رمان لحظه‌ای عشق به قلم فاطمه ماهرانی(آرزو)

ژانر: #اجتماعی #عاشقانه #درام

خلاصه:

آرزو دختر هجده ساله و نابغه‌ای که زندگیش با روال عادی طی می‌شه تا این که پدرش اون رو مجبور به ازدواج اجباری کرده و آرزو درست روز عقد تصادف کرده و ...

مقدمه:

بی خبر از گذشته‌ی تباه شده ام با تو ماندم.

دنیا را در کنارت لبریز ازعشق کردم.

کنار هم در هوای عشق نفس کشیدیم.

تو آینده ام را روشن کردی، اما هرگز نمی‌توان از گذشته فرار کرد؛ گذشته تا ابد با ماست ... .

با تیله های قهوه ای رنگش خیره‌ی منظره‌ی بیرون اتاقش است. منظره‌ای که از نظر خیلی از آدم های اطرافش مسخره ترین چیز دنیاست ولی از نظر او زیباترین است؛ آری حرکت ماشین ها زیباست این حرکات گویی آرامش دهنده‌اند و آشفتگی ذهن او را آرام می‌کنند.

دلش می‌خواهد به گذشته سفر کند یا شاید هم به دنیای صورتی رنگ دخترانه اش، تره ای از موهای فندقی رنگ که حال جلوی دیدگانش را گرفته پشت گوش می‌زند.

آه سردی می‌کشد.

سایه های ابهام را در لحظه لحظه‌ی زندگی‌اش حس می‌کند، چه شد به این جا رسید؛ چگونه همه‌ی رویاهایش یک شبه به آتش کشیده شد؟

چشمانش را می‌بندد تا مانع ریختن اشک هایش شود ولی اشک های سمج بی مهبا روی گونه های استخوانی اش می‌ریزند.

هق هق آرامش در فضای کوچک اتاق طنین انداز می‌شود، هق می‌زند و به زندگی جدیدش فکر می‌کند به خراب شدن روهایش، چرا پدر مهربانش این گونه کرد؛ چرا مادر اش حال چون دیو فولاد زره ای شده و به حرف های دخترک گوش نمی‌دهد؟

صدای در اتاق و بعد از آن صدای مادر به گوشش می‌رسد:

_ اینقدر خیره می‌شی که چی بشه؛ شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفیدت بیاد؟ زود بیا بیرون بابات کارت داره.

حتی سر بر نمی‌گرداند و از آن پنجره‌ی کوچک خیره‌ی فضای بیرون اتاقش می‌شود.

گویا آسمان هم از دست این بی رحمی ها به تنگ آماده و بغض دارد، می‌خواهد بگرید ولی اشک برایش نمانده.

_ والله همه دختر دارند ما هم دختر داریم نو برش رو آورده.

باز هم مهر سکوت بر لبانش می‌زند، بغض به گلویش چنگ می‌اندازد.

مادرش نمی‌داند با حرف هایش چگونه به قلب دخترک خنجر می‌زند‌؛ نمی‌داند با این کار ذره ذره جان دخترک را می‌گیرد؟

باز هم مادر کنایه گویان است اما دخترک سکوت کرده، سکوت کرده و حرمت بزرگ تری مادر را نگه می‌دارد.

مادر از اتاق بیرون می‌رود و در را محکم به هم می‌کوبد.

دخترک نگاه گذرایی به دور تا دورش می‌اندازد، در این چند وقت این اتاق کوچک که به زور یک فرش نه متری را در خود جای می‌دهد دنیای کوچکش شده.

به طرف آیینه می‌رود و به خود نگاه می‌اندازد، این همان آرزو است؟

آرزوی خوشحال و باهوش که همه روزی به او قطبه می‌خوردند؛ نه او آرزو نیست او تغییر کرده خیلی بیشتر از بیش، چشمان قهوه ای اش سرد و یخی است، آن خرمن مو فندقی حال به دسته‌ی کم پشتی از مو تبدیل شده چهره اش رنگ پرید و لاغر است.

آخ که چه به روز آن دختر آمد و کسی نفهمید کسی نبود تا درکش کند کسی نبود تا سنگ صبورش شود و دلداری اش دهد.

پوزخندی زد و دستی به کبودی زیر چشمش کشید، اولین کتکی که از پدرش را خورد را هرگز فراموش نمی‌کند همیشه اولین ها در ذهنش جا خشک می‌کنند.

باز هم آه می‌کشد.

به سمت تخت می‌رود و سر بر همدم غم هایش می‌گذارد و پتو را روی سر می‌کشد.

اشک هایش جاری می‌شود و ذهنش به گذشته ای نه چندان دور سفر می‌کند.

روز پنجم آبان ماه بود و هوا به طرز عجیبی سرد، اما در میان بچه ها بودن و استرس شدیدش مانع از این می‌شد تا سرما را حس کند.

همراه با طناز رفیق گرمابه گلستانش در حیاط بزرگ مدرسه قدم می‌زد.

طناز به شوخی گفت:

_داغ کردی رفیق.

_وای طناز می‌ترسم قبول نشم.

_مطمئن باش قبول نمی‌شی آخه تو با این مغز نخودیت می‌تونی رتبه بیاری؟

آرزو با مشت به بازوی طناز کوبید و گفت:

_دیگ به دیگ می‌گه روت سیاه آخه متن مغزم نخودیه یا تو؟

قبل از آن که طناز به تواند جواب حرف آرزو را دهد مدیر به پشت بلندگو رفت و با صدای بلندی اعلام کرد که همه صف بشوند.

