رمان کلبه ای میان جنگل (جلد سوم لیانا) به قلم زهرا باقری

ژانر : #فانتزی #تخیلی #عاشقانه

خلاصه‌ :

روبی و مایکل در ادامه‌ی مأموریتشان، به شمشیری که میراث سرزمینشان بود، رسیده و با به‌دست‌آوردن آن، قدم بزرگی را برای نابودی نارسیسا برمی‌دارند. اما آیا واقعاً همه‌چیز آن‌طور پیش می‌رود که روبی می‌خواهد؟

آیا سرنوشت می‌گذارد که او به راحتی راه خود را ادامه دهد؟ سختی‌ها و دشواری‌های راه هرگز به پایان نمی‌رسند. تا جایی که به‌طور ناگهانی ناامیدی سراسر زندگی روبی را پر می‌کند و

درست آن موقع است که کلبه‌ای را میان جنگل پیدا می‌کند؛ کلبه‌ای که روشن‌کننده‌ی ذهن تاریک اوست و... .

مقدمه

آغاز فصلی سرد، برای رهگذری پردرد

توده‌های سیاه ابر، در شوم‌ترین لحظه‌‌‌‌‌‌‌‌ی زیستن

پله‌های شکسته، در باور‌های رفته

زوزه بادی خشک و سرد...

در این هجوم ناامیدی‌های تلخ

زمینی عصیانگر پر از ناله‌های مرگ

هدایت به سوی سرآغازی دگر...

خاموشی

روبی نگاه خیره‌اش را به آن شمشیر دوخته و در حالی که از شدت هیجان نفسش بند آمده بود، در دل گفت: «باورم نمیشه! ما پیداش کردیم.»

مایکل نیز بی‌آنکه حرفی بزند، بارها و بارها با خودش تکرار کرد: «ما پیداش کردیم، حالا دیگه توی دست‌های خودمونه».

سپس شمشیر را با احتیاط از جعبه‌اش بیرون آورده و نگاه دقیق‌تری به آن انداخت.

روبی در آن فرصت، با همان هیجان آمیخته به ترس و اضطراب، نگاهی به اطرافش انداخت.

پنجره‌ی بسیار بزرگی درست آن طرف اتاق بود که پرده‌های خاکستری‌رنگش، با وزش ملایم باد تکان می‌خورد. از آنجا تمام سرزمین آدونیس درست در مقابل چشم‌های نارسیسا و تحت‌‌نظرش بود. روبی فکر کرد که با وجود آن پنجره، او دیگر نیازی به آن سه آینه ندارد.

تخت‌خواب دونفره‌ی بسیار بزرگی نیز آنجا بود که پرده‌های نازکی داشت و روبی را به یاد خوابی انداخت که شب قبل از آمدن به آدونیس، در خانه‌ی ماریا دیده بود. روبی با یادآوری آن صحنه سرش را تکان داد و نگاهش را به نقطه‌ی دیگری دوخت. در یک لحظه، همه‌چیز تیره‌و‌تار شده و سپس او برق چشم‌های آبی‌اش را دید. با دیدن جای خالی تکه‌ای از آینه‌ی قدی اتاق، همه‌چیز برایش روشن شده و نفسش قطع شد؛ انگار تمام بدنش یخ زده بود و دیگر خونی در رگ‌هایش جریان نداشت، وحشت سراسر وجودش را فرا گرفت. با دست‌هایی که از شدت نگرانی می‌لرزید، با آخرین توانی که در بدنش باقی مانده بود، دست‌های مایکل را فشرد و با اشاره‌ی کوتاهی به آن سو، توجه او را به آینه و صورت متعجب نارسیسا جلب کرد. مایکل با دیدن آن صحنه، مات و متحیر ماند و در همان‌حال قدمی به عقب برداشت.

هردوی آن‌ها تنها چند ثانیه درنگ کردند و سپس به سمت در هجوم بردند. هردو با تلاش فراوانی سعی کردند دستگیره‌ی در را پایین بکشند؛ اما چنان آشفته و دستپاچه بودند که توان این کار را نیز نداشتند.

بالاخره مایکل تمام قدرتش را در دست‌هایش جمع کرده و در را باز کرد و هر دو با سرعت زیادی به راهرو قدم گذاشتند؛ اما هیچ‌کدام نتوانستند واکنش دیگری از خود نشان بدهند؛ زیرا در دو طرف راهرو سربازانی بودند که نیزه‌ها و شمشیرهایشان را به سمت آن‌ها نشانه گرفته بودند. شبح‌های شنل‌پوش با سرعت سرسام‌‌آوری در هوا پرواز می‌کردند و چند مرد قوی‌هیکل با حیرت و شگفتی به آن‌ها نگاه می‌کردند.

ضربان قلب روبی به کندی می‌زد و تا به آن لحظه به سختی خود را سرپا نگه‌ داشته بود؛ زیرا افکار مسمومی به ذهنش راه یافته بودند که مدام به او گوشزد می‌کردند دیگر راه گریزی وجود ندارد، دیگر تمام شده است، این آخر راه اوست، دیگر هرگز پدرش را نمی‌بیند... .

مایکل در کنارش ایستاده بود و او نیز وحشت‌زده به‌نظر می‌رسید. با این حال حواسش را جمع کرده بود و به طرز نامحسوسی به جیب‌هایش دست می‌کشید تا مکان‌بر را پیدا کند و هرچه زودتر از این مخمصه نجات یابند.

در همان‌ لحظه حلقه‌ی محاصره تنگ‎تر شد و مایکل خیلی زود دریافت که آخرین بار مکان‌بر را در جیب پیراهنش گذاشته است و اگر الان اقدامی برای گرفتن آن انجام دهد، بلافاصله صدها نیزه و شمشیر به سویشان روانه خواهد شد؛ اما از طرفی موضوع یا حالا یا هیچ‌وقت بوده و مایکل نمی‌توانست بیش از آن صبر کند و چنین ریسک بزرگی انجام دهد؛ انگار فکرکردنش سال‌ها به طول انجامید و آن‌گاه در یک فرصت طلایی، همه‌ی سرها به سوی پلکان برگشته و فریادهایی نظیر: «ملکه تشریف آوردن!»؛ «ایشون اومدن»؛ «خودشون می‌دونن باید باهاشون چیکار کنن.»؛ «بله! خودشون اومدن.» به گوش رسید.

در همان‌وقت شنل سیاه‌رنگی در پاگرد طبقه‌ی سوم پدیدار گشت؛ اما قبل از ورود نارسیسا، پسری که خشم و بی‌رحمی در چهره‌اش موج می‌زد، به سرعت قدم به راهرو گذاشت. و ناگهان مایکل آن بی‌حواسی چند ثانیه‌ای نگهبانان را غنیمت شمرده و مکان‌‌بر را در آورد. قلب روبی با شدت بیشتری به دیواره‌ی سـ*ـینه‌اش کوبیده می‌شد. او با وحشت خود را به مایکل چسباند و هنگامی که ضامن کوچک مکان‌‌بر زده شد، چندین اتفاق با هم افتاد. نارسیسا با چهره‌ای خشمگین در انتهای راهرو ظاهر شد و صدای جیغش در سراسر قصر طنین‌انداز و در ذهن روبی بارها و و بارها تکرار شد. سربازان در یک لحظه به خود آمده و نیزه‌های نقره‌ای‌رنگشان را به طرف آن‌ها پرتاب کردند، یکی از نیزه‌ها با شتاب نزدیک و نزدیک‌تر شد. روبی چرخیدن به دور خودش را احساس کرد و محکم‌تر از قبل مایکل را در آغـ*ـوش کشید و ثانیه‌ای بعد، بار دیگر بر روی زمین سرد و سخت نزدیک دریاچه افتادند.

روبی با گذشت چند ثانیه تازه توانست بفهمد که خطر از کنار گوششان رد شده است. سرگیجه و حالت تهوع داشت، نمی توانست درست بایستد و یا نگاهی به اطرافش بیندازد؛ با این وجود خوشحالی بی‌سابقه‌ای را در دلش احساس می‌کرد.

مایکل را دید که کمی دورتر از او خم شده بود و شمشیر هنوز در دست‌هایش بود. روبی با شادمانی به طرف او دوید و دقت کرد که کوچک‌ترین صدایی از گلویش خارج نشود؛ زیرا بازی آن‌ها هنوز تمام نشده بود. با نزدیک‌ترشدن به مایکل متوجه شد که یک چیز درست نیست؛ زیرا او نه می‌خندید و نه از به‌دست‌آوردن شمشیر اظهار خوشحالی می‌کرد، او تنها با صورتی رنگ پریده دستش را روی شکاف عمیق قلبش گذاشته بود و لب‌‌هایش را بر هم می‌فشرد.

- مایکل؟

صدایش چنان ضعیف و آرام شده بود که خودش نیز چیزی نشنید. نمی توانست باور کند که آن نیزه‌ی باریک و بلند از سـ*ـینه‌ی مایکل بیرون زده است. چنین چیزی امکان نداشت، آن هم درست زمانی که آن‌قدر به پیروزی نزدیک بودند. امکان نداشت که آن چشم‌های بی‌روح متعلق به مایکل بوده باشند.

روبی با عصبانیت دستش را روی بازوهایش گذاشت تا او را وادار به ایستادن کند. او باید مقاوم و استوار می‌ماند؛ درست مثل هر وقت دیگری؛ اما مایکل با فشار دست‌های او مقاومتی از خود نشان نداد، او همچنان پایدار و پابرجا باقی نماند، تنها تعادلش را از دست داد و با ناله‌ی سوزناکی به زمین افتاد.

