رمان لحظه لحظه با تو ، پس با من همقدم شو به قلم نرجس خاتون

ژانر : #عاشقانه #کلکلی #طنز #دانشگاهی #غمگین

خلاصه :

امیرعلی استاد دانشگاه توی یکی ازکلاساش با دانشجویی به اسم رها شایان اشنا میشه تفاوتهای رها بادانشجوهای دیگه وشیطنتهای اون که اوازه ی دانشگا شده باعث عشقی میشه عمیق به او . پس از ازدواج رها طی اتفاقی فلج میشه…سروکله ی احسان پیدا میشه…برای عمل میره خارج….

.پایان خوش

به نام خدا

چقدر زیباست لحظه ی رسیدن....

لحظه ی شروعی دوباره......

لحظه ای که من و تو میدونیم.....

اینهمه نادیدنی این بینه..........

امیر علی

چشماشو بسته یه لبخند قشنگم رو لباشه. باد اون موهای لختشو تکون می ده وگاهی مثل شلاق می زنه رو صورتش.البته انقدر موهاش نرمه که اذیتش نمی کنه. لبخندشو دوست دارم. وقتی می خنده دو تاچال خوشگل می افته رو چونش، نه لپش...و این جذابش می کنه.

انگار نگاه خیرمو حس می کنه. چشاشو باز می کنه و برمی گرده بهم نگاه می کنه.

می گم:

- رها جان سرما می خوری عزیزم. دریا طوفانیه دیگه بهتره بریم!

مثل همیشه نه شاید بگم مثل همین تازگیا، سکوت کرد و لبخندشو خورد.دماغمو می گیرم و یه پوف بلند بالا می گم. می افتم رو شن ها و دراز می کشم ... هی امیرعلی هی ...

حالا که ساکت شده دوست دارم تلافیشو سرش دربیارم. برا همین ویلچرو از سمت دریابه سوی ویلا حرکت دادم. دادش بلند شد.

اوخی .... بچه ام بالاخره زبونش باز شد!

- امیر علیییییییییییی!

- آی گوشم !

- منو کجا می بری؟

می خواستم بهش بگم چرا وقتی باهات حرف می زنم جواب نمی دی، حالا که رفتیم زبونت باز شد، آره؟؟؟؟

- عزیزم گفتم که سرما می خوری.

البته اینم بگم، دلم برا امیرعلی گفتناش تنگ شده. اگه یه بار دیگه می گفت، می گفتم عشقم سرما می خوریا !!!!!

دلم می خواست سربه سرش بذارم. برای همین ویلچرشو نگهداشتم.

رها

ناگهان ایستاد و به سوی من برگشت. نمی دونم چرا این پسر هیچیش به آدمیزاد نرفته؟؟؟؟؟؟ (البته خب شوهر منه دیگه!)چرا من زن این شدم؟؟؟؟؟؟ خب چون.....

لبخند زدم دیدم داره نگام می کنه منم بهش زل زدم و دارم با یه لبخند کج پسرکش نگاش می کنم و خیالات خودمو می بافم. با لبخند من، اونم خندید. افتاد رو شن ها.

ای بابا یکی بیاد اینو جمعش کنه. ببین یه بار حواسم نبودا. اخمام رفت تو هم. همین طور که روشن ها بود، نگاش به من افتاد. بلند شد. خودشو تکوند. اومد سمت من. رو زمین نشست. دسته های ویلچرو گرفت. منو آورد نزدیکتر وگفت:

- سـکـوت ... رها جان.سرما می خوری! بعد پیشونیمو بوسید و بلند شد.

هی هی هی روزگار گفتم ... من گفتم این پسر به دردم نمی خوره ها ... هیشکی گوش نکرد! بهش نگاهی کردم و گفتم:

- بریم.

امیر علی

به چشم هاش نگاهی کردم. اوف! اخمشو نگاه! چقدر این چشم ها، این نگاهِ کودکانه، این اخمِ خنده دار که به صورتش نمی یاد، بادی که با موهاش بازی می کنه، قشنگش می کنه و حالاخسته ام از اینکه لجبازی نکرد و حرفشو خورد! نمی دونم چرا این نمی خواد دل ادیب و شاعر ما رو که این همه دکلمه های نو داره، شعرای نو، حرفهای نو و ... شاد کنه.

تازگیا این طور شده. لجبازی نمی کنه. جوابامو سر بالا می ده و...

رها آرام و غرق درفکر روی ویلچر نشسته بود. بلند گفتم:

- رها؟ رها؟ رها!

برگشت و با چشم های گرد شده نگام کرد.آروم گفتم:

- کجایی دختر، خیلی تو فکری؟ بابا تو که قبلا فکر نمی کردی، فقط حرف می زدی. اگه زبونتو موش خورده بگو. جون تو خودم تله شو دارما!

لحظه ای فکر کردم می خواد حرفی بزنه، اما لباش برای لحظه ای باز و بسته شد.

- رها دهانت را باز کن ببینم زبونت نیاز به تعمیر نداره؟

- امیرجان من هم برای تو یه زبان بند گرفتم که انقده گزافه نگی !!!!

خب الحمدُلِلّه که بچم روش باز شد!

- جون امیر راس میگی ؟ من که گفتم هر چی تو بگی قبوله.

عرقی رو پیشونیم نشسته که میگه زن ذلیل اره؟

رها

دنیا رو می بینی؟ من عاشق امیر علیم. اگه یه روز اذیتش نمی کردم که روزم روز نمی شد. ولی حالا افسوس...

ذهنم برگشت به اونروزا...

اون روز داشتم می دویدم سمت استاد.

- استاد... استاد... خواهش می کنم وایسید. این فقط یه شوخی بود. من... من منظورِ بدی نداشتم !!!

خاک بر سرت رها. چقدر سپیده گفت "این یکی جدی می زنه. می افتی این ترما! دست ازسرش بردار."

استاد برگشت. اول اون موهای خوشحالتشو با دست تکون داد، سپس عینکشو داد بالا و مستقیم تو چشمام نگاه کرد.

