رمان کلیسای وحشت به قلم دختران آهو نما 13

عشقی بیـن اجنه و انس

سرانجام این عشق ممنوعه چه خواهد شد؟

پشت پنجره چشم به تاریکی باغ دوخته بودم که گاهی تک لامپی فضای کمی رو روشن می کرد ، ولی این سیاهی ، سنگینی سکوت سرد ضربان قلبم رو بالا می برد.

لابه لای درختان دنبال مادر گمشدم گشتم ، مادری که خیلی زود تنهام گذاشت ، مادری که روزی صداش باعث می شد تا سکوت این باغ دلنشین بشه .

چشمم به پاتختی افتاد ، قاب قرمزی که با رنگ سیاه پاتختی ست شده بود و صورت پدر و مادرم میان قاب می خندید و قلبم رو به درد می آورد .

بیست ساله باشی و هفت سالش رو بی مادر ، بدون دست های مهربونش ، بدون گرمای صداش ، تنها در آغوش پدری که نیمی از قلبش با مادرت دفن شده است ، سر کنی ، مرگه ، درده...

با اینکه می دونستم هیچ باغ یا حتی اتاقکی کنار باغمون نیست از پنجره به دنبال نور گشتم ، نبود ، هیچ وقت هم نخواهد بود !.

روی قالیچه ی دو متری ، سانت به سانت راه رفتم و رج به رج خاطرات با مادرم رو دوره کردم .

صدای آهنگ به پاهام فرمان ایست داد . قلبم لرزید به دنبال صدا تا پشت پنجره و راهرو سرک کشیدم ، اما هیچ کس نبود .

وحشت زده دستم روی دیوار مشت شد و ناخنم چنان شکست که جای خونش روی دیوار باقی موند.

بی توجه به خونی که چیکه چیکه از انگشت هام روی زمین می ریخت و قالیچه ی پهن شده رو به رنگ قرمز درمی آورد ؛ به طرف اتاق پدر رفتم که با شنیدن صدا هایی ترس بر انگیز قدمی به عقب برداشتم و همین طور قدم بعدی که به کسی برخورد کردم.

بافکر این که پدره کورسوی امیدی تو دلم ایجاد شد و سریع برگشتم.

اما کسی نبود!!

فکر و خیال رهام نمی کرد.

قدرت تکلمم رو کاملا از دست داده بودم .

از ترس سر جام میخ شده بودم. انگار که جون از پاهام فروکش کرده بود‌!

ترس به حدی به من غلبه کرده بود که دیگه قدرت فکر و جمع آوری افکارم رو نداشتم .

همون طور که ازترس می لرزیدم ، به طرف اتاق پدر رفتم .لای در یکم باز بود .

به داخل اتاق نگاهی انداختم و دیدم پدر رو به روی آیینه ی بزرگ قدیمی ایستاده و درحال حرف زدن بود اما با کی!!؟

تو آینه باکسی حرف می زد !؟؟

هرچه با دقت تر نگاه می کردم نمی تونستم کسی رو ببینم! صدای آهنگ بیشتر به گوشم می خورد و من دو دل بودم که برم یا نرم!!؟

انقدر ترسیده بودم که پشیمون شدم و به سمت اتاقم راه افتادم ، ولی با صدای فریاد پدر سرجام متوقف شدم.

ترس سرتاسر وجودم رو فرا گرفته بود.

عرق سردی روی پیشونیم نشسته بود.

امشب ازهمیشه وحشتناک تر بود!

از زمانی که مادرم فوت کرده بود ، زندگی پرفراز و نشیبی داشتم که همیشه با وحشت و اتفاقات عجیب می گذشت‌!

من حتی ازمرگ ‌طبیعی مادرم مطمئن نبودم ! همیشه به خاطر هراس و وحشت زیادم جرئت پیگیر شدن رو نداشتم!

درطی این هفت سال ، من همیشه یه بزدل به تمام عیار بودم که از ریسمان سیاه و سفید هم می ترسید!

با آخرین سرعت به سمت اتاق پدر دوییدم و در نهایت تعجب دیدم که تمام وسایل اتاق خواب به جز آیینه ی قدی شکسته و خرد شده!

خود پدر نیز روی زمین ، با صورتی خونین مالین و لباس های پاره ، بین شیشه خرده ها بیهوش افتاده بود!

اما چه طور هم چین چیزی امکان داشت؟

فقط درعرض چندثانیه این اتفاق ها افتاده بود؟!

اشک هام بی وقفه از روی گونه های سرخم سرمی خوردن و من هم چنان دم در اتاق با قیافه ای بهت زده مشغول تماشای پدر عاجزم بودم!

یک ان حس کردم کسی از پشت محکم کمرم رو گرفته و اجازه نمی ده تکون بخورم!

هق هق هام شدت گرفته بود و با جیغ گفتم:

_توچی هستی. آخه چرا این کارها رو می کنی؟ما چی داریم که دست ازسرمون برنمی داری؟

درحدچند ثانیه سکوت حکم فرماشد.

احساس کردم دیگه قدرت نفس کشیدن هم ندارم!

باشنیدن صدای بم و عجیبی که معلوم بود ازکنار گوشم میاد تنم مور مور شد:

_ما فقط یه چیزی می خوایم که اون هم تویی...!

باز هم یاد مادرم افتادم و جوشش اشک رو در چشم هام حس کردم. اشک هام آروم آروم روی صورت سفیدم می ریختن...

از روی تاپ بلندشدم و به طرف کلبه رفتم که جرقه ای تو ذهنم زده شد.

تصمیم گرفتم به اتاق پدر برم!

آهسته آهسته به طرف اتاق پدر رفتم و خیلی آروم در رو باز کردم و

در نهایت ناباوری دیدم که فقط آینه تو اتاق بود و دیگر هیچ چیزی دیده نمی شد !

پس بقیه ی و‌سایل اتاق کجا بودن؟؟

یک لحظه صدایی مثل رعد و برق اومد و من چون غافل گیر شده بودم ، جیغ بلندی کشیدم.

دراون لحظه از سر ترسی که تو وجودم بود ،تمام دست هام سرد شده بود و گلوم خشک خشک بود و از ترس به خود می لرزیدم.

یعنی این جا چه خبره!؟

در اون لحظه ، وحشت ناگهانی و بی موردی که ازصدای رعد وبرق به من دست داده بود اجازه ی هیچ فکرکردنی رو بهم نمی داد.

سریع از اتاق پدر خارج شدم و دوباره وارد اتاق شدم به امید این که همه چیز به حالت اول برگرده! ولی بازهم در کمال تعجب فقط همون آینه بود!

این آینه چی داشت که پدرم اون شب باهاش حرف می زد؟!

وخیلی سوال های دیگه که ذهنم رو مشغول خودش کرده بود ،اما برای هیچ کدام جوابی پیدا نکردم...