و درست همان لحظه روبی به خود آمده و توانست عمق فاجعه‌ی پیش رویش را درک کند.

مایکل طاق باز روی زمین خوابیده و با چشم‌های نیم باز به او می‌نگریست؛ روبی با شدت روی زانوهایش افتاده و با بی‌حالی کنار او نشست. هنوز هم نمی‌توانست باور کند که شخص نیمه‌جان پیش رویش مایکل است، همان کسی که با او و به امیدش قدم به این راه ناهموار گذاشته و بارها و بارها او را از خطرات مرگبار نجات داده بود، کسی که کم‌کم عشقش را به وجودش تزریق کرده و اکنون بی او نمی‌توانست زندگی کند.

روبی با دست‌های لرزانش سر او را در آغـ*ـوش گرفته و بی‌توجه به آه و ناله‌اش؛ او را مجبور به نشستن کرد و لجوجانه تکرار کرد:

- باید بلند شی تا بریم به کوهستان، باید کمکم کنی بلندت کنم، هیکل خودت رو ندیدی؟ من حتی نمی‌تونم‌ نیم سانت هم تکونت بدم.

مایکل سرش را به آرامی روی شانه‌ی او تکیه‌ داده و خندید. گویی خنده‌اش همچون ریختن نفت بر روی آتش قلب چاک چاک روبی بود؛ زیرا با حرص و بغض، با آن دست‌هایی که هر لحظه بر شدت لرزشش افزوده می‌شد، ضربه‌ی محکمی به صورت مایکل زد و گفت:

- نخند، نخند، لعنتی.

مایکل دیگر نخندید، رنگ نگاهش عوض شده بود، انگار که خواب‌هایش به حقیقت پیوسته بودند، دیگر می‌دانست که وقتی نمانده است.

روبی صورتش را با خشونت گرفته و گفت:

- پس چرا حرف نمی‌زنی؟ دهنت رو باز کن و حرف بزن!

صدای فریادش در سراسر تپه‌های اطراف پیچید و چهره‌ی مایکل درهم رفت، آن‌گاه با صدای ضعیفی گفت:

- من بردم، بازی تموم شد و من بردم...

روبی مات و مبهوت به او نگاه می‌کرد.

- ب...باید هر کاری که میگم ا... انجام بدی...فهمیدی خرگوش کوچولو؟

قلب روبی در سـ*ـینه فرو ریخت، اشک همچون فواره از چشم‌هایش بیرون می‌زد و دیدش را تیره و تار می‌کرد.

- باید چ...چیکار کنم؟

مایکل به سختی نفس عمیق و صداداری کشید و در حالی که چهره‌اش از شدت درد درون سـ*ـینه‌اش، درهم‌رفته بود، گفت:

- ب...بگو که دوستم داری.

صدای هق‌هق روبی سکوت اطراف را شکست و قلب مایکل را به درد آورد. آن‌گاه در حالی که با کله‌شقی سرش را تکان می‌داد، از جایش برخاست و گفت:

- تا باهام نیای بهت چیزی نمیگم، پس تکون بخور.

- اما...

- اما نداره لعنتی! از جات تکون بخور، بلند شو.

نفس‌های مایکل کوتاه و دردناک شده بود، توانش را به کلی از دست داده بود، با این حال به سختی سر جایش نشسته و به کمک روبی بر روی پاهای سست و بی‌جانش ایستاد.

روبی که به سختی وزن او را تحمل می‌کرد، با لجاجت سکوت کرده و به راهش ادامه داد. با گذشت دقایق کوتاهی مایکل متوقف شده و با لحن ملتمسی گفت:

- روبی خواهش می...می کنم. ب...هم بگو.

روبی با گریه سرش را تکان داد و می‌خواست او را وادار به حرکت کند که با شنیدن صدای ضعیف مایکل، دیگر نتوانست تظاهر کند که صدای او را نمی شنود.

- خوا...خواهش می کنم زجرم ن...نده من...من دیگه...نمی...ت...ونم.

مایکل دیگر به سختی می‌توانست کلمات را در کنار یکدیگر ردیف کند، کاری که در گذشته آن قدر آسان و پیش پا افتاده به نظر می‌رسید؛ اکنون برایش سخت و غیرممکن شده بود.

روبی نتوانست التماس موجود در نگاهش را نادیده بگیرد و قبل از آنکه فریاد دردآلودش از گلویش خارج شود، زمزمه کرد:

- دوستت دارم.

لبخند دلنشینی روی لب‌های خشک و ترک خورده‌ی مایکل نشست. خون زیادی از دست داده بود و دیگر حتی نمی‌توانست لب‌هایش را از هم باز کند.

آن‌گاه دست‌هایش را به سختی بالا آورده و دهان روبی را که مدام برهم فشرده می‌شد، از هم باز کرده و سپس خیره‌ی دندان‌های پیشینش شد، در حالی که دیگر آخرین قدرت و توانش از بدنش خارج می‌شد؛ با صدای بسیار ضعیفی زمزمه کرد:

- د...دلم...دلم ب...را...شون تنگ...می...شه.

بعد از گفتن این جمله چنان که انگار درد و رنجش به طور ناگهانی تمام شده بود، نفس عمیق و راحتی کشید و سرش بر روی شانه‌ی روبی افتاد و بی‌حرکت ماند.

زمین و زمان متوقف شده بود، دنیا به پایان رسیده بود، پس چرا او هنوز کنار جسم بی‌جان مایکل نشسته بود؟ چرا او هنوز زنده و سلامت بود؟ مگر همه‌چیز تمام نشده بود؟ مگر این به معنای نیستی و نابودی تمام زندگی‌اش نبود؟

روبی دیگر اشک نمی‌ریخت، حتی هق‌هق گریه‌اش نیز بند آمده بود. او فقط نمی‌فهمید، درک نمی‌کرد که چرا دیگر مایکل حرف نمی‌زند، چرا ثابت و بی‌حرکت مانده و قفسه‌ی سـ*ـینه‌اش بالا و پایین نمی‌رود، مگر بازی تمام نشده بود؟ مگر او خواسته‌ی مایکل را به انجام نرسانده بود؟ پس چرا هنوز ساکت بود و لب‌هایش را از هم باز نمی‌کرد؟ چرا چشم‌های زیبا و خیره کننده‌اش بار دیگر باز نمی‌شدند؟ چرا دیگر از نگاه‌های سرزنش‌آمیز و خشمگینش خبری نبود؟

روبی سرش را درست مقابل صورت مات و رنگ‌پریده‌ی مایکل بـرده و نجوا‌کنان گفت:

- بازی تموم شده، من باختم، تو بردی. دیگه وقت حرف زدنه.

ثانیه‌ای گذشت، زمانی که از گرفتن جواب ناامید شد، در حالی که صدایش می لرزید، فریاد زد:

- چرا چیزی نمیگی؟ مگه به حرفت گوش نکردم؟ مگه نگفتم که دوستت دارم؟ پس چرا هنوز ساکتی؟ تو هم بگو دوستم داری...

روبی با دست به صورت او ضربه زده و گفت:

- بگو، بگو دوستم داری. بگو حتی توی اون گل‌زار هم عاشقم بودی و فقط نخواستی که پررو بشم. تو نخواستی جلوی یک دختر کم بیاری، درسته؟ مایکل؟

صداکردن‌هایش بی‌فایده بود؛ زیرا مایکل همچنان بی‌حرکت مانده بود. روبی به سـ*ـینه‌ی او زده و فریاد زد:

- جلوی چشم‌هات دارم زجر می‌کشم، هیچ‌کاری نمی‌کنی؟چطور می‌تونی این‌طوری ولم کنی و بری؟ چطوری می‌تونی تو این موقعیت تنهام بذاری؟ تو نمی‌تونی بمیری...

صدای فریاد روبی بند دل آسمان را پاره کرد و لحظه‌ی بعد قطره‌های باران همچون آواری بر سرش نازل شدند و غم جانگداز از دست رفتن مایکل را با اصرار بیشتری، به او یادآوری کردند.

روبی با دیدن قطره‌های آبی که بر سر و روی مایکل ریخته می‌شد، با حالتی جنون‌وار دست‌هایش را تکان داده و بار دیگر سرش را در آغـ*ـوش گرفت تا صورت آرام و ثابتش که همچون پسربچه‌ای معصوم و بی‌گـ ـناه به خواب رفته بود، از خیس شدن در امان بماند.

روبی صورتش را به سر او تکیه داده و فشار دست‌هایش را به دور بازوهای او بیشتر کرد.

نمی‌دانست چند دقیقه یا چند ساعت است که آنجا نشسته و جسم بی‌جان مایکل را در آغـ*ـوش گرفته است، باران همچون تازیانه‌ای بر سر و صورتش فرود می‌آمد و سرما در بندبند وجودش نفوذ کرده بود؛ اما او اهمیتی نمی‌داد.

روبی تنها به گرمایی اهمیت می‌داد که در سـ*ـینه‌اش احساس می‌کرد.

انگار که هنوز هم مایکل نفس می‌کشید و گرمای نفس‌های داغش به وجودش برخورد می‌کرد؛ اما این نیز آرزویی محال و دست نیافتنی بود.

با تاریک‌تر شدن هوا، دریافت که دیگر آنجا نشستن فایده‌ای ندارد؛ زیرا هر لحظه امکان آمدن شبح‌های شنل‌پوش و سربازان نارسیسا وجود داشت و روبی حاضر بود که خودش بارها و بارها بمیرد؛ اما کوچکترین بی‌احترامی به جسم مایکل نشود.