تو دلم گفتم:"حقته با اون عینک کج و کولَت! "

یه چند لحظه خیره شد. انگار این خیره شدنش معذبم می کرد.بعد یه دفعه گفت:

- من تو چشمای شما پشیمونی نمی بینم، خانم شایان !!!

همین. بعد رفت. شوکه شدم. گفتم:

- استاد! استاد! (دوباره می دویدم.) به خدا عمدی تو کار نبود.

نمی دونم چرا عصبانی شدم و گفتم:

- استاد شما که خودتون جوونید. پس چرا درک نمی کنید؟! این فقط و فقط یه شوخی بود!

استاد این بار برگشت و عینکشو برداشت، گذاشت تو کیفش و اومد سمتم.

آه، خدای من! حتماً الان می گه یه درکی بهت نشون بدم، رها، که کله ات داغ کنه!

با لحن نگران و غمگینی گفت:

- خانم رها شایان، خب منم می خواستم شما بدونی که منم جوانم با هزار تا آرزو.خوشحالم که اینو فهمیدید. چون شما با این کار به اصطلاح شوخیتون داشتید جون یک جوان ناکام رو می گرفتین، درسته؟ پس درک شما چی؟ منو درک می کنید؟

اوه، خدای من! این استاده؟ همین استاد سخت گیره؟ همین که ازش می ترسن؟ جوان ناکامم هست؟ یعنی زن نداره.

خب حتما می خواد براش آستین بالا بزنم. شاید برا همین می گه!

" استاد اگه زن می خوای تعارف نکنا، من یه کیس خوب برات سراغ دارم. مثلاً همین سپیده ی خودمون. اون از همه دیوونه تره. هه! فکر کن! دو تا جیغ سر استاد بزنه حله! "

با این فکر یه لبخند از اوناکه ردیفای دندونت معلومه، اومد رو لبام.

حواسم رفت به استاد.

- استاد شرمنده، دیگه تکرار نمی شه!

نگاش کردم. دیدم هنوز داره نگام می کنه، یه ابروشم داده بالا.

راستی چرا من متوجهِ این همه خوش تیپی و جذابیت استاد نشده بودم؟

قد بلند، چهارشونه، چشمای درشت و مشکی، موهایی که خیلی توپه و صورتی.... آهان، چون استاد ازدواج نکرده.

خب استاد تو که دیدتو زدی، ما هم که زدیم، پس شما رو به خیر و ما رو به سلامت.

داشتم برمی گشتم که استاد گفت:

- خانم شایان!

- بله؟

- می شه برای من کاری بکنید؟

- بله، امرتون؟ (اَه، من بهش می گم امرتون، انگار جای استاد شاگردی عوض شده! )

- امرم؟ خب راستش تنها کسی که می تونم بهش اعتماد کنم شمایین. می تونین در بین دانشجوها کسی رو برای ازدواج بامن انتخاب کنید؟

- اه نه! چی؟ من؟ همیشه همینطور بود. امیرعلی مقدمه تو آستین نداشت ، بلکه انقدر صریح می گفت که سکته رو یه جا می زدی.

پیش خودم گفتم: "دیدی رها حرف تو شد، بیا برو آستیناتو بزن بالا که استادتون خیلی امروزیه!!!!!!"

- بله استاد؟ حالا شما کسی رو مد نظر ندارین؟

- چرا! راستش من خودم چند وقته کسی رو زیر نظر دارم!

یکدفعه ساکت شد. وا! چی شد؟! بله! مریم جان، شاگرد کوشای استاد، مقابلمون ایستاده بود .

- می بخشین استاد، چند لحظه می شه بیاین؟ من توی این پرسپکتیو نقطه ی گریزی نمی بینم؟

- خانم رهبری، متاسفانه من الان نمی تونم. کلاس بعدی بیاین توضیح می دم براتون!

بعدم رو کرد به من. مریمم با حرص یه "چشم" زیر لبی گفت و رفت. عجب !

گفتم:

- استاد بفرمایین، داشتین می گفتین!

تو دلم گفتم: "امیدوارم مریم نباشه که خفن می زنم شل و پلش می کنم."

-بله، آن دانشجو شما هستین، خیلی خوبه، نه؟ نظرتون چیه؟

یه کمی نگاش کردم. چشم هامو ریز کردم. تب داره، نه؟ اینکه رنگ و روش از منم بهتره! دیوونه است؟ نه، این استاده. مگه استادام دیوونه می شن ؟

پس من الان یه حالت غشی دارم... کاش سپیده ی عزیزم اینجا بود تا منو بگیره، مامان!!!!!!

امیرعلی

- رها... رها... می شه بدونم به چی فکر می کنی؟ کجایی؟

داشت می خندید. معلوم نبود تو فکرش چی می گذشت که انقدر خوشش اومده!

برگشت. یعنی کلشو آورد بالا. با یه اخم غلیظ زل زد بهم. باچشماش می گفت: "چرامزاحم افکارم شدی؟"

- به چی فکر می کردی، اینکه چطور عاشقت شدم؟

چشماش گرد شد. زدم تو هدف. "گفته بودم هدف گیریم خوبه ها، کسی جدی نمیگرفت! دل ماست دیگه، رفته با دل این بچه اخمو یکی شده با اجازتون ... همون دل به دل راه داره!"

همون طور که ویلچرو به سمت ویلاحرکت می دادم و از قضا راه کمی طولانی بود، یه نگاه به رها کردم که برگشته بود و جلوشو نگاه می کرد. گفتم:

- روز اولی که دیدمت، (خب چی مثل بقیه بودی. ) گفتم بامزه است. چرا این مثل دانشجوهای دیگم نیست؟ چقدر قیافش مظلومه، چرا مثل بقیه ی دخترا زل نمی زنه بهم؟ چرا آرایش نداره ولی یه ملاحت خاصی داره که منو به فکر واداشته؟

اوف من زیاد چرا می گم، رها تو توجه نکن. روز دوم که دیدمت داشتی با بچه ها حرف میزدی و خاطره می گفتی. روز سوم که دیدمت یه مارمولک دستت بود داشتی اروم پشت سر یکی از بچه ها حرکت می کردی. خدای من! روز چهارم که دیدمت داشتی به یکی از بچه ها می گفتی: "حالشو گرفتم اساسی!!!" خب می دونی، با این کارات و حرفایی که بعد شنیدم، فهمیدم برخلاف قیافه ی مظلوم نمات، یه آدم بسیار شیطون، پر رو و آب زیرِ کاهی هستی!

