رمان جدال نهایی(جلد پایانی لیانا) به قلم زهرا باقری

ژانر : #فانتزی #تخیلی #عاشقانه

خلاصه :

روبی پس از جمع کردن ارتشی بزرگ و متحد، به جنگ تنها دشمن خونی اش، نارسیسا رفته و نبردی را آغاز می کند که پایان دهنده ی نفرین هِدِس و آزادی مردم آدونیس است.

او به قصد انتقام مرگ گذشتگان و عزیزانش به پا می خیزد تا یک بار برای همیشه سایه ی سیاه تاریکی را از سرزمینش برداشته و ...

(کوهستان آدیس)

روبی با آخرین سرعت به سمت چادر جاناتان می دوید، سرعتش چنان زیاد بود که چند بار تا مرز افتادن پیش رفت اما به موقع تعادلش را حفظ کرده و به دویدن ادامه داد.

باورش نمی شد که پس از چند هفته، در نهایت ملکه کاترین اجازه ی ورود به قصر را به او داده باشد. وقتی این خبر را از فِرِد شنید آنقدر هیجان زده شد که مقداری از نوشیدنی اش از دهانش به بیرون پاشید و لباسش را خیس کرد. سپس بلافاصله از چادری که دوستانش در آن دور هم جمع شده بودند بیرون پریده و بی توجه به اعتراض آن ها به سمت چادر جاناتان به راه افتاد.

وقتی به چادر رسید چند ثانیه صبر کرد تا نفسش بالا بیاید، آن گاه دستش را بلند کرد تا در بزند که ناگهان به یاد آورد چنین کاری ممکن نیست، از این رو تنها سرفه ی خشکی کرده و به آرامی ورودی چادر را کنار زد‌.

محل اقامت جاناتان مثل دفعه های قبل مرتب و تمیز بوده و وسایل کمی در آن به چشم می خورد: یک تخت خواب چوبی در گوشه ی چادر با میزی که روی آن پر از مجسمه های دست ساز خودش بود، فرشینه ی فیروزه ای زیبایی که کف چادر انداخته بودند و چند صندلی چوبی.

چادر عظیم و طلایی رنگ جاناتان تنها شامل همین وسیله های بی ارزش و ساده بود.

-چرا نمی شینی؟

روبی نگاهی به ابروهای درهم گره خورده ی کاترین انداخته و بی اراده لبخند دلنشینی به آن صورت زیبا که بی اندازه نگران به نظر می رسید، زد. سپس روی صندلی کنار جاناتان نشسته و به چهره‌ی متفکر رافائل خیره ماند.

-فکر کنم می دونی که چرا خواستم اینجا باشی.

روبی چشم از چهره ی عبوس رافائل گرفته و با تکان سرش پاسخ مثبت داد.

کاترین با صدای گرفته ای ادامه داد:

-تو موفق شدی به خواسته ات برسی اما... این به اون معنی نیست که هر دفعه همینطور با تمام تصمیماتت موافقت می کنم.

چهره ی روبی با دلخوری درهم رفته و جاناتان با دیدن صورت او فورا گفت:

-منظور کاترین این هست که تو باید بیشتر از این ها احتیاط کنی و هیچ تصمیمی نگیری که در انتها به ضرر خودت تموم بشه.

روبی نگاه سریعی به کاترین انداخت و او با بدخلقی سرش را تکان داد.

رافائل که تمام مدت سکوت کرده و به آن ها توجهی نشان نداده بود، شروع به صحبت کرد و روبی به زودی فهمید که او در این مدت تمام حواسش به حرف های آن ها بوده است. او با حالت خردمندانه ای گفت:

-اما اگر نظر منو بخواید میگم که روبی در این زمینه حق تصمیم گیری نداره... اون هنوز یک دختر بچه ست و تصمیماتش از سر احساساته.

روبی که از شنیدن عبارت "دختربچه " عصبانی شده بود، دهانش را باز کرد، اما قبل از آنکه بتواند اعتراضی بکند، کاترین با چهره ای جدی با خونسردی گفت:

-ممنون از اینکه نظرت رو بهمون گفتی رافائل. خب، روبی، نقشه ای برای ورود به قصر داری؟

روبی که هنوز لبخند عمیقی بر لب داشت، به سختی جلوی خنده اش را گرفته و با خوشحالی گفت:

-بله! همون راه مخفی اتاق شما...

-نه!

لحظه ای سکوت برقرار شد و سپس روبی با تعجب پرسید:

-چرا نه؟ من و مایکل یک بار تونستیم از همون راه وارد قصر بشیم و...

کاترین میان حرف های او گفت:

-شما وارد قصر شدین و... نارسیسا تونست این رو بفهمه، مگه نه؟

روبی به اجبار سرش را تکان داد و با ناراحتی به رافائل نگاه کرد که این بار لبخند رضایتمندانه ای به لب داشت.

جاناتان که گمان می کرد کاترین بیش از اندازه به روبی سخت میگیرد لبخندی زد و گفت:

-البته نارسیسا فقط وقتی از حضور اون ها در قصر با خبر شد که روبی و مایکل وارد اتاقش شده بودن. با استفاده از اون...

-آینه؟

کاترین با تعجب این را پرسید و روبی گفت:

-بله، ظاهرا که با استفاده از یک تیکه از اون آینه تونست ما رو ببینه، من چشم هاشو توی یک قسمت دیگه از آینه دیدم و متوجه موضوع شدم.

کاترین نگاهی به جاناتان انداخت و گفت:

-اون آینه یکی از همون آینه هایی نیست که...

جاناتان فورا گفت:

-دقیقا!

کاترین که هنوز مات و مبهوت مانده بود، با نگرانی سرش را به او نزدیک تر کرده و گفت:

-ولی... ولی اگه اون بخواد هرسه تا آینه رو به دست بیاره... می فهمی ممکنه چه اتفاقی بیوفته؟

جاناتان که به هیچ وجه دلواپس و نگران به نظر نمی رسید، در مقابل چشم های حیرت زده ی کاترین لبخندی زد و گفت:

-نگران نباش، در حال حاضر اون فقط آینه ی دوم رو در اختیار داره که در کمال خوش شانسی هیچ ویژگی منحصر به فردی نداره، البته در مقایسه با آینه ی اول و سوم. و اما آینه ی اول... اون نابود شده.

-چی؟

روبی فریاد زنان این را پرسید و از جا پرید.

کاترین و رافائل بلافاصله نگاه غضبناکی به او انداختند، اما جاناتان که از قرار معلوم از خوشحالی او شادمان بود، با سرزندگی گفت:

-درسته، رابین ترتیب این کار و داد.

روبی که هنوز آثار حیرت و شگفتی در چهره اش نمایان بود، دوباره نشست و گفت:

-اما... چطوری؟

-خب، همون طور که می دونی اون رفته بود به سرزمین خودشون تا از پادشاه ویکتور درخواست کمک کنه، و... خب اولش زیاد خوشایند نبود، بیچاره هنوز چند قسمت از بدنش کبوده ولی... در نهایت اون ها موافقت کردن که درست در شروع اولین نبرد به ما بپیوندند، هر چی نباشه نارسیسا قلمرو اون ها رو محدود کرده دیگه...

-اِهِم!

جاناتان با شنیدن سرفه ی تصنعی رافائل فورا گفت:

-بگذریم! موضوع اینه که طبق حرف هایی که تو چند ماه پیش بهم زده بودی، من از اون خواستم موقع برگشت یک سر به خونه ی اون پیرزن بزنه و آینه ی اول رو نابود کنه.

روبی که کم کم لبخندش محو می شد، به یاد پیرزنی افتاد که روزی در خانه اش اسیر شده و در آنجا تا مرز نابودی جوانی و از دست دادن جانش پیش رفته بود. با یادآوری آن بدن عریان و حشراتی که در جای جای آن می لولیدند، لرزش خفیفی کرده و سرش را به شدت تکان داد.

کاترین نگاهی به روبی انداخته و گفت:

-پس تو آینه ی اول رو پیدا کرده بودی.

روبی که سعی می کرد تصویر آن خانه ی تاریک و دلهره آور را فراموش کند، با صدای ضعیفی گفت:

-بله، اما اون زمان نمی دونستم چه ویژگی داره و دو آینه ی دیگه مشابه اون ساخته شده.

