رمان بهتان به قلم شهره امیری

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

آتریسا، انقدر مغرور و سرد و بی تفاوته که حتی اسم احساسی رو که در برابر این مرد شکل می گیره نمی دونه! در حال کلنجار با خودش متوجه می شه که مردی که بهش علاقه داره، از جنس مخالف بيزاره...

علامت * : مکالمات به زبان انگلیسی است و به صورت ترجمه شده قرار داده شده است.

----------

زیر لب غر زدم:

- اوووه... خدایا!

و به شدت، با لبه های شال سفیدم، صورتم رو باد زدم. داشتم از گرما خفه میشدم. کلاه لبه دارم رو از روی سرم برداشتم که شالم، لیز خورد و روی شونه هام افتاد.

موهام از عرق خیس خیس بود. حتی پشت پلکهام هم خیس بود..

عینک آفتابی بزرگم رو روی صورتم جا به جا کردم.

- پووووف.. لعنت به این هوا..

رزالین که سعی میکرد، با تند راه رفتن همگامم قدم برداره، گفت:

- لعنت به تو که اینجا رو انتخاب کردی.

با پوزخند جواب دادم:

- احمق جون این تنها شهری بود که ندیده بودیم.

مکثی کردم و ادامه دادم:

- در ضمن، مگه من میدونستم این موقع سال اینجا، اینطوری جهنمه؟

شونه ای بالا انداخت. من هم دیگه ادامه ندادم و دوباره، به شدت مشغول باد زدن خودم شدم.

از شدت گرما، در حال سوختن بودم. آفتاب مستقیم میتابید. دوباره دو طرف شالم رو با دستهام گرفتم و به شدت لبه هاش رو که توی دستم بود، تکون دادم.

فایده ای نداشت. هنوز بدنم داغ بود.

حالم داشت از گرما به هم میخورد. هوا به شدتی داغ بود که اگر روی یه تیکه سنگ، تخم مرغ میشکستیم، در جا نیمرو میشد.

لبهام خشک خشک شده بود. بطری آبم رو برداشتم و یک دفعه سر کشیدم. معده ام یخ کرد و برای لحظه ای خنک شدم.

دستهام از گرما پوسته شده بود. دستی به موهام که از عرق، خیس بود، کشیدم و دسته ای رو که تا روی چونه ام، از شال بیرون زده بود، دوباره به زیر شال فرستادم.

دیانا کنار گوشم غر زد:

- لعنت به تو با این شهر پیشنهادیت.

فکر کردم:

- امروز همه به من لعنت می فرستند..خدا به خیر بگذرونه.

رو بهش جواب دادم:

- دعوت نامه ای برات نیومده بود، میتونستی نیای.

با پررویی گفت:

- من که میدونم،سفر اصلا بدون من صفا نداره.

گاهی از این جمله های سراسر تیکه های فارسیش تعجب میکردم. این دختر، خیلی با ایرانی ها قاطی شده بود. چیزهایی میگفت که تا به حال به گوش من نخورده بود.

با اکراه گفتم:

- واقعا همین طوره!

و هزار باره، با شدت خودم رو باد زدم. دیانا مچ دستم رو گرفت و با کمی طنز توی صداش، گفت:

- اینجا، همه خاکه. لازم نیست تو با این باد زدنت،طوفان درست کنی.

لحظه ای نگاهش کردم و با حرص گفتم:

- Oh, god... هوا گرمه. دارم سعی میکنم خودم رو خنک کنم.

با همون لحن جواب داد:

- آخه تو با این حرکت شالت، گردباد درست میکنی!

لبهای خشک و چاک خورده ام رو تر کردم و زیر لب گفتم:

- دلقک بی مزه!

و عینکم رو برداشتم و چشمهام رو ماساژ دادم. هلن ناله کرد:

- من خسته شدم. به خاطر خدا. یه کم استراحت کنیم.

- الان میرسیم تنبل. زود باش. یه کم هیجان داشته باش..

پوفی کرد و گفت:

- این هوای گرم، همه هیجانم رو برد.

و با صدای آرومتری ادامه داد:

- لعنتی. اگر میدونستم اینقدر گرمه، نمی اومدم.

دیانا خنده ی بلندی کرد و گفت:

- در این صورت، خیلی بهتر میشد.

هلن که متوجه پوزخند من شده بود، با عصبانیت، ضربه محکمی، پشت گردن دیانا زد و گفت:

- zip it « ببندش »... در هیچ شرایطی، زبون تو از کار نمی افته، نه؟

دیانا دهنش رو باز کرد که جواب بده که سریع گفتم:

- به خاطر خدا ساکت باشید.. اعصابم به هم ریخته. یه چیزی بهتون میگم.