دیدی رها توش ازت تعریف نکردم؟ دیدی یادم رفت بگم خوشگلی؟ ببخشید تا الان دغت دادم، نگفتم که عاشقت شدم. (امروز من چه دخترکش شدما! ) توام از خدا خواسته پیشنهادمو اونروز قبول کردی، نه رها؟؟؟؟

رها

آره دیگه، حرف زدنشم مثل دیونه هاست. اول تعریف بعدم..... می گه تو از خدات بود. حالا اگه این سپیده نبود من با این بیرون نمی رفتما! تقصیر منه که هی مراعاتشو می کردم.

شیطونه _ یعنی همان شیطان خفته در وجودم _ می گه: "رها! بزن نفله بشه ببینم چند مرده حلاجه!"

اه یادم نبود که .....

یادش بخیر، چقدر من این موجود خبیث رو زدم! ولی حالا

هروقت می خوام از خاطرات فرار کنم سراغم می یان... انگار در همه جا هستن... کاش قبل از اینکه پامو از دست بدم حافظه ام از کار می افتاد. نمی دونم این پسر کی می خواد دست از سر کچل من برداره؟ نمی دونه دیگه حوصله ی هیچ کس، حتی خودش که تو این اتفاق کمی سهیم بوده رو هم ندارم. خسته ام، خسته.

- رها به من نگاه کن.

امیرعلی

چرا چشمات پر از اشکه؟ رهایی نبینم این چشمای مظلوم خیس بشن!

- رها چراداری گریه می کنی؟ من داشتم شوخی می کردم، می خواستم بخندیم. رها جان، بله می دونم شما اصلا قبول نمی کردین، تازه کلیم حرصم دادی، مگه نه؟

نمی دونم به چی فکر می کرد، شاید حرص می خورد که چرا نمی تونه منو بزنه، مثل خیلی از اوقات که تا این حرفو می شنید، می دوید دنبالم.

- باز داشتی به نفله کردن من فکر می کردی؟

چشماش از تعجب گرد شد. خندم گرفت. دوباره نشستم رو شن ها...

رها

آره این یه چیزیش کمه. شاید همون سلوله که تو مغز همه هست رو نداره، شایدم مشکل داره. باید یه سر ببرمش دکتر. کلا حالش از منم بدتره!

- رها؟ امیر؟ کجایین شماها؟ مردیم از گشنگی، مامان منتظره.

امیر تا صدای النازو شنید از رو شن ها بلند شد. خودشو تکوند. دسته های ویلچرو گرفت و شروع کرد به دویدن. احساس کردم رو هوا دارم می رم، عجب.

الناز خواهر امیر بود. هم سن بودیم ولی اون مجرد بود. به اصرار امیر با مادر و خواهرش اومدیم شمال. اخه پدر امیر به رحمت خدا رفته بود و اونا فقط ما رو داشتن و امیر همیشه پشتشون بود. یعنی تو بیشتر مسافرتا ما با مادر و خواهر امیر بودیم. اونا امیرو خیلی دوست داشتن. منم به تبعیت براشون عزیز بودم. من خیلی به امیر گفتم نمی یام، ولی نتیجه نداد؛ چون امیر گاهی اوقات مرغش پاهاش تو گِل گیر می کنه. واقعا هر چی سعی کنی درش بیاری بیشتر فرو میره!!!!!!!

وقتی وارد ویلا شدیم مادر و الناز دور میز ناهارخوری نشسته بودن.هنوزم سختم بود که منو رو ویلچر ببینن که امیر داره میارتم تو و با دلسوزی نگاهم کنن، بعدم امیرو...

آه... خیلی سخته... الان از اون لحظه هاست که می خوام کلّمو بکوبم به دیوار.

مادر- امیر جان چقدر دیر کردین، خیلی وقته رفتین.

- مامان رهارو که می شناسی، عاشق دریاس. مگه دل می کنه؟؟؟؟

- آخی عزیزم، حالا بشین ببین الناز چی درست کرده.

- از کی تا حالا الناز غذا درست می کنه؟ آهان وقت شوهرشه؟ اُکی ! الناز خبریه؟

الناز- وا، داداش! این حرفا چیه؟ من گفتم حالا که رها جون هست یه خودی نشونبدم.

آره خوبه حالا که من هستم. یاد خودم بخیر، چقدر با آشپزیام همه رو اذیت می کردم.گاهی تو غذای کسایی که حرصم می دادن فلفل می ریختم. مخصوصا امیرعلی که اونم به حمدلله به غذاهای هندی من عادت کرده بود. دیگه آخریا شده بود یه پا هندی. اگه غذا فلفل نداشت نمی خورد اصلا!! ککشم نمی گزید.

اینم شوهر بود نصیب ما شد!!!!

- رها چرا با غذات بازی میکنی عزیزم؟ نکنه دستپختمو دوست نداری؟

- نه النازجان، این حرفا چیه؟ اتفاقا خیلی خوشمزه شده.

خیلی فکر می کنم... به همه... به امیر... به خودم... به الناز... مادرجون... گاهی اوقات تو زندگیت اتفاقی می افته که به همه فکر می کنی، به چیزایی که هرگز فکر نمی کردی...

چرا یه حادثه باید با ارزش ترین سرمایه ی زندگیمو بگیره ؟؟؟ دلم برای امیر می سوزه من با این پا که نمی تونم همراهش باشم، پس چرا مونده؟؟؟ ترحم تا کِی؟؟

امیرعلی

داشتم زیر چشمی نگاش می کردم. با غذاش بازی می کرد.

-چرا غذاتو نمی خوری مادر؟

نگاهی به مادرجون انداخت و گفت دستتون درد نکنه. من سیر شدم. الناز جان خیلی خوشمزه بود، مرسی.

منم بلند شدم.

-خب من رهارو ببرم کمی استراحت کنه. فکر کنم خسته شده از صبح لب آب بودیم.