روبی یک آن به یاد چهره ی متحیر نارسیسا در آینه ی اول افتاد و بلافاصله متوجه شد که دلیل حضور او در آن لحظه این بوده که آینه ی دوم دو قلوی آینه اول بوده است. اما در هر صورت او ترجیح داد که دیگر حرفی از این موضوع به میان نیاورد، زیرا اکنون که آن آینه از بین رفته بود جای هیچ نگرانی وجود نداشت.

-با همه ی این ها، هنوز یک کاری مونده که باید انجام بشه.

روبی با حالتی پرسشگرانه به جاناتان نگاه کرده و او ادامه داد:

-نابودی آینه ی دوم.

نیازی به فکرکردن نبود، روبی بلافاصله متوجه شد که مسئولیت این کار به دوش کسی نیست جز خودش.

تنها چیزی که نمی فهمید آن بود که چطور هم زمان با نجات سباستین، باید وارد اتاق نارسیسا نیز شده و آینه ی عزیزش را نابود می کرد. از قرار معلوم جاناتان نیز به همان مشکل می اندیشید، زیرا رویش را به سمت کاترین برگردانده و گفت:

-من فکر می کنم تو می تونی کمکمون کنی؛ چون باید راهی باشه که هم به اتاق سابق پرنسس لیانا، و هم به سیاهچال های قصر راه داشته باشه.

کاترین که تا آن لحظه با دقت به حرف های او گوش می داد، با تعجب پرسید:

-چرا سیاهچال؟

جاناتان با چهره ای درهم رفته، لحظه ای مکث کرده و آنگاه پاسخ داد:

-برای اینکه با وجود فراری دادن روبی و سلنا و جیمز، فکر نمی کنم نارسیسا جای بهتری برای سباستین در نظر گرفته باشه. جدا از خشمی که نسبت به اون داره، نمی تونه هم آسیبی بهش برسونه چون با از بین رفتن سباستین، نیرویی که در رگ ها و سلول هاش جریان داره هم نابود میشه.

برای چند لحظه سکوت برقرار شد، گویی همه مشغول بررسی اطلاعات جدید و احتمالات بودند، بعد از دقایق کوتاهی کاترین شروع به صحبت کرد:

-خب، با وجود اینکه هنوزم فکر می کنم این کار خیلی خطرناکیه، اما... تنها راه مطمئنی که به ذهنم می رسه... انبار نیزه هاست. در اونجا دقیقا کنار در سیاهچال باز میشه و مسیر بعدیش همون پلکانی هستش که به راهروی طبقه ی سوم راه داره.

روبی که از شدت تعجب دهانش باز مانده بود، با حیرت پرسید:

-دقیقا چند تا راه مخفی دیگه توی قصر وجود داره؟

کاترین نگاه سریعی به جاناتان انداخت و هر دوی آن ها لبخند معناداری به یکدیگر زدند، سپس جاناتان با سرخوشی گفت:

- دقیقا نمی دونیم، شاید چهار... یا پنج تا.

روبی با خوشحالی گفت:

-عالیه!

-اِهم!

هر سه برگشتند و نگاهی به صورت بی حالت رافائل انداختند، اما او بی آنکه نیم نگاهی به آن ها بیندازد، بلافاصله از جا برخاسته و با بی حوصلگی گفت:

-من نیاز به استراحت دارم، می رم به چادرم ولی... خب، بعدا می بینمتون.

رافائل با تکبر و بی اعتنایی از مقابل آن ها گذشت و از چادر بیرون رفت.

هنوز چند ثانیه از رفتنش نگذشته بود که روبی با خشم و غضب چشم غره ای به ورودی رفته و گفت:

-انگار متوجه نیست که تو چه وضعیتی هستیم، در این زمان حساس میره که استراحت کنه؟

کاترین سری از روی تاسف تکان داده و رو به جاناتان گفت:

-تمام دردش اینه که به جای تو رهبر مردم باشه، اما نمی دونه که در جنگ پیش رو تنها یک رهبر برای متحد کردن ارتش کافی نیست، ما باید چندین و چند فرمانده برای کنترل ارتش داشته باشیم.

جاناتان که انگار کوچکترین اهمیتی به رفتار های زننده ی رافائل نمی داد، لبخندی زد و در پاسخ به جمله ی کاترین گفت:

-درسته! کنترل کردن و متحد نگه داشتن ارتش موضوع بسیار مهمی هست که نباید نادیده گرفته بشه. و فرمانده ی اصلی و جوان ما باید بدونه که اتحاد راز موفقیت ماست.

روبی که با هر جمله ی او و کاترین سرش را تکان می داد، متوجه نشد که آن ها به طرز عجیبی به او خیره شده اند، از این رو با خوشحالی پرسید:

-خب، فرمانده ی اصلی ما کیه؟

جاناتان و کاترین جوابی به او ندادند و همچنان با لبخند کم رنگی به او خیره ماندند. روبی که گیج و سردرگم شده بود سوالش را تکرار کرده و جاناتان با کلافگی گفت:

-بس کن روبی، معلومه که خودتی!

روبی با شنیدن جمله ی آخر او هاج و واج ماند و در حالی که به هیچ وجه نمی توانست جلوی لبخند زدنش را بگیرد، گفت:

-حتما شوخی می کنین.

کاترین با چشم هایی که از شدت خستگی قرمز شده بودند نگاه تیزی به او انداخته و با بدخلقی گفت:

-معلومه که نمی کنیم. پس فکر کردی کی قرار این کار و بکنه؟ من؟ یا این پیرمرد؟

جاناتان که لبخندش به سرعت محو می شد، غرولندی کرده و گفت:

-فقط هفتاد و هفت سالمه!

کاترین به او توجهی نشان نداد و روبی با نگرانی گفت:

-ولی من نمی تونم... من... حتما کسان دیگه ای هم هستن که می تونن از پسش بربیان...

-آره، فکر کنم دین گزینه ی مناسبی باشه !

روبی با دلخوری چشم غره ای به جاناتان رفته و کاترین به تندی گفت:

-این کار شوخی بردار نیست! خب روبی، خودت فکر کن که به جز خودت چه کس دیگه ای شایسته ی این مقام و مسئولیته.

روبی با درماندگی نگاهی به جاناتان انداخته و با نگاه از او در خواست کمک کرد، جاناتان نیز نگاه عمیقی و موشکافانه ای به او انداخت و رو به کاترین گفت:

-چطوره تا فردا بهش مهلت بدی، اینطوری فرصت کافی برای فکر کردن به این مسئله رو داره.

روبی با نگرانی به کاترین نگاه کرده و او چند لحظه ای به پیشنهاد جاناتان فکر کرد، آنگاه از جا برخاسته و گفت:

-باشه، فقط تا فردا صبح وقت داری که فکر کنی، در صورتی که بتونی شخص شایسته ای رو برای این کار پیدا کنی، منم بار این مسئولیت و از روی شونه هات برمی دارم. گرچه... مطمئنم که به جز تو هیچ کس شایسته ی این جایگاه نخواهد بود.

کاترین با نگاهی لبریز از محبت چند ثانیه به او خیره مانده و سپس از چادر خارج شد.

روبی که هنوز به جای خالی او نگاه می کرد، یک لحظه متوجه عبور جاناتان از مقابل چشم هایش شد.

جاناتان قبل از آنکه پشت سر کاترین از چادر بیرون برود، خنده کنان گفت:

-هر چقدر هم که فکر کنی، من مطمئنم که تهش... فقط به یک نتیجه می رسی.

روبی پاسخی نداد و تنها نفس عمیق و صداداری کشید.

از زمانی که به همراه مایکل وارد کالینوس شده بود، تا به آن لحظه هرگز در چنین موقعیتی قرار نگرفته بود.

انگار برای اولین بار توانایی و دانشش در بوته ی آزمایش قرار گرفته بود، انگار که در تمام آن مدت چنین کار سختی را به عهده اش نگذاشته بودند. روبی سرش را تکان داد و به خودش اعتراف کرد که مراحل رسیدن به قلعه ی ساطیر ها، رفتن به زادگاه مادرش و حتی وارد شدن به قصر نارسیسا نیز هیچگاه آنقدر سخت و دشوار به نظر نمی آمد.

زیرا این بار دیگر خبری از نبرد با یک یا دو بیراس، غول غارنشین و یا حتی یک آمفیزبنی نبود. اگر چه همه ی آن موجودات نیز هراس انگیز و مرگبار بودند، اما متحد ساختن هزاران انسان با هزاران عقیده و تفکر متفاوت در نظرش کاری غیر ممکن بود.

