رمان خداحافظ برای همیشه به قلم tanha

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

آتیس در اوج جوانی عشقی پاک و مخفیانه را با پسر همسایه اش هیراد تجربه میکند که ناگاه هیراد بخاطر اوضاع بد خانواده اش و سخت گیری های پدرش بخاطر اختلاف سلایق به قصد ساختن آینده ای بهتر از خانه فرار میکند و تنها با اس ام اسی از آتیس میخواهد که دیگر منتظرش نباشد.

چند ماه بعد شادیا,خواهر بزرگ هیراد,به دلیل نامعلومی خودش را به درخت حیاط خانه شان دار میزند و همین باعث کوچ همیشه خانواده میشود.چند سال بعد آریا,برادر بزرگ هیراد و شادیا,به قصد فروش خانه باز میگردد که با آتیس هم ملاقاتی میکند و طی ماجراهایی بهم علاقه مند میشوند و در اوج خوشبختی, آتیس پی به رازی در مورد آریا میبرد و متوجه میشود هیچ چیز آنطوری که او فکر میکرده نیست

مقدمه

به یاد تو هستم

کاش

خداحافظی نمیکردی و میرفتی

من عمری خداحافظی تو را

به یاد داشتم

پاییز پشت پنجره

استوار ایستاده است

مرا نظاره میکند

که چرا

هنوزجهان را ترک نکرده ام

من که قلب فرسوده دارم

من که باید با قلب فرسوده

کم کم تو را فراموش کنم

خداحافظ...برای همیشه

***

_ببین آتیس!الکی بابا رو بهونه نیومدن به اینجا نکن!کاش میدونستم دردت چیه که نه حاضری بیای اینجا باهم زندگی کنیم,نه حاضری ازدواج کنی!هرچند میدونم مربوط به اون حلقه مسخره ایه که الان چند ساله دستت کردی.کاش ماجرا رو به من میگفتی.من خواهرتم!

آتیس پوف کلافه ای کشید و گفت：آتوسا!بازگیر دادی به من؟بابا بیاد اونجا دووم نمیاره.تو اون کشور غریبه,بی هیچ هم زبونی!درسته آلزایمر داره اما اونقدری نیست که فرق یجای آشنا که توش بزرگ شده رو با یه کشور غریبه که هیچ خاطره ای ازش نداره تشخیص نده.بابا افسرده میشه.

_بابا با من!قول میدم این بارانای وروجک انقدر از سر و کولش بالا بره که خستش کنه و احساس غریبی نکنه.خودمم نوکر بابا هستم.این خودخواهیه آتیس!منم حق دارم از بابا نگهداری کنم,بارانام حق داره با پدربزرگش باشه,ساسانم حق داره بابا رو ببینه

_او...چه همه محق شدین یهو!خوبه فامیلیتونو بذارید حقی...بهتون میاد!

و بعد زد زیر خنده.اما آتوسا که عصبی شده بود فریاد بلندی زد و گفت：لوده بازی در نیار...دارم باهات جدی حرف میزنم!تو خیلی لجبازی...خیلی...

و بعد هم بدون حرف دیگری گوشی را قطع کرد.آتیس باز هم زد زیر خنده.به این رفتار خواهرش عادت کرده بود که آخر هر مکالمه جیغ جیغ کند و بعد هم بدن خداحافظی گوشی را قطع کند.خب حق هم داشت,دلتنگ بود...درست مثل آتیس.از جایش بلند شد.روی کاناپه کنار پدر نشست و گفت：دیدی بابا؟باز این دختر ارشدت منو تیر تو پر کرد,دلش خنک شد و قطع کرد.

پدر لبخند محوی زد و آرام به نشانه تایید پلکهایش را روی هم فشرد.از وقتی دچار آلزایمر شده بود خیلی خیلی کم حرف میزد.اغلب مساعل حال را درک میکرد ولی زود فراموششان میکرد.نفس عمیقی کشید و حلقه روی دست چپش را لمس کرد.خودش هم میدانست برای آتوسا بهانه تراشیده...او هنوز منتظر خبری ازهیراد بود.آه بلندی کشید و روی پشت بام رفت.همان جای همیشگی که گاهی با هیراد به دور از چشم بقیه خلوت میکردند.امروز از آن روزهای دلتنگیش بود.ذهنش فلش بک کوتاهی به گذشته زد：

دستی نوازش گونه روی گونه هیراد کشید و گفت：باز شیطونی کردی از پدرت کتک خوردی؟

هیراد ناراحت و کلافه گفت：از تو دیگه انتظار ندارم آتیس.اینکه دلم نمیخواد درس بخونم و دلم میخواد کار کنم به خودم مربوطه.نحوه لباس پوشیدنم,گشتنم,غذا خوردنم...همه فقط به خودم مربوطه نه هیچ کس دیگه.

_عزیزم اون هیچکس دیگه نیست...پدرته...

_کسی که دم به ساعت بچه هاشو بخاطر اختلاف عقاید با خودش کتک میزنه پدر نیست!

_خب توام خیلی کله شقی.قبول کن.

_آره...کله شقم.نمیتونم مثل آریا و شادیا هرچی بابام گفت بگم چشم!آریا عاشق موسیقی بود اما به خواست پدرم داره روانشناسی میخونه.شادیا عاشق زمین شناسی بود اما اونم بخواست پدرم پا روی علایقش گذاشت و مجبور به خوندن مامایی شد.اما من نمیتونم...از درس خوندن متنفرم.ازاینکه یکی مدام بجای من تصمیم بگیره متنفرم.

آتیس خنده ملیحی زد و گفت：عاشقتم پسر تخص همسایمون؟

هیرادکه درحال حرص خوردن بود انتظار چنین جمله ای را از آتیس نداشت و بلند بلند زد زیر خنده.آتیس فورا در دهانش را گرفت و گفت：دیوونه شدی؟الان همه رو از خواب بیدار میکنی و بعدش قشقرق درست میشه که دختر خلف آقای پیروزفر با پسر ناخلف آقای فرهی نشستن روی پشت بوم و دارن دل میدن و قلوه میگیرن...

بعد هم زد زیر خنده,دستش را از جلوی دهان هیراد برداشت و ادامه داد：وای...چی بشه اگه مچمونو بگیرن!

هیراد لبخندی زد و گفت：از اینکه تو شرایط سخت زندگیم حضور داری ازت ممنونم...

نفس عمیقی کشید.ازپشت بام پایین آمد.وارد آشپزخانه شد و از داخل فر,کیک نارگیلی که پخته بود را بیرون آورد.دو استکان چای ریخت و با دو تکه از آن کیک پیش پدر که همچنان جای قبلی نشسته بود رفت.رو به پدر با انرژی گفت：

بفرمایید باباجونم.اینم یه عصرونه خوشمزه.

در این وقت صدای آیفن به گوش رسید.به طرف آن رفت و سپس گفت：(استاده باباجون!)و جواب داد：

سلام استاد.بفرمایید تو!

بعد هم دکمه آیفن رازد و به طرف حیاط به راه افتاد.چون همیشه خانه شان محل رفت و آمد بود,صبحها که از خواب بیدار میشد,تونیک و شلوار تنش میکرد و شال هم دم دستش میگذاشت.دوست نداشت کسی پشت در معطل شود.همان طور که شالش را روی سرش می انداخت و از حیاط با صفایشان رد میشد صدای پر انرژی استاد را شنید که گفت：

اومدم با هم عصرونه بخوریم!

آتیس خنده بلندی کرد و گفت：

اتفاقا خوش موقع رسیدید.بفرمایید داخل.

وسط,حیاط بود که به استاد رسید که داشت می آمد و سلام کرد.وارد سالن شدند و استاد پاکت دستش را به آتیس داد و گفت：

زحمتشونوبکش.دوتا کبک و سه تا قرقاول.

