رمان ماتیسا به قلم فاطمه احمدی (حلما سادات)

مقدمه:

نه دوري که منتظرت باشم و

نه نزديک به آغوشت کشم ؛

نه از آنِ مني که قلبم تسکين گيرد

نه از تو بي نصيبم که فراموشت کنم ؛

«تو» در ميان همه چيزي ....

#درويش

*** فصل 1 ***

صداي کشيده شدن ديگ‌ها روي موزاييک‌هاي حياط از يک سو، جيغ و فريادهاي بچه‌ها از سوي ديگر، سکوت هر روزه خانه آقاجان را شکسته است.

زن‌عمو نسترن چند قابلمه را با خود به درون ساختمان مي‌برد.

اما مامان سيمين، کنار حوض، به جان ديگ بزرگ افتاده است. هر ساله همين برنامه بود. روز نيمه شعبان بايد در اين خانه جشن و شادي برگزار مي‌شد و در انتها، همگي مانند لشکر شکست خورده، جايي خستگي را از تن به در مي‌کردند.

نذري نيمه شعبان آقاجانم به‌جز فاميل، زبانزد همسايه و دوست و آشنا هم بود و طرفداران زيادي دارد. اما اين طرفداري، به کمر درد و سردرد‌هاي ما منتهي مي‌شود.

تمام سختي‌ها به عشق کس ديگري‌ست که جشن شادي‌اش هرساله برپا مي‌شود.

براي اين‌که چندين روز قبل از مراسم، بايد همگي طبق مسئوليت‌هاي محول شده‌ کار کنيم. مامان نيز مانند هر سال که نذر دارد آن ديگ بزرگ را بشويد، هم‌چنان هم با آن درگير است.

قامت ارسلان را که مي‌بينم، مي‌دانم باز دلش مي‌خواهد سر به سر مادرم بگذارد.

ابروهايم با ديدن بابا اردلان پشت درخت انجير که با عشق مادرم را نگاه مي‌کند بالا مي‌پرند. خنده لب‌هايم را بوسه مي‌زند.

فقط دو روز بود که دورادور يکديگر را مي‌ديدند، مي‌دانم امشب برايش چه نقشه‌هاي شومي کشيده است که اين چنين شيفته‌ نگاهش مي‌کند.

صداي ارسلان و تکان خوردن بابا، مرا از افکار خاک‌بر‌سري‌ام رها مي‌کند.

_اي بابا، زن عمو! آخه کسي ديگه نبود که اين پاتيل گنده رو بشوره و بسابه که شما دست نزني؟ والا من که نگرانتم!

مامان سيمين لبخند پر مهرش را به لب‌هايش مي‌کشاند و نگاه پر از عشقي را به ارسلان روانه مي‌کند. هيچ‌گاه هيچ فرقي ميان دوست داشتن من و ارسلان برايشان نبود. وِرد هر روزه‌اش بود که: "ارسلان هم مثل پسر نداشته‌ام."

مامان سيمين دستش را بالا مي‌آورد و با همان دستکش‌هاي سياه و کفي، دستي به پيشاني‌اش مي‌کشد. آن‌قدر خستگي بر تن دارد که به زور خود را سرپا نگه داشته است.

_آخه مادر، همه خسته شدن. حالا منم دست نزنم، خانجون بايد بياد بشوره؟ هرچند تو که مي‌دوني مادر، من خودم نذر دارم.

چشم بسته مي‌دانم يکي از آن چشمک‌هاي زيبايش را نثار مادرم کرده است.

دستي به پشت گردنش مي‌کشد.

_نه از اون نظر که نگفتم! از اين که...

جمله‌اش با قرار گرفتن دست‌هاي پدر به‌ روي شانه‌هايش، نيمه، رها مي‌شود.

_خب پدرصلواتي! داشتي مي‌گفتي از کدوم نظر؟ مي‌شه بگي؟ باز زن من رو تنها گير آوردي؟

ارسلان برمي‌گردد، به پدر نگاهي مي‌کند و ابرويي بالا مي‌اندازد.

_عه! شما هم که اين‌جايين!

هيچي ديگه من پشيمون شدم.

مگه مي‌شه جلوي شما به زن عمو گفت بالاي چشمت اَبروئه، اومدم بگم خسته نباشه همين.

صداي خنديدن پدر و مادرم، آرامش تمام لحظه‌هايم است.

ارسلان به آن‌ دو پشت مي‌کند و به سمت ساختمان مي‌آيد.

مي‌ميرد اگر حرف دلش را نزند.

_از اون نظر گفتم که زن‌ عمو، اين پاتيل، قد و قواره‌اش از شما بزرگتره.

يهو مي‌ري اون تو، اردلان جان بي سيمين مي‌شه.

_ارسلان؟

صداي هشدارگونه پدر و در نهايت اصابت يک لنگه دمپايي از پدر، درست وسط کتف‌هاي ارسلان و آخ گفتنش، تمام فضا را پر مي‌کند.

دلم برايش کباب مي‌شود. ارسلان مي‌خندد و برمي‌گردد، دمپايي را آرام براي پدر پرت مي‌کند.

_اي بابا! عمو به‌خدا خوب نگاه کن بالاي چشم زنت، دندون نيست که! ابروئه.

چرا تا من يه چيزي مي‌گم مي‌زني؟

به ولا يه روز مي‌زني شل و پلم مي‌کني و مي‌کشيم.

بعد ماهي مي‌مونه و حوضش.

بي ارسلان مي‌شيا.

صداي دور از جون گفتن هر دو به گوش‌هايم مي‌رسد ولي "خدا نکنه‌اي" که بر زبان من جاري مي‌شود، بيشتر صلابت دارد.