بلافاصله همه در صف های منظم ایستادند.

مدیر آنقدر در کارش جدی بود که کسی جرئت مخالفت با او را نداشت.

مدیر لبخند عمیقی زد همیشه انتظار چنین روزی را می‌کشید، روزی که مدرسه اش جزو برترین ها باشد و بیشتر از پانصد دانش آموز در برابرش صف ببندد و از حرف هایش اطاعت کنند.

با تک سرفه ای صدایش را صاف کرد.

_سلام خدمت دختر های گلم، خب دخترا امروز روز موعده روزی که همه‌ی شما براش روز شماری کردید روز اعلام نتایج آزمون سراسری، مطمئناً الان خیلی استرس دارید پس من هم زیاد حرف نمی‌زنم و از خانوم محمدیان در خواست می‌کنم تا تشریف بیارند و نتایج رو بخونند.

مدیر از پشت بلندگو کنار رفت.

دستان آرزو مدام عرق می‌کرد و لرزش خفیفی داشت، از استرس زیاد لپ هایش گل انداخته شده بود.

با دهان نفس های عمیقی می‌کشید و در دل با خدا سخن می‌گفت.

خانم محمدیان پشت بلندگو ایستاد و بعد از کمی مقدمه چینی به سراغ اصل مطلب یعنی اعلام نتایج رفت.

آرزو بارها خود را سرزنش کرده بود و ناراحت از این بود که چرا رمز کارنامه اش را گم کرده و نمی‌تواند مثل سایر دوستانش در اینترنت نتیجه را ببیند و آنقدر استرس نکشد.

سر تکان داد سرزنش دیگر کافی است تا چند دقیقه‌ی دیگر همه چیز مشخص می‌شد.

_رتبه‌ ها رو از آخر به اول می‌خونم، افرادی که اسمشون خونده می‌شه این جا بیان و لوح تقدیر و جایزه ها رو دریافت کنند.

خسته از حرف های خانم محمدیان سر تکان داد، قلبش مانند گنجشک می‌کوبید و می خواست سینه اش را بشکافد و بیرون بیاید.

_نفر دهم مرضیه سادات احدی، نفر نهم عسل.. .

در دل گفت اگر خدایی ناکرده اسمش میان برندگان نباشد چه می‌کند، پناه بر خدا؛ قلبش طاقت تحمل چنین چیزی را نداشت.

خانم محمدیان به نام نفر دوم رسید، حال نوبت نفر اول است...

پوزخندی زد عمراً اگر می‌توانست اول شود.

زیر گوش طناز به آرامی گفت:

_عمراً من نفر اول باشم حیف اون همه وقت که برا درس خوندن گذاشتم.

این بار طناز با جدیدت و دور از شوخی با لحن دلداری دهنده ای گفت:

_من می‌دونم که تو نفر اول می‌شی، تو لیاقتش رو داری.

_ و نفر اول...

خانم محمدیان ادامه‌ی حرفش را خورد و لبخند موذیانه ای زد.

صدای اعتراض دانش آموزان بلند شد.

_اِه خانوم بگید دیگه.

_وای خانوم مردم از استرس.

_ جون مادرت بگو کشتیمون.

_ هوای سرده می‌‌خوایم بریم تو اَه.

این بار خانم محمدیان با ذوق بچه‌‌گانه‌ای گفت:

_و نفر اول مدرسه که تو کشور هم اول شدند خانوم آرزو فرخ نژاد، به افتخارشون.

صدای دست و جیغ بچه ها بالا رفت. دهانش از فرط تعجب باز مانده بود خانم محمدیان چه می‌گفت؛ او اول شده است؟

با تکان خوردن دستی جلوی چشمش از فکر بیرون آمد و با گیجی به طناز خیره شد.

دوباره صدای خانوم محمدیان آمد:

_ پس افتخار مدرسه نمی‌خواد بیاد؟

بعد از این حرف لبخند مهربانی تحویل چهره‌ی آرزو داد.

طناز دهان نیمه باز آرزو را بست و آرام گفت:

_ ببند بابا مگس رفت تو دهنت، بیا برو بالا ضایع آبرو واسمون نذاشتی.

دستی به کمر آرزو زد و او را به جلو هل داد.

آرزو سر تکان داد و کمی به خود مسلط شد.

انگار راه دو برابر شده بود بلاخره به خانم محمدیان رسید.

نگاهی به بچه ها انداخت برخی ها با ذوق و برخی ها حسرت نگاهش می‌کردند. هنوز هم باور این موضوع برایش دشوار بود.

مدیر جلو آمد، تک تک به تمام بچه های بالای صف دست داد و برایشان آرزوی موفقغیت کرد.

لوح تقدیر و جایزه ها را به دست برگزیدگان دادند.

نوبت به آرزو رسید لوح و جایزه او را نیز در دستانش قرار دادند.

مدیر با خوشرویی رو به آرزو گفت:

_ ازت ممنونم که برای مدرسه افتخار آوردی.

آرزو لبخند پررنگی زد با این چند کلمه‌ی مدیر خوشی به لحظه در دلش جاری شد.

بعد از گرفتن عکس یادگاری همه به غیر از آرزو به سر جایشان بازگشتند.