با کلافگی نفس عمیق دیگری کشید. ساعت ها از نیمه شب گذشته بود و اگر می خواست صبح روز بعد سرحال باشد باید کمی استراحت می کرد. گرچه با آن همه افکار درهم و مبهم خوابیدن با خیالی آسوده امری محال بود، اما در هر حال او از جا برخاسته و با خستگی به سمت چادر خودش، امیلی و آدریان به راه افتاد.

(هیولای درون آینه )

در صبح روز بعد، اگر روبی ذره ای امید داشت که شخص شایسته ای را برای معرفی به ملکه پیدا کند، با در میان گذاشتن آن موضوع با دوستانش، تمام امیدش بر باد رفت. به محض آن که این مسئله در بین آن ها مطرح شد، دین با قیافه ی حق به جانبی گفت:

-خب این که دیگه معلومه، خودم این مسئولیت و به عهده میگیرم و این بار گران و از دوشت برمی دارم، و..

امیلی با عجله میان صحبت های او پریده و با لحن طلبکارانه ای گفت:

-اگر قراره باشه کسی به جز روبی این مسئولیت و به عهده بگیره، اون یک نفر جاناتانه.

دین خنده ای کرده و گفت:

-چی؟ حتما داری شوخی می کنی نه؟ بی خیال اون واسه این کار ها دیگه خیلی پیر شده!

امیلی نگاه غضبناکی به او انداخت و دین بلافاصله بعد از گفتن این جمله با نگرانی ورودی چادر را نگاه کرده و با اطمینان از آنکه جاناتان در آن نزدیکی ها حضور ندارد، نفس راحتی کشید.

روبی که در گوشه ای کز کرده و بیچارگی از سر و رویش می بارید، با شنیدن صدای فرد، به امید پیشنهاد بهتری از سوی او رویش را به سمتش برگرداند:

-اگر نه جاناتان و نه روبی نتونن و یا نخوان این کار و بکنن، رافائل باکمال میل حاضره که...

قبل از آنکه کسی اظهار نظر کند دین سرفه ی بلندی کرده و تمسخر آمیز گفت:

-انگار که ما می خوایم سر هزاران نفر و به باد بدیم.

فرد با حالت تدافعی گفت:

-منظورت چیه؟

دین بی آنکه در مقابل او از کوره در برود، با خونسردی گفت:

-همه می دونن که اگه این کار و به رافائل بسپاریم، یکی از همین شب ها ادعا میکنه که خودش برای کشتن نارسیسا بهترین گزینه است.

برای یک لحظه برق خشم در چشم های سیاه فرد دیده شد. روبی با دیدن حالت چهره ی او گمان کرد هر لحظه ممکن است دین را با شمشیر آدونیس که اکنون در جعبه اش بود ریز ریز کند، از این رو به حالت نیم خیز در آمد، اما قبل از آنکه از جا بپرد امیلی با ناراحتی گفت:

-بسه دیگه! پس فکر کردین، هدف فرمانده ی اصلی ما چیه؟ اتحاد! ما باید باهم متحد باشیم، نه اینکه به جون همدیگه بیوفتیم؛ مگه نه؟

امیلی که در جستجوی یک یاری دهنده بود که حرف هایش را تایید کند، سیخونک محکمی به پهلوی سلنا زد که اکنون سخت مشغول گفتگو با جیمز بوده و تا به آن لحظه هیچ کدام از آن ها پیشنهادی ارائه نداده بودند. سلنا که حسابی جا خورده بود، با دستپاچگی گفت:

-چی؟ آره...آره، اتحاد!

سپس بار دیگر برگشته و مشغول گپ زدن با جیمز شد. روبی شک داشت که او و جیمز حتی یک کلمه از حرف های امیلی را فهمیده باشند و ناخودآگاه خنده اش گرفت.

امیلی که درمانده شده بود نگاهی به فرد انداخت و متوجه شد که به طور عجیبی به اجزای صورتش خیره شده است، با دیدن حالت نگاه او اندکی معذب شده و به سلنا نزدیک تر شد.

این صحنه از چشم روبی نیز پنهان نماند و موجب شد که لبخندش عمیق تر شود. اما وقتی به یاد آورد که هنوز کسی را پیدا نکرده است، خنده اش را جمع کرده و با نا امیدی گفت:

-من می رم توی چادر خودمون.

روبی با بی حوصلگی از جا برخاسته و از چادر بیرون رفت. دین پشت سرش نعره زد:

-باور کن اول و آخرش من بهترین گزینه واسه ی شما ها ام، هی! روبی!

اما روبی بی توجه به فریادهای او به سمت چادر به راه افتاد. در همان حال فکر کرد که نجات سباستین و نابودی آینه کم بودند که حالا چنین مسئولیتی را به دوشش می انداختند؟

هنگامی که ورودی چادر را کنار زد با صحنه ی عجیبی مواجه شد: رافائل مقابل آینه ی حقیقت ایستاده بود و با تعجب به تصویر درون آن می نگریست.

( آینه ی سوم، یا همان آینه ی حقیقت، خاصیت نشان دادن احساسات درونی هر انسان را دارد، و ذات هر انسان را چه خوب، و چه بد به شکل تصاویر گذرا نشان می دهد. اگر انسانی شریف و درستکار مقابلش بایستد صورت عادی همان فرد را نشان میدهد، اما اگر شخصی که در مقابلش ایستاده است ذات پلیدی داشته باشد، تصویر او را به اشکال های مختلف و وحشتناکی به نمایش می گذارد.)

روبی به او نزدیک شد تا دلیل حضورش در آنجا را بپرسد،( زیرا از زمانی که آن ها به آدونیس آمده بودند، به ندرت از چادرش خارج می شد.) اما در کمال تعجب، حتی هنگامی که به چند قدمی اش رسید و پشت سرش ایستاد، رافائل متوجه ی حضورش نشد و از جایش تکان نخورد.

روبی کنجکاو بود که بداند چه چیزی در آن آینه توجه رافائل را به خود جلب کرده است، از این رو جلوتر رفته و به تصویر درون آینه نگاه کرد.

به طور ناگهانی نفسش در سینه حبس شد، قلبش دیوانه وار شروع به زدن کرد و چشم هایش از شدت حیرت گشاد شد.چیزی که در قاب آینه نمایان بود هیچ شباهتی به صورت رافائل و یا حتی یک انسان نداشت: صورتش کاملا سیاه بود و چشم های سرخش برق می زد، لبخند شیطانی بر روی لب هایش نشسته بود و دندان هایش اندکی از دهانش بیرون آمده بود.

روبی بار دیگر نفسش را با صدا در سینه حبس کرد و این بار رافائل حضور او را احساس کرد و به سمتش چرخید. به محض برگشتن او تصویر درون آینه ناپدید شد.

رافائل که انگار مسافت طولانی را دویده بود، نفس نفس زنان گفت:

-اون... من... وقتی اومدم توی آینه بود، قبل از اینکه من بیام این تصویر توی آینه بود... معذرت می خوام ولی... من همین الان باید به چادرم برگردم.

رافائل با چنان سرعتی از چادر خارج شد که روبی حتی فرصت نکرد دلیل آمدنش به آنجا را بپرسد. گرچه آنقدر از دیدن آن هیولای درون آینه جا خورده بود که حتی فراموش کرد حضور خود را به او یادآوری کند.

یک بار دیگر با دقت به شیشه ی درخشان و صیقلی آینه نگاه کرد، اما اثری از آن موجود هراس انگیز نبود.

روبی خود را بر روی تخت خواب بزرگ و راحتشان رها کرده و به فکر فرو رفت، خوب می فهمید که در آن چند وقت رفتار رافائل به طور عذاب آوری تند و خشن شده است و همین بود که نگرانش می کرد. همین که رفتارش از موقعی که به همراه مایکل از کالینوس رفته بودند، با الان زمین تا آسمان فرق کرده بود.

از این تغییر ناگهانی هیچ سردرنمی آورد، اما میان آن همه مصیبت همیشه بی اهمیت ترین مسئله برایش همین بود. حالا می فهمید که کاملا اشتباه کرده است، حالا که آینه ی حقیقت احساس درونی رافائل را به نمایش گذاشته بود می فهمید که باید از این موضوع سردرمی آورد، وگرنه ممکن بود عواقب بدی را به همراه داشته باشد. برای روبی بسیار عجیب بود که رافائل را در دسته ی انسان های بد و خبیث قرار دهد، زیرا ماه ها پیش، او بود که به آن ها کمک کرده و آن ها را در شهر کوچک و دنج خود پناه داده بود. گرچه روبی این را نیز فراموش نکرده بود که او با حیله و نیرنگ آن ها را برای پس گرفتن گنجینه اش فرستاده بود.