چرخيدن دوباره‌اش تلاقي چشمان‌مان مي‌شود و دل من نيز باز زبانش باز مي‌شود و قربان صدقه قد رعنايش مي‌رود. اين نگاه خيره، مرا از هر فضايي مي‌کَند و با خود مي‌برد.

چشم با مهرباني فرو مي‌بندد، منم که مي‌توانم اين چشم بستن آرام را به خوبي ترجمه کنم.

آقاجان بين نگاه‌مان حصار کشيده و مرا از روياهايم به بيرون مي‌راند.

_باباجان! مي‌دونم خسته‌اي ولي يه چاي دم مي‌کني، هم بدي دست من و هم اين که بقيه هم يه خستگي در کنن.

از آن سياهي‌هاي دوست داشتني‌ام دل مي‌کَنم و به ناچار ميان آشپزخانه مي‌خزم.

من هنوز به اين نگاه‌هاي تمام و نيم بند عادت نکرده‌ام.

هنوز به جمعه‌هاي پر از ديدار خانه آقاجان عادت نکرده‌ام.

حتي هنوز به ديدارهاي يواشکي بين هفتگي‌مان هم عادت نکرده بودم.

که هرگاه مي‌بينمش، بيشتر از قبل برايش جان مي‌دهم.

پر از حس ناب و خوبيم، پر از برنامه‌هاي زيبا و ساختني که سنگ بناي زندگي‌مان باشد.

سماور را پر کرده و به انتظار جوش آمدنش روي صندلي نشسته‌ام و در ذهن، روزهاي رفته با هم بودنمان را مرور مي‌کنم.

دستي آرام روي شانه‌ام قرار مي‌گيرد و بوسه‌اي که روي سرم کاشته مي‌شود و نفسي آرام‌تر، که گوشم را نوازش مي‌دهد.

_جان من، چرا تنها نشستي؟ اونم اين‌جا.

بيا بغل خودم بشين.

به‌خدا راه دوري نمي‌ره.

دست‌هايش را از هم باز مي‌کند و به آغوشش اشاره مي‌زند.

هراسان مي‌شوم، هنوز به اين تماس‌ها هم عادت نکرده‌ام. هراسان‌تر، از اين‌که کسي بيايد و خلوت ما را نشانه رود.

نمي‌خواهم تا رسمي شدن رابطه‌مان، کسي بفهمد.

ولي ارسلان بي‌خيال بود‌ه و هست.

نوک بيني‌ام را مي‌کشد و يکي از گيلاس‌هاي روي ميز را برمي‌دارد.

بي‌خيال‌تر، آن را درون دهانش جاي مي‌دهد و درست مقابل من مي‌نشيند.

_خسته‌اي؟ برو بخواب جون دلم! من خودم نوکرتم، چاي درست مي‌کنم. برو قربون اين چشم‌هاي ترسيده‌ت برم.

صداي خنده بي‌محابايش، باز استرس را به جانم سوزن مي‌زند.

انگشت اشاره‌ام را روي بيني‌ام مي‌گذارم و آرام لب مي‌زنم:

_ عه ارسلان بسه! هيس يواش‌تر، الان يکي بياد تو، نمي‌گه شما دوتا چرا جيک تو جيک نشستين؟ بعد چه جوابي مي‌دي؟

چشم ريز کرده و نمايشي اخم مي‌کند.

_چرا بايد تعجب کنن؟ ناسلامتي دختر عمو و پسر عموييم.

بعدم سواي نسبت، يه بزرگي که دمش گرم خيلي بامرام بوده، فرموده:

" عقد پسرعمو و دختر عمو رو تو آسمون ها بستن."

نشنيدي جونم؟

حرفي مي‌مونه؟

لبخندم پر رو تَرش مي‌کند.

_عا! اين شد.

بخند!

تو هم که خوشت اومده بلا نگرفته.

اين‌بار منم که بلندتر مي‌خندم.

_واي از دست تو رواني! من که از خدامه ولي...

موضع‌اش تغيير مي‌کند و کاملا جدي مي‌شود.

_ولي و اما و اگر نداره. ماتيسا تو جونم بخواي بهت مي‌دم بذار کارم اوکي بشه بعد.

کارش اوکي بود ولي انسجام نداشت‌.

مي‌خواهد آن‌چنان محکم نگهش دارد که با هيچ باد يا طوفاني، زندگي‌اش دچار ويراني نشود.

دستانم را روي ميز با آرامش مي‌گيرد، همان آرامش را در کلامش هم مي‌ريزد.

_مي‌دونم ذهنت پريشونه، مي‌دونم اين جور رابطه رو پذيرفتن سختته، ولي منو هم درک کن. تازه شرکت رو راه انداختم.

بايد بتونم چک‌هام رو پاس کنم.

خودت آقاجون رو که بهتر از من مي‌شناسي.

تا عقد کنيم، مي‌گه شما پنبه و آتيشين، بايد زودتر بريد سرخونه و زندگي خودتون تا ماتيسا يه بچه از تو برنداشته.

چشمانم درشت شده؛ ولي در دلم آرزوي چنان روزي را دارم.

_چقدر بي‌حيايي تو! بسه.

لبخندي مي‌زند و بلند مي‌شود.

_جان من، اين حرف من، فانتزيات رو تا ناکجا آباد نبره ها.

حالا من يه شکري خوردم.

دهانم از اين بي‌پروايي‌اش باز مي‌ماند.

منظورش را مي‌دانم ولي مي‌شود گاهي اداي خنگ‌ها را نيز درآورد و نقش بازي کرد.