برای بار دوم صدای مهیب رعد و برق من رو از جا پروند

بدجورگیج شده بودم...

یک لحظه صدایی مثل هو هوی باد اومد ومن دیگرچیزی نفهمیدم....!

به آرومی چشم هام رو بازکردم .در نگاه اول همه جا تار و تاریک بود، اما چند بار که پلک زدم همه چیز واضح شد و اتفاقات رو به یاد آوردم .ولی چرا بیهوش شده بودم؟

نگاهی به دور و برم انداختم و با ناباوری تمام دیدم که دراتاق خودم هستم.

مگه من تو اتاق پدر نبودم ؟پس کی من رو به اتاق خودم آورده بود؟

وحشت بدی به جونم افتاده بود و نمی دونستم چی کار باید کنم...

نمی تونستم برگردم .وحشت زده بودم. نگاهی به تیکه شکسته ی آیینه ی روی قالیچه انداختم ، اما کسی نبود .

برگشتم اتاق خالی بود.!!

پس اون صدا از کجا می اومد .!

به طرف پدر رفتم و به صورتش که بعد از مرگ مادرم اصلاح نکرده بود و پر ریش بود ، دستی زدم و صداش کردم:

_ پدر. .. پدر !؟

صدایی نیومد، بدو بدو به طرف اشپز خونه رفتم و براش یه لیوان اب ریختم و به سمت اتاق برگشتم.

سر پدر رو زیر دستم قرار دادم و لیوان رو روی دهنش گذاشتم.یکم که از اب نوشید چشماش باز شد.

به چشم های مهربون قهوه ایش نگاه کردم و اشکی ازچشم هام روی صورتش افتاد.

پدر آروم بلندشد .بانگرانی پرسیدم:

_ پدرحالت خوبه؟

در جوابم فقط سرش رو تکون داد.

_گرسنه ات نیست!؟

_نه فقط می خوام تنها باشم.

ازاتاق دور شدم و به طرف اتاقم رفتم و روی تختم دراز کشیدم ...

*****************

صبح روز سوم جوآن ( تیرماه ) باصدای جیک جیک گنجشکان کوچکی که روی بام کلبه ی کوچیک مان مستقرشده بودند ،بیدار شدم.

به طرف پنجره چوبی رفتم.

رقصیدن شکوفه های سفید و صورتی رنگ درخت گیلاس براثر وزش نسیم بهاری و آفتابی که دم دمای ظهر می تابید ،همه و همه آرامش خاصی رو به وجودم تزریق می کرد!

برس رو از روی میز کنار تختم. برداشتم و شروع به شونه کردن موهای بلندم که حالا تاکمرم می رسید کردم و در آینه به خودم خیره شدم.

چشم های مثل طبیعتم که سبز بودن ، بر اثر گریه متورم و سرخ شده بودند و حسابی خودنمایی می کردن .

به خاطرات دوران کودکی برگشتم ، زمانی که مادرم موهام رو شونه می زد و هرشب برام لالایی می خوند و قبل از خارج شدن ازاتاقم بوسه ای روی پیشونیم می نشوند.

چه قدر شیرین بود خاطرات دوران کودکیم ،زمانی که مادرم کنارم بود ...

لباس های خوابم رو با یک پیراهن صورتی گل گلی که تا زانوهام می رسید تعویض کردم و به سمت تاپ قدیمی که درحیاط خونه قرار داشت حرکت کردم.

به آرومی روی تاپ نشستم و به آسمان آبی خیره شدم.

چشم هام رو بستم و هوای تازه رو استشمام کردم.

باد خنک صورتم رو نوازش می کرد !

با وجد چشمانم رو باز کردم و به کلبه ی قدیمی چوبی مقابلم که گویای تمام لحظات زندگیم بود خیره شدم.

بالکن کوچیکی درطبقه دوم بود به همراه سه اتاق خوابی که در یکی از اون ها همیشه بسته بود ، اتاق مشترک من و پدر و مادرم درگذشته!

کلبه ی چوبی ای که تمام خاطراتم رو درخودش مدفون کرده بود، این کلبه از بدو تولد همراه من بوده و هست...!

از روی تختم بلند شدم و به طرف اتاق پدر راه افتادم .

در اتاق رو که بازکردم ،دیدم. که همه ی وسایل اتاق سرجای خودشونن!

این دفعه واقعا ازتعجب چشم هام گردشده بود!

یا عیسی مسیح ...!

داشتم دیوونه می شدم تا اینکه درکلبه باز شد و پدر داخل شد.

پدر:سلام دنیزجان

_سلام پدر جان خوبید؟

_ممنونم .غذا آماده هست؟

وای کاملا فراموش کرده بودم ! حالا باید چی می گفتم

پدر که ازسکوت من چیز دیگه ای برداشت کرده بود ،گفت:

_آهان فهمیدم ، غذات رو سوزوندی آره؟

من هم که دیدم بهترین دروغ همین بود ،سرم رو پایین انداختم وپدر هم با لبی خندون به طرف اتاقش رفت..

بدو بدو به اشپزخونه رفتم و سعی کردم غذایی سرهم کنم.

ولی پشیمون شدم و خواستم از پدر بپرسم که برای نهار چی

می خوره تا بپزم.

چند بار از پایین صداش زدم، اما جوابم رو نداد.

مجبورشدم به طبقه ی بالا برم.

هرچی به اتاق پدر نزدیک تر می شدم ،صداهای نامفهوم بیشتری می شنیدم.

صدای پدرم بود که انگار داشت باکسی بحث می کرد اما کی!؟

دست بر لبم و پشیونیم و بعد سینه ی چپ و بعد راستم (به نام پدر پسرروح القدس)گذاشتم.

پاورچین پاورچین به اتاق پدرم نزدیک تر شدم.

سرم رو خم کردم و از سوراخ قفل روی در ، داخل اتاق رو نگاه کردم بلکه چیزی عایدم بشه.!

اه لعنت به این شانس ، هیچی معلوم نبود!

این دفعه سرم رو به در چسبوندم تا حداقل صدا ها رو واضح تر بشنوم.

صدای فریاد پدر باعث شد قدمی به عقب بردارم.

خواستم در رو باز کنم و ببینم چه اتفاقی افتاده ، ولی در بازنمی شد!

یا عیسی مسیح ! خودت کمکم کن.

هم چنان داشتم برای بازکردن در تقلا می کردم که یک دفعه از پشت کشیده شدم و احساس کردم در اغوش کسی فرو رفتم!

این دیگه کی بود ؟

مگه جز من و پدر کسی داخل خونه بود؟

قلبم به سینه ام می کوبید.

با جیغ و دست و پا زدن سعی کردم خودم رو خلاص کنم ،اما بی فایده بود.