شاید کمی اغراق آمیز به نظر می رسید اما... انگار که حتی از مدت ها قبل نیز آمادگی رفتن به سوی پلیدی و زشتی را داشت.

روبی با ناراحتی سرش را تکان داد، هیچ دلش نمی خواست که رافائل را از دست بدهند، با آنکه پیرمردی عبوس و تند خود بود اما گاهی وقت ها نیز نشانه ای از مهر و محبت را در چهره اش دیده بود. اگر این موضوع حقیقت داشت و در درون رافائل کشمکشی میان نور و تاریکی بود ، او باید به کمک جاناتان و کاترین نور و روشنایی را به قلب رافائل باز می گرداند.

با این فکر به سرعت از جا پرید و بی توجه به باقی نگرانی هایش به سمت چادر عظیم جاناتان به راه افتاد.

به محض وارد شدن، متوجه شد که آن ها نیز انتظارش را می کشیدند، زیرا جاناتان لبخندی زده و گفت:

-چه خوب شد اومدی روبی، ما هم همین الان داشتیم راجع به تو حرف می زدیم.

روبی نگاه سریعی به کاترین انداخت و او فورا پرسید:

-چی شده؟

روبی از پرسش او خوشحال شد و بی آنکه لحظه ای درنگ کند، همه چیز را برای آن ها تعریف کرد و در آخر هر دوی آن ها در حالی که به فکر فرو رفته بودند، سری تکان دادند. آنگاه جاناتان گفت:

-فکر نمیکنم موضوع چندان مهمی باشه.

چشم های روبی از شدت تعجب گشاد شد و جاناتان فورا ادامه داد:

-ببین روبی، من می دونم که تصور تو از اون آینه دقیقا چیه، ولی شاید لازم باشه این رو بدونی که اون آینه همیشه هم حقیقت رو نمی گه.

روبی با شنیدن این حرف اخمی کرده و خواست حرفی بزند، اما کاترین که تا آن زمان در حال فکر کردن بود با لحن قانع کننده ای شروع به صحبت کرد:

-گوش کن روبی، من می دونم که الان چه حسی داری، ممکنه فکر کنی تا الان تمام فکر و خیال هات درباره ی اون آینه اشتباه بوده ولی...

بزار این طوری واست بگم که ما آدم ها همیشه یک تصور کلی از همه ی چیزهایی که در زندگیمون وجود داره داریم و... و گاهی وقت ها ممکنه اشتباه کنیم.

روبی با بی قراری گفت:

-یعنی شما میگین که ممکنه اون آینه گاهی وقت ها دچار اشتباه بشه؟

کاترین گفت:

-به هیچ وجه!

و جاناتان اضافه کرد:

-ما فقط میگیم که اون آینه تصویر انسان رو درست در لحظه ای نشون میده که در مقابلش وایسته.

جاناتان با لبخند و نگاه عمیقی به روبی خیره ماند . روبی نیز در حالی که نگرانی و اضطرابش به طور ناگهانی فروکش کرده بود، با لحن شگفت زده ای گفت:

-یعنی، ممکنه که رافائل فقط در اون لحظه کمی...

-عصبانی و یا خشمگین بوده باشه.

جاناتان جمله ی او را کامل کرده و نگاه محبت آمیزی به او انداخت.

روبی بی اراده نفس راحتی کشید و فکر کرد که سطحی بودن بیش از اندازه ی افکار آینه ی حقیقت، بهترین خبری بوده که در آن چند روز اخیر شنیده است.

-روبی؟

روبی که اکنون حالش خیلی بهتر از قبل شده بود، لبخندی زد و گفت:

-بله؟

-بالاخره تونستی کسی رو پیدا کنی؟

روبی با شنیدن این حرف وا رفته و نگاهش را به جایی غیر از صورت جدی کاترین دوخت. فکر به رافائل و تصویر درون آینه چنان حواس او را پرت کرده بود که به کلی فراموش کرد فرصتش به پایان رسیده و هنوز کسی را به عنوان جایگزین خود پیدا نکرده است.

روبی درحالی که هنوز از نگاه کردن به چشم های پرنفوذ کاترین خودداری می کرد، شروع به بازی کردن با بندهای انگشتش کرده و جویده جویده گفت:

-خب... نمی دونم... من... خیلی فکر کردم، ولی...

کاترین ابروهایش را بالا برده و روبی با درماندگی گفت:

-خیلی خب، من نتونستم کسی رو پیدا کنم... یعنی، بعضی ها برای این کار داوطلب شدن ولی... مطمئن نبودم که از پسش بربیان.

جاناتان با خوشحالی گفت:

-می تونم حدس بزنم چه کسی داوطلب شده.

روبی لبخند کم رنگی به جاناتان زد، ولی کاترین با چهره ی جدی و مصممی گفت:

-پس قبول کردی که فرماندهی ارتش رو به عهده بگیری.

روبی به ناچار سرش را تکان داد و کاترین با دقت به او نگاه کرد، سپس با لحن ملایم تری گفت:

-می دونم این کار در نظرت چه قدر سخت و دشواره، می دونم که تا همین الان هم خیلی رنج و ناراحتی کشیدی ولی...

کاترین از جا برخاست و روی صندلی کنار روبی نشست، سپس دست هایش را در دست خود گرفت و فشرد و ادامه داد:

-برای رسیدن به اهداف بزرگ، باید قدم های بزرگ برداشت. و از دست دادن، یکی از اتفاق هایی هست که در راه های سخت می افته. اما فراموش نکن روبی، ما ممکنه برای رسیدن به آزادی خیلی از چیزها رو از دست بدیم، ولی مطمئن باش که در انتها چیزی بیشتر از اون ها رو به دست میاریم.

روبی که با دقت به حرف های کاترین گوش می داد، لبخند عمیقی به صورت پر چین و چروکش زده و ناگهان به یاد جمله ای افتاد که پوسایدون درست قبل از ترک کردنش به او گفته بود:

- بستگی به خودت داره روبی، تو می تونی با عملکردت بهم ثابت کنی که لیاقت یک پاداش بزرگ رو داری یا نه.

روبی زیر لب تکرار کرد:

-پاداش بزرگ...

آن گاه در دل به خود گفت:

-شاید باید این مسئولیت و به عهده بگیرم، شاید این سختی لازم باشه... شاید اینطوری می تونم به اون پاداش بزرگ برسم.

روبی سرش را بلند کرده و نگاهی به چشم های درخشان کاترین و چهره ی کنجکاو و مشتاق جاناتان انداخت، سپس سرش را با اطمینان تکان داد و با صدای ضعیفی گفت:

-باشه. قبول می کنم، اما... باید قول بدین که کمکم می کنین.

روبی با دلواپسی به آن ها نگاه کرده ‌و کاترین فورا چشم هایش را با اطمینان باز و بسته کرد، جاناتان نیز با خوشحالی از جا پریده و در حالی که کف دست هایش را به هم می مالید، گفت:

-پس پیش به سوی موفقیت ها و پیروزی های آینده، آخ! مطمئنم که اون ها هم سخت انتظار ما رو می کشن.

جاناتان لبخند وسیع دیگری به صورت رنگ پریده ی روبی زد، آن گاه با حرکت ساده ی دست هایش سه جام پایه بلند و طلایی رنگ را ظاهر کرده و چشمکی به صورت متبسم کاترین زد و گفت:

-به سلامتی جوان ترین فرمانده ی ارتش متحد و قدرتمندمون!

آن گاه هر سه نفر جام هایشان را بلند کرده و لاجرعه مایع شیرین و غلیظ درون آن را سر کشیدند.

روبی که در آن لحظه میلی برای نوشیدن محتویات درون جام نداشت، وانمود کرد که چند جرعه ی بزرگ از آن را خورده و جام را بر روی صندلی اش گذاشت. سپس نگاه گذرایی به صورت آن ها انداخته و با حالتی که سعی داشت عادی به نظر برسد، گفت:

-خب، من دیگه می رم، بقیه منتظرن تا برم... اِ... بعدا می بینمتون.