_کدوم حرف؟

پر معني نگاه مي‌کند، از همان نگاه‌هايي که مي‌گويد خر خودتي نه من!

تک خنده آرامي مي‌کند.

_مراحل توليد بچه!!

هلويي را از ظرف برمي‌دارم، به محض اين‌که مي‌خواهم وسط صورتش آن‌ را به دو نيم کنم، با خنده بيرون مي‌رود.

صداي عصاي آقاجان قبل از خودش اعلام حضور مي‌کند.

_مگه من دستم بهت نرسه.

چه‌کار اين بچه داري؟ هميشه دادش رو درمياري! باز خوبه هفته‌اي يک بار همديگه رو مي‌بينين.

در دل فغان مي‌زنم.

آخ آقاجان ساده‌ام! کجاي کاري!

به جاي هفته‌اي يک بار، ما سه بار را به ديدار مي‌گذرانيم.

آقاجان بينوايم نمي‌داند که خيلي وقت است دل‌هايمان براي هم رفته است.

صداي ارسلان از درون پذيرايي شنيده مي‌‌شود.

_آقاجون والا اين پدر من که هيچ، کل امواتم رو جلوي چشمام آورده. وقتي مي‌بينمش، کل پشمام مي‌ريزه.

لامصب حکم ليزر رو داره. بعدم بيست و شيش سالشه بچه‌ست؟

با صداي بلند مي‌خندم و با همان تن خنده حرف مي‌زنم.

_مجبوري ديگه بگي من بچه نيستم، چون به نفع خودت نيست، اگه بنا به تاييد باشه، من و تو هم سنيم، پس توام بچه‌اي!

آقاجان آرام آرام کنار ظرفشويي رفته و ليواني را از کابينت بيرون مي‌کشد و آن را پر مي‌کند.

_عه فداتون بشم شما چرا؟ اين همه راه اومدين خب مي‌گفتين من خودم براتون مي‌آوردم.

بعدم چاي دم کردم.

آصف و ارسلان با هم به آشپزخانه وارد مي‌شوند. آصف نگاهش را معطوف به آقاجان مي‌کند.

_آقاجون تموم کارهاي دفتري رو انجام دادم.

فقط فردا ساعت ده ميام دنبالتون بريم محضر براي امضاء!

سرش را آرام تکان داده و آب را سر مي‌کشد، ليوان را درون سينک قرار مي‌دهد و روي صندلي آرام مي‌نشيند. با دست به ما سه نفر هم اشاره مي‌‌کند که بنشينيم.

_دستت درد نکنه پسرم! پيرشي! به وکيلم هم براي بقيه کارها سپردم. من آفتاب لب بومم.

مهمون چند روزه‌اي که نمي‌دونم اين نفس تا کي مي‌خواد بياد و بره.

هرسه با هم يک جمله مشترک ورد زبانمان‌ مي‌شود.

_عه خدا نکنه اين چه حرفيه!

دستش را بالا مي‌گيرد و ما را به سکوت دعوت مي‌کند.

_بذاريد حرفم رو بزنم. خدا نکنه و اين حرف‌ها همش تعارفِ باباجون.

هرکسي که بياد اين دنيا مهمونه، چند صباحي هست و توشه‌اي مي‌زنه زير بغلش به وقت رفتن با خودش مي‌بره.

حالا ببينم اين توشه سبک باشه يا سنگين؟ بستگي به اعمال هر کسي داره.

نفسي مي‌گيرد، عينکش را از روي بينيِ کمي گوشت آلودش برمي‌دارد و آن را با نهايت آرامش پاک مي‌کند.

_اما من نمي‌خوام بعد از مردنم هنوز کفنم خشک نشده، بچه‌هام بگومگو داشته باشن.

ولي هيچ‌کدام از آدم‌هاي اطراف من اين گونه نبودند که آقاجان قضاوتشان مي‌کرد.

فکرم را به زبان مي‌آورم.

_آقاجون!! خودتون مي‌دونين بچه‌هاتون اين جوري نيستن.

لبخند محوي مي‌زند.

_بچه‌هام نيستن، ولي انسان طمع داره؛ حريصه.

اين رو يه جايي از زندگيش نشون مي‌ده. مخصوصا اگه شيطون تو جلدش بره.

مي‌خوام تا زنده‌ام، خودم حق و حقوق‌ها رو مشخص کنم.

نگاهي به آصف مي‌کند.

_حقي به گردنم هست، بايد ادا کنم تا ناخواسته وارد زندگياشون نشه.

اسم حق در سرم زنگ مي‌زند، چه حقي بود که آقاجان در اين برهه از زمان به فکرش افتاده است؟ چرا اين حقي که دلش راضي نيست به سفره پسرهايش کشيده شود، تا امروز درون سفره خودش بوده است؟

دستي به لبان خشکش مي‌کشد و من ناخواسته، براي ريختن چاي برمي‌خيزم.

حرفش، ناخودآگاه سرم را به طرف ارسلان مي‌کشاند.

_يه آرزو قبل مردنم دارم، اونم اينه عروسي ماتيسا رو ببينم، بعد رفتني بشم.

شنيدن عروسي ماتيسا در تنم انقلاب به پا مي‌کند.

مخيله‌ام شروع به بنا کردن تصورات مختلفي مي‌کند. تصوير دلنشيني از لباس عروس در کنار ارسلان، در مغزم ساخته مي‌شود.

يک حس خوشايند...

با خود فکر مي‌کنم، وقتي تصورش اين چنين شيرين و دلچسب است، واي به روزي که واقعا عروس ارسلان شوم.