ابروهاش رو بالا انداخت و لبهاش رو جمع کرد. به هلن نزدیک تر شد و چیزی توی گوشش گفت که با صدای مضحکی زیر خنده زد.

به قول خودش، قشنگ داشت روی اعصابم موتور سواری میکرد!!!

چند لحظه بعد، دوباره دوتایی زیر خنده زدند. با حرص برگشتم که چیزی بهشون بگم که دیانا دستاش رو به علامت تسلیم بالا برد و گفت:

- sorry...

با ترس تصنعی ادامه داد:

- دیگه چیزی نمیگم.

اخمی کردم و برگشتم. چند لحظه ای در سکوت گذشت. خودم هم حوصله ام سر رفت. برگشتم چیزی بگم اما اثری ازشون نبود. با تعجب به دور و برم نگاه کردم:

- damn.

کار دیانا بود! کلی اذیت میکرد و بعد هم یه جایی گم و گور میشد. سرم رو به چپ و راست تکون دادم و فکر کردم:

- من میدونم که دینا، هلن رو مجبور کرده! هلن نمیخواسته بره!

با حس دستی روی شونه ام، پوزخند پیروز مندانه ای زدم و گفتم:

- میدونستم خودتون برمیگردین!

صدای خندون رزالین، مانع ادامه حرفم شد:

- با کی حرف میزنی؟

در حالی که شقیقه ام رو می مالیدم، گفتم:

- هلن و دیانا رو ندیدی؟ معلوم نیست کجا هستند.

خندید و گفت:

- یعنی چی؟

نفسم رو فوت کردم و با خستگی گفتم:

- nothing ... کی میرسیم؟

سرش رو به علامت « نمیدونم » تکون داد. ادامه دادم :

- هوا خیلی گرمه. خودم هم از اینجا اومدن پشیمون شدم.

با لحن فلسفی گفت:

- برای دیدن زیبایی های اینجا، باید چشم دل داشته باشی.

دستم رو به علامت « برو بابا » توی هوا تکون دادم. سرم رو پایین انداختم و سنگ ریزه ای که جلوی پام بود، با نوک پا، به جلوتر پرت کردم.

- آتریسا؟

به سمتش چرخیدم:

- بله رزالین؟

- واقعا دیانا و هلن کجان؟

- نمیدونم بابا. فکر کنم رفتن.

کمی مکث کردم و گفتم:

- دیانا چی میگفت، دخترایی که مدام دنبال پسرا هستن؟

خندید و گفت:

- رفتن پسر بازی؟

- yeah ... آفرین.

با صدای بلندی خندید:

- واو. اونم با پسرای ایران. مگه عقلشون رو از دست دادن؟

- از اون دوتا...

دوباره مکث کردم. توی دایره لغاتم دنبال کلمه ای که دیانا به کار میبرد گشتم. بعد از لحظه ای ادامه دادم:

- پسر ندیده بپرس!

اخم با نمکی کرد و گفت:

- و چقدر هم که اون دو تا پسر ندیده ان.

شونه ای بالا انداختم و با بی خیالی گفتم:

- پس کجان؟ دارم کم کم نگران میشم.

با لبخند گفت:

- واقعا از حالتت مشخصه!

دوباره شونه بالا انداختم. ادامه داد:

- یه چیزی برام خیلی جالبه! اینکه ما توی ایران زندگی میکنیم و خیلی از لغاتشون رو بلد نیستیم.

گفتم:

- خیلی برای یاد گرفتن مشتاقی؟

و سرم رو چرخوندم و با نگاهم دنبالشون گشتم. صدای رزالین، از پشت سرم اومد:

- خیلی دوست دارم بیشتر فارسی رو یاد بگیرم.

توجهی نکردم و به گشتنم ادامه دادم. از رزالین پرسیدم:

- تو ندیدی از کدوم طرف رفتن؟

با عجله گفت:

- الان میرم از بچه ها میپرسم. بالاخره یه نفر دیده اشون.

باز شونه ام رو بالا انداختم. یعنی که رفتن و نرفتنت برام فرقی نداره.

لبخندی زد و ادامه داد:

- زود برمیگردم.

هوا غیر قابل تحمل بود. بر خلاف ظاهر ملایمم، دل شوره ی بدی داشتم.

دیانا خیلی بازیگوش بود و اکثر مواقع، این بازیگوشی های بدون فکرش هم گرفتارش میکرد.

فکر کردم:

- الان هم حتما، خودش و اون هلن بینوا رو گرفتار کرده!