روبی با عجله از چادر بیرون پریده و بی آنکه لحظه ای به رفتن نزد دوستانش فکر کند، راه چادر خود را در پیش گرفت. اکنون حاضر بود تمام دارایی اش را برای یک خواب راحت و طولانی بدهد.

(جمع آوری اسرار )

دو روزِ بعد از انتخابش برای فرماندهی ارتش، بدون هیچ اتفاق خاصی گذشت. اما در نیمه شب روز دوم، زمانی که روبی به همراه بقیه ی دوستانش در هوای خنک شبانگاهی در محوطه ی کوهستان نشسته و مشغول گفتگو بود، کاترین او و بقیه را برای مطرح کردن موضوع مهمی به چادر جاناتان فراخواند. با شنیدن این خبر، روبی، سلنا و جیمز نگاه معناداری رد و بدل کرده و سلنا با ناخوشنودی هوا را از بینی اش خارج کرد.

سپس همگی به سمت چادر ها به راه افتادند.

روبی، سلنا و جیمز که کمی عقب تر از بقیه بودند، سرعتشان را کم تر کردند تا بی آنکه صدایشان به گوش کسی برسد، بتوانند با یکدیگر صحبت کنند:

-شما هم به همون چیزی فکر می کنین که من فکر می کنم؟

جیمز نگاهی به سلنا انداخته و گفت:

-من که نمی دونم شما دو تا به چی فکر می کنین.

سلنا به او چشم غره ای رفت و روبی با بی حوصلگی گفت:

-جیمز، فقط بگو که من در تمام این مدت منتظر چه چیزی بودم؟

جیمز لحظه ای شانه هایش را بالا انداخت؛ اما فورا حالت چهره اش تغییر کرده و با تعجب گفت:

-یعنی وقتشه؟ اونا ازت می خوان که بری به قصر؟ جاناتان داره وادارت می کنه بری به قصر و جون پسر خیانت کارشو نجات بدی؟

سلنا با حرارت حرف جیمز را تایید کرده و سرش را به شدت تکان داد. روبی نگاه سرزنش آمیزی به آن ها انداخت و به تندی گفت:

-کسی منو مجبور به این کار نکرده، این خود من بودم که از اول این پیشنهاد و دادم. در ضمن جیمز، سباستین یک خیانت کار نیست، مگه قبلا براتون نگفتم که...

-آره، آره گفتی ولی من که چنین مزخرفاتی رو باور نمی کنم، اون روانی همه ی ما رو به نارسیسا فروخت.

سلنا با موافقت ضربه ی محکمی به شانه ی جیمز زده و با لحن گزنده ای اضافه کرد:

-واقعا که نمی فهمم چطور جاناتان هنوز به اون خائن علاقه داره.

آن گاه هر دوی آن ها بعد از بیرون ریختن حرف های دلشان، لبخند بی رحمانه ای زده و خود را بقیه رساندند.

روبی که از شنیدن حرف های آن دو ناراحت و عصبی شده بود به آن ها ملحق نشده و با خود فکر کرد: سلنا که از بچگی در یتیم خانه بزرگ شده و طعم داشتن پدر و مادر را نچشیده است باید هم این حرف ها را بزند. جیمز که در شش سالگی پدر و مادرش را در یک سانحه ی هوایی از دست داده بود باید هم اینگونه درباره ی احساسات جاناتان قضاوت می کرد.

حقیقت آن بود که هیچ کدام از آن ها نمی توانستند رابطه ی پدر و فرزندی را بفهمند، زیرا در سن بسیار کمی پدر و مادر خود را از دست داده و هیچ وقت نتوانستند آن گونه که باید و شاید معنی درست عضو یک خانواده ی واقعی بودن را درک کنند.

این طرز فکر برای روبی بسیار دردناک بود، اما سلنا و جیمز باید می پذیرفتند که هیچ درکی از این موضوع ندارند و نخواهند داشت.

هنگامی که به چادر جاناتان رسید، صدای پچ پچ دوستانش را به خوبی می توانست بشنود. ورودی چادر را کنار زد و وارد شد.

به محض ورود او، بقیه نیز با دستپاچگی سر جاهایشان نشسته و سکوت کردند.

روبی بی توجه به نگاه های خیره و نگران آن ها، روی تنها صندلی که هنوز خالی مانده بود، نشست و نگاهش را به جاناتان دوخت که اندکی رنگ پریده به نظر می رسید.

-خب، حالا که همتون اینجا جمع شدین... اِ ... فکر می کنم دیگه بتونیم... بتونیم ...

-بتونیم بریم سر اصل مطلب.

کاترین جمله ی او را کامل کرده و به گونه ای که انگار هیچ وقفه ای در صحبت هایشان پیش نیامده است، شروع به صحبت کرد.( نگاه روبی هنوز به چهره ی ناراحت و گرفته ی جاناتان بود.)

-فکر کنم همتون بدونید که الان در چه وضعیتی هستیم... (در این لحظه همگی سرهایشان را به نشانه ی مثبت تکان دادند.)

کاترین نفس عمیقی کشید و ادامه داد:

-خیلی هاتون شاهد بودین که سالها پیش چرا مجبور به ترک خونه هامون شدیم و مطمئنم حالا هم می دونید که چرا مجبور به تن دادن به چنین نبردی هستیم.

بنابراین فکر کنم زمان اون رسیده که بهتون بگم... جدال نهایی فرا رسیده.

با گفتن این جمله نفس چند نفر در سینه حبس شد، یکی از آن افراد آدریان بود که بلافاصله تحت دلداری شدید دین قرار گرفت. اگرچه روبی توقع داشت که قبل از آدریان، امیلی از شنیدن آن حرف تحت تاثیر قرار بگیرد، زیرا همیشه ترس عجیبی از نارسیسا در وجودش بود.

اما به نظر نمی آمد که او ذره ای ترسیده و یا نگران باشد، بر عکس اکنون از هر زمان دیگری جدی و مصمم تر بود و در آن لحظه از شدت خشم و نفرت اشک در چشمهایش حلقه زده بود.( روبی به یاد آورد که برادر امیلی به دست نارسیسا کشته شده و به طور ناگهانی ناراحتی و ترحم بسیاری را نسبت به او در دلش احساس کرد.)

-حالا همگی خوب گوش کنین، ( بار دیگر توجه همه به کاترین جلب شد و دست از تحلیل و درک جمله ی قبلی او برداشتند.) وقتی حرف از یک جدال و نبرد عظیم میشه، معنیش این نیست که قراره همه ی اتفاقات در یک لحظه و به طور ناگهانی بیافته. ما فکر می کنیم، برنامه ریزی می کنیم، اون وقت در چند مرحله جنگ و شروع می کنیم‌. چند نفر از شما وظیفه دارین که این خبر و به گوش مردم برسونین.

فرد فورا گفت:

-ما می تونیم این کار و بکنیم‌.

کاترین نگاهی به فرد انداخته و خیلی زود متوجه شد که رافائل هنوز به جمع آن ها ملحق نشده است، اما بی آنکه حرفی از این مسئله به میان بیاورد، گفت:

-عالیه! فکر کنم لازم باشه امیلی هم به جمع تو و مردانت ملحق بشه، اینطور که تا الان فهمیدم، اون استعداد زیادی در متقاعد کردن بقیه داره، درست میگم امیلی؟

امیلی غرولندی کرده و به اجبار سرش را تکان داد.

اما فرد با خوشحالی از این موضوع استقبال کرد، هرچند که تمام سعیش را می کرد شور و شوقش در چهره اش نمایان نشود. او گفت:

-پیشنهاد خیلی خوبیه!

سپس با علاقه به امیلی نگاهی کرده و لبخند موذیانه ای زد.

دین با دیدن این صحنه به حالت تمسخر آمیزی سوت زد. اما روبی اطمینان داشت که کاترین نیز مانند خودش به علاقه و توجه توجیه ناپذیر فرد، به امیلی پی برده است و اطمینان داشت قرار دادن آن دو در کنار یکدیگر به هیج وجه تصادفی نبوده است.

-خب، من باید موضوع دیگری رو هم براتون روشن کنم، البته مطمئنم که تقریبا همه ی شما از این مسئله اگاهید، ولی... یک بار دیگه رسما اعلام می کنم که روبی، فرمانده ی کل ارتش ما در نبرد پیش روست.