آرزو نگاهی به صف انداخت و طناز را خندان میان بچه ها پیدا کرد. لبخندی به چهره‌ی دوست چهاره ساله اش زد؛ از وقتی با طناز آشنا شده بود به طور کل زندگی اش تغییر کرده بود آنها مانند دو مرغ عشق بودند و مثل پروانه دور هم می‌چرخیدند، همه‌ی افراد حاضر در مدرسه به این دو قبطه می‌خوردند.

چهار سال آشنایی این همه صمیمیت بعید است.

با صدای مدیر از فکر بیرون آمد.

_آرزو جان لطفاً بیا این‌جا.

آرزو به کنار مدیر رفت.

مدیر فقط ذره ای از آرزو قد بلند‌تر بود و دلیل آن بلندی هم پوشیدن کفش های پاشنه بلند قهوه ای بود؛ کفش ها را با مقنعه‌ی قهوه ای اش ست کرده مانتو شلوار کرم پوشیده بود.

خانم محسنی یا همان مدیر رو به آرزو کرد و گفت:

_از این که اول شدی چه حسی داری؟

بلندگو را به طرف آرزو گرفت.

آرزو با کمی تعلل کرد.

_من... من واقعاً نمی‌دونم چی بگم، اینقدر خوشحالم که اصلاً توان توصیف کردن ندارم.

_قبلاً نتیجه ها رو تو سایت دیده بودی؟

_ نه متاسفانه رمز کارنامه ام رو گم کرده بودم و برای همین الان خیلی شوکه ام.

_ درکت می‌کنم عزیزم امیدوارم همیشه تو همه مراحل زندگیت موفق و پیروز باشی.

پوزخندی زد و از فکر بیرون آمد مدیر چه دل خوشی داشته و چه آرزوی مسخره ای برای او کرده بود، آرزوی موفقیت در زندگی...

اما این زندگی دیگر برایش زندگی نیست جهنم است.

کسی با عجله وارد اتاق شد و خلوت آرزو را برهم ریخت.

با دیدن آریای کوچک اخم هایش در هم شد و تمام غم و غصه‌ی آن چند وقت را سر آن طفل معصوم خالی کرد و با داد گفت:

_چته چی می‌خوای؛ این‌جا مگه طویله است که میای تو؟

چشمان پسرک پنج ساله تر شد و با بغض گفت:

_ آبجی ببخشید؛ بابا گفت بیام صدات کنم.

چطور توانست با آن کودک این گونه صحبت کند؛ مگر آن بچه چه گناهی انجام داده بود که حال باید مجازات می‌شد؟

از تخت پایین رفت و به آریا نزدیک شد. کودک خردسال از ترس به دیوار چسبیبد، چشمانش را بست و تند تند شروع به حرف زدن کرد:

_آبجی غلط کردم، ببخش دیگه این جوری نمی‌کنم. از این به بعد هر وقت خواستم بیام تو در می‌زنم آبجی ببخشید.

اشک روی گونه های سفید و گل انداخته‌ی پسرک روانه شد. عذاب وجدان امانش را برید. مگر چگونه رفتار کرده بود که حال برادر کوچکش از او این گونه می‌ترسید و در ذهنش از او چنین غول بی شاخ و دمی ساخته بود.

جلو تر رفت و برادر را در آغوش گرفت؛ خواهرانه بوسه ای بر موهای مشکی و لَخت پسرک نشاند.

پسرک بیچاره از ترس مانند بید در آغوش خواهر می‌لرزید و هق هق می‌کرد.

_ هیس... ببخشید داداشی، ببخش که سرت داد زدم.

_ا... از...ت می..می ...ترسم.

آب بینی اش را با آستین پلیور نفتی رنگش پاک کرد و دوباره گریه را از سر گرفت.

در دل خود را سرزنش می‌کرد چرا با این بچه این گونه رفتار کرده است.

_قول می‌دم خوب بشم.

_ق...و...ل ب...ده....دی..گ...ه سر..م داد.. نز..نی.

_قول می‌دم.

_ ق..ول مردونه؟

_ آره عشق آبجی، قول مردونه.

پسرک انگشت را دور انگشت خواهر پیچید.

_ قول دادی؟

_ قول...قول...قول.

گونه‌ی پسرک را نوازش کرد و به چشمان سیاهش خیره شد. برخاست و بر پیشانی پسر بوسه ای کوتاه نشاند.

عشق خواهر برادری آن ها تا ابد ادامه داشت.

_ داداشی برو بیرون.

_ بابا گفت بگم بیای پیشش.

_باشه عزیزم تو برو.

با دروغ پسرک را از اتاق بیرون کرد. آنقدر از دست پدرش ناراحت است که هیچ گونه نمی‌توانست آن را پنهان کند.

دوباره در خاطراتش غرق ‌شد.

بعد از به پایان رسیدن مدرسه دو دوست در کنار هم به سمت خانه راهی ‌شدند. آرزو در راه رسیدن به خانه مانند کودکان بپر بپر می‌کرد و برگ ها زیر کفش هایش با صدای چریک چریک خورد می‌شدند. ذوق قابل انکاری داشت.

طناز با لحن که در آن خنده موج می‌زد ‌گفت:

_وای آرزو زشته نکن، خل شدی؟

_آره خل شدم نه اصلاً قاط زدم، باورم نمی‌شه به این راحتی تونستم رتبه یک کشور رو به دست بیارم الانه که از خوشحالی غش کنم.

_فعلا غش نکن من حال و حوصله‌ی مرده کشی ندارم برو خونتون هر کاری خواستی بکن.