سری از روی تاسف تکون دادم و دوباره با نوک پا، خاک ها رو به هوا پرتاب کردم. هوا از پرتاب خاک، کمی غبار الود به نظر میرسید.

بین غبارها ایستاده بودم و چشمهام از گرد و خاک، کمی بسته شده بود. من بودم با شال سفیدی که روی شونه هام افتاده بود و این منظره، مطمئنا سوژه خوبی برای عکس میشد...

از پشت سرم، صدای فحش ها و داد و فریاد هلن و رزالین می اومد. پوزخندی زدم. این سگ و گربه، هیچ وقت توی دوستیشون، آرامش پیدا نمیکردند.

- اوه. آخ. Ouch ... shit.. لعنتی، گوشم. گوشم رو کندی.

صدای هلن بود، کشیدگی لبهام عمیق تر شد. به سمتشون برگشتم و بهشون خیره موندم. رزالین با پرخاش گفت:

- اعتراف کن. اون دختره احمق کجاست؟

هلن در حالی که سعی میکرد گوشش رو از بین پنجه رزالین بیرون بیاره، با ناله گفت:

- بی خیال. گوشم رو ول کن.

رزالین با خنده جواب داد:

- پس اعتراف کن.

هلن، با همون ناله، با درد گفت:

- من نمیدونم کجاست. I swear « قسم میخورم».

رزالین با دست آزادش، نیشگون محکمی از بازوی هلن گرفت:

- میکشمت! بگو. کجاست؟

با اخم رو به رزالین گفتم:

- لازم نیست شکنجه اش کنی. تو با این خشونتت، باید مامور زندان ابوقریب میشدی.

به محض ول شدن گوش هلن، با خوشحالی به سمتم اومد و با لهجه فارسی غلیظی گفت:

- الهی من قربون تو برم!

با همون اخم همیشگی، دستم رو به نشونه سکوت بالا بردم و گفتم:

- لازم نیست قربونم بری.

« قربونم بری » رو با چنان لهجه انگلیسی و حالت مضحکی گفتم که به قول دیانا، نیش هلن و رزالین باز شد. توجهی نکردم و با عصبانیت بیشتری ادامه دادم :

- فقط بگو دیانا کجاست.

دهن هاشون بسته شد!

هلن چند لحظه ای خیره نگاهم کرد و گفت:

- ولی دیانا اومد پیش تو، مگه نیومد؟

با فریاد گفتم:

- من رو مسخره کردی؟

در حالی که سعی میکرد لرزش چونه اش رو متوقف کنه، گفت :

- قسم میخورم. اون گفت میاد پیش تو.

فقط نگاهش کردم. اطراف رو نگاه کرد و گفت:

- باهام شوخی نکن.

عصبی شدم. حالا دیگه علاوه بر چونه اش، لبهاش هم میلرزید.

- واقعا نیست؟

باز بی هیچ حرفی، خیره نگاهش کردم. با تفاوت حالت نگاهم. نگاهم، حالا عصبانی بود.

با بغض گفت:

- قسم میخورم. قسم میخورم نمیدونم. اومد پیش شما. یعنی نیومده؟

به سردی گفتم:

- نه.

چند بار، تند و عصبی پلک زد و با نگرانی، دوباره تکرار کرد:

- باهام شوخی نکن.

سردتر و بلند تر از قبل گفتم:

- من با تو شوخی ندارم.

لبهاش رو جمع کرد. دیگه طاقتم تموم شده بود. تمام توانم رو توی حنجره ام جمع کردم و داد زدم:

- زود باش. حرف بزن.

رزالین با صدای لرزونی رو به من گفت:

- برو به مادرت خبر بده.

با گنگی نگاهش کردم که با نگرانی جواب نگاهم رو داد. زیر لب گفتم:

- امیدوارم بمیری دیانا.

و بی اختیار، کیفم رو از روی دوشم برداشتم و روی زمین، جلوی پای رزالین انداختم و به سمتی که دیانا رفته بود دویدم. حتی صدای هیجان زده رزالین هم از پشت سرم، نتونست مانعم بشه.

با ناراحتی به دور و برم نگاه کردم. مثل قطره آبی بود که در دل زمین فرو رفته باشه، و پیدا کردنش، مثل پیدا کردن سوزن در انبار کاه بود. لعنتی بی فکر.

هر لحظه بیشتر از پیش، ابروهام درهم میشد. هیچ طوری نمیتونستم گره ابروهام رو از هم باز کنم. ماهیچه های صورتم منقبض شده بود.

دوباره به اطراف نگاه کردم. که با دیدن تجمع مردمی، کمی دورتر، حس کردم قلبم فرو ریخت.