آتیس چشم بلندی گفت و در حالیکه استاد با پدرش سلام احوالپرسی میکرد به اتاق کارش رفت تا پرنده ها را داخل فریزر بگذارد.سمت راست سالن بزرگشان اتاق خواب خودش وپدر بود.کنار آن هم یک اتاق بود که یک دیوارش به کوچه میخورد,یک دیوارش به اتاق خواب,یک دیوارش رو به حیاط بود و دیوار دیگر به سالن که این دو بجای آجر,سکوریت کار شده بود تا حین کارش بتواند حواسش هم به پدرش باشد.داخل اتاق کارش هم به اقتضای شغلش,یک یخچال فریزر ساید داشت.پرنده ها را داخل فریزر گذاشت,به آشپزخانه رفت و با یک تکه کیک و یک استکان چای برگشت.آنها را روی میز جلوی استاد گذاشت و تعارفش کرد.استاد همان طور که لب به چایش میزد گفت：

تا حالا بهت گفتم که دختر عجیبی هستی؟

آتیس با تعجب شانه بالا انداخت و گفت：نه!چطور؟

_اینکه حاضر نشدی با مدرک ارشد زیست شناسی برای تدریس بیای دانشگاه و چپیدی تو خونه و یه مشت جک و جونورو تاکسی درمی میکنی!اینکه اینجا تنها زندگی میکنی و علی رغم موقعیتت حاضر نیستی بری کانادا پیش خواهرت!اینکه انقدر صبورانه از پدرت نگهداری میکنی,اونم تنها!در صورتی که به راحتی بخاطر آلزایمرش میتونی بذاریش آسایشگاه یا براش پرستار بگیری!اینکه به اقتضای سنت هیچ تفریحی نداری و همش خونه ای!اینکه این حلقه تو دستته و همه خواستگارای همه چی تمومتو یکی یکی رد میکنی!

آتیس ابرویی بالا انداخت و گفت：با این چیزایی که گفتید قسم میخورم شدم هشتمین عجایب هفتگانه!

استاد خنده بلندی کرد و تکرار کرد：هشتمین عجایب هفتگانه!

آتیس لبخندی زد：من عاشق پدرمم.اگه قید دانشگاهو زدم,اگه قید کانادا رو زدم,اگه قید تفریحمو زدم فقط بخاطر باباست.شاید اون آلزایمر گرفته اما من هیچوقت مهربونیاشو یادم نمیره که بخوام بذارمش آسایشگاه یا یه غریبه رو برای مراقبت ازش بیارم توی این خونه!بابا تا زمانی که سرحال بود عاشق من بود و منو در حد جنون دوست داشت.روزی میرسه که دیگه بابا پیشم نباشه و من حسرت نگهداری ازشو بخورم و اونوقت وقت واسه کار کردن,کانادا رفتن یا تفریح هست.

_حلقه توی دستت؟

_اون دیگه بدون شرحه استاد!

استاد قهقه ای زد و گفت：ای دختر جلب...

عصرانه را در بین حرفهای روزمره صرف کردند و بعد از آن استاد رفت.استاد یکتا کسی بود که تاکسی درمی را به آتیس آموزش داده بود.مرد شصت ساله ای که حسابی هوای آتیس را داشت و همیشه برایش کار می آورد.او استادش را واقعا دوست داشت و همیشه از حمایت های پدرانه اش بهره مند شده بود و از این بابت همیشه از او ممنون بود.

بعد از رفتن استاد باز هم به فکر فرو رفت.انگار امروز همه دست به دست هم داده بودند که بتوانند از راز آن حلقه سر در آورند.بازهم فکرش کشیده شد سمت خانه همسایه دیوار به دیوارشان.حدود پنج سال بود که از آنها خبری نداشت.شش سال پیش بود که هیراد بار و بندیلش را بست و از خانه زد بیرون به امید آینده ای بهتر!سه ماه بعدش هم شادیا,خواهر هیراد,که فارغ التحصیل مامایی بود و شاغل,خودش را به درخت وسط حیاط خانه شان دار زد و چند ماه بعدش هم خانم و آقای فرهی به همراه پسر ارشدشان آریا که آن زمان دانشجوی ارشد روانشناسی بود خانه و محلشان را عوض کردند و آتیس دیگر هیچ خبری از آنها نداشت.گوشی قدیمیش را از داخل جیب تونیکش بیرون آورد و برای هزارمین بار در این شش سال نگاهی به آخرین اس ام اس هیراد انداخت：(من میرم به امید آینده ای بهتر.این حلقه رو از دستت دربیار.تو دیگه هیچ تعهدی به من نداری.خداحافظ...برای همیشه)چند شب قبل از رفتن هیراد و فرستادن آن پیامک کذایی را خوب یادش بود.مثل همیشه روی پشت بام بودند：

_آتیس من یه تصمیم بزرگ گرفتم.میخوام فرار کنم!

آتیس با چشمهای از حدقه در آمده با تعجب و چاشنی ترس گفت：چی؟فرار؟!

_آره.یه دوست دوران سربازی داشتم بچه پایه ای بود!تهرونی بود.مایه دارا...میخوام برم پیشش کار کنم.حتی بشم مستخدم خونشون.بچه با معرفتیه.میدونم کمکم میکنه.

_زده به سرت؟

_فکر الانم نیست.چند ماهه دارم بهش فکر میکنم.من با این خانواده نمیتونم زندگی کنم.نمیتونم هر آن از حق خواهر و برادر بی زبونم دفاع کنم و کتک بخورم.نمیتونم طبق میل اونا رفتار کنم.میخوام واسه خودم زندگی کنم.

_پس فکراتو کردی؟

_آره

آتیس با چشمهای اشکی گفت：پس من چی؟

هیراد دست انداخت دور گردن آتیس و گفت：فدای اشکات بشم.واسه همیشه که نمیرم.میرم تا کار کنم,پیشرفت کنم,بعد بیام خواستگاریت.باهات در تماسم.قول میدم.تنهات نمیذارم.حتی قول میدم ماهی یا هفتگی بیام دیدنت.منم دل دوری ازتو ندارم بخدا,اما با این وضعم نمیتونم ادامه بدم.بی هیچ سرمایه ای بیام خواستگاریت؟تو روی پدرت شرمنده میشم.بابامم که مثل قرقی وایساده بالا سر من!تا یجایی کار پیدا میکنم میره زیرابمو میزنه که اخراجم کنن و من مجبور شم برم سمت درس و دانشگاه.اینجوری پیش بره تا صد سال دیگه ام من هیچی نمیشم,هیچی...ساکمو بستم,چند دست لباس و مدارکمو برداشتم.به محض اینکه بخوام برم خبرت میکنم.وقتیم رسیدم تهران پیش دوستم و جاگیر شدم بازم خبرت میکنم.قرار شده اول برم نگهبان کارخونشون بشم,بعد برم سر دستگاهها.بهت قول میدم رفتنم پرشی باشه به جلو.حالا دیگه جون هیراد گریه نکن دیگه...

آتیس اشکهایش را پاک کرد.دلش نمیخواست با نظر هیراد مخالفت کند چون میدانست هیراد لجبازتر از آن است که به حرف کسی گوش دهد.پس آرام در جبهه هیراد خزید تا به او نشان دهد پشتش است و منتظر آمدنش می ماند.این آخرین دیدار آنها بود قبل از رفتن و ناپدید شدن هیراد.آه بلندی کشید.گوشی را داخل جیب تونیکش گذاشت و زیر لب زمزمه کرد：قرار نبود بی خبر بری,قرار نبود گوشیتو خاموش کنی,قرار نبود قید منو بزنی بی انصاف.کاش میدونستم چه اتفاقی افتاده که این کارو با منو زندگیت کردی.کاش انقدر از عشقت مطمعن نبودم تا به این نتیجه میرسیدم که از دستم خسته شدی

***

پدرش را روی تخت خواباند و خودش روی پشت بام رفت.بی خواب شده بود.حلقه اش را جلوی چشمانش گرفت.وسط آن بطور سراسری یک ردیف نگین کار شده بود که حالا داشتند زیر نور ماه میدرخشیدند：

با بغض گفت：فردا اعزام میشم.آموزشی صفر پنج کرمانم.دوری ازت دیوونم میکنه عزیزم.

