين حرفشم، اون ارباب رو فقط براي پولش ميخواد و گول پول و جواهرات براق

اينجا رو خورده.

نگهبان ها، منو ميشناسن و گذاشتن برم داخل، اينجا جوريه که وقتي وارد ميشي يه حياط

بزرگ داره که وسطش يه استخر بزرگه ، روبه روت، دورتا دور اين حياط، يه ساختمون بزرگ

و قديميه.

پشت اين ساختمون يه استبل وجود داره که پر از اسبه و زمان شکار يا رفتن به کوه، نميشه با

ماشين رفت و بايد با اسب بري.

سمت چپ، يه ساختمون کوچيک وجود داره که محل زندگي خدمتکاراست و به صورت اتاقکه

لباس فرم اينجا به صورت لباس محليه و رنگ مخصوص، سياه براي همه بجز خانواده اربابه.

آشپزخانه سمت راسته و همينطور محل درست کردن نانه.

ارباب به غير از آرزو يه مادر و يه خواهر داره ، من با خواهر ارباب جور نيستم ولي مادر ارباب

يه زن مهربونه ولي نميدونم چرا با من بده، همه از مهربونياش ميگن ولي با من بده.

به سمت در ورودي حرکت ميکنم همه خدمتکارا منو ميشناسن ولي نشده تاحالا باهاشون دوست

بشم يه بار خواستم با يکيشون دوست بشم که، ارزو دعوام کرد، اون فکر ميکنه خدمتکارا برده هاش

هستن و مقام اون از اونا بالاتره ولي معلممون ميگه مقام انسان ها باهم، برابره.

اين خونه چند تا حال و پذيرايي داره و يه سالن بزرگ براي جشن ولي طبقه بالا، پر از اتاقه

و حمام و دستشويي داره.

اول از همه بايد ميرفتم پيش آرزو براي سلام و پرسيدن حالش و ازش بخوام منو ببره پيش ارباب.

به خدمتکار پير و بداخلاق ارزو رسيدم و بهش سلام کردم که بد نگاهم، کرد نميدونم چرا انگار باهام

دشمني داره.

رفتم داخل که ارزو رو با شکم بزرگش و صورت و بدن تپلش ديدم،به طرفش رفتم

و با احتياط بغلش کردم، اون هم بغلم کرد:

+سلام اري،خوبي؟

_ابنوس، صددفعه گفتم اسم منو درست صدا بزن.

+باشه بانو اري.

خنده اي کرد:

_تو ادم نميشي.

+فرشته که ادم نميشه.

_ديوونه.

+خخ، خب چه خبر؟ حال کوچولوت خوبه؟

صداش و بچگونه کرد:

_کاله اجه بکواي مامانم و گذيت بکني،باهات قهلما.

+الهي کاله قربونت بره، مامانت خودش تنش مي‌خواره.

_عه، ابنوس.

+باشه بابا.

بعد از گذشت چند دقيقه، با ياد اينکه براي چي اومدم اينجا،گفتم:

+ ميگم ارزو؟

_بله.

+گلبهار رو يادت مياد.

_گلبهار؟

+اره، خواهر گلرخ.

_اها اره.

+اون...اون ميخواد ازدواج کنه.

_واقعا؟ اون هم مثل تو به درس و مشق فکر ميکرد ،حالا چي شده که ميخواد ازدواج

کنه؟

+مجبور شده.

_چي!؟

داستان گلبهار رو براش تعريف کردم که ناراحت شد، ارزو برعکس اينکه پول پرست

و جاه طلبه،دل نازکه، اي کاش براش نميگفتم،اون تو اين وضع، ممکنه حالش بد بشه:

+ببخش، اي کاش برات نميگفتم?راستش اومدم که نزارم اين اتفاق بيفته.

_چجوري؟

+از طريق ارباب، ارباب ميتونه جلوي اين وصلت رو بگيره.