هیچ کس از شنیدن این خبر تعجب نکرد، دین نیز شکلکی برای روبی درآورده و دست هایش را به حالت تسلیم بالا آورد. روبی از دیدن حالت او خنده اش گرفت و نگاهی به بقیه انداخت. به نظر نمی آمد که هیچ کدام از آن ها مخالفتی با این تصمیم داشته باشند، بر عکس همگی با حالت غرورآمیز و مصممی سرشان را تکان دادند.

واکنش دوستانش بسیار امیدوار کننده بود و باعث شد اعتماد به نفسش تا حدود زیادی افزایش پیدا کند. روبی لبخند مهرآمیزی به آن ها زده و خواست بار دیگر حواسش را به حرف های کاترین بدهد که به طور ناگهانی احساس کرد که سایه ی سیاهی را از پشت چادر دیده است‌.

برای چند ثانیه به محل عبور آن پیکر تیره خیره ماند، اما زمانی که دیگر آن را ندید، شانه ای بالا انداخته و سرش را برگرداند.

-فکر کنم مواردی که لازم بود الان بدونید رو بهتون گفتم، می تونید برید، جلسه ی بعدی ما با حضور بقیه ی بزرگان آدونیس و کالینوس برگزار می شه.

بلافاصله پس از تمام شدن جمله ی کاترین، صدای کشیده شدن شش صندلی بر روی زمین شنیده شد و همه درحالی که با یکدیگر پچ پچ می کردند، با چهره های متحیر و نگران یکی یکی از چادر خارج شدند.( سلنا و جیمز کمی بیشتر مکث کردند و نگاه تاسف انگیزی به روبی انداختند، زیرا اطمینان داشتند که موضوع صحبت بعدی کاترین مستقیما به خود او مربوط می شود.) روبی با لبخند بی رمغی رفتن آن ها را تماشا کرده و چندی بعد چادر به طور حزن انگیزی خلوت شد.

چند دقیقه ای در سکوت گذشت، آن گاه روبی با چهره ای کاملا جدی گفت:

-خب، من آماده ام که برای رفتن برنامه ریزی کنیم.

بلافاصله چهره ی جاناتان پژمرده تر از پیش شد و حالتی به خود گرفت که انگار روبی دچار مرض لاعلاجی شده است. روبی که دیگر طاقت این رفتار های او را نداشت، با ملایم ترین لحن ممکن گفت:

-بهتون اطمینان می دم که قرار نیست بمیرم، پس می شه خواهش کنم انقدر ناراحت نباشین؟

روبی سعی کرد لحن گفتارش کاملا محترمانه باشد، اما به نظر رسید که کاترین خشم نهفته در لحن او را دریافته است، زیرا نگاه سرزنش آمیزی به جاناتان انداخته و گفت:

-روبی راست میگه، تو نباید انقدر نا امید باشی.

جاناتان نگاه غم انگیزی به روبی انداخت که باعث شد حالش دگرگون شود، سپس با دلواپسی گفت:

-اما اگه بلایی سرش بیاد، من مقصرم، وظیفه ی منه که برم و سباستین و از اونجا بیرون بیارم.

روبی که دیگر به سختی می توانست جلوی خود را بگیرد، با ناخوشنودی گفت:

-به خاطر خدا بسه، من... من فکر می کردم این شما هستین که همیشه حقیقت ها رو برای من مشخص می کنین، اما حالا..‌‌. چطور موضوع به این مهمی رو درک نمی کنین؟

اخم های کاترین در هم رفت، اما روبی بی توجه به حالت اهانت آمیزش ادامه داد:

-جادوی کوهستان به خاطر حضور شما پابرجاست، حالا اگر شما به قصر برین و بلایی سرتون بیاد... اون وقت جون هزاران انسان به خطر می افته... جادوی کوهستان برای همیشه از بین میره.

کاترین که هنوز با اخم غلیظی به روبی نگاه می کرد، رویش را به سمت جاناتان برگردانده و با ملایمت بسیاری دست هایش را فشرد، سپس با صدای آهسته ای گفت:

-باید اعتراف کنم که همه ی حرف های روبی عین حقیقته، گرچه قدری بی پروا و گستاخه (این بار اخم های روبی درهم رفت و با حالت معذب آمیخته به شرمندگی سرش را پایین انداخت.)

ولی داره حقیقت و می گه. وجود تو برای مردم ضروریه. نه فقط به خاطر اینکه در تمام این بیست سال پشتیبان و راهنمای اون ها بودی، بلکه به خاطر سپر محافظی که با نیروی درونت برای امنیت اون ها به وجود آوردی. تو... نباید... بری.

کاترین جمله ی آخرش را شمرده و قاطعانه بر زبان جاری ساخت و از قرار معلوم با به میان آوردن جان مردم، جاناتان را به طور ناخوشایندی قانع کرد.

جاناتان با چهره ی مصیبت زده ای به آن دو نگاه کرده و با درماندگی زیر لب گفت:

-آره... آره، شاید همین طور باشه. خب، من می رم...می رم یک هوایی بخورم... شب بخیر.

جاناتان به سرعت از جا برخاسته و بی آنکه به روبی نگاه کند، به طرف ورودی چادر رفت. اما گویی طاقت نیاورد، زیرا لحظه ای درنگ کرده و نگاه نگران و مایوس کننده ای به او انداخت. روبی که به راستی نگران حال روحی او بود، سعی کرد لبخند بزند، اما موفق نشد و در آخر فقط تلاش کرد که احساس واقعی اش را با نگاهش نشان بدهد.

نمی دانست جاناتان متوجه منظورش شده است یا نه، زیرا فقط نفس عمیق و صداداری کشیده و سپس به سرعت از چادر خارج شد.

بعد از رفتن او چند دقیقه ای طول کشید که فضای درون چادر به حالت عادی بازگردد.

روبی زیرچشمی نگاه دزدانه ای به کاترین انداخت که هنوز با ابروهای درهم گره خورده، به نقطه ی نامعلومی زل زده بود.

در یک آن به نظرش رسید که او منتظر فرصتیست که روبی را به خاطر رفتار تندش سرزنش کند، از این رو قبل از آنکه کاترین شروع به صحبت کند، تکان محکمی خورده و با عجله گفت:

-اِ... راستش چند وقتی می شه که می خوام راجع به موضوع مهمی ازتون سوال کنم... الان که فرصتش پیش اومد می خوام...

صدای روبی رفته رفته آهسته تر شد و در حالی که نگاهش را به هر جایی غیر از چشم های درخشان کاترین می انداخت، ساکت شد.

کاترین که هنوز با حالت عجیبی به او زل زده بود، لحظه ای مکث کرده و با لحن خشکی گفت:

-می شنوم.

روبی که صورتش کاملا سرخ شده بود، دستش را در جیب پیراهنش فرو برده و زنجیر زنگ زده ای که یک نشان بزرگ از آن آویزان بود را بیرون آورد.

-درباره این...

کاترین که هنوز مستقیما به چشم های او نگاه می کرد، مسیر نگاهش را تغییر داده و به طور ناگهانی صورتش کش آمده و از جا پرید.

روبی از عکس العمل او جا خورد و آب دهانش را به سختی فرو داد. کاترین که لحظه ای نگاهش را از آن شی برنمی داشت، آهسته جلو آمده و زنجیر را از دست های او گرفت و جوری به آن نگاه کرد که انگار به وجودش شک داشت.

-تو... تو این و از کجا... از کجا...

کاترین نفسش را در سینه حبس کرد و روبی که از شدت نگرانی دیگر نمی توانست بنشیند، ایستاد و با شک و تردید پرسید:

-شما می دونین این چیه، مگه نه؟

کاترین که چشم های خوش حالتش از شدت تعجب برآمده شده بود، سرش را تکان داد و تکرار کرد:

-این و از کجا پیدا کردی؟

روبی که انگار از بلند گفتن جواب او شرم داشت، زیر لب گفت:

-از اتاق شما پیداش کردیم.

کاترین با تعجب به او نگاه کرده و روبی فورا اضافه کرد:

-من و مایکل، همون وقتی که برای گرفتن شمشیر شما به قصر رفتیم.

کاترین جمع آوری اسرار را پایین آورد و با دقت به او نگاه کرد. حالت چهره اش نیز کم کم به حالت عادی باز گشته و گفت:

-توی اتاق خودم بود؟

روبی سرش را تکان داد و گفت:

-مایکل بین یک سری وسایل دیگه پیداش کرد، ظاهرا که یک گردنبنده، ولی...

-این یک گردنبند نیست.