آتیس هم که بغضی بود,بغضش را خورد و برای روحیه دادن به هیراد با لحن مهربانی گفت：فدات بشم.منم طاقت دوریتو ندارم.اما به اینم فکر کن که سربازی یه سد بزرگ برای رسیدن ما بهم دیگست که داری پشت سرش میذاری.

بعد خنده بدجنسانه ای زد و ادامه داد：وقتی به این فکر میکنم که چطوری پدرتو تو عمل انجام شده قرار دادی خندم میگیره.پسر تو خیلی تخس و یه دنده ای!

هیراد خندید و گفت：خداییش راست میگی.روزی که بعد دیپلم بدون خبر دادن بهش دفترچه بدست اومدم خونه داغ کرد.

_یادمه!البته کتک مفصلیم نوش جان کردی.

_به کتک خوردنش می ارزید.

_خوبه که هر کاری رو با ایمان انجام میدی.

_ممنونم.انگیزه ایمان همه کارهام تویی.تو که از بچگی باهات بزرگ شدم و از بچگی شدی سنگ صبورم.تو که هروقت از پدرم کتک خوردم,شبش رو پشت بوم سعی کردی زخما و کبودیای تنمو درمان کنی و با حرفات آرومم کنی.به جرعت میتونم بگم بیشتر وقتاییم که با پدرم راه میام بخاطر حرفای توست.بخاطر همینم یه کادوی خوب برات دارم.البته در آینده یکی بهتر و بزرگتر و گرون قیمت ترشو به سلیقه خودت برات میخرم.

و از داخل جیب شلوار باد گیرش یک جعبه کوچک سرمه ای رنگ بیرون آورد.درش را باز کرد,حلقه ای طلایی با نگینهای ظریف از داخلش بیرون آورد,داخل انگشت دست چپ آتیس کرد و گفت：همین لحظه,روی همین پشت بوم,ازت میخوام منتظرم بمونی تا از سربازی برگردم.اینم یه نشونه که همه بدونن صاحاب داری.

آتیس که بهت زده شده بود,نگاهی به هیراد و سپس به حلقه انداخت و گفت：طلاست؟!

_خب آره!

_اما پولشو از کجا آوردی؟

_خب پولش از کار کردنای قایمکیم بوده.

_همون کاری که پدرت تا فهمید کلی کتکت زد؟

_اوهوم.اما کلیم نبود,زیاد شلوغش نکن,فقط یه چک بود!

آتیس بی اختیار محکم هیراد را در آغوش کشید و گفت：عاشقتم دیوونه من!اصلا من عاشق همین دیوونگیات شدم,همین لجبازیات,همین تخص بودنات...از حالا تا هزار سال دیگه منتظرت میمونم عزیزم

***

پدر را نشانده بود روی مبل جلوی تلوزیون و برایش یک فیلم مستند گذاشته بود و یک ظرف پفیلا هم داده بود دستش و خودش هم در اتاق کارش مشغول بود.داشت یک خرگوش را تاکسی درمی میکرد.چند ساعتی بود که هنرجوها رفته بودند و پدر پر انرژی شده بود.پدر خط خوبی داشت و بخاطر همین هم چندین سال به دختران و پسران جوان خط آموزش میداد,آنهم توی حیاط با صفایشان.از وقتی دچار فراموشی شد آتیس بخاطر اینکه وقت پدر را به نحوی پر کند,از هنرجوها خواهش کرده بود که صبح های یکشنبه مثل همیشه توی حیاط خانه شان جمع شوند و تمرین خط کنند و آتیس احساس میکرد که با این کار,پدر سر حال میشود.دلش نمیخواست پدر اهل دلش حالا که دچار آلزایمر شده,همه روزهایش را به روزمرگی بگذراند.صدای زنگ آیفن باعث شد که کارش را نصفه نیمه رها کند و به سراغ آن برود.کسی را که پشت آیفن منتظر میدید باور نمیکرد.او آریا بود!آریا فرهی...برادر هیراد.به اندازه پنج سال تغییر کرده بود,اما نه آنقدری که قابل شناسایی نباشد.صدای دوباره زنگ او را به خودش آورد.دکمه آیفن را زد,شالش را سر انداخت و به سرعت به طرف حیاط رفت.آریا داخل شده بود.رو به رویش قرار گرفت و با بهت گفت：آریا خودتی!باورم نمیشه!

آریا که این بهت آتیس را دید با لبخند گفت：سلام.یعنی انقدر دور از ذهنم؟تعارفم نمیکنی بیام تو؟

آتیس بعد از مکث بلندی تازه به خودش آمد و تعارف کرد و هر دو وارد سالن شدند.آریا به محض دیدن پدر سلام بلندی کرد که واکنش پدر تنها لبخند بود.ناباورانه نگاهی به آتیس انداخت و گفت：چه بلایی سر آقای پیروزفر اومده؟

_آلزایمر.

_متاسفم!

_ممنون...هنوزم باورم نمیشه این تویی که نشستی روی مبل خونم.اونم بعد از پنج سال!

آریا آه بلندی کشید و گفت：منم باورم نمیشه.هیچوقت فکرشم نمیکردم که باز به این محله نفرین شده برگردم.محله و خونه ای که توش برادرم گذاشت و رفت,خواهر دسته گلم خودکشی کرد.خونه ای که توش فقط کتک و کتک کاری بود,جیغ و داد...حتی از فکر کردن بهشم حالم بد میشه.

_اونوقت از اینجا که اسباب کشی کردید,زندگیتون نرمال شد؟

_خب طبیعیه!دیگه خواهر و برادری نداشتم,خودم بودم و مامان بابا.دیگه کسی نبود که بابا بهش گیر بده.دیگه کسی نبود که توی خونمون سر و صدا کنه.همه چیز آروم آروم بود...به آرومیه مرگ...

_متاسفم.

_ممنون.

_حالا چرا برگشتی؟

_میخوام خونمونو بفروشم.

_پس دیگه قصد بازگشت ندارید؟

_نه!

_چه صریح.

و بعد هم به آشپزخانه رفت و با کمی شیرینی و دو استکان چای پیش آریا برگشت و تعارف کرد.چشم آریا میخ حلقه دست آتیس شد و ناباورانه پرسید：تو هنوز اینو دستت داری؟

آتیس متعجب کفت：چیو؟

_همین حلقه!

_تو از کجا یادت میاد؟پنج ساله که منو ندیدی!

آریا که انگار کمی جا خورده بنظر میرسید گفت：خب...خب...یادمه دیگه!قبل از وقتی که ما اسباب کشی کنیم این حلقه دستت بود.خوب یادمه.اون روزا که مثل الان نبود دخترا حلقه دستشون کنن,فقط خانمای متاهل حلقه دست میکردن و همینم باعث شد تا الان یادم بمونه.

بعد از مکثی ادامه داد：راستی مادرت کجاست؟خوبه؟

_فوت شده.سه سال پیش.

_متاسفم.

_ممنون...مامان بابای تو کجان؟خوب هستن؟چی شد وقتی از اینجا رفتید؟خودت چیکارا کردی توی این چند سال؟از هیراد خبری نشده؟

_او...نفس بگیر دختر!هنوزم مثل گذشته عجولی...عجول و کنجکاو.