_گلبهار،تو يعني ميخواي بگي ايهان رو نميشناسي، بيخودي اومدي اينجا اون حتي

اگه بتونه هم انجام نمي‌ده اينکار رو.

+اگه خواهش کنم چي؟اونکه از سنگ نيست، دل داره.

_گاهي اوقات شک ميکنم ايهان دل هم داشته باشه.

+اين تنها راه برا نجات گلبهاره.

_بيخودي خودت و اذيت نکن ابنوس، اين کار بيهوده است و اشتباه.

با التماس گفتم:

+تو رو خدا، يه کاري کن برم پيشش، تو رو خدا.

_اما...

+اما و اگر نيار من براي نجات گلبهار هر کاري، ميکنم.

انگار کمي ناراحت و عصباني شد:

_باشه، کاري ميکنم بري ببينيش ولي اگه غرورت و شکست و نااميد شدي نياي پيشما.

+باشه ،باشه الهي قربونت برم ، عاشقتم.

و گونش رو بوسيدم.

*******************

آرزو خودش با اون وضعش نتونست بياد و اين برج زهر مار رو باهام فرستاد. تابحال

اينجا رو نديده بودم، اينجا محل کار اربابه و هرکسي اجازه ورود نداره مخصوصا بچه اي

مثل من و مردم، براي شکاياتشون بايد از قبل اجازه بگيرن.

خدمتکار بداخلاق، کنار در ايستاد و گفت:

_اينجا محل کاره اربابه.

استرس گرفتم و تا خواستم برم داخل گفت:

_تلاشت بيهوده اس.

بدجنس، ترسم و بيشتر کرد، ياخدا،خودت کمکم کن ارباب رو راضي کنم، در زدم که صداي

محکم ارباب اومد:

_بله.

با استرس و ترس در رو باز کردم و رفتم داخل، ارباب روي يه ميز با تعجب داشت منو نگاه

ميکرد و وقتي به خودش اومد، داد زد:

_تو اينجا چيکار مي‌کني، کي تو رو اينجا راه داده.

الان وقت اين بود غرورم رو بزارم کنار، خم شدم و با صداي غمگين و لرزان از ترس گفتم:

+ارباب... ارباب توروخدا عصباني نشيد، ارباب...ارباب من ازتون يه درخواست دارم.

_هه تويه بچه؟ اونم درخواست، بگو ببينم چي ميخواي؟

نامرد نگفت رو يکي از صندلي ها بشين يا حداقل بلند شو،با همون حالت سجده مانند،

شروع کردم به توضيح داستان گلبهار، بهش نگاه کردم، رفته بود توي فکر:

+ارباب،تو روخدا کمکش کنيد، ارباب اون و نجات بديد.

ابرو هاي پرپشتش و در هم کرد و با صداي بلندي? گفت:

_نميشه کاري کرد.

+براي چ...

_چون همه چي قانونيه، اونا خودشون اينکار رو کردن و حالا بايد پاش بمونن، منم

نميتونم کاري کنم.

+ارباب... ارباب لااقل ازش کمي وقت بخوايد، گلبهار براي ازدواج با اون مرد جونه.توروخدا

نجاتش بديد،تو رو جون عزيزت.

وقتي اين حرفا رو زدم، عصباني شد و داد زد:

_چرا زبون نميفهمي؟ يا ميري يا بندازمت بيرون؟

به چشماي مشکي و بي رحمش نگاه کردم، هيچ محبتي هيچ مهربوني توش نبود،هيچي.

نتونستم جلوي گريه ام رو بگيرم،چشمام خيلي سريع باروني شد، من خيلي زود ناراحت

ميشم و نميتونم جلوي اشکام رو بگيرم، بلند شدم و در اخر توي چشماش نگاه کردم

و محکم گفتم:

+يادتون باشه شما مي تونستيد ولي انجام ندادين،اگه بلايي سر گلبهار بياد، من و گلبهار

هيچي، آيا ميتونيد جواب وجدانتون رو، بديد؟

و بدون منتظر موندن واسه جواب رفتم بيرون.