گره نگاهم در نگاه ارسلان چنان محکم مي‌شود، که مجبور مي‌شود براي آرامشم، لبخند نامحسوسي بزند و چشم فرو ببندد.

آصف نگاهي پرحرف ولي نامفهوم، نثارم مي‌کند.

دستان آقاجان را در دستانش به نرمي نوازش مي‌کند.

_سايه‌تون هميشگي باشه آقاجون! ماتيسا هم به وقتش شوهر مي‌کنه.

شما هم شوهر که هيچ، نوه‌اش رو هم تو بغلتون مي‌گيرين.

ارسلان همراه با لبخندي ريز، چشمکي مي‌زند، حرف خانجون که در درگاه آشپزخانه ايستاده، باعث خشک شدن لبخندش مي‌شود.

_وقتش کيه مادر؟ مگه پسر آقاي صبوري چه ايرادي داره؟ برا اين دختر تب مي‌کنه.

ولي ماتيسا اصلا نمي‌ذاره اونا پا پيش بذارن.

در دلم يک "اي واي" بلند مي‌گويم.

رعب و وحشت تمام تار و پودم را فرا مي‌گيرد.

من نمي‌خواستم که آقاجان بفهمد؛ چون تک پسر صبوري به معناي واقعي از هر لحاظي هم‌چون ظاهر، اخلاق و موقعيت اجتماعي، تاييد شده بود.

اگر آقاجان مصلحت را در اين ازدواج ببيند، من چه کنم؟

دلشوره حالم را رو به زوال مي‌برد؛ وقتي چهره مات شده و ترسان ارسلان را مي‌بينم.

هر دو از شنيدن اسم خواستگار، هم واهمه داريم و هم گريزانيم.

نگاهش رنگ دلخوري به خود مي‌گيرد. ولي فعلا نگاه ارسلان را بايد فراموش کنم و تنها عکس‌العمل آقاجان را ببينم.

آقاجان خداي زميني خانواده است.

سر هر سه نفر به سمت من برمي‌گردد، هرکدام، يک جور نگاه‌شان حرف مي‌زند.

ناباور نامش را صدا مي‌زنم.

_خانجون؟

به آرامي کنار آقاجان مي‌نشيند و با اخم نگاهم مي‌کند.

_خانجون چي؟ تا کي مي‌خواي بهونه بياري!؟ آخه دخترم، خواستگار مث علف نيست که هميشگي باشه؛ زمان داره.

از وقتش بگذره، ديگه کسي نمي‌آد.

دروغ مي‌گم اميرجهان؟ تو يه چيزي بهش بگو!

آقاجان پرمهر مي‌خندد.

_نه گوهر بانو... حرفت حقيقت محضه.

چرا اول به پدر و مادرش نگفتي، ولي به اين ورپريده گفتي.

خانجون کمي دستش را دراز مي‌کند.

_يه چاي بده به من مادر، زبونم نمي‌چرخه.

در دلم زمزمه مي‌کنم خوب شد زبانت نمي‌چرخيد! مي‌چرخيد چه مي‌شد.

يک استکان چاي کمرنگ را کنار دستش قرار مي‌دهم.

_من که نگفتم، همون روز که خانمِ، آقاي صبوري اومده بود، ماتيسا اين‌جا بود. تموم حرف‌ها رو شنيده بود، بعدم که ازم خواست نگم.

آقاجان سرش را به طرفين تکان مي‌دهد.

_گوهربانو از شما بعيده، بايد به من يا اردلان مي‌گفتي. ماتيسا رو بذاري به حال خودش، فعلا شوهر بکن نيست.

نگاه دلخورم را به ارسلاني که در فکر و با استکانش درگير است مي‌دوزم.

آصف ميان‌داري مي‌کند.

_خب حتما پسره رو نمي‌خواد، حالا هم که گذشته؛ الان فقط خودخوري و سرزنش مي‌شه.

گوشه ناخن انگشت شست‌ام را مي‌جوم. عادت مزخرفي که وقتي استرسم شدت مي‌گيرد انجام مي‌دهم.

_کَندي اون انگشتت رو، ديگه تموم شده.

الان که ما پا نمي‌شيم بريم بگيم، آقاي صبوري ما بعد از چند ماه فکر کردن به اين نتيجه رسيديم شما تشريف بيارين خواستگاري! ول کن ديگه!

حرف آصف باعث مي‌شود همه نگاه‌شان معطوف من شود. ارسلان هم‌چنان در موضع سکوت پابرجاست.

آصف استکان چاي را نصفه رها کرده و بلند مي‌شود. دست چپ‌اش را به ميان جيب شلوارش مي‌برد و از همراه داشتنِ سوئيچ و کيف پولش که خيالش راحت مي‌شود دست آقاجان را مي‌بوسد.

_خب من ديگه برم! خيلي کارا دارم. قراره چندتا مددجوي جديد بيارن؛ حال يکي‌شون زياد مساعد نيست؛ بايد خودم باشم.

_خب بمون شام رو بخور، بعد راهي شو.

کنارخانجون مي‌رود و پيشاني‌اش را آرام مي‌بوسد.

_قربونت برم تعارف که ندارم! خيلي کار رو سرم ريخته. بايد برم دکتر حق‌جو رو هم با خودم ببرم. عمري اگه بود، جمعه دربست در خدمتم گل سرسبد خونه.

خداحافظي مي‌کند.

هنوز کامل از آشپزخانه خارج نشده، که خانجون نمي‌تواند جلوي حرف دلش را بگيرد.

_آصف ازش خبر داري؟

دلم يک‌باره سقوط را تجربه مي‌کند.

تمام حس‌هاي بد، هم‌زمان به جسمم هجوم مي‌آورند.