فرد ناشناس کنار گوشم نجوا کرد:

_بهتره باهامون راه بیای! حداقل به خاطر دلتا

دلتا؟ چه اسم آشنایی! اون لحظه نمی خواستم به چیزی جز پدرم فکر کنم و فریاد زدم :

_ولم کن

آروم جواب داد:

_قبلا هم گفتم ما فقط تو رو می خوایم...

و دیگه چیزی نفهمیدم!!

چشم هام رو باز کردم. روتختم بودم! یعنی همش خواب بود !؟

بلندشدم وروتخت نشستم . دستی به صورتم کشیدم و به طرف توالت رفتم . شیر اب روشویی رو باز کردم و تو آیینه به خودم خیره شدم.

موهای بلند مشکی ،چشم هایی هم چون طبیعت ، ابرو های پهن وپر، چشمم خورد به گردنم ، جای چنگ روش بود! خیلی آروم لمسش کردم که سوزش بدی توگردنم پیچید.

آبی به صورتم زدم. هیچ صدایی ازداخل خونه نمی اومد. یعنی پدر خونه نیست!؟

دیگه به سمت اتاقش نرفتم و به آشپزخونه رفتم ، از روی میز سیبی برداشتم و ازخونه خارج شدم.

مثل همیشه روی تاپ نشستم. به فکر چنگ روی گردنم بودم. یعنی دیشب خواب ندیده بودم!؟ اصلا گفت دلتا !!؟ دلتا کیه!؟

از روی تاپ بلندشدم و به ته باغ نگاهی کردم .هیچ وقت به اون طرف باغ نرفته بودم ، وقتی مادرم بود، نمی ذاشت و می گفت خطرداره و

من هم دیگه به اون سمت نرفتم ، اما الان کنجکاوی بر من غلبه کرده بود و به سمت ته باغ قدم برداشتم .

داشتم راه می رفتم که لباسم به شاخه ای گیر کرد ،خم شدم از شاخه جدا ش کنم که چشمم خورد به یک...!

استخون حیوونه یا آدم؟

لباسم رو جدا کردم و بی توجه به استخون به راهم ادامه دادم.

فهمیدن این که ته باغ چی وجود داره خیلی برام مهم تر از یه استخون بود!

نمی دونم چه قدر از دور شدنم از خونه می گذشت و چقدر راه طی کرده بودم ، ولی هرچی جلوتر می رفتم تاریک تر و وحشتناک تر می شد.

بعضی درخت ها خشک شده بودن و شاخه هاشون به شکل عجیبی در اومده بودن و همین باعث ترسم می شد .

بعضی از درخت هاهم سالم بودن!همه چیز برام عجیب بود .

سرجام ایستادم و به دور خودم چرخی زدم. این جا چرا این قدر عجیب بود !؟

سمت چپم تخت سنگ بزرگی وجود داشت. به سمت سنگ رفتم.

برگ های بزرگ ، بیشتر سطح سنگ رو گرفته بودن ، برگ هارو کنار زدم و از دیدن منظره ی باور نکردنی روبه روم یکه خوردم .

یه کلیسا بود .!

اخه من چرا تا به حال این جا نیومده بودم! با دهن باز کلیسا رو نگاه کردم و واردش شدم. دو در ورودی داشت ،یه در چوبی بزرگ .

سر در دیوار از داخل منظره هایی باکاشی های لاجوردی وخاکستری بود .

بالای تصاویر به خط ارمنی نوشته شده بود(دیرناجی همگان محلی برای راهبان)

سری چرخوندم. وسط کلیسا یه گنبد مانند مستطیلی که دوطبقه شده بود بالاش در آخر یه گنبد مثلث مانند، وسطش یه قبر بود نزدیکش رفتم به زبون دیگه ای نوشته شده بود که قابل خوندن نبود .

به طرف درچوبی بزرگ رفتم کنارش کلی قبر بود با نوشته هایی که به زبان های خاصی حک شده بودند

در رو بازکردم .نقاشی هایی بود که منو محو خودشون کرده بودن!

به سقف نگاهی انداختم نقاشی های زیبا هر سه گوشه گنبد کلیسا عکس سر فرشتگان بود که از بالا به بندها نگاه می کردند

سمت چپ ورودی دو نقاشی هفت در بهشت وجود داشت.

طبقه اول خداوند ،طبقه دوم فرشتگان، طبقه سوم عیسی مسیح و…

دودستم رو به طرف سینم جمع کردم

طبقه چهارم مردان و زنانی که ازقبردرمیان ، کسانی که نیکوکارن به طرف بهشت و کسانی که ستم کارن به طرف جهنم

طبقه آخر ،جهنم ،مردان و زنان لخت شکم هایشان را پاره می کنن برده های شیطان می رن.

این موضوع هفت در بهشت رو مادر برایم تعریف کرده بود ، ولی هیچ وقت ازنزدیک نقاشیش رو ندیده بودم. هرطرف دیوار یه سری نقاشی بود به معناهای خاص .!

جلوتر رفتم. سمت چپ یه گنبد دایره وار ،مانند گنبد های مساجد بود.

تصاویر مذهبی، تزئینات گلبوته ها و...

دور تا دور گنبد هشت پنجره داشت. رو به روش نمازخانه برای خلیفه ها .

ادعای احترام گذاشتم دستم رو به لب و پشیونیم و بعد سینه چپ و راست (بنام پدر پسر روح القدس)

با دقت به اطرافم نگاه کردم ، باورم نمی شد محوطه ای که هیچ وقت حق ورود بهش رو نداشتم هم چین مکان زیبا و خیره کننده ای باشه.

سمت چپ که بالاش نقاشی هفت در بهشت قرار داشت ، زیرش اتاقی با در چوبی بود وارد اتاق شدم.

با دیدن دستگاه چاپ مشکی رنگی که گوشه ای از اتاق بود با ذوق قدمی به طرفش برداشتم ، بزرگی دستگاه خیره کننده بود.اولین بار بود می دیدمش

چند قدم بیشتر به سمت دستگاه چاپ برنداشته بودم که بادیدن جعبه ای زیبا مسیرم رو از دستگاه چاپ به سمت جعبه تغییر دادم.

جعبه ی مستطیلی شکل رو تو دستم گرفتم و سعی کردم بازش کنم .بعد از مدتی تلاش جعبه باز شد ، پارچه ی ابریشمی ای با رنگ صورتی روشن که زیبایی خاصی داشت و چشم هر بیننده ای رو خیره می کرد داخل جعبه بود.

باکنجکاوی پارچه رو باز کردم ، بادیدن تارمویی که روش بود ،قدمی به عقب برداشتم.

با تعجب به تار موی میان پارچه خیره شدم ، باورم نمی شد مگه یک تار مو چه ارزشی داشت که این طوری ازش مراقبت می کردن!