آتیس تنها به لبخندی اکتفا کرد و آریا ادامه داد：بابا خوبه!بازنشسته شده و شده یه شیر بی یال و کوپال که هروقت میبینمش خندم میگیره و باورم نمیشه که این همون پدره که کلی کتکمون زده.مامانم بد نیست.بعد رفتن هیراد و خودکشی شادیا افسرده شد که حالا خداروشکر بهتره ولی خوب خوب نشده.منم درسمو تموم کردم و حالا یه مرکز مشاوره دارم.

بعد هم کارتی از جیبش بیرون آورد و به آتیس داد：اگه کاری داشتی میتونی اونجا پیدام کنی.شمارمم هست.دیگه دلم نمیخواد از چیزی فرار کنم.میخوام مثل قبل بشم پسر همسایت,هرچند با کلی فاصله.

_از هیراد چه خبر؟

_همون اوایل رفتنش یکبار بابا و یکبارم دوست بابا توی تهران دیده بودنش که فرار کرده بود و نتونسته بودن باهاش حرفی بزنن.

_اینو که خودم یادمه میگفتین!خبر دیگه؟

_خب...

_خب چی؟

_منم یکبار دیدمش.دو سه سال پیش.البته به کسی نگفتم...به هیچکس.

آتیس که نفسهایش به شماره افتاده بود,بریده بریده گفت：واقعا؟تونستی...باهاش...� �رف بزنی؟

_اوهوم.از دست من فرار نکرد.

_چی...گفتید...به هم؟

_گفت توی کارخونه بابای دوستش که مایه داره کار میکنه.با دختر صاحب کارخونه ام که بشه خواهر دوستش ازدواج کرده و از زندگیش راضی بود.بهش گفتم که برگرده اما گفت انگیزه ای واسه برگشتن نداره.گفت هیچوقت بر نمیگرده.

آتیس مات حرفهای آریا شده بود.باورش نمیشد.برای لحظه ای زمان و مکان را گم کرد.برای لحظه ای انگار مرد...مرد و از این دنیا کنده شد.باورش نمیشد هیراد...هیرادش همچین کاری کرده باشد.آخر چرا؟یعنی آن عشق پاک کودکانه اش دروغ بود؟با تکان دست آریا باز به این دنیا برگشت.آریا مشکوک نگاهش کرد و گفت：چی شد آتیس؟!مشکوک میزنی؟

آتیس که تازه متوجه موقعیت شد دستپاچه جواب داد：نه!خب فکر میکردم مرده باشه,یا معتاد شده باشه,دزدی,قاچاقچی...اما باورم نمیشد خوشبخت شده باشه.آخه کمتر پیش میاد آخر فرار عاقبت بخیری باشه.

_خب فرار اون برنامه ریزی شده بود.بین خودمون بمونه اما به من گفته بود که قراره بره پیش دوستش.توی سربازی با هم آشنا شده بودن.گویا پسره از هیراد خیلی خوشش میاد و چند باری بابای پسره هم میاد سر به پسرش بزنه هیراد رو هم میبینه و اونم از هیراد خوشش میاد.خب حقم داشتن.هیراد پسر چشم و دل پاک و مورد اعتمادی بود,جنم داشت,جسور بود.

_باورم نمیشه انقدر بیخیال گذاشته رفته پی عشق و حال.کاش حداقل یه زنگی میزد و به مادر چشم براه بیچارت خبری میداد.بنظرم کارش آخر نامردی بوده.

_موافقم.

_اماخب...هیراد لیاقت خوشبختی رو داشت بنظرم.

_موافقم.

_حالا تو چرا به کسی از این دیدار خبر ندادی؟

_ترسیدم بابام پیگیرش بشه براش دردسر درست کنه.

_مادرت؟گناه داره.

_به اون گفتم.گفتم دیدمش,باهاش حرف زدم حالش خوب بوده.قسمشم دادم به بابام چیزی نگه.اگه بابام پیداش میکرد آتیشش میزد.

_یعنی اگه حالا پیداش کنه آتیشش نمیزنه؟

_حالا دیگه نمیتونه.خیلی مظلوم شده.دیگه اون کاراییه سابقو نداره.

_آدرسی از هیراد نگرفتی؟شماره ای؟

_نداد.

_خوشحالم که امروز دیدمت و یکی از مجهولات زندگیمو حل کردی.

_علامت سوال دیگه ای در مورد ما برات وجود داره بپرس تا بعدش برسه نوبت من!

_شادیا...دلیل خودکشیش,معلوم نشد؟

_متاسفانه نه!اما من حدس میزنم رفتن هیراد جرقه ای شد که اونم خودشو از این زندگی خلاص کنه.

_آخه با خودکشی؟

_جنون یه لحظه میاد سراغ آدم.بابام واقعا زندگیمونو سیاه کرده بود.هیراد پسر بود و جسارت داشت و پای فرار.شادیا دختر بود و شکننده,پس برای فرار از این زندگی خودکشی رو انتخاب کرد.

_متاسفم.بابت پاشیده شدن زندگیتون واقعا متاسفم.

_ممنون.

_حالا کجا زندگی میکنید؟

_مامان و بابا شهر ابریشم.منم مرداویج.

_واقعا؟جدا از هم؟

_بله!من ترجیح دادم مستقل باشم.

_پس مایه دارم شدی!مرداویج!

_بله.مرکز مشاورمم همونجاست.البته با دوستم شریکیم.الانم میخوام این خونه رو بفروشم یکمشو بدم جای بدهی خونم,بقیشم بریزم بحساب بابا.

_ازدواجم نکردی.درسته؟

_درسته.

_چرا؟

_از جنس شما ها خوشم نمیاد.

آتیس چند بار پلک زد و به یکباره انگار تازه متوجه حرف آریا شد که جیغ بلندی کشید و گفت：پررویی چقدر!کاری نکن تاکسی درمیت کنم بفرستمت موزه حیات وحش!

آریا که در گوشهایش را گرفته بود شروع به خندیدن کرد که این خنده رفته رفته تبدیل به قهقه شد.آتیس که حالا چشمش به میز افتاد و چای و شیرینی دست نخورده را دید یادش افتاد که از بس آریا را سوال پیچ کرده که آریا فرصت نکرده چیزی بخورد.همان طور که استکان چای را میبرد آشپزخانه که عوضش کند گفت：بفرمایید بچه پرو!از خودت پذیرایی کن تا چایتو عوض کنم بیام.سرد شده.

و همین که به آشپزخانه رسید روی صندلی نشست و حرفهای آریا در مورد هیراد در ذهنش تکرار شد.نمیدانست خوشحال باشد یا ناراحت؟بهرحال بعد از گذشت شش سال امید بازگشت هیراد را نداشت ولی تصور ازدواج او را هم نمیکرد.نباید از هیراد دلگیر میبود,چون هیراد قبل از رفتنش با فرستادن آن پیامک به او گفته بود که دیگر چیزی بینشان نیست.پس حالا باید خوشحال میبود که حداقل معمای رفتن هیراد برایش حل شده.حتما از اول هم قول و قراری بین او و آن دختر وجود داشته و هیراد مانده بوده که چگونه قضیه را برایش مطرح کند.حتما خجالت میکشیده بعد از سه سال که حلقه دست او کرده بیاید و بزند زیر همه چیز!غرق در افکارش بود که باز با تکان دستی به خودش آمد.آریا کنارش ایستاده بود.لبخندی زد و گفت：تو هپروتی دختر همسایه!میدونستم انقدر از دیدنم مجنون میشی نمیومدم دیدنت!

_من؟مجنون شدم؟اونم مجنون حضور تو؟اعتماد به نفس کاذب جرم نیست...بیماریست!بیایید با آنها مهربانتر باشیم.

بعد هم خنده گشادی تحویل آریا داد و در حالیکه آریا غش خنده میزد سراغ سماور رفت و چای ریخت و به سالن برگشتند.آریا همانطور که چایش را داغ مزه میکرد رو به آتیس پرسید：ایشالا مجهولاتتون حل شد؟سوال دیگه؟

_نه!حالا نوبت توست.مجهولی داری؟

_اونکه بله.اما حالا دیگه وقت نیست.باید برم.