صحبت از ممنوعه‌اي است که آقاجان قيدش را براي همگي‌مان زده است.

خانجون مي‌داند اوج حساسيت او را، ولي گاهي دلتنگي چنان به جاي جاي دلت سوزن مي‌زند که براي آرام گرفتنش، فقط يک خبر مي‌خواهي. حتي اگر تلخ باشد.

ارسلان پووف کلافه‌اي مي‌کشد و هم‌زمان آقاجان عصايش را به زمين مي‌کوبد.

نطق به زبان نياورده آصف را خفه مي‌کند.

_گوهربانو؟ چندبار بايد حرفي رو زد که تو گوش همتون فرو بره؟

آصف با ناراحتي رو مي‌گيرد، تنها يک خداحافظ به ميان مي‌آورد و مي‌رود.

خانجون با پر روسري مشکي گلدارش، چشمان سبز رنگش را دستي مي‌کشد.

_اميرجهان تو که اين‌قدر سنگ دل نبودي. من دلم داره از نديدنش مي‌ترکه چه برسه به...

آقاجان صورت قرمز شده و نفس‌هاي عصبي‌اش را به سختي کنترل مي‌کند.

_بسه... گوهربانو بسه، ديگه ادامه نده.

من اون دندون لق رو کشيدم و خاکش کردم.

براي آخرين بار تکرار مي‌کنم هرکسي طرفش بره، بايد قيد اين خانواده رو بزنه! تمام!

باز صحبت از ممنوعه‌هاي گفته شده آقاجان به ميان آمده بود و ديگر کسي جرأت هيچ سخني را در خود نمي‌بيند.

در گوشه‌اي نشسته‌ام و جدول حل مي‌کنم.

ارسلان با گيلدا خواهرزاده نسترن در مورد پرورش ماهي راه اندازي شده او صحبت مي‌کنند. چشمانم به ظاهر جدول را مي‌بيند ولي تمام فکرم کنار آن دو، جا مانده است.

ناخواسته سر بلند مي‌کنم و سوالي را عمدا مي‌پرسم.

_برهم زننده آسايش مردم چي مي‌شه؟

هر دو به من نگاه مي‌کنند، ارسلان با همان نگاه دلخور سعي مي‌کند خنده نوظهورش را خفه کند. اما گيلدا بعد از چند ثانيه لب مي‌زند.

_خب معلومه ديگه مزاحم!

تبسمي نرم را با تکان دادن سرم و انگشتي که به نشانه لايک است، انجام مي‌دهم.

اما در دل فقط بد و بيراه برايش رديف مي‌کنم. کلمه‌اي که بس برازنده اوست.

صداي اعلان پيام گوشي‌ام بر تمام خودخوري‌هايم ترمز مي‌کشد.

گوشي را از جيب شلوارم بيرون کشيده، با ديدن نام "ارسي" يک تاي ابرويم بالا مي‌پرد. خوب که نگاهش مي‌کنم دريغ از يک عکس‌العمل، حتي خشک و خالي!

پيام را باز مي‌کنم.

_کم حرص بخور! الان مزاحم رو مي‌پرونم. ولي به يه شرط!

اونم اينه فردا سر قرار هميشگي!

نگاهم به بالا کشيده مي‌شود و ارسلاني را مي‌بينم که در کمال ادب و خونسردي به حرف‌هاي صدمن يک غاز اين دختر افاده‌اي گوش مي‌دهد.

سريع برايش تايپ مي‌کنم.

_اگه تا ده دقيقه ديگه از رو اون صندلي بلند شدي، فکرام رو مي‌کنم که افتخار همراهي رو بهت بدم يا نه و گرنه همين امشب قيد من رو بزن.

به حرف‌هاي او گوش مي‌دهد ولي تمام حواسش پي گوشي و پيام‌هاي رد و بدل شده است. نرم مي‌خندد و انگشتانش تند روي صفحه مي‌رقصند.

_تف به ذاتت نياد دختره پررو.

من چطور از اين حوري دل بکنم؟

دقيقا چند دقيقه بعد، در کمال ادب، گيلدا را با پرورش ماهي‌اش تنها مي‌گذارد.

نمي‌ماند تا لبخند پيروزي‌ام را ببيند.

هنوز لبخند روي لبانم کامل جا باز نکرده بود که با پيام آخرش، تمام حس‌هاي خوبم را سوزاند.

_يادم نرفته که گاهي خوب بلدي مخفي کاري کني. پنهون کاري تو برناممون نبود ماتيسا!

بايد يک دليل قانع کننده براي نگفتن خانواده صبوري، تا فردا برام بياري.

دست و پايم مي‌لرزد، هراس دارم. من اگر پنهان کردم فقط فقط به‌خاطر اين بود که او هميشه اندکي صبر از من و دادن اندکي وقت به خودش را طلب مي کرد، براي راست و ريست کردن کارهايش.

حالا نمي‌دانم به چه جرمي مي‌خواهم بازجويي شوم.

شب در راه برگشت به خانه، چندين مسئله تمام ذهنم را در بر گرفته‌اند.

چرا آقاجان باعث جدايي آن ممنوعه از خانواده شد؟

آيا آن قدري که من دلم براي ارسلان تاب تاب مي‌کند او نيز بي‌قرار است؟

چرا پيش‌قدم نمي‌شود؟

چرا فکر نمي‌کند يک روز يکي از اين خواستگاران از جانب پدر يا آقاجان جواب مثبتي خواهند گرفت.

سرم را به شيشه مي‌چسبانم و به سکوت ماشين دل مي‌سپارم.