-باشه مادر برین.

تا اومدم دسته های ویلچرو بگیرم رها سریع دسته هاشو گرفت و به سمت اتاق راه افتاد. منم پشتش اومدم. بعد از اینکه در اتاقو بستم رها رو بلند کردم و روی تخت گذاشتمش. پتو رو انداختم روش بعدم خودم کنارش دراز کشیدم و دستامو گذاشتم زیر سرم. بعد به سقف زل زدم.

-رها یکی از استادای نقاشی خانم صدری رو یادته ؟

آروم سرشو تکون داد.

-توام خیلی دوسش داری نظرت چیه بیاد خونه بهت درس بده؟

-نه

-چرا؟

سکوت

-من باهاش صحبت کردم می تونه برات سرگرم کننده باشه !

-نه

یه دفعه برگشتم سمتشو گفتم:

- یعنی چی نه؟؟؟؟

-امیرعلی می شه لامپو خاموش کنی؟ می خوام بخوابم.

-رها من با تو دارم صحبت می کنم. می شه بدونم دلیل نه ات چیه؟؟

- می شه تو کارای من دخالت نکنی؟ هر چی که هست به خودم مربوطه. لطفا ادامه نده!

چیزی که ازش متنفرم لجبازیه، اینکه یه نفر با خودش لج کنه.

چراغو خاموش کردم. رها چشماشو بسته بود ولی من همچنان نگاهم به سقف بود. این آینده ی نامعلوم کی روشن می شه، نمی دونم.

رها

چقدر دیدن این منظره قشنگه، این کبوترایی که رو شاخه ها نشستن... این گلای خوشگل که عبدالله کاشته... دست آقا عبدالله درد نکنه. شاید اگر این باغ نباشه احساسی هم در من زنده نباشه.

ویلچرو از سمت پنجره به سمت در حرکت می دم. می خوام برم بیرون توی باغ و عبدالله رو از نزدیک وقتی گلا رو بو می کنه و باهاشون حرف می زنه یا وقتی بهشون آب می ده، ببینم. بعد از اون خودم برم کنار درختا و گلا و باهاشون حرف بزنم، لمسشون کنم و توی دفترم هرچی که احساس می کنم بنویسم.

این کار هر روز منه.

از در که می یام بیرون عبدالله رو می بینم که از روبرو می یاد.

-سلام آقا عبدالله.

-سلام خانم خوبین الحمدالله؟ چه به موقع اومدین!

-مرسی، بله این روزا ساعت کاری ما هم با شما تنظیم شده!

آقا عبدالله لبخندی زد بعد انگار چیزی یادش افتاده باشه گفت:

-راستی خانوم!سپیده خانم چند روز پیش آمده بودند، گفتم رفتین شمال. ایشونم رفتن گفتن بعدا می یان. خواستم در جریان باشین.

ناخودآگاه لبخندی رو لبم اومد.

--ممنون. باشه یه تماس باهاش می گیرم.

بعد رفت سمت قیچی دستیش وشروع کرد به زدن برگای هرز باغچه. بعدم شلنگو برداشت و شروع کرد به آب دادنشون.

سپیده تنها دوستی بود که باهاش ارتباطمو حفظ کرده بودم. خیلی از اوقات می اومد پیشم. با اون که هستم همه چی یادم می ره. انقدر از بچه های دانشگاه و بقیه حرف می زنیم و می خندیم که دیگه از خستگی ولو می شیم.

اوایل نمی تونستم شاد باشم، اما سپیده از اون شخصیت هاییه که چه بخوای چه نخوای شادی رو بهت هدیه می کنه.

شاید اگه اصرارای سپیده نبود من با امیرعلی اونقدر آشنا نمی شدم.

اون روز تو دانشگاه بعد از حرف استاد یه لحظه چشمامو بستم و به صورت غش دستمو گذاشتم رو قلبم. آخ سپیده کجایی؟؟

هی تو ذهنم می گفتم این چی گفت الان ؟؟ این چی گفت؟؟

- رهاخانوم آه، خانم شایان چی شد؟؟

یکدفعه به خودم اومدم. چشمامو باز کردم و گفتم:

- واقعا که آقای کشاورز منظورتون از این حرفا چیه؟! فکر نکنم برای تلافی کارم کردن این شوخی درست باشه. حداقل به خاطر حرمت استاد شاگردیتون! واقعا که!!!

دستامم زدم به سینم و صاف زل زدم بهش.

- من خیلی واضح گفتم خانم شایان. شوخیم ندارم با کسی.

- اونوقت شما چطور جرات می کنی در این محیط و در اینجا با این کلام به من پیشنهاد بدین ؟؟

چند قدم باقیمانده رو طی کرد و درست روبروی من ایستاد. یه ابروشو داد بالا یه نیمچه لبخندم زد و گفت:

- شمارو به یه کافی شاپ عالی دعوت می کنم. آیا شما خانم شایان، دعوت مرا می پذیرید؟؟

نگاهی بهش انداختم. اوف! چه چشمای نافذ و جذبه داری! فکر کنم اه من خیلی از این جذبه اش خوشم اومد!

- باشه می پذیرم. چه ساعتی؟

دیدم لباش به خنده و اشد. شاید می خواست بلند بخنده.

اه اه.... انقده بدم می یاد یکی به حرفم بخنده! فکر کردم این یکی جلتلمنه! جمع کن اون لبخند گشادتو! صاف صافم تو چشمام نگاه می کنه! هی آقا، نگاتو بنداز پایین!!

- بعد از کلاستون، ساعت 3 کمی پایین تر از در دانشگاه منتظرتونم. خانم شایان؟

- بله؟

- مرسی که دعوتم رو پذیرفتین خدانگهدار

کوفت درد حداقل وایمیسادی جوابتو بدم آقا کشتی!!

من همینطور خیره به رفتنش نگاه میکردم که یهو یکی محکم زد پس کلم. دستمو گذاشتم رو گردنم و گفتم:

- هی بچه چیکار می کنی؟؟

- تو خجالت نمی کشی یه ساعت به اسم عذرخواهی با استاد خوشگل کلاسمون حرف میزنی ؟؟؟ خفه نشی الهی رها. بگو بینم چی می گفتین؟

یه دفعه برگشتم و این بار خودم زدم پس کله اش.