یه ذره بین قدیمی کنار جعبه وجود داشت ؛ با شک وتردید به ذره بین نگاه کردم ، برای برداشتنش مردد بودم.

دسته ی طلایی رنگ ذره بین به شکل زیباوخیره کننده ای کنده کاری شده بود و در پایین دسته اش یاقوت های ریزی به رنگ سبز وقرمز وجود داشت

درآخر تردید رو کنار گذاشتم و ذره بین رو دردست گرفتم ،هم زمان با به دست گرفتن ذره بین لبخندی از شادی روی لبم جاخوش کرد

تارمو رو زیر ذره بین گذاشتم تاشاید دلیل ارزش این مو رو کشف کنم. با دیدن دعایی که بر روی تار مو نوشته شده بود سرم رو به معنی تعجب تکون دادم و دوباره داخل ذره بین رو نگاه کردم...!

دعای روی تار مو دعایی بود که همیشه مادرم اون رو موقع خواب برام می خوند و من هیچ وقت نتونستم بفهمم معنی اون دعاچیه!

تارمو رو سرجاش گذاشتم و به طرف کتاب انجیل رفتم و یکی ازصفحه هاش رو به طور شانسی باز کردم.

توی اون صفحه یه نقاشی کشیده شده بود که وسطش هم یه متن با یه زبون خاص نوشته شده بود.

پایین صفحه خط آبی رنگی بود که دو ستون روی اون قرارگرفته بود و روی ستون ها هم دیواری با شکل های مختلف و به رنگ های سبز،سفید،قرمزو آبی قرار داشت ووسط دیوار یه راهبه نقاشی شده بودو چندتا پرنده هم به شکل های مختلف دورش قرار داشتن.

با تعجب ابروهام رو بالا انداختم و کتاب انجیل رو بستم؛

یه میز بزرگ وسط اتاق بود و پایین میز روی مربع مشکی رنگی صلیب خودنمایی می کرد.

لبه های میز کمی از سطح میز بالا تر بودن و سرتا سر سطح میز رو آب گرفته بود .با تعجب دیدم که شمع های کوچیک و بزرگی هم در اب روشن کرده بودن!

هوا تاریک شده بود و کل اتاق فقط با نور شمع روشن مونده بود! می دونستم وقتشه که برگردم خونه، اما دل کندن از این کلیسا واقعا کارسختی بود!

بی توجه به تاریکی هوا و برگشتنم به خونه،یه بار دیگه به اطراف نگاه کردم ؛ یه میز توی گوشه ای ترین قسمت اتاق قرار داشت و چیزی که تعجبم رو بیشترمی کرد، گردنبندی با شکل عجیب و غریب بود که روی میز قرار داشت !

گردنبند به شکل مادری بود که بچه ای رو بغل کرده و به شکل قلب در اومده بود .جلوتر رفتم ودستم رو به سمت گردنبند بردم تا لمسش کنم ، اما قبل ازاین که انگشتم لمسش کنه یک دفعه همه ی شمع ها با وزش بادی باد خاموش شدن .در بازو بسته می شد.

هم زمان با خاموش شدن شمع ها جیغ بلندی از سر ترس کشیدم و ناخودآگاه دست راستم رو روی قلبم گذاشتم و پروردگارم رو صدا زدم:

-یا عیسی مسیح!!

پلک هام رو به هم فشردم و بعد از چندثانیه بازشون کردم.

تو این مدت اون قدر اتفاقای عجیب و غریب برام افتاده بود که تازگی ها حتی ساده ترین اتفاق ها هم به نظرم ترسناک و غیرقابل تحمل بود.

آروم آروم به طرفی که فکر می کردم در خروجی باشه حرکت کردم و با تمام قلبم ، از مریم مقدس وحضرت مسیح کمک می خواستم.

نمی دونم ازشانس خوبم بود یا دعاهایی که کردم، ولی بالاخره تونستم راه خروجی اون کلیسای مرموز رو پیداکنم .

با خارج شدنم از کلیسا خفاش بزرگی از کنارم ردشد و باعث شد تا ازروی وحشت دست هام رو روی سرم بزارم و همون طور که جیغ می کشیدم شروع به دوییدن کنم.

دوست نداشتم حتی برای ثانیه ای هم برگردم و دوباره چشمم به اون کلیسا بیفته!

توفکر این بودم که چه طوری تاچندساعت پیش با شادی و ذوق به وسایل کلیسا نگاه می کردم و الان راضی نیستم روی هیچ کدوم رو ببینم، که یک دفعه پام به ریشه ی یکی از درختا گیر کرد و باعث شد محکم زمین بخورم .

زانوی پای راستم زخم شده بود و به طرز عجیبی می سوخت ! همون جا به درخت تکیه دادم و نشستم ولی دیگه طاقتم تموم شده بود و دوباره صورتم خیس اشک شد.آخه چرا من انقدر نحس بودم؟!

دیگه خودم هم نمی دونستم گریم ازترس بود یا سوزش پام!

هنوز از شوک اتفاقات چند لحظه ی قبل خارج نشده بودم که صدای پارس سگی به گوشم خورد.هراسون آب دهنم رو با سروصدا قورت دادم و به سگ بزرگ مشکی روبروم خیره شدم!

ماه کامل پشت سرش بود و همین ترسناک ترش می کرد!ترس منم داشت لحظه به لحظه بیشترمی شد.

آروم آروم نزدیکم می شد و نفس توسینم رو حبس تر می کرد . دیگه قدرت تکون خوردن هم نداشتم! تو اون وضعیت مجسمه شده بودم و احساس می کردم که به اون درخت بسته شده ام .

سگ رو به روم ایستاده بود و با چشم های خونیش بهم زل زده بود! می ترسیدم حرکتی انجام بدم که بهم صدمه بزنه ، منم متقابلا بدون پلک زدن بهش خیره شده بودم!

ازاین همه نزدیکی با اون حیوون وحشی و ترسناک احساس وحشت می کردم...سرش رو پایین انداخت و به زانوی بریده شدم نگاهی انداخت.

نزدیک تر می شد و من کنجکاوانه نگاهش می کردم ،شروع کرد به لیسیدن زانوم!

احساس سوزش می کردم. انگار زانوم درحال کنده شدن بود.

چنددقیقه ی بعد سرش رو از رو زانوم بلند کرد و نگاه کوتاهی بهم انداخت وکم کم ازم دورشد .بعداز رفتنش تازه جرئتش رو پیداکردم و به زانوهام نگاهی انداختم...

چیزهایی رو که با چشمام می دیدم نمی تونستم باورکنم!اثری ازخون و زخمم نبود و زانوم به حالت اولش برگشته بود.

به مسیررفتنش نگاه کردم ، ولی انگار زمین دهن بازکرده بود و بلعیده بودتش!