ضربان قلبم، به سه برابر رسیده بود.

به سختی آب دهانم رو فرو دادم و به سمت اجتماع رفتم. با هر قدم که جلو میرفتم، قلبم بیشتر فشرده میشد. دستهام رو مشت کردم و با انرژی مضاعفی، ناخونهای نیمه بلندم رو به کف دستم فشردم. بیشتر و بیشتر.

جوری که کف دستم، به شدت به سوزش افتاد.

نفسهام رو عمیقتر کردم که از هیجانم کاسته بشه. تمام بدنم از استرس میلرزید. نمیدونم چرا. اما برای این دختر احمق، حسابی نگران بودم.

دندونهام رو محکم به هم فشار دادم. و کاملا پیش یه پسر از جمع ایستادم. دستم رو بالا بردم که کنارش بزنم، که با دیدن دیانا، ناخوداگاه، تمام وجودم یخ کرد.

همینطور مات، به روبروم، که صحنه ای از پارچه سفید بود خیره شده بودم که با صدای خنده بلند و دسته جمعی، به خودم اومدم.

پسری که جلوم، با تی شرت سفید سفید ایستاده بود رو کنار زدم و با تمام قوا داد زدم:

- دختره احمق بی فکر. هیچ میدونی چقدر دنبالت گشتم، چقدر نگرانت شدم؟

از شدت عصبانیت، تمام تنم داغ شده بود و نفسهام تند. سینه ام به سرعت بالا و پایین میرفت. دیانا بی توجه به عصبانیتم، به سمتم اومد و با لودگی گفت:

- عه. تویی؟ پس کجایی؟ هیچ میدونی چقدر دنبالت گشتم؟

عصبانیتم داشت به اوج خودش میرسید. این دختر، علاوه بر اینکه با بی توجهیش، حسابی ما رو نگران کرده بود، حالا هم داشت من رو مسخره میکرد.

دیگه کنترلم دست خودم نبود. دستم رو بالا بردم و با تمام قوا روی صورتش کوبیدم. دیانا هم که انتظار این سیلی پر زور رو نداشت، تعادلش رو از دست داد و به پشت روی زمین رها شد. و با ناباوری بهم زل زد.

دوباره با خشم به سمتش قدمی برداشتم که حس کردم دستی دور بازوم حلقه شد. و به شدت به عقب کشیده شدم. به سمت صاحب دستها برگشتم که دادی بزنم که پیش دستی کرد و گفت:

* اون سیلی برای چی بود؟ مگه اون چه کار کرده؟ She is so cool .

دیانا که از روی زمین بلند شده بود، با لحن مسخره ای، در ادامه حرف پسر گفت:

- she is گوگوری مگوری!!!

مثل همیشه، مثل همه این هفده سال، مثل هر وقت دیگه ای که به شدت عصبی میشدم، فارسی حرف زدن از یادم رفت. به زبان مادریم برگشتم و به شدت توپیدم:

- you. Shut the fuck up…! « تو یکی دهنت رو ببند! »

چشمهای دیانا و پسر تی شرت سفید، که هنوز بازوم رو محکم گرفته بود و فشار میداد که حمله نکنم، گرد شد. دیانا با ناراحتی گفت:

* مشکلت چیه؟ دیوونه شدی؟

داد زدم:

* مشکل من چیه؟ مشکل تو چیه؟ من یه ساعت تمام داشتم دنبالت میگشتم.

و با اخم نگاهش کردم که سرش رو پایین انداخت.

* من دیوونه نیستم. تنها دیوونه اینجا تویی. حتی برای یه لحظه از ذهنت عبور کرد که ممکنه نگرانت بشیم؟

سرش رو بالا آورد و بهم نگاه کرد. توی چشماش، اشک حلقه بسته بود. زمزمه کرد:

* متاسفم.

پوزخندی زدم و آروم گفتم:

* کار خوبی انجام میدی. متاسف باش. شاید باعث بشه کمی سر عقل بیای.

دستش رو به طرفم دراز کرد که دستم رو توی دستش گذاشتم. با شرمندگی نگاهم کرد و دوباره گفت:

- واقعا متاسفم. نمیخواستم نگران بشی.

و به توریستا اشاره کرد و با لحن مسخره ای ادامه داد:

- اینا خاطرخواه شده بودن و نمیذاشتن بیام.

با گنگی پرسیدم:

- خاطرخواه؟

توضیح داد:

- عاشق.

معنی جمله اش را دیگه کامل درک میکردم. واقعا که اعتماد به نفس این دختر بالا بود. فکر میکرد همه عاشقش هستن. از این کارهای مضحکش حرصم گرفت و با تشر گفتم:

- خفه شو.