_کجا؟جایی کاری داری؟

_نه!وقت ناهاره!زشته!برم بهتره.

_زشت که هست!مخصوصا که دست خالیم اومدی خونمون!دیگه واقعا زشتم میشه ناهار بمونی.

آریا باز زد زیر خنده و گفت：رو تو برم دختر.هنوز مثل قبل پررو و رکی.رک حرفتو میزنی.با یه بنگاهی اومدم خونه رو ببینه.اون که رفت منن اومدم اینجا.حالا بیا بزن!بچه پررو!

آتیس پشت چشمی نازک کرد و گفت：زدن نداره.انقدر چشم و دل سیرم که دست خالی یا دست پر اومدن تو به چشمم نیاد.فقط خواستم بهت درس ادب و آداب معاشرت بدم.یاد بگیری بد نیست!

آریا باز زد زیر خنده و از ته دل خندید.آتیس هم خنده اش گرفت.آریا که اشک از چشمانش جاری شده بود,از جا برخاست و گفت：برم دیگه تا از خنده جای روده و معدم عوض نشده.خوشحالم که مثل قبل با طراوت میبینمت.یروز سر فرصت میام و از مجهولات ذهنی خودم میپرسم و تو جواب میدی.

_ناهار نمونی ناراحت میشم!

_نمیمونم تا ناراحت شی!

_لوس نشو دیگه!

_آخه زشت نیست؟

_نه!

_پررویی نیست؟

_هست اما خب پررویی از خصوصیات بارز اخلاقی توست.کاریش نمیشه کرد!

باز آریا زد زیر خنده و در حین خنده گفت：دهنت سرویس از بس حرف بارم کردی امروز!حالا ناهار چی داری؟

_زرشک پلو.

_پس با کمال میل میمونم.

وآتیس خنده مهربانی نثارش کرد.بطرف آشپزخانه رفت و گفت：پس من میرم میزو بچینم.

_منم میرم پیش بابات یکم باهاش حرف بزنم.

_باشه.صداتون کردم تشریف بیارید آقا!

_چشم.

و آتیس به آشپزخانه رفت.ناهار در آرامش خورده شد و بعد از ناهار هم آتیس با میوه و چای از آریا پذیرایی کرد.پدر را به اتاق خواب برد تا استراحت کند و خودش هم پیش آریا برگشت.

.آریا که مشغول گاز زدن به شلیلی بود گفت：خب...دیدار بعدی ما باشه کی و کجا؟

_نمیدونم!

_بنظرم بریم صفه.من عاشق اونجام.حس خوبی بهم میده.

_اما...من نمیتونم بیام.

_چرا؟

_بابا رو چیکار کنم؟

_اگه اذیت نمیکنه بیارش خب!

_واقعا؟مشکلی نداری؟

_معلومه که نه!دیوونه شدی؟اصلا میخوای منم خانوادمو بیارم؟تا باباتم تنها نباشه و دیداری تازه کنن!

_باشه.فکر خوبیه.

_پس فردا چطوره؟بعد از ظهر؟

_نه!صبحش بابا رو باید ببرم پارک پیش دوستاش.بعد از ظهرشم کلی تحویلی دارم.

_تحویلی؟

_اوهوم.بمون تو خماریش تا موقه جواب دادن مجهولات تو برسه.

_بدجنس.باشه.چهارشنبه چطور؟

_خوبه.بعدازظهر ساعت پنج صفه.خوبه؟

_خوبه.میتونی بیای؟یا بیام دنبالت؟

_نه!لازم نیست.خودم میام.چی فکر کردی؟من بلخره راننده شدم.

آریا ناباورانه گفت：نه بابا!تا قبل اینکه از این محل بریم یادمه ده دوازده باری امتحان شهر داده بودی.

آتیس خنده بلندی کرد و گفت：بدجنس!حافظتم خوبه ها!بعله!اینجانب راننده شدم بلخره.البته از حق نگذریم راننده هم بودم,منتها در حقم اجهاف میشد.

_اونکه بله!راننده بودید شما!هنوز مزه رانندگیت زیر زبونمه!بشدت وحشیانه!

آتیس اعتراض گونه گفت：آریا...

_خب راست میگم.بخاطر همینم هر بار رد میشدی.الان چی؟محتاط تر رانندگی میکنی یا...

_وقتایی که بابا کنارم نشسته بله...ولی وقتایی که خودم تنهام نه!

_از دست تو!مراقب باش دختر.

_هستم.

آریا از جا برخاست و گفت：ممنون از پذیراییت.روز خوبی بود.خوشحالم که انقدر گرم ازم استقبال کردی.

_قابلی نداشت.

_مطمعنم مامان و بابا هم از دیدنت خوشحال میشن.آخه هر دوتاشون علاقه خاصی به تو دارن.

_یادمه.مخصوصا بابات.جوری که من اصلا باورم نمیشد کسی که انقدر به من محبت میکنه چطور بچه هاشو میزنه!

_خب تو براش احتمالا همون مرغ همسایه بودی که غاز بودی...البته خب...نه شبیه مرغی نه غاز.بیشتر شبیه یه فنچ کوچولویی...

آتیس که از تعجب چشمهایش حسابی گرد شده بود گفت：توام یه گونه نادر جانوری هستی!

آریا خنده ای کرد و گفت：در هر حال زبون درازی.از دیدنت کلی خوشحال شدم.مراقب خودت باش.راستی...شمارتو بده ببینم.

آتیس شماره اش را گفت و آریا آن را وارد موبایلش کرد,سپس تکی زد و گفت：شمارمو سیو کن.این شماره شخصی خودمه.اونا که توی کارت نوشته شده مال مراجعه کننده هاست.

آتیس گوشی را از داخل جیب تونیکش بیرون آورد تا نگاهی به شماره بیندازد که آریا ناباورانه گفت：باورم نمیشه!تو هنوز این گوشی رو داری؟

آتیس متعجب گفت：هنوز!؟تا وقتی شما از این محل برید گوشی نداشتم.

آریا کمی جا خورد و گفت：بخاطر قدیمی بودن گوشی گفتم.الان دیگه همه گوشیای تاچ آنچنانی دستشون میگیرن.اونوقت تو...هنوز...

_خب این یه یادگاریه!

_نچ...مجهولات داره زیادتر میشه.من برم تا نترکیدم از فضولی!

_از دیدنت خوشحال شدم فضول!

آریا خندید：ممنونم.اصلا باورم نمیشه که باهام انقدر گرم گرفتی.فکر میکردم تحویلم نمیگیری.

_چرا خب؟

_نمیدونم.ذهنیتم اینجوری بود.بازم از دیدنت خوشحال شدم.تا چهارشنبه خدانگهدار.

_سلام برسون.خدانگهدار.

آتیس همچنان در بهت بود.خودش را روی کاناپه ولو کرد.بهت دیدن دوباره آریا,صمیمیتش,حرفهایش راجع به هیراد.موبایلش را محکم در دست فشرد：

_ببین آتیس!یه هدیه خوب برات دارم.بازش کن ببین دوستش داری؟

آتیس جعبه را باز کرد و به محض دیدن موبایل زرشکی رنگ داخل کارتون جیغ خفه ای از سر شوق کشید و گفت：وای هیراد...من نمیتونم اینو قبول کنم!

_چرا؟

_به خانوادم چی بگم؟

_خب قرار نیست اونا در جریان باشن که.قایمش کن!مثل من!

و از داخل جیب بادگیرش جفت همان گوشی را منتها با مشکی رنگش را دراورد و گفت：اینم مال منه!منم قایمش میکنم.خوشگلن؟دوست داشتم گوشیامونو جفت بخرم.دوستشون داری؟

_آره.خیلی.ولی چرا همچین چیزی هدیه دادی بهم؟

_خب دلم میخواست هر لحظه بتونم باهات در تماس باشم.