با این فکر قدرتی بی‌سابقه را در وجود خود احساس کرد و به سختی پیکر ناتوان و بی‌جان مایکل را بلند کرده و او را با مشقت بسیار، تا نزدیکی درخت‌های اطراف تپه رساند.

آن‌گاه او را به آرامی روی زمین خواباند‌. به نفس‌نفس افتاده بود و پهلوهایش تیر می‌کشید، به زحمت مکان‌بر را از جیب مایکل بیرون آورده و شمشیر را در دست دیگرش نگه داشت، سپس بی‌آنکه نگاه دیگری به صورت بی‌روح و رنگ پریده‌اش بیندازد، بدنش را به او چسبانده و ضامن کوچک و ظریف مکان‌بر را کشید.

با آنکه تردید داشت که در آن وضعیت قادر به جابه‌جایی باشند؛ اما برخلاف انتظارش او و مایکل با سرعت به دور خود چرخیده و یک ثانیه بعد در اعماق جنگل پدیدار شدند.

روبی نگاهی به بوته‌های کوچک میوه‌های شفابخش انداخت. نمی‌دانست چرا آنجا را برای ماندن انتخاب کرده است؛ اما تنها چیزی که می‌خواست آن بود که دیدارش با اهالی کوهستان را هر چه بیشتر به تعویق بیندازد. شاید به‌خاطر آنکه آن‌ها را مقصر مرگ مایکل می‌دانست و در صورت دیدنشان، نمی‌دانست که می‌تواند خود را کنترل کند یا نه. با به یادآوردن آخرین جملات جاناتان قبل از خروج از کوهستان، صورتش از شدت نفرت در هم رفت.

نفرت عمیق‌تری را نیز نسبت به خودش احساس می‌کرد، انزجار از آنکه گمان می‌کرد هنگام بازگشت خوشحال و سرزنده خواهد بود، از آنکه همه چیز تغییر خواهد کرد و او در کنار مایکل روزهای بهتری را آغاز خواهد کرد و با کمک یکدیگر نارسیسا را برای ابد از صفحه‌ی روزگار محو خواهند کرد.

چه خوش‌خیال بود که فکر می‌کرد در این راه تاوانی پس نخواهد داد، چه ساده‌لوح و احمق بود که فکر می‌کرد نابودی نارسیسا به آسانی و بدون زحمت خواهد بود. و در آخر چه ابلهانه پا به این راه بی‌انتها گذاشته و اکنون یکه و تنها مانده بود.

روبی با اشک‌هایی که بار دیگر جاری شده بودند، مایکل را پشت بوته‌هایی که روزی، او، دین و خودش از دست شبح‌های شنل‌پوش به آن پناه آورده بودند، خوابانده و مشغول کندن برگ‌های آن شد.

دست‌هایش از شدت سرما و اندوه می‌لرزیدند؛ اما در همان حالت نیز می‌توانست لطافت بیش از اندازه‌ی برگ‌های بوته‌ی میوه‌های شفابخش را احساس کند.

برای یک لحظه جرقه‌ای در ذهنش زده شده و با دیدن آن دانه‌های آبی و شفاف، امید از دست رفته‌اش بازگشت؛ اگر آن میوه‌ها شفابخش بودند پس شاید می‌توانستند جان تازه‌ای به مایکل ببخشند. روبی با این فکر نفس حبس شده‌اش را بیرون فرستاده و برگ‌ها بی‌اراده از دست‌هایش سر خورده و به روی زمین افتادند.

با شور و اشتیاق چند دانه‌ی کوچک از میوه‌هایی که هنوز شکل کاملی به خود نگرفته بودند را چیده و با امید و آرزو به سمت لب خشک و کبود مایکل برد.

اما شدت لرزش دستش چنان زیاد بود که دانه‌ها، از لای فضای خالی میان انگشت‌هایش سر خورده و روی زمین افتادند. روبی با کلافگی آب بینی‌اش را با آستین لباس بلند و سبز تیره‌اش پاک کرده و دوباره مشغول جمع کردن آن‌ها شد.

نمی‌توانست شور و اشتیاقی که پس از ساعت‌ها در قلبش به‌وجود آمده بود را سرکوب کند، زیرا اطمینان داشت که آن دانه‌ها تاثیرگذار هستند و مایکل بار دیگر زنده و سرحال در کنارش می‌نشیند و یکی از همان لبخند‌های نابش را می‌زند.

بزرگترین دانه را به آرامی در دهان مایکل گذاشته و منتظر ماند. یک دقیقه، پنج دقیقه، نیم ساعت، یک ساعت گذشت و او زمانی به خودش آمد که ساعت‌ها کنار مایکل نشسته و به صورتش خیره مانده بود. باور داشت که این اتفاق می‌افتد، باور داشت که می‌تواند او را به زندگی برگرداند؛ اما اکنون بار دیگر همان دلسردی و ناامیدی به سراغش آمده و بار دیگر غم دوری مایکل را برایش دردآورتر از قبل کرد.

دیگر چاره‌ای نداشت به‌جز آن‌که اشک بریزد و ساعت‌ها به آن چهره‌ی آرام که گویی به خواب عمیقی فرو رفته بود، نگاه کند.

زمانی که روشنایی روز از لای شاخ و برگ درختان جنگل، بر روی زمین افتاد، فهمید که دیگر وقت رفتن است.

سرش به‌خاطر بی‌خوابی شب گذشته درد می‌کرد و تمام بدنش به‌خاطر نشستن بر روی زمین سرد و سخت جنگل کوفته شده بود؛ اما هیچ‌کدام از این‌ها در برابر حقیقتی که مدام جلوی چشم‌هایش بود، ذره‌ای ارزش و اهمیت نداشت.

روبی با وسواس خاصی مایکل را محکم‌تر در آغـ*ـوش گرفت، گویی نمی‌خواست حتی یک لحظه او را از خود جدا کند؛ زیرا انگار این جدایی‌های چند ثانیه‌ای برایش به معنای بی‌وفایی و بی‌توجهی به روح او و خاطراتی که با یکدیگر داشتند، بود.

روبی چشم‌هایش را بر هم فشرده و بار دیگر ضامن مکان‌بر را کشیده و با حالتی خنثی منتظر ماند تا بار دیگر خود را در محوطه‌ی کوهستان، بیابد.

طولی نکشید که هر دو پشت مرزهای حفاظتی جنگل ظاهر شدند، روبی بلافاصله توانست جنب و جوشی که آن طرف مرز بود را احساس کند، و می‌دانست که جاناتان به زودی از بازگشت آن‌ها مطلع می‌شود، چه بازگشتی! حتی تصورش را نمی‌کرد که هنگام بازگشت این چنین اندوهگین و افسرده باشد.

روبی دستش را به آرامی میان موهای قهوه ای مایکل کشیده و با صدای آرامی گفت:

- هنوزم نمی‌خوای چشم‌هات رو باز کنی؟ ما برگشتیم... نمی‌خوای خوشحالی کسانی که دوستت دارن رو ببینی؟ مـ...مایکل؟

بار دیگر ناباوری و بهتش از این حادثه‌ی تلخ، باعث شد که اشک‌هایش جاری شوند. روبی توانست صدای عبور صد‌ها نفر از مرز را بشنود؛ اما هیچ اهمیتی به آن‌ها نداد و سرش را به پیشانی مایکل چسبانده و قطرههای درشت اشکش، بر سر و روی مایکل جاری شدند.

- روبی!

- مایکل!

- شماها برگشتین؟

- خودتونین؟

- روبی!

- صـ...صبرکن! مایکل چش شده؟

بلافاصله صدای فریاد دین بلند شد، چند نفر دیگر جیغ کشیدند و صدای گریه‌ی چندین نفر بلند شد. روبی تکان نخورد، حتی تحمل دیدن نگاه‌هایشان را نداشت.

دین دوزانو روی زمین نشست و سعی کرد صورت مایکل را به سمت خود برگرداند؛ اما روبی نگذاشت و همچنان از نگاه کردن به بقیه خودداری کرد.

و آن‌گاه حقیقت همچون پتکی بر سر دین خورده و صدای ناله‌ی دردآلودش در سراسر کوهستان پیچید، روبی درمیان فریادها و گریه‌ها، می‌توانست صدای گریه‌ی آدریان را که از همه بلندتر بود را تشخیص دهد و سپس در میان هزاران نفری که او را صدا می‌کردند، با صدایی بم و دورگه‌ای برخاست و گفت:

- دخترم...

برای یک لحظه تمام بدنش یخ بست، قلبش از کار افتاد و چشم‌هایش از شدت حیرت گشاد شدند. با بهت و شگفتی، با تردید و سرگشتگی سرش را بلند کرده و با دیدن سه نفری که در تمام این چند ماه آرزوی دیدنشان را داشت، نفسش قطع شد و با صدایی که به زور در می‌آمد، زمزمه کرد:

- بابا...

***

«سکوت کوهستان»

همه چیز شبیه به یک رویای شیرین و دست نیافتنی بود.

چارلی، سلنا و جیمز با چهره‌هایی که حاکی از اشتیاق و سردرگمی‌شان بود، به او و جسم مایکل که در آغوشش بود، زل زده بودند و انگار نمی‌توانستند صحنه‌ی مقابلشان را هضم کنند.

دین، همچنان که صدای ناله‌های سوزناکش به گوش می‌رسید، دستش را روی پیشانی بلند و خیس مایکل که اشک‌های روبی همچنان بر رویش ریخته می‌شد، کشید و شروع به نوازش موهایش کرد. از چهره‌اش بیچارگی و درماندگی می‌بارید و انگار ده سال پیرتر به نظر می‌رسید.