ابروهاش رو بالا انداخت و با لحنی متفکر گفت:

- خفه شم؟ چطوری؟

دست آزادم رو بالا بردم که بزنم پشت گردنش که دوباره دست پسر تی شرت سفید، دور مچم حلقه شد.

* اگه جرئت داری یکبار دیگه بهش صدمه بزن.

به طرفش چرخیدم و با عصبانیت گفتم:

- به تو مربوط نیست. فکر میکنی کی هستی؟

دیانا با لودگی گفت:

- پسر چشم آبی دختر کش!

خنده ام گرفت ولی به روی خودم نیاوردم. چشم غره ی وحشتناک معروفم رو بهش رفتم و گفتم:

- لودگی نکن.

با حالت مسخره ای آب دهانش رو قورت داد و گفت:

- به من چه. نگاهش کن خب.

گره ای به ابروهام دادم وطلبکارانه سرم رو بالا آوردم که به پسر روبروم نگاه کنم. آروم و با طمانینه، نگاهم رو روی صورتش، از پایین به بالا لغزوندم.

چونه خوش تراش. لبهایی که سفت روی هم چفت شده بود . به بینی اش زیاد توجه نکردم و رفتم بالا، روی چشمهاش.

با دیدن چشمهاش، قلبم به طرز عجیبی فرو ریخت و بند بند انگشتام انجماد بست. قلبم، حتی تند تر از قبل به در و دیوار سینه ام میکوبید. انگار که میخواست روزنه ای به بیرون از سینه ام پیدا کنه و خودش رو رهایی ببخشه.

ضربان قلبم تند تند بالا میرفت. داشتم نفس کم می آوردم. چرا... چشمهاش اینقدر جاذبه داشت؟

چرا... نمیتونستم... از... چشمهاش... چشم... بردارم؟

دستهام سردتر و سردتر میشد. اون چشمها داشت با من چه میکرد؟

دستهام برای بار اول توی عمرم داشت به لرزه می افتاد. داشتم توی دریای اون چشمها غرق میشدم.

به سختی لبهام رو تر کردم. شاید از این حالت خارج بشم. اما فایده ای نداشت. اما... اما قدرت چشم برداشتن از چشمهای آبی دریاییش رو نداشتم. سوال توی مغزم داشت دیوونه ام میکرد:

« چرا نمیتونم از چشمهاش دل بکنم؟ »

ضربه آرنج دیانا به پهلوم، به حدی بود که صورتم از درد در هم شد. نالیدم:

* به حال خودم رهام کن احمق!

چشم آبی روبروم، که احتمالا فکر کرده بود طرف صحبتم بوده، حالت تعجب قشنگی – که توی چشماش بدجور نمود میکرد – گرفت و پرسید:

* با منی؟

در حالی که سعی میکردم لرزش وحشتناک دستهام رو متوقف کنم، صلح جویانه گفتم:

* نه.

دیانا با نگرانی اول به دستهام و بعد به چشمهام خیره شد. بی توجه بهش، به سمت ناکجا آباد به راه افتادم. دیانا از پشت سرم رو به شخص سومی داد زد:

- خداحافظ. به امید دیدار.

و بعد صدای گام های بلندش که به سمتم میدوید، به گوشم رسید..

- تو چت شد؟

با لهجه غلیظ انگلیسی گفتم:

- خفه شو. امروز به اندازه کافی عصبی ام کردی.

با حالت نمایشی، زیپ دهانش رو کشید و ساکت شد. ناخودآگاه، برگشتم و پشت سرم رو نگاه کردم. اون هم برگشته بود. ضربان قلبم، باز هم بالا رفت.

لبخند ملایمی زد. خدای من، آتیش گرفتم. دستهام رو به حالت صلیب روی سینه ام نگه داشتم و زمزمه کردم:

- یا مسیح. چه بلایی سرم اومده؟

پسر دوباره لبخند زد. داغتر شدم و نگاهم رو ازش گرفتم. فکر کردم:

- پسر چشم آبی دختر کش!

.

.

.

با عصبانیت، تمام کف های دهنم رو به بیرون تف کردم. لعنتی! فایده نداشت.

هنوز دور دهنم خمیر دندونی بود. با تلاش، سعی کردم شیر آب رو دوباره باز کنم. اما اون هم فایده نداشت. تمام زورم رو به کار گرفتم و شیر رو پیچوندم.

آه از نهادم بلند شد. باز نمیشد! غر زدم:

- عوضی ها! تو هتل به این گرونی، یه شیر آب درست و حسابی پیدا نمیشه.