_ ای درد الان تو باید بگی خدانکنه.

_امری دیگه؟

_عرضی نیست.

_ پررو.

_ وای طناز دیدی خانوم محسنی چه چوری بغلم کرد اصلا باورم نمی‌شد آدم خشکی مثل این محسنی اینقدر ذوق کنه.

_انگار معجزه شده بود.

_ دقیقاً.

آرزو در فکر فرو رفت؛ این که چگونه معلم سخت گیری مثل خانم محسنی این گونه در شادی او سهیم شد و او را میان آن همه دانش آموز در آغوش کشید.

_آرزو؟

_بله.

_من شیرینی می‌خوام.

_برو بخر.

_تو باید به من شیرینی بدی.

_نچ.

_چرا؟

_ یک کاری باید برام بکنی.

_چی؟

_بوسم کن.

_ اِه مگه شتر جماعت رو کسی می‌بوسه؟

_ باشه خودت برو بخر.

_قهر نکن.

_برو بابا.

_ بهت لطف می‌کنم و بوست می‌کنم ولی فکر نکن دوست دارم فقط به خطر بستنی این کار رو کردم.

_خیلی...

_نمی‌خواد بگی خودم می‌دونم خیلی خوشگلم.

آرزو در برابر این حجم از بلبل زبانی طناز همیشه کم می‌آورد. طناز جلو آمد و بوسه ای کوتاه بر روی گونه آرزو نشاند.

_بیا بریم بستنی بخوریم.

_ای شکمو.

_ همینه دیگه.

همراه با هم به سمت بستنی فروشی حرکت کردند. خوردن بستنی آن هم در آن حال و هوای سرد یکی از هزاران حس لذت بخش دنیاست.

هر دو بستنی قیفی شکلاتی را سفارش دادند.

بعد از این که آرزو پول را حساب کرد دوباره به راه افتادند.

_آرزو؟

_بله.

_می‌گم...

_چی؟

_ می‌گم...

_ای درد، هی می‌گم می‌گم خب بگو دیگه.

_باید دیگه آستین برات بالا بزنم.

_خب بزن.

_الان تو مثلا باید خجالت بکشی.

_خب بذار من یک چیزی بهت بگم.

_چی؟

_ من تا نقل و نبات بچه تو رو نخورم، نگاهم به کسی چپ نمی‌شه.

_نه بابا.

_به جون تو.

_می‌بینمت فردا با حلقه میای.

_میبینمت.

_حالا آرزو جدا از شوخی تو جدی اگه یک موقعیت خوب پیش بیاد چیکار می‌کنی؟

_خب بستگی به موقعیتش داره؛ اگه طرف دکتر باشه، خوشگل باشه، خوشتتیپ باشه، خرخونم باشه همین الانم می‌رم محضر باهاش عقد می‌کنم.

_این ها مثلا الان ملاک های ازدواجت دیگه؟

_آره چون من خودم خرخونم پس در نتیجه آقام هم باید خرخون باشه و دکتر هم باشه چون منم دکترم، بعد بچه‌ام چون مامان باباش خیلی درس خونند اون هم دکتر خرخون می‌شه.

_ خدا شفا بده.

آرزو لبخند دندان نمایی زد.

_بلند بگو آمین.

هر دو از ته دل خندیدند و به راهشان ادامه داد.

بعد از جدا شدن از طناز، در راه رسیدن به خانه فکر می‌کرد چگونه این خبر را به پدر و مادرش بدهد مطمئناً پدرش از شنیدن این خبر خیلی خوشحال می‌شد و او را بسیار تشویق می‌کرد؛ زیرا آرزو برای آنها افتخار بزرگی بود.

تصمیم گرفت تا کمی با آن ها شوخی کند.

قیافه بد خلق و ناراحت را گرفت و زنگ در را فشرد.

در با صدای تیکی باز شد و مادرش به استقبال آمد.

_ سلام دختر گلم

بی رمق و بیحال جواب داد.

_سلام

چی شده؟

_ هیچی

آهی کشید و به سمتش پدرش رفت و سلام سردی نیز به او کرد.

پدر متعجب به همسرش چشم دوخت.

_چیزی شده بابا؟

_آره

_خب...؟

آرزو لبخند عمیقی زد و شروع به بالا پایین پریدن کرد.

_ اول شدم ه...و...هو.

پدر لبخندی به شیرینی عسل زد و اشک حلقه شده در چشمان همسرش را دید؛ دخترکشان چه زود بزرگ شده بود.

_تو کشورم اول شدم.

پدر از تعجب دهانش باز ماند آرزو در کشور هم اول شده بود؟

_ تو کشور اول شدی؟

_ آره ببین این هم مدرکش.

پدر برگه را با عجله از دستان آرزو بیرون کشید، با دیدن عدد یک در صحفه لبخند اش عمیق تر از قبل شد.

آرزو را در آغوش کشید و بوسه پدرانه بر سر آرزو نشاند.

مادر نیز به جمعشان پیوست و آرزو را در آغوش گرفت.

خوشحالی خانواده با شیرین زبانی های آریای کوچک تکمیل شد.

چه خانواده خوب و شادی....

شب پدر هنگام بازگشت به خانه جعبه ای شیرینی به افتخار موفقیت آرزو خرید و آن را به خانه برد.

بعد از خوردن شیرینی به اصرار پدر همه به لباس پوشیده و از خانه بیرون رفتند.