روبی حتی با دیدن عزیزانش نیز، نتوانسته بود دست از مایکل بکشد و در همان حالت دست‌های لرزانش را به سوی پدرش دراز کرد.

چارلی بی‌درنگ به سوی او دوید، دست‌هایش را در دست‌های بزرگ و مردانه‌اش گرفت و روی زانوهایش نشست. سپس خیره به چشم‌های سرخ دخترش سرش را با تاسف تکان داد و با بغض گفت:

- چه بلایی سر خودت آوردی؟

روبی حرفی نزد، نمی‌خواست بهانه بیاورد، نمی‌خواست بگوید که پشیمان است، نمی‌خواست اعتراف کند که در راه رسیدن به هدف پوچ و توخالی‌اش؛ تنها مردی که بعد از پدرش، می‌پرستید را از دست داده است. سرش را روی شانه‌ی پدرش گذاشته و در حالی که هق‌هق گریه‌اش هر لحظه اوج می‌گرفت، دستش را به نرمی از دست پدرش بیرون آورده و همچون حصار حفاظتی به دور مایکل حلقه کرد.

چارلی به وضوح حرکت او را دید و به یاد حرف‌هایی افتاد که جاناتان در مورد آن‌ها زده بود. در چند ساعت قبل به شدت عصبانی و خشمگین بوده و علاقه‌ی میانشان برایش غیرقابل تحمل بود؛ زیرا مایکل همان کسی بود که همچون سارق تبهکاری، دخترش را از چنگش بیرون آورده بود. اما اکنون که آن پسر با تمام بدی‌هایی که در حقش انجام داد، مرده بود و می‌دانست که این ضربه‌ی بزرگی برای دخترش است، نمی‌توانست حس بدی را که به‌خاطر مرگ دلخراشش، به او دست داده بود را از خود دور کند.

روبی میان اشک‌هایش، صورت خسته و درهم شکسته‌ی جاناتان را دید که جوری به مایکل نگاه می‌کرد که انگار نمی توانست مرگ او را باور کند. چند ثانیه‌ی بعد صدای گرفته‌اش را شنید که گفت:

- بیاریدشون داخل.

***

همه‌جا ساکت و آرام بود، انگار که حتی جانوران و پرنده‌ها نیز عزادار شده بودند. آسمان تیره و تاریک آدونیس از هر وقت دیگری دلگیرتر و غم‌انگیزتر بود. روبی روی سنگی که روزی با مایکل بحث و جدال کرده بودند، نشسته و به پیکر مه‌آلود قصر نفرت‌انگیز نارسیسا خیره مانده بود.

اکنون بابت تمام سرکشی‌ها و فریادهایش در مقابل مایکل پشیمان بود و عذاب وجدان همچون غده‌ی کشنده‌ای راه نفسش را بسته بود. او که می‌دانست مایکل تنها و غمگین است، می‌دانست خاطره‌ی جدایی غم‌انگیز با پدرش او را سرد و خشن کرده است، پس چرا با حرف‌هایش باعث ناراحتی‌اش می‌شد؟ چرا هیچ‌وقت دلداری‌اش نمی‌داد؟

چرا غرورش را کنار نگذاشت و زودتر از آن نگفت که بی‌اندازه او را دوست دارد؟

روبی به گلوی متورم و سنگینش چنگ‌زده و صدای گریه‌ی بلندش سکوت مرگبار فضا را شکست. چارلی و سلنا کمی دورتر از او، با اندوه تماشایش می‌کردند و صدای ناله‌های روبی، همچون تیزی شمشیر در قلبشان فرو می‌رفت.

آن‌ها که با کمک جاناتان به آن جا آمده بودند، هنوز از شوک برخورد با مردم و کوهستان آدیس بیرون نیامده بودند که این مصیبت به بار آمده و باعث شد گیج‌تر و سرخورده‌تر از پیش شوند.

- بهتر نیست بری پیشش؟ تو هم‌جنس اونی و بهتر درکش می‌کنی، از همه مهمتر اینکه صمیمی‌ترین دوستشی.

سلنا با ناامیدی گفت:

- فکر نمی‌کنم توی این وضعیت، حتی صمیمی بودن بیش از اندازه‌مون ارزشی داشته باشه. روبی الان حال و روز خوبی نداره، همون‌طور که خودتونم شنیدین، توی این مدت اتفاقات زیادی رو از سر گذرونده، حالا هم که کسی رو که دوست داشته از دست داده. من مایکل رو می‌شناختم، مدت زیادی با هم وقت گذروندیم و حرف زدیم، هنوز هم باورم نمیشه که اون...

- ولی اون روبی رو ازم دزدید.

چارلی نتوانست خصومت نهفته در کلامش را از بین ببرد و با دیدن نگاه سلنا، با حالت تدافعی فورا گفت:

- چیه؟ مگه دروغ می‌گم؟

سلنا جوابی به او نداد؛ زیرا از قبل می‌دانست که چارلی هیچ‌گاه دیدگاه مثبتی راجع‌به مایکل نداشته است.

چند ثانیه‌ای در سکوت گذشت:

- به نظرت کی از این وضع بیرون میاد؟

- نمی‌دونم؛ اما این واضحه که روبی عاشق مایکل بوده و حالا حالاها نباید ازش توقع داشته «باشیم» که حالش خوب بشه.

سلنا جمله‌ی آخرش را با تاکید خاصی گفت و چارلی که نیش میان کلام او را دریافته بود، اخم‌‎هایش درهم رفت؛ اما سلنا بی‌توجه به او برگشته و از آن‌جا رفت.

صبح روز بعد، هنگامی که آسمان به طور کامل روشن شده و همه‌جا از ظلمت و تاریکی نجات یافت، صدها مرد و زن، با چهره‌هایی غمگین و اندوهگین از چادرهایشان خارج شده و به احترام تابوت نقره‌ای رنگی که درست در وسط محوطه‌ی کوهستان قرار گرفته بود، ایستاده و سکوت کردند.

اما حالت چهره‌ی آن‌ها، در مقایسه با پنج نفری که دور تابوت مایکل نشسته بودند، قابل مقایسه نبود. همگی آن‌ها چنان آرام بودند که گویی دیگر هرگز در زندگی، نخواهند خندید.

در چهره‌ی ماتم‌زده‌ی جاناتان سایه‌ای از عذاب وجدانش بود که وجودش را همچون موریانه می‌خورد و نابود می‌کرد. مایکل چندمین شخص از عزیزانش بود که در برابر چشم‌هایش از دست می‌رفت؟ بعد از بهترین دوستش، همسرش، پسرش، جان و لیانا؛ اکنون مایکل ششمین نفری بود که او را ترک کرده و برای همیشه رهایش می کرد. تا کی قرار بود که شاهد مرگ عزیزانش باشد؟ اصلا قلبش دیگر چندین مرگ را می‌توانست تحمل کند؟

جاناتان دست‌های پرچین و چروکش را روی تابوت کشیده و اشک در چشم‌های آبی‌اش حلقه زد.

دین، با چشم‌هایی که حالا دیگر سفیدی‌اش کاملا سرخ شده بود، تابوت نقره‌ای را همچون عزیزی نوازش می‌کرد و اشک می‌ریخت. برای او نیز تحمل از دست رفتن بهترین دوستش سخت و طاقت‌فرسا بود و گمان می‌کرد که دیگر هرگز نخواهد خندید.

بعد از او، آدریان، امیلی و رابین تنها کسانی بودند که دور تابوت مایکل زانو زده و به سوگ نشسته بودند.

در آن میان، جای خالی روبی بیش از اندازه به چشم می‌آمد و جیمز و سلنا که تا آن لحظه امید به آمدنش داشتند، با خارج شدن تابوت از مرز حفاظتی کوهستان، ناامید و دلسرد شدند.

پس از اتمام تشییع تابوت مایکل، همه‌ی مردم متفرق شده و هرکدام به یک سو رفتند. آدریان نیز با اشک و آه و التماس دین را با خود بـرده و امیلی و رابین نیز به سمت چادرهای خود حرکت کردند. در این میان جاناتان به طرز محسوسی ناپدید شده و تا تاریکی هوا پیدایش نشد.

- باید بری پیشش، اینجوری نمیشه، می ترسم دیوونه شه.

سلنا بی‌هوا از جا پریده و در حالی که به بازوهای جیمز چنگ می‌زد، گفت:

- این حرف رو نزن! معلومه که نمی‌شه. اون قوی‌تر از این حرف‌هاست؛ ولی... درسته باید برم پیشش.

جیمز از حرکت ایستاد و گفت:

- خب، من تو چادر منتظرت می‌مونم.

- باشه، می‌بینمت.

زمانی‌که سلنا وارد چادر شد، چند لحظه طول کشید تا او را که کنج کلبه کز کرده و سرش را روی زانوهایش گذاشته بود، پیدا کند.

با احتیاط به روبی نزدیک شد و با نشستن در کنارش، سرفه‌ی ساختگی کرد تا او را متوجه خود کند؛ اما روبی با شنیدن صدای او نیز، کوچک‌ترین واکنشی از خود نشان نداد و این باعث نگرانی سلنا شد.