کاترین با قاطعیت این را گفت و بار دیگر روی صندلی نشست. به نظر می رسید که تعجب و شگفتی اش جای خود را به غم و ناراحتی داده است، زیرا با صدای بسیار آهسته ای ادامه داد:

-این یک" جمع آوری اسراره ".

(جمع آوری اسرار وسیله ای که با آزاد کردن ضامن کوچکش می توان هر لحظه از اتفاقات زندگی خود را ثبت کرد. هر شخص مهم و ثروتمندی یک جمع آوری اسرار داشته و هر زمان که اراده کند می تواند با نوشیدن مایع درون نشان، وقایعی که ثبت شده است را تماشا کند).

روبی هیچ اطلاعاتی درباره ی آن وسیله نداشت، او فقط گمان می کرد که آن زنجیر و نشان، یک جور گردنبند بسیار قدیمی و ارزشمند است که به احتمال زیاد روزی متعلق به کاترین بوده است. اما از قرار معلوم آن شی نیز جزو وسیله های جادویی بود که هنوز چیزی درباره ی طرز کارش به گوشش نخورده بود.

چند ثانیه ای گذشت، آن گاه کاترین با صدای آهسته ای توضیح داد:

-با این وسیله می شه هر لحظه از زندگیت رو که بخوای ثبت کنی. فقط با کشیدن این ضامن... می شه تمام اتفاقات در حال وقوع رو ضبط کرد‌.

کاترین سکوت کرده و روبی نگاه مشتاقانه ای به نشان بزرگ جمع آوری اسرار انداخت و فکر کرد که این یکی از بهترین وسیله های جادویی است که تا به آن روز دیده بود.

اما جدا از جذابیت آن شی، هنوز خیلی چیزها بود که دلش می خواست بداند، او هنوز تشنه ی دانستن وقایع گذشته بود.

روبی هنوز ایستاده و منتظر بود تا کاترین از اعماق فکر بیرون آمده و توضیح بیشتری به او بدهد. اما کاترین چنان در گذشته غرق شده بود که تا چند دقیقه حرفی نزده و در نهایت فقط دستش را تکان داده و به روبی اشاره کرد که در کنارش بنشیند.

روبی به دلیل کنجکاوی بی اندازه اش، به سرعت نشسته و با اشتیاق به او چشم دوخت. کاترین که هنوز به نقطه ی نامعلومی زل زده بود شروع به صحبت کرد:

-سالها پیش، وقتی هنوز به دنیا نیومده بودی، لیانا...

کاترین آب دهانش را به زور و زحمت فرو داد، به امید آنکه بغضش از میان برود. دلش نمی خواست که از خودش ضعف نشان بدهد و امکان نداشت که اجازه بدهد احساساتش در مقابل روبی فوران کند، زیرا ممکن بود که باعث شود روحیه ی او نیز از بین برود. و این چیزی بود که نه خودش، و نه جاناتان خواستارش نبودند.

روبی نگاهی به برق چشم های کاترین انداخت و به تندی سرش را برگرداند. دوست نداشت که کاترین بفهمد پر شدن ناگهانی چشم هایش را دیده است،از طرفی خود او نیز به یاد آن دختر زیبا و مهربان افتاده بود که چند هفته ی پیش در رویاهایش ملاقات کرده و اعتراف می کرد که مرگ او، بزرگترین جنایت نارسیسا بوده است.

به نظر می رسید که کاترین اکنون تسلط بیشتری بر روی احساساتش دارد، زیرا نفس عمیقی کشیده و با صدای گرفته ای گفت:

-لیانا به دور از چشم من، دنبال حقیقت گشت... اون زمان فکر می کردم که این کارش نوعی سرپیچی و نافرمانی هست، اما... بعد از جدایی مون فهمیدم که اون مقصر نبود چون... حقیقت خودش به دنبال اون گشت و بالاخره پیداش کرد.

روبی حدس می زد که چه کسی این راز را برای کاترین فاش کرده است، اما حرفی نزد و فقط با دقت به حرف های او گوش فرا داد:

-پوسایدون بهم گفت که قرار بود اون بدونه، قرار بود بدونه، می فهمی؟

روبی به سختی سرش را تکان داد و کاترین با لحن دردناکی گفت:

-سرزنش هام بی دلیل بود چون... کسی که باید جونشو به خاطر مردمش فدا می کرد اون بود. من به هیچ وجه نمی تونستم جلوی این اتفاق و بگیرم...

روبی باز هم حرفی نزد و به نقطه ی نامعلومی خیره ماند، او همه ی این چیز ها را می دانست اما شنیدنش از زبان ملکه جوری بود که تلخی اش را هزار برابر بیشتر نشان می داد.

مدت طولانی سکوت بین آن ها برقرار شد، تا آنکه کاترین بار دیگر جمع آوری اسرار را مقابل چشم هایش گرفته و با صدای بلند و رسایی گفت:

-این نشان روزی متعلق به یکی از پیشگوهای قصر من بود که به دست نارسیسا کشته شد.

روبی زیرچشمی نگاهی به کاترین انداخت تا حالت صورتش را موقع بر زبان آوردن نام دخترش ببیند، اما از قرار معلوم کاترین مدت ها بود دختر خود را فراموش کرده و برای ابد طردش کرده بود؛ زیرا چهره اش کاملا آرام و بی حالت بود.

جدا از این افکار درهم و بیهوده، سوال مهمی برایش پیش آمده بود که باید می پرسید، از این رو لحظه ای مکث کرده و سپس گفت:

-ولی، چرا اون باید یک پیشگوی ساده رو می کشت؟

کاترین این بار کاملا به سمت روبی چرخیده و گفت:

-چون مادربزرگ آرامیس بزرگترین پیشگوی دوران ملکه دیانا، و خواهر همون کسی بود که با حماقت و طمعش آدونیس رو به نابودی کشوند.

روبی که بسیار متعجب شده بود، گفت:

-یعنی نارسیسا اون زمان می دونست که چنین نفرینی به وجود اومده؟

کاترین به سادگی گفت:

-البته که نه، نارسیسا تا مدت ها نفهمید که چطور تمام کارهاش به خوبی پیش رفت و تونست به راحتی تاج و تخت رو به دست بیاره. اما خب، بالاخره کسانی بودن که این موضوع رو براش روشن کنن. مطمئنم که خودش هم تا حدود زیادی متوجه این مسئله شده بود، اون همیشه خیلی باهوش بود.

کاترین لحظه ای درنگ کرد تا روبی وقت کافی برای هضم اطلاعات جدید را داشته باشد، سپس گفت:

-اما در هر حال دلیل کشتن آرامیس این نبود که مادربزرگش با دادن اطلاعات وسیعی به من، سعی کرد آدونیس و نجات بده. من مطمئنم دلیلش برای برداشتن اون از سر راهش فقط به خاطر پیشگویی بوده که باعث شد ناخواسته جان لیانا رو نجات بده.

-پیشگویی اون زن چه ضرری به نارسیسا می رسوند، در حالی که همونطور که شما گفتین برای تصرف آدونیس احتیاجی به این کارها نداشت.

کاترین ابروهایش را بالا برد و گفت:

-انگار خوب به حرفم گوش نکردی روبی، نارسیسا که نمی دونست چنین نفرینی وجود داره، اون فقط راهی رو رفت که هِیدِس می خواست، اگرچه انگار هیچ چیز اون طور که اون می خواست نشد، می دونی چرا؟

روبی فورا پاسخ داد:

-چون هیدس قصد نابودی مطلق آدونیس و داشت، اما نیکولاس و نارسیسا به دنبال فرمانروایی بودن.

-آفرین! کاملا درسته!

روبی که از حالت تشویق آمیز کاترین خوشحال شده بود،لبخند پهنی زد. کاترین نیز نگاه مهرآمیزی به او انداخت و گفت:

- حالا برمی گردم به موضوع اصلیمون، پرسیدی پیشگویی آرامیس چه ضرری به نارسیسا می رسوند، بزرگترین ضررش این بود که امکان داشت من از همه ی نقشه هاش اونم در زمان نامناسبی با خبر بشم؛ گرچه در آخر من با تلاش های لیام، فرمانده ی کل ارتشم از این واقعیت با خبر شدم، اما از نظر اون، با وجود آرامیس ممکن بود که این اتفاق خیلی زودتر بیافته و فاجعه ای به بار بیاره.

روبی لحظه ای درفکر فرو رفت و بی مقدمه گفت:

-پس از نظر شما نارسیسا از یک جایی به بعد می دونست که اسمی از من هم در اون نفرین وجود داره.