پدر در راه با توجه به درخواست مکرر آریا چند دست پیتزا خرید و به سمت پارک راهی شدند و آن شب یکی از بهترین شب ها برای آرزو شد.

درست یک هفته از اعلام نتیجه ها می‌گذشت. هفته ای پر مشغله و سخت، دو روز بعد پدر مهمانی بزرگیبه افتخار آرزو ترتیب داد.

در آن طبق عادت همیشگی همه در گوش آرزو می‌خواندند که وقت ازدواجش فرا رسیده او هم بدون این که ذره ای خجالت بکشد سینه ستبر می‌کرد و با خنده می‌گفت:

_ تا دکتر نیاد جواب بله نمی‌دم، اگه همین الان یک دکتر برام پیدا کنید سر سفره عقد می‌شینم.

بعد هم خنده ای سرخوش می‌کرد.

مشغول خواندن کتاب زیست بود که پدر صدایش زد:

_آرزو؟

_ بله.

_بیا این جا.

همراه کتاب از اتاق خارج شد.

رو به روی پدرش نشست و کنجکاو به پدر خیره شد.

پدر با تک سرفه ای صدایش را صاف کرد.

_آرزو تو دیگه بزرگ شدی و هجده سالته و وقتشه زندگی جدیدی برای خودت فراهم شروع کنی و متاهل بشی.

آرزو از رک گویی پدرش متعجب شد، تا به یاد می‌آورد پدرش هرگاه سخن از ازدواج بود عصبانی می‌شد و او را از سخن گفتن در این باره منع می‌کرد حال چه شده که بحث متاهل شدن را پیش می‌کشد؟

با صورت گل انداخته گفت:

_اما بابا...

_بذار حرفم رو بزنم.

سکوت اختیار کرد.

_دیروز حاج محسن اومد در حجره و گفت می‌خواد برای پسرش بیاد خواستگاریت.

احتمالاً شهروز رو می‌شناسی پسر خوب و آقایی توی این وضع و روز هم خونه داره هم ماشین هم شغل پر درآمد...

با یادآوری شهروز پسر حاج محسن چینی به صورتش داد؛ آخر پسر هم آنقدر خجالتی و بی دست پا.

_برای فردا شب قراره خواستگاری گذاشتم، دوست دارم با وقار رفتار کنی.

پدرش چه گفت؟

حتی قرار خواستگاری را هم گذاشته بود!

به نفس نفس افتاد، سر بالا آورد و به پدرش گفت:

_بابا خواستگاری رو لطفا کنسل کن جواب من از همین الان منفیه.

_برای چی؛ اون پسر چی کم داره مگه؟

_ من از این آدم خوشم نمیاد این آدم با بیرون رفتن خواهرش مشکل داره حتی مادرش که سنی ازش گذشته از دست کارهای این امل نمی‌تونه بره بیرون؛ من می‌خوام درس بخونم نه این که خودم رو محدود کنم.

این دیوونگی محضه که به شهروز بله بگم‌.

_ هرچی درس خوندی کافیه همین که بتونی دوتا کلمه بنویسی و دو دو تا چهار تا کنی بسه.

-نه من جوابم منفیه پسره‌ی...

_پسره‌ی چی؟

_این بشر بیست چهار ساعته تسبیح گل گردنشه، اصلا نمی دونه زندگی چیه.

_این از ایمان و با خدا بودنشه.

_من نمی‌تونم با شهروز کنار بیام اون با رفتار من با اعتقادات من اصلاً با هر کاری که من می‌کنم مخالفه پسره‌ی چلغوز.

پدر با خشم از روی کاناپه بلند شد و سیلی محکمی به آرزو زد، از شدت سیلی دخترک بی پناه روی زمین افتاد. نگاه مظلومی به پدر انداخت؛ دست به میز گرفت و بلند شد.

_به خاطر اون عوضی دخترت رو می‌زنی؟

_ آره دختر سرکش و کثافت حقش کتک خوردنه.

اشک از چشمانش جاری شد، او سرکش و کثافت است؟

نه هرگز، او همیشه مشغول خواندن و نوشتن بود حتی وقت نمی‌کرد پیش خانواده اش بنشیند و با آن ها هم صحبت شود.

عقیده خاصی داشت که هر چه از خانواده اش دور تر باشد بیشتر صمیمی است؛ چون همیشه با پدر و مادرش اختلاف نظر داشت پس دور بود تا همیشه در کنارشان باشد.

بی حرف نگاهی به پدر که از شدت خشم نفس نفس می‌زد انداخت، کتاب زیست را برداشت و به سمت اتاقش رفت.

سر بر لبه تخت گذاشت و از ته دل زار زد و با خدا گفت و گو کرد.

به خدا التماس کرد تا کمی دل پدرش رحم آید و از این کار بگذرد چگونه می‌توانست آینده روشن و هدفمندش را کنار بگذارد و همسر کسی شود که حتی اجازه بیرون از خانه رفتن را هم به او نمی‌داد. مگر عهد قاجار است؟

تمام زندگی و خوشی اش را صرف رسیدن به آرزویش کرد؛ او در خیال خود پزشک قلب عروق معروفی است.

همچنان در حال گریه بود. چند تقه به در خورد و مادر وارد اتاق شد با دیدن دخترک گریانش آه ناراحتی کشید و کار دختر نشست؛ او را در آغوش کشید و موهایش را نوازش کرد.