- روبی؟ حالت بهتره؟

زمانی که همچنان جوابی از او نشنید، با ناراحتی ادامه داد:

- تا کی می‌خوای همینطور ساکت باشی و اینجا بشینی؟ می‌دونم، واسه‌ت سخته؛ ولی... فکر می‌کنی مایکل راضی هست که به خاطر اون این همه زجر بکشی؟

روبی با شنیدن اسم مایکل از دهان او، سرش را بلند کرد و سلنا با دیدن چشم‌های سرخ و صورت برافروخته‌ی او، به سختی آب دهانش را فرو داد.

چند ثانیه‌ای سکوت برقرار شد، سلنا تردید داشت که باز هم به دلداری دادن روبی ادامه دهد؛ زیرا حالت چهره‌اش به گونه‌ای بود که انگار هر لحظه ممکن است به او حمله‌ور شود.

- تو، بابا و جیمز، چطوری اومدین اینجا؟

سلنا با شنیدن صدای گرفته‌ی او از جا پرید و در حالی که مشتاقانه به او نزدیک‌تر می‌شد، فورا جواب داد:

- با یک وسیله‌ی خیلی عجیب، اولش اصلا باورم نمی‌شد که کار کنه و دوباره بتونم ببینمت؛ ولی...

- کی خواست که شما بیاین اینجا؟

سلنا با شنیدن لحن سرد و بی‌تفاوت او، هیجانش فروکش کرده و این بار با صدای آرام‌تری گفت:

- جاناتان.

برای یک لحظه، سایه‌ی نفرت روی صورت روبی افتاده و گفت:

- بگو وقتی من رفتم چی‌ شد؟ از همون شب آخر تا وقتی به اینجا بیاین، چه اتفاقاتی افتاد؟

- خب، حرف زدن راجع‌بهش اصلا جالب نیست، پدرت داشت دق می‌کرد، بعد از اینکه مامورها از پیدا کردنت ناامید شدن، از اونجا رفتن؛ ولی... بعدش جیمز و پدرت حسابی از خجالت کوین دراومدن.

سلنا نفس عمیقی کشید و در حالی که به سختی می‌توانست شور و شعف حاصل از آن اتفاق خوشایند را پنهان کند، ادامه داد:

- باید بودی و می‌دیدی که چه عربده‌هایی می‌کشید، مدام می‌گفت که تو یک جادوگری و کار همه‌ی ماها هم تمومه؛ ولی خب... جیمز و پدرت هم که کوتاه نمیومدن.

سلنا نگاه دزدکی به روبی انداخت و با دیدن حالت خنثای چهره‌اش، اتفاقات بعدی را آهسته‌تر از قبل تعریف کرد:

- بعدش هم... نمی‌دونم، فقط می‌تونم بگم بدترین روزهای زندگیم بودن. ما نمی‌دونستیم تو کجایی، پدرت هم حرف‌‌های عجیبی می‌زد، می‌گفت که اون باعث اختلال توی کار وسیله‌ی مایکل شده و معلوم نیست شماها از کجا سر در بیارین. ما که هیچی از حرف‌هاش نمی‌فهمیدیم، باور کن وضع ما حتی از پدرت هم بدتر بود، می‌دونی، آخه حداقل اون از گذشته و خیلی چیزها باخبر بود؛ ولی ما...

- متاسفم.

لحن کلام روبی، ملایم و خونسرد بود، با این وجود سلنا به او لبخندی زد که بی‌جواب ماند:

- متاسفم که باعث شدم اونقدر رنج بکشین، اینو به پدرم هم بگو، هیچ‌وقت نمی‌خواستم باعث عذابش بشم، توی تمام اون روزها منم به فکر شما بودم.

سلنا دستش را دور شانه‌ی او حلقه کرده و گفت:

- دیگه مهم نیست، حالا که دیگه همه چیز تموم شده...

- تموم؟ فکر می‌کردم جاناتان همه‌‌چی رو براتون تعریف کرده.

- آره ولی...

- پس تموم نشده، می‌دونی که همه‌چیز به من ختم می‌شه، پس اینم بدون که هنوز راه زیادی مونده تا...

- چرا توی مراسم خاکسپاریش شرکت نکردی؟

روبی که از قطع شدن حرفش توسط سلنا خشمگین بود، چشم‌غره‌ای به او رفته و گفت:

- نمی‌خوام راجع‌بهش حرف بزنم.

- چرا؟

- چون در این صورت از اون جاناتان لعنتی و تموم مردم این سرزمین نفرین شده، متنفر می‌شم.

- اما اونطور که من دیدم، جاناتان هم عذاب وجدان داره.

- باید هم داشته باشه...

- از کی تا حالا انقدر بی‌رحم شدی؟

- از همین حالا.

هر دو با چهره‌هایی غضب‌آلود، جوری به هم خیره شده بودند، که انگار برای اولین‌بار بود که یکدیگر را می‌دیدند.

- باورم نمی‌شه که این خودت باشی‌.

- ولی من ساعت‌هاست به این باور رسیدم که دیگه اون روبی سابق نیستم. دیگه حتی نمی‌خوام یک ثانیه هم به اون آدم احمقی که قبلا بودم فکر کنم.

- تو احمق نبودی.

- بودم! بودم و نمی‌خوام راجع‌بهش بحث کنم. فردا به دیدن جاناتان میرم. باید قبل از شروع این داستان، به یک «انسان» تبدیل بشم.

روبی با انزجار جمله‌ی آخر را اضافه کرد، انگار که تا آن لحظه یک موجود وحشی و درنده در وجودش نفس می‌کشید و او را از انسانیت دور کرده بود. انگار که هنوز خود را یک انسان کامل نمی‌دید، باید تمامش می‌کرد، او باید تفاوتی را بین خودش و نارسیسا ایجاد می‌کرد. نارسیسا، کسی که از مردی نفرین‌شده به وجود آمده بود و نیروهای پلیدی در تک تک سلول‌های بدنش وجود داشت. از این رو، او می‌خواست که یک انسان باشد. نه یک دورگه‌ی بی‌خاصیت که تنها به نیروهای نامتعادلش تکیه می‌کند؛ یک انسان در برابر یک شیطان.

سلنا که تا آن لحظه با دهانی باز به او می‌نگریست، زمزمه‌وار تکرار کرد:

- ولی...تو یک انسانی.

- نیستم.

- چرا؟ چون مادرت یک الهه بوده؟ اوف! خدای من؛ این غیرقابل‌باوره ولی...تو هم یک انسانی، یعنی حداقل نیمی از وجودت...

- درسته، نیمی از وجودم؛ ولی من می‌خوام کامل باشم.

- اما اینجوری ممکنه نتونی...

- نتونم از پس نارسیسا بربیام؟

روبی پوزخند تلخی‌ زد و ادامه داد:

- من همین حالا هم دیگه هرگز نمی‌تونم مثل سابق زندگی کنم، پس دیگه چه فرقی برام داره؟

سلنا در حالی که اشک به سرعت در چشم‌هایش حلقه می‌زد، جلوتر رفت تا او را در آغـ*ـوش بگیرد؛ اما روبی بی‌آنکه متوجه عکس‌العمل او شود، از جا برخاسته و با حالت دو از چادر خارج شد.

فردا صبح قبل از آنکه هوا کاملا روشن شود، روبی تصمیم خود را گرفته و بی‌معطلی به سوی چادر جاناتان رفت. پشت ورودی چادر نیز درنگ نکرد؛ زیرا اطمینان داشت که او نیز همچون خودش سراسر شب را بیدار مانده است. با وارد شدن به فضای داخل چادر، برای یک لحظه تمام دلخوری‌هایش نسبت به جاناتان از بین رفت؛ اما خیلی زود خود را جمع‌و‌جور کرده و بار دیگر اخم میان دو ابرویش جا خوش کرد.

نگاهی به اطرافش انداخت، همه‌جا پر از مجسمه‌های کبوتری بود که بال‌های شکسته‌اش را جمع کرده و سرش بر روی بدنش افتاده بود.(کبوتری با بال‌های شکسته، نماد غم و سوگواری در قبیله‌های قدیمی کوهستان آدیس بوده است.)

تمام مجسمه‌ها دست‌ساز بوده و روبی همچون دفعه‌ی پیش که مجسمه‌های پروانه‌ای را در چادر آدریان دیده بود، متعجب شد که چرا جاناتان با وجود نیروی جادویی‌اش، ساعت‌ها وقت می‌گذارد و آن‌ها را با دست‌های خود می‌سازد.

- دیر کردی، توقع داشتم که زودتر از این‌ها بیای و احساسات جدیدت رو نسبت به من، ابراز کنی.

روبی بی‌توجه به صدای خش‌دار و دورگه‌ی او، روی صندلی نشسته و بی‌آنکه به او نگاه کند، مشغول بررسی کبوتری شد که از همه بزرگ‌تر و زخمی‌تر بود.

- اگر اون‌قدر قوی بودم که بتونم زودتر از این‌ها خودم رو جمع کنم، مطمئن باش که خودم...

- خودت منو می‌کشتی.

جاناتان در کمال خونسردی جمله‌اش را کامل کرد و به او خیره شد.

روبی که از شنیدن این حرف جا خورده بود، به‌طور مستقیم به چشم‌های آبی‌اش نگاه کرده و صادقانه گفت:

- حتی اگر مسبب مرگ تمام عزیزانم بودی، باز هم نمی‌تونستم تو رو بکشم.

جاناتان لبخند عجیبی زد و گفت:

- خوبه که اتفاقات تلخ باعث از دست رفتن انسانیتت نمی‌شن.

روبی چند ثانیه به او خیره ماند:

- می‌خوام برم به سرزمین مادرم تا اونجا...

-قدرتت رو ازت بگیرن، مطمئنی؟ مطمئنی که می‌خوای...