به طرف جعبه دستمال کاغذی برگشتم تا با دستمال دور دهنم رو پاک کنم، اما دریغ از یک میلی متر مربع! بی اختیار فکر کردم :

- دیانا همه دستمال ها رو خورده؟!

با پشت دست، سعی کردم دور دهنم رو پاک کنم که بدتر مالیده شد. دوباره غر زدم:

- لعنت به این شانس.

نگاهم رو به اطراف چرخوندم. نه مادرم بود و نه دیانا. معلوم نبود کجا غیبشون زده!

فقط کافی بود این گند رو پاک کنم تا به حساب مسئولین این هتل لعنتی برسم.

واقعا با این کارشون مدیونشون شدم. من رو تنها ول کرده بودند و رفته بودند. اون هم بدون اطلاع.

با حرص، مانتو و شالم رو پوشیدم و در اتاق رو محکم به هم کوبیدم. انقدر محکم، که گلدون روی میز کنار در، از شدت بسته شدن، قل خورد و پایین افتاد و با صدای بدی خرد شد.

چندلحظه ای به تیکه های شکسته گلدون خیره شدم و بعد، با حرص نفسم رو به شدت فوت کردم و در حالی که پاهام رو محکم به زمین میکوبیدم، به سمت پذیرش هتل به راه افتادم.

توی عمرم به اندازه امروز حرص نخورده بودم. اول گم شدن دیانا، پسر چشم آبی و بعد هم شیر آب اتاق.

نفس عمیقی کشیدم. پسر چشم آبی.

دوباره چشمهاش جلوی نگاهم موج زد. دوباره دست و پام به لرزه افتاد . دوباره یخ کردم.

با حس خوردن محکم به چیزی - یا به کسی – به خودم اومدم. سرم رو بالا بردم که طرف مقابلم رو ببینم که شاهکار زیبا و هنریم، جلوی چشمم ظاهر شد. از فکرم گذشت:

- گند زدی آتری. گند!

دوباره به پیرهن بیچاره خیره شدم. مخلوطی از کف و رژ لب و عصاره آب دهان و خمیر دندون.

توی اون موقعیت هم خنده ام گرفته بود و هم دلم میخواست زمین دهن باز کنه و توش فرو برم.. خدای من. این چه اقبال نحسیه که من دارم؟

با یه تای بالا رفته ابرو، سرم رو بالا بردم. و اصلا هم « خراب کاری که کردم » رو به روی خودم نیاوردم. « و نخواهم آورد ». تای ابروم بالاتر رفت. سرم رو بالاتر بردم روی صورت پسر. مسخ شدم. داغ شدم و یخ کردم.

این چشمها چی داره که این طور من رو از بین میبره؟ این چشمها چی داره؟

به سختی آب دهانم رو که مثل گلوله ای روی گلوم گیر کرده بود و پایین نمیرفت رو فرو دادم. همه چی رو حس میکردم. حتی لیز خوردن شال ساتنم رو شونه هام. اما توان حرکت نداشتم.

چند لحظه بعد، به شدت تکون خوردم. انگار کسی بازوهام رو گرفته بود و تکونم میداد. با تعجب گفتم:

- چه کار میکنی؟

با گنگی گفت:

* هان؟

تصحیح کردم:

* چه کار میکنی؟

به صورتم خیره شد. با کمی عصبانیت – و کمی طنز توی صداش – گفت:

* تو همون دختر عصبانی هستی که امروز جلوی توریستا زد توی صورت دوستش؟

هیچی نگفتم. ادامه داد:

* حواست کجاست؟

از ذهنم گذشت:

- پیش چشمهای تو.

خودم هم از این فکرم تعجب کردم. به شدت به ذهنم توپیدم:

- خفه.

ادامه داد:

* به پیرهنم نگاه کن. ببین چه کار کردی.

نفسم رو فوت کردم و آروم گفتم:

* متاسفم.

لبم رو گاز گرفتم و ادامه دادم:

* اصلا به اطرافم توجهی نداشتم.

شونه ای بالا انداخت و گفت:

* مهم نیست.

انگشتش رو به نشونه فهمیدن جلو آورد و ادامه داد:

* ولی تو یه پیرهن به من بدهکاری.

ابروم ناخودآگاه بالا رفت. با تمسخر گفتم:

* اوکی. حتما.

لبخند کجی زد و با دو انگشت اشاره و شستش تکه کوچیکی از پیرهنش رو گرفت و جلوی صورتم بالا آورد و گفت:

* بهتر بود توی اتاق دهنت رو پاک میکردی که افتضاح به بار نیاری.