-سپیده ی گور به گور شده، موقعی که به بودنت نیاز داشتم کجا بودی ؟ هان ؟

- پشت کله ات چند متر عقب تر غاز می چروندم!!

یهو با این حرفش دو تایی زدیم زیر خنده. اونم چه خنده ای!

- اوکی بریم .

- همین جا وایسا ببینم چی شد ؟؟

کیفشو کشیدم و گفتم:

- بیا سپیده... بیا انقده سوال نکن!

ساعت سه ، کمی پایین تر از در دانشگاه منتظر ایستاده بودم. استرس داشتم. اصلا نمی دونم چرا قبول کردم! به مامان پریم گفتم با سپیده می خوام برم انقلاب.

بله دیگه، اینم از خالی ما که خیلی خالیه!!!!!

اه اه، یه ماشین مشکی مزدا تری جلوم وایساده. رفتم سمتش ببینم کیه... به به، استاد خودمونه یا همون کشت خودمون! آخه فامیلی استاد کشاورزه، ما بهش می گیم کشت یا کشت خان. ما اینیم دیگه! یعنی من و سپید اینیم دیگه!

بهش رسیدم، دلا شدم تو ماشینو نگاه کردم. اوووو کی می ره این همه راهو! استاد پشت فرمون ه با یه ژست خیلی مردونه با عینک آفتابی خیلی باکلاس نشسته و به من نگاه می کنه.

منم که کلا پرت! دارم به اطرافم نگاه می کنم تا بگه سوارشو!

چند لحظه سکوت... بعد استاد با تعجب برگشت... عینکشو برداشت و گفت:

- نمی خواین سوار شین ؟؟؟؟رها خانوم؟

- بله الان سوار می شم!

و در همین حین سوار شدم. دیدم خندید. آره دیگه، من کلا خنده دارم! باید حتما بهم می توپید تا بگم سوار می شم؟ اوم؟ آره!

همین طور که رانندگی می کرد گفت:

- هیچ فکر نمی کردم این موقعیت پیش بیاد و شما دعوتمو بپذیرید.

- جان؟

- البته خوشحالم.

خوبه والا هرچی تیکه در آستین داشت به ما انداخت آخرشم گفت خوشحالم! نه تو رو خدا بیا ناراحت باش!!! آدم با یه خانوم متشخص اینطور برخورد می کنه؟! نه شما بگین من راحت دعوتشو پذیرفتم ؟؟؟ حالا خوبه اصرار کرد سوارشم! پوف!

- منم تعجب کردم که یه استاد چطور بدون هیچ ترسی این پیشنهادو به دانشجوش می ده! شاید الانم که اینجام برای همین سواله!!!

فکر کنم حالشو گرفتم. حقش بود!

این چرا این کوچه اون کوچه می ره؟

- یعنی به خاطر خودم نبود؟

- اوم... نمی دونم چی بگم!!

ماشینو زد رو ترمز. هی آقا تصادف نکنیم یه وقت!

حالا خوبه چون تو کوچه ایم ماشین نیست ، وگر نه رهاجون فرشته هایین که دور سرت می چرخیدن. راستی ما الان تو کوچه ایم اوف!

برگشت سمتم و گفت:

- چی می خوری ؟

جان؟ مگه اینجا چیزی هم برای انتخاب وجود داره؟! سرمو برگردوندم، یه نگاهی به اطراف انداختم، روبرومون که انتهای کوچه بود اطرافشم پر از خونه. چپ و راستمونم که خونه است. آخ، آخ، نکنه ازش گذشتیم! برگشتم عقب و نگاه کردم. دیدم اونجا هم چیزی نبود. گفتم:

- من هیچ موقع خوردنی ها رو نادیده نمی گیرم!!!!

پس منظورش چی بود؟ برگشتم نگاش کردم که با یه لبخند گَل و گشاد داشت نگاهم می کرد.

هی آقا جمعش کن این لبخنداتو!!!

- خیلی اطرافو نگاه نکن منظورم این بود که حرص می خوری یا صدق؟ یعنی الان راست گفتی از رو کنجکاوی اومدی ؟؟ یا اینو برا تلافی حرفم گفتی؟؟

خب من اصولا در اینجور موارد سکوت رو ترجیح می دم.

- بریم ؟ شما نمی خواین به من بستنی بدین؟؟؟

برگشت دستشو گذاشت رو دنده و حرکت کرد....

- خانوم! رهاخانوم! سرما می خورین لطفا برین تو! آقا بیان ناراحت می شن.

به عبدالله نگاه گنگی انداختم بعدم ویلچرو برگرودندم سمت در. انگار که حواسم تازه اومده باشه سرجاش برگشتم دوباره به سمت حیاط. عبدالله رفته بود. نگاهمو به آسمون دوختم... وای! چه بارون خوشگلی !! عجیب ابرا سیاه شدن! آسمون تیره شده وبارون تند تند می یاد پایین.

دلم گرفته بود. اشکای منم سر خوردن رو گونه هام. مثل بارون که قطره هاش سر می خوره روی گلا.

یادمه بارون که می یومد اول می رفتم لب پنجره... خب حالا که پنجره رو باز کردم... دستمو می گرفتم زیر آسمون و چشامو می بستم... دوست دارم اول بارون اینطور شروع بشه، دست من از لب پنجره زیر آسمون

حالام چشمامو می بندم... دستامم می گیرم زیر آسمون.

بوی رطوبت خاک... اوف چه بوی خوبی داره... بوی زندگی... بوی عشق... بوی خدا...

قطره های بارون از رو موهام سرمی خوره روی صورتم. خیس می شم. دستامم خیسه. خیلی وقته اینجام. خیس خیسم. ناخودآگاه این شعر می یاد رو لبام. چشامو باز میکنم. به حیاط قشنگمون نگاه می کنم. بعدم به در خونه. دلم می خواد که الان در باز می شد! دوباره چشامو می بندم.