- در تمام عمرم از هیچ‌چیز، اینقدر مطمئن نبودم.

- روبی، این راه خطرات زیادی داره، حتی شاید بیشتر از...

- رفتن به قصر نارسیسا؟ باور کن که حتی تصورش رو نمی‌تونی بکنی که چه حسی داره.

روبی که بار دیگر نفرت عمیقی را نسبت به او احساس می‌کرد، با لحن گزنده‌ای ادامه داد:

- نمی‌تونی درک کنی که من و مایکل چی‌ کشیدیم...

در یک لحظه به نظر رسید که رنگ جاناتان پریده و به سختی نفس می‌کشد:

- نمی‌تونی بفهمی وقتی صد‌ها نفر نیزه‌هاشونو به سمت قلبت نشونه میرن، چه حسی داره. نمی‌تونی بفهمی وقتی اون درست در ده قدمیت ایستاده باشه...

- من نمی‌خواستم.

روبی بی‌توجه به لحن خواهش‌آمیز او، بی‌رحمانه گفت:

- ولی خواسته یا ناخواسته باعثش شدی، تو باعثش شدی.

جاناتان نگاه ملتمسی به او انداخت و روبی از جا برخاست.

- می‌خوام جبران کنم.

روبی مکث کوتاهی کرد و قبل از خروج از چادر، گفت:

- اگر واقعا احساس پشیمونی داری، یک نقشه‌ی بی‌نقص واسه‌م آماده کن تا راهمو پیدا کنم و بی‌دردسر به اونجا برسم. گرچه... این نمی‌تونه یک هزارم فاجعه‌ای که به بار اومده رو جبران کنه. من منتظرم.

بعد از گفتن این جمله، از ورودی چادر بیرون رفته و جاناتان را با یاس و ناامیدی‌اش تنها گذاشت.

روبی چند ساعت پس از آن را به جمع کردن وسایلی اختصاص داد که فکر می‌کرد بیشتر از هر چیزی به دردش می‌خورند. سلنا و جیمز که مدام دور و برش می‌پلکیدند نیز، تردیدی نداشتند که تصمیم او برای رفتن کاملا جدی است و چارلی بعد از اطلاع از این موضوع، اولین کسی بود که مخالفتش را ابراز کرد؛ اما روبی که به هیچ‌وجه قصد کوتاه آمدن را نداشت بی‌تعارف حرف آخر را زد:

- چه اجازه بدی، چه اجازه ندی من میرم؛ ولی دوست دارم از ته قلبت راضی باشی و برام آرزوی موفقیت کنی.

چارلی از شنیدن این حرف چندان احساساتی و منقلب نشد، فقط عصبانی‌تر از پیش شده و او نیز در یک کلام حرفش را زد:

- فقط در صورتی اجازه می‌دم که خودم هم باهات بیام.

-اِ خب پس منم میام!

این جمله را سلنا گفت که تازه وارد چادر شده بود و ناگهان صدای اعتراض‌آمیز شخص دیگری بلند شد:

- تو بدون اجازه‌ی من جایی نمیری! منم در صورتی اجازه میدم که روبی رضایت بده پدرش باهاش بره و چارلی هم اجازه بده که تو باهاشون بری، و در آخر اینکه یک‌جوری بشه که ما هر سه تاییمون باهاش بریم!

- هیچ معلومه چی میگی؟ من که نمی‌خوام برم پیک‌نیک.

- دقیقا واسه‌ی همینه که می‌خوایم باهات بیایم. من که با نظر جیمز موافقم، تو چی سلنا؟

سلنا که هنوز گیج به نظر می‌رسید، با دستپاچگی فوری گفت:

- منم موافقم، عالیه!

روبی باور نمی‌کرد که آن‌ها تا این اندازه کند ذهن و سرخوش باشند؛ زیرا جوری از برنامه‌ی رفتنشان حرف می‌زدند که انگار قرار است به یک مسافرت دسته‌جمعی بروند.

- من میگم چادر جاناتان رو هم با خودمون ببریم، انگار مجهزتر از بقیه‌ست!

- فکر خوبیه! به نظرت قبول می‌کنه که چند تا از اون پروانه‌های خوشگلش رو هم بهمون قرض بده؟

- آره، چرا که نه؟ میگم چطوره چند تا چادر اضافه‌تر هم برداریم و یک اردوگاه تعطیلات تابستونی راه بندازیم؟

روبی که گوشه‌ی چادر نشسته و سرش را روی زانوهایش گذاشته بود، با حرص و لحن کنایه‌آمیزی این را گفت و هر سه نفر با تعجب و سردرگمی به او خیره شدند:

- شماها چی خیال کردین؟ فکر کردین که من دارم برای تعطیلات کریسمسم برنامه‌ریزی می‌کنم؟ یا تصور کردین که این یک راه کوتاه و سرگرم‌‌کننده‌ست و قراره خیلی زود به مقصدمون برسیم و بعد در حالی که از خوشحالی بالا و پایین می‌پریم برگردیم و چهار نفری بریم به جنگ نارسیسا؟

با اینکه روبی این جملات را با عصبانیت ادا کرده بود و ظاهرا منتظر جواب بود؛ اما جیمز نتوانست مقاومت کند و خودش را همراه با سلنا و چارلی و روبی تصور نکند که جست‌وخیزکنان به سمت قصر نارسیسا می‌دوند.

با تجسم این صحنه، لبخند پهنی روی صورتش نشست که فورا جمعش کرد؛ اما از چشم‌های سرخ روبی پنهان نماند و نتیجه‌اش چشم‌غره‌ی جانانه‌ای بود که به او رفت.

- ما همچین خیالی نکردیم، اونقدرها هم که تو فکر می‌کنی دست و پا چلفتی نیستیم! دست‌کم «من» می‌دونم که قراره با چه چیزهایی روبه‌رو بشیم. خودم هم همه‌چی رو براشون توضیح میدم.

- ولی...

- نمی‌خوام حرف دیگه‌ای بشنوم، ما هم با تو میایم. تمام!

روبی این رفتارهای پدرش را به خوبی می‌شناخت و می‌دانست که حرف، حرف خودش است. در آن لحظه خیلی هـ*ـوس کرده بود که جیمز یکی از همان لبخندهای اعصاب خردکنش را بزند ‌و او نیز تلافی تمام بلاهایی که بر سرش آمده بود را سر او خالی کند؛ زیرا این واقعیت تلخ وجود داشت که او هرگز زورش به پدرش نمی‌رسید.

چند ثانیه هیچ‌کس حرفی نزد و درست زمانی که روبی وسوسه می‌شد تا بی‌دلیل به جیمز، و یا سلنا بپرد، ورودی چادر کنار رفته و دین وارد شد.

به نظر عصبی و نگران می‌آمد و انگار بیست سال سخت و طاقت‌فرسا را پشت سر گذاشته بود.

- جاناتان گفت صداتون کنم تا برین اونجا.

صدایش بم و گرفته بود، روبی بی‌حرف او را برانداز کرد و عکس‌العملی نشان نداد.

- بریم؟

به جای روبی، جیمز با تعجب این سوال را پرسید و دین درحالی که با بی‌حوصلگی سرش را تکان می‌داد، از چادر بیرون رفت.

روبی که ناخودآگاه به فکر فرو رفته بود، با کشیده شدن صندلی پدرش، به خود آمده و در یک نظر چارلی را دید که با لبخند پیروزمندانه‌ای، پشت سر دین از چادر خارج شد.

- خب، بهتره ما هم بریم، تو نمیای روبی؟

روبی نگاه خونسردی به آن‌ها انداخت و گفت:

- نه، شما برین و نقشه رو بگیرین، بعدش هم آماده‌ شین برای پیک‌نیکتون؛ فقط قسمت می‌دم که مراقب پدرم و سلنا باشی، زئوس نگهدارتون.

جیمز و سلنا در مقابل لحن تمسخرآمیز روبی، آه حسرت‌مندانه‌ای کشیدند و درحالی که سرشان را با افسوس تکان می‌دادند، از چادر خارج شدند. ‌

روبی تا چند دقیقه پس از رفتن آن‌ها از جایش تکان نخورد؛ اما با شناختی که از آن‌ها داشت، کم‌کم به آن نتیجه رسید که اگر خودش زودتر به چادر جاناتان نرود، ممکن است که بی او بار و بندیل سفر ببندند و راهی ناکجا آباد شوند.

روبی قبل از برخاستن یک لحظه سرش را به دستانش گرفت و با حیرت زمزمه کرد:

- وای خدا! مگه اونی که قراره قدرتش گرفته بشه من نیستم؟!

سپس با عصبانیت بلند شد و در حالی که پاهایش را محکم به زمین می‌کوبید، از چادر بیرون رفت.

هنگامی که پرده‌های ورودی چادر جاناتان کنار رفتند، آدریان، دین و امیلی نفس راحتی کشیدند و جاناتان با لحن خسته‌ای گفت:

- خب، پس بالاخره اون کسی که این جلسه به خاطرش تشکیل شده هم اومد، اگه اشتباه نکرده باشم قراره که قدرت روبی گرفته بشه و همه‌ی این صحبت‌ها به‌خاطر اونه، درست می‌گم چارلی؟

چارلی چشم‌غره‌ای به جاناتان رفت:

- خب که چی؟

- می‌دونی بابا آخه من فکر کردم که قراره شما رو به تنظیمات کارخونه برگردونن!