_آخه موبایل یچیز نوبره...پولش؟

_کار کردم.پول تو جیبیامم جمع کردم.تو نگران نباش.

_ولی اگه خانوادم بفهمن ناراحت میشن.

_اینکه خوبه.بابای من اگه بفهمه کلمو میکنه.میگه پسر هفده ساله گوشی لازم نداره.اما من میگم پسر هفده ساله که دل دوری از عشقشو نداره گوشی لازم داره.

آتیس که ته دلش قنج رفت از این حرف هیراد گفت：بهترین هدیه ای که میتونستم داشته باشم بهم دادی...عاشقتم.

***

خوابش نمیبرد.مدام حرفهای آریا در ذهنش تکرار میشد.با خود اندیشید شاید حضور آریا موهبتی بوده از جانب خدا که تکلیفش روشن شود,که بداند هیرادی دیگر وجود ندارد,که بداند هیرادش دیگر مال او نیست,که بداند هیراد بدون او خوشبخت شده.خب...چه چیزی هم بهتر از این؟دلش نمیخواست خودخواهانه فکر کند,دلش میخواست از ته دل بخاطر خوشبختی هیراد شاد باشد,اما انگار ته دلش,یک گوشه ای خلاعی احساس میکرد,خلا ناروزدن هیراد به او.هیراد شانزده ساله بود که به عشقش اعتراف کرد,دیپلمش را گرفت و سربازی رفت.در تمام لحظات سختش آتیس همیشه در کنار او بود و حالا نامردی بود که بفهمد عشق پنج ساله هیراد دروغ بوده.اما خوب که فکر میکرد شاید زیاد هم نامردی نبود,آخر او عشق نوجوانی هیراد بوده,نوجوانی و احساسات آتشین که زود خاکستر میشوند.آری...او فقط قربانی یک عشق کودکانه شده بود.ازجایش برخاست.سراغ جعبه ارزشمندش رفت.آن را از زیر تخت بیرون کشید,درش را باز کرد و به محتوای آن نگاه کرد.تمامش هدایایی بود که هیراد برایش خریده بود.یک شال سفید اولین هدیه هیراد بود.آن روز هنوز از عشقش دم نزده بود.شال را بخاطر قبول شدنش در درس ریاضی برای او خریده بود.آخر آتیس سه روز تمام با هیراد ریاضی کار کرده بود.یک پلاکAکه تماما نگین کاری شده بود با زنجیر نقره اولین کادوی روز زنش بود.دومین کادو یک لاک و رژلب و تل موی قرمز بود.ذهنش به آنی برگشت به گذشته：

_شرمندتم آتیس.بخدا امسال وضعم خیط بود.دوست داشتم کادوی بهتری برات میخریدم.

_این حرفو نزن دیوونه!همینم زیاده!منکه هنوز زن تو نیستم برام کادو میخری!

_چرا هستی!تو زن منی!دیگه دوست ندارم این جملتو تکرار کنی.

_خیلی قشنگن هیراد.رنگشون عالیه.دوست داری امتحان کنم؟

هیراد با مکث بلندی گفت：بدم نمیاد,اما میترسم با دیدن اون رژ قرمز روی لبای نازت و اون لاک روی ناخنات نتونم خودمو کنترل کنم.من عاشق رنگ قرمزم و قرمزم جذابیت تورو هزار برابر میکنه.دلم نمیخواد یسری حرمتا شکسته بشه.دلم نمیخواد قبل از محرم شدنمون لبهام...ببین!معلوم نیست ما چند سال مجبوریم همینجوری سر کنیم...نمیخوام به ضررت تموم بشه.

آتیس لاک و رژ لب را محکم در دست فشرد و زیر لب زمزمه کرد：درسته نامردی کردی,اما هیچوقت یادم نمیره که پاتو از گلیمت درازتر نکردی.عشقت پاک بود...تا ساعتها غرق در هدایای آن جعبه بود و مرور خاطراتش.انگار با مرور آنها داشت تیر خلاص را میزد که اجازه بدهد همه چیز را بفرستد در پستوی ذهنش.باید خاطرات هیراد را تمام میکرد.باید زندگی جدیدی شروع میکرد...زمزمه کرد：سخته,اما من میتونم.توی این پنج سال پیه همه چیز رو به تنم مالیدم.خدایا ازت ممنونم که آریا رو رسوندی.ازت ممنونم که به دادم رسیدی...

***

همانطور که داشت پوست کنده شده قرقاولی را با تاید میشست ,صدای زنگ موبایلش را شنید.شیر آب را بست و به سراغ گوشی رفت.آتوسا بود.لبخندی زد و جواب داد：سلام.امیدوارم امروز از دنده راست بلند شده باشی.

_سلام.من همیشه از دنده راست بلند شدم.

_اونکه بله...منتها این دنده راست مال اولای مکالمست.آخرش دنده چپ و اخلاق زهرمارت یجا عود میکنه.

آتوسا خندید：باشه قبول.امروز پرچم صلح دستمه.

_خوبه!

_بابا خوبه؟دلم براش تنگ شده.میخوام ببینمش.

_إ...آتوسا!تو که میدونی من سه شنبه ها صبح بابا رو چند ساعتی میبرم پارک میذارمش پیش دوستاش!

_راست میگی.یادم نبود.خیلی دلتنگشم.میگم یوقت توی پارک دوستاشو اذیت نکنه؟

_نه.حداقل شانسی که اوردیم آلزایمرش بی تابش نکرده.ساکتش کرده.

_اوردیش خونه حتما بشونش جلوی وب کم.باشه؟

_چشم.تو خوبی؟ساسان خوبه؟بارا چطوره؟

_همه خوبیم شکر.

_راستی آتوسا یه خبر دست اول برات دارم.از آقای فرهی اینا.

_نکنه سروکله هیراد پیدا شده؟

_نه!سروکلش پیدا نشده.ولی پریروز آریا اینجا بود.ازش خبر داشت.

وبعد هم مفصل شروع به تعریف همه چیز کرد.آتوسا که خوب گوش کرد گفت：این هیرادم از اول آب زیرکاه بود.نگو اول رفته زن و زندگی رزرو کرده,بعدش فرار کرده.نترس از روزی که با یه شاسی بلندم بیاد تو محله و برامون بوق بزنه.والا...نمیشه گفت.اما من موندم.اگه اینجوری که آریا میگه باشه,پس چرا نمیاد یه سری به خانوادش بزنه و مال و منالشو بکوبونه تو سرشون که بهشون نشون بده با فرار از اونا خوشبخت شده!

_راستم میگی.نمیدونم!شاید هنوز از باباش میترسه!

_حرف چرت نزن.ترس؟بعد از شش سال؟اون از اولشم از باباش نمی ترسید که حالا باشه.

_خب شاید روش نمیشه بیاد.

_چرا روش نشه؟

آتیس خواست بگوید شاید خجالت میکشد چشم در چشم کسی شود که بعد از پنج سال عاشقی کنارش گذاشته,اما حرفش را خورد و تنها به گفتن"نمیدونم" اکتفا کرد.بعد از چند دقیقه بلخره مکالمه شان تمام شد و آتیس بازگشت سر وقت قرقاولش.فردا با آریا و خانواده فرهی قرار داشت.یکساعت دیگر باید میرفت دنبال پدر,تماس تصویری با آتوسا برقرار میکرد,حمامش میکرد,موهایش را کوتاه میکرد,اصلاحش میکرد تا برای فردا آماده شود.دلیلش را نمیدانست اما برای فردا و دیدار با خانواده فرهی کمی استرس داشت.