- زیر باران بودم هم ره غم تنها

چشم زیبایت گشت در مه شب پیدا

بادو چشمت گفتم بی خبر از مایی

از غروب و باران حال ما جویایی

هیچ می گویی او زیر باران تنهاست

یاد داری گفتی با تو باران زیباست

توکه گفتی هرشب در خیالم هستی

سرخی چشمانت داده بر من مستی

قطره قطره اشک بر رخم بوسه نواخت

تاکه بگشودم چشم قلبم از غصه نواخت

حضور کسی رو روبروم حس می کردم. چشمامو که باز کردم امیر علی رو ایستاده دیدم با کت و شلوار و کیفش که دستشه. اومد روبروم نشست. کیفشو گذاشت رو زمین، بعدم دستامو گرفت و گفت:

- گفتم ای سنگین دل تو نبار بر حالم

شیشه را میشکند سنگ اشکت یارم

چشمت ازغصه به من خیره ماند و حیران گفت زیر باران بی توام سرگردان

حالا اونم خیس شده بود معلومه خیلی وقته اینجاست لباسشم آبیه. من رنگ آبی رو خیلی دوست دارم. لباس منم آبیه

- رها خانوم مگه من به تو نگفتم زیر بارون نباید وایسی، چون سرمامی خوری!!!!

بعد یه دفعه بلند شد و بلند داد زد:

- آقا عبدالله... آقا عبدالله

عبدالله سریع از خونه اومد بیرون و هراسان گفت:

- بله آقا... سلام!

سپس نگاش به من افتاد. سریع گفت:

- خانوم شما که هنوز اینجایید!!!!

- سلام آقا عبدالله. مگه نگفتم حواستون به خانوم ما باشه؟ ایشون که الان خیس شدن رفت پی کارش!

- آقا شرمنده. من بهشون گفتم برن تو.

- باشه پس به سرور خانوم بگو سوپشو بار بذاره که امشب یکی اینجا قراره سرما بخوره!

بعدم یه نگاه جدی و البته خطرناک به من انداخت.

امیرعلی

ویلچرو به سمت در بردم. درو که باز کردم سرور خانم سریع از اتاق اومد بیرون.

- آخ آخ. آقاجان شمام که خیس شدین.

بعد برگشت سمت رها

- رها خانوم شما باز بارونو دیدین رفتین زیرش؟

بعدم حرکت کرد سمت رها و باخنده گفت:

- امان از دست شما خانوم. کی می خواین دست از این شیطنتا بردارین؟ آقارم با خودتون خیس کردین!!

بعدم کلی خندید. نگاهی به رها انداختم که یه لبخند تلخ اومد رو صورتش.

در اتاقو باز کردم. وارد که شدیم رفتم سمت تخت و افتادم روش. امروز واقعا خسته شده بودم. علاوه بر اینکه دانشگاه درس دادم، شرکتم برای یکی از پروژه ها رفته بودم.

برگشتم ببینم رها چیکار می کنه که دیدم کنار پنجره به آسمون خیره شده. بارون هنوزم داشت می بارید.

بلند شدم. کتمو در آوردم. بعد کیفمو گذاشتم رو میز. لباس راحتی پوشیدم. برگشتم سمت رها.

- حسابی لباسات خیس شده! تجربه نشد سرما خوردگی های قبلی برات؟؟؟ امان از دست تو !

هنوزم نگاش به پنجره بود.

- ای دختر کجایی؟؟ یه دور زدم دور تخت و اومدم کنارش و نشستم جلوش. چشامو مظلوم کردم. ابروهامم دادم بالا.

- آی آی... حواست به من نیستا... رفتی پیش بارونه تو حیاط!

برگشت سمتم و به من نگاه کرد. بعدم یه لبخند زد. همیشه قیافه ی منو که مظلوم می بینه می خنده. موهاشو که حالا خیس بود بهم ریختم و گفتم:

-نخند بچه پرو

من آخر از دست تو خودکشی نکنم خیلیه!!

صدای در زدن اومد.

- بله

- می تونم بیام تو ؟

سرور بود. گفتم بفرمایین. اومد داخل و گفت:

- آقاجان اگه اجازه بدین اومدم لباسای رها خانومو عوض کنم.

از جام بلند شدم و گفتم بفرمایین. بعد یه نگاه دیگه به رها انداختم که بازم نگاش به پنجره بود و اومدم بیرون. رفتم افتادم روی یکی از مبل راحتیا. تلوزیونو روشن کردم و طبق معمول اخبار.

رها

روی صندلی روبری آینه نشستم و سرور خانم داره موهامو خشک می کنه. یه لباس آستین سه ربع لیمویی تنم کرده با یه شلوار گرمکن طوسی.

به آینه خیره شدم. توش یه دختر ظریفه که علاوه بر ظریف بودنش بسیار لاغره. توی این صورت لاغر چشم های درشت مشکیش اولین چیزیه که دیده می شه. اوف... چقدم گود شدن این چشما. موهامم که برای خودش همینطور متر می زنه. هر چی می خوام کوتاه کنم امیرعلی نمی ذاره. الان دیگه رسیده پایین کمرم. لبامم متناسب با صورتمه. رنگ پریده، چشم های گود. رهاخانوم چیکار کردی باخودت؟! چقدر نا امید از تصور اینکه الان امیر جلوی تلویزیون اخبار می بینه لبخند می زنم. سرور هنوز داره موهامو خشک می کنه، چون خیلی زیادن.

کاش می شد دستامو فشار می دادم به این دسته، ازجام بلند می شدم، می دویدم توی هال و کنترلو از دست امیر که حالا مشغول دیدن اخبارشه می گرفتم. اونم سرم داد می زد و می یومد دنبالم که کنترولو بهش بدم، که منم عمرا بدم. تا اینکه خسته بشه و از رو بره. بعد مهربون می رفتم کنارش می نشستم، دستمو می انداختم دور گردنش که اون موقع اخمو نشسته داره تلوزیونو نگاه می کنه. موهاشو به هم می ریختم و می گفتم غصه نخور امیر چولی، اکشال نداره عزیزم، الان فیلم داره یکی از اونا که دوست داری ببینی. اونم کنار رهاخانومت... انقدر می گفتم که آخر کم می آورد و می خندید.