سر راه، ارزو رو ديدم،انگار خواهر مهربونم نگران شده و اومده ببينه چي شده، نميدونم

چجوري ميتونه اين غول بي شاخ و دم رو، تحمل کنه!

اشک هام به سرعت ميومدن و نميزاشتن سرم رو بالا بگيرم، بدون حرف باهاش بدو رفتم

بيرون.

از اين جاي ترسناک و غمناک رفتم بيرون.اينجا همه غمگينن و اين غول بي شاخ و دم،

اين گلستان سرسبز رو برامون جهنم کرده، کاش يکي بود،کاش يکي بود شکستش ميداد

و بهش ميفهموند که چه قدر، بدي کرده.

با صورتي ناراحت،به طرف خونه حرکت کردم، توي راه به اندازه کافي گريه کرده بودم و

ديگه جوني براي گريه نداشتم، ارباب نامرد،خوب بلده چجوري دل بشکنه، هيولاي بدجنس.

وقتي رسيدم خونه مامان،با ديدن صورتم، زد تو صورتش و ازم پرسيد:

_چي شده؟

از ماجراي گلبهار تا اونجا که رفتم پيش ارباب و اونطوري کرد براش گفتم، مطمئن نيستم

ولي توي چشماي مامان خوندم که ميدونه دليل بد رفتاري ارباب با من چيه، ولي ازش نپرسيدم

،الان فکرم به اندازه کافي در گيره ديگه حوصله يه ماجراي ديگه رو ندارم.

***********

بالاخره اون روز نحس فرا رسيد، داشتم با مامان شيريني ميپختم که، يکي در زد، اول خواستم

خودم برم در رو باز کنم ولي، به دستام نگاه کردم، خميري شده بودن، مامان دستاش تميز بود و

رفت تا در رو باز کنه، تندي دستام رو شستم و به طرف در حرکت کردم، مينا خانوم،مادر مريم

بود، داشت با مامانم حرف ميزد،ولي وقتي منو ديد سکوت کرد، انگار نميخواست من بشنوم،

مامان تا منو ديد، گفت:

_ابنوسم، بدو برو مراقب شيريني هاي داخل تنور باش، زود باش.

با اينکه کنجکاوي امونم رو بريده بود ولي گفتم،چشم.

فکرم مشغوله و از طرفي بايد مراقب شيريني ها باشم، بالاخره مامان اومد، از چهره اش چيزي

معلوم نبود، ازش پرسيدم چي شده ولي با گفتن چيزي نيست، جوابم و داد.

کمي گذشت که ديدم توي فکره و شيريني ها دارن ميسوزن، داد زدم:

+مامان، شيريني ها.

مامان به خودش اومد و تند تند از داخل تنور درشون اورد ،شانس اورديم، زود درشون اورد وگرنه

ميسوختن.

رفتم کنار مامان و گفتم:

+ماماني.

_جونم.

+نميخواي بگي چي شده؟

_چيزي نيست.

+بخاطر همين چيزي نيست وقت بود همه شيريني ها بسوزه؟ بگو ديگه، اذيت نکن.

توي چشمام نگاه کرد و لرزون گفت:

_ابنوسم، خبر خوبي نيست، قول ميدي وقتي شنيدي تحمل کني و کاري نداشته باشي؟

+شما بگيد..

_نه، قول بده، قول بده هيچ کاري نداشته باشي.

مشکوک گفتم:

+باشه،قول ميدم، حالا بگو چيشده؟

_راجب گلبهاره.... گلبهار امشب، شب عروسيشه.

+چي!؟

_آبنوسم همه چي تموم شده، تو بايد گلبهار رو فراموش کني.

+نه، چطور...

_اون خودش قبول کرده...خودش بله داده.

+حتما مجبورش کردن.