***

همان طور که لباسهای پدر را تنش میکرد گفت：داریم میریم پیش آقای فرهی اینا.یادت میاد بابا؟همین همسایه بغلیمون.یادته بچه هاشون گاهی از ترس کتکای آقای فرهی پناه میوردن خونه ما؟یادته خانم فرهی چه زن مهربون و صبوری بود؟بچه هاشونو یادت میاد؟آریا و شادیا و هیراد.هیراد همون تخسه بود.

پدر لبخندی زد و گفت：بیشتر از همه ام کتک میخورد.

آتیس خندید：پس یادت اومد.درسته.ولی عوضش الان عاقبت بخیر شده.

به همراه پدر به سمت صفه به راه افتادند.در تمام طول راه فکرش درگیر نحوه برخورد خانواده فرهی بود.بیخودی دلشوره داشت.بلخره رسیدند و بعد از پارک کردن ماشین با آریا تماس گرفت و از مکان دقیق حضور آنها مطلع شد و به همراه پدر به سمت آنها راهی شد.به محض دیدن آنها,خانم فرهی از جا برخاست,آتیس را سخت در آغوش کشید و گفت：عزیز دلم.چقدر خانوم شدی.نسبت به پنج سال قبل تغییری نکردی.

آتیس خودش را از آغوش خانم فرهی بیرون کشید,لبخندی زد و گفت：اگه من تغییری نکردم عوضش بزنم به تخته شما جوونترم شدید.

وبا این حرف همه به خنده افتادند.آتیس سلام احوالپرسی گرمی با خانواده فرهی کرد و متعاقبا خانواده فرهی هم به گرمی جوابش را دادند.آتیس نگاه دقیقی به چهره آنها انداخت.حق با آریا بود.پدرش خیلی شکسته شده بود,تمام موهای سر و محاسنش که البته آنها را تراشیده بود سفید شده بودند,لرزش خفیفی توی دستهایش حس میشد,قدش انگار کوتاه تر از قبل شده بود,صورتش تماما پر از چروکهای ریز بود و عینکش هم ته استکانی شده بود.اصلا شبیه پدر بزن بهادر شش سال پیش نبود.مادرش هم بسیار بسیار لاغر شده بود,پوست چهره و رنگ لبهایش هم حسابی تیره شده بود,چشمهایش گود افتاده بود و نفسهایش هم بریده بریده بود که خبر از افسردگیش میداد.با صدای آقای فرهی دست از آنالیز چهره آنها برداشت：چه خبر دخترم؟حالت خوبه؟از آریا شنیده بودم پدرت دچار آلزایمر شده.اذیتت نمیکنه؟

_نه اتفاقا...خیلی آرومه.از نگهداری ازش لذت میبرم.مگه اینکه من بابا رو اذیت کنم.

وبعد چشمکی به پدر زد.پدر هم متعاقبا چشمکی حواله دخترش کرد.خانم فرهی آهی کشید و گفت：باورم نمیشه تونستم یبار دیگه تو رو ببینم...هم بازی و دوست صمیمی شادیای عزیزم رو.

آریا که تا این لحظه ساکت بود با اعتراض گفت：مامان!خواهش میکنم باز شروع نکن.

آتیس لبخند مهربانی زد و گفت：خدا رحمتش کنه.اما نساجون شمام خوب تیریپ بی وفایی برداشتی و قید ما رو زدیا...

_ای دختر...دیگه دل و دماغ اومدن تا چند فرسخی اون خونه و اون کوچه رو هم نداشتم.

_درکتون میکنم!اما حالا که یبار دیگه دور هم جمع شدیم بیاید به گذشته های تلخ فکر نکنیم.

_آره,دور هم جمع شدیم,اما دیگه نه هیرادی هست,نه شادیایی,نه مادرت.پدرت هم که مارو یادش نمیاد.سیروسم که مریضه,منم...نگم بهتره.

و اینجا بود که آتیس فهمید دز افسردگی خانم فرهی خیلی خیلی بالاست.خودش به قدر کافی دلش گرفته بود,دیگر ظرفیت جو سنگین و انرژی های منفی خانم فرهی را نداشت.حرف آریا فرشته نجاتش شد：آتیس موافقی تا وقت شام بریم بالا و بیایم؟

آتیس که انگار دنیا را به او دادند ذوقی کرد و گفت：من عاشق کوه نوردیم...

بعد انگار چیزی یادش بیاید با تردید گفت：اما...بابا...

_میمونه پیش خانواده من.مشکلی که نداری؟

خانم فرهی_آره عزیزم.بابات که کاری نداره بهمون بنده خدا.

آقای فرهی_مام باهم تجدید خاطره میکنیم.خوبه؟

آتیس_خوبه,ممنون.اتفاقا گاهی خیلی کم پیش میاد یچیزایی از گذشته رو بخاطر میاره.فقط مزاحمتون نباشه یوقت؟

آقای فرهی_این چه حرفیه دخترم؟پاشو برو.جوونا با هم...پیر پاتالام باهم.برید به سلامت.

آتیس تشکری کرد,با اجازه ای گفت و همراه آریا به راه افتاد که متوجه شد آریا به سمت تله کابین میرود.با تعجب گفت：آریا!مگه قرار نشد کوه نوردی کنیم؟

_یعنی یه درصد فکر کن من اهل کوه نوردی باشم.

_خب منکه هستم.

_مشکل خودته.وقتی خودت تنها اومدی میتونی کوه نوردی کنی.من الان عاشق اینم که زودتر به اون بالا برسیم.

_و چرا؟

_چون میخوام یجای دنج پیدا کنم و سوال پیچت کنم.یادت که نرفته؟

_اوهوم...یادمه.

_یه دختر خوب هیچوقت نمیگه اوهوم,میگه بله.

_یه پسر خوبم هیچوقت تو کار یه دختر خوب فضولی نمیکنه!

آریا خندید：بدجنس نشو که رسیدیم اون بالا حسابتو میرسم.

_برو بچه جون.واس ما قپی نیا.واس هرکی لاتی واس ما اوکولاتی.

آریا که چشمهایش از تعجب اندازه نعلبکی شده بود گفت：چشمم روشن.چه لاتیم حرف میزنه برام...اصلا در شان تو نیست.

_خب حالا.شوخی کردم.

_آخه خیلی بی نقص لاتی حرف زدی.دارم بهت شک میکنما.باید در مورد دوستات تحقیق کنم.

_تحقیق نمیخواد که!خودم بهت میگم.یه دوست لات دارم,دو تا قاچاقچی,یدونه ام چاقو کش,و البته...یه دوست سوسول و پاستوریزه ام دارم که اسمش آریاست.

آریا که انگار دیر متوجه حرف آتیس شد,بازویش را محکم گرفت,سوار تله کابینش کرد و گفت：حالا که رسیدیم وسط زمین و هوا و تو ترسیدی و ازم کمک خواستی نشونت میدم.

آتیس روی صندلی نشست,تک خنده محکمی زد و گفت：محاله...من مثل این دخترای تازه به دوران رسیده لوس نیستم که هی عشوه بیام و ترسو بازی در بیارم.من مردم...

آریا هم رو به روی آتیس نشست,نگاه عمیقی به او انداخت و گفت：خداییشم از هر مردی مرد تری.

_چرا؟این بار دومیه که منو میبینی.از کجا فهمیدی مردم؟شاید نامرد باشم.

آریا با انگشت اشاره اش به آرامی ضربه ای به تیغه بینی آتیس زد و گفت：کوچولو فراموش نکن که من یه روانشناسم.

_از شغلت راضی هستی بابا بزرگ؟یادمه عاشق موسیقی بودی,به اجبار بابات روانشناسی خوندی.

_آره.خیلی راضیم.موسیقی آینده ای نداشت.البته اوایل از خوندن روانشناسی زجر میکشیدم,اما الان نتیجشو دوست دارم.راستی یروز باید افتخار بدی تشریف بیاری مرکز مشاورم.

_چشم.اتفاقا خودمم دوست دارم بیام ببینم کجا کار میکنی.بیام ببینم آریا فرهی,پسر دماغوی همسایه به کجا رسیده!