_هیس عزیز دلم دیگه گریه نکن چیزی نشده

آرزو با شتاب از آغوش مادر خارج شد.

_چیزی نشده؛ چی می‌گی مادر من؟ داری دستی دستی از خونه بیرونم می‌کنید، حسرت زندگی رو به دلم می‌ذارید بعد می‌گی چیزی نشده؟

_ دیگه این حرف رو نزن یعنی چی که ما بیرونت می‌کنیم؟

تو دخترمی بخشی از وجودمی.

_ پس نذار شهروز بیاد خواستگاری.

_چرا قبولش نمی‌کنی؟هم من هم پدرت خانواده اش رو خیلی خوب می‌شناسیم آدم های خوش برخوردی اند شهروز می‌تونه خوشبختت کنه.

_من خوشبختی با شهروز رو نمی‌خوام من ازش بدم میاد ازش متنفرم.

_عشق و علاقه وقتی با هم برین زیر یه سقف به وجود میاد.

_من هنوز قبول نکردم بیاد خواستگاریم شما نقشه ی زیر یک سقف رفتن من رو می‌کشید، بمیرم هم تک نگاهی به شهروز نمی‌کنم.

_خجالت بکش دختر وایسادی تو روی پدر و مادرت.

_پدر و مادرم می‌خوان زندگیم رو به آتیش بکشن.

_حرف من و پدرت یک کلامه تو با شهروز ازدواج می‌کنی در ضمن فردا شب می‌ریم خونه شون.

_بریم خونه شون؟ خواستگاری منه ما باید بریم اون جا؟

_همینه که هست.

_خودم رو خلاص می‌کنم تن به این اجبار نمی‌دم.

مادر از جا بلند شد و به لحظه آن طرف صورت دختر را هم سرخ کرد.

_حتی اگه بخوای فکر این غلط ها رو بکنی حلالت نمی‌کنم.

پوزخندی کنار لبش جا خشک کرد.

چه راحت برای زندگی و آینده ی او تمصیم گرفتند؛ با یک تلفن ساده او را شوهر دادند و فردا شب هم قرار است به خواستگاری شوهرش بروند، خنده دار است.

حتماً شهروز چادر گل گلی سر می‌کند و با سینی چایی به جلوی مهمان ها می‌آید...

آن شب به هزار راه فکر کرد، فکر کرد که چگونه از این مخمصه نجات یابد. خود را خلاص کند یا تن به اجبار دهد؟

اگر خود را می‌کشت حماقت بزرگی کرده بود از این دنیا راحت می‌شد اما در آن دنیا گرفتار عذاب خدا بود؛ ولی اگر می‌ماند باید به آتش کشیده شدن رویاهایش را می‌دید.

دو راهی سختی بود تا سپیده دم اشک ریخت و...

صدای داد و فریاد پدر او را از فکر به گذشته بیرون کشید.

_پس این دختره‌ی چشم سفید کجاست؛ چه غلطی می‌کنه چرا نمیاد بیرون؟

_ باش مرد همه ی در همسایه رو خبر کردی.

_آرزو گم شو بیا بیرون ببینم.

دیگر حتی قطره اشکی برایش نمانده بود، گویا چشمه‌ی اشکش هم خشکیده، حتی دیگر دلش نمی‌خواهد التماس کند می‌خواهد خود را به دست روزگار بسپارد.

از اتاق بیرون رفت و جلوی پدرش ایستاد.

_چرا وقتی صدات می کنم نمیای؟

_با تو ام.

_لال هم که شدی به سلامتی خیر سرت فردا...

دیگر کنترلی روی رفتارش نداشت. با گستاخی تمام در چشمان مشکی پدر زل زد و با صدای آمیخته به بغض گفت:

_خیر سرم فردا عقدمه این رو می‌خوای بگی؟ خودم گفتم.

تصمیم گرفته بود بد رفتاری کند شاید از این کار ها دست بردارند اما نمی‌دانست آنها با این کار او بیشتر ترغیب می‌شوند تا با شهروز ازدواج کند.

پشت به پدر کرد تا و راه افتاد اما همان لحظه دستی بر شانه اش نشست و او را به عقب کشید.

_با زبون خوش باهات حرف می‌زنم ولی انگار حالیت نیست.

_هه این زبون خوشته که پای چشمم رو سیاه کنی؟ تو چه پدری هستی که دخترت رو به زور عقد یک نفر می‌کنی؟ تف به این غیرت و مردونگیت.

خون جلوی چشمان پدر را گرفت دخترک گستاخ به غیرت او اهانت کرده بود و مردانگی او را زیر سوال برده بود.

دستش را بالا برد و برای بار هزارم سیلی به دخترکش زد؛ گوشه لبل دختر پاره شد و خون فواره زد.

اما آرزو باز هم کم نیاورد و با جسارت در چشمان پدر خیره شد و با لحن تندی گفت:

_آره بزن بزن دیگه.

دست پدر به سمت کمربند رفت. ترس در دلش نشست، درد کمربند را تا به حال حس نکرده بود که تا چند دقیقه‌ی دیگر آن را هم تجربه می‌کرد.

در دل ترسیده و بی دفاع بود ولی در ظاهر سرسختانه به نظر می‌رسید.

در باور پدر هرگز نمی‌گنجید آرزو سر به زیر مظلوم حال مانند ببر زخم خورده عمل کند و در چشمانش زل بزند.