پوزخندی زدم و با تمسخر گفتم:

* این جوری بیشتر دوست دارم. بیشتر جلب توجه میکنه.

خنده تمسخر آمیزی کرد و نفس عمیقی کشید که دقیقا روی صورتم فرود اومد. دوباره داغ شدم.

بی اختیار کمی عقب کشیدم و به سمت در برگشتم که به اتاقم برم. که در باز نشد.

فک کردم:

- امروز، روز شانس منه.

دوباره دستگیره رو بالا و پایین کردم ولی.

با عصبانیت به در نگاه کردم و فحشی زیر لب دادم. چند لحظه ای به در خیره شدم و بعد عقب گرد کردم و با شدت خودم رو به در کوبیدم.

- اوخ.

صدای شلیک خنده پسر به هوا رفت. با خشم به طرفش برگشتم اما باز هم سردرگم شدم. به دیوار تکیه داده بود و دست به سینه داشت دیوونه بازی های من رو مثل یه فیلم سینمایی تماشا میکرد.

وقتی گیجی نگاهم رو دید با حیرت پرسید:

* چرا این طوری نگاهم میکنی؟

با حرص گفتم:

* دیگه. هیچ وقت. هیچ وقت به من نخند.

دهنش بسته شد ولی هنوز توی چشماش، رگه هایی از شیطنت و خنده بود. شونه ای بالا انداخت و گفت:

* دیگه تو رو نمیبینم که بخوام بهت بخندم.

لبهام جمع شد. من هم با نا امیدی به در تکیه دادم. به در اتاقش اشاره کرد و گفت:

* میخوای از سرویس اتاق من استفاده کنی؟ دهنت هنوز.

حرفش رو قطع کردم و با خشکی گفتم:

* نه. متشکرم.

با پوزخند گفت:

* پس همین طور آراسته، برو گردش.

با اخم نگاهش کردم. ادامه داد:

* بیرون از هتل.

اخمم غلیظ تر شد. هجوم خون رو به صورتم حس میکردم. اگر در توانم بود، حتما خفه اش میکردم. منو مسخره میکنه؟

به لباسش نگاهی کردم و گفتم:

* این موضوع درباره تو هم صدق میکنه.

لبخندی حرص درآر زد و گفت:

* ممنون که گوشزد کردی. میرم که لباسم رو عوض کنم.

پشت سرش به فارسی داد زدم:

- به من چه پسره ی پررو!

در اتاقش نیمه باز موند. از داخل داد زد:

* تو هم میتونی بیای صورتتو تمیز کنی.

دستی به دور لبهام کشیدم. نوک انگشتم از کف ماسیده، سفید شد. لبهام رو با حرص جمع کردم. چه وقت خراب شدن بود آخه؟!

دوباره به دور لبهام دست کشیدم. به قول دیانا « در حد لالیگا ضایعست. »

دلم رو به دریا زدم و اروم آروم به طرف در اتاقش رفتم. آروم تر، با نوک انگشتام، چند ضربه کوتاه به در اتاق وارد کردم و گفتم:

* میتونم بیام داخل؟!

جوابی نیومد. ضربه های انگشتم به در محکمتر شد.

* آقا؟!

با حس صدای قدمهایی به سمت صدا چرخیدم. خدای من. رزالین بود. اگر من رو با این وضع میدید خیلی بد میشد. سریع داخل اتاق چپیدم و در رو به هم کوبیدم. سینه ام از هیجان زیاد بالا و پایین میشد. از فکرم گذشت:

- چقدر یه آدم میتونه بدبخت باشه؟!

روی کاناپه کز کردم. قلبم تند میکوبید. خدای من. اسم این حسی که الان دارم چیه؟

این حسی که داره تمام وجودم رو پر میکنه.

سرم رو بین دستهام گرفتم.

این حس لعنتی چیه؟؟؟!

نگاهم به سمتش کشیده شد. باز هم تمام تفکرات داخل ذهنم به هم ریخت.

داره چه بلایی سر من میاد؟ این مرد داره با من چه میکنه؟!

لبهام داشت به لرزه می افتد. برای جلوگیری از نمایان شدن لرزششون، محکم فشارشون دادم. آروم پرسیدم:

* سرویس بهداشتی کجاست؟!

سعی کردم نگاهم رو به پایین بندازم و به هماهنگی فوق العاده رنگ پیراهنش با چشمهاش توجه نکنم. قلبم دیوانه وار میکوبید. بازوهام رو بین دستهام گرفتم و به سمت دستشویی رفتم.