- رها جان بهتره بریم. موهات خشک شده عزیزم. چه موهاییم داری هزار ماشالا.

دستای این سرور خانوم مهربونو می گیرم تو دستام و تو چشماش نگاه می کنم و می گم:

- دست گلت درد نکنه سرور خانوم که انقده مهربونی.

با لبخند می گه:

- کاری نکردم عزیزم!!

از اتاق که اومدیم بیرون سرور رفت سمت آشپزخونه. منم می رم سمت امیرعلی که داره کانالا رو زیر و رو می کنه.

- رهایی بیا اینجا بشین برام یه فیلم قشنگ بذار!!!

چپی چپی نگاش می کنم. عقلش کم شده این چند وقته، قبلا میگفت عوض نکن حالا می گه عوض کن. عجب

وقتی نگاهمو می بینه می خنده، بعد برمی گرده اخبارشو نگاه می کنه. صورتش جدی می شه.

به نیمرخش نگاه می کنم. رها عجب آقای خوشگلی آقاتون شده ها!!!

موهای کوتاه ولی خوش حالت مشکی صورتی بیضی دماغ استخونی ولی متناسب با صورتش برعکس ابروهای من که بازن برای امیرعلی پیوسته اس. برای همین نگاهاش جذبه داره.

- رها... رها... مریم راست می گه؟؟

- چی رو؟؟

- قضیه ی استاد کشاورزو دیگه !!

- چی؟؟ قضیه ی استاد کشاورز چیه؟

- اوف! رها خودتو نزن به اون راه. می گه ازت خواستگاری کرده !!

فریبا چشم هاشو ریز کرد و گفت:

- البته دیگه فکر کنم کل کلاس از این قضیه با خبرن.

بعد یه دفعه با یه حالت دلواپسی گفت:

- رها احسانم فهمیده، قاطی کرده. این یکی رو می خوای چیکار کنی؟

- اووووووو دختر وایسا ببینم! مریم بیخود کرده اومده چرت و پرت گفته استاد کشاورز...

بعد ناخودآگاه از حرفی که می خواستم بزنم یه لبخند شیطانی اومد رو لبام.

- اصلا جراتشو نداره !!! احسان؟؟؟ راستی این وسط احسان چرا قاطی کرده؟؟

- من نمی دونم، ولی الان این خبر مثل بمب پخش شده راستی...

فریبا یه نیمچه لبخند زد و گفت:

- اوا رها احسان چرا ناراحته ؟! خب خله اینکه دم به ساعت تو گروه شما دنبال تو را افتاده...

بعد نفسشو با حرص بیرون داد و گفت:

- تو آدم نمی شی.

داشت می رفت. منم هنوز تو شک بودم که دوباره روشو کرد سمتم و گفت:

- احسان با بقیه فرق داره، اینو یادت نره.

مریم... مریم... آخ که چقده از فضولی بدم می یاد... چطوری آخه؟ آها... حتما اون روز که داشت از کنار ما رد می شد!!

خدای من حالا با چه رویی برم تو کلاس؟ اصلا به من چه استاد خواستگاری کرده من که از اون خواستگاری نکردم !! مریمم که آخ حسابی حرص خورده، از رو حرصشم پر کرده همه جا. باشه مریم بچرخ تا بچرخیم.

احسان؟ نفسمو با صدا دادم بیرون...

توی راه پله داشتم می دویدم. کلاس داشتم اونم با همین استاد جنجالیه که آبرو نذاشته برام، که محکم خوردم به یکی...

- آخ آخ، آقا چرا حواستونو جمع نمی کنین؟؟؟ پام!

یه دفعه نشست رو زمین نگاهی بهش انداختم. دیدین داشتم غیبت می کردم خودش زد به ما که حواسمونو جمع کنیم.

- خانم شایان چیزیتون که نشد؟

چه نگرانم شده! نچایی آقا! حواستو جمع کن اعصاب ندارم یه دفعه می زنم کرک و پرت بریزه ها!!!

چشماشم که دوخته به ما، یه لحظه تو ذهنم اومد که چقده این نگاه آشناست.

نگاش؟ به خودم اومدم و سریع اخم کردم. گفتم:

- نه استاد چیزی نیست.

اونم سریع از جاش بلند شد، خودشو تکوند.

- خدا رو شکر! شما کلاس ندارین الان؟؟؟

مردم می خوان بگن ما استادیم، چه ها که نمی کنند! شیطونه می گه بگو "بله آقای کشت، ما با شما کلاس داریم!"

- بله استاد فکر کنم کلاس داریم، حالا با کدوم استاد نمی دونم. با اجازه!

برگشتم سمت کلاس ها. آخیش. می تونم تصور کنم که یکمی لجش در اومد. آخی، مواظب خودت باش.

فکر کنم هر کی رد شد یه نگاهیم به ما کرد. من بچه، تو چی استاد که حواست بعضی وقتا پرته!

وارد کلاس که شدم رفتم سمت سپیده آروم گفتم:

- بالاخره این مریم کار خودشو کرد، وایسا من یه جا حال اینو می گیرم.

سپیده با لحن ناراحتی گفت:

- رها، احسان...

می خواست بقیه ی حرفشو بزنه که بچه ها بلند شدن. استاد اومد سر کلاس.

نشستم سرجام. رفت پشت میزش، عینکشو زد به چشمش. سرشو بلند کرد، بعد مستقیم نگاه کرد به من. بچه هام نگاهشون اومد این سمت، منم نگامو دوختم به سپیده.

اگه کسی اینجا نبود آی بلند میزدم زیر خنده فک کن داستان رها وکلاس استاد کشت

سپیده که تعجب کرده بود خنده اش گرفت. افتاد رو میز، دستاشم انداخت دور خودش. عجب مردم میخندنا!

استاد که شروع کرد درس دادن، نمی دونم چرا نگام رفت سمت میز احسان و دوستاش.