اولین ضربه کمربند بر آن جسم نحیف نشست و بعد ازآن ضربات دیگر بود که درد را بر جان دخترک می‌کاشت. زبانش را با دندان فشرد تا مبادا گریه کنه، جیغ زند یا کوچک ترین التماسی را بکند؛ شوری خون را در دهانم حس کرد ولی مقتدرانه ادامه داد و تسلیم نشد.

پدر به نفس نفس افتاد، کمربند را به گوشه ای پرت کرد و به طرف آشپزخانه رفت.

دیگر رمقی برای هوشیار ماندن نداشت نمی توانست تحمل کند چشمانش را بست و به عالم بی خبری فرو رفت.

با صدای چک چک آب به سختی چشم باز کرد، درد عمیقی در ناحیه شکم و پهلوهایش پیچید و ناخودآگاه آخ آرامی گفت.

نگاهی به دور و اطرافش انداخت در اتاق خودش بود؛ چشم چرخاند و با دیدن سرم کنار تخت تمام اتفاقات آن چند روز مانند یک فیلم از جلوی چشمانش گذشت.

با درد چشم بست، در بند بند وجودش درد را حس می‌کرد اما این دردها در برابر درد روحش مانند سوزنی در انبار کاه است.

او زخم خورده‌ی روزگاز نامرد است.

با خود اندیشید چگونه پدر مهربانش تا این حد بد شده و طرفدار شهروز و خانواده اش است تا جایی که نازدانه اش را کتک می‌زند، تحقیر می‌کند و اشک او را در می‌آورد؛ چه وردی در گوش او پدر خوانده بودند که این گونه رفتار می‌کرد؟

حتماً پای سحر و جادو در میان است‌! وضع مالیشان خوب بود پس مطمئناً پدرش او را در قبال پول نخواهد داد، پس چرا؟

هرچقدر فکر می‌کرد به نتیجه نمی‌رسید به ساعت روی دیوار خیره شد هشت شب، تا چند ساعت دیگر به نکاح مردی در می‌آمد که کابوس این روز هایش است.

نفس عمیقی کشید، گلویش خشک شده بود و طلب قطره ای آب داشت.

فکرش به شب خواستگاری از شهروز کشیده شد

بعد از آن شب سخت روز از راه رسید، روز آمد و ترس را به دل آرزو انداخت.

نزدیک به ساعت شش عصر بود که مادر او را مجبور به آماده شدن کرد.

با خود اندیشید وقتی به شهروز بگویید او را دوست ندارد و علاقه ای به این ازدواج ندارد شهروز از کارش صرف نظر می‌کند اما نمی‌دانست شهروز سرسخت تر از این حرف ها است؛ آن پسر سر به زیر سال ها است که عشق آرزو را در دل پروش داد و صبر کرده است تا آرزو به سن قانونی برسد و بعد از آن او را به عقد دائم خود در بیاورد!

دخترک خواست هرجور شده مخالفت خود را با آن ازدواج اعلام کند پس در نخستین اقدام لباس های نامناسب و زشتی را برای پوشش انتخاب کرد.

مانتو سفید و قرمز، شلوار لی، شال آبی آسمانی را پوشید.

چادر سیاه را هم سر کرد و در آیینه به خود نگاهی انداخت.

با دیدن چهره‌ی شکست خورده و افسرده‌اش لحظه‌ای از خود متنفر شد، دستش را مشت کرد و بدون فکر محکم به آیینه زد.

آیینه با صدای بدی شکست و به هزار تکه تبدیل شد؛ درد عمیقی در ناحیه مچ دست و انگشتانش پیچید و خون مانند جوی بر روی دستش روان شد.

مانند دیوانگان قهقهه زد، دور خود چرخید و کل کشید.

_من می‌خوام عروس بشم، عروس شهروز رادمنش پس چرا کسی دست نمی‌زنه چرا خوشحالی نمی‌کنید؟

نگاهی به انگشتان غرق در خون خود انداخت، چه رنگی دل انگیزی؛ کف دستش را بر دیوار گچی نهاد و ردی از آن دست خونی به جای گذاشت.

مادر با صدای شکستن، به طرف اتاق آرزو رفت و در را با شتاب باز کرد.

با دیدن دست خونی دختر و آیینه شکسته جیغی از سر وحشت زد.

_آرزو چی شده چرا دستت خونیه؟

_چرا حرف نمی‌زنی؟

باز هم خیره به مادر نگاه کرد؛ مادر خشمگین نگاهی به دختر انداخت.

جلو رفت و دست سالم او را کشید و او را از اتاق خارج کرد.

با کمی بتادین دست آرزو را ضد عفونی کرد، با دیدن بریدگی های عمیق دست جگر گوشه اش آه عمیقی کشید.

با خود گفت چقدر این دختر این روز ها بی فکر و منطق شده اسست چرا نمی‌فهمد پدر و مادرش خیر خواه او هستند و صلاحش را می‌خواهند؟

کسی در دلش نهیب زد چرا یک لحظه به حرفش گوش نمی‌دی؛ تو از خوب بودن شهروز اطمینان کامل داری؟

سر تکان داد، حتی اگر او درست شهروز را نمی‌شناخت شوهرش محمد به خوبی از اخلاق و رفتار شهروز با خبر بود و گرنه هرگز اجاز‌ه‌ی این وصلت را نمی‌داد.

دست آرزو را با باند بست.

به سمت اتاق خود رفت و لوازم آرایشی را برداشت.