تمام عضله های بدنم منقبض شده بود. چه قدر سخت بود. چه قدر سخت بود فشار اوردن به تک تک سلولهای بدنم، برای نگاه کردن به این پسر.

نگاهم که توی اینه به خودم افتاد برای اولین بار در طول روز با صدای بلندی پوزخند خنده مانندی زدم. صورتم واقعا مضحک و مسخره شده بود. دور دهنم کاملا سفید شده بود.

مشتم رو پر از آب کردم و به صورتم پاشیدم.

فکر کردم:

- اگر کسی بهم بخنده حق داره.

از دستشویی بیرون اومدم و بدون هیچ حرفی، به سمت در رفتم. شالم رو روی سرم محکم کردم که احیانا به مشکل برنخورم. دستگیره بین دستهام بود که صداش رو شنیدم.

* خانم؟!

بدون اینکه به سمتش برگردم، گفتم:

* بله؟

* برای استفاده کردن از دستشویی، ازتون متشکرم!

توی صداش رگه هایی از خنده و تمسخر پیدا میشد. هیچی نگفتم و از اتاق خارج شدم. دوباره شالم سر خورد و موهایی زیتونیم، مشخص شد. حرصم گرفت. غر زدم:

- لعنتی عوضی. اه!

.

.

.

برای آخرین بار، چرخیدم و به در بسته اتاق پسر چشم آبی – که حتی اسمش رو هم نمیدونستم – خیره شدم. توی دلم التماس کردم:

- خدای من! اجازه بده یه بار دیگه ببینمش.

و برای برآورده شدن دعام، صلیب کشیدم. داشتم از شدت نگرانی خفه میشدم. فکر کردم:

* کاش لااقل اسمش رو میدونستم.

آه عمیقی کشیدم که چشمهای دیانا گرد شد. بار اولی بود که آه میکشیدم. حق داشت تعجب کنه!

اون پسر غریبه چشم آبی چه بلایی سر من اورده؟ چرا از فکرش بیرون نمیام؟

چرا محتاج دیدن دوباره اشم؟!

و هزاران چرای دیگه توی ذهنم شیرجه میرفتند.

شقیقه هام رو ماساژ دادم و منتظر، به در بسته اتاق خیره شدم.

بیا بیرون. بیا بیرون احمق عوضی! بزار یه بار دیگه ببینمت.

- نمیای بریم آتری؟

به سمت دیانا چرخیدم و تقریبا پرخاش کردم:

- اسم منو کوتاه نکن.

از تن صدام، بی اختیار عقب کشید. آرومتر ادامه دادم:

- شما برید. تا چند لحظه دیگه منم میام.

دوباره به در اتاق خیره شدم. بی اختیار لبهام جمع شد. با نا امیدی، در حالی که پام رو پشت سرم روی زمین میکشیدم، به سمت دوستانم به راه افتادم.

انقدر عصبی بودم که حس می کردم نفسم بالا نمیاد.

دوباره چرخیدم و نگاه گذرایی انداختم. دلم میخواست، از دست قلبم جیغ بزنم که این طور وحشیانه میکوبید. با حرص، به سمت در اتاق رفتم و لگد محکمی به در کوبیدم.

- آخ. پام!

بیشتر حرص کردم. از بین دندونهای به هم فشرده رو به در بسته داد زدم:

* برو به جهنم.

بدون اینکه دوباره به سمت در برگردم، پیش دوستهام رفتم. کنار رزالین ایستادم و با ناراحتی و لبهای برچیده به ساختمان براق هتل خیره شدم.

اصلا مهم نیست که نیومدی.

رزالین به سمتم چرخید که لبخندی بهم بزنه، اما نمیدونم توی نگاهم چی دید که لبهاش کش اومد. آروم پرسید:

- چیزی شده آتریسا؟

دستام رو دور خودم حلقه کردم و در حالی که فکم رو منقبض کرده بودم، سرد گفتم:

- نه. باید چیزی شده باشه؟

صدام ارتعاش زیادی داشت. به خاطر نفس گیر کرده ی توی گلوم بود که تصمیمی برای بیرون دادنش نداشتم.

دهنش رو باز کرد که جوابم رو بده که منصرف شد. لرزش لبهام رو حس میکردم.

از فکرم گذشت:

- من میخوام دوباره اون پسر رو ببینم!

صدای درونم، مثل بچه های کوچیک دو ساله پا روی مغزم میکوبید و بیشتر عصبیم میکرد. تند و تند آب دهنم رو قورت میدادم تا آروم بشم اما...

بی اختیار، نگاه دلگیر و مشتاقم رو به سمت بالا هل دادم. به سمت پنجره ی اتاق.