_ای دختر بد!دماغو بودم من؟دلت میاد؟

_نه خداییش...ازبچگی تر تمیز بودی.درست عکس هیراد.

_اونکه بله.من و هیراد از هر نظر نقطه مخالف هم هستیم.

_اون همیشه بلد بود از حقش دفاع کنه,زیر بار حرف زور نمیرفت,لجباز بود,سر نترسی داشت.درست عکس تو!

_از اینکه انقدر شخصیت منو کوبیدی ازت متشکرم.

آتیس خندید：خواهش میکنم.قابلی نداشت.

_توام نقطه عکس آتوسایی.راستی کجاست؟حالش خوبه؟

_آره,خوبه.هنوز کاناداست.قصد اومدنم نداره انگار که هیچی...قصد داره منم هوایی کنه.

_واقعا؟خب چرا نمیری؟

_زندگی تو غربت رو دوست ندارم.

_حتی با تنها خواهرت؟

_حتی با تنها خواهرم.تو چی؟عشق خارج نیستی؟

_نه!منم عاشق اینجام,عاشق هم زبونام,عاشق موقعیت فعلیم,مرکز مشاورم...

_و خانوادت!

_خب باید اعتراف کنم زیاد بهشون دلبستگی ندارم.

_چرا؟

_خودت نفهمیدی؟

_چرا!گیر کردن مامانت توی گذشته و خاطرات بد گذشتت با پدرت؟

_درسته.مامانم نمیخواد از اون گذشته لعنتی بیاد بیرون و باور کنه که دیگه هیراد و شادیایی وجود نداره.گاهی حضور منو هم قربانی نبود اونا میکنه.و پدرمم که...خودت خوب میدونی.کینه ای ازش به دل ندارم,اما خب دلبستگیم ندارم.

_عکس من که عاشق بابام.اصلا نمیتونم به نبودش فکر کنم.همین حضور ساکتش هم برام قوت قلبه.

_مادرت چی؟

_خب سعی میکنم زیاد به نبودش فکر نکنم.اما خب گاهیم نمیشه و عجیب دلتنگش میشم.

_خدا رحمتش کنه.

و بعد از سکوت کوتاهی و توقف تله کابین ادامه داد：رسیدیم دختر شجاع.باید بهت مدال شجاعت داد.خوب نترسیدی.

_منکه گفتم.اهل این لوس بازیا نیستم.آخه اصلا میخوام ببینم کجای تله کابین ترس داره؟

آریا همانطور که دستش را به نشانه راهنمایی در امتداد در دراز کرده بود گفت：تله کابین ترس نداره خانوم!ارتفاع ترس داره.

آتیس که از تله کابین خارج میشد گفت：اما من عاشق ارتفاعم.

_پس هنوزم سر نترسی داری!عاشق هیجانی.

_بله.اما خب این روزا بشدت دچار روزمرگی شدم.هیجان زندگیم صفر صفر شده.

کمی راه رفتند تا اینکه آریا گفت：خودشه!همونجایی که واسه نشستن دنبالش میگشتم.دنج و باحال.

هر دو نشستند.بعد از سکوت طولانی آریا آرام پرسید：به چی فکر میکنی؟

_نمیدونم!

_نمیدونی یا نمیخوای بگی؟

باز سکوت کرد.آریا ادامه داد：خب...آماده ای سوالامو بپرسم؟

_بله.

_تو چی خوندی؟

_زیست شناسی.

_کارشناسی؟

_ارشد.

آریا که بی نهایت متعجب شده بود گفت：آفرین!پس چرا سرکار نمیری؟

_تو از کجا میدونی؟

_خب حدس زدم...حدس مایل به یقین.

_دوست ندارم بیرون کار کنم.دوست دارم پیش بابا باشم.

_خب یه پرستار...

_نه!میخوام خودم مراقبش باشم.

_متوجهم.پس کاری نمیکنی.حوصلت سر نمیره؟

_یه کار کوچولو دارم.تاکسی درمی!

_شوخی میکنی؟

_نه خب...چرا شوخی؟

_چرا تاکسی درمی؟

_علاقه.

_پس مهارت داری که اون روز بهم گفتی تاکسی درمیم میکنی میدیم موزه حیات وحش؟باید بیشتر مراقب خودم باشم.

آتیس تنها خندید.و آریا ادامه داد：و این حلقه؟

وبلافاصله به آرامی انگشت اشاره اش را روی حلقه ای که دست چپ آتیس بود کشید.آتیس نفس عمیقی کشید و گفت：خیلیا راجع بهش ازم پرسیدن اما جواب کسی رو ندادم.

_میتونی به من به عنوان یه دوست اعتماد کنی و حرفاتو بهم بزنی.البته اگه قابل باشم.

آتیس با خود اندیشید：شاید حق با آریا باشد.شاید خوب باشد کمی با آریا درددل کند.شاید بعد از این همه سال لازم باشد برای خودش دوستی پیدا کند,دوستی که حداقل بتواند بخشی از حرفهای دلش را به او بزند.دوستی که شاید بتواند اندکی شادی قلبی به او هدیه کند.شاید هم دلیل میل به حرف زدنش با آریا,رابطه نزدیکش با هیراد بود.هرچه که بود دلش میخواست لب باز کند：

این حلقه یه نشونه قدیمیه...یه نامزدی بچگانه!

_چند ساله که دستت داریش.خیلی سال میشه.درسته؟

_حدود ده سال.

_واو...ده سال!انگیزت چی بوده؟وفاداری تا آخر عمر؟

_نمیدونم.شاید دلم میخواست یه سندی از حماقتی که مرتکب شدم مدام جلوی چشام باشه تا یادم بمونه.

_از این ده سال,چند سالشو باهم بودید؟

_چهار سال.البته دو سالم بدون حلقه باهم بودیم.

_باورم نمیشه...یعنی شش سال یکی تو زندگیت بوده و حرفی به کسی نزدی؟

_اوهوم.

_یعنی شش ساله که اون دیگه تو زندگیت نیست و بازم این حلقه دستته؟

_اوهوم.

_چی سر عشقتون اومد؟

_رفت...ازدواج کرد...میدونم دیگه مال من نمیشه.

_متاسفم.ضربه بدی خوردی.

_درسته.یه عشق بچگانه نافرجام آدمو داغون میکنه.

_فکر نمیکنی وقتش باشه اون حلقه رو از دستت در بیاری؟

_چرا.چند روزیه دارم بهش فکر میکنم.شاید دیگه وقتش باشه.وقتش باشه حقیقت رو قبول کنم.اما خیلی سخته.من شش سال لحظه لحظه با اون آدم زندگی کردم.قد هزار سال باهاش خاطره دارم.حرفاش,مهربونیاش,یادم میاد آتیش میگیرم.

_چرا رفت؟

_نمیدونم.شاید فهمیده توی انتخابش اشتباه کرده.

_هنوز دوستش داری؟

وسکوت تنها پاسخ آتیس بود.سکوت...سکوت...آریا که چهره بهم ریخته آتیس و سکوتش را دید گفت：مجبورت نمیکنم بیشتر از این چیزی بگی.اما هر لحظه احساس کردی نیاز به حرف زدن داری,کافیه بهم بگی.همه جوره باهات هستم.حرف زدن در مورد ماجراهای گذشته باعث میشه که راحت تر بتونی فراموششون کنی.اینکه این همه سال سکوت کردی و چیزی نگفتی باعث شده اون خاطره های لعنتی توی ذهنت رسوب کنن.حرف بزن و بذار که از ذهنت بریزن بیرون.

سپس دستهای آتیس را در دست گرفت,چشمهایش را میخ چشمهای او کرد و گفت：همه جوره باهاتم.نه به عنوان یه مشاور یا روانشناس!به عنوان یه دوست که میخواد جبران مافات کنه.