رو به روی آرزو نشست و شروع به آرایش کردن آن چهره‌ی رنجور و خسته شد.

با کرم پودر کبودی های صورت را تا حد زیادی برطرف کرد همچنین با کمی رژ و خط لب پارگی کنار لب آرزو را که دهان کجی می‌‌کرد را نیز برطرف کرد.

در دل هزار بار شکر خدا را گفت چرا که این وسایل هست و او می‌تواند با کمی از این لوازم مانع آبرو ریزی در مقابل خاندان رادمنش شود.

بعد از آرایش کردن آرزو با دیدن لباس های نامناسب بر تن دختر اخم کرد و با صدای نسبتاً بلندی گفت:

_این چه طرز لباس پوشیدنه؟

_ همین طوری قشنگه.

_سریع عوضش کن.

_من دست به لباس هام نمی‌‍‌زنم.

مادر جلو رفت و کتف آرزو را کشید، اما او ذره ای جا به جا نشد.

_لجبازی نکن بچه بیا برو لباس خوب بپوش.

_همین قشنگه.

هرچقدر بیشتر با آرزو حرف ‍می‌زد او بیشتر لجبازی می‎کرد.

بیخیال آرزو شد و از کنارش گذشت.

صدای در خانه آمد حتماً شوهرش بود.

_شیلا، شیلا کجایی؟

_این‌جام.

جلوی شوهرش ایستاد و کت او را گرفت.

_تا من دوش بگیرم آماده بشید تا بریم، راه دوره.

_باشه

پدر به طرف حمام رفت، مادر هم به اتاق خواب رفت تا لباس هایش را بپوشد.

در میان فقط آرزو بود که هیچ عجله ای نداشت و آرام و بی صدا به نقطه‌ای خیره شده بود و نقشه ای می‌کشید تا از آن جهنم نجات یابد اما هربار به بن بست می‌خورد.

بعد از آماده شدن پدر همگی سوار ال نود سفید رنگ شدند، در میان راه گل و شیرینی هم خریدند.

آرزو مدام به رفتار پدر و مادرش پوزخند می‌زد و به خواستگاری از شهروز فکر می‌کرد؛ شهروز دامن قرمز بپوشد و با لپ های گل انداخته چایی تعارف کند بعد هم با دیدن آرزو سینی چایی از دستش بیفتد آخر دست هم با کلی ناز و ادا جواب بله دهد و توسط مادر آرزو نشان زنش شود چه مضحک!

به خانه بزرگ و سلطنتی حاج محسن رادمنش رسیدند. پدر ماشین را گوشه ای پارک کرد.

همگی ردیف پشت در ایستادند، آریا با کلی اصرار از پدر خواست تا اجازه دهد او زنگ بزند.

آریا آیفون را فشرد، چند لحظه بعد در باز شد.

صدای تعارف حاج محسن آمد:

_بفرمایید تو.

پدر، مادر، آریا و سپس عروس سیاه بخت که حتی نمی‌توانست لبخند مصنوعی بزند وارد خانه شدند.

به حاج محسن نگاهی انداخت؛ مرد شصت یا هفتاد ساله بلند قد با مو ریش سفید که کت و شلوار خوش دوخت شکلاتی رنگ پوشیده است، در نگاه اول مردی سرشار از غرور و تکبر به نظر می‌رسد اما هنگامی که با او هم صحبت شوی کمی از میزان غرور اش کاسته می‌شود.

_خیلی خوش آمدید، بفرمایید تو محمد جان.

نگاه گذرایی به دور تا دور خانه انداخت مسیر سنگ ریزه سفید و خاکستری که دور تاغ دور آن درخت کاری شده و با چراغ های پایه دار روشن است. ساختمان دوبلکس با نمای مرمری که عظمت و شکوه زیادی دارد و ناخودآگاه فرد را وادار به خیره شدن می‌کند.

وارد سالن خانه شدند، با ورود آرزو صدای پچ پچ ها بلند شد.

_وای خدا به دور حیف شهروز که بخواد این دختره رو بگیره.

_راست می‌گی خواهر آخه نه بر رو داره نه خانواده درست و حسابی.

_خدا آخر عاقبت حاج محسن یا این عروسش به خیر کنه والا بقیه برادر های شهروز هم زن گرفتن یکی از یکی بهتر و خانوم تر، این دختر وصله ننگه.

_من می‌گم اگه شهروز با این دختره ازدواج کرد که خدا اون روز رو نیاره سر سال از هم جدا می‌شند.

_نمی‌دونم والا ولی امیدوارم اگه عروسش شون شد دختره پسر زا باشه و گرنه به هیچ دردی نمی‌خوره.

جفت دستان آرزو از شدت خشم مشت شد وآثار خشم در چهره اش نمایان شد. اگر آن دو زن ذره ای دیگر به آن بحث احمقانه ادامه می‌دادند و در مورد آرزو و این گونه صحبت می‌کردند آرزو نمی‌توانست بر خود مسلط باشد و گردن دو زن را با دستانش خورد می‌کرد.

یابه گوهای احمق.

چگونه می‌توانست این رفتارها را تحمل کند وقتی آن ها مقام زن را تا این حد پایین می‌اوردند و به چشم یک دستگاه تولید بچه نگاه می‌کردند.

تراژدی جالبی است!

با راهنمایی شهناز خانوم مادر شهروز به سمت دیگر سالن رفتند و بین دیگر مهمانان زن نشستند.

خنده دار است!