ازجام بلندشدم و بازهم باچشم هام اطرافم رو به دنبالش گشتم ،اما خبری ازش نبود. تاچشم می دید فقط درخت بود!...

دیگه اون جا وقت تلف نکردم و با اخرین سرعت به سمت خونه دوییدم .با شنیدن صدای وحشتناک هوهوی جغد ازترس برای چندثانیه توقف کردم. بودن بین این همه درخت رعب انگیز با اون شاخه های خمیده و دیدن اون خفاش و سگ عجیب و حالا هم که شنیدن صدای جغدکه تو این تاریکی اصلا نمی دونستم روی کدوم شاخه نشسته ترسم رو بیشتر می کرد

شروع کردم به دوییدن و از بین درخت ها و شاخ و برگ های خشک شده که صدای خرد شدنشون زیر پام هر دفعه باعث می شد تپش قلبم سریع تربشه رد شدم.

بالاخره با هزارتا سختی تونستم خودم رو به خونه برسونم. با نفس نفس زدن جلوی در چوبی خونمون متوقف شدم و پشت سر هم نفس های عمیق می کشیدم. بعد منظم شدن ریتم نفس هام ، آروم در خونه رو باز کردم که صدای جیر جیرش بدتر رو اعصابم رفت !

مستقیم به طرف آشپزخونه رفتم و برای خودم یه لیوان آب ریختم که صدای عصبانی پدر به گوشم خورد:

-کجا بودی دنیز؟

لیوان از دست بی حسم سر خورد و جلوی پام افتاد و هزار تیکه شد. با من من جواب دادم:

-هیچ جا، تو باغ داشتم قدم می زدم که زمان از دستم در رفت، ببخشید.

پدر با چشم های گردش نگاه دقیقی بهم انداخت و سر تکون داد و از آشپزخونه خارج شد. خم شدم روی زمین و با دست هایی که یخ زده بودن آروم تیکه های شکسته ی لیوان رو جمع کردم و توی سطل اشغال ریختم و بقیش رو هم باجارو جمع کردم.

با فکری که هزارجا مشغول بود شروع کردم به پختن یه غذای ساده برای شام ، ولی تمام فکرو ذکرم پیش اون کلیسای عجیب و غریب بود

چرا تا به حال ندیده بودمش؟

چرا کسی داخلش نبود؟ حتی راهبه ها

دست دراز کردم تا چاقویی که کنارم گذاشته بودم رو بردارم ولی دستم به چیزی نخورد!

سر برگردوندم تا ببینم کجاست ولی هیچ اثری ازش نبود! بی خیالش شدم. شاید اون موقعی که ذهنم درگیر بود برش داشته بودم و یه جای دیگه گذاشته بودمش .

به طرف کابینت چوبیِ نصب شده روی دیوار آشپزخونه رفتم تا چاقوی دیگه ای بردارم که با دیدن چاقوی خونی کف اشپزخونه قلبم ازتپش افتاد.

دستم رو به لبه های میز پشت سرم گرفتم تا از افتادنم جلوگیری کنم، چشمم رو دوخته بودم به چاقو ،عرق سرد از روی مهره های کمرم عبور می کرد...

انقدر ترسیده بودم که زبونم بند اومده بود و نمی دونستم باید چی کارکنم.به آرومی خم شدم و باترس و لرز دسته ی چاقو رو برداشتم. احساس می کردم کل بدنم از ترس یخ زده و نمی تونم دست و پاهام رو حس کنم. انگشت اشارم رو به خون زدم و به سمت بینیم بردم.

بوی خون انسان می داد ، اما کی؟

من و پدر تو خونه تنها بودیم پس این چاقو...

با چیزی که به ذهنم رسید ازترس به سرم زد و دست هام رو ، روی گوشم گذاشتم و شروع کردم به جیغ کشیدن.

مثل دیوونه ها دنبال پدرم می گشتم ولی هیچ جا نبود به غیر از یک جا ،اتاق خودش. با دو به سمت اتاقش حرکت کردم .وقتی رسیدم می ترسیدم که در رو باز کنم. می ترسیدم که...

در رو با دستی لرزون باز کردم. تو اتاق نبود!. آینه هم نبود!این ها چه معنی ای می داد؟ خواستم برم بیرون که یه نفر دستش رو ،رو شونم گذاشت و منم ازته دل شروع کردم به جیغ زدن !انقدرکه جیغ کشیده بودم صدام گرفته بود!

-چرا جیغ می کشی؟من که اینجام؟ چرا اصلا خواستی بری داخل اتاقم؟

اهی از سر خوشحالی کشیدم و خودم رو محکم انداختم تو بغل پدر. پدر با تعجب پرسید:

-چرا گریه می کنی دنیز؟ دخترم من این جام.

-من...!من فکر کردم شما رو...

ادامه ی حرفم رو خوردم.

از بغل پدر بیرون اومدم و بحث رو عوض کردم .

-پدر ...بیا پایین تا برای شام چیزی درست کنم.

معلوم بود که بدجوری بهم شک کرده بود

با هم به سمت آشپزخونه رفتیم، من جلوتر از پدر رفتم تا سریع چاقوی خونی رو از کف آشپزخونه بردارم اما...

چاقو ان جا نبود!

چه اتفاق هایی داره می افته ؟چرا اتفاق های این کلبه ی حقیر انقدر عجیبه؟

-اتفاقی افتاده دنیز؟

با من و من گفتم : نه بابا جون. الان شام رو حاضر می کنم.

به سمت کابینت رفتم تا قاشق و بشقاب بردارم که...

روی بشقاب ها با خون نوشته شده بود : بالاخره تو رو به دست می یارم...

دیگه تحملش رو نداشتم ! چه کسی می خواست من رو به دست بیاره؟ پدرم در اتاقش با چه کسی حرف می زند؟

باید بفهمم ، باید. با فکری مشوش سریع بشقاب ها رو عوض کردم و بشقاب های آغشته به خون رو ، داخل سینک ظرفشویی گذاشتم و آب رو روش باز کردم و بقیه ی بشقاب ها رو روی میز چیدم .در یخچال رو باز کردم و غذایی رو که از قبل باقی مانده بود گرم کردم.

بعد از غذا خوردن ، پدر به اتاقش رفت.من نیز آرام آرام دنبالش کردم و به محض بسته شدن در ،به سمت اتاق رفتم و گوشم رو به در چسباندم .طبق معمول با کسی سخن می گفت.

احساس کردم کسی پشت سرم قرار گرفته بود.خواستم برگردم که نتوانستم. یعنی نمی توانستم برگردم. سر جایم خشک شده بودم. می خواستم فریاد بزنم ، اما اگر فریاد می زدم پدر می گفت چرا دم در ایستاده بودی؟

برای همین سعی کردم دست هایم رو تکان دهم.دست هام رو عقب بردم که به یک آدم خورد. دیگر نتوانستم و جیغ کشیدم. هیچ صدایی نیامد. حتی صدای قدم زدن پدر که به کمکم بیاید.