تا رسيدن به خانه، تمام نگاه‌هاي امروز، تمام حالات، تمام حرف‌هايش در دلم تکرار مي‌شود و من هربار لبخند مي‌زنم و چيزي درون مرا تکان مي‌دهد.

تمام فکر و ذکرم اين‌ است آن روزي که براي هم شويم، کي خواهد رسيد.

حتي حاضرم اگر هر روز ارسلان مرا از خود براند بمانم و فقط نفس‌هايش را داشته باشم. کسي نمي‌داند چگونه مهرش در دلم ريشه‌دار شده است.

ارسلان اگر تب کند من نيز با فاصله برايش تب مي‌کنم.

به محض ورودم به خانه، شال را از سرم مي‌کشم.

آن‌قدر از تنم کار کشيده بودم و روحم درگير آن پسرعموي شر و شيطان بود که خسته که نه، جنازه‌اي بيش نيستم. به مکافات مي‌توانم فقط مانتو را از تنم خارج کنم.

روز بعد راس ساعت ده، هنوز پاهايم کامل به خيابان پشتي خانه نرسيده است که هيونداي ارسلان کنار پايم ترمز مي‌زند.

مي‌داند اين عزيزدل، که از انتظار بيزارم. مي‌داند نمي‌خواهم دوستي، آشنايي، ما را باهم ببينيد.

انسان‌هايي با طرز فکر پايين که لنگ سوژه‌اي براي خبرنگاري هستند.

کافي‌ست کسي پايش کمي لنگ بزند تا قيام قيامت برايش داستان‌ها که نمي‌سرايند.

نمي‌خواهم آدامس دهان زنان ياوه‌گو شوم.

همان‌هايي که از کاه کوه مي‌سازند. کاش اندکي به عقل‌هايمان فرصت پيش‌روي و رشد بدهيم تا چشم‌ها!

کاش تا به يقينِ خبري، ديده‌اي، مطلبي واقف نشديم، آن را دست به دست نچرخانيم. آبرو که ريخته شود حتي اگر معجزه هم نازل شود باز جمع نمي‌شود.

همين که دل‌هايمان با هم مَحرم است؛ برايم کافي و وافي‌ست.

وقت شرعي‌اش را در زمان خودش ادا مي‌کنيم‌.

مهم حال من است که کنار ارسلان از عالي هم عالي‌تر است.

مهم حال دل ارسلان است که گاهي پشت فرمان ماشين با بوسه‌اي مرا غافلگير مي‌کند.

مهم فقط با هم بودنمان است نه هيچ چيزي که حقارت دنيا را به رخ‌مان بکشد.

لبانش را جمع مي‌کند.

_بکش اون وامونده رو جلو، آخه به ولا اين نيم سانت رو هم رو سرتون نندازين سنگين ترين.

اين چيه آخه؟

به جاي خجالت و کاري که از من خواسته، فقط با صداي بلند مي‌خندم.

با همان ژستي که برايش جان مي‌دهم، با همان پيراهن چهارخانه سرمه‌اي که آستين‌هايش را تا آرنج جمع کرده؛ با همان دستاني که وقتي از هم باز مي‌شوند بهشت من است و من، حال به شدت به آن فرمان و آن لبه پنجره حسودي مي‌کنم، که يکي انگشتانش را به امانت گرفته و ديگري آرنجش را!

_درد! الان اين خجالت کشيدنته؟

روسري‌ام را به حالت مسخره‌اي جلو مي‌کشم تا جايي که نوک بيني‌ام فقط مشخص است.

_بيا خوب شد؟ بزن کنار لطفا من پياده مي‌شم!

اول نگاهي به خيابان پيش‌رو مي‌اندازد و بعد با چشماني ريز شده مي‌پرسد.

_چرا؟

سعي مي‌کنم جديت کلامم را حفظ کنم.

_نيست الان درس اسلام شناسي داشتيم، من بابِ همون درس، من و تو الان نامحرم محسوب مي‌شيم و نبايد تنها باشيم.

اين‌بار او با صداي خيلي بلند مي‌خندد.

_تو روحت دختر! تو روحت! تنها بشيم چي مي‌شه؟

شال را به حالت اوليه‌اش البته کمي جمع و جور‌تر درست مي‌کنم.

_من نمي‌دونم اين رو، برو از همون شيطوني که مي‌گن تنها باشيم مي‌آد، بپرس.

سرش را به طرفين تکان مي‌دهد و باز مي‌خندد.

_اين مبحث شيطون رو من خيلي دوست دارم. لاکردار درساش رو به خوبي پاس مي‌کنم.

در عجبم برا اين حرف گوش کني خودم، خب قدم اول تنها شدنمون، يکي اين‌که بيا بغلم، يکي هم اين‌که يه بوس بده.

نگاهم به خيابان کشيده مي‌شود و مابين همان حس دوست داشتن، خواستن و خجالت، مابين خنديدن و نخنديدن لب مي‌زنم.

_رواني! پشت فرمون بيام بغل تو؟ ديگه چي؟

گوشه ابرويش را نوازش مي‌کند. با حالت تصنعي و ناراحتي نگاه مي‌کند.

_نه راست مي‌گي، بغل نمي‌شه ولي...

به دنبال جمله ولي‌ام، که گونه سمت چپم گرم مي‌شود.

يک گرماي دلنشين که تمام وجودم گرم مي‌شود.

_بوس رو که مي‌تونم بگيرم. نه؟

با وحشت اطراف را نگاه مي‌کنم.

_واي ديوونه تو خيابونيم.

مي‌دوني اگه گشت ما رو ببينه و بگيره چي مي‌شه؟ واي...

لبخند جذابش مدام تکرار مي‌شود.