_هر طوري که بوده ديگه قبول کرده و الان به عقد اون مرد در اومده، ديگه نميشه کاري کرد.

از عصبانيت نميدونستم چيکار کنم، همه چيز تقصير اربابه،اون مقصر اصلي بدبخت شدن

گلبهاره.

***********

با اينکه دوست نداشتم برم ولي، امشب شب عروسي بهترين دوستمه و ممکنه ديگه نتونم

ببينمش.

هر چي مامان و بابا گفتن، نيا، ولي من نميتونستم نرم.

اماده به طرف محل مراسم حرکت کرديم.اول مامان گلبهار رو ديدم، بهش تبريک گفتم.

ههه، تبريک واسه چي؟ واسه شب عروسي که، پر توي چشماي مادر عروس اشکه؟ بالاخره ديدمش، خواهر عزيزم رو ديدم. توي لباس عروس مثل فرشته ها شده بود

ولي، چشماي غمگينش همه ??چيز رو خراب ميکرد، سعي کرده بودن با آرايش جاي گريه

هاش رو پنهان کنن ولي انگار چندان موفق نبودن، لاغر شده بود و گونه هاش برجسته تر

نشان داده ميشدن.

چه بلايي سرش اومده، به سرعت به طرفش رفتم، وقتي هم و ديديم،نتونستيم تحمل

کنيم و زديم زير گريه، همديگه رو بغل کرديم.

بعد از چند دقيقه کنارش نشستم، گفت:

_ابنوس بسه گريه، همه چي تموم شده ،چرا خودت رو اذيت ميکني؟

+اون، اون نامرد ميتونست کمکت کنه ولي نکرد.

_اون نامرد!؟

+ارباب.

با ترس گفت:

_آبنوس مراقب حرف هايي که ميزني باش، اصلا چه ربطي به ارباب داره؟

ماجراي رفتنم پيش ارباب و نامرديش رو براش تعريف کردم و گفتم:

+دوست دارم خفش کنم، بايد تاوان پس بده.

لبخندي زد و بغلم کرد:

_خوشحالم از داشتنت،تمام اين سالهايي که باهات بودم، بهترين روزهاي عمرم بود.

+گلبهار، اينجوري حرف نزن، جوري حرف ميزني انگار، ميخواي بري.

_اون..پوفف قراره فردا بريم شهر، واسه هميشه، دوست ندارم برم ولي..

اهي کشيد.باورم نميشد، گلبهار ميخواد بره؟ اما چطور ممکنه؟ نه اين امکان ندارم حتما

داره اشتباه ميکنه.

_اي کاش ميمردم ولي اينجا رو ترک نمي‌کردم.

+گلبهار، اين چه حرفيه؟ ما حتما هم و ميبينيم، اره، بعدا ،هم و ميبينيم.

لبخندي زد:

_آره حتما هم و ميبينيم.

اون شب باهم به ياد گذشته ها گفتيم و خنديديم، گلبهار امشب اينجا بود و فردا حرکت

ميکردن.

موقع سوار شدن گلبهار،نگاه خيره اش رو به يه جايي ديدم. به جايي که نگاه ميکرد، نگاه

کردم که به، ياسر رسيدم.

ياسر پسر همسايه و عشق گلبهار بود، اونا از بچگي با هم بزرگ شده بودن، داشت با غم بهش

نگاه ميکرد که با تنه مرد، رفت داخل ماشين.

از دور هم صورت قرمز ياسر معلوم بود، انگار ياسر هم گلبهار رو دوست داشته.

اينجا فقط ارباب و اين پيرمرد ماشين دارن، لابد اون ادم پولداريه.

*****************

گلبهار رو ميبينم، توي يه لباس سفيد توي يه جاي سبز، داره ميخنده انگار خوشحاله، گلبهارم

خوشحاله.