تازه صدای صحبت ها هم قطع شده بود. سریع دستم رو جلو آوردم و شروع کردم به فریاد زدن.انقدر فریاد زدم که از حال رفتم.

با سردرد بدی چشم هام رو باز کردم.اولین چیزی که دیدم سقف سفید اتاقم بود با لامپ های آویزونش با دستم سرم رو گرفتم و بلند شدم. و روی تخت نشستم.چندبار چشم هام رو باز و بسته کردم تا تار بودن چشم هام از بین بره.

نسیم دل نشینی می وزید و صورتم رو نوازش می کرد.سرم رو به سمت پنجره ی باز اتاق برگردوندم. درخت های سربه فلک کشیده و سبز داخل حیاط، این قدر وهم انگیز بود که باعث شد توخودم جمع بشم.حس ششمم می گفت که قراره اتفاقی بیفته.همون لحظه هوهوی باد شدت گرفت و چیزی از پنجره به داخل اتاق پرت شد و روی زمین افتاد.

از روی تخت پایین رفتم و همین که پاهام رو روی زمین گذاشتم سرم گیج رفت.دستم رو به تخت گرفتم تانیفتم. چشم چرخوندم تا اون چیزی که به داخل اتاق افتاد رو ببینم.روی زمین بود. یه گردنبد به رنگ طلایی، که اشعه های نور خورشیدی که روش می تابید اون رو درخشان تر می کرد. به سمتش رفتم و همین که دولا شدم تا اون رو بردارم درباز شد و پدر داخل اتاق شد .

به سمتش برگشتم و صاف ایستادم.پدر اول گیج نگاهم کرد و بعد به جایی که گردنبد بودخیره شد.

من هم دوباره به اون جاچشم دوختم اما نبود.

یه دور ، دورخودم چرخیدم.انگار آب شده بود رفته بود توزمین.قلبم باشدت خودش رو به قفسه ی سینم می کوبید و می خواست که اون رو بشکافه و بیرون بیاد. نفس عمیقی کشیدم تا کمی آروم تر شم.پدر با لحنی که مملو از ‌شک و تردید بود گفت:" دنیز، چه اتفاقی افتاده؟"

لب هام رو با زبونم تر کردم و آب دهنم رو قورت دادم.به تته پته افتاده بودم. تو ذهنم دنبال دروغی بودم تا سرهم بندی کنم و به بابا بگم.

چشم ازچشم های بابا گرفتم تا به تلاطم درونیم و دروغی که می خواستم بگم پی نبره که چشمم به پنجره ای که بسته شده بود و روش با خون نوشته شده بود:" تومال مایی" افتاد

با دیدن این جمله، جیغی کشیدم و سرم رو تو دست هام گرفتم. بابا با چشم های گرد شده بهم نگاه می کرد.فک کنم این قدری از حالت هام شکه شده بود که قدرت تکلمش رو از دست داده بود.اعصابم به شدت متشنج شده بود و قلبم ، بی قراری می کرد.دلم برای آغوش مادرم تنگ شد. همون آغوشی که موقع ترس ، یه حس امنیتی بهم می داد که احساس می کردم من ، یه تنه کل دنیا رو حریفم.

ولی حالا، خودم دارم با این ترس لعنتی سروکله می زنم. ترسی که مثل طناب بیخ گلوم رو فشار می ده و قصد خفه کردنم رو داره. چشم هام سرخ شده بود و این رو از سوزش شدیدشون حس می کردم.سرم رو بالا آوردم اما....

اون نوشته نبود،

خدای من

چندبار پلک زدم ، احتمال خطای دید وجود داشت ، اما نبود.شاید از اول هم چیزی وجود نداشت. نگاهی به بابا که هاج و واج اول به من و بعد به پنجره نگاه می کرد، انداختم و همین که دهنم رو باز کردم تا حرفی بزنم ، صدای کوبیده شدن در جایی ، من رو دومتر بالا پروند.

باباهم بدتر ازمن.

در لحظه ، تموم برق ها قطع شد.باد شدیدی شروع به وزیدن کرده بود و ابر سیاهی ، روبه روی انوارهای طلایی نور خورشید قرار گرفت. خورشید دیگه رمقی برای تابش اشعه هاش به زمین نداشت چون لکه ابر سیاه ، مثل سد محکمی ، دربرابرش قدعَلَم کرده بود.

با دیدن قامت بلندی تو چهارچوب در، چیزی در من فرو ریخت.کوبش قلبم ، حالا متضاد اون موقع بود.

آروم آروم و بدون تب و تاب. این قدر آروم کوبیده می شد که نفس کشیدنم رو دشوار کرد.

دهنم رو مثل ماهی باز و بسته می کردم اما دریغ از ذره ای اکسیژن که وارد ریه هام بشه.

نفسم هم چنان به سختی بالا می اومد . روی تخت چوبی نشستم و چشم هام رو بستم تا کمی نفسم جا بیاد ... اما حالم طوری بود که گویی در مردابی درحال غرق شدنم ...!!

دو دستم رو روی سینه ام قرار دادم و به قفسه ی سینه ام فشار آوردم طوری که روی تخت دراز شدم

با فشاری که به سینم وارد شد نفسی ازته دل کشیدم .

انگار از مرداب مرگ نجات پیدا کرده بودم ، بافکر اینکه بابا نجاتم داده دلم قرص شد و چشم هام رو باز کردم تا ازش تشکر کنم ..!

اما کسی نبود به اطرافم نگاه کردم اما هیچ خبری نبود.

دوباره ترس و وحشت تو دلم رخنه کرد ..

دست پاچه از جام بلند شدم و با ترس و وحشت به اطراف نگاه می کردم ...به همه چیز این خونه شک داشتم شاید این خونه طلسم شدس !؟

اروم و با احتیاط قدم به سالن گذاشتم ، با شک اطراف رو برانداز کردم

سر و صدای وحشتناک همیشگی که هر بار تنم رو می لرزوند و برام عادی نمی شد از اتاق بابا می امد ،

اروم از کنار اتاق بابا رد شدم به امید این که ان جا باشد .. در اتاقش طبق معمول باز بود، پشت در ایستادم .!

بابا رو به روی آینه ی قدی بزرگ و قدیمی ایستاده بود ، نفس عمیقی از حضورش کشیدم که صدای رعب انگیز و ترسناکی از طرف آینه اومد

_فقط بگو کجاست !؟ بگو کجاست .!؟

برام جالب بود که آینه حرف می زد شاید روح بود یا شایدهم جن .

_هیچ وقت نمی زارم بفهمی !!