کاترین قاطعانه گفت:

-من مطمئنم که نهایتا همه چیز رو فهمیده‌. تو گفتی توی اون هزارتو بعد از بردن دوستانت، با وجود اینکه سباستین گفته بود که از دستش فرار کردی یک موجود فوق‌العاده خطرناک و اون اطراف رها کردن، به نظرت چرا باید این کار و می کردن؟

روبی لب هایش را بر هم فشرد و تنها احتمالی که به نظرش می رسید را بر زبان آورد:

-اون می دونست که سباستین خ**یا*نت کرده، و مطمئنا فهمیده بود که منم هنوز یک جایی در اون هزارتو پنهانم چون...

-چون همون طور که خودت گفتی هزارتو رو طلسم کرده بودن تا هیچ انسانی نتونه ازش خارج بشه. به نظر من که اون از مدت ها پیش امید و اعتمادش رو نسبت به سباستین از دست داده بوده‌.

روبی با تعجب پرسید:

-پس چرا زودتر از این ها افرادش و نفرستاد سراغمون؟

کاترین نفس عمیقی کشید، سرش را با تاسف تکان داد و گفت:

-متاسفانه نارسیسا زنی نیست که حوصله ی جنگ و نبرد رو داشته باشه. اون ترجیح می ده خودش شخصا کسانی که سر راهش قرار می گیرن و نابود کنه، البته اگر به اون ها دسترسی نداشته باشه، بازم آدم هایی رو داره که با جون و دل بهش خدمت کنن، نمونش مرد پستی و حقیری مثل هِنری.

کاترین لحظه ای مکث کرد، گویی نفرت و انزجارش نسبت به آن مرد بسیار بیشتر از شبح های شنل پوش بود. او صحبت هایش را این چنین ادامه داد:

-همونطور که خودت هم فهمیدی اگر نارسیسا می خواست همون اول تو رو از سر راهش برداره مجبور می شد یک قتل عام دسته جمعی انجام بده، که به عقیده ی من این از نظر اون یعنی وقت تلف کردن، چون خیلی راحت می تونست با یک نقشه ی زیرکانه تو رو به دام بندازه.

بار دیگر سکوت همه جا را فرا گرفت، روبی می توانست صدای هوهوی جغد ها و همهمه ی مردمی که هنوز در محوطه پرسه می زدند را نیز بشنود، اما او به راستی آن صداها را نمی شنید زیرا سخت در افکارش غرق شده و در این میان به واقعیت تلخی رسیده بود:

-فکر کنم وارد شدن به اون هزارتو اشتباه محض بود، شاید اگر وارد نمی شدم پدرم...

-جایی برای سرزنش تو وجود نداره روبی، چون اگر با اختیار خودت وارد نمی شدی هنری با خشونت تو رو وادار به این کار می کرد. برای پدرت واقعا متاسفم اما... به نظر من تو بهترین کار ممکن رو کردی چون امکان داشت که بیرون اون هزارتو اتفاقات وحشتناک تری بیافته‌.

روبی نگاه دردناکی به کاترین انداخته و سرش را تکان داد، در آن چند هفته انقدر در خلوتش برای پدرش گریسته بود که دیگر با کوچکترین احساس غمی چشم هایش به سوزش می افتاد و به سرعت سرخ می شد.

-اون موجود وحشتناک یک... یک بیراس بود. من... خوابش و دیده بودم، من و پدرم خواب اون هزارتو رو دیده بودیم، اگر اون برای محافظت از من جلو نمیومد خیلی راحت ممکن بود من به جای اون مرده باشم.

کاترین دست های لرزان روبی را در دست گرمش گرفت و گفت:

-پیوند دو رویا... عجیبه، اما منطقیه.

شاید اگر پدرت اون خواب و ندیده نبود طبق گفته ی خودت تو به جای اون می بودی.

روبی سرش را بلند کرده و گفت:

-پس یعنی به خاطر همین بود که درست در آخرین لحظه جاشو با من عوض کرد، چون قبلا عین همون اتفاق رو توی خوابش دیده بود.

-درسته، اون کاری رو انجام داد که هر پدری برای دخترش انجام می داد.

غم نگاه کاترین کم کم جای خود را به نگرانی داد و گفت:

- تو باید خیلی مواظب خودت باشی روبی، حتی اگر نارسیسا فکر کنه که تو مردی، بازم اون قصر برای تو بیشتر از هر کسی خطرناک تره. درست مثل یک قتلگاه... پس یادت نره که به هیچ عنوان نباید دیده بشی، به هیچ وجه روبی، تمام سعیت رو بکن که برای ثانیه ای هم دیده نشی. این خیلی مهمه، اگر اون نفهمه که تو هنوز زنده ای ممکنه خیلی به نفعمون باشه؛ می فهمی چی می گم؟

گرچه درخواست کاترین اندکی محال به نظر می رسید، اما روبی با اطمینان سرش را تکان داد و بار دیگر نگاهش را به جمع آوری اسرار دوخت.

کاترین رد نگاه او را گرفته و در حالی که نشان را در مشتش می فشرد، با مهربانی گفت:

-فکر کنم بهتر باشه برای همیشه نابود بشه، خاطرات درون این نشان به هیچ وجه خوشایند نیست. گرچه ما باید ازش بسیار ممنون باشیم، این خاطرات روزی حقیقت واقعی رو به من و لیانا نشون داد اما... گمان نمی کنم تو نیازی به این خاطرات داشته باشی چون...

-... چون من برای دونستن اتفاقات گذشته، شما رو دارم.

روبی با لبخند دلنشینی این را گفت و کاترین در حالی که با نگاه پر مهری به او خیره مانده بود، گفت:

-شب به خیر روبی.

(مخفیگاهی دیگر)

صبح روز بعد برای روبی چندان خوشایند و دلپذیر نبود، زیرا با هر یک قدمی که بر می داشت یک نفر جلویش را گرفته و از صمیم قلب برایش آرزوی موفقیت می کرد.

در این میان ماریا نیز مدام نون خامه ای هایی که خودش با دست های خودش برای روبی درست کرده بود را در جیب هایش می چپاند و تاکید می کرد که تا قبل از ورود به قصر هر چند دقیقه یکی از آن ها را بخورد. و روبی نمی فهمید خوردن چند نون خامه ای دقیقا چه کمکی به او برای وارد شدن به قصر می کند.

روبی که نزدیک مرز حفاظتی ایستاده بود، آخرین کیک را به زور و سختی فرو داد و نگاه سرزنش آمیزی به ماریا انداخت. اما ظاهرا ماریا کوچکترین توجهی به این نداشت که کارش تا چه اندازه آزار دهنده است، او فقط چند لحظه ای روبی را برانداز کرد، سپس زیر گریه زد و با آخرین سرعتی که می توانست از آنجا دور شد.

روبی با دهان باز به ماریا نگاه می کرد که با قدم های پنگوئن واری از او دور می شد.

-انگار خیلی نگرانته.

آدریان و دین که تازه به او پیوسته بودند، نگاهی به روبی انداختند و دین در جواب آدریان گفت:

-آره، ولی به نظرت ممکنه خوردن نون خامه ای کمکی بهش بکنه؟

سپس نگاهی به چادر ماریا انداخته و قاطعانه گفت:

-اون خل و چله!

-دین!

دین بی توجه به اعتراض آدریان نگاهی به چهره ی درمانده ی روبی انداخته و با همدردی گفت:

-چیه؟ مگه دروغ می گم؟ یک نگاه به قیافه ی روبی بنداز، از دیروز تا حالا همش احساس می کنم دارم با یک نون خامه ای متحرک صحبت می کنم.

روبی که با تمام وجود از دین متشکر بود ، با ناراحتی گفت:

-اخه چرا فکر می کنه خوردن اینا ممکنه خوشحالم کنه.

آدریان با مهربانی گفت:

-اون زن خیلی خوبیه، فقط متوجه نیست که در مقابل نارسیسا تو به چیزی بیشتر از چند تا نون خامه ای نیاز داری، ولی... ای بابا! اون فقط داره تمام تلاششو می کنه که به نوبه خودش به تو کمکی کنه.

آدریان جمله ی آخرش را با عصبانیت به دین گفته و با حالتی واقع بینانه به روبی گفت:

-در واقع نه تنها اون، بلکه همه ی مردم نگرانت هستن، ما هم که بدجوری با این کار مخالفیم. مگه نه؟