تا نگاه کردم دیدم احسان همه ی حواسش به منه. نگاهمو که دید سری با تاسف تکون داد و برگشت. نمی دونم چرا ناراحت شدم. این چش بود ؟؟؟؟

فوت فووووووت فووووووووووت پلکامو بازو بسته کردم. از باد شدیدی که به صورتم می خورد چشامو بستم. دوباره که باز کردم دیدم امیر علی صورتش با من سه سانت فاصله داره، یه لبخند بزرگم رو صورتشه.

- خانوم نبینم حواست محو جمال من شده که اسپندامون تموم شده.

خواستم جوابشو بدم. دوباره شروع کرد به فوت کردن:

فووووووووووت

- مامانم گفت امیرعلی یه دونه ایا، من باورم نشد.

خواستم یه چیز بگم... دوباره:

فووووووت

- می گن خوشگلیه و هزار دردسر، من بازم باورم نشد!

دوباره اومد فوت کنه که گفتم:

- امیر علی خیلی دیونه ای !!!!

بعد خودم شروع کردم به صورتش که خیلی نزدیک منه فوت کردن. خندید. بلند خندید. برگشت رو مبل و دلشو گرفته بود.

دیگه نتونستم خودمو کنترل کنم. اخم کردم و بلند شروع کردم به حرف زدن:

- تو دیوونه ای آقا! کی گفته تو خوشگلی؟؟ مامانت! عجب! سوسکه به بچه اش می گه قربون دست و پای بلوریت! هی آقای اعتماد به نفس، آدم عاقل باشه به از آنکه دیوونه باشه!! در ضمن خیـــــــــــــلـی خیـــــــــــلــی تا حالا بهت گفته بودم این صفتتو؟؟؟؟

امیر علی که از حرفای من شدت خنده اش بیشتر شده بود، از رو مبل بلند شد. اومد سمتم و موهامو که دم اسبی بسته بودم باز کرد. همشو پخش و پلا کرد و گفت:

- کی گفته من قشنگم؟!

بعد زد رو بینیم و گفت:

- هی تو از منم قشنگ تری.

-خانوم! رها خانوم! آقا اومدن دنبالتون لطفا بیاین پایین.

نمیخوام بیام پایین آقا مگه زوره!! من نمی دونم فیزیوتراپی چه دردی رو از من دوا میکنه؟ دکتر برای دلخوشی من یه چیزی گفت، چرا جدی می گیرین قضیه رو؟ آه خدایا از دست مسخره بازی های اینا خسته شدم.

در با شدت باز شد.

-رها تو که هنوز اینجایی! بریم؟

همچنان نگاش می کردم که گفت:

-چیزی شده؟؟

-نه چیزی نشده! فقط برای چی ما باید بریم فیزیوتراپی؟ مگه این دوسال که من رفتم تاثیری داشته؟

بعد بلند گفتم:

-نه! امیرعلی کاملا بی تاثیر بوده!

ویلچر رو چرخوندم، رفتم سمت پنجره و این دفعه با بغض گفتم:

-الکی ِ، همه چی الکی ِ، فیزیوتراپی دکتر همه چیز دروغ ِ، چقدر انتظار؟ همه چیز بیهوده! آه

دستام مشت شده بود. مشتمو سفت کردم، دوسال بس نیست؟

دستی رو روی دستام حس کردم نگام رفت سمت امیرعلی که بازم جلوم نشسته بود سرش پایین بود و سعی داشت آروم آروم مشتمو باز کنه. نمیدونم چرا دلم براش سوخت؛ برای همین مشتمو باز کردم، تا مشتم باز شد دستشو کرد تو جیبش و چیزی رو که توی مشتش داشت گذاشت توی دستم و دستمو بست. بعدم نگاشو دوخت به من.

نگاهی بهش کردم؛ آخی با کت و شلوار رسمیه! حتما تا درسشو داده سریع اومده خونه منو ببره. چشام که حالا به چشماش خیره بود غمگین شد. سرمو انداختم پایین و مشتمو که امیرعلی با چیزی بسته بود باز کردم ببینم چیه.

یه زنجیر یه پلاک یه سوره! سوره ی عشق سوره ی امید امید! امید برای خوب شدن.

این پلاکو من داده بودم به امیرعلی که همیشه پیشش باشه، زمانی که داشت میرفت سفر وبرای اولین بار از من دور می شد توی فرودگاه می دویدم تا برسم بهش.

وقتی رسیدم امیرعلی باتعجب برگشت و گفت: "چی شده رها؟" منم سریع این زنجیرو درآوردم و دستشو گرفتم تو دستام و زنجیرو گذاشتم تو دستش. بعد گفتم: "امیرعلی این پلاک و زنجیر رو همیشه همرات داشته باش تا از هر گزندی با نام خدا در امان باشی راستی دیدیش یاد منم بیفت که چشم انتظارتما..."

یعنی همیشه این زنجیر باهاش بود؟؟ آه مرسی امیرعلی که بهم یادآوری کردی، مرسی مرسی.

دوباره نگامو دوختم بهش که داشت نگام می کرد. بهش لبخند زدم.

-زود باش امیر دکتر نره!!

امیر بالبخند بلند شد، ویلچرو چرخوند به سمت در...

-خانوم شایان بفرمایید تو.

دکترم یه آقای پیری بود که بعد از اون حادثه من تحت درمانش بودم. اون می گفت هنوز کاملا از من ناامید نشده. اون میگه یه راهی برای خوب شدنم هست که پیداش میکنه. هیچ دکتر دیگه ای این نظرو نداده، اما دکتر من عجیب رو این فرضیه اش پافشاری میکنه!!

-به به سلام دختر گلم رها جان چطوری؟؟

-سلام آقای دکتر ممنون خوبم.

بعد نگاهی به امیرعلی انداخت:

-سلام آقای امیر علی عزیز .

-سلام دکتر خسته نباشین.

عینکشو زد به چشمش و شروع کرد گزارشات فیزیوتراپی رو خوندن. چند تا برگه هم از لای پوشش درآورد و اون ها رو هم از نظر گذروند.

عینکشو درآورد و برگشت سوی ما، نگاهی به من انداخت و بعد گفت:

-می دونم رها برات سخته، اما خواهش می کنم درمان فیزیوتراپی رو انجام بده. من زمانش که برسه حتما بهت می گم برای بهبودت چه کار باید بکنی.