با صداي جيغ از خواب ميپرم، هنوز هوا تاريکه، هنوز صبح نشده، به جاي مامان نگاه ميکنم که

نميبينمش.

به طرف در ميرم که مادر گلبهار رو ميبينيم با مامان، داد ميزنه و گريه ميکنه، به طرفش ميرم

که شروع مي‌کنه به گريه و جيغ و داد:

_ديدي چي شد، ابنوس؟ گلبهارم... گلبهارم رفت، اون آشغال کشتش.

توي شک ميرم، احساس ميکنم ديگه صدايي نميشنوم، گلبهار مرده؟ چطور امکان داره؟ من همين

ديشب ديدمش، نه اين امکان نداره، مامان رو ميبينم که سعي ميکنه بهم يه چيزي رو بگه ولي من

نميشنوم، انگار کر شدم، با سيلي مامان به خودم ميام:

_ابنوس... ابنوسم، اروم باش چيزي نيست، چيزي نيست.

+گلبهار؟ گلبهار..مرده؟

_اروم باش حتما اشتباه شده،اره.

+مامان حقيقت رو بگو، گلبهار مرده؟

سرش رو ميندازه پايين، شروع ميکنم به جيغ و داد و چنگ زدن به صورتم، از شک و بي جوني، غش

ميکنم.

********************** امروز ، بدترين روز زندگيمه، روزيه که بايد عزيزم رو بسپارم به دست خاک، امروز روزيه که بايد

گلبهارم رو بسپارم دست خاک.

به قيافه هاي نفرت انگيزشون نگاه ميکنم، ارباب و شوهر گلبهار دارن باهم حرف ميزنن، موقع

ديدار، ياهم صميمي برخورد کردن، انگار همو از قبل ميشناسن.

کيومرث، شوهر گلبهار،خودش رو جوري جلوه ميده انگار ناراحته، ولي حتي يه دونه اشکم واسه

گلبهار نريخت.

ارباب به طرفمون مياد و تسليت ميگه، به دست هاي مشت شده مادر گلبهار نگاه ميکنم، اونم

مي‌دونه ارباب ميتونست ولي کاري واسه گلبهار نکرد، خواستم به ارباب حرفي بزنم که ياسر

رو ديدم، چشماش سفيدي نداشت و همه اش قرمز شده بود.به دستاش نگاه ميکنم يه چاقو.

ميخواد به طرف کيومرث حمله کنه که ارباب، زود ميفهمه و جلوشو ميگيره ولي ياسر، دست

ارباب رو ميبره و تا ميخواد به کيومرث حمله کنه، نگهبانا ميگيرنش.

همه چيز زود اتفاق افتاد، همه وحشت زده بودن، ياسر داد ميزنه:

_کيومرث لعنتي، اشغال تو گلبهارم رو ازم گرفتي.

ارباب دستور ميده ببرنش که ياسر با نفرت روبه ارباب ميگه:

_آيهان، توهم همدستشي،تقصير توهم هست، من از حق السکوت هايي که کيومرث بهت ميداد

خبر دارم.تو هم هم دست کيومرث و قاتل گلبهاري.

با چشماي اندازه نعلبکي به ارباب نگاه ميکنم، ارباب سنگيني نگاهم رو حس ميکنه که بهم نگاه

ميکنه:

+من...من از تو خواهش کردم...

_حرف نزن ابنوس.

+من به پات افتادم ولي تو... تو قبول نکردي، تو گفتي راهي نداره.

_خفه شو ابنوس.

+تو گلبهار رو کشتي تو، تو يه اشغالي.

با سيلي ارباب به خودم ميام، تف ميکنم تو صورتش و از اونجا ميرم.

اون گلبهار رو کشت، ارباب يه روزي تاوان اين کارت و ميدي، يه روزي تاوان پس ميدي.

****************

بدو، بدو از مدرسه به طرف خونه ميرم، امروز قراره بريم و ارزو رو ببينيم، اين ماه هشتمين

ماهش ميشه.