_برو بابا! همچين مي‌گه انگار تو ماشين داريم تو بهشت پرسه مي‌زنيم.

بابا فعلا يکي از درهاي بهشت رو برا ورود زديم.

يک‌باره جدي مي‌شود و دل من از ترس هزار تکه!

_ماتيسا چرا به من نگفتي خانواده صبوري پاپيش گذاشتن؟ هووم؟

نگاه ترسيده‌ام را به چهره آرام و جدي‌اش مي‌سپارم.

_خب! خب من لازم ندونستم بگم! يعني برام مهم نبود.

ميدان را دور مي‌زند و به راست مي‌پيچد.

_بود. هم لازم بود هم مهم! تشخيص اين با من بود نه تو! ديشبم پيام دادم گفتم اگه آقاجون يا عمو اردلان متوجه مي‌شدند، اونم خانواده به اين نامداري و همه چي تموم، چطور مي‌خواستي رو حرف آقاجون حرف بزني؟ ها؟

کامل به سمتش متمايل مي‌شوم.

_خب چرا تو نمي‌گي تا هم من راحت بشم از اين همه دروغ، هم تو استرس برا از دست دادن من نداشته باشي!

ماشين را به سمت چپ خيابان مي‌کشاند و پارک مي‌کند.

_چرا بايد هر حرف رو چندبار تکرار کنم؟

گفتم يکي اين‌که کارم بايد درست پا بگيره که هي آقاجون نگه ارسلان اين بار هم تو کارش موفق نمي‌شه و دختر نبايد دست اين داد.

دوم اين که آصف از من بزرگتره.

به خدا من روم نمي‌شه برم زل بزنم تو چشماي بابام بگم من زن مي‌خوام.

بابا به اين قيافه به قول معروف دلقک من نرو، من حرمت سرم مي‌شه.

تو فکر مي‌کني من راحتم؟

به‌خدا هر باري که اسمي از خواستگاراي تو شنيدم تا دم مرگ رفتم.

هر شب رو ميون کلي استرس و هراس به صبح مي‌رسونم.

هراس از اين‌که تو ديگه مال من نشي!

ولي تو مي‌گي بي‌گدار به آب بزنم؟ تو مي‌گي حرمت ببرم زير سوال؟

هر حرفش دلم را زير و رو مي‌کند. قلبم را انگار کسي داخلش سرب داغ مي‌ريزد و من در حال جان دادنم.

تجربه اين حس‌ها را با ارسلان من نيز خواهانم.

هنوز گرماي بوسه‌اش را حس مي‌کنم.

چند ساعت را در کنار ارسلان سر کردن برايم بهترين عبادت دنياست.

تنها آرزويم غرق شدن در درياي مهرباني ارسلان است، حتي اگر همه دنيا جلويم سد شوند.

من تنها سهمم را از دنيا مي‌خواهم.

از هر سدي براي رسيدن به او و در آغوشش ناز کردن مي‌گذرم.

جرات حرف زدن يا نگاه در چشمانش را ندارم.

_فقط آصف؟

يک لحظه گيج نگاه مي‌دوزد.

_چي؟

زبان روي لب‌هايم مي‌کشم.

حس مي‌کنم تمام انرژي‌ام ته کشيده است.

_مي‌گم فقط برا آصف حرمت نگه داري؟

چشمانش آرامش‌شان را از دست مي‌دهند. با تُن صداي متعجب و ناراحت، اسمم را بر زبان مي‌آورد.

_ماتيسا؟

نگاه غمزده‌اش خار چشمانم مي‌شود بايد سکوت کنم.

تنها، دست چپم را براي اين‌که روز خوشمان خراب نشود، روي بازويش مي‌گذارم و شرمندگي که در نگاهم نهفته است برايش خطي خوانا مي‌شود.

گوشه سمت راست لبش را به دندان مي‌کشد، آرنج دست چپ خود را روي در مي‌گذارد و انگشت اشاره‌اش را روي بيني قرار داده و آن را آرام آرام تکان مي‌دهد؛ گويي خاطراتِ روزهاي نه چندان دور را با خود مرور مي‌کند.

لبانش را به جلو کشيده و يک‌باره نفس‌هاي محبوس شده پشت‌شان را رها مي‌کند.

کمربند صندلي را باز مي‌کند و با حفظ همان نگاه دلخورش، پياده مي‌شود. سرم را به بالش صندلي تکيه مي‌دهم و چشم فرو مي‌بندم. خسته شده‌ام از اين خواستني که برايش مشکلات ريخته است. باز به خود نهيب مي‌زنم خستگي معنا ندارد.

بايد براي با ارزش‌ترين دارايي زندگي، براي دليل بالا آمدن نفس‌هايت، لباس رزم بپوشي و به جنگ نااميدي بروي.

بادي که به سرش مي‌خورد و حالش کمي روبه‌راه مي‌شود به سمت ماشين مي‌آيد.

من ارسلان را با تمام مشکلات پيش رو و سختي‌ها و هفت خان رستم دوست دارم.

کمربندش را که مي‌بندد، لبانش به خنده آرامي سوق پيدا مي‌کنند و بيني مرا مي‌کشد.

_خب خانم مي‌فرمايند کجا بريم يه چيز تگري بزنيم به بدن؟

ديوانه همين رفتارهايش هستم.

کمي که با خودش خلوت مي‌کند، نشاني از بي‌حوصلگي و عصبانيت‌هايش ديگر نيست.

به محض استارت زدن، تلفنش زنگ مي‌خورد.

تماس را به بلوتوث ماشين وصل کرده و حرکت مي‌کند.