صدای بابا بود که خطاب به آینه می گفت؛

صدای آینه بیشتر و بیشتر شد تا این که بابا عقب عقب رفت و شروع به لرزیدن کرد. بعد از لرزیدن ...!

انگار که از کسی سیلی می خورد ،صورتش تند تند چپ و راست می شد ، اما اونی که می زد نامرئی و غیر قابل دیدن بود

شدت ضربه ها بیشتر شد می خواستم فریاد بزنم ...!

ولش کنین بابام رو ،نزنینش ،اما زبونم به سقف دهنم قفل شده بود و نمی چرخید .اشک هام روی گونه هام سرازیر شدن .

تا این که خون از صورت بابا جاری شد و به گوشه ای افتاد ... اگه جن بود یا روح سرگردان هرچی که بود از خون بدش می اومد ... زبون باز کردم و با لب هایی که به زور تکون می خوردند بابا رو صدا کردم ؛

_ب ..با..بابا!؟

_دنیز دخترم به هیچ عنوان وارد اتاق نشو..

و به زحمت از جاش بلند شد و در اتاق رو محکم به روم بست ، نفس عمیقی کشیدم و سردرگم اشک هام رو از روی گونه های ملتهبم پاک کردم.

پس کی از این جور زندگی کردن خلاص می شم .

تا کی باید احساس ترس و وحشت همرام باشه ،یا عیسی مسیح به دادم برس.

اشک هام رو پاک کردم .به خاطر ترس و استرسی که بهم وارد شده بود احساس ضعف شدیدی کردم ،به در اتاق پدر نگاهی کردم و نگران از وضعیتش با سستی تمام راهی آشپزخونه شدم تا نهاری دست و پا کنم نیم ساعتی کارم طول کشید .

روی صندلی نشستم و سرم رو روی میز فکستنی چوبی گذاشتم چشمام رو بستم تا به اتفاقات اخیر فکر نکنم .! اما مگه می شد ... ؟!

از بچگی همین اتفاق ها رو تجربه کرده بودم ، اما این چند روز از همیشه بیشتر غافلگیر شده بودم

از وقتی یادم میاد کار پدر هم ترسناک بود و هم آدم رو گیج می کرد، اما هیچ وقت برای من مشکلی پیش نیومده بود ..

اتفاقات اخیر حسابی حالم رو بد کرده بود و باعث می شد جای خالی مامانم بیشتر حس بشه .

چون اگه بود هیچ وقت نمی ذاشت برام مشکلی پیش بیاد نهارم آماده بود به ساعت قدیمی توی آشپزخونه نگاه کردم ساعتی از ظهر گذشته بود وارد سالن شدم تا بابا رو برای نهار صدا کنم؛

_ بابا ...؟بابا؟ بیا نهار آمادست.

دوباره به آشپزخونه برگشتم و مشغول چیدن میز شدم ،چند دقیقه ای گذشت اما بازهم خبری ازش نشد شاید بازهم با آینه ی اتاقش درگیره به طرف اتاق بابا رفتم صدایی نمی اومد این بیشتر باعث تعجبم می شد ... !

_بابا؟بابا؟

به در اتاقش نزدیک شدم چند تقه به در زدم ، اما بی جواب موندم دستگیره ی در رو با تردید گرفتم و آروم بازش کردم و اروم با پا هولش دادم .در کاملا باز شد. با ترس قدم اولم رو توی اتاق گذاشتم ... صداهای رعب انگیز شروع شد تنم مثل بید شروع به لرزیدن کرد همه جای اتاق رو گشتم، اما بابا نبود با ترس سریع از اتاق خارج شدم و در رو بستم ... وجب به وجب خونه رو گشتم ..

اما نبود سابقه نداشت این وقت روز بیرون بره اون هم وقت نهار . وارد باغ شدم ...!

نسیم بهاری صورتم رو نوازش می کرد و با موهای بلندم بازی می کرد اطراف کلبه بابارو صدا زدم .. ：

_بابا جون؟کجایی؟بابا؟

اما بازهم جوابی نشنیدم ، به طرف کلیسایی که ته باغ بود راه افتادم . تا اون جا قدم به قدم لای درخت ها رو گشته بودم اما خبری از بابا نبود . هرلحظه نگرانیم بیشتر و بیشتر می شد ...

سرم رو بالا بردم و به درخت های سر به فلک کشیده که شاخه های خشک شدشون فضای ترسناکی رو درست کرده بودن نگاه کردم.

اره همین جاست کلیسا دقیقا باید همین رو برو باشه ،به رو به روم خیره شدم ..

چند باری پلک هام رو باز و بسته کردم .اما کلیسا نبود، نگران و مضطرب جلو تر رفتم .

دعا دعا می کردم که کلیسا جلوتر باشه .صدای خفاش هایی که از درخت ها بلند می شدن ترسم رو بیشتر می کرد تا این که به یه سه راهی رسیدم

باید وارد کدوم یکی از راه ها می شدم ؟! خسته و گرسنه و چشم بسته یه راه پر پیچ و خم رو انتخاب کردم

عاقبتم چی می شه ؟! بابا کجاست ؟! این راه به کجا می رسه ؟!

و در پایان آیا راه رو درست انتخاب کردم و هزار سوال دیگه که فکرم رو حسابی درگیر کرده بود.

هنوز زیاد از سه راهی دور نشده بودم که حس کردم صدای نفس کشیدن کسی پشت سرم میاد و گرماش به گردنم می خورد . از ترس دست هام شروع به لرزیدن کردن "!

اروم اروم برگشتم ، اما کسی نبود چشمم خورد به رو به روم ، پنج تا گرگ. نمی دونستم فرار کنم یا بایستم تا غذاشون بشم ،صلیبی که به گردنم بود رو لمس کردم و تو دلم گفتم：

_مامان خودت کمک کن .یاعیسی مسیح کمکم کن !

صلیب رو بوسیدم .نگام طرف گرگ ها بود

اروم اروم قدمی به عقب برداشتم که نزدیک تر شدن

یکی ازگرگ ها جلو اومد و از ترس چشم هام رو بستم.

صدای عجیبی به گوشم خورد چشمم رو باز کردم و دیدم...

نه اینکه!؟

همون سگ سیاهی که زخم پام رو خوب کرده بود ، این جا بود. برام سوال بود که چرا انقدر هوام رو داره!؟

سگ سیاه جلوم ایستاد و گرگ ها دورش جمع شدند و چنان پارسی کرد که گوش هام رو گرفتم

همه ی گرگ ها با کمی غرش اضافی رفتند الا یکیشون که به سمت سگ سیاه حمله ور شد

فقط نگاه می کردم نمی تونستم کاری انجام بدم .