الان دو ماهه که از مرگ گلبهار ميگذره، ياسر بخاطر کارش بايد به مدت يک سال، واسه ارباب

مجاني کار کنه. وقتي هيچ قانوني نباشه اينجوري ميشه ديگه.

کيومرث،واسه خودش به تهران برگشته، بدون هيچ غمي.

با شادي به طرف خونه ميرم و در ميزنم، مامان در رو باز ميکنه و من سريع ميرم و کتاب و مدادم

رو ميزارم توي اتاقم و آماده به طرف خونه ارباب حرکت ميکنيم.

از اون روز به بعد، ديگه ارباب رو نديدم.

باهم به طرف اتاق ارزو ميريم، از اخرين دفعه که ديدمش چاغ تر شده، به طرفش ميرم و ميگم:

+سلام اري خپلو.

_ابنوس.

+حقيقت تلخه.

خدمتکار چاي و شيريني مياره، مامان يه نگاه به صورت ارزو ميندازه و با نگراني ميگه:

_آرزو، مادر حالت خوبه؟

_خوبم ،براي چي ميپرسي؟

_انگار رنگت پريده دخترم.

بعد روبه خدمتکار بداخلاق ميکنه و ميگه:

_بردينش پيش دکتر؟

_ارباب اين روزا سرشون کمي شلوغه، شايد فردا يا پس فردا ببرنش.

_واه، يعني کارش مهمتر از زنشه؟

خدمتکار سرش رو ميگيره پايين و من براي هزارمين بار از ارباب متنفر ميشم.

روبه ارزو ميکنم و ميگم:

+ارزو،اسم بچه ات رو ميخواي، چي بزاري؟

_راستش هنوز به ارباب نگفتم ولي اگه پسر بود ميزارم آراز و اگه دختر بود ميزارم همراز.

+خيلي قشنگن.

ارزو لبخندي ميزنه که چال گونش نمايان ميشه، نميدونم چرا ولي انگار حق با مامانه،انگار

حالش خوب نيست.

بعد از کمي حرف زدن از ارزو خداحافظي ميکنيم و ميريم.نگاه اخر رو به ارزو ميندازم و

خداحافظي ميکنم.

داناي کل:

احساس درد در شکمش ميکند، صداي جيغش با سقوطش يکي ميشود.آخرين حرفش،

بچه ام بود.

در قسمت ديگر اين قصر بزرگ و غم انگيز، مردي به گذشته ها فکر ميکند،به اولين و اخرين

باري که قلبش شکست.

صداي جيغ همسرش، خبر بدي را به تمامي ساکنان قصر القا ميکند،همه به سوي اتاق هجوم

مي آورند و ارزو را نقش بر زمين، بيهوش ميبينند.

ميان خانه بزرگ و تاريک ارباب، هجوم و هياهو است، به سرعت ارزو را به شهر مي‌برند، اما

فاصله روستا تا شهر زياد است و صداي اه و ناله ارزو، ايهان را ترسانده و به سرعت ماشين

مي افزايد.

با صداي رسايش، پرستارها را با خبر کرده و ارزو را از بغل ارباب درآورده و روي تخت،به سوي

اتاق عمل ميبرند.

خديجه، يکي از خدمتکاران عمارت، به ابنوس و خانواده اش خبر ميدهد و آنها هراسان به سوي

بيمارستان،حرکت مي کنند.

ارباب و خانواده ارزو بعد از ساعت ها انتظار و مناجات، بالاخره با دکتر روبه رو مي‌شوند، مادر

هراسان به سوي پزشک رفته و جوياي حال دخترش ميشود:

_دکتر دخترم، ارزوم،خوبه.

_ما تونستيم بچه رو نجات بديم ولي براي مادر،متاسفيم.

ارباب جوان خيره به لب هاي دکتر ميشود، نميداند براي زنده ماندن فرزندش، شاد بشود يا براي