- تنظیمات چی؟

دین نتوانست خودداری کند و این سوال را پرسید؛ اما قبل از آنکه جیمز دست از نخودی خندیدن بردارد و بخواهد او را توجیه کند، چارلی از کوره در رفته و گفت:

- آها! پس حالا فهمیدم. همه‌تون علیه ما دست به یکی کردین، درسته؟ می‌خواین مانع رفتن من با دخترم بشین؛ ولی کور خوندین اگه فکر کردین...

- من هیچ فکری نکردم چارلی عزیز! فقط معتقدم که اگر قراره همه‌ی صحبت‌ها و نقشه‌هامون در رابـ ـطه با سالم رسیدن روبی به مارلانا باشه، بهتره بگذاریم که خودش برای خودش تصمیم بگیره و بگه که قصد داره چه راه و روشی رو انتخاب کنه.

جاناتان با کشاندن بحث به سلامتی روبی، چارلی را کاملا خلع سلاح کرد و او به یک‌باره سکوت کرده و نگاه امیدوارانه‌ای به روبی انداخت تا به او بفهماند که خودش بهترین همسفر برای او است.

اما روبی به او توجهی نکرد و بی‌آنکه به کس دیگری، جز جاناتان نگاه کند، شروع به صحبت کرد:

- من فکر می‎کنم اصلی‌ترین مشکل من، برای رسیدن به مارلانا، گم کردن راه و خطرات بین راهه؛ نه داشتن یک همسفر؛ پس خواهش می‌کنم دیگه این بحث رو پیش نکشید و همه‌ی تمرکزتون رو بذارین تا بهترین راه حل‌ها رو برای رسیدن به اون‌جا، پیدا کنیم.

چارلی صدایش را صاف کرد و گفت:

- دقیقا! درسته. به نکته‌ی خوبی اشاره کردی. بهتره یادآوری کنم که من هم مدت زیادی رو اونجا زندگی کردم و از تمام خطرات بین راه آگاهم.

جاناتان تاکید کرد:

- فقط دو هفته طول کشید تا همراه کریستینا از اونجا خارج بشید.

- خب، فرقش چیه؟ مهم اینه که من، تنها کسی بودم که در اونجا زندگی کردم؛ حالا چه دو هفته، چه دو روز!

- خیلی‌ خب چارلی، پس می‌تونی بهمون بگی که بعد از خارج شدن از آدونیس، باید کدوم راه رو برای رفتن به مارلانا انتخاب کنیم؟

هیچ‌کس حرفی نزد و بقیه با هیجان آمیخته به اضطراب به جدال میان جاناتان و چارلی، نگریستند. گرچه انتظار نمی‌رفت که جاناتان قصد جدال با چارلی را داشته باشد؛ اما به‌ ظاهر او نیز قصد داشت که در برابر او، مقابله به مثل کند.

- مـ...معلومه که می‌تونم بگم. علف‌زار! به نظر من علف‌زار بهترین انتخابه!

روبی با شنیدن این جمله همچون کسانی که دچار شوک بزرگی شده باشند، صاف نشسته و ذهنش به علف‌زار زرد و خشکی پر کشید که روزی همراه با مایکل، به سختی از آن عبور کرده بودند.

به راستی که چه دور به نظر می‌رسید، انگار که سال‌ها از آن روز می‌گذشت؛ در حالی که فاصله‌ی زمانی بین آن ساعت‌ها با این لحظات؛ تنها چند ماه بود‌.

روبی نتوانست جلوی پر شدن چشم‌هایش را بگیرد؛ اما تمام سعی خود را کرد که هنگام پرسیدن سوالش، صدایش نلرزد و اشک‌هایش جاری نشود:

- منظورت کدوم علف‌زاره؟

به نظر می‌رسید علی‌رغم تمام تلاش‌هایش، بقیه متوجه تغییر لحن کلامش شده باشند؛ اما او اهمیتی به نگاه‌های خیره و نگرانشان نداد.

- بعد از آدونیس، سرزمینی به اسم «اورانا» هست که یک بار توسط نارسیسا با خاک یکسان شده. مردمش به سرزمین‌های اطراف فرار کردن، شاید فقط چند نفرشون اونجا موندن، برای همین... خب، منم فکر می‌کنم درحال حاضر، اورانا بهترین مسیر انتخابی ما، می‌تونه باشه.

مشخص بود که جاناتان به هیچ‌وجه قصد موافقت با چارلی را نداشته است؛ اما ناچار بود بپذیرد که او بهترین و آسان‌ترین مسیر را پیشنهاد کرده است.

در این میان چارلی تنها کسی بود که لبخند رضایت‌مندانه‌ای به لب داشت.

- این که کسی اونجا زندگی نمی‌کنه برای ما یک امتیاز نیست؛ چون ما از اولش هم ترسی از انسان‌ها نداشتیم.

با شنیدن این حرف، لبخند بر روی لب چارلی خشکید.

- درسته، حق با روبی هستش. پس حالا می‌تونم خواهش کنم که برامون از خطرات غیرانسانی بین راه بگی؟

جاناتان این را به چارلی گفته و همه‌ی نگاه‌ها به سوی او بازگشت؛ اما با گذشت چند دقیقه به نظر رسید که او حرفی برای گفتن ندارد.

- پس با موافقت همه من صحبت می‌کنم.

همگی سرهایشان را تکان دادند و این‌بار با امید بیشتری به جاناتان خیره شدند:

- طبق نقشه‌ای که من طراحی کردم، اولین مانع تو قبرستونیه که درست توی مسیرت قرار می‌گیره، فکر نمی‌کنم به آسونی بتونی ازش بگذری.

- هی! صبرکن ببینم منظورت قبرستون برزخی‌هاست؟

دین با صدای آرامی به میان حرف‌های جاناتان پرید و او با تکان ملایم سرش، پاسخ مثبت داد.

- حالا اینایی که می‌گین چی هستن؟

جیمز با دلواپسی این را پرسید و بقیه نیز با نگرانی منتظر جواب شدند، گویی این سوالی بود که در ذهن آن‌ها نیز می‌چرخید.

- اونا موجوداتی هستن که یک‌بار مردن؛ اما چون در این دنیا، به عنوان یک انسان، در شرارت و بی‌رحمی لنگه نداشتن؛ با کوچکترین فرمانی از طرف نیروهای شیطانی، و یا تحـریـ*ک‌های ضعیف، از گور بیرون میان و هر چیز و هرکسی که سر راهشون قرار بگیره رو نابود می‌کنن.

روبی با نگرانی و صدای آرامی پرسید:

- پس باید چیکار کنیم؟ این‌طوری که میگی معلومه که اونا حتی کشته هم نمی‌شن، چون یک بار مردن و این یعنی...

- اونا فقط چهار تا پاره استخونن!

دین این‌گونه جمله‌ی او را کامل کرد و با لحن اطمینان‌بخشی ادامه داد:

- قرار نیست با چند تا مرد قلچماق بجنگی، داریم از کسایی حرف می‌زنیم که به قول خودت یک‌بار مردن و با یک تلنگر خرد و خاکشیر می‌شن.

- صبر کن! شاید من درست نشنیدم...

سپس رو به جاناتان کرده و گفت:

- فکر می‌کردم گفتی که عبور از کنار اون‌ها خیلی سخته.

جاناتان بار دیگر به تکان سری اکتفا کرد و روبی با عصبانیت گفت:

- شماها دارید سر‌به‌سرم می‌ذارین؟

- نه.

روبی نمی‌توانست این خونسردی دین را بیش از آن تحمل کند، اما با نگاه التماس‌آمیز آدریان که نشان می‌داد دین همچون انبار باروتی است که هر لحظه ممکن است منفجر شود، نفس عمیقی کشید و با صدایی که از شدت خشم می‌لرزید، گفت:

- پس واضح‌تر توضیح بدین تا منم بفهمم.

دین نگاه سردی به او انداخت و چشم‌هایش را که از شدت خستگی پف‌آلود و سرخ شده بود را چند ثانیهای باز و بسته کرد و با صدای آرام‌تری گفت:

- درسته که مرگ وجود اونا رو کاملا ناتوان و عاجز کرده؛ اما یادت نره که وقتی یک لشکر عظیم از اسکلت‌ها بهت حمله کنن، احتمال زنده موندنت یک در هزاره.

لحظه‌ای سکوت برقرار شد و صدایی به جز پت‌پت آتش زیر خاکستر، شنیده نشد.

- یعنی میگی اونا اینقدر زیادن؟

سلنا با رنگی پریده به دین نگاه کرد و او چشم‌هایش را بست.

- اینقدر نگران نباشید، من راه‌حلی براش دارم.

- جدی؟ چه راه‌حلی؟ لابد می‌خوای از این فاصله یک بشکن بزنی و همه‌شون رو به یک نون خامه‌ای بزرگ تبدیل کنی؟

با آنکه چارلی برای تمسخر جاناتان این جمله را گفت؛ اما او با لحنی قاطع پاسخ داد:

- معلومه که نه، جادوی‌ من اونقدرها هم قوی نیست. من که هیچ، حتی اگر جد بزرگم و کل جادوگرهای سه قرن اخیر رو دور هم جمع کنم، بازم چنین‌ کاری ممکن نیست. تازه، حتی اگر خود من هم در کنارشون باشم و حمله‌ای صورت بگیره، مشکل اصلی اینه که تغییر شکل اونا غیرممکنه.

چارلی که انتظار چنین پاسخی را برای سوال تمسخرآمیزش نداشت، غرولندی کرده و نگاه از او گرفت.