بعداز چند دقیقه گرگ زخمی شد و پا به فرار گذاشت

رو زانو نشستم و به حال بدم گریه کردم

بابام کجاس شاید اومده خونه و من این جام

سگ سیاه به طرفم اومد، به چشم های قرمزش نگاه کردم

سرش رو جلو اورد . ترسیدم و خودم رو عقب کشیدم .

دوباره اورد جلو و صورتم رو لیس زد

گریه هام بند اومد شاید از دردم خبرداره و این کارش یه جور محبته!؟

خواستم دستم رو به سرش بکشم ،که چشمم خورد به لای درخت ها .

یه جسم سفید که موهاش دورش ریخته بودن و چشم ها ی سفیدی داشت

چشم ها م رو باز و بسته کردم به امید این که شاید اشتباه دیدم

،دیدم که نیست حتی سگ سیاه هم نبود

بلندشدم و دور خودم چرخیدم حالا من چیکارکنم کدوم سمتی برم پس کلیسا کجاست !؟

نگاهی به سه راهی انداختم ، تصمیم گرفتم راه وسط رو انتخاب کنم چون راه برگشتی نداشتم واقعا گم شدم

گردنبد رو تو دستم صا ف نگه داشتم و به راهم ادامه دادم .اروم اروم قدم برمی داشتم و به اطرافم بادقت نگاه می کردم

هرچی جلوترمی رفتم تاریک ترمی شد.

هرچی هوا تاریک تر می شد ،بیشتر می ترسیدم ، با شبح سفیدی که روبه روم لابه لای درخت ها دیدم آب دهنم رو‌ پر سرو صدا پایین فرستادم.

شبح سیاه نزدیک تر می شد. باهر قدمی که به سمتم بر می داشت، عقب تر می رفتم تا د ر آخر با برخورد کمرم با درخت جیغ خفه ای کشیدم

تکه ای ازموهام به شاخه ی درخت گیر کرد، با شنیدن صداش یکم خیالم راحت شد که با حیوون یا موجود عجیب و غریبی رو به رو نیستم

-توی منطقه ی ممنوعه چی کار می کنی؟؟

جلوتر اومد با دیدن شنل بلندی که پوشیده بود تعجب کردم وچیزی که باعث تعجب بیشترم شد کلاه مشکی شنل روی سرش بود

صورتش مشخص نبود و نمی تونستم قیافش رو تشخیص بدم با ترس بریده بریده گفتم:

-به مسیح قسم گم شدم نمی دونستم کدوم طرف باید برم ،اصلا...!

خواستم بپرسم واسه چی ممنوعه؟!

اما با قدمی که به سمتم برداشت ادامه ی حرفم رو ‌نگفتم و لال شدم و با ترس بهش خیره شدم

آروم به سمتم اومد و موهام رو از شاخه ی درخت جدا کرد،انقدر ترسیده بودم که اصلا حواسم به موهام نبود

-این جا خطرناکه ، از همون راهی که اومدی برگرد.؟!

روش رو برگردوند و خواست ازم دور بشه که با ترس گوشه ی شنلش رو گرفتم

الان تنها راه برگشتی که به ذهنم می رسیدکمک گرفتن از کسی بود که اصلا نمی دونستم کیه و‌ بهم آسیب می رسونه یا نه؟؟!

سر جاش ایستاد

-می شه بهم بگی این جا کجاست؟؟

با نه قاطع و محکمی که گفت ناامید شدم ، آروم دستم رو‌ عقب کشیدم . قطره ی اشکی از گوشه ی چشمم به روی گونم غلتید ، با صدای لرزونی گفتم:

-ولی من نمی دونم چه جوری باید برگردم

- نمی تونم کمکت کنم

بدون این که برگرده و نگام کنه ازم دور شد ، با بغض به رفتنش نگاه کردم ، بازوهام رو بغل گرفتم وکنار یه درخت نشستم و‌توی خودم جمع شدم

نمی دونم چقدر گذشته بود ،یک ساعت ،دوساعت؟؟

ناامید از برگشتنش ایستادم و خاک های فرضی روی لباسم رو پاک کردم ؛ پوزخندی روی لبم جاخوش کرد

من از یه غریبه انتظار کمک داشتم ، الان دوست های واقعی هم بهم کمک نمی کردن ومن از یه غریبه می خواستم بهم کمک کنه

چشم هام رو بستم و نفس عمیقی کشیدم وسعی کردم فکرم رو جمع و جور کنم و راه برگشت رو پیدا کنم

ازهمون راهی که اومده بودم برگشتم تا لااقل به سه راهی برسم و اون جا تصمیم بگیرم بین دو راه باقی مونده کدوم رو انتخاب کنم

حس می کردم یکی داره دنبالم میاد، اما جرئت این که برگردم و ببینم کیه رو نداشتم . زیرلب خدای پدر رو صدا زدم و ازش کمک خواستم

نزدیکی های سه راهی بود که حس کردم دیگه کسی دنبالم نمیاد

با دیدن سه راهی باز هم نفس عمیقی کشیدم ،هرچی به سه راهی نزدیک تر می شدم استرسم بیشتر می شد

می ترسیدم باز اشتباه کنم و راه اشتباهی رو انتخاب کنم نمی دونستم بازهم انتخابم راه برگشتی داره یا نه؟؟

باد سرد و سیاهی رو لابه لایِ وجودم احساس کردم..

در میانِ سه راهی و در بینِ تاریکی ، انگار گم شده بودم !

با حالتی ناراحت و سردرگم در فکر فرو رفتم ؛ هر کدام از این راه ها ،می تونه من رو به نابودی بکشه،یا نجاتم بده!

اما کدوم راه!

در این افکار سرگردان غرق بودم که ناگهان صدایی در میانِ وزش هایِ ملایمِ باد شنیدم.

صدایی پژواک مانند و عجیب:

_دنیز ز ز ز

با تعجب اطرافم رو نگاه کردم...

دوباره آن صدا رو شنیدم:

_دنیز ز ز ز

کلافه شدم ، نمی دونستم این صدایِ چیه!

با اون همه مصیبت هایی که کشیدم ،این صدا یک چیزِ ناشناخته محسوب می شد...

با چهره ای کنجکاو اطرافم رو نگاه کردم و با صدایی مُردد گفتم:

_تو کی هستی!؟

در حالی که انتظار جواب نداشتم ؛یک دفعه آن صدا جوابم رو داد:

_گم شدی ی ی ی!؟

با هیجان به دنبال صاحب صدا گشتم...!

چشم هام رو به هر سمتی که فکرم می رفت چرخاندم ، اما هیچ موجودِ زنده ای نیافتم.

با خودم فکر کردم که حتما از فرط خستگی و تنهایی توهم زده شده ام.

اما ناگهان جسمِ سرد و سنگینی رو بر رویِ شانه یِ راستم احساس کردم.