_ارسلان؟

آصف حرف مي‌زند، اما صدايش، صداي هميشگي نيست.

استرس در صدايش بيداد مي‌کند.

_سلام آصف چي شده؟

متوجه مي‌شود که ارسلان در حال رانندگي‌ست و صدايش هراس را در دل او کاشته است که مي‌خواهد آرامش را به کلامش بازگرداند.

_چرا هول کردي؟ چيزي نشده که، فقط يه‌کم...

ارسلان کلافه نگاهي به آينه انداخته و به ماشين جلوتر از خود مي‌فهماند که مي‌خواهد در لاين سرعت بپيچد.

_فقط چي آصف؟ جون بکن دادا چي شده؟

استرس درون دلم را شخم مي‌زند و به جان ناخنم مي‌افتم.

_خانجون کمي حالش بد شده! بردنش بيمارستان، گفتم در جريان باشي.

از ترس، جيغي را که مي‌خواهم بزنم، با دست ارسلان کنار دهانم خفه مي‌کنم.

چشمان ترسيده‌ام روي صورت پريشانش مي‌نشيند.

با نشان دادن انگشت اشاره روي بيني، مي‌خواهد که سکوت کنم.

_باشه داداش الان مي‌آم. فقط چي شده؟

کمي سکوت مي‌شود. آصف آرام تير را رها مي‌‌کند.

_سکته کرده! بيا بيمارستان نزديک خونه آقاجون!

واي بلند ارسلان و واي خفه من، اشک‌هاي جاري شده روي صورتم، نتيجه شنيدن خبر سکته عزيزترين‌مان است‌.

ارسلان با بالاترين سرعت و زير پا گذاشتن قوانين و رد شدن از چهارراه‌هايي با دوربين‌هاي ثبت تخلف، چندين برگه جريمه را به جان مي‌خرد‌.

ماشين را در کوچه پشت بيمارستان پارک کرده، همان‌طور که با عجله پياده مي‌شويم، همان‌گونه هم حرف‌هايش را به زبان مي‌آورد.

_ماتيسا تو وقتي حالت خراب مي‌شه؛

يا سکوت مي‌کني يا زيادي حرف مي‌زني. تعادل نداري که! مي‌گي ارسلان بهم زنگ زده و سر مسير اومده دنبالم.

به سرعت به اورژانس بيمارستان مراجعه مي‌کنيم. به شدت شلوغ و نفس گير!

بوي الکل زير بيني‌ام مي‌پيچد.

در استيشن پرستاري، هر کدام با همراه مريضي درگير هستند. سريع به سمت پسر جواني که پشت کامپيوتر نشسته مي‌رويم و هول زده مي‌پرسم‌.

_آقا، خانم گوهربانو مسلمي سکته کرده، مي‌شه بگين کجاست؟

پسر سرش را از کامپيوتر بيرون مي‌کشد و آرام خنديد.

_يه‌کم نفس بگيرين بعد آروم آروم بفرمايين من در خدمتم.

لب باز مي‌کنم تا باز جمله‌ام را تکرار کنم. که دستي مرا به کنار مي‌کشد.

_جناب سلام! خسته نباشين! لطفا اگه مقدوره چک بفرمايين مريضي به اسم خانم گوهربانو مسلمي رو کجا بردند. ممنون مي‌شم.

حالا که روي اتيکت لباسِ سفيد رنگش را نگاه مي‌کنم، اسمش پدرام الياسي‌ست.

با خنده ميانه‌ي خوبي دارد که هربار دندان‌هايش را به معرض نمايش مي‌گذارد.

_سلام حتما الان چک مي‌کنم.

کمي که دکمه‌هاي کيبورد را تکان مي‌دهد، به هر دوي ما نگاه مي‌کند.

_انتهاي راهرو بخش سي‌سي‌يو سمت راست دنباله خط نارنجي رنگ رو بگيرين مي‌رسين اون‌جا!

ارسلان تشکر مي‌کند، با بيشترين سرعتي که مي‌توانيم به پاهايمان بدهيم حرکت مي‌کنيم.

ارسلان با اخم نگاهش را در صورتم يک دور مي‌چرخاند.

_يه دستمال بکش زير اون چشمات تمام اون ريمل بي‌صاحب اومده زير پلکت والا اگه خانجون سکته رو رد کرده باشه تو رو ببينه حتما دومي رو هم مي‌زنه.

در ميان گريه مي‌نالم.

_عه ارسلان وقت گير آوردي!؟

پشت در سي‌سي‌يو همه خانواده حضور دارند. به سمت مامان سيمين راه کج کرده، در آغوش او تمام مهرباني‌هاي خانجون را مي‌بارم.

تمام محبت‌هايي که خالصانه براي‌مان خرج مي‌کرد را هق مي‌زنم. مادر با دست به تيره کمرم دست مي‌کشد.

_هيش عزيزم! هيش زندگيم! چيزي نشده خدا آقابزرگ و ما رو دوست داشت که به‌خير گذشته. حالش به جون خودت خوبه.

کمي دلم آرام مي‌گيرد.

فين‌فين کنان، با انگشت، سي‌سي‌يو را نشان مي‌دهم.

_اگه خوبه، اون تو چي‌کار مي‌کنه مامان؟

همان آرامش هميشگي را در کلام و رفتارش بروز مي‌دهد. هرچند چشمان قرمزش، نشاني از گريه‌هايش را دارد.

_خب مامان جان يه سکته خفيف رو رد کرده و بايد يکي دو روز تحت نظر باشه. شايد اگه دکتر صلاح ببينه آنژيو کنه. مهم اينه الان حالش خوبه.

نگاهش به ارسلان است.