جاناتان لبخند رضایت‌مندانه‌ای زده و گفت:

- همونطور که دین هم اشاره کرد، باید بگم که تعداد اونا ممکنه حتی به هزاران نفر هم برسه، و اگر قرار بود که بدون هیچ سلاحی از اونجا رد بشین... در حقیقت چنین چیزی امکان نداره، مگر اینکه...

- مگر اینکه چی؟

روبی با هیجان منتظر پاسخ او ماند و جاناتان بعد از درنگی کوتاه گفت:

- مگر اینکه از زنجیرهای آهنی استفاده بشه.

برای یک ثانیه به نظر رسید که دین میل شدیدی برای بلند شدن و فریاد زدن دارد؛ زیرا تکان محکمی خورده و صدای نامفهومی از او خارج شد؛ با این حال او نیز همچون بقیه‌ی کسانی که در چادر حضور داشتند، حرفی نزد.

- اونا دقیقا چی‌ان؟

سلنا اولین کسی بود که شروع به صحبت کرد و توجه همه را بیشتر از قبل به دهان جاناتان جلب کرد:

- اون زنجیرها توسط پدربزرگ من ساخته شده، از جنس آهن هستن و اطمینان داشته باشید که با یک ضربه می‌تونیم یک غول رو از پا در بیاریم.

- پیشنهاد تو اینه؟ اینکه چند تا زنجیر سنگین رو سراسر راه با خودمون بکشیم؟

- معلومه که اینه!

دین نتوانست خودداری کند و درحالی که لبخند کجی به لب داشت، با صدای تقریبا بلندی ادامه داد:

- من قدرت اون زنجیرها رو به چشم خودم دیدم، شک ندارم که فقط با وجود اون‌ها می‌تونین موفق بشین.

- من فکر می‌کنم تو نکته‌ی اصلی رو نگرفتی دین.

- معلومه که گرفتم، روبی؛ اما جای هیچ نگرانی نیست چون...

- اون زنجیرها از یک پر کاه هم سبک‌تره.

جاناتان جمله‌ی او را کامل کرد و بقیه با نگاهی متعجب و تحسین‌انگیز به او خیره ماندند:

- و همینه که منحصربه‌فردشون کرده، وزن سبک و قدرت فوق‌العاده‌شون.

روبی که هیجان‌زده شده بود، سرش را تکان داد.

شب از نیمه گذشته بود که همه‌ی مسیرهای مهم نشانه‌گذاری و مشخص شده و نقشه‌ی جاناتان، همچون گنجینه‌ی با ارزشی در جیب روبی جای گرفت و همگی با چهره‌هایی خسته و خواب‌آلود چادر را ترک کردند.

هنگامی که روشنایی روز به کوهستان آدیس رسید، روبی نگاهش را به قصر غبار گرفته‌ی نارسیسا دوخته و با کینه و نفرت بی‌سابقه‌ای زمزمه کرد:

- بازی ما به زودی شروع می‌شه نارسیسا...اما مطمئنم آخرش برای هیچ‌کدوم از ما خوشایند نیست... زندگی بعد از شکست تاریکی برای تو مرگ، و برای من یک عمر دلتنگی و خاطره به‌جا می‌ذاره.

روبی جلوی ریزش اشک‌هایش را نگرفت و درحالی که از شدت بغض گلویش درد می‌گرفت، زمزمه کرد:

- چطوری بدون تو زندگی کنم؟ من برای اولین‌بار توی عمرم کسی رو دوست داشتم...اما الان، حس می‌کنم همه‌ی زندگیم قبل از اومدن تو بی‌معنی بوده...انگار یک حفره‌ی عمیق توی قلبم درست شده که هیچ‌جوری نمیشه پرش کرد...هنوزم باور نمی‌کنم که نیستی، باور نمی‌کنم که تو دست‌های من مرده باشی...مگه میشه...مگه میشه که دیگه نباشی؟

صدای هق‌هق گریه‌اش سکوت صبحگاهی کوهستان را شکست و همزمان قلب چارلی نیز با شنیدن صدای گریه‌ی دخترش شکست و درد گرفت.

کاش فرصتی داشت که بیشتر او را بشناسد، شاید در اون صورت می‌فهمید که چه چیز آن پسر این چنین دخترش را درمانده و بیچاره کرده است.

روبی هنگام بازگشتن به چادرش دریافت که چارلی درپی فرصتی‌ست که او را گیر بیندازد و درباره‌ی سفر پیش‌رو مجابش کند؛ اما او که به هیچ‌وجه قصد نداشت ماجرای مایکل بار دیگر تکرار شود، هرگز پیشنهاد او را نمی‌پذیرفت.

از این‌رو تمام طول روز از او گریخته و تا شب نیز در برابر چشم‌هایش آفتابی نشد.

اما چارلی نیز کسی نبود که پا عقب بگذارد و میدان را خالی کند؛ زیرا هنگامی که روبی به طور کاملا سری از زیر ورودی چادر خزید و روی تخت دراز کشید، بالای سرش ایستاده و گفت:

- تمام روز رو فرار کردی، خب حالا بگو ببینم، نقشه چیه؟

روبی نمی‌توانست این حجم از سمج بودن را درک کند؛ اما به ناچار یک‌بار دیگر تمام دلیل‌هایش را برای پدرش توضیح داده و در آخر چارلی که انگار اصلا به حرف‌های او اهمیتی نمی‌داد، سری تکان داد و گفت:

- باشه، پس خوب فکر کن و خبرش رو بهم بده.

روبی تا چند دقیقه پس از رفتن او مات و مبهوت ماند.

***

تقه‌ی کوتاهی به در اتاق خورد که باعث شد از جا بپرد؛ اما مانند همیشه با صدای محکم و لحن سردی گفت:

- بیا تو.

لوسین تعظیم‌کنان وارد اتاق شده و در حالی که از میان موهای فرفری‌اش زیر چشمی او را می‌پایید، تا کمر خم شده و گفت:

- امر بفرمایین سرورم...

سباستین با بی‌حوصلگی سرش را برگرداند و نفس عمیقی کشید، سپس درحالی که با انزجار سرتاپای او را برانداز می‌کرد، گفت:

- کاش می‌تونستی دهنت رو ببندی و به جای حرف‌های مفت و چاپلوسانه، وظایفت رو انجام بدی.

به نظر می‌رسید که رنگ پوست لوسین، هرلحظه شباهت بیشتری به ارواح پیدا می‌کند، سباستین بی‌توجه به تغییر حالت او، درحالی که شمشیرش را از روی میز چوبی کنارش برمی‌داشت، زمزمه کرد:

- می‌خوام برم به جنگل، آماده شین.

هنگامی که از راهروهای تاریک قصر عبور می‌کرد، به خودش تلقین کرد که رفتنش به جنگل، ربطی به یافتن آن دختر ندارد و خاطره‌ی آخرین ملاقاتشان هرگز در سرش نمی‌چرخد.

می‌دانست که میان آن دختر و نارسیسا ارتباطی وجود دارد؛ زیرا هرگز نمی‌توانست نگاه وحشت‌زده‌ی او هنگام برخورد با آن دختر را از یاد ببرد. بی‌شک رازی وجود داشت که باید از آن سر در می‌آورد؛ شاید فهمیدن آن راز می‌توانست در پیدا کردن آن دختر نیز کمکش کند.

وارد شدن به جنگل، برایش حکم رها شدن و آزادی را داشت، و از آنجایی که کمتر چنین فرصتی برایش پیش می‌آمد سعی می‌کرد که از تیره‌ی آسمان چشم‌پوشی کند و از درختان و طبیعت نهایت لـ*ـذت را ببرد.

لوسین پشت سر او همچون موش کوری خود را جمع کرده و با خصومت به اطرافش می‌نگریست، باقی افراد نیز با اسب‌هایشان او را همراهی می‌کردند. سباستین به طور کاملا عادی مسیرشان را به طرف کوهستان منحرف کرده و هنگامی که به قدر کافی به محوطه‌ی کوهستان نزدیک شدند، با صدای آرامی گفت:

- شما به گشتن ادامه بدین، اگر شخص مشکوکی دیدین زود کلکش رو نکنین، اول مطمئن بشین که هیچ اطلاعات مفیدی از اونا نداره.

سپس رو به لوسین کرده و تاکید کرد:

- اول از همه باید ازش حرف بکشین.

لوسین که از این دستور چندان راضی و خشنود نبود، با صدای آرامی گفت:

- بعد می‌تونیم ترتیبشون رو بدیم، درسته؟

سباستین جوابی به او نداد و با عصبانیت اسب سیاهش را به سوی کوهستان هدایت کرده و آرام آرام از آن‌ها دور شد.

گردش در آن هوای خنک و مطبوع، برای او درست مانند آن بود که پس از مدتی طولانی سرش را از زیر آب بیرون آورده و نفس عمیقی بکشد.

پس از مدتی وارد مسیری که مستقیم به کوهستان راه می‌یافت، شده و این‌بار با دقت بیشتری به اطرافش نگاه کرد؛ اما در آن‌جا نه چیزی برای دیدن بود و نه چیزی برای شنیدن.

حتی هنگامی که از جنگل خارج شده و به سنگ‌های کوچک و بزرگی که نشانه‌ی نزدیک شدن به کوهستان بودند، رسید، باز هم کوچکترین صدایی از یک موجود زنده در آن اطراف، شنیده نشد.

سباستین از اسب پایین پریده و با قدم‌های محکم و اخم‌های درهم‌رفته به محوطه‌ی کوهستان نزدیک شد؛ می‌دانست و یقین داشت که آن‌ها جایی در همان اطراف هستند، و شاید حتی می‌توانستند او را ببینند.